တေပါင္းလနဲ႔ အညာ႐ိုးရာပြဲ
>> Saturday, May 31, 2008
တေပါင္းလနဲ႔ အညာ႐ိုးရာပြဲ
မဇနိ
27 May 2008
အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဒီေန႔ ကၽြန္မရဲ့ ျမန္မာႏွစ္ေမြးေန႔တဲ့။ မုန္႔မႈန္႔ေတြရွိတာနဲ႔ မုန္႔ဆီေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ အိမ္ကို ႁကြလာတဲ့ သံေတာ္ေတြကို ဆြမ္းနဲ႔ မုန္႔ေၾကာ္ကပ္လွဴတယ္ဆိုလို႔ သတိရသြားမိတယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္လည္း စားခ်င္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ့ ၀ယ္စားလို႔ရတတ္တယ္။ လွည္းတန္းေစ်းနဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ တခါတရံေတြ႔ရတယ္။ ကြ်န္မတို႔ၿမိဳ႔မွာေတာ့ ၿမိဳ႔ေစ်းမွာ အၿမဲ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ အိမ္မွာေၾကာ္တာေလာက္ေတာ့ စားလို႔မေကာင္းတာအမွန္ပဲ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကိုေတာ့ အညာသူ အညာသားေတြ ပိုႏွစ္သက္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အညာက အစားအေသာက္၊ ဓေလ့ေတြက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာနဲ႔ ကြာျခားမႈေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အညာက ႐ိုးရာပြဲေတာ္တခုအေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္။
တပို႔တြဲလကုန္ခါနီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္မက အထုပ္ျပင္ၿပီး အေမ့ အစ္မေတြ ရွိတဲ့ ရြာကို အစ္ကိုေတြလာေခၚတာနဲ႔ လုိက္ေတာ့တာ။ အေမတို႔ရြာက ၿမိဳ႕ကေန လိုင္းကားနဲ႔ဆို မိနစ္ ၅၀ သာသာ စီးရတယ္။ ေနာက္ ကားလမ္းေဘးကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ရြာဆီေျခလ်င္သြားရတယ္။ ေျခလ်င္သြားရလဲ မေမာဘူးရယ္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ ထန္းပင္တန္းေတြ လွမ္းျမင္ရတယ္။ ေလေလးမ်ားေ၀့လာရင္ ထန္းလ်က္နံ႔သင္းလာၿပီေပါ့။ ကိုဇနိကို အလည္ေခၚသြားရင္ေတာ့ ထန္းရည္နံ႔သင္းတယ္လို႔မ်ား ေျပာေလမလားေတြးမိတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေမာရင္ အေမာေျပနားပါဦးဆိုတဲ့ အသံေတြက ဟိုတဲကေခၚ ဒီတဲကေခၚေပါ့၊ အသိျဖစ္လို႔ေခၚတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ လာတဲ့လူတိုင္းကို ဖိတ္ေခၚတတ္တယ္။ ကဲ ထန္းလ်က္ေလးစားရင္ ထန္းရည္ေလးမ်ား ျမည္းခ်င္သပဆိုရင္ အညာရြာကိုသာ အလည္လာခဲ႔ေတာ့ေနာ္။
ရြာအ၀င္ေရာက္ရင္ လာႀကိဳတဲ့ ကေလးတသိုက္က ဆူဆူညံလို႔။ အမ်ားအားျဖင့္ကြ်န္မတို႔ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန႔ဆို တေပါင္းလဆန္း ၁ ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ အစ္ကိုေတြက ၿမိဳ႔ကို ငါးေျခာက္အဓိက လာ၀ယ္ရတယ္။ တေပါင္းလမွာ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ အင္မတန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ရိုးရာပြဲေတာ္တခုရွိတယ္။ ဘယ္ဆီေရာက္ေရာက္ တေပါင္းလဆို မုန္႔ဆီေၾကာ္စားခ်င္လိုက္တာလို႔ တမ္းတမိတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အညာမွာ တေပါင္းလဆိုရင္ မိရိုးဖလာ မိဆိုင္ဖဆိုင္နတ္မ်ား ပူေဇာ္ပသတဲ့ပြဲဆိုျပီး ရြာတိုင္းအိမ္တိုင္း လုပ္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႔ေတြမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕အညာေဒသက မဟုတ္ဘဲေျပာင္းလာတာတို႔ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီဓေလ့သိပ္မရွိပါဘူး။ ဒါကေတာ့ အညာေဒသရဲ႕ရိုးရာဓေလ့တခုပါ။
တေပါင္းလဆန္း ၁ ရက္ေန႔မွာ ဆန္ေရစိမ္၊ ၂ ရက္ေန႔မွာ မုန႔္ေထာင္း၊ ၃ ရက္ေန႔ မုန္႔ေၾကာ္ ၿပီး ၄ရက္ေန႔မွာ နတ္တင္ပြဲလုပ္ပါတယ္။ အရွင္ႀကီးတင္တဲ့ပြဲလုိ႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ ၁ ရက္ေန႔ မနက္ဆို အေမ့အစ္မအႀကီးဆံုး အေဒၚက ပုဆိုးစေခါင္းေပါင္းျပီး ေကာက္ညွင္ဆန္ေတြ သန္႔စင္တယ္၊ စပါးလံုးေရြးတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ သူသန႔္စင္ေပးတဲ့ေကာက္ညွင္းကို စပါးလံုးေရြးကူရတယ္။ ဆန္သန္႔စင္ဖုိ႔ကလည္း မိန္းမႀကီး ၄ ေယာက္ေလာက္ လာကူပါတယ္။ အေဒၚက အိမ္မွာ ယကၠန္းယက္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဘယ္သူေတြကို မနက္ဆန္ျပာလာခဲ့ဆိုၿပီး အေခၚလႊတ္လိုက္တယ္။ မနက္ဆို သူတို႔ေတြလည္း လာၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေကၽြးဖို႔ဆိုၿပီး ေထာပတ္ပဲနီျပဳတ္ထားတဲ့အိုးႀကီးက အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ တေနကုန္မီးဖိုေပၚထားပါတယ္။ မနက္ခင္းအတြက္က ဘယာေၾကာ္နဲ့ မုန္႔ျပားသလက္ ေရေႏြးၾကမ္းဆိုျပီး လာသမွ်လူေတြ အားမနာစားႏိုင္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတယ္။ အေဒၚက မခ်က္ရပါဘူး။ လာကူတဲ့သူေတြ ဟုိလူက ထမင္းခ်က္၊ ဒီလူက ဆန္ျပာဆိုၿပီးခိုင္းတယ္။ အေဒၚက သူႀကီးကေတာ္ဆိုေတာ့ ကူမယ့္သူက တရြာလံုးရွိတယ္။ ရြာထိပ္က အေမခ်စ္ကေတာ့ အိမ္ေရွ့တလင္းျပင္မွာ ေျပာင္းဖူးဖက္နဲ့ ေဆးလိပ္တြင္တြင္လိပ္ေနေတာ့တယ္။ သူ႔အနားမွာလည္း လက္ဖက္ခြက္က မျပတ္ပို႔ေပးထားရတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လုပ္ရလို့ေလ။
၂ ရက္ေန႔မနက္ခင္းဆိုရင္ မိန္းမႀကီးေတြက ဆန္ေတြ ေရေဆးျပီး စကာကံုးေတြနဲ့ ေရစစ္၊ ပိတ္ျဖဴစေတြ အုပ္ၾကတယ္။ ည ၇ နာရီေလာက္ဆို ေမာင္းေထာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကျပီ။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ျပင္ဆင္ရတယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္းကို ေနရာမွတ္ထားရတယ္။ ဘယ္အိမ္က နံပါတ္စဥ္ဘယ္ေလာက္ေပါ့။ အပိ်ဳေခ်ာေတြက ေမာင္းေထာင္းၾကမွာဆိုေတာ့ ဒီဟာကေတာ့ျဖင့္ ရြာကာလသားေတြ ဂြင္မိျပီေပါ့။ ညဘယ္မွမထြက္ရေလာက္ေအာင္ စည္းကမ္းၾကီးတဲ့အိမ္က အပ်ိဳေတြလည္း ေမာင္းေထာင္းထြက္မွာဆိုေတာ့ အခ်ိန္းအခ်က္ အေတာ္ဟုတ္ေနျပီ။ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ကူေထာင္းေပးၾကတာပါ။ သူျပီး သူက ကူနဲ႔ အလွည့္က် ကူသြားတယ္။ မေမာတဲ့အျပင္ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းသား။ အပ်ိဳမေတြကလဲ လူပ်ိဳေၾကာင္းေျပာရင္း ေမာင္းေထာင္းရတာဆိုေတာ့ မေမာဘူးတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ သူတို႔ေျပာတာ ခိုးနားေထာင္တယ္။ သူတို႔က ညာညာၿပီး ႏွင္ထုတ္တယ္။ မသြားပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမႏိုင္ေတာ့ သူတို႔လဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာေတာ့တာ။
ရြာမွာက ေမာင္းရွိတဲ့အိမ္က ၄ ေနရာေလာက္ရွိတယ္။ နီးစပ္ရာေထာင္းၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မ အစ္မကေတာ့ ရြာလယ္ေမာင္းမွာ ေထာင္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ့ေတြကလည္း ရြာအေရွ့ပိုင္းမွာ ေမာင္းရွိေပမယ့္ ရြာလယ္ကိုလာၾကတယ္။ ရြာလယ္က ပိုစည္ကားတာကိုး။ ေရနံဆီမီးကြက္ေလးက လိုအပ္ရင္ထြန္းတယ္။ မလိုရင္ေတာ့ လေရာင္နဲ႔ ေမာင္းေထာင္းၾကတယ္။ အဲ ရြာလယ္ဇရပ္မွာေတာ့ ကာလသားေတြ တတီတီတေတာင္ေတာင္ မယ္ဒလင္ေခါက္ေနၾကၿပီ။ သူ႔ႏွမကိုယ္ပိုး ကိုယ့္ႏွမသူပိုးေပါ့။ အဆင္ေျပတဲ့သူကေတာ့ အျပန္ ဆန္မႈန္႔ဘန္းကို ရြက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းစတာက ကၽြန္မအစ္မ မေဌး။ သူက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ။ ေတာသူသာဆိုတယ္ အသားကျဖဴတယ္။ အိမ္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေပါ့။ သူႀကီးသမီးေက်ာင္းသူဆိုေတာ့ သူ႔ေခတ္လို႔ေျပာရမွာေပါ့။ သူ႔ကို ရြာက ကာလသားေတြ မႀကိဳက္ရဲဘူး။ တခါလယ္ထဲသြားေတာ့ သူ႔ကို ရြာက ေကာင္ေလးက စကားလိုက္ေျပာေတာ့ ဒီရြာမွာ ငါဘယ္သူ႔မွ မစဥ္းစားဘူးဆိုျပီး ခံုဖိနပ္နဲ႔ ခ်ခဲ့တယ္တဲ့။ သူက စြာေတးလန္တယ္။
တညေတာ့ ကူတဲ့လူေတြကို မုန္႔ေထာင္းခိုင္းၿပီး ကၽြန္မကို သူ႔လူပ်ိဳၾကည့္မလားတဲ့။ ၾကည့္မယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူက ေမာင္းရွိတဲ့အိမ္ေပၚကို ေခၚသြားတယ္။ ေတြ႔တာေပါ့ သူ႔လူပိ်ဳ။ ကၽြန္မက ငိုၿပီး အတင္းအိမ္ျပန္ေခၚတာ။ အဲဒီလူက ခဏေလးေနပါအံုး မုန္႔ေကၽြးမယ္တဲ့။ မရဘူး အစ္ကို႔ေတြတိုင္မွာဆိုၿပီး ငိုေတာ့ အစ္မလည္း မေနရဲဘူး ျပန္လိုက္လာတာ။ တျခားရြာက အဲဒီလူက အရုပ္ကဆိုးတာ တာေတလန္လို႔။ သူေဌးသားတဲ့။ အရပ္ကလန္ကလားနဲ႔။ ကၽြန္မက မျမင္ဘူးလို႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုက ၾကားၾကားေနတာ။ အစ္မတို႔ရြာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ႔ရြာက ေခ်ာင္းျခားတယ္။ ဒါကို အဲဒီလူက ညတိုင္းလာတယ္တဲ့။ အစ္မက အိမ္ကေန ဘယ္မွမသြားရဘူး။ အစ္ကို ၄ ေယာက္ကို ေၾကာက္ရတယ္။ အစ္ကိုေတြကလဲ အဲေကာင္ကို အျမင္ကပ္တယ္။ အစ္ကိုတုိ႔က ကုန္သည္လုပ္ေတာ့ စပါးေတြ အဲေကာင္ေရာင္းရင္ လိုခ်င္ရင္ေတာင္ မ၀ယ္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေလာက္ခ်စ္တာ။ ကၽြန္မကလဲ ထင္တာေပါ့။ ဒီလူႀကီးကိုေတာ့ အစ္မႀကိဳက္မယ္မထင္ဘူးလို႔။ အမက တကၠသိုလ္တက္ရင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွလာေနေတာ့ သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့လူေတြ ကၽြန္မက သိထားတာကိုး။ ေျပာခ်င္တာက တေပါင္းလရဲ႕ ညတညမွာ ေမာင္းေထာင္းဆိုၿပီး အစ္မက အဲလူႀကီးေနာက္ လိုက္ေျပးသြားတယ္တဲ့။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းသြားတက္ေနရလို႔ အစ္မတို႔ဆီမေရာက္ေတာ့ အစ္မလည္း ပါသြားတယ္ထင္ပ။ အခုေတာ့ မေတြ႔တာ ၾကာၾကာလွၿပီေလ။
ေမာင္းေထာင္းတဲ့အေၾကာင္း ဆက္သြားဦးမွ။ ၂ ရက္ေန႔ေမာင္းေထာင္းၿပီး ၃ ရက္ေန႔မနက္ဆို မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့တယ္။ မနက္ ၄ နာရီဆို လူစုၿပီး ရြာအေရွ႔ထိပ္က ထန္းေတာကို သြားရတယ္။ လွည္းေတြနဲ႔ လိုတဲ့ပစၥည္းေတြတင္ၿပီး။ ဒယ္အိုးကအစ ထင္းအဆံုးေပါ့။ ၃ နာရီေလာက္ အိပ္ယာထၾကရတယ္။ အစ္မက အေဒၚလိမ္းဖို႔ သနပ္ခါးကို ေက်ာက္ျပင္ ၂ ခ်ပ္နဲ႔ေသြးေပးရတယ္။ နံ႔သာျဖဴနဲ့ ကရမက္ပါေရာေသြးေပးရတယ္။ အေဒၚက သနပ္ခါးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလိမ္းတယ္။ ေညွာ္န႔ံခံႏိုင္ေအာင္လို႔တဲ့ေလ။ ရြာထိပ္က ထန္းေတာမွာ အသီးသီး ေနရာယူၿပီး မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ ထန္းလ်က္အရည္က်ိဳရတယ္။ မုန္႔နယ္ရတယ္။ ပဲလြန္းျပဳတ္ရတယ္။ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းရတယ္။ ၾကက္သြန္နီလွီးရတယ္၊ ခရမ္းသီးလွီးရတယ္။ ငါးေသးေသးေလးေတြ ေရေဆးရတယ္။ ျမင္းခြာရြက္၊ ဆူးပုပ္ရြက္၊ ရံုးပတီသီးေတြကို ေရေဆးရတယ္။
ထန္းလ်က္ရည္ေအးရင္ မုန္႔ဆီေၾကာ္အတြက္ မုန္႔နယ္ၿပီး စေၾကာ္ပါတယ္။ ဒယ္ျပားႀကီးေတြနဲ႔ ေၾကာ္ရတယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ၿပီးရင္ မုန္႔ၾကက္ဥဆိုတာ ေၾကာ္တယ္။ မုန္႔ၾကက္ဥက အ၀ိုင္းအႀကီးႀကီးေတြ။ ေနာက္ ငါးေပါင္းေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ေပါင္းေၾကာ္၊ ရံုးပတီသီးေၾကာ္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ေပါင္းေၾကာ္၊ ခရမ္းသီးကို ေလးစိပ္စိပ္ၿပီး အေပါင္းေၾကာ္ဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္တယ္၊ ကၽြန္မအႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ပဲမုန္႔လို႔ေခၚတဲ႔ မုန္႔အႏွစ္မွာ ပဲလြန္းနီထည့္ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းထည့္ၿပီး ေၾကာ္ရတဲ့မုန့္ပါ။ မုန္႔ေၾကာ္တဲ့ေနရာမွာ မုန္႔ျဖဴဆိုတာ မုန္႔သားအျဖဴကိုပဲ ေၾကာ္တာပါ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကိုေတာ့ မုန္႔နီလို႔ေခၚပါတယ္။ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီက အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ နတ္တင္ေျမွာက္တဲ့အခါ မုန္႔ျဖဴ၊မုန္႔နီက မပါမျဖစ္ပါရပါတယ္။ အေဒၚက မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီထဲမွာ သူလိုခ်င္တဲ့ အရုပ္ေလးေတြကို အရင္လုပ္ပါတယ္။ သားေတြ ကားလုပ္ငန္း ေကာင္းေအာင္ဆိုျပီး ကားရုပ္ေလးေတြ၊ အိမ္ကေစ်းဆိုင္ ေရာင္းေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီး ခ်ိန္ခြင္ပံုစံ၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြ ေကာင္းဖို႔အတြက္ ႏြားရုပ္၊ လွည္းရုပ္၊ တံစဉ္္၊ ခေမာက္စတဲ့အရုပ္ေလးေတြ ပံုေဖၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ့ လူရုပ္ေလးေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။
မုန္႔ေၾကာ္ၾကတာ တစီတတန္းႀကီးဆိုေတာ့ ထိပ္ကေနၾကည့္ရင္ အေတာ္လွပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ အစံုလွည့္စားေနရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း ဘယ္အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္ၿပီးၿပီေဟ႔။ ဘယ္အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ျဖဴစေၾကာ္ၿပီဆိုျပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာရင္း တက္ညီလက္ညီ ေၾကာ္ေနေတာ့တာပဲ။ အားလံုးလက္စသပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒန္အိုး အဆင့္ဆင့္မွာ မုန္႔ေတြထည့္ရတယ္။ မီးဖိုေတြ ၿငိမ္းသတ္ၿပီး လွည္းနဲ႔ ျပန္လာၾကပါတယ္။ မၿပီးေသးတဲ့အိမ္ကေတာ့ ဆက္ေၾကာ္ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အိမ္က်ေတာ့ ဆင္းရဲလို႔ ဒယ္အိုးမရွိတာမ်ိဳးဆို သူမ်ားၿပီးေအာင္ေစာင္႔ၿပီး ေၾကာ္ရပါတယ္။ လံုး၀မွ ပိုက္ဆံဆင္းရဲတဲ့သူေတြ အေဒၚတို႔အိမ္က အလုပ္သမားေတြဆို မုန္႔ေၾကာ္စရာမလိုပါဘူး။ တတ္နုိင္တဲ႔အိမ္ေတြက ပိုေၾကာ္ၿပီး ခြဲေ၀ေပးပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ မနက္အေစာ ထမင္းခ်က္ရတယ္။ ငါးရံ့ေျခာက္ကို တံုးတစ္ျပီး ေၾကာ္ရတယ္။ ငါးေျခာက္က အၿမီးစံု၊ ေခါင္းစံုပါတာမွ နတ္တင္လို႔ရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ပဲႀကီးျဖဴကို ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလး ႏွပ္ရပါတယ္။ ပဲႀကီးႏွပ္ရင္ အေဒၚက ေျမအိုးနဲ႔ႏွပ္လို႔ မွာတတ္ပါတယ္။ ပိုျပီး အရသာရွိတယ္၊ မနက္ ၆ နာရီေလာက္ဆိုရင္ သင္ျဖဴးတခ်ပ္၊ ေသာက္ေရခြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားရတယ္။ အရပ္မ်က္ႏွာတိုင္းမွာ မိဆိုင္ဖဆိုင္နတ္မင္းမ်ားကို ထမင္း၊ ပဲႏွပ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္နဲ႔ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီပါ တင္ေျမွာက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အေဒၚလုပ္သမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ရတာေပ်ာ္တယ္။ ၿပီးရင္ ထမင္းစားရေတာ့မွာမလို႔လဲပါတယ္။ အရပ္မ်က္ႏွာကို တင္ေျမွာက္ၿပီးရင္ ဆန္အိုး၊ ဆီအိုး၊ စားပြဲ၊ ကုလားထုိုင္၊ ႏြားလွည္း၊ ကား၊ ယကၠန္းစင္၊ ပဲထည့္ထားတဲ့က်ီ၊ စပါးက်ီေတြေပၚမွာ ခ်ိဳင္႔နဲ့ အစံုထည့္ျပီး အဲဒီမွာ ေစာင့္တဲ့ နတ္မင္းမ်ားကိုလည္း တင္ေျမွာက္ရပါတယ္။ “တေပါင္းလ အခါၾကီးမွာ တင္ပါ၊ ေျမွာက္ပါတယ္၊ တိုးပါ၊ ပြားပါ၊ ေစာင့္ေရွာက္ပါ“ဆိုျပီး ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ အေဒၚက နတ္တင္တာေတြ မွတ္မိပါတယ္။ ဆန္အိုးထဲမွာေတာ့ ပုန္းမၾကည္မကို တင္ေျမွာက္ရတယ္။ သူက လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြ အဆင္ေျပေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတာပါ။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီးရင္ ကၽြန္မတို႔က ေပ်ာ္လာေတာ့တာ။ အဲဒီမတိုင္ခင္ဆို ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ မဆူရပါဘူး။ ပုန္းမၾကည္မလန္႔ႏိုးမွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ။ ၁၂ ထိုးၿပီဆို အေဒၚက စပါးက်ီေတြ ဆန္အိုးေတြထဲက ပုန္းမက်ီမကို ႏႈိုးရပါတယ္။ “ပုန္းမၾကည္မ ထပါ၊ အေပါ့အပါးသြားပါ၊ စံုံ႔ပါ၊ ၿမံဳ႔ပါ၊ တိုးေအာင္ ပြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ“ ဆိုျပီး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ဆိုတယ္။ ကေလးေတြမဆူညံမွ ပုန္းမၾကည္မက အိမ္မွာေပ်ာ္ျပီး လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ စီးပြားေရးေတြ ေကာင္းမြန္ေအာင္ မစမယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
နတ္တင္ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ မုန္႔ေတြ စားခ်င္တုိင္းစားရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွ မုန္႔က စားႏိုင္တာပါ။ အေစာပိုင္းက ေညွာ္နံ႔ေတြနဲ့ ဘာမွမစားခ်င္ဘူး။ မုန္႔ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ၁ လ၊ ၂ လစားလို႔ မကုန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကာလာေလ ရွားလာေလ စားေကာင္းလာေလလို႔ ထင္မိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေမကေတာ့ ျငိမ္းပါတယ္။ ရြာကအေဒၚက ပိုလုပ္ျပီး အဆင္သင့္အေမ့ဆီ ၄ ရက္ေန႔ မတိုင္ခင္အေရာက္ ပို႔ေပးပါတယ္။ သူက ေညွာ္နံခံစရာမလိုပါဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေမလည္း သူ႔ဟာသူၿမိဳ႔မွာ မုန္႔ေၾကာ္တယ္ေျပာတာပဲ။ အေဒၚတို႔ကလည္း အသက္ႀကီးတဲ့အဘိုးအဘြားေတြကို မုန္႔ေတြနဲ႔ လုိက္ကန္ေတာ့ပါတယ္။ အေဒၚတို႔အိမ္မွာလည္း သူမ်ားက လာကန္ေတာ့တာေတြ ပံုေနေတာ့တာ။ လာကန္ေတာ့တဲ့သူေတြကို အေဒၚကလည္း မုန္႔ဖိုးတို႔ သူ႔မုန္႔တို႔ ျပန္ေပးတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြမွာ အရြက္ေတြနဲ႔ အေပါင္းေၾကာ္တို႔ ငါးေၾကာ္တို႔ကို အလုပ္ရွဳပ္လို႔ မေၾကာ္ေတာ့ အဲဒါေတြ ျပန္လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေပါ့။ ခုေတာ့ အေဒၚလည္း မုန္႔ေၾကာ္ရမည့္ တေပါင္းလေရာက္ရင္ သူ႔သမီးကို စိတ္ဆိုးၿပီး မုန္႔ကို စိတ္မပါဘဲမ်ား ေၾကာ္ေနမလားလို႔ ကၽြန္မေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီမုန္႔ေတြပဲ စားခ်င္ေနေတာ့တယ္။ လြမ္းမိတဲ့အရာေတြထဲမွာ အညာထန္းေတာေအာက္က မုန္႔ေတြလည္း တ၀ဲလည္လည္ပါေနတတ္ေတာ့တယ္။
မဇနိ
14 comments:
မဇနိရယ္
ရြာအေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရတာ ရြာအိမ္က အရီးကိုေတာင္ ေျပးသတိရတယ္။ မုန္႔ေတြဆို သူေၾကာ္တာေလ၊ ၿမိဳ႕လာၿပီး ဟိုတင္ ဒီတင္လည္း သူပဲ။ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီ အကုန္ႀကိဳက္တယ္။ ငါးေၾကာ္လည္းႀကိဳက္တာပဲ။ မုန္႔ေတြတင္ရင္ အရီးပါးစပ္က ပြစီပြစီ ရြတ္ဖတ္ၿပီး တင္ေနရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီစာေတြမရရင္ေတာ့ တို႔ႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ပါ့လို႔ေတြးမိတာ။ မဇနိကရတယ္ထင္တယ္ အဆင္ေျပသြားၿပီ။ အခုေတာ့ အရီးလည္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ၿပီ။ လုပ္ႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အရီးလည္း ၿမိဳ႕သူျဖစ္သြားေတာ့ မုန္႔ေၾကာ္တာေတြကို တေပါင္းလေရာက္ရင္ လြမ္းေနမွာ အေသအခ်ာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က အညာက မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာမုန္႔ေတြကိုေတာ့ လြမ္းတယ္ဗ်ာ။ အကုန္အကုန္ကိုပဲ။ မုန္႔လင္မယား၊ မုန္႔ဆီေက်ာ္၊ ဘူးသီးေက်ာ္....
မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ... စားခ်င္လာလို႔...
အဲ... ဘေလာ့ဂါ ကိုကိုလား မမလား သိခ်င္ပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုက္ဒ္မွာ ဘေလာ့ဂါကိုကို လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
ဟန္သစ္ၿငိမ္ ေရ
ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့ စာေတြမွာဆိုရင္ ဇနိလို႔ အထူးတလည္ မေဖာ္ျပတတ္သလို တခါတေလလည္း စာရဲ႕ေအာက္ေျခမွာ ဇနိလို႔ေရးထားရင္ ေရးထားတတ္ပါတယ္။
မဇနိ ေရးတဲ့ စာဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ တင္ေပးၿပီး စာေရးသူ မဇနိ လို႔ ေရးပါတယ္။ အခု အညာပြဲက မဇနိ ေရးထားတာပါ။
အညာကို ျပန္ေရာက္သလိုပ။ ကိုဇနိနဲ႔ မဇနိဆိုလို႔သာရယ္၊ စာကိုဖတ္ေနရတာ ေဘးနားမွာ ထိုင္ေျပာျပေနသလိုကိုး။ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ေလသံေလးေတြလိုပါပဲ။
အညာကို အလည္ေရာက္ရင္ေတာ့ မုန္႔ေကၽြးမယ္ထင္ပ။
ႏႈတ္ခမ္းနာလည္း မုန္႔ဆီေႀကာ္ စားမွာပဲ။ လြမ္းလို႔......
အေရးေကာင္းတယ္ဗ်ဳိ႕၊ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ၊၊
ဖတ္လို႔ေကာင္းပ မဇနိေရ...
ျမန္မာ႔သရုပ္ကေတာ့ အညာမပါရင္မၿပီးပါဘူးဗ်ာ။
တေပါင္းလ နဲ႔ အညာရိုးရာပြဲကေတာ့ ခြဲျခားလို႔ကို မရဘူးေနာ္... ဖတ္လို႔ေကာင္းပဗ်ာ...
tmn
ဒီပို႔ကိုဖတ္မိေတာ႔ ေမြးရပ္ေျမကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ သတိရမိပါရဲ႕ဗ်ာ ။ က်ေနာ္လဲ ၆ႏွစ္သားေလာက္ထိက အညာမွာႀကီးခဲ႔ရတာ :) အကုန္မမွတ္မိေတာ႔ေပမဲ႔ အခုလို စားစရာပြဲေတြေတာ႔ မွတ္မိေနတယ္ဗ်ိဳ႕ မေမ႔ေတာ႔ဘူးရယ္ :)
ကိုဇနိနဲ႔ မဇနိကို ႀကံဳတုန္းႂကြားရဦးမယ္ က်ေနာ္႔အရီးေလးလုပ္တဲ႔မုန္႔ေတြကလဲ ေကာင္းခ်က္ေတာ႔ဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ အညာအေငြ႔အသက္သင္းတဲ႔စာေလးေတြ ေမွ်ာ္ေနဦးမယ္ဗ်ိဳ႕ ။ သာသာေအးေအးေလးေျပာျပသြားတာ ဆရာမႀကီးလူထုေဒၚအမာစာေတြဖတ္ရသလိုပဲဗ်။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..
အညာက အခါ
မဇနိေရးထားတာေတြ ဖတ္ရတာ ႐ြာကိုသတိရတယ္ဗ်ာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကေတာ့ လွ်ပ္စစ္ရွိေတာ့ ေမာင္းေထာင္းတဲ့ ေနရာက ဇာတ္လမ္းေလးေတြေတာ့ မရွိဘူးဗ်ာ့။ စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာလည္း အဲလိုပဲလုပ္တတ္တယ္ဗ်ာ့။ အားလံုးမဇနိေျပာခဲ့သလို႔ပါပဲ။ ဟိုးတုန္းကဆိုရင္ သီတင္းကၽြတ္အခါ တစ္ေပါင္းအခါ ဆိုၿပီ တစ္ႏွစ္ကို ၂ ခါေတာင္လုပ္တာ။ အခုေတာ့ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ လုပ္ရင္လည္း အရွင္ႀကီးေတြ၊ ပုန္းမဂ်ီေတြ မတင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္တင္စားတယ္။ ဘုရားလွဴတယ္။ အခါဆြမ္းေလာင္းတယ္။ အဲဒါပဲ။ အခါဆြမ္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမဟုတ္တဲ့လူေတြလည္း လိုက္ခံၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုညမွာသြားအိပ္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ သပိတ္တစ္လံုးပိုက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးနဲအတူ အခါဆြမ္းခံထြက္တယ္။ အေပ်ာ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါလိုက္ဖူးေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ လုပ္ရင္ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီနဲ႔ ပဲမုန္႔ဆိုၿပီး သံုးမ်ိဳးအၿမဲပါတယ္။ အေခၚအေ၀ၚေလးေတြ မွတ္မိသေလာက္ေျပာျပဦးမယ္။ မုန္႔နီဆိုရင္ ထန္းလ်က္နဲ႔ ဆန္မုန္႔နဲေရာၿပီး အိုးႀကီးထဲမွာ ထည့္ေမႊရတယ္။ နာနာေမႊေလ ပိုေကာင္းေလပဲဆိုလို႔ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ကေလးေတြကိုခိုင္းတတ္တယ္။ အဲလိုေမႊၿပီးမွ ဆန္မုန္႔က ေထြးၿပီးျဖစ္လာတဲ့ အခဲေလးေတြမရွိေတာ့ပဲ အရည္တစ္သားတည္းျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ မုန္႔ေၾကာ္မယ့္လူဆီကို ေပးလို႔ရၿပီ။ ေၾကာ္တဲ့လူက ေယာက္ဂ်ိဳႀကီးနဲ႔ ခပ္ၿပီး ဆီပူထဲကို ထည့္ေၾကာ္တာ။ အဲလိုေၾကာ္တာကိုေတာ့ ဂ်ိဳသြင္းတယ္လို႔ေခၚတယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္လို႔ေခၚတဲ့ မုန္႔နီကေတာ့ ဂ်ိဳသြင္းၿပီးလုပ္တာမ်ားပါတယ္။
ေနာက္တစ္မ်ိဳးက လက္ခပ္ျပားတဲ့။ လက္ခပ္ျပားလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မုန္႔ႏွစ္ကိုေရနဲ႔ အရည္ေပ်ာ္ႀကီးျဖစ္ေအာင္မလုပ္ဘူး။ လကၹက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ပလာတာ၊ ထပ္တရာလုပ္သေလာက္ အေနအထားေလးမွာထားတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့လည္း မုန္႔နယ္တာ အားေကာင္းေလ၊ အပင္ပန္းခံနိုင္ေလ မုန္႔ကပိုေကာင္းေလပဲတဲ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အစပိုင္းမွာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေတြကို ခိုင္းၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ အကိုေတြနယ္ေပးၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ငယ္ေသးေတာ့ထိုင္ၾကည္ရံု၊ ေရ၊တို႔၊ ဆီတို႔၊ ဆားတို႔ ယူေပးရံု ေတာက္တိုမယ္ရေလာက္ပဲ လုပ္နုိင္ပါတယ္။
အကိုေတြလုပ္ၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း လူႀကီးေတြက စိတ္တိုင္းမက်တာမ်ားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေမ ဒါမွမဟုတ္ လာကူညီတဲ့ အေဒၚတစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔ကိုယ္တိုင္ နယ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္ၾကတယ္။ နယ္လို႔ၿပီးသြားရင္ေတာ့ အလံုးေလးေတြ လံုးေပးတယ္။ အဲဒီအလုံးေလးေတြကိုမွ ဇေကာျပင္က်ယ္က်ယ္ေပၚမွာ လက္နဲ႔ခပ္ၿပီး အျပားေလးေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာပါ။ အဲလိုျပားရာမွာလည္း ပါးပါးလႊာလႊာေလးလည္းျဖစ္ေအာင္ မေပါက္မျပဲေအာင္လုပ္ၾကရပါတယ္။ မုန္႔ကပ်က္သြားရင္ေတာ့ ဇေကာနဲ႔ မုန္႔မကပ္ေအာင္ ဆန္ႀကမ္းမုန္႔ေတြသံုၿပီးကိုင္ထားလို႔ ေနာက္ထပ္ျပန္ကိုင္ရခက္တယ္တဲ့။ လူႀကီးေတြက ကေလးေတြလာကိုင္မွာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ကေလးေတြကလည္း အဲဒီလိုဇေကာေပၚမွာ ဘုတ္ဘုတ္၊ ဘုတ္ဘုတ္နဲ႔ အသံျမည္ေအာင္လုပ္ရတဲ့ လက္ခပ္ျပားအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။
လက္ခပ္ျပားလုပ္ရတာက လူလည္းပင္ပန္းတယ္ အခ်ိန္လည္းကုန္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့က အေဒၚ့ကိုေမးၾကည့္။ ဘာလို႔လက္ခပ္ျပားၾကတာလဲ မုန္႔ျဖဴကို မုန္႔နီလုပ္သလို ဂ်ိဳသြင္းလို႔ မရဘူးဘူးလားေပါ႔။ အဲေဒၚကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပပါတယ္။ လက္ခပ္ျပားတယ္ဆိုတာ မုန္႔ႂကြတ္ရခ်င္လို႔တဲ့။ ဂ်ိဳသြင္းရင္ မုန္႔သား အေပ်ာ့ပဲရတယ္တဲ့။ မင္းတို႔နားလည္းေအာင္ေျပာရရင္ ထပ္တရာနဲ႔ ပလာတာကြာသလိုေပါ႔တဲ့။
ထပ္တရာဆိုတဲ့ေကာင္က အထပ္ေတြအမ်ားႀကိးနဲ႔ အ၀ိုင္းေလးလုပ္ထားေတာ့ အေပၚယံက ႂကြတ္ေနေပမယ့္ အထဲကအသားက ေပ်ာ့ၿပီးနူးညံ့ေနတာေပါ႔။ ပလာတာကေတာ့ ေလးေထာင့္ ပံုအျပားခပ္ႀကီးႀကီးဆိုေတာ့ ေနရာတိုင္းႂကြတ္ႂကြတ္ေလးျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၂ မ်ိဳးလံုးႀကိဳက္တယ္။
အဲလိုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကထပ္ေမးတယ္။ မုန္႔နီကိုေရာ လက္ခပ္ျပားလို႔ရလားလို႔။ ရပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ မုန္႔ဆီေၾကာ္လို႔ ဆီ႐ႊဲ႐ႊဲ အိအိေလးေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ခပ္ႂကြတ္ႂကြတ္ေလးပဲရမယ္တဲ့။ အဲဒါလည္းေကာင္းတာပဲလို႔ သားကို လုပ္ေႂကြးပါလားလို႔ေျပာေတာ့ တစ္ႏွစ္လုပ္ေပးဖူးတယ္။ မုန္႔နီ ႂကြတ္ႂကြတ္ေလးလည္း တစ္မ်ိဳးစားလို႔ေကာင္းတာပါပဲ။
အစကေတာ့ပို႔စ္တစ္ခုတင္မလားလို႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတင္ေတာ့ပါဘူး။ ကြန္မန္႔ရွည္ရွည္ပဲတင္လိုက္ပါတယ္။ သီးခံၿပီး ဆံုးေအာင္ဖတ္တဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါ။
မဇနိေရ အညာမုန္႕ေတြ လြမ္းတယ္။ စစ္ကိုင္းသူတို႕က လယ္ႀကီးနတ္အပိုင္ေဒသကမို႕ လယ္ႀကီးနတ္နဲ႕ ဆိုင္တယ္ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖြားလက္ထက္ကတည္းက အဖြားက သူ႕အေမကို အေမ့တစ္သက္ပဲ ၿပီးရင္ မလုပ္ဘူးဆိုၿပီး အဲဒီ အစဥ္အလာကို မယူခဲ့လို႔ အဲလိုမ်ိဳးေတြဆို ဘာမွ မသိပါဘူး။ စာေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာပဲ ရွိတယ္။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ တစ္ခါေလာက္ မဇနိရဲ႕ရြာကို လိုက္လည္ခ်င္ပါေသးတယ္။
ရြာကုိ သတိရေအာင္ လုပ္ေနျပန္ၿပီ.. အဟင့္ အဟင့္ :(
ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာမဇနိရယ္
ေနာက္ပို႔စ္ေလးေတြလဲေမွ်ာ္ေနမယ္
မဇနိေရ မုန္႕ဆီေၾကာ္ကို က်ေနာ္တို႔ အေၾကသားေတြလည္း ၾကိဳက္ပဗ်ာ။ ရြာမွာလည္း သီတင္းကြ်တ္တို႕၊ တန္ခူးတို႔လို အခါၾကီး ရက္ၾကီးေတြဆို မုန္႔ဆီေၾကာ္တို႕၊ မုန္႕ပန္းေခြတို႕၊ ေရႊၾကည္ ဆႏြင္းမကင္းတို႕ လုပ္ၾက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဒါနျပဳၾကေပါ့ဗ်ာ။ သူတစ္ကာေတြ ဆန္မွဳန္႔ကို စက္နဲ႕ၾကိတ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္ ေဒၚၾကီးေတြဆို ခုအထိ အိမ္မွာ ေမာင္းဆံုတည္ထားတံုးပဲ ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာက အရသာပိုေကာင္းတယ္လို႕ေျပာတာပါပဲ။ အခါတြင္း ရြာကို မေရာက္တာေတာင္ၾကာျပီ ဗ်ာ။ မုန္းပန္းေခြလက္ရာေကာင္းတဲ့ ေဒၚၾကီး၀ိုင္းလက္ရာေတာ့ အင္း . . . ေျပာရင္းနဲ႕ လြမ္းလာသဗ်ာ ။
Post a Comment