တေပါင္းလနဲ႔ အညာ႐ိုးရာပြဲ

တေပါင္းလနဲ႔ အညာ႐ိုးရာပြဲ
မဇနိ
27 May 2008

အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဒီေန႔ ကၽြန္မရဲ့ ျမန္မာႏွစ္ေမြးေန႔တဲ့။ မုန္႔မႈန္႔ေတြရွိတာနဲ႔ မုန္႔ဆီေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ အိမ္ကို ႁကြလာတဲ့ သံေတာ္ေတြကို ဆြမ္းနဲ႔ မုန္႔ေၾကာ္ကပ္လွဴတယ္ဆိုလို႔ သတိရသြားမိတယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္လည္း စားခ်င္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ့ ၀ယ္စားလို႔ရတတ္တယ္။ လွည္းတန္းေစ်းနဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ တခါတရံေတြ႔ရတယ္။ ကြ်န္မတို႔ၿမိဳ႔မွာေတာ့ ၿမိဳ႔ေစ်းမွာ အၿမဲ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ အိမ္မွာေၾကာ္တာေလာက္ေတာ့ စားလို႔မေကာင္းတာအမွန္ပဲ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကိုေတာ့ အညာသူ အညာသားေတြ ပိုႏွစ္သက္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အညာက အစားအေသာက္၊ ဓေလ့ေတြက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာနဲ႔ ကြာျခားမႈေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အညာက ႐ိုးရာပြဲေတာ္တခုအေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္။


တပို႔တြဲလကုန္ခါနီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္မက အထုပ္ျပင္ၿပီး အေမ့ အစ္မေတြ ရွိတဲ့ ရြာကို အစ္ကိုေတြလာေခၚတာနဲ႔ လုိက္ေတာ့တာ။ အေမတို႔ရြာက ၿမိဳ႕ကေန လိုင္းကားနဲ႔ဆို မိနစ္ ၅၀ သာသာ စီးရတယ္။ ေနာက္ ကားလမ္းေဘးကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ရြာဆီေျခလ်င္သြားရတယ္။ ေျခလ်င္သြားရလဲ မေမာဘူးရယ္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ ထန္းပင္တန္းေတြ လွမ္းျမင္ရတယ္။ ေလေလးမ်ားေ၀့လာရင္ ထန္းလ်က္နံ႔သင္းလာၿပီေပါ့။ ကိုဇနိကို အလည္ေခၚသြားရင္ေတာ့ ထန္းရည္နံ႔သင္းတယ္လို႔မ်ား ေျပာေလမလားေတြးမိတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေမာရင္ အေမာေျပနားပါဦးဆိုတဲ့ အသံေတြက ဟိုတဲကေခၚ ဒီတဲကေခၚေပါ့၊ အသိျဖစ္လို႔ေခၚတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ လာတဲ့လူတိုင္းကို ဖိတ္ေခၚတတ္တယ္။ ကဲ ထန္းလ်က္ေလးစားရင္ ထန္းရည္ေလးမ်ား ျမည္းခ်င္သပဆိုရင္ အညာရြာကိုသာ အလည္လာခဲ႔ေတာ့ေနာ္။



ရြာအ၀င္ေရာက္ရင္ လာႀကိဳတဲ့ ကေလးတသိုက္က ဆူဆူညံလို႔။ အမ်ားအားျဖင့္ကြ်န္မတို႔ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန႔ဆို တေပါင္းလဆန္း ၁ ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ အစ္ကိုေတြက ၿမိဳ႔ကို ငါးေျခာက္အဓိက လာ၀ယ္ရတယ္။ တေပါင္းလမွာ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ အင္မတန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ရိုးရာပြဲေတာ္တခုရွိတယ္။ ဘယ္ဆီေရာက္ေရာက္ တေပါင္းလဆို မုန္႔ဆီေၾကာ္စားခ်င္လိုက္တာလို႔ တမ္းတမိတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အညာမွာ တေပါင္းလဆိုရင္ မိရိုးဖလာ မိဆိုင္ဖဆိုင္နတ္မ်ား ပူေဇာ္ပသတဲ့ပြဲဆိုျပီး ရြာတိုင္းအိမ္တိုင္း လုပ္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႔ေတြမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕အညာေဒသက မဟုတ္ဘဲေျပာင္းလာတာတို႔ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီဓေလ့သိပ္မရွိပါဘူး။ ဒါကေတာ့ အညာေဒသရဲ႕ရိုးရာဓေလ့တခုပါ။

တေပါင္းလဆန္း ၁ ရက္ေန႔မွာ ဆန္ေရစိမ္၊ ၂ ရက္ေန႔မွာ မုန႔္ေထာင္း၊ ၃ ရက္ေန႔ မုန္႔ေၾကာ္ ၿပီး ၄ရက္ေန႔မွာ နတ္တင္ပြဲလုပ္ပါတယ္။ အရွင္ႀကီးတင္တဲ့ပြဲလုိ႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ ၁ ရက္ေန႔ မနက္ဆို အေမ့အစ္မအႀကီးဆံုး အေဒၚက ပုဆိုးစေခါင္းေပါင္းျပီး ေကာက္ညွင္ဆန္ေတြ သန္႔စင္တယ္၊ စပါးလံုးေရြးတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ သူသန႔္စင္ေပးတဲ့ေကာက္ညွင္းကို စပါးလံုးေရြးကူရတယ္။ ဆန္သန္႔စင္ဖုိ႔ကလည္း မိန္းမႀကီး ၄ ေယာက္ေလာက္ လာကူပါတယ္။ အေဒၚက အိမ္မွာ ယကၠန္းယက္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဘယ္သူေတြကို မနက္ဆန္ျပာလာခဲ့ဆိုၿပီး အေခၚလႊတ္လိုက္တယ္။ မနက္ဆို သူတို႔ေတြလည္း လာၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေကၽြးဖို႔ဆိုၿပီး ေထာပတ္ပဲနီျပဳတ္ထားတဲ့အိုးႀကီးက အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ တေနကုန္မီးဖိုေပၚထားပါတယ္။ မနက္ခင္းအတြက္က ဘယာေၾကာ္နဲ့ မုန္႔ျပားသလက္ ေရေႏြးၾကမ္းဆိုျပီး လာသမွ်လူေတြ အားမနာစားႏိုင္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတယ္။ အေဒၚက မခ်က္ရပါဘူး။ လာကူတဲ့သူေတြ ဟုိလူက ထမင္းခ်က္၊ ဒီလူက ဆန္ျပာဆိုၿပီးခိုင္းတယ္။ အေဒၚက သူႀကီးကေတာ္ဆိုေတာ့ ကူမယ့္သူက တရြာလံုးရွိတယ္။ ရြာထိပ္က အေမခ်စ္ကေတာ့ အိမ္ေရွ့တလင္းျပင္မွာ ေျပာင္းဖူးဖက္နဲ့ ေဆးလိပ္တြင္တြင္လိပ္ေနေတာ့တယ္။ သူ႔အနားမွာလည္း လက္ဖက္ခြက္က မျပတ္ပို႔ေပးထားရတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လုပ္ရလို့ေလ။

၂ ရက္ေန႔မနက္ခင္းဆိုရင္ မိန္းမႀကီးေတြက ဆန္ေတြ ေရေဆးျပီး စကာကံုးေတြနဲ့ ေရစစ္၊ ပိတ္ျဖဴစေတြ အုပ္ၾကတယ္။ ည ၇ နာရီေလာက္ဆို ေမာင္းေထာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကျပီ။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ျပင္ဆင္ရတယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္းကို ေနရာမွတ္ထားရတယ္။ ဘယ္အိမ္က နံပါတ္စဥ္ဘယ္ေလာက္ေပါ့။ အပိ်ဳေခ်ာေတြက ေမာင္းေထာင္းၾကမွာဆိုေတာ့ ဒီဟာကေတာ့ျဖင့္ ရြာကာလသားေတြ ဂြင္မိျပီေပါ့။ ညဘယ္မွမထြက္ရေလာက္ေအာင္ စည္းကမ္းၾကီးတဲ့အိမ္က အပ်ိဳေတြလည္း ေမာင္းေထာင္းထြက္မွာဆိုေတာ့ အခ်ိန္းအခ်က္ အေတာ္ဟုတ္ေနျပီ။ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ကူေထာင္းေပးၾကတာပါ။ သူျပီး သူက ကူနဲ႔ အလွည့္က် ကူသြားတယ္။ မေမာတဲ့အျပင္ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းသား။ အပ်ိဳမေတြကလဲ လူပ်ိဳေၾကာင္းေျပာရင္း ေမာင္းေထာင္းရတာဆိုေတာ့ မေမာဘူးတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ သူတို႔ေျပာတာ ခိုးနားေထာင္တယ္။ သူတို႔က ညာညာၿပီး ႏွင္ထုတ္တယ္။ မသြားပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမႏိုင္ေတာ့ သူတို႔လဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာေတာ့တာ။

ရြာမွာက ေမာင္းရွိတဲ့အိမ္က ၄ ေနရာေလာက္ရွိတယ္။ နီးစပ္ရာေထာင္းၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မ အစ္မကေတာ့ ရြာလယ္ေမာင္းမွာ ေထာင္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ့ေတြကလည္း ရြာအေရွ့ပိုင္းမွာ ေမာင္းရွိေပမယ့္ ရြာလယ္ကိုလာၾကတယ္။ ရြာလယ္က ပိုစည္ကားတာကိုး။ ေရနံဆီမီးကြက္ေလးက လိုအပ္ရင္ထြန္းတယ္။ မလိုရင္ေတာ့ လေရာင္နဲ႔ ေမာင္းေထာင္းၾကတယ္။ အဲ ရြာလယ္ဇရပ္မွာေတာ့ ကာလသားေတြ တတီတီတေတာင္ေတာင္ မယ္ဒလင္ေခါက္ေနၾကၿပီ။ သူ႔ႏွမကိုယ္ပိုး ကိုယ့္ႏွမသူပိုးေပါ့။ အဆင္ေျပတဲ့သူကေတာ့ အျပန္ ဆန္မႈန္႔ဘန္းကို ရြက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းစတာက ကၽြန္မအစ္မ မေဌး။ သူက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ။ ေတာသူသာဆိုတယ္ အသားကျဖဴတယ္။ အိမ္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေပါ့။ သူႀကီးသမီးေက်ာင္းသူဆိုေတာ့ သူ႔ေခတ္လို႔ေျပာရမွာေပါ့။ သူ႔ကို ရြာက ကာလသားေတြ မႀကိဳက္ရဲဘူး။ တခါလယ္ထဲသြားေတာ့ သူ႔ကို ရြာက ေကာင္ေလးက စကားလိုက္ေျပာေတာ့ ဒီရြာမွာ ငါဘယ္သူ႔မွ မစဥ္းစားဘူးဆိုျပီး ခံုဖိနပ္နဲ႔ ခ်ခဲ့တယ္တဲ့။ သူက စြာေတးလန္တယ္။

တညေတာ့ ကူတဲ့လူေတြကို မုန္႔ေထာင္းခိုင္းၿပီး ကၽြန္မကို သူ႔လူပ်ိဳၾကည့္မလားတဲ့။ ၾကည့္မယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူက ေမာင္းရွိတဲ့အိမ္ေပၚကို ေခၚသြားတယ္။ ေတြ႔တာေပါ့ သူ႔လူပိ်ဳ။ ကၽြန္မက ငိုၿပီး အတင္းအိမ္ျပန္ေခၚတာ။ အဲဒီလူက ခဏေလးေနပါအံုး မုန္႔ေကၽြးမယ္တဲ့။ မရဘူး အစ္ကို႔ေတြတိုင္မွာဆိုၿပီး ငိုေတာ့ အစ္မလည္း မေနရဲဘူး ျပန္လိုက္လာတာ။ တျခားရြာက အဲဒီလူက အရုပ္ကဆိုးတာ တာေတလန္လို႔။ သူေဌးသားတဲ့။ အရပ္ကလန္ကလားနဲ႔။ ကၽြန္မက မျမင္ဘူးလို႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုက ၾကားၾကားေနတာ။ အစ္မတို႔ရြာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ႔ရြာက ေခ်ာင္းျခားတယ္။ ဒါကို အဲဒီလူက ညတိုင္းလာတယ္တဲ့။ အစ္မက အိမ္ကေန ဘယ္မွမသြားရဘူး။ အစ္ကို ၄ ေယာက္ကို ေၾကာက္ရတယ္။ အစ္ကိုေတြကလဲ အဲေကာင္ကို အျမင္ကပ္တယ္။ အစ္ကိုတုိ႔က ကုန္သည္လုပ္ေတာ့ စပါးေတြ အဲေကာင္ေရာင္းရင္ လိုခ်င္ရင္ေတာင္ မ၀ယ္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေလာက္ခ်စ္တာ။ ကၽြန္မကလဲ ထင္တာေပါ့။ ဒီလူႀကီးကိုေတာ့ အစ္မႀကိဳက္မယ္မထင္ဘူးလို႔။ အမက တကၠသိုလ္တက္ရင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွလာေနေတာ့ သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့လူေတြ ကၽြန္မက သိထားတာကိုး။ ေျပာခ်င္တာက တေပါင္းလရဲ႕ ညတညမွာ ေမာင္းေထာင္းဆိုၿပီး အစ္မက အဲလူႀကီးေနာက္ လိုက္ေျပးသြားတယ္တဲ့။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းသြားတက္ေနရလို႔ အစ္မတို႔ဆီမေရာက္ေတာ့ အစ္မလည္း ပါသြားတယ္ထင္ပ။ အခုေတာ့ မေတြ႔တာ ၾကာၾကာလွၿပီေလ။

ေမာင္းေထာင္းတဲ့အေၾကာင္း ဆက္သြားဦးမွ။ ၂ ရက္ေန႔ေမာင္းေထာင္းၿပီး ၃ ရက္ေန႔မနက္ဆို မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့တယ္။ မနက္ ၄ နာရီဆို လူစုၿပီး ရြာအေရွ႔ထိပ္က ထန္းေတာကို သြားရတယ္။ လွည္းေတြနဲ႔ လိုတဲ့ပစၥည္းေတြတင္ၿပီး။ ဒယ္အိုးကအစ ထင္းအဆံုးေပါ့။ ၃ နာရီေလာက္ အိပ္ယာထၾကရတယ္။ အစ္မက အေဒၚလိမ္းဖို႔ သနပ္ခါးကို ေက်ာက္ျပင္ ၂ ခ်ပ္နဲ႔ေသြးေပးရတယ္။ နံ႔သာျဖဴနဲ့ ကရမက္ပါေရာေသြးေပးရတယ္။ အေဒၚက သနပ္ခါးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလိမ္းတယ္။ ေညွာ္န႔ံခံႏိုင္ေအာင္လို႔တဲ့ေလ။ ရြာထိပ္က ထန္းေတာမွာ အသီးသီး ေနရာယူၿပီး မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ ထန္းလ်က္အရည္က်ိဳရတယ္။ မုန္႔နယ္ရတယ္။ ပဲလြန္းျပဳတ္ရတယ္။ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းရတယ္။ ၾကက္သြန္နီလွီးရတယ္၊ ခရမ္းသီးလွီးရတယ္။ ငါးေသးေသးေလးေတြ ေရေဆးရတယ္။ ျမင္းခြာရြက္၊ ဆူးပုပ္ရြက္၊ ရံုးပတီသီးေတြကို ေရေဆးရတယ္။



ထန္းလ်က္ရည္ေအးရင္ မုန္႔ဆီေၾကာ္အတြက္ မုန္႔နယ္ၿပီး စေၾကာ္ပါတယ္။ ဒယ္ျပားႀကီးေတြနဲ႔ ေၾကာ္ရတယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ၿပီးရင္ မုန္႔ၾကက္ဥဆိုတာ ေၾကာ္တယ္။ မုန္႔ၾကက္ဥက အ၀ိုင္းအႀကီးႀကီးေတြ။ ေနာက္ ငါးေပါင္းေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ေပါင္းေၾကာ္၊ ရံုးပတီသီးေၾကာ္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ေပါင္းေၾကာ္၊ ခရမ္းသီးကို ေလးစိပ္စိပ္ၿပီး အေပါင္းေၾကာ္ဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္တယ္၊ ကၽြန္မအႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ပဲမုန္႔လို႔ေခၚတဲ႔ မုန္႔အႏွစ္မွာ ပဲလြန္းနီထည့္ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းထည့္ၿပီး ေၾကာ္ရတဲ့မုန့္ပါ။ မုန္႔ေၾကာ္တဲ့ေနရာမွာ မုန္႔ျဖဴဆိုတာ မုန္႔သားအျဖဴကိုပဲ ေၾကာ္တာပါ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကိုေတာ့ မုန္႔နီလို႔ေခၚပါတယ္။ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီက အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ နတ္တင္ေျမွာက္တဲ့အခါ မုန္႔ျဖဴ၊မုန္႔နီက မပါမျဖစ္ပါရပါတယ္။ အေဒၚက မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီထဲမွာ သူလိုခ်င္တဲ့ အရုပ္ေလးေတြကို အရင္လုပ္ပါတယ္။ သားေတြ ကားလုပ္ငန္း ေကာင္းေအာင္ဆိုျပီး ကားရုပ္ေလးေတြ၊ အိမ္ကေစ်းဆိုင္ ေရာင္းေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီး ခ်ိန္ခြင္ပံုစံ၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြ ေကာင္းဖို႔အတြက္ ႏြားရုပ္၊ လွည္းရုပ္၊ တံစဉ္္၊ ခေမာက္စတဲ့အရုပ္ေလးေတြ ပံုေဖၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ့ လူရုပ္ေလးေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။

မုန္႔ေၾကာ္ၾကတာ တစီတတန္းႀကီးဆိုေတာ့ ထိပ္ကေနၾကည့္ရင္ အေတာ္လွပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ အစံုလွည့္စားေနရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း ဘယ္အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္ၿပီးၿပီေဟ႔။ ဘယ္အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ျဖဴစေၾကာ္ၿပီဆိုျပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာရင္း တက္ညီလက္ညီ ေၾကာ္ေနေတာ့တာပဲ။ အားလံုးလက္စသပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒန္အိုး အဆင့္ဆင့္မွာ မုန္႔ေတြထည့္ရတယ္။ မီးဖိုေတြ ၿငိမ္းသတ္ၿပီး လွည္းနဲ႔ ျပန္လာၾကပါတယ္။ မၿပီးေသးတဲ့အိမ္ကေတာ့ ဆက္ေၾကာ္ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အိမ္က်ေတာ့ ဆင္းရဲလို႔ ဒယ္အိုးမရွိတာမ်ိဳးဆို သူမ်ားၿပီးေအာင္ေစာင္႔ၿပီး ေၾကာ္ရပါတယ္။ လံုး၀မွ ပိုက္ဆံဆင္းရဲတဲ့သူေတြ အေဒၚတို႔အိမ္က အလုပ္သမားေတြဆို မုန္႔ေၾကာ္စရာမလိုပါဘူး။ တတ္နုိင္တဲ႔အိမ္ေတြက ပိုေၾကာ္ၿပီး ခြဲေ၀ေပးပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ မနက္အေစာ ထမင္းခ်က္ရတယ္။ ငါးရံ့ေျခာက္ကို တံုးတစ္ျပီး ေၾကာ္ရတယ္။ ငါးေျခာက္က အၿမီးစံု၊ ေခါင္းစံုပါတာမွ နတ္တင္လို႔ရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ပဲႀကီးျဖဴကို ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလး ႏွပ္ရပါတယ္။ ပဲႀကီးႏွပ္ရင္ အေဒၚက ေျမအိုးနဲ႔ႏွပ္လို႔ မွာတတ္ပါတယ္။ ပိုျပီး အရသာရွိတယ္၊ မနက္ ၆ နာရီေလာက္ဆိုရင္ သင္ျဖဴးတခ်ပ္၊ ေသာက္ေရခြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားရတယ္။ အရပ္မ်က္ႏွာတိုင္းမွာ မိဆိုင္ဖဆိုင္နတ္မင္းမ်ားကို ထမင္း၊ ပဲႏွပ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္နဲ႔ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီပါ တင္ေျမွာက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အေဒၚလုပ္သမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ရတာေပ်ာ္တယ္။ ၿပီးရင္ ထမင္းစားရေတာ့မွာမလို႔လဲပါတယ္။ အရပ္မ်က္ႏွာကို တင္ေျမွာက္ၿပီးရင္ ဆန္အိုး၊ ဆီအိုး၊ စားပြဲ၊ ကုလားထုိုင္၊ ႏြားလွည္း၊ ကား၊ ယကၠန္းစင္၊ ပဲထည့္ထားတဲ့က်ီ၊ စပါးက်ီေတြေပၚမွာ ခ်ိဳင္႔နဲ့ အစံုထည့္ျပီး အဲဒီမွာ ေစာင့္တဲ့ နတ္မင္းမ်ားကိုလည္း တင္ေျမွာက္ရပါတယ္။ “တေပါင္းလ အခါၾကီးမွာ တင္ပါ၊ ေျမွာက္ပါတယ္၊ တိုးပါ၊ ပြားပါ၊ ေစာင့္ေရွာက္ပါ“ဆိုျပီး ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ အေဒၚက နတ္တင္တာေတြ မွတ္မိပါတယ္။ ဆန္အိုးထဲမွာေတာ့ ပုန္းမၾကည္မကို တင္ေျမွာက္ရတယ္။ သူက လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြ အဆင္ေျပေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတာပါ။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီးရင္ ကၽြန္မတို႔က ေပ်ာ္လာေတာ့တာ။ အဲဒီမတိုင္ခင္ဆို ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ မဆူရပါဘူး။ ပုန္းမၾကည္မလန္႔ႏိုးမွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ။ ၁၂ ထိုးၿပီဆို အေဒၚက စပါးက်ီေတြ ဆန္အိုးေတြထဲက ပုန္းမက်ီမကို ႏႈိုးရပါတယ္။ “ပုန္းမၾကည္မ ထပါ၊ အေပါ့အပါးသြားပါ၊ စံုံ႔ပါ၊ ၿမံဳ႔ပါ၊ တိုးေအာင္ ပြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ“ ဆိုျပီး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ဆိုတယ္။ ကေလးေတြမဆူညံမွ ပုန္းမၾကည္မက အိမ္မွာေပ်ာ္ျပီး လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ စီးပြားေရးေတြ ေကာင္းမြန္ေအာင္ မစမယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။

နတ္တင္ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ မုန္႔ေတြ စားခ်င္တုိင္းစားရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွ မုန္႔က စားႏိုင္တာပါ။ အေစာပိုင္းက ေညွာ္နံ႔ေတြနဲ့ ဘာမွမစားခ်င္ဘူး။ မုန္႔ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ၁ လ၊ ၂ လစားလို႔ မကုန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကာလာေလ ရွားလာေလ စားေကာင္းလာေလလို႔ ထင္မိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေမကေတာ့ ျငိမ္းပါတယ္။ ရြာကအေဒၚက ပိုလုပ္ျပီး အဆင္သင့္အေမ့ဆီ ၄ ရက္ေန႔ မတိုင္ခင္အေရာက္ ပို႔ေပးပါတယ္။ သူက ေညွာ္နံခံစရာမလိုပါဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေမလည္း သူ႔ဟာသူၿမိဳ႔မွာ မုန္႔ေၾကာ္တယ္ေျပာတာပဲ။ အေဒၚတို႔ကလည္း အသက္ႀကီးတဲ့အဘိုးအဘြားေတြကို မုန္႔ေတြနဲ႔ လုိက္ကန္ေတာ့ပါတယ္။ အေဒၚတို႔အိမ္မွာလည္း သူမ်ားက လာကန္ေတာ့တာေတြ ပံုေနေတာ့တာ။ လာကန္ေတာ့တဲ့သူေတြကို အေဒၚကလည္း မုန္႔ဖိုးတို႔ သူ႔မုန္႔တို႔ ျပန္ေပးတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြမွာ အရြက္ေတြနဲ႔ အေပါင္းေၾကာ္တို႔ ငါးေၾကာ္တို႔ကို အလုပ္ရွဳပ္လို႔ မေၾကာ္ေတာ့ အဲဒါေတြ ျပန္လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေပါ့။ ခုေတာ့ အေဒၚလည္း မုန္႔ေၾကာ္ရမည့္ တေပါင္းလေရာက္ရင္ သူ႔သမီးကို စိတ္ဆိုးၿပီး မုန္႔ကို စိတ္မပါဘဲမ်ား ေၾကာ္ေနမလားလို႔ ကၽြန္မေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီမုန္႔ေတြပဲ စားခ်င္ေနေတာ့တယ္။ လြမ္းမိတဲ့အရာေတြထဲမွာ အညာထန္းေတာေအာက္က မုန္႔ေတြလည္း တ၀ဲလည္လည္ပါေနတတ္ေတာ့တယ္။

မဇနိ