ကြန္နာဂစ္

ကြန္နာဂစ္

ကၽြန္မဘယ္လိုပင္ ျမန္ျမန္အေရာက္သြားဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ႔ေပမဲ႔ တကယ္တမ္း ကၽြြန္မေရာက္ရိွသြားခ်ိန္မွာေတာ႔ လယ္စပ္ေခ်ာင္းစပ္ႏွင္႔ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သနားစဖြယ္အသံေလးျဖင္႔ ေအာ္ျမည္ေနေသာ ကြန္နာဂစ္ငွက္ကေလးမ်ားစြာကိုပဲ ေတြ႔ျမင္ခြင္႔ရခဲ႔ေတာ႔သည္။ ကြန္နာဂစ္ငွက္ကေလးမ်ားမွာ အဖို၊ အမ၊ ငွက္ေပါက္စသည္ျဖင္႔ အရြယ္စုံပင္။ သားငယ္သမီးငယ္ရွာသူအသံကတစ္မ်ိဳး၊ အေဖအေမေပ်ာက္ရွာသူအသံကတစ္ဘာသာ၊ တပည္႔ေပ်ာက္ဆရာ႔အသံကတစ္ဖုံေပမဲ႔ အလုံးစုံေသာအသံမ်ား၏ တူညီေသာကာရန္မွာ ေၾကကြဲျခင္းသာျဖစ္ေန၏။ “ျမစ္တစ္စင္းမွ၊ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင္႔ ေခ်ာင္းကိုဆင္႔ရာ.. “အစရွိသည္႔ျမစ္ႏွင္႔ေခ်ာင္းတို႔၏ လူသားမ်ားအေပၚ အက်ိဳးျပဳပုံကိုဖြဲ႔ထားေသာ ကၽြန္မကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္လည္း ကြန္နာဂစ္ငွက္ကေလးမ်ား၏ မ်က္ေရျဖင္႔ ေဆြးျမည္႔စုတ္ျပတ္သြားခဲ႔ျပီ။

ကြန္ဂဒူး
မင္းသုဝဏ္

ေခ်ာင္းေရကလွ်ံ ကန္ေရကတိုး၊ ၾကိဳလာပါနဲ႔ ေရႊေရာင္ရစ္ကယ္၊ ေရနစ္မွာပါတဲ႔စိုး။ ။
သားငယ္ကေလးကို ခါးထစ္ခြင္ခ်ီ၍လည္းေကာင္း၊ ေကာက္စိုက္တံကို လက္တစ္ဖက္တြင္ စြဲကိုင္၍လည္းေကာင္း၊ ပီလမေခၚေသာ ဂဒူးၾကီးကို ဦးေခါင္းထက္တြင္အုပ္ေဆာင္း၍လည္းေကာင္း မြန္ေကာက္စိုက္မေလးသည္ သီခ်င္းကေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင္႔ ေတာ္ထနီးရြာကေလးမွထြက္လာသည္ကို မြန္လူမ်ိဳးတို႔ မတိမ္ေကာေသးမီေရွးအခါက ေတြ႔ရေပသည္။ သီခ်င္းကေလးတေအးေအးႏွင္႔ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဆိုပါမြန္မေလးသည္ ေပ်ာ္ပါးရႊင္ပ်ေနသည္မဟုတ္၊ ႏွလုံးအတြင္း၌ ေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိေသာ ပရိေဒဝမီး၏ ေအးေယာင္ေယာင္ႏွင္႔ ပူေလာင္လွေသာမီးလွ်ံသည္ သီခ်င္းအျဖစ္ႏွင္႔ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ အေနာက္ေတာင္ ဒီဆိုင္ကၽြန္းညိဳ႔ၾကီးမွ တမည္းမည္း တက္ေရာက္ပြားမ်ားလာေသာ တိမ္ေတာင္ တိမ္လိပ္ မိုးသားမိုးေသြးတို႔က လြမ္းေဟာင္းတြင္ လြမ္းသစ္ကို ေလာင္းေလေသာေၾကာင္႔ ကြယ္လြန္သူေယာက်္ားသည္ အခ်စ္ဦးအား တမ္းတလ်က္ စိတ္ရူးေပါက္တိုင္း သီဆိုျခင္းျဖစ္၏။ မိုးသည္အလြမ္းဓာတ္ကို ပြားမ်ားေစတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္လ်င္ ေရွးစာဆိုကဝိၾကီးမ်ားက မိုးရာသီရြာသြန္းေသာမိုးကို “လြမ္းတုန္းရြာေသာမိုး“ဟု ေခၚေဝၚသမုတ္၍ အသိအမွတ္လုပ္ၾကေလသည္။ စစ္ပြဲသဘင္စံရႊင္ေတာ္မူခိုက္ ေခတၱမွ်ကြဲကြာေနေသာ ေတာင္ငူဘုရင္နတ္ရွင္ေနာင္ကို ေျမာက္သားေတာ္ ရာဇဓာတုကလ်ာက “ညႊတ္ရုံးၾကာတူ၊ ေဖာ္နည္းသူကို၊ သည္းအူျပတ္ေခါင္၊ ေၾကြလြယ္ေအာင္လ်င္၊ ေလေဆာင္ျပင္းထန္ ေၾကာက္ဖြယ္လြန္စြ“ စသည္ျဖင္႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔လြမ္းဆြတ္ပါလ်င္ မျပန္ေသာခရီးကို တစ္ကိုယ္တည္းသြားရရွာေသာ ခင္ပြန္းသည္အား အဆိုပါမြန္မုဆိုးမေလးသည္ မည္မွ်လြမ္းဆြတ္တသမည္ကို မေတြးတတ္ေအာင္ရွိေတာ႔သည္။ လြန္ခဲ႔ေသာမိုးရာသီက ဤသို႔မိုးညိဳ႔ေသာအခါတြင္ ဤရြာထြက္ခရီး၌ မိမိတို႔ေမာင္ႏွံစုံတို႔သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးခရီးသြားခဲ႔ၾကဖူး၏။ ထိုမွ်မကေသး၊ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘဝစဥ္ကလည္း ဤခရီးတြင္ ႏွစ္ေယာက္တြဲ၍ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာရႊင္ႏႊဲခဲ႔ဖူးၾက၏။ ယခုအခါတြင္ကား သားငယ္ႏွင္႔မိမိသာရွိ၏။ သားငယ္၏ဖခင္ကား ရြာျပင္ကထိန္ပင္ေအာက္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းေဆြးျမည္႔ရွာေလျပီ။ ေျမၾသဇာျဖစ္ရေလျပီ။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္လ်င္ အသည္းအူေျပာင္းျပန္လန္ေလာက္ေအာင္ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲရျခင္းျဖစ္၏။ မိခင္၏ေတးသံျဖင္႔ ဘာမသိညာမသိျမဴးထူးေနေသာ သားငယ္သည္ကား မိခင္၏ဆံပင္ကို ဆြဲလိုက္၊ တြတ္တီးတြတ္တာေျပာလိုက္၊ ျပံဳးလိုက္ရယ္လိုက္ရွိရွာ၏။ မိုးသာလ်င္ မြန္မေလး၏အလြမ္းကို ပြားမ်ားေစသည္မဟုတ္။ သားငယ္ကေလးသည္လည္း ပြားမ်ားေစသည္ျဖစ္သည္။ မိုးႏွင္႔သားငယ္သာမဟုတ္ေသး။ ဤရပ္ဤရြာ ဤခရီး ဤလမ္း ဤလယ္ ဤေတာတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ေရွးျဖစ္ေရွးေဟာင္းရာဇဝင္ေၾကာင္းကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ဇာတ္ခင္း၍ျပေလေသာေၾကာင္႔ အလြမ္းအားေဆးၾကီးျဖစ္ေတာ႔သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ပင္ မြန္မေလး၏မ်က္ႏွာသည္ မိုးမင္းကို ဂုဏ္ျပိဳင္၍ ညိႈဴးမွိန္လာေလ၏။ မိုးရြာလ်င္ ရြာခ်င္းယိုထြက္ပါအံ႔ ဟူေသာ အဓိ႒ာန္ၾကီးျဖင္႔ အခါလင္႔၍ ရွိေသာမ်က္ရည္တိို႔သည္ကား ပန္းေျပးပြဲတြင္ တာစူေနေသာသူတို႔ႏွင္႔သာ တူေတာ႔၏။
ထိုသို႔လြမ္းတစ္ခါေဆြးတစ္လွည္႔ႏွင္ ေတးဖြဲ႔၍႔လာခဲ႔ရာ မိမိတြက္တာေဝပုံခ်ထားေသာငန္းဦးသို႔ ေရာက္လာေလ၏။ ကူညီမည္႔သူလည္းမရွိ၊ အားေပးမည္႔သူလည္းမရွိ။ အားငယ္ဖြယ္ပင္ျဖစ္ေတာ႔၏။ အလုပ္တြင္စိတ္မပါေတာ႔။ ကန္သင္းေပၚတြင္ ထိုင္၍ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ ငိုေၾကြးခ်င္ေတာ႔၏။ တစ္မိုးလုံးျပည႔္ေနေသာတိမ္တိုက္မ်ား လႊင္႔စဥ္ေပ်ာက္ပ်က္သြားေအာင္ ဟစ္ေအာ္လိုက္ခ်င္ေတာ႔၏။ သို႔ပါေသာ္ လည္း သားငယ္ႏွင္႔ မိမိအတြက္ဝမ္းစာေရးက ရွိေလေသးသည္။ ျပည္တြင္းေရးထက္ဝမ္းေရးခက္၊ ဝမ္းေရးထက္ လြမ္းေရးခက္ဟုဆိုေသာ္လည္း ဝမ္းေရးကို လုံးလုံးလ်စ္လ်ဴမရႈ႔နိုင္။ မိမိတစ္ကိုယ္အတြက္ မေထာင္းသာေသာ္လည္း ဖတဆိုးသားေလးအတြက္ အေရးၾကီးေလသည္။ လြမ္းေဆြးေန၍ မည္သူကမွ် ၾကင္နာမည္မဟုတ္။ ျပည္႔စုံျခင္း သမတၱိသာ အရသာကို ခံစားေနရေသာ ေလာကၾကီးကား မိမိ၏ပရိေဒဝမီးကို နားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ အရိပ္အျမြက္မွ် သိဖို႔ပင္လ်င္ခဲယဥ္းလွ၏။ ဆင္းရဲသူ မုဆိုးမကေလးျဖစ္ေလေသာေၾကာင္႔ အထူးတလည္ လ်စ္လ်ဴရႈ႔ၾကမည္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ လမုပင္ၾကီးတစ္ခု၏ အရိပ္ေအာက္ေျမညီ၌ သားငယ္ကေလးကိုဂဒူးထဲတြင္ သိပ္ထား၍ ေနာက္ဆံတငင္ငင္ႏွင္႔ပင္ လုပ္ငန္းသို႔ ဝင္ရေလေတာ႔၏။ လုပ္ငန္းသို႕ဝင္ရေသာ္လည္း အလုပ္တြင္စိတ္မရွိ။ ေကာက္စိုက္တံႏွင္႔ ပ်ိဴးပင္ကေလးတို႔သည္လည္း မိမိတို႔ဘာဝအေလ်ာက္ စိုက္သူကစိုက္ ေပါက္သူကေပါက္လ်က္ အကြက္က်က် ျဖစ္ေနၾကကုန္၏။ မတည္ေသာစိတ္သည္ကား အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာတြင္ လြင္႔ပါးလ်က္ရွိ၏။ ဗ်ိဳင္းျဖဴကေလးမ်ား ပ်ံသည္ကိုျမင္လ်င္ သူတို႔ႏွင္႔ေရာ၍ပ်ံ၏။ တိမ္တိုက္ၾကီးမ်ားလြင္႔ေနသည္ကို ျမင္လ်င္ သူတို႔ႏွင္႔ေရာ၍လြင္႔၏။ လယ္ကတြတ္ေပါက္မွ တသြင္သြင္စီးက်ေနေသာ ေရသံကိုၾကားလ်င္ ယင္းတို႔ႏွင္႔ေရာ၍ ေၾကြးေၾကာ္သီဆုိ၏။ ေလာကဓာတ္တစ္ခုလုံးတြင္ မည္သည္႔အရာကိုမွ် အတည္တက် သတိရသည္မရွိ။ သားငယ္ကေလးကိုပင္လည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေမ႔ေလ်ာ႔မိေတာ႔၏။ ပရိေဒဝမီးကား ပူျပင္းေလစြတကား။ သို႔ျဖင္႔ မြန္းတည္႔ရာတြင္မွ မြန္းတိမ္း၊ မြန္းတိမ္းရာမွ ေနေစာင္းခဲ႔၏။ အလုပ္ခ်ိန္လည္းကုန္ေလျပီ။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ေအးစက္ေတာင္႔တင္း၍ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေလျပီ။ သားငယ္ကိုပိုက္၍ အိမ္ျပန္ဖို႔သာ က်န္ေတာ႔သည္။ ကန္သင္းမွ်မေပၚႏိုင္။ တက္ေရျဖင္႔ေဖြးလ်က္ ပင္လယ္ျပင္ႏွင္႔တူေသာလယ္ကြင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ သားငယ္ရွိရာသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည္႔ေလ၏။ ေျမျပင္ကိုမျမင္ရ။ ေရျပင္ကိုသာျမင္ရေလေတာ႔၏။ ထိုအခါမ ွမ်က္လုံးမ်က္ဆန္ျပဴး၍ ပူပန္ျခင္းျပင္းစြာႏွင္႔ ေျပးသြားရွာေဖြေသာ္လည္း မေတြ႔ရေတာ႔ေခ်။ သားငယ္ႏွင္႔တကြေသာ ဂဒူးၾကီးသည္ကား တက္ေရတြင္ ေမ်ာပါသြားရွာေလျပီ။ ကယ္ပါယူပါနွင္႔ တစာစာေအာ္ေသာ္လည္း အနီးပတ္လည္တြင္ လူမရွိ။ ဆူးျခံဳထဲတြင္ ရွိႏိုးႏိုး၊ ဓႏုေတာထဲတြင္ ျမင္ရႏိုးႏိုးႏွင္႔ ေတာင္ေျပးကာ၊ ေျမာက္ကူးကာ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ရွာေသာ္လည္း ဖတဆိုးလူမမည္ေလးကို ဘယ္တြင္မွ်မေတြ႔ရေတာ႔ေခ်။ ကံဆိုးမသြားေလရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာျပီတကား။

“အိုလူကေလးရဲ႔၊ ေရႊေသြးရဲ႔၊ မင္းဘယ္ကိုသြားေလျပီလဲ။ မင္းအေဖေရနံေခ်ာင္းကို မုန္႔ေပါင္းသြားဝယ္တာ မေစာင္႔ႏိုင္လို႔ လိုက္သြားျပီလားကြယ္႔။ မပဋာရဲ႔သားေတြလို ေရတြင္နစ္၍ဆုံးရွာျပီလား။ စြန္ခ်ီ၍ေပ်ာက္ရွာျပီလား။ ေယာက်္ားေသစဥ္က ေျဖစရာသားက်န္ေသး၏။ သားေသျပန္ေတာ႔မိခင္မွာ ဘယ္လိုခဲလို႔ေျဖရပါ႔မလဲ။ ရြာျပန္သြားလို႔ ညည္းသားဘယ္မွလည္း ေမးရင္မိခင္ဘယ္လိုေျပာရမယ္။ မိတၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္က ဖားေကာက္ခဲ႔တဲ႔လူေတြကိုမွ မေစာင္႔ႏိုင္ေတာ႔ဘူးလားကြယ္။ လူကေလးအိပ္ခ်ိန္တန္လို႔ ဗ်ိဳင္းေရွ႔ကပ်ံပါျပီ။ လူကေလးထြက္ခဲ႔ပါေတာ႔။ ျမစ္ဧရာနဒီတြင္းမွာ ငါးၾကင္းဖမ္းသြားေရာ႔သလားကြယ္။”
မြန္မကေလးမွာ လင္ေသရာတြင္ သားဆုံးျပန္သျဖင္႔ အရူးလုံးလုံးျဖစ္ရေလေတာ႔သည္။ “တစ္ပူေပၚတစ္ပူထပ္ မလပ္ကေလးရယ္တဲ႔ ဘယ္ညာ“ဆိုေသာ ဘဝသို႔ေရာက္ရေလေတာ႔၏။ ထမင္းမွန္း မသိဟင္းမွန္းမသိ၊ ရင္ဘတ္ကေလးထုကာ၊ နဖူးကေလးရိုက္ခါႏွင္႔ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းလ်က္ ေရစုန္ေရဆန္လိုက္၍ သားေပ်ာက္ကိုရွာ၏။ ေတြ႔သမွ် ေလွသမားတို႔ကိုလည္း “သားငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးဝိုင္းကေလးႏွင္႔ ဂဒူးၾကီးစီးျပီးသြားတာ မေတြ႔လိုက္ၾကဘူးလားရွင္႔။ ေတာ္ထနီးရြာက သူ႔မိခင္ကို ဘာလက္ေဆာင္ပါးလိုက္ေသးလဲရွင္႔”စသည္ျဖင္႔ ေမးမိေမးရာေမးေလေတာ႔၏။ ညဥ္႔မွန္မသိ၊ ေန႔မွန္းမသိ တငိုငိုတယိုယိုႏွင္႔ သားေပ်ာက္ကိုရွာရင္း ပင္ျမစ္ရိုးတြင္ ရင္ကြဲ၍ ေသပြဲသို႔ဝင္ရွာေလေတာ႔၏။ အလြမ္းဇာတ္သိမ္း၍ အပူဇာတ္ဆုံးေလေတာ႔၏။

သို႔ေသာ္ ထိုမြန္မကေလးသည္ သားငယ္ကိုစြဲလန္းေသာစိတ္ႏွင္႔ ေသရွာေလေသာေၾကာင္႔ ေနာင္ဘဝ၌ “ကြန္ဂဒူး“ငွက္ကေလးျဖစ္လာသည္ဟု လူၾကီးသူမမ်ားက ေျပာျပန္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္လ်င္ အပူဇာတ္မဆုံးေသး။ အေၾကာင္းေသာ္ ေနညဳိညိဳညေနေစာင္းအခါမ်ား၌ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သနားစဖြယ္ အားငယ္ေသာအသံကေလးႏွင္႔ ေအာ္ျမည္ေနေသာ ကြန္ဂဒူးငွက္ကေလးကို ယေန႔ထက္တိုင္ေအာင္ ၾကားျမင္ရပါေသးသည္။ ေပ်ာက္ဆုံးရွာေသာ သားငယ္ေလးကို ေတြ႔ရႏိုးျမင္ရႏိုးနွင္႔ ျမစ္ရိုးတစ္ေလၽွာက္တြင္ ရွာေဖြေနတုန္းပင္ ျဖစ္ေလေရာ႔သလားမသိ။
(“ကြန္”ကား မြန္အေခၚျဖင္႔ “သားငယ္”ဟု ဆိုလို၏ ။“ဂဒူး”ကားဓနိအင္ဖက္၊ စလူရြက္တို႔ျဖင္႔ ခ်ဳပ္စပ္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေဆာင္းစရာပီလမျဖစ္ေလသည္။)