စစ္ကိုင္းသူႏွင့္ MTU ဘဝခရီးအစ

ကိုလူေအး ေက်ာင္းတုန္းကအေၾကာင္းေတြ ေရးထားတာ ဖတ္ရေတာ့ ေက်ာင္းကို သတိရတယ္။ ေပ်ာ္ခဲ့ရတာေတြ၊ စိတ္တိုခဲ့ရတာေတြ၊ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြကိုေပါ့။ ေက်ာင္းကို အလြမ္းေျပ သူေရးထားတာေတြကို ဖတ္ရတယ္။ အဲဒါ ထပ္ေရးပါဦးေျပာေတာ့ ေစ်းကိုင္ေနတယ္ေလ။ ေရးခိုင္းလို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုေရးတဲ့။ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အမွတ္ရစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မေရးတတ္ဘူးဟ ဆိုေတာ့ ေရးၾကည့္ပါဦးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ခ်ေရးၾကည့္လိုက္တာ။ ဖတ္လို႔မေကာင္းဖို႔က မ်ားမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္က စေရးရပါ့။


MTU ကို ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ စေရာက္လာတာက စေရးရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ စစ္ကိုင္းသူတို႔မ်ား ေက်ာင္းနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္ မေျပတယ္ေတာ့ စကတည္းက ျပသနာနဲ႔ စတာပဲ။ သူမ်ားတကာေတြက ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လွမ္းေခၚတဲ့ စာေတြ တကိုင္ကိုင္နဲ႔ သြားဖို႔ ဟန္ေရးျပင္ေနၾကၿပီ။ စစ္ကိုင္းသူဆီကို စာက မေရာက္ေသး။ ငါပဲ အေရြးမခံရလို႔လား စဥ္းစားလိုက္ေတာ့လဲ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ပ်ာယာေတြခတ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ စစ္ကိုင္းသူနာမည္ စာရင္းထဲမွာ ပါ ပါတယ္တဲ့။ ဝင္ရမဲ့ရက္ကို MTU ကို သြားလိုက္ပါတဲ့။ စာမပါလို႔ လက္မခံဘူးဆိုရင္ သူတို႔ဆီကို ဖုန္းျပန္ဆက္ပါဆိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ တျခား ကိုယ့္ၿမိဳ႕က အေရြးခံရတဲ့ သူေတြနဲ႔ အတူ သြားၾကတာေပါ့။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ၿပံဳးလို႔၊ ေပ်ာ္လို႔။ ကိုယ့္မွာသာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔။ ဘာမွန္းမွ မသိတာကိုး။ ဟိုေရာက္ၿပီး နာမည္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပါပဲ ဘာမွ ျပသနာ မတတ္ပါဘူး။ ေနရမဲ့ အေဆာင္နဲ႔ အခန္းကို ေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနရမဲ့ အေဆာင္ကို ခ်ီတက္ရတာေပါ့ေနာ။ အခန္းက ၇ ေယာက္ခန္းပါ။ စစ္ကိုင္းသူ အပါအဝင္ အညာသူ ၃ ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ဖက္က ၄ ေယာက္ပါ။ အဲဒီမွာ ပထမဆံုး စၿပီး ရင္ဆိုင္ရတာေတာ့ MTU ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ေလျပင္းပါ။ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ အေၾကာင္းက မသိဘူးေလ။ စစ္ကိုင္းသူတို႔ အခန္းက သံုးထပ္မွာပါ။ အဲဒါ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေခါင္းရင္းက ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ၿပီး ေဘာင္ေပၚကို မွန္ေလး တင္လိုက္မိပါတယ္ တစ္မိနစ္ေတာင္ မၾကာဘူး အနိစၥသေဘာနဲ႔ ကိစၥေခ်ာသြားပါေရာလား။ ႏွေမ်ာစိတ္နဲ႔ ငံု႕ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အေဆာင္ေအာက္မွာ မႈန္မႈန္ေလးပဲ ျမင္ရတယ္။ တစ္စစီလဲ ျဖစ္ေရာေပါ့။ (ေနာက္မွ သိတာက မွန္ကြဲတာ နိမိတ္မေကာင္းဘူးဆိုပဲ။ ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ အိမ္ကေတာင္ မျပန္ေသးဘူး မွန္ကြဲတယ္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။) အိမ္ကလဲ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ကို မဖြင့္နဲ႔ေတာ့ဆိုပဲ မွာသြားတယ္။ သူတို႔က ဖြင့္ပါလို႔ မွာသြားရင္ေတာင္ ဖြင့္လို႔လဲ မရပါဘူး။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေလတဟူးဟူးတိုက္ေနတာ။ လူပါပါသြားမလား မွတ္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ပိန္ပိန္ပါးပါးပဲ ရွိေသးတာေကာ။ အခုေနေတာ့ ဝရန္တာ ထြက္ရပ္ေနေတာင္ ေလနတ္မင္းလဲ စစ္ကိုင္းသူကို ဘယ္ႏိုင္ရွာေတာ့မလဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဝရန္တာထြက္ခ်င္ရင္ တံခါးဖြင့္ဖို႔ကို တခါတေလ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မရဘူး၊ ၃ ေယာက္ေလာက္ဖြင့္မွ ကိုေရႊတံခါးက ပြင့္ေတာ္မူတယ္ေလ။ ဒုတိယေျမာက္ ရင္ဆိုင္ရတာေတာ့ စစ္ကိုင္းသူတို႔ သင္တန္းရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ပဲဟင္းေပါ့။ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ အိမ္က ဟင္းေတြေတာ့ ပါလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စားဖိုထဲကို ဘာဟင္းမွ အျပင္ကေန မယူရဘူးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပါးကလဲ မဝေသးေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္းေပါ့။ ထမင္းကလဲ အဲဒီတုန္းက ဆန္က ဝန္ထမ္းဆန္ပဲဆိုေတာ့ကာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ေတာ္ေသးတာက စစ္ကိုင္းသူက အညာသူပီပီ ပဲႀကိဳက္ေတာ့ နည္းနည္းခံသာေသးတယ္။ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို စားဖိုထဲကိုေရာက္ ထမင္းစားပြဲထိုင္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ ဟင္းျမင္တာနဲ႔ ငိုေတာ့တာပဲ။ က်န္တဲ့သူေတြလဲ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိ။ ဆက္ပဲ စားရမွာလား။ သူ႔ပဲ ေခ်ာ့ရမွာလားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဗ်ာမ်ားသြားၾကတယ္။ သူကလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားနာလို႔နဲ႔ တူပါတယ္ ၾကာၾကာေတာ့ ဆက္မငိုရွာပါဘူး။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္မွပဲ သူ႕ကို စိတ္မခ်လို႔ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ေန ေနတဲ့ သူ႔အေမကို ဖက္ၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုပါေတာ့တယ္။ အဲ ေနာက္ ႏွစ္ရက္လားပဲ ေနတယ္ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာၿပီး သူ႔အေမနဲ႔ ျပန္ပါသြားပါေတာ့တယ္။ စစ္ကိုင္းသူတို႔ အခန္းလဲ အင္အား တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားပါေတာ့တယ္။ ေနပူ ေလတိုက္ ေၿမြေပြးကိုက္ ဆိုတဲ့ စာဆိုအတုိင္း တတိယေျမာက္ခံစားရတာကေတာ့ အပူဒဏ္ပါပဲ။ အညာသူျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းသူေတာင္ MTU အပူဒဏ္ကို လွိမ့္ေနေအာင္ ခံရတာ၊ တျခား ရာသီဥတု မွ်တတဲ့ ေဒသက လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာေတာ့ ေျပာေနနဲ႔ေတာ့။ ဘယ္သူမွကို ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းက စတာပါပဲ။ အိပ္လို႔ကမရ၊ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ စာၾကည့္စရာကလဲ သိပ္မရွိေသး၊ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနရမွာကလဲ ပ်င္းစရာဆိုေတာ့ကာ စစ္ကိုင္းသူတို႔ တစ္သိုက္ မိန္းကေလးေတြ ပီပီ Glass Spirit ေခၚဖို႔ ႀကံစဥ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဘယ္သူက စလိုက္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းေခၚမယ္လဲ လုပ္ေရာ ဘယ္လို ေခၚရမွန္း ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ အခ်ိန္ကလဲ ည ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေခၚကလဲ ေခၚခ်င္ ေခၚလဲ မေခၚတတ္၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္။ တျခားအခန္းက ေတာင္ႀကီးသူက ေခၚတတ္တယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ဝမ္းသာအားရပဲ အဲဒီေတာင္ႀကီးသူကို သူမ်ားအခန္း ၂ ခန္းျဖတ္၊ မိန္းကေလး ပီပီသသ ဝရန္တာေက်ာ္ၿပီး သြားေခၚၾကပါတယ္။ ည ၆ နာရီ ေက်ာ္ရင္ အေဆာင္ေအာက္ကို ဆင္းခြင့္ မရွိေတာ့လို႔ပါ။ (အမွန္ကေတာ့ ေန႔ခင္းလဲ ေအာက္ဆံုးထပ္ထိဆင္း၊ ၿပီးရင္ ၃ ထပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၄ ထပ္ထိ ျပန္တတ္ရတာမို႔ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ဘယ္သူမွ မဆင္းပါဘူး။ ဝရန္တာက ေက်ာ္လိုက္ၾကတာပဲ မ်ားပါတယ္။ ဝရန္တာကလဲ နိမ့္နိမ့္ေလးကိုး။) အဆင္သင့္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေတာင္ႀကီးသူကလဲ မအိပ္ေသးပါဘူး။ (အညာသူေတြေတာင္ ပူလို႔ အိပ္မရတာ၊ ေတာင္ႀကီးသူက ဘယ္အိပ္ႏိုင္မလဲ။) သူကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ ေမးေတာ့ သူကလဲ သိပ္စိတ္မဝင္စားရွာပါဘူး။ ငါလိုက္ေခၚေပးမယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အခန္းကို တိုက္ပြဲေအာင္ၿပီးျပန္လာတဲ့ စစ္သူႀကီးေတြလို မင့္မင့္ႀကီး ျပန္လာပါေတာ့တယ္။ အခန္းကလူေတြကလဲ ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳၾကပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အခန္းထဲမွာပဲ ျပင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ၿပီး စေခၚပါတယ္။ ၃၊ ၄ ခါ ေခၚေပမဲ့လို႔ ဖန္ခြက္က တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ပါဘူး။ ေတာင္ႀကီးသူလဲ စဥ္းစား မရ ျဖစ္ေနရွာၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့ အခန္းထဲက ေခၚလို႔လား မသိဘူး ဆိုၿပီး၊ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို နင္ေခၚၾကည့္စမ္းပါလို႔ အႀကံေပးပါတယ္။ သူလဲ ေခၚလိုက္ေရာ ေစာေစာက အိေျႏၵႀကီးနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ဖန္ခြက္က စၿပီး လႈပ္ရွားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ လန္႔ဖ်တ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ အခန္းထဲကို အေျပးအလႊား ဝင္လာရွာပါတယ္။ ဝင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ဖန္ခြက္နတ္ခမ်ာလဲ တစက္ကေလးမွ မနားရရွာပါဘူး။ တစ္ေယာက္တမ်ိဳး သိခ်င္တာေတြ အတည္ေရာ ေပါက္ကရေရာ ေမးလိုက္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ျပန္ထြက္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ေမးလိုက္ၾကတဲ့ အထဲမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတာင္ မကဘူး။ ဖန္ခြက္နတ္ကိုေတာင္ အင္တာဗ်ဴးလုပ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ႀကံဳမွ ဖန္ခြက္နတ္ အင္တာဗ်ဴးကို သတ္သတ္ေရးပါဦးမယ္။ MTU ရဲ႕ ပထမဆံုး အမွတ္ရစရာ အျဖစ္တစ္ခုေပါ့။

စစ္ကိုင္းသူ