နာဂစ္နဲ့ ကြ်န္မရဲ့အလွဴခံ

ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းကအျပန္ အေပ်ာ္ေတြပိုက္ျပီးလာခဲ့တယ္၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ဂ်ပန္မွာေရာက္ကတည္းက ဒီေန႔ေက်ာင္းျပန္က အေပ်ာ္ဆံုးလို႔ထင္မိတယ္။ ေပ်ာ္ရတဲ့အေၾကာင္းေလး ပို႔စ္ေရးလိုက္ပါတယ္။

ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ၅၅ မိနစ္၊ စကၠဴဗူးတခုေပြ႔ပိုက္ျပီး ဆရာမ၀င္လာပါျပီ၊ ကြန္နိခ်ိ၀ ျပိဳင္တူႏႈတ္ဆက္သံက ဒီေန့မွပိုစည္ကားေနသလိုပါပဲ၊ စိတ္ထဲမွာတခုခုထူးျခားေနလို႔ ေဘးဘီကို တခ်က္ၾကည့္မိေတာ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္စီေရွ႕မွာ ဘာရုပ္ေလးေတြလဲမသိ ခ်ထားတာေတြ႔ရပါတယ္၊ ဆရာမနဲ႔ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျပီး စာသင္ဖို႔ စတင္ပါေတာ့တယ္။
ကဲ အရင္တပတ္ကေပးထားတဲ့ အိမ္စာေတြစဖတ္ၾကမယ္။



ဂ်ိန္းဘြန္းစံ မင္းရဲ႕အိမ္စာဖတ္ပါ။
အဲဒီမွာ အေမရိကန္ေက်ာင္းသား ဂ်ိန္းဘြန္းက သူ႔ရဲ႔ေရွ့က အရုပ္ေလးကို မိတ္ဆက္ေတာ့တာပဲ၊ သူက ျပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖၚ၀ါရီလက တရုတ္ျပည္ကို အလည္သြားလို့ အျပန္အမွတ္တရ ၀ယ္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ အရုပ္ကေလးက စြန္ရုပ္ေလးပါ၊ စကၠဴ ပိတ္စ ၀ါးတို႔နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ႐ုိးရာစြန္ရုပ္ေလးဆိုတာ ေျပာပါတယ္။ အရုပ္ေလးကို ယြန္းစကၠဴဗူးလွလွေလးနဲ့ ထည့္ထားတယ္၊ ေရာင္စံုေဆးေတြကို လက္နဲ႔ျခယ္ထားတာပါတဲ့၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အရုပ္ေလးကို ကြ်န္မတို့တေတြ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ၾကည့္ၾကရတယ္။


ေနာက္ အက္စတာစံ…မင္းရဲ့ ကိုရီးယားအစားအစာကို မိတ္ဆက္ပါအံုး။
ဒါနဲ့ ကိုရီးယားသူငယ္ခ်င္းမက သူတို႔ ကိုရီးယားေခါက္ဆြဲတစ္မ်ိဳးကို ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုအရသာရွိတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါတယ္။ အားလုံုးကေတာ့ ဂလု ဂလုနဲ့ တံေတြးေတြ ၿမိဳခ်သံၾကားေနရၿပီ။ သူ့လက္ထဲမွာေတာ့ လူငါးေယာက္စာေလာက္ စားနုိင္တဲ့ ေခါက္ဆြဲထုပ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို ျမင္ေနရတယ္။

ခိ်ဳင္စံေရ မင္းကဘာကိုမိတ္ဆက္မလဲ လုပ္ပါအံုး။
ကေမၻာဒီးယားေက်ာင္းသားပါ။ သူကလူအေသးဆံုး၊ စကားအမ်ားဆံုး၊ ရယ္စရာလဲအၿမဲေျပာတတ္တယ္၊ သူကေတာ့ ရိုးရာပိုက္ဆံအိတ္အေၾကာင္းကို ေျပာပါေတာ့တယ္။ အေရာင္ ၇ မ်ိဳးနဲ႔ေရာစပ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေနေရာင္နဲ့ဆို ေငြေရာင္ေျပးေနသလိုထင္ရေၾကာင္း ဇစ္ကေတာ့ ေရႊေရာင္ကြင္းေလးပါတဲ့အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံေတြက ခရက္ဒစ္ကဒ္၊ အေႂကြေစ့ ဒါေတြအေလးထားေနရေတာ့ သူတုိ႔ေတြအတြက္ ထည့္စရာေနရာလည္းပါေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာေနတယ္။

ထိုင္းက ခ်ိဳလ္စံအလွည့္ ေျပာပါအံုး။
ခ်ိဳစန္ကေတာ့ အီလက္ထေရာနစ္ ဒစ္ရွင္နရီေလးအေၾကာင္းေျပာတယ္။ သူရဲ့ ဒစ္ရွင္နရီက ဘာသာစကား ၅ မိ်ဳး အင္စေတာလုပ္ထားပါတယ္တဲ့ အဂၤလိပ္၊ ရုရွ၊ ထိုင္း၊ ဂ်ပန္ နဲ့ ျပင္သစ္စကားေတြပါတယ္တဲ့။

စန္းစံ မင္းအလွည့္တဲ့။
ဟိဟိ က်မကေတာ့ လုပ္လိုက္ရင္ အလြဲလြဲ၊ အိမ္စာက တင္ၿပီးသြားၿပီ။ သူမ်ားေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္းမွ သေဘာကေပါက္ေပါက္လာတာ။ က်မရဲ့ ေၾကာ္ျငာကေတာ့ စက္ဘီးေလး။ အျဖဴေရာင္စက္ဘီးေလး က်မရဲ့ ထိုင္းကသူငယ္ခ်င္းဆီက လက္ေဆာင္ရထားတာ။ စက္ဘီးမရွိခင္က ေက်ာင္းကို ၂၅ မိနစ္ၾကာလာရတဲ့အေၾကာင္း၊ ခုေတာ့ ၁၀မိနစ္နဲ့ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ေစ်း၀ယ္သြားရင္လဲ အထုပ္အေလးေတြ လက္နဲ့ဆြဲစရာမလိုေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ပန္းၿခံထဲ ကေလးေတြကစားတာ သြားၾကည့္ရင္း စက္ဘီးေလးနဲ့ အလည္သြားနုိင္ေၾကာင္းေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ စက္ဘီးေလး၀ယ္စီးဖို႔ ေၾကာ္ျငာခ်လိုက္တာ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေမၻာဒီးယားက ခ်န္ထရာစံအလွည့္ပါ။
ခ်န္ထရာစံက သူတို့ရိုးရာေဘာင္းဘီရွည္အေၾကာင္း၊ ေဘာင္းဘီက ကြ်န္မတို့ ျမန္မာျပည္က ရွမ္းေဘာင္းဘီနဲ့ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ သူက ခါးတေျဖာင္းထဲရွိၿပီး ေနာက္ဘက္မွာ ၾကိဳးႏွစ္စပါပါတယ္။ မိန္းကေလးလဲ ၀တ္နုိင္တယ္ေျပာပါတယ္၊ သူက ၀တ္ျပေသးတယ္၊ အသားကေတာ့ ပိုးသားနဲ့ယက္ထားတယ္။

ေနာက္ဆံုးကေတာ့ စပိန္စကားေျပာႏိုင္းငံတစ္ခုက သူငယ္ခ်င္းအလွည့္ပါ။ သူ့နာမည္က ရွည္ေတာ့မမွတ္တတ္ပါဘူး၊ အရပ္ကလဲ ၆ေပ ၁၁လက္မ ရွိတယ္တဲ့၊ သူကေတာ့ ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္ရတဲ့ အင္တာေနရွင္နယ္ အမွတ္တရအရုပ္ေလးပါ။ အလံတိုင္မွာ ငါးအေမၾကီးရယ္ ငါးကေလးေလး၂ေကာင္ရယ္ ေရြွေရာင္ျခဴေလးေတြ ဆြဲထားတယ္။

အဲဒီထိကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္စာကိုဖတ္ျပေတာ့ ျပသာနာမဟုတ္ပါဘူး၊ ခုမွျပသနာကစေတာ့တာ၊ ခုကိုယ္ေၾကာ္ျငာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေစ်းေရာင္းပြဲလုပ္မယ္တဲ့၊ ေလလံတင္သလိုေပါ့။ အေမရိကားနဲ႔ ျပင္သစ္က သူငယ္ခ်င္းက အတန္းေရွ့ကို ထြက္ပါတယ္။ ပစၥည္းတစ္ခုစီကို စစခ်င္း ယန္း၁၀၀နဲ႔့ ေရာင္းမယ္။ ေနာက္တေယာက္က တိုးေပးတယ္၊ ေနာက္တိုးေပးတယ္၊ အေမရိကားကေက်ာင္းသားကလဲ စားပြဲကိုလက္နဲ့ပုတ္ပုတ္ျပီး ေစ်းထပ္ေခၚသလိုလုပ္လို့ ရယ္ေနရေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ့ အမ်ားဆံုးေစ်းေပးတဲ့လူကို ေရာင္းလိုက္တယ္။ ဆရာမက စကၠဴပံုးနဲ့ပိုက္ဆံလုိက္ယူတယ္၊ အေမရိကားကသူငယ္ခ်င္းက ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ သူ့ရဲ့ ဒီစြန္ေလးသာ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးနဲ့ ေရာင္းရရင္ေကာင္းမွာေနာ္တဲ့၊ ဒါမွ ျမန္မာက ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြကို ကူခ်င္လို့တဲ့၊ သူ့စကားၾကားေတာ့ က်ြန္မေတာင္ ခဏမွင္သက္မိသြားတယ္၊ ကြ်န္မကေတာ့ ငါးရုပ္ေလးလိုခ်င္ေတာ့ ၅၀၀ ေပးျပီး အနိုင္ရခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ့ ေနာက္ဆံုး၀ယ္စရာကုန္သြားျပီ၊ နားလည္လြဲတဲ့ စက္ဘီးပိုင္ရွင္ ဒစ္ရွင္နရီပိုင္ရွင္နဲ့ ျပင္သစ္က အိုင္ေပါ့ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ေရာင္းစရာမရွိေယာင္ျခာျခာနဲ့ အားလံုးျပီးမွ ကိုယ္နားလည္လြဲမိတဲ့ အိမ္စာရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိလိုက္ေတာ့တယ္၊ ရွက္ေတာ့ရွက္ေပမယ့္ ဘ၀တူက တ၀က္ေလာက္ဆိုေတာ့ ဟီး..ဟီးလုပ္နုိင္ေသးတယ္။

ပိုက္ဆံေတြေရလုိက္ေတာ့ ယန္း ၆ေထာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ရတယ္၊ ဆရာမက ထပ္ထည့္လိုက္ေတာ့ ၇ ေထာင္ျဖစ္သြားတယ္၊ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြဆီပို့ေပးပါလို့ ကြ်န္မေရွ့ ပိုက္ဆံပံုးၾကီးလာခ်တယ္၊ အားလံုးက လက္ခုပ္ေတြတီးၾကတယ္၊ က်ြန္မမွာေတာ့ မအီမလည္နဲ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္၊ အေတာ္ၾကာမွ မိနစံ..အရိဂတိုး အားလံုးပဲေက်းဇူးပါလို့ ေျပာျပီး အဲဒီပံုးၾကီးနဲ့ တခ်ိဳးထဲ ပိုက္ဆံလႊဲတဲ့ စာတုိက္ကို ေျပးခဲ့ရေတာ့တယ္၊ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြအတြက္ လက္တစ္ဖက္ျဖစ္ျဖစ္ ကမ္းခ်င္ပါတယ္၊ ဆရာမရဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အေတြးေလးကို သေဘာက်လို့ ျပန္ေျပာင္းေအာက့္ေမ့မိေၾကာင္းပါ၊ ကြ်န္မတို့ရဲ့အလွဴေလးက က်ြန္မခ်စ္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆီ ေရတစ္ဗူးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေရာက္ရင္ကို အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာမိေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

(ခိ်ဳင္စံဆီက ကေမၻာဒီးယားပိုက္ဆံအိတ္ကေတာ့ ဒီေန့မပါလာလို့ ေနာက္တေန့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေရာင္းေပးမယ္တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ေစ်းပိုေပးျပီး ၀ယ္လိုက္မယ္လို့ စိတ္ထဲမွတ္ထားတယ္။)

မဇနိ