သမီးအတြက္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္း

သမီးေရ သမီးရဲ႕ေမြးေန႔မဂၤလာမွာ ေဖေဖ အမွတ္တရစာေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ သမီးေမြးေန႔ေရာ၊ ေမြးရက္ေရာ ထပ္တယ္ေနာ္။ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္ သမီးေမြးေန႔မွာ ဘုရားကိုသြားၾကမယ္။ ဘုရားမွာလည္း ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းၿပီး သမီးအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရႊသကၤန္းလွဴခဲ့မယ္ေနာ္။ အိမ္ကိုဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ရဟန္းေတြကိုလည္း သမီးေမြးေန႔မွာ ၀တၳဳပစၥည္းေတြ၊ ဆြမ္းေတြ အထူုးခ်က္ၿပီး ၿပီး ေဘးဘရာေတြ ေ၀းကြာေက်ာ္ေအာင္လို႔ ဘယာေၾကာ္ေလးေရာပါ အလွဴအတန္းေတြလုပ္မယ္။ သမီးေရ အခုဆိုသမီး ေဖေဖတို႔နဲ႔ အေ၀းမွာခြဲေနရတာ ႏွစ္ေတြ မနည္းေတာ့ဘူးေနာ္။ ေဖေဖတို႔လည္း သမီးေလးနဲ႔ ဘယ္ခြဲေနခ်င္ပါမလဲ သမီးရယ္။ သမီးကို ပညာေတြအမ်ားႀကီးတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔သာ သမီးနဲ႔ခြဲေနရတာေလ။


သမီးေရ သမီးအတြက္ အေဖအၿမဲဂုဏ္ယူရတယ္ သမီး။ ဘယ္တုန္းကမွလည္း သမီးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမငယ္ခဲ့ရဘူးေလ။ အခုရက္ပိုင္း ေဖေဖ သမီးငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေဖေဖ့သမီးက ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက အလြန္သြက္တာကိုး။ အလြန္လည္း ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိတယ္ေလ။ သမီးကို သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ့ မယ္မွ်င္ေလးလို႔ ေခၚတာကိုေရာ သတိရရဲ႕လား။ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ အလြန္လာဘ္ျမင္ ဥာဏ္အလြန္ထက္တဲ့ သမီးေလး၊ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ သမီးငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖႀကီးက သိတာေပါ့ကြယ္။ ေမေမက ဟင္းခ်က္ေနတုန္းမ်ား င႐ုတ္သီးစိမ္းဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္ရင္ သမီးက ေနာက္ေဖးစိုက္ခင္းထဲက င႐ုတ္ခင္းဆီ သမီးက အေျပးေရာက္သြားၿပီးသား။ လူႀကီးက ေရပုံးေတြနဲ႔ ေရခပ္သယ္တာလုပ္ရင္၊ မလုပ္ပါနဲ႔လည္းေျပာမရ သမီးကလည္း ေရပုံးေသးေသးေလးနဲ႔ ေရဆြဲတာေလ။ ႀကီးလာေတာ့ ငါ့သမီးေလး အရပ္ပုတာ အဲဒါေတြပါမယ္ကြ။ သမီးက သမီးေမေမ ထမင္းဟင္းခ်က္တဲ့ ေနရာေတြမွာ၊ အိမ္မႈကိစၥေတြလုပ္တဲ့ေနရမွာ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ကူညီညာလုပ္တတ္တာေတြ ေဖေဖ့မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး။

သမီးငယ္ငယ္ကေလ လြယ္အိတ္ေလးတလြယ္လြယ္နဲ႔ အရြယ္မတိုင္ခင္ ေက်ာင္းသြားတတ္ခ်င္တာေလ။ သမီးက အသက္မျပည့္ေသးလို႔ ေနာက္ႏွစ္မွ ေက်ာင္းတက္ရမွာကို အရမ္းသြားခ်င္ေနေတာ့ သမီးေမေမက ေက်ာင္းလိုက္ပို႔၊ ျပန္လာရင္ သမီးထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးတဲ့ ကေလးေတြက ဆိတ္ဆိတ္ဆြဲလိုို႔ သမီးလက္ေတြမွာ လက္သည္းရာေတြပါလာရင္ ေဖေဖတို႔၊ ေမေမတို႔မွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့သမီးက ေက်ာင္းမွာ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးေတြက အႏိုင္က်င့္လို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းတက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေပ်ာက္မသြားဘူးေလ။ သမီးမွတ္မိေသးလား သမီးသူငယ္တန္းအႀကိဳ စတတ္တုန္းကေလ ေမေမက သမီးကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တာ၊ အိမ္မွာ ေမာင္ေလးငယ္တို႔ ရွိေနေတာ့ အိမ္ကို ေမေမကျပန္ေျပး၊ သမီးတို႔ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာ ထိုင္ခုံအရွည္တန္းေတြ အေပၚတစ္ခုကေနတစ္ခု ခုန္ကူးၿပီးကစားၾကတာေလ။ သမီးက ထိုင္ခုံရွည္တစ္ခုကေန လွမ္းအေက်ာ္ ေနာက္ထိုင္ခုံတစ္ခုအေပၚကို ေျခမခ်မိေတာ့ ျပဳတ္ၾက။ ေဖေဖ့သမီး နဖူးကြဲတာေလ။ အိမ္ကို လူအေခၚလႊတ္လို႔ ေမေမေက်ာင္းကိုေျပးၿပီး လုိက္ရတာေလ။ ဟိုမွာ သူနာျပဳဆရာမေတြက သမီးနဖူးအကြဲကို အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ “ အမေလး မမရဲ႕ နာလိုက္တာေနာ္၊ ေနာက္ဒီလို မကစားေတာ့ပါဘူး မမရဲ႕ ၊ မမ မနာေအာင္ခ်ဳပ္ေပးေနာ္။” လို႔ ငိုယိုၿပီးေျပာေတာ့ ဒီ အရြယ္သမီးကေလးက သူနာျပဳဆရာမေတြကို မမနဲ႔ေခၚလို႔ သူနာျပဳဆရာမေတြေရာ သမီးေမေမေရာက စကားတတ္လိုက္တာေနာ္ ဆိုၿပီး ရီရီေမာေမာျဖစ္ခဲ့ရေသးတယ္ေလ။ အဲဒီခ်ဳပ္ရာေလးေရာ နဖူးမွာ ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။

စာကိုသိပ္ခင္တြယ္တဲ့ သမီး ငယ္ငယ္က အတန္းစဥ္တိုင္း ဆုမရတာ မရွိခဲ့ဘူး။ သမီးရဲ႕ စာဖတ္သံေတြဟာ ေဖေဖအလုပ္လုပ္လို႔ ပင္ပန္းသမွ်ကို ဆြဲထုတ္ယူပစ္တတ္တဲ့ ေဆးေတြပါ။ အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းပင္ပန္း ေဖေဖအလုပ္က ျပန္လာတာျမင္ရင္ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ေဖေဖ့ကို ဆီးႀကိဳတတ္တဲ့သမီးကို ျမင္လိုက္ရရင္ အေမာေတြ ေျပသြားရတာပဲ။ ဆုယူသြားဖို႔ အလွျပင္တယ္ဆိုတာလည္း သမီးက ကိုယ္တိုင္ျပင္တာေလ။ ဟ ဟ မွတ္မိေသးတယ္၊ ဆံပင္အတိုေလးကို အုန္းဆီေတြရႊဲေနေအာင္လိမ္းထားေတာ့ ဆီတခ်ိဳ႕ပါးေပၚစီးက်လာေတာ့ ပါးေပၚက သနပ္ခါးပါးကြက္မွာ အုန္းဆီစီးေၾကာင္းေလေတြနဲ႔ေလ။ ေမေမ၀ယ္ၿပီး သီထားတဲ့ စပယ္ပန္းကုံးေလးကိုပန္ၿပီး အေဖတို႔ အေမတို႔ကိုေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ဆုယူဖို႔ ေက်ာင္းကိုေျပးတာေလ။ ဆုယူတဲ့ေနရာမွာ စတိုင္အက်ဆုံးနဲ႔ အမွားအယြင္းအနဲဆုံးက သမီးပဲလို႔ ဆရာမေတြကေတာင္ ေျပာတာေလ။ ဆုေပးတဲ့ စင္ႀကီးေပၚမွာ အ၀ိုင္းႏွစ္၀ိုင္းရွိတာေလ။ ဒီတစ္၀ိုင္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီီးမတ္တပ္ရပ္ဖို႔၊ ဒီတစ္၀ိုင္းက ဆုယူတဲ့သူရပ္ဖို႔။ သမီးက အမွားအယြင္းမရွိဆုယူႏိုင္တယ္၊ ေအာက္က ဓာတ္ပုံဆရာက ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မယ္ဆိုေတာ့လည္း သမီးက မ်က္ႏွာေလးက ကင္မရာဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ၿပဳံးလို႔၊ ေနတတ္လိုက္တာ သမီးရယ္ဆိုေတာ့ “ သမီးက ႏွစ္တိုင္းဆုယူေတာ့ ဒီဟာေတြက ႐ုိးေနေပါ့” လုိ႔ ေျပာေတာ့ သေဘာေတြ က်လိုက္ရတာ သမီးရယ္။ “ ဆုရတာက ၁၅ က်ပ္၊ ဓာတ္ပုံဖိုးက ၂၅ က်ပ္ဆိုေတာ့ မတန္ပါဘူး အေဖရယ္”လို႔ ေျပာေတာ့ သမီးေလးက စီးပြားေရးတြက္လည္း တြက္တတ္သကိုးဆိုၿပီး ၀မ္းသာရတာပါပဲ။

သမီးေလး ေလး၊ငါးတန္း ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့အလုပ္က စာရင္းေတြကို ကူတြက္ေနၿပီေလ။ ေဖေဖ့အလုပ္သမားေတြကို ေငြရွင္းေတာ့လည္း သမီးေလးေလ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အားကိုးရတာကိုး။ လူႀကီးေလးက်ေနတာပဲ။ မွတ္မိေသးလားသမီး။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ အိမ္ေတြြဆီကို ကိစၥရွိလို႔ ေဖေဖသြားရင္ ေဖေဖနဲ႔အတူ သမီးက လုိက္လိုက္လာတတ္တာေလ။ ေဖေဖ့အလုပ္သမားေတြကလည္း ဆင္းရဲၾကေတာ့ အိမ္ဆိုတာ ေနျဖစ္႐ုံေဆာက္ထား၊ ကေလးေတြဆိုတာကလည္း ေပတူးလန္လို႔၊ အလုပ္သမားကလည္း ဆရာေခၚတာကလည္း မုိုးမႊန္ေန၊ ေဘးအိမ္ကလူေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾက၊ အလုပ္သမားရဲ႕ဇနီးေတြ ကေလးေတြေရာက ႐ို႕႐ို႕က်ိဴးက်ိဴးနဲ႔ ဆက္ဆံၾကေတာ့၊ အဲဒီအိမ္ကအျပန္ သမီးေျပာတာေလ “အေဖရယ္ အေဖ့ကို ရွင္ဘုရင္ႀကီး၊ သမီးကို ဘုရင္သမီးေတာ္ၾကေနတာပဲ ၀ိုင္းၾကည့္ေနလိုက္တာေနာ္၊ သနားပါတယ္အေဖရယ္”လို႔ေျပာၿပီး လူဆင္းရဲေတြအေပၚ စာနာတတ္တဲ့စကားေတြ ေျပာေတာ့ အေဖ့မွာ ငါ့သမီးေလးက ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့ စိတ္ထားရွိရွာပါ့ပဲ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာရတာပါပဲ။

သမီးရန္ကုန္သြားၿပီး ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း အေဖတို႔ကို အၿမဲသတိရေနၿပီး၊ အိမ္အတြက္ အေ၀းကေတာင္လွမ္းၿပီး စီမံေသးတာပဲ။ ရာသီဥတုေအးရင္ ဘယ္လိုေန၊ ေနေတြအရမ္းပူလာရင္ဘယ္လိုေန၊ ေမာင္ေလးေတြကုိ ဘာလုပ္ေပးပါ၊ ဘာသင္တန္းေတြတက္ခိုင္းပါ ဆိုၿပီးေလ။ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္ရင္ သမီးေလးက ေဖေဖတို႔ေဒသမွာရွားတဲ့ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ေတြကို အေလးခံ၀ယ္လာ၊ သယ္လာတာပဲ။ သမီးကေတာ့ ေဖေဖတို႔အတြက္ တကယ့္မွ ရတနာတစ္ပါးပါပဲ။ ေဟာ အခုလည္း သမီးေလးက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ကိုယ့္ကိုကိုဦးစီးၿပီး တစ္္ေယာက္တည္း ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ အဆုတ္မႏွစ္ႀကိဳးစားေနဆဲေလ။ သမီးငယ္ငယ္တုန္းက ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ တီတီတာတာ ေျပာခဲ့တာေတြ၊ လုပ္ခဲ့တာေတြကို အေဖဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔မရလို႔ သတိတရ ျပန္ေရးျပေနတာနဲ႕ စာေတာင္ အေတာ္ရွည္သြားၿပီ။ ကဲ သမီးေရ အခုေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ေမြးေန႔ေပါင္းမ်ာစြာအထိ၊ မိမိအက်ိဳး၊ မိသားစု အက်ဴိး၊ လူအမ်ားအက်ိဳး၊ တုိင္းျပည္အက်ိဳးကို မ်ားစြာေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ပါေစ၊ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ကြယ္။

သမီးကို အမ်ားႀကီး ခ်စ္တဲ့
ေဖေဖ
၆-ေမလ-၂၀၀၈။