စာေတြသင္ ဘြဲ႕ေတြရ၊ အလုပ္ေတြလုပ္တဲ့အခါမွာ

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေတြေျပာရင္းက သူက ေျပာလာပါေရာ.. ငါက လူႀကီးႀကိဳက္ကိုကြ တဲ့။ ကဲပါ စကားက အျပည့္အစုံမေျပာလိုက္ေတာ့ စာဖတ္သူလည္း သူငယ္ခ်င္းကို လူႀကီးက ဘာလို႔ႀကိဳက္တာလဲဆိုတာ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီး သူ႔လူႀကီးႀကိဳက္က ငယ္ငယ္တုန္းကပါ။ ႀကီးလာေတာ့ လူႀကီးႀကိဳက္ေအာင္ သူလည္း မေနတတ္ေတာ့ပါဘူး။



သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက ဒီလိုပါ၊ သူက ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက စာေတာ္သတဲ့၊ အတန္းစဥ္တိုင္းေလာက္မွာလည္း ဆုေတြရခဲ့ရွာမွာေပါ့။ ဆယ္တန္းမွာလည္း သူက ေလာက္ေလာက္လားလား ေအာင္ခဲ့တာကိုး။ သေဘာက သူ႔မွာ ပိုက္ဆံရယ္၊ ၀ါသနာရယ္ရွိလို႔ကေတာ့ ဗမာျပည္ပညာေရးစနစ္မွာ အဆင့္အျမင့္ဆုံးဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္ခ်င္ရင္ တက္ခြင့္ရွိတာကိုး။ သူ႔အကိုကက်ေတာ့ ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္ဘူးေလ။ ညီက်ေတာ့လည္း ဒုတိယံေတြ၊တတိယံေတြ ပိကာမွွ ဆယ္တန္းက ကြ်တ္တာကိုး။ ဟေကာင္ရ မင္းကလည္း ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲကြ၊ မင္းက အတန္းေတြ ဟုတ္တိပတ္တိေအာင္ၿပီး၊ အကိုေတြ၊ညီေတြကတမ်ိဳးကိုးဆိုလို႔ “ငါက လူႀကီးႀကိဳက္ကိုကြ”ဆိုတာကို ေျပာတာပါ။

လူႀကီးႀကိဳက္ရတဲ့သေဘာက ဒီလိုပါ၊ သူက အိမ္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုတ္ကုတ္ေနတယ္၊ ျပႆနာေကာင္မဟုတ္ဘူး၊ စာေတြလုပ္စရာ ရွိရင္ ေအးေအးေဆးေဆးပုံမွန္လုပ္ေတာ့ လူႀကီးေတြက သေဘာက်တာကိုး။ အဲဒီ လူႀကီးႀကိဳက္ပါပဲ တကၠသိုလ္ေတြတက္၊ ၿပီး စာခ်ဳပ္စာတမ္းကလည္း ရွိေနေတာ့ကာ အစိုးရ၀န္းထမ္းလုပ္ရေတာ့တာကိုး။ ကိုယ္၀န္ထမ္းျဖစ္ေတာ့ကာ လခပိုက္ဆံေလး မေလာက္မငွနဲ႔၊ စာတတ္ရင္ လူခ်မ္းသာျဖစ္မယ္လို႔ ငယ္ငယ္ကထင္ခဲ့တာလည္း တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ့တာေပါ့ေလ။ မိဘကိုေထာက္ပံ့ႏိုင္ဖို႔ေ၀းေရာ၊ ရတဲ့လခနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း အႏိုင္ႏိုင္စားရတာ။ သူငယ္ခ်င္းေျပာျပတာကို ျပန္ေျပာလိုက္ရင္ မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲ သြားမလားပဲ။ ၀ဲ ခ်င္မွလည္း ၀ဲမွာပါေလ။ မင္းသူငယ္ခ်င္း မ်က္ရည္ ၀ဲတာေလာက္ေတာ့ တို႔က ရီတာေပါ့၊ ရီတာေပါ့ လို႔မ်ား ေျပာၿပီး ငိုျပမယ့္ သူက ပိုမ်ားေနမလားပဲ။

ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး မိဘအေထာက္အပံ့နဲ႔ တက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ကာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ မိဘေတြကို တိုင္းျပည္တာ၀န္ေတြ ကူမထမ္းေစခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ ႀကဳံတုန္းေျပာရဦးမယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာဆို သားသမီးေတြက ၀န္ထမ္းေတြခ်ည္းပဲတဲ့၊ ဘြဲ႔ရၿပီးကာစေလးေတြေပါ့၊ အကုန္လုံးက ရတဲ့လခမေလာက္ေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ျပန္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းရတာတဲ့။ မင္းတို႔ကလည္းကြာ မိဘေတြကိုပဲ တိုင္းျပည္တာ၀န္အထမ္းေဆာင္ခိုင္းေနၾကတယ္လို႔ ေျပာေျပာၿပီးရီရေသးတယ္။

ေခါင္တဲ့ေဒသ သြားၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရ၊ ရတဲ့လခကို တစ္လစာ စားလို႔ရေအာင္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရတာကိုး။ ၾကက္ဥ မနက္တစ္ျခမ္း၊ ညေနတစ္ျခမ္းဆိုတာ ေန႔တိုင္းစားရတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္လစာ ဆန္က ဘယ္ႏွစ္ျပည္၊ ၾကက္သြန္နီဆိုတာေတာင္ ဘယ္ႏွစ္ဥသုံးမယ္ဆိုတာကို တြက္ရတာကုိး။ မင္းကြာ ငါ့မွာ ေသမယ့္ရက္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနရသလိုပဲတဲ့။ ဒီေနရာကေန ထြက္ေျပးသြားလို႔ကလည္း မျဖစ္။ ေရွးဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးေတြလို႔ပဲ ေျပာရမလိုပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒါေတြ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ တစ္ရစ္တစ္ရစ္နဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္တတ္တယ္ဆိုတာ သံေယာဇဥ္တင္မဟုတ္ဘူး၊ အစိုးရအလုပ္ေရာပါတယ္ဆိုတာကို။ ေနာက္မ်ား မေတာ္တဆ မိန္းမရလို႔ သားမမီးေတြမ်ားရွိလာရင္ သူတို႔ကို အစိုးရ၀န္ထမ္းမလုပ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့။ ဒီလို္ေခတ္ထဲ လုပ္ရကိုင္ရတာ ပိုက်ပ္ေသးတယ္တဲ့။ အေနမတတ္ရင္ ဟိုကမုန္း၊ ဒီကမုန္းနဲ႔။

သူငယ္ခ်င္းက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။ ဘြဲ႕ရေအာင္စာမသင္ဘဲ တစ္ျခားႏိုင္ငံသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ ညီက အလုပ္အကုိင္အဆင္ေျပၿပီး မိဘေတြဆီကို ပိုက္ဆံေတြပို႕လို႕တဲ့။ စာေတြတသီႀကီး သင္ထားတဲ့ အကိုက မိဘေတြဆီ ညီပို႕တဲ့ ပိုက္ဆံထဲကေန ေနာက္က်ျပန္ဆပ္မွာပါအေမလို႔ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံေခ်း၊ ေခတ္နဲ႔အဆက္မျပတ္ေအာင္ ေနခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ကြန္ျပဴတာကို ၀ယ္ရတာပါ။ ညီေလးကလည္း အကိုႀကီးကို ေလးစားဓာတ္အခံရွိေတာ့ အကိုႀကီးက ဒီလိုလုပ္သြားတယ္ဆိုေတာ့လည္း အျပစ္အထူးမျမင္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ညီေလးလုပ္ကိုင္ေနရတာက အလုပ္ၾကမ္းတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေျပာတာေတာ့ ငါေတာ့ကြာ ယူထားတဲ့ ဘြဲ႕ေတြကိုေတာင္ လႊင့္ပစ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ေနပါၿပီတဲ့ဗ်ာ။