စိန္ကက္ဆက္

ကိုဇနိက ညီပုေလးရဲ႕ “ေရႊမန္က်ည္းခုႏွစ္စင္” (အဲဒီဝတၳဳတိုက ဒီလင့္မွာကိုဇနိတင္ေပးထားပါတယ္) ဆိုတဲ႔ ဝတၳဳတိုေလးပို႔ေပးေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကကြ်န္ေတာ္စက္လိုက္ဖြင့္တာကိုသတိရတယ္။ ညီပုေလးထဲကပုဂၢိဳလ္တို႔ေခတ္ကဓါတ္ျပားေခတ္။ ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ဖူးတဲ႔ေခတ္ကေတာ့ ၉၅-၉၆ေလာက္ကဆုိေတာ့ ကာရာအိုေကကက္ဆက္ေခတ္လို႔ေျပာရမလိုပဲ။ ၿမိဳ႕၊ရြာမေရြး အလွဴမဂၤလာမက်န္အကုန္ဖြင့္ဖူးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ရတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အေဒၚေယာက်္ားက သူ႔ညီနဲ႔အတူအကူလိုက္ေပးပါဆိုလို႔ သူ႔စက္ကိုအကူလိုက္ဖြင့္ေပးရတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ‘ကိုသူေတာ္’ဆိုတဲ႔အကူတစ္ေယာက္လဲပါတယ္။ ဒီလူက နာမည္ကသာ ကိုသူေတာ္၊ တစ္ခ်ိန္လံုးအရက္မူးေနတာ။ ထန္းရည္ေပါတဲ႔ရြာမ်ားေရာက္လို႔ကေတာ့ စက္သိမ္းလို႔ျပန္ကာနီးမွသူ႔လိုက္ေခၚရတာ။ ရြာတိုင္းမွာသူနဲ႔မသိတဲ႔ကာလသားကလဲ ခပ္ရွားရွား။ အေဒၚေယာက်္ားညီက ကိုဆန္းတဲ႔။ သေဘာကေတာ့အရမ္းေကာင္းတယ္။ လူကေတာ့လူေပြ၊ တစ္ရြာတစ္ေယာက္ေလာက္ကိုရည္းစားရိွတယ္။ ကြမ္းကေတာ့အေသစားတဲ႔လူ၊ သူ႔ပါးစပ္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲရဲပေတာင္းခပ္ေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္က သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းေတြပိတ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လဲပ်င္းတာနဲ႔ သီခ်င္းလဲဝါသနာပါေတာ့ သူတို႔သြားတဲ႔ေနရာတိုင္းလိုက္တယ္။ ဖားယားႀကီး၊ေရဆည္ႀကီးစတဲ႔အေရွ႕ဘက္ကရြာေတြကအစ၊ ဆင္နင္းဗိုလ္၊ေပါက္ေမွာ္စတဲ႔အေနာက္ဘက္ရြာေတြအဆံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္ကအႏွံ႔ေရာက္တယ္။ ၿမိဳ႕မွာလဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၊ ၁၁-လမ္း အ.မ.က၊ အေရွ႕လမ္းခန္းမစသည္ျဖင့္ မဂၤလာေဆာင္တဲ႔ေနရာေတြအကုန္လံုးေရာက္တယ္။ ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးတာေတြလဲစံုသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္႔အသက္ကရွိလွ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေပါ့။ ဘာမွလဲသိေသးတာမဟုတ္။ ေတြ႕ရတဲ႔လူေတြက ရြာကာလသား၊ ၿမိဳ႕ကာလသားေတြ။

ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အနီးတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္ကနာမည္သိပ္ရတာ။ ရြာႀကိဳက္၊ၿမိဳ႕ႀကိဳက္ေပါ့ဗ်ာ။ စက္ဆရာအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူတို႔စက္ကိုနာမည္ေလးေတြေပးထားၾကတယ္။ ေပးထားတဲ႔နာမည္ကိုလဲ စက္ထည့္တဲ႔ေသတၱာထဲမွာအေသအခ်ာေရးထားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္ကေတာ့နာမည္မရိွဘူး။ ကိုသန္းဦးစက္ဆိုရင္အကုန္သိတယ္။ အေဒၚေယာက်္ားကလဲ ရန္ကုန္ကိုသူကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ေကာင္းေပ႔ဆိုတာမ်ိဳးေတြခ်ည္းေရြးဝယ္တာ။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္လဲရန္ကုန္ပဲသြားျပင္တယ္။ ကက္ဆက္ေခြဆိုတာကလဲ အကုန္မာစတာေခြေတြခ်ည္းပဲ။ ကက္ဆက္ေသတၱာမွာထြက္သမွ်အေခြအကုန္အျပည့္။ ႀကိဳက္တဲ႔အယ္လ္ဘန္ရြတ္လိုက္၊ အကုန္ရိွတယ္ဆိုတဲ႔အေပါက္မ်ိဳး။ ဟသၤာတထြန္းရင္၊ တြံေတးသိန္းတန္၊ တြံေတးစိုးေအာင္၊ မာမာေအး၊ တင္တင္ျမအစ မင္းေအာင္၊ေအာင္သူ၊စိုးလြင္လြင္အလယ္၊ ေလးျဖဴ၊အငဲ၊မ်ိဳးႀကီးအဆံုး အကုန္ရိွတယ္။ ကေလးႀကိဳက္၊လူငယ္ႀကိဳက္၊လူႀကီးႀကိဳက္၊ ႀကိဳက္ခ်င္သလိုသာႀကိဳက္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔စက္မွာကပါၿပီးသား။ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာစက္လိုက္ရမယ့္ရက္ေတြ ၾကက္ေျခခတ္ထားလိုက္တာ၊ မင္နီအိုးေမွာက္ထားလားထင္ရေအာင္ တစ္ေႏြလံုးရဲပေတာင္းခပ္ေနတာ။
စက္ငွားရင္ ငွားတဲ႔အိမ္က အႀကိဳအပို႔အကုန္တာဝန္ယူရတာ။ ရြာေတြဆိုရင္ေတာ့ ႏြားလွည္းနဲ႔အိမ္တိုင္ယာေရာက္လာေခၚတယ္။ စက္ေသတၱာတင္တာကအစ သူတို႔ကိုယ္တိုင္တင္ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အမုန္းဆံုးကေတာ့ အလွဴေတြမွာ မနက္အေစာႀကီးထၿပီးစက္ဖြင့္ရတဲ႔ဒုကၡ။ မနက္ေလးနာရီေလာက္တည္းက မဂၤလာရိွေအာင္ဆိုၿပီး၊ ေမတၱာပို႔တို႔၊ ေဗ်ာသံ၊ စည္သံေတြပါတဲ႔သီခ်င္းေတြဖြင့္ေပးရတာ။ အဲဒါေတြကလဲ ခုေခတ္စီဒီေခြေတြလို လိုခ်င္တဲ႔သီခ်င္းကိုတန္းသြားလို႔ရတာမဟုတ္။ ကက္ဆက္ေခြကိုအဆင္သင့္ဖြင့္လို႔ရေအာင္ အစတည္းက ႀကိဳရစ္ထားရတာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဖြင့္ေပးၿပီးရင္ျပန္အိပ္တာပဲ။ ေဘးနားက ေစာင္းေဘာက္ႀကီးက တဒုန္းဒုန္းထုေနလဲ ေစာင္ၿခံဳၿပီး မရရေအာင္ေကြးတာ။ အဲဒီကက္ဆက္ေခြရစ္ရတဲ႔ဒုကၡကလဲ ကိုးဆူကပ္ဆရာတို႔၊ ဘိတ္သိပ္ဆရာတို႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ အေတာ္လက္ေပါက္ကပ္တယ္။ သူတို႔က ဘယ္အေခြထဲကဘယ္သီခ်င္းကို၊ သူတို႔ေဟာေျပာၿပီးတာနဲ႔ တန္းဖြင့္ပါဆိုတာမ်ိဳးလုပ္ခိုင္းတယ္။ ဥပမာ ဘိတ္သိပ္ဆရာဆိုရင္ သူေဟာေျပာၿပီးတာနဲ႔ မဂၤလာစည္ေတာ္တီးတဲ႔တီးလံုးဖြင့္ခိုင္းၿပီး၊ သတို႔သားနဲ႔သတို႔သမီးကို လမ္းတြဲေလွ်ာက္ခိုင္းတာမ်ိဳးေပါ့။ ကိုးဆူဆရာဆိုရင္လဲ စည္ေတာ္ယြန္းေပးရတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါမ်ိဳးက ေခြမွားမွာလဲေၾကာက္ရတယ္။ မွားလဲမွားတတ္ပါတယ္။ စည္ေတာ္ယြန္းရမယ့္ေနရာမ်ိဳးမွာ၊ ရြာကာလသားေတြက ကက္ဆက္ေခြေသတၱာကို ကိုယ္မသိေအာင္ဝင္ေမႊထားေတာ့၊ ေနရာေတြကလြဲေနေရာ၊ အဲဒါနဲ႔ ဗဒင္ရဲ႕”သူနဲ႔ၾကမွတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္”ဆိုတာႀကီးကထြက္လာတာမ်ိဳးလဲႀကံဳဖူးတယ္။
ရြာကာလသားေတြဆိုတာကလဲ သူတို႔လက္ထဲမိုက္ကရိုဖုန္းေရာက္လို႔ကေတာ့ ျပန္လႊဲေပးခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဟုိသီခ်င္းေလးမရိွဘူးလား၊ ေဇာ္ဝင္းထြ႗္ရဲ႕ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မ်က္ႏွာေလးမရိွဘူးလားနဲ႔၊ အနားမွာတသီသီလုပ္ေတာ့တာ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ မရိွလဲေနဗ်ာ၊ မိုက္ကရိုဖုန္းသာကြ်န္ေတာ့္ကိုေပးဆိုၿပီး၊ ေနာက္ကတီးလံုးသံမပါဘဲနဲ႔ ဒီတိုင္းဆိုတာ။ အတီးပိုက္ေရာက္ရင္လဲ သူ႔ဘာသာပါးစပ္နဲ႔လိုက္တီးေသးတာ။ တစ္ခါတေလမ်ားဆို ကိုယ္ကအိပ္ခ်င္ေနၿပီ၊ သူတို႔ကဆိုေကာင္းတုန္း၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ပုဒ္၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ပုဒ္နဲ႔ မနက္သံုးနာရီထိုးေရာ။ ေလးနာရီေလာက္က် ျပန္ထၿပီးဖြင့္ရျပန္ေရာ။ တစ္ခါတေလမ်ားဆို ဒီဘက္ရြာဖြင့္ၿပီးတာနဲ႔ ဟိုဘက္ရြာကိုခ်က္ခ်င္းကူးရတာ။ စက္ေတြထည္႔ထားတဲ႔ေသတၱာကိုလွည္းေတြေပၚတင္၊ အဲဒီေသတၱာေတြေပၚကမွ လူကတက္စီးရတာ။ အိပ္ေရးကလဲပ်က္လားေတာ့ ေသတၱာေတြေပၚမွာေကြးၿပီးလိုက္ရတာ၊ လွည္းကကစင္းရိုးေက်ာ္လို႔လႈပ္လႈပ္သြားတာမ်ား ပုခက္နဲ႔အိပ္ေနရတဲ႔အတိုင္းပဲ။ တစ္ခါတေလ ညဖက္ႀကီးကို ဒီဘက္ရြာကေနဟိုဘက္ရြာကို သခၤ်ိဳင္းကုန္းျဖတ္ၿပီးကူးရတာ။ သခၤ်ိဳင္းကုန္းထဲအျဖတ္ေရာက္မွ ႏြားကရပ္ေနလို႔ဒုကၡေရာက္ဖူးေသးတယ္။
စက္ဆရာဆိုတာကေတာ့ ရြာမွာမ်က္ႏွာအပြင့္ဆံုးပဲ။ အထူးသျဖင့္အလွဴ႕ရွင္နဲ႔ရြာကာလသားေတြက သိပ္မ်က္ႏွာသာေပးၾကတာ။ ေဆးလိပ္၊လက္ဖက္မျပတ္ဘူး။ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္လို႔ကေတာ့ ဖင္မီးခိုးထြက္ေအာင္ေသာက္လို႔ရတယ္။ လက္ဖက္ဆိုတာမ်ား လက္ႀကိတ္ဆံုနဲ႔ႀကိတ္ထားတဲ႔ႏွမ္းဆီစစ္စစ္ကိုဆမ္းၿပီး ငါးက်ည္းေျခာက္နမ္းျခင္းနဲ႔သုပ္ထားတာ၊ ႀကိဳက္သလိုခပ္၊ ငါးက်ည္းေျခာက္ကပါၿပီးသားပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေဆးလိပ္မေသာက္ေတာ့၊ လက္ဖက္ခ်ည္းလွိမ္႔စားတာ။ စက္ဆရာေတြကဝက္သားေတာ့မစားရဘူး။ စက္ကနတ္ကိုအပ္ထားေတာ့၊ ေပါင္တိုသားေရွာင္ရတယ္ဆိုလား။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ဘူး၊ မစားနဲ႔ဆိုေတာ့လဲ မစားဘဲေနလိုက္တာေပါ့။ ကိုသူေတာ္ကေတာ့ ခိုးက်ိတ္တာပဲ။ ကိုဆန္းသိရင္ေတာ့ သူ႔ကိုဆူေတာ့တာ။ ဒီလူကလဲ ဝက္သားဆိုသြားဖံုးျမဳပ္ေအာင္ကိုက္ခ်င္တဲ႔လူ။ ကာလသားေတြကလဲ သူတို႔ညဖက္မွာ ကာရာအိုေကဟစ္ရဖို႔က စက္ဆရာေတြကိုမ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္သလို၊ အလွဴရွင္ကလဲဧည့္ဝတ္ေက်ခ်င္ေတာ့ ယမကာေလးကလဲပါတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကငယ္ေသးေတာ့ အဲဒါေတြကကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ဒါေတာင္တစ္ခါမိလိုက္ေသးတယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို၊ ေန႔ခင္းေန႔လည္ ေနေတြကလဲအရမ္းပူေနေတာ့စက္ကနားထားရတယ္။ လူေတြလဲတစ္ေရးတစ္ေမာအိပ္ေေနၾကတာ။ ရြာကာလသားအခ်ိဳ႕ကေတာ့ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ ဒန္ေရေႏြးအိုးေလးတစ္လံုးနဲ႔ဝိုင္းဖြဲ႔ေနၾကတယ္။ ေရေႏြးအိုးေဘးမွာက ပဲႀကီးေလွာ္အႀကီးႀကီးေတြကို ေရွာက္ရြက္၊ၾကက္သြန္နီ၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြပါးပါးလွီးၿပီးသုပ္ထားတဲ႔ပန္းကန္ေလးကခ်လို႔။ ကြ်န္ေတာ္လဲပ်င္းပ်င္းရိွတာနဲ႔ သူတို႔ဝိုင္းထဲဝင္ထိုင္ၿပီး ေရေႏြးေသာက္မယ္ဆိုၿပီးစက္နားကထလာခဲ႔တာ။ ပန္းကန္လံုးအေသးေလးတစ္လံုးကလဲလြတ္ေနေတာ့ အသာေလးငွဲ႔လိုက္တယ္။ ေရွ႕ကပဲႀကီးေလွာ္သုတ္ပန္းကန္ကိုမ်က္လံုးကေရာက္ေနေတာ့ ပန္းကန္လံုးထဲေရာက္လာတဲ႔ေရေႏြးက အေငြ႔မထြက္တာေတာင္သတိမထားလိုက္မိဘူး။ ပဲႀကီးေလွာ္သုပ္ေလးတစ္ဇြန္းႏႈိက္စားၿပီး၊ ဝါဖန္႔ဖန္႔ေရေႏြးေလးတစ္ခြက္က်ိဳက္လိုက္တာ ခ်ိဳခါးခါးႀကီးနဲ႔ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္သြားမွန္းကိုမသိလိုက္ဘူး။ လက္စသပ္ေတာ့ ဒင္းတို႔က ေရေႏြးအိုးထဲကို ေတာအရက္နဲ႔ဘာလီရည္နဲ႔စပ္ၿပီး ပဲႀကီးေလွာ္သုတ္နဲ႔ ဟန္မပ်က္ေဆာ္ေနၾကတာေလ။ တခ်ိဳ႔ရြာေတြမွာေတာ့ ကာလသားေတြကနည္းနည္းဆိုးတယ္။ တစ္ခါကဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုအရက္ေသာက္ခိုင္းတာ မေသာက္လို႔ဆိုၿပီးရန္လုပ္တယ္။ ကိုဆန္းကလဲစိတ္ကလက္တစ္ဆစ္ဆိုေတာ့ သူနဲ႔စကားမ်ားၾကတာ၊ ေနာက္ဆံုး အလွဴအိမ္ကလူႀကီးက သူ႔ရြာသားကိုဆြဲေခၚသြားမွပြဲသိမ္းသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကာလသားေတြကလဲရီရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမဂၤလာေဆာင္မွာ “သူမ်ားနဲ႔ညားတဲ႔ငါ႔ရည္းစား”ဆိုတဲ႔သီခ်င္းမ်ိဳးကို ကာရာအိုေကဟစ္ခ်င္ဟစ္ေသးတာ။ တစ္ခါတေလအလွဴက တစ္ရြာတည္းမွာႏွစ္ခုတစ္ၿပိဳင္တည္းျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆိုရင္ ဟိုဖက္နဲ႔ဒီဖက္ စက္ကိုအၿပိဳင္ဖြင့္ၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကစက္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ေပးေပး အလွဴ႔ရွင္ကတိုးတယ္ခ်ည္းေျပာတာ။ ေလာ္စပီကာႏွစ္ခုကို သစ္ပင္ေပၚတက္ခ်ိပ္ၿပီး၊ ဟိုဘက္အလွဴရိွတဲ႔ဘက္ကိုပဲလွည့္ထားေပးရတယ္။ ေစာင္းေဘာက္ႏွစ္လံုးကိုလဲ တစ္ဖက္အလွဴရိွတဲ႔ေနရာေလာက္မွာအသံသြားဆံုေအာင္မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ေပးရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ရြာတည္းသားခ်င္းမဂၤလာေဆာင္ၾကၿပီး၊ မိန္းကေလးအိမ္နဲ႔၊ ေယာက်္ားေလးအိမ္က မဂၤလာေဆာင္ကိုတစ္ၿပိဳင္တည္းလုပ္ၾကတာလဲႀကံဳဖူးတယ္။ သတို႔သားနဲ႔သတို႔သမီးကႏွစ္ေနရာလံုးကို ဧည့္ခံေပးရတာ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆိုရင္လဲစက္ကိုအၿပိဳင္အဆိုင္ဖြင့္ၾကတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းကေတာ့ စီဒီစက္၊ဒီဗြီဒီစက္ေတြေပါလာေတာ့ အဲဒါေတြပဲသံုးၾကေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ညီပုေလးဝတၳဳတိုဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္လဲ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အလွဴျဖစ္ျဖစ္၊မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့စက္ျပန္ဖြင့္ခ်င္ေသးတယ္။ ကိုဇနိ၊မဇနိရဲ႕မဂၤလာေဆာင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုေမာင္လံုးႀကီးရဲ႕ကေလးရွင္ျပဳမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အေၾကာင္းသာၾကားလိုက္ပါဗ်ာ၊ အဟုတ္ေရာက္ေအာင္ကိုလာၿပီးဖြင့္ေပးဦးမွာ။