ေစြေသာမိုးႏွင့္ေၾကြေသာပိေတာက္ (၁)

>> Saturday, August 8, 2009



ဘ၀မ်ား၏တစိတ္တေဒသထဲ၌ အပူအပင္အနည္းပါးဆံုးအခ်ိန္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀ျဖစ္သည္။
ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ေမြ႕စြာ အမ်ားစုနည္းတူ မိုးရည္လႈိုင္ႏွင့္ပပႏြယ္တို႕တကၠသိုလ္၀င္တန္းေရာက္လာၾကမွ ပပႏြယ္တေယာက္ေဗြေဖာက္ကာ အတန္းေဘးကပ္၇က္တန္းခြဲကေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕စာအဆက္အသြယ
္ျဖစ္လာၾကသည္။ မိုးရည္လိႈင္ကသိေသာ္လည္း မတားျဖစ္ဘဲလႊတ္ထားလိုက္တယ္။ တား၍ရမည္ပံုမေပၚသည္ကတေၾကာင္း ပပႏြယ္ကစာေတာ္၍စိတ္ခ်သည္ကတေၾကာင္းလည္းျဖစ္ေနသည္။
ေအာင္ေအာင္ထြန္းကိုျမင္ဖူးမွတ္မိေနေပမယ့္ သူနဲ႕တခါတေလတြဲလာတတ္သည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့
မိုးရည္လိႈင္အေနနဲ႕အမွတ္တမဲ့သာရွိခဲ့ေလသည္။
မိုးရည္လႈိုင္တို႕ျမိဳ႕ေလးကေျမလတ္ဟုလဲသတ္မွတ္မရ၊ ေအာက္အရပ္ဟူ၍လဲလူေတြကမသတ္မွတ္ၾကသည့္
မိုးမ်ားလွသည့္ ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕။ ။


ဤျမိဳ႕ကေလးတြင္ျပာသိုလ၌ မဟာဒုတ္ပြဲေတာ္ကိုစည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ
ႏွစ္စဥ္က်င္းပျမဲျဖစ္သည္။ ပြဲေတာ္အတြက္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ခ်ိန္ေရာက္လာစဥ္
ေအာင္ေအာင္ထြန္းကပပႏြယ္
ေတြ႕ရန္ပူဆာေနသည္မွာၾကာျပီျဖစ္ရာ..ပပႏြယ္ကမိုးရည္လႈိုင္က
ိုအေဖာ္လိုက္ေပးရန္ေျပာခ်င္ေနသည္...
"မိုးရယ္....ဟိုေလ..."ပပႏြယ္ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနသျဖင့္မိုးရည္လႈိုင္က
သံသယျဖင့္ "ဘာတုန္းပပ....ပိုက္ဆံေခ်းမလို႕လား"
"ဟာ...မိုးကလဲပပဘယ္တုန္းကပိုက္ဆံေခ်းဖူးလို႕လဲ" "သိသားပဲ..တမင္စတာ..ဘာလဲေျပာ"
"မနက္ျဖန္ေလ..မနက္ျဖန္"
"ဟဲ့..နမက္ျဖန္ပဲဘာဆန္းလို႕လဲ..ေနာက္တေန႕ပဲဟာ"
"မနက္ျဖန္ကိုေလေအာင္ေအာင္ထြန္းကပပကိုေျပာစရာရွိလို႕ ခဏေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့"
"အဲဒီေတာ့....."
"အဲဒါ..မိုးကူညီပါဦးေနာ္...အိမ္ကိုမနက္ျဖန္ မ်ိဳးျမင့္ၾကည္တို႕အိမ္နဲ႕သစ္သစ္တို႕အိမ္ကမဟာဒုတ္ဖိတ္ထားလို႕လာေခၚေပးေနာ္...မိုး"
မိုးရည္လိႈုင္စိတ္ထဲတြင္ေျပာစရာရွိတာစာေရးေျပာရင္ရသားနဲ႕ဟု
ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း 'မိုးကကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ေသးလို႕
ေျပာေလျခင္း' ဟုအေျပာလဲမခံခ်င္သျဖင့္မေျပာေတာ့ဘဲ.."အင္း....အဲဒီေတာ့..."
ဟုမသိမသာကပ္လိုက္လွ်င္ပပႏြယ္ကဘာမွဆက္မေျပာရဲဘဲ အသနားခံေသာမ်က္လံုးတို႕ႏွင့္သာမိုးကိုၾကည့္ေနေလေတာ့..
"မ်ိဳးျမင့္ၾကည္နဲ႕သစ္သစ္တို႕အိမ္ကလဲသူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လံုးကို
တကယ္ဖိတ္ထားေတာ့မသြားဘဲေနလို႕
မရဘူးေနာ္ ပပ" တစံုတရာအတိုင္းအတာတစ္ခုကိုပိတ္ပင္လို၍ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း..
"အင္းပါ..ေစာေစာသြားျပီးခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ၾကမယ္ေလေနာ္"
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕ေတြ႕ရန္အခ်ိန္ဖဲ့ယူမည့္သေဘာေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးတေယာက္နဲ႕ၾကာၾကာေတြ႕ရန္အခ်ိန္နည္းေစလိုေသာ
တစံုတရာအတုိင္းအတာအား ေျပာရတာမွန္သြား၏။
"ပပေနာ္...ေတာ္ေတာ္ဥာဏ္မ်ားေန"
"လုပ္ပါမိုးရယ္..အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္..ကုသိုလ္ရပါတယ္မိုးရဲ႕..ခစ္..ခစ္..."
ပပကခ်စ္သူနဲ႕ေတြ႕ရမွာမို႕ေပ်ာ္ေန၍တခစ္ခစ္နဲ႕ရယ္ေနေလရဲ႕။
"အမယ္..ဒီလိုကုသိုလ္မ်ိဳးေတာ့မလိုခ်င္ေပါင္ေနာ္"
"ဟာ...မိုးကလဲ..မကပ္စမ္းပါနဲ႕ကြာ...ဒီတစ္ခါထဲပါ..ေနာ္...ေနာ္.လို႕..."
သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ လူၾကီးမ်ားကိုမလွည့္စားသင့္ေၾကာင္းသိလွ်က္နဲ႕
ပပႏြယ္ကိုအင္တင္တင္နဲ႕
ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္မိေလသည္။
ေနာက္တစ္၇က္မနက္ေစာေစာပပႏြယ္ကိုသြားေခၚခ်ိန္ မယ္မင္းၾကီးမပပကသိသိသာသာခ်ယ္မႈန္းထားသည္ကိုလူၾကီးမ်ားက
မရိပ္မိေသာ္လဲမိုးရည္လႈိုင္ကကပ္၍ "ကဲမေနနဲ႕" ဟုမာန္လိုက္ေသး...
မ်ိဳးျမင့္ၾကည္တို႕အိမ္သို႕မိုးရည္လိႈင္တို႕ေရာက္သြာခ်ိန္တြင္တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားလဲ
ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသည္။ မုန္႕ဟင္းခါး၊ဆႏြင္းမကင္း၊ေက်ာက္ေက်ာျပင္နဲ႕တျခားအသီးအႏွံလိေမၼာ္သီး၊
ငွက္ေပ်ာ္သီး၊လိုင္းခ်ီးသီးမ်ား
တေပ်ာ္တပါးစားျပီးျပီးခ်င္း ပပႏြယ္ကအေလာတၾကီးျပန္ရန္ႏႈတ္ဆက္ေနေလသည္။
"ဟယ္...ပပကလဲေနပါဦးလား..ေျဖးေျဖးေပါ့" တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားက၀ိုင္းတားေနၾက၍
အေၾကာင္းသိမိုးက စစ္ကူ၀င္ရေတာ့သည္။
" သစ္သစ္တို႕အိမ္နဲ႕ကိုယ္တို႕အမ်ိဳးအိမ္ဆက္သြားစရာရွိလို႕ပါဟ"
ေျပာျပီးႏွစ္ေယာက္သားအျမန္ျပန္ထြက္လာ
ၾကျပီး...ပပက "သစ္သစ္တို႕အိမ္ဆက္မသြားေတာ့ဘူးဟာ"
"ဟဲ့..ပပ..ခဏေတာ့၀င္ဦးမွေကာင္းမွာေနာ္"
"ေနာက္မွၾကည့္ျပီးေတာင္းပန္ရမွာပဲ..ကဲ..မိုး..စက္ဘီးေပၚခုန္တက္လို႕ရျပီ"
ပပႏြယ္ကျမိဳ႕ျပင္ဘက္သို႕စက္ဘီးကိုဦၚတည္နင္းေနေသာေၾကာင့္ "ပပ..နင္တို႕ကဘယ္ေနရာမွာခ်ိန္းထားတာလဲ...ဘယ္အထိသြားမွာလဲ.
.အေ၀းၾကီးမသြားနဲ႕ဟာ"
"မေ၀းပါဘူးမိုးရဲ႕..ျမိဳ႕အထြက္နားတင္ပါ..စိတ္မပူပါနဲ႕မိုးရာ..ေဟာဟိုမွာ..
ေအာင္ေအာင္တို႕ေတာင္ေရွ႕က
ေရာက္ေနျပီ"
ကြယ္ေနေသာပပႏြယ္ပခံုးကိုေက်ာ္ၾကည့္ေသာအခါေရွ႕မလွမ္းမကမ္း၌ ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕အေဖာ္ေကာင္ေလးတေယာက္ကိုစက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႕
ျမင္ေနရသျဖင့္
"ေအာင္ေအာင္ထြန္းကအေဖာ္ေခၚခဲ့ရေသးတယ္"
"သူအေဖာ္ေခၚလာမွာပပလဲမသိဘူး..ဟိုမွာရပ္ေစာင့္ေနၾကျပီ"
ေနရာကျမိဳ႕အထြက္ကားလမ္းမၾကီးေဘးျဖစ္သျဖင့္လူသူအသြားအလာျပတ္ေနျပီး အေ၀းေျပးကားမ်ားႏွင့္ကို္ယ္ပိုင္ကားအနည္းငယ္အပမရွိေပ။ ေအာင္ေအာင္ထြန္းတို႕ရပ္ေစာင့္ေနရာအနီးအေရာက္တြင္ ပပႏြယ္စက္ဘီးအရွိန္ေလွ်ာ့ခိုက္မိုးရည္လိႈင္ကစက္ဘီးေနာက္ကယ္ရီယာေပၚမွ
မေျပာမဆိုခုန္ဆင္းကာ
ေယာင္နနျဖစ္ေနေလသည္။ ပပတို႕ဆီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
ေအာင္ေအာင္ထြန္းက ပပကိုလမ္းေဘးကုကၠိဳလ္
ပင္ၾကီးဘက္လက္ညိႈးညႊန္၍သြားရန္ေခၚေနသည္ကိုပပကတြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္
ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ "မိုးေရ...အဲဒီနားမွာခဏေစာင့္ေပးဦးေနာ္"
မိုးရည္လိႈင္လဲမ်က္ႏွာပူးလာျပီး လိုက္လာျပီးမွေတာ့မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေအာင္ေအာင္ထြန္းနဲ႕အေဖာ္ပါလာေသာတစ္ေယာက္ကိုျမင္ဖူးသလိုလိုရွိေနကာ သင့္တင့္မွ်ရုပ္ရည္နဲ႕အရပ္ရွည္ရွည္ပိန္ပိန္ေသးေသးဟုသာျခံဳငံုျမင္ရံုမွ်မွတ္ခ်က္ႏွင့္
တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး စက္ဘီးလက္ကိုင္ကိုသာအေဖာ္အျဖစ္ဆုတ္ကိုင္၍ရပ္ေစာင့္ေနရေတာ့သည္။
"ဟင္း....မတတ္ႏိုင္ဘူး" သက္ျပင္းခ်ကာလာေနေသာဘက္စ္ကားမ်ားကို
ၾကည့္ရင္းကားေပၚမွာ
မိဘေတြအသိမ်ားပါလာျပီးျမင္သြားရင္ျဖင့္
ဟူေသာအေတြးမ်ားျဖင့္ကားသံၾကားတို္င္းေခါင္းမေဖာ္၀ံ့ဘဲလမ္းမၾကီးက
ိုေက်ာေပးရပ္ေနရသည္မွာငရဲက်သလို
ခံစားေနရသည္။ အေရးထဲခပ္လွမ္းလွမ္းမွရပ္ေနသည့္ငနဲေလးက
မိုးရည္လႈိင္ရွိရာဘက္သို႕လာေနျပန္ျပီ။
"ဘာကိစၥလဲ..ငါ့ဘက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး" စိတ္တြင္းမအီမသာထပ္ျဖစ္လာခိုက္အနားေရာက္လာသည့္အခါအရဲစြန္႕ရန
္တာစူေသာရယ္သံနဲ႕ "မိုးရည္လိႈင္"
ကိုယ္နဲ႕မသိသူတဦးကကိုယ့္နာမည္ကိုပိုင္ပို္င္ႏိုင္ႏိုင္ေခၚလိုက္သံၾကားလိုက္ရ၍
"ဘာ !..."မိုးရည္လိႈင္ကဆက္ကနဲ ေအာ္လိုက္မိသည္။ သူေအာ္လုိက္တာလန္႕သြာသလိုျဖစ္ရာမွ
"ဟိုေလ...ကြ်န္ေတာ္တင့္လြင္ဦးပါ..မိုးတို႕အတန္းအေပၚထပ္ကေလ" ဟုေျပာရာ..ရႈတ္ရႈတ္ယွက္ယွက္မပတ္သက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္
"မသိဘူး" ဟုတံုးတိတိျပန္ေျပာလိုက္ရင္းတင့္လြင္ဦးဘက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မျဖစ္ေစဘ
ေဘးတိုက္အေနအထားျပဳေနပါလ်က္
တင့္လြင္ဦးအၾကည့္မ်ားကိုမၾကည့္ဘဲသိေနရေသာေၾကာင့္ေျဖဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားပင္
္ေအးခ်င္သလိုျဖစ္လာသည္။
ပပႏြယ္တို႕ထိုင္စကားေျပာေနတဲ့ဆီလွမ္းေမွ်ာ္ကာ ျမန္ျမန္ျပန္လာၾကပါေစ ဟုဆုေတာင္းေနမိ၏။
တင့္လြင္ဦးကထြက္မသြားဘဲေပကပ္ရပ္ၾကည့္ေနရင္း...
"မိုး...မိုး...ကြ်န္ေတာ္လဲမိုးကိုခ်စ္တယ္"


ဆက္ရန္......
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

အလ်င္ႏႈန္းဒဏ္

>> Saturday, July 4, 2009

အမွ်င္တန္းခဲ့တဲ့၊
အလြမ္းကို၊
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္၊
မသိလိုက္ဘဲ၊
စိတ္လိုက္မာန္ပါ၊
ျပႆနာရွာခဲ့။
ကဲ! အပူဆ
ႏႈိုင္းမရေတာ့ဘူး၊
ျပာအျဖစ္သာတိုင္ေတာ့တယ္။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

အင္အားမဲ့အလြမ္း

စကၠဴတရြက္ကို၊
ေနာက္ေက်ာဘက္
လွန္သလို၊
ျငိတြယ္ေစေသာေန႕နဲ႕၊
လြမ္းေစေသာေန႕တို႕
နီးကပ္လြန္းတယ္။
ၾကိဳမျမင္ႏိုင္တဲ့၊
ၾကမၼာကို၊
အရံႈးေပးရန္မွတပါး၊
ကြ်န္မ၌မည္သည့္အင္အားမွ်၊
မရွိပါ"ေမာင္"၊
ဆုေတာင္းခက္၊
ေရစက္မ်ားမမီမကမ္းမို႕၊
တသက္သက္တမ္းတကာ၊
ေျဖမဆည္ႏိုင္ေတာ့၊
ေၾကကြဲသည္အမွ်၊
လိမ္ျပာငယ္လွတယ္။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ

>> Tuesday, June 30, 2009

သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားတခ်ိဳ႕တြင္ ခေပါင္းရြာမွေက်ာင္းတက္လာသူသန္းသန္းျမင့္ႏွင့္ ထီးနီကုန္းမွလာသူခ်ိဳခ်ိဳတို႕
ႏွင့္စကားေျပာျဖစ္ခ်ိန္တခ်ိန္တြင္ အတန္းတြင္းမွကိုတင္ေအာင့္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ကိုတင္ေအာင္မွာဘုန္း
ၾကီးေက်ာင္းသားျဖစ္လွ်က္ ေဗဒင္ေကာင္းစြာတြက္တတ္ေၾကာင္းစကားစပ္မိရာ သဇင္ေ၀စိတ္၀င္စားသြားျပီး
"သဇင္လဲေဗဒင္တြက္ခ်င္တယ္"
"တြက္ခ်င္ရင္ေျပာေပးမယ္...သိပ္မွန္တာသဇင္ရဲ႕"
"ဟုတ္တယ္...ခ်ိဳလဲတြက္ၾကည့္ျပီးျပီ..တကယ္မွန္တယ္"
"ဒါဆိုေျပာေပးထားေနာ္...ခ်က္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး"
ေနာင္ေရးအားပူပင္ေန၍ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္းမတြက္ျဖစ္ခဲ့သလို အသင္းအစည္းအေ၀းမ်ားကို
မတက္ဘဲေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ခ်က္ခ်င္းမေျပာမဆိုအိမ္ျပန္သြားတတ္သည္မ်ားကို ဆရာမည္သို႕ထင္မည္မသိ။
အသင္းေခါင္းေဆာင္အစားထိုး ေရြးခ်ယ္ရသည္ကိုလဲ သဇင္ေ၀လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့မိသည္အထိထင္ရာစိုင္းေနျခင္း
တြင္လဲ ဆရာသည္တစံုတရာမေျပာဘဲေန၍ေအးခ်မ္းလွေသာေမတၱာတို႕ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္စြာေနႏိုင္လြန္းလွ
ဘိသည္။
ကုကၠိဳလ္ပြင့္ပန္းႏုေရာင္ကမၺလာသည္ အညိုေရာင္ကမၺလာအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြား၍ ကုကၠိဳလ္ရြက္တို႕ကေရႊ၀ါေရာင္
အျဖစ္ေျပာင္းလဲဖန္ဆင္းျပီး ေ၀့ကာေ၀့ကာ ကႏြဲ႕ကလ်ေၾကြသက္လ်က္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွအျပီးပိုင္ခြဲခြာသြား
ၾကေတာ့မည့္ ပန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကိုေရႊကမၺလာခင္းလို႕ႏႈတ္ဆက္ေနၾကေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း
ေနာက္ဆံုးဖိုင္နယ္ စာေမးပြဲေျဖမည့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတို႕အားသြားေရာက္ေျဖဆိုရမည့္ ေက်ာင္းအမွတ္၊
ခံုနံပါတ္တို႕ခ်ေပးျပီးျဖစ္သည့္အျပင္ စာက်က္ခ်ိန္အတြက္ေက်ာင္းပိတ္ေပးလိုက္ေသာတေန႕။ တကယ္တမ္း
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုအျပီးႏႈတ္ဆက္ရမည္အျဖစ္ကိုရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္၌ အျမဲအိမ္သို႕အလ်င္စလိုျပန္တတ္သူ
သဇင္ေ၀အဖို႕ တြယ္တာလြမ္းဆြတ္မႈတို႕ႏွင့္ ေက်ာင္း၀န္းၾကီးအတြင္းတေယာက္ထဲေလွ်ာက္သြားေနမိသည္။
ခ်ိဳျမေသာေရၾကည္ေရစင္ကိုကမ္းလွမ္းခဲ့သည့္ေရခ်ိဳတြင္းကေလးအနား ရစ္၀ဲေနရင္းကုကၠိဳလ္ပင္စုၾကီးမ်ား
ေအာက္ သြားေရာက္မည့္ေျခဦးတည္ခိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွသဇင္ေ၀ကဲ့သို႕လြမ္းေနၾကသူမ်ားဟိုတခ်ိဳ႕သည္
တခ်ိဳ႕ေတြ႕ေနရသည္။ ထိုအထဲတြင္အတန္းသားကိုတင္ေအာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာစိမ္းေက်ာင္းသား
ႏွစ္ဦးကိုေတြ႕ရာ
"သဇင္ေ၀...နင္အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား" ဟု ကိုတင္ေအာင္ကေမးသျဖင့္
"မျပန္ေသးဘူး...ကိုတင္ေအာင္ေကာ"
"ငါလဲမျပန္ေသးဘူး"
ေက်ာင္းမွခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးသူမ်ားတို႕ အခ်င္းခ်င္းအလြမ္းေ၀ဒနာတို႕ကိုမေျပာဘဲနားလည္ၾက၏။
"မျပန္ေသးရင္ေဗဒင္တြက္တတ္တယ္လို႕ မသန္းသန္းျမင့္ကေျပာတယ္။ တြက္ေပးပါလား"
"ေအး...တြက္ေပးမယ္"
အနီးရွိတဲၾကီးေဆာင္အျပင္တြင္စားပြဲစားပြဲတလံုးႏွင္းကုလားထိုင္သံုးလံုးအဆင္သင့္
ေတြ႕သည့္အတြက္၀င္ထိုင္
ကာေဗဒင္တြက္ၾကေတာ့သည္။ တြက္ေနရင္းေနာက္ဆံုးေျပာေသာအခ်က္တစ္ခ်က္တြင္
"နင္ဒီႏွစ္သိပ္ညံ့တာပဲ။ ရွားမီးကိန္းက်တယ္။ ရွားမီးထြန္းရမယ္"
"ရွားမီးထြန္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုထြန္းရတာလဲ"
"ငါလဲထြန္းေပးဖို႕အခ်ိန္မရွိဘူး...ကိုယ့္ဘာသာေမးျမန္းျပီးထြန္းေပါ့"
"မထြန္းတတ္ပါဘူးဆိုမွ"
ေျပာ၍မဆံုးခင္ မည္သည့္အခ်ိန္ကတဲၾကီးေဆာင္အ၀င္၀မလွမ္းမကမ္း၌
ေရာက္ေနျပီးထိုင္ေနသည့္ဆရာအား
သတိျပဳမိလိုက္သည္ႏွင့္လန္႕သြားၾကကာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားႏွင့္ေယာက်္ားေလးမ်ားကႏႈတ္မဆက္ဘဲျပန္သြားသည္။ ထိုတျပိဳင္နက္ ထိုင္ေနေသာေနရာမွ
ဆရာသည္သဇင္ေ၀့အား "ေကာင္မေလးေနာ္...ေကာင္ေလးေတြနဲ႕ေရာေရာ၊ေရာေရာလုပ္မေနနဲ႕"
ဟု ဆူသလိုေျပာသျဖင့္ကိုယ္ေလးက်ံဳ႕သြားသလိုျဖစ္၍ဆရာ့အားမရဲတရဲလွမ္းၾကည့္ကာ "ဟုတ္ကဲ့" ဆိုသည့္
အသံပင္လည္ေခ်ာင္းတြင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီးေျခလွမ္းတို႕
ေဖာ့နင္းျပန္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ဆရာ့အားလွမ္းအၾကည့္ကိုျပန္လည္ပံုရိပ္ထင္သည့္အခါ ဆရာ၏မ်က္၀န္းတို႕ညိႈးေလ်ာ္ေနသည္အားလဲ
တစံုတရမထင္မွတ္မသိတတ္စြာေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့သည္။ထိုေနာက္ဆံုးေန႕ကို သဇင္ေ၀ရင္တနင့္နင့္
ျပန္လည္တသလြမ္းဆြတ္ေနသည္။
ဘ၀၌ေမတၱာဆိုသည္အား ပိုင္ဆိုင္ရန္စဥ္းစားႏိုင္ခြင့္ရွိခဲ့ေလလွ်င္ ရတုေျမသူေလး၏ဘ၀င္၀ယ္အျမစ္တြယ္
ေနသည့္ မင္းနတ္သွ်င္မွ ရာဇဓာတုတစ္ဦးတည္းအေပၚသာေမတၱာေတာ္ထားခဲ့ေသာ.....
တစ္သက္တြင္တစ္ၾကိမ္သာေပၚေပါက္တတ္မည့္ေမတၱာအမ်ိဳးအစားမွာ ဆရာ့ႏွလံုးသား၌သာရွိႏိုင္ေလမည္
ျဖစ္ေၾကာင္းသိခြင့္ရေလသည့္တိုင္ေအာင္....
ဆရာကဲ့သို႕ၾကည္စင္လင္းလက္လြန္းအလင္းျပၾကယ္တာရာ
တစ္ပြင့္ပမာထက္ပင္လြန္ျမတ္၍ ခူးဆြတ္ပန္ဆင္
ခြင့္မရွိသည့္ "ပန္းျမတ္မဥၥဴ" တပြင့္ျဖစ္ေလေသာ ဆရာ၏ေမတၱာကို သဇင္ေ၀ဆြတ္ခ်ဴပန္ဆင္ရန္၀ံ့စားႏိုင္
လိမ့္မည္မဟုတ္။ သို႕ျဖစ္ရာ အတိတ္ဘ၀သံသရာမွ ဒါနအတူမျပဳခဲ့ဖူးရံုမကဆုေတာင္းဆုယူတို႕လြဲခဲ့ၾကျခင္း
ၾကမၼာအျဖစ္တသက္တာေၾကကြဲေနရပါေလေတာ့မည္။ ။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ (၄)

>> Monday, June 29, 2009

ေနာက္စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ျပန္စခ်ိန္သည္ အဌမတန္းျဖစ္သည္ေၾကာင့္ရည္မွန္းခ်က္တို႕ေအာင္ျမင္ဖို႕ ပထမ
ေျခလွမ္းျဖစ္ေန၍ ျမိဳ႕ႏွင့္အနီးအနားရွိအလယ္တန္းေက်ာင္းေအာင္ၾကသူမ်ားေရာက္လာကာ တန္းခြဲမ်ားျပီး
ၾကည္ၾကည္လြင္ႏွင့္ေထြးေထြးေအာင္တို႕
မည္သည့္အတန္းမ်ားသို႕ေရာက္သြားေၾကာင္းပင္ခ်က္ခ်င္းမသိရံုမက

စာသင္ႏွစ္ကုန္ဆံုးခ်ိန္တိုင္ေအာင္အေတြ႕နည္းသြားၾကစဥ္ ဆရာသည္အထက္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဒႆမတန္း
မ်ား၌တာ၀န္က်ေနေၾကာင္းေလာက္သာသိရကာ
ဆရာ့အေၾကာင္းမ်ားကိုသယ္ေဆာင္လာတတ္သူမ်ားႏွင့္လည္း
ေ၀းလွ်က္သဇင္ေ၀ဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ရွိေနသည္ဟုပင္ေနာက္ထပ္စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္အကုန္အထိ
ဆရာမသိေသးဘဲရွိခဲ့ေသာကဏၰျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။
ရိပ္ကနဲတကၠသီလာမွကံ့ေကာ္ေတာႏွင့္နီးေတာ့မည့္စာသင္ႏွစ္ေရာက္ခဲ့လွ်င္ သိပၸံေက်ာင္းၾကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမိဳ႕ႏွင့္အနီးတ၀ိုက္သာမက ခရိုင္ျမိဳ႕ေလးမ်ားကတခ်ိဳ႕ပင္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕စုရုန္းေျပာင္းေရႊ႕လာသူတို႕ပြားမ်ားလာျခင္းေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းမ်ားလဲနည္းကုန္
သေလာက္ မ်က္ႏွာစိမ္းသူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားအားအမ်ားဆံုးျမင္ေနရသည့္ၾကားတြင္ ၾကည္ၾကည္လြင္ႏွင့္တတန္းထဲျဖစ္၍၀မ္းသာရေသာ္လည္း လူခံျဖစ္ေနေၾကာင္းသိသူ၊ သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားက
၀ိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကသည္ကိုလွမ္းျမင္ရသလို၊ သဇင္ေ၀ကိုလဲတခ်ိဳ႕ကနာမည္ေမးျပီးမိတ္ဆက္ေနၾကစဥ္
အတန္းပိုင္ဆရာမေဒၚခင္ျမင့္ျမင့္မွသဇင္ေ၀တို႕စာသင္ခန္းရွိရာညႊန္ၾကားရာ၌ "မင္းတို႕ C တန္းအခန္းက အေရွ႕
ဘက္အစြန္ဆံုးအေပၚထပ္အခန္းမွာက်တယ္။ အားလံုးသြားႏွင့္ၾကေတာ့။ တီခ်ယ္ေနာက္ကမၾကာခင္လာခဲ့မယ္"
ဆို၍ၾကိတ္ျပီး၀မ္းသာသြားရင္း အတန္းမွျမစ္ေကြ႕ရႈခင္းအားတိုက္ရိုက္ျမင္ရမည့္အတြက္ "အတန္းေရွ႕ပိုင္းျပဴတင္းေပါက္ေဘးထိုင္ခံုမွာထိုင္မယ္" ဟုဆံုးျဖတ္လိုက္ကာၾကည္ၾကည္လြင္ကိုေခၚရန္လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ သဇင္ေ၀လိုေနရာအတြက္ မစဥ္းစားသလို
သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားႏွင့္ေအးေအးေဆးေဆးစကားတေျပာေျပာျဖစ္ေနရာ မတတ္သာဘဲအရင္စလိုထြက္လာရ
ေတာ့၏။
ထိုင္ခ်င္ေသာေနရာကိုရေအာင္ထိုင္ျပီးလွ်င္ျပီးျခင္း ျမစ္ေကြ႕ရႈခင္းအလွကိုၾကည့္မိသည္တြင္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းပါး၌ ေနေရာင္ႏွင့္ေငြေသာင္ယံတို႕တလက္လက္ျဖစ္ကာ၊ အေနာက္ဘက္ကမ္းပါးမွာေက်ာက္
ေဆာင္မ်ားေနာက္တြင္စိမ္းစိမ္းစိုစိုသစ္ပင္မ်ားအျပင္၊ ျမစ္ျပင္မွာေလွကေလးတခ်ိဳ႕ေလွာ္ခတ္ေန၍ ျမစ္ယံေပၚ၌
ေက်းငွက္သာရကာတို႕ပ်ံသန္းေနၾကသည္တို႕က သာယာၾကည္ႏူးစရာျမင္ရေသာ္လည္း ဤေနရာကိုေရြးခဲ့ရင္း
အေၾကာင္းသည္ သဘာ၀အလွအပမ်ားအား ခံုမင္လွသကဲ့သို႕ အခါအခြင့္သင့္ခ်ိန္ၾကံဳပါက ျမစ္ေကြ႕သို႕ေငးေမာ
ေတြးေတာရင္းေသာကမ်ားကိုလႊတ္ထားလိုသျဖင့္ျဖစ္ပါသည္။
ၾကည္ၾကည္လြင္ကိုေနာက္ဆံုးတန္းတြင္ျမင္၍အလွမ္းေ၀းေနျပီး၊ ထိုႏွစ္မွာသင္ခန္းစာမ်ား၊အိမ္စာမ်ားပိေနသကဲ့သို႕ သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားႏွင့္လံုးေထြးရစ္ပတ္လ်က္ တေယာက္ႏွင့္
တေယာက္မဆံုျဖစ္လွဘဲရွိေလေသာႏွစ္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
အလွည့္က်အခ်ိန္ဇယားအရ သဇင္ေ၀တို႕အတန္းသို႕ ဆရာေရာက္လာသည့္အခါ ေထြးေထြးေအာင္၊
၀င္း၀င္းလင္း ႏွင့္သီတာထြန္းတို႕အားသတိရလာ၍ ဆရာ့တပည့္ျဖစ္ရျပီကိုေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနရပါ၏။
အတန္းမ်ားအားအသင္းေလးသင္းဖြဲ႕ရမည့္ေန႕၌ သဇင္ေ၀တို႕အတန္းသို႕အသင္းေလးသင္းဖြဲ႕ေပးရန္
တာ၀န္ႏွင့္ဆရာေရာက္လာလ်က္ အတန္းေရွ႕မွရပ္ကာတတန္းလံုးကိုျခံဳၾကည့္ရင္းမွ "ဒီေန႕အတန္းမွာအသင္း
ေလးသင္းဖြဲ႕ရမယ္။ က်န္စစ္သား၊ဘုရင့္ေနာင္၊အေလာင္းဘုရားႏွင့္ ဗႏၶဳလအသင္းဖြဲ႕ျပီးရင္ အသင္းေခါင္းေဆာင္
ေတြလဲေရြးရမယ္ " အတန္းသားမ်ားအားဆရာမွအသင္းေလသင္းဖြဲ႕ရာတြင္
အမည္စာရင္းအားၾကည့္ရင္းဖြဲ႕ေပး
ျပီးေသာအခါ အေတာ္အတန္စိမ္းေနၾကသည္ျဖစ္ေပမယ့္ အဖြဲ႕၀င္ခ်င္းတဦးႏွင့္တဦးအသိအမွတ္ျပဳေခါင္းျငိမ့္ျပ
ၾကျပီးေနာက္ "အသင္းဖြဲ႕ျပီးရင္ အသင္းေခါင္းေဆာင္ေရြးရလိမ့္မယ္။ကိုယ့္အသင္းကဘယ္သူ႕ကိုေခါင္းေဆာင္
တင္မလဲဆိုတာၾကည့္ျပီးစဥ္းစားၾက" ဟုဆရာကဆက္လက္ေျပာေသာအေျခအေန၌ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြလိုခ်ည္းျဖစ္ေန၌ အတန္းသားအားလံုးတေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည့္လ်က္အေရြးခက္
ေနျပီး ေခတၱျငိမ္သြားရင္း သြက္လက္သည့္ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕အပိုင္းမွ အခ်င္းခ်င္းေခါင္းေဆာင္ေရြးတင္ၾကျပီး
ေသာ္ သဇင္ေ၀တို႕အေလာင္းဘုရားအသင္းအဖြဲ႕မေရြးရေသးသျဖင့္ ေရြးမည့္ဟန္ျဖင့္အကဲခတ္ေနၾကစဥ္
"အေလာင္းဘုရားအသင္းေခါင္းေဆာင္ကို သဇင္ေ၀့ကိုေရြးလိုက္မယ္" ဟုဆရာကအရင္ဆံုးေျပာလိုက္ေသာ
အခါ အသင္းသားအားလံုးအနည္းငယ္အံ့အားသင့္သလိုျဖစ္သြားျပီး ဆရာေရြးသည့္အတြက္လက္ခံလိုက္ၾကေလ
သည္။
သဇင္မလုပ္ခ်င္ဘူး လို႕ဆရာ့ကိုစိတ္ထဲမွသာေျပာရဲသည္ျဖစ္ကာ ျငိမ္ေနရာမွအသင္းဖြဲ႕ျခင္းကိစၥျပီးဆံုး၍
ဆက္လက္ျပီးအသင္း၀င္၏တာ၀န္တို႕ရွိေၾကာင္းဆရာမွေျပာၾကားရာတြင္ အခ်င္းခ်င္းစည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ တိုး
တက္ဖြဲ႕ျဖိဳးေရးႏွင့္အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္ရန္မ်ားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ဖခင္က်န္းမာေရးညံ့ေသာေၾကာင့္ အိမ္ဒစီးပြားေရးတို႕တႏွစ္ထက္တႏွစ္တရွိန္ထိုးက်ဆင္းလာသည့္အတြက္
ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနျပီျဖစ္သည့္သဇင္ေ၀အေနႏွင့္ အသင္းအေၾကာင္းသာမကေက်ာင္းစာမ်ားကိုပင္
စိတ္မ၀င္စားဘဲေသာကတို႕၌နစ္မြမ္းေနေၾကာင္းကိုမူ မည္သူ႕အားမွမေျပာႏိုင္ေသာဘ၀ျဖစ္သည္။ အတတ္ႏိုင္
ဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတန္းကိစၥတို႕ျဖစ္ေသာေသာက္ေရခပ္၊
သန္႕ရွင္းေရးမ်ားကိုလုိက္ေလ်ာညီေထြလုပ္ေန
ေသာ္လည္း သင္ခန္းစာမ်ားအားမၾကိဳးစားလွဘဲေနသည့္ၾကားတြင္
ဆရာသည္တခါတခါသဇင္ေ၀့ကိုေရြးလ်က္
သင္ျပျပီးသည့္သင္ခန္းစာမ်ားေမးတတ္ေလ့ရွိရာ၌ ေကာင္းစြာမေျဖႏိုင္လွ်င္ေဖးေဖးမမျပဳတတ္ျပဳတတ္သည့္
ပံုရိပ္တို႕ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ျမင္ေယာင္ျပန္ေသာအခါ ရင္ထဲ၌တရႈိက္ရႈိက္ျဖစ္ေနေတာ့၏။
ဆက္ရန္.......

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း
့္

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ (၃)

>> Saturday, June 27, 2009

အစကသူငယ္ခ်င္းေတြသည္ သဇင္ေ၀ကဆရာ့အေပၚသိလ်က္နဲ႕မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳလ်က္ စိမ္းကားေနသည္ဟုထင္
ျမင္ခဲ့ၾကစရာရွိကာ သူတို႕ခ်စ္ေသာဆရာ၏ႏွလံုးသားကိုစာနာစြာၾကိတ္၍ အၾကင္နာပိုေနခဲ့ၾကေပလိမ့္မည္။
သဇင္ေ၀မွာမူ ဆရာသည္မိမိအေပၚပန္းမ်ိဳးစံုဖူးပြင့္ေ၀ဆာေစရန္ ေရေလာင္းျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနသည့္ဥယ်ဥ္ထဲက
ပန္းကေလးတစ္ပြင့္အျဖစ္မွလြဲကာ အမွတ္မထင္ရွိေနလိမ့္မည္ဟုသာ မွတ္ထားေနခဲ့မိ၍တၾကိမ္တခါမွထူးျခား
သည္ဟုမထင္မိခဲ့တာအမွန္ျဖစ္ပါေလ၏။
ဤတြင္ ၾကည္ၾကည္လြင္သည္ေ၀းက်န္ခဲ့ေသာႏွစ္တို႕ကိုေမ့ေလ်ာ့၍မျမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သဇင္ေ၀၏ရင္အားျမွား
တစင္းႏွင့္ရုတ္ခ်ည္းပင္ပစ္ခြင္းလိုက္ေလျပီ။
ေလာေလာဆယ္ ၾကည္ၾကည္လြင္အားဆရာႏွင့္ပတ္သက္ျပီးေျပာျပခ်င္သည္တို႕ကိုေျပာျပရန္ အင္အားမရွိေတာ့
ေသာေၾကာင့္ "သဇင္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
လြင္က "ျပန္ခ်င္ျပန္ေလ..အိမ္အထိလိုက္ပို႕မယ္"ဟုေျပာသျဖင့္
"ရပါတယ္ လြင္ရယ္" ဘာဆက္ေျပာရမည္မသိေတာ့သည္ေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကအိမ္ေရွ႕အထိလိုက္ပို႕၍
ျပန္လာခဲ့၏။
စိတ္ကူးႏွင့္ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္း၊ လြမ္းဆြတ္ျဖင္းတို႕၌ထံုရစ္ေနတတ္သူ သဇင္ေ၀အဖို႕ အရင့္အရင္အခါသမယတို႕၌
ဆရာမသိဘဲဆရာ့အေၾကာင္းမ်ားကိုသိေနခဲ့ဖူးျပီး၊ သဇင္ေ၀့အေၾကာင္းမ်ားကိုဆရာမသိခဲ့ဘဲေလာကတရားတို႕
အားေပြ႕ပိုက္ထားျခင္းေၾကာင့္ မျမင္ရေသာတံတိုင္းမ်ားျခားနားေနရလွ်က္ကိုယ္ပိုင္အေမးပုစာၦတို႕
ထုတ္ႏိုင္ခြင့္ကိုစြန္႕လႊတ္သြားခဲ့သူဆရာ၏စြမ္းပကားမ်ားေၾကာင့္ တနင့္တပိုးခံစားရျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။
တာ၀န္က်ရာသို႕ျပန္ေ၇ာက္သည့္အခါ ေတာင္ေလးလံုးတြင္ညေနခင္းႏွင္းမ်ားေ၀ဆာေနပံုမွာ သဇင္ေ၀တို႕
ေက်ာင္းအသြားေဆာင္းမနက္ ရံဖန္ရံခါျမရည္နႏၵာေဘးလမ္းကေလးတေလွ်ာက္
စမ္းတ၀ါး၀ါးသြားခဲ့ရဖူးသည္
ႏွင့္တူလွေနေသာေၾကာင့္ ေစတသိတ္တို႕မွေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ျပန္သြားေနမိေတာ့သည္၌......

ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးခ်ိန္နီးေနသည့္အတြက္ ေက်ာင္းေျမာက္ဘက္အားမ်က္ႏွာမူရာ
သတၱမတန္းခြဲခန္းမတြင္ သဇင္ေ၀တို႕စုရုန္းျပီးထိုင္ေနၾကရခ်ိန္မွာပဲ၊ အတန္းေရွ႕တည့္တည့္မွညာဘက္
ဆယ္ကိုက္ေလာက္ကိုလွမ္းၾကည့္ပါကျမင္ေနရရာ၊ အတန္းတူက်သူ႕နံေဘး၌ထိုင္ေနသည့္ ေထြးေထြးေအာင္က
"သဇင္ေရ အခုဂိတ္၀က၀င္လာတဲ့ဆရာအသစ္ကိုၾကည့္လိုက္စမ္းပါ"
ဆိုသျဖင့္ၾကည့္လိုက္မိရာ၀ယ္ ခဲသားေရာင္တိုက္ပံုအားျဖဴေဖြးေသာလည္ကတံုးရွပ္အ
ကၤ်ီအေပၚထပ္၀တ္ထားျပီး အသားျဖဴ၀င္းကာအရပ္ရွည္
ရွည္ႏွာတံျမင့္လွ်က္အာရိယန္ႏြယ္ဆန္သလိုမဲနက္ေကာ့ညြတ္တဲ့
မ်က္ေတာင္မ်ား၀န္းရံေနသည့္မ်က္၀န္းလွလွ
မ်ားနဲ႕ဆရာ့အသြင္မွာအေ၀းကပင္ျဖစ္ေသာ္လည္းအထင္းသားျမင္ေနရစဥ္၊ တျပိဳင္ထဲလိုမိန္းခေလးတခ်ိဳ႕လဲအၾကည့္ေရာက္ေနၾကသည္ျဖစ္ျပီး ဖူးငံုသစ္စလြင့္ဖက္ညွာ၀င့္လႊာစိမ္းတထပ္ကိုခြာလွစ္လို႕ ေလာကကိုေခ်ာင္းၾကည့္စျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ ပန္းကေလးတို႕မွာ ဟိုသည္ယိမ္းႏြဲ႕တသြဲ႕သြဲ႕မခိုင့္တယိုင္စကားသီဖြဲ႕ျမိဳင္ၾကပံုကား "ပဲခူးကေျပာင္းလာတဲ့
ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတာအဲဒီဆရာပဲ။ မိုင္ဒါကြင္းေရွ႕ကအစိုးရတိုက္ခန္းမွာတစ္ေယာက္ထဲေနတယ္တဲ့...
ဘီအက္စ္စီဘြဲ႕ရျပီးလို႕အထက္တန္းျပဆရာအလုပ္၀င္ရတယ္တဲ့" ေက်ာင္းတက္ျပီျဖစ္သျဖင့္ေရွ႕ဆက္ေျပာမည့္
စကားတို႕ရပ္သြားၾက၏။
ေက်ာင္း၀န္းၾကီးထဲကကုကၠိဳရြက္စိမ္းမ်ားၾကားမွသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႕ေလးမ်ားနဲ႕
ပန္းႏုေရာင္ကုကၠိဳပြင့္ေလးမ်ားထြက္
လာၾကျပီးစာသင္ခ်ိန္ခဏအနားယူခိုက္ ပင္စည္ၾကီးမ်ားေဘးအရိပ္ေအာက္ကိုစုရုန္းနားခိုလာသမွ်ငယ္ႏုသူေလး
မ်ားရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္ေလးမ်ားကိုနားစြင့္ငံု႕ၾကည့္ေနခ်ိန္ေရာက္လာလွ်င္၊ ေျမာက္ဘက္ဆံုးေက်ာင္းေဆာင္ၾကီး
ရဲ႕အထက္တန္းစာသင္ခန္းေတြထဲ တတန္း၀င္တတန္းထြက္သင္ခန္းစာပို႕ခ်ေနသူဆရာ့ကို ေရွ႕တည့္တည့္
အတန္းေတြထဲ၀င္ရင္ျမင္ေနရတတ္ေလ့ရွိၾကေတာ့လဲ ဆရာ့အေၾကာင္းမ်ားကိုသိခ်င္လာသူေတြအေနနဲ႕စံုစမ္း
ၾက၍ေသာၾကာေန႕ႏွင့္အနီးဆံုးေမြးဖြားလာသည့္ေထြးေထြးေအာင္ပင္ ဆင္အိပ္ရာဆိတ္ႏႈိးအစပ်ိဳးကာ
"သဇင္၊ ဟိုဘက္ေဆာင္အလယ္ေလွခါးအေရွ႕ဘက္ေဘး ကိုးတန္း(D)ထဲသြားေနတဲ့မမတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ပါ
ဦး" ဟုေျပာလာသျဖင့္ ေရွ႕တည့္တည့္လဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္လံုး၀ိုင္း၍ႏွာတံမေပၚ
လြင္လွေသာ္လည္း အသားျဖဴကာအရပ္ျမင့္ျပီးက်စ္လစ္သြယ္လ်အခ်ိဳးက်မႈရွိသည့္တိုင္ေအာင္
သဇင္ေ၀့ထံမွမည္သည့္စကားမွ်ထြက္မလာေသာ္လည္းတျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက
အတုိင္းသားၾကားလိုက္၍ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾက၏။ "အဲဒီမမက ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုၾကိဳက္ေနလို႕တဲ့"
"ေထြးေထြးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ"
"ေထြးအစ္မ ေအးေအးေအာင္ကကိုးတန္း(D)မွာရွိလို႕သိတာျဖစ္မယ္"
"ဟုတ္တယ္...မမကိုေမးလို႕သိရတာေတြၾကားရင္အံ့ၾသသြားၾကမယ္"
တေယာက္တစ္ေပါက္ျဖစ္လာရင္း
"ေျပာျပစမ္းပါ ေထြးေထြးရဲ႕...ဘယ္လိုတဲ့လဲ"
"ဘယ္သူမွေလွ်ာက္မေျပာၾကနဲ႕ေနာ္"
"ေအးပါ...မေျပာပါဘူး...စိတ္ခ်ပါ"
" အဲဒီမမကေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ စားေမဖို႕ဆိုျပီးဆရာ့ဆီအျမဲသြားတယ္တဲ့"
"ဆရာက စာျပေပးတယ္တဲ့လား"
"အတင္းသြားေနလို႕ ဆရာကလဲတပည့္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာနဲ႕စာျပေပးပါတယ္တဲ့"
"သူ႕အိမ္ကေက်ာင္းပိတ္တိုင္းသြားေနတာ မဆူဘူးလား"
"အဲဒီမမက အဖြားနဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲေနလို႕အဖြားကအိုလွေနေတာ့ ေျပာသမွ်ေခါင္းျငိမ့္ေနတာဘဲလို႕ၾကားတယ္"
"အဲဒီမမနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"
"ေမသက္ႏိုင္ တဲ့"
"နာမည္ေလးကေကာင္းတယ္ေနာ္ "
"ေဟ့....ဆရာဦးစိုးျမင့္လာေနျပီ" သခၤ်ာသင္ခ်ိန္ျဖစ္ရာျငိမ္သက္သြားၾကသည္။
ကုကၠိဳပြင့္ေလးမ်ားပင္ယံျမင့္ကခုန္ဆင္းလို႕ပန္းႏုေရာင္ကမၺလာခင္းေပးခ်ိန္သို႕
ေရာက္လာလွ်င္ ဆက္လက္
ပ်ံ႕လြင့္လာေသာဆရာ့သတင္းတို႕သည္ "မမေမသက္ႏိုင္အလာမ်ားလြန္းလို႕ ဆရာကခဏခဏမလာဘို႕ေျပာ
တယ္တဲ့"
"အဲဒီမမအိမ္ကဆရာ့အိမ္နဲ႕နီးလို႕လားဟင္"
"ျမိဳ႕ၾကီးမွာေနေတာ့ သိပ္မေ၀းဘူး" အေတြးက်ယ္သူ၀င္း၀င္းလင္းဆိုသည့္သူငယ္ခ်င္းမွ "ဆရာေနတဲ့တိုက္ခန္း
မွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာဘဲေနာ္"
ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သီတာထြန္းက၀င္ျပီး "နင္ကလဲ...ဆရာကခဏခဏမလာဘို႕ေျပာ
တယ္ဆိုထဲက တပည့္တေယာက္ထပ္မပိုလို႕ဘဲေပါ့"
ၾကားရသည္ႏွင့္အညီ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမသက္ႏိုင္ငိုေသာ္လည္း "အိမ္မွာစာျပမေပးဘူး" ဆိုေသာ
တင္းၾကပ္စြာတားျမစ္ျခင္းကိုသိရသည့္အျပင္ မည္သူတစံုတဦးႏွင့္မွ ေမတၱာေရးရာတြင္မပတ္သက္ဘဲ
ေနေၾကာင္းသိရေသးသည္ေၾကာင့္ သိကၡာဆိုသည္၌တန္ဘိုးထားတတ္ အလင္းျပာၾကယ္တာရာမ်ားထဲမွ ၾကည္
စင္လင္းလက္လြန္ေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္အျဖစ္ေလးစားျမတ္ႏိုးခဲ့ျပီး ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္သည့္အလား
ရင္ထဲတြင္စြဲမွတ္ထားခဲ့ပါ၏။
ဆက္ရန္...
့္
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ (၂)

>> Friday, June 26, 2009

သတိရျခင္းဟူေသာေ၀ါဟာရေနာက္ကြယ္တြင္ လြမ္းႏုႏုတို႕ပုန္းလွ်ိဳးပုန္းကြယ္ရွိေနတတ္ေသာသေဘာေၾကာင့္
ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲျဖစ္ျမဲဓမၼတာဟု ႏွလံုးသြင္းလွ်က္ေမ့ထားရျပန္ေလ၏။
ငယ္ကြ်မ္းေဆြမ်ားတြင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ေရာက္စအခ်ိန္၊ပကတိခေလးငယ္မ်ားအျဖစ္မွ ၾကီးျပင္းသည့္အထိ
အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတို႕တြင္ ေထြးေထြးေအာင္မွာသဇင္ေ၀ေနထိုင္ရာ၏အေနာက္ဘက္ရပ္ကြက္၌ေနျပီး ဇာတိတြင္ပင္အျမတ္ခြန္ရံုး၌ အလုပ္၀င္သျဖင့္တခါတရံေတြ႕ႏိုင္ေသးေလသည္။
ၾကည္ၾကည္လြင္ကမူ ေထြးေထြးေအာင္ရွိသည့္ဘက္ႏွင့္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည့္အေရွ႕ဘက္ရပ္ကြက္၌ေန၍ သူနာျပဳဆရာမသင္တန္းသံုးႏွစ္တက္ျပီးေနာက္ေမာ္လျမိဳင္တြင္တာ၀န္က်ေနေသာေၾကာင့္ တခါတရံျပန္လာမွသာဆံုျဖစ္ရေတာ့သည္။
ႏွစ္ဦးလံုးဇာတိျမိဳ႕ႏွင့္ေ၀းကြာၾကေသာအခါ ၾကည္ၾကည္လြင္ကိုမေတြ႕ရသည္မွာၾကာေပျပီ။ မေတြ႕ရသည့္ႏွစ္ထက္ႏွစ္တို႕ရွည္လ်ားလွသည္ဟုေအာက္ေမ့ေနစဥ္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကမိသားစုထံဒီဇင္ဘာလဒုတိယပတ္၌ ျပန္လာမည္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ သဇင္ေ၀့ကိုလည္းေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္းသိရသျဖင့္ ထိုရက္မ်ားကိုေရြး၍ ခြင့္ျဖင့္ျပန္လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္အေအးဆံုးအရိပ္အျဖစ္ ခ်မ္းေျမ႕မႈမ်ားႏွင့္နားေနလိုက္ျပီး၊ ၾကည္ၾကည္လြင္ေရာက္မည္ျဖစ္ေသာရက္ကိုသိထားေသာေၾကာင့္သြားရာ၊ အိမ္ေပၚမွအျမန္ဆင္းလာကာ လက္ဆြဲၾကိဳ၍ ေလွကားေပၚတက္ရင္း " သဇင္ ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ" ၊ " တျမန္ေန႕က လြင္" ၊ " လြင္ေတာ့ ညကေရာက္တယ္ "
အိမ္ေပၚေရာက္လွ်င္ လြင္က "ထုိင္ဦးေနာ္ ၊မစားရတာၾကာတဲ့ လြင္တို႕ျမိဳ႕ကမံု႕ဟင္းခါးခ်က္ထားတယ္ ဟင္းရည္သြားေႏႊးလိုက္ဦးမယ္ " လြင္ကေျပာေျပာဆိုဆိုမီးဖိုခန္းဘက္ထြက္သြားစဥ္ ေနာက္မွလိုက္သြားလွ်က္ " လြင္ကလဲ သဇင္တေယာက္ထဲထိုင္ေစာင့္မေနခ်င္ပါဘူး ၊ ပဲသီးတို႕ဘာတို႕လွီးစရာရွိ၇င္ကူေပးမယ္"
"ဟင္းရည္ေႏႊးရံုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္ သဇင္ရဲ႕၊ျပီးရင္စားရံုဘဲ"
ကူစရာမလိုေတာ့သည့္အတိုင္း စားပြဲေပၚမွာ လွီးျပီးသားပဲေတာင့္ရွည္သီးတစ္ပန္းကန္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္ကန္းကန္၊နံနံပင္၊ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊သံပုရာသီး၊ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ႏွင့္ ငရုပ္သီးမႈန္႕တို႕အျပည့္အစံုရွိေနေလသည္။
သဇင္က " ေဒၚေလးတို႕ေတာ့ဥပုသ္ေန႕မဟုတ္လို႕ေစ်းထြက္ေနၾကမွာေပါ့ေနာ္ "
" ဟုတ္တယ္၊ ညေနမွလူစံုမယ္ေလ"
" အင္း...အခုခ်ိန္ကေတာ့ လြင္နဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲကေကာင္းပါတယ္။ သဇင္လဲေတာင္ေလးလံုးကိုျပန္ရင္ ေဒၚေလးတို႕ဆိုင္က ဂ်င္းလၻက္ ပဲေလွာ္ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႕အျမဲသြား၀ယ္ေနေတာ့ ေဒၚေလးနဲ႕ကအျမဲေတြ႕ေနပါတယ္"
" အဲဒါေတြကတန္ဖိုးမၾကီးေပမယ့္ ေပးရတာမ်က္ႏွာပန္းလွတယ္ေနာ္"
" ဟုတ္တယ္လြင္ရဲ႕၊ လက္ေဆာင္ရတဲ့သူတိုင္းေနာက္လဲေပးပါဦးတဲ့ေလ။ အားမနာၾကဘူး " ဟု သဇင္ေ၀ကဌာနကလူေတြကို ေနာက္ကြယ္၌အရႊန္းေဖာက္ရာ ၾကည္ၾကည္လြင္ကတခိခိရယ္ျပီး
" လြင္လဲ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္တိုင္း အဲဒါေတြဘဲယူသြားတာ၊ ေရႊခ်ဥ္ေပါင္တုံးကာမွလို႕မေျပာၾကတဲ့အျပင္ အဲဒါေတြပဲမွာေနၾကတာေလ။ ဒီတနယ္လံုးအလွဴအတြက္ကအစ လာလာ၀ယ္ေနၾကေတာ့ ဆိုင္ကလက္မလယ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ ပဲေလွာ္ထုပ္ေတြေရာင္းအရဆံုးပဲ"
"ေရာင္းေကာင္းတာမေျပာနဲ႕ေလ ပဲေလွာ္က၀ါးလိုက္ရင္ရြရြမြမြေလး လြင္ရဲ႕"
ဟင္းရည္မ်ားပြက္လာျပီျဖစ္ရာ မုန္႕ဟင္းခါးစားရန္စိတ္ေရာက္သြားၾကလ်ွက္
"ဟင္းရည္ပူတုန္းစားေနာ္သဇင္၊ လြင္လဲမစားရတာၾကာျပီ"
"သဇင္ေတာ့ႏွစ္တိုင္းအ၀စားရေပမယ့္အခုလဲအ၀စားရလိမ့္မယ္"
"ဒါဆိုအားမနာနဲ႕ အားရပါးရစားေနာ္ သဇင္"
ႏွစ္ေယာက္သားေပ်ာ္ေနၾကျပီးရႊတ္ေနာက္ေနၾကရာ၊ၾကည္ၾကည္လြင္ကမုန္႕ပြဲျပင္၍လွမ္းေပးရာမွ "ဟုတ္ပါရဲ႕၊လြင္တို႕ျမိဳ႕ကမုန္႕ဟင္းခါးမ်ိဳးကတျခားဘယ္ျမိဳ႕မွာမွမရဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ပါရဲ႕လြင္ရယ္၊ေတာင္ငူဘက္ေရာက္ဖူးတဲ့လူေတြက ဒီျမိဳ႕မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္နဲ႕ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကိုအထူးအဆန္းျဖစ္ျပီး စားလို႕ေကာင္းလြန္းလို႕တဲ့"
"အင္းဟုတ္တယ္၊ မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္ကငါးအသားေတြခ်ည္းနဲ႕ခ်က္ထားျပီး၊ဟင္းရည္ထဲကိုိပဲမႈန္႕တို႕ ဆန္မႈန္႕တို႕လံုး၀မထည့္ဘဲ၊ မုန္႕ပြဲျပင္ျပီးမွဆန္ေလွာ္မႈန္႕သက္သက္ထည့္စားရတာတမ်ိဳးေကာင္းေနလို႕တဲ့ ။ ေနာက္ျပီး ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကလဲဆန္နဲ႕ေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလွာ္ထားတာျဖစ္ေတာ့ေဖြးရြျပီးေမႊးေနတာပဲေလ။ တျခားျမိဳ႕ေတြမွာအဲဒီဆန္ေလွာ္မႈန္႕မရလို႕ခ်က္မစားႏိုင္ဘူးေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကအဓိကျဖစ္ေနတယ္"
ႏွစ္ေယာက္သားစား၍အေတာ္၀လာသလိုျဖစ္လွ်င္ ၾကည္ၾကည္လြင္သည္ သဇင္ေ၀့ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း "သဇင္လဲအသားေတြျဖဴျပီး၀လာေတာ့ ပိုလွလာတယ္"
"မုန္႕ဟင္းခါးထပ္စားေနာ္ အားမနာနဲ႕...ဟိ..ဟိ..."
"ေျမွာက္ေျပာတမဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ကထဲကေမေမကဆို သဇင့္ကလွလဲလွ ခ်စ္စရာလဲေကာင္းတယ္လို႕ ခဏခဏေျပာေနသားပဲ"
လြင္ရဲ႕မိခင္သည္အလွအပအလြန္ၾကိဳက္၍ပြင့္လင္းလွစြာေျပာတတ္ေလ့ရွိသျဖင့္ေစာဒကမတက္ေတာ့ဘဲ "လြင္လဲလွပါတယ္၊ ေဒၚေလးကကိုယ့္သမီးမို႕မေျပာတာေနမွာပါ"
ၾကည္ၾကည္လြင္လွသည္မွာအမွန္ျဖစ္သလို၊ မိန္းမပ်ိဳေလးတိုင္း ႏွင္းဆီ စံပါယ္ ခ်ယ္ရီ ခြာညိဳႏွင့္ခေရ ပန္းအလွတို႕လုိပင္ အလွတမ်ိဳးစီပိုင္ဆိုင္ေနၾကရာ၀ယ္ တန္ခ်ဴရွင္သည္မည္သည့္ပန္းအား ခူးဆြတ္လိုသည္ကသာပဓာနက်ပါသည္။
"ကဲ...ဒီလိုဆို ေက်နပ္ျပီထားပါေတာ့သဇင္ရယ္...ဒါနဲ႕..ေတာင္ေလးလံုးဆိုတာဘယ္နားမွာလဲ။ လြင္ေတာ့တခါမွမၾကားဖူးပါဘူး "
"ေတာင္ေလးလံုးဆိုတာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ကေနအေတာ္ေ၀းေ၀းထပ္သြားရေသးတယ္"
"ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ္ေနာ္...ေမာ္လျမိဳင္ကမွနီးေသးတယ္ကြယ္"
"ဟုတ္တယ္...ေ၀းလဲေ၀း မိုးတြင္းဆိုရင္မိုးေစြတတ္တဲ့အခါေတြမွာခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ေကြးရင္းလြမ္းလြမ္းနဲ႕ေတြးျပီး အိပ္ေနရေတာ့တယ္"
သဇင္ေ၀့အေျပာတြင္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကခပ္ေတြေတြစဥ္းစားေနရင္းငိုင္သြားရာမွ ရုတ္တရက္ "သဇင္၊ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုသတိရေသးရဲ႕လား" ဆိုသည့္အေမး၌ ေမးရိုးေမးစဥ္နဲ႕မတူဘဲ အမည္နာမႏွင့္တကြကြက္၍အထူးျပဳေမးပံုအားလွစ္ခနဲသံသယ၀င္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ဟုထင္စရာအေၾကာင္းမရွိသည္ေၾကာင့္ အမွန္အတိုင္းပင္ "သတိရတယ္ေလ။ ဆရာဆရာမေတြအကုန္လံုးကိုသတိရတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲလြင္"
ၾကည္ၾကည္လြင္ကသဇင္ေ၀၏အေျဖနဲ႕အေမးကိုသေဘာမက်ပံုမ်ိဳးႏွင့္ေခါင္းယမ္းေနရာမွ "မဟုတ္ဘူးေလ။ဆရာက သဇင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ"ထိုစကားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
"ဆရာကသဇင့္ကိုခ်စ္ေနတဲ့ဆရာမဟုတ္လား" ဆိုလွ်င္ပင္ လံုး၀မထင္မွတ္မရိပ္မိခဲ့သူ သဇင္ေ၀တုန္လႈပ္သြားလိမ့္ဦးမည္ျဖစ္ေသး၍ ပိုေလးနက္စြာဆရာ၏ေမတၱာသေကၤတတို႕မ်ားျပားေၾကာင္းျဖစ္ေသာ 'သိပ္' ဟူသည့္စကားတလံုးအတြက္ သဇင္ေ၀တုန္လႈပ္သြားရံုမကေခ်ာက္ျခားသြားျပီး ဦးေႏွာက္တြင္းေသြးမ်ားတဒိန္းဒိန္းတိုး၀င္လာကာ ရင္၀ယ္ငလ်င္လႈိုင္းတံပိုးမ်ားအျပင္းအထန္လႈပ္သြားသည့္အလား မူးေ၀သြားရေလသည္ကိုထိန္းလွ်က္၊ နားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ၾကားရပါလွ်က္မယံုရဲသျဖင့္ "ဆရာက သဇင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ..ဟုတ္လား...လြင္" ဟုဆိုကာအေယာင္ေယာင္အမွားမွားျပန္ေမးေနမိျခင္းအား ၾကည္ၾကည္လြင္ပင္တအံ့တၾသျဖစ္သြားသလို
"ဟုတ္တယ္ေလ...သဇင္မသိဘူးလား"
"ဟင့္အင္း...သဇင္မသိဘူး"
တဖန္ ၾကည္ၾကည္လြင္မွာလဲ မယံုႏိုင္ပံုနဲ႕ "မသိဘူး ! ဟုတ္လား...သဇင္" ဟုထပ္ျပီးျပန္ေမးေနသည္၌ လႈိုက္တက္တစ္ဆို႕လာေသာေ၀ဒနာမ်ား အခံရသက္သာခ်င္သည့္အတြက္ ၾကည္ၾကည္လြင္တစ္ဦးထဲအျမင္သာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေတြး၍
"သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ သိၾကသလား"
"သိတယ္ေလ...သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္သိတယ္" ၾကည္ၾကည္လြင့္စကားမ်ားတြင္ 'ဟုတ္တယ္ေလ' 'သိတယ္ေလ' ဆိုေသာရင္ေမာကာဆြဲဆြဲငင္ငင္ေျပာေနသည့္အခါ မယံုႏိုင္ျခင္းဟူသမွ်တို႕အား အခိုင္အမာေခ်ဖ်က္လိုက္သည္ျဖစ္သျဖင့္ တနင့္တပိုးခံစားသြားရျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာျဖဴေရာ္လာကာ ကုလားထိုင္ကိုေခြမွီေနေသာပံု ျမင္ရမွၾကည္ၾကည္လြင္မွာ သေဘာေပါက္သြားသကဲ့သို႕ ေခါင္းညိမ့္လိုက္ေခါင္းခါလိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း



Read more...

ခ်စ္အပ္ေသာ တို႔ေျမယာ

>> Tuesday, June 16, 2009

ေနၾကာတစ္မံႈ ၊ ဂ်ဳံႏွံတစ္အာ
ဤယာ၀ိုး၀င္း ၊ထိုယာတြင္း။

ေနၾကာ၀ါ၀င္း ၊ ဂ်ဳံနံ႕သင္းႏွင့္
ယာခင္းသာစြ ၊မံုအာၾက။

ေျပာင္းကတစ္ဖူး ၊ လူးကတစ္ႏွံ
ေျမယံလဲ့စိမ္း ၊ျပာႏြဲ႕ရွိန္းသည္
ေလသိမ္းလႈပ္က ၊ယိမ္းသမ။
နဘူးတစ္ခ်ံဳ ၊ ဆူးတစ္ခ်ံဳမွာ
ယာတစ္ကြက္ျခား ၊ ႏွစ္ကြက္ျခားလ်င္
ပိုင္းျခားကန္႕ကန္႕ ၊ ယာကိုသန္႕။

ကန္စြန္းၾကီးရံု၊ ခ်င္းယားရံုလည္း
ဟိုရံုသည္ရံု ၊ ယာစပ္ရံုကာ
ခိုလႈံယာေငြ႕ ၊ ရင္ခြင္ေမြ႕။

ယာတစ္ကြက္တြင္
ဗူးပင္တစ္အံု
သီးမ်ိဳးစံု ။

ယာတစ္ကြက္ ၌
ပဲစိုက္တိုင္ေထာင္ ၊ သီးမ်ိဳးေအာင္ ။

ယာတစ္ကြက္ ထဲ
ဖရဲ ဖရံု
ကင္းပံု သခြား ၊ သီးမ်ိဳးထြား။

ဤေျမဤယာ၊
ဘယ္သူ႕ ယာ......
ဤယာဤေျမ ၊
ဘယ္သူ႕ေျမ.......
တို႕ေျမတို႕ယာ...တို႕ေျမသာတည့္။

တို႕ယာေျမေၾကာ ၊ စာေရေပါလည္း
တို႕ေတာဘ၀ ၊ ယာအလွကို
တို႕က ေမ့ျပီ ဆိုမွျဖင့္.......။

ယာေမ့ ရြာေမ့ ၊ ျမိဳ႕ကိုေမ့
ျမိဳ႕ေမ့နယ္ေမ့ ၊တိုင္းကိုေမ့ကာ
ျပည္ေမ့ ထိုက်ိဳး ၊အျဖစ္ဆိုး
အမ်ိဳးဘယ္မွာ ၊ခိုင္ေတာ့အံ့ ......။ ။

ေမေအာင္

Read more...

ပ်ိဳ႕ေတာလား

>> Sunday, June 14, 2009

ဘေလာ႔စာမ်က္ႏွာေတြကို ရေအာင္ မဖမ္းယူႏိုင္သည္႔ ကၽြန္မ၏ မကၽြမ္းက်င္ေသာ
အင္တာနက္အသုံးျပဳပုံ…………
အခ်ိန္မ်ားမ်ားတြင္ အာရုံစိုက္ရေသာ ကၽြန္မ၏ အလုပ္တာ၀န္တို႔ေၾကာင္႔….
အရင္က အင္တာနက္မွ တဆင္႔ အိုးေ၀ အိုးေ၀မွတဆင္႔ ကၽြန္မသြားခဲ႔ဖူးေသာ
ရသ၊ဗဟုသုတေပးရာ…..မ်ားစြာေသာ ဘေလာ႔စာမ်က္ႏွာတို႔ကို ျမင္ေယာင္တိုင္း
ျပန္မရႏိုင္ေသးေသာ အိပ္မက္ခ်ိဳတို႔အတြက္ ကၽြန္မပူေလာင္ခံစားရ၏။
ဘယ္သူေတြ ဘာေတြးေရးေနမလဲ?
ဖတ္ခ်င္စိတ္က မခံႏိုင္ေအာင္ ႏွိပ္စက္တတ္၏။
လက္ေတြ႔မွာ ကိုယ္ေရးေသာ စာမ်က္ႏွာကိုပင္ ျမင္ခြင္႔မရ။
သြားေနၾက ဘေလာ႔မ်ားတြင္လည္း E mail မွတစ္ဆင္႔ ဖတ္လိုေၾကာင္းမခ်ိတ္ခဲ႔ရ။
ေနာင္တေတြ ရေနမိ၏။
ဒီစာေရးရင္း ကၽြန္မ၏ moonbright2007@gmail.com သို႔ ကၽြန္မအား
ဖတ္ေစခ်င္ေသာ ဘေလာ႔ပို႔စ္ မ်ားပို႔ေပးရန္ အိုးေ၀၏မိတ္ေဆြဘေလာ႔ဂါမ်ားကို
ေလးစားစြာေတာင္းဆိုခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္မ ေရးျဖစ္ေသာ စာမ်ားကိုလည္း ညီမေလးမွတဆင္႔ အိုးေ၀တြင္ ဆက္လက္တင္သြားပါမည္။
အဖိုးတန္စာေပလကၤာ ရတနာမ်ား ျဖန္႔ေ၀ႏိုင္ပါေစ…
ေမေအာင္

ပ်ိဳ ႔ ေတာလား

ပ်ိဳတစ္ေမ႔
လွ်ိဳအေကြ႔
မႈိေတြ႔ရင္ နႈတ္ရေအာင္….။

မိုးတစ္ျဖိဳက္
ရိုးတစ္၀ိုက္
ဆိုးမိုက္တဲ႔ ဆူးေတြေရွာင္..။

မႈိမရလည္း
ကိုယ္ကေတာ႔ မပူေပါင္
ေတာေခ်ာင္မွာ ခ်ဳံစဥ္ကူး…။

ကန္စြြန္း ဆူးပုတ္နဲ႔
က်ီးအာႏြယ္ တစ္ဆုပ္္ႏွစ္ဆုပ္..
မိုးခ်ဳပ္လို႔ ျပန္ခ်ိန္နီးလာေတာ႔
သီးကင္းပုံ ဗုံလုံခါးကိုလ
၀ါးတံခ်ဴ အားကူလို႔
နားမပူ ……
စားသူေမြ႔ေစဖို႔
ေတြ႔သမွ် ခူး ။ ။

ေမေအာင္

Read more...

ပန္းျမတ္မဥၥဴ

ဒီအိုးေ၀ကို လာဖတ္ၾကေသာအေပါင္းအသင္းမ်ားအားလံုး မဂၤလာပါ။ ဒီအိုးေ၀မွာ ကဗ်ာေတြခ်ည္းဖတ္ေနရတာျငီးေငြ႕ေနမွာစိုးတဲ့အတြက္ ခံစားမႈရသ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားေရးဖြဲ႕တင္ျပလိုက္ပါတယ္ရွင္...
၀တၳဳတစ္ပုဒ္လံုးကိုတခါထဲတင္လိုက္ရင္
စာလာဖတ္သူအတြက္အခ်ိန္အဆင္မေျပမွာစိုးသည့္အတြက္
နဲနဲစီတင္ျပပါရေစ...
အခ်ိန္ယူျပီးလာဖတ္ၾကတဲ့အတြက္
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

'' ပန္းျမတ္မဥၥဴ ''


ယမံုနာေပါင္းေလာင္းစစ္ေတာင္းျမစ္ရစ္ေခြစီးဆင္းေနေသာ နဒီျမစ္၀ွမ္းတြင္ အလြမ္းရတုဘုရင္ မင္းနတ္သွ်င္ စိုးမိုးပိုင္သခဲ့ဖူးသည့္ ေကတုမတီျမိဳ႕သည္သဇင္ေ၀၏ဇာတိျမိဳ႕။
အေျခအေနအရဇာတိျမိဳ႕တြင္အလ်ဥ္းသင့္သလိုအလုပ္၀င္ခဲ့ရာ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန၌တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရင္းမွ အေ၀းသင္ေျဖျပီးေနာက္၊ ႏွစ္မၾကာမီေတာင္ေလးလံုးသို႕ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရ၍၊ အေ၀းမွလြမ္းတိုင္းဇာတိေျမသို႕ ခြင့္ယူကာ ခဏခဏမျပန္ႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္၊သဇင္ေ၀ကတႏွစ္တခါျပန္ျဖစ္ေအာင္ျပန္သည္။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တႏွစ္တြင္ႏွစ္ခါေလာက္ျပန္မွ၊အလြမ္းသက္သာမွာျဖစ္ေပမယ့္ သည္းခံေနရေလသည္။
သဇင္ေ၀၌လြမ္းစရာတို႕မ်ားလွပါ၏၊အစ္ကိုႏွင့္ေမာင္ငယ္လည္း အေ၀းတြင္တာ၀န္ကိုယ္စီျဖစ္ျပီး၊နာတာရွည္ျဖစ္လာသူဖခင္အား ေစာင့္ၾကည့္ျပဳစုေနရလ်က္..သူတကာထက္အၾကင္နာပိုသူမိခင္ၾကီးေစာင့္စားေနရာျမိဳ႕၊ထီးေမြနန္းေမြအျဖစ္ ၾကြင္းက်န္ရစ္သည့္က်ံဳးေလးတန္ထဲမွ တစ္တန္သာပဲျမစိမ္းေရာင္ေရၾကည္တို႕အခါမလပ္ျပည့္လွ်မ္းလ်က္ ညွင္းေလေျပသုတ္ျဖဴးေနတတ္ေသာကံ်ဳးကေလး၊ အဲဒီက်ံဳးကေလးအနီးမွာၾကီးျပင္းေနထိုင္ခဲ့ေလရာျဖစ္သည့္အတြက
္ေက်ာင္းေနစဥ္ဘ၀တေလွ်ာက္နဲ႕
၀ာာ၀န္ကိုထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တိုင္၊
ကံ်ဳးကေလးရဲ႕သံုးဘက္သံုးတန္ရွင္းလင္းေနေသာလမ္းျဖဴးျဖဴးေလးမ်ားမွ
ျဖတ္သန္းသြားတိုင္းအလိုလိုေပ်ာ္ေမြ႕မႈမ်ားခံစားရရင္း သဘာ၀ရဲ႕သာယာမႈမ်ားအေပၚအမွတ္ထင္ထင
္ရင္ထဲ၀င္တတ္စျပဳတဲ့အရြယ္ကစတင္လို႕ စိတ္ကူးထဲကကံ်ဳးကေလးကိုျမရည္နႏၵာဆိုျပီး အမည္ေပးခဲ့ေလေတာ့က်ံဳးကေလးကလဲေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနဘိအလား ေလွ်ာက္လွမ္းသြားစဥ္ေတြမွာ ျမစိမ္းေရာင္ပိုမိုလဲ့ေနသလိုျမင္ရေသာက်ံဳးကေလး ျမရည္နႏၵာ၊
ျပီးေတာ့ ေကတုမတီရတုေျမ၌ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေတြအမွတ္စဥ္မ်ားစြာ၊သူ႕အလွ၊
သူ႕ပသာဒရွိၾကတဲ့အထဲက အမွတ္စဥ္(၁)၊အ.ထ.ကေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအားဗိသုကာရွင္မ်ားစိတ္ကူးယဥ္လ်က္ ေပါင္းေလာင္းျမစ္နဒီ စစ္ေတာင္းျမစ္အေကြ႕ကမ္းနဖူးထိပ္မွာမွ တမင္ေရြးခ်ယ္တည္ေဆာက္ခဲ့ေလသည့္အလား ဥတုသံုးလီတြင္သံုးပန္လွရႈခင္းေတြနဲ႕သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ျမင္ခဲ့ရေလသူတိုင္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လြမ္းဆြတ္ေစမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၊
ဒါတင္မက ႏွစ္မ်ားစြာရဲ႕ေန႕ရက္တို႕တြင္မနက္ကညေနအထိ၊
တေန႕လံုးလိုဘ၀ခရီးကိုေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္မယ့္ ပညာမ်ားအား တဆင့္စီျမွင့္တင္ေပးေ၀ခဲ့ေလသူ
ဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရွိ ပင္မအေဆာင္ၾကီးသံုးေဆာင္အပါအ၀င္ အေဆာက္အအံုငယ္ေလးမ်ားထဲ၌တလွည့္စီေရာက္ခါတမိုးတယံထဲေအာက္တြင္ အေျခခံႏွင့္အဆင့္ျမင့္ဘာသာရပ္အစံုစံုတို႕ အတူသင္ယူေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ေၾကာင့္ သဇင္ေ၀လိုတြယ္တာတတ္သူမ်ားအဖို႕ မည္သည့္ျပိဳင္ဘက္မွမဟုတ္ဘဲ၊ေမာင္ႏွမညီမမ်ားသဖြယ္တူသည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား။
သို႕တေစလည္း ကိုယ္စီဘ၀အေၾကာင္းမ်ားအရ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားကိုမေတြ႕ေတာ့၊ ဇာတိျမိဳ႕ကေျပာင္းေရႊ႕မ်ားသူမ်ားအျပင္ မိဘမ်ားအလုပ္တာ၀န္က်၍ႏွစ္အနည္းငယ္ေနထိုင္ျပီး၊ အျခားတာ၀န္က်ရာျမိဳ႕မ်ားသို႕လိုက္ပါသြားရသူသူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာ၊ တတန္းတည္းေနကာတခင္တမင္ရွိခဲ့ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလဲ ရံဖန္ရံခါသတိရေနမိသည္။
ဆက္ရန္...

Read more...

လြတ္ခြင့္ရည္သန္

သံသရာေႏွာင္အတြင္းမွာလ၊
၀ပ္စင္းလို႕လြမ္းစိတ္ၾကြယ္၊
အားငယ္သမို႕တရားတြယ္ကာ၊
ရုန္းဖယ္မယ္စိတ္ကူး။
သနစ္ထူးျဖစ္ေထြေထြကို၊
၀ဋ္ေတြသာေျဖဖို႕ရည္စူး။
နတ္လူသခင့္တရားရွင္တြင္၊
ေန႕စဥ္ပင္ေမွ်ာ္ဖူး၊
ဆြမ္းဦးႏွင့္ေရခ်မ္းတင္၊
ေအးစြဘ၀င္။
ဒုကၡဘံုေလာကီအေကြ႕မွာေတာ့၊
ေယာဂီဓေလ့ခံုမင္မည္၊
ကုသိုလ္ေတြေဖြရွာျပဳေနလ်က္၊
ဘယ္ကံကြက္ေၾကကြဲေစသည္၊
ေျဖမဆည္ေသေစညႊန္းသည္သို႕၊
ဘ၀င္ကြ်မ္းနာေၾကြ။
ပန္းဖြက္သူ႕၀ကၤဘာေဗြနယ္၊
ေရွာင္ေသြဖယ္ေနအံုးမည္ကြဲ႕ေလး။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

ဒီေရလႈိုင္းပဲ့တင္သံ

မဟာ...
ေအာ္...သမုဒၵရာတို႕၊
ျခားေအာင္။
ေ၀းကြာသြားတဲ့၊
ဘ၀။
ယိုးမယ္ဖြဲ႕သမွ်၊
ၾကမၼာကို။
မ်က္ရည္ခံထိုးရင္း၊
ေခ်ာက္ခ်ား။
ဘ၀င္ေၾကြအသဲ၊
နဲ႕သာ။
ရင္စည္းရင္းဘဲခံ၊
လြမ္းတယ္။
ခ်စ္သူေမာင္တပါး၊
နားေထာင္။
လႈိုင္းဂယက္ေတြေတာင္၊
ရႈိုက္ေန။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

OVER CONFIDENCE

>> Thursday, May 14, 2009

ေတြးတတ္တဲ႔ ဦးေႏွာက္မွာ
ေဖ်ာက္မရသေရြ႔...
ေမ႔ မတတ္ႏိုင္ ။
လြမ္းတတ္တဲ႔ ႏွလုံသားမွာ
ခ်န္ထားခဲ႔သေရြ႔...
ေမ႔ မတတ္ႏိုင္ ။
တြယ္တာတဲ႔ အခ်စ္
အျမစ္မျပတ္သေရြ႔...
ေမ႔ မတတ္ႏိုင္ ။
ေတြးတတ္တဲ႔ ဦးေႏွာက္
လြမ္းတတ္တဲ႔ ႏွလုံသား
တြယ္တာတဲ႔ အခ်စ္
ဒီသုံးရစ္နဲ႔(လြန္ပူတစ္ေခ်ာင္း.... လို)
ကို႔ ႏွလုံးသားအတြင္း
အရင္းထိလႈိက္စားပစ္မယ္။
ေမေအာင္

Read more...

ေကြကြင္းရက္

>> Friday, March 27, 2009

ႏႈတ္ဆက္ၾကစဥ္၊ ေဝ႔ရႊန္းမ်က္ရည္၊
အလြမ္းေတြကို၊ ေမာင္႔ရင္ထဲထိ
မျငိေစခ်င္၊ မ်က္ဝန္းဖယ္လႊဲ၊
မၾကည္႔ဘဲေန၊ ႏႈတ္လဲတိတ္ဆိတ္၊
ၾကိတ္မွိတ္နင္႔နဲ၊ ရင္ထဲဘဲငို၊
ျပိဳသြားခဲ႔ရ၊ အိပ္မက္လွမ်ား၊
သယ္ယူသြားရင္း၊ လႈိင္းနဲ႔ေလေျပ
ၾကာေတြရနံ႔၊ သင္းပ်ံ႔ဆြတ္ၾကင္၊
ကန္ေရျပင္ထိပ္၊ မႈန္ေမွးမိွတ္ေပါ႔၊
ေဆာင္းလဆည္းဆာပုံရိပ္မ်ား ။ ။
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း


Read more...

သည္ေသာင္ယံမွ

>> Monday, March 23, 2009

ေႏြ၏ ေနသည္၊
ပင္လယ္ဆီသို႔၊လာေစညိႈ႔လို႔၊
ကမ္းသို႔သက္ကာ၊
ဆင္းခဲ႔ရာ၌....
သဲညီပုလဲ၊ ေနေရာင္ထဲမွာ၊
လင္းလက္ျဖာလို႔၊ အုန္းပင္ညိႈ႔ရိပ္၊
ေခၽြးကိုသိပ္ခဲ႔၊ စိတ္ေပ်ာ္ထိတ္လ်က္၊
ရင္ခုန္ရက္ႏွင္႔၊ အိမ္မက္ႏွင္ႏွင္၊
တူ၏ ထင္၍၊ ရႊင္ရင္းေပ်ာ္ရင္း၊
လန္းဆန္းျခင္းမ်ား၊ ဆင္႔ကာပြားမို႔၊
ဤသည္႔ေျမကား၊ နတ္ေနဥယ်ာဥ္၊
ထပ္တူထင္၏၊
ျမင္ကြင္းက်ယ္ျပန္႔၊ ေမွ်ာ္တိုင္းဆန္႔သည္႔၊
အေဝးဆီထိ၊ ၾကည္လင္ဘိသား၊
ျပာသည္႔ပင္လယ္...
လာခဲ႔ကြယ္ေနာ္၊ တူေပ်ာ္ရႊင္ျပဳံး၊
ေရကူးဦးမည္၊ ေစာင္႔ပါမည္ကြယ္၊
ေႏြ၏ပတ္လုံး၊ မဆုံးသမွ်၊
ေစာင္႔ပါရေစ။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း


Read more...

“ သူရိန္ေက်းဇူး”

>> Sunday, March 22, 2009

အာရုံတက္ခ်ိန္၊
ဆြမ္းခ်က္ခ်ိန္တည႔္၊
အေရွ႔တစ္ခြင္၊ ပန္းဆီလြင္ျပီ၊
မဂၤလာအတိ သာယာဘိမို႔ ၊
ၾကည္ႏူး ႏိုးထႏိုင္ခဲ႔သည္။
တက္ေနျခည္မွ၊ အလင္းရသား၊
အင္အားေတြက၊ ျပည္႔ခဲ႔ရ၍၊
တဓူဝေန႔၊ ဘုံဓေလ႔တြင္၊
ဝမ္းစာျပည္႔ရန္ ရွာႏိုင္သည္။
ေနခ်ိဳသိမ္းလ်င္၊ အိမ္ဆီအျပန္၊
ေမာေျပရန္မွာ၊ ဝတီ ံသာတြင္၊
မကာရ္ကြက္ႏွင္႔၊ မိုးျပာတင္႔ကာ၊
ေရာင္စုံျဖာေဝ၊ ပုံရိပ္ေတြသည္၊
ေတာႏွင္႔ေတာင္သြင္၊ သ႑န္ထင္ကာ၊
နဂါး၊က်ား၊ဆင္ ထပ္တူပင္တည္႔၊
ပီျပင္စုတ္ခ်က္ပိုင္ေတာ႔သည္။
ေရြ႔ကျပယ္လ်ား၊ နဂါး က်ားေတြ၊
မႈန္ကာေဝေတာ႔၊ ေလေဗြေနာ႔ရာ၊
တစ္ေန႔တာသည္၊ ရႊင္ကာခ်မ္းေျမ႔ေစေတာ႔သည္။
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

“ ေနရာမဲ႔ ”

>> Friday, March 20, 2009

သကၠရာဇ္ မွားျပီး
ေလာကထဲေရာက္ေတာ႔
တာထြက္ေနာက္က်တယ္....။
ပန္းတိုင္မွာ..
ပထမသာ မက
အဆင္႔ဆင္႔ေနရာ
ရသူေတြ...
အို! ...တန္းစီလို႔.....
သစ္ပန္းခက္သရဖူ၊
ေအာ္! လွမ္းယူဖို႔ေဝး း း း။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း

Read more...

အေညာင္းေျပ

>> Wednesday, March 18, 2009


ေခါင္းျငိမ္႔ရျခင္း၊
အစဥ္အလာေၾကာင္႔၊
ပင္ပမ္းတာၾကာျပီ ။
ပေဝသဏီထဲကသာ၊
ေခါင္းခါျခင္း အမူအယာအား၊
ျငင္းပါယ္ျခင္း မဟုတ္ဟု၊
သတ္မွတ္ခဲ႔ပါက ။
ငါ အျမဲမၾကာ...
ေခါင္းခါကာလဲ ေနခ်င္ပါတယ္။
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း


Read more...

ေႏြ.. .ေၾကြ..ေလ

>> Sunday, March 15, 2009


ေႏြ အဦး
ပုရစ္ဖူး စီအရီ..
ညွာ အသစ္
လႊာဝတ္ ငုံတံခ်ီႏွင္႔
အင္ၾကင္း သႏ ၱာနီက
ထြန္းေရာင္ရွိန္ သူရိန္မင္းကို
ပူအဆင္း ကင္းေလ်ာ႔ေစျပီ။

ေၾကြ အသစ္
ေဝလွစ္ကယ္ ျဖာရီ..
လက္ပံနီ ညွာတံခ်ိဳ႔ရယ္က
ယွက္ပ်ံခ်ီ ကမၺလာနီ စို႔
မခို႔တရို ႔ သစ္သစ္လြင္။

ေလ အေနာ႔
ေျပ ေလ်ာ႔ေခြ
ေဆြေက်ာ႔ေက တစ္ေမပန္းတာမို႔
ေငြ႔ခန္း ေရႊရင္အုံက
အပူစုံ လြမ္းပုံသစ္ကိုျဖင္႔
မယူတုံ လမ္းဆုံပစ္ခ်င္ ရဲ႔
ျမင္လွည္႔..
တြက္ ဆ ျပစ္မယူ
သက္မွ် ခ်စ္သူ။

Read more...

?..??...???....????

>> Friday, March 6, 2009


ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ်ပန္ကျပန္ေရာက္ေတာ႔ စုမိလာတဲ႔ ေငြေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ ရွယ္ယာမိတၱဴဆိုင္ ဖြင္႔ ပါတယ္။ မိတၱဴဆိုင္မွာ စက္ပစၥည္း ေတြက အကုန္လုံး ဂ်ပန္ပစၥည္း အေကာင္းစား ေတြခ်ည္းပါ။ တိုက္ခန္းကို ေဆးေရာင္ေကာင္းေကာင္း (ဂ်ပန္စတိုင္) သ,ျပီး ၊စက္ေတြကို အက်အန ေနရာခ် ျပင္ဆင္ ထားပါတယ္။
ဆိုင္မွာလုပ္ဖို႔ လူရွာရမယ္ဆိုေတာ႔ ၃ေယာက္သား တိုင္ပင္ျပီး သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာထည္႔လိုက္တယ္။ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ေလွ်ာက္ထားသူေတြရဲ႔ လိုအပ္တဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အလုပ္ေခၚစာကိုလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ဆိုင္းဘုတ္ ေထာင္ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ခက္တာက ၃ရက္ၾကာတဲ႔ထိ ဘယ္သူမွ အလုပ္ေလွ်ာက္ မလာပါ ဘူး။ ၃-ေယာက္သား ဦးေႏွာက္ ေျခာက္ေနရတယ္။ ၅-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ေတာ႔ ေလွ်ာက္သူ ဦးေရ ၃-ဦးရွိလာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အင္တာဗ်ဴးထိုင္ၾကရတယ္။


အင္တာဗ်ဴးခန္းမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္က မေဆးရေသးတဲ႔ ပန္းကန္ပုံကို ေၾကာင္အိမ္ဘက္ တြန္းေရႊ႔ရင္း “ ဘယ္သူ႔ မီးဖိုေခ်ာင္လဲကြ ဒီေလာက္ညစ္ပတ္လို႔ ဟင္း” မေက်မနပ္ ေတာက္ေခါက္ လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘစင္ထဲမွာ အိုင္ေနတဲ႔ ေရညစ္ေတြကို ၾကည္႔ရင္း “ငါလဲ ဘယ္သိပါ႔မလဲကြ ”ဟု ျပန္ျပီး ဘုေတာလိုက္ရ၏။
အခန္းအတြင္းရွိ ဆက္တီေပၚတြင္ အမ်ိဳးသမီးခန္႔ခန္႔ၾကီး တစ္ဦးႏွင္႔ လူရြယ္တစ္ဦးက ထိုင္ေနျပီး က်န္ႏွစ္ဦး မွာ သူတို႔ ေနာက္နားတြင္ ရပ္ ၍ ေစာင္႔လ်က္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၃-ေယာက္လည္း သူတို႔ေရွ႔နားရွိတဲ႔ ေဆးရုံတြင္ လူနာေစာင္႔မ်ားထိုင္ရန္ ခ်ထား ေလ႔ရွိ ေသာခုံတန္း ရွည္ေပၚမွာ ေနရာယူလုိက္ၾကတယ္။ ကဲ အလုပ္ေလွ်ာက္လာသူေတြကို ဘယ္သူအရင္ စနႈတ္ဆက္မလဲ လို႔ အရိပ္အကဲနဲ႔ သုံးေယာက္သားတိုင္ပင္ျပီး ဆုနဲ႔ နက္ကတိုင္ အက်အနဝတ္ထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးကို တာဝန္ေပးလိုက္တယ္။
“ဘာဟင္းခ်က္လဲ ”
ကၽြႏ္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးရဲ႔ နိဒါန္းပ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္သံပါ။
အလုပ္ေလွ်ာက္လာသူ သုံးေယာက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာေပးထား တဲ႔လူက “အလကား သိပါ႔မလားဗ်” လို႔ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါသၾကီးတတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးကို လက္တို႔ျပီး ပဲကုလားဟင္းေနမွာေပါ႔ကြာ ဒီေလာက္ မဆလာနံ႔ေတြထြက္ေနတာ လို႔ က်ိတ္ျပီးတိုးတိုးေလး ေျဖေပး လိုက္ရတယ္။
ေက်နပ္သြားဟန္တူတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက နက္ကတိုင္ကို နည္းနည္းျပန္ဆြဲျပီး
“အဟမ္း အင္တာဗ်ဴးစ မယ္”
ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ လွည္႔ျပီး ဘာေမးရမလဲ မသိဘူး ဟု တိုးတိုးေမး၏။ ကၽြန္ေတာ္က နာမည္ အရင္ ေမးလိုက္ဟု တိုးတိုးျပန္ေျပာလိုက္၏။သူငယ္ခ်င္းသုံး ဒုတိယအၾကိမ္ အဟမ္း ခိုက္
“ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္……………………
ေဆးေက်ာင္း……………………………………………
ဘြဲ႔လြန္………………….
……………………………………..
………………………….
သူ႔ အေၾကာင္းမ်ားကို တသီၾကီး ေျပာျပသြား၏။ သူ႔ေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက “ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ကၽြန္မ သားက ေဆးေက်ာင္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ဘာသာစုံ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တာ။ ခုဘြဲ႔လြန္ ဆက္တက္ မွာေလ” ဟု ရုပ္ရွင္မင္းသား လူပ်ိဳေတြ အင္တာဗ်ဴး လုပ္လ်င္ ဝင္ေရာက္ေျပာဆိုေလ႔ ရွိေသာ မိခင္ၾကီးမ်ား ေလသံ အမူအယာႏွင္႔ ဝင္ေျပာေလသတည္း။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ႔ၾသျပီး ျဖည္႔ထားေသာ ေလွ်ာက္လႊာမ်ားကို ၾကည္႔လိုက္၏။ ထိုဆရာဝန္ေလာင္း အား ပညာအရည္အခ်င္းအရေတာ႔ အလုပ္မခန္႔ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဟု သုံးေယာက္သားေခါင္းခ်င္းဆိုင္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
က်န္လူ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဟိုေကာင္ေတာ႔ က်ိန္းေသ အလုပ္ရေတာ႔မည္ဟု ေတြးျပီး အားမရွိေသာ မ်က္ႏွာေလးေတြႏွင္႔ ျဖစ္ေန၏။
“ဒါနဲ႔ မင္းနာမည္က ဘယ္သူ”
ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေက်ာင္းသားကို ေမးလိုက္၏။
ေဆးေက်ာင္းသားက ကၽြန္ေတာ္ကို မိုက္ကန္းကန္း ေစြၾကည္႔ျပီး
“သူေဌးကို ေျဖျပီးျပီေလ..ခင္ဗ်ား မၾကားလိုက္ဘူးလား။ ထပ္မေမးနဲ႔ ဒါပဲ”ဟု စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ေျဖေလ၏။
အလို ေဆးေက်ာင္းသားမ်က္ႏွာတြင္ ပတ္တီးေတြ ကြက္ၾကားစီးထားပါေရာလား း း း း း
ဤတြင္ မေန႔ညက မက္ေသာ တစ္ခန္းရပ္ အိပ္မက္ၾကီး ျပီးဆုံးသြားေလ၏။

Read more...

ရြာအေျခ သာေစေၾကာင္း….

>> Sunday, March 1, 2009

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္၍ အေဖရြာသြားမည္႔ အသံၾကားလ်င္ အေပ်ာ္ဆုံးက ကၽြန္မျဖစ္၏။

အေဖက ေခၚ မေခၚမသိေသး။ ကၽြန္မက အိတ္ တျပင္ျပင္လုပ္၏။ ၾကာေတာ႔လည္း သနားလာျပီး အေဖက လိုက္ခြင္႔ျပဳသည္ပင္။ မုံရြာေရာက္ေအာင္ ကားက ၃နာရီေလာက္ အရင္ စီးရေသးသည္။ မုံရြာေရာက္လ်င္ တစ္ည (သို႔) ႏွစ္ညအိပ္မွ် မုံရြာတြင္ ဘုရားဖူး ၊ အမ်ိဳးေတြအိမ္ ေလွ်ာက္လည္ရျပီး ေနာက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာမွ ရြာသို႔အေရာက္သြားၾကျမဲ။ မုံရြာမွ ကား နာရီဝက္စီး ျမင္လွည္း နာရီဝက္စီး၊ ကူးတို႔ေလွ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္စီး ၊လမ္း နာရီဝက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ေရာက္ေလေသာ ရြာကေလးမွာ အေဖ၏ ခ်က္ျမဳပ္၊ (ယခုေတာ႔ ေခါင္းခ်သြားရာ) ဇာတိ ရြာကေလးပင္။

“ေဟာ ျမိဳ႔သူပါလာတယ္ေဟ႔၊ အရပ္ကေတာ႔ တႏွစ္ကနဲ႔ သိပ္မကြာလွပါလား ၊ လာ လာ ဟန္က်သေေဟ႔၊ ကိုၾကီး မင္းကလည္း မႏွစ္ကဘာျဖစ္ရတာလဲ။ မင္႔ေမကလႊားမွပဲ ငါ႔တို႔ျဖင္႔ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ” တူမ ကၽြန္မကို ျမိဳ႔သူဟု ေခၚေသာ အေဖညီ ေလးေလးၾကီး၏ ဆီးၾကိဳ ႏႈတ္ဆက္ ဆဲသံကို ၾကားရေလ၏။( ႏႈတ္ဆက္ဆဲ၊ ဝမ္းသာဆဲ ..ဆဲ ဆဲ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆဲပါသည္။ အဆဲမပါလ်င္ စကားေျဖာင္႔ေအာင္ မေျပာတတ္သည္မွာ ကၽြန္မတို႔ ရြာဓေလ႔ ပင္ျဖစ္လိမ္႔မည္)

ရြာေရာက္လ်င္ ခဏနားျပီးသည္ႏွင္႔ အစ္မၾကီးလက္ရာ ထမင္းဝိုင္းက အဆင္သင္႔ ။ ခ်က္ျပီးသည္႔ ပုံမွန္ ဟင္းအျပင္ ကၽြန္မတို႔ေရာက္သည္ႏွင္႔ ငါးေသတၱာ သို႕မဟုတ္ (ေလးခြႏွင္႔ ပစ္လိုက္ေသာ ) ၾကက္သားဟင္းတစ္ခြက္ ထပ္ျဖည္႔လိုက္ျမဲ။ အစကေတာ႔ ၾကက္သားဟင္းလည္း ကၽြန္မက စားေကာင္းေကာင္းႏွင္႔ စားပါသည္။ ေနာက္သိတတ္လာေတာ႔ မစားျဖစ္ေတာ႔။ (ကၽြန္မကၾကက္ေတြ ေမြးထားသည္ကိုး)။

ယခုထိ ကၽြန္မမွတ္မိေနေသာ ဟင္းမ်ားမွာ
ဥသွ်စ္ရြက္ဟင္းခ်ိဳ၊ ဝက္သားခ်က္၊ငါးပိေၾကာ္ ၊ သံပုရာသီးအတို႔
မန္က်ီးရြက္ေထာင္း၊ ငါးေသတၱာေၾကာ္၊ ပဲဟင္း၊။
ေဂြးေတာက္ရြက္ဟင္း၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ၾကက္သားခ်က္၊ပဲေၾကာ္။
ပန္ေထြေဖ်ာ္၊ ငါးေၾကာ္၊ ပဲႏွပ္။
ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ခရမ္းသီးခ်က္၊ သရက္သီးသနပ္၊ ပဲဟင္း။
ငါးပိေၾကာ္၊ ၾကက္သားခ်က္ ၊ကုလားပဲဟင္းခ်ိဳျပစ္ျပစ္ႏွင္႔ ခံသီးဆားရည္စိမ္ တို႔ ျဖစ္၏။

ၾကက္သြန္ျဖဴမ်ားမ်ား၊ ငါးေျခာက္မႈန္႔၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေသးေသး၊ ငါးပိႏွင္႔ ငရုပ္သီးမႈန္႔ကို ဆီစိုစို ႏွင္႔ေၾကာ္ ထားေသာ ငါးပိေၾကာ္မွာ မီးဖိုစားပြဲအုပ္ေဆာင္း ေအာက္တြင္၊ ေန႔တိုင္းရွိေသာ ဟင္းအမယ္ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ သုံးရက္တစ္ခါ ေၾကာ္ထားရေသာ ထိုဟင္းကို….အငံေၾကာ္..ဟုေခၚတြင္ေလ၏။

ဒို႔မွာ (xx)ထဲမွ အဝတ္ေကာင္းလဲ မလိုဘူး၊ ဖဲ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဇာတ္ပြဲလဲ ေငြကုန္မရွိဘူး။ ေတာအလုပ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရတာ၊ အစားကေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းစားရမကြာ။ (xx= ဆဲသံ)
ဟုေျပာေလ႔ရွိေသာ ေလးေလး၏ အဆိုမွာ တကယ္ေတာ႔ မွန္လွ၏။ အလုပ္ပန္း အစားပန္းဆိုလ်င္လည္း ေတာင္သူအလုပ္က သက္ဆိုးမရွည္ႏိုင္။
ကိုင္းထြက္ ေျမပဲ ႏွမ္းတို႔မွ ဆီရသည္။ ျခံထဲမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စိုက္ထားသည္.။ၾကက္သြန္ျဖဴနီ၊ ငရုပ္၊ ကုလားပဲ၊ ပဲနီဝါျပာ၊ ယာကထြက္သည္။ ၾကက္သားအုပ္မေတြ ေမြးထားသည္၊ ။ ဝယ္ရသည္မွာ ၊ဆန္၊ ငါးေျခာက္ ပုဇြန္ေျခာက္၊ငါးပိမွ်သာ။

ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မေရွ႔မွ ထမင္းပန္းကန္ကို မစားျဖစ္ေသးပဲ ေငးေန ေတြးေနမိ၏။
ရြာကေလးသို႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ႔သည္မွာ ၁၀ႏွစ္နီးပါးရွိေလျပီ။
အလုပ္ပန္း အစားပန္းဆိုလ်င္ သက္ဆိုးမရွည္ႏိုင္ေသာ ေတာင္သူလုပ္သားတို႔၏ ေနတိုင္စားေသာက္မႈ႔တို႔ ဟိုတုန္းကႏွင္႔႔ တူႏိုင္ပါဦးမည္လား၊ မည္သို႔ကြာျခားလာႏိုင္သနည္း…စသည္ျဖင္႔……….

ေတာင္သူေတြ က်ပ္တည္းရွာၾကတယ္…ဆိုေသာ သတင္းစကား၏ အေျခတြင္
တိုးတက္လွေသာ ကမၻာရြာၾကီးထဲက အိမ္ေလးတစ္အိမ္ျဖစ္သည္႔ ကၽြန္မတို႔ရြာကေလး၏ အေျခအေနမွန္ က ေရာ မည္သို႔ ရွိပါေလစ။

Read more...

ပန္းUME

>> Thursday, February 26, 2009


ခံပန္းပြင္႔ေလး စံပယ္ေနရာ အစားထိုးခံရသလို
UMEပန္းေလးေတြကိုလည္း ခ်ယ္ရီ မေပၚခင္မွာ အလိုက္ေတာ္တန္သင္႔ရုံ သုံးၾကပါတယ္။

“နန္းရေဝမန္းေျမမွာစံပယ္လိႈိင္ေတာ႔ခံပန္းခိုင္ယာယီေရြ႔တယ္ ေတာေလ႔ရြာသုံး” နဲ႔ အဆုံးမသတ္ရတာကေတာ႔ ခ်ယ္ရီပြင္႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူက တစ္ပင္လုံး ရိုးတံစင္းစင္းမွာ ရြက္စို႔ေလးေတြ စီျပီး၊ သာမန္ အပြင္မဲ႔ သစ္ပင္ေလးလိုရွိေနလို႔ပါ။ ခ်ယ္ရီပြင္႔ခ်ိန္ထိ သူဆက္ပြင္႔ေနဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ သူလည္းပဲ ခံပန္းခိုင္ေလးလို ေတာေလ႔ရြာသုံး ျဖစ္သြားဦးမွာပါ...





















.


Type the rest of your post here.

Read more...

>> Friday, February 13, 2009

ထာဝရျပည္႔ဖခင္....သို႔



  • ဤေန႔ရက္သည္
    ျပည္ေထာင္အတြက္
    အေသြး အသက္
    ဝိညဥ္ဆက္ရန္
    ထြန္းထြက္ေပၚလာ
    ၾကင္သတို႔သား
    သူေမြးဖြားရာ..ရက္ျမတ္သာ....။

  • လူ႔ေလာကဝယ္
    သူ႔မွာခဏ
    ေနခြင္႔ရလည္း
    မမွ်ဝန္ထမ္း၊ သူ႔က်ိဳးပမ္းမႈ႔
    တုမစြမ္းသာ ဂုဏ္ရည္ျဖာခဲ႔..။

  • ျပည္ရြာအက်ိဳး
    သူသယ္ပိုးရင္း..လူမ်ိဳးေရွ႔ေဆာင္
    ဂုဏ္ရည္ေျပာင္ခဲ႔..။

  • ျပည္သူ႔အသက္
    ေမတၱာလက္ျဖင္႔
    သူေထြးဖက္ခဲ႔
    ျပည္ေထာင္တစ္ခု
    ျဖစ္တည္မႈ႔ကို
    မမႈ႔ကိုယ္က်ိဳး၊ စြန္႔သယ္ပိုးခဲ႔..။

  • သူႏွင္႔ သူသာ ႏိွဳင္း စရာဟု
    ေအာက္ေမ႔ယုံၾကည္
    သူ႔ ဂုဏ္ရည္ကို
    ကမၻာတည္သေရြ႔
    ဘယ္မေမ႔ ။ ။

Read more...

>> Thursday, February 12, 2009













Read more...

>> Tuesday, February 3, 2009

”စာေပထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ႔ စြမ္းအား”
ကၽြန္မတို႔ အားလုံး (o-way contributors) မ်ားသည္ အိုးေဝ ဘေလာ႔ေလးအား ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းရန္ တာဝန္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္လည္း တာဝန္တစ္ဖက္ႏွင္႔ မအားလပ္ မႈ႔ေၾကာင္႔ အခ်ိဳ႔သူမ်ားမွာ စာမေရးႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေပမည္။ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအား ျမင္႔မားသည္႔ နိနိေမာင္ႏွံ သည္လည္း သူတို႔၏ အိမ္သစ္ေလးကို မြမ္းမံ ျပင္ဆင္ရင္း အိုးေဝဘက္ကို မလွည္႔ ႏိုင္ရွာၾကေပ။ ဒီေတာ႔ ဘာတာဝန္မွ ၾကီးၾကီးမားမားမရွိ ၊ အိမ္သစ္လည္း မပိုင္ဆိုင္ေသးေသာ ကၽြန္မေမေအာင္ တစ္ေယာက္မွာ အသစ္မတင္ေသာ အိုးေဝေလးကို ထိုင္ၾကည္႔ရင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနရေလသည္(တကယ္ပါ….)။
ေရးမယ္ ၾကံလိုက္ ျပန္ေတာ႔လည္း ဘာေရးရမွန္းမသိ၊ ဘေလာ႔ေတြ လိုက္လည္မိေတာ႔ သူတို႔အေရးအသား အေတြးအေခၚေတြကို သေဘာက် ၊အားက်ကာ ကိုယ္တိုင္ေရးဖို႔ ႏြမ္းလ်မိ၏။
မမခင္ဦးေမလို ဟာသထိထိမိမိလည္း ေရးတတ္ခ်င္သည္။ ရင္ထဲမွာက ဟာသ အျပည္႔ရွိသည္ (ဒါေၾကာင္႔ မမ အေရးကို အားရပါးရ ရီသည္)၊ ေရးက မေရးတတ္ျပန္ေပ။
sonata-cantata က လို အေတြးအျမင္ေကာင္းေတြ ကို သုံးသပ္တင္ျပခ်င္သည္။ (ဘယ္အရာကိုမွ ဓမၼဓိဌာန္က်က် မျမင္တတ္ေတာ႔ သီတာဧရာလို စာေကာင္းေတြလည္း ထြက္မလာႏိုင္ခဲ႔။)
ကိုၾကီးဝီ လို ကၽြန္မလည္း အေတြးသမားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကိုၾကီးဝီ လို အေတြးႏွင္႔ အေရး တစ္ထပ္တည္း မက်လာေပ (ၾကိဳးစားေရးၾကည္႔ဖူးပါ၏။)
slip လို ကၽြန္မလုပ္ေနသည္႔ အတတ္ပညာပိုင္းကလည္း မရွိေတာ႔ မွ်ေဝရန္လည္း မစြမ္းသာ။
အစ္မ မိုးခ်ိဳသင္း၏ စာေတြဖတ္ျပီးေတာ႔ ရသစုံ ခံစားသည္။ ရသစာေပတြင္ တစ္ခ်ိန္ကတည္းက အားက်ခဲ႔ရသူမို႔ လင္႔ခ္ရသည္႔ ေန႔မွ စျပီး မွန္မွန္ဖတ္၏။ ဖတ္တိုင္း (အင္း တစ္ေန႔က်လ်င္ေတာ႔ ငါလည္းပဲ……)။ ျပီးေတာ႔လည္း မေန႔က ကၽြန္မရယ္ မႏွစ္က ကၽြန္မရယ္ ဒီေန႔ ကၽြန္မရယ္ အတူတူပဲ ျဖစ္ေနေသး၏။
အဲလိုပဲ အျခား ဘေလာ႔ဂါ ေမာင္ႏွစ္မမ်ား (..အကယ္ဒမီ ဘေလာ႔မ်ားမွအစ တန္ခူး မမႏုစံ sin dan lar, May moe, Heartmuseum , A Linn Nyi , Pon Yate မီယာ ,Carton,Moe Myint Tane,ေမာင္မ်ိဳး,Yu Wa Yi ,tg-nwai ,Welcome , Pauk,mgngal(ေမာင္ငယ္),Taungoo-,တားျမစ္ထားေသာ(၊ သုခမိန္။) myooo.nyan ..ႏွင္းပြင္႔ျဖဴေလး , Apprenticeship …စတဲ႔ ဘေလာ႔ေတြဆီ ကိုလဲ သြားရင္း ဖတ္ရင္း အားက်ရင္းပါ..)
ဘေလာ႔ေတြလည္ရင္း၊ အိုးေဝမွာ စာအသစ္တင္ခ်င္လို႔ ေရးမယ္ ၾကိဳးစားေနရင္းက ကၽြန္မ ႏွစ္သက္အားက် ေလးစားခဲ႔ရတဲ႔ ဆရာမၾကီး စိန္စိန္ရဲ႔ “တိမ္ေတာင္သဖြယ္” ေဆာင္းပါးေလးကုိ ျပန္လည္ေတြ႔ရွိ ဖတ္ရႈ႔ခဲ႔ရပါတယ္။ ေဆာင္းပါးေလးကို ဖတ္ရင္း အေၾကာင္းအရာ ေကာင္းေလးေတြကို ျပန္လည္မွ်ေဝႏိုင္ေသာ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအား ေကာင္းၾကသည္႔ ကၽြန္မ၏ ဘေလာ႔ဂါ ေမာင္ႏွမမ်ား၏ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ကိုလည္း မွန္းဆမိပါ၏။။ (ဆရာမၾကီး၏ ေလသံကို အတုယူ ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။)။
ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ဆရာမၾကီး၏ ေဆာင္းပါးေလးကို ျပန္လည္ေဝမွ်ရင္း အိုးေဝ၏ ”စာေပထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ႔ စြမ္းအား” ကိုျဖည္႔ေပး လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ေမာင္ႏွမမ်ား ဆထက္တံပိုး စာေပေကာင္းမ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္ပါေစ….
တိမ္ေတာင္သဖြယ္
“ၾကက္ဥအေရာင္ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္” ဟူေသာ စကားတစ္ရပ္ရွိေပရာ ကၽြန္မအေနႏွင္႔ေတာ႔ မင္းေရးသာမက စာေပေရးရာမွာလည္း ထိုကဲ႔သို႔ပင္ အသိခက္လွသည္ဟု ထင္ျမင္မိေပသည္။

ကၽြန္မအေနႏွင္႔ စာေပေရးရာ စာေပမႈ႔အတြက္ ယေန႔တိုင္ အသိခက္ေနေသာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္မွာ ”စာေပထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ႔ စြမ္းအား” ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မင္စက္က်ရာ ဝတၳဳေဆာင္းပါးကဗ်ာ ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ တကယ္႔ ပါရမီရွင္ၾကီးမ်ားမွာ စာေပတစ္ပုဒ္ကို မည္သို႔ ျဖစ္ရွိေပၚေပါက္ေစႏိုင္စြမ္း ရွိၾကသည္ဟု မသိရေစကာမူ ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းအတြက္ဆိုလ်င္ အင္မတန္မွ အမွန္းအဆခက္ အသိခက္လွေသာ အေျခအေန၌ တည္ရွိပါေသးသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကၽြန္မ၌ စာေရး၍ အင္မတန္ေကာင္းမည္႔ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အသင္႔ရွိေနတတ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္မွ်ေကာင္းမြန္ေသာ အေၾကာင္းအရာကိုျဖစ္ပါေစ စိတ္ကလိုလိုခ်င္ခ်င္ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚမလာပဲႏွင္႔ ကၽြန္မေရး၍ မျဖစ္ပါ။ ဒါေလာက္ေကာင္းေနတဲ႔ အေၾကာင္အရာေလးတစ္မ်ိးကိုမွ အကြက္ဆင္ျပီး ေရးမခ်ႏိုင္ေကာင္းလားဟု စာရြက္ႏွင္႔ ကေလာင္ကို အတင္းဆြဲျပီး သဲသဲမဲမဲ ၾကိဳးစားၾကည္႔ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ မေရးခ်င္လ်င္ တကယ္ကို ေရးမရပါ။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ “ကေလာင္ၾကီး တရြယ္ရြယ္ ေရးမယ္လို႔ခဲ၊ ေရႊညဏ္ရွင္ ကေလာင္မွဴးမွာ ဦးေႏွာက္မိႈစြဲ” ဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကို စာခ်ိဳးတစ္ပုဒ္ႏွင္႔ သေရာ္ ေျပာင္ေလွာင္ကာပင္ ၾသခ် ယူရတတ္ပါသည္။
ကဲ-ဒါျဖင္႔ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လိုေစာင္႔ယူရသလဲ၊ ဘယ္လို အေျခအေန အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာမွ လိုလိုခ်င္ခ်င္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ျဖစ္လာတတ္သလဲ ဆိုလ်င္လည္း ေျပာရခက္ၾကီးပင္ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ အမွန္ကေတာ႔ ထိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ ေစာင္႔ယူ၍လည္း မရပါ။ ျဖစ္ေပၚလာမည္႔ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကိုလည္း ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္း တြက္ဆ၍ မရတတ္ပါ။
ကိုယ္႔အေတြးႏွင္႔ကိုယ္ ေတြးၾကည္႔မိသည္မွာ အလ်ဥ္းသင္႔ေသာ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ဦးေႏွာက္အတြင္း၌ သိုမွီးထားေသာ မွတ္ညဏ္ (ဝါ) အသိတရားႏွင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာ အျမင္အေတြ႔ေၾကာင္႔ မေနာဟဒယသို႔ ရိုက္ခတ္လာေသာ ခံစားမႈ႔သည္ (လ်ပ္စစ္ဓာတ္ဖိုႏွင္႔ ဓာတ္မ ေပါင္စပ္ သြားသလို) ေပါင္းစပ္ လိုက္မိေသာ အခါတြင္ စာေပထုတ္လုပ္ႏိုင္မႈ႔ စြမ္းအားသည္ လွ်ပ္ပ်က္လိုက္ သကဲ႔သို႔ လင္းခနဲ လက္ခနဲ ေပၚထြက္ လာသည္ဟုပင္ ဆိုဖြယ္ရာရွိပါသည္။
ဤသို႔ဆိုသျဖင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္အျမင္ အေတြ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု၏ ပေရာဂေၾကာင္႔ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအား ေပၚေပါက္လာရသည္ဆိုလ်င္ ထိုအျမင္ အၾကား ေတြ႔အၾကံဳကို ခ်ေရးျခင္းပင္ စာေပအမည္ ခံလိုက္ေပျပီေလာ၊ စာေရးဆရာ ကေလာင္ရွင္တို႔သည္ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားကို ရရွိေစရန္ ထိုအျမင္အၾကား အေတြ႔အၾကံဳ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ိဳး ေတြကိုပင္ ပစ္ပုံျပီး အားကိုးသမႈ႔ ျပဳေနရ ေပသေလာဟု ေစာေၾကာ ေမးျမန္းစဖြယ္ ျဖစ္ရွိ လာျပန္ေပသည္။
အမွန္မွာ ထိုအဆင္႔ ထိုအစိတ္ပိုင္းသည္ပင္လ်င္ “ ပညာခန္း” ျဖစ္ပါ၏။ ဤေနရာတြင္ ကၽြန္မ အသည္းစြဲေလာက္ေအာင္ မွတ္မိေနေသာ စာေရးဆရာ ကိုသန္းေဆြ (နာမည္ေက်ာ္ အလြမ္းဆရာ) ၏ စကားကေလး တစ္ခြန္းကို ထုတ္ေဖၚ တင္ျပခ်င္ပါသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႔မွာ သစ္သားတုံးတစ္တုံး ။ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကို ေတြ႔ရျပီဆိုပါေတာ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သစ္သားတုံးအေၾကာင္းကို ေရးမလား၊ ဖန္ခြက္အေၾကာင္းကို ေရးမလား၊ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ေတာ႔ သစ္သားခြက္ တစ္ခြက္အေၾကာင္းေရးခ်င္တယ္”
ဤစကားေလးမွာ အတိုဆုံးႏွင္႔ အနက္နဲ အသိမ္ေမြ႔ဆုံး အရွင္းဆုံး သရုပ္ေဖၚစြမ္းေသာ စကားကေလးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤဥပမာတြင္ သစ္သားတုံးမွာ တကယ္ရွိသည္။ ဖန္ခြက္မွာလည္း တကယ္ရွိသည္။ သစ္သားခြက္ကေလးကား တကယ္ရွိရွာသည္ မဟုတ္ေပ။ သစ္သားတုံးႏွင္႔ ဖန္ခြက္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ သစ္သားခြက္ကေလးကို မိမိ၏ စိတ္ဓာတ္ခံစားမႈ႔ျဖင္႔ ဖန္တီး ယူလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။
မ်က္လွည္႔ပြဲမ်ားတြင္ လက္ကိုင္ပုဝါ စီးကရက္ စသည္မ်ားကို လက္ထဲမွ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ျပီး ေလထဲမွ ျပန္ဆြဲ ယူျပလိုက္သလို တကယ္ မဟုတ္ေသာ တကယ္မျဖစ္ေသာ အရာကို သရုပ္သ႑န္ႏွင္႔ တကြ ေပၚေပါက္လာကာ တကယ္ဟု ထင္ျမင္ရေအာင္ ဖန္တီး ျပဳလုပ္ ျပသျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို“ ဖန္တီးမႈ႔” သည္ပင္ “ပညာ” ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ျဖစ္လ်င္ ဖန္တီးမႈ႔ မဟုတ္ပဲ တကယ႔္အေၾကာင္းအရာကို တကယ္ေရးခ်လိုက္လ်င္ေကာ ပညာ မေခၚထိုက္ေတာ႔ျပီေလာ ဟု ေစာဒက တက္ဖြယ္ က်န္ရွိေပေသးသည္။ ဤသို႔တည္း မဟုတ္ေသးပါ။ တကယ႔္အေၾကာင္းအရာကို တကယ္ရးသင္႔ ေရးထိုက္ျဖစ္လာ၍ ေရးခ်လိုက္ျခင္း သည္လည္း ပညာသေဘာ သက္ရာက္ ဝင္ဆႏိုင္သည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုတကယ္ အေၾကာင္းအရာသည္ တစ္ေနရာမွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ႔သည္ မွန္ေစဦး ၊ ထိုအေၾကာင္းအရာကို ပရိတ္သတ္ ေရွ႔ေမွာက္သို႔ အေရာက္ ဆြဲယူလာကာ စာလုံးမ်ားျဖင္႔ စီျခယ္ျပီး ပုံသ႑န္ ထင္ဟပ္ ေစသည္ကေတာ႔ စာေရးဆရာ ကေလာင္ရွင္တို႔၏ ပညာစြမ္းပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။
ဥပမာ လူထုဦးလွ၏ “ေလွာင္ခ်ိဳင္႔တြင္းမွ ငွက္ငယ္မ်ား” သည္ ထိုဇာတ္လမ္းပါ ဇာတ္ေဆာင္သူတို႔၏ ဘဝအေထြေထြကို အပိုအလိုမရွိ ေရးျခယ္ထားျခင္း ဟု ဆို၏။ တစ္ဖန္ ထိုအထဲမွ ဆက္ရန္ ရွိေနေသးေသာ “အားလုံးေကာင္းၾကရဲ႔လား” ၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ခ်စ္သဲ အေၾကာင္းကိုလည္း “ဆယ္ၾကိမ္ေျမာက္ အလည္ေရာက္ျခင္း ” အမည္ျဖင္႔ ဆရာျမသန္းက ေရးခ်ယ္ တင္ျပထားျပန္သည္။ ဤတြင္ စာေရးဆရာတို႔၏ ပညာစြမ္းကို ကြယ္ဝွက္ထိန္ခ်န္ကာ အေၾကာင္းအရာကိုက စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္ေနလို႔ပါဟု ဆိုႏိုင္ဦးမည္ေလာ။
တကယ႔္အေၾကာင္းအရာ တကယ္အျဖစ္အပ်က္ပင္ မွန္ပါေစ စာေရးဆရာသည္ ေဖာ္တန္တာကို အရင္ ေဖာ္ေပးရ၏။ ျမွဳပ္တန္တာကို ျမွဳပ္ထားရ၏။ အင္မတန္ ရုန္႔ရင္း ညစ္ညမ္းေသာ အကြက္မ်ိဳးကိုပင္ ပညာစြမ္းျဖင္႔ ေျပျပစ္ႏုနယ္ေစရ၏။ မီးပြင္႔မည္ ခလုတ္တိုက္မည္႔ စာသားမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္္ႏိုင္နင္းစြာ ဘရိတ္အုပ္ႏိုင္ရ၏။ တကယ္ေတာ႔ ရသစာေပေျမာက္ေအာင္ ေရးနိင္စြမ္းသည္မွာ ခက္ခဲလွေသာ ပညာတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္မွ်ေကာင္းမြန္ေသာ အေၾကာင္းအရာပင္ျဖစ္ပါေစ စာေရးဆရာ၏ သရုပ္ေဖၚ အမႊမ္းတင္မႈ႔ေပၚမွာ ခိုမွီ မူတည္၍သာ အေကာင္အထည္ ေပၚလာႏုိင္စြမ္းျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
စာေရးသူတို႔၏ စြမ္းရည္မွာလည္း သူ႔ညဏ္ႏွင္႔သူ သူဟန္ႏွင္႔သူ ဆိုသလို အေထြေထြ အျပားျပားပင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ၾကက္သားဟင္းဟု အမည္ပညတ္ခ်က္ တစ္မ်ိဳးတည္းႏွင္႔ ေခၚတြင္ႏိုင္ေစကာမူ ဟင္းစပ္ပုံ၊ ခ်က္ျပဳတ္ပုံ၊ အခ်ိန္အဆခ်င္း လက္ရာခ်င္း ကြာျခား၈ အရသာတစ္မိ်ဳးစီ ေပၚေပါက္ ႏိုင္သလိုပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္မသည္ ေရးထားသည္႔ အေၾကာင္းအရာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ထက္ အကြက္ဆင္ကာ သရုပ္ေဖာ္ အမႊမ္းတင္ထားေသာ စာေပေရးသားမႈ႔ အေပၚမွာ အခါမ်ားစြာ အရသာယူူ၍ ခံစား မိဖူးခဲဲ႔ေပသည္။
ကၽြန္မအေနႏွင္႔ တကယ္႔အျဖစ္ တကယ္႔အေၾကာင္းအရာကို ေရးမိဖူးသည္မွာေတာ႔ ႏွစ္ၾကိမ္မွ်သာ ရွိပါေသး၏။ မေမ႔တဲ႔ႏိုင္ အခန္းမွ ေရးဖူးေသာ “ သိခ်င္စမ္းပါဘိ” ႏွင္႔ “ခရီးဆက္ၾကပါစို႔ ” ေဆာင္းပါးပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ခရီးဆက္ၾကပါစို႔ မွာ အဆာပလာ အမြမ္းအမံ ေတြ ပါရွိေနေသး၍ တကယ္႔ အေၾကာင္းအရာကို တကယ္ ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားခဲ႔ျခင္းမွာ “သိခ်င္စမ္းပါဘိ” စာမူတစ္ခုတည္းသာ ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။
ထိုစာမူကို ေရးရသည္မွာလည္း မလြယ္ကူေပ။ ကၽြန္မသည္ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔သည္ ေနရာေဒသ တကယ္ျဖစ္ခဲ႔သည္႔ အခ်ိန္ဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ လြန္ခဲ႔ျပီးေသာ ၉ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ဆီသို႔ မေရာက္ အေရာက္ဆိုသလို ေမာၾကီးပန္းၾကီး ျပန္သြားခဲ႔ရ၏။ အျဖစ္အပ်က္မွာ ကၽြန္မတစ္သက္တြင္ မေမ႔ႏိုင္ေလာက္ပါဟု ဆိုသည္႔တိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ သတိရသည္မွာ သာမန္မွ်သာ ရတတ္ေလ႔ ရွိပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ အေၾကာင္းအရာ၏ တစ္စိတ္ တစ္ဝက္ ေလာက္ကိုသာ အေလးအနက္ထားကာ ျပန္ေတြးမိတတ္၏။
ထိုတစ္ေန႔ ကေတာ႔ ကၽြန္မသည္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စစ္စစ္ ေပါက္ေပါက္ ေစ႔ေစ႔ငွငွ အေသးစိတ္ အကြက္ခ်ျပီး ျပန္ေတြးေနမိ၏။ ဟိုယခင္ ၉ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ကအတိုင္း ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားမႈ႔ ေပၚေပါက္လာကာ ရင္ထဲမွာ ရိုက္ခတ္ လာေတာ႔မွသာ ေရးခ်င္မႈ႔အေပၚမွာ “ေဇာ” ကပ္လာပါမွ လည္း ေရးသားသည္႔ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ အသက္ဝင္လာတတ္သည္။
သို႔ေၾကာင္႔လည္း ေဆြးရိပ္ လြမ္းရိပ္ ေပၚေပါက္လာေသာအခါ အလြမ္းဝတၳဳကို ေကာက္ေရးလ်င္ အလြန္လက္ေတြ႔ျပီး အသက္ဝင္လာတတ္သည္။ ရႊင္လန္းျမဴးၾကြေနသည္႔ အခါမ်ားတြင္ ေသာကြက္ ဟားကြက္ကေလးေတြကို မိမိရရ ေရးႏိုင္စြမ္းသည္ဟု ေယဘုယ်အားျဖင္႔ အမွတ္သညာ ျပဳထားရပါ၏။ “ ေယဘုယ်” ဟု ထည္႔သြင္း အသုံးျပဳထားသည္မွာေတာ႔ “ျခြင္းခ်က္” ရွိေနေသး ေသာေၾကာင္႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဓာတ္သည္ လည္းေကာင္း၊ စာေရးသူ၏ ညဥ္သည္လည္းေကာင္း ၊ စာေပမႈ႔သည္ လည္းေကာင္း မမွန္းဆႏိုင္ဖြယ္ရာပင္ ဆန္းၾကယ္လွသည္ မဟုတ္ပါလား။
ရံဖန္ရံခါ အင္မတန္စိတ္ ညည္းညဴထိုင္းမႈိင္း ေနသည္႔အထဲမွာပင္ ဟားကြက္ ေသာကြက္ေတြမွာ ထင္းခနဲ လင္းခနဲ ေပၚေပါက္လာတတ္သလို ေတြ႔ျမင္ ၾကားသိလိုက္သည္႔ အေၾကာင္းအရာႏွင္႔ ဆန္႔က်င္ဘက္က်က် အေတြးအေခၚမ်ိဳး ေပၚေပါက္ခ်င္လည္း ေပၚေပါက္ တတ္ေပေသးသည္။ ရံခါတြင္လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ မဟုတ္္သည္႔တိုင္ေအာင္ အေကြ႔အေကာက္ အလိမ္အတြန္႔ေတြႏွင္႔ ပုံစံတစ္မိ်ဳး ျဖစ္သြားတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလတြင္မူ အသည္းခိုက္မွ် ထိခိုက္ခံစားမူ ေပၚလာမွ ေရးခ်င္သည္႔ စြမ္းအားကို ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ ဘာမဟုတ္တာကေလးႏွင္႔ပင္ ေရးခ်င္အားက ေပၚေပါက္လာတတ္သည္။
ကၽြန္မ၏ ႏုနယ္လွေသာ စာေရးသက္အတြင္း၌ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတတ္ေလာက္ေသာ အေျခအေန အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္ရပ္ကို တစ္ၾကိမ္ေသာအခါက ေတြ႔ၾကံဳခဲ႔ဖူးပါ၏။ ထိုအခ်ိန္က ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႏွင္႔ ေပၚေပါက္ျဖစ္ရွိ လာေသာ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားကို ဆက္စပ္၍ မျပမီ ေရးသားလိုက္မိေသာ ဝတၳဳ ကေလးကို ပထမဦးစြာ ေဖာ္ျပပါ၏။ ထိုတၳဳတိုကေလး၏ အမည္ကေတာ႔ “ဝမ္းတစ္ေထာင္” ျဖစ္ပါသည္။
ဝမ္းတစ္ေတာင္
နံနက္ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္၊ ၾကိဳးစားပမ္းစား မီးဖိုေဆာင္တြင္းမွ အလုပ္မ်ားေနေသာ အတင္သည္ ေရေႏြးအိုးမွ ထြက္လာသည္႔ အခိုး အေငြ႔ကေလးမ်ားကိုၾကည္႔ရင္း သူ၏ အိပ္ခ်င္ မေျပေသးေသာ မ်က္လုံးကို အခါခါ ပြတ္သပ္ျပီး သမ္းေဝေနေလသည္။ အခန္းတြင္းမွ “ အဟမ္း” ဟု ေခ်ာင္းသံေပး၍ လႈပ္ရွားေသာ အသံကိုၾကားရမွ မ်က္စိက်ယ္လာကာ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံးကို စားပြဲေပၚတင္ျပီး ဓားငယ္ႏွင္႔ လွီးေနေတာ႔၏။
သူသည္ မိုးမလင္းမီ အခ်ိန္ကေလးမွာ ဇိမ္ႏွင္႔ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေနလိုေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ လင္ေတာ္ေမာင္ အဆင္သင္႔ ပြဲေတာ္တည္ႏိုင္ရန္ ဤသို႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရသည္မွာ ေန႔စဥ္ႏွင္႔ အမွ်ပင္။ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ပင္စင္ရ အျငိမ္းစား ရာဇဝတ္အုပ္မင္း ဦးစိုးတင္မွာ နံနက္ လင္းလ်င္ လင္းခ်င္း ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္တတ္ေသာၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။
ဦးစိုးတင္မွာ ပင္စင္လခအျပင္ မိဘမ်ား အေမြေပးခဲ႔ေသာ တိုက္တစ္လုံးကို ငွား၍ ရေသာ တစ္လလ်င္ ၈၀ က်ပ္မွ်ေသာ ေငြကိုပါ မီးဖိုေဆာင္ စားေသာက္မႈ႔တြင္သာ တြင္တြင္ၾကီး အသုံးျပဳေနေလသည္။ သူ၏ ပထမ မယားၾကီးမွာ ေနာက္သုံးႏွစ္ေလာက္က ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ရွင္မ မရွိ၍ အစားအေသာက္ က်ပ္တည္း ခက္ခဲမႈ႔ ဒဏ္ကို ၾကာရွည္ခံႏိုင္စြမ္း မရွိေသာေၾကာင္႔ မၾကာမီအတြင္းပင္ အိမ္ေထာင္သစ္ ထူျပန္၏။ ထိုဒုတိယ မယားသည္ သူ၏ ဇီဇာ က်ယ္လြန္းလွေသာ မီးဖိုေဆာင္ တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္၍ စိတ္ခ်င္းအခန္႔ မသင္႔ျဖစ္ခါ ကြဲခဲ႔ၾကျပီး သည္တြင္မွ ယခု အတင္ႏွင္႔ တတိယအၾကိမ္ အိမ္ေထာင္ျပဳျပန္သည္။ အတင္ကား အေတာ္ပင္ စိတ္ရွည္သည္ဟု လူအမ်ား ခ်ီးမြမ္းသံၾကားရ၍ သေဘာေကာင္းသည္ ဟုလည္း အသိအမွတ္ ျပဳၾကသည္။
“အတင္ေရ ေရေႏြးဆူျပီလားကြာ”
မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ လည္တြင္ပတ္၍ ဗိုက္ၾကီးရႊဲရႊဲ ဗိုလ္ေက စုတ္ဖြားႏွင္႔ အိပ္ရာမွထလာေသာ ဦးစိုးတင္က ေမးေလသည္။
“ဆူျပီေလ ဆူလို႔ေကာ္ဖီေတာင္ ေဖ်ာ္ျပီးျပီ”
“ေအးေအး သိပ္လည္းမခ်ိဳေစနဲ႔ေနာ္၊ ေပါင္မုန္႔ေကာ ၾကက္ဥႏွစ္ျပီး ေၾကာ္ေသးသလား”
“ ေၾကာ္ တုန္းပဲ”
“ပဲျပဳတ္လည္း ဝယ္ထားလိုက္ကြာ”
“ နံျပားနဲ႔စားမွာလား နံျပားပါဝယ္ရမလား”
“ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ပဲ ေၾကာ္ေပးပါကြာ၊ နံျပားမဝယ္ပါနဲ႔ေတာ႔၊ ငါ သိပ္ဆာေနတယ္။ ညက ငွက္ေပ်ာသီး ထစားဖို႔ဟာ မစားရဘူး”
“ ကဲ …မ်က္ႏွာသစ္ေတာ႔ေလ။ ပူပူေႏြးႏြး စားရ ေသာက္ရေအာင္”
ဟု ေျပာမွ ဦးစိုးတင္ အိမ္သာခန္း ဝင္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္မွ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း
“ ညက ပုစြန္သုပ္ စားေကာင္းတယ္ကြာ ၊ ဒီမနက္လည္း ပုစြန္သုပ္ပါဦး၊ ဝက္သားလည္း သုံးထပ္သားေကာင္းေကာင္း ၾကည္႔ဝယ္ေပးပါကြာ ၊ မေန႔က ဝက္သားမ်ား စားရတာ မတင္းတိမ္လိုက္တာ” ဟု ပါးစပ္မွ အမွ်င္မျပတ္ ေျပာကာ မ်က္ႏွာသုတ္၍ အသင္႔ျပင္ထားေသာ စားပြဲတြင္ ထိုင္ျပီး စားေသာက္ေနေလသည္။
ျပီးလ်င္ အလယ္ခန္း ေၾကာင္အိမ္ကို ဖြင္႔၍ ဘူးတစ္ခုထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္ ေခ်ာကလက္မ်ားကို ႏိႈက္ယူကာ အိမ္ေရွ႔ ဧည္႔ခန္းရွိ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ျပီး တျမံဳ႔ျမံဳ႔ စားေနေလ၏။
မၾကာမီ အတင္ ေစ်းမွျပန္လာရာ “ ရခဲ႔ရဲ႔လားကြာ၊ ေၾသာ္….ပန္းေဂၚဖီေတြလည္း ပါသကိုး ၊ ဟန္တယ္ေဟ႔ ဝက္ေျခေထာက္စြပ္ကို ပန္းေဂၚဖီခတ္” ဟုေျပာရာမွ မီးဖိုိုတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္လာျပီး ထမင္းစားပြဲမွ ကုလားထိုင္တြင္ထိုင္ကာ၊ ၊ ဘယ္ဟင္းကို ဘယ္လိုခ်က္ ဘယ္ဟာကို ဘယ္လိုေၾကာ္ ႏွင္႔ ေဝဖန္ ခန္႔ခြဲေနသည္။
အတင္သည္ အကၤ်ီ လက္ကိုပင္႔တင္ၿပီး စဥ္းတီတုံးကို ဆြဲကာ ဝက္သားခုတ္ေလသည္။ သူမ၏ ေက်ာျပင္တြင္ စိုရႊဲေသာ ေခၽြးမ်ားမွာအကၤ် ီႏွင္႔ ကပ္ေန၍ အသားမ်ား အကြက္လိုက္ အစင္းလိုက္ ေပၚလြင္ေနသည္။ နဖူးတြင္လည္း ေခၽြးေပါက္ ေခၽြးစုကေလးမ်ား အစီအရီႏွင္႔ -
“ဝက္သားကို အသားခ်ည္း သပ္သပ္ယူျပီး ျပဳပ္ေက်ာ္ လုပ္ထားေဟ႔ ၊ က်န္တာ တစ္ဝက္ကို သရက္သီး ကုလားတယ္နဲ႔ အခ်ဥ္ခ်က္၊ တစ္ဝက္ ငါးပိနဲ႔ခ်က္၊ စြပ္လုပ္ရင္ ပန္းေဂၚဖီကို မေမ႔ေစနဲ႔ေနာ္၊ စားခါနီးမွ ခပ္စားမယ္။ မီးေအးေအးနဲ႔ ဆူေနပေစ၊ လိေမၼာ္သီး ဘာလို႔ မဝယ္ခဲ႔သလဲကြဲ႔ ၊ ေအးေလ ေတာ္ၾကာမွ သြားဝယ္ေပါ႔ကြာ၊ လက္ဖက္နဲ႔စားဖို႔ ေရႊပုစြန္ေျခာက္ ကုန္ေနတာရာ ဝယ္ခဲ႔ေသးသလား” ႏွင္႔ အဆက္မျပတ္ ေျပာဆိုေနေသာ စကားမ်ားကိုလည္း အတင္သည္ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းမွ အေျဖေပးေနရသည္။
ဤကဲ႔သို႔ က်ယ္ဝန္းလွေသာ အစားမ်ိဳးကို နံနက္မလင္းမီက ထ၍ လုပ္ကိုင္ေနရသည္မွာ ေန႔မီး ညမီး ဆက္၍သာ ေနေတာ႔သည္။ ဤတြင္မူ မကေသး အခ်ိဳ႔ေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားမွ ထူးေပ႔ဆန္းေပ႔ဆိုေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ကိုလည္း ကတ္သီးကတ္သတ္ ခ်ဲ႔ထြင္ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ခိုင္း၍ စားေသာက္သည္။
အတင္မွာ မီးဖိုတြင္သာ ေနကုန္ေန၍ အျခားအိမ္မႈ႔ ကိစၥမ်ားကို သိမ္းဆည္းရန္ အခ်ိန္မရသျဖင္႔ အိပ္ယာထဲတြင္ ေခါင္းအုံး ၊ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္ စသည္တို႔မွာ မနက္က ထလာသည္႔အတိုင္း ဖရိုဖရဲ ကစဥ္ကရဲ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ညအိပ္ယာဝင္ခ်ိန္တြင္ ထိုအတိုင္းပင္ ဝင္အိပ္လိုက္ၾကသည္။ အဝတ္အစားမ်ားကိုလည္း (၇) ရက္တစ္ပတ္ၾကာ၍ ေခၽြးေစာ္နံလြန္း ညစ္လြန္းမွသာ ေလွ်ာ္ရသည္။
ဖုန္ အမိႈက္ စကၠဴ စာအုပ္ စသည္တို႔လည္း မည္မွ်ပင္ ရႈပ္ေထြးေနေစကာမူ ဦးစိုးတင္၏ အျပစ္တင္ျခင္းကို မခံရ။ အစားအေသာက္ဘက္တြင္ လစ္ဟင္းလ်င္သာ အၾကိမ္းအေမာင္း ခံရတတ္သျဖင္႔ တစ္အိမ္လုံးတြင္ ဘယ္လိုေနေန မီးဖိုေဆာင္ကိုသာ ဂရုစိုက္ရေတာ႔သည္။
အတင္မွာ မိန္းမသားျဖစ္သည္႔ အေလ်ာက္ အဝတ္အထည္ အဆန္းအျပားေလးမ်ား ျမင္လ်င္ ဝတ္ခ်င္ ဆင္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာ၍ တစ္ခါ တစ္ရံ “အတင္႔ဖို႔ ဝယ္ေပးပါလား” ဟု ပူဆာမိသည္႔ တိုက္ေအာင္ “ အဝတ္ပဲကြာ ၊ ထမီ ၃-၄ ထည္ရွိရင္ တစ္ႏွစ္စာ ေလာက္တာပဲ ”ဟု ျပန္ေျပာေလ႔ရွိသည္။
ထိုစကားမ်ိဳးအတြက္ အတင္စိတ္ေကာက္ သြားလ်င္လည္း ေလေအးကေလးျဖင္႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလ်က္ “ ခုလ ေငြပိုေတာ႔ ဝယ္ဝတ္တာေပါ႔ကြာ၊ ၾကိဳက္တာ သေဘာရွိ ဝယ္ဝတ္ေပါ႔ ဟုတ္လား” ဟု ေခ်ာ႔ေမာ႔ တတ္ပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ပင္စင္လခႏွင္႔ တိုက္လခမွာ ပိုသည္ဟု ဘယ္ေတာ႔မွ မရွိ။ မီးဖိုေဆာင္စာ စားရိတ္ႏွင္႔ပင္ ကုန္ေလျပီ။
ထို႔ေၾကာင္႔ အတင္သည္ ဦးစိုးတင္အေပၚမွာ မေက်နပ္မႈ႔ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ သားတြဲလဲ သမီးတြဲလဲ မရွိဘဲႏွင္႔ သူတစ္ေယာက္အတြက္မွာ ထိုင္ရသည္မရွိ၊ ထမီတုိတိုဝတ္ အကၤ် ီလက္ေမာင္းပင္႔ကာ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လုပ္ေဆာင္ ရေသာေၾကာင္႔လည္း ၾကာရွည္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရည္ ရွိမွရွိပါ႔ မည္လားဟု တစ္ခါတစ္ရံ ေတြးမိျပန္သည္။
ဤကဲ႔သို႔ အလုပ္မ်ားေနစဥ္တြင္ “ လိေမၼာ္သီး စားခ်င္တယ္ကြယ္ ဝယ္ခ်ည္ပါဦး ၊ လက္သုပ္တစ္ခုခုလည္း ဝယ္ခဲ႔ပါ” လုပ္ေနျပန္သျဖင္႔ ေစ်းသို႔တစ္ေခါက္ ေျပးရ ျပန္ေလသည္။
စားေသာက္ျပီးစီးသည္႔ အခါ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ ေဆးေၾကာေနဆဲ “လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ ယူခဲ႔ကြာ ” ဆိုသျဖင္႔ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ဆက္၍ ေကၽြးေမြးရသည္႔ ဒုကၡက တစ္ဖက္ႏွင္႔ စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္ကာ သက္ျပင္း ခ်မိျပန္သည္။
ေဝလီေဝလင္းက ထ၍ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ေကၽြးျပီး၍ အိပ္ယာသို႔ အပန္းေျပ ဝင္ေတာ႔မည္႔ အခ်ိန္တြင္လည္း “သန္းေခါင္ထမင္းစားရေအာင္ကြာ မအိပ္ပါနဲ႔ဦး ၊ ညေနက ထမင္းစားေစာလို႔ ဆာလာျပန္ျပီ” ဟု ေျပာကာ ည (၉)နာရီေလာက္တြင္ ခ်က္ခိုင္းျပီး သူကိုယ္တိုင္ ၾကက္ဘဲေရာင္းေသာ အိမ္မ်ားသို႔ မီးဆြဲတစ္ခုႏွင္႔ သြား၍ ဝယ္သည္မွာလည္း ၄ရက္ တစ္ခါ ၅ရက္ တစ္ခါ ဆိုသလို လုပ္ရေလသည္။
ဤမွ် အလုပ္မ်ားလွသည္႔ မီးဖိုတြင္ အတင္ တစ္ခါက ေနမေကာင္း၍ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ မီးဖိုသို႔ မဝင္ႏိုင္ သည္႔အခါ သူ႔အား ခင္မင္ေသာ ရဲသားကေလး တစ္ေယာက္၏ မိန္းကေလးကို ေခၚ၍ ခိုင္းေလသည္။ ထိုမိန္းကေလးမွာလည္း သူေခ်းထူသေလာက္ မလုပ္ႏိုင္၊ သူကလဲ တစ္မ်ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး ခိုင္းရမည္ကို အားနာေန၍ ႏွစ္ရက္သုံးရက္အတြင္း အေတာ္ပင္ စိတ္တိုင္းမက် စိတ္အိုက္ျပီးလ်င္ ေနမထိ ထိုင္မထိ ျဖစ္ခဲ႔ရဖူးေလသည္။
ထမင္းခ်က္လည္း မငွားႏိုင္၊ ငွားႏိုင္သည္႔ တိုင္ေအာင္လည္း သူဇီဇာက်ယ္သေလာက္ မလုပ္ႏိုင္၍ ေျပးမည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။ အမ်ားနည္းတူ စားေသာက္ခ်ိန္တြင္ ထုံးစံအတိုင္း ဝတၱရား အတိုင္း ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးမြးရုံ အျပင္ သန္းေခါင္ သန္းလႊဲ တစ္ေရးႏိုး မိုးမလင္းမီ အခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ခါႏွစ္ခါလည္း မဟုတ္ ၊ ၃-၄ ရက္ျခား သို႔မဟုတ္ ေန႔ဆက္လုပ္ေပးရမည္႔ အလုပ္ကို မည္သူ လုပ္ေပးလိမ္႔မည္နည္း။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာကား စည္းကမ္းမသတ္ပဲ ထားလ်င္ ထားတိုင္း လုပ္တိုင္း က်ယ္ဝန္းလွေပသည္။
ထိုေန႔တြင္ကား အတင္သည္ ထဘီဆန္းကေလး တစ္ထည္ ဝယ္ေပးရန္ ပူဆာေသာ္လည္း “ အဝတ္က အေရးမၾကီးပါဘူးကြာ ” ဟုေျပာလိုက္သျဖင္႔ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ မၾကည္မသာ ျဖစ္ေန၍ မီးဖိုတြင္ စိတ္မပါေတာ႔ပဲ ျငီးေငြ႔ ထိုင္းမိႈင္းေနေသာေၾကာင္႔ ဦးစိုးတင္၏ အဆူအပူ ခံရသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျဖစ္ေနရာ ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ အတူ သန္းေခါင္ထမင္း ေကၽြးရသျဖင္႔ ည၂ နာရီေလာက္မွ အိပ္ရာဝင္ရသည္႔အခါ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မွာ အရက္ရွိန္ကေလး တဖိန္းဖိန္းႏွင္႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္လည္း အတင္မွာ မအိပ္ႏိုင္၊ သူ႔ဘဝ သူ႔အျဖစ္ကိုသာ ေတြး၍ ေဆြးေနေတာ႔သည္။
“ အတင္ေရ …ေဟ…အတင္” ဟု မီးဆြဲကိုင္ကာ ဟိုၾကည္႔ သည္ၾကည္႔ ေခၚလိုက္ေသာ ဦးစိုးတင္သည္ ခါတိုင္းေန႔မ်ားကဲ႔သို႔ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္တြင္ မီးဖိုတြင္း၌ အတင္ အလုပ္လုပ္ေနမည္ အထင္ႏွင္႔ အဆင္သင္႔ စားေသာက္ရန္ ထလာျခင္းမွ် ျဖစ္ရာ မီးဖိုတြင္ မီးလည္းမရွိ ၊ အတင္ကိုလည္း မေတြ႔ရေသာေၾကာင္႔ စိတ္ပူပန္ျပီး ေခၚလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
သို႔တိုင္ေအာင္ ဘာတစ္ခြန္းမွ် တုံ႔ျပန္သံ မၾကားရ၍ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ထမင္းစားပြဲတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္မွ အနံ လက္ႏွစ္သစ္၊၊ အလ်ား တစ္ေတာင္ခန္႔ရွိ ပိတ္စကေလးႏွင္႔ ရစ္ပတ္ထားေသာ စာေခါက္ ကေလးတစ္ခုကို ရယူ ဖတ္ရႈ႔ရေလေတာ႔သည္။
ကိုိုစိုးတင္
လူတိုင္း လူတိုင္းတို႔၌ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ေန႔စဥ္ႏွင္႔အမွ် လုပ္မႈေဆာင္တာမ်ား အဘယ္မွ် မ်ားျပားလွသည္ဟု ဒုကၡအရပ္ရပ္ကို သိျပီး ျဖစ္ေလရာ ကိုစိုးတင္အဖို႔ ထိုမွ် မကေအာင္ တာဝန္ၾကီးေလးလွေသာေၾကာင္႔ သကၤာမကင္းရွိ၍ ညက အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ဝမ္းဗိုက္ကို တိုင္းၾကည္႔မိရာ ပူးတြဲပါ ပိတ္စႏွင္႔ အညီ တစ္ေတာင္ နီးနီးရွိေနသျဖင္႔ က်ယ္ဝန္း မ်ားျပားလွေသာ ဝမ္းတစ္ေတာင္၏ တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ထြက္သြားပါျပီ။
အတင္
ကဲ ….ဝတၳဳျပီးေတာ႔ ေရးလက္စ ေဆာင္းပါးကို ျပန္ေကာက္ပါဦးမည္။ ထိုဝတၳဳ ကေလးကို ကၽြန္မသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထဲမွာ ေရးခဲ႔၍ ထိုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာ ၂၀ ရက္ေန႔ထုတ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္အုပ္တြဲ ၁၄ အမွတ္ ၁ တြင္ “အေထြး” ဟူေသာ ကေလာင္အမည္ျဖင္႔ ပါရွိခ႔ဲေပသည္။
ထိုဝတၳဳကေလးကို ကၽြန္မေရးခဲ႔သည္႔ အခ်ိန္တြင္ကား ကၽြန္မသည္ အျပင္းအထန္ မမာမက်န္း ျဖစ္ေနခ်ိန္ေပတည္း။ ေသမွာပဲဟု တစ္အိမ္သားလုံးက အတြင္က်ိတ္ထင္ျမင္ ယူဆေနၾကရာမွ အနည္းငယ္ ျပန္လည္ ထူေထာင္စကေလးသာ ျဖစ္ေပေသးသည္။
ထိုစဥ္က မမာလိုက္သည္မွာ ထမင္းကိုေဝး၍ ဘာအစာမွ် မဝင္ခဲ႔သည္မွာပင္ (၅)လ ေက်ာ္မွ် ၾကာရွည္၏။ တစ္ေန႔လုံး အဖို႔ ႏြားႏို႔အဝက္သား ကုန္ရန္ကိုပင္ မနည္းၾကီး ၾကိဳးစားအားေပး၍ တိုက္ေကၽြး ေနခဲ႔ရေသးသည္။ လူမွာ အရိုးေပၚ အေရတင္တမွ် ပိန္ခ်ဳံးေန၏။ ေမေမႏွင္႔တကြေသာ အစ္မမ်ားမွာ အစားအေသာက္ကို ကၽြန္မ မစားခ်င္ စားခ်င္ေအာင္ ၾကိဳးစား ေနၾကရွာ၏။ အနည္းငယ္ ထူေထာင္ ႏိုင္လာေသာအခါ မုန္းဟင္းခါးသုပ္ အနည္းငယ္က စ၍ စားသည္။
ေနာက္ ထမင္းကို စားပါမည္ဟု ကၽြန္မ ကတိေပးေသာေန႔မွာကား ဆရာၾကီး မဟာေဆြ၏ “ရတီမွန္ ” ဝတၳဳကို ဖတ္ရႈ႔ျပီးဆုံးသည္႔ အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေပသည္။ ဤမွ် မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း လုံးဝ မလႈပ္ရွားခ်င္၊ မ်က္စိမဖြင္႔ခ်င္သည္႔ အခ်ိန္မ်ားမွ အပ စာကိုေတာ႔ ကၽြန္မ အင္မတန္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖတ္ရႈ႔လ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။
“ထိုင္ေနလည္း ေနမေကာင္းဘူး။ အိပ္ေနလည္း ေနမေကာင္းဘူး ဘယ္လိုေနမွ ေနမေကာင္းဘူး ။ စာဖတ္ေနရင္ နည္းနည္းသက္သာတယ္” ဟု ကၽြန္မ ေျပာေလ႔ရွိသျဖင္႔ တစ္အိမ္လုံးက ခြင႔္ျပဳ ထားၾကပါသည္။
ရတီမွန္ ဝတၳဳထဲတြင္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ထားပုံ ပါရွိ၏။ ငရံ႔ အကြင္းအကြင္းၾကီးေတြကို ေၾကာ္ျပီးမွ ငရုပ္ ၾကက္သြန္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏွင္ ဆီသတ္ျပီး ျပန္ခ်က္ထားေသာ ဟင္းတစ္ခြက္၊ ဒန္႔ဒလြန္ဟင္းခ်ိဳ ပူပူတစ္ခြက္၊ ျပီးေတာ႔ ဘာေတြပါေသးသည္ကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ႔ေခ်။ ကၽြန္မက ထိုစာအုပ္ကို အစ္မမ်ားလက္သို႔ အပ္လိုက္ကာ “ ဒီထဲကအတိုင္း ခ်က္ေပးရင္ အပုထမင္းစားၾကည္႔မယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ အစ္မမ်ားက ခ်က္ခ်င္းပင္ ဝမ္းသာ အားရ ခ်က္ျပဳတ္ စီမံေပးၾကသည္။
ထမင္းပဲြ အသင္႔ျပင္ျပီး ကၽြန္မကို စားေစေသာ အခါတြင္လည္း အစ္မမ်ားက “မဟာေဆြ စာဆိုရင္ ေကာင္းတာခ်ည္းပဲဆို မဟာေဆြ စီစဥ္ထားတဲ႔ ထမင္းဟင္းလည္း ေကာင္းရမွာပဲေပါ႔၊ တို႔လည္း လက္စြမ္းကုန္ ခ်က္ထားတာပဲ” စသည္ျဖင္႔ ကၽြန္မ ရယ္ရႊင္လာေအာင္ ဝိုင္းဝန္း ေျပာဆို ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မ်က္စိ အျမင္မွာ စားခ်င္စဖြယ္ရွိေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာ မ်ားသည္ ကၽြန္မလွ်ာေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ် အရသာမေတြ႔ ႏိုင္။ ဘယ္လိုမွ် စားမျဖစ္ႏိုင္ ေတာ႔ပဲ လက္ေလွ်ာ လိုက္ရသည္။
အစ္မမ်ား စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ႏွင္႔ ထမင္းပြဲကို ျပန္သိမ္းၾကေသာ အခါတြင္ ကၽြန္မသည္ ထိုင္ငိုင္ ေတြးေတာ ေနမိ၏။
“ ငါ ခုေလာက္ ဇီဇာေၾကာင္ေနတာကို ညီအစ္မခ်င္း ေတြမို႔သာပဲ ၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သာ ဒါေလာက္ ေခ်းမ်ားေနရင္ မိန္းမလုပ္တဲ႔သူက မၾကာခင္ ပစ္ ထြက္သြားေတာ႔မွာ”
ထိုအေတြးကို ေတြးမိသည္ႏွင္႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ ဝင္းခနဲ လက္ခနဲ ျဖစ္ကာ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ တက္ၾကြလာၾက၏။ကၽြန္မသည္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ဆက္လက္ ေတြးေတာျပီးလ်င္ အိပ္ယာနံေဘး စာခုံထဲမွ စာရြက္ေတြကို ဆြဲယူကာ အိပ္ယာထဲမွာပင္ ကာယကံေျမာက္ ေရးျဖစ္ေတာ႔ေလသည္။ ေရးရင္းႏွင္႔လည္း ေလးလံ ရီေဝေနေသာ ဦးေခါင္းကို မၾကာခဏ ႏိွပ္နယ္ေပးရေသး၏။ သည္ထဲက မေရး ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာျပန္လ်င္ စာရြက္ေတြ ေဘးဖယ္ျပီး လွဲအိပ္လိုက္ရေသး၏။ သုံးရက္တိုင္တိုင္ ၾကိဳးစားေတာ႔မွ ဝမ္းတစ္ေတာင္ ဝတၳဳ ျပီးဆုံးသြားသည္။ ကၽြန္မက အစ္မမ်ားလက္သို႔ အပ္ကာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္သို႔ ပို႔ေစလိုက္ရ၏။
သည္အျဖစ္ကို ျပန္လွန္ေတြးေတာမိတိုင္းမွာပင္ ကၽြႏ္မစိတ္ထဲတြင္ လႈပ္ရွားမိေပသည္။ သာေတာင္႔ သာယာအခ်ိန္အခါ အေျခအေန မ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း သာယာရႊင္လန္းမႈ႔ မရွိ။ လူအေနႏွင္႔လည္း အနည္းငယ္မွ် သက္ေတာင္႔ သက္သာ မရွိေသာ ဤအခါမ်ိဳးမွာပင္ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားသည္ လႈပ္ရွားေပၚေပါက္၍ လာတတ္ေသးသည္မွာ အံ႔ၾသစဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနပါ၏။
ကၽြန္မကဲ႔သို႔ စာေပဝါ ႏုနယ္ေသးသူ၊ အေတြ႔ အၾကံဳ နည္းပါးေသးသူ တစ္ဦးမွာပင္ မေမွ်ာ္လင္႔ မထင္မွတ္စေကာင္းေသာ အခ်ိန္အခါ အေျခအေန မ်ိဳးမွာ ဤလိုျဖစ္တတ္ ပါေသးလ်င္ မင္စက္က်ရာ ဝတၳဳ ေဆာင္းပါး ကဗ်ာ ျဖစ္ေစႏိုင္စြမ္းေသာ ဆရာ႔ ဆရာၾကီးမ်ားတြင္ ဆန္းၾကယ္ ေထြထူးေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို မည္မွ် ျဖစ္ရွိ ေတြ႔ၾကံဳ ဖူးၾကေလမည္ မသိေပ။
ထိုဆရာ႔ဆရာၾကီးမ်ား ဖန္တီးတင္ျပထားေသာ စာေပမ်ားထက္ ထိုဆရာ႔ ဆရာၾကီးမ်ား၏ စာေပထုတ္လုပ္မႈ႔ စြမ္းအားကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားသည္ ပိုမို၍ စိတ္ဝင္စားစဖြယ္ ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္ဟု ထင္မိပါ၏။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ ကၽြန္မ အေနႏွင္႔ ထိုအေၾကာင္းအရာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ိဳး ကိုပင္ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ သိခ်င္မိေလသည္။
“ ၾကက္ဥ အေရာင္ တိမ္ေတာင္ သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္” ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကရာ စာေပေရးရာ စာေပမႈ႔တို႔သည္လည္း ထိုမွ် မကပင္ က်ယ္ဝန္း နက္နဲ ဆန္းျပား သိမ္ေမြ႔ လွပါေခ်၏တကား။
(ရႈ႔မဝ၊ ဇန္နဝါရီ ၁၉၆၁)
“အႏုပညာသည္၏ အေလာင္း” ..အစရွိေသာ ဆရာမၾကီး စိန္စိန္၏ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဴပ္အား http://www.myanmarnetworknews.com/b/b217/b217.htm တြင္ဖတ္ရႈ႔ႏိုင္ပါသည္။

Read more...

>> Sunday, January 11, 2009

...... အေကြ႔ ......

အျပံဳးတစ္ပြင္႔နဲ႔
မွန္ထဲကမိန္းမ
အဆိပ္ခြက္ေတြမ်ိဳခ်
မိုးလင္းခဲ႔တဲ႔ ညေတြ။

ေဆာင္းပါဆိုကြယ္
မိုးစက္ေတြ ျပိဳေတာ႔
အေအးေပါင္းခ…။

ဟို အရင္
ဟို … ကမ ၻာ
ဟိုးတစ္ခါက ဘဝ
အခါခါျပန္ရခ်င္ေပမဲ႔
ႏွင္းဆီဆူးေတြေပၚေလွ်ာက္
ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ
(သူမ လဲ) စမ္း တ ဝါး ။

…အဆိပ္ေငြ႔နဲ႔
အိပ္ေမြ႔ မခ်ရင္
သူမ
ဒီည မိုးလင္းႏိုင္ပါ႔မလား။

Read more...

ေမာင္ဇနိ အိမ္သစ္ထူေထာင္ျခင္း

>> Friday, January 9, 2009


အားလုံး မဂၤလာပါ။
က်ေနာ္ ေမာင္ဇနိတစ္ေယာက္ အိမ္အသစ္ ထူေထာင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးပါရေစ။ မယ္ဇနိကေတာ့ “ေရာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါ”ပါဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း က်ေနာ့္ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္အသစ္ေလးကို May and Juneလို႔ အမည္ ေပးထားပါတယ္။ ေမနဲ႔ဇြန္ဆိုတဲ့ လေတြမွာ သူမနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေမြးဖြားခဲ့တာဆိုေတာ့ အဲဒီလေတြကို အမွတ္တရအျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္နာမည္ကို May and Juneလို႔ ေပးထားတာပါ။

အိုးေဝဘေလာ့ဂ္ကို ရွင္သန္ေအာင္ ေရးသားၾကတဲ့ အိုးေဝဘေလာ့ဂ္ ကြန္ထရီျဗဴတာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။ သူတို႔ကိုလည္း ဆက္လက္ေရးၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းသလို၊ ပရိတ္သတ္မ်ားကလည္း ဆက္လက္ အားေပးၾကပါလို႔ ပန္ၾကားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အိုးေဝဘေလာ့ဂ္မွာ ဆက္ရွိေနမွာျဖစ္သလို ဆက္လက္ အားေပးသူလည္း ျဖစ္ေနမွာပါ။

က်ေနာ္တို႔ အိမ္အသစ္ေလးျဖစ္တဲ့ May and Juneကိုလည္း အလည္လာဖို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးကို ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

ကိုဇနိ


Read more...

အေခ်ာ့မေတာ္

>> Thursday, January 8, 2009



အားလံုးပဲ အဖြဲ႔ေတာ္သားေတြေရာ စာဖတ္သူေတြပါေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခ်စ္သူက အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္ ခုခ်က္ခ်င္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တင္ဆိုလို႔ ႀကိဳးစားၿပီး အျမန္ေရးလိုက္ရတာပါ။ အေခ်ာ့ကလည္း မေတာ္ေတာ့ အေခ်ာ့မေတာ္လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္။

ခ်စ္သူလည္း စိတ္ေျပသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေၾကာင္းက တကယ္မပါဘူးေနာ္။ ရီစရာထည့္ထားတာပါ။ (ဖိုးေသာက္)



အေခ်ာ့မေတာ္

ခ်စ္ခ်စ္ေသာက္ေသာက္ စိတ္ေတြေကာက္
အေဝးေနေမာင္က သေဘာမေပါက္
သေဘာေပါက္ၿပီးေနာက္ ေခ်ာ့ဖို႔ေရာက္
အခ်ိန္မမီတဲ့ ေခ်ာ့ျခင္းေနာက္
ခ်စ္ႏုတ္သီးေလး ေကာက္..ေကာက္… ေကာက္..။

အြန္လိုင္းကေျပာ ေမာင့္သေဘာ
အလိုက္မသိမိတာ ခြင့္လႊတ္ေနာ
ခ်စ္သူစိတ္သေဘာ ေျပဖို႔ေစာ
ေခ်ာ့လိုက္ရတာ အေမာတေကာ
ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ ေမာ..ေမာ..ေမာ..။

ယေန႔ယခု ကတိျပဳ
အတူေနတဲ့အခါ အလိုက္သိမႈ
ေမာင္ကျပဳစု ခ်စ္စိတ္မခု
သက္ဆံုးေနဖို႔ အဓိ႒ာန္ျပဳ။
(ေမာင့္ေခ်ာ့သံက ညဳ..တု..တု..။)

Read more...

Asahiyama Zoo in Hokkaido



မဇနိ ျပန္ေရာက္လာလို႔ သူသြားတဲ့ တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ပင္ဂြင္းေတြ လမ္းေလွ်ာက္တာကို ရိုက္လာတာ ယူက်ဴ႕မွာတင္လိုက္ပါတယ္။

Read more...

စဥ္းစားမိသမွ်..

>> Tuesday, January 6, 2009


က်ေနာ့္မာတာမိခင္ဆီကို ဖုံးဆက္ေတာ့ မာတာမိခင္က ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔က က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ “သားရဲ႕ အန္တီေသာင္းက အခု ဇန္နဝါရီ ၆ ရက္ဆို ပင္စင္ယူၿပီ”လို႔ အေမကေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္မွာျဖင့္ အန္တီေသာင္းတို႔ကို အသက္ႀကီးလွေသးတယ္ မထင္မိပါဘူး။ အေမနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း အေမနဲ႔ ရြယ္တူေတြ မ်ားတာမိုလို႔၊ က်ေနာ္နဲ႔ အလြန္ပင္ ခင္မင္လွတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားလည္း ပင္စင္စားေနရပါၿပီ။


အသက္ျပည့္ပင္စင္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားမိတာေလး က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ အေမက အေျခခံပညာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေနရတဲ့ ဝန္းက်င္က ဆရာ၊ ဆရာမ ဝန္းက်င္ပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ သာမန္ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တာရယ္၊ ဆင္းရဲတာရယ္ မ်ားပါတယ္။ ခ်မ္းသာေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မူရင္းလစာနဲ႔ စားလို႔ ေသာက္လို႔ရသလား ဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာမသိေပမယ့္ ပင္စင္လစာဆိုတာက စားေလာက္ ေသာက္ေလာက္တဲ့ ပမာဏမဟုတ္ပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက ပင္စင္စားေတြမို႔ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သိတာပါ။ တသက္လုံး လုပ္ကိုင္လာတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အလုပ္္တခုက ပင္စင္ယူၿပီးေသာ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝကို အသင့္အတင့္ေနႏိုင္ေအာင္ေတာင္ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ပင္စင္ယူၿပီးေတာ့ ထီလွည့္ေရာင္းေနတဲ့ ဆရာအိုေတြလည္း ျမင္ဖူး၊ ေတြ႔ဖူးေနတာပါပဲ။ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ျပည့္ေသာ္လည္း ဆရာလုပ္ခ်င္စိတ္ရွိေသးေသာ၊ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္က်န္းမာေရး ရွိေသာ ဆရာမ်ားကို ေက်ာင္းေတြမွာ ျပန္ၿပီး အလုပ္ခန္႔သင့္ပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္တဲ့အတြက္ လစာက ပင္စင္လစာအျပင္၊ ၆၀ ေက်ာ္ေနေသာ္လည္း စာဆက္သင္သည့္အတြက္ ပုံမွန္လစာေရာ ၂-ခုေပါင္းလခ ရသင့္ပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ျပည့္သြားေပမယ့္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ၊ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ရွိေသာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို က်ေနာ့္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရလို႔ အဲသလို ေျပာတာပါ။

ဆရာအလုပ္က ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာသုံးနာျပည့္စုံတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို ၾကားဖူးပါတယ္။ အလုပ္တခုလုပ္ကိုင္တဲ့ ေနရာမွာ အဲဒီအလုပ္ကို ဝါသနာပါရင္ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ အဲဒီအလုပ္ကို ေစတနာထားလုပ္ေတာ့ အလုပ္က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ၿပီးစီးမယ္ေပါ့။ ဟိုအရင္ စစ္ေတြျဖစ္ေနတဲ့ကာလမွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ ပညာမ်က္စိဖြင့္ဖို႔အတြက္ အနစ္နာခံၿပီး ဆရာအလုပ္လုပ္တာကို လက္ခံပါတယ္။ အခုေခတ္ကာလမွာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္လုပ္တာ ဘာကိုမ်ား အနစ္နာခံရမွာလဲ။ သူလုပ္အားနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ လခေတာ့ ေပးရေတာ့မေပါ့။ ဆရာဆိုတာ ဓားေသြးေက်ာက္လိုပဲလို႔ ဆိုတာလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ တပည့္တပန္းေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာအတြက္ ဆရာက အတုံးခံတာမ်ိဳး။ မဟုတ္လိုက္တာေလ။ ဆရာက ဘာကိစၥ တုံးသြားရမွာလဲ၊ အတုံးခံရမွာလဲ။ ဘာကိစၥ အနစ္နာခံရမွာလဲ၊ နစ္နာရမွာလဲ။ ေက်ာင္းသားတိုးတက္ဖို႔အတြက္ အသစ္အသစ္ေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြ ျဖန္႔ေဝေပးဖို႔ ဆရာတစ္ေယာက္မွာလည္း အသစ္အသစ္ေသာအရာမ်ားကို ေလ့လာဖို႔ လုံေလာက္တဲ့ အေထာက္အပံ့ရွိေနရမွာပါ။ ေခတ္နဲ႔အမွီသိဖို႔ဆိုရင္ ဆရာလုပ္သူေတြကို ေခတ္နဲ႔အမွီျဖစ္ေစတဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးေနရမွာပါ။ ဒါမွသာ ေက်ာင္းဆရာေတြသည္လည္း ေခတ္နဲ႔အမွီေလ့လာႏိုင္ၿပီး တပည့္တပန္းမ်ားကို ေခတ္မွီတဲ့ပညာေတြ ေဝမွ်ေပးနိုင္မွာေပါ့။

က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ ဖုန္းေျပာေတာ့ အေဖက “မနက္ျဖန္ (၅၊ ဇန္နဝါရ၊ီ ၂၀၀၉)မွာ ရြာက အ.ထ.က ေက်ာင္း မိဘဆရာအသင္း အစည္းအေဝး၊ ဆုေပးပြဲမ်ိဳးလုပ္မွာကို ဖိတ္ထားလို႔ သြားရမယ္”တဲ့။ “သားေရ ရြာေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ဆုေပးဖို႔ ေငြပေဒသာပင္ စိုက္ထားတာ သိန္း-၆၀ ေလာက္ေတာ့ ရွိေနၿပီ”။ “ ပေဒသာပင္ေငြကို အစိုးရဘဏ္မွာလည္း တခ်ိဳ႕တဝက္ အပ္ထားသလို၊ အျပင္ကလူေတြကိုလည္း အျပင္အတိုးနဲ႔ ေငြေခ်းထားပါတယ္”တဲ့။ အစိုးရဘဏ္က အတိုးႏႈန္းနည္းေတာ့ အျပင္မွာလည္း ေခ်းတဲ့သေဘာေနမွာေပါ့။ အတိုးေငြေတြထဲကရတာေတြနဲ႔ ထူးခြ်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆုေတြေပးမယ္ေပါ့။ ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ…. ထူးခြ်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဆုေငြေတြရမွာပါလိမ့္။ အဲဒီဆုေငြေတြက သူတို႔ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ေရာ အေထာက္အပံ့ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္မွာတုန္း။ အဲ ဆုရတဲ့ေငြေတြနဲ႔ မလုံေလာက္ေသးရင္ ျပည္တြင္းမွာ ဘယ္ပညာသင္ဆုေတြ ေလွ်ာက္လို႔ရတုန္း။ အဲသလို မဟုတ္ရင္ေရာ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေငြေခ်းလို႔ရသလဲ။ ေငြေခ်းၿပီးလို႔ ေက်ာင္းေတြ တက္ၿပီးလို႔ ဘြဲ႕ေတြရတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုအလုပ္ေတြ လုပ္ရမွာလဲ။ အဲဒီေတာ့ေရာ ေခ်းငွားထားတဲ့ ေငြေတြကေရာ ျပန္ဆပ္ႏိုင္တဲ့ ေငြပမာဏ ရမွာလား။ က်ေနာ္ စဥ္စားၾကည့္ေတာ့ အင့္ အင္ ဘူး ေတြပဲ ထြက္လာတယ္။

က်ေနာ္ေျပာေနတာေတြက တကယ္ေတာ့ လူအမ်ား သိၿပီးသားေတြပါေလ။ မေနႏိုင္လြန္း လွ်ာယားလြန္းလို႔ ေျပာမိတာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ဝန္းက်င္၊ ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း နည္းလမ္းတခုခုနဲ႔ မေမ့မေလ်ာ့ ကူညီေနႏိုင္ပါေစ။ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုလည္း သတိေပးပါတယ္။

Read more...

Mahatma Gandhi Quotes

>> Sunday, January 4, 2009


ဒီေန႔ ဇန္နဝါရီလ(၄)ရက္ေန႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေန႕ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႕မွာ အမွတ္တရေလးတခုခု ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ မဟတၱမ ဂႏၵီရဲ႕ အဆိုအမိန္႕တခ်ိဳ႕ကို ရွာေဖြဖတ္ၿပီး ဘာသာျပန္ပါဦးမယ္။


Freedom is not worth having if it does not include the freedom to make mistakes.
မွားယြင္းမႈေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ေပးမထားေသးရင္ အဲဒါက လြတ္လပ္တယ္ မမည္ေသးပါဘူး။

(လူဆိုတာက မွားတတ္တဲ့ အမ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား။ သူ႔ရဲ႕အေတြးအေခၚ အလုပ္အကိုင္ေတြက လူအမ်ားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနပါေစ၊ လူအမ်ားကို မထိခိုက္တဲ့ အျပဳအမႈမ်ိဳးဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ မွားပိုင္ခြင့္ကို မထိန္းခ်ဳပ္သင့္ပါဘူး။)

Live as if your were to die tomorrow. Learn as if you were to live forever.
သင္ မနက္ျဖန္ပဲ ေသေတာ့မလိုလို ေနထိုင္ပါ။ ထာဝရပဲ အသက္ရွင္ေတာ့မလုိလို သင္ယူပါ။


Honest disagreement is often a good sign of progress.
ရိုးရိုးသားသား သေဘာထားကြဲလြဲျခင္းဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တိုးတက္မႈအတြက္ ေကာင္းေသာ လကၡဏာပါ။


Happiness is when what you think, what you say, and what you do are in harmony.
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုသည္မွာ သင္ေတြးတာေတြ၊ သင္ေျပာတာတာေတြ၊ သင္လုပ္ကိုင္တာေတြ သဟဇာတျဖစ္ေနျခင္းပါ။


Always aim at complete harmony of thought and word and deed. Always aim at purifying your thoughts and everything will be well.
အေတြးအေခၚ၊ အေျပာအဆို၊ အလုပ္အကိုင္မ်ားကို အလုံးစုံ သဟာဇာတျဖစ္ေအာင္ အၿမဲတမ္းအားထုတ္ပါ။ အေတြးေတြကို စင္ၾကယ္ေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားပါ။ အရာရာဟာ ေကာင္းမြန္လာပါလိမ့္မယ္။


The weak can never forgive. Forgiveness is the attribute of the strong.
စိတ္ဓာတ္ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေကာင္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္တတ္။ ခြင့္လႊင့္ျခင္းဆိုသည္မွာ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသူေတြရဲ႕ ပင္ကုိယ္အရည္အခ်င္းပါ။


Whatever you do will be insignificant, but it is very important that you do it.
သင္လုပ္ကိုင္သမွ်ဟာ မထင္မရွား ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအရာကို သင္လုပ္တယ္ဆိုတာက အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။


Read more...

မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ဆလပ္ရြက္သုပ္

>> Saturday, January 3, 2009


တေန႔က အုအဲႏိုမွာ စပါးလင္၊ နံနံပင္ဝယ္လာျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားတယ္ေပါ့။ စံုစံုလင္လင္ထည့္ၿပီး စိတ္ရွည္ရွည္ခ်က္လုိ႔ ဒီတခါ မုန္႔ဟင္းခါး ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းတယ္။ စပါးလင္ပါေတာ့ ပိုေမႊးတာလည္း ျဖစ္မယ္။ ပဲေၾကာ္မရွိေတာ့ ၾကက္သားကို ဂ်ံဳမႈန္႔နဲ႔ေၾကာ္ထားတာ ထည့္စားတယ္။ ဆလပ္ရြက္ေတြရွိလုိ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ေျမပဲဆံ၊ ပဲမႈန္႔ေလးနဲ႔ သုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အသုပ္ေလးစားလိုက္ မုန္႔ဟင္းခါးေလးေသာက္လိုက္ေပါ့။










မဇနိ

Read more...

  © Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP