ပန္းျမတ္မဥၥဴ (၂)

သတိရျခင္းဟူေသာေ၀ါဟာရေနာက္ကြယ္တြင္ လြမ္းႏုႏုတို႕ပုန္းလွ်ိဳးပုန္းကြယ္ရွိေနတတ္ေသာသေဘာေၾကာင့္
ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲျဖစ္ျမဲဓမၼတာဟု ႏွလံုးသြင္းလွ်က္ေမ့ထားရျပန္ေလ၏။
ငယ္ကြ်မ္းေဆြမ်ားတြင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ေရာက္စအခ်ိန္၊ပကတိခေလးငယ္မ်ားအျဖစ္မွ ၾကီးျပင္းသည့္အထိ
အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတို႕တြင္ ေထြးေထြးေအာင္မွာသဇင္ေ၀ေနထိုင္ရာ၏အေနာက္ဘက္ရပ္ကြက္၌ေနျပီး ဇာတိတြင္ပင္အျမတ္ခြန္ရံုး၌ အလုပ္၀င္သျဖင့္တခါတရံေတြ႕ႏိုင္ေသးေလသည္။
ၾကည္ၾကည္လြင္ကမူ ေထြးေထြးေအာင္ရွိသည့္ဘက္ႏွင့္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည့္အေရွ႕ဘက္ရပ္ကြက္၌ေန၍ သူနာျပဳဆရာမသင္တန္းသံုးႏွစ္တက္ျပီးေနာက္ေမာ္လျမိဳင္တြင္တာ၀န္က်ေနေသာေၾကာင့္ တခါတရံျပန္လာမွသာဆံုျဖစ္ရေတာ့သည္။
ႏွစ္ဦးလံုးဇာတိျမိဳ႕ႏွင့္ေ၀းကြာၾကေသာအခါ ၾကည္ၾကည္လြင္ကိုမေတြ႕ရသည္မွာၾကာေပျပီ။ မေတြ႕ရသည့္ႏွစ္ထက္ႏွစ္တို႕ရွည္လ်ားလွသည္ဟုေအာက္ေမ့ေနစဥ္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကမိသားစုထံဒီဇင္ဘာလဒုတိယပတ္၌ ျပန္လာမည္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ သဇင္ေ၀့ကိုလည္းေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္းသိရသျဖင့္ ထိုရက္မ်ားကိုေရြး၍ ခြင့္ျဖင့္ျပန္လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္အေအးဆံုးအရိပ္အျဖစ္ ခ်မ္းေျမ႕မႈမ်ားႏွင့္နားေနလိုက္ျပီး၊ ၾကည္ၾကည္လြင္ေရာက္မည္ျဖစ္ေသာရက္ကိုသိထားေသာေၾကာင့္သြားရာ၊ အိမ္ေပၚမွအျမန္ဆင္းလာကာ လက္ဆြဲၾကိဳ၍ ေလွကားေပၚတက္ရင္း " သဇင္ ဘယ္တုန္းကေရာက္လဲ" ၊ " တျမန္ေန႕က လြင္" ၊ " လြင္ေတာ့ ညကေရာက္တယ္ "
အိမ္ေပၚေရာက္လွ်င္ လြင္က "ထုိင္ဦးေနာ္ ၊မစားရတာၾကာတဲ့ လြင္တို႕ျမိဳ႕ကမံု႕ဟင္းခါးခ်က္ထားတယ္ ဟင္းရည္သြားေႏႊးလိုက္ဦးမယ္ " လြင္ကေျပာေျပာဆိုဆိုမီးဖိုခန္းဘက္ထြက္သြားစဥ္ ေနာက္မွလိုက္သြားလွ်က္ " လြင္ကလဲ သဇင္တေယာက္ထဲထိုင္ေစာင့္မေနခ်င္ပါဘူး ၊ ပဲသီးတို႕ဘာတို႕လွီးစရာရွိ၇င္ကူေပးမယ္"
"ဟင္းရည္ေႏႊးရံုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္ သဇင္ရဲ႕၊ျပီးရင္စားရံုဘဲ"
ကူစရာမလိုေတာ့သည့္အတိုင္း စားပြဲေပၚမွာ လွီးျပီးသားပဲေတာင့္ရွည္သီးတစ္ပန္းကန္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္ကန္းကန္၊နံနံပင္၊ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊သံပုရာသီး၊ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ႏွင့္ ငရုပ္သီးမႈန္႕တို႕အျပည့္အစံုရွိေနေလသည္။
သဇင္က " ေဒၚေလးတို႕ေတာ့ဥပုသ္ေန႕မဟုတ္လို႕ေစ်းထြက္ေနၾကမွာေပါ့ေနာ္ "
" ဟုတ္တယ္၊ ညေနမွလူစံုမယ္ေလ"
" အင္း...အခုခ်ိန္ကေတာ့ လြင္နဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲကေကာင္းပါတယ္။ သဇင္လဲေတာင္ေလးလံုးကိုျပန္ရင္ ေဒၚေလးတို႕ဆိုင္က ဂ်င္းလၻက္ ပဲေလွာ္ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႕အျမဲသြား၀ယ္ေနေတာ့ ေဒၚေလးနဲ႕ကအျမဲေတြ႕ေနပါတယ္"
" အဲဒါေတြကတန္ဖိုးမၾကီးေပမယ့္ ေပးရတာမ်က္ႏွာပန္းလွတယ္ေနာ္"
" ဟုတ္တယ္လြင္ရဲ႕၊ လက္ေဆာင္ရတဲ့သူတိုင္းေနာက္လဲေပးပါဦးတဲ့ေလ။ အားမနာၾကဘူး " ဟု သဇင္ေ၀ကဌာနကလူေတြကို ေနာက္ကြယ္၌အရႊန္းေဖာက္ရာ ၾကည္ၾကည္လြင္ကတခိခိရယ္ျပီး
" လြင္လဲ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္တိုင္း အဲဒါေတြဘဲယူသြားတာ၊ ေရႊခ်ဥ္ေပါင္တုံးကာမွလို႕မေျပာၾကတဲ့အျပင္ အဲဒါေတြပဲမွာေနၾကတာေလ။ ဒီတနယ္လံုးအလွဴအတြက္ကအစ လာလာ၀ယ္ေနၾကေတာ့ ဆိုင္ကလက္မလယ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ ပဲေလွာ္ထုပ္ေတြေရာင္းအရဆံုးပဲ"
"ေရာင္းေကာင္းတာမေျပာနဲ႕ေလ ပဲေလွာ္က၀ါးလိုက္ရင္ရြရြမြမြေလး လြင္ရဲ႕"
ဟင္းရည္မ်ားပြက္လာျပီျဖစ္ရာ မုန္႕ဟင္းခါးစားရန္စိတ္ေရာက္သြားၾကလ်ွက္
"ဟင္းရည္ပူတုန္းစားေနာ္သဇင္၊ လြင္လဲမစားရတာၾကာျပီ"
"သဇင္ေတာ့ႏွစ္တိုင္းအ၀စားရေပမယ့္အခုလဲအ၀စားရလိမ့္မယ္"
"ဒါဆိုအားမနာနဲ႕ အားရပါးရစားေနာ္ သဇင္"
ႏွစ္ေယာက္သားေပ်ာ္ေနၾကျပီးရႊတ္ေနာက္ေနၾကရာ၊ၾကည္ၾကည္လြင္ကမုန္႕ပြဲျပင္၍လွမ္းေပးရာမွ "ဟုတ္ပါရဲ႕၊လြင္တို႕ျမိဳ႕ကမုန္႕ဟင္းခါးမ်ိဳးကတျခားဘယ္ျမိဳ႕မွာမွမရဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ပါရဲ႕လြင္ရယ္၊ေတာင္ငူဘက္ေရာက္ဖူးတဲ့လူေတြက ဒီျမိဳ႕မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္နဲ႕ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကိုအထူးအဆန္းျဖစ္ျပီး စားလို႕ေကာင္းလြန္းလို႕တဲ့"
"အင္းဟုတ္တယ္၊ မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္ကငါးအသားေတြခ်ည္းနဲ႕ခ်က္ထားျပီး၊ဟင္းရည္ထဲကိုိပဲမႈန္႕တို႕ ဆန္မႈန္႕တို႕လံုး၀မထည့္ဘဲ၊ မုန္႕ပြဲျပင္ျပီးမွဆန္ေလွာ္မႈန္႕သက္သက္ထည့္စားရတာတမ်ိဳးေကာင္းေနလို႕တဲ့ ။ ေနာက္ျပီး ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကလဲဆန္နဲ႕ေပါက္ေပါက္ပြင့္ေလွာ္ထားတာျဖစ္ေတာ့ေဖြးရြျပီးေမႊးေနတာပဲေလ။ တျခားျမိဳ႕ေတြမွာအဲဒီဆန္ေလွာ္မႈန္႕မရလို႕ခ်က္မစားႏိုင္ဘူးေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ဆန္ေလွာ္မႈန္႕ကအဓိကျဖစ္ေနတယ္"
ႏွစ္ေယာက္သားစား၍အေတာ္၀လာသလိုျဖစ္လွ်င္ ၾကည္ၾကည္လြင္သည္ သဇင္ေ၀့ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း "သဇင္လဲအသားေတြျဖဴျပီး၀လာေတာ့ ပိုလွလာတယ္"
"မုန္႕ဟင္းခါးထပ္စားေနာ္ အားမနာနဲ႕...ဟိ..ဟိ..."
"ေျမွာက္ေျပာတမဟုတ္ပါဘူး။ အရင္ကထဲကေမေမကဆို သဇင့္ကလွလဲလွ ခ်စ္စရာလဲေကာင္းတယ္လို႕ ခဏခဏေျပာေနသားပဲ"
လြင္ရဲ႕မိခင္သည္အလွအပအလြန္ၾကိဳက္၍ပြင့္လင္းလွစြာေျပာတတ္ေလ့ရွိသျဖင့္ေစာဒကမတက္ေတာ့ဘဲ "လြင္လဲလွပါတယ္၊ ေဒၚေလးကကိုယ့္သမီးမို႕မေျပာတာေနမွာပါ"
ၾကည္ၾကည္လြင္လွသည္မွာအမွန္ျဖစ္သလို၊ မိန္းမပ်ိဳေလးတိုင္း ႏွင္းဆီ စံပါယ္ ခ်ယ္ရီ ခြာညိဳႏွင့္ခေရ ပန္းအလွတို႕လုိပင္ အလွတမ်ိဳးစီပိုင္ဆိုင္ေနၾကရာ၀ယ္ တန္ခ်ဴရွင္သည္မည္သည့္ပန္းအား ခူးဆြတ္လိုသည္ကသာပဓာနက်ပါသည္။
"ကဲ...ဒီလိုဆို ေက်နပ္ျပီထားပါေတာ့သဇင္ရယ္...ဒါနဲ႕..ေတာင္ေလးလံုးဆိုတာဘယ္နားမွာလဲ။ လြင္ေတာ့တခါမွမၾကားဖူးပါဘူး "
"ေတာင္ေလးလံုးဆိုတာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ကေနအေတာ္ေ၀းေ၀းထပ္သြားရေသးတယ္"
"ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ္ေနာ္...ေမာ္လျမိဳင္ကမွနီးေသးတယ္ကြယ္"
"ဟုတ္တယ္...ေ၀းလဲေ၀း မိုးတြင္းဆိုရင္မိုးေစြတတ္တဲ့အခါေတြမွာခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ေကြးရင္းလြမ္းလြမ္းနဲ႕ေတြးျပီး အိပ္ေနရေတာ့တယ္"
သဇင္ေ၀့အေျပာတြင္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကခပ္ေတြေတြစဥ္းစားေနရင္းငိုင္သြားရာမွ ရုတ္တရက္ "သဇင္၊ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုသတိရေသးရဲ႕လား" ဆိုသည့္အေမး၌ ေမးရိုးေမးစဥ္နဲ႕မတူဘဲ အမည္နာမႏွင့္တကြကြက္၍အထူးျပဳေမးပံုအားလွစ္ခနဲသံသယ၀င္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ဟုထင္စရာအေၾကာင္းမရွိသည္ေၾကာင့္ အမွန္အတိုင္းပင္ "သတိရတယ္ေလ။ ဆရာဆရာမေတြအကုန္လံုးကိုသတိရတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲလြင္"
ၾကည္ၾကည္လြင္ကသဇင္ေ၀၏အေျဖနဲ႕အေမးကိုသေဘာမက်ပံုမ်ိဳးႏွင့္ေခါင္းယမ္းေနရာမွ "မဟုတ္ဘူးေလ။ဆရာက သဇင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ"ထိုစကားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
"ဆရာကသဇင့္ကိုခ်စ္ေနတဲ့ဆရာမဟုတ္လား" ဆိုလွ်င္ပင္ လံုး၀မထင္မွတ္မရိပ္မိခဲ့သူ သဇင္ေ၀တုန္လႈပ္သြားလိမ့္ဦးမည္ျဖစ္ေသး၍ ပိုေလးနက္စြာဆရာ၏ေမတၱာသေကၤတတို႕မ်ားျပားေၾကာင္းျဖစ္ေသာ 'သိပ္' ဟူသည့္စကားတလံုးအတြက္ သဇင္ေ၀တုန္လႈပ္သြားရံုမကေခ်ာက္ျခားသြားျပီး ဦးေႏွာက္တြင္းေသြးမ်ားတဒိန္းဒိန္းတိုး၀င္လာကာ ရင္၀ယ္ငလ်င္လႈိုင္းတံပိုးမ်ားအျပင္းအထန္လႈပ္သြားသည့္အလား မူးေ၀သြားရေလသည္ကိုထိန္းလွ်က္၊ နားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ၾကားရပါလွ်က္မယံုရဲသျဖင့္ "ဆရာက သဇင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ..ဟုတ္လား...လြင္" ဟုဆိုကာအေယာင္ေယာင္အမွားမွားျပန္ေမးေနမိျခင္းအား ၾကည္ၾကည္လြင္ပင္တအံ့တၾသျဖစ္သြားသလို
"ဟုတ္တယ္ေလ...သဇင္မသိဘူးလား"
"ဟင့္အင္း...သဇင္မသိဘူး"
တဖန္ ၾကည္ၾကည္လြင္မွာလဲ မယံုႏိုင္ပံုနဲ႕ "မသိဘူး ! ဟုတ္လား...သဇင္" ဟုထပ္ျပီးျပန္ေမးေနသည္၌ လႈိုက္တက္တစ္ဆို႕လာေသာေ၀ဒနာမ်ား အခံရသက္သာခ်င္သည့္အတြက္ ၾကည္ၾကည္လြင္တစ္ဦးထဲအျမင္သာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေတြး၍
"သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ သိၾကသလား"
"သိတယ္ေလ...သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္သိတယ္" ၾကည္ၾကည္လြင့္စကားမ်ားတြင္ 'ဟုတ္တယ္ေလ' 'သိတယ္ေလ' ဆိုေသာရင္ေမာကာဆြဲဆြဲငင္ငင္ေျပာေနသည့္အခါ မယံုႏိုင္ျခင္းဟူသမွ်တို႕အား အခိုင္အမာေခ်ဖ်က္လိုက္သည္ျဖစ္သျဖင့္ တနင့္တပိုးခံစားသြားရျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ႏွာျဖဴေရာ္လာကာ ကုလားထိုင္ကိုေခြမွီေနေသာပံု ျမင္ရမွၾကည္ၾကည္လြင္မွာ သေဘာေပါက္သြားသကဲ့သို႕ ေခါင္းညိမ့္လိုက္ေခါင္းခါလိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။

ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း