ေမြးေန႔ဆုေတာင္း

>> Wednesday, October 31, 2007




ဒီကေန႔ ေအာက္တိုဘာ(၃၁)ရက္… ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ျဖဴရဲ႕ေမြးေန႔ေပါ့ဗ်ာ။

ေမြေန႔မွာ ဆုေတာင္းေပးရမယ္ဆိုေတာ့... ဘာဆုေတာင္းေပးရမလဲ။

အင္း… အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ က်န္းမာေရးေကာင္းဖို႔မဟုတ္လား။

ဒီေတာ့ … ယေန႔ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္တုိင္ေအာင္ ဘ၀တစ္ေရွာက္လံုး က်န္းက်န္းမာမာ၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ မိမိလိုရာရည္မွန္းခ်က္ကို အေရာက္လွမ္းႏုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ဗ်ား။

ၿပီးေတာ့ တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးဘ၀ကေန အျမန္ဆံုး က်ြတ္လြတ္ပါေစဗ်ား။ ဒါကေတာ့ ဆုေတာင္းေပးလို႔ရတာေတာ့မဟုတ္ဘူး… ကိုယ္တိုင္လံု႔လစိုက္မွျဖစ္မွာ။ အဲဒီေတာ့ … ေနာက္သီတင္းကၽြတ္မတုိင္မီ မိမိခ်စ္ေသာသူနဲ႔အျမန္ဆံုးေတြ႔ၿပီး ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လက္တြဲႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးတယ္ဗ်ား။ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ျဖဴ သက္ေက်ာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ေစေသာ္…


ကိုလုံး






ကိုေမာင္ျဖဴ


ေနေကာင္းက်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာ၍၊ လိုအင္ဆႏၵ ျပည့္ႁကြယ္၀ပါေစ။


ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္(ဇနိႏွင့္ဇန္ိ၏သူမ)က ကိုေမာင္ျဖဴရဲ႕ အလုိအပ္ဆုံးေတြထဲက အလုိအပ္ဆုံးေတြ ျပည့္စုံပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။


ဇနိႏွင့္ဇန္ိ၏သူမ

Read more...

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ

>> Tuesday, October 30, 2007

ဓာတ္ပံုေဟာင္းေတြၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ လြမ္းစိတ္ကျဖစ္
ကေလးဘ၀ကတည္းက စသိခဲ့တာ မင့္အေပၚငါ့အခ်စ္၊
ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေန႔တိုင္းအတူ
ငယ္စဥ္ကတည္းက တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ေတြက အၿမဲအတူတူ၊
က်စ္ဆံမွီးနဲ႔ မင့္ပံုရိပ္ဟာ အလြန္တရာအျပစ္ကင္း
သြားႀကိဳးေလးနဲ႔ မင္းရဲ႕အၿပံဳးဟာ ျဖဴစင္႐ိုးရွင္း၊
ကြင္းျပင္ထဲမွာ အတူတူကစားရင္း တို႔တေတြေျပးလႊား
ေကာင္းမေလးေရ မင္းအၿမဲေျပာတာ Friend Forever…
ဂ်ီက်တဲ့အခါ မင္းကငါ့အေပၚ ေဒါသေတြထြက္
ငါျပန္ေခ်ာ့လို႔ ေက်နပ္တဲ့အခါ အၿမဲၿပံဳးေနခဲ့၊
ညစဥ္ အိပ္မက္ မက္ေနတတ္တာ မင္းရဲ႕အေၾကာင္း
အိပ္မက္ထဲမွာ မင္းရဲ႕ပံုရိပ္ေတြက လံုး၀မေဟာင္း၊
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ျဖတ္ခဲ့
ငါ့ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြကလည္း ပိုပိုမ်ားခဲ့၊
မင္းနဲ႔ခဏတာ ေ၀းကြာရတဲ့ အခ်ိန္ခါတိုင္း
မင္းကိုလြမ္းလို႔ ငါ့ရဲ႕စိတ္ေတြ အၿမဲယိမ္းယိုင္။


ဒီလိုနဲ႔ပဲ တကၠသိုလ္ေရာက္လာ စာအတူက်က္ခါ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာနဲ႔ အတူေပ်ာ္ေနခဲ့တာ၊
မင္းကိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ငါဖြင့္ေျပာမိ
ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္ပါ့မလားလို႔ ငါရင္ေမာမိ၊
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ေတာ့ မင္းကငါ့ကို အေျဖေပးခဲ့တာ
ပို႔စကဒ္ထဲမွာ မင္းေရးလိုက္ေတာ့ I LOVE YOU FOREVER…

ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ရည္းစားေတြျဖစ္
မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူးထင္ထားခဲ့တာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္၊
မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အျဖစ္ဆိုးတစ္ခုက ဘ၀ထဲေရာက္လာ…
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြလည္း ပ်က္ကာသုန္းလို႔
ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက မျဖစ္ပါနဲ႔အံုးလို႔၊
လက္ေတြ႔ၾကေတာ့ ငါဆုေတာင္းတိုင္း မျပည့္စံုႏိုင္ပါ
တြဲသြားတြဲလာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကအတူရွိခဲ့တာ၊
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ မင္းကတြဲသြား
ဒီျမင္ကြင္းမ်ိဳး ငါ့မ်က္လံုးက မ်က္ရည္မခိုင္မာ၊
ငယ္ငယ္တုန္းက ထားရွိခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္မ်ား
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုးဟာ ေပ်ာက္ပ်က္လို႔သြား၊
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေမးေနမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ
ေလာကႀကီးကို မယံုႏိုင္ခဲ့ဘူး ေျပာင္းလဲမႈမ်ား၊
ဆိုး၀ါးမႈေတြ မ်ားလြန္းတဲ့အခါ ငါ့ထြက္္ေျပးသြား
အေ၀းဆံုးေရာက္မွ သတိရမိတာ အတိတ္ကအျဖစ္မ်ား။
စခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြက MTU မွာ
2002 ႏွစ္ဦးအစ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ၊
မင္းေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းက အၿမဲသူငယ္ခ်င္းကြာ
ႏွလံုးသားကို နာၾကင္ေစတာ ဒီစကားၾကားမွ။

ျပန္စဥ္းစားရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ မေန႔တစ္ေန႔ကလုိ
စုပ္ျပတ္သြားတဲ့ ေန႔ေတြလည္း အသိစိတ္ကမို႔၊
ေလာက္ကၽြမ္းေနတဲ့ ရင္ခြင္တစ္ခုကို မင္းကအျပစ္ဆို
မင္းျဖတ္ခဲ့တဲ့ သစၥာတရားက ၀ိုင္တစ္ခြက္လို၊
မင္းေပးခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္က မီးေတာက္တစ္ခုလား…
ေလာက္ကၽြမ္းသူ ငါပါပဲ… မင္းကိုခ်စ္တာ အျပစ္တစ္ခုျဖစ္မလား၊
သူကပဲ ေျပာင္းလဲတဲ့စိတ္ဓာတ္ရွိတာ မင္းရဲ႕အျပစ္လား
ဒါမွမဟုတ္… ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူခ်စ္ခဲ့ၾကတာ အျပစ္တစ္ခုျဖစ္မလား။
ပီတာေမာင္လံုး

Read more...

အလြမ္းစာ

>> Saturday, October 27, 2007


ဒီတစ္သက္တာ တစ္ဘ၀စာမွာ
မင္းကိုသာလွ်င္ အခ်စ္ဆုံး။
မင္းခ်က္ေပးတဲ့ ေခါက္ဆြဲေလးကို
ဓာတ္ပုံေလးသာ စားရေသာ္လည္း
ရင္မွာႀကည္ႏူး ႐ႊင္ျမဴးမိ၏။

ခင္မင္ယုယ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာ
ခ်စ္ဖြယ္စကား တီတာၾကားကာ
ရင္မွာေႏွာင္ရစ္ အခ်စ္ျဖစ္၏။

Read more...

သီတင္းကြ်တ္ေလၿပီ။

>> Friday, October 26, 2007



သီတင္းကြ်တ္ေလၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္၏ ဆရာဆိုလည္းဟုတ္၊ အေပါင္းအသင္းဆိုလည္း မွန္ေသာ အကိုႀကီးမ်ားသည္ အခုသီတင္းကြ်တ္ႏွင့္အတူ သူတို႔၏ လူပ်ိဳသိုးဘ၀ႀကီးမ်ားကိုစြန္႔လႊတ္ရန္ စိတ္ထဲတြင္ အစီအစဥ္မ်ားဆြဲ၍တစ္ဖုံ၊ ဟိုခန္းမ၊ဒီခန္းမကိုလူကိုယ္တိုင္သြား၍တစ္လွည့္ စုံစမ္းေမးျမန္းကာ အိုမင္းရန္အတြက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားေနေလေတာ့သည္။


သူတို႔ေတြ ယင္းသို႔ႀကိဳးစားေနသည္ကို သိရ၊ၾကားရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း စိတ္ထဲတြင္ မ႐ိုးမ႐ြ ႂကြတတျဖစ္ကာ အလြန္ကို အိုခ်င္မင္းခ်င္စိတ္ေတြသာ ေပၚေနေလေတာ့သည္။ ေျပာလို႔သာေျပာရသည္ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း အသက္အရြယ္ငယ္လွေသာသူေတာ့မဟုတ္ေပ။ သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ ဆိုသည့္စကား ႐ွိေသာ္ျငား၊ တကယ္တမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မွာ အခ်စ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ပြင့္ထားေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ အခ်ိန္သင့္ေနေသာ္လည္း သီးရန္ကားမစြမ္းသာေသးပါေခ်။ ထိုေသာအခါ ပြင့္ၿပီးသီးရန္ႀကိဳးစားေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္အကိုႀကီးမ်ား၏ အသက္အရြယ္ကိုခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ေပသည္။ သူတို႔မ်ား အိုခ်င္ေနသည္မွာကား၊ အသက္အ႐ြယ္ကို ေျပာလိုျခင္းမဟုတ္ေတာ့ေပ။

ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သူသက္ထား စ၍ရစဥ္က ကြ်န္ေတာ္၏ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို စားေရးကာ ခနဲ႔တဲ့တဲ့စာတစ္ေစာင္ေရးေပးဖူး၏။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မနာလို၍ စကားနာထိုးျခင္းျဖစ္ေလသည္။ - ေဟ့ ေကာင္ႀကီး မင္းကေတာ့ အေတာ့္ကို ကံနိမ့္ေန႐ွာၿပီ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ ကံနိမ့္လာၿပီဆိုရင္ မိန္းကေလးေတြကို စၿပီး အသည္းအသန္စိတ္၀င္စားလာတာ။ ဒီထက္ကို ကံဇာတာနိမ့္က်လာရင္ ခ်စ္သူရည္းစားဘ၀ကို ခုန္ကူးခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာတာပဲကြ။ မိဘေက်းဇူးကို မဆပ္ႏိုင္ေသးခင္မွာ အဲဒီစိတ္ေတြေပၚလာတာဆိုရင္ အေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ မင္းက ေႂကြးၿမီေဟာင္းကို မဆပ္ႏိုင္ေသးခင္မွာ၊ ေႂကြးသစ္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားတာ ေအာင္ျမင္ဖို႔လမ္းစရေနၿပီ။ မင္းရဲ႕ကံက အေတာ္ကို နိမ့္ေနၿပီ။ ငါကေတာ့ ကံအေတာ္ျမင့္ေနတယ္ကြ။ ငါကိုယ္တိုင္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ကံနိမ့္ေအာင္ ႀကိဳးစားေစကာမႈ ဘယ္မိန္းကေလးကမွ ငါကို ကံနိမ့္ခြင့္မေပးေသးဘူးကြ။ မိဘကို လုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးခြင့္ရတာေပါ့ကြာ။ - ၅ႏွစ္ခန္႔ မေတြ႔ရေသာ ယင္းသူငယ္ခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေတြ႔ေသာအခါ သူသည္လည္း ကံနိမ့္ေစရန္ အေတာ္ႀကိဳးစားေနရဆဲျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ေရးဆိုထားေသာမိန္းကေလးမွ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအား င႐ုတ္ပင္ေလးေပးကာ ရွင္သန္ႀကီးထြားေအာင္ အစိုက္ခိုင္းေလသည္။ အကယ္၍ င႐ုတ္ပင္သည္ ေျခာက္ကပ္ကာ အသက္မရွင္ပါက သူမအားမခ်စ္၍ ဂ႐ုမစိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သတ္မွတ္မည္ေျပာသျဖင့္တစ္ညေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ထံမွာအိပ္ရန္ေျပာေသာ္လည္း မည္သို႔မွ် တားမရေခ်။ င႐ုတ္ပင္အား ေနသာသည့္ဖက္တြင္ ေနျပရန္ႏွင့္ ေရေလာင္းရန္ ျပန္ေျပးေလေတာ့သည္။

တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သည္ ကံျမင့္ေသာ အေျခအေနသို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းေရာက္သြားသည္။ အေၾကာင္းမွာကား- သူ၏ေကာင္မေလးမွ စိတ္ေကာက္၍ မေခၚမေျပာလုပ္ကာ ဒဏ္ခတ္ေနေသာကာလျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူက- မခ်စ္မိလို႔ေသတဲ့သူမ႐ွိဘူးကြ၊ ခ်စ္မိလို႔အသည္းကြဲရတဲ့လူပဲ႐ွိတာ-ဟု ဆို႔ဆို႔နစ္နစ္အသံႀကီးျဖင့္ ၀မ္းပန္းတနည္း တဖြဖြေျပာသံကိုလည္း ၾကားဖူးပါသည္။ ခက္လိုက္ပါဘိ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ပုရိသေယာက္်ားအေပါင္းတို႔။

တကယ္တမ္းတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ကဘဲ လြဲေနသလား၊ ေနရာတိုင္းတြင္ ဤကဲ့သို႔ပဲလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္ ပြင့္ခ်ိန္တန္ေသာ္လည္း မပြင့္ရဲ၊ မဖူးရဲျဖစ္ေနေသာသူမ်ား ယခုကာလတြင္ အလြန္ပင္မ်ားျပားလွသည္ ဟုထင္ပါသည္။ အေၾကာင္းအရင္းစစ္ကို ႐ွာေဖြၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း အေျခခံအေၾကာင္းမွာ စီးပြားေရးအဆင္မေျပတာက စမည္ထင္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဤသို႔ေသာ အဆင္မေျပမႈေတြ မ်ားသည့္အထဲပင္- လူကပဲ အခ်ိန္ကုိလိုက္ျပီး ေျပာင္းလဲတာလား၊ အခ်ိန္ေတြကပဲ လူကိုေျပာင္းလဲေစတာလား မသိဘူးေနာ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းေတာ့ ရည္းစားစာေပးဖို႔ ေတာ္ေတာ္ရွက္တာကိုးဗ်- ဆိုၿပီး အ႐ွက္ေတြကို ေဘးဖယ္ကာ ႀကိဳးစားသျဖင့္ အလြမ္းတကာ့ အလြမ္းထဲမွာ ခ်စ္သူကိုလြမ္းရတဲ့အလြမ္းက အင္ဖဲနတီနဲ႔ ညီမယ္ထင္တယ္လို႔ တဟီးဟီးျဖင့္ေျပာရေသာ အဆင့္ကို ေရာက္သူမ်ားလည္း ေရာက္ၾကရသည္။

အခ်ိဳ႕ေသာ လူပ်ိဳႀကီး၊ အပ်ိဳႀကီးမ်ားကလည္း သီတင္းကြ်တ္ၿပီဆိုလွ်င္ အိမ္အျပင္သို႔ ထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ နည္းကုန္က်ေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား လူအမ်ားက သူတို႔ကိုၾကည့္ၾကေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို မႀကိဳက္ၾက၍ျဖစ္ေလသည္။ သံသယျဖင့္ၾကည့္ၾကေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို ႀကိဳက္သူမ႐ွိ၊ ယူသူမ႐ွိလို႔ မဟုတ္ဘူးေဟ့၊ မယူႏိုင္ေသးလို႔ မယူရတာေဟ့ ဆိုတာကို မ်က္လုံးဟန္ျဖင့္ ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားရတာကိုက အေမာပင္။

မည္သိုေသာ အေၾကာင္းရင္းေတြ႐ွိေစကာမႈ သီတင္းကြ်တ္ၿပီဆိုလွ်င္ကာ အိမ္တြင္းပုန္းသူမ်ား႐ွိသလို၊ မိႈရသည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ကာ အိုရန္၊မင္းရန္ျပင္ဆင္သူမ်ားကလည္း ျပင္ဆင္ေနၾကေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ဒီတစ္၀ါကြ်တ္တြင္ ဘယ္သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳႀကီးမ်ား၊လူပ်္ိဳႀကီးမ်ား ကြ်တ္ၾက၊လြတ္ၾကေသာ ဘ၀ကိုေရာက္ၾကမလဲဆိုတာကိုသာ စဥ္းစားရင္း ေနာက္တစ္၀ါကြ်တ္ေတာ့ ငါ့အလွည့္ေပါ့ကြာဟု စိတ္ထဲမွာတြင္ က်ဳံး၀ါးေနမိေတာ့သည္။

Read more...

သီတင္းကြ်တ္ၿပီ

>> Thursday, October 25, 2007

ဟိုးငယ္ငယ္ဘဝ
မုန္႔ဖိုးေတာင္းတုန္းကေပါ့
အဖြားကေျပာတယ္
သီတင္းကြ်တ္ေရာက္မွေပးမယ္တဲ႔။
ဟိုးခပ္ရြယ္ရြယ္ဘဝ
ခ်စ္ဦးသူထံ
ခ်စ္ခြင့္ပန္တုန္းကေပါ့
ကေလးမေလးကေျပာရဲ႕
သီတင္းကြ်တ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထိေစာင့္တဲ႔။
လြန္ေလၿပီးေသာႏွစ္တစ္ႏွစ္
သူ႔ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတုန္းကေပါ့
ထိုအမ်ိဳးသမီးကေျပာတယ္
လာမယ့္သီတင္းကြ်တ္မွတဲ႔။
ခုေတာ့
ပိစိေညွာက္ေတာက္
ေျမးေပါက္စေလးေတြကေျပာေနၾကၿပီ
အဖိုးေရ
သီတင္းကြ်တ္ေရာက္ရင္မုန္႔ဖိုးေပးေနာ္တဲ႔။
ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ေၾသာ္ အဘိုး အဘိုး

>> Wednesday, October 24, 2007

- ညက ေအးလိုက္တာကြာ၊ အဘိုးအိပ္လို႔ေတာင္ မရဘူးကြာ။
- သြားေတြခိုက္ခိုက္တုန္ေနတာလား။
- အဲဒါေတာ့ မသိဘူး၊ အဘိုးနဲ႔သြားေတြက အတူတူမအိပ္ဘူး။
*****
- အဘိုး ဘာ့ေၾကာင့္ အေဖနဲ႔ စိတ္ဆိုးေနတာလဲ။
- မင့္အေဖက အဘိုးဦးထုပ္တို႔၊ ဖိနပ္တို႔၊ အကၤ်ီတို႔ကို ယူ၀တ္တာေတာ့ အဘိုးသည္းခံႏိုင္ပါတယ္၊ဒါေပမယ့္ အဘိုးသြားကိုပါ ယူတပ္ၿပီး ထမင္းစားပြဲမွာ အဘိုးကို လာရယ္ျပတာကေတာ့ လြန္လြန္းအားႀကီးတယ္။
*****
အစားေကာင္းေသာ အဘိုးလာလည္ေနစဥ္ ကပ္ေစးႏွဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ အဘိုးသေရစာ မစားႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး အဘိုး၏ သြားတုတို႔ကို ထမင္းစားခ်ိန္မ်ားအတြင္း သိမ္းထားေသာ ဟူ၏။
*****
ေလယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာ အဘိုးအိုက ေလယာဥ္မႈးအား
- ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္၊ အဘိုးကို ေလယာဥ္ႏွစ္ခါစီးခြင့္ျပဳတာ။
- ဘယ္ႏွယ့္ႏွစ္ခါလဲ အဘိုးရဲ႕၊ အဘိုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလယာဥ္နဲ႔ ဒီတစ္ခါပဲ စီးလာတာ။
- ဒါ ပထမဆုံးအႀကိမ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္မို႔လို႔ပါကြယ္။
*****
- အရြယ္အိုလာျခင္းကိုျပသည့္ လကၡဏာေရးငါးပါး။
၁- စားေတာ္ဆက္သြားသည့္အခါ စားပြဲထိုးသူငယ္မကို မၾကည့္မီ ထမင္းဟင္းစာရင္းကို ၾကည့္ျခင္း။
၂- လူရွင္းေသာ ေလွကားမွ မတက္ဘဲ လူ႐ႈပ္ေသာေလွကားမွတက္ျခင္း။
၃- (က) ႏွင့္ (ထ) မခြဲႏိုင္ေတာ့ျခင္း။
၄- ကမ္းနား၌ ေရထဲမဆင္းဘဲ ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ထိုင္ျခင္း။
၅- ေနာက္တစ္ေန႔ ေနသာထိုင္သာရွိေအာင္ ညပါတီမွ ေစာေစာအိမ္ျပန္ျခင္း။
*****
- အဘိုးက အၿမဲတမ္းအတိတ္မွာ ေနေနတယ္။
ဟိုးအခ်ိန္တုန္းက ေစ်းပိုေပါလို႔ေပါ့ကြယ္။
*****
အဘိုးသည္ နားထဲတြင္ထည့္သည့္ နားက်ပ္ကေလးရသည္ကို သိပ္သေဘာက်၍ ၀ယ္သည့္ဆိုင္သို႔ လာေရာက္ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။
ဆိုင္ထိုင္က - အဘိုးအိမ္သားေတြလည္း ၀မ္းသာမွာပဲေနာ္- ဟုေမးရာအဘိုးက - အဘိုးနားက်ပ္တပ္တာ သူတို႔ မသိေသးဘူး၊ သိပ္ ဟန္က်ေနတယ္။ အဘိုးေသတမ္းစာေျပာင္းရတာ ႏွစ္ပတ္အတြင္း သုံးခါရွိၿပီ။
*****
- အဘိုး ညာဘက္ေျခေထာက္နာတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ။
- အသက္ႀကီးလို႔ေပါ့။
- မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီလိုဆို ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္က ဘာလို႔ မနာတာလဲ၊ သူလဲ အသက္အတူတူပဲ။
***

အၿငိမ္းစားသံအမတ္ႀကီး
ဦးသက္ထြန္း
အေနာက္တိုင္းဟာသ - မွ ကူးယူသည္။

Read more...

ရယ္စရာ ေမာစရာ

>> Saturday, October 20, 2007









Read more...

ေကာင္မငယ္ေလး

>> Friday, October 19, 2007

ေဟး ေကာင္မငယ္ေလး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ
မင္းရဲ႕ဝမ္းနည္းမႈေတြက မင္းကိုတုပ္ေႏွာင္ေနတယ္
မင္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ်င္မွ်င္ေလးေတာင္ မေတြ႕ရပါလားကြယ္
မင္းကိုငါမျမင္ခ်င္ဆံုးက အဲဒီလိုပံုမ်ိဳးပဲေပါ့
ဒါကိုဆန္႔က်င္ဖို႔နည္းလမ္းဆိုတာလဲ မင္းမွာမရိွဘူးေလ
မင္းသိပ္ဝမ္းနည္းေနတယ္၊ မင္းသိပ္ကိုတိတ္ဆိတ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါျမင္ေနရတယ္ေလ။

ေဟး ေကာင္မငယ္ေလး အမွန္အတိုင္းငါ႔ကိုေျပာျပပါကြယ္
ငါဟာ မင္းငိုဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးပခံုးတစ္စံုပါ
ငါဟာမင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းမွီခိုအားထားစရာ လူတစ္ေယာက္ပါ
မင္းဟာ မင္းကိုယ္မင္း အၿမဲယံုၾကည္ေနခဲ႔တာပါ
ခုေတာ့ ငါျမင္ေနရတယ္၊ မင္းရဲ႔က်ိဳးပဲ႔ေနတဲ႔ အေတာင္ေမြးေလးတစ္ခု
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး အဲဒါေလးကို ျပန္ျပဳျပင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ေဟး ေကာင္မငယ္ေလး မင္းေရာငါေရာသိၾကပါတယ္ကြယ္
အသည္းႏွလံုးဒဏ္ရာေတြဘယ္လိုရလာတယ္ဆိုတာကိုေပါ့၊ သူတို႔ထြက္သြားရင္ေတာင္ အမာရြတ္ေတြက်န္ခဲ႔တယ္မို႔လား
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္မ်ား မင္းကျပလိုက္စမ္းပါကြယ္၊ နာက်င္မႈေတြၿပီးဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္
မင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖို႔ဆိုတဲ႔အခ်ိန္ေလးေတာင္ ရိွဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး
ေဟး ေကာင္မငယ္ေလး မင္းနဲ႔ငါငိုေနၾကတယ္
ဒါေပမယ့္ ေနမင္းႀကီးကေတာ့ ေကာင္းကင္ထက္မွာတည္ေနၿမဲ ငါတို႔အေပၚမွာ ေတာက္ပၿမဲပါပဲ
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္မ်ား ဟိုးအရင္ကလို သီခ်င္းေလးတစ္ခါေလာက္ဆိုျပလွည့္စမ္းပါကြယ္
သီခ်င္းသစ္ေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ဆိုလိုက္စမ္းပါ ေကာင္မငယ္ေလးေရ
အရင္ကလိုမ်ိဳး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ႀကိဳးစားဆိုလိုက္စမ္းပါ
သီခ်င္းသစ္ေလးတစ္ပုဒ္ဆိုလိုက္ပါဦး ေကာင္မငယ္ေလးရယ္။

နံရံေတြၿပိဳလဲလာၾကလိမ့္မယ္
ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕အခ်စ္ေတြက ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြကို ၿငိမ္းသတ္ၾကလိမ့္မယ္
ေျဖရွင္းဖို႔ခက္တဲ႔ဆိုတဲ႔အရာအားလံုးလဲ ၿပီးဆံုးသြားၾကပါၿပီ
ေကာင္မငယ္ေလးေရ အမွန္အတိုင္းငါ႔ကိုေျပာျပလိုက္ပါကြယ္
ဒါကိုဆန္႔က်င္ဖို႔နည္းလမ္းဆိုတာလဲ မင္းမွာမရိွဘူးေလ
မင္းသိပ္ဝမ္းနည္းေနတယ္၊ မင္းသိပ္ကိုတိတ္ဆိတ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါျမင္ေနရတယ္ေလ။

ေဟး ေကာင္မငယ္ေလး မင္းေရာငါေရာသိၾကပါတယ္ကြယ္
အသည္းႏွလံုးဒဏ္ရာေတြဘယ္လိုရလာတယ္ဆိုတာကိုေပါ့၊ သူတို႔ထြက္သြားရင္ေတာင္ အမာရြတ္ေတြက်န္ခဲ႔တယ္မို႔လား
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္မ်ား မင္းကျပလိုက္စမ္းပါကြယ္၊ နာက်င္မႈေတြၿပီးဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္
မင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖို႔ဆိုတဲ႔အခ်ိန္ေလးေတာင္ ရိွဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး
ေဟး ေကာင္မငယ္ေလး မင္းနဲ႔ငါငိုေနၾကတယ္
ဒါေပမယ့္ ေနမင္းႀကီးကေတာ့ ေကာင္းကင္ထက္မွာတည္ေနၿမဲ ငါတို႔အေပၚမွာ ေတာက္ပၿမဲပါပဲ
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္မ်ား ဟိုးအရင္ကလို သီခ်င္းေလးတစ္ခါေလာက္ဆိုျပလွည့္စမ္းပါကြယ္
သီခ်င္းသစ္ေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ဆိုလိုက္စမ္းပါ ေကာင္မငယ္ေလးေရ
အရင္ကလိုမ်ိဳး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ႀကိဳးစားဆိုလိုက္စမ္းပါ
သီခ်င္းသစ္ေလးတစ္ပုဒ္ဆိုလိုက္ပါဦး ေကာင္မငယ္ေလးရယ္။
(ABBA အဖြဲ႔၏ “Chiquitita” ကို ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။)

(သီခ်င္းကို blogရဲ႕လက္ယာဖက္မွာတင္ေပးထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။)
ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ရယ္စရာ ေမာစရာ

**********
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသက္-၁၈ ႏွစ္မျပည့္ရင္ စီးကရက္မေရာင္းပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ အဲဒါ ဥပေဒပါ၊
ေဟ့ ကေလးမ ယူပါ၊ ယူပါ။ ဒါကေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးတာပါ။
**********
အျခားသူတစ္ေယာက္၏ မိန္းမအား ယူရန္လြယ္သည္။ ျပန္၍ေပးရန္ကားမျဖစ္ႏိုင္။
**********
မိုဘိုင္းဖုန္းႏွင့္ အေမးအမ်ားဆုံးေမးခြန္းမွာကား - မင္းဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။
အမ်ားဆုံးအေျဖကား - ေရာက္ေတာ့မွာ။
ယင္းေပၚတြင္အေျခခံ၍ မိုဘိုင္းဖုန္းကုမၸဏီမ်ား ရပ္တည္ေနၾကသည္။
**********
မဂၤလာမေဆာင္မီ

သူ - ေဟး၊ ငါ ေစာင့္ေတာင္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သူမ - က်မကိုထြက္သြားခြင့္ေပးမွာလား။
သူ - စိတ္ေတာင္မကူးရဘူး။
သူမ - ခ်စ္ေရာခ်စ္ရဲ႔လား။
သူ - ေသခ်ာတာေပါ့။
သူမ - ေနာင္က်ေတာ့ ႐ွင္က က်မအေပၚမွာ ေျပာင္းလဲသြားမွာလား။
သူ - မဟုတ္ရပါဘူး၊ ဘာလို႔ ဒါေတြေတြးေနရတာလဲ။
သူမ - အနမ္းေတြေရာ ေပးမွာလား။
သူ - ေပးမွာေပါ့။
သူမ - စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြေရာ ေပးမွာလား ဟင္။
သူ - ဘယ္အေျခအေနပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏိုးပဲ။
သူမ - ႐ွင့္ကို ယုံရမွာလား။

မဂၤလာေဆာင္ အၿပီး - ေအာက္ေျခမွ အထက္သို႔ အစဥ္လိုက္ဖတ္ပါ။
***********
မိမိရင္ေသြးအား ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းသို႔ အနည္းဆုံး တစ္ပတ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ပို႔ေပးသင့္ေပသည္။
သို႔မွသာ ဧည့္သည္မ်ားအား ယင္းကဲ့သို႔ မယဥ္ေက်းေသာ စကားလုံးမ်ား ကေလးက ဘယ္ေနရာမွတတ္ခဲ့သည္ဟု ရွင္းျပစရာနည္းလမ္းရေပလိမ့္မည္။
**********

Read more...

တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ။

>> Sunday, October 14, 2007


ျပတင္းတံခါးမွာ ႏွင္းမ်ားလာ႐ိုက္ခတ္.....

Read more...

ဂြဒ္ဘိုင္မိရြက္ဝါ

- ”ျဖဳတ္”ခနဲေၾကြက်သြားၿပီ

- ”ေထာက္”ခနဲ ျပတ္ေတာက္သြားၿပီ

- ေျမေအာက္ကို ”ခ”သြားတဲ႔ရြက္ဝါေလး

- ျမင္ေနေသးတယ္

- နာမ်ားသြားလား…

- ဟင္း… ေဝ့ဝဲေနတာေလးကလွတာ

- အသက္ရွဴသံေသးေသးေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္


- ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိလွတယ္

- ေတြ႔ၾကရဲ႕လား… အေၾကာမွ်င္ေလးေတြ

- ဝါသြားၿပီ…..

- ေျခာက္သြားၿပီ…

- ”ခြ်တ္”ခနဲ နင္းျဖတ္သြားၾကၿပီ

- ေဟး… ၾကားလား……

- အင္း…. သြားၿပီေလ…ျပန္မလာေတာ့ဘူးတဲ႔

- ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔တယ္

- ေအးခဲေနတဲ႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေပါ့…။ ။



ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး (ေနာက္ဆုံးပိုင္း)

>> Saturday, October 13, 2007

အပိုင္း (၄)
အန္နာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕သို႔ သြားဖို႔ျပင္ဆင္တယ္။ သူမ တစ္လကို ႏွစ္ႀကိမ္ (သို႔) သံုးႀကိမ္ ပီတာစပတ္ၿမိဳ႕ကေန ေမာ္စကုိၿမိဳ႕ကို သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုထြက္သြားတိုင္း သူမေပးတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က သူမရဲ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေရာဂါအတြက္ ဆရာ၀န္ထံမွ အႀကံဥာဏ္ေတာင္းဖို႔လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကေတာ့ မယံုတစ္၀က္ယံုတစ္၀က္နဲ႔ေပါ့။ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ သူမ ေဟာ္တယ္မွာတည္းခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္း သူမေရာက္႐ွိေနေၾကာင္းကို သိရွိေစရန္ အနီေရာင္ ကက္ဦးထုပ္ေလးကို ဂုေရာ့ဆီကို ပို႔လိုက္တယ္။ ဂုေရာ့ သူမ႐ွိတဲ့ေနရာကို သြားေလ့႐ွိတာကိုေတာ့ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕က တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် သတိမထားမိ မသိၾကဘူး။ မေန႔က သူမဆီမွ အမွာပါးလိုက္သည့္ စကားရ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ သြားဖို႔ရန္အခြင့္အေရးက မရခဲ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ နံနက္ခင္းမွာ သူမဆီကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕သမီးပါလိုက္ပါလာတယ္။ သာအဖႏွစ္ေယက္ လမ္းေလ်ွာက္ထြက္လာရာ လမ္ေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွေတာ့ ဆီႏွင္းေတြက ေတာင္ပံုရာပံုျဖစ္လို႔ေနၿပီ။ လမ္းမေပၚမွာေတာ့ ဆီးႏွင္းေတြအရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့အတြက္ ဗြက္ေပါက္လို႔ေနတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဂုေရာ့က…

“ဒီေန႔က အရင္ေန႔ကထက္စာရင္ သံုးဒီရီေလာက္ပိုပူလာတယ္… ဒါေပမယ့္ ဒီအေတာအတြင္း ဆီးႏွင္းကေတာ့ က်ေနအံုးမွပဲ…ေျမႀကီးအေပၚယံမွာပဲ အဲဒီအပူခ်ိန္႐ွိေနတာ… ေလထုထဲမွာ႐ွိိတဲ့ အပူခ်ိန္ဒီဂရီနဲ႔ေတာ့ မတူဘူး…” လို႔ေျပာေတာ့……သမီးက
“ေဆာင္းရာသီမွာ မိုးခ်ဳန္းတာေတြ၊ မိုးႀကိဳးပစ္တာေတြ ဘာလို႔မျဖစ္တာလဲ..”လို႔ေမးလာေတာ့… ဂုေရာ့က အဲဒီအေၾကာင္းကို ႐ွင္းျပခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ သူမနဲ႔ေတြ႕ရန္ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ေနရာကို သြာဖို႔အေၾကာင္းကိုပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ သက္ရွိေတြျဖစ္တဲ့ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ဒီအေၾကာင္းကိုမသိၾကဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရွိတာက ေနာင္ကိုလည္း ဒီအေၾကာင္းကိုဘယ္သူမွ သိၾကလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔့ကိုယ္သူ ဘ၀ႏွစ္မ်ိဳးႏွင့္ အသက္ရွင္ေနရပါ့လားလို႔ ထင္ေနမိတယ္။ ပထမဘ၀က သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာ ၿပီးျပည့္စံုေနတဲ့ဘ၀၊ အလားတူ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အေကာင္းအဆိုး အမွားအမွန္ေတြကို သိလည္းသိၾကတယ္ နားလည္ေပးၾကသူေတြလည္းရွိတဲ့ဘ၀၊ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိေပးလို႔မျဖစ္တဲ့ တိတ္တိတ္ပုန္းလႈပ္ရွားေနရတဲ့ဘ၀။ တစ္စံုတစ္ရာေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္၊ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုေၾကာင့္လို႔ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အေရးပါတဲ့အရာျဖစ္တယ္၊ စိတ္၀င္းစားစရာလည္းေကာင္းတယ္၊ မရွိမျဖစ္ကိုလိုအပ္တ့ဲအေၾကာင္းအရာေတြပါ။ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈဆိုေပမယ့္ အဲဒီကိစၥေတြအေပၚမွာ ႐ိုး႐ုိးသားသားရွိခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလွည့္ဖ်ားခဲ့ဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလးေတြကပဲ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ကို ဆက္လက္အသက္ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ အစပ်ိဳးေပးခဲ့တာပါ။ တျခားသူေတြနဲ႔ စကားေျပာဆိုတဲ့အခါ ဥပမာ ဘဏ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကလပ္ကို အတူသြားေလ့ရွိတဲ့ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဇနီးနဲ႔အတူ ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားေတြတက္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ပြင့္လင္းမႈအျပည့္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအျပည့္ရွိသေယာင္ေပၚလြင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တကယ္ၾကည္ႏူးေနမိတာကေတာ့ အမွန္တရားေတြမေပၚေအာင္ဖံုးအုပ္ထားႏိုင္တဲ့ လိမ္ညာေျပာဆိုႏိုင္မႈ၊ ကာကြယ္ေျပာဆိုႏိုင္မႈေတြနဲ႔ လႈပ္ရားေနရတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရတဲ့ဘ၀မွာပါ။ တစ္ျခားသူေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို သူကုိယ္တိုင္အကဲခတ္ၾကည့္တယ္။ တစ္ျခားသူေတြရဲ႕အျမင္သေဘာထားကိုလည္း မယံုၾကည္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ အၿမဲတမ္းထင္ျမင္ယူဆေနတာက လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕လက္ရွိဘ၀၊ စိတ္၀င္စားမႈအရွိဆံုးဘ၀ကို ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတယ္။ ဥပမာ အေမွာင္ကမၻာထဲမွာ လႈပ္ရွားေနသလုိေပ့ါ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြဟာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္အေနနဲ႔ ရွိေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးလူေကာင္းလို႔ထင္ရတဲ့သူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ကိုေရးကိုတာလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ေပါက္ၾကားသြားမွာကို္ အလြန္စိုးယိမ္ေၾကာင့္ၾကတတ္ၾကတယ္။
သမီးျဖစ္သူက အားကစားရံုမွာ ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဂုေရာ့ကေတာ့ သူမတည္းခိုရာေဟာ္တယ္ရွိတဲ့ေနရာကို ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။ ေဟာ္တယ္ကိုေရာက္ေတာ့ သိုးေမြးအက်ၤီကိုခြ်တ္ ခ်ိတ္မွာခ်ိတ္ကာ သူမရဲ႕အခန္းတခါးကို ညင္သာစြာေခါက္လိုက္တယ္။ သူမကေတာ့ သူအႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆံုး မီးခိုးေရာင္၀တ္စံုကို၀တ္ကာ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ရင္ေမာရင္း မေန႔ညေနကတည္းက ဂုေရာ့ေရာက္လာမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာပါ။ တခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႔၊ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္လည္းမရွိ။ သူမက ခ်က္ခ်င္းသူ႔ရင္ခြင္ဆီကိုေျပး၀င္လာေတာ့ အခန္းထဲကိုမ၀င္ပဲ အေတာ္ၾကာရပ္ေနမိတယ္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္မေတြ႔ျဖစ္ၾကတာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလုိျပန္လည္ဆံုေတြ႔ၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အနမ္းေတြက ရွည္လ်ားၾကာျမင့္ခဲ့တာေပါ့။
ဂုေရာ့က “ပီတာစပတ္မွာေနရတာ ေနထိုင္ရတာအဆင္ေျပလား…. ဘာသတင္းေတြမ်ား ထူးေသးလဲ…” လို႔ေမးေတာ့…
သူမက “ခဏေစာင့္ပါအံုး… အဲဒီေမးခြန္းေတြကို အခုမေျဖပရေစနဲ႕…”
သူမငိုေနေသာေၾကာင့္ စကားမေျပာႏိုင္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန လွည့္ထြက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို သုပ္လို႔ေနတယ္။ သူကေတာ့ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ရင္း…
“ငါရွိေနတုန္း သူမငိုပါေစ”လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူ႔အတြက္ လက္ဖက္ရည္ယူလာဖို႔ ဖုန္းဆက္မွာလုိက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနခိုက္ သူမက ျပတင္းေပါက္ဘက္ကုိလွည့္ကာ ရပ္ေနတယ္။ စိုးယိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈေတြေၾကာင့္ သူမငိုေနတာပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ဟာ ေၾကကြဲဖြယ္ရာဘ၀ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယက္ဟာ သူခိုးေတြလိုေပါ့ တျခားသူေတြမျမင္ေအာင္ ပုန္း႐ွိဳးကြယ္႐ွိဳးနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ေတြ႔ၾကရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေလး မၿပိဳကြဲႏိုင္ေလာက္ပါဘူးလို႔လည္း ထင္ေနမိတယ္။
“မင္းငိုတာ ေတာ္ေလာက္ၿပီးကြာ… ရပ္ပါေတာ့” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ဟာ မၾကာခင္ၿပီးဆံုးေတာ့မယ္လို႔ သူက ထင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္လဲဆိုတာေတာ့ အတိအၾကမသိဘူး။ အန္နာက သူ႔ကို အသဲအသန္ု စြဲလန္းေနတာပါ၊ ၿပီးေတာ့ သူထင္ထားတာထက္ကို သူ႔ကို ပိုခ်စ္ေနတဲ့သူပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပတ္သက္ခဲ့တာေတြ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဆံုးသတ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကို သူမကိုေျပာျပဖို႔ သူ႔မွာအင္အားမရွိခဲ့ဘူး။ သူမအေနနဲ႔က အဲဒီလိုေျပာလည္း ယံုၾကည္မွာမဟုတ္ဘူး။
သူမအနားကုိ ခ်ဥ္းကပ္သြားၿပီး သူမပုခုံးကိုကိုင္ကာ တစ္စံုတစ္ရာေျပာမယ့္ဟန္ျပင္ေနတုန္း သူ႔ရဲ႔ပံုရိပ္ကို မွန္ထဲမွာ ျမင္လိုက္မိတယ္။
သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြဟာ အရင္ကလို ေရႊအိုေရာင္မဟုတ္ေတာ့ တစ္စတစ္စနဲ႔ အျဖဴေရာင္ကိုေျပာင္းလဲေနၿပီ။ ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ သူဟာ တျဖည္းျဖည္းအိုမင္းလာၿပီ၊ အရင္ကလုိ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိေသာ ရုပ္ရည္လည္းမရွိေတာတာသိရေတာ့့ သူ႔ကိုယ္သူ အံ့ၾသေနမိတယ္ ၀မ္းနည္းသလို ခံစားေနမိတယ္။ သူလက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ပုခံုးအစံုကေတာ့ ပူေႏြးလို႔ တုန္ရင္လို႔ေပါ့။ သူမလည္းပဲ သူကဲ့သို႔ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာ အလွအပေတြ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာပဲ။ သူမ ငါ့ကိုဘာေၾကာင့္ စြဲစြဲလန္းလန္းခ်စ္ေနတာလဲ။ သူအေနနဲ႔ ဆံုဆည္းခဲ့ဖူးတဲ့မိန္းမေတြကို သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခဲ့တဲ့သူလည္း မရွိဘူး။ မိန္းမေတြဟာသူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို ဖန္တီးၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေယာက်ၤားနဲ႔တူတဲ့သူတစ္ေယာက္ကုိ အငမ္းမရရွာေဖြတတ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္အမွားကိုတစ္ေယာက္ သတိထာမိတဲ့အခါလည္း ဆက္လက္ၿပီးခ်စ္ေနၾကတယ္။ မိန္းမေတြအမ်ားႀကီးထဲက ဘယ္သူမွ သူနဲ႔အတူ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကဘူး။ အခ်ိန္ေတြတာ ကုန္သြားခဲ့တယ္ မိန္းမေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္တယ္ အတူေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္ ၿပီးေတာ့ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာကလြဲလို႔ က်န္တာေတြအားလံုးကို သေဘာက်ခဲ့တယ္။
ေအာ္…. အခုေတာ့လည္း ဆံပင္ေတြျဖဴေတာ့မွ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ကို ေတြ႔ရွိခဲ့၊ ခံစားေနမိတယ္။
အန္နာနဲ႔ ဂုေရာ့တို႔ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အိမ္နီးခ်င္းလိုတစ္မ်ိဳး ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးလိုတဖုန္ ခင္ပြန္းနဲ႔ဇနီးလိုတသြယ္ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းလိုပံုစံမ်ိဳးေတြနဲ႔ အရမ္းကိုခ်စ္ေနၾကၿပီ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ ကံၾကမၼာ ကိုယ့္ဖာသာ ဖမ္းတီးမယ္လို႔ ခံယူထာၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား တစ္ျခားသူေတြကို လက္ထပ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ တာလဲဆိုတာကိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အျမင္သာဆံုးဥပမာနဲ႔ေျပာရရင္ တသီးတျခားဆီျဖစ္ေနတဲ့ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ အဖမ္းခံထားရတဲ့ ငွက္ဖို ငွက္မ လိုေပါ့….
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အတိတ္ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရွက္မေနေတာ့ပဲ ခြင့္လြတ္ခဲ့ၾကသလို အခုလက္ရွိအေျခအေနကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္လာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ဟာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာကိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးသတိထားမိလာတယ္။ သူမနဲ႔ဲျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခ်ိန္အေစာပိုင္းမွာေတာ့ သူက ေခါင္းထဲမွာစဥ္းစားမိသမွ် စကားလံုးေတြကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာေနမိတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သ႔ူအေနနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မေဆြးေႏြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နက္႐ွိဳင္းတဲ့ သံေယာဇဥ္ကုိ ပိုၿပီးႏူးည့ံေစခ်င္လာတယ္။ ပိုၿပီးခိုင္ၿမဲေစခ်င္လာတယ္…
“မငိုပါနဲ႔ေတာ့ကြာ… ဒီေလာက္ဆို အငိုရပ္သင့္ၿပီ… ငါတို႔ တစ္ခုခုစဥ္းစားၾကရေအာင္…” လို႔ သူကေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ပုန္း႐ွိဳးကြယ္႐ွိဳးေနရတာေတြ၊ သူမ်ားကိုလိမ္ညာရတာေတြ၊ တစ္ၿမိဳ႕တစ္နယ္စီမွာေနရတာေတြ၊ အခ်ိန္အၾကာႀကီးမေတြ႕ဘဲေနရတာေတြ ကလြတ္ေျမွာက္ဖို႔ အေျဖကိုရွာခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးကေန ဘယ္လိုရုန္းထြက္မလဲ။
“ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ…” ဦးေခါင္းကိုကုပ္လ်က္ ဂုေရာ့စဥ္းစားေနမိတယ္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာမွာေတာ့ သူတို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ လွပေသာ ဘ၀အသစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခ်င္ေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး နားလည္သေဘာေပါက္လက္ခံလာတာကေတာ့…
“ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ေတြ ၿပီးဆံုးဖို႔ဆိုတာ ေ၀းသတဲ့ေ၀းလို႔ ေနပါၿပီ၊ ၿပီေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး အလြန္႐ွဳပ္ေထြးလွတဲ့ ေျပာျပဖို႔အလြန္ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနကို စတင္ဖန္တီးမိေနၾကၿပီ”

ဤတြင္ ၀တၳဳၿပီးပါၿပီ။
စာဖတ္သူအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ။

Read more...

ရယ္စရာ

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။


မိန္းမပ်ိဳကေလးတစ္ေယာက္သည္ နံနက္ခင္း ငါးနာရီခန္႔တြင္ ကပြဲအၿပီး ေစ်းဆိုင္တစ္ခုထဲသို႔၀င္ကာ သူမ၏အေမဆီကို ဖုန္းဆက္သည္။
- ေမေမ၊ တစ္ခုခု၀ယ္ခဲ့ရမလား။
-ေအး၊ ကိုယ္ဟာကို တိုက္ခန္း၀ယ္ၿပီး သီးသန္႔သာေနေတာ့။
**************************************************
စားေသာက္ဆိုင္ထဲသို႔ မိသားစုတစ္စု( ေမေမ၊ေဖေဖ၊သား) ၀င္လာသည္။ စားၾက၊ေသာက္ၾက ၿပီးေသာအခါ ပိုက္ဆံရွင္းေလသည္။
ေမေမ - ၀ိတ္တာ! စားထားတာက်န္တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထုပ္ၿပီးေပးပါ။ အိမ္မွာ ေခြး႐ွိလို႔။
သား - ေမေမ၊ အိမ္မွာ ေခြးေမြးမလို႔လား။

Read more...

ရယ္စရာ

>> Thursday, October 11, 2007

႐ု႐ွားဟာသတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ ၿပဳံးရယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။


***************************************
အေျခခံပညာေက်ာင္း၊ စာသင္ခန္းတစ္ခုတြင္
- ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားတို႔ လွ်ပ္စစ္ဘယ္ကေန ရသလဲ သိၾကသလား။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေျဖသည္။
- ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ေတာအုပ္ထဲက။
- မင္းကဘာလို႔ အဲဒီလိုထင္တာလဲ။
- ဒီေန႔မနက္ခင္းမွာ အေဖမုတ္ဆိတ္ေမြးရိတ္ခါနီး ေျပာတယ္
"ဒီေမ်ာက္ေကာင္ေတြ လွ်ပ္စစ္ကိုျဖတ္လိုက္ျပန္ၿပီ။"
***************************************
သားကအေဖကိုေျပာသည္။
- အေဖ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံတစ္ရာေလာက္ေပးပါဦး။
- သား၊ မင္းအရြယ္က ဒီေလာက္အေသးအမႊားကို အေဖဆီမွာေတာင္းရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ။
- အေဖမွန္တယ္။ တစ္ေထာင္ေပး။
***************************************
-ေဒါက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္က်ေရာဂါရွိေနလို႔။
- အေကာင္းဆုံးေဆးကေတာ့ - အလုပ္ထဲမွာ ေခါင္းႏွစ္ထားဖို႔ပဲ။
- ေဒါက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ကြန္ကရစ္ေဖ်ာ္တဲ့သူပါ။
***************************************
- အေမရိကန္ႏိုင္ငံလုပ္ စြမ္းအားျပင္း ဓာတုေဗဒလက္နက္ကို ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ။
- မက္ေဒၚနယ္။
***************************************
- ေဘာက္ဆင္ထိုးတယ္ဆိုတာ အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ အားကစားဗ်။ ကြ်န္ေတာ္အဲဒါနဲ႔လုပ္စားတာ။
- ခင္ဗ်ားက နာမည္ႀကီးေဘာက္ဆင္သမား ထင္တယ္ေနာ္။
- ဟုတ္ဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က သြားဆရာ၀န္။
***************************************
ဆရာ - ကေလးတို႔ အလြန္ထူးဆန္းတဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုမ်ား ဥပမာေပးႏိုင္မလား။
ေက်ာင္းသား - ကြ်န္ေတာ့္ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္က တစ္ခုတည္းၿပီးေတာ့ တစ္ရက္တည္း။
***************************************
စုံေထာက္က မ်က္ျမင္သက္ေသကိုေျပာသည္။
- လူစိမ္းတစ္ေယာက္က မင္းရဲ႕ မိေထြးကို ႐ိုက္ေနတာကို ဘာျဖစ္လို႔ အကူအညီ ေပးဖို႔အလ်င္တလိုမလုပ္တာလဲ။
- ဘာ။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး က်ဳပ္မိေထြးကို႐ိုက္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား။
***************************************
သြားေဆးခန္းမွ လူနာတစ္ေယာက္ခုန္ေပါက္ထြက္လာသည္။
မိန္းမ - ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။
လူနာ - သြားႏွစ္ေခ်ာင္းႏႈတ္ခဲ့လို႔။
မိန္းမ - ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းထပ္နာလို႔လား။
လူနာ - ဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဆီမွာ ပိုက္ဆံျပန္အမ္းစရာမ႐ွိလို႔။
***************************************
ref: http://planeta.rambler.ru/users/rolling-star/25980387.html

Read more...

Saint Basil's Cathedral

>> Tuesday, October 9, 2007


ref: http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Basil%27s_Cathedral

Read more...

ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး

>> Saturday, October 6, 2007

အပိုင္း(၃)
ေမာ္စကို႔ၿမိဳ႕က အိမ္အားလုံးကေတာ့ ေဆာင္းရာသီေအာက္မွာ အိပ္စက္ေနၾကၿပီ။ နံနက္တိုင္း အေအးဓာတ္ကို အံတုႏိုင္ဖို႔ မီးဖိုကို မီးထိုးရတာကလည္း အေမာပါပဲ။ ကေလးေတြ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီး အားကစား႐ံုသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွာင္ေနတဲ့အတြက္ အိမ္ေဖာ္မိန္းမႀကီးက မီးအိမ္ကို တခဏ မီးထြန္းညိွေပးပါတယ္။ ဆီးႏွင္းေတြလည္း တဖြဲဖြဲနဲ႔ အျပင္မွာေတာ့ ေရခဲေလာက္ေအာင္ ရာသီဥတုက ေအးေနပါၿပီ။ ႏွင္းေတြက်တဲ့ ပထမဆံုးေန႔မွာပဲ စြတ္ဖားလွည္းနဲ႔ ၿမိဳ႔တြင္းကို ေလွ်ာက္သြားမိတဲ့အခါ အျဖဴေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ေျမျပင္ႀကီးရယ္၊ အျဖဴေရာင္ေတြနဲ႔ ဖုန္းအုပ္ထားတဲ့အိမ္ေခါင္မုိးေတြကို ႏွစ္လိုဖြယ္ ျမင္ေနရတယ္၊ ႏူးညံ့တဲ့ ေလေျပေလညွင္းတုိ႔ကို ရွဴရွိက္ရတာကလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းလိုက္လဲ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဟိုး…လူငယ္ဘ၀ကို သတိရေနမိတယ္ေပါ့။ ရြက္ေဟာင္းေတြေၾကြေနၿပီး သစ္ပင္အိုႀကီးေတြလိုၿဖစ္ေနတဲ့ သံပုရာပင္၊ ဘုဇပတ္ပင္၊ အျဖဴေရာင္ရွိတဲ့ ျမဴမႈံတို႔ရဲ႕အလွ၊ စိတ္ကိုၾကည္လင္ေစတဲ့ သဘာ၀အလွအပေတြက ဆီးပင္၊ ဆိုက္ပရပ္(စ္)ပင္တို႔ရဲ႔အလွထက္ လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ေနရာယူေနၾကၿပီ။ ဒီလိုေဆာင္းရာသီရဲ႕အလွအပေတြေၾကာင့္ ပင္လယ္ႀကီးအေၾကာင္းႏွင့္ ေတာင္းတန္ေတြအေၾကာင္းကို မစဥ္းစားခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ရာသီဥတုသာရာတဲ့ေန႔မွာ ဂုေရာ့ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သားေမြးကုတ္အက်ၤီ္၊ လက္အိတ္ေတြ၀တ္ၿပီး ပီသရုိလမ္းမႀကီးအတိုင္း လမ္းေလွ်က္ရတဲ့ အခါ၊ ခရီးအသစ္တစ္ခုကို ထြက္ရတိုင္း ေႏြရာသီအပန္းေျဖရက္မွာ ၾကည္းႏူးခဲ့ရတာေတြကုိ ေမ့ေပ်ာက္သလို ရွိလာတယ္။ သူကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ရဲ႕လူေနမႈဘ၀ကို ျပန္လည္ခံစားလာရတယ္။ တစ္ေန႔ကို သတင္းစာသံုးေစာင္ ဖတ္ေလ့႐ွိတယ္။ ဟိုတယ္၊ ႏိုက္ကလပ္၊ ညစာစားပြဲ၊ ႏွစ္ပတ္လည္အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြက သူ႔ကို ျမဴဆြယ္ေနၾကတယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္လို႔ေနတယ္။ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ေ႐ွ႕ေန၊ အႏုပညာ႐ွင္ေတြက သူ႔ဆီကိုအလည္အပတ္လာၾကတယ္။ သူက ေဒါက္တာကလပ္မွာလည္း ပါေမာကၡေတြနဲ႔ ဖဲကစားေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသီးအရြက္ေပါင္းစံုနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ဆလပ္တစ္ပန္းကန္ကိုလည္း တစ္ထိုင္တည္း စားႏိုင္လာတယ္။

မၾကာခင္ လအနည္းငယ္မွာပဲ အန္နာကို သူ႔စိတ္ထဲကေန တိမ္တိုက္မ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြာသလို တျဖည္းျဖည္းေမေပ်ာက့္ႏိုင္လာၿပီး လွပေသာအၿပံဳးအိပ္မက္အျဖစ္ပဲ က်န္ရစ္ေနမယ္ လို႔ထင္ခဲ့တာ။ လေတြ တစ္လၿပီးတစ္လကုန္လာခဲ့တယ္၊ ေဆာင္းကလညး္ပိုၿပီး ေအးသည္ထက္ေအးလာခဲ့ေပမယ့္ အန္နာနဲ႔ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြဟာ မေန႔တစ္ေန႔ကလုိပဲ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေရာင္ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူမကိုသတိရတဲ့စိတ္ေတြက ဖိစီးလို႔လာတယ္။ ညေနပိုင္းတိတ္ဆိတ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဆိုရင္ သူ႔အခန္းထဲက ကေလးေတြရဲ႕စာက်က္သံေတြကို ၾကားေယာင္ေနသလိုလို၊ ေဟာ္တယ္က လွပတဲ့ေတးသီခ်င္းသံေတြကိုၾကားေနသလိုလို၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းတိုက္ခတ္သံေတြလိုလို စိတ္ထဲမွာေ၀ခြဲမရေအာင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အတိတ္ကပံုရိပ္ေတြျဖစ္တဲ့ (ပင္လယ္ကမ္းစပ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ နံနက္ေစာေစာ တိမ္ေတြနဲ႔လွပေနတဲ့ ၿမိဳ႕အေၾကာင္း၊ ကမ္းစပ္မွာ ဘယ္ညာယိမ္းေနတဲ့ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြႏွင့္ သူမကို နမ္းခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြကို) စိတ္ထဲမွာ ျပန္လည္ျမင္ေရာင္လာျပန္တယ္။ အခန္းထဲမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာလမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ သူမကိုသတိရလိုက္၊ ၿပံဳးလိုက္၊ ၿပီးေတာ့ သတိရျခင္းေတြက အိပ္မက္ေတြအျဖစ္ေျပာင္းသြားလိုက္၊ အတိတ္ကအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ေရွ႕ဆက္ၿပီးဘာေတြျဖစ္မလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးပံုရိပ္ေတြက ေႏွက္ယွက္လာလိုက္… သူမအေၾကာင္းကိုအိပ္မက္ မမက္ေပမယ့္ သူမက သူ႔ရဲ႕ေနာက္ကေန အရိပ္ပမာလိုက္ေနသလိုလို၊ သူ႔ရဲ႕ ေဘးမွာ အၿမဲရွိေနသလိုလို ထင္ေနမိတယ္။ မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တိုင္း သူမကိုျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ သူမက အရင္ကထက္စာရင္ ပိုၿပီး လွပလာသလုိလို၊ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳလာသလုိလို၊ ႏူးည့ံလာသလိုလိုပါပဲ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ရာလ္သာ ၿမိဳ႕မွာေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့သူအျဖစ္နဲ႔ ႏိုင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ အခုေတာ့ပိုၿပီး ၾကည့္ေကာင္းသလိုလို၊ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလာသလိုလုိ္၊ ညေနေရာက္တိုင္း စာအုပ္စင္ရွိရာကေန၊ မီးဖိုရွိရာကေန၊ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာကေန သူမက သူ႔ကို စိမ္းစိမ္းႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနသလို၊ သူမရဲ႕အသက္႐ွဴ႐ွိဳက္သံေတြ၊ သူမရဲ႕ ဂါ၀န္နဲ႔ ၾကမ္းျပင္ ပြတ္တိုက္သံေတြ ၾကားေယာင္ေနမိ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ လမ္းမေပၚမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြကို ၾကည့္ရတာကလည္းအေမာပါပဲ… အန္နာနဲ႔တူတဲ့သူမ်ားေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ႐ွာေဖြမိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားေနရတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ သတိရေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိ ဖြင့္ဟေျပာဆိုခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိမ္အျပင္မွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘဏ္မွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္းေကာင္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔မ သူရဲ႕အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဘာအေၾကာင္းကို ေျပာရမွာလဲ။ သူမကိုခ်စ္ေရာခ်စ္ခဲ့ ရဲ႕လား။ သူမနဲ႔ပတ္သက္ခဲ့တာေတြဟာ စိတ္၀င္စားယံုသက္သက္လား၊ စိတ္လႈပ္႐ွားယံုသက္သက္လား၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို လွလွပပ ခံစားယံုလား။ မိန္းမေတြအေၾကာင္း၊ အခ်စ္အေၾကာင္းကို မေရမရာေျပာေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူကမွ ဒီကိစၥကို မခန္႔မွန္းမိႏိုင္ဘူး။ သူ႔ဇနီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာမွာေသခ်ာတယ္….ဘယ္လိုေျပာမလဲဆိုေတာ့…ရွင္ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာဖို႔သင့္ေတာ္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး… ကိုယ္အသက္ကိုမွ အားမနာ…
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ညအခ်ိန္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ေဒါက္တာကလပ္ကေန ျပန္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာမြန္းၾကပ္လာလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို
“ရာလ္သာၿမိဳ႕မွာ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ငါအသိမိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို မင္းသိခဲ့မယ္ဆိုရင္….”
သူငယ္ခ်င္းက စြတ္ဖားလွည္းေပၚမွာထိုင္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လာၿပီး..
“ဒမီသရီ ဒမီသရိခ်္”
သူက “ဘာလဲ”
သူငယ္ခ်င္းက “မၾကာေသးခင္ကဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလုပ္တာ မွန္ပါတယ္။ ငါးမေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ခန္႔ညားတဲ့ေယာက်ၤားၾကီးလိုေပါ့…”
အဲဒီသာမန္စကားလံုးေတြက အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ သူ႔ထိခိုက္သလုိျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ သူ႔ကို မရုိးသားတဲ့သူ၊ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်တဲ့သူအျဖစ္ ေဖာ္ျပေနသလိုပဲ။ ဘယ္လိုစိတ္ရိုင္းေတြလဲ။ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာေတြလဲ။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းလုိက္တဲ့ ညေတြလဲ။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းတဲ့၊ ဆြဲေဆာင္မႈကင္းမဲ့တဲ့ ေန႔ေတြလဲဲ။ ဂုေရာ့ အလြန္အကၽြံ ဖဲကစားတယ္၊ စားတယ္၊ ေသာက္တယ္၊ ေျပာၿပီးသား စကားေတြကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါေျပာေနတယ္။ မလုိအပ္တဲ့ အလုပ္ပိုေတြ၊ စကားအပိုေတြက သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြ၊ အေကာင္းဆံုးအားအင္ေတြကို ၀ါးၿမိဳပစ္သလိုထင္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးၾကေတာ့ အေတာင္ပံမရွိတဲ့ဘ၀၊ ဘာမွ အသံုးမက်တဲ့ ဘ၀၊ ဘယ္ေနရာကိုမွ ေျပးထြက္သြားလို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ တသက္လံုးေနရတဲ့ဘ၀ အျဖစ္နဲ႔ပဲ က်န္ရစ္ေနသလို ျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ေတြရွဳပ္ေထြးေနလို႔ တစ္ညလံုး အိတ္မေပ်ာ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေခါင္းကိုက္ေ၀ဒနာကို ခံစားလာရတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြရဲ႕ညတိုင္းလိုလို အိတ္လို႔မရေတာ့တဲ့ ေ၀ဒနာကိုခံစားလာရၿပီး အိပ္ရာေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္၊ စဥ္းစားလိုက္၊ အခန္းထဲမွာ အေရွ႕ေထာင့္မွ အေနာက္ေထာင့္ကို လမ္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ကေလးေတြေပၚမွာလည္း ၿငီးေငြ႕လာတယ္၊ ဘဏ္မွာအလုပ္လုပ္ရတာကိုလည္း စိတ္၀င္စားမႈမ႐ွိေတာ့၊ ဘယ္ေနရာကိုမွလည္း သြားခ်င္စိတ္မ႐ွိ၊ ဘာကိစၥ ဘာအေၾကာင္းမွလည္း ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။
ဒီဇင္ဘာလ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ခရီးထြက္ဖို႔ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။
“ဘဏ္က ေကာင္ေလးတစ္ေယက္ရဲ႕ကိစၥနဲ႕ ပီတာစပတ္ၿမိဳ႕ကို သြာရမယ္” လို႔ ဇနီးျဖစ္သူကို ေျပာတယ္။ တကယ္လို႔ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူအေနနဲ႔ အန္နာကို ေတြ႕ဆံုခ်င္တယ္၊ စကားေတြေျပာခ်င္တယ္၊ တစ္ေနရာရာမွာေတြ႕ၾကဖို႔အစီအစဥ္ကိုလည္း ေျပာျပခ်င္တယ္။
နံနက္ေစာေစာမွာပဲ ပီတာစပတ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေဟာ္တယ္က အေကာင္းဆံုးအခန္းတစ္ခန္းကို ငွားလိုက္တယ္။ အန္နာႏွင့္ သူမခင္ပြန္းတို႔ဟာ သူတည္းခိုရာ ေဟာ္တယ္အနီးမွာ႐ွိတဲ့ လမ္းမွာပဲ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ ေနၾကေၾကာင္း၊ သူတို႔က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထိုင္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူတို႔မွာ ကုိယ္ပိုင္ျမင္းေတြ႐ွိၿပီး သူမရဲ႕ခင္ပြန္းကို ဒီၿမိဳ႕ကလူတိုင္းက သိၾကေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ သူသိခ်င္တဲ့ သတင္းေတြကို ေဟာ္တယ္၀န္ထမ္းထံမွ သိခဲ့ရတယ္။ အန္နာေနထိုင္ရာလမ္းဆီကို ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ၿပီး သူ႔မရဲ႕အိမ္ကိုရွာေဖြခဲ့တယ္။ အိမ္ကိုေတာ့ အလြန္ရွည္လ်ားၿပီး မီးခိုးေရာင္သုတ္ထားေသာ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းထားတယ္။ ျပတင္းေပါက္ရွိရာကိုတလွည့္၊ ၿခံစည္း႐ိုးကိုတလွည့္ ၾကည့္ၿပီး…
“ဒီေလာက္ခိုင္ခံ့တဲ့ ၿခံစည္း႐ုိးကေန ဘယ္လိုမ်ား ထြက္လာႏိုင္ပါလိမ့္” လို႔ေတြးေနမိတယ္။ သူဆက္လက္စဥ္းစားေနမိတာက…
“ဒီေန႔က အလုပ္အားရက္၊ သူမရဲ႕ခင္ပြန္း အိမ္မွာပဲ ႐ွိႏုိင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ထဲကို ဒီအတိုင္း၀င္သြာလို႔က ဘယ္လိုမွ မသင့္ေတာ္ဘူး၊ အထင္မွား၊ အျမင္မွားစရာေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္၊ စာေရးၿပီး အေၾကာင္းၾကားမယ္ဆိုရင္လည္း တကယ္လို႔ အဲဒီစာက အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သူ႔မရဲ႕ခင္ပြန္းလက္ထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ရင္ အစီအစဥ္ေတြအားလံု သဲထဲေရသြန္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ သူမအိမ္ထဲကေန ထြက္လာမယ့္ ေန႔တစ္ေန႔ကိုပဲ ေစာင့္ေနတာက ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္…” ၿခံစည္း႐ိုးအနီးမွာ႐ွိတဲ့ လမ္းမတေလွ်ာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း သူမအိမ္ထဲကေန ထြက္လာမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနမိခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ တခါး၀ဆီကုိ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ ၀င္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေခြးေဟာင္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ တစ္နာရီနီးပါးအၾကာမွာေတာ့ စႏၱယားတီးသံကိုၾကားရၿပီး ေတးသြားသံက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အန္နာတီးေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ပဲ စိတ္ထဲကထင္ေနမိတယ္။ တခဏအၾကာမွာေတာ့ တခါးမႀကီးပြင့္လာၿပီး အသက္ႀကီးႀကီးမိန္းမတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္၊ သူ႔ေနာက္ကေန သူျမင္ဖူးခဲ့ဘူးတဲ့ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ လိုက္လာတယ္။ သူက ေခြးေလးကို ေခၚလုိက္မယ္စိတ္ကူးေနတုန္း ႐ုတ္တရက္စိတ္လႈပ္႐ွားလာသျဖင့္ ေခြးေလးနာမည္ကို မမွတ္မိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ လမ္းမတေလ်ွာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿမဲေလွ်ာက္ေနရၿပီး မီးခိုးေရာင္႐ွိတဲ့ ၿခံစည္း႐ိုးကို ပိုၿပီးေတာ့ၾကည့္မရျဖစ္လာတယ္။ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့တဲ့ပံုစံနဲ႔ စဥ္းစားမိတာက “အန္နာ သူ႔ကိုေမ့ေနခဲ့ၿပီးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ေနၿပီးလား၊ နံနက္ခင္းကေန ညေနေစာင္းထိ အိမ္ထဲကေန အိမ္ျပင္မထြက္ရဘဲ ဒီေသာက္ၿခံစည္း႐ုိးကိုပဲ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒီလုိအေျခအေနေတြျဖစ္ေနခဲ့ရင္လည္း သဘာ၀က်ပါတယ္ေလ… ”
အဲဒီေနာက္ ေဟာ္တယ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့တာနဲ႔ ထိုင္ခံုေပၚမွာ အၾကာႀကီးထိုင္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္စာစားတယ္၊ တစ္ေန႔လည္လံုး အိပ္ေနလုိက္တယ္။ ညေနေစာင္းမွပဲ အိပ္ရာကႏိုးၿပီး မည္းေမွာင္္ေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကိုၾကည့္ရင္း…
“အရာအားလံုးဟာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္စရာ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဒီေနရာမွာ ဘာေၾကာင့္ တစ္ေန႔လည္လံုး အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရတာလဲ။ အခုညမွာ ငါဘာလုပ္ရမလဲ…” ဆိုၿပီးေတြးေနမိတယ္။ အိပ္ရာေပၚမွာ ထိုင္ေနကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အမူအရာနဲ႔…
“ဟိုေနရာမွာ ေခြးေလးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး၊ ေဟာဒီမွာက ငါနဲ႔ ရင္ခုန္စရာျဖစ္ရပ္တစ္ခု… လာၾကပါ၊ ထုိင္ၾကပါ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနာက္ေျပာင္သလို ေျပာေနမိတယ္။
နံနက္ေ၀လီေ၀လင္း ဘူတာကိုေရာက္ေတာ့ “အမ်ိဳးသမီးအကဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔” ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းကို ျမင္လုိက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကပြဲ႐ံု႐ွိရာသို႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။
“ပထမဆံုးအႀကိမ္ကျပမည့္ပြဲကို သူမလာေရာက္ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ရာ လံုး၀ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မယ္” လို႔ ေတြးမိေနတယ္။
ကပြဲ႐ံုမွာေတာ့ ေနရာကျပည့္ေနၿပီ။ တုိင္းအဆင့္ကပြဲ႐ုံေတြလို ျမဴမႈံေတြက မီးသီးမီးလံုးတို႔ရဲ႕အေပၚမွာ႐ွိေနတယ္၊ ႐ုံထဲမွာလည္း ဆူညံသံေတြနဲ႔ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေနတယ္။ ကပြဲမစမီ ပထမဆံုးအတန္းမွာ ကတဲ့သူေတြ အ၀တ္အစားလဲဖို႔ လုပ္ေပးရတဲ့သူေတြ ေနရာယူထားၾကတယ္။ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ရဲ႕ထိုင္ခံုေနရာေတြမွာ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ရဲ႕သမီးက ခန္႔ညားစြာေနရာယူထားတယ္။ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ကိုယ္တိုက္ကေတာ့ ကုလားကာေနာက္မွာ ကြယ္ေနလို႔ သူရဲ႕လက္ကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္။ ပိတ္ကားၾကီးခ်ထားၿပီး သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးကလည္း အေတာ္ၾကာၾကာတီးခတ္လို႔ေနတယ္။ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္က တဖြဲဖြဲနဲ႔၀င္လာၿပီး ေနရာယူေနၾကတယ္။ ဂုေရာ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၀င္လာသမွ်ပရိတ္ထဲကေန အန္နာကို ႐ွာေဖြေနမိတယ္။ အန္နာ ၀င္လာၿပီး တတိယအတန္းမွာ ထိုင္ေနတယ္။ ဂုေရာ့ သူမကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္လာတယ္။ သူနားလည္လာတာက သူ႔ကိုယ္သူ အခုအခ်ိန္မွာ တန္ဖိုး႐ွိတဲ့သူ အေရးပါတဲ့သူကဲ့သို႔ မျမင္ေတာ့ဘူး။ သူမကေတာ့ ဘာမွအေရးမပါ၊ မထူးျခား၊ အသက္ငယ္ေပမယ့္ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုးကို စိုးမိုးထားႏိုင္တယ္။ သံစံုတီး၀ိုင္းမွ ထြက္လာတဲ့ သာယာညိမ့္ေညာင္းမႈမ႐ွိေသာအသံေတြေအာက္မွာ သူကေတာ့ သူမရဲ႕ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို ပဲ ေတြးေနမိတယ္။ အန္နာနဲ႔အတူ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါေဘးကပါလာၿပီး သူမနံေဘးမွာပဲ ထိုင္ေနတယ္။ လူငယ္က အရပ္ကရွည္၊ ခါးက ကိုင္း၊ အၿမဲတန္းလိုလို လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ဦးေခါင္းကလည္း တုန္ေနတယ္။
သူခင္ပြန္းလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ဂုေရာ႔ေတြးေနမိတယ္။
ပထမပိုင္းၿပီးလို႔ ခဏနားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမခင္ပြန္းက ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္ အျပင္ကိုထြက္သြားတယ္။ ဂုေရာ့ သူမထိုင္ေနတဲ့ ေနရာကို ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး အစြမ္းကုန္ၿပံဳးလ်က္ ကတုန္ကယင္အသံနဲ႔ သူမကို…
“မဂၤလာပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
သူမ ဂုေရာ့ကိုျမင္လိုက္တဲ့အခါ သူမ၏မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားတယ္။ မိမိ၏မ်က္လံုးမ်ားကို မယံုၾကည္ႏိုင္ျဖစ္ကာ ေနာက္ထပ္တဖန္ ေၾကာက္ရြံ႕စြာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ လက္ထဲက မွန္ဘီလူးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္လ်က္ မူးေမ့လဲမက်ေအာင္ မိမိကိုယ္ကိုထိန္းထားေနရတဲ့သူမရဲ႕ အမူအရာကသိသာထင္ရွားေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာေတာ့ ဆြံ႕အလ်က္ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ၾက။ သူမက ျပန္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ဂုေရာ့မွာ သူမအနားထိုင္သင့္မထိုင္သင့္ေတြေ၀ေနရင္း သူမရဲ႕ကေမာက္ကမအမူအရာေၾကာင့္ အလန္႔တၾကားျဖစ္ကာ သူမအနီးမွာ ရပ္ေနမိတယ္။ တေယာႏွင့္ ပုေလြတူရိယာတို႔စတင္တီးခတ္ေသာအသံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္လန္႔ျဖတ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ လူေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္မ်ားေနၾကသလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာမလံုမလဲျဖစ္လာတယ္။ သူမက ထိုင္ရာကေနထကာ ထြက္ေပါက္႐ွိရာကို လွ်င္ျမန္စြာထြက္သြားတယ္။ သူကလည္း သူမေနာက္ကေနလိုက္သြားၿပီး ႏွစ္ေယက္သား စၾကၤံလမ္းတစ္ေလွ်က္၊ ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္ ဆင္းလိုက္ တက္လိုက္နဲ႔ ေျခမကိုက္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေရွ႕ကလူမ်ားကိုလည္း သတိမထားမိ။ တိုက္ခတ္လာေသာေလထဲမွ ေဆးလိပ္အနံ႔ေတြေၾကာင့္ ဂုေရာ့ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျမန္လာကာ ႏႈတ္မွ “အိုး…ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘယ္လိုလူေတြပါလိမ့္၊ ဒီကပြဲကို…”
အဲဒီတခဏအခ်ိန္မွာပဲ သူခ်က္ခ်င္းသတိရလာတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ သူမကို ဘူတာ႐ံုကိုလိုက္ပို႔တဲ့ ညေနမွာပဲ အရာအားလံုးဟာ ၿပီးဆံုခဲ့ၿပီဆိုတာပါပဲ၊ တို႔တစ္ေတြေနာက္ထပ္ေတြ႔ဆံုဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုအဆံုးသပ္ကိုေရာက္ဖို႔က ပိုၿပီးေတာ့ေ၀းသြားသလိုပဲ။ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ရွိေသာ ေလွကားနားေရာက္ေတာ့ သူမက ရပ္ကာ အံ့ၾသတုန္လႈပ္လ်က္ အသက္ရွဴသံျပင္းျပင္းျဖင့္…
“ရွင္ ကၽြန္မကို ဘာေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာလဲ။ ကၽြန္မ အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ ရွင္ ဒီကို ဘာေၾကာင့္ လိုက္လာရတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္…” လို႔ေျပာတဲ့အခါ ဂုေရာ့က…
“က်ဳပ္ကို နားလည္ေပးပါ၊ မင္းကိုေတာင္းပန္ပါတယ္၊ နားလည္ေပးပါ”
သူမက ထိတ္လန္႔ေနတဲ့အမူအရာ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္တဲ့အမူအရာ ခ်စ္စဖြယ္အမူအရာတို႔ျဖင့္ ဂုေရာ့ကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူကုိၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူရဲ႕ထူျခားတဲ့အျပဳအမူေတြကို မွတ္မွတ္ရရ႐ွိေနမိတယ္။ သူမက… “ ကၽြန္မမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ ႐ွင့္ရဲ႕အေၾကာင္းကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လုံးေတြးေနမိတာ။ ႐ွင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးေတြ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြအားလုံုးကို လံုး၀ကိုေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ႐ွင္ဒီကို လိုက္လာရတာလဲ”
ဂုေရာ့ကေတာ့ဘာကိုမွဂ႐ုမစိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အန္နာကို သူ႔ဆီကုိ ဆြဲငင္လိုက္ၿပီး သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ ပါး၊ လက္ဖ၀ါး တို႔ကို နမ္းလိုက္မိတယ္။ သူမ အလြန္႔အလြန္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႔လ်က္…
“႐ွင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ…ဘာလုပ္တာလဲ” ဟုဆိုကာ ဂုေရာ့ကို တြန္းထုပ္ပစ္လိုက္တယ္။
“ကၽြန္မကေတာ့ ရွင္ေၾကာင့္ ႐ူးရေတာ့မယ္။ ဒီေန႔ပဲ ႐ွင္ျပန္ပါ၊ အခုခ်က္ခ်င္းျပန္ပါ…ကၽြန္မ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ႐ွင္ဒီကေန ထြက္သြားပါေတာ့”
တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေလွကားအတိုင္းဆင္းလာသျဖင့္ စကားစ ျပတ္သြားသလိုျဖစ္သြားတယ္။ သူမက ဆက္လက္ၿပီး……..
”႐ွင္ ျပန္ကိုျပန္ရမယ္။ ၾကားရဲ႕လား ဒမီသရီ ဒမီသရိခ်္။ ႐ွင္ေနတဲ့ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ကို ကၽြန္မလာပါ့မယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္ေသာအခါမွ် မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဘူး။ အခုလည္း ကၽြန္မ ကံမေကာင္းဘူး။ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေပ်ာ္ရႊင္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ကၽြန္မကို ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ ေတာင္းပန္းပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ကို လာမယ္။ အခုေတာ့ တခဏ ခြဲခြာၾကရေအာင္ေနာ္…”
သူ႔ရဲ႕ လက္ေမာင္းကိုဆြဲလ်က္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေအာက္ဘက္သို႔ လွ်က္ျမန္စြာ ဆင္းသြားၾကတယ္။ အားလံုးက ဂုေရာ့ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူမ အမွန္တကယ္ မေပ်ာ္ရႊင္ျဖစ္ေနတာဟာ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းေတြကေနတဆင့္ သိသာေပၚလြင္ေနတယ္…. ဂုေရာ့ ခဏရပ္လ်က္ စဥ္းစားေနၿပီး အားလံုးတိတ္ဆိတ္သြားတဲ့အခါ မိမိရဲ႕ကုတ္အက်ၤီ၊ မာဖလာ တို႕ကိုယူေဆာင္ကာ ကပြဲ႐ုံကေန ထြက္လာခဲ့တယ္။
ဆက္ရန္

Read more...

နိဂံုး

>> Friday, October 5, 2007

ထားခဲ႔ပါေတာ့ေမ
ျပန္မဆံုၾကမယ့္သေဘာတရားတစ္ခုမွာ
ေမနဲ႔ကိုယ္တို႔ ေသခ်ာတိက်စြာ
လြဲခဲ႔ၾကၿပီေပါ့ေနာ္၊
အလြမ္းတစ္ခုနဲ႔ကိုယ္ကေတာ့
လြမ္းသူ႔အိပ္မက္ရွည္ႀကီးေတြ
ဆက္တိုက္ႀကီးကို ဆက္မက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။
(အနမ္းေတြမပါဝင္ေတာ့တာေတာ့ ကိုယ့္အိပ္မက္ရဲ႕ ကံဆိုးမႈတစ္ခုေပါ့)
အတိတ္ရဲ႕ေရႊေရာင္လႊမ္းကာလာတစ္ခုကို
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေပးခဲ႔တာကိုပဲ
မင္းကို က်ိတ္ၿပီးေက်းဇူးတင္ေနမယ့္ေကာင္ပါကြာ။
ေမနဲ႕ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္
မိုးသားျပာႀကီးရဲ႕ေအာက္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈရနံ႕ေတြသင္းတဲ႔
ညေနခင္းေလေျပတခ်ိဳ႕ကိုရွဴရႈိက္ရင္း
မျဖဳတ္တန္းလက္ေတြတြဲခဲ႔ၾကဖူးတယ္ေနာ္။
ထိုထိုေသာကာလေတြမွာေတာ့
ေဝးက်န္ရစ္ႏိုင္မယ့္အနာဂတ္ဆိုတာလဲ
ကိုယ္တို႕မေတြးျဖစ္ခဲ႔ၾကဘူးေနာ္။
အေဝးကေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုေငးေမာရင္း
ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြ
သူတို႕လိုခိုင္ၿမဲလိမ့္မယ္လို႔
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔ဖူးတာေတာ့
ေမ႔ကိုေျပာမျပျဖစ္ခဲ႔ေတာ့ပါဘူး။
ခဲသားေရာင္ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေတာ႔နဲ႔
တြယ္ရာမဲ႔လြင့္ေမ်ာေနၾကတဲ႔
တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ
ကံၾကမၼာမုန္တိုင္းမိုးပါလာလိမ့္မယ္ဆိုတာေတာ့
ကိုယ္မသိခဲ႔ရိုးအမွန္ပါ။
ဘ၀ဆိုတာလဲေလ
ႏွစ္သက္ရာေဆးေရာင္ေတြနဲ႔
ကြ်မ္းက်င္တဲ႔ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕
ျခယ္သမႈေအာက္က
ျခြင္းခ်က္မဲ႔ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွမဟုတ္ခဲ႔တာ။
အလင္းအမႈန္မမွန္
ဆြဲခ်က္မသန္တာေလးေတြေတာ့
ရိွခဲ႔ရိုးအမွန္ပါ။
ဒါေပမယ့္ကြာ
ကိုယ္႔ႏွလံုးသားကိုျခယ္မႈန္းခဲ႔တဲ႔
မင္းရဲ႕စုတ္ခ်က္ၾကမ္းေတြေအာက္မွာ
ကိုယ့္ဘ၀ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
ေဘာင္ခတ္မသိမ္းဆည္းရခင္
ေဆးေရာင္ျပယ္က်ဆံုးခဲ႔တယ္ဆိုတာေတာ့
ေႏွာင္းလူတို႕ရဲ႕ရာဇ၀င္အိုမွာ
မွတ္ထင္က်န္ရစ္ေနေစခ်င္ပါေသးတယ္
သမိုင္းဆရာအိုတစ္ေယာက္ကေရးတဲ႔
ႏံုခ်ာတဲ႔မွတ္စုစာအုပ္ရဲ႕တစ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊
ဆံုဆည္းျခင္းတို႕ရဲ႕အဆံုးသတ္တစ္ခုဆိုတာ
ခြဲခြာျခင္းျဖစ္တယ္ဆိုတဲ႕သီအိုရီကေတာ့
ရက္စက္လြန္းပါတယ္ကြာ။
အနႏၲကိုပိုင္ဆိုးတဲ႔ ေလာကႀကီးေရ
တြယ္ရာမဲ႔ႏွလံုးသားတစ္စံုနဲ႕
ရင္ခြင္ဗလာဟင္းလူသားတစ္ေယာက္ကို
သင္ဘယ္လိုအရာမ်ားနဲ႕ရွင္သန္ခြင့္ေပးဦးမွာလဲ၊
ဝိုင္ခ်ိဳခ်ိဳေတြေလာင္းခ်
အရွင္လတ္လတ္မီးသၿဂိဳလ္လို႔
ျပာအိုကိုေတာ့သိမ္းထားေပးပါ
သူ႕သစ္ပင္ေအာက္မွာ
ေျမၾသဇာျဖစ္ပါရေစ….။ ။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ကဗ်ာဆရာ

>> Wednesday, October 3, 2007

ညာတာပါေတး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေ၀းသြားသည္။
ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ သူ႕ကိုသတိရ၏။
သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုေမ႔ေနၿပီထင္ပါသည္။
ထိုသို႔စဥ္းစားမိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ညြတ္ပက္ညြတ္ပက္ျဖစ္လာသည္။
ညီညာဖ်ဖ် ေအာ္ေခၚေပးၾကပါဦး။
“တစ္”
“ႏွစ္”
“သံုး”
“ေဟး တစ္ခါတုန္းက စံပယ္ကံုး”။
ကဗ်ာဟာကြ်န္ေတာ္မဟုတ္သလို
ဒီစာသားေတြကလဲ သူ႔ကို ကိုယ္စားမျပဳဘူး။
ဒီစာျဖတ္စေလးေတြ ဖတ္ၿပီးေတာ့လဲ
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ရည္းစားေဟာင္းေနရာမွာ
ကြ်န္ေတာ္႔ရည္းစားေဟာင္းေပၚမလာဘူး။
လိမ္ေနတာလား၊ ညာေနတာလား
မသဲကြဲဘူး။
ေသခ်ာတာေတာ့
အမွန္တရားဆိုတာ လူေတြနဲ႔အတူမေနဘူး။
သစၥာတရားဆိုတာ လူေတြနဲ႔အတူမေနဘူး။
ကဗ်ာဆရာလား????
ေျပာမျပဘူး။
သိခ်င္ရင္ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ “အာလာဒင္မသိလိုက္တဲ႔မီးခြက္”က စာမ်က္ႏွာ (၃၇)ကိုဖတ္။

ေမာင္ျဖဴ

Read more...

ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး

>> Tuesday, October 2, 2007


အန္တြန္ ပါဗလိုဗစ္(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)
ျမန္မာျပန္ - ကိုလုံး
အပိုင္း(၂)

မိတ္ေဆြျဖစ္ၾကသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ခန္႔ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အပန္းေျဖရက္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းကုန္လြန္ခဲ့ေလၿပီ….ရာသီဥတုကပူေတာ့ အခန္းထဲမွာလည္း ပူစပ္ပူေလာင္၊ အျပင္မွာေတာ့ ေလပူ၊ ေလေပြတိုက္ခတ္ေနေလသည္။ ဦးတည္ရာမဲ့ တိုက္ခတ္ေနေသာေလမ်ားနဲ႔အတူ ဖံုမႈန္႔ေတြပါလာသည္။ တစ္ေန႔လံုး ေရကိုပဲ ေသာက္ခ်င္ေနေတာ့သည္။ တျခားေနရာမ်ားကို ေလွ်ာက္သြားလိုစိတ္လည္းမ႐ွိ။ ဂုေရာ့ တဲေလး႐ွိရာသို႔ တစ္ခါတစ္ရံသာ ေရာက္ၿပီး၊ အန္နာကိုူ သီးစံုေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ရန္္၊ ေရခဲ့မုန္႔ စားရန္ ဖိတ္ေခၚေလ့႐ွိသည္။ ညေနပိုင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ရာသီဥတုသာယာလာသျဖင့္ ႏွစ္ေရာက္အတူ သေဘၤာဆိပ္ခံတံတား႐ွိရာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု လူအုပ္ကိုေတြ႔ရၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ လက္ထဲတြင္ ပန္းစည္းကိုကိုင္လ်က္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခရီးႀကိဳဆိုရန္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ လူအုပ္ႀကီးထဲတြင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မ်ားလို ၀တ္ဆင္ထားေသာ အသက္ႀကီးႀကီးမိန္မေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ျမင္ေတြ႔ရသည္။

ေန၀င္ၿပီးအနည္းငယ္အၾကာမွာ သေဘၤာဆိုက္ကပ္လာေလသည္။ အန္နာက သေဘၤာ႐ွိရာေနရာႏွင့္ ခရီးသည္မ်ားကို မွန္ဘီလူးျဖင့္ တလွည့္စီၾကည့္ေနသည္။ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းအစံုမွာလည္း ေတာက္ပလို႔ေနသည္။ သူမစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး၊ ေမးလိုက္ေသာေမးခြန္းမ်ားကလည္း အဓိပၸါယ္္မ႐ွိ တံုးတိတိ၊ ဘယ္လိုေမးခြန္းေတြေမးမိမွန္းလည္း သူမ မမွတ္မိ၊ ၿပီးေတာ့ မွန္ဘီလူးကိုလည္း တစ္ေနေနရာမွာ က်ေပ်ာက္ခဲ့ျပန္သည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိပ္ကမ္းတြင္ လူမ်ားမ႐ွိေတာ့၊ ေလျပည္ေလညင္းတို႔ ၿငိမ္သက္ေန၍ ကမ္းေျခတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သေဘၤာမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ားထြက္လာဦးမလားဆိုၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းရင္း အန္နာနဲ႔ ဂုေရာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာရပ္ေနသည္။ အန္နာကေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ပန္းစည္းေလးကို နမ္း႐ႈိက္ေနသည္။

ဂုေရာ့က
“ရာသီဥတုက ညေနပိုင္းေရာက္ေလ သာယာေလပဲေနာ္…တို႔ အခုဘယ္ေနရာကို သြားၾကမလဲ… တစ္ေနရာရာကိုသြားဖို႔ အစီအစဥ္ မ႐ွိဘူးလား”လို႔ေမးေတာ့…သူမက ေမးခြန္းတစ္ခုကိုမွ ျပန္မေျဖခဲ့။
အဲဒီေနာက္ သူက အန္နာကို အေသအခ်ာစိုက္ၾကည့္လ်က္ သူမအား ႐ုတ္တရက္ေပြ႔ဖက္ကာ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို နမ္းလိုက္၏။ သူ၏တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ပန္းတို႔ရဲ႕ရနံ႕တို႔ျဖင့္ လြမ္းၿခံဳသလိုခံစားသြားရသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ ဒီလိုျပဳမူလိုက္တာကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား ျမင္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“မင္းဆီကို အလည္လာလို႔ရမလား….”လို႔ သူက အန္နာကို တိုးတိုးေလးေမးလိုက္ပါတယ္။

ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ခတ္ျမန္ျမန္ေေလွ်ာက္ကာ ေဟာ္တယ္သို႔ ျပန္္ခဲ့ၾကေလသည္။ သူမရဲ႕အခန္းထဲမွာ အသက္႐ႈက်ပ္သလို ဂုေရာ့ခံစားရတယ္၊ ဂ်ပန္စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္က ၀ယ္လာတဲ့ ေရေမႊးရနံ႔ေလးက သင္းလို႔ေနတယ္။ ဂုေရာ့ သူမကိုမၾကည့္ပဲ စဥ္းစားေနမိတာက
“သူရဲ႕ဘ၀မွာ ဒီလိုအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ မေတြ႔ဆံုခဲ့ဘူးတဲ့အေၾကာင္း…. ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာအတိတ္က တခဏတာေတြ႔ဆံုခဲ့ရတဲ့ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္း၊ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းေသာ အမ်ိဳသမီးေတြအေၾကာင္း၊ အခ်စ္႐ွိမွ ေပ်ာ္တတ္ေသာအမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္း၊ သူက ရီစရာဟာသေတြေျပာတဲ့အခါ ခ်ီးမြမ္းတတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္း … ဥပမာေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕အတိတ္က ဇနီးေတြအေၾကာင္းေပါ့… အဲဒီလိုအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ေတြ႔ရတိုင္း သူ႔ရဲ႕စိတ္ထဲမွ အမုန္းစိတ္မ်ားသာတိုးပြားလာၿပီး သူတို႔ရဲ႕အ၀တ္အစားေတြဟာလည္း တိရိစာၦန္ေတြရဲ႕ အေၾကးခြံနဲ႔တူတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္… အန္နာကေတာ့ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔မတူ ရွက္တတ္တယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳကလည္းႏု၊ သူမကိုၾကည့္ရတာ သူနဲ႔ဆံုတိုင္း အေနအထိုင္မလြတ္လပ္တဲ့ပံုစံနဲ႔၊ သူမရဲ႕အျပဳအမူေတြကလည္း ျပာရာခတ္ေနတယ္… အန္နာ “ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး”ေရ မင္းရဲ႕အတိတ္က ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ၊ ထူးဆန္းျပီး မင္းရဲ႕ဘ၀ကိုေျပာင္းလဲႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ွိခဲ့လို႔လား…”
သူမကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာပံုစံနဲ႔၊ ဆံပင္ေတြကလည္း ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ျခမ္းကိုအုပ္လို႔ေနတယ္။ သူမကိုယ္သူမ အျပစ္တစ္ခုကိုက်ဴးလြန္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔တူတယ္လို႔ ခံစားေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူမက
“ကၽြန္ေတာ့္ကို လူႀကီးလူေကာင္းအျဖစ္အသိအမွတ္မျပဳပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာ ခင္ဗ်ားက ပထမဆံုးပဲ… အဲဒါမေကာင္းဘူးဗ်ာ… ” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

ဂုေရာ႔ကေတာ့ စားပြဲေပၚက ဖရဲသီးကိုတစ္စိတ္ခ်င္းလွီးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးစားေနတယ္။ တစ္ေယက္နဲ႔တစ္ေယက္ စကားမေျပာၾကပဲ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနတယ္။ စားပြဲေပၚမွာထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ကေတာ့ မီးေရာင္ေတာက္ပလို႔ေနတယ္။ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးလို႔ေနလား… သူမ ၀မ္းနည္းေနလား ၀မ္းသာေနလားဆိုတာကိုလည္း သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ သူမက ႐ုိးသားတယ္၊ အလြယ္တကူ စိတ္ထိခိုက္တတ္တယ္။

နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာမွာေတာ့ ဂုေရာ့က…
“မင္းအေပၚမွာ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္လို မေျပာဆို မဆက္ဆံဘူးလို႔ ဘာေၾကာင့္ေျပာႏိုင္တာလဲ။ မင္းေျပာလုိက္တဲ့စကားကို မင္းကိုယ္တိုင္နားလည္ရဲ႕လား”လို႔ေမးေတာ့… သူမက
“ဘုရားသခင္ ကၽြႏု္ပ္ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ” ျပန္ေျပာရင္း သူမရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြအျပည့္လို႔ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပလားေနာ္လို႔ ေရရြတ္ရင္း သူမက
“႐ွင္ ကၽြန္မကို အျပစ္မျမင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္”လို႔ေမးလိုက္ေတာ့….သူက
“ငါက ဘာကိုအျပစ္ျမင္ရမွာလဲ…”လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ သူမက
“ကၽြန္မက အသံုးမက်တဲ့ ေအာက္တန္းက်တဲ့ မိန္းမတစ္ေယက္ပါ… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အထင္မႀကီး မေလးစား၊ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးဖို႔လည္း မစဥ္းစားမိဘူး… ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းအေပၚမွာ မလိမ္ညာခဲ့ဘူး၊ မလွည့္ဖ်ားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားခဲ့တယ္။ အခုမဟုတ္ပါဘူး… ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ညာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ႐ုိးသာတဲ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ႐ွင္သိရဲ႕လား သူက အေစခံေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပါ။ အခုေတာ့ သူဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္မသိတာကေတာ့ သူက အေစခံေယာက်ၤားတစ္ေယက္လုိ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကိုပဲ သိတယ္။ သူနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အသက္က ႏွစ္ဆယ္ပဲ႐ွိေသးတယ္။ သူကို ကၽြန္မ မခ်စ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မက အခုလက္႐ွိထက္ သာလြန္တဲ့ဘ၀ကို တမ္းတခဲ့တာပါ။ အခ်စ္က ကၽြန္မရဲ႕ဘ၀ကို ပူေလာင္ေစခဲ့တယ္… ႐ွင္ ဒါကိုေရာ နားလည္ရဲ႕လား…ဘုရားသခင္ရဲ႕ က်ိမ္စာေၾကာင့္ထင္တယ္ ကၽြန္မ ကိုယ့္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ခဲ့ပဲ၊ တစ္ခုခုကို မစဥ္းစားပဲ လုပ္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ဆက္လက္မေပါင္းသင္းေတာ့ဖို႔ ခင္ပြန္းကို ေျပာလိုက္မိတာပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မ နာက်င္စြာခံစားခဲ့ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္ညစ္တာနဲ႕ အိမ္ကေနထြက္လာခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ဒီကမ္းေျခမွာ ေလလြင့္သူတစ္ေယာက္လို၊ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္မ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲေလ။ ေဟာအခု ကၽြန္မက ႐ုိင္းစိုင္းတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ မိန္မတစ္ေယက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူေတြအားလံုးကလည္း ကၽြန္မကို အထင္ေသး၊ အျမင္ေသးနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကၿပီ….”
ဂုေရာ့ သူမရဲ႕စကားေတြကုိ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ နားေထာင္ေနမိတယ္။ ေမ်ွာ္လင့္မထားေသာစကားလံုးေတြ၊ မေျပာသင့္ေသာစကားလံုးေတြနဲ႔ ေျပာျပေသာ သူမရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္ သူစိတ္ထဲမွာ အေတာ္တုန္လႈပ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္လို႔ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္စေတြရွိမေနဘူးဆိုရင္ သူမက ဟာသတစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပေနတာလား၊ ဒါမမဟုတ္ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခုကို သရုပ္ေဆာင္ျပေနတာလား လို႔ထင္ေလာက္စရာပါ။

“ငါနားမလည္ဘူး…မင္း ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ” လို႔ ဂုေရာ့ကေျပာေတာ့….
သူမက သူ႔ရင္ခြင္ဆီကိုတိုး၀င္လားၿပီး သူ႔ကိုဖက္ထားရင္း…
”ကၽြန္မကို ရုိက္ပါ… ကၽြန္မက ႐ုိးသားတဲ့ သန္႔႐ွင္းတဲ့ဘ၀ကို ႏွစ္သက္တယ္… အခုေတာ့ ကၽြန္မက မ႐ုိးသားတဲ့ လိမ္ညာတတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ… ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာၾကတယ္ ကၽြန္မရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြဟာ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကၽြန္မ မေကာင္းတာေတြကို လုပ္ခဲ့မိတဲ့အၾကာင္း ရွင့္ရဲ႕ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာ အခုေတာ့ ေျပာျပႏိုင္ၿပီ…”
“ေတာ္ပါေတာ့ကြာ…ေတာ္ပါေတာ့”လို႔ ဂုေရာ့ တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္။

သူမကို မေရြ႕လ်ားပဲ စူး႐ွတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ညင္သာစြာ ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို နမ္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူမလည္း စိတ္ညစ္တာေတြေပ်ာက္ကာ ျပန္လည္ေပ်ာ္ရႊင္လာသလုိ ခံစားလာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာရင္း အားရပါးရ ရယ္ေမာေနခဲ့ၾကသည္္။

သူတို႔ အခန္းထဲကေန အျပင္ကိုထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္မွာေတာ့ မြန္းၾကပ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ အသက္႐ွဴၾကပ္တာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ကလည္း လွပတဲ့သစ္ပင္၊ ပန္းပင္ေတြနဲ႔အတူ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနတယ္။ ပင္လယ္ျပင္မွာေတာ့ ေရလိႈင္း႐ိုက္သံေတြနဲ႔ ဆူညံလို႔ေနတယ္။ ကမ္းေျခကို ရုိက္ခတ္လာေသာ ေရလႈိင္းပုတ္္သံကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ နီယြန္မီး ခတ္မိႈန္မိႈန္ထြန္းထားေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တစ္စီးကေတာ့ ေရလိႈင္းေတြအလယ္မွာ ဘယ္ညာယိမ္းလို႔ေနတယ္။ ျမင္းလွည္းတစ္စီးကိုေတြ႔ေတာ့ တားၿပီး ေဟာ္တယ္”ေအာ္ဒီအန္ဒါ” ဆီသို႔ သြားၾကတယ္။ “ေအာက္ထပ္ကအ၀င္၀က ဘုတ္မွာ မင္းရဲ႕ မိဘမ်ိဳး႐ိုးအမည္ကို ငါအခုေလးတင္ ဖတ္ခဲ့တာ… မင္းရဲ႕ခင္ပြန္းက ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ေယက္လား…” လို႔ ေမးေတာ့…. သူမက
“မဟုတ္ပါဘူး… သူ႔ရဲ႕အေဖကေတာ့ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္… သူကေတာ့ ခရစ္ယန္တစ္ေယာက္ပါ…” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ေဟာ္တယ္ ”ေအာ္ဒီအန္ဒါ” ကိုေရာက္ေတာ့ ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းအနီးမွာ႐ွိတဲ့ ခံု႐ွည္မွာထိုင္ရင္း ပင္လယ္ျပင္႐ွိရာဘက္ကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း စကားမေျပာပဲ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ရာလ္သာၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ နံနက္ခင္းျမဴ ေတြနဲ႔ ဖုန္းအုပ္လို႔ေနတယ္။ ေတာင္တန္းေတြဆီမွာေတာ့ လွပတဲ့အျဖဴေရာင္တိမ္တိုက္ေတြက မလႈပ္မ႐ွား ၿငိမ္လို႔ေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြမွ သစ္ရြက္ေတြကလည္း မလႈပ္မ႐ွား၊ ပုဇင္းရင္ကြဲေကာင္ေလးရဲ႕ ဆူဆူညံညံေအာ္သံနဲ႔ ပင္လယ္ဘက္က ေရလႈိင္းပုတ္သံေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမ်ွာ္လင့္ေနတဲ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ညေနခင္းတစ္ခုရဲ႕ အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္ေတြကို ေျပာျပေနတယ္။ ရာလ္သာဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမ႐ွိခင္၊ ”ေအာ္ဒီအန္ဒါ” ေဟာ္တယ္ မ႐ွိခင္ကတည္းက ပင္လယ္ႀကီးက႐ွိေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ မ႐ွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ပင္လယ္ႀကီးကေတာ့ ေရလိႈင္း႐ုိက္သံေတြနဲ႔ ဆူညံလို႔ေနအံုးမွာပါ။ ဒီလုိ နံနက္မိုးေသာက္ယံံအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕နံေဘးမွာ လွပတဲ့အမ်ိဳးသမီး႐ွိေနတာဟာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္လဲ။ ပင္လယ္ႀကီးရယ္၊ ေတာင္တန္းေတြရယ္၊ လွပတဲ့မိုးတိမ္ေတြရယ္၊ ႐ွည္လ်ားက်ယ္၀န္းလွတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးရယ္ စသျဖင့္ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္႐ွိတဲ့ နတ္သမီးပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနရသလိုပဲ။ ဒီလိုေမ်ွာ္လင့္မထားတဲ့ အလွအပေတြဟာ နက္နဲသိမ္ေမြ႔မႈ၊ ဆန္းၾကယ္မႈတို႔ကို ေဖာ္က်ဴးေနသလုိေပါ့။
သူတို႔အနီးသို႔ ေဟာ္တယ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေယာင္လည္လည္နဲ႔ သူတို႕ကိုၾကည့္ကာ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ပင္လယ္ျပင္မွာလည္း နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေတြ လင္းလက္လာသလိုပဲ။ သေဘၤာ၊ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြက မီးမထြန္းပဲ ကမ္းေျခဆီကို ဆိုက္ကပ္ေနၾကၿပီ။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယက္ စကားမေျပာမိၾကသည္ သတိမထားမိ။ အန္နာ က
“ျမက္ခင္းေပၚမွာ ႏွင္းေပါက္ေလးေတြ႐ွိေနၿပီ” လို႔ေျပာေတာ့… ဂုေရာ့ က
”ဟုတ္တယ္….ဒို႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ” …

အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ေန႔လည္ခင္းတိုင္းလိုလို သူတို႔ႏွစ္ေယက္ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယက္မတူ နံနက္စာ စားတယ္။ ေန႔လည္စာ စားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ သူမက ညဘက္ေတြမွာ အိပ္မေပ်ာ္တာ၊ အိပ္ေရးပ်က္ရင္ ႏွလုံးခုန္တာကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတယ္။ သူမအေပၚမွာ ေလးေလးစားစား ေျပာဆိုဆက္မႈမ႐ွိမွာကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနပံုရတယ္။ ေမးၿပီးသားေမးခြန္းမ်ားကို ထပ္တလဲလဲ ေမးေနျပန္တယ္။ သူတို႔ ပန္းၿခံထဲက ခံုတန္းေတြမွာထိုင္ခဲ့ရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယက္ နီးနီးကပ္ကပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုင္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ သူက သူမကို ရုတ္တရက္ဆြဲဖက္ကာ ထူးဆန္တဲ့အနမ္းေတြေပးတတ္တယ္။ အဲဒီလိုနမ္းၿပီးတိုင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား ျမင္သြာမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ရတာကလည္းအေမာပါပဲ။ သူက အန္နာကို မင္းက ေကာင္းမြန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၊ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္႐ွိတယ္၊ စိတ္႐ွည္တယ္၊ သည္းခံတတ္တယ္… အဲဒါေၾကာင့္ မင္းရဲ႕အပါးက တစ္ဖ၀ါးမွမခြာခ်င္ဘူးလို႔ေျပာေသာ္လည္း….သူမဘက္ကေတာ့ သူ႕ကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံမႈမ႐ွိသူ၊ သူမကို လံုး၀မခ်စ္တဲ့သူ၊ သူမကို အ႐ိုင္းအစိုင္းမိန္းမတစ္ေယာက္လို သေဘာထားတဲ့သူ အျဖစ္ စိတ္ထဲမွာထင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲဘက္၊ ေဟာ္တယ္ဘက္နဲ႔ ေရတံခြန္ရွိရာကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညေနတိုင္းလိုလို သြားျဖစ္ၾကတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရတာက ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး၊ ၾကည္ႏူးစရာအေကာင္းဆံုး ေနရက္ေတြပါပဲ။ သူမက ေတာ့ ခင္ပြန္းေရာက္လာမဲ့ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရင္း ရက္ေတြတစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုန္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းဆီက စာတစ္ေဆာင္ ေရာက္လာတယ္။ စာထဲမွာ မ်က္စိနာေနလို႔ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ခဲ့ဖို႔အေၾကာင္းေရးထားေတာ့ သူမ အေတာ္ပ်ာယာခတ္သြားတယ္။
“ကၽြန္မ အိမ္ကို ျပန္မွျဖစ္မယ္…ဒါဟာ ကံတရားရဲ႕ စီမံမႈပဲ…”လို႔သူမက ေျပာလိုက္တယ္။
ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ သူမကို ဘူတာကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ သူမ ရထားထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ရထားထြက္ဖို႔ ဒုတိယအခ်က္ေပးသံကိုၾကားရေတာ့… သူမက
“ရွင္ကို ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ေတြ႕ခြင့္ေပးပါေနာ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

သူမ မငိုပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ၀မ္းနည္းေနတယ္… ေသခ်ာတာကေတာ့ နာက်င္စြာခံစားေနရတယ္…သူမရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ စိတ္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ အမူအရာေပၚလြင္ေနတယ္။

“ကၽြန္မ ရွင္ရဲ႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမွာပါ၊ သတိရေနမွာပါ၊ ရွင့္ကို ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ…မေကာင္းဆိုးရြားေတြနဲ႔ မေတြ႔ပါေစနဲ႔…တို႔တစ္ေတြက အၿမဲတန္းတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနရမွာ…အဲဒါက တကယ္ကိုလိုအပ္တယ္ေလ… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တို႔တစ္ေတြက လံုး၀ဆံုဆည္းဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ပဲ… ဒါပါပဲ… ရွင့္ကို ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ…”လို႔ေျပာေနခ်ိန္မွာ ရထားက စတင္ထြက္ခြာေနပါၿပီ။

ရထားႀကီးလွ်က္ျမန္စြာထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ရထားစက္ေခါင္းမွ မီးခိုးမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းကြယ္ေျပာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆူညံသံမ်ားလည္း မ႐ွိေတာ့။ လူသြားစႀကၤန္မွာ တစ္ေယာက္ထဲရပ္ေနရင္း ဟိုးအေ၀းတစ္ေနရာကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕စကာသံေတြ၊ ေၾကးနန္းႀကိဳးေတြမွ ထြက္လာေသာ တ၀ီ၀ီအသံေတြေၾကာင့္ သူသတိျပန္၀င္လာတယ္။ သူမနဲ႔မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဂုေရာ့ သတိရေနမိတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးဟာ ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ သတိရျခင္းေတြ လြမ္ဆြတ္ျခင္းေတြ သာ က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ၀မ္းနည္းစြာ ေနာင္တတရားေတြတေပြ႔တပိုက္နဲ႔ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ခံစားေနရတယ္္။ ဒီလုိ ငယ္ရြယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ေနာက္ထပ္ေတြ႔ဆံုဖို႔ သူဘ၀မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူမကေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ႐ွိသလိုပဲ။ သူမအတြက္ဆိုရင္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္လိုေနထိုင္ခဲ့တယ္။ သူမနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ရင္ခုန္သလို ခံစားရတယ္။ သူမထက္ အသက္ႏွစ္ဆခန္႔ႀကီးသူဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕စကားေတြ၊ ၾကင္နာမႈေတြက သူမအေပၚေလွာင္ေျပာင္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့လား။ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို သူမကေတာ့ သူ႔ကို ၾကင္နာတတ္တဲ့သူ၊ သာမန္သူေတြထက္ထူးတဲ့သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာပါ။ သူဘက္ကေတာ့ သူမလုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမ႐ွိခဲ့ဘူး။ သူမအေပၚမွာ သတိလက္လြတ္ လိမ္ညာခဲ့တာေတြရွိခဲ့တယ္….

ဘူတာ႐ံုမွာေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ရနံ႔ေတြ သင္းပ်န္႔လို႔ေနတယ္။ ညေနပိုင္းေရာက္ရင္ ရာသီဥတုက ပိုၿပီးေအးလာတယ္။ ေျမာက္အရပ္ကိုျပန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီးလို႔ေတြးရင္း လူသြားစႀကၤန္ကေန ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့တယ္္။
ဆက္ရန္

Read more...

  © Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP