ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး

အန္တြန္ ပါဗလိုဗစ္(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

ျမန္မာျပန္ - ကိုလုံး

အပိုင္း(၁)

အပိုင္း(၂)

မိတ္ေဆြျဖစ္ၾကသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ခန္႔ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အပန္းေျဖရက္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းကုန္လြန္ခဲ့ေလၿပီ….ရာသီဥတုကပူေတာ့ အခန္းထဲမွာလည္း ပူစပ္ပူေလာင္၊ အျပင္မွာေတာ့ ေလပူ၊ ေလေပြတိုက္ခတ္ေနေလသည္။ ဦးတည္ရာမဲ့ တိုက္ခတ္ေနေသာေလမ်ားနဲ႔အတူ ဖံုမႈန္႔ေတြပါလာသည္။ တစ္ေန႔လံုး ေရကိုပဲ ေသာက္ခ်င္ေနေတာ့သည္။ တျခားေနရာမ်ားကို ေလွ်ာက္သြားလိုစိတ္လည္းမ႐ွိ။ ဂုေရာ့ တဲေလး႐ွိရာသို႔ တစ္ခါတစ္ရံသာ ေရာက္ၿပီး၊ အန္နာကိုူ သီးစံုေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ရန္္၊ ေရခဲ့မုန္႔ စားရန္ ဖိတ္ေခၚေလ့႐ွိသည္။ ညေနပိုင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ရာသီဥတုသာယာလာသျဖင့္ ႏွစ္ေရာက္အတူ သေဘၤာဆိပ္ခံတံတား႐ွိရာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စု လူအုပ္ကိုေတြ႔ရၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ လက္ထဲတြင္ ပန္းစည္းကိုကိုင္လ်က္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခရီးႀကိဳဆိုရန္ ေစာင့္ေနၾကသည္။ လူအုပ္ႀကီးထဲတြင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မ်ားလို ၀တ္ဆင္ထားေသာ အသက္ႀကီးႀကီးမိန္မေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ျမင္ေတြ႔ရသည္။

ေန၀င္ၿပီးအနည္းငယ္အၾကာမွာ သေဘၤာဆိုက္ကပ္လာေလသည္။ အန္နာက သေဘၤာ႐ွိရာေနရာႏွင့္ ခရီးသည္မ်ားကို မွန္ဘီလူးျဖင့္ တလွည့္စီၾကည့္ေနသည္။ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းအစံုမွာလည္း ေတာက္ပလို႔ေနသည္။ သူမစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး၊ ေမးလိုက္ေသာေမးခြန္းမ်ားကလည္း အဓိပၸါယ္္မ႐ွိ တံုးတိတိ၊ ဘယ္လိုေမးခြန္းေတြေမးမိမွန္းလည္း သူမ မမွတ္မိ၊ ၿပီးေတာ့ မွန္ဘီလူးကိုလည္း တစ္ေနေနရာမွာ က်ေပ်ာက္ခဲ့ျပန္သည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိပ္ကမ္းတြင္ လူမ်ားမ႐ွိေတာ့၊ ေလျပည္ေလညင္းတို႔ ၿငိမ္သက္ေန၍ ကမ္းေျခတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သေဘၤာမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ားထြက္လာဦးမလားဆိုၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းရင္း အန္နာနဲ႔ ဂုေရာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာရပ္ေနသည္။ အန္နာကေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ပန္းစည္းေလးကို နမ္း႐ႈိက္ေနသည္။

ဂုေရာ့က
“ရာသီဥတုက ညေနပိုင္းေရာက္ေလ သာယာေလပဲေနာ္…တို႔ အခုဘယ္ေနရာကို သြားၾကမလဲ… တစ္ေနရာရာကိုသြားဖို႔ အစီအစဥ္ မ႐ွိဘူးလား”လို႔ေမးေတာ့…သူမက ေမးခြန္းတစ္ခုကိုမွ ျပန္မေျဖခဲ့။
အဲဒီေနာက္ သူက အန္နာကို အေသအခ်ာစိုက္ၾကည့္လ်က္ သူမအား ႐ုတ္တရက္ေပြ႔ဖက္ကာ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို နမ္းလိုက္၏။ သူ၏တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ပန္းတို႔ရဲ႕ရနံ႕တို႔ျဖင့္ လြမ္းၿခံဳသလိုခံစားသြားရသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ ဒီလိုျပဳမူလိုက္တာကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား ျမင္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“မင္းဆီကို အလည္လာလို႔ရမလား….”လို႔ သူက အန္နာကို တိုးတိုးေလးေမးလိုက္ပါတယ္။

ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ခတ္ျမန္ျမန္ေေလွ်ာက္ကာ ေဟာ္တယ္သို႔ ျပန္္ခဲ့ၾကေလသည္။ သူမရဲ႕အခန္းထဲမွာ အသက္႐ႈက်ပ္သလို ဂုေရာ့ခံစားရတယ္၊ ဂ်ပန္စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္က ၀ယ္လာတဲ့ ေရေမႊးရနံ႔ေလးက သင္းလို႔ေနတယ္။ ဂုေရာ့ သူမကိုမၾကည့္ပဲ စဥ္းစားေနမိတာက
“သူရဲ႕ဘ၀မွာ ဒီလိုအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ မေတြ႔ဆံုခဲ့ဘူးတဲ့အေၾကာင္း…. ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာအတိတ္က တခဏတာေတြ႔ဆံုခဲ့ရတဲ့ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္း၊ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းေသာ အမ်ိဳသမီးေတြအေၾကာင္း၊ အခ်စ္႐ွိမွ ေပ်ာ္တတ္ေသာအမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္း၊ သူက ရီစရာဟာသေတြေျပာတဲ့အခါ ခ်ီးမြမ္းတတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္း … ဥပမာေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕အတိတ္က ဇနီးေတြအေၾကာင္းေပါ့… အဲဒီလိုအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ေတြ႔ရတိုင္း သူ႔ရဲ႕စိတ္ထဲမွ အမုန္းစိတ္မ်ားသာတိုးပြားလာၿပီး သူတို႔ရဲ႕အ၀တ္အစားေတြဟာလည္း တိရိစာၦန္ေတြရဲ႕ အေၾကးခြံနဲ႔တူတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္… အန္နာကေတာ့ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔မတူ ရွက္တတ္တယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳကလည္းႏု၊ သူမကိုၾကည့္ရတာ သူနဲ႔ဆံုတိုင္း အေနအထိုင္မလြတ္လပ္တဲ့ပံုစံနဲ႔၊ သူမရဲ႕အျပဳအမူေတြကလည္း ျပာရာခတ္ေနတယ္… အန္နာ “ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး”ေရ မင္းရဲ႕အတိတ္က ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ၊ ထူးဆန္းျပီး မင္းရဲ႕ဘ၀ကိုေျပာင္းလဲႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ွိခဲ့လို႔လား…”
သူမကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာပံုစံနဲ႔၊ ဆံပင္ေတြကလည္း ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ျခမ္းကိုအုပ္လို႔ေနတယ္။ သူမကိုယ္သူမ အျပစ္တစ္ခုကိုက်ဴးလြန္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔တူတယ္လို႔ ခံစားေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူမက
“ကၽြန္ေတာ့္ကို လူႀကီးလူေကာင္းအျဖစ္အသိအမွတ္မျပဳပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာ ခင္ဗ်ားက ပထမဆံုးပဲ… အဲဒါမေကာင္းဘူးဗ်ာ… ” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

ဂုေရာ႔ကေတာ့ စားပြဲေပၚက ဖရဲသီးကိုတစ္စိတ္ခ်င္းလွီးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးစားေနတယ္။ တစ္ေယက္နဲ႔တစ္ေယက္ စကားမေျပာၾကပဲ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနတယ္။ စားပြဲေပၚမွာထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ကေတာ့ မီးေရာင္ေတာက္ပလို႔ေနတယ္။ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးလို႔ေနလား… သူမ ၀မ္းနည္းေနလား ၀မ္းသာေနလားဆိုတာကိုလည္း သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ သူမက ႐ုိးသားတယ္၊ အလြယ္တကူ စိတ္ထိခိုက္တတ္တယ္။

နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာမွာေတာ့ ဂုေရာ့က…
“မင္းအေပၚမွာ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္လို မေျပာဆို မဆက္ဆံဘူးလို႔ ဘာေၾကာင့္ေျပာႏိုင္တာလဲ။ မင္းေျပာလုိက္တဲ့စကားကို မင္းကိုယ္တိုင္နားလည္ရဲ႕လား”လို႔ေမးေတာ့… သူမက
“ဘုရားသခင္ ကၽြႏု္ပ္ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ” ျပန္ေျပာရင္း သူမရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြအျပည့္လို႔ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပလားေနာ္လို႔ ေရရြတ္ရင္း သူမက
“႐ွင္ ကၽြန္မကို အျပစ္မျမင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္”လို႔ေမးလိုက္ေတာ့….သူက
“ငါက ဘာကိုအျပစ္ျမင္ရမွာလဲ…”လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ သူမက
“ကၽြန္မက အသံုးမက်တဲ့ ေအာက္တန္းက်တဲ့ မိန္းမတစ္ေယက္ပါ… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အထင္မႀကီး မေလးစား၊ သူတစ္ပါးအေပၚမွာ ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးဖို႔လည္း မစဥ္းစားမိဘူး… ကၽြန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းအေပၚမွာ မလိမ္ညာခဲ့ဘူး၊ မလွည့္ဖ်ားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားခဲ့တယ္။ အခုမဟုတ္ပါဘူး… ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ညာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ႐ုိးသာတဲ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ႐ွင္သိရဲ႕လား သူက အေစခံေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပါ။ အခုေတာ့ သူဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္မသိတာကေတာ့ သူက အေစခံေယာက်ၤားတစ္ေယက္လုိ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကိုပဲ သိတယ္။ သူနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အသက္က ႏွစ္ဆယ္ပဲ႐ွိေသးတယ္။ သူကို ကၽြန္မ မခ်စ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မက အခုလက္႐ွိထက္ သာလြန္တဲ့ဘ၀ကို တမ္းတခဲ့တာပါ။ အခ်စ္က ကၽြန္မရဲ႕ဘ၀ကို ပူေလာင္ေစခဲ့တယ္… ႐ွင္ ဒါကိုေရာ နားလည္ရဲ႕လား…ဘုရားသခင္ရဲ႕ က်ိမ္စာေၾကာင့္ထင္တယ္ ကၽြန္မ ကိုယ့္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ခဲ့ပဲ၊ တစ္ခုခုကို မစဥ္းစားပဲ လုပ္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ဆက္လက္မေပါင္းသင္းေတာ့ဖို႔ ခင္ပြန္းကို ေျပာလိုက္မိတာပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မ နာက်င္စြာခံစားခဲ့ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္ညစ္တာနဲ႕ အိမ္ကေနထြက္လာခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ဒီကမ္းေျခမွာ ေလလြင့္သူတစ္ေယာက္လို၊ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္မ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲေလ။ ေဟာအခု ကၽြန္မက ႐ုိင္းစိုင္းတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ မိန္မတစ္ေယက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူေတြအားလံုးကလည္း ကၽြန္မကို အထင္ေသး၊ အျမင္ေသးနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကၿပီ….”
ဂုေရာ့ သူမရဲ႕စကားေတြကုိ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ နားေထာင္ေနမိတယ္။ ေမ်ွာ္လင့္မထားေသာစကားလံုးေတြ၊ မေျပာသင့္ေသာစကားလံုးေတြနဲ႔ ေျပာျပေသာ သူမရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္ သူစိတ္ထဲမွာ အေတာ္တုန္လႈပ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္လို႔ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္စေတြရွိမေနဘူးဆိုရင္ သူမက ဟာသတစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပေနတာလား၊ ဒါမမဟုတ္ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခုကို သရုပ္ေဆာင္ျပေနတာလား လို႔ထင္ေလာက္စရာပါ။

“ငါနားမလည္ဘူး…မင္း ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ” လို႔ ဂုေရာ့ကေျပာေတာ့….
သူမက သူ႔ရင္ခြင္ဆီကိုတိုး၀င္လားၿပီး သူ႔ကိုဖက္ထားရင္း…
”ကၽြန္မကို ရုိက္ပါ… ကၽြန္မက ႐ုိးသားတဲ့ သန္႔႐ွင္းတဲ့ဘ၀ကို ႏွစ္သက္တယ္… အခုေတာ့ ကၽြန္မက မ႐ုိးသားတဲ့ လိမ္ညာတတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ… ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာၾကတယ္ ကၽြန္မရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြဟာ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ကၽြန္မ မေကာင္းတာေတြကို လုပ္ခဲ့မိတဲ့အၾကာင္း ရွင့္ရဲ႕ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာ အခုေတာ့ ေျပာျပႏိုင္ၿပီ…”
“ေတာ္ပါေတာ့ကြာ…ေတာ္ပါေတာ့”လို႔ ဂုေရာ့ တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္။

သူမကို မေရြ႕လ်ားပဲ စူး႐ွတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ညင္သာစြာ ႏႈတ္ခမ္းတို႕ကို နမ္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူမလည္း စိတ္ညစ္တာေတြေပ်ာက္ကာ ျပန္လည္ေပ်ာ္ရႊင္လာသလုိ ခံစားလာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာရင္း အားရပါးရ ရယ္ေမာေနခဲ့ၾကသည္္။

သူတို႔ အခန္းထဲကေန အျပင္ကိုထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္မွာေတာ့ မြန္းၾကပ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ အသက္႐ွဴၾကပ္တာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ကလည္း လွပတဲ့သစ္ပင္၊ ပန္းပင္ေတြနဲ႔အတူ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနတယ္။ ပင္လယ္ျပင္မွာေတာ့ ေရလိႈင္း႐ိုက္သံေတြနဲ႔ ဆူညံလို႔ေနတယ္။ ကမ္းေျခကို ရုိက္ခတ္လာေသာ ေရလႈိင္းပုတ္္သံကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ နီယြန္မီး ခတ္မိႈန္မိႈန္ထြန္းထားေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တစ္စီးကေတာ့ ေရလိႈင္းေတြအလယ္မွာ ဘယ္ညာယိမ္းလို႔ေနတယ္။ ျမင္းလွည္းတစ္စီးကိုေတြ႔ေတာ့ တားၿပီး ေဟာ္တယ္”ေအာ္ဒီအန္ဒါ” ဆီသို႔ သြားၾကတယ္။ “ေအာက္ထပ္ကအ၀င္၀က ဘုတ္မွာ မင္းရဲ႕ မိဘမ်ိဳး႐ိုးအမည္ကို ငါအခုေလးတင္ ဖတ္ခဲ့တာ… မင္းရဲ႕ခင္ပြန္းက ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ေယက္လား…” လို႔ ေမးေတာ့…. သူမက
“မဟုတ္ပါဘူး… သူ႔ရဲ႕အေဖကေတာ့ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္… သူကေတာ့ ခရစ္ယန္တစ္ေယာက္ပါ…” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ေဟာ္တယ္ ”ေအာ္ဒီအန္ဒါ” ကိုေရာက္ေတာ့ ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းအနီးမွာ႐ွိတဲ့ ခံု႐ွည္မွာထိုင္ရင္း ပင္လယ္ျပင္႐ွိရာဘက္ကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း စကားမေျပာပဲ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ရာလ္သာၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ နံနက္ခင္းျမဴ ေတြနဲ႔ ဖုန္းအုပ္လို႔ေနတယ္။ ေတာင္တန္းေတြဆီမွာေတာ့ လွပတဲ့အျဖဴေရာင္တိမ္တိုက္ေတြက မလႈပ္မ႐ွား ၿငိမ္လို႔ေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြမွ သစ္ရြက္ေတြကလည္း မလႈပ္မ႐ွား၊ ပုဇင္းရင္ကြဲေကာင္ေလးရဲ႕ ဆူဆူညံညံေအာ္သံနဲ႔ ပင္လယ္ဘက္က ေရလႈိင္းပုတ္သံေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမ်ွာ္လင့္ေနတဲ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ညေနခင္းတစ္ခုရဲ႕ အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္ေတြကို ေျပာျပေနတယ္။ ရာလ္သာဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမ႐ွိခင္၊ ”ေအာ္ဒီအန္ဒါ” ေဟာ္တယ္ မ႐ွိခင္ကတည္းက ပင္လယ္ႀကီးက႐ွိေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ မ႐ွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ပင္လယ္ႀကီးကေတာ့ ေရလိႈင္း႐ုိက္သံေတြနဲ႔ ဆူညံလို႔ေနအံုးမွာပါ။ ဒီလုိ နံနက္မိုးေသာက္ယံံအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕နံေဘးမွာ လွပတဲ့အမ်ိဳးသမီး႐ွိေနတာဟာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္လဲ။ ပင္လယ္ႀကီးရယ္၊ ေတာင္တန္းေတြရယ္၊ လွပတဲ့မိုးတိမ္ေတြရယ္၊ ႐ွည္လ်ားက်ယ္၀န္းလွတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးရယ္ စသျဖင့္ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္႐ွိတဲ့ နတ္သမီးပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနရသလိုပဲ။ ဒီလိုေမ်ွာ္လင့္မထားတဲ့ အလွအပေတြဟာ နက္နဲသိမ္ေမြ႔မႈ၊ ဆန္းၾကယ္မႈတို႔ကို ေဖာ္က်ဴးေနသလုိေပါ့။
သူတို႔အနီးသို႔ ေဟာ္တယ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေယာင္လည္လည္နဲ႔ သူတို႕ကိုၾကည့္ကာ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ပင္လယ္ျပင္မွာလည္း နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေတြ လင္းလက္လာသလိုပဲ။ သေဘၤာ၊ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြက မီးမထြန္းပဲ ကမ္းေျခဆီကို ဆိုက္ကပ္ေနၾကၿပီ။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယက္ စကားမေျပာမိၾကသည္ သတိမထားမိ။ အန္နာ က
“ျမက္ခင္းေပၚမွာ ႏွင္းေပါက္ေလးေတြ႐ွိေနၿပီ” လို႔ေျပာေတာ့… ဂုေရာ့ က
”ဟုတ္တယ္….ဒို႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ” …

အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ေန႔လည္ခင္းတိုင္းလိုလို သူတို႔ႏွစ္ေယက္ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယက္မတူ နံနက္စာ စားတယ္။ ေန႔လည္စာ စားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ သူမက ညဘက္ေတြမွာ အိပ္မေပ်ာ္တာ၊ အိပ္ေရးပ်က္ရင္ ႏွလုံးခုန္တာကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတယ္။ သူမအေပၚမွာ ေလးေလးစားစား ေျပာဆိုဆက္မႈမ႐ွိမွာကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနပံုရတယ္။ ေမးၿပီးသားေမးခြန္းမ်ားကို ထပ္တလဲလဲ ေမးေနျပန္တယ္။ သူတို႔ ပန္းၿခံထဲက ခံုတန္းေတြမွာထိုင္ခဲ့ရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယက္ နီးနီးကပ္ကပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုင္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ သူက သူမကို ရုတ္တရက္ဆြဲဖက္ကာ ထူးဆန္တဲ့အနမ္းေတြေပးတတ္တယ္။ အဲဒီလိုနမ္းၿပီးတိုင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား ျမင္သြာမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ရတာကလည္းအေမာပါပဲ။ သူက အန္နာကို မင္းက ေကာင္းမြန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၊ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္႐ွိတယ္၊ စိတ္႐ွည္တယ္၊ သည္းခံတတ္တယ္… အဲဒါေၾကာင့္ မင္းရဲ႕အပါးက တစ္ဖ၀ါးမွမခြာခ်င္ဘူးလို႔ေျပာေသာ္လည္း….သူမဘက္ကေတာ့ သူ႕ကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံမႈမ႐ွိသူ၊ သူမကို လံုး၀မခ်စ္တဲ့သူ၊ သူမကို အ႐ိုင္းအစိုင္းမိန္းမတစ္ေယာက္လို သေဘာထားတဲ့သူ အျဖစ္ စိတ္ထဲမွာထင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲဘက္၊ ေဟာ္တယ္ဘက္နဲ႔ ေရတံခြန္ရွိရာကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညေနတိုင္းလိုလို သြားျဖစ္ၾကတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရတာက ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး၊ ၾကည္ႏူးစရာအေကာင္းဆံုး ေနရက္ေတြပါပဲ။ သူမက ေတာ့ ခင္ပြန္းေရာက္လာမဲ့ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရင္း ရက္ေတြတစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုန္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းဆီက စာတစ္ေဆာင္ ေရာက္လာတယ္။ စာထဲမွာ မ်က္စိနာေနလို႔ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ခဲ့ဖို႔အေၾကာင္းေရးထားေတာ့ သူမ အေတာ္ပ်ာယာခတ္သြားတယ္။
“ကၽြန္မ အိမ္ကို ျပန္မွျဖစ္မယ္…ဒါဟာ ကံတရားရဲ႕ စီမံမႈပဲ…”လို႔သူမက ေျပာလိုက္တယ္။
ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ သူမကို ဘူတာကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ သူမ ရထားထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း ရထားထြက္ဖို႔ ဒုတိယအခ်က္ေပးသံကိုၾကားရေတာ့… သူမက
“ရွင္ကို ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ေတြ႕ခြင့္ေပးပါေနာ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

သူမ မငိုပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ၀မ္းနည္းေနတယ္… ေသခ်ာတာကေတာ့ နာက်င္စြာခံစားေနရတယ္…သူမရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ စိတ္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ အမူအရာေပၚလြင္ေနတယ္။

“ကၽြန္မ ရွင္ရဲ႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမွာပါ၊ သတိရေနမွာပါ၊ ရွင့္ကို ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ…မေကာင္းဆိုးရြားေတြနဲ႔ မေတြ႔ပါေစနဲ႔…တို႔တစ္ေတြက အၿမဲတန္းတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ေနရမွာ…အဲဒါက တကယ္ကိုလိုအပ္တယ္ေလ… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တို႔တစ္ေတြက လံုး၀ဆံုဆည္းဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ပဲ… ဒါပါပဲ… ရွင့္ကို ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ…”လို႔ေျပာေနခ်ိန္မွာ ရထားက စတင္ထြက္ခြာေနပါၿပီ။

ရထားႀကီးလွ်က္ျမန္စြာထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ရထားစက္ေခါင္းမွ မီးခိုးမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းကြယ္ေျပာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆူညံသံမ်ားလည္း မ႐ွိေတာ့။ လူသြားစႀကၤန္မွာ တစ္ေယာက္ထဲရပ္ေနရင္း ဟိုးအေ၀းတစ္ေနရာကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕စကာသံေတြ၊ ေၾကးနန္းႀကိဳးေတြမွ ထြက္လာေသာ တ၀ီ၀ီအသံေတြေၾကာင့္ သူသတိျပန္၀င္လာတယ္။ သူမနဲ႔မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဂုေရာ့ သတိရေနမိတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးဟာ ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ သူ႔အတြက္ေတာ့ သတိရျခင္းေတြ လြမ္ဆြတ္ျခင္းေတြ သာ က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ၀မ္းနည္းစြာ ေနာင္တတရားေတြတေပြ႔တပိုက္နဲ႔ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ခံစားေနရတယ္္။ ဒီလုိ ငယ္ရြယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ေနာက္ထပ္ေတြ႔ဆံုဖို႔ သူဘ၀မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူမကေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ႐ွိသလိုပဲ။ သူမအတြက္ဆိုရင္ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္လိုေနထိုင္ခဲ့တယ္။ သူမနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ရင္ခုန္သလို ခံစားရတယ္။ သူမထက္ အသက္ႏွစ္ဆခန္႔ႀကီးသူဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕စကားေတြ၊ ၾကင္နာမႈေတြက သူမအေပၚေလွာင္ေျပာင္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့လား။ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို သူမကေတာ့ သူ႔ကို ၾကင္နာတတ္တဲ့သူ၊ သာမန္သူေတြထက္ထူးတဲ့သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာပါ။ သူဘက္ကေတာ့ သူမလုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမ႐ွိခဲ့ဘူး။ သူမအေပၚမွာ သတိလက္လြတ္ လိမ္ညာခဲ့တာေတြရွိခဲ့တယ္….

ဘူတာ႐ံုမွာေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ရနံ႔ေတြ သင္းပ်န္႔လို႔ေနတယ္။ ညေနပိုင္းေရာက္ရင္ ရာသီဥတုက ပိုၿပီးေအးလာတယ္။ ေျမာက္အရပ္ကိုျပန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီးလို႔ေတြးရင္း လူသြားစႀကၤန္ကေန ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့တယ္္။

ဆက္ရန္