နိဂံုး

ထားခဲ႔ပါေတာ့ေမ
ျပန္မဆံုၾကမယ့္သေဘာတရားတစ္ခုမွာ
ေမနဲ႔ကိုယ္တို႔ ေသခ်ာတိက်စြာ
လြဲခဲ႔ၾကၿပီေပါ့ေနာ္၊
အလြမ္းတစ္ခုနဲ႔ကိုယ္ကေတာ့
လြမ္းသူ႔အိပ္မက္ရွည္ႀကီးေတြ
ဆက္တိုက္ႀကီးကို ဆက္မက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။
(အနမ္းေတြမပါဝင္ေတာ့တာေတာ့ ကိုယ့္အိပ္မက္ရဲ႕ ကံဆိုးမႈတစ္ခုေပါ့)
အတိတ္ရဲ႕ေရႊေရာင္လႊမ္းကာလာတစ္ခုကို
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေပးခဲ႔တာကိုပဲ
မင္းကို က်ိတ္ၿပီးေက်းဇူးတင္ေနမယ့္ေကာင္ပါကြာ။
ေမနဲ႕ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္
မိုးသားျပာႀကီးရဲ႕ေအာက္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈရနံ႕ေတြသင္းတဲ႔
ညေနခင္းေလေျပတခ်ိဳ႕ကိုရွဴရႈိက္ရင္း
မျဖဳတ္တန္းလက္ေတြတြဲခဲ႔ၾကဖူးတယ္ေနာ္။
ထိုထိုေသာကာလေတြမွာေတာ့
ေဝးက်န္ရစ္ႏိုင္မယ့္အနာဂတ္ဆိုတာလဲ
ကိုယ္တို႕မေတြးျဖစ္ခဲ႔ၾကဘူးေနာ္။
အေဝးကေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုေငးေမာရင္း
ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြ
သူတို႕လိုခိုင္ၿမဲလိမ့္မယ္လို႔
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔ဖူးတာေတာ့
ေမ႔ကိုေျပာမျပျဖစ္ခဲ႔ေတာ့ပါဘူး။
ခဲသားေရာင္ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေတာ႔နဲ႔
တြယ္ရာမဲ႔လြင့္ေမ်ာေနၾကတဲ႔
တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ
ကံၾကမၼာမုန္တိုင္းမိုးပါလာလိမ့္မယ္ဆိုတာေတာ့
ကိုယ္မသိခဲ႔ရိုးအမွန္ပါ။
ဘ၀ဆိုတာလဲေလ
ႏွစ္သက္ရာေဆးေရာင္ေတြနဲ႔
ကြ်မ္းက်င္တဲ႔ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕
ျခယ္သမႈေအာက္က
ျခြင္းခ်က္မဲ႔ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွမဟုတ္ခဲ႔တာ။
အလင္းအမႈန္မမွန္
ဆြဲခ်က္မသန္တာေလးေတြေတာ့
ရိွခဲ႔ရိုးအမွန္ပါ။
ဒါေပမယ့္ကြာ
ကိုယ္႔ႏွလံုးသားကိုျခယ္မႈန္းခဲ႔တဲ႔
မင္းရဲ႕စုတ္ခ်က္ၾကမ္းေတြေအာက္မွာ
ကိုယ့္ဘ၀ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
ေဘာင္ခတ္မသိမ္းဆည္းရခင္
ေဆးေရာင္ျပယ္က်ဆံုးခဲ႔တယ္ဆိုတာေတာ့
ေႏွာင္းလူတို႕ရဲ႕ရာဇ၀င္အိုမွာ
မွတ္ထင္က်န္ရစ္ေနေစခ်င္ပါေသးတယ္
သမိုင္းဆရာအိုတစ္ေယာက္ကေရးတဲ႔
ႏံုခ်ာတဲ႔မွတ္စုစာအုပ္ရဲ႕တစ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊
ဆံုဆည္းျခင္းတို႕ရဲ႕အဆံုးသတ္တစ္ခုဆိုတာ
ခြဲခြာျခင္းျဖစ္တယ္ဆိုတဲ႕သီအိုရီကေတာ့
ရက္စက္လြန္းပါတယ္ကြာ။
အနႏၲကိုပိုင္ဆိုးတဲ႔ ေလာကႀကီးေရ
တြယ္ရာမဲ႔ႏွလံုးသားတစ္စံုနဲ႕
ရင္ခြင္ဗလာဟင္းလူသားတစ္ေယာက္ကို
သင္ဘယ္လိုအရာမ်ားနဲ႕ရွင္သန္ခြင့္ေပးဦးမွာလဲ၊
ဝိုင္ခ်ိဳခ်ိဳေတြေလာင္းခ်
အရွင္လတ္လတ္မီးသၿဂိဳလ္လို႔
ျပာအိုကိုေတာ့သိမ္းထားေပးပါ
သူ႕သစ္ပင္ေအာက္မွာ
ေျမၾသဇာျဖစ္ပါရေစ….။ ။

ေမာင္ျဖဴ