ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး

အခုတေလာမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းတစ္ေယာက္ (အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔အတူ) ျမစ္ကမ္းနံေဘးကလမ္းမွာ ေတြ႕ျမင္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္း လူေတြေျပာေနၾကသည္။ “ဒမီသရီ ဒမီသရီခ်္ ဂုေရာ့” သူက ရာလ္သာ ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ၾကာရွိခဲ့ၿပီ။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒမီသရီ ဒမီသရီခ်္ ဂုေရာ့ တစ္ေယာက္ ေနသားက်ေနၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီမ်က္ႏွာစိမ္းေကာင္းမေလးကို စိတ္၀င္စားလာခဲ့မိတယ္။ ဘီနာရဲ႕ တဲကေလးထဲမွာထိုင္ေနရင္း ေရႊေရာင္ဆံပင္ေလးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ႏုနယ္ပ်ိဳျပစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ ျမစ္ကမ္းနံေဘးကလမ္းအတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္လာတာကို သူျမင္ေနရတယ္။ သူမ၏ေနာက္တြင္ အျဖဴေရာင္ေခြးေလးတစ္ေကာင္ေျပးလိုက္ေနတယ္။ ထို႔ေနာက္ သူ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္၊ ပန္းၿခံ တို႔မွာ တစ္ေန႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့သည္။


အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးလမ္းမွာ သူမရဲ႕ေခြးကေလးနဲ႔အတူ တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ သူမဘယ္သူဆိုတာ ဘယ္သူကမွ မသိၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမကို “ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔အမ်ိဳးသမီး”လို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ နာမည္ေပးထားၾက၏။ တကယ္လို႔ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးမွာ လင္ေယာက်္ားမ႐ွိခဲ့ရင္၊ ဒါမမဟုတ္ အသိအကၽြမ္းမ႐ွိခဲ့ရင္ သူမနဲ႔သိကၽြမ္းခြင့္ရတာဟာ အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ႏုိင္ဘူးဟု ဂုေရာ့့ စဥ္းစားေနခဲ့မိသည္။ ဂုေရာ့့ အသက္ကေလးဆယ္ပင္မျပည့္ေသး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ ႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္႐ွိ၏။ သူက တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တြင္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။ အခု သူ႔ဇနီးက သူ႔ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔ႀကီးသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဇနီးျဖစ္သူမွာ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ မည္းေမွာင္ေသာ မ်က္ခံုး မ်က္လံုးတို႔႐ွိ၏။ သူမသည္ အိမ္တြင္ ၾသဇာအ႐ွိဆံုး၊ အေရးပါဆံုး၊ အေျဖာင့္မတ္ဆံုးျဖစ္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ဥာဏ္ထက္ျမက္ေသာသူ၊ ပညာ႐ွိဟုအမည္သတ္မွတ္ထား၏။ သူမ စာအုပ္မ်ားစြာ ဖတ္၏။ သို႔ေသာ္ ဂုေရာ့့၏စိတ္ထဲတြင္ သူ႔ဇနီးအား အသိဥာဏ္မ႐ွိေသာသူ၊ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းသူ၊ အၾကင္နာမဲ့ေသာသူဟု ထင္၏။ သူမကို ေၾကာက္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္မွာေနရသည္ကို မႏွစ္သက္ေတာ့။ သူ သူ႔ဇနီးအေပၚမွာ အျမင္ေျပာင္းလဲခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ အျမင္ေျပာင္းလဲတာမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္ရ၏။ သို႔ေသာ္ မိန္းမေတြမေကာင္းေၾကာင္းကိုသာ ထာ၀ရ ေျပာေနခဲ့၏။ မိန္းမေတြအေၾကာင္း ေျပာေသာစကား၀ိုင္းတြင္ သူပါ၀င္ခဲ့ရင္ “မိန္းမ” ဟုမသံုးႏႈန္းပဲ “အဆင့္အတန္းနိမ့္ေသာသူမ်ား” လို႔သာ ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းခဲ့သည္။

မိန္းမမ်ားကို မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ အသံုးအႏႈန္းအတိုင္း ေခၚႏုိင္ရန္ ဂုေရာ့မိမိကိုယ္ကို အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္သူဟု ထင္၏။ သို႔ေသာ္ မိန္းမမ်ားမ႐ွိပဲႏွင့္ေတာ့ ဤၿမိဳ႕ေလးတြင္ ႏွစ္ပတ္ၾကာေအာင္ သူေနႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ေယာက်ာၤးမ်ားစကား၀ိုင္းတြင္ သူပါ၀င္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျခင္းမ႐ွိပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားအလယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မိမိကိုယ္ကို လြတ္လပ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ခံစားရၿပီး၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေတြကို အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ေျပာသင့္သည္၊ မိမိအေၾကာင္းကို ဘယ္လိုဖံုးကြယ္ရမည္ကို ေကာင္းေကာင္းသိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ထိုသို႔ေျပာၿပီးေသာအခါ သူသည္ အလြယ္တကူ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္ျပန္တယ္။ သူ၏႐ုပ္သြင္၊ အေျပာအဆို အမူအရာမ်ားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း႐ွိ၏။

ဂုေရာ့ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးအေတြ႔အႀကံဳ မွာမ်ားသည္။ သူ၏အိမ္ေထာင္ေရးအစတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္ဟုထင္ခဲ့၏။ တျဖည္းျဖည္း အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာမ်ား႐ွိလာေသာအခါ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသို႔အိမ္ေထာင္ျပဳရသည္ကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးဟု ထင္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာစိမ္းအမ်ိဳးသမီးႏွင့္စတင္ဆံုဆည္းမိေသာအခ်ိန္တြင္ သိထားေသာထိုအေတြ႔အႀကံဳတို႔သည္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္။ ဘ၀ကို တစ္ဖန္ရင္ဆိုင္ျခင္လာျပန္၏။ ယခင္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားသည္လည္း ရီစရာပ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္ကုန္၏။

ေန႔တစ္ေန႔ ရဲ႕ ညေနခင္းမွာ ဂုေရာ့ ပန္ဥယ်ာဥ္ထဲကစားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာစားေနတယ္္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာစိမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယက္ သူႏွင့္အနီးဆံုးစားပြဲ႐ွိရာသို႔ ဆင္မရင္သာ ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာအမူအရာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ အ၀တ္အစားပံုစံ ႏွင့္ ဆံပင္ပံုစံတို႔ကိုၾကည့္၍ ဂုေရာ့စဥ္းစားေနမိ၏…”သူမသည္ ႐ုိးသားေသာမိသားစုမွ ေမြးဖြားလာႏုိင္သည္၊ အိမ္ေထာင္ရွိရမည္၊ ရာလ္သာၿမိဳ႕ကိုတစ္ေယက္ထဲလာေနတာဆိုေတာ့ ဒီမွာသူမတစ္ေရာက္တည္း ပ်င္းမ်ားပ်င္းေနမလား…“။ ကမ္ေျခသို႔ အပန္းေျဖလာတဲ့သူေတြခ်င္း ေျပာဆိုေနေသာစကားမ်ားထဲတြင္ မုသားစကားေတြပါသည္ကိုလည္း သူက မႏွစ္သက္ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေျပာဆိုၾကရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္ၾကသူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကသူမ်ား႐ွိသည္ကိုလည္း သူသိသည္။ အမ်ိဳးသမီး သူႏွင့္အနီးဆံုးစားပြဲသို႔ေရာက္ရန္ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္းအလိုမွာေတာ့ ဂုေရာ့သူနားေထာင္ခဲ့ဘူးေသာ စကား၀ိုင္းမ်ားမွ စကားလံုးမ်ားကို သတိရေနမိ၏။ သူက အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ပါလာေသာ ေခြးကေလးကို လက္ေဖ်ာက္တီး၍ေခၚလိုက္သည္။ ေခြးေလးက ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါ ေခြးရဲ႕ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ကိုင္မည္ျပဳရာ ေခြးကမာန္ဖီေနေသာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြား၏။

ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီးက သူကၾကည့္ကာ တဖန္မ်က္လႊာခ်လ်က္
- “ေခြးက မကိုက္ပါဘူး႐ွင္” ဟုေျပာကာ မ်က္ႏွာမွာ နီရဲသြား၏။
- “ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္ အ႐ုိးအနည္းငယ္ေကၽြးလိုးရမလား” ဟု သူကေမးရာ အမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းညိမ့္ျပ၏။ သူက ဆက္လက္၍ - “ခင္ဗ်ား ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ” ဟုေမးရာ
- “ ငါးရက္႐ွိပါၿပီ” ဟုေျဖ၏။ သူက
- “ကၽြန္ေတာ္က ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ႏွစ္ပတ္ၾကာခဲ့ၿပီ” ဟုေျပာၿပီး စကား၀ိုင္းမွာ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူမက
- “ အခ်ိန္ေတြကုန္တာက ျမန္လိုက္တာ၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ ” ဟုဆို၏။ ထိုအခါ သူက
- “ ဒီၿမိဳ႕မွာ လာအပန္းေျဖၿပီး ပ်င္းတယ္လို႔ေျပာရတာကိုုက ေျပာလို႔ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ၿမိဳ႕ခံလူေတြအတြက္ေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အဲ….စပိန္ကေန ဒီကမ္းေျခကို လာၿပီးအပန္းေျဖၾကတဲ့သူေတြဆိုရင္ ဘယ္လိုေျပာတယ္ထင္လဲ…ဟာ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္တာ၊ ဟာ…ဖုန္မႈန္႔ေတြကလည္း ထူလိုက္တာနဲ႔ ေျပာၾကတာ..”ဟု ဆိုေသာ္ သူမကေတာ့ ရီေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား သူစိမ္းကဲ့သို႔ စကားမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနၾကျပန္၏။ ညစာစားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္လ်က္ ျမစ္ကမ္းေဘးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း စကားေျပာၾကရာ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ႏွစ္ဦးစလံုးတြင္ စကားေျပာရသည္မွာ ပိုမိုလြတ္လပ္သလို၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးသလို ခံစားၾကရ၏။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးရဲ႕လွပပံု၊ ပင္လယ္ေရေတြဟာ ဘာေၾကာင့္အျပာေရာင္ျဖစ္လာပံု၊ လမင္းရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္မွ ေရႊ၀ါေရာင္အလင္းတန္းမ်ား ပင္လယ္ျပင္ေပၚသို႔ ျဖာၾကေနပံု၊ အလြန္ပူျပင္းေသာေန႔ေတြမွာ အသက္႐ွဴၾကပ္ရပံု စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ဂုေရာ့က စတင္၍ သူ႔အေၾကာင္းကိုေျပာျပပါေတာ့သည္။

- “ ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္စကိုမွာ ေမြးတာပါ။ ဘာသာေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုဘဏ္မွာအလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေအာ္ပရာဇာတ္အဖြဲ႕တစ္ခုမွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဘူးတယ္၊ ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေမာ္စကိုမွာ အိမ္ႏွစ္လံုး႐ွိတယ္…” ဂုေရာ့ သူမထံမွသိရတာကေတာ့ “ သူမဟာ စိန္႔ပီတာစပတ္ၿမိဳ႕သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳတာကေတာ့ တျခားၿမိဳ႔မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ေနထိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အခု ရာလ္သာၿမိဳ႕မွာ တစ္လခန္႔ေနအံုးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ ခင္ပြန္းက အပန္ေျဖအနားယူခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူမ႐ွိရာသို႔ လိုက္လာလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ” စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ သူမက ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဘယ္ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္းကိုလည္း ဂဃနဏ မေျပာျပႏိုင္သျဖင့္ သူမကိုသူမ ရီခ်င္ေနမိ၏။ ထုိေန႔တြင္ ဂုေရာ့ သူမရဲ႕နာမည္ကို သိခဲ့ရသည္။ သူမရဲ႕နာမည္မွာ “အန္နာ”…

ဟိုတယ္က အခန္းသို႔ျပန္ေရာက္ေသာ္ ဂုေရာ့ သူမအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိ၏။ မနက္ျဖန္ သူမနဲ႔ေတြ႔သင့္မေတြ႔သင့္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနရာမွ ေတြ႔မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚလဲရင္း သူမရဲ႕ ႏူးညံ့သြယ္လ်တဲ့လည္တိုင္ ၊လွပတဲ့ ေငြေရာင္မ်က္လံုးေတြြကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ “ သူမမွာ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္စံုတစ္ရာကို ခံစားေနခဲ့ရလား၊ ခံစားေနတာလား” လို႔ေတြးေတာေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။


အန္တြန္ ပါဗလိုဗစ္(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)
ျမန္မာျပန္ - ကိုလုံး
ဆက္ရန္