မေျပာတတ္ဘူး ဟုတ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဟုတ္မယ္

မေျပာတတ္ဘူး ဟုတ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဟုတ္မယ္
ျမင့္သန္း
စတိုင္သစ္၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၂။

ဘယ္လိုက ဘယ္လိုရယ္ေတာ့ မသိဘူး။ သူႀကီးတူ ေမာင္မူရယ္၊ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာရယ္၊ ယုန္လိုက္သြားရာက ဖြတ္ႀကီးတစ္ေကာင္မိတာကစတယ္ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။ ဒီဖက္မွာကေတာ့ ဖြတ္တို႕၊ ပဒတ္တို႕ရရင္ "မီးဖုတ္၊ အေရဆုတ္၊ က်ဳပ္တို႕၊ အဟုတ္ဗ်ဳိ႕၊ တုတ္စို႕" လို႕ေတာင္ ေျပာၾကတာမ်ဳိးကိုး။ စပ္လို႕ ေျပာလိုက္ရဦးမယ္။ ဒါကို ၿမိဳ႕က ေျပာင္းလာတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ကိုျမ၀င္းကမ်ားဆိုရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးမွတ္တယ္။ ဒါေတာက ဟိုကၠဴဆိုသလားပဲ။ ဒီက လူေတြကေတာ့ ဘယ္သိမွာတုန္း။ ဟိုကၠဴဆိုတာနဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးက တာလမ္းဟိုဘက္ျခမ္းမွာေနတဲ့ ဟုတ္ၾကည္ဆိုတာပဲ သိတယ္။ ဟုတ္ၾကည္က အရင္က ေလာ္လီေမာင္းတယ္။ ခုေတာ့ ၿမိဳ႕ဘက္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ထားေတာ့၊ ဒီကိစၥ။

သင္းတို႕ႏွစ္ေကာင္ အေျပာအရေတာ့၊ ဖြတ္ႀကီးကို တစ္ေကာင္ေကာင္က ကိုက္ထားပံုရတယ္တဲ့။ နာေနသတဲ့။ ဒီေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က မပစ္ရက္ေတာ့ဘူး။ ဖြတ္ႀကီးက သူတို႕ကုိ အသနားခံသလိုမ်ဳိးနဲ႕ ၾကည့္တယ္ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က အသာဖမ္းလာၿပီး ေမာင္တာက သူ႕အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ထားတယ္။ ဒဏ္ရာေတြဘာေတြကို ဆႏြင္းကေလးနဲ႕ ေသြးေဆးမႈန္႕ကေလး ေရာၿပီး သိပ္ေပးရာက၊ ခုေတာ့ ဖြတ္ႀကီးၾကည့္ရတာ အေတာ္ေနသာထိုင္သာ ရွိလာပံုရတယ္။ လူေတြကေတာ့ ဖြတ္နာႀကီး၊ ဖြတ္နာႀကီးလို႕ ေျပာၾကတယ္။ သူႀကီးတူ ေမာင္မူတို႕၊ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာတုိ႕ေရွ႕ေတာ့ ဘယ္ေခၚရဲမွာတုန္း၊ နားရင္း ႐ိုက္သြားမွာ။
တခ်ဳိ႕ လူႀကီးေတြကေတာ့ အစက ရြာနာတယ္၊ ဘာဘာညာညာေျပာၾကတယ္။ ေရွ႕တင္ ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႕ေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို ၾကားသြားတယ္ မသိဘူး။ စာသင္တုိက္က ဥပုသ္ဇရပ္မွာ လူႀကီးတခ်ဳိ႕ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္မူက ဇရပ္ေဘးလာၿပီး၊ "ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ၊ ဘုရားစကား၊ တရားစကားေျပာၾကဖို႕ ေကာင္းတဲ့ အရြယ္ေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေတာေျပာေတာင္ေျပာေတြ ေျပာမေနၾကနဲ႕။ အလုပ္မရွိရင္၊ ငါဘယ္ေတာ့မ်ား ေသပါ့မလဲသာ စဥ္းစားၾက။ ခင္ဗ်ားတို႕က ေသမယ္လို႕ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာ မဟုတ္လား"လို႕ ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီကစလို႕ လူႀကီးေတြလည္း ဖြတ္ႀကီးအေၾကာင္း သိပ္မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ေမာင္မူကို ေၾကာက္လို႕ရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပံုမရဘူး၊ သူတို႕ဖာသာ ေမာင္မူ႕စကားကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္သားကလားလို႕ ျမင္လိုက္ၾကလို႕ပဲ ျဖစ္မယ္။
ရြာနာတယ္ဆိုတာကလည္း မျဖစ္ေလာက္ဘူး။ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာက ေတာင္ရြာရဲ႕ ေတာင္ဖ်ားမွာေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္ရြာတစ္ခုလံုးကိုက သူတို႕ ဘိုးဘြားလက္ထက္ကတည္းက ေျမေတြ။ ဒီတစ္ေၾကာမွာ ေတာင္ရြာက အစစအရာရာ အေတာ္ကို အဆင္ေျပတဲ့ရြာ။ တစ္ရြာလံုးလည္း ေဆြေတြမ်ဳိးေတြလိုခ်ည္းမို႕၊ ေမာင္တာႀကီး အိမ္ေနာက္မွာ ဖြတ္ႀကီးထားတာကို ဘယ္သူကမွ မေျပာၾကပါဘူး။ ဟိုနား၊ ဒီနားက ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေပတဲ့၊ ဘယ္သူကမွ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို က႑ေကာစ မလုပ္ရဲၾကဘူး။ သူတို႕နဲ႕လည္း မကင္းႏိုင္ၾကဘူးကိုး။ ဒိျပင္ သင္းတို႕က တူတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မဟုတ္မခံေကာင္မ်ဳိးေတြ။ ဘယ္သူ႕မွလည္း သိပ္ဂ႐ုစိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကာလသားေခါင္း အခ်င္းခ်င္း ဂ်င္ကလယ္ကိစၥေလာက္နဲ႕ စကားအူေပါက္ေျပာရင္း အခ်င္းမ်ားၾကရင္၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးေခၚၿပီး ႀကိမ္းပစ္တာ။ သင္းတို႕ စိတ္တုိေနတာနဲ႕မ်ား တိုးရင္ေတာ့ ထၿပီး နားရင္း႐ိုက္ေတာ့တာ။ ၿပီးမွ ေသာင္းရင္တို႕ တဲေခၚၿပီး ထန္းရည္တိုက္ရင္း ႏွစ္ဘက္စလံုးကို သင့္ျမတ္ဖို႕ ေျပာတတ္တယ္။
ဖြတ္ႀကီးအေၾကာင္းဆက္ရရင္ေတာ့ ေမာင္တာက ဖြတ္ႀကီးကို ႏြားတဲေဘးမွာ ၀င္းတစ္ခုနဲ႕ထားတာ။ အစကေတာ့ ဖြတ္ႀကီးမ်ား ေျမတူးၿပီးထြက္သြားမလားလို႕ ပူၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးက ဒဏ္ရာေတြဘာေတြ က်က္သြားလို႕ ပံုမွန္ျဖစ္သြားေပတဲ့ ထြက္ျပဳေျပးမယ့္ပံု မေပၚဘူး။ ေမာင္မူတို႕ ေမာင္တာတို႕ကလည္း အရပ္ထံုးစံအတိုင္း မီးဖုတ္၊ အေရဆုတ္ လုပ္မယ့္ပံုမေပၚဘူး။ ဒါတင္ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ ခုဆို ႏြားစာေကြၽးတဲ့ ေပါက္ခြၽန္းက ႏြားစာေကြၽးၿပီးတာနဲ႕ ဖြတ္ႀကီးကို အခ်ိန္မွန္ အစာေကြၽးရသတဲ့။ ဖြတ္ႀကီးကလည္း အခု၊ အခ်ိန္မွန္ အစာေမွ်ာ္ဆိုပဲ။ ဖြတ္ႀကီးကို ဘာေကြၽးမွန္းေတာ့မသိဘူး။ ဖြတ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ အေကာင္ႀကီးလာတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေပါက္ခြၽန္းက ဖြတ္ႀကီးထားတဲ့ ၀င္းထဲ ၾကက္တစ္ေကာင္ ခ်ၾကည့္တယ္တဲ့။ ဖြတ္ႀကီးမ်ား လိုက္မလားလို႕။ ဒါေပတဲ့ ဖြတ္ႀကီးက လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူးဆိုပဲ။ အဲဒါကို ေပါက္ခြၽန္းက သူ႕ဆရာကို ေျပာျပေတာ့ သူ႕ဆရာ ေမာင္တာက "ဖြတ္ႀကီးက မင့္လိုမဟုတ္ဘူး။ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးကြ"လို႕ ေျပာသတဲ့။ ေျပာတုန္းကေတာ့၊ ရီစရာ ေနာက္စရာ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပတဲ့၊ ေပါက္ခြၽန္းဆီကေန အရပ္ထဲေရာက္ေတာ့၊ ကားသြားပံုရတယ္။ ခုေတာ့ ေမာင္မူတို႕၊ ေမာင္တာတို႕ ဖြတ္ႀကီးက ဖြတ္သူေတာ္ေကာင္းလို႕ ျဖစ္ေနတယ္။
ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ေျပာစရာျဖစ္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြက ေပၚလာျပန္တယ္။ ဖြတ္ႀကီး ေမာင္တာ့အိမ္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာက ေအာင္ဘာေလမွာ ငါးရာေပါက္တယ္။ ျဖစ္တာကဒီလို။ ၿမိဳ႕မွာ ေျမခြန္သြားထမ္းၿပီး ျပန္အလာ၊ တံတားထိပ္က ကားဆိပ္မွာ ကားေစာင့္ရင္း ေမာင္မူတို႕က အာ့စိန္ဆိုင္ေနာက္ဘက္မွာ၊ တစ္ပက္ႏွစ္ပက္ ၀င္ႏွိပ္ၾကသတဲ့။ အဲဒီမွာ ခြက္ပုန္းလာေဆာ္တဲ့ ဦးေလးဘတင္နဲ႕ ေတြတယ္ဆိုပဲ။ ဦးေလးဘတင္က ဘိုင္စကယ္နဲ႕လွည့္ၿပီး ထီလက္မွတ္ေရာင္းတယ္။ ဦးေလးဘတင္က ဒီႏွစ္ေကာင္ကို ငါ့မွာ ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္က်န္ေနတယ္။ ငါျဖတ္ပိုင္းျပန္ပို႕ေတာ့မွာမို႕ ေပးခ်င္သေလာက္ေပးလို႕ ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္မူတို႕ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ေထာင္ထဲမွာ ရွိသမွ် အေၾကြေတြ ထုတ္ေရၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္မတ္တင္းလား၊ တစ္က်ပ္ျပားရွစ္ဆယ္ဆိုလားပဲ ရွိသတဲ့။ ဦးေလးဘတင္က ရွိတာသာေပးကြာ။ က်န္တာေပါက္မွ ေပးလို႕ေတာင္ ရယ္စရာေျပာေသးဆိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အတိတ္ေရးလကြာလို႕ ေျပာသတဲ့။
ဒီေတာ့ ေမာင္တာက အတိတ္အျဖစ္နဲ႕ "ဖြတ္ကူသံ ေသာေသာညံေစ"လို႕ ေရးသတဲ့။ အဲဒီတုန္းကေတာင္ ေမာင္မူက "မင့္ဟာက ဘာတုန္း"လို႕ ေမးေသးတယ္ဆိုပဲ။ "မင္းမၾကားဖူးဘူးလား၊ ဖြတ္ကူသံၾကားရင္ ကမၻာရာဇ၀င္ႀကီးဆိုလား၊ သမိုင္းႀကီးဆိုလား ၿပီးသြားတယ္လို႕ဆိုတာ"လို႕ ေမာင္တာက ေျဖတယ္။ ေမာင္မူကေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခုလိုေျပာျပန္တယ္။
"ဖြတ္က ကူရတယ္လို႕ ငါမၾကားဖူးေပါင္ကြာ။ ဂ်ဳိးတုိ႕ ဘာတို႕သာ ကူတယ္ၾကားဖူးတယ္။ မင္းဟာက မေတာ္မတဲ့။ မိုးႀကိဳးေတြ ဘာေတြ ပစ္ေနပါဦးမယ္"
"ဟေကာင္၊ ေမာင္မူ။ ေဒြးႀကီးေက်ာ္လင္းေျပာတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား။ ဂ်ပန္ျပည္ကို အႏုျမဴဗံုးဆိုတာ မႀကဲခင္က ေတာင္ေပၚက ဖြတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ ကူသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္ႀကီးမွာ ဗံုးက်ေရာ။ သမိုင္းဆိုတာႀကီးတစ္ခုလည္း ရပ္သြားေရာတဲ့။ ဂ်ပန္ေတြ ဖြတ္ကူတဲ့ေတာင္ကိုေတာင္ ခုထိ အထိမ္းအမွတ္ လုပ္ထားေသးဆိုပဲ။ သင္းတို႕က ေတာင္ကို ယာမလို႕ေခၚတယ္ ဆုိကလားပဲ။ ဒီေတာ့ အခုဆုိ ဖြတ္ကူယာမဆိုၿပီး အဲဒီဟာႀကီးက နာမည္ႀကီးေနသတဲ့။ မင္းကေတာ့ ခက္တယ္။ ဘာမွ အၾကားအျမင္ မရွိတဲ့ေကာင္"လို႕ ေျပာၿပီး၊ ေမာင္တာက ေမာင္မူ႕ကိုေတာင္ မာန္ေသးတာ။ ဒီေတာ့ ေမာင္မူက
"မင္းဟာမင္း ဖြတ္ကူယာမျဖစ္ျဖစ္၊ သမိုင္းႀကီးပဲ ၿပီးသြား၊ ၿပီးသြား၊ ငါ့ေသာက္လုပ္မဟုတ္ဘူး။ ထီေပါက္မယ္ ဆိုလို႕ကေတာ့ မင့္ႏွမ ျမစိန္ နာမည္ပဲေရးေရး၊ ေပါက္ရင္ၿပီးတာပဲ"လုိ႕ ျပန္ေျပာတယ္။
သင္းတို႕ႏွစ္ေကာင္ ထီေပါက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အဲဒါပဲ။ အဲဒီလုိ ထီေပါက္သြားေတာ့ ဖြတ္ႀကီးက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလို႕ သတင္းျဖစ္ေနရာက ဖြတ္ႀကီးက လာဘ္သပၸကာ ရႊင္တယ္ျဖစ္ျပန္ကေရာ။ အဲဒီလို သတင္းျဖစ္ေနတာကို ေထာက္ခံဖို႕အေၾကာင္းက ေပၚလာျပန္ေသးတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ ဒီဘက္တစ္ေၾကာမွာ ဖဲ႐ိုက္စားေနတဲ့ စံပဆိုတဲ့ အေကာင္တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူက ေျမာက္ရြာက။ စံပက ဖဲ႐ိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဖဲသမားလို႕ နာမည္ပ်က္ေနေပတဲ့၊ ဖဲ႐ိုက္တာကလြဲလို႕ ဘာမွေတာ့ မေတာ္မတရား မလုပ္ရွာဘူး။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေမာင္တာႀကီးက ဖြတ္ႀကီးကို အစာေကြၽးေနတုန္း စံပေရာက္လာၿပီး ေမာင္တာ့ကို ေျပာတယ္။ "အစ္ကိုရယ္ ေညာင္ကန္ဘက္ အသုဘမွာ ဒီည ၀ိုင္းေကာင္းမယ္ဆိုလို႕ ကြၽန္ေတာ္သြားမယ္လို႕။ အဲဒါ အစ္ကို႕ဖြတ္ႀကီးနဖူးကို ကြၽန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္နဲ႕ ပြတ္သြားပါရေစ။ ကက္ကင္းသေဘာေပါ့ အစ္ကိုရယ္"လုိ႕ ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္တာက "ပြတ္ခ်င္ပြတ္ေလကြာ။ မင္းဖာသာ ကက္ကင္းဓာတ္ယူတာ ငါမသိဘူး။ ႐ႈံးရင္ေတာ့ ဖြတ္ႀကီးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ရင္ေတာ့ ငါ့ဖို႕ တစ္လံုး"လို႕ ရယ္ရင္းေျပာတယ္။ ဒီတာ့ စံပက သူ႕လက္ထဲက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္နဲ႕ ဖြတ္ႀကီးနဖူးကို ပြတ္သြားသတဲ့။
လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့၊ ေနာက္တစ္ေန႕ မြန္းမလြဲေသးခင္၊ စံပတစ္ေယာက္ မႏၲေလးရမ္တစ္လံုးနဲ႕ ေမာင္တာ့ဆီေရာက္လာတယ္။ လက္ထိပ္လက္ေအာက္ ေရွာင္ရ႐ံု မဟုတ္ဘူး။ ၀ိုင္းလံုးကြၽတ္ေအာင္ ႏိုင္လာတာတဲ့။ ဒီေတာ့ ေမာင္တာ့ကို ရမ္တစ္လံုးေပးရင္း၊ အစ္ကိုတို႕အားတဲ့ေန႕ ကြၽန္ေတာ္ တံတားထိပ္က အာ့စိန္ႀကီးဆိုင္မွာ ေကြၽးဦးမယ္လို႕ေတာင္ ေျပာတယ္။ အဲဒီကတည္းကစၿပီး ဖြတ္ႀကီးက သမိုင္းသစ္ေတြ တြင္စရာျဖစ္လာတယ္။ ဒိျပင္ သူႀကီးတူ ေမာင္မူနဲ႕ ေတာင္ရြာက ေမာင္တာတို႕ ႏွစ္ေယာက္သားဟာ၊ နာမည္တစ္လံုးတိုးလာတယ္။ ဖြတ္ႀကီးရဲ႕ ဖက္စပ္ပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးလည္း ပိုၿပီး ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္လာတယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြေတာင္ လမ္းႀကံဳတဲ့အခါ ၀င္ၾကည့္ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က အသာထိၾကည့္ တို႕ၾကည့္ၾကတယ္။ ကံေကာင္းတယ္၊ လာဘ္သပၸကာရႊင္တယ္လို႕ ဆိုၾကတာကိုး။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ အဲဒီတစ္ေၾကာက လူေတြမွာ "ဖြတ္"နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အျမင္အသိေျပာင္းသြားတယ္။ ဖြတ္ဆိုတာ မြဲတတ္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ၊ ဖြတ္ဆိုတာ အက်ဳိးေပးတယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အရင္က ဖြတ္ႀကီးျမင္ရင္ မ်က္စပ္အထက္ေအာက္ ေျခမႈန္႕သုတ္တတ္တဲ့ ေစ်းသည္မေတြေတာင္၊ ေစ်းသြားေစ်းျပန္၀င္ၿပီး ဖြတ္ႀကီးကို ၾကည့္ၾကရတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ျပႆနာေပၚလာတယ္။ ေမာင္မူတို႕ ဘိုးေအႀကီး ဘိုးအုန္းပြင့္ အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားပါေလေရာ။ ဘိုးအုန္းပြင့္က ေတာင္ရြာ၊ ေျမာက္ရြာေတြကို စတည္တဲ့သူေတြအထဲက မူလလက္ေဟာင္းႀကီး။ သူတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ ဘိုးအုန္းပြင့္က လာမယ့္၀ါဆိုမွာ ကိုးဆယ္ထဲ ၀င္ေတာ့မွာ။ မာေတာ့ အေတာ္မာတယ္။ ဒါေပတဲ့ ေရခ်ဳိးမွားၿပီး၊ အပူရွပ္ရာက ငမ္းဖမ္းသလိုလုိေတြေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ ရင္ေတြဘာေတြက်ပ္ၿပီး အသက္႐ွဴမ၀ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ တံတားထိပ္ ကားဆိပ္ေဆးခန္းက ဆရာ၀န္ကေလးတို႕၊ ၾသဠာရိက ေဆးဆရာေတြကေတာ့ လူႀကီးနာဆိုၿပီး လက္ေလွ်ာ့ၾကေပတဲ့၊ ဓာတ္ဆရာ ဦးမွန္ကေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ဘူး။ ဘူးသီးနဲ႕ ဖြတ္သားဟင္းခါး သံုးရက္စားခိုင္းၿပီး ေရႏိုင္ႏိုင္ခ်ဳိးရင္၊ ၀ဋ္နာကံနာကလြဲရင္ ေပ်ာက္မွာပဲတဲ့။ ဒီေတာ့ တစ္ရပ္လံုးရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ဖြတ္ႀကီးကိုပဲ ျမင္လာၾကတယ္။ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ျပႆနာက ဘူးသီးပဲ။ ဓာတ္ဆရာဦးမွန္ အလိုအရေတာ ဆြတ္သီးျဖစ္ရမယ္တဲ့။ ဘူးသီးေျခာက္တို႕ ဘာတို႕မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ခက္တာက ခုလိုရာသီမ်ဳိးမွာ ဒီဘက္မွာ ဘူးသီးဘယ္မွာရမွာတုန္း။ အနီးစပ္ဆံုးက ကြင္းသာဆယ့္တစ္ရြာဘက္မွာ ရေကာင္းရႏိုင္တယ္လို႕ ကိုဦးၾကည္ေျပာလို႕ သိရတယ္။ အဲဒီကို ဒလျပင္း လူလႊတ္ၿပီး အရွာခုိင္းရမွာပဲ။ ဒါေတာင္ အသြားအျပန္ တစ္ညအိပ္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီကို ေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒီမွာကေတာ့ ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ေနၾကရတယ္။ မ႐ိုက္လို႕ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ ဘိုးအုန္းပြင့္အတြက္ဆို ဖြတ္ႀကီးကို ေပၚသင့္ေပၚရေတာ့မယ့္ အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္ေနၿပီကိုး။ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြကလည္း ဖြတ္ႀကီးကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကၿပီကိုး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ၾကရတယ္။ ဘူးသီးရ၊ မရ ေစာင့္ၿပီး ဘူးသီးရခါမွ ဖြတ္ႀကီးကို ေပၚမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေကာင္ကေလးေတြ ကြင္းသာဘက္ထြက္သြားတဲ့ ညေနမွာပဲ၊ ဘိုးအုန္းပြင့္ အသက္ထြက္သြားရွာတယ္။ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြ ငိုယိုေနၾကတုန္း ေမာင္မူနဲ႕ ေမာင္တာတို ၿပံဳးႏိုင္ၾကတယ္။ ဖြတ္ႀကီးကလည္း ေမာင္မူတို႕ကို ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ ေခါင္းတတေမာ့ေမာ့နဲ႕ ေက်းဇူးတင္ပါသဗ်ာလို႕မ်ား ေျပာေနသလိုလိုပဲလို႕၊ ေပါက္ခြၽန္းေျပာျပလို႕ အရပ္ထဲမွာ ၾကားၾကရတယ္။ ကြင္းသာဘက္က ျပန္လာတဲ့ ေကာင္ကေလးေတြ ယူလာတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ဘူးသီးကိုေတာ့ ေမာင္တာႀကီးတို႕အိမ္က ၾကက္တစ္ေကာင္ကို စပါးလင္မ်ားမ်ားနဲ႕ ကာလသားဟင္း ခ်က္စားလိုက္ၾကတယ္။ စံပကလည္း ေနာက္ထပ္ မႏၲေလးရမ္ တစ္လံုးယူလာေပးတယ္။
အရပ္ထဲမွာ တျခားလူေတြလို သိပ္အယူမသည္းတတ္တဲ့ ေဒၚေလးမျမတင္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ ရြာထိပ္က လက္ပံပင္ကို ကပ္ကလူေတြ က်ကတည္းက ဘိုးအုန္းပြင့္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိသတဲ့။ ပိုဆိုးတာက ဖြတ္ႀကီးနဲ႕သြားၿပီး ကံခ်င္းၿပိဳင္တာပဲတဲ့။ ဖြတ္ႀကီး ဇာတာစန္းထေနခ်ိန္မွာ ဘိုးအုန္းပြင့္က ထိပ္တိုက္တိုးေတာ့၊ ကံနိမ့္တဲ့လူ ခံရတာပဲတဲ့။ ဘိုးအုန္းပြင့္ရယ္ အသက္ ကိုးဆယ္နားနီးေနတဲ့အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာဘူး။ ေဒၚေလး မျမတင္ေျပာတဲ့ အထဲက လက္ပံပင္ရယ္၊ ကပ္ကလူရယ္၊ ဘိုးအုန္းပြင့္ရယ္၊ ဖြတ္ႀကီးရယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုေတြ ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ ဒီေတာ့လည္း နားေထာင္မိတဲ့ လူေတြအဖို႕ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဟုတ္မယ္လို႕ပဲ ေတြးၾကည့္ရေတာ့တယ္။ ။

ျမင့္သန္း