ရပိုင္ခြင့္

ရပိုင္ခြင့္
သုေမာင္

ကြ်န္ေတာ္က 'ေရႊေၾကးစည္' လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္ေန႔ ေလးႀကိမ္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ေရႊေၾကးစည္က 'ကို႐ူပ' ပိုင္သည္။ နံနက္ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း တစ္ႀကိမ္ထိုင္သည္။ နံနက္စာ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ အခ်ိဳတည္းရန္ တစ္ခါထိုင္သည္။ ဒါေတြက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္း သုံးနာရီေလာက္မွာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ သြားထိုင္ျပန္သည္။ ထိုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အိမ္က ေကာ္ဖီမစ္ သို႔မဟုတ္ တီးမစ္အထုပ္ ယူသြားသည္။ ဒါက ပရိတ္သတ္ လူငယ္အခ်ိဳ႕၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အခ်ိဳ႕ လာေရာက္ ကန္ေတာ့ထားေသာ အထုပ္ေတြထဲမွ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ေသာက္ႏွင့္ အထုပ္ကို အလွည့္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေသာက္ ဆိုတာက မိမိ စိတ္ႀကိဳက္ မွာလို႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အခ်ိဳေပါ့ေပါ့ ခါးခါး မွာေနက်ျဖစ္သည္။ အထုပ္က်ေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရေပ။ သူ႔အတိုင္း စီမံရာကိုေသာက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္ေသာ၊ ႀကိဳက္ေသာ 'ခ်ိဳေပါ့က်' သည္ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား မသိေပ။ ထို႔အတူ တီးမစ္၊ ေကာ္ဖီမစ္ကေကာ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းဘူးလား ကြ်န္ေတာ္မသိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္လွည့္စီ ေသာက္တာ အႏၱရာယ္ကင္းသည္ဟု ထင္သည္။ သည္မွ် ေသာက္သုံးေနမွေတာ့ မေကာင္းတတ္တာကို သိသျဖင့္လည္း ရေသ့စိတ္ေျဖ လုပ္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါမည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုးလည္း တြက္ေျခကိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး အထုပ္ကိုယ္စီျဖင့္ လာေရာက္ကန္ေတာ့ၾကေသာ ဒါနရွင္မ်ား အတြက္လည္း ပါရမီျဖည့္ရာ ေရာက္သည္။
ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေခ်။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညေနေစာင္း ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီမွာ ေရႊေၾကးစည္သို႔ တစ္ေခါက္ သြားျပန္ပါသည္။ ထိုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဆိုင္ေသာက္လည္း မဟုတ္၊ အိမ္က အထုပ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။


အိမ္ေသာက္ အိမ္ေဖ်ာ္ဟု ေခၚမလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ့္တူ 'ေမာင္ေရႊမိုး' ေသာက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ကို မွ်ေ၀ေသာက္သုံးျခင္း ျဖစ္သည္။ 'ေရႊမိုး'က ကို႐ူပသား အလတ္ေကာင္ ျဖစ္သည္။ သူက အႏုပညာ ၀ါသနာပါသည္။ သူ၀ါသနာပါတာကလည္း 'ဒါရုိက္တာ' ႏွင့္ 'ကဗ်ာ' အလုပ္ ျဖစ္သည္။ ညေန ထိုအခ်ိန္ ကိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သြားလွ်င္ သူ႔အတြက္ ဖန္မတ္ခြက္ႏွင့္ အျပည့္လက္ဖက္ရည္ ေပ်ာ္ၿပီးသား ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ဆိုင္ထဲမွာပဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေဖ်ာ္ေပးထားျခင္းပင္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္က တစ္၀က္ ယူၿပီး ေသာက္ရင္း သူႏွင့္ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္႐ွင္အေၾကာင္း စကားေျပာသည္။ သူကလည္း ေက်နပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသြားသည္။ သူ႔လက္ဖက္ရည္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ 'ရွယ္'ကဲ့သို႔လည္း ပ်စ္ခြ်ဲခြ်ဲမေန။ ကြ်န္ေတာ္ေသာက္သုံးေသာ '႐ုိး႐ုိး'ကဲ့သို႔လည္း က်ဲတဲတဲ မေန။ ဆိုၾကပါစို႔။ အိမ္ေသာက္ အေနေတာ္ျဖစ္သည္။ ေနာင္ေသာ္'ေရႊမိုး'သည္ သူေသာက္လက္စကို ခြဲၿပီး မတိုက္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လွ်င္ ႏွစ္ခြက္အေဖ်ာ္ခိုင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခြက္ ဒါနျပဳပါသည္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသည္မွာ ပဓာနမဟုတ္ေပ။ တူေတာ္ေမာင္၏ ေစတနာက အဓိက က်သြားေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတြင္းစိတ္မွာမူ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သက္သာသြားတာကို ေက်နပ္မိသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္ အက်င့္တစ္ခု ရွိေသးျပန္သည္။ နံနက္ေစာေစာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ ငါးဆယ္ဖိုး၀ယ္သည္။ ထိုေဆးေပါ့လိပ္ငါးလိပ္က ေန႔တစ္၀က္ခံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔လယ္ပိုင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေသာအခါ ေနာက္ထပ္ ငါးဆယ္ဖိုး ငါးလိပ္၀ယ္ျပန္သည္။ ဒါလည္း ပုံမွန္ ျဖစ္သြားပါသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ ၀ယ္ျဖစ္သည္ ဆိုပါစို႔။ သို႔ေသာ္ ညေနပိုင္း 'ေရႊမိုး' ႏွင့္အတူ ေသာက္ေသာအခါတြင္ ေဆးလိပ္ ထပ္မ၀ယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ဆီက ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ေတာ့ အပိုအလိုလို လွမ္းယူၿပီးသား ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ၾကာေသာ္ ထိုအက်င့္သည္ သီလတစ္ပါးလို ျဖစ္ၿပီး ပုံမွန္ ယူယူေသာက္ေနမိေတာ့၏။ ထို႔အတြက္ ကုန္က်ေငြ တစ္ဆယ္ သက္သာသြားတာကိုလည္း ေက်နပ္ေနမိေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညေနေစာင္းလွ်င္ 'ကို႐ူပ'ဆိုင္မွ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ အလကား ေသာက္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သူ႐ုိ႔ဘက္က ဒါနေျမာက္သလို ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကလည္း အလွဴခံေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါသည္။
ဤသို႔ ေနလာရင္းႏွင့္ တစ္ေန႔တြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ တစ္ခုႀကဳံပါသည္။ ေသာက္စားေနစဥ္ႏွင့္တူပါသည္။ သတိရမိေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေသာက္ေတာ့လည္း အနီးအနားဆိုင္းလမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီး ေမာ့တာမို႔ အျပန္တြင္ ထို႔ကဲ့သို႔ပင္ ကို႐ူပဆိုင္မွာ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနက်။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူ႔ကို ျမင္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း ဂ႐ုစိုက္မိသြားျခင္းျဖစ္၏။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။ အသားျဖဴတာ ညိဳတာသာ ကြာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေတာ္ဆင္သည္။
ေနာက္မွ သိရတာက ထိုသူမွာ အမူးသမား မဟုတ္ေပ။ အ႐ူးသမားသာ ေခၚရမလို ျဖစ္၏။ သူသည္ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ေယာက္ပါတဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ မရိတ္မသင္ မခ်ိဳးမပိုး ေလွ်ာက္သြားေနျဖင္း ျဖစ္၏။ အမူးသမားကဲ့သို႔ ယိုင္ထိုးေနရတာက ေျခေထာက္ မသန္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ေရာ္ဘာဖိနပ္ကို ေျခခုံႏွင့္ သားေရကြင္း သိုင္းထားတာေတြ႔မွ သိရပါသည္။
ထိုသို႔ ဂ႐ုစိုက္မိခါမွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား သူသည္ စိတ္မႏွံ႔ေသာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို တသမတ္တည္း ေပးေနပါသည္။ ေစ်းတက္တာေတြ လာေတြ သူမသိေခ်...။ လက္ထဲ ပါလာေသာ ငါးဆယ္တန္ကို ကို႐ူပအား လွမ္းေပးၿပီး နီးရာ ခုံလြတ္တြင္ ၀င္ထိုင္၏။ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္၀ေသာက္ပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ကိုမူ ပါဆယ္ယူပါသည္။ သူက 'ခ်ိဳေပါ့က်'ဟု ေအာ္တတ္ေသးရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာတြန္႔တြန္႔သြားပါသည္။ ကို႐ူပကလည္း သူ႔က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ထေဖ်ာ္ေပးပါသည္။ ဒါနေျမာက္ေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္ဟန္တူ၏။ က်က်နနေဖ်ာ္၊ ပလတ္စတစ္ လက္ဆြဲအိတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးပါသည္။ ထူျခားတာက ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ အျပန္တြင္ လက္ဖက္ရည္အိတ္ကို တစ္ဖက္က ဆြဲရင္းအျခားဖက္ျဖင့္ ေဆးလိပ္ဗန္းထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို ဆတ္ခနဲ အဆစ္ယူသြားျခင္း ျဖစ္၏။ ဟိုက္.....။ ကြ်န္ေတာႏွင့္ အေတာ္တူေနပါေပါ့လား။
႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ဟန္ပန္သာမက လက္ဖက္ရည္ဖိုး သက္သာခိုသည့္အျပင္ ေဆးေပါ့လိပ္ အဆစ္ယူသြားတာပါ သြားၿပီး တူေနပါေပါ့လား။ ဒါသည္ တစ္ခါတစ္ရံလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ကြ်န္ေတာ္ ညေနဆိုင္ ေရႊမိုးထံ လက္ဖက္ရည္ ကပ္ေသာက္တိုင္းႀကံဳရျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ရွက္လာပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွက္ေျပ သေဘာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္က ေျပာယူရ၏။ ကို႐ူပ သမီးငယ္ 'မ်က္ျခယ္' ကိုေျပာျခင္း ျဖစ္၏။
'သမီးေလး... ဘဘနဲ႔ အဲဒီ အ႐ူးႀကီး တူေနၿပီေနာ္'
ထိုအခါ ကေလးမက အားနာစြာ ၿပဳံးၿပီး 'မႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္း ဘဘရယ္'ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။
မည္သို႔ပင္ရွိေစ၊ အရပ္အေမာင္းေရာ၊ ဟန္ပန္ေရာ၊ အက်င့္သီလပါ သြားတူေနၿပီဟု ခံစားရသျဖင့္ ေနာက္ေနာင္ေရႊမိုးထံမွ လက္ဖက္ရည္ တစ္၀က္ ယူေသာက္ရန္ ဆင္ျခင္မွပဲဟု ဆုံးျဖစ္မိပါေသးသည္။ 'မိပါေသးသည္' ဟုေျပာရတာက ခဏပဲ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ 'ေနၿမဲ' ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေစာင့္စည္းလိုက္ေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကိုေရႊမိုးထံ လက္ဖက္ရည္ အလကားေသာက္ရန္ ညေနတိုင္း ေရာက္ရျပန္ပါေရာ။ ၿပီးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ အဆစ္တစ္လိပ္ ယူေသာက္မိျပန္ေရာ။ သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ညေနတိုင္းလိုလို ဆုံစည္းေနပါေတာ့သည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔တြင္ ထိုလိုပဲ စိတ္မႏွံ႔သူတစ္ေယာက္ ေရာက္ခ်လာျပန္ပါသည္။ သူကေတာ့ မိန္းမ ျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း အကၤ်ီထဘီ အစုတ္အျပတ္ႏွင့္ပင္။ သူကေတာ့ ၀င္လာတာႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း ထိုင္ေသာက္ေတာ့၏။ ထိုင္ခုံပုေပၚမွာေတာ့ မထိုင္ေပ။ သမံတလင္းေပၚ ေဆာင့္ေညာင့္ထိုင္ပါသည္။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း အခမဲ့ ေဖာက္သည္ပဲ ျဖစ္ပုံရပါသည္။ အေၾကာင္းမွ ကို႐ူပက သူလာလွ်င္ လွမ္းၿပီး ေနာက္ေျပာင္၍ ကိုယ္တိုင္ထၿပီး လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူ႔အတြက္လည္း ပါဆယ္ တစ္ထုပ္...။ အဲ... သူကလည္း အလာႀကီးပင္။ 'ခ်ိဳေပါ့က်ေနာ္'တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေက်ာခ်မ္းရျပန္ပါၿပီ။ ဘယ္ႏွယ့္ အ႐ူး ႏွစ္ေယာက္လည္း 'ခ်ိဳေပါ့က်'၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း 'ခ်ိဳေပါ့က်'။ တူပဲတူႏိုင္လြန္း။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းတာမွာ၊ သူကေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ ဆစ္လိပ္ အဆစ္မဆြဲျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ 'မုန္႔တစ္ခု' အဆစ္ရသည္။ သူက ယူတာမဟုတ္။ ကိုင္ၾကည့္႐ုံၾကည့္တာ။ အထာေပါက္ေသာ ကို႐ူပက အီၾကာေကြး၊ စမူဆာ စေသာ လက္က်န္မုန္႔တစ္ခုကို ေပးလိုက္သည္သာ။ ေနာင္ေသာ္ ညေန ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္နီးလာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ စိတ္မႏွံ႔သူ ထိုႏွစ္ဦးရယ္ မၾကာခဏ ဆုံစည္းေနၾကေတာ့၏။
မေန႔ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အ႐ူးမေရာက္လာသည္။ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္ရင္း 'ခ်ိဳေပါ့က်ေနာ္'ဟု လွမ္းမွာသည္။ ၿပီးေတာ့မုန္႔ပန္းကန္ထဲက မုန္႔ေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေရြးၾကည့္ေနသည္။ ကို႐ူပက ဒါကိုျမင္ေတာ့ 'ယူမွာျဖင့္ တစ္မ်ိဳးယူ။ ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္မေနနဲ႔' ေျပာေတာ့ ဆတ္ခနဲ တစ္လုံး ျပန္ေျပာသည္။
'ဘာတာကိတ္ မရွိဘူးလား'တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပြဲက်သြားပါသည္။ ဆိုင္မွ သူငယ္ေလးက...
'ဘာတာကိတ္ေတာ့ မရွိဘူး။ ခ်ီးကိတ္ပဲ ရွိတယ္' ဟုေျပာရာ သူက မ်က္ေစာင္းမထိုးေပ။ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီးသက္ျပင္းခ်ရင္း....
'ငါ့အတြက္ အဟုတ္ပါဘူးဟယ္။ အိမ္က သားေလးအတြက္ပါ'ဟု ေျပာရွာသည္...။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါသည္။ အ႐ူးေပမည့္ သားသမီးဇြဲေတာ့ အႀကီးသားဟု။ ေၾသာ္... မိဘေမတၱာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကို႐ူပ ကမ္းေပးေသာ လက္ဖက္ရည္ထုပ္ကေလး ဆြဲၿပီး ဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားပါသည္။ 'မုန္႔မယူေတာ့ဘူးလား'ေနာက္က လွမ္းေမးရာ လက္ခါျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုင္းကိုင္းကိုင္းကိုင္း ထြက္သြားေသာ အ႐ူးမ၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနပါသည္။ ဓာတ္တိုင္တစ္တိုင္ေလာက္ အေရာက္တြင္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ။ တုန္႔ခနဲ႔ ျပန္လွည့္လာပါသည္။ မေျပာမဆိုႏွင့္ပင္ အီၾကာေကြး တစ္ေခ်ာင္း လွမ္းဆြဲလိုက္ပါသည္။ 'ေစာေစာက ေပးေတာ့ မယူဘူး။ ဘာတာကိတ္ေလး ဘာေလးနဲ႔'ဟု ဆိုင္လုလင္က ေျပာေသာအခါ...
'ငါ့ကိုတာေတာ့ အဆုံးမခံႏိုင္ဘူးေဟ့' ဟု ပက္ခနဲ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ဒါလည္း ဟုတ္သားပဲ။ ဒါသည္ သူ၏ ရပိုင္ခြင့္ကိုး...။
ထိုတြင္မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံတြင္းခ်ဥ္တင္တင္ ရွိသည္မို႔ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ လွမ္းႏႈိက္မိပါသည္။ ေနာက္မွ ...'ဟာ.. ငါ့ႏွယ္... မဟုတ္ေသးပါဘူး'ဟု ေတြးမိၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ျပန္ထည့္ရင္း ၿပဳံးလိုက္ပါေတာ့သည္။ ။