ဟဲလို ဟဲလို အေမလား
>> Friday, September 7, 2007
ညေနက ဘတ္စကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း မိုးက၀ုန္းကနဲ သဲႀကီးမဲႀကီး႐ြာခ်ကိုက္တာနဲ႔ ကဗ်ာကသီ နီးရာလဘက္ရည္ဆိုင္ထဲ ေျပးထိုင္ၿပီး က်ဆိမ္႔တစ္ခြက္မွာလိုက္တယ္။ မွာထားတဲ့ လဘက္ရည္မေရာက္ေသးခင္ ဆိုင္ထဲမွာ အသိတစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ားေတြ႔လိုေတြျငား ဟိုဟိုဒီဒီ မ်က္ေစ႔ကစာၾကည့္မိေသးတယ္။ ဘယ္သူမွမေတြ႔ေတာ့ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာနဲ႔ ဆိုင္ထဲမွာဖြင့္ထာတဲ့ ဗီစီဒီကို အာ႐ုံစိုက္လိုက္မိတယ္။ စင္ေပၚကို သူ႔မိခင္ကို ဖိတ္ေခၚ၊ ပရိတ္သတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ အဆို႐ွင္ရဲေလးကို အမွတ္တမဲ႔သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ သားေအာင္ျမင္မႈကို ေက်နပ္နွစ္သက္ေနတဲ့ မိခင္တစ္ေယက္ရဲ႕ပီတိအၿပံဳးနဲ႔ျမင္ရေတာ့ အလိုလိုေနရင္း စိတ္ထဲမွာမုဒိတာပြားမိပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေမဆြိနဲ႔ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၊ သံသာ၀င္းနဲ႔ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္း အေခြေတြထဲက အေမေတြရဲ႕ ဒီလိုအၿပံဳးမ်က္ႏွာေတြကိုျမင္ေယာင္မိရင္း အေ၀းတစ္ေနရာဆီက ေမြးသမိခင္ကိုဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ လြမ္းစိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ က်သင့္ေငြအျမန္႐ွင္းၿပီး အိမ္ကိုဖုန္းေခၚဖို႔ အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္း႐ွိရာ ေျပးရေတာ့တယ္။ နယ္ကိုေျပာလို႔ရတဲ့ဖုန္းက တစ္လံုးတည္း႐ွိတာမို႔ ခဏေစာင့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္တဲ့အထိ အေမကိုလြမ္းတတ္တဲ႔ ေရာဂါအေၾကာင္းေတြရင္း တစ္ေယာက္တည္းၿပံဳးလိုက္မိတယ္။
ေ႐ွ႕က ဖုန္းကို ေမာင္ပိုင္စီးၿပီး ေလေၾကာ႐ွည္ေနတဲ့ကေလးမ ဘာထင္သြားလဲ မသိပါဘူး။ ေကာင္မေလး ဖုန္းကို အျမန္ခ်ၿပီး ပိုက္ဆံ႐ွင္းလိုက္တယ္။ ျပန္အထြက္မွာ လူကိုေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုးသြားလိုက္ေသးတယ္။ စိတ္ခ်ပါ ေကာင္မေလးေရ နင္ေျပာတာေတြ ငါဘာမွခိုးနားမေထာင္ပါဘူးဟာ။ အေမနဲ႔ဖုန္းရေတာ့ အေမကထံုးစံအတိုင္း ၾသ၀ါတစ္သီႀကီး ေႁခြေတာ့တာပါပဲ။
“ ဟဲ့...ေကာင္ေလး၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား ”
“ ေကာင္းပါတယ္အေမ”
“ရန္ကုန္က မိုးမ်ားက မ်ားပါဘိသနဲ႔၊ အျပင္ထြက္ရင္ထီးယူသြားဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါအေမ ”
အင္း.. ခုေတာင္ ထီးပါမလာလို႔ လဘက္ရည္ခိုင္မွာ မိုးခိုခဲ႔ရတာကို အေမသိရင္ မလြယ္ဘူး။
“ ထီးလည္းဟိုခ်၊ ဒီခ် မေမ့ခဲ့နဲ႔ဦး။ နင္ေဖ်ာက္တာမ်ားၿပီ ”
အခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႐ုံးမွာလား၊ ဘတ္စကားေပၚမွာလားမသိဘူးအေမ၊ ထီးက်န္ခဲ႔တာ။ ကၽြန္ေတာ္အေဖ်ာက္ေကာင္းပံုကေတာ႔ ထီးေရာ၊ ထမင္းခ်ိဳင့္ေရာ မေရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
“ ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ငါေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား ”
“ ဟုတ္၊ ၾကားပါတယ္အေမ ”
ၾကားပါ႔၊ ၾကားပါ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ အေမေအာ္ေနတာ ေဘးလူေတြေတာင္ၾကားတယ္။ အေမ့ဘက္ကလည္း အေ႐ွ႔ခုႏွစ္အိမ္၊ အေနာက္ခုႏွစ္အိမ္းၾကားမွာေသခ်ာတယ္။
“ အရင္တစ္ပတ္က ၀က္သားေထာင္းေၾကာ္လူႀကံဳနဲ႔ထည့္ေပးလိုက္တာ ရလား ”
“ ရပါတယ္အေမ ”
သားသမီးေတြအမ်ားႀကီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ဘာႀကိဳက္တတ္လည္းသိတဲ႔အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေမဘာႀကိဳက္တတ္လည္း အခုထိမသိပါဘူး။ အိမ္ျပန္သြားလို႔ ေ႐ႊပုဇြန္ကိတ္မုန္႔ေလး ၀ယ္သြားလည္း ေကာင္းတယ္ေျပာတာပဲ။ ေဂ်ဒိုးနတ္၀ယ္သြားလည္း ေကာင္းတယ္ေျပာတာပဲ။ တစ္ခါက သိဂၤ ီေ႐ႊရည္က ၾကက္တံဆိပ္ပဲေလွာ္၀ယ္သြားမိေတာ႔လည္း ေကာင္းတယ္ေျပာတုန္းပဲ။ သားသိသားပဲ၊ အေမ မ၀ါးႏိုင္ဘူးဆိုတာ။
“ညေရး၊ ညတာအျပင္မထြက္နဲ႔ေနာ္၊ ညအိပ္ရင္လည္း အေပါက္ေတြလံုေအာင္ပိတ္အိပ္၊ အေအးမိဦးမယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါအေမ၊ စိတ္ခ်ပါ ”
“ အဆင္ေရာေျပရဲ႔လား”
“ေျပပါတယ္အေမ”
“ ဟဲ့၊ ဘာမွာဦးမွာလည္း ”
“ အဆင္ေျပရင္လူႀကံဳနဲ႔ ပိုက္ဆံနည္းနည္း ထည့္ေပးလိုက္ပါအေမ ”
“ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ငါ႔မွာလည္း သိပ္ေျပလည္တာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္စားရိတ္က ႀကီးကႀကီးနဲ႔၊ ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ”
“ ၅ ေသာင္းထဲပါအေမ၊ သားအဆင္ေျပရင္ ျပန္ေပးပါ့မယ္ ”
မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ပံုျပင္ဆိုတာ အေမသိၿပီးသားဆိုၿပီး မဲ႔ၿပံဳး ၿပံဳးေနတဲ႔ အေမ့မ်က္ႏွာကို သားျမင္တယ္အေမ။
“ ေအး၊ ေအး လမကုန္ခင္ေပးလိုက္မယ္ ”
လလယ္ေလာက္ ပိုက္ဆံျပတ္တတ္တာ အေမသိရဲ႕သားနဲ႔။
“ နင္နဲ႔ဖုန္းေျပာရတာ၊ ေမးတစ္ခြန္း ေျဖတစ္ခြန္းနဲ႔၊ နင္တို႔အေဖလိုပဲ၊ စိတ္ကိုမ႐ွည္ဘူး၊ ကဲ.. နင့္အေဖနဲ႔ေျပာလိုက္ဦး ”
အေမခ်ည္းပဲ ၾကားျဖတ္မရေအာင္ ေရပက္မ၀င္ေျပာၿပီးေတာ့။
“ မင္းအေမကေတာ့ သူ႔စိတ္ခ်ည္းပဲကြာ၊ မင္းခြင့္ရရင္ျပန္လာဦး ”
“ ဟုတ္ကဲ့ ”
2 comments:
ဟဟ
ကိုပီဆာက်ယ္ ေကာင္းပဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္လဲ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ဦးမွ။
ကိုပီဆာက်ယ္ ေတာ္ပါ႔။ အေမေျပာတဲ့ အတိုင္းအေပါက္ေတြ ေသခ်ာပိတ္ရဲ႕လား ဖ်ားေနဦးမယ္။
Post a Comment