ကပြဲအၿပီးမွာ

ကပြဲအၿပီးမွာ
လဲ့(ဗ္) နီကိုလိုက္ရယ္ဗစ္(ခ်္) ေတာ္(လ္)စတိုးအိ

- ခင္ဗ်ားတို႔က ေျပာၾကတယ္ လူဆိုတာက မိမိကိုယ္ကိုဘယ္အရာေတြက ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္အရာေတြက ဆိုးတယ္ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔ခက္တယ္လို႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ႔ေလာကမွာ အရာအားလုံးဟာ ဒီေလာကႀကီးရဲ႕ ၀ါးမ်ိဳမႈကိုခံလိုက္ရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အျမင္ကေတာ့ အရာအားလုံးအား သူ႔အလိုလိုျဖစ္လာတာ။ -လူအမ်ားကေလးစားရတဲ့ အီဗန္ ဗာစီလီရယ္ဗစ္(ခ်္) က ေျပာတယ္။- ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္ခုလုံးဟာ တစ္ခုေသာညမွာ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အေတာ့္ကိုစြဲစြဲလမ္းလမ္းကိုခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တာေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ အေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဗာရန္႔ကာ က အသက္ ၁၈-ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ အလြန္႔ကို စြဲမက္စရာေကာင္းတာပါ။ အရပ္အေမာင္းကသြယ္လ်လ်၊ တင့္တယ္လွပတဲ့အခ်ိဳးအဆစ္နဲ႔၊ က်က္သေရကလည္း႐ွိ၊တကယ့္ကို နန္းဆန္ဆန္လွတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က နယ္တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေပါ့၊ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတယ္၊ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားတဲ့ လူခန္႔တစ္ေယာက္ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကးလည္းအေတာ္အတန္ရွိသေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သိပ္ကိုလွတဲ့ျမင္းတစ္ေကာင္လည္းရွိရဲ႕၊ မိန္းမပ်ိဳေတြနဲ႔ေတာင္ေတြေပၚကေန ႏွင္းေလ်ာစီးတဲ့အခါလည္းစီးရဲ႕၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေသာက္လိုက္စားလိုက္လည္း ေနတာေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္က အကလည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္ရည္ကလည္း မဆိုးလွဘူးေပါ့ေလ။

မာစလဲညီဆာပြဲေတာ္ၿပီးကာနီးရက္တစ္ရက္မွာ အဲဒီနယ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ စိတ္ႏွလုံးေကာင္းတဲ့ အဖိုးႀကီးပါ၊ ခ်မ္းသာၿပီး ဧည့္၀တ္သိပ္ေက်တဲ့သူေပါ့၊ သူက ကပြဲက်င္းပေပးတယ္။ တီးမႈတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ နာမည္ႀကီးေတြပါ၊ နယ္ပိုင္ႀကီးရဲ႕ လယ္သမားေတြထဲကပါပဲ၊စားေသာက္ပြဲဆိုတာကလည္း ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႔ ႐ွန္ပိန္ဆိုတာက ပင္လယ္ႀကီးမ်ားသြန္ေမွာက္ထားသလားထင္ရရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၀ိုင္မေသာက္ဘဲ အခ်စ္စိတ္နဲ႔ကို မူးေနပါၿပီ။ ကတယ္ဆိုတာကလည္း ေမာလို႔ပန္းလို႔ လဲက်သြားမေလာက္ပါပဲ၊ သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ ဗာရန္႔ကာနဲ႔ပဲ ရသေလာက္အခြင့္အလမ္း႐ွာၿပီး တြဲကတာေပါဗ်ာ။ သူမကေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ခါးႀကိဳးေလးပါတဲ့ အျဖဴေရာင္၀တ္စုံနဲ႔၊ အျဖဴေရာင္လက္အိတ္ပါးပါးေလးလဲ ၀တ္လို႔ေပါ့၊ အဲ အျဖဴေရာင္ဖဲသား အကဖိနပ္ကေလးလဲ စီးထားတာ။ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အားလုံးက သူမကို ၀ိုင္းၿပီးေငးၾကတာပါ၊ သူမအလွက အားလုံးကို ေမွးမွိန္ေစေပမယ့္ အမ်ိဴးသားေတြေရာ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြေရာ အားလုံးက ခ်စ္ၾကတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ သူမနဲ႔ အမ်ားဆုံးတြဲၿပီးကတာ၊ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားတယ္ဆိုတာေတာင္သတိမထားမိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အေပ်ာ္ဆုံးလူသားေပါ့ေလ၊ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲေရာက္ေနသလားေအာက္ေမ့မိတယ္၊ သိပ္ကိုၾကင္နာယုယေနလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ကို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုေျပာရပါ့၊ လူ႔ျပည္ကမဟုတ္ဘဲ အခ်စ္ျပည္ကမ်ား ေမြဖြားလာခဲ့တယ္လို႔ထင္ရရဲ့၊ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတယ္ဆိုတာကုိ လုံး၀နားမလည္တဲ့၊ ႏူးည့ံၾကင္နာတာတစ္ခုတည္းသာကိုသိတဲ့ ထူးဆန္းေထြလာလူႀကီးကုိျဖစ္လို႔။

-ဗာရန္႔ကာ- ဒီလာပါဦး။ ဧည့္ခံပြဲ႐ွင္ရဲ႕ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ကိုၾကားလိုက္ရတယ္။- အေဖနဲ႔စကားေျပာရင္း လာကပါဦး။

ဗာရန္႔ကာအေဖဆိုတာက ခန္႔ညားၿပီး၊ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့၊ အရပ္အေမာင္းေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔၊ ႏုပ်ိဳဖ်တ္လတ္ေနတဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာက ပန္းေသြးေရာင္ေတာက္ေနၿပီး၊ အျဖဴေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြဆို အေပၚကိုေကာ့ျပန္ေနတာ။ နားသယ္ေမႊးေတြဆိုလည္း ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြဆီကို သြယ္တန္းလို႔၊ နဖူးနားကဆံေတြဆိုလည္း ေ႐ွ႕ကိုမ်ား ေကာ့ျပန္လို႔၊ ခပ္႐ႊင္႐ႊင္စြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတဲ့ အၿပဳံးေတြရယ္၊ တဖ်တ္ဖ်တ္အေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြရယ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြကဆို သူ႔သမီးအတုိင္းပဲ။ ခန္႔ညားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ရင္ကို စစ္တပ္မွာအတိုင္းမတ္မတ္ေနတာရယ္၊ ေတာင့္တင္းသန္မာတဲ့ ပုခုံးေတြရယ္၊ ႐ွည္လ်ားသန္မာတဲ့ေျခေထာက္ေတြရယ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ ဆုတံဆိပ္အနည္းငယ္ခ်ိတ္ဆြဲထားေပမယ့္ အလြန္႔ကိုခန္႔ညားတည္ၾကည္လွပါတယ္။

ဗိုလ္မႈး က ဘယ္လိုကရတယ္ဆိုတာေမ့ကုန္ၿပီ - လို႔ေျပာရင္း ျငင္းပါေသးတယ္၊ ဒီလိုပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပံဳးနဲ႔ပဲ ညာလက္ကို ခႏၶာကိုယ္ဘယ္ဖက္ ဟန္ပါပါထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့၊ ဘယ္ဖက္ဓားအိမ္ထဲက ဓား႐ွည္ကိုဆြဲႏႈတ္၊ အခိုင္းေစလုလင္ေလးကို ဓားလွမ္းေပးၿပီး၊ သမီးလက္ကို အသာဆြဲၿပီး ကဖို႔ ေျခႏွစ္ဖက္ကိုေထာင့္မွန္ထားၿပီး ဂီတေတးသြားအလိုက္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းထြားက်ိဳင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ကပြဲခန္းမတစ္ခြင္မွာ ညင္ညင္သာသာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းနဲ႔ ကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္ခင္စြဲမက္တာထက္ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ကို သူတို႔ကတာကိုလိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားလဲၿပီး အံ့စရာေတြေတြ႔ခဲ့ျမင္ခဲ့ရတာေတြကို အိပ္မက္လားေအာက္ေမ့ၿပီး အေပ်ာ္ေတြလြန္၊ ဘယ္လိုမွကို အိပ္လို႔မရပါဘူး။ အေပၚ႐ုံကုတ္အက္်ီကို ထ၀တ္၊ လမ္းမဖက္ကို ထြက္ခဲ့ပါေရာ။

သူမတို႔အိမ္႐ွိတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ဖက္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခပ္မဲမဲ၊ အုပ္အုပ္ႀကီးကိုေတြ႔ၿပီး၊ အဲဒီဆီကေန ပေလြသံေတြ၊ ဗုံသံေတြၾကားရပါေလေရာ။ တကယ့္ကို ေၾကာက္လန္႔စရာ ေတးသံေတြပါ။ ေျခလွမ္းတစ္ရာေလာက္လဲ လွမ္းမိေရာ၊ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့အထဲကေန မည္းေမွာင္ေနတဲ့လူေတြကိုခြဲျခားၿပီးျမင္ရပါတယ္။ အနက္ေရာင္စစ္၀တ္စုံေတြ၀တ္ထားတဲ့ စစ္သားေတြ အတန္းလိုက္၊အတန္းလိုက္နဲ႔ ဟိုဖက္ဒီဖက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ရပ္ေနၾကတာပါ။ ေသနတ္ေတြကို ေျခမွာကပ္ၿပီး လုံး၀ကို မလႈပ္မယွတ္ပါ။ တန္းစီၿပီးရပ္ေနတဲ့ စစ္သားေတြရဲ႕ အလယ္လမ္းေၾကာင္းကေန ေၾကာက္မက္ထိတ္လန္႔စရာတစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္႐ွိတဲ့ဖက္ကို နီးကပ္လာပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းၿပီး ႀကိဴးနဲ႔ခ်ီတုတ္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို လက္နက္ကိုင္စစ္သားႏွစ္ေယာက္က ဖမ္းသယ္လာပါတယ္။ သူတို႔အနားမွာ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊စစ္အကၤ်ီ၀တ္ၿပီး စစ္ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး႐ွိတယ္လို႔ယူဆရတဲ့ ပုံပန္း႐ွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးပါလာပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ၊ ဆံေတြျဖဴေနတဲ့ ပန္းႏုေရာင္မ်က္ႏွာပိုင္႐ွင္ ဗာရန္႔ကာရဲ႕ အေဖႀကီးပါ။

႐ိုက္လိုက္တိုင္း၊႐ိုက္လိုက္တိုင္း ျပစ္ဒဏ္ခံရတဲ့သူက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အံႀကိတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာကို ႐ိုက္ခ်က္က်လာမည့္ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ေအာ္ၿပီးေျပာပါတယ္။ - သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ၾကင္နာသနားၾကပါဦး။ - ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရတဲ့သူရဲ႕ ေက်ာကုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ကျမင္ရပါတယ္။ အညိဳအမဲစြဲကာ၊စုတ္ျပတ္ၿပီး ေသြးေတြနီနီရဲရဲနဲ႔ ႐ႊဲၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို အသားစိုင္ေတြပဲ့ထြက္လို႔ပါ။ ႐ုတ္ခ်ည္း ဗိုလ္မႈးက ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ စစ္သားတစ္ေယာက္နားကို ကပ္သြားလိုက္ပါတယ္။

- ေအး မင္းကို သာသာေလးပြတ္သတ္ေပးရမယ္- ေဒါႀကီးေမာႀကီးနဲ႔ ေျပာတဲ့အသံကို ကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္တယ္။ - ေခ်ာဆီသုတ္သလိုလုပ္ဦးမွာလားကြ ေဟ့ ေျပာစမ္း။- ဆိုၿပီး ဗိုလ္မႈးက လက္အိတ္၀တ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ စစ္သားကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ပါတယ္။

......... အျပန္လမ္းတစ္ေလ်ာက္လုံး ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွာ တဒိမ္းဒိမ္း ဗုံသံနဲ႔၊ တစီစီ စစ္ပုေလြသံရယ္၊ ၿပီး - သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ၾကင္နာသနားၾကပါဦး။- ဆိုတဲ့အသံေတြသာၾကားေနရတာပါ။ ႏွလုံသားထဲမွာလည္း တဆစ္ဆစ္နဲ႔နာေနၿပီး၊ ရင္ထဲမွာလည္း စက္ဆုတ္႐ႊံၿပီး အန္ခ်င္သလိုကိုျဖစ္ေနတာပါ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီး၊ အိပ္ရာထဲဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး အခ်စ္စိတ္ဆိုတာလည္း တျဖည္းျဖည္းယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းသြားတာပါ။ အၿပဳံးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ဗာရန္႔ကာ ကိုစိတ္ကူးထဲေတြးလိုက္တုိင္း အခုအခ်ိန္ထိ ဗိုလ္မႈးကိုပဲ ေျပးေျပးျမင္ၿပီး ေနရထိုင္ရတာ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ မအီမသာႀကီးျဖစ္ျဖစ္လာတာပါ။ အခ်စ္စိတ္ဆိုတာကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ လုံး၀ကို သုညအေနအထားကို ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။

လဲ့(ဗ္) နီကိုလိုက္ရယ္ဗစ္(ခ်္) ေတာ္(လ္)စတိုးအိ
ျမန္မာျပန္-ဇနိ