ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အိမ္သာမ်ား

ပထမဦးစြာ စာဖတ္သူမ်ားကို သတိထားေစခ်င္သည္မွာ၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အိမ္သာမ်ားပါ။ အိမ္သားမ်ားမဟုတ္ပါ။ ဤစာပိုဒ္၏ တစ္ေနရာရာတြင္ အိမ္သားဟူေသာ စာသားကိုေတြ႕ပါက ကြ်န္ေတာ္မွားရိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အိမ္သာျဖစ္ပါသည္။ အိမ္သာတစ္လံုးကို အိမ္သားသဖြယ္ ဘယ္သူမွထားခ်င္ၾကမွာမဟုတ္ေသာ္လည္း၊ အိမ္သာမရိွေသာအိမ္သည္၊ အိမ္သားမရိွေသာအိမ္ကဲ႕သို႕၊ မတင့္တယ္ႏိုင္ပါ။
စာေရးဆရာမင္းလူ၏ အိမ္သာတစ္လံုးအလိုရိွသည္ဆိုေသာ ၀တၳဳတိုေလးကို ဖတ္ရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ အိမ္သာမ်ားကို ပို၍သတိထားမိလာခဲ့သည္။ ပို၍သတိထားမိလာသည္ဟု ဆိုရသည္မွာ၊ ဟိုးယခင့္ယခင္ကလည္း သတိထားသင့္သေလာက္ေတာ့ ထားမိခဲ႕သည္ကို ဆိုလိုပါသည္။ အိမ္သာမ်ားႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အိမ္သာမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာရမည္ဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘ၀မွစမွျဖစ္မည္။ လူမွန္းမသိတတ္ခင္အရြယ္တုန္းကေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္၏မာတာမိခင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထိုကိစၥမ်ားကို မည္သို႕ၿပီးေစသည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသည့္အရြယ္မွာေတာ့ အေပါက္ေဖာက္ထားေသာ သစ္သားထိုင္ခံုေလးေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ပံုရိပ္ကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ၿပံဳးရစၿမဲသာ။ ဆရာမင္းလူေျပာသလို ကေလးဘ၀က လူႀကီးေတြလို အိမ္သာကို အသံုးျပဳခ်င္ေသာစိတ္ ရိွခဲ႕လားဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေသာ္လည္း၊ သစ္သားထိုင္ခံုေပၚတြင္ ကိစၥၿပီးရသည္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ႕သည္ကိုေတာ့ ယခုတိုင္မွတ္မိေနပါေသးသည္။
ကေလးမ်ားကို အိုးတည္ရတာလည္းမလြယ္လွပါ။ စကားမေျပာတတ္ေသးခင္ဆိုလ်င္ပိုဆိုးသည္။ သူတို႕အတြက္ အိမ္သာသြားခ်ိန္ကို မိဘက သတ္မွတ္ေပးထားရသည္။ အခ်ိန္က်ၿပီဆိုလ်င္ ကေလးကသြားခ်င္သည္မသြားခ်င္သည္မသိ၊ အိုးတည္ေပးရေတာ့သည္။ ကေလးကမညွစ္ပဲ ေပကပ္ေနလ်င္၊ မရမကညွစ္ခိုင္းရတာကလည္းတစ္လုပ္။ ထိုအလုပ္မ်ိဳးမွာလည္း မရမကခိုင္း၍ရတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ ေလာကတြင္ မလုပ္ခ်င္ပဲလုပ္ရေသာအလုပ္၊ မညွစ္ခ်င္ပဲညွစ္ရေသာအလုပ္မွာ စိတ္ညစ္စရာ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ပါေလာ။
ေက်ာင္းတက္ရသည့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့၊ ေက်ာင္းအိမ္သာမ်ားကို သတိထားမိလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕မူလတန္းေက်ာင္းတြင္၊ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း ကေလးမ်ားက ဆရာမကို အိမ္သာသြားခ်င္ေၾကာင္းအလုအယက္တိုင္ကာ၊ စာသင္ခ်ိန္ကုန္သည္အထိ အိမ္သာထဲတြင္ အၾကာႀကီးေနတတ္ၾကရာ၊ စာသင္ခ်ိန္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သျဖင့္၊ ပလပ္စတစ္ကဒ္ျပားေလးေတြလုပ္ကာ အခန္းထဲတြင္ခ်ိတ္ထားရသည္။ ေယာက်္ားေလးေတြအတြက္တစ္ကဒ္၊ မိန္းကေလးေတြအတြက္တစ္ကဒ္။ အိမ္သာသြားလိုလ်င္ ထုိကဒ္ျပားေလးေတြကို ဆရာမထံမွေတာင္းကာ သြားရသည္။ အိမ္သာသြားရန္အတြက္ အခ်ိန္ကလဲ ငါးမိနစ္ပဲရသည္။ ကဒ္ျပားမအားေသးသ၍ ေနာက္လူသြားလို႕မရ။ ထိုသို႕သတ္မွတ္ထားသည့္တိုင္၊ ကဒ္ျပားေလးမ်ားမွာ ေအာင္ျမင္ေသာေဆးခန္းတစ္ခုမွ တိုကင္ကဒ္ျပားေလးေတြလို လက္မလည္ေအာင္ငွားရသည္။ တစ္ခါတေလ၊ သြားခ်င္သူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလ်င္ အရင္လက္ေထာင္ေသာသူကိုဦးစားေပးရသည္။ အေရးေပၚအေျခအေနႏွင့္ႀကံဳႀကိဳက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးရိွလ်င္ေတာ့၊ သူ၏အေရးေပၚအေျခအေနကို သက္ဆိုင္ရာဆရာမွ အတည္ျပဳခ်က္ရယူကာ ခြ်င္းခ်က္အျဖစ္ ကဒ္ျပားမဲ႕ အိမ္သာသြားခြင့္ေပးသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္လာေတာ့ အိမ္သာမ်ားကို ပို၍သတိထားမိလာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ အိမ္သာမ်ားမွာ အိမ္ကအိမ္သာေတြလို၊ မူလတန္းေက်ာင္းကအိမ္သာေတြလိုမဟုတ္။ နံရံမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လက္ရာစံုပန္းခ်ီကားမ်ားပါ၀င္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေပါက္တတ္ကရစာသားေတြ၊ ပံုေတြေတြ႕ႏိုင္သလို၊ မေက်နပ္ခ်က္မ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားအေၾကာင္းကို ေရးထားတတ္ေသာစာမ်ားလည္းေတြ႕ရတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ေရးထားေသာစာမ်ားမွာလည္း လက္ရာေျမာက္လွသည္။ ထိုထိုေသာအရာမ်ားတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မကပါ။ “မိေအးကိုခ်စ္တယ္” “ပူစူးကသိပ္လွတယ္” စေသာ ရင္တြင္းျဖစ္စာသားမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကဗ်ာမ်ားမွာလည္း လက္ရာေျမာက္လွသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနေသာကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရိွေသးသည္။ ထိုကဗ်ာေလးမွာ သံေ၀ဂရသည့္ေလသံျဖင့္ေရးထားသည္လားမေျပာတတ္။
စားသမွ် ထားခဲ႕ရၿပီ
ၿမိဳသမွ် ယိုခဲ႕ရၿပီ
ေသာက္သမွ် ေပါက္ခဲ႕ရၿပီ။
စာသံုးေၾကာင္းသားရိွေသာ ကဗ်ာေလးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အဓိပၸါယ္မွာ ထိထိမိမိရိွလွသည္။
ေျခာက္တန္းႏွစ္ကျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းကာနီး ကမၻာမေက်သီခ်င္းကို အဓိပၸါယ္နားမလည္ေသာ္လည္း၊ ထုိသီခ်င္းမွမဆိုလ်င္ ေက်ာင္းဆင္းရမည္မဟုတ္သျဖင့္၊ စိတ္အားတက္ၾကြစြာ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္ေစာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကခိုက္၊ အနံ႕တစ္ခုရလာသည္။ ထိုအနံ႔မွာ လူတိုင္းသိသည့္အနံ႕ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွသူငယ္ခ်င္းက သတိဆြဲထားေသာလက္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္႕ကို အသာတို႕ကာ “ေဟ႕ေကာင္ အီးေစာ္နံတယ္ကြ” ဟု၊ ေရွ႕႕မွဆရာမၾကားေအာင္အသံခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ အေစာကတည္းက ထုိအနံ႕ရေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္၏အနံ႕ခံ sensor မွ သတင္းေပးထားၿပီးျဖစ္ရာ အခ်က္အလက္မွန္ကန္ေၾကာင္းကို၊ ေခါင္းအသာၿငိမ့္ျပ၍ အတည္ျပဳလိုက္သည္။ အစကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ထိုအနံ႕မွာ အေငြ႕အျဖစ္သာထင္ၾကေသာ္လည္း နည္းနည္းၾကာလာေသာအခါ အစိုင္အခဲမွလာေသာအနံ႕ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိလာသျဖင့္ ေရွ႕ခံုမွ ေဇာ္ေဇာ္ဦးဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေနာက္မွအသာတို႕ကာ “ေဟ႕ေကာင္ ေဇာ္ေဇာ္ဦး အီးေစာ္နံတယ္ကြ” ဟုလွမ္းေျပာလိုက္သည္တြင္၊ ေဇာ္ေဇာ္ဦးက သြက္လက္စြာပင္ ေခါင္းကိုတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ကာ ပါးစပ္ကလဲ “ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ” ဟုျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေရွ႕ကဆရာမကေတာ့ ကမၻာမေၾကျခင္းေတာင္းထဲသို႕၊ တို႕ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္မ်ားျဖစ္ေသာ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းေနသျဖင့္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ အနံ႕ဆိုင္ရာျပသနာကို သတိမျပဳမိ။ ကမၻာမေၾကသီခ်င္းၿပီးဆံုး၍ ဆရာမကိုႏႈတ္ဆက္ကာ အခန္းအတြင္းမွ ေျပးထြက္ၾကမွ အနံ႕လာရာ source ၏တရားခံကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ဖမ္းမိသြားသည္။ တျခားလူမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ အိမ္နီးနားခ်င္း၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေမးတုန္းက “ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ” ဟုေျပာေသာ ေဇာ္ေဇာ္ဦးပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူ႕ပုဆိုးေနာက္က အကြက္ႀကီးမွာ ဖံုးဖိလို႕မရေအာင္ ေပၚေနသျဖင့္၊ သေကာင့္သားလည္း ပုဆိုးခါေတာင္းက်ိဳက္၍ စက္ဘီးထားရာဆီသို႕သာ သုတ္ေခ်တင္၍ေျပးေလေတာ့သည္။
စာခိုးခ်ၾကေသာေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႕လဲ အိမ္သာမွာ ေျခကုပ္စခန္းတစ္ခုသဖြယ္ျဖစ္သည္။ ပါလာေသာစာရြက္အလဲအလွယ္လုပ္လို႕ရသည္။ သူမ်ားထားခဲ႕ေသာစာမ်ား၊ နံရံတြင္ေရးခဲ႕ေသာပုစၦာမ်ားမွ ေကာင္းႏိုးရာရာတို႕ေတြ႕ႏိုင္သည္။ စာေမးပြဲခန္းထဲမ၀င္ခင္ မွတ္စုစာအုပ္ကို အိမ္သာထဲထားခဲ႕ကာ စာေမးပြဲေျဖေနရင္း တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေမ့ေနပါက အိမ္သာခဏသြားခါ စာအုပ္လွန္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းရိွသည္။ အိမ္သာထဲမွာထားခဲ႕ေသာ မွတ္စုစာအုပ္ကို သူမ်ားခိုးသြားသျဖင့္ စာေမးပြဲက်ရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးကလဲ ရိွတတ္သည္။ စာေမးပြဲတစ္ခုၿပီးလွ်င္ စာရြက္စာတမ္းအရႈပ္ဆံုးေနရာမွာ စာၾကည့္တုိက္မဟုတ္၊ စာသင္ခန္းမေတြမဟုတ္၊ အိမ္သာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္သာမ်ားႏွင့္ေရစက္မွာ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္းဆံုရျပန္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ေနရေသာအခန္းမွာ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးတြင္ တည္ရိွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေကာင္းဘက္ကေတြးပါမူ၊ အေရးေပၚအေျခအေနတြင္ အနီးအနားတြင္တည္ရိွေနေသာေၾကာင့္ အေျပးအလႊားေလးသြားကာ ကိစၥ၀ိစၥရွင္းႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ေလညင္းေလးတစ္ခ်က္သုတ္လ်င္ လြင့္ပ်ံလာတတ္ေသာ အနံ႕မွာ အေတာ္ဆိုး၀ါးေၾကာင္း ေနဖူးမွသာ သိပါလိမ့္မည္။ ထို႕အျပင္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက အိမ္သာသြားလ်င္ စာအုပ္မဖတ္ပဲမသြားတတ္။ အေရးေပၚအေျခအေနတြင္ ဖတ္စရာစာအုပ္ကလဲပါမလာပါက၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕အခန္းမွ လမ္းႀကံဳသျဖင့္ ေတြ႕ရာစာအုပ္၀င္ဆြဲသြားတတ္ရာ အိမ္သာတြင္းသံုးစာအုပ္ေပ်ာက္ျပသနာမွာလည္း မၾကာခဏျဖစ္တတ္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွေသးသည္။ သူက မိုးလင္းလ်င္ ထိုထိုေသာကိစၥ၀ိစၥမ်ားကို အၿပီးသတ္ရွင္းလင္းထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းသြားခါနီးလ်င္ အနည္းဆံုး တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေျပးလိုက္ရမွ အာသာေျပသည္။ safe side ျဖစ္ေအာင္ယူထားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုသို႕မဟုတ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ ဗိုက္ကသစၥာေဖာက္ကာ အစြမ္းျပသျဖင့္ အသျပာတစ္ဆယ္ေပးကာ ကိစၥရွင္းရတတ္သည္။ သည္ေရာက္ေတာ့လည္း ခရီးသြားလ်င္ ဘတ္စ္ကားတစ္တန္ ေျမေအာက္ရထားတစ္တန္ျဖင့္သြားရေလ႕ရိွရာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွဆင္းလ်င္ ထိုကိစၥမွာ ေပၚေပၚလာတတ္သည္။ ဒီမွာလဲ အသျပာတစ္ဆယ္ေပးရသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအသျပာတစ္ဆယ္မွာမနည္းလွ။ အႏၱရာယ္ကို လြယ္မထားႏိုင္ေသာအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ထိုတစ္ဆယ္ကို ႏွေျမာေနလို႕ကလဲမျဖစ္။ ခုေတာ့ တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျပသျဖင့္ ဂ်က္ကာေကာင္းေကာင္းေတြ႕ထားသည္။ အသျပာတစ္ဆယ္မကုန္ပဲ၊ အိမ္သာေကာင္းေကာင္းသံုးလို႕ရသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ ထိုေနရာမွာ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေရာင္းေသာဆိုင္ႀကီးျဖစ္သည္။ အေတြးမမွားပါႏွင့္၊ ထိုဆိုင္ႀကီးထဲတြင္ရိွေသာ အိမ္သာမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံေပးသံုးရေသာ အိမ္သာမ်ားမွာ ပိုက္ဆံသာေပးသံုးရသည္၊ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္မႈေတာ့သိပ္မရိွလွ။ ထိုအိမ္သာမွာမူ အလကားသံုးရေသာ္လည္း၊ လက္ေျခာက္ခံစက္ေတြ၊ ဆပ္ျပာေတြ၊ တစ္ရွဴးေတြႏွင့္ အေတာ္သားနားသည္။ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးမ်ားပါ ေထာင္ေပးထားရာ၊ အိမ္သာမသံုးခ်င္သည့္တိုင္၊ မွန္၀င္ၾကည့္လ်င္ေတာင္ မဆိုးလွ။
ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သာမ်ားႏွင့္ ေရစက္မကုန္ေသးပါ။ အေၾကာင္းမွာ မၾကာေသးခင္အခ်ိန္က အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးအခန္းသို႕ အေျခအေနအရ ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္႕ထံလာလည္လိုေသာ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားကို visiting card အထူးေပးေနစရာမလိုပါ။ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုး၊ အမိႈက္သြန္ေသာ ပိုက္ေခါင္းႀကီးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းဟုေျပာလိုက္လ်င္၊ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာမည္သာ။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သာႏွင့္အနီးဆံုးတြင္ေနထိုင္လ်က္ရိွပါသည္။

ေမာင္ျဖဴ