ပန္းျမတ္မဥၥဴ (၃)

အစကသူငယ္ခ်င္းေတြသည္ သဇင္ေ၀ကဆရာ့အေပၚသိလ်က္နဲ႕မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳလ်က္ စိမ္းကားေနသည္ဟုထင္
ျမင္ခဲ့ၾကစရာရွိကာ သူတို႕ခ်စ္ေသာဆရာ၏ႏွလံုးသားကိုစာနာစြာၾကိတ္၍ အၾကင္နာပိုေနခဲ့ၾကေပလိမ့္မည္။
သဇင္ေ၀မွာမူ ဆရာသည္မိမိအေပၚပန္းမ်ိဳးစံုဖူးပြင့္ေ၀ဆာေစရန္ ေရေလာင္းျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနသည့္ဥယ်ဥ္ထဲက
ပန္းကေလးတစ္ပြင့္အျဖစ္မွလြဲကာ အမွတ္မထင္ရွိေနလိမ့္မည္ဟုသာ မွတ္ထားေနခဲ့မိ၍တၾကိမ္တခါမွထူးျခား
သည္ဟုမထင္မိခဲ့တာအမွန္ျဖစ္ပါေလ၏။
ဤတြင္ ၾကည္ၾကည္လြင္သည္ေ၀းက်န္ခဲ့ေသာႏွစ္တို႕ကိုေမ့ေလ်ာ့၍မျမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သဇင္ေ၀၏ရင္အားျမွား
တစင္းႏွင့္ရုတ္ခ်ည္းပင္ပစ္ခြင္းလိုက္ေလျပီ။
ေလာေလာဆယ္ ၾကည္ၾကည္လြင္အားဆရာႏွင့္ပတ္သက္ျပီးေျပာျပခ်င္သည္တို႕ကိုေျပာျပရန္ အင္အားမရွိေတာ့
ေသာေၾကာင့္ "သဇင္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
လြင္က "ျပန္ခ်င္ျပန္ေလ..အိမ္အထိလိုက္ပို႕မယ္"ဟုေျပာသျဖင့္
"ရပါတယ္ လြင္ရယ္" ဘာဆက္ေျပာရမည္မသိေတာ့သည္ေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္လြင္ကအိမ္ေရွ႕အထိလိုက္ပို႕၍
ျပန္လာခဲ့၏။
စိတ္ကူးႏွင့္ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္း၊ လြမ္းဆြတ္ျဖင္းတို႕၌ထံုရစ္ေနတတ္သူ သဇင္ေ၀အဖို႕ အရင့္အရင္အခါသမယတို႕၌
ဆရာမသိဘဲဆရာ့အေၾကာင္းမ်ားကိုသိေနခဲ့ဖူးျပီး၊ သဇင္ေ၀့အေၾကာင္းမ်ားကိုဆရာမသိခဲ့ဘဲေလာကတရားတို႕
အားေပြ႕ပိုက္ထားျခင္းေၾကာင့္ မျမင္ရေသာတံတိုင္းမ်ားျခားနားေနရလွ်က္ကိုယ္ပိုင္အေမးပုစာၦတို႕
ထုတ္ႏိုင္ခြင့္ကိုစြန္႕လႊတ္သြားခဲ့သူဆရာ၏စြမ္းပကားမ်ားေၾကာင့္ တနင့္တပိုးခံစားရျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။
တာ၀န္က်ရာသို႕ျပန္ေ၇ာက္သည့္အခါ ေတာင္ေလးလံုးတြင္ညေနခင္းႏွင္းမ်ားေ၀ဆာေနပံုမွာ သဇင္ေ၀တို႕
ေက်ာင္းအသြားေဆာင္းမနက္ ရံဖန္ရံခါျမရည္နႏၵာေဘးလမ္းကေလးတေလွ်ာက္
စမ္းတ၀ါး၀ါးသြားခဲ့ရဖူးသည္
ႏွင့္တူလွေနေသာေၾကာင့္ ေစတသိတ္တို႕မွေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ျပန္သြားေနမိေတာ့သည္၌......

ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးခ်ိန္နီးေနသည့္အတြက္ ေက်ာင္းေျမာက္ဘက္အားမ်က္ႏွာမူရာ
သတၱမတန္းခြဲခန္းမတြင္ သဇင္ေ၀တို႕စုရုန္းျပီးထိုင္ေနၾကရခ်ိန္မွာပဲ၊ အတန္းေရွ႕တည့္တည့္မွညာဘက္
ဆယ္ကိုက္ေလာက္ကိုလွမ္းၾကည့္ပါကျမင္ေနရရာ၊ အတန္းတူက်သူ႕နံေဘး၌ထိုင္ေနသည့္ ေထြးေထြးေအာင္က
"သဇင္ေရ အခုဂိတ္၀က၀င္လာတဲ့ဆရာအသစ္ကိုၾကည့္လိုက္စမ္းပါ"
ဆိုသျဖင့္ၾကည့္လိုက္မိရာ၀ယ္ ခဲသားေရာင္တိုက္ပံုအားျဖဴေဖြးေသာလည္ကတံုးရွပ္အကၤ်ီအေပၚထပ္၀တ္ထားျပီး အသားျဖဴ၀င္းကာအရပ္ရွည္
ရွည္ႏွာတံျမင့္လွ်က္အာရိယန္ႏြယ္ဆန္သလိုမဲနက္ေကာ့ညြတ္တဲ့
မ်က္ေတာင္မ်ား၀န္းရံေနသည့္မ်က္၀န္းလွလွ
မ်ားနဲ႕ဆရာ့အသြင္မွာအေ၀းကပင္ျဖစ္ေသာ္လည္းအထင္းသားျမင္ေနရစဥ္၊ တျပိဳင္ထဲလိုမိန္းခေလးတခ်ိဳ႕လဲအၾကည့္ေရာက္ေနၾကသည္ျဖစ္ျပီး ဖူးငံုသစ္စလြင့္ဖက္ညွာ၀င့္လႊာစိမ္းတထပ္ကိုခြာလွစ္လို႕ ေလာကကိုေခ်ာင္းၾကည့္စျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ ပန္းကေလးတို႕မွာ ဟိုသည္ယိမ္းႏြဲ႕တသြဲ႕သြဲ႕မခိုင့္တယိုင္စကားသီဖြဲ႕ျမိဳင္ၾကပံုကား "ပဲခူးကေျပာင္းလာတဲ့
ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတာအဲဒီဆရာပဲ။ မိုင္ဒါကြင္းေရွ႕ကအစိုးရတိုက္ခန္းမွာတစ္ေယာက္ထဲေနတယ္တဲ့...
ဘီအက္စ္စီဘြဲ႕ရျပီးလို႕အထက္တန္းျပဆရာအလုပ္၀င္ရတယ္တဲ့" ေက်ာင္းတက္ျပီျဖစ္သျဖင့္ေရွ႕ဆက္ေျပာမည့္
စကားတို႕ရပ္သြားၾက၏။
ေက်ာင္း၀န္းၾကီးထဲကကုကၠိဳရြက္စိမ္းမ်ားၾကားမွသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႕ေလးမ်ားနဲ႕
ပန္းႏုေရာင္ကုကၠိဳပြင့္ေလးမ်ားထြက္
လာၾကျပီးစာသင္ခ်ိန္ခဏအနားယူခိုက္ ပင္စည္ၾကီးမ်ားေဘးအရိပ္ေအာက္ကိုစုရုန္းနားခိုလာသမွ်ငယ္ႏုသူေလး
မ်ားရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္ေလးမ်ားကိုနားစြင့္ငံု႕ၾကည့္ေနခ်ိန္ေရာက္လာလွ်င္၊ ေျမာက္ဘက္ဆံုးေက်ာင္းေဆာင္ၾကီး
ရဲ႕အထက္တန္းစာသင္ခန္းေတြထဲ တတန္း၀င္တတန္းထြက္သင္ခန္းစာပို႕ခ်ေနသူဆရာ့ကို ေရွ႕တည့္တည့္
အတန္းေတြထဲ၀င္ရင္ျမင္ေနရတတ္ေလ့ရွိၾကေတာ့လဲ ဆရာ့အေၾကာင္းမ်ားကိုသိခ်င္လာသူေတြအေနနဲ႕စံုစမ္း
ၾက၍ေသာၾကာေန႕ႏွင့္အနီးဆံုးေမြးဖြားလာသည့္ေထြးေထြးေအာင္ပင္ ဆင္အိပ္ရာဆိတ္ႏႈိးအစပ်ိဳးကာ
"သဇင္၊ ဟိုဘက္ေဆာင္အလယ္ေလွခါးအေရွ႕ဘက္ေဘး ကိုးတန္း(D)ထဲသြားေနတဲ့မမတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ပါ
ဦး" ဟုေျပာလာသျဖင့္ ေရွ႕တည့္တည့္လဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္လံုး၀ိုင္း၍ႏွာတံမေပၚ
လြင္လွေသာ္လည္း အသားျဖဴကာအရပ္ျမင့္ျပီးက်စ္လစ္သြယ္လ်အခ်ိဳးက်မႈရွိသည့္တိုင္ေအာင္
သဇင္ေ၀့ထံမွမည္သည့္စကားမွ်ထြက္မလာေသာ္လည္းတျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက
အတုိင္းသားၾကားလိုက္၍ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾက၏။ "အဲဒီမမက ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကိုၾကိဳက္ေနလို႕တဲ့"
"ေထြးေထြးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ"
"ေထြးအစ္မ ေအးေအးေအာင္ကကိုးတန္း(D)မွာရွိလို႕သိတာျဖစ္မယ္"
"ဟုတ္တယ္...မမကိုေမးလို႕သိရတာေတြၾကားရင္အံ့ၾသသြားၾကမယ္"
တေယာက္တစ္ေပါက္ျဖစ္လာရင္း
"ေျပာျပစမ္းပါ ေထြးေထြးရဲ႕...ဘယ္လိုတဲ့လဲ"
"ဘယ္သူမွေလွ်ာက္မေျပာၾကနဲ႕ေနာ္"
"ေအးပါ...မေျပာပါဘူး...စိတ္ခ်ပါ"
" အဲဒီမမကေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ စားေမဖို႕ဆိုျပီးဆရာ့ဆီအျမဲသြားတယ္တဲ့"
"ဆရာက စာျပေပးတယ္တဲ့လား"
"အတင္းသြားေနလို႕ ဆရာကလဲတပည့္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာနဲ႕စာျပေပးပါတယ္တဲ့"
"သူ႕အိမ္ကေက်ာင္းပိတ္တိုင္းသြားေနတာ မဆူဘူးလား"
"အဲဒီမမက အဖြားနဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲေနလို႕အဖြားကအိုလွေနေတာ့ ေျပာသမွ်ေခါင္းျငိမ့္ေနတာဘဲလို႕ၾကားတယ္"
"အဲဒီမမနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"
"ေမသက္ႏိုင္ တဲ့"
"နာမည္ေလးကေကာင္းတယ္ေနာ္ "
"ေဟ့....ဆရာဦးစိုးျမင့္လာေနျပီ" သခၤ်ာသင္ခ်ိန္ျဖစ္ရာျငိမ္သက္သြားၾကသည္။
ကုကၠိဳပြင့္ေလးမ်ားပင္ယံျမင့္ကခုန္ဆင္းလို႕ပန္းႏုေရာင္ကမၺလာခင္းေပးခ်ိန္သို႕
ေရာက္လာလွ်င္ ဆက္လက္
ပ်ံ႕လြင့္လာေသာဆရာ့သတင္းတို႕သည္ "မမေမသက္ႏိုင္အလာမ်ားလြန္းလို႕ ဆရာကခဏခဏမလာဘို႕ေျပာ
တယ္တဲ့"
"အဲဒီမမအိမ္ကဆရာ့အိမ္နဲ႕နီးလို႕လားဟင္"
"ျမိဳ႕ၾကီးမွာေနေတာ့ သိပ္မေ၀းဘူး" အေတြးက်ယ္သူ၀င္း၀င္းလင္းဆိုသည့္သူငယ္ခ်င္းမွ "ဆရာေနတဲ့တိုက္ခန္း
မွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာဘဲေနာ္"
ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သီတာထြန္းက၀င္ျပီး "နင္ကလဲ...ဆရာကခဏခဏမလာဘို႕ေျပာ
တယ္ဆိုထဲက တပည့္တေယာက္ထပ္မပိုလို႕ဘဲေပါ့"
ၾကားရသည္ႏွင့္အညီ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေမသက္ႏိုင္ငိုေသာ္လည္း "အိမ္မွာစာျပမေပးဘူး" ဆိုေသာ
တင္းၾကပ္စြာတားျမစ္ျခင္းကိုသိရသည့္အျပင္ မည္သူတစံုတဦးႏွင့္မွ ေမတၱာေရးရာတြင္မပတ္သက္ဘဲ
ေနေၾကာင္းသိရေသးသည္ေၾကာင့္ သိကၡာဆိုသည္၌တန္ဘိုးထားတတ္ အလင္းျပာၾကယ္တာရာမ်ားထဲမွ ၾကည္
စင္လင္းလက္လြန္ေသာ ၾကယ္တစ္ပြင့္အျဖစ္ေလးစားျမတ္ႏိုးခဲ့ျပီး ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္သည့္အလား
ရင္ထဲတြင္စြဲမွတ္ထားခဲ့ပါ၏။
ဆက္ရန္...
့္
ခိုင္ခင္အင္ၾကင္း