ရြာအေျခ သာေစေၾကာင္း….

>> Sunday, March 1, 2009

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္၍ အေဖရြာသြားမည္႔ အသံၾကားလ်င္ အေပ်ာ္ဆုံးက ကၽြန္မျဖစ္၏။

အေဖက ေခၚ မေခၚမသိေသး။ ကၽြန္မက အိတ္ တျပင္ျပင္လုပ္၏။ ၾကာေတာ႔လည္း သနားလာျပီး အေဖက လိုက္ခြင္႔ျပဳသည္ပင္။ မုံရြာေရာက္ေအာင္ ကားက ၃နာရီေလာက္ အရင္ စီးရေသးသည္။ မုံရြာေရာက္လ်င္ တစ္ည (သို႔) ႏွစ္ညအိပ္မွ် မုံရြာတြင္ ဘုရားဖူး ၊ အမ်ိဳးေတြအိမ္ ေလွ်ာက္လည္ရျပီး ေနာက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာမွ ရြာသို႔အေရာက္သြားၾကျမဲ။ မုံရြာမွ ကား နာရီဝက္စီး ျမင္လွည္း နာရီဝက္စီး၊ ကူးတို႔ေလွ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္စီး ၊လမ္း နာရီဝက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ေရာက္ေလေသာ ရြာကေလးမွာ အေဖ၏ ခ်က္ျမဳပ္၊ (ယခုေတာ႔ ေခါင္းခ်သြားရာ) ဇာတိ ရြာကေလးပင္။

“ေဟာ ျမိဳ႔သူပါလာတယ္ေဟ႔၊ အရပ္ကေတာ႔ တႏွစ္ကနဲ႔ သိပ္မကြာလွပါလား ၊ လာ လာ ဟန္က်သေေဟ႔၊ ကိုၾကီး မင္းကလည္း မႏွစ္ကဘာျဖစ္ရတာလဲ။ မင္႔ေမကလႊားမွပဲ ငါ႔တို႔ျဖင္႔ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ” တူမ ကၽြန္မကို ျမိဳ႔သူဟု ေခၚေသာ အေဖညီ ေလးေလးၾကီး၏ ဆီးၾကိဳ ႏႈတ္ဆက္ ဆဲသံကို ၾကားရေလ၏။( ႏႈတ္ဆက္ဆဲ၊ ဝမ္းသာဆဲ ..ဆဲ ဆဲ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆဲပါသည္။ အဆဲမပါလ်င္ စကားေျဖာင္႔ေအာင္ မေျပာတတ္သည္မွာ ကၽြန္မတို႔ ရြာဓေလ႔ ပင္ျဖစ္လိမ္႔မည္)

ရြာေရာက္လ်င္ ခဏနားျပီးသည္ႏွင္႔ အစ္မၾကီးလက္ရာ ထမင္းဝိုင္းက အဆင္သင္႔ ။ ခ်က္ျပီးသည္႔ ပုံမွန္ ဟင္းအျပင္ ကၽြန္မတို႔ေရာက္သည္ႏွင္႔ ငါးေသတၱာ သို႕မဟုတ္ (ေလးခြႏွင္႔ ပစ္လိုက္ေသာ ) ၾကက္သားဟင္းတစ္ခြက္ ထပ္ျဖည္႔လိုက္ျမဲ။ အစကေတာ႔ ၾကက္သားဟင္းလည္း ကၽြန္မက စားေကာင္းေကာင္းႏွင္႔ စားပါသည္။ ေနာက္သိတတ္လာေတာ႔ မစားျဖစ္ေတာ႔။ (ကၽြန္မကၾကက္ေတြ ေမြးထားသည္ကိုး)။

ယခုထိ ကၽြန္မမွတ္မိေနေသာ ဟင္းမ်ားမွာ
ဥသွ်စ္ရြက္ဟင္းခ်ိဳ၊ ဝက္သားခ်က္၊ငါးပိေၾကာ္ ၊ သံပုရာသီးအတို႔
မန္က်ီးရြက္ေထာင္း၊ ငါးေသတၱာေၾကာ္၊ ပဲဟင္း၊။
ေဂြးေတာက္ရြက္ဟင္း၊ ငါးပိေၾကာ္၊ ၾကက္သားခ်က္၊ပဲေၾကာ္။
ပန္ေထြေဖ်ာ္၊ ငါးေၾကာ္၊ ပဲႏွပ္။
ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ခရမ္းသီးခ်က္၊ သရက္သီးသနပ္၊ ပဲဟင္း။
ငါးပိေၾကာ္၊ ၾကက္သားခ်က္ ၊ကုလားပဲဟင္းခ်ိဳျပစ္ျပစ္ႏွင္႔ ခံသီးဆားရည္စိမ္ တို႔ ျဖစ္၏။

ၾကက္သြန္ျဖဴမ်ားမ်ား၊ ငါးေျခာက္မႈန္႔၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေသးေသး၊ ငါးပိႏွင္႔ ငရုပ္သီးမႈန္႔ကို ဆီစိုစို ႏွင္႔ေၾကာ္ ထားေသာ ငါးပိေၾကာ္မွာ မီးဖိုစားပြဲအုပ္ေဆာင္း ေအာက္တြင္၊ ေန႔တိုင္းရွိေသာ ဟင္းအမယ္ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ သုံးရက္တစ္ခါ ေၾကာ္ထားရေသာ ထိုဟင္းကို….အငံေၾကာ္..ဟုေခၚတြင္ေလ၏။

ဒို႔မွာ (xx)ထဲမွ အဝတ္ေကာင္းလဲ မလိုဘူး၊ ဖဲ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဇာတ္ပြဲလဲ ေငြကုန္မရွိဘူး။ ေတာအလုပ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရတာ၊ အစားကေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းစားရမကြာ။ (xx= ဆဲသံ)
ဟုေျပာေလ႔ရွိေသာ ေလးေလး၏ အဆိုမွာ တကယ္ေတာ႔ မွန္လွ၏။ အလုပ္ပန္း အစားပန္းဆိုလ်င္လည္း ေတာင္သူအလုပ္က သက္ဆိုးမရွည္ႏိုင္။
ကိုင္းထြက္ ေျမပဲ ႏွမ္းတို႔မွ ဆီရသည္။ ျခံထဲမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စိုက္ထားသည္.။ၾကက္သြန္ျဖဴနီ၊ ငရုပ္၊ ကုလားပဲ၊ ပဲနီဝါျပာ၊ ယာကထြက္သည္။ ၾကက္သားအုပ္မေတြ ေမြးထားသည္၊ ။ ဝယ္ရသည္မွာ ၊ဆန္၊ ငါးေျခာက္ ပုဇြန္ေျခာက္၊ငါးပိမွ်သာ။

ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မေရွ႔မွ ထမင္းပန္းကန္ကို မစားျဖစ္ေသးပဲ ေငးေန ေတြးေနမိ၏။
ရြာကေလးသို႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ႔သည္မွာ ၁၀ႏွစ္နီးပါးရွိေလျပီ။
အလုပ္ပန္း အစားပန္းဆိုလ်င္ သက္ဆိုးမရွည္ႏိုင္ေသာ ေတာင္သူလုပ္သားတို႔၏ ေနတိုင္စားေသာက္မႈ႔တို႔ ဟိုတုန္းကႏွင္႔႔ တူႏိုင္ပါဦးမည္လား၊ မည္သို႔ကြာျခားလာႏိုင္သနည္း…စသည္ျဖင္႔……….

ေတာင္သူေတြ က်ပ္တည္းရွာၾကတယ္…ဆိုေသာ သတင္းစကား၏ အေျခတြင္
တိုးတက္လွေသာ ကမၻာရြာၾကီးထဲက အိမ္ေလးတစ္အိမ္ျဖစ္သည္႔ ကၽြန္မတို႔ရြာကေလး၏ အေျခအေနမွန္ က ေရာ မည္သို႔ ရွိပါေလစ။

12 comments:

happyquake March 1, 2009 at 3:06 PM  

ရြာအေႀကာင္းအခုလိုဖတ္ရ ၿပန္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဇာတိခ်က္ၿမဳပ္အညာရြာေလးကို လြမ္းတသသ ၿဖစ္ရပါသည္။ အနည္းႏွင္႔အမ်ား ေၿပာင္းလဲမည္မွာေတာ႔ဧကန္ပင္။
ရြာအေၿခဘယ္လိုေၿပာင္းေၿပာင္း ... အလြမ္းေတြကေတာ႔မေဟာင္းနိုင္ပါ..မေမေအာင္ေရ.......

RePublic March 1, 2009 at 4:00 PM  

၀ိုင္း၀န္းဆုေတာင္းေပးပါတယ္ ခင္ဗ် ၊၊
အားလပ္ရက္ရွည္ရရင္ သြားလည္ေပါ့ ၊၊ ျမိဳ႕ျပလူေနမွဳစရုိက္ေတြနဲ႕ ညီမွ်ေအာင္ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွား ေနေပးရတဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ အေမာေတြ ေခတၱေျပေပ်ာက္ ေကာင္းပါရဲ႕ ၊၊

tg.nwai March 1, 2009 at 4:10 PM  

ြရြာမွာ စားတဲ႔ ဟင္းေလးေတြဖတ္ၿပီး စားခ်င္သြားတယ္..။ အခုလို ေႏြမွာဆုိ စားလုိ႔ပိုေကာင္းမွာ..။

တားျမစ္ ထားေသာ... March 1, 2009 at 4:40 PM  

အိုးေဝရဲ႕ အသက္ဆက္သူ မေမေအာင္ေရ...
ရြာအေျခ သာေစေၾကာင္းပါခင္မ်ာ။

သုခမိန္(E-Jornal)

မီယာ March 1, 2009 at 9:16 PM  

တခါတေလ ျပန္လည္ေပါ့... ပတ္၀န္းက်င္ အေျပာင္းအလဲရယ္ ကုိယ့္စိတ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလုိ႔ရတာေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတာင္ အပန္းေျပပါဦးမယ္.. အညာစာေတြ ဖတ္ၿပီး လြမ္းသြားတယ္။

PAUK March 2, 2009 at 3:00 AM  

လြမ္းေနတာလား မေမေအာင္..

Sonata Cantata March 2, 2009 at 9:29 AM  

မေန႔ကတည္းက ဖတ္ၿပီးသား ဒီေန႔မွ လာမန္႔တာ...
ဒီေန႔ "ေတာင္သူလယ္သမားေန႔" ေလ...
ေတာင္သူတို႔ ရြာအေျခ သာေစေၾကာင္းထပ္ဆင့္လို႔ ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါတယ္။
မွ/
လယ္သမ

nu-san March 2, 2009 at 4:03 PM  

မေမေအာင္ဆီကလည္း ေတာရြာဓေလ့ေတြ သိရျပန္ျပီ။ အမွန္ေတာ့ ေတာဘက္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔မွာ ဧည့္သည္ကုိ တကယ္ေကၽြးေမြးခ်င္ရွာတာပါ။ အမတုိ႔ ၾကီးေမ ရွိတဲ့ ရြာသြားလည္ရင္ ထမင္းမစားခင္ ၾကိဳျပီး ေျပာထားရတယ္.. ၾကက္ေတြေတာ့ သတ္ျပီး မေကၽြးပါနဲ႔လုိ႔ ငါးပိနဲ႔ စားဆုိရင္လည္း စားႏုိင္ပါတယ္ဆုိျပီး ေတာင္းပန္ရတယ္.. :)

Moe Cho Thinn March 3, 2009 at 8:38 PM  

ဒီပို႔စ္မွာ အဆက္ ရွိအုံးမွာ အေသအခ်ာပဲ။
မေမေအာင္ ရြာျပန္ရင္ အရင္လို ဦးေလးတို႔ ေတာသူေတာင္သားေတြ လယ္က ဆီ ဆန္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ထြက္ေသးလား၊ ၾကက္ေတြကို ေမြးႏိုင္၊ ၀၀လင္လင္ ေကၽြးႏိုင္ေသးလား ဘယ္လိုအေျခအေနအမွန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲဆိုတာ ပိုစိတ္၀င္စားမိတယ္။
ဟင္းေတြက စုံလိုက္တာ။ ပုဂံက ထမင္းဆိုင္ေတြလိုမ်ိဳး ျမန္မာေတြရဲ႔ ေမတၱာေစတနာေတြကို ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွ မရႏိုင္တာ အေသအခ်ာေပါ႔။ ဆိုင္ေတြေတာင္ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳးေတြလာသလို ေကၽြးတဲ႔ ျမန္မာစိတ္ မဟုတ္လား။

မသက္ဇင္ March 4, 2009 at 2:00 PM  

လာဖတ္ပါတယ္---
လြမ္းေမာစရာေလးပါ--
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ--

Mr.Pu March 4, 2009 at 5:49 PM  

အညာဟင္းေတြကို လြမ္းလိုက္တာ...

Welcome March 6, 2009 at 10:39 AM  

ေတာဖက္မွာေနတဲ့ အမ်ိဳးေတြ ၿမိဳ႕ေပၚက အမ်ိဳးေတြထက္ ပုိၿပီး သန္မာၿပီး ပုိက်န္းမာ ၾကပါတယ္။ ေတာမွာ အသီးအရြက္ေတြ လတ္ဆပ္တယ္။ အသားငါးေတြ လတ္ဆပ္တယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရႈရတယ္။ ဆူညံသံကင္းလုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ပါ။
(သုိ႔ေပမယ့္ က်န္းမာေရး အသိပညာ နည္းပါးတဲ့ အတြက္ အနာတရျဖစ္ရင္ အေလးမထားလုိ႔ အသက္ဆံုးရႈံုးတာေတာ့ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။)

  © Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP