ေက်ာင္းေတာ္ရာ၏နိဒါန္း

(20.05.1998 မွ 20.05.2008)
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအၾကာမွာ ေက်ာင္းေတာ္ရာ၏နိဒါန္း ကိုျပန္ေျပာင္းေအာင့္ေမ့ဖြယ္ အမွတ္တရေလးေတြ ေရးေပးဖို႔။
ေရာက္ေလရာအရပ္ကေန သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ျပန္လည္ဆံုေတြၾကရေအာင္လို႔ ဆႏၵျပဳရင္း ဒီ Post ေလးကိုဖြင့္လိုက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့နံရံမွာ အုတ္နီခဲနဲ႔ေရးထားတဲ့ အမည္မသိ ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ကဗ်ာေလးကို အမွတ္တရအေနနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
“ေနပူေလတိုက္
ေျမြေပြးကိုက္သည္
လူမိုက္ေနသည့္ အမ္အိုင္တီ”
ကိုလူေအး

၁၉၉၈ ေမလ ၂၀ ရက္ တို႕ေတြရဲ႕ဘဝေတြကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး သတိရေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ အခု ၁၀ ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္သြားၿပီ။ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ကလဲ လမ္းတစ္ဝက္မွာ လမ္းခြဲသြားၾက။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ခရီးဆံုးထိ အတူတူလိုက္ပါ။ ရထားတစ္စီးတည္း အတူတူေတြရွိသလို၊ အရင္ေရာက္ႏွင့္တဲ့လူ၊ ခရီးႏွင္ေနဆဲလူေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရထားေပၚကေနခြဲခြာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးစီးၿပီး တျခားမွာ။ ကံဆိုးရွာတဲ့ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘဝရထားကေန အၿပီးဆင္းသြားရရွာၿပီ။ အေႀကြေစာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ တို႔အားလံုး စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ေကာင္းမြန္ရာေရာက္ဖို႕ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။ သဘာဝအရ ရထားတစ္စီးတည္း ခရီးသြားေဖာ္အခ်င္းခ်င္း ပိုရင္းႏွီးလာၾက။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာတစ္ခုက က်န္တဲ့လူေတြနဲ႕လဲ အခင္အမင္မပ်က္၊ ေတြ႕တာနဲ႔ အရင္လိုပဲ ဖက္လွဲတကင္း။ ရထားေပၚက အမ်ားစုက same class မွာစီးလို႕။ တခ်ိဳ႕ကလဲ special class မွာေပါ့။ special class က တခ်ိဳ႕ေတြ (အရမ္းကို နည္းပါတယ္)ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈ႕ေတြကို ေတြ႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက တအံ့တၾသနဲ႕ေပါ့။ လူ႕သဘာဝမို႕ နားလည္ ေပးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ရထားေပၚကလူတခ်ိဳ႕က အမိေျမမွာ က်ရာတာဝန္ကိုထမ္း၊ တခ်ိဳ႕လဲ အေဝးတစ္ေနရာမွာ အမိႏိုင္ငံအတြက္ ခ်စ္ေသာေျမကိုခြဲခြာ ပညာရင္ႏို႕ေသာက္စို႕ဖို႔ ေရာက္ေနၾကေလရဲ႕။ ျခေသၤ့ကၽြန္းႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘ႑ာရွာ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ ႏိုင္ငံကို အက်ိဳးျပဳဖို႕ ျပန္လာၾကလိမ့္မယ္။ အားလံုးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္မိေတာ့ တခ်ိဳ႕လဲ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့လမ္းအတြက္ ပိတိေတြျဖာ၊ ဂုဏ္ေတြယူလို႔၊ တခ်ိဳ႕က စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ၊ အနိစၥတရားကို အၿမဲဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းေနရတဲ့့ ဘဝေတြအတြက္ စိတ္ဓာတ္ေတြက်၊ ကိုဇနိရဲ႕ “စာေတြသင္ ဘြဲ႕ေတြရ အလုပ္ေတြလုပ္တဲ့အခါမွာ“ ထဲကလို ခံစားရသူေတြလဲ မရွား။ ရထားေပၚက ခြဲထြက္သြားသူေတြကလဲ ရုန္းကန္ဆဲလူက အားမာန္ အျပည့္နဲ႕ ရုန္းကန္၊ ေအာင္ျမင္ၿပီးသူေတြက ေပ်ာ္မဆံုး၊ ခြဲထြက္မိလို႔ ေနာင္တ ရသူက ရလို႔ေပါ့။ အမ်ားစုက တစ္ကိုယ္တည္း ခရီးဆက္၊ တခ်ိဳ႕တေလက ေဘးမွာ အားေပးမဲ့ ၾကင္ေဖာ္အျပင္ အိမ့္ဆည္းလည္းေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႔။ အားက်တဲ့လူက အားက်လို႔။ ဘယ္လိုပဲ အေျခအေနေတြကြဲကြဲ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ဘယ္လိုပဲ မတူတူ၊ တို႕အားလံုးမွာ တူညီတာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တို႔ေတြအားလံုးၾကားမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္။ အဲဒီသံေယာဇဥ္နဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္နားလည္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပး၊ လက္တြဲေခၚရမဲ့သူကိုေခၚလို႔၊ ကူညီႏိုင္တဲ့သူကလဲ မျငင္းစတမ္း၊ ဘဝခရီးဆံုးတဲ့အထိ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားခ်င္ပါေသးတယ္။
စစ္ကိုင္းသူ

အားလံုးေသာ IT သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုခ်င္တယ္။ အျခားေမဂ်ာ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို လည္းသတိရေနပါတယ္။ဘရုတ္က်ေဖာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ခဏရခ်င္တယ္။ဆရာ/မေတြကိုလည္း ေက်းဖူးတင္ရင္း သတိေနမိတယ္။
စာကေလး IT

သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာေတာ႔မွ သတိရတယ္. ဒီေန႔ ကိုယ္တုိ႔ေတြ ဆံုခဲ႔ၾကတာ ဆယ္ႏွစ္ျပည္႔ၾကျပီေလ. စစ္ကိုင္းသူ. ကိုလူေအး. ေမာင္ျဖဴ. tmnတို႔ေတြနဲ႔ ဆံုၾကတယ္. လြမ္းတယ္ကြာ. ေက်ာင္းသားဘ၀ကို. ကုိအငဲသီခ်င္းနဲ႔ေျပာရရင္ လြမ္းမိတယ္ ဟုိးတုန္းက မႏၱေလးညလို႔ပဲ ေအာ္လုိက္ခ်င္ေတာ႔တယ္. မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္. တုိက္၀ါေဆာင္. ကေနာင္ေဆာင္. ကိုယ္တုိ႔ေတြနဲ႔ အသက္သြင္းခဲ႔တဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး အခုေတာ႔လည္း ကိုယ္တုိ႔နဲ႔ မသက္ေတာ႔သလိုပါပဲလား။ ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း တရားရစရာေတြမ်ားေနတယ္. အခုခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႔ ၾကိဳဆုိမႈေတြက ေအးစက္ေနတယ္. ကိုယ္တုိ႔ေတြေပ်ာ္ခဲ႔တဲ႔ Building 13 . Main Building. T1. T2. T3. T4. စတဲ႔ေနရာေတြေလ. ဘယ္လိုမွ မေမ႔နုိင္ေအာင္ပါပဲ. Main Building အေပၚထပ္က ကိုယ္တုိ႔ေတြရဲ႔စာသင္ခန္းေလးေတြ. Main Building ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ကိုလူေအး ကိုယ္႔ကိုလြယ္အိတ္ကုိင္ျပီး ရပ္ေစာင္႔ေပးရတဲ႔ေနရာေလ. ဟိဟိ. ထမင္းစားခ်ိန္ျပန္လာရင္ ဟိတ္ေကာင္ေတြခနေစာင္႔ဆုိျပီး လြယ္အိတ္ကိုင္ခုိင္းခဲ႔တဲ႔ေနရာေလးေတြ. ေျခရာေကာက္ရင္းနဲ႔ လြမ္းတယ္သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ. . ေနာက္ ေက်ာင္းေရွ႔က ေရနီေျမာင္း. တန္ေဆာင္တုိင္ မီးေျမာပြဲမွာ ေမာင္ျဖဴ. ကိုလူေအး tmn တုိ႔ဆီက မုန္႔ဘုိးေတာင္းခဲ႔တာေတြ. တုိ႔ေတြရဲ႔ ေမဂ်ာ ပုဂံ ေလ႔လာေရးခရီး ကေတာ႔ မေမ႔နုိင္ေအာင္ပါပဲဟာ. အားလံုးရဲ႔ စိတ္ထဲမွာလဲ အမွတ္ရေနမယ္လို႔ ကုိယ္ယံုၾကည္ေနပါတယ္ကြာ။ ကုိယ္တုိ႔ဆံုေနၾက Black and White လည္း မရွိေတာ႔ဘူးဟာ. ေနာက္ ဂိတ္ေပါက္၀က ကာရာအုိေကဆုိင္ေလးေရာ. အေၾကာ္ဆုိင္ေလးေရာ. ဘာမွမရွိေတာ႔ဘူး . ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာက တုိ႔ေတြရဲ႔ ရင္ထဲက ခင္မင္မႈေတြကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေပ်ာက္နုိင္ၾကဘူးဆုိတာ ကိုယ္ယံုၾကည္ေနတယ္ေလ. လြမ္းတယ္ကြာ. ေျပာရရင္ ကိုယ္နဲ႔ ကန္တင္းထုိင္ေဖၚထုိင္ဖက္ကေလးမ. ေပါ႔ဆိမ္႔တူတူေသာက္ေနက်ေကာင္မေလးေရာ. သူကေျပာပါတယ္. သူသာ ဘဲမရခဲ႔ရင္ ကိုယ္႔ကိုသတိရေနမယ္တဲ႔. ဘဲရသြားရင္မေသခ်ာဘူးတဲ႔ေလ. အဲလုိပါပဲဟာ. အခုေတာ႔လည္း ....ေနာက္ဆံုးႏွစ္ခြဲခါနီး ကုိယ္႔ရဲ႔ ေအာ္တိုစာအုပ္ထဲ လက္စြမး္ျပခဲ႔တဲ႔ tmn ရဲ႔ေဆးစြမ္းကလည္း မထက္ဘူးထင္တယ္. ကုိယ္႔ရဲ႔ weight က ဒီအတုိင္းက ဒီအတုိင္းပဲဟာ။ ကိုလူေအး. ေမာင္ျဖဴနဲ႔ tmn တုိ႔ေရ... မင္းတုိ႔ေတြ ကိုယ္တုိ႔ကိုစခြဲခါစက စုိင္းစုိင္းရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာဗီစီဒီထြက္တယ္ေလ. "တခ်ိဳ႔ေတြက ပူျပင္းတဲ႔ေဒသ. တခ်ိဳ႔ေတြက ေအးျမတဲ႔ေဒသ" ဆုိတဲ႔စာသားေလးကို နားေထာင္ရတုိင္း ကိုယ္အရမ္းလြမ္းတယ္ကြာ။ မေမ႔နုိင္ဆံုးကေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က ေမြးေန႔ပြဲေလ. မွတ္မိေနေသးတယ္. ေမာင္ျဖဴတစ္ေကာင္ ရည္းစားရျပီး မၾကာဘူး. ကိုယ္႔ေမြးေန႔ေရာက္တယ္. ကို္ယ္႔ေမြးေန႔မွာ လူစံုမွေက်နပ္မယ္ဆုိလုိ႔ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ ကိုယ္႔ေမြးေန႔ကို ညေနထိေနေပးသြားတယ္. K4က်ေတာ႔ ေနမေကာင္းဘူး. ဗိုက္ေအာင္႔လို႔တဲ႔. ကိုယ္ျပဳတ္ေကၽြးတဲ႔ ေဟာ႔ေပါ႔. ကုိယ္ေၾကာ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြ. မင္းတုိ႔ေတြလည္း လြမ္းေနမယ္လုိ႔ ကိုယ္သိေနတယ္သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ. ကံမကုန္ရင္တုိ႔ေတြ ျပန္ဆံုၾကရမွာေပါ႔ေနာ္. အခုေတာ႔လည္း......
အားလံုးကိုလြမ္းေနတယ္...

နုိင္းနဒီ IT

သူငယ္ခ်င္းအားလံုးသတိရတယ္….
ပို့စ္ဖတ္ေတာ့ ပိုသတိရတယ္
၀မ္းသာတယ္…..
၀မ္းသာတာက ခုထိ အဆက္အသြယ္ေတြရေနလို့
၀မ္းနည္းတယ္….
၀မ္းနည္းတာက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ့ခြဲသြားလို့ ေနခဲ့ရတယ္
မလြန္ဆန္နိုင္တဲ့ ေသမင္းကသူငယ္ခ်င္းကို ခြင့္မေတာင္းပဲေခၚသြားတယ္
လြမ္းမိတယ္....
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရယ္
ပညာမ်ားစြာေပးခဲ့တယ္

အခန္းေဖာ္ရယ္….
အျမဲတန္း အတူရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ ေဖးမတယ္၊ ေမတၱာေပးတယ္၊ စာတူတူက်က္တယ္၊ ေနမေကာင္းရင္ေဆးတုိက္တယ္၊ ခုေတာ့အနားမွာဘယ္သူမွမရွိဘူး

အတန္းေဖာ္ရယ္……
စက္ဘီးေတြနဲ့တူတူသြားတယ္
စာေတြမသိရင္ရွင္းျပၾကတယ္၊ ခုေတာ့ တစ္နယ္ဆီမွာ

မန္းခ်ယ္ရီရယ္…..
ဒုတိယအိမ္ေလးရခဲ့တယ္၊ခုိလွံုခဲ႔ရတယ္၊
ျမိဳ့ထဲကျပန္လာရင္ သူ့အရိပ္ေရာက္တာနဲ့ အေမာေတြလြင့္သြားတယ္၊ ခုက်သူက သူစိမ္းဆန္တယ္၊အလည္သြားရင္ႏွုတ္မဆက္ေတာ့ဘူး၊ အသစ္ေတြနဲ့ေပ်ာ္ေနတယ္
အိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ရတယ္၊ ဒုတိယအိမ္ေလာက္ေႏြးေထြးမွူမရေတာ့ဘူး

ကေနာင္ရယ္္…….
အဲဒီမွာ ၁၅၀ဆိုတဲ့ အသိတူတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အျမဲအကူအညီေတြေပးခဲ့တယ္၊ မရွိအတူ ေ၀မွ်စားေသာက္ခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ ခုေတာ့ လွမ္းၾကည့္လဲ အဲအေဆာင္ မျမင္ရေတာ့တဲ့ေနရာေတြမွာ အဲဒီလူေတြ မေပ်ာ္လည္းေန ေပ်ာ္လည္းေန ေနၾကတယ္

ေရနီေျမာင္းရယ္……
အျမဲစီးဆင္းေနတယ္၊ ေရသြားခ်ိဳးခဲ့ၾကတယ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ေအာင္ သူကျပဳစားခဲ့တယ္၊ ခုေတာ့ သူနဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလဲမတြဲ ျဖစ္ေတာ့ဘူးၾကားတယ္

အေၾကာ္ဆိုင္ရယ္…..
သူငယ္ခ်ုင္းေတြ ညေနခင္းမွာ ဆံုနိုင္တယ္၊ ရယ္သံလြင္လြင္ေတြ ၾကားခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ ခုေတာ့သူက အသြင္ေျပာင္းသြားျပီ၊ လြမ္းစရာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ့ အားလံုးကိုလြမ္းမိတယ္…..
ငိုခ်င္လာမိတယ္….ဆက္မေရးႏိုင္ေတာ့ဘူး။

မဇနိ

ကေနာင္မင္းသားႀကီးမ်ိဳးဆက္ (သို႔) မွတ္မိေနေသာေန႔စြဲမ်ား
မႏၱေလးမွာေက်ာင္းတက္တုန္းက ပထမႏွစ္မွာ အေဆာင္နိမ္႔နိမ္႔ေလးေတြနဲ႔ ေျခာက္ေယာက္တစ္ခန္းေနရတယ္။ (အမွန္က ရွစ္ေယာက္တစ္ခန္း၊ ႏွစ္ေယာက္ကဆက္မတက္ေတာ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းက ေျခာက္ေယာက္ခန္းျဖစ္သြားတာ) အဲဒီအေဆာင္ေတြကလဲ ေက်ာင္းသားေတြထားတဲ႔အေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုတိယႏွစ္ေယာက္ေတာ့မွ ေက်ာင္းသားေဆာင္မွာေနရတယ္။ ကေနာင္ေဆာင္တဲ႔။

အေဆာင္ကေတာင္ေျခမွာေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ ေတာင္ေျခဆင္ေျခေလ်ာအတိုင္းေဆာက္ထားတာ။ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ေပါ့။ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ ေအာက္ဘက္ကိုေလ်ာဆင္းသြားေလ မ်က္ႏွာက်က္ကပိုျမင့္သြားေလပဲ။ အခန္းေတြက ႏွစ္ေယာက္ခန္းေတြ။ အေဆာင္ကအရွည္လိုက္ေဆာက္ထားတာဆိုေပမယ့္၊ အတြန္႔အတြန္႔ေလးေတြနဲ႔။ အခန္းအက်ယ္က တစ္ခန္းနဲ႔တစ္ခန္းမတူေတာ့ဘူး။ က်ယ္တာေတာ့က်ယ္တယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ကုတင္တစ္လံုး၊ စာၾကည့္စားပြဲတစ္လံုး၊ ကုလားထိုင္တစ္လံုးေပးတယ္။ စာၾကည့္စားပြဲနားမွာေတာ့ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ မီးလံုးထိုးလို႔ရတဲ႔ ပလပ္ေခါင္းတစ္ခုရိွတယ္။ အခန္းအျပင္ဘက္မွာဝရန္တာေလးလဲပါတယ္။ ႏွစ္ခန္းတြဲရက္တစ္ခုကို ဝရန္တာတစ္ခုပါတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆိုက္မတူ၊ ဂိုက္မတူတဲ႔ ”ကိုခ်စ္”ဆိုတဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ေနတယ္။ ေက်ာင္းဝန္းထဲကအေဆာင္နာမည္ေတြက၊ ေရွးေခတ္နာမည္ေတြေပးထားတာ။ အစကေတာ့ “A, B, C, D” စသည္ျဖင့္ေပးတယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျပင္စည္၊ ကေနာင္၊ မကၡရာ၊ ေညာင္ရမ္းစသည္ျဖင့္ ျဖစ္ကုန္တာ။ အေဆာင္နဲ႔စာသင္ခန္းေတြက အေတာ္လွမ္းေတာ့ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔သြားၾကတယ္။ အသြားကေတာ့ ဆင္ေျခေလ်ာဆိုေတာ့ အသာေလးဆင္းသြားရံုပဲ။ အျပန္ကုန္းတက္ၾကရင္ေတာ့ နင္းေပေတာ့။ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ေလာက္ပါလာရင္၊ ပိုဆိုးေရာ။

အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို အေတာ္လဲစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္ကလာၾကသူေတြစုၾကတာဆိုေတာ့၊ လူေတြကလဲ အမ်ိဳးစံု၊ အသံစံု၊ ဓေလ႔အစံုပဲ။ အဲဒီၾကမွပဲ ျမန္မာစကားမွာ ျမန္မာေတြမသိေသးတဲ႔စကားလံုးေတြလဲရိွေသးပါလားဆိုတာ သိသြားေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာေခၚတဲ႔ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး (သို႔) ဓါတ္မီးကို အညာကတခ်ိဳ႕က ဒုတ္မီးတဲ႔၊ ပုရြက္ဆိတ္ကိုေတာ့ က်င္ေကာင္တဲ႔၊ ေစ်းႀကီးတာကို ေစ်းတန္တယ္တဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္သိတာက ပစၥည္းတစ္ခုတန္တယ္ဆိုရင္၊ ဝယ္လို႔သင့္ေတာ္တယ္ေပါ့။ သူတို႔ၾကအဲလိုမဟုတ္ဘူး၊ ေစ်းတန္လိုက္တာဆိုရင္၊ ေစ်းႀကီးတာ။ ”မဟုတ္ဘူး” လို႔ေျပာရင္လဲ ”မဟုတ္ဘူးရယ္”လို႔ေျပာတယ္။ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ”ဟုတ္တယ္”ကို ”ဟုတ္တယ္ဆရာ” လို႔ေျပာၾကတယ္။ ”တကယ္ေျပာတာ” ကို ”အတည္ေျပာတာ”တဲ႔။ ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ၾကေတာ့ ”ခ်” နဲ႔ ”ရွ”နဲ႔မပီဘူး။ အေဆာင္မွာ ”ခ်ည္ရည္ဟင္း”ခ်က္တယ္ဆိုရင္ ”ရွည္ရည္ဟင္း”ျဖစ္သြားေရာ။ ပခုကၠဴဘက္ကပုဂၢိဳလ္ေတြၾကေတာ့တစ္မ်ိဳး။ သူတို႔က “ေရတြင္း”ကို “ေရတြန္း”၊ “ခြန္”ဆိုရင္ “ခြင္”တဲ႔။ ကေလးဘက္ကတစ္ေယာက္ရိွေသးတယ္၊ “လြင္မိုး”ကို “လန္မိုး”တဲ႔။ ေျပာရရင္ေတာ့အစံုပဲ၊ ခ်င္းျပည္နယ္ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နာမည္က “တလြန္ဇထန္း”တဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကသူ႔ကိုေခၚေတာ့ “တမလြန္စခန္း”ျဖစ္သြားတယ္။ ရယ္လဲရယ္စရာေကာင္းတယ္၊ ခုၾကေတာ့လဲ လြမ္းစရာေလးေတြေပါ့။

အေဆာင္အဝင္ဝမွာက မေလးရွားပိေတာက္ဆိုလား အရြက္အရမ္းေၾကြတဲ႔အပင္ေတြက အေဆာင္ၿခံစည္းရိုးကိုတန္းစီစိုက္ထားတယ္။ ေလတိုက္ရင္ အဲဒီအပင္ေတြဆီက အနံ႔သိပ္မျပင္းတဲ႔အေမႊးနံ႔ေလးေတြရတတ္တယ္။ အဆာင္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ႔အစ္မကေတာ့ ဒီအပင္ေတြကိုသိပ္ၾကည္မွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး။ သူ႔နာမည္ကေဒၚရွမ္းမတဲ႔။ အရပ္ပုပုေလးနဲ႔ မိုးလင္းရင္အေဆာင္ၿခံစည္းရိုးတေလွ်ာက္ေႀကြက်ေနတဲ႔ မေလးရွားပိေတာက္ရြက္ေျခာက္ေတြကိုလိုက္သိမ္းတယ္။ အေဆာင္မွဴးကလဲ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၿပီးသူတို႔ကိုလိုက္ခိုင္းတတ္တယ္။ အေဆာင္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ႔အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ရိွေသးတယ္။ သူ႔နာမည္ေတာ့မသိဘူး၊ သူကေတာ့သူ႔ကိုယ္သူ ေဒၚႀကီး၊ေဒၚႀကီးနဲ႔ေျပာတတ္တယ္။ ေဒၚႀကီးကေဆာင္ေကာ္ရစ္ဒါတို႔၊ အေဆာင္မွဴးအခန္းတို႔ကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးရတာ။ တစ္ခါေပါ့၊ အဲဒီေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းလို႔ထင္ပါရဲ႕ အေဆာင္အေပၚထပ္ကအခန္းလြတ္ေတြကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္းနဲ႔ ခုတင္လြတ္တစ္ခုေပၚမွာခိုးအိပ္ေနတာ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အေပၚထပ္ကိုေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေဒၚႀကီးအိပ္ေနတာကိုေတြ႔သြားတယ္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ေဒၚႀကီးက သူ႔ကိုအေဆာင္မွဴးနဲ႔ျပန္မတိုင္ဘို႔ ေမာင္ေက်ာင္းသားကိုေတာင္းပန္လိုက္ရတာအေမာ။ ေဒၚရွမ္းမနဲ႔ေဒၚႀကီးနဲ႔က အေဆာင္ကို ဟိုဘက္ျခမ္း၊ဒီဘက္ျခမ္းခြဲၿပီးသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ ေဒၚႀကီးကကြ်န္ေတာ္တို႔အေရွ႕ဘက္ျခမ္းကိုတာဝန္ယူရတာ။ ေဒၚရွမ္းမကေတာ့ အေဆာင္အေနာက္ဘက္ျခမ္းေပါ့။ ေဒၚရွမ္းမေယာက်္ားက အေဆာင္စားဖိုမွာအလုပ္လုပ္တယ္။ သူကလဲအရပ္ကပုျပတ္ျပတ္နဲ႔၊ စကားသိပ္မပီဘူး။

အေဆာင္အေစာင့္လုပ္ၾကသူေတြက အဖိုးႀကီးေတြ။ ဘိုးသိန္းတဲ႔၊ ဘိုးလံုးတဲ႔။ ဘိုးသိန္းကအရပ္ရွည္ရွည္၊ အသားျဖဴျဖဴ။ မ်က္လံုးမေကာင္းတာလား၊ ဘာလားေတာ့မသိဘူး၊ လူကိုၾကည့္ရင္၊ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးေတာ့ၾကည့္တယ္။ သူက လူကသာေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ျဖစ္ေနတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔မိသေလာက္ ေဆးလိပ္တိုတစ္လိပ္က သူ႔လက္ထဲမွာအၿမဲရိွတယ္။ ဘိုးလံုးကေတာ့ အရပ္ပုပုေလး၊ အသားကလဲမည္းတယ္။ ကုလားလားေတာ့မသိဘူး၊ ကုလားအဖိုးႀကီးေတြနဲ႔အေတာ္ဆင္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က၊ ေန႔ဆိုင္း၊ညဆိုင္းခြဲၿပီး အေဆာင္ကိုေစာင့္ရတာ။ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔နဲ႔ေတာ့ေလေပးေျဖာင့္တယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့၊ တစ္ခါတေလညဘက္ အေဆာင္ျပန္ေနာက္က်လို႔ အေဆာင္တံခါးပိတ္ထားရင္ အဲဒီအဖိုးႀကီးေတြကပဲ အေဆာင္တံခါးေသာ့ကိုလာဖြင့္ေပးရတာကိုး။ ဘိုးလံုးကအသက္ႀကီးေနေပမယ့္၊ အခုထိစာဖတ္တုန္း။ သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ အၿမဲတမ္းစာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ့ရိွတယ္။ တစ္ခါေတာ့ သူ႔ခုတင္ေပၚမွာသြားထိုင္ၿပီး သူနဲ႔စကားေျပာရင္း သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္က စာအုပ္ကိုသြားႏႈိက္ၾကည့္မိတယ္။ ဘာစာအုပ္လဲေပါ့၊ ဒီအရြယ္ဆိုေတာ့ ဘာသာေရးစာေပေတြပဲေနမွာဆိုၿပီးၾကည့္လိုက္တာ၊ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ အခ်စ္ဝတၳဳစစ္စစ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာကိုက ေကာင္မေလးလွလွေလးပံုကိုဆြဲထားတာ။ သူလဲရွက္သြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္၊ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ သူ႔သမီးငွားထားတာကို အပ်င္းေျပဖတ္ဖို႔ယူလာတာတဲ႔၊ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ယူသြားေလတဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လဲရီခ်င္တာနဲ႔ မဖတ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ေျပာၿပီး သူ႔ဆီကထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဘိုးလံုးက ပုတီးလဲအေသစိပ္တာ။ ျခင္ရိုက္ရင္းလဲစိတ္တယ္၊ အိပ္ငိုက္ရင္းလဲစိပ္တယ္။

အေဆာင္နဲ႔ထမင္းစားေဆာင္နဲ႔က ငါးမိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ အရင္ကေတာ့ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားႀကီးစာအတြက္လုပ္ထားတာလားေတာ့မသိဘူး၊ ထမင္းစားေဆာင္ႀကီးေတြက အေတာ္က်ယ္တယ္။ ကေနာင္ေဆာင္နဲ႔မကၡရာေဆာင္နဲ႔က ထမင္း၊ဟင္းခ်က္တဲ႔ဖိုကတစ္ခုတည္း။ ထမင္းစားေဆာင္ကလဲကပ္လ်က္။ အေဆာင္မွာဒိုင္ခံေကြ်းတာကေတာ့ ပဲဟင္းေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ပထမႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုးက ပဲဟင္းတစ္မ်ိဳးတည္းပဲေကြ်းတာ။ အသားဟင္းက ကိုယ့္ဘာသာကင္တင္းကေနမွာစားရတယ္။ မႏၱေလးတို႔၊စစ္ကိုင္းတို႔ကသူေတြကေတာ့ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ႔အေျခာက္အျခမ္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၾကက္ဥခ်က္တို႔၊ ဝက္အူေခ်ာင္းခ်က္တို႔၊ ဝက္သား၊အမဲသား၊ငါးတို႔ေကြ်းတယ္။ လူအမ်ားစာဆိုေတာ့ စားေကာင္းတယ္ရယ္လဲမဟုတ္ဘူး၊ စားျဖစ္တယ္ဆိုရံုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ထမင္းစားေဆာင္အဝမွာ အသားဟင္းဆိုင္ေလးေတြ၊ ရြာထဲကေနလာလာေရာင္းၾကတယ္။ အဲဒါေလးေတြကေစ်းလဲသက္သာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ကိုက္တယ္။ ဘယ္မွလဲသြားစရာမလိုဘူး၊ စားကာနီးမွာဝယ္စားလိုက္ရံုပဲ။ ပိုက္ဆံျပတ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကအေျခာက္အျခမ္းေလးကပ္စားလိုက္၊ မရိွေတာ့လဲ အေဆာင္ထမင္းဟင္းကို ပဲဟင္းနဲ႔ေမွ်ာခ်တဲ႔အခါလဲခ်ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာရယ္လို႔ေတာ့တစ္ခါမွမေတြးမိပါဘူး။ ဘိုင္ျပတ္လိုက္၊ထိုင္ငတ္လိုက္နဲ႔ ဒီလိုပဲေပ်ာ္ေနၾကတယ္။

လြန္ခဲ႔တဲ႔သံုးႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ကေနာင္ေဆာင္ကိုတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ေသးတယ္။ အၾကာႀကီးေနခဲ႔ဖူးေပမယ့္၊ အေဆာင္ရဲ႕ဆီးႀကိဳမႈကသူစိမ္းဆန္ေနသလိုပဲ။ အၾကာႀကီးခိုလံႈခဲ႔ဖူးတဲ႔ အမိရင္ခြင္ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ရင္ေငြ႔က ေအးစက္လြန္းလိုက္တာ။ ဒီအေဆာက္အဦးႀကီးက ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့သလိုလဲခံစားရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ျမဴးထူးတက္ၾကြတဲ႔အသံေတြနဲ႔ဖံုးလႊမ္းေနခဲ႔တဲ႔အေဆာင္ႀကီးက ခုေတာ့လဲေျခာက္ကပ္လို႔။ အၿမဲလိုလိုဆူညံေနခဲ႔တဲ႔ အေဆာင္ေကာ္ရစ္ဒါကလဲ တိတ္ဆိတ္လို႔။ အျပင္ဘက္ဆင္ဝင္မွာေတာ့ ႏြယ္ပင္ေလးတခ်ိဳ႕က အေပၚဘက္ေလသာေဆာင္ကိုတြယ္ကပ္တက္ေနေလရဲ႕။ ဆင္ဝင္ေဒါက္တိုင္ႀကီးေတြမွာလဲ ေရညွိတက္ေနတဲ႔ေရစီးေၾကာင္းႀကီးေတြနဲ႔။ အရင္ကရိွခဲ႔ဖူးတဲ႔အေဆာင္ေရွ႕ကေဘာ္လီေဘာကြင္းေလးကေတာ့ ခ်ံဳႏြယ္၊ပိတ္ေပါင္းနဲ႔ ျမက္ပင္ရွည္ရွည္ေတြနဲ႔ဖံုးအုပ္ေနတယ္။ ဒါကအေဆာင္တစ္ခုမွာရိွရမယ့္ဂုဏ္ပုဒ္ေတြမဟုတ္ဘူးေလလို႔လဲ၊ စိတ္ထဲမွာမခ်င္႔မရဲနဲ႔ေတြးေနမိတယ္။ ဘိုးလံုးကေတာ့ အရင္ထက္အိုစာသြားသလိုပဲ။ မ်က္ခံုးေတြေတာင္ျဖဴေနၿပီ။ အေပါက္ဖာထားတဲ႔ စစ္ဆြယ္တာအစိမ္းေလးကိုဝတ္လို႔ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထင္ အသံေတြေတာင္တုန္ေနသလိုပဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္အၾကားအာရံုေတြတုန္ယင္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ။ ။
ေမာင္ျဖဴ

သူငယ္ခ်င္းအားလုံးစိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ။
ေဘာမ္ေမွ်ာ္

“ေတြ႕ဆံုႀကံဳကြဲ ျဖစ္စၿမဲ“ တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ MTU ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ဆံုေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီေလ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကလဲ MTU မွာ ျပန္ခိုလွံဳေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ေျခခ်ခြင့္ရေပမဲ့ တခ်ို႕ကေတာ့ ထာဝရကို ခြဲခြာသြားၿပီေလ။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို သတိရပါတယ္။အခ်ိန္မတန္ခင္ခြဲခြာသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္လဲ အားလံုးဆုေတာင္းေပးၾကပါလို႔။
ေရႊငါး

ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြအား ပညာသင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးမ်ားအား လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာ မိုးလို႔ ရွိခိုးပါတယ္ခင္ဗ်ား…
လြမ္းမိတယ္ ဟိုတုန္းက မႏၱေလးညေတြ… ဒီအခ်ိန္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႔အလယ္မွာ တမာပန္းေတြလဲ ပြင့္ေနေလာက္ပီ… သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ…ကန္တီးမွာလဲ အတူထုိင္ခဲ့ၾကတယ္… အတန္းအတူ လစ္ခဲ့ၾကတယ္.. ေဘာလံုးအတူ ကစားခဲ့ၾကတယ္္… မာရသြန္ေျပးပြဲမွာ အတူပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္… ႏိုက္စတာရီအတူ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္… ထန္းရည္ အတူေသာက္ခဲ့ၾကတယ္… ေက်ာင္းကထိန္ပြဲေတြမွာ ဒိုးပတ္အတူတီးၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုခဲ့ၾကတယ္… တန္ေဆာင္းမုန္းလျပည့္ည ဆီးမီးပူေဇာ္ပြဲေတြ… မီးပံုပ်ံလႊတ္ပြဲေတြမွာ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္… ေက်ာင္းစည္းကမ္းေဖာက္လို႔ ၀န္ခံကတိလက္မွတ္ေတြ လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ထိုးခဲ့ၾကတယ္… ဒီဇင္ဘာ(၂၅)ေရာက္တုိင္း ျပင္ဦးလြင္ကို ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ခဲ့ၾက တယ္… အီးစီ-အိုင္တီ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ပုဂံကို ဘုရားဖူးသြားခဲ့ၾကတယ္… တိုင္းမိသားစုအေနနဲ႔ မင္းကြန္းကို ဘုရားဖူးသြားခဲ့ၾကတယ္…စစ္ကိုင္းေကာင္းမႈေတာ္…ေရႊစံရာပြဲကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ေသး တယ္… အခုေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ေယာက္တစ္နယ္စီမွာေန ပိေတာက္နဲ႔ ခ်ယ္ရီပမာေလ ျဖစ္ေနပီေပါ့… ပထမႏွစ္က Calculus သင္တဲ့ဆရာၾကီးကိုလဲ သတိရတယ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးက စာရွင္းတာေတာ္တယ္… ဒုတိယႏွစ္ Drawing စာေမးပြဲကိုေတာ့ မေမ့ဘူး… ေန႔လည္မွာေျဖရတာ … ေနကပူ… ပံုေတြကဘာေတြမွန္းမသိ…စာရြက္ေပၚေခၽြးေတြက်… တတိယႏွစ္ Digital သင္တဲ့ ဆရာမ နဲ႔ A+ သင္တဲ့ဆရာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္ .. ဆရာလဲျဖစ္ပဲ… စတုတၳႏွစ္ Networking ကိုလဲ အဲဒီဆရာပဲ ဆက္သင္တာ… ပဥၥမႏွစ္ နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ Control သင္တဲ့ဆရာမ နဲ႔ Dbase, OOP, Cryptography, Management, PLC, Data Communication သင္တဲ့ ဆရာမၾကီးေတြလဲ သတိရတယ္... အီးစီ-အိုင္တီ ဌာနမွဴးဆရာမၾကီး စာသင္ေတာ့ ဆရာမၾကီးက မင္းတို႔ နားေတာ့မလားလို႔ေမးရင္… ဟုတ္ကဲ့ဆိုေတာ့… ဆရာမၾကီးက မင္းတို႔ အိုင္က်ဴေတာ္ေတာ္ျမင့္လာပီိလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္… ဆက္သင္လို႔ရပါေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းတို႔ အိုင္က်ဴက အရမ္းနိမ့္တယ္ လို႔မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္… ကဲဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ… က်န္ခဲ့တာရွိေသးလဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ထပ္ျဖည့္ေရးၾကပါဦး။

ေမာင္လံုး

အမ္တီယူကိုေရာက္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္အၾကာမွာ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့…
ေတြ႔လိုက္ရတယ္ အေပါင္းအသင္းေတြကို…
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း မၿမီးငုတ္စိနဲ႔ ( ဘီအီးကို သံေယာဇဥ္ႀကီးၾကတာေလ)
တစ္ခ်ိဳ႕က အၿမီးေတြရွည္လို႔ ( ဘြဲ႔ေတြရၾကတာကို ေျပာတာပါ)
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း တြင္းနက္ႀကီးထဲကမထြက္ႏိုင္ေသး ( ဟိုေတာထဲေျပးရ၊ ဒီေတာထဲေျပးရ၊ ၿခံစည္း႐ိုးကို ခြေက်ာ္လို႔ေက်ာ္)
တစ္ခ်ိဳ႔ကလည္း ကြ်န္းေပၚေတြေရာက္…
တစ္ခ်ိဳ႕က တြဲေလာင္း…(ကေလးေတြနဲ႔)
တစ္ခ်ိဳ႕က ဗိုက္ေဖာင္း…( စားရေသာက္ရလို႔ ဗိုက္ေဖာင္းတာဟုတ္ဘူး၊ ဟီးဟီး ကေလးေတြရေတာ့မယ္သူေတြ…)
တစ္ခ်ိဳ႕ ကလည္း အဲဒါေတြကို သေဘာက်…
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေဟာက္သူေတြျဖစ္…
တစ္ခိ်ဳ႕ၾကလည္း အေငါက္ခံေတြထိလို႔…
ကဲေလ ဘယ္လိုေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္..
ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္မွာ တို႔ေတြ ျပန္ဆုံၾကေသးတာေပါ့ကြယ္။
ဇနိ

၁၀ႏွစ္ၿပည့္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း အဖြဲ႔ ေကာင္းမႈအတူလုပ္ၿပီး ကုသုိလ္ယူခဲ့ၾကတာေလးေတြေတာ့ ေၿပာခ်င္ေနတယ္...စၿပီးအမွတ္ရတာကေတာ့ ဒုတိယႏွစ္နဲ႔ တတိယႏွစ္ကူးခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းဂိတ္၀မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီး သင္ပညာေရးေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကုိ စာသြားသင္ေပးၾကတယ္ေလ...ဘယ္သူေတြစခဲ့ၾကလဲေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး...ေနာက္ပုိင္း ကေလးေတြကမ်ားလာ၊ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ မႏုိင္မနင္းၿဖစ္လာေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမႏွစ္ေယာက္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္စား စာသင္ေပးဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းၿပီး လခသေဘာနဲ႔ တစ္လတစ္ေယာက္ကုိ ၁၀ စီစုၿပီး ကေလးေတြရဲ့ပညာေရးကုိ ကူခဲ့ၾကတယ္...အဲဒီတုန္းက ၁၀ ဆုိတာ လန္ဒန္ေဆးလိပ္တစ္လိပ္စာေပါ့...အဲဒီတုန္းက လကုန္ရက္ဆုိ ပုိက္ဆံတစ္ဆယ္ေကာက္ေကာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိ မွတ္မိေနၾကဦးမလားမသိ...ေနာက္ႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ ကေလးေတြမွာ စာသင္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္းမရွိတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၁၉၉၇၊ ၁၉၉၈ batch ေတြတစ္ေယာက္ ၅၀၀ စီစုၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ လွဴၿဖစ္ခဲ့တယ္...ကေနာင္အေဆာင္မွဴးမွလည္း...စာသင္ခုံတုိ႔ ဘလက္ဘုတ္တုိ႔ အလွဴေငြတုိ႔ ပါ၀င္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါေသးတယ္...လုိအပ္တဲ့ေက်ာင္းသုံးဖတ္စာအုပ္၊ စာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံေတြကုိ သီးသန္႔လွဴတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္...စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ ေရစက္ခ်ပြဲကုိ ဆရာၾကီးဦေက်ာ္ဆန္းလည္း တက္ေရာက္ ခ်ီးၿမွင့္ခဲ့ပါေသးတယ္...

မွတ္မိသေလာက္ ေနာက္လက်ေတာ့ သခ်ာၤဆရာမၾကီးေဒၚႏုႏု တဆင္႔ ေရတံခြန္ေတာင္ဆရာေတာ္ဘုရားက ေစတီတည္ဖုိ႔ အလွဴခံတဲ႔အခ်ိန္၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း စာသင္ေဆာင္ေဆာက္ဖုိ႔လွဴထားတာ ၿပီးခဲ့တဲ့လကဆုိေတာ ဘတ္ဂ်က္ၾကပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ...ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၿဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားလွဴခဲ့ၾကတယ္ေလ...ခုခ်ိန္ ေရတံခြန္ေတာင္ ကုိေရာက္တဲ့သူတုိင္းၿမင္ေနရတဲ့ မတ္တတ္ကုိယ္ေတာ္ေတြဆုိတာ...ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေစတီလွဴၿပီးမွ တည္ထားတဲ့ကုိယ္ေတာ္ေတြပါ...ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေစတီကိုေတာ့...ေတာင္ေၿခေရာက္ရင္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ဖူးႏုိင္ပါတယ္...ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ဆူဘုရားေတြရဲ့ အမုိးေပၚကေစတီသုံးဆူမွာ...ဘယ္ဘက္အစြန္က ေစတီကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၁၉၉၇ batch ေတြရဲ့ကုသုိလ္ ပဲၿဖစ္ပါတယ္...

ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ...အားလုံးသိတဲ့ ပါခ်ဳပ္ရုံးတည့္တည့္က ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ဓမၼာရုံေလးမွာ သီတင္းသုံးေနတဲ့ ၿမတ္စြာ ဘုရားပလႅင္ေတာ္လွဴဖုိ႔ၿဖစ္လာတာပါပဲ...အစကေတာ႔ first batch့ အားလုံး အမွတ္တရအေနနဲ႔ တကၠသုိလ္ဓမၼာရုံကုိ ၿပဳၿပင္ဖုိ႔ မတည္ေငြထည့္မလုိ႔ပါပဲ...ေနာက္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ့ ဘ႑ာေရးမွဴး ဆရာၾကီးဦးေဖသန္းရဲ့ အၾကံေပးခ်က္အရ...ပလႅင္ေတာ္လွဴဖုိ႔ၿဖစ္လာတာပါ... ပလႅင္ေတာ္ဆုိတာက ၿမတ္စြာဘုရားသီတင္းသုံးတဲ့ေနရာကုိ လွဴဒါန္းၿခင္းၿဖစ္တာၿဖစ္တဲ့အတြက္...ေနရာဌာနတည္ၿမဲၿခင္းဆုိတဲ့ အက်ိဳးတရားကုိ ရရွိႏုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့စကားအရ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာလည္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္ၿပီးဆုံးရင္ ကုိယ့္တာ၀န္က်ရာ ကုိယ္ထမ္းေဆာင္ရမယ့္အခါမွာ အလုပ္ေနရာအတည္တက် ၿဖစ္ခ်င္ၾကလိမ့္မယ္ဆုိၿပီး ပလႅင္ေတာ္လွဴဖုိ႔ ဆုံးၿဖတ္လုိက္ၾကတယ္...အဲၿပႆနာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ final စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာ ေရစက္ခ် လွဴဖုိ႔စီစဥ္ထားခဲ့ေပမဲ့...ဆရာၾကီးဦးေဖသန္းက လကုန္ရက္နဲ႔စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးရက္ မွားၿပီးစီစဥ္လုိက္ေတာ့...ေရစက္ခ်ပြဲကလူမသိသူမသိ ေၿခာက္တီးေၿခာက္ခ်က္နဲ႔ ၿပီးသြားပါေလေရာလား...ခုေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဓမၼာရုံ အသစ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ပလႅင္ေတာ္ၾကီးလည္း ပဏာရေနၿပီထင္ပါရဲ့...
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ အတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ သတိရလွ်က္….
ေျပာင္ႀကီး

ေကာ္နက္ရွင္မေကာင္းေပမယ့္ ထိုင္ဖတ္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးနဲ႔ အရာအားလုံးကို သတိရေနတယ္၊ လြမ္းတယ္။
မယ္သီတာ(EP)