ကြ်န္ေတာ္ မန္ယူပရိတ္သတ္

မင္းကေတာ့လုပ္ၿပီ။ ဖလားရခါမွ ဒီစကားလာေျပာေနတယ္ဆိုလည္း ၿငိမ္ခံယုံပါပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ မန္ယူပရိတ္သတ္လို႔ ေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဒီလိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္တက္ခဲ့တဲ့တစ္ေလ်ာက္လုံး အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အတူ ညညမွာ ေက်ာင္းအေဆာင္ကေနလစ္ၿပီး ေဘာလုံးပြဲ သြားၾကည့္တယ္။ ေဘာပြဲေလာင္းတာလည္း အၿမဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေလာင္းတတ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံရဖို႔ကို ၾကည့္ၿပီးေလာင္းတာ မဟုတ္ဘဲ ငါ့အသင္းဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေလာင္းရတာဆိုေတာ့ အထက္ေၾကးေပါက္လည္း အေပၚကထိုင္ေလာင္းေတာ့ ႐ႈံးတဲ့အခါလည္း ႐ႈံး၊ ျပားေပါက္စေလး စားရတဲ့အခါကလည္း စားေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းၿပီးသြား၊ ငယ္ေပါင္းေတြနဲ႕ေ၀းသြားေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဘာလုံးပြဲေတြနဲ႔ အလိုလိုေ၀းသြားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တီဗြီမွာလာရင္ ၾကည့္တတ္ေပမယ့္၊ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ကို အားထည့္ၾကည့္တာေတာ့ အေတာ္ရွားသြားပါၿပီ။ အသက္ကေလးမျဖစ္စေလာက္ႀကီးလားလို႔ စိတ္၀င္စားမႈေတြ ေျပာင္းကုန္တာထင္ပါရဲ႕လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။


မေန႔ညက (၂၁၊ေမ၊၂၀၀၈) ခ်န္ပီယံလိဂ္ဖိုင္နယ္ပြဲ တီဗြီကလာမည္ဆိုေတာ့ ၾကည့္မယ္ေပါ့၊ ညီေလးတစ္ေယာက္က အကိုနဲ႔လာၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့ လာခဲ့၊ ၾကည့္ရတာ အေဖာ္ရတာေပါ့ကြာဆိုၿပီး ေခၚလိုက္တယ္။ သူက ခ်ဲ(လ္)စီး သမားပါ။ သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အသင္းက ဘယ္လို ဘာညာဆိုၿပီး အထူးမေျပာသလို၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘယ္ဖက္ကို အားေပးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က အထူးမရွိပါဘူး။ ၾကည့္ေနရင္ မန္ယူက စီးေနေတာ့ ကိုယ္က သေဘာေတြက်ေနတာေပါ့၊ ေရာ္နယ္ဒိုလည္း ေခါင္းတိုက္သြင္းေရာ ကြ်န္ေတာ္ ပါးစပ္က “အဲသလိုမွေပါ့ကြ” လို႔ ထြက္သြားပါတယ္။ ေအာ္တိုမက္တစ္ပါ။ ၿပီး မန္ယူဂိုးေရွ႕မွာ ခ်ယ္(လ္)စီးေတြ အလုပ္႐ႈပ္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲလည္း အေတာ္ လႈပ္ေနပါတယ္။ လမ္းပတ္ထင္ပါတယ္ ကန္လိုက္တာ ဂိုးဘားကိုထိသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “ဟာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ” လို႔ ေအာ္မိသလို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူၾကည့္ေနတဲ့ ညီကလည္း “ဟာ နည္းနည္းေလးလြဲတာကြာ” တဲ့။ အလုိလို ပါးစပ္ထဲက လွ်ံထြက္လာၾကတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကုိ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ ငါ့ဆီမွာ မန္ယူဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ က်န္ေနပါေသးလားလို႔။