ၿဖိဳး vs ဒုိး စကား၀ိုင္း

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဘၾကီးၿဖိဳးတို႔အိမ္ဘက္ကိုထြက္လာခဲ့မိတယ္။ ဘၾကီးၿဖိဳးရဲ႕အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘၾကီးၿဖိဳးသတင္းစာဖတ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ… ဘၾကီးၿဖိဳး ဒီေလာက္ေတာင္ သတင္းစာကို သဲၾကီးမဲၾကီးဖတ္ေနေတာ့ ဘာေတြမ်ား စိတ္၀င္စားစရာပါလို႔လဲဟု စကားစလိုက္ေတာ့…
ဘၾကီးၿဖိဳး ။ ။ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ဆိုတာက မည္သူမွ် လြန္ဆန္လို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ ေရွာင္လႊဲရန္လည္း မတတ္ႏိုင္တဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲကြ။
ဒုိးကေလး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဘၾကီးၿဖိဳး… ဆက္ေျပာပါဦး။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ အခုၾကည့္ေလကြာ တို႔ႏိုင္ငံမွာ မၾကာေသးမီကပဲ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္း မုန္းတိုင္းၾကီးရဲ႕ ဒဏ္ကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ခံစားခဲ့ရျပီေလ။ ဘၾကီးၿဖိဳး တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မၾကံဳစဖူးပါဘူးကြာ။ ဒီေလာက္ပ်က္စီးဆံုးရႈံုးတာကလဲ အဲဒီအရပ္္ မွာေနတဲ့သူေတြ မုန္တုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေတြ႔အၾကံဳ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္။
ဒိုးကေလး။ ။ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံဘူး ဘၾကီးၿဖိဳး။ ဒီေလာက္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးမွာ ဆက္သြယ္ေရး အင္တာနက္ေကာင္းေနတာ အခ်ိန္မီ သတင္းေပးႏိုင္ရမွာေပါ့။ အဲဒါဆိုရင္ အဲဒီအရပ္က လူေတြ ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ ေျပာင္းလို႔ေရႊ႔လို႔ ရတာေပါ့။ အခုေတာ့ မုန္းတုိင္းနဲ႔တိုက္ခတ္ႏိုင္တဲ့ အရပ္ကလူေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕ထားရင္ ဒီေလာက္ ေသပမလား။ ေရႊ႕လို႔မရတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ပ်က္စီးမွာပဲေလ။ ဘၾကီးၿဖိဳး ေျပာသလို သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ ဆိုေတာ့ ေရွာင္လို႔မွ မရတာ။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ အင္း… မင္းကေတာ့ ဘၾကီးၿဖိဳးက ဒါဆိုု ဟိုဟာ မေျပာပါနဲ႔ကြ။ ငါကလူၾကီး မင္းထက္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားတယ္။ အခုၾကည့္ကြာ… မုန္းတိုင္းတိုက္ၿပီး ပ်က္စီးတဲ့ေဒသေတြကို မီဒီယာေတြက အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ လြင့္ထုတ္ေနတာပဲ။ လူၾကီးပိုင္းေတြကလဲ ဒုကၡသည္မ်ားနဲ႔အတူ မိုးထဲေရထဲမွာ ရုန္းကန္ လက္တြဲလႈပ္ရွားေနၾကတယ္ေလကြာ။ ၿပီးေတာ့ တရင္းတႏွီး အားေပးစကားေတြေျပာေနတာပဲကြ။
ဒိုးကေလး။ ။ ဒီေလာက္မက လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္ ဘၾကီးၿဖိဳးရာ။ ၾကိဳတင္ကာကြယ္လို႔ ရတဲ့အရာမဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအရပ္ကေန ေရွာင္ေနလို႔ေတာ့ ရပါတယ္။ ဘၾကီးၿဖိဳးေျပာတာေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိဘူး။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ မင္းက ဘယ္သိမလဲကြ။ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္ကိုမွ မၾကည့္တာကိုးကြ။
ဒိုးကေလး။ ။ ဘၾကီးၿဖိဳး ကလဲ သိသိၾကီးနဲ႔ေျပာေနျပန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္က ဘၾကီးၿဖိဳးတို႔ ရပ္ကြက္လို လွ်ပ္စစ္မီး ပံုမွန္မလာဘူး… လွ်ပ္စစ္မီးလာတဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့လဲ ေက်ာင္းစာက ၾကည့္ရေသးတယ္။ မီးလာတဲ့အခ်ိန္ၾက အင္တာနက္ ကိုေတာ့ သံုုးျဖစ္တယ္။ ခဏပဲ သံုးျဖစ္ပါတယ္ ဘၾကီးၿဖိဳးရာ အင္တာနက္စပိက ေႏွးလို႔ဗ်။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ ေဘးေျပာတာကို မယံုနဲ႔ ေသြးေျပာတာကို ယံုစမ္းပါကြ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူဆိုတာက မိဘနဲ႔ သားသမီးလိုပဲကြ။ ကိုယ့္သားသမီး ဒုကၡေရာက္ရင္ ဘယ္မိဘမ်ိဳးကမွ မ်က္ႏွာ လႊဲမေနႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔အစား ငါတို႔ပဲ ဒုကၡခံလိုက္ခ်င္တယ္ လို႔ မိဘေတြက ေျပာေလ့ရွိတယ္။
ဒိုးကေလး။ ။ ဘၾကီးၿဖိဳး ဆိုလိုခ်င္တာက အစိုးရဆိုတာ မိဘ လို႔ေျပာခ်င္တာလား။

ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ ေအးကြ… မင္းလည္း ေတာ္ေတာ္တိုးတက္လာၿပီပဲ။ ေျပာလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္တယ္။
ဒိုးကေလး။ ။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအဓိပၸါယ္က ဘၾကီးၿဖိဳးေျပာမွ ၾကားဘူးေတာ့္တယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ၀ီကီထဲမွာ အဲလို အဓိပၸါယ္မဟုတ္ဘူး။ အစုိးရဆိုတာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုဆိုပဲ။ ဘၾကီးၿဖိဳးေျပာသလို “မင္းတို႔အစား ငါတို႔ပဲ ဒုကၡခံလိုက္ခ်င္တယ္” ဆိုရင္ အဲဒီကလူေတြနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္ေပါ့။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ ဥပမာေျပာတာကြ။ ဒီလိုေနရာခ်င္းလဲရင္ အေတြ႔အၾကံဳရင့္က်က္ၿပီး အေျမာ္အျမင္ၾကီးသူေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာေပါ့။ ေအး… မင္းကို ဘၾကီးၿဖိဳး အၾကံဥာဏ္တစ္ခုေပးလိုတယ္။ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သတင္းကို ေန႔တုိင္းၾကည့္ပို႔ပဲ။ ၿပီးရင္ ဘၾကီးၿဖိဳးႏွင့္ ထပ္ေဆြးေႏြးေပါ့ကြာ… ဟုတ္ပီလား။ အခုေတာ့ ငါလဲ CNN ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။
ဒိုးကေလး။ ။ တစ္ေန႔ကို ၂၄ နာရီမွာ ၂၃ နာရီ လွ်ပ္စစ္မီးရရင္ ဘၾကီးၿဖိဳးေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ပမယ္။ ဒါေတာင္ တစ္နာရီက troubleshooting time ေပါ့။ အခုေတာ့ ျမိဳ႔ထဲ ခဏသြားဦးမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာ…ဂိန္းကစားမလို႔။