တေပါင္းလနဲ႔ အညာ႐ိုးရာပြဲ

တေပါင္းလနဲ႔ အညာ႐ိုးရာပြဲ
မဇနိ
27 May 2008

အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဒီေန႔ ကၽြန္မရဲ့ ျမန္မာႏွစ္ေမြးေန႔တဲ့။ မုန္႔မႈန္႔ေတြရွိတာနဲ႔ မုန္႔ဆီေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္တယ္တဲ့။ အိမ္ကို ႁကြလာတဲ့ သံေတာ္ေတြကို ဆြမ္းနဲ႔ မုန္႔ေၾကာ္ကပ္လွဴတယ္ဆိုလို႔ သတိရသြားမိတယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္လည္း စားခ်င္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ့ ၀ယ္စားလို႔ရတတ္တယ္။ လွည္းတန္းေစ်းနဲ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ တခါတရံေတြ႔ရတယ္။ ကြ်န္မတို႔ၿမိဳ႔မွာေတာ့ ၿမိဳ႔ေစ်းမွာ အၿမဲ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ အိမ္မွာေၾကာ္တာေလာက္ေတာ့ စားလို႔မေကာင္းတာအမွန္ပဲ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကိုေတာ့ အညာသူ အညာသားေတြ ပိုႏွစ္သက္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အညာက အစားအေသာက္၊ ဓေလ့ေတြက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာနဲ႔ ကြာျခားမႈေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အညာက ႐ိုးရာပြဲေတာ္တခုအေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္။


တပို႔တြဲလကုန္ခါနီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္မက အထုပ္ျပင္ၿပီး အေမ့ အစ္မေတြ ရွိတဲ့ ရြာကို အစ္ကိုေတြလာေခၚတာနဲ႔ လုိက္ေတာ့တာ။ အေမတို႔ရြာက ၿမိဳ႕ကေန လိုင္းကားနဲ႔ဆို မိနစ္ ၅၀ သာသာ စီးရတယ္။ ေနာက္ ကားလမ္းေဘးကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ရြာဆီေျခလ်င္သြားရတယ္။ ေျခလ်င္သြားရလဲ မေမာဘူးရယ္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ ထန္းပင္တန္းေတြ လွမ္းျမင္ရတယ္။ ေလေလးမ်ားေ၀့လာရင္ ထန္းလ်က္နံ႔သင္းလာၿပီေပါ့။ ကိုဇနိကို အလည္ေခၚသြားရင္ေတာ့ ထန္းရည္နံ႔သင္းတယ္လို႔မ်ား ေျပာေလမလားေတြးမိတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေမာရင္ အေမာေျပနားပါဦးဆိုတဲ့ အသံေတြက ဟိုတဲကေခၚ ဒီတဲကေခၚေပါ့၊ အသိျဖစ္လို႔ေခၚတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ လာတဲ့လူတိုင္းကို ဖိတ္ေခၚတတ္တယ္။ ကဲ ထန္းလ်က္ေလးစားရင္ ထန္းရည္ေလးမ်ား ျမည္းခ်င္သပဆိုရင္ အညာရြာကိုသာ အလည္လာခဲ႔ေတာ့ေနာ္။



ရြာအ၀င္ေရာက္ရင္ လာႀကိဳတဲ့ ကေလးတသိုက္က ဆူဆူညံလို႔။ အမ်ားအားျဖင့္ကြ်န္မတို႔ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန႔ဆို တေပါင္းလဆန္း ၁ ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ အစ္ကိုေတြက ၿမိဳ႔ကို ငါးေျခာက္အဓိက လာ၀ယ္ရတယ္။ တေပါင္းလမွာ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ အင္မတန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ရိုးရာပြဲေတာ္တခုရွိတယ္။ ဘယ္ဆီေရာက္ေရာက္ တေပါင္းလဆို မုန္႔ဆီေၾကာ္စားခ်င္လိုက္တာလို႔ တမ္းတမိတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အညာမွာ တေပါင္းလဆိုရင္ မိရိုးဖလာ မိဆိုင္ဖဆိုင္နတ္မ်ား ပူေဇာ္ပသတဲ့ပြဲဆိုျပီး ရြာတိုင္းအိမ္တိုင္း လုပ္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႔ေတြမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕အညာေဒသက မဟုတ္ဘဲေျပာင္းလာတာတို႔ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီဓေလ့သိပ္မရွိပါဘူး။ ဒါကေတာ့ အညာေဒသရဲ႕ရိုးရာဓေလ့တခုပါ။

တေပါင္းလဆန္း ၁ ရက္ေန႔မွာ ဆန္ေရစိမ္၊ ၂ ရက္ေန႔မွာ မုန႔္ေထာင္း၊ ၃ ရက္ေန႔ မုန္႔ေၾကာ္ ၿပီး ၄ရက္ေန႔မွာ နတ္တင္ပြဲလုပ္ပါတယ္။ အရွင္ႀကီးတင္တဲ့ပြဲလုိ႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ ၁ ရက္ေန႔ မနက္ဆို အေမ့အစ္မအႀကီးဆံုး အေဒၚက ပုဆိုးစေခါင္းေပါင္းျပီး ေကာက္ညွင္ဆန္ေတြ သန္႔စင္တယ္၊ စပါးလံုးေရြးတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ သူသန႔္စင္ေပးတဲ့ေကာက္ညွင္းကို စပါးလံုးေရြးကူရတယ္။ ဆန္သန္႔စင္ဖုိ႔ကလည္း မိန္းမႀကီး ၄ ေယာက္ေလာက္ လာကူပါတယ္။ အေဒၚက အိမ္မွာ ယကၠန္းယက္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဘယ္သူေတြကို မနက္ဆန္ျပာလာခဲ့ဆိုၿပီး အေခၚလႊတ္လိုက္တယ္။ မနက္ဆို သူတို႔ေတြလည္း လာၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေကၽြးဖို႔ဆိုၿပီး ေထာပတ္ပဲနီျပဳတ္ထားတဲ့အိုးႀကီးက အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ တေနကုန္မီးဖိုေပၚထားပါတယ္။ မနက္ခင္းအတြက္က ဘယာေၾကာ္နဲ့ မုန္႔ျပားသလက္ ေရေႏြးၾကမ္းဆိုျပီး လာသမွ်လူေတြ အားမနာစားႏိုင္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတယ္။ အေဒၚက မခ်က္ရပါဘူး။ လာကူတဲ့သူေတြ ဟုိလူက ထမင္းခ်က္၊ ဒီလူက ဆန္ျပာဆိုၿပီးခိုင္းတယ္။ အေဒၚက သူႀကီးကေတာ္ဆိုေတာ့ ကူမယ့္သူက တရြာလံုးရွိတယ္။ ရြာထိပ္က အေမခ်စ္ကေတာ့ အိမ္ေရွ့တလင္းျပင္မွာ ေျပာင္းဖူးဖက္နဲ့ ေဆးလိပ္တြင္တြင္လိပ္ေနေတာ့တယ္။ သူ႔အနားမွာလည္း လက္ဖက္ခြက္က မျပတ္ပို႔ေပးထားရတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လုပ္ရလို့ေလ။

၂ ရက္ေန႔မနက္ခင္းဆိုရင္ မိန္းမႀကီးေတြက ဆန္ေတြ ေရေဆးျပီး စကာကံုးေတြနဲ့ ေရစစ္၊ ပိတ္ျဖဴစေတြ အုပ္ၾကတယ္။ ည ၇ နာရီေလာက္ဆို ေမာင္းေထာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကျပီ။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ျပင္ဆင္ရတယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္းကို ေနရာမွတ္ထားရတယ္။ ဘယ္အိမ္က နံပါတ္စဥ္ဘယ္ေလာက္ေပါ့။ အပိ်ဳေခ်ာေတြက ေမာင္းေထာင္းၾကမွာဆိုေတာ့ ဒီဟာကေတာ့ျဖင့္ ရြာကာလသားေတြ ဂြင္မိျပီေပါ့။ ညဘယ္မွမထြက္ရေလာက္ေအာင္ စည္းကမ္းၾကီးတဲ့အိမ္က အပ်ိဳေတြလည္း ေမာင္းေထာင္းထြက္မွာဆိုေတာ့ အခ်ိန္းအခ်က္ အေတာ္ဟုတ္ေနျပီ။ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ကူေထာင္းေပးၾကတာပါ။ သူျပီး သူက ကူနဲ႔ အလွည့္က် ကူသြားတယ္။ မေမာတဲ့အျပင္ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းသား။ အပ်ိဳမေတြကလဲ လူပ်ိဳေၾကာင္းေျပာရင္း ေမာင္းေထာင္းရတာဆိုေတာ့ မေမာဘူးတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ သူတို႔ေျပာတာ ခိုးနားေထာင္တယ္။ သူတို႔က ညာညာၿပီး ႏွင္ထုတ္တယ္။ မသြားပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမႏိုင္ေတာ့ သူတို႔လဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာေတာ့တာ။

ရြာမွာက ေမာင္းရွိတဲ့အိမ္က ၄ ေနရာေလာက္ရွိတယ္။ နီးစပ္ရာေထာင္းၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မ အစ္မကေတာ့ ရြာလယ္ေမာင္းမွာ ေထာင္းၾကတယ္။ တခ်ိဳ့ေတြကလည္း ရြာအေရွ့ပိုင္းမွာ ေမာင္းရွိေပမယ့္ ရြာလယ္ကိုလာၾကတယ္။ ရြာလယ္က ပိုစည္ကားတာကိုး။ ေရနံဆီမီးကြက္ေလးက လိုအပ္ရင္ထြန္းတယ္။ မလိုရင္ေတာ့ လေရာင္နဲ႔ ေမာင္းေထာင္းၾကတယ္။ အဲ ရြာလယ္ဇရပ္မွာေတာ့ ကာလသားေတြ တတီတီတေတာင္ေတာင္ မယ္ဒလင္ေခါက္ေနၾကၿပီ။ သူ႔ႏွမကိုယ္ပိုး ကိုယ့္ႏွမသူပိုးေပါ့။ အဆင္ေျပတဲ့သူကေတာ့ အျပန္ ဆန္မႈန္႔ဘန္းကို ရြက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းစတာက ကၽြန္မအစ္မ မေဌး။ သူက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ။ ေတာသူသာဆိုတယ္ အသားကျဖဴတယ္။ အိမ္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေပါ့။ သူႀကီးသမီးေက်ာင္းသူဆိုေတာ့ သူ႔ေခတ္လို႔ေျပာရမွာေပါ့။ သူ႔ကို ရြာက ကာလသားေတြ မႀကိဳက္ရဲဘူး။ တခါလယ္ထဲသြားေတာ့ သူ႔ကို ရြာက ေကာင္ေလးက စကားလိုက္ေျပာေတာ့ ဒီရြာမွာ ငါဘယ္သူ႔မွ မစဥ္းစားဘူးဆိုျပီး ခံုဖိနပ္နဲ႔ ခ်ခဲ့တယ္တဲ့။ သူက စြာေတးလန္တယ္။

တညေတာ့ ကူတဲ့လူေတြကို မုန္႔ေထာင္းခိုင္းၿပီး ကၽြန္မကို သူ႔လူပ်ိဳၾကည့္မလားတဲ့။ ၾကည့္မယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူက ေမာင္းရွိတဲ့အိမ္ေပၚကို ေခၚသြားတယ္။ ေတြ႔တာေပါ့ သူ႔လူပိ်ဳ။ ကၽြန္မက ငိုၿပီး အတင္းအိမ္ျပန္ေခၚတာ။ အဲဒီလူက ခဏေလးေနပါအံုး မုန္႔ေကၽြးမယ္တဲ့။ မရဘူး အစ္ကို႔ေတြတိုင္မွာဆိုၿပီး ငိုေတာ့ အစ္မလည္း မေနရဲဘူး ျပန္လိုက္လာတာ။ တျခားရြာက အဲဒီလူက အရုပ္ကဆိုးတာ တာေတလန္လို႔။ သူေဌးသားတဲ့။ အရပ္ကလန္ကလားနဲ႔။ ကၽြန္မက မျမင္ဘူးလို႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုက ၾကားၾကားေနတာ။ အစ္မတို႔ရြာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ႔ရြာက ေခ်ာင္းျခားတယ္။ ဒါကို အဲဒီလူက ညတိုင္းလာတယ္တဲ့။ အစ္မက အိမ္ကေန ဘယ္မွမသြားရဘူး။ အစ္ကို ၄ ေယာက္ကို ေၾကာက္ရတယ္။ အစ္ကိုေတြကလဲ အဲေကာင္ကို အျမင္ကပ္တယ္။ အစ္ကိုတုိ႔က ကုန္သည္လုပ္ေတာ့ စပါးေတြ အဲေကာင္ေရာင္းရင္ လိုခ်င္ရင္ေတာင္ မ၀ယ္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေလာက္ခ်စ္တာ။ ကၽြန္မကလဲ ထင္တာေပါ့။ ဒီလူႀကီးကိုေတာ့ အစ္မႀကိဳက္မယ္မထင္ဘူးလို႔။ အမက တကၠသိုလ္တက္ရင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွလာေနေတာ့ သူ႔ကိုႀကိဳက္တဲ့လူေတြ ကၽြန္မက သိထားတာကိုး။ ေျပာခ်င္တာက တေပါင္းလရဲ႕ ညတညမွာ ေမာင္းေထာင္းဆိုၿပီး အစ္မက အဲလူႀကီးေနာက္ လိုက္ေျပးသြားတယ္တဲ့။ ကၽြန္မက ေက်ာင္းသြားတက္ေနရလို႔ အစ္မတို႔ဆီမေရာက္ေတာ့ အစ္မလည္း ပါသြားတယ္ထင္ပ။ အခုေတာ့ မေတြ႔တာ ၾကာၾကာလွၿပီေလ။

ေမာင္းေထာင္းတဲ့အေၾကာင္း ဆက္သြားဦးမွ။ ၂ ရက္ေန႔ေမာင္းေထာင္းၿပီး ၃ ရက္ေန႔မနက္ဆို မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ ျပင္ရေတာ့တယ္။ မနက္ ၄ နာရီဆို လူစုၿပီး ရြာအေရွ႔ထိပ္က ထန္းေတာကို သြားရတယ္။ လွည္းေတြနဲ႔ လိုတဲ့ပစၥည္းေတြတင္ၿပီး။ ဒယ္အိုးကအစ ထင္းအဆံုးေပါ့။ ၃ နာရီေလာက္ အိပ္ယာထၾကရတယ္။ အစ္မက အေဒၚလိမ္းဖို႔ သနပ္ခါးကို ေက်ာက္ျပင္ ၂ ခ်ပ္နဲ႔ေသြးေပးရတယ္။ နံ႔သာျဖဴနဲ့ ကရမက္ပါေရာေသြးေပးရတယ္။ အေဒၚက သနပ္ခါးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးလိမ္းတယ္။ ေညွာ္န႔ံခံႏိုင္ေအာင္လို႔တဲ့ေလ။ ရြာထိပ္က ထန္းေတာမွာ အသီးသီး ေနရာယူၿပီး မုန္႔ေၾကာ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ ထန္းလ်က္အရည္က်ိဳရတယ္။ မုန္႔နယ္ရတယ္။ ပဲလြန္းျပဳတ္ရတယ္။ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းရတယ္။ ၾကက္သြန္နီလွီးရတယ္၊ ခရမ္းသီးလွီးရတယ္။ ငါးေသးေသးေလးေတြ ေရေဆးရတယ္။ ျမင္းခြာရြက္၊ ဆူးပုပ္ရြက္၊ ရံုးပတီသီးေတြကို ေရေဆးရတယ္။



ထန္းလ်က္ရည္ေအးရင္ မုန္႔ဆီေၾကာ္အတြက္ မုန္႔နယ္ၿပီး စေၾကာ္ပါတယ္။ ဒယ္ျပားႀကီးေတြနဲ႔ ေၾကာ္ရတယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ၿပီးရင္ မုန္႔ၾကက္ဥဆိုတာ ေၾကာ္တယ္။ မုန္႔ၾကက္ဥက အ၀ိုင္းအႀကီးႀကီးေတြ။ ေနာက္ ငါးေပါင္းေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ေပါင္းေၾကာ္၊ ရံုးပတီသီးေၾကာ္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ေပါင္းေၾကာ္၊ ခရမ္းသီးကို ေလးစိပ္စိပ္ၿပီး အေပါင္းေၾကာ္ဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္တယ္၊ ကၽြန္မအႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ပဲမုန္႔လို႔ေခၚတဲ႔ မုန္႔အႏွစ္မွာ ပဲလြန္းနီထည့္ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းထည့္ၿပီး ေၾကာ္ရတဲ့မုန့္ပါ။ မုန္႔ေၾကာ္တဲ့ေနရာမွာ မုန္႔ျဖဴဆိုတာ မုန္႔သားအျဖဴကိုပဲ ေၾကာ္တာပါ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကိုေတာ့ မုန္႔နီလို႔ေခၚပါတယ္။ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီက အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ နတ္တင္ေျမွာက္တဲ့အခါ မုန္႔ျဖဴ၊မုန္႔နီက မပါမျဖစ္ပါရပါတယ္။ အေဒၚက မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီထဲမွာ သူလိုခ်င္တဲ့ အရုပ္ေလးေတြကို အရင္လုပ္ပါတယ္။ သားေတြ ကားလုပ္ငန္း ေကာင္းေအာင္ဆိုျပီး ကားရုပ္ေလးေတြ၊ အိမ္ကေစ်းဆိုင္ ေရာင္းေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီး ခ်ိန္ခြင္ပံုစံ၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြ ေကာင္းဖို႔အတြက္ ႏြားရုပ္၊ လွည္းရုပ္၊ တံစဉ္္၊ ခေမာက္စတဲ့အရုပ္ေလးေတြ ပံုေဖၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ့ လူရုပ္ေလးေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။

မုန္႔ေၾကာ္ၾကတာ တစီတတန္းႀကီးဆိုေတာ့ ထိပ္ကေနၾကည့္ရင္ အေတာ္လွပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ အစံုလွည့္စားေနရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း ဘယ္အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္ၿပီးၿပီေဟ႔။ ဘယ္အိမ္ကေတာ့ မုန္႔ျဖဴစေၾကာ္ၿပီဆိုျပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာရင္း တက္ညီလက္ညီ ေၾကာ္ေနေတာ့တာပဲ။ အားလံုးလက္စသပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒန္အိုး အဆင့္ဆင့္မွာ မုန္႔ေတြထည့္ရတယ္။ မီးဖိုေတြ ၿငိမ္းသတ္ၿပီး လွည္းနဲ႔ ျပန္လာၾကပါတယ္။ မၿပီးေသးတဲ့အိမ္ကေတာ့ ဆက္ေၾကာ္ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အိမ္က်ေတာ့ ဆင္းရဲလို႔ ဒယ္အိုးမရွိတာမ်ိဳးဆို သူမ်ားၿပီးေအာင္ေစာင္႔ၿပီး ေၾကာ္ရပါတယ္။ လံုး၀မွ ပိုက္ဆံဆင္းရဲတဲ့သူေတြ အေဒၚတို႔အိမ္က အလုပ္သမားေတြဆို မုန္႔ေၾကာ္စရာမလိုပါဘူး။ တတ္နုိင္တဲ႔အိမ္ေတြက ပိုေၾကာ္ၿပီး ခြဲေ၀ေပးပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ မနက္အေစာ ထမင္းခ်က္ရတယ္။ ငါးရံ့ေျခာက္ကို တံုးတစ္ျပီး ေၾကာ္ရတယ္။ ငါးေျခာက္က အၿမီးစံု၊ ေခါင္းစံုပါတာမွ နတ္တင္လို႔ရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ပဲႀကီးျဖဴကို ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလး ႏွပ္ရပါတယ္။ ပဲႀကီးႏွပ္ရင္ အေဒၚက ေျမအိုးနဲ႔ႏွပ္လို႔ မွာတတ္ပါတယ္။ ပိုျပီး အရသာရွိတယ္၊ မနက္ ၆ နာရီေလာက္ဆိုရင္ သင္ျဖဴးတခ်ပ္၊ ေသာက္ေရခြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားရတယ္။ အရပ္မ်က္ႏွာတိုင္းမွာ မိဆိုင္ဖဆိုင္နတ္မင္းမ်ားကို ထမင္း၊ ပဲႏွပ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္နဲ႔ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီပါ တင္ေျမွာက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အေဒၚလုပ္သမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ရတာေပ်ာ္တယ္။ ၿပီးရင္ ထမင္းစားရေတာ့မွာမလို႔လဲပါတယ္။ အရပ္မ်က္ႏွာကို တင္ေျမွာက္ၿပီးရင္ ဆန္အိုး၊ ဆီအိုး၊ စားပြဲ၊ ကုလားထုိုင္၊ ႏြားလွည္း၊ ကား၊ ယကၠန္းစင္၊ ပဲထည့္ထားတဲ့က်ီ၊ စပါးက်ီေတြေပၚမွာ ခ်ိဳင္႔နဲ့ အစံုထည့္ျပီး အဲဒီမွာ ေစာင့္တဲ့ နတ္မင္းမ်ားကိုလည္း တင္ေျမွာက္ရပါတယ္။ “တေပါင္းလ အခါၾကီးမွာ တင္ပါ၊ ေျမွာက္ပါတယ္၊ တိုးပါ၊ ပြားပါ၊ ေစာင့္ေရွာက္ပါ“ဆိုျပီး ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ အေဒၚက နတ္တင္တာေတြ မွတ္မိပါတယ္။ ဆန္အိုးထဲမွာေတာ့ ပုန္းမၾကည္မကို တင္ေျမွာက္ရတယ္။ သူက လယ္ယာလုပ္ငန္းေတြ အဆင္ေျပေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတာပါ။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီးရင္ ကၽြန္မတို႔က ေပ်ာ္လာေတာ့တာ။ အဲဒီမတိုင္ခင္ဆို ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ မဆူရပါဘူး။ ပုန္းမၾကည္မလန္႔ႏိုးမွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ။ ၁၂ ထိုးၿပီဆို အေဒၚက စပါးက်ီေတြ ဆန္အိုးေတြထဲက ပုန္းမက်ီမကို ႏႈိုးရပါတယ္။ “ပုန္းမၾကည္မ ထပါ၊ အေပါ့အပါးသြားပါ၊ စံုံ႔ပါ၊ ၿမံဳ႔ပါ၊ တိုးေအာင္ ပြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ“ ဆိုျပီး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ဆိုတယ္။ ကေလးေတြမဆူညံမွ ပုန္းမၾကည္မက အိမ္မွာေပ်ာ္ျပီး လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ စီးပြားေရးေတြ ေကာင္းမြန္ေအာင္ မစမယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။

နတ္တင္ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ မုန္႔ေတြ စားခ်င္တုိင္းစားရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွ မုန္႔က စားႏိုင္တာပါ။ အေစာပိုင္းက ေညွာ္နံ႔ေတြနဲ့ ဘာမွမစားခ်င္ဘူး။ မုန္႔ေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ၁ လ၊ ၂ လစားလို႔ မကုန္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကာလာေလ ရွားလာေလ စားေကာင္းလာေလလို႔ ထင္မိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေမကေတာ့ ျငိမ္းပါတယ္။ ရြာကအေဒၚက ပိုလုပ္ျပီး အဆင္သင့္အေမ့ဆီ ၄ ရက္ေန႔ မတိုင္ခင္အေရာက္ ပို႔ေပးပါတယ္။ သူက ေညွာ္နံခံစရာမလိုပါဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေမလည္း သူ႔ဟာသူၿမိဳ႔မွာ မုန္႔ေၾကာ္တယ္ေျပာတာပဲ။ အေဒၚတို႔ကလည္း အသက္ႀကီးတဲ့အဘိုးအဘြားေတြကို မုန္႔ေတြနဲ႔ လုိက္ကန္ေတာ့ပါတယ္။ အေဒၚတို႔အိမ္မွာလည္း သူမ်ားက လာကန္ေတာ့တာေတြ ပံုေနေတာ့တာ။ လာကန္ေတာ့တဲ့သူေတြကို အေဒၚကလည္း မုန္႔ဖိုးတို႔ သူ႔မုန္႔တို႔ ျပန္ေပးတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြမွာ အရြက္ေတြနဲ႔ အေပါင္းေၾကာ္တို႔ ငါးေၾကာ္တို႔ကို အလုပ္ရွဳပ္လို႔ မေၾကာ္ေတာ့ အဲဒါေတြ ျပန္လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေပါ့။ ခုေတာ့ အေဒၚလည္း မုန္႔ေၾကာ္ရမည့္ တေပါင္းလေရာက္ရင္ သူ႔သမီးကို စိတ္ဆိုးၿပီး မုန္႔ကို စိတ္မပါဘဲမ်ား ေၾကာ္ေနမလားလို႔ ကၽြန္မေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီမုန္႔ေတြပဲ စားခ်င္ေနေတာ့တယ္။ လြမ္းမိတဲ့အရာေတြထဲမွာ အညာထန္းေတာေအာက္က မုန္႔ေတြလည္း တ၀ဲလည္လည္ပါေနတတ္ေတာ့တယ္။

မဇနိ

Read more...

ၿဖိဳး vs ဒုိး စကား၀ိုင္း

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဘၾကီးၿဖိဳးတို႔အိမ္ဘက္ကိုထြက္လာခဲ့မိတယ္။ ဘၾကီးၿဖိဳးရဲ႕အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘၾကီးၿဖိဳးသတင္းစာဖတ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ… ဘၾကီးၿဖိဳး ဒီေလာက္ေတာင္ သတင္းစာကို သဲၾကီးမဲၾကီးဖတ္ေနေတာ့ ဘာေတြမ်ား စိတ္၀င္စားစရာပါလို႔လဲဟု စကားစလိုက္ေတာ့…
ဘၾကီးၿဖိဳး ။ ။ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ဆိုတာက မည္သူမွ် လြန္ဆန္လို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ ေရွာင္လႊဲရန္လည္း မတတ္ႏိုင္တဲ့ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲကြ။
ဒုိးကေလး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဘၾကီးၿဖိဳး… ဆက္ေျပာပါဦး။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ အခုၾကည့္ေလကြာ တို႔ႏိုင္ငံမွာ မၾကာေသးမီကပဲ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္း မုန္းတိုင္းၾကီးရဲ႕ ဒဏ္ကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ခံစားခဲ့ရျပီေလ။ ဘၾကီးၿဖိဳး တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မၾကံဳစဖူးပါဘူးကြာ။ ဒီေလာက္ပ်က္စီးဆံုးရႈံုးတာကလဲ အဲဒီအရပ္္ မွာေနတဲ့သူေတြ မုန္တုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေတြ႔အၾကံဳ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္။
ဒိုးကေလး။ ။ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံဘူး ဘၾကီးၿဖိဳး။ ဒီေလာက္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးမွာ ဆက္သြယ္ေရး အင္တာနက္ေကာင္းေနတာ အခ်ိန္မီ သတင္းေပးႏိုင္ရမွာေပါ့။ အဲဒါဆိုရင္ အဲဒီအရပ္က လူေတြ ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ ေျပာင္းလို႔ေရႊ႔လို႔ ရတာေပါ့။ အခုေတာ့ မုန္းတုိင္းနဲ႔တိုက္ခတ္ႏိုင္တဲ့ အရပ္ကလူေတြကို ေျပာင္းေရႊ႕ထားရင္ ဒီေလာက္ ေသပမလား။ ေရႊ႕လို႔မရတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ပ်က္စီးမွာပဲေလ။ ဘၾကီးၿဖိဳး ေျပာသလို သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ ဆိုေတာ့ ေရွာင္လို႔မွ မရတာ။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ အင္း… မင္းကေတာ့ ဘၾကီးၿဖိဳးက ဒါဆိုု ဟိုဟာ မေျပာပါနဲ႔ကြ။ ငါကလူၾကီး မင္းထက္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားတယ္။ အခုၾကည့္ကြာ… မုန္းတိုင္းတိုက္ၿပီး ပ်က္စီးတဲ့ေဒသေတြကို မီဒီယာေတြက အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ လြင့္ထုတ္ေနတာပဲ။ လူၾကီးပိုင္းေတြကလဲ ဒုကၡသည္မ်ားနဲ႔အတူ မိုးထဲေရထဲမွာ ရုန္းကန္ လက္တြဲလႈပ္ရွားေနၾကတယ္ေလကြာ။ ၿပီးေတာ့ တရင္းတႏွီး အားေပးစကားေတြေျပာေနတာပဲကြ။
ဒိုးကေလး။ ။ ဒီေလာက္မက လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္ ဘၾကီးၿဖိဳးရာ။ ၾကိဳတင္ကာကြယ္လို႔ ရတဲ့အရာမဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအရပ္ကေန ေရွာင္ေနလို႔ေတာ့ ရပါတယ္။ ဘၾကီးၿဖိဳးေျပာတာေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိဘူး။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ မင္းက ဘယ္သိမလဲကြ။ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္ကိုမွ မၾကည့္တာကိုးကြ။
ဒိုးကေလး။ ။ ဘၾကီးၿဖိဳး ကလဲ သိသိၾကီးနဲ႔ေျပာေနျပန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္က ဘၾကီးၿဖိဳးတို႔ ရပ္ကြက္လို လွ်ပ္စစ္မီး ပံုမွန္မလာဘူး… လွ်ပ္စစ္မီးလာတဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့လဲ ေက်ာင္းစာက ၾကည့္ရေသးတယ္။ မီးလာတဲ့အခ်ိန္ၾက အင္တာနက္ ကိုေတာ့ သံုုးျဖစ္တယ္။ ခဏပဲ သံုးျဖစ္ပါတယ္ ဘၾကီးၿဖိဳးရာ အင္တာနက္စပိက ေႏွးလို႔ဗ်။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ ေဘးေျပာတာကို မယံုနဲ႔ ေသြးေျပာတာကို ယံုစမ္းပါကြ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူဆိုတာက မိဘနဲ႔ သားသမီးလိုပဲကြ။ ကိုယ့္သားသမီး ဒုကၡေရာက္ရင္ ဘယ္မိဘမ်ိဳးကမွ မ်က္ႏွာ လႊဲမေနႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔အစား ငါတို႔ပဲ ဒုကၡခံလိုက္ခ်င္တယ္ လို႔ မိဘေတြက ေျပာေလ့ရွိတယ္။
ဒိုးကေလး။ ။ ဘၾကီးၿဖိဳး ဆိုလိုခ်င္တာက အစိုးရဆိုတာ မိဘ လို႔ေျပာခ်င္တာလား။

ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ ေအးကြ… မင္းလည္း ေတာ္ေတာ္တိုးတက္လာၿပီပဲ။ ေျပာလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္တယ္။
ဒိုးကေလး။ ။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအဓိပၸါယ္က ဘၾကီးၿဖိဳးေျပာမွ ၾကားဘူးေတာ့္တယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ၀ီကီထဲမွာ အဲလို အဓိပၸါယ္မဟုတ္ဘူး။ အစုိးရဆိုတာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုဆိုပဲ။ ဘၾကီးၿဖိဳးေျပာသလို “မင္းတို႔အစား ငါတို႔ပဲ ဒုကၡခံလိုက္ခ်င္တယ္” ဆိုရင္ အဲဒီကလူေတြနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္ေပါ့။
ဘၾကီးၿဖိဳး။ ။ ဥပမာေျပာတာကြ။ ဒီလိုေနရာခ်င္းလဲရင္ အေတြ႔အၾကံဳရင့္က်က္ၿပီး အေျမာ္အျမင္ၾကီးသူေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာေပါ့။ ေအး… မင္းကို ဘၾကီးၿဖိဳး အၾကံဥာဏ္တစ္ခုေပးလိုတယ္။ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သတင္းကို ေန႔တုိင္းၾကည့္ပို႔ပဲ။ ၿပီးရင္ ဘၾကီးၿဖိဳးႏွင့္ ထပ္ေဆြးေႏြးေပါ့ကြာ… ဟုတ္ပီလား။ အခုေတာ့ ငါလဲ CNN ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။
ဒိုးကေလး။ ။ တစ္ေန႔ကို ၂၄ နာရီမွာ ၂၃ နာရီ လွ်ပ္စစ္မီးရရင္ ဘၾကီးၿဖိဳးေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ပမယ္။ ဒါေတာင္ တစ္နာရီက troubleshooting time ေပါ့။ အခုေတာ့ ျမိဳ႔ထဲ ခဏသြားဦးမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာ…ဂိန္းကစားမလို႔။

Read more...

ၾကားဖူးနား၀ ရယ္စရာမ်ား (၁၁)

ကိုေမာင္ျဖဴရယ္စရာပို႔စ္တင္လိုက္မွ သတိရလို႔ ၾကားဖူးတာေလးေတြ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တခါရယ္ဖူးျပီးသားဆိုရင္လည္း ေနာက္ထပ္ျပီး အိုးေ၀စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ရယ္သြားလိုက္အံုးေနာ္။

ဟာသ(၁) တခါက ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါးဟာ ဆြမ္းခံရပ္ၾကြလာတယ္။ အိမ္တအိမ္ေရွ့မွာ ရပ္ေတာ္မူေနတာ အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အိမ္ရွင္ေတြက အလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ့ သတိမျပဳမိဘူး။ အဲေတာ့ ဘုန္းၾကီးဆိုေတာ့လဲ ေရာက္ေနတာ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူေပါ့။ ဒါနဲ႔ သီခ်င္းတပုိဒ္ ေကာက္ဆိုလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြ သတိျပဳမိေအာင္ လုပ္လိုက္တာတဲ့။ ကဲ စဥ္းစားျပီး ေျဖၾကပါအံုး။ ဘာသီခ်င္းေလးမ်ား ျဖစ္မလဲ။
အေျဖေလးေရာေပးလိုက္ပါတယ္ကြယ္။ “ေျခစံုကိုရပ္လို႔ ေတြေ၀ေနဆဲကြယ္၊ ဒီကစ ေရွ႕ဆက္ဖို႕ မနက္ျဖန္မ်ားစြာက်န္ေသးတယ္…“တဲ့။

ဟာသ(၂) လူတေယာက္က သူ႔ မိန္မရဲ႕ကေလးကို ပုခက္ထဲမွာ ေခ်ာ့သိပ္ေနတယ္၊ သူ႔နဲ႔ရတဲ့ကေလး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလူက သီခ်င္းေလးနဲ႔ ေခ်ာ႔သိပ္ေနတယ္ဗ်။ ဘာသီခ်င္းေလးမ်ားလဲ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ေနာ္။
“တို႔ေသြးလဲမဟုတ္ တို႔သားလဲမဟုတ္……“ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ ပုခက္လႊဲေနပါတယ္တဲ့ေနာ္။

ဟာသ(၃) အတန္းထဲမွာ အဆင့္(၁) ရလာတဲ့ ေမာင္ရိုးကေလးက အိမ္ကို အေျပးေလးျပန္လာျပီး သူ႔အေမကို ရီပို႕ကဒ္ျပတယ္။
ေမာင္ရိုး။ ။“ေမေမေရ သားသား အဆင့္(၁)ရတယ္ဗ်“
ေမာင္ရိုးအေမ။ ။“သားရယ္ ေနာက္တခါ စာေမးပြဲဆို အဆင့္(၀)ရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ေနာ္။ ဒါမွ အဆင့္(၁)ေရွ့ေရာက္မွာသားရဲ႕“ဟူသတည္း။

ဟာသ(၄) ရြာက ဘၾကီးေမာင္ ျမိဳ႕ကိုတက္မယ္ဆိုေတာ့ လူတိုင္းမွာခ်င္တာေပါ့။ ေဒြးေလးျမလည္း သူ႕ေျမး ဖိုးေမာင္အတြက္ ဒုတိယတန္းဖတ္စာအုပ္ မွာလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ျမိဳ႕ကို သြားသူရွိတုန္းမွာရတာကိုး။ ျမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္မွာ ဘၾကီးေမာင္ လိုက္ၾကည့္တယ္။ ဖတ္စာအုပ္ေတြက ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္းဆိုျပီး သူ႕အပံုနဲ႕သူရွိေနတယ္။ ဘၾကီးေမာင္ ေရြး၀ယ္လိုက္တာကေတာ့ ပထမတန္းဖတ္စာအုပ္တဲ့။ ေစ်းခ်င္းတူလို႔ကေတာ့ ပထမတန္းစားပဲ သံုးမယ္ဆိုျပီး ၀ယ္ခ်လာပါေတာ့တယ္။

ဟာသ(၅) ငါးခ်ဥ္သည္ မိေအး ငါးခ်ဥ္ေရာင္းထြက္ရင္း စဥ္းစားမိလာတယ္။ သူမ်ားေတြ ျမိဳ႕က တရားပြဲမွာ တရားနာေနတာ သီတင္းတပတ္ရွိေတာ့မယ္။ သူ႕ကို တရားမနာဘူးလားလို႔ လူတိုင္းကလဲ ေမးေနၾကျပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ သြားနာလိုက္အံုးမယ္ဆိုျပီး မကုန္ေသးတယ္ ငါးခ်ဥ္ေတာင္းေလးနဲ႔ ေနာက္နားမွာ သြား၀င္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ တေနကုန္ ပင္ပန္းလာေတာ့ ခဏေန အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႕ငါးခ်ဥ္ေတြပဲ မက္ေနေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဘုန္းၾကီးက ဆဒၵန္ဆင္မင္းတရားကို နိဂုံးခ်ဳပ္ျပီး အမ်ွေ၀ေတာ့တယ္။ ကဲ ကဲ အမွ်ေ၀ၾကစို႕လို႕ေျပာတာနဲ့ ငါးခ်ဥ္သည္မိေအးလဲ လန္႔ႏိုးလာျပီး
“ေဟာဒီက ကၽြန္မ ငါးခ်ဥ္ေလးေတြ ၀ယ္ၾကပါအံုးေတာ့“ ဆိုျပီး ထေအာ္တယ္။ လူအမ်ားလည္း အမ်ွမေ၀ႏိုင္ျဖစ္ျပီး ပြဲက်သြားရတယ္။ ဒါနဲ႔ မိေအးလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ အိမ္ျပန္လာေတာ့ အိမ္က အမ်ိဳးသားက
“ဟဲ့ မိန္းမေရ ဒီေန႔တရားေကာင္းလား ေဟ့၊ ဘာအေၾကာင္းေတြမ်ားလဲကြ“ လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ မိေအးျပန္ေျဖပံုကေတာ့ “ဆားတန္းၾကီး ဆင္နင္းသြားတာ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာေတာ္“ တဲ့။ တကယ္ေတာ့ တရားအဆံုးသတ္က ဆႏၵန္ဆင္မင္း အစြယ္ျဖတ္ခံရတဲ့အေၾကာင္းနဲ့ တရားနာျပန္လာတဲ့လူေတြကလည္း လမ္းတေလ်ွာက္မွာ ဆႏၵန္ဆင္မင္းသနားစရာေကာင္းေၾကာင္း မိေအးက အဖ်ားအနားၾကားလာတာနဲ့ ေရာခ်လိုက္တာဆိုပဲ။

မဇနိ

Read more...

အၾကင္နာေတြနဲ႔ေဖးကူပါ

ေလေဘးဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ အဆိုေတာ္ေပါင္းစံုသီဆိုထားတဲ႔သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။ သီခ်င္းလဲတင္ေပးထားပါတယ္။ နားေသာတဆင္ရင္း ဂရုဏာပြားႏိုင္ၾကပါေစ။

အၾကင္နာေတြနဲ႔ေဖးကူပါ

အဆိုေတာ္ေပါင္းစံု

ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လို ခဏအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ငါတို႔ရဲ႕ဘ၀ေတြ အဆံုးတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီလား

ႀကိဳးစားၿပီး အိုေဆာက္တည္ခဲ့သမွ်ဟာ အခုေတာ့ နံေဘးမွာ ဖိတ္စဥ္ေႂကြက်
ေရျပင္ႀကီးရဲ႕ ရက္စက္မႈမွာ အရာရာ အသစ္က စရမလား
ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သမွ် ငါတို႔ ဘ၀ဟာ မၿမဲျခင္းတရားတဲ့လား

ဆံုး႐ံႈးခဲ့ၿပီ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ မိသားစုမ်ားစြာ ႀကိတ္ခါ႐ိႈက္ငိုသံမ်ား

ႏွလံုးသားထဲမွာ ပြင့္ေ၀ဆဲေမတၱာ ေပးအပ္ဖို႔ရာ လက္ခံမယ့္သူ႐ွိမလား

အၾကင္သူမိဘ သားသမီးမ်ားစြာ ျပန္ဆံုဆည္းခြင့္ ရႏိုင္ပါ့မလား

အႏၱရာယ္ေရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ အခ်စ္နဲ႔ဘ၀ေတြ အဆံုးတိုင္ပ်က္စီးသြား

ျပန္လည္အစားထိုးရႏိုင္မလား ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမိသားစု ကမၻာေလးမ်ားစြာ

ဆံုး႐ံႈးေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ ႏွစ္သိမ့္မႈကို ငါတို႔ေပးႏိုင္မလား

စာနာမႈနဲ႔ ေဖးကူမလား ဒီေျမေပၚ အတူႀကီးျပင္း တို႔ေသြးရင္းပါ

လက္တြဲအခုအခ်ိန္မွာ လက္ကမ္းလို႔ ကူပါ

အၾကင္နာေတြနဲ႔ ေဖးကူပါ

အေမေပ်ာက္လို႔လိုက္႐ွာ ကေလးငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငိုေႂကြးလို႔ဟစ္ေအာ္

မိခင္ၾကားႏိုင္ပါ့မလား

အေျပးအလႊားလိုက္႐ွာ အေဖ့ကိုလဲ မေတြ႔ပါ ေထြးပိုက္ဖို႔ရာ ဖခင္ေကာ ျပန္လာမလား

အၾကင္သူမိဘ သားသမီးမ်ားစြာ ျပန္ဆံုဆည္းခြင့္ ရႏိုင္ပါ့မလား

မာယာအျပည့္နဲ႔ မုန္တိုင္းေအာက္မွာ တြဲလက္ျဖဳတ္ကာ အေ၀းဆံုးေ၀းခဲ့ရ

ငါ့ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ ရမ္းေရာင္ေျခာက္ကပ္လာ အသက္ဆက္ခြင့္ကို ရႏိုင္ပါ့မလား

အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ ငွက္ငယ္ေလးမ်ားမွာ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ ေမ်ာပါျမစ္ျပင္အႏွံ႔အျပားေ

ရျပင္ႀကီးရဲ႕ ရက္စက္မႈမွာ အရာရာအသစ္က စႏိုင္မလား..

သန္းေခါင္ယံညရဲ႕ ဆုေတာင္းမ်ားစြာ ျပည့္၀ခြင့္ဟာ အားလံုးရဲ႕ အေျဖလား

(အူး.. အားလံုးရဲ႕အေျဖလား)

ျပန္လည္အစားထိုးရႏိုင္မလား ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမိသားစု ကမၻာေလးမ်ားစြာ

ဆံုး႐ံႈးေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ ႏွစ္သိမ့္မႈကို ငါတို႔ေပးႏိုင္မလား

စာနာမႈနဲ႔ ေဖးကူမလား ဒီေျမေပၚ အတူႀကီးျပင္း တို႔ေသြးရင္းပါ

လက္တြဲအခုအခ်ိန္မွာ လက္ကမ္းလို႔ ကူပါ

အၾကင္နာေတြနဲ႔ ေဖးကူပါ

ဆံုး႐ံႈးခဲ့တဲ့ တို႔ဘ၀ေတြ အတူျပန္လည္တည္ေဆာက္ၾကမယ္

အေႏြးေထြးဆံုးဒီအခ်စ္မ်ားနဲ႔ အူး..

ရင္ဆိုင္ၾကဖို႔ လက္ေတြ အတူ.. တြဲထား အိုး ဘ၀ေတြ

တစ္ေခါက္ျပန္လွေစဖို႔ အတူတူျဖစ္ေစရမယ္ တို႔ရဲ႕လက္မ်ားနဲ႔ (လက္မ်ားနဲ႔)

မင္း.. အခ်စ္နဲ႔လက္မ်ား ေပးလိုက္ေပါ့ ဘ၀မ်ားစြာ ႐ွင္သန္ဖို႔ အခြင့္ေတြဟာ

ကူညီသူကို ေစာင့္စား

အခ်စ္.. ကမ္းမယ့္လက္မ်ား ၀မ္းနည္းမႈ အိမ္ထဲ ေၾကကြဲ ေရထဲ (အူးအခ်စ္နဲ႔ဘ၀ေတြ နာၾကင္ျခင္း)

မင္း.. အခ်စ္နဲ႔လက္မ်ား ေပးလိုက္ေပါ့ ဘ၀မ်ားစြာ ႐ွင္သန္ဖို႔ အခြင့္ေတြဟာကူညီသူကို ေစာင့္စားအခ်စ္.. ကမ္းမယ့္ (တို႔လက္မ်ား) လက္မ်ား ၀မ္းနည္းမႈ အိမ္ထဲ ေၾကကြဲ ေရထဲနာၾကင္အေဖၚမဲ့ ဘ၀ေတြ

သီခ်င္းကို ကူးယူခ်င္သူမ်ား ဒီေနရာမွာ ကူးယူႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
သီခ်င္းေရာ၊စာသားပါပို႔ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႀကီးႏိုင္းနဒီကုိ ေက်းဇူးပါ။

Read more...

ကြ်န္ေတာ္ဘြဲ႔ရပါ

ကုန္ပေဒသာဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္မွ ငွားရမ္းျခင္းခံရေသာ လူငယ္တစ္ဦးသည္ အလုပ္စတင္ဝင္ေရာက္ေၾကာင္းသတင္းပို႔သည္။ မန္ေနဂ်ာက လိႈက္လွဲပ်ဴငွာစြာ ၿပံဳးျပလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းေပးသည္။
“မင္းရဲ႕ ပထမဆံုးအလုပ္က ဆိုင္အႏွံ႔ တံျမက္စည္းလွည္းဖို႔ပဲ”
“တံျမက္စည္းလွည္းရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္က တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရပါ” ဟု လူငယ္က ဘုဆတ္ဆတ္ျပန္ေျပာသည္။ ထိုအခါ မန္ေနဂ်ာက
“ေၾသာ္ ဝမ္းနည္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မသိလို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို တံျမက္စည္းေပးပါ။ ဘယ္လိုလွည္းရမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ျပပါ႕မယ္” ဟု ေျပာေလသည္။

Read more...

ဗုဒၶဂါယာသို႔ ဘုရားဖူးသြားျခင္း (၂)။

သံုးေလာက ထိပ္ထား ျမတ္စြာဘုရား အျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ဟာ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာေတြကို ေခၽြခၽြတ္ဖို႕ ၾကည့္ေတာ္မူတဲ့အခါမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္နဲ႕ ၃၁ ဘံုသားေတြရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္ဟာ အဆမတန္ ကြာျခားေနတာကို ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ တရားေတာ္ေတြကို နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ မေခၽြခၽြတ္ေတာ့ရန္ စဥ္းစားမိပါသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဟုန္ဟုန္က ျဗဟၼာႀကီးက ဘုရားသခင္ရဲ႕အႀကံကို သိတဲ့အတြက္ လာေရာက္ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ပါသတဲ့။ အရွင္ဘုရားအတြက္သာဆိုရင္ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားေရွ႕ေမွာက္မွာကတည္းက ကၽြတ္တမ္းဝင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အရွင္ျမတ္ဘုရားက သတၱဝါအမ်ားအတြက္ ဘုရားဆုကိုပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေလးသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ၿပီးကာမွ သတၱဝါအမ်ားကို ပစ္ထားေတာ္မမူပါနဲ႔လို႔ ေလွ်ာက္တင္ပါသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက ေရွ႕က ဘုရားသခင္မ်ား ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ ျပန္ၿပီး စဥ္းစားဆင္ျခင္ေတာ္မူတဲ့အခါ တရားဦး ဓမၼစၾကာေဟာေတာ္မူတာကို သိတဲ့အတြက္ တရားဦးေဟာဖို႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။



ဓမၼစၾကာ တရားဦးေဟာေတာ္မူရာေနရာ (သံေဝဇနိယေလးဌာန၊အဝိဇဟိတ ေလးဌာန)

တရားဦးေဟာဖို႔ရာ ဘယ္သူေတြကို ေဟာရမလဲ ၾကည့္ေတာ္မူတဲ့အခါမွာ ပထမဆံုး ေက်းဇူးရွိဖူးခဲ့တဲ့ ဥရုေဝလေတာက ရေသ့ညီေနာင္မ်ားကို သတိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရေသ့ညီေနာင္မ်ားဟာ အရွင္ျမတ္ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မမူခင္ကပဲ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဥရုေဝလေတာက ရေသ့ညီေနာင္မ်ား အေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာပါရေစ။ အဲဒီရေသ့ညီေနာင္ထဲက တစ္ပါးဟာ ျမတ္စြာဘုရား ဖြားေတာ္မူစဥ္တုန္းက နိမိတ္ေဟာခဲ့ၾကတဲ့ ပုဏၰား ၅ ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ က်န္တဲ့ ပုဏၰားေတြက လက္ညိွဳးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး၊ စၾကဝေတးမင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘုရား ေသာ္လည္းေကာင္းျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းတည္းေထာင္ၿပီး၊ ဘုရား စင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္မယ္လို႔ ေဟာခဲ့တဲ့သူပါ။ အဲလိုေဟာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႕ညီအစ္ကိုေတြကို အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး လူဝတ္ပယ္ကာ ျမတ္စြာဘုရား ေတာထြက္လာမဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီး ဘုရားရွင္ေတာထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရပူ ေရခ်မ္း ကမ္းလွမ္းခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်းဇူးေၾကာင့္ ဘုရားက သူတို႔ကို အရင္ၾကည့္ေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပဥၥဝဂၢီငါးပါးကို ေဟာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပဥၥဝဂၢီငါးပါးရွိရာ မိဂဒါဝုန္ေတာကို ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ လမ္းမွာ သုဇာတာရဲ႕ ဖခင္ ကုန္သည္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုန္သည္ႀကီးက ဘုရားရွင္မေရာက္ခင္ ပဥၥဝဂၢီငါးပါးကို အရွင္ျမတ္ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၾကြလာတဲ့အေၾကာင္း ႀကိဳေျပာထားႏွင့္ပါတယ္။ ပဥၥဝဂၢီငါးပါးက မယံုပါဘူး။ သူတို႔က ဘုရားရွင္ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ေနရာကေန မဇၥ်ိမလမ္းစဥ္ ကူးေျပာင္းသြားတဲ့အခါမွာ ဘုရားမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ဘုရားရွင္ကို စြန္႔ခြာလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလ့က်င့္ေနတုန္းကေတာင္ ဘုရားမျဖစ္တာ အခုဘုရားျဖစ္တယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ လာရင္ မႀကိဳေၾကးဆိုၿပီး တိုင္ပင္ထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ဘုရားရွင္ၾကြလာတဲ့အခါမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ က်က္သေရေတာ္ကုိ ျမင္လိုက္တာနဲ႕ တိုင္ပင္ထားတာေတြေမ့ ထပ္ညွိႏႈိင္းစရာေတာင္ မလိုဘဲနဲ႔ သပိတ္လွမ္းယူတဲ့လူကယူ၊ ေျခေဆးေရကပ္တဲ့လူက ကပ္နဲ႔ အရိုအေသေပးမိၾကပါတယ္။






ဒီေနရာကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား သခင္ကို ပဥၥဝဂၢီငါးပါး ဆီးႀကိဳတဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။


ဒါေပမဲ့ အခု ျမင္ေနရတာက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းပါ။ ေအာက္ဆံုးတစ္ဆင့္ကပဲ ေစတီရဲ႕ အုတ္ဖိနပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ရပံုက ဒီလိုပါ။ ပထမဆံုး အေသာက မင္းႀကီးက ေစတီတည္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို ဟိႏၵဴေတြက သူတို႔ ဘုရားရဲ႕ ေနရာပါဆိုၿပီး အေပၚကေန သူတို႔ ဘုရားေက်ာင္းေဆာက္ပါတယ္။ အဲလုိပဲ ေနာက္ဆံုး အစၥလာမ္ေတြက အေပၚဆံုးကေနၿပီး သူတို႔ဘုရားဆိုၿပီး တည္ထားလို႔ပါ။ (ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ မသိပါဘူး။ ဘုရားရဲ႕ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဟိႏၵဴေတြက သူတို႔ ဘုရားရဲ႕ေနရာပါဆိုၿပီး အမွတ္အသားထားထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မဟာေဗာဓိထဲမွာလဲ Lord Shiva ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။)





တရားဦး ဓမၼစၾကာေဟာတဲ့ ေနရာပါ။

ေဟာၿပီးတဲ့ အခါမွာ အရွင္ေကာ႑ညတစ္ပါးပဲ ေသာတာပန္ အျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေလးပါးက ေသာတာပန္ေတာင္မွ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယအေနနဲ႔ အနတၱလကၡနသုတ္ကို ေဟာပါတယ္။ အဲဒီသုတ္ကို ေဟာၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ငါးပါးစလံုး ရဟႏၱာ အျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။




အနတၱလကၡဏသုတ္ေဟာတဲ့ေနရာမွာ တည္ထားတဲ့ ေစတီပါ။

မွတ္ခ်က္။ ။မအားတဲ့ၾကားကေန မဇနိ အတင္း ႏႈိးေဆာ္ေနတာနဲ႕ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ မဇနိေရ ေက်းဇူးပါ။ တစ္ခုခု အမွားပါသြားရင္လဲ သည္းခံၿပီး ျပင္ေပးၾကပါေနာ။

Read more...

တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာျခင္း

တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာျခင္း

ဒီေလာကႀကီးမွာ ေကာင္းခ်ီးအေပးခံရတဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆိုတာ ယုံၾကည္လိုက္စမ္းပါ။
ဘာအတြက္လဲ နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္းေမွ်ာ္ျမင္တတ္မႈေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈကို ဆာေလာင္ေနမႈေတြ၊
ပါရမီေတြ၊ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ရမၼက္္ျပင္းခ်စ္ျခင္းေတြ၊
ဘယ္ေသာအခါမ်ား ဒါေတြကို တို႔ အသုံးမျပဳႏိုင္မွာလဲ။
ငါတို႔ ေျမာက္အရပ္က ကေလးငယ္ေတြ၊ ဒီအရပ္က အပင္ေတြလို၊
အလ်င္စလိုပြင့္ၿပီး အျမန္ေၾကြၾကတယ္။
မီးခိုးေရာင္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းက ေဆာင္းရာသီေနမင္းလို
တို႔ဘ၀ေတြ မႈန္မႈိင္းလို႔ေန၊
ဒီေလာက္ မရွည္ၾကာပါ
အေျပာင္းအလဲနည္းတဲ့ ဘ၀ေရစီးေၾကာင္းဟာ။
ဇာတိေျမမွာ မြန္းမြန္းၾကပ္ၾကပ္ျဖစ္ေနပုံပဲ၊
အသည္းႏွလုံးေတြေလးလံစြာ၊ စိတ္ႏွလုံးေတြ ၿငီးေငြ႔စြာ
အခ်စ္ကိုမသိ၊ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ခင္မင္မႈကိုမသိ
ကႏၱာရအလယ္ မုန္တိုင္းၾကားမွာ တို႔ရဲ႕ငယ္ရြယ္မႈေတြ စုတ္ျပတ္သြား၊
အာဃာတအဆိပ္ေတြက ဘ၀ကို တိမ္ညိဳေမွာင္ အလ်င္အျမန္ လႊမ္းသြားေစတယ္၊
ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ဘ၀ေကာ္ဖီခြက္ဟာ တို႔အတြက္ ခါးသီးစြာ
ဘယ္အရာကမွ စိတ္ႏွလုံးကို မရႊင္လန္းႏိုင္ေစေတာ့ပါ။

မီဟိုင္း(လ္) လယ္(ရ္)မြန္ေတာ့(ဗ္)

Монолог

Поверь, ничтожество есть благо в здешнем свете.
К чему глубокие познанья, жажда славы,
Талант и пылкая любовь свободы,
Когда мы их употребить не можем?
Мы, дети севера, как здешние растенья,
Цветем недолго, быстро увядаем...
Как солнце зимнее на сером небосклоне,
Так пасмурна жизнь наша. Так недолго
Ее однообразное теченье...
И душно кажется на родине,
И сердцу тяжко, и душа тоскует...
Не зная ни любви, ни дружбы сладкой,
Средь бурь пустых томится юность наша,
И быстро злобы яд ее мрачит,
И нам горька остылой жизни чаша;
И уж ничто души не веселит.

Михаил Лермонтов

Read more...

နိပြန္ျပည္နဲ႔ကၽြန္မ

(နိပြန္ ေခၚ ဂ်ပန္ျပည္ကို Kanji ျဖင့္ေရးထားပုံ။)

“နိပြန္ၾကီးက တိုက်ိဳေခၚ၊ ဘိရုမာေတြ အရမ္းပဲေပ်ာ္။“ ..ဒီသီခ်င္းထဲကလို နိပြန္ေခၚ ဂ်ပန္ျပည္မွာ ဘိရုမာသူေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မနဲ့ေတာ့ အေတာ့္ကို သဟဇာတမတည့္တာေလးေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္မကပဲ အမ်ားနဲ႔ မတူေနလို႔လား။ ကာလံေဒသံဆိုတဲ့ ကာလေဒသနဲ႔မ်ား လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ အေနမတတ္ဘူးလား။ နိပြန္ျပည္သားေတြကပဲ တခုခုလြဲေနလား။

ေျပာရရင္ေတာ့ စေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက ဒီေန႔ထိဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မစေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္ကို က်ဴတာလာၾကိဳပါတယ္။ သူကေတာ့ အသက္ ၂၃ ႏွစ္ ဂ်ပန္မ ၀တုတ္တုတ္ေလးပါ။ သူက ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မလိုအပ္တာ ကူညီေပးရမယ့္ ကိုယ္ပိုင္က်ဴတာဆိုပါေတာ့။ စေရာက္တဲ့ေန႔က လာၾကိဳျပီး အေဆာင္လိုက္ပို႔တယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာ။ ပင္ပမ္းလာေတာ့ အိပ္လိုက္ခ်င္တာ။ အေဆာင္ရံုးက မမဂ်ပန္ၾကီးေလ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ မွာတမ္းေျခြေနလို႔။ သူ႔စကားလဲ ဆံုးေရာ သူ႔လက္ကလြတ္ ကၽြတ္ျပီထင္တာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ မေရႊက်ဴတာက အခန္းမွာ ပစၥည္းထားျပီးေရာ လာသြားၾကမယ္ ရပ္ကြက္ရံုးတဲ့။ သူ႔မွာပါလာတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြားစရာေတြအမ်ားၾကီး။ ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခ်မ္းလြန္းလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူးဆို။ ကဲ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ။ သြားၾကတာေပါ့။ အဲဒီေန႔ တေနကုန္သြားရေတာ့တာပဲ။ ဘာမွလည္းမစားရဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွ ဗိုက္ဆာျပီလားတဲ့။ အမေလး ေမးေဖၚရေသးပလုိ့ ကိုယ့္လည္း ၀မ္းသာအားရ ေခါင္းျငိမ့္မိတယ္။ ဒုကၡနဲ႔စေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ဘယ္လိုအနံ့မွန္းမသိတဲ့ ေခါက္ဆြဲကို ငါးအစိမ္းေတြနဲ့။ ဗိုက္ဆာတာေတြေတာင္ ဘယ္ဆီေျပးကုန္လဲ မသိေတာ့။ ဒီလိုနဲ့ အဲဒီေန႔က ေျခတိုေအာင္သူ႔ေနာက္က လုိက္ေနခဲ့ရတာ။ ေနာက္မွသိလာရတယ္။ အေတာ္လမ္းေလ်ွာက္ႏိုင္တဲ့ ဂ်ပန္မေတြပါလားလို႔။ ေဒါက္ဖိနပ္အျမင့္နဲ႔ လက္ကိုင္အိတ္နဲ႔ အလွမပ်က္ ေျပးလႊားေနတာ သူတို႔ေတြပဲ။

အေရးၾကီးတာ ေျပာရရင္ ကၽြန္မနဲ႔ ပါတီဒုကၡ။ ကိုယ္က အလိုလိုမွ ျမန္မာျပည္မွာ အက်င့္မွ မရွိတာ။ သူတို႔က ေတာ္ရံုလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္လကို ၄ ခါ ၅ ခါ လုပ္တယ္။ တစ္ခါကို ယန္း၃၀၀၀ ဆိုတာ အနည္းဆံုး။ ပိုက္ဆံေပးရျပီး စိတ္၀င္စားရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ lab ခန္းမွာက က်ဴတာရယ္ ဆီးရီးယားက မိန္ကေလးရယ္ ကၽြန္မရယ္ပဲ မိန္းကေလးရွိတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၂၅ ေယာက္ေလာက္ရွိတာပါ။ က်ဴတာက ပါတီမွာ လိုတာေတြ စီစဥ္ရတယ္။ ဆီးရီးယားသူက သူ႔အမိ်ဳးသားက ဂ်ပန္ဆိုေတာ့ သူက အားလံုးကို သိျပီးသား။ အရက္လဲ အိုေကတဲ့သူ။ ကိုယ္က ဘာလုပ္လို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေအာင္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ပါတီမွာ အရက္ေသာက္ၾကတာေတာ့ အံ့ေတြမ်ားေၾသာလို႔။ အရက္ပုလင္းဆိုတာ ေတာင္ပံုရာပံု။ လာပို႔တဲ့လူ မႏိုင္ေအာင္ကုန္တာ။ သူတို့ယဥ္ေက်းမွဴဆိုျပီး အခ်င္းခ်င္း အရက္ထည့္ေပးရေသးတယ္။ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ သူတို႔အရက္ျမည္းတဲ့ စားစရာကို ကိုယ့္မွာ မၾကိဳက္လဲစား ၾကိဳက္လဲစားရတယ္။ ဆရာေတြ ေက်နပ္ေအာင္ စားျပေနရတယ္။ တခါတေလေတာ့ ရူးရူးမိုက္မိုက္ေတြးမိတယ္ ငါဘာလို႔ ဒီအရက္၀ိုင္းမွာလာျပီး အရက္ျမည္းေတြ စားေနရလဲလို့။ ေနာက္ေတာ့လည္း စိတ္ကို ေျပာင္းလဲယူတတ္လာပါျပီ။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္လိုက္ေအာင္ ကရေတာ့မယ္လို့ေလ။

မေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ပါးစပ္မပိတ္ ျပံဳးေနရတယ္။ ရယ္စရာမေကာင္းတဲ့ စကားတလံုးကို အတင္းလိုက္ ရယ္ေနရတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ဘာမွမရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို လူေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္၀င္စားေနၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ စိတ္၀င္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာပါ။ အျပင္မွာဆို သူမ်ားကိစၥ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးၾကီး စိတ္၀င္စားမေပးဘူး။ အေတာ္အသဲမာတယ္။ ဟန္ေဆာင္တတ္တယ္လို႔ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲ ပထမပါတီက ၂ နာရီေလာက္ ၾကာတတ္တယ္။ အစားအစာေတြ အဲဒီမွာ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ အေတာ္အသင့္ စားၾကတယ္။ သိပ္မျပင္းတဲ့ အရက္၊ ဘီယာေလာက္ ေသာက္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္မေတြလည္း အေတာ္ေသာက္တယ္ေနာ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာလွလွေတြ နီရဲေနေအာင္ ေသာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ နာရီၾကည့္ေနရတယ္။ ပ်င္းလြန္းလို႔ လိမ္ဖည္ေနျပီ။ မဟုတ္လဲ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ရိုက္ေနရတယ္။

အစားအစာတခုစားျပီဆိုရင္ အရသာမေကာင္းလဲ “အိုအိရွိ“ လို႔ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ရွုံ႔မဲ့ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတယ္ မ်က္ႏွာ ၂မိ်ဳးရွိတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ ေရွ့မွာေတာ့ အရမ္းေတာ္တယ္ေျပာေပမယ့္ ဒီလူကြယ္သြားရင္ မ်က္ႏွာမဲ့တတ္တယ္။ လူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ စက္ရုပ္လူေတြမ်ားတယ္။ဘာသာစကားအတန္းတက္ရင္ေတာ့ ဂ်ပန္တစ္ေယက္မွမပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔က သူတို႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကေတာ့တာ။ မုန္႔တခုစားရင္ မ်က္ႏွာက ရွုံ့မဲ့ေနျပီး ပါးစပ္ကေတာ့ အိုအိရွိ လို့ ေျပာျပီး ရယ္ၾကတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာပါတယ္။ မၾကိဳက္ရင္ မၾကိဳက္ဘူးေပါ့တဲ့။ အရသာမရွိဘဲေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ မေျပာႏုိင္ဘူးတဲ့။ ပစၥည္းတစ္ခု၊ ကေလးတစ္ေယာက္ေတြ႔တဲ့အခါ ဂ်ပန္မေတြလို “ခ၀အိအိ“လို႔ လွလိုက္တာလို႔ ကၽြန္မတို႔ အတန္းေဖာ္ေတြ ေအာ္တတ္လာတယ္။ ေအာ္ျပီးရင္ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ျပိင္တူရယ္ပစ္လိုက္တာပဲ။

ပါတီက တစ္ညကို ၄ခါေလာက္လုပ္တယ္။ အေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္းမိတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔ နုိင္ငံျခားေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ပတမပါတီျပီးရင္ ျပန္ေျပးၾကတာ။ ႏိုင္ငံျခားက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ အရက္ၾကိဳက္တဲ့သူကေတာ့ ေနာက္ပါတီေတြပါ တက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ေနာက္ပါတီေတြမွာ စားစရာသိပ္မပါေတာ့ဘူး။ အရက္ခပ္ျပင္းျပင္းေတြေသာက္တယ္။ ကာရာအိုေကဆိုတယ္။ ဂိမ္းကစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ညေတြဆို မနက္ ၅နာရီေလာက္မွ ျပန္လာၾကတယ္တဲ့။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ပါတီရွိတယ္လို႔ လာေခၚမွာ အေၾကာက္ဆံုးပဲ။ ျငင္းလို႔လဲ မရဘူး။ မသြားရင္ ဆရာေတြကလဲ မၾကိဳက္ဘူး။ လူမွူေရးမရွိဘူးလို႔ ယူဆၾကတယ္။ အဲေတာ့ မေပ်ာ္လည္းသြား ေပ်ာ္လည္းသြားေနရတယ္။ ေက်ာင္းျမန္ျမန္ျပီးခ်င္ေနျပီ။ ပါတီမသြားခ်င္လို့။


(ဂ်ပန္ေယာက္်ားေလးေတြပုံကို ျမင္ဖူးရေအာင္ အင္တာနက္မွာ ရွာေတြ႔တာကို တင္လိုက္တာပါ။)
ေနာက္တစ္ခုက ဂ်ပန္ေကာင္ေလးေတြ ရွက္တတ္တာ။ ေက်ာင္းမွာ သူတို႔က ကိုယ့္လာျပီး ရွက္ေနလို႔ ဘယ္လိုစကားေျပာရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္ရပါ့။ သူတို႔က တျခားေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ အျပင္အဆင္ အေတာ္ကြာတယ္။ မိန္းကေလးကိုင္တဲ့ လက္ကိုင္အိတ္ေတြ သူတို႔က စတိုင္နဲ့လြယ္တယ္။ လက္ကိုင္အိတ္မ်ိဳးစံုကိုင္တယ္။ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးေလ်ွာက္တယ္။ ေရာက္စကေတာ့ အေတာ္ထူးဆန္းတာ။ တေန႔က ျမန္မာက သူငယ္ခ်င္းလာလို႔ သူ႔ကို ကြန္ျပဴတာဆိုင္လိုက္ပို႔ပါတယ္။ သူေနရတဲ့ေက်ာင္းက နည္းနည္းျမိဳ႔အစြန္ဆိုေတာ့ လူသိပ္မရွုပ္ဘူးတဲ့။ ကြန္ျပဴတာဆိုင္သြားေတာ့ ဟာ..ေခါင္းလဲ မျဖီးၾကဘူး ေနာ္တဲ့။ တလမ္းလံုး ဒီစကားပဲ ထပ္ထလဲလဲ ေျပာေနလို႔ ကၽြန္မ ရယ္ခဲ့ရတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ သူမ်ားကို ျပမယ္ဆိုျပီး ေခါင္းစုုပ္ဖြားနဲ့ ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြဆို ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေနေတာ့တာ။ ေကာင္ေလးေတြကိုလဲ အေျခာက္ေလးေတြလားလို့ ေမးလာေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေလဆိပ္ကေန သူေနတဲ့ဆီ သူ႔ဟာသူ သြားရေတာ့ ရထားမစီးခင္ လက္မွတ္၀ယ္ရတယ္။ သူက မ၀ယ္တတ္၊ ေမးေတာ့လဲ သူေျပာနားမလည္ ကိုယ္ေျပာနားမလည္နဲ့ မ၀ယ္ပဲ သူ႔ဟာသူ ပိတ္ထားတဲ့ လက္မွတ္ေပါက္က္ု တိုး၀င္လာခဲ့တာတဲ့။ သူ႔နည္းကလည္း အေကာင္းသား။ ယန္း ၂၀၀၀ ေလာက္ကုန္မယ့္ခရီး အလကားေရာက္လာတာ။ ဒါလဲ သူ႔ကို ဘယ္လို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ မသိ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ တံခါးေတြတိုး၀င္ရင္ ရထားတာ၀န္ရွိေတြက လွမ္းေခၚတာပါ။ သူကေတာ့ ကံေကာင္းလို႔ ေနပါလိမ္႔မယ္။

တခါကလဲ ျမန္မာ အစ္မၾကီးတေယာက္နဲ့ ဖုန္းဘီလ္ေတြ မ်ားေနလို႔ သြားေျပာၾကတယ္။ ေရာက္စဆိုေတာ့ ဂ်ပန္စကားက သိပ္မေျပာတတ္ဘူး။ ဆိုင္က ေကာင္မေလးက ဖုန္းေတြဆက္ျပီး အၾကာၾကီးလုပ္ေနတယ္။ အေျဖက ေပၚမလာဘူး။ အစ္မၾကီးကလဲ စိတ္ကမရွည္ေတာ့ is it ok? ဆိုတဲ့ စကားကို မ်က္လံုးၾကီးျပဴးျပီး သြားေအာ္ေနလို႔ မနည္းဆြဲေခၚခဲ့ရေသးတယ္။ သူတို႔က တခ်ိဳ႔က လံုး၀နားမလည္ဘူးေလ အဂၤလိပ္စကားကို။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ နားလည္တယ္။ ေျပာလဲေျပာတတ္တယ္။ ေျပာရမွာ ရွက္ေနတာ။ ကိုယ္ကလဲ သူတို႔စကား ေရလည္ေအာင္မေျပာတတ္၊ သူတို႔ကလည္း နားမလည္နဲ့ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မ်ားသြားမယ္ဆို စကားမေျပာတတ္ရင္ ျပန္လႊတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလို ၾကည့္ေကာင္းသလိုညွပ္ေပးေနာ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ေရွ့က ဘယ္ေလာက္ စင္တီမီတာ ေနာက္နားက ဘယ္ေလာက္ပါဆိုတာ ေျပာရတယ္။ ကိုယ္က ေယာင္ခ်ာခ်ာဆိုရင္ သူတို႔က အရမ္းညွပ္မေပးဘူး ျပန္လႊတ္တာ။ ပိုက္ဆံေပးပါမယ္ဆိုတာကို မယူဘူး။

ေနာက္တခုထူးဆန္းတာက မဂၤလာေဆာင္၊ ေမြးေန႔ အခမ္းအနား။ ဖိတ္ခံရျပီဆိုရင္ ယန္း ၂ ေသာင္းေလာက္ကေတာ့ အနည္းဆံုး။ ခန္းမ၀င္ေၾကး၊ အစားအေသာက္ေၾကးကို ကိုယ္က ေပးရတယ္၊ ကာယကံရွင္က ေပးစရာမလိုဘူး။ အဲဒီမွတင္ ၁ ေသာင္းက အနည္းဆံုးေပးရတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းက ၁ ေသာင္းဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာပိုက္ဆံ ၂ သိန္းေလာက္ ကုန္ျပီသာမွတ္ေတာ့။ ေနာက္ဂ်ပန္မေတြ အလွျပင္တာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ သူတို႔ နဂိုရုပ္ကို မျမင္ရဘူး။ ျမန္မာက အစ္ကိုၾကီးတေယာက္ေျပာတာ သတိရမိတယ္။ သူဒီကိုေရာက္စက ဂ်ပန္မေတြက အားလံုးရုပ္တူေနလို႔တဲ့။ စက္ရံုတစ္ခုထဲက ထြက္လာတဲ့လူေတြလိုပဲ သူမခြဲျခားတတ္ဘူးတဲ့။ သူတို႔အလွျပင္တာက အရုပ္မေေတြလိုကို ျပင္တာ။ အဆင့္ဆင့္နဲ့။ မ်က္ေတာင္ကလဲ အတုတပ္တဲ့သူမ်ားတယ္။ သူတို႔က မနက္ဆို ရထားေပၚေရာက္မွ အလွျပင္တာ။ သူတို့ စလင္းဘက္အိတ္ထဲမွာ မိတ္ကပ္ပစၥည္းအစံုပါတယ္။ မ်က္ေတာင္တုတပ္တယ္။ တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး ခ်ေနေတာ့တာ။ ေဘးကလူလဲ ဂရုကို မစိုက္ဘူး။ ထိုင္စရာေနရာမရလည္း သူတို့က ကိစၥမရွိဘူး။ မတ္တတ္ရပ္ကို အလွျပင္တတ္တယ္။ ကိုယ္ကံမေကာင္းရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ ၃ လက္မေလာက္ ေဒါက္ဖိနပ္စာ မိတတ္တယ္။ တက္နင္းလဲ ေတာင္းပန္ခ်င္မွ ေတာင္းပန္တာ သူတို႔က အေရးၾကီးတဲ့ အလွျပင္အလုပ္လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ေလ။ကိုယ္ကပဲ ၾကည့္ေရွာင္ေပါ့ေနာ္။

အမိ်ဳးမ်ိဳးေသာ ဒုကၡေတြကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ၾကံဳရင္ ေျပာျပအံုးမယ္။ ကိုဇနိ၊ ကိုေမာင္ျဖဴ၊ ကိုေမာင္လံုးနဲ့ ကိုလူေအးတို႔လို အရက္ၾကိဳက္တတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေနရာခ်င္းသာ လဲလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ မနက္ျဖန္မ်ားစြာမွာလည္း ပါတီေတြ သြားေနရအံုးမယ္။ အင္း…ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဒီသံသရာဆံုးပါ့မလဲ။

မဇနိ

Read more...

အညာဘုရားပြဲ

သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ပိန္(၀က္သားဒုတ္ထိုး)က စာနဲ႔ လိုက္ဖက္မယ္ထင္တဲ့ ပုံေတြပို႔ေပးလို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ မူရင္း ပန္းခ်ီပိုင္ရွင္မ်ားဆီကို ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းဘဲ တင္လိုက္တဲ့အတြက္ အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ေျပာခဲ့ပါ။ ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္။

ဒီေန႔ ေမလ ၂၅ ရက္ေန႔ဆိုေတာ့ စိတ္က အလိုလိုေနရင္းကို ၿမိဳ႕ေလးဆီ သတိရသြားတယ္။ ဒီခ်ိန္ဆို အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ားေရာက္ေနမလဲ။ အေမတေယာက္ ထမင္းခ်က္ ဟင္းခ်က္ေနရတာ အေတာ္ပင္ပန္းေနရွာေရာ့မယ္။ ေနကလဲပူတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔တူေတြ တူမေတြလာလို႔ ေပ်ာ္ေနမလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အေမ ကၽြန္မကို သတိရလိမ့္မည္။ အေမသာမက တအိမ္သားလံုးေရာ အိမ္နားနီးခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ား အစ္ကို၀မ္းကြဲမ်ားပါ ကြ်န္မကို သတိရေနမွာပါ။ ကၽြန္မက သူတို႔ရဲ႕ေတာက္တိုမယ္ရ ကူညီတဲ့သူ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။


ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕ေလးသည္ မေကြးတိုင္းတြင္း ၿမိဳ႔တၿမိဳ႔ျဖစ္ျပီး ေနအင္မတန္ပူျပင္းတဲ့ အညာပီသေသာ ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ စကားမပီတဲ့ ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္းေတြက စတတ္တယ္။ အညာသူ စကားလဲ မပီဘူးတဲ့။ ဟုတ္တယ္ ကြ်န္မက အညာသူမွ ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူး၊ အညာသူစစ္စစ္ႀကီးလို႔ ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕အေရွ့ဖက္ယြန္းယြန္းမွာ ေရႊေမာေဌာဘုရား၊ ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေရႊကူဘူရားနဲ့ ၿမိဳ႕အေနာက္ဖက္ဆီမွာေတာ့ သီဟိုရ္ရွင္ဘုရားဆိုၿပီး ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ဘုရားမ်ားနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလွပါတယ္။

သီဟိုရ္ရွင္ဘုရားပြဲေတာ္ကို ႏွစ္စဥ္ ေမ ၂၅ ေလာက္ဆိုစတင္ေနပါၿပီ။ သတ္မွတ္ရက္ကေတာ့ ေမ၂၅ ရက္ကေန ဇြန္လ ၉ရက္လို႔ရွိေပမယ္ ဇြန္လကုန္ခါနီးထိ ပြဲခင္းရွိပါေသးတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္က တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာပါတယ္။ ျမန္မာလိုေတာ့ နယုန္လမွာက်င္းပလို႔ နယုန္ပြဲလို့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ အလြယ္ေခၚၾကပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ မိတ္ေဆြ ရန္ကုန္ကလာလည္ၾကရင္ေတာ့ နင္တို႔ၿမိဳ႕ အညာဘုရားပြဲ ဒီႏွစ္လာလည္မယ္လို႔ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားတတ္တယ္။ အေမက မိတ္ေဆြေတြ တူမေတြ တူေတြလာေတာ့မယ္ဆို မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ဘူး။ လက္ဖက္ကို ေစာင္းရွားသီး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႔နဲ႔ ႏွပ္တယ္။ မုန္႔ၾသဇာ၊ ထန္းလ်က္စတဲ့ မုန္႔ေတြ ၀ယ္ၿပီး ပုလင္းၾကီးေတြနဲ႔ ထည့္ထားတယ္။ အမဲသား၊ ၀က္သားကို ေၾကာ္တယ္၊ ညွင္းျပီး ေနလွမ္းတယ္။ သရက္သီးကို ပိုးတီရစ္ျပီး သရက္ခ်ဥ္ျဖစ္ေအာင္ စဥ္႔အိုးေသးေသးေတြနဲ႔ သိပ္ရတယ္။ အေဖကေတာ့ သရက္သီးပိုးတီတာ၀န္ယူရတယ္။ မန္က်ည္းရြက္ႏုကို ခူးၿပီး ဆားနဲ႔ခ်ဥ္သိပ္ရတယ္။ အေမသိပ္တဲ့ မန္က်ည္းခ်ဥ္က အရြက္အခက္မပ်က္ဘူး၊ မာၿပီး အေရာင္က ၀င္းေနတာ။ မန္က်ည္းခ်ဥ္ကို ၾကက္သြန္ျဖဴေလးပါးပါးလွီးျပီး ပဲဆီေမႊးေမႊးမ်ား ဆမ္းျပီး သုပ္စားလိုက္ရရင္ အခုေတာင္ ဗိုက္ဆာလာသလိုပါပဲ။ ငရုပ္သီးေတြေထာင္း ပုဇြန္ေျခာက္နဲ့ မန္က်ည္းသီးေရာၿပီး ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္က ပုလင္းၾကီး၊ ပုလင္းေသး မနည္းေၾကာ္ထားရတယ္။ ဒါမွ ဘုရားပြဲေတာ္ရက္မွာ ဧည့္သည္ေတြလာရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လို႔တဲ့ေလ။ အေမတို႔မ်ား မေမာႏိုင္ဘူး စီစဥ္ေနေတာ့တာ။

သၾကၤန္တြင္းမတိုင္မီ တပတ္ေလာက္အႀကိဳကတည္းက နယုန္ပြဲ အတြက္ ေစ်းတန္းႀကီးစေဆာက္ေနၾကျပီ။ ေစ်းတန္းက ခန္႔မွန္းေျခ တန္း၁၀ တန္းေလာက္ရွိပါတယ္။ တစ္တန္းကို ေစ်းဆိုင္၁၅၀ ၂၀၀ ထိရွိတယ္။ ဓနိမိုး ၀ါးတိုင္နဲ႔ေပါ့။ ေစ်းတန္းအ၀င္မွာေတာ့ သဲျဖဴပါးပါးခင္း ေျမဇာျမက္စိမ္းစိမ္းခင္းျပီး အညာေရအိုးစိုစိုနဲ့ ေရခ်မ္းစင္က ၾကိဳဆိုေနပါတယ္။ ပခန္းေရအိုးလို႔ အညာမွာ နာမည္ၾကီးေလာက္ေအာင္ ေႏြရာသီမွာ ဘာေရခဲေသတၱာမွ မလိုေအာင္ အေအးဓါတ္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေမဆိုေျပာတတ္တယ္။ ဟဲ့ကေလးေတြ အေမ့ကို ေရအိုးထဲက ေရေအးေအးတစ္ခြက္ခပ္ခဲ့စမ္း၊ ေရခဲေသတၱာထဲက မဟုတ္ဘူးေနာ္တဲ့။ အဲလိုေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မဆို တျခားၿမိဳ့ေက်ာင္းတက္သြား ျပန္လာရင္ အေမ့ေရအိုးစင္ကေရမ်ား ေသာက္လိုက္ရရင္ ရင္ထဲေအးသြားတာပဲ။ ဘုရားပြဲလာ လူအမ်ားလည္း ေနကပူပူ ဖုန္ကထူထူဆိုေတာ့ ေရခ်မ္းစင္ဆီ မ၀င္မေနရ ၀င္ခိုနားၾကရတာပဲ။

ေစ်းတန္းေတြက ဘုရားပတ္ပတ္လည္မွာ ရွိတာ။ ေစ်းတန္းေတြ အလယ္မွာေတာ့ ရဟတ္စီးစရာ၊ ပြဲခင္းဇာတ္ရံု၊ အေျခာက္ကပြဲ၊ ရုပ္ေသး၊ မ်က္လွည့္၊ ဦးေမာင္ေမာင္ဆပ္ကစတဲ့ ေငးေမာၾကည့္စရာေတြက စံုလင္လွတယ္။ အဲအမ်ားအားျဖင့္ ဒီၿမိဳ့ေလးနဲ့ အနီး၀န္းက်င္က ရြာေတြဆို ကဆုန္လေလာက္ဆို လယ္ယာလုပ္ငန္း ေတာင္သူလုပ္ငန္းေတြ လက္စသတ္ေနၿပီ။ အပ်င္းထူတဲ့ ကေလးေတြေတာင္ အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ေနၾကၿပီတဲ့။ လူၾကီးေတြက နယုန္ပြဲ လိုက္ခ်င္ပိုက္ဆံစုထား ေခၚမယ္လို့ ေျပာထားတယ္။ အပိ်ဳေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္လိုက္ပို႔တယ္။ တခ်ိဳ႔ရြာေတြက လွည္းနဲ႔လာၾကတယ္။ မိသားစုလိုက္ ထမင္း၊ဟင္းအိုးေတြပါ ယူလာျပီး တပတ္ ဆယ္ရက္ေနၾကတယ္။

ညဦးပိုင္းဆို ရဟတ္စီးမလား ဆပ္က ၾကည့္မလားေပါ့။ ညပိုင္းေရာက္လာရင္ ဇာတ္ရံုေရွ့မ်ာ လူေတြအျပည့္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကဆို အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြနဲ့ ပြဲၾကည့္လိုက္ရတယ္။ သူတို႔လာရင္ သိပ္ေပ်ာ္တာ။ သူတို႔က သူတို႔ပိုးပမ္းေနတဲ့ ရြာကအပ်ိဳေခ်ာေခ်ာေတြကို ပြဲၾကည့္ဖို႔ ဖ်ာလက္မွတ္နဲ့ ဖားရတယ္။ ေရွ့နားေနရေအာင္ကလဲ အေစာကတည္းက ဆိုင္ရာပိုင္ရာဆီမွာ ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ထားရတာ။ အဲ ဖ်ာေနရာေကာင္းမွ သူတို႔လဲ အပ်ိဳေတြက မ်က္ႏွာသာေပးတာ။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေဘးနားမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေနေပေတာ့။ ေနရေကာင္းေကာင္း ၀ယ္ေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ ဇိမ္အေတာ္က်တယ္ဗ်။ မိန္းကေလးအုပ္စုက ပြဲၾကည့္လာရင္ ဖီးလိမ္ျပင္ဆင္တာေတာ့ မင္းသမီး႐ႈံးပဲ။ စံပယ္ပန္းေတြကလဲ ပန္လာေတာ့ ပြဲခင္းထဲမွာ စံပယ္ပန္းန႔ံကလည္း သင္းသဗ်။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ လက္ဖက္သုပ္ဆို ပုဇြန္ေျခာက္နဲ႔ ဂ်င္းေလးကပါလိုက္ေသး။ ဆီအနစ္စားေပါ့။ အေသအခ်ာႏွပ္လာတဲ့ ေကာ္ဖီဗူးလဲပါတယ္။ မိုးကုပ္လက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဗူးကလဲ ေမႊးသကိုး။ အဲေကာင္မေလးကို ေနရာေကာင္းေကာင္း၀ယ္ေပးနိုင္လို႔ကေတာ့ အဲဒီစားစရာေတြနဲ႔ ႏွပ္ေနေပေတာ့ပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ပိုအခြင့္ေကာင္းရတယ္။ အစ္ကိုေတြမ်က္ႏွာနဲ႔ သူတို့က ဦးစားေပးတယ္။ မုန္းမ်ိဳးစံုစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏေနရင္ေတာ့ ကၽြန္မက အိပ္ခ်င္ေတာ့တာ။ အစ္ကိုေတြ ကၽြန္မကို အိပ္ျပန္ပို႔ေပးရရင္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္လႊဲခ်ေနေတာ့တာ။ သူတို႔ေကာင္မေလးေတြနား ေနခ်င္ၾကတာကိုး။ ကၽြန္မကို ျပန္ပို႔ၿပီးရင္ေတာ့ သူတို႔က မိုးလင္းထိ ပြဲၾကည့္ၾကတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔တူေတြအတြက္ ပြဲၾကည့္ျပန္လာရင္ အိပ္ယာအဆင္သင့္ျပင္ထားေပးတယ္။

ဘုရား၀န္းအတြင္းမွာေတာ့ သနပ္ခါး၊ ေယာလံုခ်ည္၊ ၿမိဳ့ကထြက္တဲ့ ခ်ည္ေစာင္၊ ခ်ည္လံုခ်ည္၊ ၀ါးဘီး၊ သနပ္ခါးဘီး၊ နံ႔သာျဖဴဘီး၊ ပုတီးအမ်ိဳးစံု ေရာင္းခ်ေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြနဲ့ ျပည့္ညပ္ေနပါေတာ့တယ္။

စဥ့္အိုး၊ ေျမအိုး၊ ဒန္အိုး၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ေရာင္းခ်တဲ့ ေစ်းတန္း၊ အက်ၤီအ၀တ္အထည္ေစ်းတန္း၊ ဖ်ာ ခေမာက္ စေကာစကာ ႀကိမ္ျခင္းစတဲ့ ႀကိမ္၀ါးေစ်းတန္း၊ ဘီရို စားပြဲ ခုတင္စတဲ့ ပရိေဘာဂေစ်းတန္း၊ မုန္႔ေစ်းတန္းဆိုၿပီး ခြဲထားတဲ့ အတြက္ ေစ်း၀ယ္ရတာ လြယ္ကူပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ့ကလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက စဥ့္အိုးတို႔ စေကာစကာစတဲ့ အိမ္အတြက္လိုတာမ်ိဳးကို အဲဒီ နယုန္ပြဲမွာပဲ မ်ားမ်ား၀ယ္ထားၾကေလ့ရွိတယ္။ အေမနဲ့မ်ား ပြဲေစ်းတန္းလိုက္ရင္ အျပန္မွာ ျမင္းလွည္း၂စီးေလာက္နဲ့ ျပန္လာတယ္။ သူလိုတာေတြ ၀ယ္လိုက္တာ မနက္ကသြားရင္ ညေနမွျပန္ရတယ္။ ေျခေထာက္ေတြမ်ားေညာင္းလို့ ျပန္လာရင္ အိပ္လို့ေကာင္းေတာ့တာပဲ။ အေမ့တူမေတြလာရင္လည္း ေစ်း၀ယ္ထြက္လို႔ကို မျပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႔ႏွစ္ဆိုရင္ ပြဲေစ်းတန္းကို ၁၀ ခါ ၁၅ ခါေရာက္တယ္။ အိမ္လာတဲ့ ဧည့္သည္တိုင္း လိုက္ပို႔ေနရတာရယ္၊ အေမသြားလို႔လိုက္တာရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ သြားတာရယ္၊ အစ္ကိုေတြနဲ႔ ညမုန္႔သြားစားတာရယ္ဆိုျပီး အေခါက္ေပါင္းမနည္းေရာက္ခဲ့တာ။ နယုန္ပြဲၿပီးစဆို ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၿပီဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ၾကြားၾကတာ၊ စကားႏိုင္လုရတာလဲ အေမာပဲ။ ငါက ဘယ္ႏွေခါက္ေရာက္တာ၊ သူကဘယ္ႏွေခါက္ေရာက္တာတို႔အစခ်ီျပီး ပြဲေစ်းက ဘာေတြ၀ယ္တာ ဘာေတြၾကည့္တာအဆံုးထိေပါ။ အေမ့ကို ေကာ္လက္ေကာက္ေတြ လက္အျပည့္ပူဆာတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ တခ်ြင္ခ်ြင္နဲ့ လက္ေလးေျမွာက္ေျမွာက္ေနရတာ လက္ေတြမ်ားေညာင္းလို့။ အခ်င္းခ်င္းၾကြားၾကတာ။ လြယ္အိတ္အသစ္ ဂါ၀န္အသစ္နဲ့ ေက်ာင္းတက္ရတာလဲ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းကို မေျပာတတ္တာ။

ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ အခုလို ဆိုင္ကယ္လဲ မေပါေသးေတာ့ ပြဲေတာ္ရက္ဆို ဂ်စ္ကားပိုင္ရွင္ေတြ ေစ်းကြက္ပဲ။ ဂ်စ္ကားေတြကို အမိုးျဖဳတ္ၿပီး ၿမိဳ႔ထဲမွာ ပတ္ေမာင္းတယ္။ ၿမိဳ႔ထဲကလူေတြကို ပြဲေတာ္ကို ပို႔ေပးတယ္။ ကားစပယ္ယာမလိုဘုူး။ လူငယ္ေတြက “ပြဲေတာ္ကို ပြဲေတာ္ကို ၅က်ပ္ ၅က်ပ္” ဆိုျပီး ေအာ္ေခၚေပးတယ္။ ၅မိနစ္ေလာက္ပဲ စီးရတာပါ။ တခ်ိဳ႔ကလဲ ေျခလ်င္သြားၾကတာမ်ားတယ္။ အေမနဲ့ဆို ေျခက်င္သြားတယ္။ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မရယ္ ေမာင္ေလးေတြရယ္ အေမရယ္ ဘုရားပြဲေစ်းကို မနက္ခင္းသြားခဲ့တယ္။ အေမက ထံုးစံအတိုင္း အိမ္အတြက္လိုတာေတြ ၀ယ္ေတာ့တာ။ မိုးရြာရင္ေဆာင္းဖို႔ ခေမာက္ေတြ၀ယ္ၿပီးေတာ့မွ တေယာက္တခုေခါင္းေပၚေဆာင္းၾကဆိုျပီး ကေလးေတြကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ အဲ ကၽြန္မေမာင္ေလးနဲ့ တူေလးက မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ရွာရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အလွဴခံေၾကျငာေနတဲ့ ဘုရားလူၾကီးဆီ လူေပ်ာက္ေအာ္ခိုင္းရေသးတယ္။ ဒါလဲ မေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မက ထိုင္ငိုေနရတယ္။ အေမတို့ လူႀကီးေတြကေတာ့ ရွာရတယ္။ ညေန ၅နာရီေလာက္မွ ကေလး ၂ေယာက္ကိုယ္တံုးလံုးေလးေတြ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ျပန္လာၾကတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ကို လူႀကီးတစ္ေယာက္က ေခၚသြားတယ္တဲ့။ စကားတတ္တဲ့ သာလိကာေလး ယူမလားေမတယ္တဲ့။ ယူမယ္ဆိုျပီး သူတို့ ၂ေယာက္က လိုက္သြားၾကတာ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ ဦးထုပ္ေတြ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ သာလိကာကို ဖမ္းဖို႔ေတာင္းလို႔ ေပးလိုက္ရတယ္တဲ့။ သာလိကာလဲမရခဲ့ပါဘူး ညာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မတို႔လဲ အဲေတာ့မွ ရယ္နိုင္ေတာ့တယ္။

မုန္႔ေစ်းတန္းက တျခားၿမိဳ႔ေတြက လာေရာင္းတာ။ မုန္႔သိုင္းၿခံဳ၊ မုန္႔ပ်ားအံု မုန္႔အမိ်ဳးမ်ိဳးေပါ့။ အေအးဆိုင္၊ ႀကံရည္ဆိုင္ေတြကလဲ ေပါမွေပါ။ မွတ္မွတ္ရရ “ဦးမဲဂြ ဒန္ေပါက္“ ကို မေမ့ဘူး။ ပြဲေစ်းတန္းမွာ ဦးမဲဂြဒန္ေပါက္ မစားဖူးရင္ ေခတ္မမွီသလိုလို သတ္မွတ္ၾကတာ။ အေဖက ညဆို ဒန္ေပါက္ထုပ္ေလးဆြဲျပီး ျပန္လာရင္ အေဖ့ကို သိပ္ခ်စ္တာ။ ကေရကရာ၊ မုန္႔ၾသဇာဆိုတာ ေတာင္ပံုရာပံုပါပဲ။ ေႏြရာသီေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ႏွီးယပ္ေတာင္၊ က်ဴယပ္ေတာင္ေတြလဲ ၀ယ္ျပီး လမ္းမွာေတာင္ ခပ္လာၾကတာ။ ဘုရား၀န္းထဲက က်ယ္ေတာ့ အေၾကာ္ပန္းပင္ေတြနဲ့ ခံုတန္းေတြလဲ ေဆာက္ေပးထားတယ္။ ေကာင္ေလးေတြကေတာ့ အဲဒီခုံတန္းေတြကို ေနရာအျပည့္ဦးထားတယ္။ ဒါမွသူတို့က ေကာင္မေလးေတြကို နားနားေနေနပိုးလို႔ရမွာကိုး။

ဇာတ္ပြဲေတြကလဲ သိန္းေဇာ္၊ ခ်မ္းသာ၊ ၀င္းမင္းဆိုျပီး ဇာတ္ရံု ၃ ခုေလာက္ေတာ့ ႏွစ္တုိင္းေဆာက္ရတယ္။ ခ်စ္ခ်စ္ေဇာ္၊ တင့္တင့္ထြန္းတို႔ေတာင္ စတိတ္ရွိဳးဆိုတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းမွာ စတိုးဆိုင္အၾကီးၾကီး တစ္ဆိုင္လာေရာင္းဖူးတယ္။ ကုလားေတြပိုင္တာ။ သူတို႔က မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ႏွစ္တိုင္းလာေရာင္းတယ္။ သူတို႔လာတဲ့ ႏွစ္တုိင္း ကၽြန္မေတာ့ ငိုခဲ့ရတယ္။ ဘိုမရုပ္လွလွႀကီးကို ဆိုင္ေရွ့မွာ ထားေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဒါကိုပဲ လိုခ်င္ေနတယ္။ ပူဆာတယ္။ သူတို႔က မေရာင္းဘူး။ ငိုခဲ့ရတာ သူ႔ကိုျမင္တိုင္းပဲ။ ခုေတာ့ ၿမိဳ႔မွာ ဂ်စ္ကားေတြ ျမင္းလွည္းေတြနဲ႔လည္း မသြားၾကေတာ့ဘူးထင္ပ။ အရင္လိုေရာ ပြဲေတာ္ႀကီး စည္ကားပါရဲ႕လားလို႔ မေရာက္တာ ၁၀ ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီမို႔ စိတ္မွန္းနဲ႔ပဲ လြမ္းေမာေနမိေတာ့တယ္။

မဇနိ

Read more...

နာဂစ္ႏွင့္ အလွဴခံ(၂)

လူသားေတြဟာ ဘာသာမတူ၊ လူမ်ိဳးမတူ၊ ေနရာဌာနေတြ မတူေပမယ့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဒုကၡေရာက္လာျပီဆိုရင္ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဖက္ကေန ရိုင္းပင္းကူညီၾကတယ္။ မွ်ေ၀ခံစားေပးၾကတယ္။ လက္တဖက္တတ္ႏိုင္ရင္ တဖက္နဲ့ ၀ိုင္း၀န္းေဖးမေပးၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ့ ေ၀းကြာတဲ့ ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရတဲ့သူေတြအတြက္ အမိျမန္မာျပည္မွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းက ၀င္တယ္ၾကားရေတာ့ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ၊ အားငယ္မိတာပါ။ အားငယ္သူကို လက္ကူတြဲျပီး အားေပးစကားေျပာလာတဲ့အခါမွာ အင္မတန္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ စိတ္အားငယ္ေနသူကို ၀ိုင္း၀န္းေဖးမအားေပးစကားေတြေျပာျပီး ကူညီရံုသာမက ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အလွဴခံကူညီေပးမႈပါေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။

ဒါကေတာ့ နာဂစ္ ဆိုင္ကလံုးဒဏ္ခံရတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးအတြက္ တတ္နိုင္တဲ့ဖက္က အလွဴခံေနာက္တစ္မ်ိဳးပါ။ အိုဆာကာတကၠသိုလ္ရဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားတစ္စု ဟိုနားလည္းေတြ႔ရ ဒီနားလည္းေတြ႔ရနဲ့။ သူတို့မ်က္ႏွာက အျပံဳးနဲ့ ၾကည္လင္တဲ့ သူတို႔အသံေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ လွည့္မၾကည့္ဘဲ မေနနိုင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ျမန္မာေလေဘးနဲ့ တရုတ္ငလ်င္ ဒုကၡသည္ေတြ အတြက္ တတ္နိုင္သေလာက္ ပါ၀င္လွဴဒါန္းၾကဖို႔ အလွဴခံေနၾကတာပါ။ သူတို့ေတြက ျမန္မာ၊ တရုတ္၊ ထိုင္း၊ ဗီယက္နမ္၊ လာအို၊ နီေပါ နဲ႔ အီရန္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ထိုင္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဂ်ပန္စကားမပီကလာ ပီကလာနဲ့ အေတာ္ေလး တက္တက္ၾကြၾကြ အလွဴခံေနတယ္။ ဒီတပတ္လံုး ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အလွဴခံၾကတာပါ။ ဒီလို ျဖစ္ေျမာက္လာဖို့ကို နုိင္ငံျခားေက်ာင္းသားေရးရာရံုးမွ ဂ်ပန္၀န္ထမ္းမ်ားက စီစဥ္ျပီး မိမိတို့ စိတ္၀င္စားမႈရွိရင္ ကူညီဖို့ ေျပာပါတယ္။ နာမည္တပ္အကူအညီေတာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသားေပါင္းစံု သတင္းၾကားတာနဲ႔ လာေရာက္ကူညီၾကတာပါ။ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ ၅၀ မိနစ္ပတ္၀န္းက်င္ဆို အလွဴခံလိုက္ပါကူညီမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ တရက္ကို တေနရာေျပာင္းျပီး အလွဴခံျဖစ္ပါတယ္။ လူစည္ကားတဲ့ ေက်ာင္းဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္အနီး၊ ကင္တင္းအနီး နဲ႔ တျခားေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အသြားအလာမ်ားတဲ့ ေနရာမ်ားမွာ သြားေရာက္အလွဴခံခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီပါဆိုတဲ့ စကားကုိ အလွဴခံသူေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက သူတို႔မိခင္ဘာသာစကားေတြနဲ႔လည္း ေျပာျပအလွဴခံၾကပါတယ္။ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ားပံုေတြကို အလွဴခံပံုးမွာလည္း ကပ္ထားျပီး ဂ်ပန္စာမ်ားနဲ့ ပိုစတာမ်ားကိုလည္း ကိုင္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
“ၿမန္မာ ဆိုင္ကလံုး အဲေနာ့ ဘိုကင္း အို႕ ယိုရိုရွီခု အိုနဲငအိရွီမ(စ္)“
“ျမန္မာဆိုင္ကလံုးဒုကၡသည္မ်ားကို ေက်းဇူးျပဳ၍ ကူညီပါ”ဆိုတဲ့ အသံေတြ ဒီတပတ္လံုး အိုဆာကာတကၠသိုယ္၀န္းမွာ လႊမ္းျခံဳေနပါေတာ့တယ္။

ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမွ ၁ နာရီအတြင္း တပတ္ၾကာ အလွဴခံလုပ္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ့ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းမေလးကိုေလး ဒီပို့စ္နဲ့အတူ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။

အလွဴခံဓါတ္ပံုေတြကို ဒီမွာၾကည့္နိုင္ပါတယ္။

Read more...

ဗုဒၶဂါယာသို႔ ဘုရားဖူးသြားျခင္း (၁)။

“မသိၾကလတ္ ေတြးဆအပ္ ေန႔ျမတ္ခုႏွစ္ေထြ
သံ၊ ဖြား၊ ေတာ၊ ပြင့္၊ စက္ ၊ စု၊ သင့္
ရွင္ပင့္သာကီေဆြ“
သံုးလူ႕ထိပ္ထားျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေန႔ေတြကို မွတ္မိေအာင္ သီကံုးထားတဲ့ ငယ္ကတည္းက ရေနတဲ့ အလကၤာေလးရဲ႕ အစပိုင္းပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ေန႔ခ်င္းစီ အတြက္ အေသးစိတ္ တစ္ပိုဒ္စီရွိပါတယ္။ အဓိေျပာခ်င္တာက ေန႔ ခုႏွစ္ေန႔နဲ႔ အဲဒီေန႔နဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ ေနရာေတြပါ။
သံ = သေႏၶယူေသာေန႔
ဖြား = ဖြားျမင္ေသာေန႕
ေတာ = ေတာထြက္ေတာ္မူေသာေန႔
ပြင့္ = ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေသာေန႔
စက္ = ဓမၼစၾကာ တရားဦး ေဟာေတာ္မူေသာေန႔
စု = ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူေသာေန႔
သင့္ = ေတေဇာဓာတ္ေလာင္ေသာေန႔
အဲဒီခုႏွစ္ေန႔ထဲမွာမွ ဖြား၊ ပြင့္၊ စက္၊ စု ေလးေန႔ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရာ ေနရာေတြကို သံေဝဇနိယ ေလးဌာနလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း တေလးတျမတ္ထားၿပီး သြားခ်င္ၾကတဲ့ ေနရာေတြေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ ကံမေကာင္းတတ္တဲ့ စစ္ကိုင္းသူ တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အရမ္းကို ကုသိုလ္ထူးစြာနဲ႔ ဗုဒၶဂါယာကို ဘုရားဖူးသြား ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေမတၱာရွင္ရဲ႕ေျမကို ေျခခ်ရတာ အဲဒီတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔တင္ကို အရမ္း ေက်နပ္မိပါတယ္။

ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ သံေဝဇနိယ ေလးဌာနက ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ေနရာေတြပါ။ ဘုရားရွင္က သူရွိစဥ္အခ်ိန္မွာ အင္မတန္ စည္ကားခဲ့တဲ့ အဲဒီေနရာေတြဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ မစည္ပင္ေတာ့မွာကို ျမင္လို႔ သံေဝဂယူႏိုင္ေအာင္ သံေဝဇနိယေလးဌာနအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ သိၾကတာကလဲ သံေဝဇနိယေလးဌာနကိုပါ။ ေနာက္ထပ္ ဌာနေလးခု ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ အဝိဇဟိတ ေလးဌာနလို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ ေလးဌာနကေတာ့ ဒီ ဘဒၵကမၻာမွာ ပြင့္မဲ့ ဘုရားငါးဆူလံုးနဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာေတြကေတာ့ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူတဲ့ေနရာ၊ ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာတဲ့ ေနရာ၊ သလြန္ေညာင္ေစာင္း အေျခေလးဖက္ခ်တဲ့ေနရာနဲ႔ မယ္ေတာ္နတ္သားကို တရားေဟာၿပီး ျပန္ဆင္းလာတဲ့ ေနရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပြင့္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ ဘုရားေလးဆူ (ကကုသန္၊ ေကာဏာဂုန္၊ ကႆပ၊ ေဂါတမ)လံုး အဲဒီေနရာမွာပဲ ပြင့္ေတာ္မူတယ္၊ ဓမၼစၾကာတရားဦးေဟာတယ္၊ က်ိန္းစက္ေတာ္မူတယ္၊ နတ္ျပည္က ျပန္ဆင္းလာတဲ့ အခါမွာလဲ တစ္ေနရာတည္းကိုပဲ ျပန္္ဆင္းေတာ္မူပါတယ္။ ေနာက္ပြင့္ေတာ္မူမဲ့ အရိေမေတၱယ် ဘုရားကအတြက္လဲ အဲဒီေနရာေတြပါပဲ။ စုစုေပါင္း ဌာန ရွစ္ခုေပမဲ့ ဘုရားပြင့္တဲ့ ေနရာနဲ႔၊ ဓမၼစၾကာတရားဦးေဟာတဲ့ ေနရာက ႏွစ္ခုလံုးမွာ ပါေနတဲ့ အတြက္ သြားစရာ ေျခာက္ေနရာ ရွိပါတယ္။ ခြင့္ရတဲ့ရက္နည္းတဲ့ အတြက္ ေနရာ အကုန္လံုးကိုေတာ့ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေနရာေတြဆိုတာရယ္၊ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရယ္ကို ေနရာအားလံုးအတြက္ ေဖာ္ျပေပးပါ့မယ္။ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာေတာ့ ဓာတ္ပံုနဲ႔ တကြ တင္ျပေပးပါ့မယ္။

ဘုရားရွင္ဖြားျမင္ရာ ေနရာ (သံေဝဇနိယ ေလးဌာန)
ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ကပိလဝတ္ျပည္နဲ႔ ေဒဝဒဟျပည္ၾကားမွာရွိတဲ့ လုဗၺိနီသာေမာ အင္ၾကင္းေတာမွာ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းခုလတ္မွာ ဖြားျမင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းက မယ္ေတာ္မာယာဟာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးရွိရာ ကပိလဝတ္ျပည္မွာေနရင္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ပဋိသေႏၶရွိလာတဲ့အခါ မိဘေနရပ္ျဖစ္တဲ့ ေဒဝဒဟကို ျပန္ၿပီး မီးဖြားခ်င္တဲ့အတြက္ မင္းတရားႀကီးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ၿပီး ေဒဝဒဟကို အျပန္ လမ္းခရီး လုဗၺိနီဥယ်ာဥ္မွာ အေလာင္းေတာ္ျဖစ္ကို ေမြးဖြားသန္႔စင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ (လုဗၺိနီဥယ်ာဥ္က နီေပါႏိုင္ငံအတြင္းမွာမို႔ စစ္ကိုင္းသူ သြားဖို႔ အခြင့္မသာခဲ့တဲ့ အတြက္ ဘုရားရွင္ ဖြားေတာ္မူရာ အင္ၾကင္းေတာကို စိတ္ကူးနဲ႔ပဲမွန္းၾကည့္ၾကပါေတာ့ေနာ္။)

ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ ေနရာ (သံေဝဇနိယေလးဌာန၊အဝိဇဟိတ ေလးဌာန)
ဒီေနရာကေတာ့ ဘုရားေလးဆူလံုးပြင့္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဂါယာလို႔ ေခၚတာ ဒီေနရာကို ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕နာမည္ကိုက ဗုဒၶဂါယာလို႔ ေပးထားတာပါ။

ဒီပံုကေတာ့ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာမွာရွိတဲ့ မဟာေဗာဓိေက်ာင္းေတာ္ပါ။

မဟာေဗာဓိေက်ာင္းေတာ္ထဲက ဆင္းတုေတာ္ပံုပါ။
(အရမ္းကို သပၸါယ္ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး)

ပြင့္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ ဘုရားရွင္ေတြအားလံုး ဒီေနရာမွာ ပြင့္ၾကတာပါ။ အခုလက္ရွိကေတာ့ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဂါတမဘုရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ တျခားေနရာေတြကိုပါ ေဖာ္ျပသြားေပးပါ့မယ္။ အဲဒီေနရာေတြကေတာ့ သတၱဌာနလို႔ အမည္တြင္တဲ့ ေနရာ ခုႏွစ္ခုပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တစ္ေနရာကို ခုႏွစ္ရက္စီနဲ႔ ခုႏွစ္ေနရာ (စုစုေပါင္း ၄၉ ရက္) သီတင္းသံုးခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမသတၱဟ (ပလႅင္က သတၱဟ)

ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူရာ ပလႅင္

ဒါကေတာ့ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ရာ ေဗာဓိေညာင္ပင္ပါ။
(4th Generation လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ မူရင္း အပင္ႀကီးက မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့)

အားလံုးသိၾကၿပီးတဲ့အတိုင္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ဒုကၠရစရိယာ ၆ ႏွစ္တိုင္တိုင္ က်င့္ၿပီးတဲ့အခါ မဇၥ်ိမလမ္းစဥ္ကို ကူးေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူမဲ့ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာေတာ့ သုဇာတာ သတိုးသမီး ကပ္လွဴတဲ့ ဃနာႏို႕ဆြမ္းကို ၄၉ လုတ္တိတိ ဘုန္းေပး၊ ေနရဥၥရာျမစ္ကိုဆင္း၊ ယေန႔ ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ေရႊခြက္က ျမစ္ကို ဆန္တက္ပါေစဆိုၿပီး အဓိဌာန္နဲ႔ေမွ်ာ၊ ျမက္ထမ္းသမားလွဴတဲ့ ျမက္ရွစ္ဆုပ္ကို ပလႅင္ျပဳၿပီး၊ က်င့္ႀကံအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ညဦးယံ (၉နာရီ)မွာ ပုေဗၺနိဝါသနႆႏုသတိဉာဏ္၊ သန္းေခါင္ယံ (၁၂နာရီမွာ) ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္နဲ႕ မိုးေသာက္ယံ (၃နာရီ)မွာ အာသဝကၡယဉာဏ္တို႔ကို ရရွိကာ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္ၿပီး တစ္ခုေျပာပါရေစ။ ျမန္မာေတြက ကဆုန္လျပည့္ေန႔ကို ဘုရားပြင့္တဲ့ေန႔အျဖစ္ ယူၾကပါတယ္။ ဒီမွာက်ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ အခ်ိန္မွာမွ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္တာမို႔ လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ကို ယူပါတယ္။ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္ မူၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီေနရာမွာပဲ ခုႏွစ္ရက္တိတိ ထိုင္ေတာ္မူၿပီး ရရွိခဲ့တဲ့ တရားေတာ္မ်ားကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ပါတယ္။ ပထမသတၱဟပါ။ ပထမသတၱဟ (ပလႅင္က သတၱဟ)အတြက္ သူတို႔ထိုးထားတဲ့ စာတမ္းကေတာ့ ဒီလိုပါ။

ဒုတိယသတၱဟ (အနိမိႆ သတၱဟ)

ဒီေနရာကေတာ့ ဘုရားသခင္က ဘုရားျဖစ္ရာ ေဗာဓိေညာင္ပင္ရဲ႕ ေက်းဇူးကို ဆင္ျခင္ ေအာက္ေမ့ၿပီး ေညာင္ပင္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ၿပီး တစ္ပတ္လံုးလံုး ရပ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။

တတိယသတၱဟ (စကၤမ သတၱဟ)

တတိယ သတၱဟမွာေတာ့ ဘုရားသခင္ဟာ ေလထဲမွာ စႀကၤန္ၾကြၿပီး တစ္ပတ္လံုးလံုး ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလို တန္ခိုးနဲ႔ စႀကၤန္ၾကြရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ နတ္ေတြရဲ႕ သံသယကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ေတာ္မူတဲ့အခါမွာ မ်ားစြာေသာ နတ္အေပါင္းတို႔က ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ကို ၾကည္ညိဳစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒုတိယ သတၱဟမွာ ဘုရားသခင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ အခါမွာေတာ့ နတ္ေတြမွာ သံသယတစ္ခု ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ေညာင္ပင္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ဘုရားအျဖစ္ကို ေရာက္ရွိေတာ္မူၿပီဆိုလ်က္နဲ႔ ေညာင္ပင္ကို သံေယာဇဥ္မကုန္ဘူး။ ကိေလသာ မစင္ေသးဘူးလို႔ သံသယ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အဲဒါကို ဘုရားသခင္က သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ သံသယ ေျပေပ်ာက္ေအာင္ တတိယသတၱဟမွာ ဒီလိုအေနအထားနဲ႔ သီတင္းသံုးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စတုတၳသတၱဟ (ရတနာဃရ သတၱဟ)

စတုတၳေျမာက္ေနရာမွာေတာ့ အဘိဓမၼာက်မ္းကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္တဲ့ ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မ္းကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္တဲ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္သြယ္ ကြန္႕ျမဴးေတာ္မူပါတယ္။ အဘိဓမၼာက်မ္း သံုးသပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ကြန္႔ျမဴးတယ္လို႔ ေျပာေပမဲ့ ခုႏွစ္က်မ္းရွိတဲ့ အထဲမွာ ေနာက္ဆံုး ပဌာန္းက်မ္းကို သံုးသပ္တဲ့အခ်ိန္မွာမွ ကြန္႕ျမဴးတာလို႔ ေျပာပါတယ္။

ပဥၥမသတၱဟ (အဇပါလ သတၱဟ)

ဒီေနရာကိုေတာ့ ဆိတ္ေက်ာင္းေညာင္ပင္လို႔သိၾကပါတယ္။ ဆိတ္ေက်ာင္းသမားေလးေတြ ေနေနက် ေညာင္ပင္မို႔ပါ။ ဆိတ္ေက်ာင္းသမားေလးေတြက ဘုရားရွင္ကို ဘုရားရွင္မွန္းလဲ မသိၾကပါဘူး။ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရေကာင္းမွန္းလဲ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ပထမဆံုး ဥပသကာျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရးရွိလ်က္နဲ႔ ျဖစ္ခြင့္ မရခဲ့ရွာပါဘူး။

ဆဌမသတၱဟ (မုႏၥလိႏၱ သတၱဟ)

ဆဌမေျမာက္သီတင္းသံုးတဲ့ ေနရာကေတာ့ မုႏၥလိႏၱာအိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္မွာ ေလႀကီးမိုးႀကီးက်လာတဲ့အတြက္ ေရကန္ထဲက နဂါးမင္းထြက္လာၿပီး ဘုရားကို မိုးေလဒဏ္က အကာအကြယ္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပံုမွာျမင္ရသလို မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဘုရားရွင္ကို အေႏွာင့္အယွက္မေပးဘဲ အေခြကို ေဘးကေန အကာအေနနဲ႔ေခြၿပီး ပါးပ်ဥ္းနဲ႔ မိုးထားေပးတာလို႔ ေျပာပါတယ္။

သတၱမသတၱဟ (ရာဇဂစ သတၱဟ)

ေနာက္ဆံုး သီတင္းသံုးတာကေတာ့ လင္းလြန္းပင္ေအာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၄၉ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ တရားထိုင္ရာက ထတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ တဖုႆနဲ႕ ဗလိက ကုန္သည္ညီေနာင္နဲ႔ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ အရင္ဘဝေဟာင္းက မိခင္ေတာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ နတ္သားရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈ႕ေၾကာင့္ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုန္သည္ညီေနာင္က ဘုရားရွင္ကို ေပါက္ေပါက္ဆုပ္နဲ႔ မုန္႔ၾကြပ္ကပ္လွဴပါတယ္။ သုဇာတာရဲ႕ ဃနာႏို႕ဆြမ္းကို ဘုန္းေပးၿပီးကတည္းက ၄၉ ရက္လံုးလံုး ဆြမ္းဘုန္းမေပးခဲ့တာ အခု အႀကိမ္ဟာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ပထမဆံုး ဘုန္းေပးတဲ့ဆြမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆြမ္းဘုန္းမေပးခင္မွာ သိၾကားမင္းနဲ႔ ျဗဟၼာမင္း ေရာက္လာၿပီး ၄၉ ရက္လံုးလံုး ဆီး၊ ဝမ္းမသြားခဲ့တာအတြက္ ေဆးဆက္ကပ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တဖုႆနဲ႕ ဗလိကဟာ ပထမဆံုး ဥပသကာ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက သူတို႔ကို သရဏဂံု ၂ ပါး ( ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ) တည္ေစခဲ့ပါတယ္။ သံဃာေတာ္မရွိေသးလို႔ သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ မပါေသးပါဘူး။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဆံေတာ္ ၈ ဆူကိုလဲ ကိုးကြယ္ဖို႕အတြက္ စြန္႔ႀကဲလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ဆံေတာ္ ၈ ဆူထဲက ၄ ဆူကို ျမန္မာႏိုင္ငံက ေရႊတိဂံု ဘုရားမွာ ဌာပနာထားတာ အားလံုး အသိျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ အရင္က ဖတ္ထားတာေတြရယ္၊ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ အစ္မႀကီး ေျပာျပတာေတြရယ္ ေပါင္းၿပီး မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးထားတာပါ။ မွားေနတာ ေတြ႔ရင္လဲ ျပင္ေပးၾကပါ။ က်န္တဲ့ ဌာနေတြကိုလဲ အားရင္ အားသလို ဆက္ေရးပါဦးမယ္။

Read more...

ကြ်န္ေတာ္ မန္ယူပရိတ္သတ္

မင္းကေတာ့လုပ္ၿပီ။ ဖလားရခါမွ ဒီစကားလာေျပာေနတယ္ဆိုလည္း ၿငိမ္ခံယုံပါပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ မန္ယူပရိတ္သတ္လို႔ ေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဒီလိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္တက္ခဲ့တဲ့တစ္ေလ်ာက္လုံး အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အတူ ညညမွာ ေက်ာင္းအေဆာင္ကေနလစ္ၿပီး ေဘာလုံးပြဲ သြားၾကည့္တယ္။ ေဘာပြဲေလာင္းတာလည္း အၿမဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေလာင္းတတ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံရဖို႔ကို ၾကည့္ၿပီးေလာင္းတာ မဟုတ္ဘဲ ငါ့အသင္းဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေလာင္းရတာဆိုေတာ့ အထက္ေၾကးေပါက္လည္း အေပၚကထိုင္ေလာင္းေတာ့ ႐ႈံးတဲ့အခါလည္း ႐ႈံး၊ ျပားေပါက္စေလး စားရတဲ့အခါကလည္း စားေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းၿပီးသြား၊ ငယ္ေပါင္းေတြနဲ႕ေ၀းသြားေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဘာလုံးပြဲေတြနဲ႔ အလိုလိုေ၀းသြားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တီဗြီမွာလာရင္ ၾကည့္တတ္ေပမယ့္၊ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ကို အားထည့္ၾကည့္တာေတာ့ အေတာ္ရွားသြားပါၿပီ။ အသက္ကေလးမျဖစ္စေလာက္ႀကီးလားလို႔ စိတ္၀င္စားမႈေတြ ေျပာင္းကုန္တာထင္ပါရဲ႕လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။


မေန႔ညက (၂၁၊ေမ၊၂၀၀၈) ခ်န္ပီယံလိဂ္ဖိုင္နယ္ပြဲ တီဗြီကလာမည္ဆိုေတာ့ ၾကည့္မယ္ေပါ့၊ ညီေလးတစ္ေယာက္က အကိုနဲ႔လာၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့ လာခဲ့၊ ၾကည့္ရတာ အေဖာ္ရတာေပါ့ကြာဆိုၿပီး ေခၚလိုက္တယ္။ သူက ခ်ဲ(လ္)စီး သမားပါ။ သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အသင္းက ဘယ္လို ဘာညာဆိုၿပီး အထူးမေျပာသလို၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘယ္ဖက္ကို အားေပးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က အထူးမရွိပါဘူး။ ၾကည့္ေနရင္ မန္ယူက စီးေနေတာ့ ကိုယ္က သေဘာေတြက်ေနတာေပါ့၊ ေရာ္နယ္ဒိုလည္း ေခါင္းတိုက္သြင္းေရာ ကြ်န္ေတာ္ ပါးစပ္က “အဲသလိုမွေပါ့ကြ” လို႔ ထြက္သြားပါတယ္။ ေအာ္တိုမက္တစ္ပါ။ ၿပီး မန္ယူဂိုးေရွ႕မွာ ခ်ယ္(လ္)စီးေတြ အလုပ္႐ႈပ္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲလည္း အေတာ္ လႈပ္ေနပါတယ္။ လမ္းပတ္ထင္ပါတယ္ ကန္လိုက္တာ ဂိုးဘားကိုထိသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “ဟာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ” လို႔ ေအာ္မိသလို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူၾကည့္ေနတဲ့ ညီကလည္း “ဟာ နည္းနည္းေလးလြဲတာကြာ” တဲ့။ အလုိလို ပါးစပ္ထဲက လွ်ံထြက္လာၾကတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကုိ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ ငါ့ဆီမွာ မန္ယူဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ က်န္ေနပါေသးလားလို႔။

Read more...

နာဂစ္နဲ့ ကြ်န္မရဲ့အလွဴခံ

ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းကအျပန္ အေပ်ာ္ေတြပိုက္ျပီးလာခဲ့တယ္၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ဂ်ပန္မွာေရာက္ကတည္းက ဒီေန႔ေက်ာင္းျပန္က အေပ်ာ္ဆံုးလို႔ထင္မိတယ္။ ေပ်ာ္ရတဲ့အေၾကာင္းေလး ပို႔စ္ေရးလိုက္ပါတယ္။

ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ၅၅ မိနစ္၊ စကၠဴဗူးတခုေပြ႔ပိုက္ျပီး ဆရာမ၀င္လာပါျပီ၊ ကြန္နိခ်ိ၀ ျပိဳင္တူႏႈတ္ဆက္သံက ဒီေန့မွပိုစည္ကားေနသလိုပါပဲ၊ စိတ္ထဲမွာတခုခုထူးျခားေနလို႔ ေဘးဘီကို တခ်က္ၾကည့္မိေတာ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္စီေရွ႕မွာ ဘာရုပ္ေလးေတြလဲမသိ ခ်ထားတာေတြ႔ရပါတယ္၊ ဆရာမနဲ႔ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျပီး စာသင္ဖို႔ စတင္ပါေတာ့တယ္။
ကဲ အရင္တပတ္ကေပးထားတဲ့ အိမ္စာေတြစဖတ္ၾကမယ္။



ဂ်ိန္းဘြန္းစံ မင္းရဲ႕အိမ္စာဖတ္ပါ။
အဲဒီမွာ အေမရိကန္ေက်ာင္းသား ဂ်ိန္းဘြန္းက သူ႔ရဲ႔ေရွ့က အရုပ္ေလးကို မိတ္ဆက္ေတာ့တာပဲ၊ သူက ျပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖၚ၀ါရီလက တရုတ္ျပည္ကို အလည္သြားလို့ အျပန္အမွတ္တရ ၀ယ္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ အရုပ္ကေလးက စြန္ရုပ္ေလးပါ၊ စကၠဴ ပိတ္စ ၀ါးတို႔နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ႐ုိးရာစြန္ရုပ္ေလးဆိုတာ ေျပာပါတယ္။ အရုပ္ေလးကို ယြန္းစကၠဴဗူးလွလွေလးနဲ့ ထည့္ထားတယ္၊ ေရာင္စံုေဆးေတြကို လက္နဲ႔ျခယ္ထားတာပါတဲ့၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အရုပ္ေလးကို ကြ်န္မတို့တေတြ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ၾကည့္ၾကရတယ္။


ေနာက္ အက္စတာစံ…မင္းရဲ့ ကိုရီးယားအစားအစာကို မိတ္ဆက္ပါအံုး။
ဒါနဲ့ ကိုရီးယားသူငယ္ခ်င္းမက သူတို႔ ကိုရီးယားေခါက္ဆြဲတစ္မ်ိဳးကို ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုအရသာရွိတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါတယ္။ အားလုံုးကေတာ့ ဂလု ဂလုနဲ့ တံေတြးေတြ ၿမိဳခ်သံၾကားေနရၿပီ။ သူ့လက္ထဲမွာေတာ့ လူငါးေယာက္စာေလာက္ စားနုိင္တဲ့ ေခါက္ဆြဲထုပ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို ျမင္ေနရတယ္။

ခိ်ဳင္စံေရ မင္းကဘာကိုမိတ္ဆက္မလဲ လုပ္ပါအံုး။
ကေမၻာဒီးယားေက်ာင္းသားပါ။ သူကလူအေသးဆံုး၊ စကားအမ်ားဆံုး၊ ရယ္စရာလဲအၿမဲေျပာတတ္တယ္၊ သူကေတာ့ ရိုးရာပိုက္ဆံအိတ္အေၾကာင္းကို ေျပာပါေတာ့တယ္။ အေရာင္ ၇ မ်ိဳးနဲ႔ေရာစပ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေနေရာင္နဲ့ဆို ေငြေရာင္ေျပးေနသလိုထင္ရေၾကာင္း ဇစ္ကေတာ့ ေရႊေရာင္ကြင္းေလးပါတဲ့အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ဒီနိုင္ငံေတြက ခရက္ဒစ္ကဒ္၊ အေႂကြေစ့ ဒါေတြအေလးထားေနရေတာ့ သူတုိ႔ေတြအတြက္ ထည့္စရာေနရာလည္းပါေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာေနတယ္။

ထိုင္းက ခ်ိဳလ္စံအလွည့္ ေျပာပါအံုး။
ခ်ိဳစန္ကေတာ့ အီလက္ထေရာနစ္ ဒစ္ရွင္နရီေလးအေၾကာင္းေျပာတယ္။ သူရဲ့ ဒစ္ရွင္နရီက ဘာသာစကား ၅ မိ်ဳး အင္စေတာလုပ္ထားပါတယ္တဲ့ အဂၤလိပ္၊ ရုရွ၊ ထိုင္း၊ ဂ်ပန္ နဲ့ ျပင္သစ္စကားေတြပါတယ္တဲ့။

စန္းစံ မင္းအလွည့္တဲ့။
ဟိဟိ က်မကေတာ့ လုပ္လိုက္ရင္ အလြဲလြဲ၊ အိမ္စာက တင္ၿပီးသြားၿပီ။ သူမ်ားေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္းမွ သေဘာကေပါက္ေပါက္လာတာ။ က်မရဲ့ ေၾကာ္ျငာကေတာ့ စက္ဘီးေလး။ အျဖဴေရာင္စက္ဘီးေလး က်မရဲ့ ထိုင္းကသူငယ္ခ်င္းဆီက လက္ေဆာင္ရထားတာ။ စက္ဘီးမရွိခင္က ေက်ာင္းကို ၂၅ မိနစ္ၾကာလာရတဲ့အေၾကာင္း၊ ခုေတာ့ ၁၀မိနစ္နဲ့ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ေစ်း၀ယ္သြားရင္လဲ အထုပ္အေလးေတြ လက္နဲ့ဆြဲစရာမလိုေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ပန္းၿခံထဲ ကေလးေတြကစားတာ သြားၾကည့္ရင္း စက္ဘီးေလးနဲ့ အလည္သြားနုိင္ေၾကာင္းေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ စက္ဘီးေလး၀ယ္စီးဖို႔ ေၾကာ္ျငာခ်လိုက္တာ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေမၻာဒီးယားက ခ်န္ထရာစံအလွည့္ပါ။
ခ်န္ထရာစံက သူတို့ရိုးရာေဘာင္းဘီရွည္အေၾကာင္း၊ ေဘာင္းဘီက ကြ်န္မတို့ ျမန္မာျပည္က ရွမ္းေဘာင္းဘီနဲ့ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ သူက ခါးတေျဖာင္းထဲရွိၿပီး ေနာက္ဘက္မွာ ၾကိဳးႏွစ္စပါပါတယ္။ မိန္းကေလးလဲ ၀တ္နုိင္တယ္ေျပာပါတယ္၊ သူက ၀တ္ျပေသးတယ္၊ အသားကေတာ့ ပိုးသားနဲ့ယက္ထားတယ္။

ေနာက္ဆံုးကေတာ့ စပိန္စကားေျပာႏိုင္းငံတစ္ခုက သူငယ္ခ်င္းအလွည့္ပါ။ သူ့နာမည္က ရွည္ေတာ့မမွတ္တတ္ပါဘူး၊ အရပ္ကလဲ ၆ေပ ၁၁လက္မ ရွိတယ္တဲ့၊ သူကေတာ့ ဂ်ပန္မေလးတစ္ေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္ရတဲ့ အင္တာေနရွင္နယ္ အမွတ္တရအရုပ္ေလးပါ။ အလံတိုင္မွာ ငါးအေမၾကီးရယ္ ငါးကေလးေလး၂ေကာင္ရယ္ ေရြွေရာင္ျခဴေလးေတြ ဆြဲထားတယ္။

အဲဒီထိကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္စာကိုဖတ္ျပေတာ့ ျပသာနာမဟုတ္ပါဘူး၊ ခုမွျပသနာကစေတာ့တာ၊ ခုကိုယ္ေၾကာ္ျငာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေစ်းေရာင္းပြဲလုပ္မယ္တဲ့၊ ေလလံတင္သလိုေပါ့။ အေမရိကားနဲ႔ ျပင္သစ္က သူငယ္ခ်င္းက အတန္းေရွ့ကို ထြက္ပါတယ္။ ပစၥည္းတစ္ခုစီကို စစခ်င္း ယန္း၁၀၀နဲ႔့ ေရာင္းမယ္။ ေနာက္တေယာက္က တိုးေပးတယ္၊ ေနာက္တိုးေပးတယ္၊ အေမရိကားကေက်ာင္းသားကလဲ စားပြဲကိုလက္နဲ့ပုတ္ပုတ္ျပီး ေစ်းထပ္ေခၚသလိုလုပ္လို့ ရယ္ေနရေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ့ အမ်ားဆံုးေစ်းေပးတဲ့လူကို ေရာင္းလိုက္တယ္။ ဆရာမက စကၠဴပံုးနဲ့ပိုက္ဆံလုိက္ယူတယ္၊ အေမရိကားကသူငယ္ခ်င္းက ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ သူ့ရဲ့ ဒီစြန္ေလးသာ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးနဲ့ ေရာင္းရရင္ေကာင္းမွာေနာ္တဲ့၊ ဒါမွ ျမန္မာက ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြကို ကူခ်င္လို့တဲ့၊ သူ့စကားၾကားေတာ့ က်ြန္မေတာင္ ခဏမွင္သက္မိသြားတယ္၊ ကြ်န္မကေတာ့ ငါးရုပ္ေလးလိုခ်င္ေတာ့ ၅၀၀ ေပးျပီး အနိုင္ရခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ့ ေနာက္ဆံုး၀ယ္စရာကုန္သြားျပီ၊ နားလည္လြဲတဲ့ စက္ဘီးပိုင္ရွင္ ဒစ္ရွင္နရီပိုင္ရွင္နဲ့ ျပင္သစ္က အိုင္ေပါ့ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ေရာင္းစရာမရွိေယာင္ျခာျခာနဲ့ အားလံုးျပီးမွ ကိုယ္နားလည္လြဲမိတဲ့ အိမ္စာရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိလိုက္ေတာ့တယ္၊ ရွက္ေတာ့ရွက္ေပမယ့္ ဘ၀တူက တ၀က္ေလာက္ဆိုေတာ့ ဟီး..ဟီးလုပ္နုိင္ေသးတယ္။

ပိုက္ဆံေတြေရလုိက္ေတာ့ ယန္း ၆ေထာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ရတယ္၊ ဆရာမက ထပ္ထည့္လိုက္ေတာ့ ၇ ေထာင္ျဖစ္သြားတယ္၊ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြဆီပို့ေပးပါလို့ ကြ်န္မေရွ့ ပိုက္ဆံပံုးၾကီးလာခ်တယ္၊ အားလံုးက လက္ခုပ္ေတြတီးၾကတယ္၊ က်ြန္မမွာေတာ့ မအီမလည္နဲ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္၊ အေတာ္ၾကာမွ မိနစံ..အရိဂတိုး အားလံုးပဲေက်းဇူးပါလို့ ေျပာျပီး အဲဒီပံုးၾကီးနဲ့ တခ်ိဳးထဲ ပိုက္ဆံလႊဲတဲ့ စာတုိက္ကို ေျပးခဲ့ရေတာ့တယ္၊ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြအတြက္ လက္တစ္ဖက္ျဖစ္ျဖစ္ ကမ္းခ်င္ပါတယ္၊ ဆရာမရဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အေတြးေလးကို သေဘာက်လို့ ျပန္ေျပာင္းေအာက့္ေမ့မိေၾကာင္းပါ၊ ကြ်န္မတို့ရဲ့အလွဴေလးက က်ြန္မခ်စ္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆီ ေရတစ္ဗူးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေရာက္ရင္ကို အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာမိေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

(ခိ်ဳင္စံဆီက ကေမၻာဒီးယားပိုက္ဆံအိတ္ကေတာ့ ဒီေန့မပါလာလို့ ေနာက္တေန့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေရာင္းေပးမယ္တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ေစ်းပိုေပးျပီး ၀ယ္လိုက္မယ္လို့ စိတ္ထဲမွတ္ထားတယ္။)

မဇနိ

Read more...

ေကာင္းကင္ႏွင့္ၾကယ္မ်ား

ေကာင္းကင္ႏွင့္ၾကယ္မ်ား

ညေနခင္းေကာင္းကင္ ၀င္းပလို႔ၾကည္လင္
ဟိုးအေ၀းမွ ၾကယ္စင္မ်ား ရႊန္းလက္လို႔ေတာက္ပ
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားလိုပါ့။
အို ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ငါ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မရရမွာလဲ
ၾကယ္ေလးေတြေရ မင္းတို႔ေတာက္ပေနတာ ငါ့ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားလိုပဲလို႔။
ဘာအေၾကာင္းမ်ား ပူေဆြးေနရလဲ
ေျပာျပပါလို႔ လူေတြကေျပာၾကတယ္။
ခ်စ္ေဆြတို႔ေရ ၾကယ္ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ - ၾကယ္ေတြနဲ႔ေကာင္းကင္
ငါက လူသားေလ။
လူသားေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မနာလို၀န္တိုေန
ငါက်ေတာ့ တစ္မ်ိဴးေလ
လွပတဲ့ၾကယ္ေတြကိုပဲ မနာလို၀န္တိုမိ
သူတို႔ေနရာမွာ ငါေနရာယူေနခ်င္မိ။

မီဟိုင္း(လ္) လယ္(ရ္)မြန္ေတာ့(ဗ္)

Небо и звезды

Чисто вечернее небо,
Ясны далекие звезды,
Ясны, как счастье ребенка;
О! для чего мне нельзя и подумать:
Звезды, вы ясны, как счастье мое!
Чем ты несчастлив? —
Скажут мне люди.
Тем я несчастлив,
Добрые люди, что звезды и небо —
Звезды и небо! — а я человек!..
Люди друг к другу
Зависть питают;
Я же, напротив,
Только завидую звездам прекрасным,
Только их место занять бы хотел.

Михаил Лермонтов

Read more...

ေက်ာင္းေတာ္ရာ၏နိဒါန္း

(20.05.1998 မွ 20.05.2008)
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအၾကာမွာ ေက်ာင္းေတာ္ရာ၏နိဒါန္း ကိုျပန္ေျပာင္းေအာင့္ေမ့ဖြယ္ အမွတ္တရေလးေတြ ေရးေပးဖို႔။
ေရာက္ေလရာအရပ္ကေန သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ဒီစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ျပန္လည္ဆံုေတြၾကရေအာင္လို႔ ဆႏၵျပဳရင္း ဒီ Post ေလးကိုဖြင့္လိုက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့နံရံမွာ အုတ္နီခဲနဲ႔ေရးထားတဲ့ အမည္မသိ ေနာင္ေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ကဗ်ာေလးကို အမွတ္တရအေနနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
“ေနပူေလတိုက္
ေျမြေပြးကိုက္သည္
လူမိုက္ေနသည့္ အမ္အိုင္တီ”
ကိုလူေအး

၁၉၉၈ ေမလ ၂၀ ရက္ တို႕ေတြရဲ႕ဘဝေတြကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး သတိရေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ အခု ၁၀ ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္သြားၿပီ။ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ကလဲ လမ္းတစ္ဝက္မွာ လမ္းခြဲသြားၾက။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ခရီးဆံုးထိ အတူတူလိုက္ပါ။ ရထားတစ္စီးတည္း အတူတူေတြရွိသလို၊ အရင္ေရာက္ႏွင့္တဲ့လူ၊ ခရီးႏွင္ေနဆဲလူေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရထားေပၚကေနခြဲခြာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးစီးၿပီး တျခားမွာ။ ကံဆိုးရွာတဲ့ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘဝရထားကေန အၿပီးဆင္းသြားရရွာၿပီ။ အေႀကြေစာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ တို႔အားလံုး စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ေကာင္းမြန္ရာေရာက္ဖို႕ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။ သဘာဝအရ ရထားတစ္စီးတည္း ခရီးသြားေဖာ္အခ်င္းခ်င္း ပိုရင္းႏွီးလာၾက။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာတစ္ခုက က်န္တဲ့လူေတြနဲ႕လဲ အခင္အမင္မပ်က္၊ ေတြ႕တာနဲ႔ အရင္လိုပဲ ဖက္လွဲတကင္း။ ရထားေပၚက အမ်ားစုက same class မွာစီးလို႕။ တခ်ိဳ႕ကလဲ special class မွာေပါ့။ special class က တခ်ိဳ႕ေတြ (အရမ္းကို နည္းပါတယ္)ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈ႕ေတြကို ေတြ႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက တအံ့တၾသနဲ႕ေပါ့။ လူ႕သဘာဝမို႕ နားလည္ ေပးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ရထားေပၚကလူတခ်ိဳ႕က အမိေျမမွာ က်ရာတာဝန္ကိုထမ္း၊ တခ်ိဳ႕လဲ အေဝးတစ္ေနရာမွာ အမိႏိုင္ငံအတြက္ ခ်စ္ေသာေျမကိုခြဲခြာ ပညာရင္ႏို႕ေသာက္စို႕ဖို႔ ေရာက္ေနၾကေလရဲ႕။ ျခေသၤ့ကၽြန္းႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘ႑ာရွာ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ ႏိုင္ငံကို အက်ိဳးျပဳဖို႕ ျပန္လာၾကလိမ့္မယ္။ အားလံုးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္မိေတာ့ တခ်ိဳ႕လဲ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့လမ္းအတြက္ ပိတိေတြျဖာ၊ ဂုဏ္ေတြယူလို႔၊ တခ်ိဳ႕က စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ၊ အနိစၥတရားကို အၿမဲဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းေနရတဲ့့ ဘဝေတြအတြက္ စိတ္ဓာတ္ေတြက်၊ ကိုဇနိရဲ႕ “စာေတြသင္ ဘြဲ႕ေတြရ အလုပ္ေတြလုပ္တဲ့အခါမွာ“ ထဲကလို ခံစားရသူေတြလဲ မရွား။ ရထားေပၚက ခြဲထြက္သြားသူေတြကလဲ ရုန္းကန္ဆဲလူက အားမာန္ အျပည့္နဲ႕ ရုန္းကန္၊ ေအာင္ျမင္ၿပီးသူေတြက ေပ်ာ္မဆံုး၊ ခြဲထြက္မိလို႔ ေနာင္တ ရသူက ရလို႔ေပါ့။ အမ်ားစုက တစ္ကိုယ္တည္း ခရီးဆက္၊ တခ်ိဳ႕တေလက ေဘးမွာ အားေပးမဲ့ ၾကင္ေဖာ္အျပင္ အိမ့္ဆည္းလည္းေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႔။ အားက်တဲ့လူက အားက်လို႔။ ဘယ္လိုပဲ အေျခအေနေတြကြဲကြဲ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ဘယ္လိုပဲ မတူတူ၊ တို႕အားလံုးမွာ တူညီတာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တို႔ေတြအားလံုးၾကားမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္။ အဲဒီသံေယာဇဥ္နဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္နားလည္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပး၊ လက္တြဲေခၚရမဲ့သူကိုေခၚလို႔၊ ကူညီႏိုင္တဲ့သူကလဲ မျငင္းစတမ္း၊ ဘဝခရီးဆံုးတဲ့အထိ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားခ်င္ပါေသးတယ္။
စစ္ကိုင္းသူ

အားလံုးေသာ IT သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုခ်င္တယ္။ အျခားေမဂ်ာ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို လည္းသတိရေနပါတယ္။ဘရုတ္က်ေဖာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ခဏရခ်င္တယ္။ဆရာ/မေတြကိုလည္း ေက်းဖူးတင္ရင္း သတိေနမိတယ္။
စာကေလး IT

သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာေတာ႔မွ သတိရတယ္. ဒီေန႔ ကိုယ္တုိ႔ေတြ ဆံုခဲ႔ၾကတာ ဆယ္ႏွစ္ျပည္႔ၾကျပီေလ. စစ္ကိုင္းသူ. ကိုလူေအး. ေမာင္ျဖဴ. tmnတို႔ေတြနဲ႔ ဆံုၾကတယ္. လြမ္းတယ္ကြာ. ေက်ာင္းသားဘ၀ကို. ကုိအငဲသီခ်င္းနဲ႔ေျပာရရင္ လြမ္းမိတယ္ ဟုိးတုန္းက မႏၱေလးညလို႔ပဲ ေအာ္လုိက္ခ်င္ေတာ႔တယ္. မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္. တုိက္၀ါေဆာင္. ကေနာင္ေဆာင္. ကိုယ္တုိ႔ေတြနဲ႔ အသက္သြင္းခဲ႔တဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး အခုေတာ႔လည္း ကိုယ္တုိ႔နဲ႔ မသက္ေတာ႔သလိုပါပဲလား။ ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း တရားရစရာေတြမ်ားေနတယ္. အခုခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႔ ၾကိဳဆုိမႈေတြက ေအးစက္ေနတယ္. ကိုယ္တုိ႔ေတြေပ်ာ္ခဲ႔တဲ႔ Building 13 . Main Building. T1. T2. T3. T4. စတဲ႔ေနရာေတြေလ. ဘယ္လိုမွ မေမ႔နုိင္ေအာင္ပါပဲ. Main Building အေပၚထပ္က ကိုယ္တုိ႔ေတြရဲ႔စာသင္ခန္းေလးေတြ. Main Building ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ကိုလူေအး ကိုယ္႔ကိုလြယ္အိတ္ကုိင္ျပီး ရပ္ေစာင္႔ေပးရတဲ႔ေနရာေလ. ဟိဟိ. ထမင္းစားခ်ိန္ျပန္လာရင္ ဟိတ္ေကာင္ေတြခနေစာင္႔ဆုိျပီး လြယ္အိတ္ကိုင္ခုိင္းခဲ႔တဲ႔ေနရာေလးေတြ. ေျခရာေကာက္ရင္းနဲ႔ လြမ္းတယ္သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ. . ေနာက္ ေက်ာင္းေရွ႔က ေရနီေျမာင္း. တန္ေဆာင္တုိင္ မီးေျမာပြဲမွာ ေမာင္ျဖဴ. ကိုလူေအး tmn တုိ႔ဆီက မုန္႔ဘုိးေတာင္းခဲ႔တာေတြ. တုိ႔ေတြရဲ႔ ေမဂ်ာ ပုဂံ ေလ႔လာေရးခရီး ကေတာ႔ မေမ႔နုိင္ေအာင္ပါပဲဟာ. အားလံုးရဲ႔ စိတ္ထဲမွာလဲ အမွတ္ရေနမယ္လို႔ ကုိယ္ယံုၾကည္ေနပါတယ္ကြာ။ ကုိယ္တုိ႔ဆံုေနၾက Black and White လည္း မရွိေတာ႔ဘူးဟာ. ေနာက္ ဂိတ္ေပါက္၀က ကာရာအုိေကဆုိင္ေလးေရာ. အေၾကာ္ဆုိင္ေလးေရာ. ဘာမွမရွိေတာ႔ဘူး . ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာက တုိ႔ေတြရဲ႔ ရင္ထဲက ခင္မင္မႈေတြကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေပ်ာက္နုိင္ၾကဘူးဆုိတာ ကိုယ္ယံုၾကည္ေနတယ္ေလ. လြမ္းတယ္ကြာ. ေျပာရရင္ ကိုယ္နဲ႔ ကန္တင္းထုိင္ေဖၚထုိင္ဖက္ကေလးမ. ေပါ႔ဆိမ္႔တူတူေသာက္ေနက်ေကာင္မေလးေရာ. သူကေျပာပါတယ္. သူသာ ဘဲမရခဲ႔ရင္ ကိုယ္႔ကိုသတိရေနမယ္တဲ႔. ဘဲရသြားရင္မေသခ်ာဘူးတဲ႔ေလ. အဲလုိပါပဲဟာ. အခုေတာ႔လည္း ....ေနာက္ဆံုးႏွစ္ခြဲခါနီး ကုိယ္႔ရဲ႔ ေအာ္တိုစာအုပ္ထဲ လက္စြမး္ျပခဲ႔တဲ႔ tmn ရဲ႔ေဆးစြမ္းကလည္း မထက္ဘူးထင္တယ္. ကုိယ္႔ရဲ႔ weight က ဒီအတုိင္းက ဒီအတုိင္းပဲဟာ။ ကိုလူေအး. ေမာင္ျဖဴနဲ႔ tmn တုိ႔ေရ... မင္းတုိ႔ေတြ ကိုယ္တုိ႔ကိုစခြဲခါစက စုိင္းစုိင္းရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာဗီစီဒီထြက္တယ္ေလ. "တခ်ိဳ႔ေတြက ပူျပင္းတဲ႔ေဒသ. တခ်ိဳ႔ေတြက ေအးျမတဲ႔ေဒသ" ဆုိတဲ႔စာသားေလးကို နားေထာင္ရတုိင္း ကိုယ္အရမ္းလြမ္းတယ္ကြာ။ မေမ႔နုိင္ဆံုးကေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က ေမြးေန႔ပြဲေလ. မွတ္မိေနေသးတယ္. ေမာင္ျဖဴတစ္ေကာင္ ရည္းစားရျပီး မၾကာဘူး. ကိုယ္႔ေမြးေန႔ေရာက္တယ္. ကို္ယ္႔ေမြးေန႔မွာ လူစံုမွေက်နပ္မယ္ဆုိလုိ႔ ေမာင္ျဖဴတစ္ေယာက္ ကိုယ္႔ေမြးေန႔ကို ညေနထိေနေပးသြားတယ္. K4က်ေတာ႔ ေနမေကာင္းဘူး. ဗိုက္ေအာင္႔လို႔တဲ႔. ကိုယ္ျပဳတ္ေကၽြးတဲ႔ ေဟာ႔ေပါ႔. ကုိယ္ေၾကာ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြ. မင္းတုိ႔ေတြလည္း လြမ္းေနမယ္လုိ႔ ကိုယ္သိေနတယ္သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ. ကံမကုန္ရင္တုိ႔ေတြ ျပန္ဆံုၾကရမွာေပါ႔ေနာ္. အခုေတာ႔လည္း......
အားလံုးကိုလြမ္းေနတယ္...

နုိင္းနဒီ IT

သူငယ္ခ်င္းအားလံုးသတိရတယ္….
ပို့စ္ဖတ္ေတာ့ ပိုသတိရတယ္
၀မ္းသာတယ္…..
၀မ္းသာတာက ခုထိ အဆက္အသြယ္ေတြရေနလို့
၀မ္းနည္းတယ္….
၀မ္းနည္းတာက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ့ခြဲသြားလို့ ေနခဲ့ရတယ္
မလြန္ဆန္နိုင္တဲ့ ေသမင္းကသူငယ္ခ်င္းကို ခြင့္မေတာင္းပဲေခၚသြားတယ္
လြမ္းမိတယ္....
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရယ္
ပညာမ်ားစြာေပးခဲ့တယ္

အခန္းေဖာ္ရယ္….
အျမဲတန္း အတူရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ ေဖးမတယ္၊ ေမတၱာေပးတယ္၊ စာတူတူက်က္တယ္၊ ေနမေကာင္းရင္ေဆးတုိက္တယ္၊ ခုေတာ့အနားမွာဘယ္သူမွမရွိဘူး

အတန္းေဖာ္ရယ္……
စက္ဘီးေတြနဲ့တူတူသြားတယ္
စာေတြမသိရင္ရွင္းျပၾကတယ္၊ ခုေတာ့ တစ္နယ္ဆီမွာ

မန္းခ်ယ္ရီရယ္…..
ဒုတိယအိမ္ေလးရခဲ့တယ္၊ခုိလွံုခဲ႔ရတယ္၊
ျမိဳ့ထဲကျပန္လာရင္ သူ့အရိပ္ေရာက္တာနဲ့ အေမာေတြလြင့္သြားတယ္၊ ခုက်သူက သူစိမ္းဆန္တယ္၊အလည္သြားရင္ႏွုတ္မဆက္ေတာ့ဘူး၊ အသစ္ေတြနဲ့ေပ်ာ္ေနတယ္
အိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ရတယ္၊ ဒုတိယအိမ္ေလာက္ေႏြးေထြးမွူမရေတာ့ဘူး

ကေနာင္ရယ္္…….
အဲဒီမွာ ၁၅၀ဆိုတဲ့ အသိတူတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အျမဲအကူအညီေတြေပးခဲ့တယ္၊ မရွိအတူ ေ၀မွ်စားေသာက္ခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ ခုေတာ့ လွမ္းၾကည့္လဲ အဲအေဆာင္ မျမင္ရေတာ့တဲ့ေနရာေတြမွာ အဲဒီလူေတြ မေပ်ာ္လည္းေန ေပ်ာ္လည္းေန ေနၾကတယ္

ေရနီေျမာင္းရယ္……
အျမဲစီးဆင္းေနတယ္၊ ေရသြားခ်ိဳးခဲ့ၾကတယ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ေအာင္ သူကျပဳစားခဲ့တယ္၊ ခုေတာ့ သူနဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလဲမတြဲ ျဖစ္ေတာ့ဘူးၾကားတယ္

အေၾကာ္ဆိုင္ရယ္…..
သူငယ္ခ်ုင္းေတြ ညေနခင္းမွာ ဆံုနိုင္တယ္၊ ရယ္သံလြင္လြင္ေတြ ၾကားခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ ခုေတာ့သူက အသြင္ေျပာင္းသြားျပီ၊ လြမ္းစရာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ့ အားလံုးကိုလြမ္းမိတယ္…..
ငိုခ်င္လာမိတယ္….ဆက္မေရးႏိုင္ေတာ့ဘူး။

မဇနိ

ကေနာင္မင္းသားႀကီးမ်ိဳးဆက္ (သို႔) မွတ္မိေနေသာေန႔စြဲမ်ား
မႏၱေလးမွာေက်ာင္းတက္တုန္းက ပထမႏွစ္မွာ အေဆာင္နိမ္႔နိမ္႔ေလးေတြနဲ႔ ေျခာက္ေယာက္တစ္ခန္းေနရတယ္။ (အမွန္က ရွစ္ေယာက္တစ္ခန္း၊ ႏွစ္ေယာက္ကဆက္မတက္ေတာ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္းက ေျခာက္ေယာက္ခန္းျဖစ္သြားတာ) အဲဒီအေဆာင္ေတြကလဲ ေက်ာင္းသားေတြထားတဲ႔အေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုတိယႏွစ္ေယာက္ေတာ့မွ ေက်ာင္းသားေဆာင္မွာေနရတယ္။ ကေနာင္ေဆာင္တဲ႔။

အေဆာင္ကေတာင္ေျခမွာေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ ေတာင္ေျခဆင္ေျခေလ်ာအတိုင္းေဆာက္ထားတာ။ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ေပါ့။ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ ေအာက္ဘက္ကိုေလ်ာဆင္းသြားေလ မ်က္ႏွာက်က္ကပိုျမင့္သြားေလပဲ။ အခန္းေတြက ႏွစ္ေယာက္ခန္းေတြ။ အေဆာင္ကအရွည္လိုက္ေဆာက္ထားတာဆိုေပမယ့္၊ အတြန္႔အတြန္႔ေလးေတြနဲ႔။ အခန္းအက်ယ္က တစ္ခန္းနဲ႔တစ္ခန္းမတူေတာ့ဘူး။ က်ယ္တာေတာ့က်ယ္တယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ကုတင္တစ္လံုး၊ စာၾကည့္စားပြဲတစ္လံုး၊ ကုလားထိုင္တစ္လံုးေပးတယ္။ စာၾကည့္စားပြဲနားမွာေတာ့ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ မီးလံုးထိုးလို႔ရတဲ႔ ပလပ္ေခါင္းတစ္ခုရိွတယ္။ အခန္းအျပင္ဘက္မွာဝရန္တာေလးလဲပါတယ္။ ႏွစ္ခန္းတြဲရက္တစ္ခုကို ဝရန္တာတစ္ခုပါတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆိုက္မတူ၊ ဂိုက္မတူတဲ႔ ”ကိုခ်စ္”ဆိုတဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ေနတယ္။ ေက်ာင္းဝန္းထဲကအေဆာင္နာမည္ေတြက၊ ေရွးေခတ္နာမည္ေတြေပးထားတာ။ အစကေတာ့ “A, B, C, D” စသည္ျဖင့္ေပးတယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျပင္စည္၊ ကေနာင္၊ မကၡရာ၊ ေညာင္ရမ္းစသည္ျဖင့္ ျဖစ္ကုန္တာ။ အေဆာင္နဲ႔စာသင္ခန္းေတြက အေတာ္လွမ္းေတာ့ စက္ဘီးေလးေတြနဲ႔သြားၾကတယ္။ အသြားကေတာ့ ဆင္ေျခေလ်ာဆိုေတာ့ အသာေလးဆင္းသြားရံုပဲ။ အျပန္ကုန္းတက္ၾကရင္ေတာ့ နင္းေပေတာ့။ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ေလာက္ပါလာရင္၊ ပိုဆိုးေရာ။

အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို အေတာ္လဲစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္ကလာၾကသူေတြစုၾကတာဆိုေတာ့၊ လူေတြကလဲ အမ်ိဳးစံု၊ အသံစံု၊ ဓေလ႔အစံုပဲ။ အဲဒီၾကမွပဲ ျမန္မာစကားမွာ ျမန္မာေတြမသိေသးတဲ႔စကားလံုးေတြလဲရိွေသးပါလားဆိုတာ သိသြားေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာေခၚတဲ႔ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး (သို႔) ဓါတ္မီးကို အညာကတခ်ိဳ႕က ဒုတ္မီးတဲ႔၊ ပုရြက္ဆိတ္ကိုေတာ့ က်င္ေကာင္တဲ႔၊ ေစ်းႀကီးတာကို ေစ်းတန္တယ္တဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္သိတာက ပစၥည္းတစ္ခုတန္တယ္ဆိုရင္၊ ဝယ္လို႔သင့္ေတာ္တယ္ေပါ့။ သူတို႔ၾကအဲလိုမဟုတ္ဘူး၊ ေစ်းတန္လိုက္တာဆိုရင္၊ ေစ်းႀကီးတာ။ ”မဟုတ္ဘူး” လို႔ေျပာရင္လဲ ”မဟုတ္ဘူးရယ္”လို႔ေျပာတယ္။ တခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ”ဟုတ္တယ္”ကို ”ဟုတ္တယ္ဆရာ” လို႔ေျပာၾကတယ္။ ”တကယ္ေျပာတာ” ကို ”အတည္ေျပာတာ”တဲ႔။ ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ၾကေတာ့ ”ခ်” နဲ႔ ”ရွ”နဲ႔မပီဘူး။ အေဆာင္မွာ ”ခ်ည္ရည္ဟင္း”ခ်က္တယ္ဆိုရင္ ”ရွည္ရည္ဟင္း”ျဖစ္သြားေရာ။ ပခုကၠဴဘက္ကပုဂၢိဳလ္ေတြၾကေတာ့တစ္မ်ိဳး။ သူတို႔က “ေရတြင္း”ကို “ေရတြန္း”၊ “ခြန္”ဆိုရင္ “ခြင္”တဲ႔။ ကေလးဘက္ကတစ္ေယာက္ရိွေသးတယ္၊ “လြင္မိုး”ကို “လန္မိုး”တဲ႔။ ေျပာရရင္ေတာ့အစံုပဲ၊ ခ်င္းျပည္နယ္ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နာမည္က “တလြန္ဇထန္း”တဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကသူ႔ကိုေခၚေတာ့ “တမလြန္စခန္း”ျဖစ္သြားတယ္။ ရယ္လဲရယ္စရာေကာင္းတယ္၊ ခုၾကေတာ့လဲ လြမ္းစရာေလးေတြေပါ့။

အေဆာင္အဝင္ဝမွာက မေလးရွားပိေတာက္ဆိုလား အရြက္အရမ္းေၾကြတဲ႔အပင္ေတြက အေဆာင္ၿခံစည္းရိုးကိုတန္းစီစိုက္ထားတယ္။ ေလတိုက္ရင္ အဲဒီအပင္ေတြဆီက အနံ႔သိပ္မျပင္းတဲ႔အေမႊးနံ႔ေလးေတြရတတ္တယ္။ အဆာင္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ႔အစ္မကေတာ့ ဒီအပင္ေတြကိုသိပ္ၾကည္မွာမဟုတ္ေလာက္ဘူး။ သူ႔နာမည္ကေဒၚရွမ္းမတဲ႔။ အရပ္ပုပုေလးနဲ႔ မိုးလင္းရင္အေဆာင္ၿခံစည္းရိုးတေလွ်ာက္ေႀကြက်ေနတဲ႔ မေလးရွားပိေတာက္ရြက္ေျခာက္ေတြကိုလိုက္သိမ္းတယ္။ အေဆာင္မွဴးကလဲ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၿပီးသူတို႔ကိုလိုက္ခိုင္းတတ္တယ္။ အေဆာင္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ႔အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ရိွေသးတယ္။ သူ႔နာမည္ေတာ့မသိဘူး၊ သူကေတာ့သူ႔ကိုယ္သူ ေဒၚႀကီး၊ေဒၚႀကီးနဲ႔ေျပာတတ္တယ္။ ေဒၚႀကီးကေဆာင္ေကာ္ရစ္ဒါတို႔၊ အေဆာင္မွဴးအခန္းတို႔ကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးရတာ။ တစ္ခါေပါ့၊ အဲဒီေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းလို႔ထင္ပါရဲ႕ အေဆာင္အေပၚထပ္ကအခန္းလြတ္ေတြကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္းနဲ႔ ခုတင္လြတ္တစ္ခုေပၚမွာခိုးအိပ္ေနတာ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အေပၚထပ္ကိုေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေဒၚႀကီးအိပ္ေနတာကိုေတြ႔သြားတယ္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ေဒၚႀကီးက သူ႔ကိုအေဆာင္မွဴးနဲ႔ျပန္မတိုင္ဘို႔ ေမာင္ေက်ာင္းသားကိုေတာင္းပန္လိုက္ရတာအေမာ။ ေဒၚရွမ္းမနဲ႔ေဒၚႀကီးနဲ႔က အေဆာင္ကို ဟိုဘက္ျခမ္း၊ဒီဘက္ျခမ္းခြဲၿပီးသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ ေဒၚႀကီးကကြ်န္ေတာ္တို႔အေရွ႕ဘက္ျခမ္းကိုတာဝန္ယူရတာ။ ေဒၚရွမ္းမကေတာ့ အေဆာင္အေနာက္ဘက္ျခမ္းေပါ့။ ေဒၚရွမ္းမေယာက်္ားက အေဆာင္စားဖိုမွာအလုပ္လုပ္တယ္။ သူကလဲအရပ္ကပုျပတ္ျပတ္နဲ႔၊ စကားသိပ္မပီဘူး။

အေဆာင္အေစာင့္လုပ္ၾကသူေတြက အဖိုးႀကီးေတြ။ ဘိုးသိန္းတဲ႔၊ ဘိုးလံုးတဲ႔။ ဘိုးသိန္းကအရပ္ရွည္ရွည္၊ အသားျဖဴျဖဴ။ မ်က္လံုးမေကာင္းတာလား၊ ဘာလားေတာ့မသိဘူး၊ လူကိုၾကည့္ရင္၊ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီးေတာ့ၾကည့္တယ္။ သူက လူကသာေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ျဖစ္ေနတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔မိသေလာက္ ေဆးလိပ္တိုတစ္လိပ္က သူ႔လက္ထဲမွာအၿမဲရိွတယ္။ ဘိုးလံုးကေတာ့ အရပ္ပုပုေလး၊ အသားကလဲမည္းတယ္။ ကုလားလားေတာ့မသိဘူး၊ ကုလားအဖိုးႀကီးေတြနဲ႔အေတာ္ဆင္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က၊ ေန႔ဆိုင္း၊ညဆိုင္းခြဲၿပီး အေဆာင္ကိုေစာင့္ရတာ။ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔နဲ႔ေတာ့ေလေပးေျဖာင့္တယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့၊ တစ္ခါတေလညဘက္ အေဆာင္ျပန္ေနာက္က်လို႔ အေဆာင္တံခါးပိတ္ထားရင္ အဲဒီအဖိုးႀကီးေတြကပဲ အေဆာင္တံခါးေသာ့ကိုလာဖြင့္ေပးရတာကိုး။ ဘိုးလံုးကအသက္ႀကီးေနေပမယ့္၊ အခုထိစာဖတ္တုန္း။ သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ အၿမဲတမ္းစာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ့ရိွတယ္။ တစ္ခါေတာ့ သူ႔ခုတင္ေပၚမွာသြားထိုင္ၿပီး သူနဲ႔စကားေျပာရင္း သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္က စာအုပ္ကိုသြားႏႈိက္ၾကည့္မိတယ္။ ဘာစာအုပ္လဲေပါ့၊ ဒီအရြယ္ဆိုေတာ့ ဘာသာေရးစာေပေတြပဲေနမွာဆိုၿပီးၾကည့္လိုက္တာ၊ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ အခ်စ္ဝတၳဳစစ္စစ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာကိုက ေကာင္မေလးလွလွေလးပံုကိုဆြဲထားတာ။ သူလဲရွက္သြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္၊ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ သူ႔သမီးငွားထားတာကို အပ်င္းေျပဖတ္ဖို႔ယူလာတာတဲ႔၊ ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ယူသြားေလတဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္လဲရီခ်င္တာနဲ႔ မဖတ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ေျပာၿပီး သူ႔ဆီကထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဘိုးလံုးက ပုတီးလဲအေသစိပ္တာ။ ျခင္ရိုက္ရင္းလဲစိတ္တယ္၊ အိပ္ငိုက္ရင္းလဲစိပ္တယ္။

အေဆာင္နဲ႔ထမင္းစားေဆာင္နဲ႔က ငါးမိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ အရင္ကေတာ့ေက်ာင္းသားေတြအမ်ားႀကီးစာအတြက္လုပ္ထားတာလားေတာ့မသိဘူး၊ ထမင္းစားေဆာင္ႀကီးေတြက အေတာ္က်ယ္တယ္။ ကေနာင္ေဆာင္နဲ႔မကၡရာေဆာင္နဲ႔က ထမင္း၊ဟင္းခ်က္တဲ႔ဖိုကတစ္ခုတည္း။ ထမင္းစားေဆာင္ကလဲကပ္လ်က္။ အေဆာင္မွာဒိုင္ခံေကြ်းတာကေတာ့ ပဲဟင္းေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ပထမႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုးက ပဲဟင္းတစ္မ်ိဳးတည္းပဲေကြ်းတာ။ အသားဟင္းက ကိုယ့္ဘာသာကင္တင္းကေနမွာစားရတယ္။ မႏၱေလးတို႔၊စစ္ကိုင္းတို႔ကသူေတြကေတာ့ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ႔အေျခာက္အျခမ္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၾကက္ဥခ်က္တို႔၊ ဝက္အူေခ်ာင္းခ်က္တို႔၊ ဝက္သား၊အမဲသား၊ငါးတို႔ေကြ်းတယ္။ လူအမ်ားစာဆိုေတာ့ စားေကာင္းတယ္ရယ္လဲမဟုတ္ဘူး၊ စားျဖစ္တယ္ဆိုရံုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ထမင္းစားေဆာင္အဝမွာ အသားဟင္းဆိုင္ေလးေတြ၊ ရြာထဲကေနလာလာေရာင္းၾကတယ္။ အဲဒါေလးေတြကေစ်းလဲသက္သာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ကိုက္တယ္။ ဘယ္မွလဲသြားစရာမလိုဘူး၊ စားကာနီးမွာဝယ္စားလိုက္ရံုပဲ။ ပိုက္ဆံျပတ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကအေျခာက္အျခမ္းေလးကပ္စားလိုက္၊ မရိွေတာ့လဲ အေဆာင္ထမင္းဟင္းကို ပဲဟင္းနဲ႔ေမွ်ာခ်တဲ႔အခါလဲခ်ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာရယ္လို႔ေတာ့တစ္ခါမွမေတြးမိပါဘူး။ ဘိုင္ျပတ္လိုက္၊ထိုင္ငတ္လိုက္နဲ႔ ဒီလိုပဲေပ်ာ္ေနၾကတယ္။

လြန္ခဲ႔တဲ႔သံုးႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ကေနာင္ေဆာင္ကိုတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ေသးတယ္။ အၾကာႀကီးေနခဲ႔ဖူးေပမယ့္၊ အေဆာင္ရဲ႕ဆီးႀကိဳမႈကသူစိမ္းဆန္ေနသလိုပဲ။ အၾကာႀကီးခိုလံႈခဲ႔ဖူးတဲ႔ အမိရင္ခြင္ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ရင္ေငြ႔က ေအးစက္လြန္းလိုက္တာ။ ဒီအေဆာက္အဦးႀကီးက ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့သလိုလဲခံစားရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ျမဴးထူးတက္ၾကြတဲ႔အသံေတြနဲ႔ဖံုးလႊမ္းေနခဲ႔တဲ႔အေဆာင္ႀကီးက ခုေတာ့လဲေျခာက္ကပ္လို႔။ အၿမဲလိုလိုဆူညံေနခဲ႔တဲ႔ အေဆာင္ေကာ္ရစ္ဒါကလဲ တိတ္ဆိတ္လို႔။ အျပင္ဘက္ဆင္ဝင္မွာေတာ့ ႏြယ္ပင္ေလးတခ်ိဳ႕က အေပၚဘက္ေလသာေဆာင္ကိုတြယ္ကပ္တက္ေနေလရဲ႕။ ဆင္ဝင္ေဒါက္တိုင္ႀကီးေတြမွာလဲ ေရညွိတက္ေနတဲ႔ေရစီးေၾကာင္းႀကီးေတြနဲ႔။ အရင္ကရိွခဲ႔ဖူးတဲ႔အေဆာင္ေရွ႕ကေဘာ္လီေဘာကြင္းေလးကေတာ့ ခ်ံဳႏြယ္၊ပိတ္ေပါင္းနဲ႔ ျမက္ပင္ရွည္ရွည္ေတြနဲ႔ဖံုးအုပ္ေနတယ္။ ဒါကအေဆာင္တစ္ခုမွာရိွရမယ့္ဂုဏ္ပုဒ္ေတြမဟုတ္ဘူးေလလို႔လဲ၊ စိတ္ထဲမွာမခ်င္႔မရဲနဲ႔ေတြးေနမိတယ္။ ဘိုးလံုးကေတာ့ အရင္ထက္အိုစာသြားသလိုပဲ။ မ်က္ခံုးေတြေတာင္ျဖဴေနၿပီ။ အေပါက္ဖာထားတဲ႔ စစ္ဆြယ္တာအစိမ္းေလးကိုဝတ္လို႔ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထင္ အသံေတြေတာင္တုန္ေနသလိုပဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္အၾကားအာရံုေတြတုန္ယင္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ။ ။
ေမာင္ျဖဴ

သူငယ္ခ်င္းအားလုံးစိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ။
ေဘာမ္ေမွ်ာ္

“ေတြ႕ဆံုႀကံဳကြဲ ျဖစ္စၿမဲ“ တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ MTU ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ဆံုေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီေလ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကလဲ MTU မွာ ျပန္ခိုလွံဳေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ေျခခ်ခြင့္ရေပမဲ့ တခ်ို႕ကေတာ့ ထာဝရကို ခြဲခြာသြားၿပီေလ။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို သတိရပါတယ္။အခ်ိန္မတန္ခင္ခြဲခြာသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္လဲ အားလံုးဆုေတာင္းေပးၾကပါလို႔။
ေရႊငါး

ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြအား ပညာသင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးမ်ားအား လက္ဆယ္ျဖာထိပ္မွာ မိုးလို႔ ရွိခိုးပါတယ္ခင္ဗ်ား…
လြမ္းမိတယ္ ဟိုတုန္းက မႏၱေလးညေတြ… ဒီအခ်ိန္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႔အလယ္မွာ တမာပန္းေတြလဲ ပြင့္ေနေလာက္ပီ… သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ…ကန္တီးမွာလဲ အတူထုိင္ခဲ့ၾကတယ္… အတန္းအတူ လစ္ခဲ့ၾကတယ္.. ေဘာလံုးအတူ ကစားခဲ့ၾကတယ္္… မာရသြန္ေျပးပြဲမွာ အတူပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္… ႏိုက္စတာရီအတူ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္… ထန္းရည္ အတူေသာက္ခဲ့ၾကတယ္… ေက်ာင္းကထိန္ပြဲေတြမွာ ဒိုးပတ္အတူတီးၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုခဲ့ၾကတယ္… တန္ေဆာင္းမုန္းလျပည့္ည ဆီးမီးပူေဇာ္ပြဲေတြ… မီးပံုပ်ံလႊတ္ပြဲေတြမွာ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္… ေက်ာင္းစည္းကမ္းေဖာက္လို႔ ၀န္ခံကတိလက္မွတ္ေတြ လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ထိုးခဲ့ၾကတယ္… ဒီဇင္ဘာ(၂၅)ေရာက္တုိင္း ျပင္ဦးလြင္ကို ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ခဲ့ၾက တယ္… အီးစီ-အိုင္တီ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ပုဂံကို ဘုရားဖူးသြားခဲ့ၾကတယ္… တိုင္းမိသားစုအေနနဲ႔ မင္းကြန္းကို ဘုရားဖူးသြားခဲ့ၾကတယ္…စစ္ကိုင္းေကာင္းမႈေတာ္…ေရႊစံရာပြဲကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ေသး တယ္… အခုေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ေယာက္တစ္နယ္စီမွာေန ပိေတာက္နဲ႔ ခ်ယ္ရီပမာေလ ျဖစ္ေနပီေပါ့… ပထမႏွစ္က Calculus သင္တဲ့ဆရာၾကီးကိုလဲ သတိရတယ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးက စာရွင္းတာေတာ္တယ္… ဒုတိယႏွစ္ Drawing စာေမးပြဲကိုေတာ့ မေမ့ဘူး… ေန႔လည္မွာေျဖရတာ … ေနကပူ… ပံုေတြကဘာေတြမွန္းမသိ…စာရြက္ေပၚေခၽြးေတြက်… တတိယႏွစ္ Digital သင္တဲ့ ဆရာမ နဲ႔ A+ သင္တဲ့ဆရာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္ .. ဆရာလဲျဖစ္ပဲ… စတုတၳႏွစ္ Networking ကိုလဲ အဲဒီဆရာပဲ ဆက္သင္တာ… ပဥၥမႏွစ္ နဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ Control သင္တဲ့ဆရာမ နဲ႔ Dbase, OOP, Cryptography, Management, PLC, Data Communication သင္တဲ့ ဆရာမၾကီးေတြလဲ သတိရတယ္... အီးစီ-အိုင္တီ ဌာနမွဴးဆရာမၾကီး စာသင္ေတာ့ ဆရာမၾကီးက မင္းတို႔ နားေတာ့မလားလို႔ေမးရင္… ဟုတ္ကဲ့ဆိုေတာ့… ဆရာမၾကီးက မင္းတို႔ အိုင္က်ဴေတာ္ေတာ္ျမင့္လာပီိလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္… ဆက္သင္လို႔ရပါေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းတို႔ အိုင္က်ဴက အရမ္းနိမ့္တယ္ လို႔မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္… ကဲဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ… က်န္ခဲ့တာရွိေသးလဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ထပ္ျဖည့္ေရးၾကပါဦး။

ေမာင္လံုး

အမ္တီယူကိုေရာက္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္အၾကာမွာ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့…
ေတြ႔လိုက္ရတယ္ အေပါင္းအသင္းေတြကို…
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း မၿမီးငုတ္စိနဲ႔ ( ဘီအီးကို သံေယာဇဥ္ႀကီးၾကတာေလ)
တစ္ခ်ိဳ႕က အၿမီးေတြရွည္လို႔ ( ဘြဲ႔ေတြရၾကတာကို ေျပာတာပါ)
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း တြင္းနက္ႀကီးထဲကမထြက္ႏိုင္ေသး ( ဟိုေတာထဲေျပးရ၊ ဒီေတာထဲေျပးရ၊ ၿခံစည္း႐ိုးကို ခြေက်ာ္လို႔ေက်ာ္)
တစ္ခ်ိဳ႔ကလည္း ကြ်န္းေပၚေတြေရာက္…
တစ္ခ်ိဳ႕က တြဲေလာင္း…(ကေလးေတြနဲ႔)
တစ္ခ်ိဳ႕က ဗိုက္ေဖာင္း…( စားရေသာက္ရလို႔ ဗိုက္ေဖာင္းတာဟုတ္ဘူး၊ ဟီးဟီး ကေလးေတြရေတာ့မယ္သူေတြ…)
တစ္ခ်ိဳ႕ ကလည္း အဲဒါေတြကို သေဘာက်…
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေဟာက္သူေတြျဖစ္…
တစ္ခိ်ဳ႕ၾကလည္း အေငါက္ခံေတြထိလို႔…
ကဲေလ ဘယ္လိုေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္..
ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္မွာ တို႔ေတြ ျပန္ဆုံၾကေသးတာေပါ့ကြယ္။
ဇနိ

၁၀ႏွစ္ၿပည့္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း အဖြဲ႔ ေကာင္းမႈအတူလုပ္ၿပီး ကုသုိလ္ယူခဲ့ၾကတာေလးေတြေတာ့ ေၿပာခ်င္ေနတယ္...စၿပီးအမွတ္ရတာကေတာ့ ဒုတိယႏွစ္နဲ႔ တတိယႏွစ္ကူးခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းဂိတ္၀မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီး သင္ပညာေရးေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကုိ စာသြားသင္ေပးၾကတယ္ေလ...ဘယ္သူေတြစခဲ့ၾကလဲေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး...ေနာက္ပုိင္း ကေလးေတြကမ်ားလာ၊ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ မႏုိင္မနင္းၿဖစ္လာေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမႏွစ္ေယာက္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္စား စာသင္ေပးဖုိ႔ အကူအညီေတာင္းၿပီး လခသေဘာနဲ႔ တစ္လတစ္ေယာက္ကုိ ၁၀ စီစုၿပီး ကေလးေတြရဲ့ပညာေရးကုိ ကူခဲ့ၾကတယ္...အဲဒီတုန္းက ၁၀ ဆုိတာ လန္ဒန္ေဆးလိပ္တစ္လိပ္စာေပါ့...အဲဒီတုန္းက လကုန္ရက္ဆုိ ပုိက္ဆံတစ္ဆယ္ေကာက္ေကာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိ မွတ္မိေနၾကဦးမလားမသိ...ေနာက္ႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ ကေလးေတြမွာ စာသင္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္းမရွိတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၁၉၉၇၊ ၁၉၉၈ batch ေတြတစ္ေယာက္ ၅၀၀ စီစုၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ လွဴၿဖစ္ခဲ့တယ္...ကေနာင္အေဆာင္မွဴးမွလည္း...စာသင္ခုံတုိ႔ ဘလက္ဘုတ္တုိ႔ အလွဴေငြတုိ႔ ပါ၀င္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါေသးတယ္...လုိအပ္တဲ့ေက်ာင္းသုံးဖတ္စာအုပ္၊ စာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံေတြကုိ သီးသန္႔လွဴတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္...စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ ေရစက္ခ်ပြဲကုိ ဆရာၾကီးဦေက်ာ္ဆန္းလည္း တက္ေရာက္ ခ်ီးၿမွင့္ခဲ့ပါေသးတယ္...

မွတ္မိသေလာက္ ေနာက္လက်ေတာ့ သခ်ာၤဆရာမၾကီးေဒၚႏုႏု တဆင္႔ ေရတံခြန္ေတာင္ဆရာေတာ္ဘုရားက ေစတီတည္ဖုိ႔ အလွဴခံတဲ႔အခ်ိန္၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း စာသင္ေဆာင္ေဆာက္ဖုိ႔လွဴထားတာ ၿပီးခဲ့တဲ့လကဆုိေတာ ဘတ္ဂ်က္ၾကပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ...ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၿဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားလွဴခဲ့ၾကတယ္ေလ...ခုခ်ိန္ ေရတံခြန္ေတာင္ ကုိေရာက္တဲ့သူတုိင္းၿမင္ေနရတဲ့ မတ္တတ္ကုိယ္ေတာ္ေတြဆုိတာ...ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေစတီလွဴၿပီးမွ တည္ထားတဲ့ကုိယ္ေတာ္ေတြပါ...ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေစတီကိုေတာ့...ေတာင္ေၿခေရာက္ရင္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ဖူးႏုိင္ပါတယ္...ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ဆူဘုရားေတြရဲ့ အမုိးေပၚကေစတီသုံးဆူမွာ...ဘယ္ဘက္အစြန္က ေစတီကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၁၉၉၇ batch ေတြရဲ့ကုသုိလ္ ပဲၿဖစ္ပါတယ္...

ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ...အားလုံးသိတဲ့ ပါခ်ဳပ္ရုံးတည့္တည့္က ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ဓမၼာရုံေလးမွာ သီတင္းသုံးေနတဲ့ ၿမတ္စြာ ဘုရားပလႅင္ေတာ္လွဴဖုိ႔ၿဖစ္လာတာပါပဲ...အစကေတာ႔ first batch့ အားလုံး အမွတ္တရအေနနဲ႔ တကၠသုိလ္ဓမၼာရုံကုိ ၿပဳၿပင္ဖုိ႔ မတည္ေငြထည့္မလုိ႔ပါပဲ...ေနာက္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ့ ဘ႑ာေရးမွဴး ဆရာၾကီးဦးေဖသန္းရဲ့ အၾကံေပးခ်က္အရ...ပလႅင္ေတာ္လွဴဖုိ႔ၿဖစ္လာတာပါ... ပလႅင္ေတာ္ဆုိတာက ၿမတ္စြာဘုရားသီတင္းသုံးတဲ့ေနရာကုိ လွဴဒါန္းၿခင္းၿဖစ္တာၿဖစ္တဲ့အတြက္...ေနရာဌာနတည္ၿမဲၿခင္းဆုိတဲ့ အက်ိဳးတရားကုိ ရရွိႏုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့စကားအရ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာလည္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္ၿပီးဆုံးရင္ ကုိယ့္တာ၀န္က်ရာ ကုိယ္ထမ္းေဆာင္ရမယ့္အခါမွာ အလုပ္ေနရာအတည္တက် ၿဖစ္ခ်င္ၾကလိမ့္မယ္ဆုိၿပီး ပလႅင္ေတာ္လွဴဖုိ႔ ဆုံးၿဖတ္လုိက္ၾကတယ္...အဲၿပႆနာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ final စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာ ေရစက္ခ် လွဴဖုိ႔စီစဥ္ထားခဲ့ေပမဲ့...ဆရာၾကီးဦးေဖသန္းက လကုန္ရက္နဲ႔စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးရက္ မွားၿပီးစီစဥ္လုိက္ေတာ့...ေရစက္ခ်ပြဲကလူမသိသူမသိ ေၿခာက္တီးေၿခာက္ခ်က္နဲ႔ ၿပီးသြားပါေလေရာလား...ခုေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဓမၼာရုံ အသစ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ့ပလႅင္ေတာ္ၾကီးလည္း ပဏာရေနၿပီထင္ပါရဲ့...
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ အတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ သတိရလွ်က္….
ေျပာင္ႀကီး

ေကာ္နက္ရွင္မေကာင္းေပမယ့္ ထိုင္ဖတ္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးနဲ႔ အရာအားလုံးကို သတိရေနတယ္၊ လြမ္းတယ္။
မယ္သီတာ(EP)

Read more...