အိုးေဝ: July 2008

ဘြေႏၲာ နဲ႔ နံနက္ခင္းအလွ

>> Tuesday, July 29, 2008

ကၽြန္မတို႔ အညာေဒသၿမိဳ႕ေလးမွာ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ တန္ခိုးႀကီး ဘုရား ၃ ဆူနဲ႔ တျခားရပ္ကြက္တိုင္းမွာလည္း ဘုရားေစတီမ်ား တည္ထားကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ပညာ ဆည္းပူးႏိုင္တဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ ရွိပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ စာမသင္ဖူးရင္ ေက်ာင္းထိုင္လုပ္လည္း စာမတတ္ေသးဘူးလို႔ စာဆိုေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က စာသင္သားေတြ စာေပေလ့လာသင္ယူေနၾကေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားျပားလွတဲ့ အညာၿမိဳ႕ေလးပါ။ ၿမိဳ႕အလယ္မွာရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးကို အလယ္တိုက္၊ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဖ်ားမွာ ရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ကို အေရွ႕တိုက္နဲ႔ ၿမိဳ႕အေနာက္ဖ်ားမွာ ရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ကို အေနာက္တိုက္ရယ္လို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ ေခၚဆိုၾကပါတယ္။

မီးပြိဳင့္

>> Saturday, July 26, 2008

အခုစာေရးဆရာ Фазиль Искандер(ဖာဇီ(လ္) အီစကန္ဂ်ယ္) က Abkhazia တြင္ ၆၊မတ္လ၊၁၉၂၉ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕စာတပုဒ္ကို ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွ သင္ခဲ့ဖူးလို႔ အင္တာနက္မွာ လိုက္ရွာလိုက္ေတာ့ အခုဘာသာျပန္လိုက္တဲ့ အတိုတပုဒ္နဲ႔အတူ သူရဲ႕အျခားစာေတြလည္းကိုပါ ေတြ႔ပါတယ္။ အျခားစာေတြကိုလည္း ေနာက္အလ်င္းသင့္ရင္လည္း ဘာသာျပန္ပါဦးမယ္။ သူဟာ စာေပဆုမ်ားစြာရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေမာ္စကိုမွာ ေနထိုင္လ်က္ရွိပါတယ္။

မီးပြိဳင့္
ဖာဇီ(လ္) အီစကန္ဂ်ယ္

အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္လို ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဂ်ာမန္ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ဝင္အနည္းငယ္ပါတဲ့ ရုရွားကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ တည္းခိုတဲ့ ဟိုတယ္ကေလးကို ညမိုးခ်ဳပ္ေနာက္က်ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ လမ္းမကို ျဖတ္ကူးမယ္ဆိုေတာ့ မီးပြိဳင့္က အနီေရာင္ျပေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လမ္းမေပၚမွာ ေမာင္းေနတဲ့ကားမွ မရွိေတာ့ လမ္းကို ျဖတ္ကူးၾကမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေတြက လမ္းကူးဖို႔လုပ္ေတာ့ ဂ်ာမန္တခ်ိဳ႕ဆီက လမ္းကူးမွာကို မႀကိဳက္တဲ့အသံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ လူသြားလမ္းေပၚမွာ မီးစိမ္းကို ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ကားတစီးမွမရွိဘဲ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနပါတယ္။

အဲဒါက ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္၊ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဟိုးအနိမ့္ဆုံးမွာရွိေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေရးႀကီးအဆင့္အတန္းမွာ ရွိေနတာလား။ ဒါက ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားက ဖြင့္ေျပာမထားတဲ့ အမ်ားဆိုင္ရာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္လိုမ်ိဳး မဟုတ္ေပဘူးလား။

ျပည္သူေတြက မလိုက္နာေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္က လိုက္ၿပီးျဖည့္စည္းေပးရမဲ့ ကိစၥေတြရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ေစာင့္မၾကည့္ေပမယ့္လည္း ျပည္သူေတြက လိုက္နာျဖည့္စည္းရမယ့္ ကိစၥေတြလည္းရွိပါတယ္။

ျပည္ႀကီးသားပီသတယ္ဆိုတာက ကိုယ့္ေဆးလိပ္အစီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံးဆီကို သယ္သြားတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ့္အလုပ္ကေတာ့ သိပ္မကြာေဝးလွတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ျပာခံအမိႈက္ပုံးေတြ ထားေပးရမွာ မဟုတ္လား။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္မွ ျပည္သူတစ္ေယာက္က သူ႔ပုဂၢလိက အက်ိဳးအတြက္ ရဲေတြေစာင့္မေနေတာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေသာက္ၿပီးသား စီးကရက္ ဖင္စီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံးဆီကို သယ္သြားတတ္တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာကေတာ့ လမ္းမေပၚရဲေတြ ခ်ထားတာထက္ ျပာခံအမိႈက္ပုံးေတြ ပိုၿပီးခ်ထားေပးမယ္လို႔ သေဘာရပါတယ္။ အဲဒါမွသာ အက်ိဳးမ်ားေစတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ လက္ေတြ႕အလုပ္ပါ။

အဲဒါက ဘယ္လို စျဖစ္လာမွာလဲဆိုရင္ အထက္ကေန ေအာက္ကို၊ ေအာက္ကေန အထက္ကို ဆိုသလို တခ်ိန္တည္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုအျဖစ္ စဥ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ ျမင္သာထင္သာရွိတဲ့ ဥပမာတခုေျပာၾကည့္မယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ အားလုံးအတြက္ ျမင္သာထင္သာအရွိဆုံးတခုကေတာ့ (ဂ႐ုတစိုက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကို ႐ႈျမင္ၾကလိမ့္မယ္။) ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာပါပဲ။ ျပည္သူေတြက အာဏာကို႐ႈျမင္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုကို ဘာေတြျပန္ေျပာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ - "ေဟ့ ၾကည့္စမ္း မခိုးၾကဘူး။ ေဟ့ ၾကည့္စမ္း မလိမ္ညာၾကဘူး။ ၾကည့္စမ္း မေန႔က မွားခဲ့တယ္၊ ဒီေန႔မွာ (ေနာက္ႏွစ္မွ မဟုတ္ဘူး) မေန႔က မွားခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဝန္ခံမယ္။ ကိုယ့္ေဆးလိပ္ဖင္စီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံဆီကို သယ္သြားၾကေရာ။"

မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေဘက်င္း အိုလံပစ္

>> Thursday, July 24, 2008

က်ေနာ္ ဒီဘေလာ့ရဲ႕ ကြန္ထရီျဗဴတာ အသစ္ပါ။ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို လာၿပီးလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ အိုလံပစ္ပြဲ က်င္းပေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လူအမ်ားသိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာျဖစ္ေနေပမယ့္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံး အမွတ္တရဓာတ္ပုံေလးေတြ ၾကည့္ရေအာင္ ကုိယ္တိုင္႐ုိက္ထားတဲ့ ပုံတခ်ိဳ႕ရယ္၊ အင္တာနက္ထဲက ပုံတခ်ိဳ႕ရယ္ ရွာေဖြၿပီး ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။

ဒိုင္ယာရီ၏အေရာင္ျပယ္ျဖည့္စြက္ခြင့္

သူငယ္ခ်င္း ကိုလူေအးက တဆင့္ေပးပို႔လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဒိုင္ယာရီ၏အေရာင္ျပယ္ျဖည့္စြက္ခြင့္

ခံစားေပးခဲ့မိတာ ရင္နဲ႔ မဆ့ံေအာင္ပဲ
ဆႏၵေတြကိုထပ္တူခ်..
ကိုယ္ခႏၶာရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္စလို
အရိပ္တစ္ခုထက္ပိုေအာင္ထည့္သြင္း
ေနာင္တစ္ခ်ိန္အတြက္ အစားထိုး၀င္လာမယ့္
အလြမ္းသီခ်င္းကို ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းေတြနဲ့နင္းေဖ်ာက္ခ်င္ခဲ့တာ
ကိုယ္နဲ့ပတ္သက္တဲ့အလြမ္း
မင္းအတြက္အလွမ္းေ၀းလြန္းမွန္းသိေပမယ့္
နားလည္ရျခင္းဆိုတဲ့စည္းေဘာင္ထဲမွာ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ႏွစ္ျခိဳက္စြာေနရာယူထားခဲ့
မျဖည့္စြက္ႏိုင္ေတာ့မယ့္ကြက္လပ္ေတြအတြက္
မေတာင္းပဲေပးထားခဲ့တဲ့စိတၱွဇနာမ္ေတြအတြက္
ေၾကကြဲျခင္းသက္သက္က်န္ေနရစ္ပါေစ
သတင္းစကားေတြနားစြင့္ရင္း
အေ၀းကခ်စ္ျခင္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမဲ့ေက်နပ္ခ်င္ခဲ့သူ

ေကာက္ရုိးႏြယ္

ဝါတြင္း ဥပုဒ္ တစ္ရက္

>> Tuesday, July 22, 2008

ဝါတြင္း ဥပုဒ္ တစ္ရက္ က မိုးဦးက်၏ နံနက္ခင္းသည္ ရြက္ႏုစိမ္းတို႔ျဖင္႔ ျမေရာင္ သန္းေနသည္။ ေက်ာင္းအ၀င္၀ရွိ ဖြားဘက္ ေတာ္ပင္ၾကီးသည္ တစ္ပင္လုံး အပြင္႔မ်ားျဖင္႔ ကၽြန္မကိုဆီးၾကိဳေနသည္။ မုဒ္ဦး၌ တရုတ္စံကား ပြင္႔မ်ားမွာ ပြင္႔တစ္ခ်ိဳ႔၊ ေၾကြတစ္ခ်ိဳ႔။
ပန္းစိုက္ခင္း အနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေတာ႔ စံပယ္ပြင္႔ လက္က်န္ တစ္ခ်ိဳ႔က ျဖဴေဖြးစြာ ပြင္႔လ်က္ ရိွေနေသးသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ လက္ဆြဲျခင္းထဲမွ ဆြမ္းခ်ိဳင္႔၊ ထမင္းခ်ိဳင္႔၊ စပ်စ္သီးအခ်ိဳ႔ႏွင္႔ လက္ဖက္အုပ္တို႔၏ အေလးခ်ိန္က မေသးေသာ္လည္း ေပါ႔ပါးေသာစိတ္ေၾကာင္႔ ေျခလွမ္းတို႔က သြက္၏။
စာခ်ေဆာင္၊ စာသင္ေဆာင္၊ ဆြမ္းစားေဆာင္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ မိေတာ႔

ဤသို႔ေခၚဆိုၾကေလသည္…

က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာျဖစ္တာေတြကို အေပ်ာ္ေရးခ်င္လို႔ပါ။ အခုေျပာခ်င္တာက အေခၚအေဝၚ ကိစၥ။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူၾကားက အေခၚအေဝၚေတြလည္း ဆိုေတာ့ ခ်စ္သူရည္းစားေတြၾကားက အေခၚအေဝၚေတြရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ေလ့လာမိသေလာက္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုေတြေခၚေဝၚၾကသလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ ေခၚရင္ ဘာေတြ ျဖစ္တတ္သလဲဆိုတာကို ေျပာခ်င္လို႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖြတယ္ထင္လည္း ဖြတယ္ေပါ့။ ေပ်ာ္ေစ ရႊင္ေစ ေရးထားတာဆိုေတာ့ စိတ္ဆိုးသြားေတာင္ ၿပဳံးၿပဳံးေလး စိတ္ဆိုးေပါ့ေနာ။

လူဆိုးကေလး

>> Monday, July 21, 2008

အန္တြန္ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ရဲ႕ အတိုေနာက္တပုဒ္ကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ Злой мальчик မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)က စာေတြကို အစုံေရးပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ ဘဝအျမင္ေတြကို ေရးသလို၊ ဖတ္လိုက္ရင္ ၿပဳံးေပ်ာ္သြားေစတဲ့ စာမ်ိဳးေတြလည္း ေရးပါတယ္။ တခါတေလၾကလည္း ဆရာ ဦးေအာင္သင္းေျပာတဲ့ ရယ္စရာ ေမာစရာ ဆိုသလို၊ ရယ္စရာ ၿပဳံးစရာေတြေနာက္က ရင္ေမာစရာေတြလည္း ပါေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္။ သူ ၁၈၆၀ မွာေမြးၿပီး ၁၉၀၄ မွာ ဆုံးသြားပါတယ္။ အခုအပုဒ္က ၁၈၈၃ မွာေရးထားတာပါ။ အခု ၂၀၀၈ ဆိုရင္ ဒီစာေရးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၅ႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ ႏွစ္ေတြ ၾကာလွၿပီ ဆိုေပမယ့္ သူ႔စာေတြက အခုေခတ္ဖတ္လည္း ေရွးက စာလို႔ မထင္ရပါဘူး။

အခုအပုဒ္မွာေတာ့ ကိုျဖဴနဲ႔ ကိုလုံးကို ေနရာ ေျပာင္းေပးထားပါတယ္။ မတရားရာ ေရာက္မွာ စိုးလို႔ပါ။

ဖို႔ရတယ္။ လူဆိုးကေလး ေမာင္လူေအးက ရမွန္းသိေတာ့ ပိုလိုခ်င္၊ ခဏခဏေခ်ာင္းလုပ္လာပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေနရာသြားသြား အဲဒီေကာင္က ေရာက္ႏွင့္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရတယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ တေႏြလုံးေနာက္က လိုက္ေခ်ာင္းလိုက္၊ အေမ့ကို တုိုင္ေျပာမယ္ေျပာလိုက္၊ လိုခ်င္တာေတြ ေတာင္းလိုက္လုပ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး နာရီဝယ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလို႔ ခ်စ္လွ်က္နဲ႔ ကံဆိုးေနသူ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဝယ္ေပးရတာေပါ့။

တစ္ခါ ညေနစာစားေနတုန္း ေမာင္လူေအးက အက်ယ္ႀကီးထရီၿပီး ကိုေမာင္လုံးဘက္လွည့္ၿပီး
- ဟဲ ဟဲ ေျပာလိုက္ရမလား။ ဘယ္လိုလဲ..

ကိုေမာင္လုံးခမ်ာ မ်က္နာႀကီး ရဲခနဲျဖစ္သြားသလို၊ မျဖဴလည္း ရွက္လို႔ ထမင္းစာပြဲကထၿပီး အခန္းထဲ အျမန္ ေျပးဝင္သြားေလရဲ႕။

မျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ၾသဂတ္(စ)လကုန္အထိ ကိုေမာင္လုံးက မျဖဴကို လက္ထပ္ခြင့္ မေတာင္းမျခင္း ဒီလိုအေနအထားႀကီးနဲ႔ ေနၾကရပါတယ္။ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆုံးေန႔တစ္ေန႔ေရာက္လာပါၿပီ။ ေမာင္လုံးက မျဖဴ႕မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီး လက္ထပ္ဖို႔ သေဘာတူခြင့္ရတာနဲ႔ ေမာင္လူေအးကို ရွာဖို႔ ပန္းၿခံထဲ ဆင္းေျပးသြားတယ္။ ေမာင္လူေအးကို ေတြ႕လည္းေတြ႕ေရာ ကိုေမာင္လုံး ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ၿပီး ေမာင္လူေအးေလး နားရြက္ကို ဆြဲလာတယ္၊ မျဖဴကလည္း အေပ်ာ္နဲ႔ ေျပးလာ ေမာင္လူေအးေလးရဲ႕ က်န္တဲ့ နားတစ္ဖက္ကို ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္က ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာေပၚ ပီတိေတြ ျဖာေနသလို၊ ေမာင္လူေအးေလးခမ်ာ နာလြန္းလို ေအာ္ငိုၿပီး ေတာင္းပန္ရွာတယ္။
- အကို အမတို႔ရယ္၊ ေနာက္ေနာင္က် မလုပ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေမာင္လုံးႏွင့္ မျဖဴ သည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်စ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေမာင္လူေအးေလး နားရြက္ကို ဆြဲရသည့္ေန႔ေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရေသာေန႔ မရွိပါဟု ေနာက္ပိုင္းတြင္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။

နာမည္ရင္းမ်ား

ေမာင္လုံး - အီဗန္ အီဗန္ႏိုဗိ(ခ်္)
မျဖဴ - အန္နာ ဆယ္မ်ိဳႏိုဗာ
ေမာင္လူေအး - ကိုးလ်ာ

ၿပဳံးေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစ။

>> Sunday, July 20, 2008

Youtube က ဖိုင္(၃)ခု ကို ဒီေန႔တင္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီဖိုင္ေတြကို ၾကည့္ဖူးတာ ၾကာပါၿပီ။ အဲဒါေတြကို ၾကည့္ဖူးတဲ့ သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ မၾကည့္ဖူးတဲ့ သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ၾကည္ၿပီးသားလူေတြလည္း ထပ္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးရယ္လိုက္ပါဦး။ မၾကည့္ရေသးတဲ့သူေတြလည္း ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္ပါဦး။ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသား (၂)ေယာက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ကလစ္ေတြ ယူက်ဴ႕မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သေဘာက်ရင္ ထပ္ရွာၾကည့္လိုက္ပါဦး။ အခုဟာက က်ေနာ္သေဘာက်တဲ့ အပိုင္းေတြပဲ တင္ထားတာပါ။

Kust Sireni (ေနာက္ဆုံးပိုင္း)

>> Thursday, July 17, 2008

ႏွင္းပန္းၿခဳံ (ေနာက္ဆုံးပိုင္း)
အလက္ဇန္းဒါ ကူပရင္
ႏွင္းပန္းၿခဳံ - ၁
ႏွင္းပန္းၿခဳံ - ၂

အစဆုံး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေပါင္ဆိုင္ကို သြားၾကတယ္။ ေစ်းျဖတ္တဲ့သူကလည္း လူ႔ဒုကၡေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မၿပဳံးမရႊင္မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ရတာ႐ုိးေနၿပီဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကလည္း သူ႔ကို သနားၾကင္နာလာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး။ သူက ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အေသအခ်ာ အၾကာႀကီးၾကည့္တယ္။ မလုံး ေဒါသေတာင္ စထြက္လာၿပီ။ တကယ္ပါပဲ စိန္လက္စြပ္ကို အက္စစ္နဲ႔တိုက္စားၿပီး စစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သုံး႐ူဘယ္(လ္)ပဲ ေစ်းေပးတာကိုး။

- ဒါ စိန္အစစ္ရွင့္။ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီးေျပာလိုက္တယ္။ - ဒါက (၃၇)႐ူဘယ္(လ္)တန္ပါတယ္ရွင္ ပိုက္ဆံေလးအဆင္ေျပတုန္းက ၀ယ္ထားတာပါ။
ေစ်းျဖတ္တဲ့သူက ဘယ္လိုမွ မခံစားရဘူးဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႔ မ်က္လုံးေလးကို စင္းထားတယ္။

၀ါဆုိလျပည္႔ေန႔

>> Wednesday, July 16, 2008

၁၇. ၀၇. ၂၀၀၈ ေန႔သည္ ၀ါဆုိလျပည္႔ေန႔ျဖစ္ပါသည္။
၀ါဆိုလျပည္႔ေနသည္ ဗုဒၶဘာသာႏြယ္၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕အတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ျမတ္ သေႏၶယူေသာေန႔၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေတာထြက္ေတာ္မူသည္႔ေန႔၊
ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာၾကားေတာ္မူသည္႔႔ေန႔တို႔မွာ ၀ါဆိုလျပည္႔ေန႔ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင္႔ ေရွးျမန္မာၾကီးတို႔က သေႏၶ ေတာထြက္ ဓမၼစက္ ေဟာျမြတ္ခါကို လ၀ါဆို။ ဟူ၍မွတ္တမ္း
တင္ခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ [ဆက္ဖတ္ရန္]

Kust Sireni - 2

ႏွင္းပန္းၿခဳံ (၂)
အလက္ဇန္းဒါ ကူပရင္

ႏွင္းပန္းၿခဳံ (၁) က ဒီမွာ။

- ဘယ္လို ေဆးစက္ေလးလဲ ကိုျဖဴ။ - သူမက ေနာက္တေခါက္ထပ္ေမးတယ္။
- ဟာ ကြာ ႐ုိး႐ုိးေဆးစက္ေလးပါ အစိမ္းေရာင္ေလး။ မင္းနားလည္လား၊ မေန႔ညက ငါ သုံးနာရီအထိ မအိပ္ဘဲနဲ႔ ၿပီးေအာင္လုပ္ရတာေလ။ ပုံကို လွလွပပဆြဲထားၿပီးသား။ အျခားလူေတြက ပုံက အေတာ္လွတယ္ ေသသပ္တယ္လို႔ေျပာၾကတာပဲ။ ညဥ့္နက္သည္အထိ ထိုင္ၿပီးလုပ္ရေတာ့ ပင္ပန္းလာတာေပါ့၊ ၿပီး လက္ေတြလည္း တုန္ယင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆးစက္က က်သြားတာ။ ေဆးသားထူထူ အေရာင္လြင္လြင္နဲ႔ အစက္ခ်မိတာေပါ့။ ဖ်က္ရင္းဖ်က္ရင္းနဲ႔ ပိုပိုႀကီးသြားတာ။ အဲဒါႀကီးကို ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္နဲ႔ အဲဒီေနရာမွာ သစ္ေတာ့အုပ္ပုံဆြဲဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာ။ အေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းဆြဲထဲ့လိုက္တာမ်ားကြာ၊ အဲဒီနားမွာ ေဆးစက္က်ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာင္ သိဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဒီေန႔ ပေရာ္ဖက္ဆာဆီကို ျပဖို႔ယူသြားတယ္။ - အင္း စစ္ဗိုလ္ေလး ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီနားခ်ဳံပုတ္ႀကီးကက ေပၚလာရတာလဲ။ - ငါ့အလုပ္က ဘယ္နားမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာကို တိတိက်က် ရွိတဲ့အတိုင္းတင္ျပရမွာမဟုတ္လားကြာ။ သူရယ္မလား မရယ္ဘူးလား မသိပါဘူးကြာ၊ သူက သိပ္တိက်တဲ့ ဂ်ာမန္ ပညာတတ္ လူကပ္ႀကီး။ ငါက သူ႔ကိုေျပာတာပဲ - ဒီေနရာမွာ အဲဒီခ်ဳံပုတ္ အေသအခ်ာကို ေပါက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သူကလည္း ျပန္ေျပာတာပဲ - မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒီေနရာကို ငါ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို သိသလိုသိေနတာ၊ ဒီခ်ဳံပုတ္ေတြ ရွိကိုမရွိဘူး။- ေျပာရင္ေျပာရင္းနဲ႔ ဆရာနဲ႔ ငါ့ၾကားမွာ စကားက အေျခအတင္ျဖစ္လာေရာ။- အခန္းထဲမွာက တျခားအရာရွိေတြလည္းရွိေနတာကိုး။ - ကဲ မင္းက အဲဒီေနရာမွာ ၿခဳံပင္ႀကီးရွိေနတာဆိုတာ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသခ်ာေနရင္ မနက္ျဖန္က် မင္းနဲ႔ငါ အဲဒီေနရာကို ျမင္းစီးၿပီး သြားၾကတာေပါ့။ မင္းပဲ အလုပ္ကို ေပါ့ေပါ့ဆဆလုပ္သလား၊ အရွိအတိုင္းပဲ ပုံကိုဆြဲသလားဆိုတာ ငါ မင္းကို သက္ေသျပရေသးတာေပါ့။

Kust Sireni

>> Tuesday, July 15, 2008

႐ု႐ွားစာေရးဆရာ အလက္ဇန္းဒါ ကူပရင္ကို သိတဲ့သူေတြလည္း သိၾကမယ္၊ မသိတဲ့သူေတြလည္း မသိၾကေလာက္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း အစကသိဘူး၊ အဲဒီဆရာေရးထားတာ တပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိတာ ။ ဘာသာျပန္ဆရာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဆရာေမာင္ထြန္းသူ ထင္တာပဲ။ စာအုပ္နာမည္က အိုလက္ဆီရာ ။ ဆရာ ကိုအန္ေအ၊ ကိုပီဆာက်ယ္ေပးလို႔ ဖတ္ဖူးတာ။ စာအုပ္က ေမာင္ျဖဴတို႔ဆီမွာ ေရာက္ေနတာ။ အခုရွိေသးလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုအန္ေအေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီစာေရးဆရာက ျမန္မာႀကိဳက္ကြတဲ့။ ကဲ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခုကို ဘာသာျပန္ဦးမယ္။ အရမ္းအရွည္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ဘာသာျပန္မယ္။ တပိုင္းခ်င္းပဲတင္ေတာ့မယ္။ အကုန္လုံးဘာသာျပန္ၿပီးမွ အရွည္ႀကီးတင္ရင္ ဖတ္တဲ့သူေတြကလည္း ပ်င္းေတာ့ မဖတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႐ု႐ွားနာမည္ေတြက ႐ႈတ္လို႔တဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ အခု ဘာသာျပန္မွာေတာ့ ႐ု႐ွားနာမည္ေတြ အစား ျမန္မာနာမည္ေတြ ထည့္သုံးထားတယ္။ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းလည္း မစဥ္းစားခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ အထြန္႔မတက္တဲ့ ကိုျဖဴနဲ႔ ကိုလုံးတို႔ နာမည္ေတြသုံးထားတယ္။ အခု အပုဒ္မွာေတာ့ ကိုျဖဴက ေယာက္က်ားေလးေနရာကေပါ့။ ကိုႀကီးလုံးကိုေတာ့ လုံးရာကေန ျပားေပးထားတယ္။ အဟီး။ ေနာက္တပုဒ္ျပန္လို႔ရွိရင္က် ႏွစ္ေယာက္ကို ေနရာျပန္လႊဲေပးမွာပါ။ အခုဘာသာျပန္မွာက Куст сирени - မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္အပိုင္းေတြကို စိတ္မရွည္လို႔ မေစာင့္ႏိုင္ရင္ သြားဖတ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။ сирень ဆိုတာက အဂၤလိပ္လိုဆို lilac တဲ့။ ဘလူးဖီးနစ္ရဲ႕ ႐ု႐ွား-ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာ ႏွင္းပန္းပင္ လို႔ ဘာသာျပန္ထားတာေတြ႔တယ္။ lilac ဆိုတာကို အဂၤလိပ္ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာက်ေတာ့ ပန္းအိ တဲ့။ ထားေတာ့ နာမည္က အေရးမႀကီးဘူး။ ပန္းကိုမ်က္လုံးထဲျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ သူက ခ်ဳံပုတ္ပင္မ်ိဳးပါ။ ကဲနာမည္ကေတာ့ ႏွင္းပန္းၿခဳံ လို႔ပဲတပ္လိုက္မယ္။

ႏွင္းပန္းၿခဳံ

ကိုႀကီးျဖဴတစ္ေယာက္ မိန္းမက တံခါးဖြင့္မေပးျခင္းကို တပင္တပန္း ေစာင့္လိုက္ရတာ၊ ကုတ္အက်္ီအရွည္ကိုလည္း မခြ်တ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းလွ်က္သားႀကီးနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲ တန္း၀င္သြားပါေရာလား။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ နဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားနဲ႔ ကိုက္ထားၿပီး၊ တြန္႔ေခါက္ေနတဲ့ မ်က္ခုံးေမႊးေတြနဲ႔ သူ႔ေယာက္က်ားရဲ႕ မႈန္သုန္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔၊ မိန္းမလုပ္သူက အဲဒီခဏမွာပဲ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ၊ အလြန္အမင္း စိတ္ညစ္စရာ အႀကီးႀကီးျဖစ္လာခဲ့ၿပီဆိုတာကိုေပါ့။ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး သူခင္ပြန္းေနာက္က အသာလိုက္သြားရတယ္။ အခန္းထဲမွာ ကိုျဖဴတစ္ေယာက္ တစ္ေနရာတည္းမွာ မလႈပ္မယွက္ရပ္၊ အၾကာႀကီး ေဒါင့္တစ္ေဒါင့္ကို ေငးေနပါေရာလား။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ႐ုံးအိတ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚလြတ္က်သြားၿပီး အဖုံးေတြပြင့္လွန္ထြက္ေနတာေပါ့။ လူႀကီးကေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ပစ္ခတ္ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြယွက္ထားၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ လက္ေတြအသံျမည္ေအာင္ခ်ိဳးေနပါလား။

ကိုျဖဴဆိုတာက အသက္ငယ္ငယ္၊ ခပ္မြဲမြဲ စစ္တပ္အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ လက္ခ်ာေတြ သြားနားေထာင္ၿပီး အဲဒီကေနအခုပဲ ျပန္လာတာေပါ့။ ဒီေန႔ သူက ပေရာ္ဖက္ဆာကို ေနာက္ဆုံးနဲ႔ အခက္ဆုံး လက္ေတြ႔အလုပ္တခုျဖစ္တဲ့၊ ေဒသေျမပုံတစ္ခု တင္ျပၿပီး ျပန္လာတာပါ။ အခုအခ်ိန္အထိကေတာ့ စာေမးပြဲေတြက ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ မယ္မင္းႀကီးမ-သူ႔မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ ဒီအလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆိုတာကို နားလည္တာပါ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္က စေျပာရမယ္ဆိုရင္ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ လုံး၀ကို မျဖစ္ႏိုင္သလိုမ်ိဳးႀကီးရယ္။ (၂)ႏွစ္ေတာ့ ခက္ခက္ခဲခဲကိုပဲ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး၊ တတိယႏွစ္ေရာက္မွ အတားအဆီးေတြအားလုံးက ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တာပါ။ မိန္းမသာမရွိရင္ေတာ့ သူမွာ ဘာခြန္အားမွမရွိေတာ့ဘူးရယ္၊ အကုန္လုံး လက္နဲ႔ပုတ္ခ်လိုက္သလို အားလုံးဆုံး႐ႈံးကုန္မွာပါ။

ဒါေပမယ့္ သူ႔မိန္းမ မလုံးက ေယာက္က်ားကိုစိတ္ဓာတ္အက်မခံပါဘူး၊ ရင္ထဲမွာ သတၱိေတြ အၿမဲတမ္းရွိေအာင္ အားေပးေနတာပါ။ ၾကည္လင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔၊ ဒီထက္မကပါဘူး ၿပဳံးရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ကို က်႐ႈံးမႈမွန္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္တတ္ေနပါၿပီ။ ကုိယ့္အတြက္ကေတာ့ ဘာမွမသုံးဘဲေခြ်တာၿပီး၊ ေခါင္းသုံးၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေယာက္က်ားအတြက္ အဖိုးနည္းေပမယ့္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစမယ့္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တာေတြကို သူမက ဖန္တီးေပးတာပါ။ သူလိုအပ္သလိုပါပဲ သူမကေတာ့ တခါတခါ သူရဲ႕ စားေရးမျဖစ္လိုက္၊ ပုံဆြဲေပးသူျဖစ္လိုက္၊ စာဖတ္ျပရတဲ့သူျဖစ္လိုက္၊ မွတ္မိေနေအာင္လို႔ အခါခါရြတ္ဖတ္ျပတဲ့သူျဖစ္လိုက္၊ ေနာက္ဆုံး ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ျဖစ္လိုက္ေပါ့။

ဘာသံမွမထြက္ပဲ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္၊ ႏိႈးစက္နာရီရဲ႕ နာရီလက္တံ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ေရြ႕လ်ားသံက ေႏွာက္ယွက္ေနတယ္။ ရင္းႏွီးၿပီးသားဆိုေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာအသံေပါ့။ တစ္..တစ္..ဒစ္ဒစ္ ဆိုသလိုပဲ၊ ပထမႏွစ္သံက အရွင္းနဲ႔၊ ေနာက္္တတိယေျမာက္အသံက်ေတာ့ ခပ္အက္အက္။ ဦးထုပ္ရယ္၊ ကုတ္အက်္ီကို မခြ်တ္ဘဲ ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ကိုျဖဴက ဒီဘက္ကိုလွည့္လာတယ္။ မလုံးကလည္း သူနဲ႔ ေျခႏွစ္လွမ္းအကြာေလာက္မွာ ထိထိရွရွခံစားရတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးလွလွေလးနဲ႔ အသာေလးပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ရပ္ေနရတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သတိထားၿပီး သူမကပဲ စေျပာရေတာ့တာပါေပါ့။ ဒဏ္ရာျပင္းျပင္းထန္ထန္ရထားတဲ့ လူနာအနီးက ကုတင္ႀကီးကို ေငးၿပီး စကားေျပာတတ္တာ အမ်ိဳးသမီးေတြပဲ မဟုတ္လား။

- ကိုျဖဴ ရွင့္အလုပ္ကဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပခဲ့လား၊ အေတာ့္ကို ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါးျဖစ္ခဲ့တာလား။
သူက ပုခုံးတြန္႔ၿပၿပီး ဘာမွလည္း ျပန္မေျဖပါဘူး။
-ကိုျဖဴ ရွင့္ဆြဲထားတဲ့ပုံက အပယ္ခံလိုက္ရတာလား။ ေျပာဦးေလ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ရမွာေပါ့။
ကိုျဖဴ သူ႔ဇနီးဖက္ကို အျမန္လွည့္လာၿပီး၊ ရင္ထဲမ်ိဳသိပ္လာရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ထုံးစံအတိုင္း ေဒါသသံႀကီးနဲ႔ ပူပူေဆြးေဆြးႀကီး စေျပာပါေလေရာ။

- ေအးကြာ ေအး အပယ္ခံရတယ္၊ မင္းဒီေလာက္ေတာင္ သိခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္။ မင္းတကယ့္ကို မျမင္ဘူးလား။ ခ်ီးမွပဲ အမႈိက္ပဲ။ - ပုံေတြထည့္ထားတဲ့ ႐ုံအိတ္ကို ေျခနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကန္ရင္ ေျပာတယ္။ - သြား အဲဒီအမိႈက္ေတြကို မီးဖိုထဲ သြားထည့္လိုက္ကြာ။ အလားကား ေက်ာင္း။ ေနာက္လဆို အျပစ္ဒဏ္အစြန္းအထင္းေတြနဲ႔ တပ္ရင္းကို ျပန္ရေတာ့မယ္။ ဒီေသာက္သုံးမက်တဲ့ အစက္ကေလးတစက္ေၾကာင့္ေပါ့ကြာ။

- ဘယ္လိုအစက္ကေလးတုန္း ကိုျဖဴရဲ႕။ က်မဘာမွ နားမလည္ရပါလား။
သူမက ကုလားထိုင္လက္ရန္းေလးေပၚထိုင္ၿပီး ကိုျဖဴ႕လည္ပင္းေလးကို ေပြ႕ဖတ္ထားတယ္။ သူက မ႐ုန္းဆန္ပါဘဲ၊ ေၾကေၾကကြဲကြဲႀကီး ေငးလက္စ ေထာင့္ကိုပဲ ဆက္ေငးေနေလရဲ႕။

ေနာက္အပိုင္းေတြကိုေမွ်ာ္ၿပီး ဖတ္ပါဦး။

ကာလိုမန္ပန္းၿခံ

>> Monday, July 14, 2008

ကာလိုမန္ပန္းၿခံဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အေဆာင္နားမွာပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္သြား နာရီ၀က္ဆိုေရာက္တာပါပဲ။ အဲဒီပန္းၿခံကို မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းၿခံအေၾကာင္းေတာ့ အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီမွာဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း သိသြားမွာပါ။ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕မွာ ဒီလို စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ေတာအုပ္ႀကီးနဲ႔ အလြန္က်ယ္၀န္းလွတဲ့ ပန္းၿခံရွိေနတာ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ အဲသလိုပန္းၿခံေတြ အျခားေနရာေတြမွာလည္း ရွိေသးတယ္။ သစ္ေတာပန္းၿခံေတြလို႔ေခၚတယ္ထင္တယ္။ မွတ္မိေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမာ္စကိုကို စေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ သြားႀကိဳတာ၊ သူေလယာဥ္ေပၚကၾကည့္ေနတာတဲ့ သစ္ေတာအုပ္ေတာ့ မနည္းပဲတဲ့၊ ေလဆိပ္နဲ႔ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕က အေတာ္ေ၀းသလားတဲ့။ အေတာ္ႀကီး ေ၀းလွတာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဲသလိုပဲ ဒီမွာက သစ္ပင္ေတြရွိပဲေနတာလား၊ မခုတ္လို႔က်န္ေနတာလား၊ ခုတ္မရလို႔က်န္ေနတာလား မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ ေဗာ္လဂါျမစ္ေဘးက အနားယူအပန္းေျဖစခန္းကို သြားေနတုန္းကလည္း မနက္လင္းလာရင္ ေတာထဲ ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။ ေလွ်ာက္သြား ဟိုရွာ ဒီရွာ၊ ဟိုသြား ဒီသြားေပါ့။ ျမစ္ေဘးမွာ ေလွေတြလည္းရွိေတာ့ ေလွေတြလည္း စီးလိုက္၊ ေရးကူးလိုက္ ေတာထဲသြားလိုက္ေနတာေပါ့။ ေဗာ္လဂါျမစ္ေဘးမွာ ေဗာ့ဒကာနဲ႔ သိပ္ဇိမ္က်တာ ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ လြမ္းလာၿပီ။ ေဗာ္လဂါျမစ္ကမ္းေဘး စခန္းပုံေတြေတာ့ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေနရာမွာသာၾကည့္ေတာ့ နက္ထဲရွာထားတာ။ အခုေတာ့ ကာလိုမန္ပန္းၿခံက ဓာတ္ပုံတခ်ိဳ႕ၾကည့္ပါဦး။ အလွႀကီးေတြေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး။ အမွတ္တရေပါ့ စိမ္းစိမ္းေလးေတြျမင္ရလို႔ မ်က္စိေအးသြားလည္း နည္းတာမွတ္လို႔ေနာ။

စာဖတ္ျခင္း

>> Sunday, July 13, 2008

က်ေနာ္ ႐ု႐ွားစာေတြ ဘာသာမျပန္ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္လုိ႔ အခု အန္တြန္ ခ်က္ေဟာ(ဗ္) ေရးထားတဲ့ “စာဖတ္ျခင္း”ဆိုတဲ့ အတိုတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ မူရင္း႐ု႐ွားလိုကေတာ့ ဒီမွာ ပါ။ ႐ု႐ွားလို စိတ္၀င္စားတဲ့သူေတြ ဖတ္ရေအာင္လို႔ပါ။ အရင္ကတည္းကလည္း ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕ ၀တၳဳအတိုေတြကို ဘာသာျပန္ဖူးပါတယ္။ အရင္က ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕ စာေတြကို ဘာသာျပန္ၿပီးတင္ထားတဲ့ လင့္ေတြကို ျပန္စုစည္းေပးပါဦးမယ္။

၁။ ကိုလူ၀ ႏွင့္ ကိုပိန္လွီ
၂။ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး (ကိုႀကီးလုံး ဘာသာျပန္ထားတာပါ။)
၃။ အေလာင္းအစား
၄။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္) ေျပာခဲ့ေသာ စကားအခ်ိဳ႕
၅။ Anton Pavlovich Chekhov
၆။ Dushechaka - A. P. Chekhov
၇။ Examination - A. P. Chekhov
၈။ Poprygunya - A. P. Chekhov
၉။ Proposal - A. P. Chekhov
၁၀။ My "SHE" - A. P. Chekhov

အခုတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ေရး၊ ဆရာေမာင္ထင္ဘာသာျပန္ထားေသာ၊ ဧရာ၀တီအင္တာနက္မဂၢဇင္း၊ရသလြင္ျပင္မွ လူ႔ပုတ္သင္ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ဘာသာျပန္ထားတာေတြက ေထာင့္ေထာင့္ႀကီးေတြျဖစ္ေန၊ အဓိပၸါယ္မေရာက္တာေတြရွိေနရင္ က်ေနာ့္ဘာသာျပန္ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ပါ။ စာေတြ အားလုံးကေတာ့ ႐ု႐ွားဘာသာကေနပဲ ဘာသာျပန္တာပါ။ မူရင္း႐ု႐ွားလို ဖတ္ရတာ ပင္ပန္းေပမယ့္ အရသာ ပိုရွိတယ္လို႔လည္း ထင္မိပါတယ္။ ႐ု႐ွားစာေတြဖတ္ျဖစ္ေအာင္ သင္လည္းေပး၊ ဘာသာျပန္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားလည္းေပးတဲ့ ႐ု႐ွားဘာသာသင္ဆရာမႀကီး Елена Викторовна Соловьева ကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္မိပါတယ္။

Prejudice

>> Thursday, July 10, 2008

က်ေနာ္ prejudice ဆိုတာကို ေျပာခ်င္ေနတာက ၾကာပါၿပီ။ prejudice ကို ႐ု႐ွားလို предрассудок လို႔ေခၚပါတယ္။ ျမန္မာလိုဆို ဘယ္စကားလုံးရွိသလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ သိတဲ့သူေတြ ေျပာျပေပါ့ေနာ။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ထဲမွာေတာ့ ေရေရရာရာ မသိဘဲ တင္ကူးရမ္းဆ၍ ဆုံးျဖတ္ျခင္း (သို႔) အဂတိ လို႔ေရးထားတယ္။ ထားေတာ့၊ ေျပာျပလိုက္ရင္ က်ေနာ္ေျပာေနတာ ဘာလဲဆိုတာကို သိသြားမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာ အေလ့ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ေရႊက်ီးသာရင္ ဧည့္လာတယ္ဆိုတာ။ (အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ သာတဲ့က်ီးကို မနက္က ေလာက္ေလးနဲ႔ပစ္ပါဆိုတာ၊ ရွင္နားမေထာင္ေတာ့ အခု ဧည့္သည္ေရာက္ေနၿပီ ဆိုၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဧည့္သည္ကိုထား၊ မီးဖိုထဲမွာ မိန္းမက ေယာက္်ားကို ဆူေနတဲ့ပုံ ကာတြန္းေလးကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္မိတယ္။) အဲသလိုေပါ့ အေၾကာင္းအရာ အေျခအျမစ္မရွိဘဲ စိတ္ထဲမွာ သာမန္အားျဖင့္ လက္ခံထားတာေလးေတြကို ေျပာတာပါ။ ဒီလို လက္ခံတယ္ဆိုတာေတြကလည္း အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ “ဒီလိုဆိုရင္ ဒါမ်ိဳးျဖစ္တတ္တယ္” ဆိုတာေတြက မွန္တာမ်ားလာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လက္ခံလာၾကတာေတြ ျဖစ္မယ္။

႐ု႐ွားဆိုတာ စက္မႈပညာဘက္မွာ ထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ႐ု႐ွားကိုေရာက္လာေတာ့ အဲသလို (Prejudice)တင္ႀကိဳခန္႔မွန္းနိမိတ္ေကာက္တာေတြ ႐ု႐ွားမွာ မရွိဘူးပဲ ထင္တာေပါ့။ ေနာက္မွ စာေတြသင္ရင္း အဲတာေတြ ေျပာလာေတာ့မွ သူတို႔လည္း ရွိတာပါပဲလားဆိုၿပီး သိလာတာပါ။ ႐ု႐ွားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က လမ္းသြားရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ သူ႔ေရွ႕က ေၾကာင္နက္တစ္ေကာင္ကမ်ား ျဖတ္ေျပးသြားရင္ အဲဒီလမ္းကို ဆက္မသြားဘူးတဲ့၊ နိမိတ္မေကာင္းဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ေရွ႕က အဲဒီလမ္းကို မသြားမျခင္းေပါ့။ တျခားတစ္ေယာက္က သူ႔ေရွ႕က ျဖတ္သြားၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဆက္သြားတယ္။ ျမန္မာေတြမွာလည္း ကိုယ္သြားမယ့္လမ္းမွာ ဖြတ္ျဖတ္ေျပးသြားရင္ သြားမယ့္လမ္း ဆက္မသြားခ်င္တာေတြ၊ လုပ္လက္စ အလုပ္ရပ္ျပစ္လိုက္တာေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။

ေနာက္တခုရွိေသးတယ္ ဒီ႐ု႐ွားမွာေပါ့၊ အျပင္ကေန အိမ္ကို ျပန္လာရင္၊ အိမ္ထဲ မ၀င္ခင္၊ တံခါး၀မွာ မတ္တပ္ရပ္၊ ေခါင္းေလးကို ေစာင္း (ဘယ္ဖက္လား၊ ညာဖက္လားေတာ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ဖက္ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။) ပုခုံးေပၚကို တံေသြးနဲ႔ေထြးသလို “ထြီ၊ ဖြတ္၊ ဖတ္” နဲ႔ လုပ္ေလ့ရွိသတဲ့။ လူတိုင္းေတာ့ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္မွာေပါ့ေနာ။ ဘာလို႔ အဲသလို လုပ္လဲဆိုေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြက အဲဒီပုခုံးဖက္ပါ ကပ္ပါလာတတ္လို႔၊ သူတို႔ကို ႏွင္ထုတ္တာတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ ကေလးေတြ အျပင္ကေန ေဆာ့ကစားျပန္လာရင္ အိမ္ထဲ တန္းမ၀င္ရဘဲ၊ လူႀကီးေတြက “ဟဲ့ ဟဲ့ ဖြ ဖီ” လုပ္ဦးဆိုလို႔ ေျခခါခါ လက္ခါခါနဲ႔ ဖြ ဖီ ဆိုၿပီးလုပ္ရတယ္။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ကပ္ပါလာမွာစိုးလို႔တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကေလးေပါက္စနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ညဖက္အျပင္ထြက္ရင္ ကေလးေလးနဖူးကို လူႀကီးေျခဖေနာင့္က ဖုန္မႈန္႔ေလးကို ယူသုတ္ေပးတတ္ၾကတယ္၊ အပ မမွီေအာင္လို႔တဲ့။

က်ေနာ္သိတဲ့ ႐ု႐ွား Prejudice ေနာက္တခုရွိေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိစၥတခုခုနဲ႔ အျပင္ကိုသြားရင္း လမ္းမွာ ေရဆိုင္ထမ္းလာတဲ့ သူနဲ႔ေတြ႕တယ္ဆိုပါေတာ့။ ေရဆိုင္းထမ္းလာသူရဲ႕ ေရပုံးထဲမွာ ေရမပါလာဘူးဆိုရင္ ကိစၥနဲ႔ အျပင္သြားတဲ့သူရဲ႕ ကိစၥရည္ရြယ္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ဘူးတဲ့။ ေရ အျပည့္ပါလာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ကိစၥအထေျမာက္ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ျမန္မာမွာေတာ့ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာပါေတာ့၊ ပိုက္ဆံအေႂကြးသြားေတာင္းမလို႔ ထြက္အလာ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က “ေဒၚႀကီး ဘယ္သြားမလို႔လဲ” ေမးရင္ အေမးခံရတဲ့ ေဒၚႀကီးက အေႂကြးေတာင္း ဆက္မထြက္ေတာ့ဘူးဆိုတာေတြေပါ့။

ျမန္မာမွာေတာင္ အထက္ပိုင္း၊ အလယ္ပိုင္း၊ ေအာက္ပိုင္း ေဒသေတြကြဲေတာ့၊ အရပ္ေဒသ တခုနဲ႔ တခု လက္ခံၾကတဲ့ တင္ႀကိဳခန္႔မွန္း နိမိတ္ေကာက္တာေတြ တူၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္က အဲဒါေတြကို အသိနည္းပါတယ္။ ေမြးလာတဲ့ သားဦးက စေနသားဆိုရင္ “သားဦးစေန မီးလိုေမႊ” ဆုိၿပီး အေဖလုပ္သူက ဒါးႀကီးထမ္းၿပီး သားေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္တာေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေတြလည္း Prejudice ေတြေနမွာေပါ့။ ေသာၾကာသား စကားမ်ားတယ္တယ္၊ အဂၤါသားသမီး သိပ္ေကာက္တတ္တယ္တို႔။ ေစာေစာက ေျပာသလိုပါပဲ တႏိုင္ငံနဲ႔ တႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံတခုထဲမွာကို တေဒသနဲ႔ တေဒသ၊ Prejudice တူတာေတြ ရွိသလို၊ မတူတာေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒီေတာ့ ဘေလာ့လာဖတ္သူ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို ကိုယ့္ေဒသက Prejudice ေတြ၊ သိထားတာေလးေတြကို comment ေရးလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ post ေရးလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျပရင္ မ်ားမ်ားသိရတာေပါ့ေနာ။ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ာ။

ပညာဒါန

>> Tuesday, July 8, 2008

မဇနိ
8 July 2008

ဒီကယူထားတာပါ။

အလွဴအတန္း ရက္ေရာၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့သူကလည္း မ်ားမ်ားလွဴၾကတယ္။ ပိုက္ဆံဆင္းရဲတဲ့လူကလည္း သူတတ္ႏိုင္တာေလးေတြ လွဴဒါန္းၾကတယ္ဆိုတာ ေရွးပေ၀သဏီကတည္းက အစဥ္အဆက္ ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ျမတ္ႏိုးစရာ အမူအက်င့္ေလးေတြပါ။ ဟိုးေရွးေခတ္တုန္းက ပုဂံျပည္မွာ မုဆိုးမေတာင္ ဘုရားတည္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပုဂံျပည္ေနရာအႏွံ႕ ဘုရားေစတီေတြ လက္ၫိွဳးထုိးမလြဲရွိေနခဲ့တာပါ။ ေခတ္ကာလေျပာင္းလဲလာေတာ့ ပိုက္ဆံရွာရခက္လာၾကေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးေတြ တႏိုင္တပိုင္ လွဴေနၾကတာပါပဲ။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့သူက လုပ္အားအလွဴေတြ ပါ၀င္မယ္ဆိုလည္း အင္မတန္ၾကည့္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္။ နည္းတာမ်ားတာအဓိကမထားဘဲ စိတ္ထားတတ္မယ္ဆိုရင္ မြန္ျမတ္တဲ့ အလွဴေျမာက္မွာပါ။

Subscribe to: Posts (Atom)

© Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP