ဘြေႏၲာ နဲ႔ နံနက္ခင္းအလွ

>> Tuesday, July 29, 2008


ကၽြန္မတို႔ အညာေဒသၿမိဳ႕ေလးမွာ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ တန္ခိုးႀကီး ဘုရား ၃ ဆူနဲ႔ တျခားရပ္ကြက္တိုင္းမွာလည္း ဘုရားေစတီမ်ား တည္ထားကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ပညာ ဆည္းပူးႏိုင္တဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ ရွိပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ စာမသင္ဖူးရင္ ေက်ာင္းထိုင္လုပ္လည္း စာမတတ္ေသးဘူးလို႔ စာဆိုေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က စာသင္သားေတြ စာေပေလ့လာသင္ယူေနၾကေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားျပားလွတဲ့ အညာၿမိဳ႕ေလးပါ။ ၿမိဳ႕အလယ္မွာရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးကို အလယ္တိုက္၊ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဖ်ားမွာ ရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ကို အေရွ႕တိုက္နဲ႔ ၿမိဳ႕အေနာက္ဖ်ားမွာ ရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ကို အေနာက္တိုက္ရယ္လို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ ေခၚဆိုၾကပါတယ္။


မနက္ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေလးက ေရႊဝါေရာင္သကၤန္းေတြ ျခံဳလႊမ္းေနပါေတာ့တယ္။ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးပါ။ ဒီေလာက္မ်ားျပားလွတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေန႔တဓူဝဆြမ္းကိစၥကိုလည္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္လွဴဒါန္းလာၾကတာ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဆြမ္းခံတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြမွာ ရပ္ကိုယ္ေတာ္ (အိမ္ေရွ႕တိုင္းမွာ ရပ္ေတာ္မူ ဆြမ္းခံပါတယ္) နဲ႔ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ (အိမ္အတြင္းဝင္ၿပီး ဆြမ္းခံရတယ္) ဆိုၿပီးရွိပါတယ္။ ရပ္ကိုယ္ေတာ္ေတြကေတာ့ အိမ္တိုင္းမွာ ဆြမ္းေလာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေလာင္းသည္ျဖစ္ေစ ရပ္ၿပီး အလွဴခံပါတယ္။ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္တိုင္းကို ဝင္အလွဴခံလို႔ မရပါဘူး။ အိမ္ေတြကိုလိုက္ၿပီး “ဆြမ္းခံႂကြခ်င္ပါတယ္ ဒကာမႀကီး"ဆိုၿပီး လိုက္ေျပာရပါတယ္။ လက္ခံမည့္အိမ္က လက္ခံပါတယ္ဘုရားဆိုရင္ ဒီအိမ္က ၿမိဳ႕ေလးမွာ သီတင္းသံုးေနထိုင္သေရြ႕ ဒကာ၊ ဒကာမျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီတာဝန္ယူတဲ့အိမ္က ခရီးထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း မတိုင္ခင္က ၾကိဳတင္ေလွ်ာက္ထားရပါတယ္။ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ေတြခရီသြားမယ္ဆိုရင္လည္း “ ဒကာမႀကီးေရ ဦးဇင္းေတာ့ ဘယ္ကို ဘယ္ႏွစ္ရက္ ႂကြအံုးမယ္" ဆိုၿပီး ေျပာသြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဆြမ္းခံတာ ၾကာလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ခရီးသြားမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေတြက ဝတၳဳေငြလည္း လွဴၾကတာေတြရွိပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔အတြက္ပါ။ ဆြမ္းခံတာၾကာေနၿပီး ခင္မင္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြဆိုရင္ ခရီးက ျပန္လာရင္ ဆြမ္းခံအိမ္က ဒကာ၊ ဒကာမေတြအတြက္ဆိုၿပီး လက္ေဆာင္ေတြ ပါလာတတ္ေသးတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းက မနက္အေစာ အမိႈက္လွဲၾက၊ ေရဖ်န္းၾကလုပ္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းခံႂကြရင္ အမိႈက္မရွိေစခ်င္လို႔ ကုသိုလ္ယူၾကတာပါ။ မနက္မွာ ဆြမ္းခူးဖို႔ ဆြမ္းဟင္းခူးခပ္ထားဖို႔ ပန္းကန္ေတြ ဆြမ္းအုပ္ေတြကို ညကတည္းက ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေရစစ္ထားရပါတယ္။ မနက္မွာ ဘာဟင္းေလာင္းလွဴမလဲဆိုတာ အိမ္ရွင္မေတြ အၿမဲစဥ္းစားေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔အေဖက “ဆြမ္းထက္ ဟင္းကို ဂရုစိုက္ခ်က္ၿပီး မ်ားမ်ားေလာင္းပါ"လို႕ အေမ့ကို မွာတတ္ပါတယ္။ အိမ္တိုင္းက ေန႔စဥ္ဆိုေတာ့ ဟင္းမက်က္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ဆြမ္းပဲေလာင္းလွဴၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြဆိုရင္ သပိတ္ထဲမွာ ဆြမ္းေတြျပည့္ေမာက္ေနၿပီး ဟင္းလ်ာမပါပါဘူး။ တခ်ိဳ႕အိမ္က်ေတာ့လည္း ဟင္းလ်ာကို တဇြန္းေလာက္ေလး ေလာင္းလိုက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ တခါတရံက်ေတာ့ တို႔ဟူးသုပ္ေလး တဇြန္းေလာက္ ေလာင္းလွဴလိုက္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အေဖက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေပါေပါမ်ားမ်ားခ်က္ပါ။ ဟင္းကို အေလးထားပါလို႔မွာတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကအိမ္ရွင္မေတြ ေစ်းဝယ္ရင္ေတာင္ “မနက္ဆြမ္းဟင္းအတြက္ေလ"၊ “မနက္ဆြမ္းဟင္းဘာမ်ားခ်က္ရပါ့" လို႔ ေျပာၿပိီး ေစ်းဝယ္ေနၾကတာ မၾကာခဏၾကားရပါတယ္။ သရက္သီးေပၚခ်ိန္ သရက္ခ်ဥ္ကို မျပတ္သိပ္ထားပါတယ္။ ဟင္းမခ်က္ႏိုင္တဲ့ေန႔ေတြမွာ သရက္ခ်ဥ္ေလးကို ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီးၿပီး ကဗ်ာကယာသုပ္ ကပ္လွဴႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ မနက္ခင္းဟာ ပဲျပဳတ္၊ တို႔ဟူး၊ ပဲပင္ေပါက္၊ အေပါင္းေၾကာ္ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ႔ ႏိုးထၾကပါတယ္။ ဒါမွလည္း ညက ဟင္းမစီစဥ္မိတဲ့အိမ္၊ မစီစဥ္ႏိုင္တဲ့အိမ္ေတြအတြက္ ဆြမ္းေလးခ်က္ၿပီး ပဲျပဳတ္သုပ္ေလးနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြၾကြလာတဲ့အခါ အရံသင့္ေလာင္းလွဴႏိုင္မွာပါ။ အေမက ျမင္းခြာရြက္သုပ္ဆိုလည္း အမ်ားၾကီး သုပ္ထားတယ္။ တခါတေလ ထူးထူးဆန္းဆန္း အသုပ္လည္း စီစဥ္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြမ်ားဆိုရင္ ေရွ႕က ဆြမ္းခံအိမ္ေတြ အမ်ားႀကီး ၿပီးလာတဲ့သံဃာေတာ္ရဲ႕ သပိတ္ဆိုရင္ ဘယ္နားကိုဟင္းခပ္ထည့္ရမလဲ အေတာ္စဥ္းစားယူရတယ္။ ဆြမ္းကေတာ့ ေလာင္းတယ္ေျပာရံု နည္းနည္းေလးေလာင္းလိုက္ရတယ္။

သာသနာထြန္းကားလွတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဘုရားပြဲေတြလည္း ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားပြဲေရာက္ရင္ ဆြမ္းသပိတ္လံုး ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းတာက မပါမျဖစ္အလွဴဒါန တစ္ခုပါ။ ဘုရားပြဲေတာ္ေတြမ်ားလွေပမယ့္ ေရႊကူဘုရားဆြမ္းသပိတ္ပြဲေတာ္ကိုေတာ့ တၿမိဳ႕လံုးက ပါဝင္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္ဘုရားပြဲေတာ္ေတြအတြက္က သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္အိ္မ္ေတြက ပါဝင္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆြမ္းသပိတ္ေလာင္းလွဴပြဲမတိုင္ခင္မွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေတြက တၿမိဳ႕လံုးလွည့္လည္ၿပီး ဆြမ္းသပိတ္ေလာင္းလွဴမည့္ စာရင္းေကာက္ခံပါတယ္။ စာရင္းေပးလိုက္တဲ့အိမ္ေတြကေတာ့ မပ်က္မကြက္သြားရေပမယ့္ စာရင္းမေပးလည္း ဘုရားပြဲရက္မွ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႕ လွဴမယ္ဆိုရင္ လွဴလို႕ရပါတယ္။ ေလာင္းလွဴမည့္အိမ္အေရအတြက္ရၿပီးရင္ တိုက္ႀကီး ၃ တိုက္အပါအဝင္ တျခားဘုန္ႀကီးေက်ာင္းေတြပါ သင့္တင့္မွ်တေအာင္ သံသာေတာ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကမွာ အလွည့္က်တဲ့ သံဃာေတာ္ကို မနက္အာရံုဆြမ္းသပိတ္ အလွဴခံသြားဖို႔ ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ပင့္ဖိတ္ခံရတဲ့ သံသာေတာ္က ဆြမ္းေလာင္းပြဲမနက္မွာ ဖိတ္စာလက္မွတ္ေလး ကိုင္ေဆာင္လာရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕အေမက ႏွစ္စဥ္သပိတ္လက္ခံတယ္။ လက္ခံၿပီးရင္ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြကိုလည္း “သပိတ္လက္ခံလား" ဆိုတာ ေမးၾကျမန္းၾက အေဖာ္စပ္ၾကပါတယ္။ ေရႊကူဘုရားဆြမ္းသပိတ္ကို ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ေဆာင္းလတစ္လရဲ႕ လျပည့္ေန႔မွာ ပို႕ေဆာင္ရတယ္။ လဆန္း (၁၄)ရက္ဆိုရင္ အေမတို႔ ေစ်းဝယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ရတာနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနပါၿပီ။ ဆြမ္းသပိတ္လံုးပုိ႔ခ်ိန္ကို ကၽြန္မဘာလို႔ သတိရသလဲဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔လမ္းေလးမွာ ကၽြန္မက အဓိကဇာတ္ေဆာင္လုပ္ခဲ့ရလို႔ပါ။ ဆြမ္းသပိတ္အတြင္းမွာ ဆြမ္းရယ္၊ ဟင္းလ်ာခြက္ အနည္းဆံုး (၅)ခြက္ပါပါတယ္။ ဆြမ္းသပိတ္ကိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေစ်းမွာ ဝယ္လို႔ရသလို ဘုန္းဘုန္းေတြဆီကလည္း ျပန္စြန္႔တတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြဆီသြားရင္ လွဴစရာေတြ ယူသြားလွဴၿပီး သပိတ္ျပန္စြန္႔တာ ယူလာရပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ခင္မင္ရာ၊ ကိုယ့္အိမ္ဆြမ္းခံႂကြေနတဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြဆီက သပိတ္ကို ယူၾကပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာ သပိတ္က ပံုေအာေနတဲ့အတြက္ သပိတ္ျပန္စြန္႔လိုက္တာက ကို္ယ္ေတာ္ေတြလည္း အလွဴပစၥည္းရပါတယ္။ ရလာတဲ့သပိတ္ကို သန္႔စင္ၿပီး ေရစစ္ထားရပါတယ္။ သပိတ္အသစ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရစိမ္ထားရပါတယ္။ သပိတ္အသစ္နံ႔ ေပ်ာက္ခ်င္လို႔ပါ။ ဘယ္ေလာက္သပိတ္ေတြေပါေပါ ေရႊကူဘုရားဆြမ္းသပိတ္ေလာင္းပြဲဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ သပိတ္အကုန္ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္က်မွ ေရာက္ရင္ သပိတ္မရေတာ့ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေစ်းကို သြားဝယ္ရင္လည္း အသစ္ေတြပါ ကုန္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တိုးႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေမကေတာ့ အိမ္ကို ဆြမ္းခံႂကြလာတဲ့ ဘုန္းဘုန္ေတြဆီ အရင္ေန႔ကတည္းက “ဘုန္းဘုန္း ၁၄ ရက္ေန႔ ညေန သပိတ္လာယူပါ့မယ္ဘုရား" ဆိုၿပီး စရံရိုက္ထားပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေနာက္ေန႔ စိတ္မပူရမွာကိုး။

သပိတ္အတြင္းက ဟင္းလ်ာခြက္ကို ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ဗာဒံရြက္နဲ႔ ဖက္ခြက္လုပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြက ဆြမ္းဟင္းခြက္ကို ပလပ္စတစ္၊ ဒန္ စတာေတြနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ခြက္ေတြကို ဝယ္ထည့္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲလိုခြက္ဝယ္ထည့္တာ ရွားပါတယ္။ ဗာဒံခြက္နဲ႔လုပ္တဲ့ ဆြမ္းဟင္းကမွ အနံ႔အရသာပိုေမႊးဆိုပဲ။ လဆန္း (၁၄)ရက္ေန႔ မနက္ဆိုရင္ တျခားအိမ္ေတြက ဗာဒံရြက္ေတြခူးၿပီး အိမ္ကို လာပို႔ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဗာဒံပင္မရွိပါဘူး။ လာပို႔တဲ့အရြက္ေတြကို ေရကန္ထဲမွာ စိမ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ အရြက္ေတြကို ေရစစ္ၿပီး အေၾကာေတြ သင္လိုက္ပါတယ္။ အေဖက ဝါးအစိမ္းကို ပါးပါးခုတ္လွီးၿပီး (၁)လက္မအရွည္ေလးေတြ ျဖတ္ထားေပးပါတယ္။ အနာအဆာမပါတဲ့ အရြက္ခပ္ႀကီးႀကီးေတြကို ေရြးထုတ္ၿပီး သံုးမွာပါ။ အရြက္ရဲ႕ေလးပံုတစ္ပံုအဖ်ားပိုင္းကို ကပ္ေၾကးနဲ႔ ခပ္ဝိုင္းဝိုင္းညွပ္ရပါတယ္။ အရြက္ (၂)ရြက္ကို အေခ်ာဖက္ကို အေပၚမွာထားၿပီး ၾကက္ေျခခတ္ပံု ထပ္လိုက္ပါတယ္။ ေထာင့္(၄)ေထာင့္ကို လိုက္ထပ္ၿပီး ခြက္ပံုေလး ေပၚလာေအာင္ခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ခ်ိဳးလိုက္တဲ့ေနရာမွာ ျဖတ္ထားတဲ့ႏွီးေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ တြယ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ လိုခ်င္တဲ့ ဗာဒံခြက္ကိုရပါၿပီ။

ဆြမ္းဟင္း (၅)ခြက္ အနည္းဆံုးလုပ္တာျဖစ္လို႔ လိုခ်င္တဲ့အိမ္ကို ေရတြက္ၿပီး လုပ္ရပါတယ္။ ပဲဟင္းနဲ႔ အသားဟင္းလို အဓိက ဟင္းေတြအတြက္ ခြက္ကို ႀကီးလုပ္ရပါတယ္။ အိမ္တအိမ္ကုိ ခြက္ႀကီး (၂)ခြက္ နဲ႔ ခြက္အေသး (၃)ခြက္စီ အနည္းဆံုးလုပ္ေပးရတယ္။ ကၽြန္မလုပ္တဲ့ ဗာဒံခြက္ကမွ လွတယ္လို႔ သူတို႔ေတြ ေျပာၾကတာပါပဲ။ တျခားလူေတြလုပ္ရင္ မလွလို႔ဆိုတဲ့ အစြဲေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္မဆီကမွ ရခ်င္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးလုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဗာဒံခြက္လုပ္ရင္းစားဖို႔ လက္ဖက္သုပ္ယူလာတဲ့သူလည္း ရွိတယ္။ မုန္႔ယူလာေပးတဲ့အိမ္လည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က လုပ္အားဒါနပါဝင္ခြင္႔ရလုိ႔ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၄ ရက္ေန႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္ဆို ဗာဒံခြက္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ လာကူလုပ္ေပးခ်င္တဲ့သူေတြကလည္း ေပါမ်ားလွပါတယ္။ ခြက္ေတြလုပ္ၿပီးသြားရင္ တျခားအိမ္ေတြက လာယူသြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မအေမကေတာ့ ညေနေစာင္းရင္ အသားဟင္းအိုးခ်က္ျပဳတ္ၿပီး မီးဖိုေပၚမွာ ႏွပ္ထားတယ္။ ပဲႀကီးဆံကို သန္႔စင္ထားတယ္။ ငါးရံ႕ေျခာက္ကို တံုးတစ္၊ ၾကက္သြန္နီကို ပါးပါးလွီးျဖန္႔ထားရတယ္။ ငရုတ္သီးနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴကိုလည္း အဆင္သင့္ေထာင္းထားရပါတယ္။ ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ကိုလည္း အဆင္သင့္ သန္႔စင္ထားပါတယ္။ ဟင္းလ်ာထည့္မည့္ ခြက္ေတြကိုေတာ့ ပဝါသန္႔သန္႔နဲ႔ေရသုတ္ၿပီး လင္ဗန္းမွာ ေမွာက္ထားရတယ္။ ညပိုင္းမွာ အားလံုးျပင္ဆင္ထားမွ မနက္မွာ စိတ္မေလာရမွာပါ။ ျပင္ဆင္မထားဘူးဆိုရင္ မနက္က်ေတာ့ ကသီကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ အားလံုးျပင္ၿပီးရင္ေတာ့ အေမတို႔ေတြ အိပ္ယာေစာေစာဝင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ မနက္သြားရင္ ဝတ္မည့္အဝတ္အစားေတြ အဆင္သင့္ထုတ္၊ အိမ္နားနီးခ်င္းအမေတြကို အိပ္ယာလွမ္းႏိႈးဖို႔ မွာၿပီးမွ အိပ္ယာဝင္ပါတယ္။

မနက္ (၂) နာရီေလာက္ဆိုရင္ အေဖက ဆြမ္းခ်က္ထဖို႔ အိပ္ယာက ႏိႈးသံၾကားရပါတယ္။ အေမက ဘြေႏၲာလွည့္တဲ့သူေတြ မလာေသးဘူး ျပန္အိပ္မယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ (၂) နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွ “ဆြမ္းခ်က္ရန္ထေတာ္မူၾကပါ၊ ဘြေႏၲာ သပၸဳရိသ အေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔" ဆိုၿပီး ဘြေႏၲာလွည့္တဲ့အဖြဲ႕ လာပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အဲဒီအသံကို အိပ္မက္လိုလိုၾကားၿပီး ျပန္အိပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္။ ဘယ္လိုလွည့္တာလဲ သိခ်င္ေတာ့ “ အေဖ မနက္က် သမီးကို ဘြေႏၲာလာရင္ ႏိႈးေနာ္"လို႔ အေဖကို မွာၿပီး အိပ္တယ္။ အေဖက ႏိႈးေပမယ့္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ယာမထပါဘူး။ မနက္လင္းရင္ေတာ့ “ ဟင္ အေဖကလည္း ႏိႈးပါဆို အခု မျမင္လိုက္ရေတာ့ဘူး" ဆိုၿပီး အေဖကို စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။ အေဖက တဟားဟားရယ္ၿပီး “အေဖႏိႈးတာ အေခါက္ေပါင္း မနည္းဘူး၊ သမီးမွ အိပ္ယာမထတာ" လို႔ ဆိုမွ ကိုယ့္အျပစ္ျဖစ္ေနေတာ့ သာသာေလးေနၿပီး “ ေနာက္တခါဆိုရင္ ေသခ်ာႏိႈးေနာ္၊ သမီး တကယ္ အိပ္ယာထမွာေနာ္" လို႔ ေျပာျပန္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တခါတည္း အိပ္ယာထဖူးပါတယ္။ ဘြေႏၲာၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ အိပ္ယာကထၿပီး အသာေလးေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တာ အံ႔ၾသရတယ္။ ကၽြန္မတို႔အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးေတြက ဖိုးသူေတာ္လို အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုေလးေတြဝတ္ၿပီး ေၾကးစည္ထမ္းထားတယ္။ အားလံုးက မနက္အိပ္ခ်င္မူးတူးပံုမဟုတ္ဘဲ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ႏိႈးေဆာ္ေရး ဟစ္ေအာ္ေနပါတယ္။ ရပ္ကြက္တိုင္းလွည့္တာဆိုေတာ့ ေစတနာအေလ်ာက္ ကူညီကုသိုလ္ယူၾကတာလို႔ အေဖက ေျပာဖူးပါတယ္။ ဘြေႏၲာသံၾကားရင္ အေမက မ်က္ႏွာသစ္ေနပါၿပီ။

အေမက ညကတည္းက ႏွပ္ထားတဲ့ အသားအိုးေတြ ျပန္ေႏႊး၊ ေနာက္မီးဖိုတခုမွာ ပဲဟင္းအိုးတည္ထားပါတယ္။ ၾကက္သြန္နီ၊ ငါးရံ႕ေျခာက္၊ ငရုတ္သီးေရာၿပီး ဘလေခ်ာင္ေၾကာ္ေၾကာ္ပါတယ္။ ငါးေသးေသးေလးေတြကို အိုးကပ္ခ်က္ထားတာက ဟင္းတခြက္ပါ။ အသားဟင္း၊ ပဲဟင္းနဲ႔ အခ်ဥ္တခုခု သုပ္တာရယ္ အားလံုးေပါင္း ဟင္း (၅)မ်ိဳးျဖစ္သြားပါတယ္။ ဆြမ္းကို သပိတ္တဝက္နီးပါး ထည့္ၿပီး အေပၚက ဟင္းလ်ာခြက္ေတြ စီထည့္ရပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီး ဖီးၾကမ္းလွလွႀကီးေတြကို သပိတ္ေပၚမွာ တင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အိ္မ္ေတြက ခ်ည္လက္သုပ္ပဝါအုပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း စကၠဴယပ္ေတာင္ေပၚမွာ ဝတၳဳေငြကို ေကာ္ေလးနဲ႔ကပ္ၿပီး သပိတ္ေပၚတင္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ခပ္စိမ္းစိမ္း ငွက္ေပ်ာသီးလွလွႀကီးေတြကို (၄) (၅) ရက္ ႀကိဳဝယ္ထားလိုက္တာ လျပည့္ေန႔ သပိတ္ပို႔အတြက္ အေတာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေမတို႔ အားလံုးျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အလွျပင္ရပါတယ္။ တခါတရံ မနက္ (၂)နာရီေလာက္ မီးပ်က္တတ္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ အလွျပင္ရပါတယ္။ အိပ္ယာက မထခ်င္ေပမယ့္ သနပ္ခါးေအးေအးေလး လိမ္းလိုက္ရင္ လန္းဆန္းသြားပါတယ္။ အိမ္နားက အမေတြအားလံုးလည္း အလွျပင္ေနၾကပါၿပီ။ အေမတို႔ လူႀကီးေတြက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးကိုင္ၿပီး သူ႔အိမ္က ဆြမ္းသပိတ္၊ ကိုယ့္အိမ္က ဆြမ္းသပိ္တ္ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈေနၾကပါတယ္။ “ဟယ္ အသားခ်က္က အေရာင္ေလးလည္း လွလိုက္တာ၊ သပိတ္အုပ္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖီးက ဘယ္ခ်ိန္က ဝယ္ထားတာလဲ၊ ငါးအိုးကပ္ဟင္းက ဆီျပန္ေလးေတာ့" ဆိုၿပီး ပီတိကုသိုလ္ယူၾကပါတယ္။

အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္လို႔ မနက္ (၃) နာရီခြဲေလာက္ဆို အိမ္နားက အမေတြစုၿပီး သပိတ္ပို႔သြားၾကတယ္။ မိနစ္(၂ဝ) ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာမလို႔ (၄)နာရီ မရွိတရွိမွာ ဘုရားကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမကို ေရာက္ရင္ ရပ္ကြက္တိုင္းက သပိတ္ပို႔လာသူေတြနဲ႔ ဆံုၾကပါတယ္။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း သူတို႔အေမကို ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကထားၿပီး သပိတ္ပို႔ ေကာင္မေလးေတြကို ၾကည့္ၾကတာလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ သပိတ္ပို႔လာသူေတြကို ဘုရားအဝင္မွာ ေဂါပက လူႀကီးမ်ားနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လုပ္အားလာေပးတဲ့ လူႀကီးေတြက ဆီးႀကိဳသပိတ္ယူပါတယ္။ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ ဇီးေတာ္ဖီ စတာေတြကို ေစတနာ့အလွဴရွင္ေတြက “သပိတ္ျပန္အကမ္း" ဆိုၿပီး လက္ေဆာင္ေတြ ျပန္ေပးပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ပုဝါေတြနဲ႔ ထည့္လို႔ မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လက္ေဆာင္ေတြ ရတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ထူးျခားတဲ့ လက္ေဆာင္က ဆားရည္စိမ္ဇီးျဖဴသီး အႀကီးႀကီးေတြကို တင္းေတာင္းႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီး လက္ေဆာင္ကမ္းေနတာပါ။ ကိုယ္ႀကိဳက္သေလာက္ ထည့္ယူသြားလို႔ ရပါတယ္။ သပိတ္ကို ဂရုတစိုက္ရြက္လာရေတာ့ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီေတာင္ ေခၽြးျပန္ခ်င္သလိုလို ေမာပါတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ဇီးျဖဴသီးဆားရည္စိမ္ေလး စားၿပီး ေရေအးေအးေသာက္လိုက္ရင္ ေမာလာသမွ် ေျပေပ်ာက္ေစပါတယ္။ အေမာေျပတဲ့အခါ ဘုရားကို အာရံုျပဳၾကပါတယ္။ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ စံပယ္ပန္း၊ ႏွင္းပန္း၊ သစ္သီးစံုေတြ ကပ္လွဴထားတာလည္း တပံုတပင္ဆိုေတာ့ ဘုရားဝတ္ျပဳရတာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။

မနက္ (၄)နာရီ (၁၅) မိနစ္ဆိုရင္ အလွဴခံမည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းသပိတ္ စတင္ဆက္ကပ္ေနပါၿပီ။ သံဃာေတြက မ်ားျပားလွတာေၾကာင့္ (၅)နာရီထိုးခါနီးမွ ဆက္ကပ္လို႔ ၿပီးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ကိုယ့္ဆြမ္းသပိတ္ကို မွတ္ထားၿပီး ဘယ္သံဃာေတာ္ဆီ ေရာက္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ ၾကည္ညိဳသဒၵါပြားပါတယ္။ မေစာင့္ႏိုင္တဲ့သူေတြက ဆြမ္းသပိတ္လံုးပို႔ၿပီး ျပန္လို႔ရပါၿပီ။ “ ဟယ္ ငါတို႔အိမ္က သပိတ္ကို ကပ္လွဴေနၿပီ" ၊ “ ဒါေတာ့ အမတို႔အိမ္ကေနာ္" လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးရင္ အခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ၿပီး ဘုရားအေနာက္ဘက္မွာ ႏွစ္ပါးသြားကေနတဲ့ ဇာတ္ပြဲကို ေငးေမာဖို႔ ေနရာေရႊ႕ၾကပါတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ေငးေမာၿပီးရင္ အိမ္ျပန္တယ္။ အေမက ထမင္းပြဲနဲ႔ ေစာင့္ေနေတာ့ ေမာေမာနဲ႔ ထမင္းေလြးၿပီး မနက္က မဝတဲ့ အိပ္ေရးကို ဆက္လက္အတိုးခ်မိပါေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဗာဒံဆြမ္းဟင္းခြက္ေတြအစား ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြ အစားထိုးေနၿပီ၊ စီးပြားေရးမေျပလည္တာက တမ်ိဳး၊ အလုပ္ေတြမ်ားေနတာက တဖံု၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဆြမ္းသပိတ္လံုးအတြက္ ဝီရိယလည္း မစိုက္ထုတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလို႔ အေမက ေျပာျပေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က အညာၿမိဳ႕ေလးမွာ ခံစားခဲ့ရတာေတြ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျပန္ရႏိုင္ပါအံုးမလားလို႔လည္း ေတြးမိေနပါေတာ့တယ္။

မဖနိ

Read more...

မီးပြိဳင့္

>> Saturday, July 26, 2008


အခုစာေရးဆရာ Фазиль Искандер(ဖာဇီ(လ္) အီစကန္ဂ်ယ္) က Abkhazia တြင္ ၆၊မတ္လ၊၁၉၂၉ မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕စာတပုဒ္ကို ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွ သင္ခဲ့ဖူးလို႔ အင္တာနက္မွာ လိုက္ရွာလိုက္ေတာ့ အခုဘာသာျပန္လိုက္တဲ့ အတိုတပုဒ္နဲ႔အတူ သူရဲ႕အျခားစာေတြလည္းကိုပါ ေတြ႔ပါတယ္။ အျခားစာေတြကိုလည္း ေနာက္အလ်င္းသင့္ရင္လည္း ဘာသာျပန္ပါဦးမယ္။ သူဟာ စာေပဆုမ်ားစြာရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေမာ္စကိုမွာ ေနထိုင္လ်က္ရွိပါတယ္။



မီးပြိဳင့္
ဖာဇီ(လ္) အီစကန္ဂ်ယ္


အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္လို ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဂ်ာမန္ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕ဝင္အနည္းငယ္ပါတဲ့ ရုရွားကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ တည္းခိုတဲ့ ဟိုတယ္ကေလးကို ညမိုးခ်ဳပ္ေနာက္က်ၿပီး ျပန္လာၾကတယ္။ လမ္းမကို ျဖတ္ကူးမယ္ဆိုေတာ့ မီးပြိဳင့္က အနီေရာင္ျပေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လမ္းမေပၚမွာ ေမာင္းေနတဲ့ကားမွ မရွိေတာ့ လမ္းကို ျဖတ္ကူးၾကမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေတြက လမ္းကူးဖို႔လုပ္ေတာ့ ဂ်ာမန္တခ်ိဳ႕ဆီက လမ္းကူးမွာကို မႀကိဳက္တဲ့အသံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ လူသြားလမ္းေပၚမွာ မီးစိမ္းကို ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ကားတစီးမွမရွိဘဲ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနပါတယ္။

အဲဒါက ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္၊ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဟိုးအနိမ့္ဆုံးမွာရွိေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေရးႀကီးအဆင့္အတန္းမွာ ရွိေနတာလား။ ဒါက ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားက ဖြင့္ေျပာမထားတဲ့ အမ်ားဆိုင္ရာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္လိုမ်ိဳး မဟုတ္ေပဘူးလား။

ျပည္သူေတြက မလိုက္နာေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္က လိုက္ၿပီးျဖည့္စည္းေပးရမဲ့ ကိစၥေတြရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ေစာင့္မၾကည့္ေပမယ့္လည္း ျပည္သူေတြက လိုက္နာျဖည့္စည္းရမယ့္ ကိစၥေတြလည္းရွိပါတယ္။

ျပည္ႀကီးသားပီသတယ္ဆိုတာက ကိုယ့္ေဆးလိပ္အစီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံးဆီကို သယ္သြားတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ့္အလုပ္ကေတာ့ သိပ္မကြာေဝးလွတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ျပာခံအမိႈက္ပုံးေတြ ထားေပးရမွာ မဟုတ္လား။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္မွ ျပည္သူတစ္ေယာက္က သူ႔ပုဂၢလိက အက်ိဳးအတြက္ ရဲေတြေစာင့္မေနေတာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေသာက္ၿပီးသား စီးကရက္ ဖင္စီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံးဆီကို သယ္သြားတတ္တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာကေတာ့ လမ္းမေပၚရဲေတြ ခ်ထားတာထက္ ျပာခံအမိႈက္ပုံးေတြ ပိုၿပီးခ်ထားေပးမယ္လို႔ သေဘာရပါတယ္။ အဲဒါမွသာ အက်ိဳးမ်ားေစတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ လက္ေတြ႕အလုပ္ပါ။

အဲဒါက ဘယ္လို စျဖစ္လာမွာလဲဆိုရင္ အထက္ကေန ေအာက္ကို၊ ေအာက္ကေန အထက္ကို ဆိုသလို တခ်ိန္တည္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုအျဖစ္ စဥ္းစားႏိုင္ပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ ျမင္သာထင္သာရွိတဲ့ ဥပမာတခုေျပာၾကည့္မယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ အားလုံးအတြက္ ျမင္သာထင္သာအရွိဆုံးတခုကေတာ့ (ဂ႐ုတစိုက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကို ႐ႈျမင္ၾကလိမ့္မယ္။) ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာပါပဲ။ ျပည္သူေတြက အာဏာကို႐ႈျမင္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုကို ဘာေတြျပန္ေျပာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ - "ေဟ့ ၾကည့္စမ္း မခိုးၾကဘူး။ ေဟ့ ၾကည့္စမ္း မလိမ္ညာၾကဘူး။ ၾကည့္စမ္း မေန႔က မွားခဲ့တယ္၊ ဒီေန႔မွာ (ေနာက္ႏွစ္မွ မဟုတ္ဘူး) မေန႔က မွားခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဝန္ခံမယ္။ ကိုယ့္ေဆးလိပ္ဖင္စီခံကို ျပာခံအမိႈက္ပုံဆီကို သယ္သြားၾကေရာ။"

မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

Read more...

ေဘက်င္း အိုလံပစ္

>> Thursday, July 24, 2008


က်ေနာ္ ဒီဘေလာ့ရဲ႕ ကြန္ထရီျဗဴတာ အသစ္ပါ။ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို လာၿပီးလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ အိုလံပစ္ပြဲ က်င္းပေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လူအမ်ားသိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာျဖစ္ေနေပမယ့္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံး အမွတ္တရဓာတ္ပုံေလးေတြ ၾကည့္ရေအာင္ ကုိယ္တိုင္႐ုိက္ထားတဲ့ ပုံတခ်ိဳ႕ရယ္၊ အင္တာနက္ထဲက ပုံတခ်ိဳ႕ရယ္ ရွာေဖြၿပီး ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။


ၾသဂုတ္လ၊ (၈) ရက္ေန႕ ေရာက္ရင္ ေဘက်င္း အိုလံပစ္ စေတာ့မွာပါ။ ေျပးခံုပစ္တို႕၊ ေဘာလံုးတို႕ ၿပိဳင္မယ့္ အားကစားကြင္းၾကီးေတြ အျပင္ ေဘက်င္းျမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတြရဲ႕ အားကစားရံုေတြကိုလည္း ၿပိဳင္ပြဲကြင္းေတြ အျဖစ္ အသံုးျပဳမွာပါ။ ေဘက်င္းၿမိဳ႕က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြရဲ႕ အားကစားရုံေတြတိုင္းမွာ ၿပိဳင္ပြဲ အားကစားနည္း တစ္ခုစီ က်င္းပပါတယ္။ က်ေနာ္ တက္ရတဲ့ေက်ာင္းမွာေတာ့ အေလးမၿပိဳင္ပြဲ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ေရကူးကန္ကိုလည္း Training အတြက္ အသံုးျပဳ မွာပါ။ ေအာက္က ပုံကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းထဲက အေလးမျပိဳင္ပြဲက်င္းပမယ့္ အားကစားရုံပါ။ အခုပုံကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ရိုက္လာတာပါ။

ဖြင့္ပြဲ က်င္းပမယ္႕ကြင္းသစ္

(တျခားကြင္းပံုေတြ ၾကည္႕ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ သြားၾကည္႕ပါ။)

ျပိဳင္ပြဲ ေနရာေတြဆီ သြားမယ့္ ကားေတြ အတြက္ လမ္းေတြကိုလည္းသီးသန္႕ခြဲထားပါ ေသးတယ္။


ကားေတြမွာ အိုလံပစ္ပြဲလာမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အဆင္ေျပေစဖို႔ ကားစပယ္ယာေတြ ကိုလည္း အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္ေအာင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေစာေစာစီးစီး ေလ့က်င့္သင္ေပးထားပါတယ္။ ဘတ္(စ)ကားေပၚမွာလည္း ထိုင္ခုံေတြကို အေရာင္ခြဲထားပါတယ္။ အဝါေရာင္ထိုင္ခုံေတြက ကေလး၊ ကိုယ္၀န္သည္၊ လူၾကီး၊ မသန္စြမ္းတဲ့သူေတြ အတြက္ပါ။ သူတို႔ေတြကို ဦးစားေပးဖို႔ တီဗြီေတြမွာလည္း မၾကာခဏ လႊင့္ၿပီး အသိေပး၊ပညာေပးပါတယ္။ taxi ေတြ၊ bus ေတြကိုလည္း တသုတ္ၿပီးတသုတ္ အသစ္လဲလဲသြားၿပီး၊ အခုဆိုရင္ ျမင္သမွ်ကားေတြ၊ တက္ကစီေတြဟာ အသစ္ေတြျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ အိုလံပစ္ မွာသံုးမယ္႕ ဘတ္စ္ကားေတြပါ။


အိုလံပစ္ အတြက္ အသစ္ေဆာက္ထားတဲ့ Beijing Airport Terminal ပါ။ ကမာၻ႕အၾကီဆံုးလို႕ ေျပာတာပဲ။




July 19 ရက္ေန႕က ဖြင္႕လိုက္တဲ့ Subway လိုင္းသစ္ပါ။
အိုလံပစ္ အားကစားျပိဳင္ပြဲက်င္းပမယ့္ ေနရာေတြကို သြားလာဖို႕ လြယ္ကူေအာင္ အဓိကထား ေဆာက္တာပါတဲ့။


၂၀၀၇ ေဖေဖၚဝါရီေလာက္ကတည္းက လမ္းဆံု၊လမ္းမ အထင္ကရေနရာေတြမွာ အိုလံပစ္အထိမ္းအမွတ္Board ေတြ ေထာင္ထားပါတယ္။


Volunteers က (၅၀၀၀၀၀)


ကိုယ္စားျပဳ အမွတ္တရ အရုပ္ (၅) ရုပ္


လက္မွတ္ (၅) မ်ိဳး


ဂုဏ္ျပဳမယ္႕ ဆုတံဆိပ္ ေတြက

(ျမန္မာ့ ေက်ာက္စိမ္း၊ ကမာၻကို လႊမ္းေစ ရမည္။)

ဆုတံဆိပ္ေတြကိုလိုခ်င္ရင္ေတာ့ ၀င္ျပိဳင္ၾကပါေနာ္။
က်ေနာ္ ကေတာ့ တီဗြီကေန အားေပးမယ္...

ဓာတ္ပုံေတြကို အင္တာနက္မွ ရွာေဖြထားတာျဖစ္ပါတယ္။

Read more...

ဒိုင္ယာရီ၏အေရာင္ျပယ္ျဖည့္စြက္ခြင့္


သူငယ္ခ်င္း ကိုလူေအးက တဆင့္ေပးပို႔လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဒိုင္ယာရီ၏အေရာင္ျပယ္ျဖည့္စြက္ခြင့္

ခံစားေပးခဲ့မိတာ ရင္နဲ႔ မဆ့ံေအာင္ပဲ
ဆႏၵေတြကိုထပ္တူခ်..
ကိုယ္ခႏၶာရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္စလို
အရိပ္တစ္ခုထက္ပိုေအာင္ထည့္သြင္း
ေနာင္တစ္ခ်ိန္အတြက္ အစားထိုး၀င္လာမယ့္
အလြမ္းသီခ်င္းကို ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းေတြနဲ့နင္းေဖ်ာက္ခ်င္ခဲ့တာ
ကိုယ္နဲ့ပတ္သက္တဲ့အလြမ္း
မင္းအတြက္အလွမ္းေ၀းလြန္းမွန္းသိေပမယ့္
နားလည္ရျခင္းဆိုတဲ့စည္းေဘာင္ထဲမွာ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ႏွစ္ျခိဳက္စြာေနရာယူထားခဲ့
မျဖည့္စြက္ႏိုင္ေတာ့မယ့္ကြက္လပ္ေတြအတြက္
မေတာင္းပဲေပးထားခဲ့တဲ့စိတၱွဇနာမ္ေတြအတြက္
ေၾကကြဲျခင္းသက္သက္က်န္ေနရစ္ပါေစ
သတင္းစကားေတြနားစြင့္ရင္း
အေ၀းကခ်စ္ျခင္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမဲ့ေက်နပ္ခ်င္ခဲ့သူ


ေကာက္ရုိးႏြယ္


Read more...

ဝါတြင္း ဥပုဒ္ တစ္ရက္

>> Tuesday, July 22, 2008


ဝါတြင္း ဥပုဒ္ တစ္ရက္ က မိုးဦးက်၏ နံနက္ခင္းသည္ ရြက္ႏုစိမ္းတို႔ျဖင္႔ ျမေရာင္ သန္းေနသည္။ ေက်ာင္းအ၀င္၀ရွိ ဖြားဘက္ ေတာ္ပင္ၾကီးသည္ တစ္ပင္လုံး အပြင္႔မ်ားျဖင္႔ ကၽြန္မကိုဆီးၾကိဳေနသည္။ မုဒ္ဦး၌ တရုတ္စံကား ပြင္႔မ်ားမွာ ပြင္႔တစ္ခ်ိဳ႔၊ ေၾကြတစ္ခ်ိဳ႔။
ပန္းစိုက္ခင္း အနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေတာ႔ စံပယ္ပြင္႔ လက္က်န္ တစ္ခ်ိဳ႔က ျဖဴေဖြးစြာ ပြင္႔လ်က္ ရိွေနေသးသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ လက္ဆြဲျခင္းထဲမွ ဆြမ္းခ်ိဳင္႔၊ ထမင္းခ်ိဳင္႔၊ စပ်စ္သီးအခ်ိဳ႔ႏွင္႔ လက္ဖက္အုပ္တို႔၏ အေလးခ်ိန္က မေသးေသာ္လည္း ေပါ႔ပါးေသာစိတ္ေၾကာင္႔ ေျခလွမ္းတို႔က သြက္၏။
စာခ်ေဆာင္၊ စာသင္ေဆာင္၊ ဆြမ္းစားေဆာင္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ မိေတာ႔


“ေအးေအး တကယ္ေစာင္႔ျဖစ္တယ္ေနာ္ ဝမ္းသာလိုက္တာ ”ဆိုေသာ အသံက အရင္ ေပၚလာျပီးမွ ဇလပ္ပန္းရုံမ်ားၾကားက ထြက္လာေသာ မလတ္ကိုေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္မမွာ မလတ္ကိုေတြ႔လ်င္ မေဖၚျပႏိုင္ေအာင္ ဝမ္းသာလွသျဖင္႔ ဘာမွမေျပာႏိုင္ပဲရွိ၏။ ေမေမ၏ “ငါ႔သမီး အေဖၚမင္ပုံမ်ား ဥပုဒ္ေစာင္႔တာေတာင္ အေဖၚေစာင္႔တဲ႔ေက်ာင္းမွ ေစာင္႔မတဲ႔ေအ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ”ဆိုေသာအသံကို ျပန္ၾကားမိေသး၏။
“ေပးေပး ငါဆြဲခဲ႔မယ္”
“မလုပ္ပါနဲ႔မလတ္ ”ကၽြန္မအေျပာ ေႏွးေႏွးေရွ႔တြင္ ျခင္းက မလတ္လက္မွာ ေရာက္ႏွင္႔၏။
“မလတ္ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနလဲ”
“အင္း နာရီဝက္ ေလာက္ေတာ႔ရွိျပီ။ မန္က်ီးရြက္သုပ္ ကမ္းဖို႔ လုပ္လာတာေလ၊ ေျမပဲဆန္ေထာင္းက သပ္သပ္ ပလပ္စတစ္နဲ႔ ထုပ္ယူလာျပီး ဥပုဒ္သည္ေတြ ေရာက္ခါနီးမွ ေရာေမႊျပီး သုတ္ရမွာမို႔ ေစာထြက္ခဲ႔တာ”
မလတ္က မန္က်ီးရြက္သုတ္ ကမ္းမည္ ဆိုပါလား။ ေက်ာင္းေပၚ ေရာက္ေတာ႔ မလတ္၏ မန္က်ည္းရြက္သုပ္ စတီးဇလုံၾကီးကို ေတြ႔ရ၏။ အခ်ဥ္သတ္ထားေသာ မန္က်ည္းရြက္မ်ားကို ပဲမႈန္႔ ၊ၾကက္သြန္နီ ပါးပါး၊ ေျမပဲဆံေထာင္းတြင္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆီခ်က္ ေလာင္းကာ သုပ္ထားသည္မွာ ျမင္ရုံႏွင္႔ စားခ်င္ဘြယ္ ရွိလွ၏။ ကၽြန္မက ေနာက္ဥပုဒ္ ခ်ိဳခ်ဥ္ကမ္းမည္ဟု ေတးထားလိုက္၏။ အသုပ္ေတြဘာေတြဆို သူမ်ားက ကူေပးပါမလား စိုးရိမ္ေနရဦးမည္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သုပ္လ်င္ေတာ႔ သီလေပးခ်ိန္ေရာက္ေတာင္ အဆင္ေျပေျပ ျပီးႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကၽြန္မကို ရန္သူလို ဆက္ဆံမည္႔ မီးဖိုခန္းက ဆားႏွင္႔ဓား ကိုလည္း ရင္ဆိုင္ ေနရဦးမည္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေတာရ ေက်ာင္းျဖစ္ရာ ျမိဳ႔ႏွင္႔ေရာ ရြာမ်ားႏွင္႔ပါ အေတာ္ လွမ္းသျဖင္႔ သီလေပးခ်ိန္က ၉နာရီခြဲ သတ္မွတ္ ထားေသာ္လည္း ၈နာရီခြဲ ေလာက္မွစ၍ သီလယူမည္႔ သူမ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာ၏။ ကၽြန္မကို မလတ္က မန္က်ီးရြက္သုပ္ ကမ္းေပးရန္ တာဝန္ေပးရာ ေပ်ာ္လွသည္။ ေဆးလိပ္ ကုသိုလ္ရွင္မွာ လူခြဲမရွိေသာေၾကာင္႔ သီလယူခါနီးမွ လာႏိုင္မည္ျဖစ္ရာ မလတ္က ေဆးလိပ္ ကမ္းေပးေနရ၏။ အျခား လက္ဖက္သုတ္ကမ္းသူ၊ ေဖ်ာ္ေရဗူးကမ္းသူ၊ ယပ္ေတာင္ကမ္းသူ၊ ရႈေဆးဗူးကမ္းသူ၊ ကိုးလုံးပုတီးကမ္းသူ စသည္ျဖင္႔ ေက်ာင္းအေပၚထပ္ တံခါးအဝင္တြင္ နိဗၺာန္ေစ်း ခင္းလ်က္ ရွိေလ၏။
နိဗၺာန္ေစ်းသူ မ်ားမွာလည္း ဝတ္ေကာင္း စားလွမ်ားႏွင္႔ သနပ္ခါး ေျခစြန္း ေခါင္းစြန္းလိမ္းကာ အလွ က်က္သေရ ပြင္႔လန္းလ်က္ရွိ၏။ အခ်ိဳ႔ မိန္းကေလးမ်ားမွာ အိမ္က ဥပုဒ္ေက်ာင္း အတင္းလႊတ္၍ မတတ္သာလို႔ ထြက္လာရေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္ မီးလာ၍ အင္တာနက္ ေကာ္နက္ရွင္ ေကာင္းတတ္ေသာ ဝါတြင္း ဥပုဒ္ေန႔တြင္ ဂ်ီေတာ႔ခြင္႔ မရေတာ႔၍ မႈိင္ေတြခ်ေန၏။
၉နာရီ၂၀တြင္ လူစုံျပီျဖစ္ရာ ေဂါပကၾကီးမွ ဘုန္းၾကီး ၾကြလာေတာ႔မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အားလုံး၏ အသံကို လႊမ္းသြားေအာင္ ေဆာ္ၾသလိုက္ရာ ဥပုဒ္သည္တို႔ ေနရာယူကာ ျငိမ္သက္ သြားေလ၏။ ဘုန္းဘုန္းၾကီး ၾကြလာျပီး တရားပလႅင္တြင္ ေနရာယူ၏။ ေဂါပကၾကီးမွ “ဘုရားအျမတ္ဆုံး ရတနာ၊ တရားအျမတ္ဆုံး ရတနာ၊ သံဃာ အျမတ္ဆုံးရတနာ၊ ရတနာျမတ္သုံးပါးကို ရုိေသ ၾကည္ညိဳစြာျဖင္႔ ကန္ေတာ႔ၾကပါစို႔ ခင္ဗ်ား..” စလိုက္သည္ႏွင္႔ ကန္ေတာ႔ခ်ိဳးကို ညီညီရြတ္ဆို ကန္ေတာ႔ၾကရ၏။
ရွစ္ပါးေသာ သီလေတာ္ျမတ္ကို ခံယူေဆာက္တည္ျခင္း ဘုန္းဘုန္းၾကီးမွ သီလအက်ိဳး ဘာဝနာအက်ိဳး တို႔ကိုေဟာေျပာျခင္းတို႔ကို ေကာင္းစြာမွတ္သား နာယူျခင္း ျပဳၾကေလ၏။
၁၀နာရီခြဲတြင္ သီလယူျပီး၏။ ဘုန္းၾကီးအား အသီးသီး ဆြမ္းခ်ိဳင္႔မ်ား ကပ္လွဴၾက၏။ ျပီးလ်င္ မိမိတို႔အုပ္စုအလိုက္ ဇရပ္မ်ားေပၚတြင္ ထမင္းစားရန္ ျပင္ဆင္ၾက၏။ ျပင္ဆင္ၾကသည္ ဟု ဆိုရာတြင္ အားသြားေသာ လွဴဖြယ္ လင္ဗန္းထဲသို႔ ထမင္းမ်ားကို သြန္ထည္႔ျပီး ခ်ိဳင္႔မ်ား၊ ခ်ိဳင္႔ဖုံးမ်ားကို ထမင္းစား ပန္ကန္ သဖြယ္ အသုံးျပဳျခင္းကို ဆိုလိုသည္။
ကေလး ပါေသာဝိုင္းမ်ားဆီမွ တီတီတာတာ အသံမ်ားလည္း ၾကားေနရ၏။
ေအးေအးတို႔ ဝိုင္းတြင္ အန္တီခ်င္း၊ အေမစု၊အေမရွိန္( အန္တီခ်င္းအေမ)၊ အေမၾကီးေရႊ ၊မလတ္၊ ဖိုးတင္႔(မလတ္ႏွင္႔ ဝါကၽြတ္လ်င္ လပ္ထပ္ေတာ႔မည္႔လူ)၊ ခိုင္ခိုင္၊ မသင္းတို႔ ပါဝင္၏။ အေမစုတို႔ လူၾကီးမ်ားကို ေျမးျဖစ္သူဖိုးတင္႔က လွည္းေမာင္းပို႔ရင္း ေက်ာင္းသို႔ ပါလာျခင္းျဖစ္၏။
“ကဲ လူၾကီးေတြကို ဦးခ်ျပီးျပီ စားၾကစို႔” အန္တီခ်င္းက လူၾကီးမ်ားကို တစ္ဇြန္းစီ ဦးခ်ျပီးေနာက္ စ စားၾကသည္။
“အေမၾကီးေရႊ သမီးၾကက္သားေရခ်ိဳခ်က္ေလး စားပါဦး မွီရဲ႔လား၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အိမ္ၾကက္ေလး အရမ္းအားရွိမွာ …အင္႔”
“အင္႔” ဆိုသည္မွာ အေမၾကီးေရႊကို ဟင္းထည္႔ေပးျခင္း မဟုတ္။ ခိုင္ခိုင္က တံေတာင္နွင္႔ တြက္လိုက္သျဖင္႔ မသင္း ထမင္းလုပ္ လြတ္က်သြားျခင္း ျဖစ္၏။ “ဥပုဒ္သည္ေနာ္” ဟု ၾကိတ္ျပီး မာန္လိုက္သံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရ၏။
“ဒါနဲ႔ မယ္ၾကည္တစ္ေယာက္မေတြ႔ပါလားဟဲ႔”
ပဲဟင္း တစ္ဇြန္းကို ရႈးကနဲ ေသာက္လိုက္ရင္း နားေလးေသာ အေမစုက အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင္႔ ဆိုရာ
“အံမယ္ေလး သူ႔သမီး အပ်ိဳၾကီး ဝါမဝင္ခင္ သူတို႔ အေနာက္ေတာက ယာ ကို အခစား လုပ္ေပးေနတဲ႔ ငသိန္းေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားတာကို မၾကားဘူးလား အရီးရယ္”
ကၽြန္မတို႔ေျပာလ်င္ ဒါလားဥပုဥ္သည္ဟု မေျပာေသာ္လည္း အၾကည္႔ေလးႏွင္႔ အပစ္ေပးတတ္ေသာ အန္တီခ်င္းက ေရာင္းသူဝယ္သူ အသံတူစြာ အေမစု ေလသံအတိုင္း ေျဖလိုက္၏။
“အင္း ..ဒါမ်ိဳးေပါ႔ သားသမီးယုံ စုံလုံးကန္း ဆိုတာ”
အေမရွိန္က အစားနည္းသည္ ျဖစ္ရာ လက္ေဆးရင္း တရားသံ က်က်ဆို၏။
ကၽြန္မႏွင္႔ခိုင္ခိုင္က ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင္႔ အခ်ိဳပြဲျပင္သည္။ လက္ဖက္သုတ္၊ ဧလမုန္႔၊ စပ်စ္သီး၊ ကိတ္မုန္႔၊ သရက္သီးမွည္႔၊ ငွက္ေပ်ာေပါင္း စသည္ျဖင္႔ စုံလင္လွသည္။ ခိုင္ခိုင္က ငွက္ေပ်ာသီးေပါင္း လုပ္ပုံကို ကၽြန္မအား ရွင္းျပေနသည္။ ယခု ငွက္ေပ်ာေပါင္း သူ႔လက္ရာ ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။
“နင္ေရာ ဘာမုန္႔ေတြ လုပ္တတ္လဲ”
“ပလာတာ” ဟုကၽြန္မက ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း သီလနည္းနည္းမ်ား က်ိဳးသြားမလား စိုးရိမ္ကာ ေခါင္းပဲ ယမ္းျပ လိုက္ရ၏။
မလတ္ႏွင္႔ ဖိုးတင္႔က အုတ္ေရကန္ဆီ ခ်ိဳင္႔ေဆး သြားၾကသည္။
“ကဲ အရီးတို႔ အခ်ိဳပြဲေလး စားလုိက္ၾကဦး”
မလတ္တို႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ အားလုံဝုိုင္းဖြဲ႔ထုိင္ၾကရင္း ဟိုဟာနည္းနည္း ဒီဟာနည္းနည္း စားရင္း လူၾကီးေတြ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ၾက၏။ အေမညိဳနွင္႔ ေဒၚၾကီး ခင္ေလးတို႔ ကူးလာျပီးမွ စကားဝိုင္းသည္ ပိုစည္လာ၏။
“ ပုတ္မဂ်ီေန႔က ဘၾကီးဦး ေျပာေတာ႔ မိုးေႏွာင္း ေကာင္းမယ္ ဆိုပဲ၊ ဒီႏွစ္ ၾကက္သြန္ လုပ္မယ္ စိတ္ကူးကာမွ တူးခ်ိန္ မိုးနဲ႔ေတြ႔မွာ စိုးရိမ္ေနရတာ။ ဒီၾကက္သြန္နဲ႔ ဒို႔ေတာင္သူေတြ တစ္ဒုကၡေတာ္”
“အိုေအ ေစ်းေကာင္းတဲ႔ႏွစ္လဲ ဒို႔လက္ထဲ မရွိေတာ႔မွ ေစ်းေတြကတက္လာတာပါ ငါေတာ႔ ကိုယ္႔ဂ်ဳံကို စိတ္ေအးေအး လုပ္ခ်င္တာ အိမ္ကလူၾကီးကို ေျပာမရလို႔”
“လမ္းေလး ဘာေလး အဖြင္႔အပိတ္လဲ နားစြင္႔ၾကဦး အိန္ဒဒိယလိုင္း ဖြင္႔ရင္လဲ ကုလားပဲ ပဲစဥ္းငုံ ေစ်းေကာင္းပါသေအ႔ ငါတို႔ကေတာ႔ မမႈ႔ရတဲ႔ ပဲစဥ္းငုံနဲ႔ အက်ိဳးေပးလွေပါ႔”
အေမၾကီးေရႊက သနပ္ဖက္လိပ္ဖြာရင္း သူ႔ပဲစိမ္းငုံခင္းၾကီးကို ေက်နပ္ေျပာေျပာေလ၏။
“အရီးေရႊ တျမန္ႏွစ္က ပဲစိမ္းငုံေတြ ပြင္႔ဖူးဆင္ေနတုန္း မိုးၾကီးခါလိုက္လို႔ ျပီးပါေရာလား။ အကုန္သင္းပစ္ျပီး ေျပာင္းထိုးလိုက္ရတာ ကိုေအးေသာင္ နမိတြဲေလး ယာထြက္ေျပာင္းေတာင္ မစားလိုက္ရဘူး သားသတ္သည္ေနာက္ ပါသြားတာ”
“ေဟ……”
“အန္တီခ်င္း ပဲစိမ္းငုံမရတာနဲ႔ ဘာလို႔ နမိတြဲေလး အသတ္သည္ဆီ ပါသြားတာတုန္း သမီးျဖင္႔ နားမလည္ေပါင္”
ခိုင္ခိုင္ ေမးလိုက္ေသာ ေမခြန္းကို ကၽြန္မလည္း ေမးလို၏။
“ေျပာင္းထိုးဖို႔ ပဲစိမ္းငုံေတြခုတ္ၾကရင္း သူ႔မိန္းမပိုးထိတာ ညည္းတို႔ မသိၾကဘူးလား”
“သိတယ္ေလ သမီးတို႔ေတာင္ သြာေမးေသးတယ္”
“ေအး အဲဒါပဲ ေဆးရုံၾကီးက ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးထိုိးဖို႔ ဝယ္ခိုင္းေတာ႔ေလ ေငြရွာတာ။ ပဲစိမ္းငုံခင္းထိုးျပစရာ မရွိေတာ႔ ပြဲစား ဆိုတာကလည္း ဘယ္ေလာက္ငို ေျပာေတာ႔ တစ္က်ပ္ေတာင္ ထြက္မလာဘူး။ ေနာက္ဆုံး အေရးၾကီး လြန္းေတာ႔ အခ်ိန္မဆြဲႏိုင္လို႔ လြယ္ရာ သားသတ္သည္ဆီ ႏြားမၾကီး ထိုးအပ္လိုက္တာ၊ ေျမြပူရာ ကင္းေမွာင္႔ ဆိုသလို နကေလးက ေခ်ာေတာ႔ မိတြဲလုံးေရာင္းမွလို႔ မူေနတဲ႔ ေနဒူးကုလားကို မတန္တဆေစ်းနဲ႔ ေပးလိုက္ရတာ ပါလား။ အဲဒါ ပဲစဥ္းငုံပဲ အရီးေရႊေရ…..”
“လက္စသတ္ေတာ႔ မိုးက စကား ေျပာတာပါေအ။ မိုးနဲ႔လုပ္စားရတဲ႔ ေတာင္သူေတြ မိုးေလမမွန္ရင္ မေမာေပမဲ႔ ပင္ပန္းၾကရွာတယ္”
“အစိုးရနဲ႔လဲ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ မယ္ညိဳရယ္”
“မိုးေလဝသကို ေျပာတာလား အရီး”
“ဆိုဝံ႔ေပါင္ မရယ္ အင္စပက္လိုင္း အခ်ိန္ေကာင္း ဖြင္႔ေပးဖို႔ အေရးၾကီးတာကို ေျပာတာပါ”
“အိပ္စပို႔လိုင္း”
ဖိုးတင္႔က သူ႔အေမၾကီးစကားကို တိုးတိုးေျဖရွင္းေပးသည္။
“ဒို႔ရြာမွာ စပါးေလး၊ မိုးႏွမ္းေလး အဆင္ေျပမွ ဝါတြင္းမယ္ ထမင္းတစ္နပ္ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔စားႏိုင္မဲ႔ လူေတြ အမ်ားၾကီးေနာ”
မသင္းက လူၾကီးစကားဆို၏။ မွန္သည္။ ကိုယ္႔အခင္းေကာင္းမွ ေတာင္သူေငြလိုခိ်န္တြင္ ကုန္သည္ပြဲစားက ေငြထုတ္ေပးသည္။ ေတာင္သူလက္ထဲ ေငြေရာက္မွ လက္လုပ္လက္စား အခစားတို႔ လုပ္အားခ ရသည္။ တစ္ရြာတြင္ သုံးပုံတစ္ပုံမွ်သာ ရွိေသာ ေတာင္သူတို႔ အဆင္ေျပ ေခ်ာင္လည္မွ သုံးပုံႏွစ္ပုံေသာ လက္လုပ္ လက္စားတို႔ ထမင္းဝႏိုင္သည္။
ကၽြန္မ စားေနေသာ စပ်စ္သီးအရည္ကို မမ်ိဳႏိုင္ပဲ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ နင္ေန၏။ မနက္က ဦးၾကီးစံေပါတို႔ အိမ္ေရွ႔ရွိ မီးဖိုတြင္ ပဲစိမ္းငုံရိုးကို ထင္းလုပ္ျပီး ဆန္ျပဳတ္အိုးၾကီး တည္ေနတာ ျမင္ေယာင္မိ၏။ မိုးေငြ႔ႏွင္႔ ထိုင္းေနေသာ ပဲစိမ္းငုံထင္းကို မီးေတာက္ေစရန္ ကုန္းမႈတ္ရင္း မီးခိုးမႊန္လို႔္႔ မ်က္ရည္က်သလိုလိုႏွင္႔ က်ိတ္ငိုေနေသာ ေဒၚၾကီးခင္ေအး မ်က္ႏွာကို မေမ႔ႏိုင္။
“သမီးရယ္ ထမင္းတစ္လုပ္ အတြက္မ်ား ဟင္းငုတ္ပြင္႔ ေကာက္ေရာင္းေတာင္ မငတ္ႏိုင္ပါဘူး”
ရိုးသာဖို႔ အမွန္တရားဘက္မွ ရဲရဲရပ္တည္တတ္ဖို႔ ေဖေဖ ဆုံးမခဲ႔ဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကို သတိရမိ၏။ ခုေတာ႔ ဟင္းငုတ္ပင္ၾကီးလဲ ရြာတည္ဖို႔ ခုတ္ပစ္ လိုက္ေတာ႔ ငတ္ကုန္ၾကျပီ ေဖေဖေရ ဟုသာ ဆိုရေတာ႔မည္။
ဥပုဒ္သည္တို႔ စကားဝိုင္းမွာ ဝါတြင္းထမင္း အေၾကာင္းေျပာရင္း ေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႔ေသြ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ေလ၏။
ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္အတြင္းမွ စိပ္ပုတီးကို ထုတ္ယူရင္း
“အေမကေတာ႔ ေခတ္ၾကီး ေကာင္းတာ ျမင္ျပီးမွ ေသပါရေစလို႔ အျမဲ ဆုေတာင္း ပါတယ္ေအ”
ဟု ေျပာျပီးေနာက္ အေမၾကီးေရႊသည္ ခါးကိုင္းကိုင္းႏွင္႔ စင္ၾကၤန္ ေလွ်ာက္ရင္း ပုတီးစိပ္္ေလ၏။
ကၽြန္မ သည္လည္း ျဂိဳလ္ေျပ ရန္ေျပ ေစတီဘက္ ထြက္လာခဲ႔ျပီး ဝင္သက္ ထြက္သက္ မွတ္ ေနေတာ႔၏။ ႏွာသီးဖ်ားတြင္ အာရုံကို စုရင္းမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဟင္းငုတ္ပင္ၾကီး ျပန္ရွင္လာရင္ေတာ႔ ရိုးသားတဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းမႈ႔နဲ႔ ထမင္းဝႏိုင္မွာပါ ဟု ေျဖေတြး ေတြးမိ၏။ သို႔ေသာ္ အျမစ္ကို ဘူရိုဇာႏွင္႔ ေကာ္လွဲခံရေသာ ဟင္းငုတ္ပင္ၾကီး၏ ယခင္ရွိဖူးေသာ ေနရာကိုိုပင္ ရွာေတြ႔ဖို႔ ခက္ခဲေလျပီ။
မိုးမွန္ရင္၊ အိတ္စပို႔ လိုင္းဖြင္႔ရင္၊ ဝါတြင္းမွာ ထမင္းစားႏိုင္ၾကရင္ . . . . . .. .. ..စိတ္တို႔က ေျပးေလရာ
အင္း အရာရာဟာ အနိစၥသေဘာ ေဆာင္တာပါပဲ ဟု သာ၊ ရွစ္ပါးသီလ လုံရာလုံေၾကာင္း တရားကို သာ၊ တိုး၍ ႏွလုံးသြင္းရ ေလေတာ႔သည္။ ။

Read more...

ဤသို႔ေခၚဆိုၾကေလသည္…


က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာျဖစ္တာေတြကို အေပ်ာ္ေရးခ်င္လို႔ပါ။ အခုေျပာခ်င္တာက အေခၚအေဝၚ ကိစၥ။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူၾကားက အေခၚအေဝၚေတြလည္း ဆိုေတာ့ ခ်စ္သူရည္းစားေတြၾကားက အေခၚအေဝၚေတြရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ေလ့လာမိသေလာက္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုေတြေခၚေဝၚၾကသလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ ေခၚရင္ ဘာေတြ ျဖစ္တတ္သလဲဆိုတာကို ေျပာခ်င္လို႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖြတယ္ထင္လည္း ဖြတယ္ေပါ့။ ေပ်ာ္ေစ ရႊင္ေစ ေရးထားတာဆိုေတာ့ စိတ္ဆိုးသြားေတာင္ ၿပဳံးၿပဳံးေလး စိတ္ဆိုးေပါ့ေနာ။


ခ်စ္သူရည္စားရယ္ ျဖစ္လာၾကရင္ အေခၚအေဝၚကိစၥက ေပၚလာၿပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေတြ ေခၚေဝၚ သုံးႏႈန္းၾကမွာတုန္း။ အရင္က သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးဘဝတုန္းက "ေဟ့ေကာင္၊ ဒါကဘယ္လိုလဲကြ"ဆိုတာေတြေတာင္ "ေမာင္ေရ ဒါေလးက ဘယ္လိုေလးလဲဟင္"ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာမဟုတ္လား။ "ခ်စ္ေရ ဒါေလးက ဒီလိုေလ" ဆိုတဲ့ "ခ်စ္"ဆိုတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ ကေလးကတည္းက ေခၚေနၾက နာမည္အရင္းႀကီးသုံးရင္ အခ်စ္ပါဝါ ေလ်ာ့တယ္ထင္ၿပီး မသုံးရက္ မေခၚရက္ၾကပါဘူး။

ေနာက္တဆက္တည္း ေျပာခ်င္တာက အသက္ေတြႀကီးလာမွပဲ ခ်စ္သူရည္းစားရေတာ့ စကားေတြေတာင္ မပီေတာ့တဲ့ ကိစၥ။ ဒီကိစၥက ရီလည္းရီရတယ္။ စာေတြ႐ိုက္ေျပာရင္းနဲ႔ တကယ္ေျပာေတာ့ ပါးစပ္ေတြကပါ အက်င့္ပါလာၿပီး ေျပာကုန္ၾကတာ။ " တုဂိုေလ ဒီဂ ခ်ိတ္ခ်ိဳးေနတာ တိရဲ႕ရား" လို႔ မိန္းကေလးက ေျပာရင္ ေယာက္က်ားေလးလုပ္သူကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္ပုံက "တိတယ္ေရ ခ်ိတ္ခ်ိဳးနဲ႔ေနာ္ အခ်ိဳးေလး" တဲ့။ ေမြးလာမယ့္ကေလး ဂ်ကားဘယ္လိုလုပ္ ပီေတာ့မွာလဲ ေနာဗ်ာ။

ေနာက္ျဖစ္ေလ့ရွိတာတခုက ဒီလို၊ သမီးရည္းစား ဖုန္းေျပာတာက အိမ္နဲ႔ ဖုန္းေျပာတာထက္က ပိုမ်ားတယ္။ ဖုန္းေျပာေတာ့လည္း "ငါက ဒီလိုဆိုလိုတာေလ" လို႔ အူေတြ အသည္းေတြတုန္ေအာင္ ခ်စ္ရတဲ့သူကို ဘယ္ေျပာရက္ပါ့မလဲ။ "ခ်စ္ရဲ႕ ေမာင္က ဒီလိုဆိုလိုတာေလ" လို႔ေျပာတာေပါ့။ အဲ ဖုန္းခ်ကာနီးရင္ "မြမ္း..မြမ္း..မြမ္း" ဆိုၿပီး အနမ္းပန္းေတြက ေဝၾကေသးတာကလား။ ျပႆနာက ဘယ္မွာသြားတက္ၾကတာလဲဆိုေတာ့ အိမ္္က မိဘနဲ႔ဖုန္းေျပာရင္ တက္ေတာ့တာပဲ။ ေယာက္က်ားေလးေတြဆိုရင္ "အေမေရ က်ေနာ္ကေလ" အစား "အေမေရ ေမာင္ကေလ.." ေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္၊ " ေမေမေရ ကိုကေလ" ျဖစ္လို႔ျဖစ္၊ မိန္းကေလးဆိုရင္လည္း "ေဖေဖေရ သမီးကေလ" အစား "ေဖေဖေရ ခ်စ္ကေလ" ေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္နဲ႔ ကေမာက္ကမေတြျဖစ္ကုန္ပါေရာလား။ ၿပီးေတာ့မွ သတိထားမိၿပီး ဘုရား ဘုရား ေမေမ၊ေဖေဖ နားလွ်ံၿပီး မၾကားၾကပါေစနဲ႔ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းၾကရတတ္တယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ ဖုန္းခ်ကာနီးရင္ "မြမ္း..မြမ္း..မြမ္း" ဆိုတဲ့ အနမ္းေပးသံႀကီး ပါးစပ္က မထြက္ေအာင္ ထိန္းရတာက တစ္ဒုကၡ။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တခါက ေျပာဖူးတာပါ။ သူ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ရည္းစားေကာင္မေလး ရၿပီးကာစ။ အေခၚအေဝၚက မေျပာင္းရေသးတဲ့ စပ္ကူးမက္ကူးကာလ။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးကို ေပးဖို႔ စာထဲမွာ အေခၚအေဝၚကိစၥေတြ ေရးထားတာ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေခၚအေဝၚေလးေတြက စၿပီး ေဆြးေႏြးရေအာင္ဆိုၿပီး အစခ်ီၿပီး စာကိုေရးထားသတဲ့။ ဒါကို စာေရးထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အျပင္သြားတုန္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အေပါင္းအသင္းတစုက ခိုးဖတ္၊ သူငယ္ခ်င္းျပန္လာေတာ့ သူ႔ကိုလွည့္လည္း မၾကည့္ဘူး။ အခ်င္ခ်င္းေတြ ေျပာေနၾကတာ၊ ေအး သူငယ္ခ်င္းတို႔ တို႔ေတြလည္း ေပါင္းသင္းလာတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ အေခၚအေဝၚေလးေတြ ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေရာ၊ ဟိုေကာင္က သူ႔စာေတာ့ ခိုးဖတ္ခံရၿပီ၊ ေစာင္းအေျပာခံရၿပီဆိုတာ သိၿပီး၊ ေဒါသေတြထြက္ ဆဲဆိုၿပီး ေနာက္ကလုပ္လိုက္လို႔ ထြက္ေျပးၾကရသတဲ့။

အခုက်ေနာ္တို႔ ေလ့လာသိရွိထားတဲ့ အေခၚအေဝၚအသုံးအႏႈန္းေတြ စာရင္းျပစုၾကည့္ရေအာင္။

အသက္ငယ္တဲ့ေကာင္မေလးကို ႀကိဳက္မိေတာ့ အသက္ငယ္ေကာင္မေလးက အသက္ႀကီးေကာင္ေလးမ်ားအား ေခၚဆိုၾကပုံမ်ား
၁။ ကို
(ေမြးတဲ့ႏွစ္က အတူေလာက္ကို လပိုင္းေလာက္ငယ္တဲ့ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးအား အမ်ားအားျဖင့္ ေခၚေဝၚတတ္သည္။)
၂။ ကိုကို
(၁-ႏွစ္ ၂-ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ေသာမိန္းကေလးမွ ေယာက္က်ားေလးကိုေခၚတတ္သည္။)
၃။ ကိုႀကီး
(သိသိသာသာ အသက္ႀကီးသူ ေယာက္က်ားေလးအား အသက္ငယ္သူ မိန္းကေလးမွ ေခၚဆိုတတ္သည္။)

မိမိေကာင္ေလးနဲ႔ ယွဥ္လွ်င္ အသက္အနည္းငယ္ႀကီးေသာ မိန္းကေလးမွ ေကာင္ေလးအားေခၚတြင္ပုံမ်ား
၁။ ေမာင္အတို
("ေမာင္" လို႔ေခၚတာပါပဲ၊ အဂၤလိပ္လို စာ႐ိုက္ရင္ mg လို႔ ေရးတတ္လို႔ ေမာင္အတိုဟု သတ္မွတ္သည္။)
၂။ ေမာင္အရွည္
("ေမာင္"ကို maung ဟုေရးသားသုံႏႈန္းတတ္၍ ေမာင္အရွည္ဟု သတ္မွတ္သည္။)
(ေမာင္အတို၊ ေမာင္အရွည္ေတြ ဘယ္လိုသိတာတုန္းဟု ဆိုလွ်င္ သုေသသနျပဳခံ တစ္ေယာက္ ခ်က္တင္တက္ေနလွ်င္ သူ႔ေနာက္မွ မသိမသာ ေယာင္ေပေပျဖင့္ စာခိုးဖတ္ျခင္း၊ သူ႔ဖုန္းမက္ေဆ့မ်ားအား ခိုးဖတ္ျခင္းျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သုေသသနျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။)

"ေမာင္"၊"ကို" ဆိုသည္မ်ားကိုလည္း အသက္အရြယ္နဲ႔ မဆိုင္ဘဲ ကေလးကတည္းက ဝတၳဳမ်ားဖတ္ရင္း၊ ငါခ်စ္သူရရင္ေတာ့ ဒီလိုကို ေခၚလိုက္မယ္ဟဲ့ဆုိၿပီး ငယ္စဥ္က သေဘာက်ခဲ့သည့္အတိုင္း၊ ဆုံးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္း ေခၚေဝၚၾကသည္မ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ယင္းသို႔ေခၚဆိုၾကသည္မ်ားကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေလ့လာ သုေသသနျပဳထားသည့္အထဲတြင္ အက်ဳံးဝင္ပါတယ္။

ဒီအေခၚအေဝၚေတြက အဘယ္သို႔ေသာ ရလဒ္မ်ားရေစသနည္း။ က်ေနာ့္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအဝန္းအဝိုင္းထဲမွ ေတြ႔ရွိရေသာ သုေသသနျပဳခ်က္မ်ားကို တင္ျပလိုက္လွ်င္ သင္သည္လည္း ခ်စ္သူရည္စားရလွ်င္ ဘယ္သို႔ေခၚတြင္ပါက မည္သို႔ျဖစ္တတ္ပုံကို အနည္းငယ္ ရိပ္စားမိသြားေပမယ္။
(သတိေပးခ်က္ - ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဥပဒ္မေရာက္ရာ။)

ဇယား(၁)- သုေသသနျပဳလုပ္ရာမွ ရရွိလာေသာ အခ်က္အလက္မ်ား

(ဤဇယားကိုၾကည့္လွ်င္ ျပတ္သြားသည့္ကိစၥမ်ားတြင္ မိန္းကေလးက စျဖတ္သည္ကမ်ားေနသည္မွာ ထင္ရွားလွေပသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွက္ေနမည္စိုးရိမ္သျဖင့္ နာမည္ရင္းမ်ား ေမးျခင္းသည္းခံေစလိုပါသည္။)

ေနာက္ဆုံပိတ္ သူငယ္ခ်င္း(၁၀)သည္ အလြန္မွ လည္ဝယ္ေသာသူျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ ေရွ႕မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အလြန္ရွည္ၾကာစြာ ေလ့လာၿပီးမွသာ ခ်စ္သူရည္းစားထားေလသည္။ မိန္ကေလးထက္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၃)ႏွစ္ခန္႔ႀကီးေသာ္လည္း ေနာင္ေရးစိတ္ေအးေစရန္အတြက္ ေကာင္မေလးအား သူ႔ကို ေမာင္အရွည္ အေခၚခိုင္းေသာ္လည္း၊ သူက မိန္းကေလးအား အနည္းငယ္ေၾကာက္ရေပသည္။ ရည္းစားႏွင့္ျပတ္သြားေသာ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ေနာက္ထပ္ခ်စ္သူအသစ္ေတြ႔ေသာအခါတြင္ ေမာင္အရွည္သာေခၚတြင္ေစရမည္ဟု က်ဳံးဝါးထားေလသည္။ ခ်စ္သူရွာခ်ိန္၊ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္တြင္မွာပင္ ရည္စားစာေရးရာ၌ ေမာင္အရွည္ေခၚေစခ်င္သည့္ အရိပ္အေရာင္မ်ားသန္းေနေစရန္ ခ်စ္သဝဏ္လႊာစာကို ႀကိဳးစားေရးမည္ဟု သူငယ္ခ်င္းတခိ်ဳ႕က ပါးစပ္မွ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာသံကိုလည္း ၾကားဖူးသည္။ ေမာင့္(maung)ကို ျပန္ခ်စ္ပါေနာ္ ဆိုေသာ ခ်ည္ၿပီး တုတ္ၿပီးသား အေျဖေတာင္းနည္းကိုလည္း သုံးမည္ဟု စိတ္ကူးသူက စိတ္ကူးထားၿပီးျဖစ္ေလသည္။

က်ေနာ့္သည္လည္း ယင္းသုေသသနစာတမ္းကို တင္ျပရသည္မွာ ေၾကာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္သာ တင္ျပရျခင္းျဖစ္သည္။ စာရင္းတြင္ က်ေနာ္၏နာမည္၊ ေမာင္အရွည္၊ မိန္ကေလးကို ႏိုင္သည္ဟု ထည့္ခ်င္ေသာ္လည္း မဇနိအားေၾကာက္သျဖင့္ စာရင္းတြင္ က်ေနာ့္နာမည္အား ခ်န္လွပ္ထားခဲ့သည္ကို ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါသည္။ ေနာက္တခ်က္ က်ေနာ္ စိုးရိမ္မိသည္မွာ ရည္းစားထားရာတြင္ ငါႏိုင္ေအာင္၊ ငါျဖတ္ခ်င္ရင္ျဖတ္ထားလို႔ရေအာင္ ဒီလိုေခၚလိုက္မယ္ဆိုၿပီးလည္း အခုစာတမ္းအား ကိုးကား၍ အသုံးမေခ်ာ္ေစခ်င္ပါ။ ဤသုေသသနစာတမ္းအား ပိုမိုျပည့္စုံေအာင္ ပံ့ပိုးလိုလွ်င္ ငါတို႔ကဘယ္လိုေခၚတာ ႏိုင္ရတယ္၊ ေၾကာက္ရတယ္ စသည္ျဖင့္ ကြန္မန္႔တြင္ ေရးသား၍ ကူညီေစလိုပါသည္။

ၿပဳံးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

Read more...

လူဆိုးကေလး

>> Monday, July 21, 2008


အန္တြန္ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ရဲ႕ အတိုေနာက္တပုဒ္ကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ Злой мальчик မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)က စာေတြကို အစုံေရးပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္ ဘဝအျမင္ေတြကို ေရးသလို၊ ဖတ္လိုက္ရင္ ၿပဳံးေပ်ာ္သြားေစတဲ့ စာမ်ိဳးေတြလည္း ေရးပါတယ္။ တခါတေလၾကလည္း ဆရာ ဦးေအာင္သင္းေျပာတဲ့ ရယ္စရာ ေမာစရာ ဆိုသလို၊ ရယ္စရာ ၿပဳံးစရာေတြေနာက္က ရင္ေမာစရာေတြလည္း ပါေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္။ သူ ၁၈၆၀ မွာေမြးၿပီး ၁၉၀၄ မွာ ဆုံးသြားပါတယ္။ အခုအပုဒ္က ၁၈၈၃ မွာေရးထားတာပါ။ အခု ၂၀၀၈ ဆိုရင္ ဒီစာေရးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၅ႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ ႏွစ္ေတြ ၾကာလွၿပီ ဆိုေပမယ့္ သူ႔စာေတြက အခုေခတ္ဖတ္လည္း ေရွးက စာလို႔ မထင္ရပါဘူး။

အခုအပုဒ္မွာေတာ့ ကိုျဖဴနဲ႔ ကိုလုံးကို ေနရာ ေျပာင္းေပးထားပါတယ္။ မတရားရာ ေရာက္မွာ စိုးလို႔ပါ။



လူဆိုးကေလး


႐ုပ္ရည္ေျပျပစ္ေခ်ာေမာတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ ေမာင္လုံးနဲ႔ အပ်ိဳကေလး မျဖဴ ႏွစ္ေယာက္သား ျမစ္ေဘးကို ဆင္းလာခဲ့ၿပီး ထိုင္ခုံရွည္ေပၚမွာထိုင္ၾကပါတယ္။ ခုံတန္းရွည္က ျမစ္ဘက္ကမ္းမွာရွိၿပီးေတာ့ ေဘးတဝိုက္က သစ္ပင္ၿခဳံေတြနဲ႔ ကြယ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေနရာေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၿပီး သူတို႔ကို ငါးေတြက လြဲၿပီး ဘယ္သူက မွ မျမင္ႏိုင္ပါဘူး။

- ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနတာ ဝမ္းသာတယ္ကြာ။
ကိုလုံးက ေဘးဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ေငးရင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
- မင္းေလးကို ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးကို ရွိေနပါတယ္ မျဖဴရယ္။
- မင္းကေလးကို စၿပီး ျမင္လိုက္တယ္ဆိုကတည္းက ငါ ဘာအတြက္ အသက္ရွင္ေနတယ္၊ ႐ိုးသားႀကိဳးစားတဲ့ ငါ့ဘဝတခုလုံးကို ေပးအပ္ရမယ့္သူ၊ ငါ့ဘဝရဲ႕ ထိပ္ထားဟာ မင္းပဲ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ျမင္ျမင္းခ်င္းကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိတာပါ။ ငါ့မွာ ေမတၱာေရာင္ျပန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးမ်ား ရွိႏိုင္မလားဆိုတာကို ေျပာျပပါကြယ္။

အဲဒီ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုေမာင္လုံးက မျဖဴလက္ကေလးကို ဆြဲယူၿပီး၊ ေပြ႕ဖက္အနမ္းေတြ ေဝေနၾကပါတယ္။
အဲသေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတာ တစ္ဘဝလုံးမွာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အနမ္းပန္းေတြေဝေနတုန္းမွာပဲ ရယ္သံတခ်က္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ျမစ္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေလာ့ ဘုရားေရ… သူတို႔နဲ႔ သိပ္မေဝးလွတဲ့ေနရာ ေရထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေနပါတယ္။ သူက ေမာင္လူေအးပါ။ မျဖဴရဲ႕ ေမာင္ အငယ္ဆုံးေလး။ သူက မျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ညစ္က်ယ္က်ယ္အၿပဳံးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးေနတာပါ။

- ဟဲ ဟဲ ေမႊးေမႊးေတြ ေပးေနၾကတာေပါ့ေလ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္လား၊ ေျပာတာေတြလည္း အကုန္ၾကားတယ္၊ အားလုံးကို အေမ့ကို ျပန္ေျပာမယ္။

- ငါက မင္းကို လူ႐ိုးလူေကာင္းေလးလို႔ ထင္ေနတာ။ သူမ်ားကို ေခ်ာင္းၾကည့္တာ၊ ကိုယ့္ကို ေျပာတာ မဟုတ္တာေတြကို ခိုးနားေထာင္ၿပီး ျပန္ေျပာတာေတြက မေကာင္းဘူးကြ။ မင္းကို လူေကာင္းေလးလို႔ထင္ထားတာ..
ကိုေမာင္လုံးက စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး မ်က္ႏွာနီႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

- ဒါဆို ပိုက္ဆံေပးေလ..ျပန္မတိုင္ဘူး။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ျပန္ကိုတိုင္မွာ။

ကိုေမာင္လုံးတစ္ေယာက္လည္း အိတ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံကို ထုတ္ၿပီး ေမာင္လူေအးကိုေပးရရွာပါတယ္။ ေမာင္လူေအးက ပိုက္ဆံကို စြတ္ကနဲ႔ယူ၊ ျမစ္ထဲကို ဝုန္းကနဲ႔ ခုန္၊ ေရကူးၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ မျဖဴတို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း အဲဒီေန႔မွာ အနမ္းပန္းေတြ ထပ္မေဝႏိုင္ရွာဘူးေပါ့။

ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကိုေမာင္လုံးက ေမာင္လူေအးဖို႔ ၿမိဳ႕ထဲကေန ေရာင္စုံခဲတံေတြ၊ ေဘာလုံးေတြ ဝယ္လာေပးရသလို၊ အမႀကီး မျဖဴကလည္း သူ႔ေက်ာင္းလြယ္အိပ္ကေလး ေမာင္လူေအးကို ေပးရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း အဲဒီကေလးဆိုးကေလးကို လက္ေဆာင္ကေလးေတြနဲ႔
မၾကာမၾကာဖို႔ရတယ္။ လူဆိုးကေလး ေမာင္လူေအးက ရမွန္းသိေတာ့ ပိုလိုခ်င္၊ ခဏခဏေခ်ာင္းလုပ္လာပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေနရာသြားသြား အဲဒီေကာင္က ေရာက္ႏွင့္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရတယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ တေႏြလုံးေနာက္က လိုက္ေခ်ာင္းလိုက္၊ အေမ့ကို တုိုင္ေျပာမယ္ေျပာလိုက္၊ လိုခ်င္တာေတြ ေတာင္းလိုက္လုပ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး နာရီဝယ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလို႔ ခ်စ္လွ်က္နဲ႔ ကံဆိုးေနသူ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဝယ္ေပးရတာေပါ့။

တစ္ခါ ညေနစာစားေနတုန္း ေမာင္လူေအးက အက်ယ္ႀကီးထရီၿပီး ကိုေမာင္လုံးဘက္လွည့္ၿပီး
- ဟဲ ဟဲ ေျပာလိုက္ရမလား။ ဘယ္လိုလဲ..

ကိုေမာင္လုံးခမ်ာ မ်က္နာႀကီး ရဲခနဲျဖစ္သြားသလို၊ မျဖဴလည္း ရွက္လို႔ ထမင္းစာပြဲကထၿပီး အခန္းထဲ အျမန္ ေျပးဝင္သြားေလရဲ႕။

မျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ၾသဂတ္(စ)လကုန္အထိ ကိုေမာင္လုံးက မျဖဴကို လက္ထပ္ခြင့္ မေတာင္းမျခင္း ဒီလိုအေနအထားႀကီးနဲ႔ ေနၾကရပါတယ္။ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆုံးေန႔တစ္ေန႔ေရာက္လာပါၿပီ။ ေမာင္လုံးက မျဖဴ႕မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီး လက္ထပ္ဖို႔ သေဘာတူခြင့္ရတာနဲ႔ ေမာင္လူေအးကို ရွာဖို႔ ပန္းၿခံထဲ ဆင္းေျပးသြားတယ္။ ေမာင္လူေအးကို ေတြ႕လည္းေတြ႕ေရာ ကိုေမာင္လုံး ေပ်ာ္လြန္းလို႔ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ၿပီး ေမာင္လူေအးေလး နားရြက္ကို ဆြဲလာတယ္၊ မျဖဴကလည္း အေပ်ာ္နဲ႔ ေျပးလာ ေမာင္လူေအးေလးရဲ႕ က်န္တဲ့ နားတစ္ဖက္ကို ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္က ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာေပၚ ပီတိေတြ ျဖာေနသလို၊ ေမာင္လူေအးေလးခမ်ာ နာလြန္းလို ေအာ္ငိုၿပီး ေတာင္းပန္ရွာတယ္။
- အကို အမတို႔ရယ္၊ ေနာက္ေနာင္က် မလုပ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေမာင္လုံးႏွင့္ မျဖဴ သည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်စ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေမာင္လူေအးေလး နားရြက္ကို ဆြဲရသည့္ေန႔ေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရေသာေန႔ မရွိပါဟု ေနာက္ပိုင္းတြင္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။


နာမည္ရင္းမ်ား

ေမာင္လုံး - အီဗန္ အီဗန္ႏိုဗိ(ခ်္)
မျဖဴ - အန္နာ ဆယ္မ်ိဳႏိုဗာ
ေမာင္လူေအး - ကိုးလ်ာ

Read more...

ၿပဳံးေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစ။

>> Sunday, July 20, 2008


Youtube က ဖိုင္(၃)ခု ကို ဒီေန႔တင္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီဖိုင္ေတြကို ၾကည့္ဖူးတာ ၾကာပါၿပီ။ အဲဒါေတြကို ၾကည့္ဖူးတဲ့ သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ မၾကည့္ဖူးတဲ့ သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ၾကည္ၿပီးသားလူေတြလည္း ထပ္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးရယ္လိုက္ပါဦး။ မၾကည့္ရေသးတဲ့သူေတြလည္း ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္ပါဦး။ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသား (၂)ေယာက္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ကလစ္ေတြ ယူက်ဴ႕မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သေဘာက်ရင္ ထပ္ရွာၾကည့္လိုက္ပါဦး။ အခုဟာက က်ေနာ္သေဘာက်တဲ့ အပိုင္းေတြပဲ တင္ထားတာပါ။








Read more...

Kust Sireni (ေနာက္ဆုံးပိုင္း)

>> Thursday, July 17, 2008


ႏွင္းပန္းၿခဳံ (ေနာက္ဆုံးပိုင္း)
အလက္ဇန္းဒါ ကူပရင္
ႏွင္းပန္းၿခဳံ - ၁
ႏွင္းပန္းၿခဳံ - ၂


အစဆုံး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေပါင္ဆိုင္ကို သြားၾကတယ္။ ေစ်းျဖတ္တဲ့သူကလည္း လူ႔ဒုကၡေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မၿပဳံးမရႊင္မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ရတာ႐ုိးေနၿပီဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကလည္း သူ႔ကို သနားၾကင္နာလာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး။ သူက ယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို အေသအခ်ာ အၾကာႀကီးၾကည့္တယ္။ မလုံး ေဒါသေတာင္ စထြက္လာၿပီ။ တကယ္ပါပဲ စိန္လက္စြပ္ကို အက္စစ္နဲ႔တိုက္စားၿပီး စစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သုံး႐ူဘယ္(လ္)ပဲ ေစ်းေပးတာကိုး။

- ဒါ စိန္အစစ္ရွင့္။ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီးေျပာလိုက္တယ္။ - ဒါက (၃၇)႐ူဘယ္(လ္)တန္ပါတယ္ရွင္ ပိုက္ဆံေလးအဆင္ေျပတုန္းက ၀ယ္ထားတာပါ။
ေစ်းျဖတ္တဲ့သူက ဘယ္လိုမွ မခံစားရဘူးဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႔ မ်က္လုံးေလးကို စင္းထားတယ္။



- အမႀကီးရဲ႕ က်ေနာ္တို႔အတြက္က်ေတာ့ မထူးပါဘူးခင္ဗ်။ က်ေနာ့္တို႔က ေက်ာက္ပစၥည္းေတြကို လက္မခံပါဘူး။
သူက ခ်ိန္ခြင္ေပၚကို ေနာက္ပစၥည္းတခုတင္းရင္းနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။
- က်ေနာ္တို႔က ေရႊသား၊ ေငြသားကိုပဲ တန္ဖိုးျဖတ္တာပါ။
ၿပီး ေဟာင္ႏြမ္းလိမ္ေကာက္ေနတဲ့ လက္ေကာက္ႀကီးကိုက်ေတာ့ မလုံမေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေစ်းအမ်ားႀကီးေပးပါေလေရာ။ အားလုံဒေပါင္းလိုက္ေတာ့ (၂၃) ႐ူဘယ္(လ္)ေလာက္ရေတာ့ လိုအပ္တဲ့ေငြပမာဏထက္ေတာင္ ပိုေနပါေသးတယ္။

ကိုျဖဴတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ဥယ်ာဥ္မႈးဆီကိုေရာက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ ပီတာစဘတ္ညေနခင္းက ေကာင္းကင္တခြင္ကို ျဖန္႔ၾကက္တာၿပီး၊ ေလထုထဲ အျပာေရာင္ႏြားႏို႔ေတြ ျဖန္းထားသလိုေပါ့။ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးအိုေပါက္စပုံစံနဲ႔ ခ်က္လူမ်ိဳး ဥယ်ာဥ္မႈးက သူ႔မိသားစုနဲ႔အတူ ညစာစားဖို႔ ထုိင္တုန္းရွိပါေသးတယ္။ အေတာ့္ကို ေနာက္က်ေရာက္လာၿပီး၊ ညဖက္အလုပ္လုပ္ဖို႔လာအပ္တာကို အံ့ၾသသြားၿပီး၊ စိတ္ထဲကလည္း သူမေက်နပ္လွပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာက.. တခုခုကို လိမ္ညာခိုင္းမွာကို သံသယရွိတာထင္ပါတယ္၊ မလုံးက ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္တာပါေျပာတာမ်ိဳးကို ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္ပါတယ္။
- ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ညအခ်ိန္ႀကီးမွာ အလုပ္သမားေတြကို ဒီေလာက္ေ၀းတဲ့ဆီ သြားမခိုင္းႏိုင္ပါဘူး။ မနက္ျဖန္မနက္ခင္းမွာ လုပ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ က်ေနာ္လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့လည္း မလုံးက လုပ္စရာတခုက်န္ေတာ့တာေပါ့။ ဥယ်ာဥ္မႈးကို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ခဲ့တဲ့ ေဆးစက္ေလးရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို အကုန္ေျပာရေတာ့တယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ဥယ်ာဥ္မႈးက မယုံၾကည္သလိုနဲ႔၊ ေနာက္အေသအခ်ာနားေထာင္ၿပီးမွ ခံစားလို႔ရၿပီး ၿပဳံးလာေတာ့တယ္။

- အင္းေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီေတာ့လည္း ဘာလုပ္ရလဲ- မလုံးလည္း ေျပာၿပီးေရာ ဥယ်ာဥ္မႈးက သေဘာတူလိုက္တယ္။ - ကိုင္းေျပာဗ်ာ ဘယ္လိုပန္းဆို ပန္းၿခဳံစိုက္ဖို႔ အဆင္ေျပမလဲ။

ဥယ်ာဥ္မႈးဆီမွာရွိတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေတြကလည္း တခုမွ လိုခ်င္တဲ့ပုံစံမွရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး လိုခ်င္ခ်င္၊ မလိုခ်င္ခ်င္ ႏွင္းပန္းၿခဳံ စိုက္ဖို႔ပဲ လက္ခံရေတာ့တာေပါ့။
ကိုျဖဴက မလုံးကို အိမ္ျပန္ႏွင့္ဖို႔ေျပာတာ မရဘူး။ ၿမိဳ႔ျပင္ကို ကိုျဖဴနဲ႔အတူ လိုက္လာၿပီး ပန္းၿခဳံ စိုက္မၿပီးမခ်င္း ဟိုလိုလုပ္ပါ့လား၊ ဒီလိုလုပ္ပါ့လားနဲ႔ အလုပ္သမားေတြကို သြားၿပီး ႐ႈပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး ပန္းၿခဳံေျခရင္းကေျမကို အဲဒီနားတ၀ိုက္က ေဘးျမက္ခင္းပင္ေတြခြဲမရေအာင္ကို လုပ္ေပးမွာပါဆိုၿပီး ေျပာမွ သေဘာက်ၿပီး အိမ္ျပန္သြားေလရဲ႕။

ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ မလုံး အိမ္မွာ အၿငိမ္ထိုင္မေနႏိုင္ဘူး၊ ေယာက္က်ားျပန္အလာကို လမ္းမေပၚထြက္ၿပီး ေျပးႀကိဳေလရဲ႕။ သူမက လမ္းမေပၚမွာ သူ႔ေယာက္က်ား ေျမာက္ဆြေျမာက္ဆြနဲ႔ လာတာကို အေ၀းႀကီးကတည္းက ျမင္ၿပီး၊ ပန္းၿခဳံကိစၥေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာ အဆုံးသတ္လိုက္ၿပီဆိုတာကို သိၿပီးသား။ တကယ့္ကိုပါပဲ ကုိျဖဴႀကီးလည္း ဖုန္ေတြတလုံးလုံးနဲ႔ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈေၾကာင့္ရလာတဲ့ ၀မ္းသာမႈပိတိကေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာအထင္းသားႀကီးေပါ့။

- သိပ္ေကာင္း၊ သိပ္ေပ်ာ္စရာကြာ။
စိုးရိမ္ေနတဲ့ မိန္းမမ်က္ႏွာကိုျမင္လိုက္လို႔ ေျခဆယ္လွမ္း အကြာေလာက္ကတည္းက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။
- မ်က္လုံးထဲ ပုံေဖာ္ၾကည့္ကြာ၊ တို႔ ပန္းၿခဳံဆီကို ျမင္းစီးၿပီးသြားၾကတယ္။ ပေရာ္ဖက္ဆာက ပန္းၿခဳံကို ေငးတယ္၊ သစ္ရြက္ကေလးေတြက ၀ါေနၿပီး တခ်ိဳ႕အရြက္က စုတ္ေတာင္ေနတယ္။
- ဒါ ဘာသစ္ပင္အမ်ိဳးအစားလဲ။ - ပေရာ္ဖက္ဆာက ေမးတယ္။
- ငါကလည္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ - မသိပါဘူးခင္ဗ်ာ ဆရာႀကီး။
- ဘူဇပတ္ပင္ေတြလား မသိဘူး။
ငါကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
- ဘူဇပတ္ပင္ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္ ခင္ဗ်။
ၿပီးေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာက ငါ့ဖက္ကိုလွည့္လာၿပီး လက္ကိုဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။
- ေအး ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ ဗိုလ္ကေလး။ ဒီပန္းၿခဳံကို မမွတ္မိဘူးဆိုေတာ့ ငါလည္း အဖိုးႀကီးစျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။
- တကယ့္ကို သိပ္ေတာ္ၿပီး ဥာဏ္ထက္တဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီးကြ။ ငါ သူ႔ကို လိမ္ညာခဲ့ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ။ တို႔ေက်ာင္းမွာ အေတာ္ဆုံးပေရာ္ဖက္ဆာေတြထဲက တစ္ေယာက္ကြ။ သူ႔အသိဥာဏ္ကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲကြာ။ ေဒသေျမပုံေတြ အမွတ္ေပးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ျမန္လည္းျမန္၊တိလည္း အေတာ္တိက်တဲ့လူႀကီးကြ၊ အံ့စရာလူႀကီး။

မလုံးမွာေတာ့ သူေျပာျပတာေတြကို အားမရႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔ပေရာ္ဖက္ဆာနဲ႔ ဘယ္လိုေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာေတြ အေသးစိတ္ၾကားခ်င္လို႔ ထပ္ခါထပ္ခါေမးရတယ္။ ပေရာ္ဖက္ဆာမ်က္ႏွာက ဘယ္လိုပုံစံ၊ ငါေတာ့ အသက္ႀကီးစျပဳပါၿပီဆိုတာကို ပေရာ္ဖက္ဆာက ဘယ္လိုအသံနဲ႔ေျပာတာ၊ ကိုျဖဴဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာေတြကို သူမကစိတ္၀င္စားတာပါ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အိမ္အျပန္ လမ္းမေပၚမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိသလိုမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္တြဲၿပီး ၿပဳံးေပ်ာ္ၿပီးျပန္လာၾကတယ္။ လမ္းေပၚျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြကလည္း ဒီစုံတြဲဘာျဖစ္ပါလိမ္းဆိုၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ ရပ္ၿပီးၾကည့္ၾကေလရဲ႕။

ကိုျဖဴတစ္ေယာက္ ဒီေန႔ေလာက္ စားေသာက္ေကာင္းတာ တခါမွမရွိေသးဘူး။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ မလုံးက ကိုျဖဴအခန္းထဲကို လက္ဖက္ရည္ခြက္ကေလး သယ္လာေပးတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံး ႐ုတ္တရက္ ၿပဳံးလိုက္ၾကတယ္။

- ရွင္က ဘာကို ရီတာလဲ။ - မလုံးကေမးတယ္။

- မင္းကေရာ ဘာလို႔ ရီတာလဲ။

- ရွင္အရင္ေျပာ က်မေနာက္ၿပီးက် ေျပာမယ္။

- ေအာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ႏွင္းပန္းၿခဳံ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေတြးမိၿပီး ရီမိတာပါ။ မင္းကေရာ..

- က်မလည္း ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ ဒီႏွင္းပန္းၿခဳံပဲေပါ့။ အခုေလ အဲဒီႏွင္းပန္းေတြက က်မရဲ႕ထာ၀ရ အႀကိဳက္ဆုံးပန္း ျဖစ္သြားၿပီ။

(၁၈၉၄)

နာမည္ရင္းမ်ား
ကိုျဖဴ - Николай Евграфович Алмазов - နီကိုလိုင္ ရယ္(ဗ)ဂရာဖိုဗိ(ခ်္) အာ(လ္)မာေဇာ့(ဗ္)
မလုံး - Верочка – (Вера) - ဗ်ယ္႐ိုခ်ကာ (ေခၚ) ဗ်ယ္ရာ

ၿပီးပါၿပီ။

Read more...

၀ါဆုိလျပည္႔ေန႔

>> Wednesday, July 16, 2008





၁၇. ၀၇. ၂၀၀၈ ေန႔သည္ ၀ါဆုိလျပည္႔ေန႔ျဖစ္ပါသည္။
၀ါဆိုလျပည္႔ေနသည္ ဗုဒၶဘာသာႏြယ္၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕အတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ျမတ္ သေႏၶယူေသာေန႔၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေတာထြက္ေတာ္မူသည္႔ေန႔၊
ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာၾကားေတာ္မူသည္႔႔ေန႔တို႔မွာ ၀ါဆိုလျပည္႔ေန႔ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင္႔ ေရွးျမန္မာၾကီးတို႔က သေႏၶ ေတာထြက္ ဓမၼစက္ ေဟာျမြတ္ခါကို လ၀ါဆို။ ဟူ၍မွတ္တမ္း
တင္ခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ [ဆက္ဖတ္ရန္]


တရားဦး ဓမၼစၾကာ - နိဒါန္း

နိဒါန္း

“… ပညာတည္းဟူေသာ နားႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူတို႔သည္ ယံုၾကည္ျခင္း (သဒၶါတရား)ကို ေစလႊတ္ၾကကုန္ေလာ့။ ထိုသူတို႔အတြက္ နိဗၺာန္တံခါးကို ဖြင့္အပ္ၿပီ။” [ ၀ိနည္းမဟာ၀ါ-မဟာခႏၶက၀ဂ္-ျဗဟၼယာစက ကထာ]

ပေစၥကဗုဒၶဘုရားႏွင့္ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားတို႔မွအပ တရားနာၾကားရျခင္းမရွိပဲ အကၽြတ္တရားရသည္ဟူ၍ မရွိေခ်။ မွန္ေသာအျမင္ (သမၼာဒိ႒ိ) ရရွိရန္အတြက္ (၁) သစၥာႏွင့္ေလ်ာ္ေသာ (သစၥာႏုေလာမိက) တရားကိုနာၾကားခြင့္ရျခင္း၊ (၂) ႏွလံုးသြင္းမွန္ျခင္း (ေယာနိေသာ မနသိကာရ) ဟူေသာအေၾကာင္းတရားႏွစ္ပါး လိုအပ္သည္။ [ဆက္ဖတ္ရန္]

.....
.....
.....
တရားဦး ဓမၼစၾကာ

နေမာတႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ။
[ဆက္ဖတ္ရန္]

Read more...

Kust Sireni - 2


ႏွင္းပန္းၿခဳံ (၂)
အလက္ဇန္းဒါ ကူပရင္


ႏွင္းပန္းၿခဳံ (၁) က ဒီမွာ

- ဘယ္လို ေဆးစက္ေလးလဲ ကိုျဖဴ။ - သူမက ေနာက္တေခါက္ထပ္ေမးတယ္။
- ဟာ ကြာ ႐ုိး႐ုိးေဆးစက္ေလးပါ အစိမ္းေရာင္ေလး။ မင္းနားလည္လား၊ မေန႔ညက ငါ သုံးနာရီအထိ မအိပ္ဘဲနဲ႔ ၿပီးေအာင္လုပ္ရတာေလ။ ပုံကို လွလွပပဆြဲထားၿပီးသား။ အျခားလူေတြက ပုံက အေတာ္လွတယ္ ေသသပ္တယ္လို႔ေျပာၾကတာပဲ။ ညဥ့္နက္သည္အထိ ထိုင္ၿပီးလုပ္ရေတာ့ ပင္ပန္းလာတာေပါ့၊ ၿပီး လက္ေတြလည္း တုန္ယင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဆးစက္က က်သြားတာ။ ေဆးသားထူထူ အေရာင္လြင္လြင္နဲ႔ အစက္ခ်မိတာေပါ့။ ဖ်က္ရင္းဖ်က္ရင္းနဲ႔ ပိုပိုႀကီးသြားတာ။ အဲဒါႀကီးကို ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္နဲ႔ အဲဒီေနရာမွာ သစ္ေတာ့အုပ္ပုံဆြဲဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာ။ အေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းဆြဲထဲ့လိုက္တာမ်ားကြာ၊ အဲဒီနားမွာ ေဆးစက္က်ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာင္ သိဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဒီေန႔ ပေရာ္ဖက္ဆာဆီကို ျပဖို႔ယူသြားတယ္။ - အင္း စစ္ဗိုလ္ေလး ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီနားခ်ဳံပုတ္ႀကီးကက ေပၚလာရတာလဲ။ - ငါ့အလုပ္က ဘယ္နားမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာကို တိတိက်က် ရွိတဲ့အတိုင္းတင္ျပရမွာမဟုတ္လားကြာ။ သူရယ္မလား မရယ္ဘူးလား မသိပါဘူးကြာ၊ သူက သိပ္တိက်တဲ့ ဂ်ာမန္ ပညာတတ္ လူကပ္ႀကီး။ ငါက သူ႔ကိုေျပာတာပဲ - ဒီေနရာမွာ အဲဒီခ်ဳံပုတ္ အေသအခ်ာကို ေပါက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သူကလည္း ျပန္ေျပာတာပဲ - မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒီေနရာကို ငါ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို သိသလိုသိေနတာ၊ ဒီခ်ဳံပုတ္ေတြ ရွိကိုမရွိဘူး။- ေျပာရင္ေျပာရင္းနဲ႔ ဆရာနဲ႔ ငါ့ၾကားမွာ စကားက အေျခအတင္ျဖစ္လာေရာ။- အခန္းထဲမွာက တျခားအရာရွိေတြလည္းရွိေနတာကိုး။ - ကဲ မင္းက အဲဒီေနရာမွာ ၿခဳံပင္ႀကီးရွိေနတာဆိုတာ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသခ်ာေနရင္ မနက္ျဖန္က် မင္းနဲ႔ငါ အဲဒီေနရာကို ျမင္းစီးၿပီး သြားၾကတာေပါ့။ မင္းပဲ အလုပ္ကို ေပါ့ေပါ့ဆဆလုပ္သလား၊ အရွိအတိုင္းပဲ ပုံကိုဆြဲသလားဆိုတာ ငါ မင္းကို သက္ေသျပရေသးတာေပါ့။


- သူကေရာ အဲဒီေနရာမွာ ၿခဳံပင္မေပါက္ဘူးဆိုတာ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေသခ်ာေနရတာလဲရွင့္။
- ဟ ဘုရားေရ ဘာ့ေၾကာင့္သိရတယ္။ မင္းကလည္း ကေလးကလားေမးခြန္းေတြလာေမးေနေသးတယ္။ ေအး ဒီေနရာမွာ သူအလုပ္လုပ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ရွိေနၿပီ။ သူ႔အိပ္ခန္းထက္ ဒီေနရာေတြကုိ ပိုသိတယ္ကြ။ အလြန္ရစ္တဲ့ လူကပ္ႀကီး၊ ေလာကမွာ အဲသလိုလူမ်ိဳး သိပ္ရွားရတဲ့အထဲကြာ၊ လူက ဂ်ာမန္အေပါက္ဆိုးႀကီး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငါလိမ္ထားတာေပၚသြားၿပီး၊ အဆူအႀကိမ္းခံ - ၿပီးေတာ့ မေတြးရဲစရာပါပဲကြာ။

စကားေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ သူ႔ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ျပာခြက္ထဲက ေလာင္ၿပီးသားမီးျခစ္ဆံေတြကို ေကာက္ၿပီ အပိုင္းပိုင္းေလးေတြခ်ိဳး၊ စကားတိတ္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ခ်ိဳးထားတဲ့ အပိုင္းအစေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚလႊင့္ပစ္နဲ႔ ေယာက္က်ားရင့္မာႀကီးခမ်ာမွာ ငိုခ်င္ေနတာ သိသာလြန္းလွတယ္။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ခပ္ေတြေတြႀကီးထိုင္ေနၾကတယ္။မလုံးက ႐ုတ္တရက္ အားမာန္ပါပါနဲ႔ ထိုင္ခုံကေန ၀ုန္းကနဲထလိုက္တယ္။
- နားေထာင္စမ္း ကိုေမာင္ျဖဴ၊ အခုပဲ သြားမွျဖစ္မယ္။ အ၀တ္ျမန္ျမန္သြား၀တ္ခ်ည္။

ကိုေမာင္ျဖဴတေယာက္ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ႔ ႐ႈံ႕သြားေသးတယ္။
- အ႐ူးစကားမေျပာစမ္းပါနဲ႔ မလုံးရယ္။ ငါက မွားပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ခြင့္လႊတ္ပါဆိုၿပီး သြားေတာင္းပန္မယ္ထင္လို႔လား။ အဲဒါမွ ၀န္ခံဂတိလက္မွတ္ပါ တခါတည္းတန္းထိုးေနရမယ္။ မမိုက္စမ္းပါနဲ႔ဟ။

- ရွင္ကလည္း အဲသလိုလုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ - မလုံးက ေျခေဆာင့္ၿပီး ျငင္းလိုက္တယ္။ - ရွင့္ကုိ သြားၿပီး အေတာင္းပန္ခိုင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးရွင့္။ အဲဒီေနရာမွာ သစ္ပင္ၿခဳံမရွိရင္ အခုခ်က္ခ်င္းရွိေအာင္ သြားစိုက္ရမယ္လို႔ေျပာတာ။
- သစ္ပင္ၿခဳံ သြားစိုက္ရမယ္ ဟုတ္လား။ - ကိုျဖဴက တအံ့တၾသၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
- အင္းေလ စိုက္ရမွာေပါ့။ မဟုတ္မမွန္တာကို ေျပာထားရင္ မွန္ေအာင္ ျပန္ျပင္ရမယ္ေလ။ ျမန္ျမန္လုပ္စမ္း၊ ေပး ဦးထုပ္၊ အိတ္ေရာ၊ သြားသြား ထီးက ဒီမွာ မရွိဘူး ဘီ႐ိုထဲသြားရွာပါဦး။

- ကိုျဖဴက အက်္ီပဲရွာသလိုလို၊ ဦးထုပ္ပဲရွာသလိုလိုနဲ႔ နားမေထာင္သလိုလိုပုံ လုပ္ေနတယ္။
မလုံးက ေတာ့ အံ့ဆြဲေတြကို အျမန္ဆြဲလွပ္၊ ဗူးေတြ အိတ္ေတြကိုဆြဲထုတ္၊ အထဲကပစၥည္းေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ အကုန္ေမွာက္ခ်ပစ္တယ္။
- ဒီနားကပ္က ဘယ္ေလာက္မွ သူတို႔ကေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ လက္စြပ္က တန္ဖိုးေတာ့ႀကီးတယ္။ ျပန္ေရြးရမယ္။ ျပန္မေရြးႏိုင္ရင္ေတာ့ ႏွေမ်ာစရာႀကီးေပါ့။ လက္ေကာက္ကို သူတို႔က နည္းနည္းပဲ ေစ်းေပးမွာ။ ေဟာင္းလည္းေဟာင္း လိမ္လဲေနတာကိုး။ ရွင့္ေငြေရာင္ စီးကရက္ဗူးက ဘယ္မလဲ ကိုျဖဴ။

ေနာက္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ရွိသမွ်ရတနာေတြကို လက္ဆြဲအိတ္ထဲ အကုန္ထည့္ၿပီးၿပီ။ မလုံးက အ၀တ္အစားကလည္း ၀တ္ၿပီးသား အဆင္သင့္၊ ဘာပစၥည္းမ်ား အိမ္မွာက်န္ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ေဘးဘီကို တခ်က္ ေ၀း၀ိုင္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။

- သြာစို႔ - ျပတ္သားတဲ့ေလသံနဲ႔ သူမကေျပာလိုက္တယ္။
- ဘယ္ကိုသြားမွာလဲဟ။ - ကိုျဖဴက ကန္႔လန္႔လုပ္ခ်င္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။ အခုပဲ ေမွာင္ေတာ့မယ္။ ငါ့ပုံထဲကေနရာက ဒီကေနဆို အေ၀းႀကီးမွာ။
- ေျပာမေနနဲ႔ လာသြားမယ္။

ေနာက္ဆုံးတပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

Read more...

Kust Sireni

>> Tuesday, July 15, 2008


႐ု႐ွားစာေရးဆရာ အလက္ဇန္းဒါ ကူပရင္ကို သိတဲ့သူေတြလည္း သိၾကမယ္၊ မသိတဲ့သူေတြလည္း မသိၾကေလာက္ဘူး။ က်ေနာ္လည္း အစကသိဘူး၊ အဲဒီဆရာေရးထားတာ တပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိတာ ။ ဘာသာျပန္ဆရာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဆရာေမာင္ထြန္းသူ ထင္တာပဲ။ စာအုပ္နာမည္က အိုလက္ဆီရာ ။ ဆရာ ကိုအန္ေအ၊ ကိုပီဆာက်ယ္ေပးလို႔ ဖတ္ဖူးတာ။ စာအုပ္က ေမာင္ျဖဴတို႔ဆီမွာ ေရာက္ေနတာ။ အခုရွိေသးလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုအန္ေအေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီစာေရးဆရာက ျမန္မာႀကိဳက္ကြတဲ့။ ကဲ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခုကို ဘာသာျပန္ဦးမယ္။ အရမ္းအရွည္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ဘာသာျပန္မယ္။ တပိုင္းခ်င္းပဲတင္ေတာ့မယ္။ အကုန္လုံးဘာသာျပန္ၿပီးမွ အရွည္ႀကီးတင္ရင္ ဖတ္တဲ့သူေတြကလည္း ပ်င္းေတာ့ မဖတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ ႐ု႐ွားနာမည္ေတြက ႐ႈတ္လို႔တဲ့။ ဟုတ္မွာပါ။ အခု ဘာသာျပန္မွာေတာ့ ႐ု႐ွားနာမည္ေတြ အစား ျမန္မာနာမည္ေတြ ထည့္သုံးထားတယ္။ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းလည္း မစဥ္းစားခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ အထြန္႔မတက္တဲ့ ကိုျဖဴနဲ႔ ကိုလုံးတို႔ နာမည္ေတြသုံးထားတယ္။ အခု အပုဒ္မွာေတာ့ ကိုျဖဴက ေယာက္က်ားေလးေနရာကေပါ့။ ကိုႀကီးလုံးကိုေတာ့ လုံးရာကေန ျပားေပးထားတယ္။ အဟီး။ ေနာက္တပုဒ္ျပန္လို႔ရွိရင္က် ႏွစ္ေယာက္ကို ေနရာျပန္လႊဲေပးမွာပါ။ အခုဘာသာျပန္မွာက Куст сирени - မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္အပိုင္းေတြကို စိတ္မရွည္လို႔ မေစာင့္ႏိုင္ရင္ သြားဖတ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။ сирень ဆိုတာက အဂၤလိပ္လိုဆို lilac တဲ့။ ဘလူးဖီးနစ္ရဲ႕ ႐ု႐ွား-ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာ ႏွင္းပန္းပင္ လို႔ ဘာသာျပန္ထားတာေတြ႔တယ္။ lilac ဆိုတာကို အဂၤလိပ္ျမန္မာ အဘိဓာန္မွာက်ေတာ့ ပန္းအိ တဲ့။ ထားေတာ့ နာမည္က အေရးမႀကီးဘူး။ ပန္းကိုမ်က္လုံးထဲျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ သူက ခ်ဳံပုတ္ပင္မ်ိဳးပါ။ ကဲနာမည္ကေတာ့ ႏွင္းပန္းၿခဳံ လို႔ပဲတပ္လိုက္မယ္။


ႏွင္းပန္းၿခဳံ

ကိုႀကီးျဖဴတစ္ေယာက္ မိန္းမက တံခါးဖြင့္မေပးျခင္းကို တပင္တပန္း ေစာင့္လိုက္ရတာ၊ ကုတ္အက်္ီအရွည္ကိုလည္း မခြ်တ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းလွ်က္သားႀကီးနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲ တန္း၀င္သြားပါေရာလား။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ နဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားနဲ႔ ကိုက္ထားၿပီး၊ တြန္႔ေခါက္ေနတဲ့ မ်က္ခုံးေမႊးေတြနဲ႔ သူ႔ေယာက္က်ားရဲ႕ မႈန္သုန္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔၊ မိန္းမလုပ္သူက အဲဒီခဏမွာပဲ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ၊ အလြန္အမင္း စိတ္ညစ္စရာ အႀကီးႀကီးျဖစ္လာခဲ့ၿပီဆိုတာကိုေပါ့။ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး သူခင္ပြန္းေနာက္က အသာလိုက္သြားရတယ္။ အခန္းထဲမွာ ကိုျဖဴတစ္ေယာက္ တစ္ေနရာတည္းမွာ မလႈပ္မယွက္ရပ္၊ အၾကာႀကီး ေဒါင့္တစ္ေဒါင့္ကို ေငးေနပါေရာလား။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ႐ုံးအိတ္ႀကီးက ၾကမ္းျပင္ေပၚလြတ္က်သြားၿပီး အဖုံးေတြပြင့္လွန္ထြက္ေနတာေပါ့။ လူႀကီးကေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ပစ္ခတ္ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြယွက္ထားၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ လက္ေတြအသံျမည္ေအာင္ခ်ိဳးေနပါလား။

ကိုျဖဴဆိုတာက အသက္ငယ္ငယ္၊ ခပ္မြဲမြဲ စစ္တပ္အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ လက္ခ်ာေတြ သြားနားေထာင္ၿပီး အဲဒီကေနအခုပဲ ျပန္လာတာေပါ့။ ဒီေန႔ သူက ပေရာ္ဖက္ဆာကို ေနာက္ဆုံးနဲ႔ အခက္ဆုံး လက္ေတြ႔အလုပ္တခုျဖစ္တဲ့၊ ေဒသေျမပုံတစ္ခု တင္ျပၿပီး ျပန္လာတာပါ။ အခုအခ်ိန္အထိကေတာ့ စာေမးပြဲေတြက ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ မယ္မင္းႀကီးမ-သူ႔မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ ဒီအလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆိုတာကို နားလည္တာပါ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္က စေျပာရမယ္ဆိုရင္ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ လုံး၀ကို မျဖစ္ႏိုင္သလိုမ်ိဳးႀကီးရယ္။ (၂)ႏွစ္ေတာ့ ခက္ခက္ခဲခဲကိုပဲ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး၊ တတိယႏွစ္ေရာက္မွ အတားအဆီးေတြအားလုံးက ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တာပါ။ မိန္းမသာမရွိရင္ေတာ့ သူမွာ ဘာခြန္အားမွမရွိေတာ့ဘူးရယ္၊ အကုန္လုံး လက္နဲ႔ပုတ္ခ်လိုက္သလို အားလုံးဆုံး႐ႈံးကုန္မွာပါ။

ဒါေပမယ့္ သူ႔မိန္းမ မလုံးက ေယာက္က်ားကိုစိတ္ဓာတ္အက်မခံပါဘူး၊ ရင္ထဲမွာ သတၱိေတြ အၿမဲတမ္းရွိေအာင္ အားေပးေနတာပါ။ ၾကည္လင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔၊ ဒီထက္မကပါဘူး ၿပဳံးရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ကို က်႐ႈံးမႈမွန္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္တတ္ေနပါၿပီ။ ကုိယ့္အတြက္ကေတာ့ ဘာမွမသုံးဘဲေခြ်တာၿပီး၊ ေခါင္းသုံးၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေယာက္က်ားအတြက္ အဖိုးနည္းေပမယ့္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစမယ့္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တာေတြကို သူမက ဖန္တီးေပးတာပါ။ သူလိုအပ္သလိုပါပဲ သူမကေတာ့ တခါတခါ သူရဲ႕ စားေရးမျဖစ္လိုက္၊ ပုံဆြဲေပးသူျဖစ္လိုက္၊ စာဖတ္ျပရတဲ့သူျဖစ္လိုက္၊ မွတ္မိေနေအာင္လို႔ အခါခါရြတ္ဖတ္ျပတဲ့သူျဖစ္လိုက္၊ ေနာက္ဆုံး ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ျဖစ္လိုက္ေပါ့။

ဘာသံမွမထြက္ပဲ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္၊ ႏိႈးစက္နာရီရဲ႕ နာရီလက္တံ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ေရြ႕လ်ားသံက ေႏွာက္ယွက္ေနတယ္။ ရင္းႏွီးၿပီးသားဆိုေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာအသံေပါ့။ တစ္..တစ္..ဒစ္ဒစ္ ဆိုသလိုပဲ၊ ပထမႏွစ္သံက အရွင္းနဲ႔၊ ေနာက္္တတိယေျမာက္အသံက်ေတာ့ ခပ္အက္အက္။ ဦးထုပ္ရယ္၊ ကုတ္အက်္ီကို မခြ်တ္ဘဲ ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ကိုျဖဴက ဒီဘက္ကိုလွည့္လာတယ္။ မလုံးကလည္း သူနဲ႔ ေျခႏွစ္လွမ္းအကြာေလာက္မွာ ထိထိရွရွခံစားရတယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးလွလွေလးနဲ႔ အသာေလးပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ရပ္ေနရတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သတိထားၿပီး သူမကပဲ စေျပာရေတာ့တာပါေပါ့။ ဒဏ္ရာျပင္းျပင္းထန္ထန္ရထားတဲ့ လူနာအနီးက ကုတင္ႀကီးကို ေငးၿပီး စကားေျပာတတ္တာ အမ်ိဳးသမီးေတြပဲ မဟုတ္လား။

- ကိုျဖဴ ရွင့္အလုပ္ကဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပခဲ့လား၊ အေတာ့္ကို ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါးျဖစ္ခဲ့တာလား။
သူက ပုခုံးတြန္႔ၿပၿပီး ဘာမွလည္း ျပန္မေျဖပါဘူး။
-ကိုျဖဴ ရွင့္ဆြဲထားတဲ့ပုံက အပယ္ခံလိုက္ရတာလား။ ေျပာဦးေလ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ရမွာေပါ့။
ကိုျဖဴ သူ႔ဇနီးဖက္ကို အျမန္လွည့္လာၿပီး၊ ရင္ထဲမ်ိဳသိပ္လာရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ထုံးစံအတိုင္း ေဒါသသံႀကီးနဲ႔ ပူပူေဆြးေဆြးႀကီး စေျပာပါေလေရာ။

- ေအးကြာ ေအး အပယ္ခံရတယ္၊ မင္းဒီေလာက္ေတာင္ သိခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္။ မင္းတကယ့္ကို မျမင္ဘူးလား။ ခ်ီးမွပဲ အမႈိက္ပဲ။ - ပုံေတြထည့္ထားတဲ့ ႐ုံအိတ္ကို ေျခနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကန္ရင္ ေျပာတယ္။ - သြား အဲဒီအမိႈက္ေတြကို မီးဖိုထဲ သြားထည့္လိုက္ကြာ။ အလားကား ေက်ာင္း။ ေနာက္လဆို အျပစ္ဒဏ္အစြန္းအထင္းေတြနဲ႔ တပ္ရင္းကို ျပန္ရေတာ့မယ္။ ဒီေသာက္သုံးမက်တဲ့ အစက္ကေလးတစက္ေၾကာင့္ေပါ့ကြာ။

- ဘယ္လိုအစက္ကေလးတုန္း ကိုျဖဴရဲ႕။ က်မဘာမွ နားမလည္ရပါလား။
သူမက ကုလားထိုင္လက္ရန္းေလးေပၚထိုင္ၿပီး ကိုျဖဴ႕လည္ပင္းေလးကို ေပြ႕ဖတ္ထားတယ္။ သူက မ႐ုန္းဆန္ပါဘဲ၊ ေၾကေၾကကြဲကြဲႀကီး ေငးလက္စ ေထာင့္ကိုပဲ ဆက္ေငးေနေလရဲ႕။

ေနာက္အပိုင္းေတြကိုေမွ်ာ္ၿပီး ဖတ္ပါဦး။

Read more...

ကာလိုမန္ပန္းၿခံ

>> Monday, July 14, 2008


ကာလိုမန္ပန္းၿခံဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အေဆာင္နားမွာပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္သြား နာရီ၀က္ဆိုေရာက္တာပါပဲ။ အဲဒီပန္းၿခံကို မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းၿခံအေၾကာင္းေတာ့ အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီမွာဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း သိသြားမွာပါ။ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕မွာ ဒီလို စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ေတာအုပ္ႀကီးနဲ႔ အလြန္က်ယ္၀န္းလွတဲ့ ပန္းၿခံရွိေနတာ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ အဲသလိုပန္းၿခံေတြ အျခားေနရာေတြမွာလည္း ရွိေသးတယ္။ သစ္ေတာပန္းၿခံေတြလို႔ေခၚတယ္ထင္တယ္။ မွတ္မိေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမာ္စကိုကို စေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ သြားႀကိဳတာ၊ သူေလယာဥ္ေပၚကၾကည့္ေနတာတဲ့ သစ္ေတာအုပ္ေတာ့ မနည္းပဲတဲ့၊ ေလဆိပ္နဲ႔ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕က အေတာ္ေ၀းသလားတဲ့။ အေတာ္ႀကီး ေ၀းလွတာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဲသလိုပဲ ဒီမွာက သစ္ပင္ေတြရွိပဲေနတာလား၊ မခုတ္လို႔က်န္ေနတာလား၊ ခုတ္မရလို႔က်န္ေနတာလား မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ ေဗာ္လဂါျမစ္ေဘးက အနားယူအပန္းေျဖစခန္းကို သြားေနတုန္းကလည္း မနက္လင္းလာရင္ ေတာထဲ ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။ ေလွ်ာက္သြား ဟိုရွာ ဒီရွာ၊ ဟိုသြား ဒီသြားေပါ့။ ျမစ္ေဘးမွာ ေလွေတြလည္းရွိေတာ့ ေလွေတြလည္း စီးလိုက္၊ ေရးကူးလိုက္ ေတာထဲသြားလိုက္ေနတာေပါ့။ ေဗာ္လဂါျမစ္ေဘးမွာ ေဗာ့ဒကာနဲ႔ သိပ္ဇိမ္က်တာ ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ လြမ္းလာၿပီ။ ေဗာ္လဂါျမစ္ကမ္းေဘး စခန္းပုံေတြေတာ့ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေနရာမွာသာၾကည့္ေတာ့ နက္ထဲရွာထားတာ။ အခုေတာ့ ကာလိုမန္ပန္းၿခံက ဓာတ္ပုံတခ်ိဳ႕ၾကည့္ပါဦး။ အလွႀကီးေတြေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး။ အမွတ္တရေပါ့ စိမ္းစိမ္းေလးေတြျမင္ရလို႔ မ်က္စိေအးသြားလည္း နည္းတာမွတ္လို႔ေနာ။


ပန္းၿခံက ေမာ္စကိုျမစ္ေဘးမွာရွိတာ။ အဲသလို စိမ္းစိမ္းေလး၊ ေတာအုပ္ကေလးေတြနဲ႔။



ဒီလိုလမ္းကေလးေတြ


ဒီအေဆာက္အဦးႀကီးကေတာ့ သမိုင္း၀င္ဆိုလားပဲ၊ မႏွစ္တုန္းကေတာ့ ျပင္ေနတာ၊ အခုေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္။



ဒါကေတာ့ ပန္းသီးပင္အုပ္ေတြ။ အခုေတာ့ အသီးမရွိဘူး။ ေနာက္က်ရွိလာမယ္။ အဲဒီေတာ့လည္းသြားရေသးတာေပါ့၊ ပန္းသီးက အေကာင္းစားမဟုတ္လို႔လားဘာလာေတာ့ သိဘူး၊ သီးေနရင္ ခူးစားခ်င္စားလို႔ရတယ္။ ခူးၿပီးသယ္သြားခ်င္ရင္လည္းရတယ္။


ဒီအသီးေလးနာမည္ေမ့သြားၿပီ၊ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေမးေတာ့ ေျပာျပတယ္၊ စားလို႔ရတယ္ဆိုလို႔ စားၾကည့္တာ မဆိုးဘူး အရသာက။(((ေနာက္တိုး - အသီးနာမည္ကိုျပန္သတိရလို႔ေရးလိုက္တာ - ႐ု႐ွားလို вишня - အဂၤလိပ္လို cherry တဲ့။ ခ်ယ္ရီကို အဲသလိုဆိုတာကို သိဘူး။ ဒီမွာ နီနီအလုံးေလးေတြက ေပါသကိုး။ ကိုယ္က အ ေတာ့ မခြဲ၊မျခား၊ မသိဘူးေပါ့။)))



ဒါေတြကေတာ့ ႏွင္းဆီေတြထင္တယ္ ေသခ်ာသိဘူး။


ဒါက ဘာအေဆာက္အဦးလဲေတာ့ သိဘူး၊ အေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ေရွ႕မွာ ကားကားႀကီးနဲ႔။ တို႔ဆီက ဘုရားေတြ႔ေရွ႕မွာၾကေနတာပဲ။ သူမ်ား ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း႐ိုက္တာေပါ့ေနာ။


ဓာတ္ပုံေတြမွာ ဒိတ္ကတရက္လြဲေနတယ္ ေခ်ာတီး။
Мы из будущего. - ေပါ့။
အဓိပၸါယ္က We are from the future.

Read more...

စာဖတ္ျခင္း

>> Sunday, July 13, 2008


က်ေနာ္ ႐ု႐ွားစာေတြ ဘာသာမျပန္ျဖစ္တာၾကာၿပီျဖစ္လုိ႔ အခု အန္တြန္ ခ်က္ေဟာ(ဗ္) ေရးထားတဲ့ “စာဖတ္ျခင္း”ဆိုတဲ့ အတိုတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ မူရင္း႐ု႐ွားလိုကေတာ့ ဒီမွာ ပါ။ ႐ု႐ွားလို စိတ္၀င္စားတဲ့သူေတြ ဖတ္ရေအာင္လို႔ပါ။ အရင္ကတည္းကလည္း ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕ ၀တၳဳအတိုေတြကို ဘာသာျပန္ဖူးပါတယ္။ အရင္က ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ရဲ႕ စာေတြကို ဘာသာျပန္ၿပီးတင္ထားတဲ့ လင့္ေတြကို ျပန္စုစည္းေပးပါဦးမယ္။

၁။ ကိုလူ၀ ႏွင့္ ကိုပိန္လွီ
၂။ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး (ကိုႀကီးလုံး ဘာသာျပန္ထားတာပါ။)
၃။ အေလာင္းအစား
၄။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္) ေျပာခဲ့ေသာ စကားအခ်ိဳ႕
၅။ Anton Pavlovich Chekhov
၆။ Dushechaka - A. P. Chekhov
၇။ Examination - A. P. Chekhov
၈။ Poprygunya - A. P. Chekhov
၉။ Proposal - A. P. Chekhov
၁၀။ My "SHE" - A. P. Chekhov

အခုတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)ေရး၊ ဆရာေမာင္ထင္ဘာသာျပန္ထားေသာ၊ ဧရာ၀တီအင္တာနက္မဂၢဇင္း၊ရသလြင္ျပင္မွ လူ႔ပုတ္သင္ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ဘာသာျပန္ထားတာေတြက ေထာင့္ေထာင့္ႀကီးေတြျဖစ္ေန၊ အဓိပၸါယ္မေရာက္တာေတြရွိေနရင္ က်ေနာ့္ဘာသာျပန္ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ပါ။ စာေတြ အားလုံးကေတာ့ ႐ု႐ွားဘာသာကေနပဲ ဘာသာျပန္တာပါ။ မူရင္း႐ု႐ွားလို ဖတ္ရတာ ပင္ပန္းေပမယ့္ အရသာ ပိုရွိတယ္လို႔လည္း ထင္မိပါတယ္။ ႐ု႐ွားစာေတြဖတ္ျဖစ္ေအာင္ သင္လည္းေပး၊ ဘာသာျပန္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားလည္းေပးတဲ့ ႐ု႐ွားဘာသာသင္ဆရာမႀကီး Елена Викторовна Соловьева ကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္မိပါတယ္။




စာဖတ္ျခင္း

တခါက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အလုပ္ရွင္ႀကီး အီဗန္ ပ်ယ္သ႐ိုးဗစ္(ခ်) စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္) သူရဲ႕အခန္းထဲမွာ က်ဳပ္တို႔ ဇာတ္႐ုံမန္ေနဂ်ာ ဂါလာမီေဒါ့(ဗ္) နဲ႔အတူထိုင္ၿပီး ျပဇာတ္ေတြအေၾကာင္း၊ မင္းသမီးေတြရဲ႕အလွအေၾကာင္း ေျပာေနၾကေလရဲ႕။
- က်ဳပ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ သေဘာမတူဘူးဗ်။ - အီဗန္ ပ်ယ္သ႐ိုးဗစ္(ခ်)က စာရြက္စာတမ္းေတြကို လက္မွတ္ထိုးရင္း ေျပာတယ္။ - ဆိုဖီယာ ယူရယ္ဗနာ က ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႔၊ ပင္ကုိယ္ အရည္အေသြးလည္းရွိ၊ ေဟာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ၾကက္သေရအလြန္ရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ။

အီဗန္ ပ်ယ္သ႐ုိးဗစ္(ခ်) ဆက္ၿပီးေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ပီတိေတြအလြန္ျဖာေနတဲ့အတြက္ စကားလုံးတစ္လုံးမွ ထြက္မလာႏိုင္ပါဘဲ၊ သကာရည္မ်ားျဖန္းထားသကဲ့သို႔ပင္ မ်က္ႏွာႀကီးေပၚတြင္ ခ်ိဳကလီအၿပဳံးႀကီးေ၀ေနေလရာ၊ မန္ေနဂ်ာသည္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္၍ ပါးစပ္အထဲတြင္ ခ်ိဳတိုတိုအရသာကို ခံစားရသေယာင္ရွိေနေလသည္။

- က်ဳပ္ကေတာ့ သူမကို သေဘာက်သဗ်ာ၊ အဲ အဲ အဲ သူမက တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာေတြ ဖတ္ေနတယ္ဆိုရင္ စိတ္လႈပ္ရွားသံေတြေရာ၊ သူမရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ေနပုံေတြကေလ အလင္းေတြမ်ား ျဖာထြက္ေနသလိုပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ သူမအတြက္ ဘာေတြပဲ လုပ္ေပးရ ေပးရ က်ဴပ္ကေတာ့ အဆင္သင့္ကိုျဖစ္ေနတာဗ်ိဳ႕။

- လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ၊ ဒီသေဘာတူစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးေစခ်င္ပါတယ္။
စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္) ၿပဳံေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးကို ေမာ့လိုက္ေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ]႐ုံ၀န္ထမ္း မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္) ကို ေတြ႕ရပါေရာလား။ မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္)က သူ႔ေရွ႕မွာ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီး လက္မွတ္ထိုးဖို႔ စာရြက္ကို ကမ္းေပးေနေလရဲ႕။ စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္) က မခ်ိၿပဳံးေလးနဲ႔၊ စကားေျပက ကဗ်ာရဲ႕ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆုံးေနရမွာ လာေႏွာက္ယွက္သလိုမ်ိဳးနဲ႔။

- အဲဒီအေၾကာင္းကို ၿပီးရင္ေတာ့ ေျပာျပမယ္၊ - သူက ေျပာတယ္။ - ဒီမွာျမင္လား ငါေျပာေနတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မခံခဲ့ရတဲ့ မိုက္မဲတဲ့လူေတြပါလား။ ဒီမွာ လူႀကီးမင္း မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္)၊ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တယ္ က်ဳပ္တို႔မွာ ဂိုဂိုပုံစံေတြ မရွိဘူးဆို၊ ေရာ့ ဒီမွာ။ ဘာပုံစံေတြလဲ။ ဒီမွာ အေပအေရေတြ တံေတာင္ေတြလည္း စုတ္ျပတ္လို႔။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဘီးမဖီးဘူး။ ၾကည့္ပါဦး ဘယ္လိုေတြ ေရးထားတယ္ဆိုတာ။ ဒီလက္ေရးနဲ႔ေတာ့ကြာ။ သဒၵါမွားေတြ၊ အဓိပၸါယ္မရွိေတြ ေရးလိုက္တာ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားက်လို႔ ဒီမွာၾကည့္စမ္း။

- ေဟ့ လူ - ဂါလာမီေဒါ့(ဗ္)က စာရြက္ကိုၾကည့္ရင္ တိုးတိုးညီးတယ္။ - သိပ္ဟုတ္တာေပါ့၊ လူႀကီးမင္း မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္) စာဖတ္သိပ္နည္းပုံရတယ္။
- ဒီပုံအတိုင္းကေတာ့ မရဘူး မိတ္ေဆြ - အလုပ္ရွင္ႀကီးက ဆက္ေျပာတယ္။ - ခင္ဗ်ားအစား က်ေနာ္ ရွက္လိုက္တာဗ်ာ။ ခင္ဗ်ာ စာေလး ဘာေလးေတြ မဖတ္ဘူးလား။

- စာဖတ္တယ္ဆိုတာ အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ဗ်။- ဂါလာမီေဒါ့(ဗ္) က ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မေျပာဘဲ သက္ျပင္းႀကီး ခ်ရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။ - အမ်ားႀကီးပဲ။ ခင္ဗ်ား စာဖတ္တယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအျမင္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတာကို အျမန္သိလာလိမ့္မယ္။ စာအုပ္ေတြကေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကေန ငွားေပါ့။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ငွားမယ္။ လိုခ်င္ရင္ မနက္ျဖန္ယူလာေပးမယ္။
- ေအး ေက်းဇူးတင္လိုက္ ေမာင္ရင္ - စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္) က ေျပာတယ္။
မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္) လည္း ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႔ ခါးကိုင္း အ႐ုိအေသေပး၊ ႏႈတ္ခမ္းကို သြားနဲ႔ကိုက္ၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။

ေနာက္တရက္က်ေတာ့ က်ဴပ္တို႔ဆီကို ဂါလာမီေဒါ့(ဗ္) စာအုပ္ေတြသယ္ၿပီး ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သမိုင္းေၾကာင္းက စေတာ့တာပဲ။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြကေတာ့ စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္)ကို သူခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြးၿပီး လုပ္လိုက္တာအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က မွားတာဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေပမယ့္ အေတြ႕အႀကဳံရင့္ တကယ့္၀ါရင့္ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာျဖစ္မယ္။ မန္ေနဂ်ာရွိတုန္းပဲ မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္) ကို အခန္းထဲ အေခၚလႊတ္လိုက္တယ္။

- ေဟ့ ေမာင္ရင္ ဖတ္ေဟ့ - စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္)က စာအုပ္ကမ္းေပးရင္း ေျပာပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္စမ္း။
မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္) လက္တုန္တုန္နဲ႔ စာအုပ္ကို ယူၿပီး အခန္းထဲကေန ထြက္သြားတယ္။ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ႀကီးျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူ႔မ်က္လုံးေစြေစာင္းႀကီးေတြက ဟိုးေျပးဒီေျပးနဲ႔ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာ အကူအညီရႏိုင္စရာ တခုခုကို ရွာေနသလိုပဲ။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း သူ႔ဆီက စာအုပ္ကိုယူၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာအုပ္နာမည္က “ ၿမိဳ႕စားႀကီး မြန္တီကာလို”တဲ့။

- သူ႔ဆႏၵကို ဆန္႔က်င္ရေအာင္လည္း မျဖစ္ေသးဘူးကြ။ - ေငြစာရင္းစာေရးႀကီး ပ႐ုိေဟာ္(ရ္) စယ္မိ်ဳနစ္(ခ်္) ဘူဒီ(လ္)ဒါ က သက္ျပင္းႀကီးခ်ၿပီး ေျပာရွာတယ္။ တနည္းနည္းနဲ႔ ႀကိဳးစားပါ၊ အားစိုက္ၿပီး တစ္ေန႔ နည္းနည္းခ်င္းဖတ္ေပါ့၊ ဘုရားသခင္ကယ္မတဲ့အခါ သူေမ့သြားလိမ့္မယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့မွ စာအုပ္ေတြကို လႊင့္ပစ္ေပါ့။ ေၾကာက္မေနနဲ႔။ အေရးႀကီးတာက အေလးအနက္မထားဖို႔ပဲ။ ဖတ္ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအာ႐ုံသိပ္စိုက္ရတာႀကီးကို စိတ္ထဲမွာ သိပ္ေလးေလးနက္နက္မထားနဲ႔။

မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္) စာအုပ္ေလးကို အသာေခါက္ၿပီး စာေရးဖို႔ထိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတႀကိမ္လည္း စာမေရးႏိုင္လိုက္ပါဘူး။ လက္ေတြက တုန္လာၿပီး မ်က္စိေတြကလည္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ပါ၊ တလုံးက မ်က္ႏွာၾကက္ေရာက္၊ တျခားတလုံးက မင္အိုးဆီေရာက္လို႔။ ေနာက္ေန႔အလုပ္ကို လာေတာ့ ငိုထားတဲ့ မ်က္လုံးႀကီးေတြနဲ႔ေလ။

- ေလးႀကိမ္ရွိၿပီ စလုပ္တာ - သူကေျပာတယ္။ - ဘာမွလည္း နားမလည္ၾကဘူး၊ ဘယ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလဲ။
ေနာက္ငါးရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါမွာ စားပြဲေတြနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္)က မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္)ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး ေမးပါေလေရာ..
- ကဲ ခင္ဗ်ား ဘာစာအုပ္ဖတ္ၿပီးၿပီလဲ။
- ဖတ္ပါတယ္ခင္ဗ် လူႀကီးမင္း။
- ဘာအေၾကာင္းမ်ားဖတ္ခဲ့တာလဲ ေမာင္ရင္။ လုပ္ပါဦး ေျပာျပစမ္းပါ။

မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္) ေခါင္းေလးေမာ့လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးလႈပ္ယုံေလသံေလးနဲ႔ ေျပာရွာတယ္။
- ေမ့သြားၿပီ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ။ - သူေနာက္တစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွေျပာတယ္။
- သေဘာက ေသေသခ်ာခ်ာ စာမဖတ္ဘူးေပါ့။ အေတာ္ေျပာရတာပဲ။ ဒီလို မရဘူးေလ။ ေအး ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ဖတ္။ အေသအခ်ာကို သတိေပးတယ္။ ဖတ္စမ္းပါ။ အားလုံးဖတ္ရမယ္။ က်ဳပ္ဆီမွာ စာအုပ္ေတြရွိတယ္။ လာယူ ၿပီး ဖတ္ၾက။ ပါရာမြန္ေတာ့(ဗ္) လာခဲ့ပါ စာအုပ္လာယူ။ ပါ့(ဒ္)ေဟာ(ဒ္)ဆတ္(ဗ္) ေရွ႕တိုးၿပီး စာအုပ္ယူပါ လူႀကီးမင္း။ စမီး(ရ္)ေနာ့(ဗ္) လာပါ။ လူႀကီးမင္းမ်ားအားလုံး စာအုပ္လာယူပါ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

အားလုံးေသာလူေတြလည္း သြားၿပီး စာအုပ္ကိုယ္စီယူၾကရပါတယ္။ ဘူဒီ(လ္)ဒါ တစ္ေယာက္ပဲ စာအုပ္သြားမယူဘဲ ဆန္႔က်င္ရဲတယ္။ သူက လက္နဲ႔ကာၿပီး ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔ ေျပာပါေရာလား။
- လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ပင္စင္သာ အျမန္ေပးပါေတာ့။ ဒီလို ေ၀ဖန္ေရးစာေပေတြကေနၿပီး ဘာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေျမးအႀကီးေလး အဲဒီလိုေတြဖတ္ၿပီး အေမအရင္းကို အ႐ူးမလို႔ေခၚၿပီး မ်က္လုံးကို ႏြားႏို႔နဲ႔ ပက္ပါတယ္။
- ခင္ဗ်ားဘာမွ နားမလည္ပါပဲ။ - စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္)က အဖိုးႀကီးရဲ႕ မိုက္မဲမႈကို ခြင့္လႊတ္ရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။

စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္) မွားသြားပါတယ္။ အဖိုးႀကီးက အားလုံးကို နားလည္ပါတယ္။ ေနာက္အပတ္လည္း ေရာက္ေရာ အခုစာဖတ္ျခင္းရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြကို ေတြ႕ရျမင္ရပါေလေရာ။ “ထာ၀ရ ဂ်ဴး” စာအုပ္ ဒုတိယတြဲကိုဖတ္တဲ့ ပါ့(ဒ္)ေဟာ(ဒ္)ဆတ္(ဗ္)က ေငြစာရင္းစာေရးႀကီး ဘူဒီ(လ္)ဒါ ကို ဂ်ဴးဘာသာ၀င္လို႔ ေျပာပါေလေရာ။ စမီး(ရ္)ေနာ့(ဗ္)က အလုပ္ကို အမူးသမားပုံစံနဲ႔ ေပၚလာတတ္တယ္။ စာဖတ္ျခင္းက မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္)ကို လႊမ္းမိုးသေလာက္ အျခား ဘယ္သူ႔ကိုမွ မလႊမ္းမိုးဘူး။ သူ ပိန္လွီလာၿပီး အရက္ေသာက္စျပဳလာတယ္။

“ပ႐ုိေဟာ္(ရ္) စယ္မိ်ဳနစ္(ခ်္)” - သူ ဘူဒီ(လ္)ဒါကို ေတာင္းပန္တယ္။ - ဘုရားသခင္ကို အၿမဲဆုေတာင္းရန္ ျပဳလုပ္ေပးပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ သူတို႔ေတြအားလုံး က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ က်ေနာ္ စာမဖတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေန႔ေရာ ညပါ ဖတ္ပါတယ္။ မအိပ္၊ မစားပါ။ အသံထြက္ဖတ္တာကို ဇနီးက စိတ္ပ်က္လာပါတယ္။ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဘုရားသခင္ သနားၾကင္နာေတာ္မူပါ။

ဘူဒီ(လ္)ဒါလည္း စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္)ကို မၾကာခဏ သြားတင္ျပေပမယ့္ လက္ခါျပၿပီး ဂါလာမီေဒါ့(ဗ္)နဲ႔အတူ အခန္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လ်စ္လွ်ဴ႐ႈၿပီး အားလုံးကို ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီသမိုင္းေၾကာင္းက ေၾကာက္လန္႔စရာအျဖစ္နဲ႔ အဆုံးသတ္သြားပါေလေရာ။

တစ္ေန႔ မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္)က အလုပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ထိုင္ခုံမွာထုိင္ရမယ့္အစား၊ လူအမ်ားအလည္သြားၿပီး ဒူးေထာက္ငိုယိုၿပီး ေျပာပါေလေရာ…
- က်ေနာ့္ကို စာရြက္အတုမ်ားျပဳလုပ္မိသည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ ေအာ္သိုေဒါက္ ဘာသာ၀င္မ်ားခင္ဗ်ာ။

ၿပီးေတာ့ ႐ုံးခန္းအတြင္းကို၀င္ၿပီး စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္)ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေျပာတယ္
- က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ လူႀကီးမင္း၊ မေန႔က က်ေနာ္ သားငယ္ကို ေရတြင္းထဲ ပစ္ခ်မိပါတယ္။
ၾကမ္းျပင္ကို နဖူးနဲ႔တိုက္ၿပီး ငိုပါေလေရာ..
ဘာအဓိပၸါယ္ပါလိမ့္။ - စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္) လည္း အံ့အားသင့္ေနတယ္။
- ဒီလို သေဘာရွိပါတယ္ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ၊ ဘူဒီ(လ္)ဒါက ေရွ႕ကုိေျခတလွမ္းတိုးကာ မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းၿပီးေျပာရွာပါတယ္။ သူ႔အသိနဲ႔ သူဆုံးျဖတ္သြားတာပါ။ သူက်ိဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္တာမရွိေတာ့တာပါ။ အသင့္ရဲ႕ စာေပအဖြဲ႕အႏႊဲ႕ေတြက သူ႔ကိုဖ်က္ဆီးလိုက္တာပါ။ ဘုရားသခင္က အားလုံးကို သိျမင္ေတာ္မူပါတယ္ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား။ အကယ္၍သင္ဟာ က်ေနာ့္၏ စကားမ်ားကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါက အလုပ္မွ နားခြင့္ေပးပါ။ ဒီအရြယ္ႀကီးမွာ အခုလိုျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို ျမင္ရတာထက္ ငတ္ၿပီးေသတာက ေကာင္းပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ။

စယ္မီပါလာေတာ့(ဗ္)လည္း ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားၿပီး အခန္းထဲမွာ ဟိုေထာင့္ကေန ဒီေထာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါေတာ့တယ္။
- ဂါလာမီေဒါ့(ဗ္) ေျပာတာေတြကို မလုပ္နဲ႔ေတာ့။ - သူ အသံေျခာက္ႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ - စိတ္ေအးေအးထားပါ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ။ အခုက်ေနာ္ က်ေနာ့္အမွားကို ျမင္ပါၿပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အဖိုးႀကီးခင္ဗ်ာ။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မ်ယ္(ရ္)ဂ်ာရက္(ဗ္)လည္း ပိုမိုက်န္းမာလာေပမယ့္ လုံး၀ႀကီးေတာ့ မေကာင္းေသးပါဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိ စာအုပ္ပုံစံကိုေတြ႕ရင္ တုန္ရင္လာၿပီး မ်က္စိက အျခားဖက္ကို လႊဲသြားပါတယ္။

Read more...

Prejudice

>> Thursday, July 10, 2008


က်ေနာ္ prejudice ဆိုတာကို ေျပာခ်င္ေနတာက ၾကာပါၿပီ။ prejudice ကို ႐ု႐ွားလို предрассудок လို႔ေခၚပါတယ္။ ျမန္မာလိုဆို ဘယ္စကားလုံးရွိသလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ သိတဲ့သူေတြ ေျပာျပေပါ့ေနာ။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ထဲမွာေတာ့ ေရေရရာရာ မသိဘဲ တင္ကူးရမ္းဆ၍ ဆုံးျဖတ္ျခင္း (သို႔) အဂတိ လို႔ေရးထားတယ္။ ထားေတာ့၊ ေျပာျပလိုက္ရင္ က်ေနာ္ေျပာေနတာ ဘာလဲဆိုတာကို သိသြားမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာ အေလ့ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ေရႊက်ီးသာရင္ ဧည့္လာတယ္ဆိုတာ။ (အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့ သာတဲ့က်ီးကို မနက္က ေလာက္ေလးနဲ႔ပစ္ပါဆိုတာ၊ ရွင္နားမေထာင္ေတာ့ အခု ဧည့္သည္ေရာက္ေနၿပီ ဆိုၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဧည့္သည္ကိုထား၊ မီးဖိုထဲမွာ မိန္းမက ေယာက္်ားကို ဆူေနတဲ့ပုံ ကာတြန္းေလးကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္မိတယ္။) အဲသလိုေပါ့ အေၾကာင္းအရာ အေျခအျမစ္မရွိဘဲ စိတ္ထဲမွာ သာမန္အားျဖင့္ လက္ခံထားတာေလးေတြကို ေျပာတာပါ။ ဒီလို လက္ခံတယ္ဆိုတာေတြကလည္း အေတြ႕အႀကဳံေတြအရ “ဒီလိုဆိုရင္ ဒါမ်ိဳးျဖစ္တတ္တယ္” ဆိုတာေတြက မွန္တာမ်ားလာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လက္ခံလာၾကတာေတြ ျဖစ္မယ္။


႐ု႐ွားဆိုတာ စက္မႈပညာဘက္မွာ ထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ႐ု႐ွားကိုေရာက္လာေတာ့ အဲသလို (Prejudice)တင္ႀကိဳခန္႔မွန္းနိမိတ္ေကာက္တာေတြ ႐ု႐ွားမွာ မရွိဘူးပဲ ထင္တာေပါ့။ ေနာက္မွ စာေတြသင္ရင္း အဲတာေတြ ေျပာလာေတာ့မွ သူတို႔လည္း ရွိတာပါပဲလားဆိုၿပီး သိလာတာပါ။ ႐ု႐ွားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က လမ္းသြားရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ သူ႔ေရွ႕က ေၾကာင္နက္တစ္ေကာင္ကမ်ား ျဖတ္ေျပးသြားရင္ အဲဒီလမ္းကို ဆက္မသြားဘူးတဲ့၊ နိမိတ္မေကာင္းဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ေရွ႕က အဲဒီလမ္းကို မသြားမျခင္းေပါ့။ တျခားတစ္ေယာက္က သူ႔ေရွ႕က ျဖတ္သြားၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဆက္သြားတယ္။ ျမန္မာေတြမွာလည္း ကိုယ္သြားမယ့္လမ္းမွာ ဖြတ္ျဖတ္ေျပးသြားရင္ သြားမယ့္လမ္း ဆက္မသြားခ်င္တာေတြ၊ လုပ္လက္စ အလုပ္ရပ္ျပစ္လိုက္တာေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။

ေနာက္တခုရွိေသးတယ္ ဒီ႐ု႐ွားမွာေပါ့၊ အျပင္ကေန အိမ္ကို ျပန္လာရင္၊ အိမ္ထဲ မ၀င္ခင္၊ တံခါး၀မွာ မတ္တပ္ရပ္၊ ေခါင္းေလးကို ေစာင္း (ဘယ္ဖက္လား၊ ညာဖက္လားေတာ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ဖက္ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။) ပုခုံးေပၚကို တံေသြးနဲ႔ေထြးသလို “ထြီ၊ ဖြတ္၊ ဖတ္” နဲ႔ လုပ္ေလ့ရွိသတဲ့။ လူတိုင္းေတာ့ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္မွာေပါ့ေနာ။ ဘာလို႔ အဲသလို လုပ္လဲဆိုေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြက အဲဒီပုခုံးဖက္ပါ ကပ္ပါလာတတ္လို႔၊ သူတို႔ကို ႏွင္ထုတ္တာတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာမွာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ ကေလးေတြ အျပင္ကေန ေဆာ့ကစားျပန္လာရင္ အိမ္ထဲ တန္းမ၀င္ရဘဲ၊ လူႀကီးေတြက “ဟဲ့ ဟဲ့ ဖြ ဖီ” လုပ္ဦးဆိုလို႔ ေျခခါခါ လက္ခါခါနဲ႔ ဖြ ဖီ ဆိုၿပီးလုပ္ရတယ္။ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ကပ္ပါလာမွာစိုးလို႔တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကေလးေပါက္စနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ညဖက္အျပင္ထြက္ရင္ ကေလးေလးနဖူးကို လူႀကီးေျခဖေနာင့္က ဖုန္မႈန္႔ေလးကို ယူသုတ္ေပးတတ္ၾကတယ္၊ အပ မမွီေအာင္လို႔တဲ့။

က်ေနာ္သိတဲ့ ႐ု႐ွား Prejudice ေနာက္တခုရွိေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိစၥတခုခုနဲ႔ အျပင္ကိုသြားရင္း လမ္းမွာ ေရဆိုင္ထမ္းလာတဲ့ သူနဲ႔ေတြ႕တယ္ဆိုပါေတာ့။ ေရဆိုင္းထမ္းလာသူရဲ႕ ေရပုံးထဲမွာ ေရမပါလာဘူးဆိုရင္ ကိစၥနဲ႔ အျပင္သြားတဲ့သူရဲ႕ ကိစၥရည္ရြယ္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ဘူးတဲ့။ ေရ အျပည့္ပါလာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ကိစၥအထေျမာက္ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ျမန္မာမွာေတာ့ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာပါေတာ့၊ ပိုက္ဆံအေႂကြးသြားေတာင္းမလို႔ ထြက္အလာ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က “ေဒၚႀကီး ဘယ္သြားမလို႔လဲ” ေမးရင္ အေမးခံရတဲ့ ေဒၚႀကီးက အေႂကြးေတာင္း ဆက္မထြက္ေတာ့ဘူးဆိုတာေတြေပါ့။

ျမန္မာမွာေတာင္ အထက္ပိုင္း၊ အလယ္ပိုင္း၊ ေအာက္ပိုင္း ေဒသေတြကြဲေတာ့၊ အရပ္ေဒသ တခုနဲ႔ တခု လက္ခံၾကတဲ့ တင္ႀကိဳခန္႔မွန္း နိမိတ္ေကာက္တာေတြ တူၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္က အဲဒါေတြကို အသိနည္းပါတယ္။ ေမြးလာတဲ့ သားဦးက စေနသားဆိုရင္ “သားဦးစေန မီးလိုေမႊ” ဆုိၿပီး အေဖလုပ္သူက ဒါးႀကီးထမ္းၿပီး သားေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္တာေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေတြလည္း Prejudice ေတြေနမွာေပါ့။ ေသာၾကာသား စကားမ်ားတယ္တယ္၊ အဂၤါသားသမီး သိပ္ေကာက္တတ္တယ္တို႔။ ေစာေစာက ေျပာသလိုပါပဲ တႏိုင္ငံနဲ႔ တႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံတခုထဲမွာကို တေဒသနဲ႔ တေဒသ၊ Prejudice တူတာေတြ ရွိသလို၊ မတူတာေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒီေတာ့ ဘေလာ့လာဖတ္သူ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို ကိုယ့္ေဒသက Prejudice ေတြ၊ သိထားတာေလးေတြကို comment ေရးလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ post ေရးလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျပရင္ မ်ားမ်ားသိရတာေပါ့ေနာ။ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ာ။


Read more...

ပညာဒါန

>> Tuesday, July 8, 2008


မဇနိ
8 July 2008

ဒီကယူထားတာပါ။

အလွဴအတန္း ရက္ေရာၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့သူကလည္း မ်ားမ်ားလွဴၾကတယ္။ ပိုက္ဆံဆင္းရဲတဲ့လူကလည္း သူတတ္ႏိုင္တာေလးေတြ လွဴဒါန္းၾကတယ္ဆိုတာ ေရွးပေ၀သဏီကတည္းက အစဥ္အဆက္ ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ျမတ္ႏိုးစရာ အမူအက်င့္ေလးေတြပါ။ ဟိုးေရွးေခတ္တုန္းက ပုဂံျပည္မွာ မုဆိုးမေတာင္ ဘုရားတည္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပုဂံျပည္ေနရာအႏွံ႕ ဘုရားေစတီေတြ လက္ၫိွဳးထုိးမလြဲရွိေနခဲ့တာပါ။ ေခတ္ကာလေျပာင္းလဲလာေတာ့ ပိုက္ဆံရွာရခက္လာၾကေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးေတြ တႏိုင္တပိုင္ လွဴေနၾကတာပါပဲ။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့သူက လုပ္အားအလွဴေတြ ပါ၀င္မယ္ဆိုလည္း အင္မတန္ၾကည့္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္။ နည္းတာမ်ားတာအဓိကမထားဘဲ စိတ္ထားတတ္မယ္ဆိုရင္ မြန္ျမတ္တဲ့ အလွဴေျမာက္မွာပါ။


ကၽြန္မတို႔အေမက ငယ္ငယ္ကေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ “ပညာေရႊအိုး လူမခိုး” တဲ့။ အေမတို႔ေပးႏိုင္တာ ပညာအေမြပဲ ရွိတာ၊ အဲဒီအေမြက ဘယ္လူဆိုးမွ ခိုးလို႔မရဘူး။ အေမတို႔ေပးတဲ့အေမြကို ငယ္ရြယ္တုန္းၾကိဳးစားသင္ယူပါ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေတာ္တဲ့သူေတြကို ျမင္ရင္၊ ၾကားရင္ အေမက အားက်ဂုဏ္ယူတတ္ပါတယ္။ သူတို႔အရင္ဘ၀က ပညာပါရမီအားေကာင္းခဲ့လို႔ ခုဘ၀မွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္တိုင္း ေအာင္ျမင္ေနတာ လို႔လည္း အေမက ေျပာဖူးပါတယ္။ ပညာပါရမီေကာင္းေအာင္ အခုဘ၀မွာလည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးေတြနဲ႔ သူမ်ားကို ပါရမီျဖည့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔လည္း အေမက မွာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အေဖ့အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ကေလးေတြကို ခဲတံ၊ စာအုပ္ေလးေတြ ေပးခ်င္တယ္။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ခဲတံေလးေတြ စုထားတယ္။ အလုပ္သမားေတြအိမ္လာတဲ့အခါ သူတို႔ကေလးေလးေတြ ပါလာရင္ ကၽြန္မက သာသာေလး အနားကပ္သြားၿပီး ခဲတံေလးေတြေပးတယ္။ “ဘယ္ႏွတန္းလဲ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ဘယ္ေလာက္ရသလဲ” လို႔ လူႀကီးလုပ္ၿပီး သြားသြားေမးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေၾကာက္လို႔ငိုေတာ့မွ “သူက စာအုပ္၊ ခဲတံေလးေတြေပးခ်င္လို႔ ေနမွာ” လို႔ အေဖက ေျပာျပရပါတယ္။

ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မစာအုပ္ေလးေတြကို ဆိုင္ရာအတန္းတက္မည့္ ကေလးေတြအိမ္ကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ သြားေပးပါတယ္။ အိမ္နားက ေဆြမ်ိဳးလိုခင္တဲ့အိမ္တအိမ္ဆိုရင္ ကၽြန္မငယ္ငယ္က သူတို႔က ခ်မ္းသာပါတယ္။ အဲဒီအမက အိမ္ေထာင္က်ကံမေကာင္းေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ကေလးေတြနဲ႔ အေတာ္ကသီပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အိမ္ျပန္ရင္ ခဏေနရတာရယ္၊ သူတို႔ေတြ အိမ္ေျပာင္းသြားတာရယ္နဲ႔ မေတြ႔တာၾကာၿပီး ျပန္ေတြ႔တဲ့အခါမွာ သူ႔သားေလးက ၈ တန္းေရာက္ေနၿပီ ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္လည္း မတတ္ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းႏႈတ္ရမလားဆိုၿပီး ငိုရင္းေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္မနားလည္လိုက္မိတာက သူအေတာ္ကို အဆင္မေျပလြန္းလို႔ လာေျပာျပတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ငယ္ငယ္က မပူမပင္ ေနခဲ့ရတဲ့အမတစ္ေယာက္ကို စိတ္လည္း မေကာင္းမိတာ အမွန္ပါ။ တဦးတည္းေသာသမီး အဲဒီအမက ကၽြန္မငယ္ငယ္က သူတို႔လက္ေပၚမွာ ေခၚထားတာမ်ားပါတယ္။ သူ႔အေမက သိုးေမႊးဆြယ္တာ တထည္ကို ၄ ရက္ေလာက္နဲ႔ ၿပီးေအာင္ လက္မႈကၽြမ္းက်င္သူဆိုေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ေျခအိတ္ေလးေတြ၊ ဆြယ္တာေလးေတြ၊ ဦးထုပ္ေလးေတြဆိုတာ အေရာင္စံုထိုးေပးပါတယ္။ သနပ္ခါးေခၚလိမ္းေပးၿပီး စားစရာမ်ိဳးစံုလည္း ေကၽြးထားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မလည္း စိတ္အေတာ္မေကာင္းတာနဲ႔ စာအုပ္၊ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ ကၽြန္မတတ္ႏိုင္တဲ့ မုန္႔ဖိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေလးက ၀မ္းသာၿပီး အမကေတာ့ ငိုပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ အိမ္က မတတ္ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းမေနရတဲ့ ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲဆိုတာ ကၽြန္မ မၾကာခဏ အေတြးေရာက္မိေနပါတယ္။ လက္ေတြ႔ေတာ့ ဘာမွ ထိေရာက္ေအာင္ ကုသိုလ္မလုပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

ဒီအေၾကာင္းေတြေတြးမိရင္ တခါက မေမ႔ႏိုင္စရာအျဖစ္ေလးေတြကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ မႏၱေလး MTU ေက်ာင္းေရွ႕ ေရနီေျမာင္းေဘးကေနသြားလိုက္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္လာေတာ့ အေဖတို႔ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းဆီမွာ အေဖက ၀င္အပ္ေပးသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပ်င္းတဲ့အခါလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စက္ဘီးေလွ်ာက္စီးရင္း မုန္႕စားရတဲ့ ဘုန္းဘုန္းဆီ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တေန႔ မုံရြာသူ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အလည္ေရာက္သြားေတာ့ ဦးဇင္းတပါးက ကေလးေတြကို စာသင္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးေနတာလို႔ ေျပာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း လာကူသင္ေပးမယ့္အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ၀မ္းသာအားရလက္ခံပါတယ္။ အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ခင္မင္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စုလိုက္တာ ၆ ေယာက္ေလာက္က စိတ္၀င္တစား ပညာဒါနလုပ္ခ်င္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေက်ာင္းက အတန္းေတြၿပီးရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ညေနမွာ စာသြားသင္တယ္။ မနက္ခင္း ၇ နာရီနဲ႔ ၉ နာရီၾကားလည္း သင္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို တေနကုန္စာသင္ေပးၾကတယ္။

ဒီကရတာပါ။
ကိုရင္ ၂ ပါးက ၈ တန္းစာေမးပြဲေျဖခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သင္ေပးရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ေကာင္းႏိုးရာရာ မုန္႔ေတြ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေန ၄ တန္းထိက ကေလးမ်ားပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႔ တလင္းျပင္မွာ ဖုန္တလူးလူးနဲ႔ သင္ခဲ႔ၾကရေပမည့္ ေမာတယ္မထင္မိပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိတ္၀င္စားလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ အတန္းေပါင္းစံု သင္ႏိုင္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြပါ ကူညီသင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေယာက်္ားေလးတေယာက္ကို မွတ္မိပါေသးတယ္။ သူက စာသင္မယ္ဆိုၿပီး လုိက္လာတဲ့ ပထမဆံုးေန႔မွာ စတစ္အက်ီအျဖဴကို မီးပူအေကာ့စားနဲ႔ လိုက္လာပါတယ္။ သူစသင္တာ သူငယ္တန္းဆိုေတာ့ ကေလးက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္။ ကေလးေတြက ဆရာက သန္႔ျပန္႔ေခ်ာေမာေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္နဲ႔တူတယ္ “ ခ်ာႀကီး၊ ခ်ာႀကီး“ ဆိုၿပီး သူ႕ကို ၀ို္င္းအံုၾကည့္ၿပီး ၀ိုင္းႀကီးပတ္ေနၾကတယ္။ တအားအံ့ၾသလြန္းတဲ့ကေလးက သူ႕အက်ီကို ကိုင္ၾကည့္ၾကေတာ့ “ဟဲ့ ဟဲ့ ေအး ေအး“ဆိုၿပီး ခ်ာႀကီးခမ်ာ သူ႕အက်ီကို ဖုန္ေတြေပမွာေၾကာက္လို႔ ဟိုေရွာင္ ဒီေရွာင္လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကေလးေတြကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ၾက စာသင္ေတာ့မယ္ေျပာမွ ခ်ာႀကီးသူငယ္ခ်င္း လြတ္ၿငိမ္းသြားေတာ့တယ္။

ဒီကယူထားပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အေတာ္စည္ကားလာပါတယ္။ ကၽြန္မသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးတေယာက္ကို သတိရမိတယ္။ ဒုတိယတန္းကိုသင္ေတာ့ ကေလးေတြက ခဲဖ်က္ေပ်ာက္လို႔၊ ခဲတံေပ်ာက္လို႔ဆိုတာ ခဏခဏလာတိုင္ပါတယ္။ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ေအာင္စိုး ဆိုတဲ့ ကေလးကို ေတြ႔တယ္။ သူက တျခားကေလးေတြထက္ အသက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးေနေတာ့ ကေလးဗိုလ္လုပ္တယ္။ ကၽြန္မစာသင္ရင္ေတာင္ အတန္းေနာက္ဆံုးခံုကေန မ်က္ေစာင္းေစြေစြၾကည့္တယ္။ အစေတာ့ စိတ္ထဲ “ဘယ္လိုကေလးလဲ” လို႔ ဘ၀င္မက်ျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းခ်ိန္လည္း ေနာက္က်မွ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ့မွ အေဖ၊ အေမ မရွိဘဲ အဘြားနဲ႔ေနရတဲ့ကေလး။ စိုက္ပ်ိဳးေရးသိပံၸေက်ာင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းၾကားက လယ္ကြက္ထဲမွာ တဲအိမ္ေလးနဲ႔ ေနတယ္။ သူ႕လယ္ကြက္ထဲက သရက္ပင္ႀကီး ၂ ပင္က ရတဲ့ သရက္သီးေတြေကာက္ၿပီး ရြာေလးရဲ႕အေနာက္ဘက္ လမ္းဆံုမွာ သြားေရာင္းရတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံေလးရမွ ထမင္းစားရတယ္။ သူ႔ထမင္းဘူးေလးမွာ ဆန္ကြဲထမင္းနဲ႔ သရက္သီးမွည့္အၿမဲပါတယ္။ သရက္သီးမွည့္က အလံုးလုိက္ထည့္လာတာပါ။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို သူတေယာက္ထဲ စားေလ့ရွိပါတယ္။ ဆီမပါတဲ့ထမင္းကို သရက္သီးအလံုးလိုက္ ကိုက္ကိုက္ၿပီး ေရာစားရတယ္လို႔ ဘုန္းဘုန္းကေျပာပါတယ္။ ဒန္ထမင္းဘူးက ေပါက္ေနလို႔ ဟင္းရည္ထည့္လဲ ယိုက်မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုက္ဆံစုၿပီး အဲဒီကေလးကို ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ တျခားကေလးေတြဆီက ခဲတံ၊ ခဲဖ်က္ဘာလို႔ယူလဲေမးေတာ့ “ငါ့မွာ မရွိလို႔” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူလိုတာေလးေတြ ၀ယ္ေပးၿပီး၊ သူမ်ားဆီက မယူဖို႔ ေျပာရတယ္။ ငါလို႔ မေျပာဖို႔ သင္ေပးရတယ္။ ၁ ပတ္ ၁၀ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကေလးက အခ်ိဳးေျပာင္းသြားတယ္။ သခ်ၤာတြက္ခိုင္းရင္ သူအရင္ဆံုးေျပးလာျပတယ္။ မ်က္လံုးေစြၿပီး ဂ်စ္ကန္ကန္လည္း မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မစက္ဘီးျခင္းထဲမွာ မုန္ညင္းရြက္၊ ရံုးပတီသီး၊ ကန္စြန္းရြက္စတာေလးေတြ ထည့္ထည့္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္သူေပးသလဲေမးရင္ အဲဒီကေလးက ပုန္းေနၿပီး တျခားကေလးက ေအာင္စိုးေပးတယ္ေျပာပါတယ္။ သူေပးတာ မယူမွာေၾကာက္လို႔ မေပးရဲတဲ့ ကေလးပါ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သူ႔ကို ၀ိုင္းျပဳျပင္ေပးၾကေတာ့ အေတာ္လိမ္မာတဲ့ကေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ၃ လေလာက္ သင္ေပးၿပီး စာေမးပြဲေရာက္လာေတာ့ သြားမသင္ေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ စိုက္ပ်ိဳးေရးသိပၸံေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို လခနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက ငွားသင္ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေအာင္စိုးေလးကို သူ႔ဘ၀တည့္မတ္ေအာင္ ကူညီးေဖးမခဲ့တာ ၃ လတာေလးပါ။ ကၽြန္မတို႔မရွိေတာ့တဲ့အခါ သူဘယ္လိုဆက္ေလ်ွာက္လဲဆိုတာ သိခ်င္မိပါတယ္။ လိမ္မာခ်င္ေသာ္လည္း ဘ၀ေပးၾကမ္းတမ္းၿပီး အားကိုးရာမရွိတဲ့အခါမွာ ႀကံဳသလိုရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကေလးေတြဘ၀ေတြဟာ သနားစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ဒီကယူထားတာပါ။
ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းဘုန္းကလည္း အေတာ္အံ့ၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူ႔မွာ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေပါလွတဲ့အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး တရားအားထုတ္ေနရင္ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာထဲကို လွည့္လည္ၿပီး ဘယ္ကေလး ေက်ာင္းမထားႏိုင္သလဲ၊ ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ကေလး သူ႔ဆီပို႔လိုက္ဆိုၿပီး အပင္ပန္းခံတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ရံုးေတြကို စာေမးပြဲေျဖခြင့္ရဖို႔ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ အတန္တန္သြားခဲ့ရတယ္။ ထမင္းခ်ိဳင္႔မပါတဲ့ကေလးကို ဆြမ္းက်န္ေတြ ေ၀ငွေကၽြးရတယ္။ ကေလးတို႔ေတြ က်န္မာရႊင္လန္းေစခ်င္လို႔ သူ႕ဂ်စ္ကားစုပ္ၾကီးေပၚကို တၿပံဳတမေခၚတင္ၿပီး ရြာေဘာလံုးကြင္းမွာ ေဘာလံုးကန္ခိုင္းတယ္။ “ဟိုေကာင္က ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ကန္ပါ့လားကြ”ဆိုၿပီး ခရာႀကီးမႈတ္၊ ဒိုင္လူႀကီးလဲ လုပ္တဲ့အခါ လုပ္ပါေသးတယ္။ ၿပီးရင္ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းကို ကားနဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႔၊ တေခါက္နဲ႔မႏိုင္ရင္ အေခါက္ေခါက္၊ အခါခါသယ္ပို႔ပါတယ္။ အစစအရာရာ ဂရုဏာထားၿပီး ကေလးတို႔ကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းဘုန္းႀကီးဟာ အခုဆိုရင္ လွဴမည့္သူေတြတဖြဲဖြဲနဲ႔ ဘုန္းတန္ခိုုး တက္ေနတုန္းပါပဲ။

ဒီကယူလာတာ။
ကၽြန္မတို႔သင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ၈ တန္းကိုရင္ေလးေတြက အခုေတာ့ ႀကိမ္တုတ္ကိုင္ေနတဲ့ ကေလးေတြထိန္းေနတဲ့ ဦးဇင္းေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တလင္းျပင္မွာ စခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေလးကေန ေက်ာင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းဆိုၿပီး ပညာဒါနမ်ိဳးေစ့ေတြ ခ်ေပးေနပါၿပီ။ သူငယ္တန္းမွ ၁၀ တန္းထိ သင္ၾကားေပးေနပါတယ္လို႔ ၾကားရတဲ့အခါ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဖုန္းေတြ၊ ကားေတြ၊ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ နာမည္ရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာဒါနေက်ာင္းေလး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မဘ၀မွာ စာရြက္ေတြေပၚ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ရတဲ့အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားလွေပမယ့္၊ ၀ါၾကင္ၾကင္စာရြက္ေပၚမွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းၾကားက လက္မွတ္ေလးထိုးစဥ္ကေလာက္ ပီတိမရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ခဏတာသင္ေပးဖူးတဲ့ ကေလးေတြကေရာ MTU ဆီ အလည္သြားတဲ့အခါ ေရနီေျမာင္းေဘးကေန “ဆရာမ၊ ဒို႔ ဆရာမ“ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေလအံုးမည္လား။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဆံုဆည္းခဲ့ရတဲ့ ေအာင္စိုးေလးေရာ သမာအာဇီ၀အလုပ္ေတြႀကိဳးစာေနမည့္ ကေလးေကာင္းျဖစ္ေနမည္လား ကၽြန္မသိပ္သိခ်င္မိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တခ်ိန္ခ်ိန္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီ အလည္သြားတဲ့အခါ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕က တံတားေလးမွာ ကၽြန္မ ခဏနားၿပီး ဘယ္ေနရာကမ်ား “ဆရာမ“ေခၚမည္လဲ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္အံုးမည္။ ေရနီေျမာင္းေပၚျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလညင္းေလးေတြနဲ႔အတူ ပ်ံ႕လြင့္လာမည့္ ကေလးတို႔ စာအံသံေတြ ခိုးနားေထာင္လိုက္အံုးမည္။ လူငယ္ေလးေတြေတြ႔သည့္အခါ စာသင္ေပးဖူးခဲ့တဲ့ ကေလးတို႔ ငယ္ရုပ္ေလးေတြပါေလမည္လား ဖမ္းၾကည့္လိုက္အံုးမည္ဟု ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေအာက္ေမ့မိပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မနဲ႔အတူ ပညာဒါန ၀ိုင္း၀န္းစာသင္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ သတိတရ ဂုဏ္ယူလိုက္မိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔လဲ ထိုစဥ္ခဏတာကို လြမ္းဆြတ္ပီတိ ခံစားႏိုင္ပါေစ။ ေနာက္ေနာင္မွာလဲ ပညာဒါန မ်ိဳးေစ့ခ်ႏိုင္ပါေစ။ မ်ိဳးေစ့ခ်ခြင့္ရပါေစလို႔ ကၽြန္မေမ်ွာ္လင့္တမ္းတမိပါတယ္။

မဇနိ

Read more...

  © Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP