Poprygunya - A. P. Chekhov

ပါပရီဂူညာ
“ပါပရီဂူညာ”ဆိုတာက အၿငိမ္မေန၊ ဟိုသြားဒီသြား၊ အပိုအလုပ္ေတြနဲ႔႐ႈပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္တဲ့သူကို ေခၚတာပါ။

“ဒီးေမာ့(ဗ္)” သည္ ဇာဘုရင္၏အနိမ့္ဆုံးအဆင့္ အရပ္သားအႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ၿပီး အသက္ သုံးဆယ့္တစ္ႏွစ္ရွိေသာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ေဆး႐ုံတစ္ခုတြင္ အထူးကုဆရာ၀န္သင္တန္းကို တက္ေရာက္ေနသူတစ္ေယာက္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အျခားေဆး႐ုံတစ္ခုတြင္ ခြဲစိပ္ဆရာ၀န္အျဖစ္လည္းေကာင္း တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူျဖစ္ေလသည္။ နံနက္ခင္းကိုးနာရီမွာ ေန႔လည္အခ်ိန္အထိ လူနာမ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီးေနာက္ ညေနေစာင္းတြင္ လူေသအေလာင္းမ်ားကို ခြဲစိပ္ရန္အတြက္ေျပးရေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏၀င္ေငြသည္ သူ႔အမ်ိဳးသမီး “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”၏ အသုံးအျဖဳန္းမ်ားကို အႏိုင္ႏိုင္ေလာက္ငွယုံသာရေလသည္။ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ား၏ ေက်ာ္ၾကားေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ပါရမီမ်ားကို အထင္တႀကီးရွိကာ ႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္ျဖင့္ေန႔တိုင္းပင္ သူတို႔အား အိမ္တြင္ ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံေလ့ရွိေသာ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ရွိေသာ ငယ္ရြယ္သည့္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။ ဧည့္သည္မ်ားထဲတြင္ ႐ူခင္းပန္းခ်ီဆရာ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး” ဆိုသူတစ္ေယာက္လည္း လာေလ့ရွိသည္။ သူသည္ ေရႊေရာင္ဆံပင္မ်ားႏွင့္ အသက္ ၂၅ႏွစ္ခန္႔ရွိေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရွိေသာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ေနာက္ဆုံးေရာင္းလိုက္ရေသာ ပန္းခ်ီကားမွာ ႐ူဘယ္ ၅၀၀ ရ၍ ဒီးေမာ့(ဗ္)၏ တစ္ႏွစ္စာ၀င္ေငြမွ်ရွိေလသည္။



ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ သူ႔ဇနီးအား အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေလသည္။ သူမ၏ဖခင္အား ေဆးကုစဥ္ ညပိုင္းတာ၀န္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမနဲ႔ေတြ႔ဆုံ ခင္မင္ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမသည္လည္း ဒီးေမာ့(ဗ္)အား အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ သူမက ဒီေမာ့(ဗ္)မွာ စြဲလမ္းစရာ တစ္ခုခုရွိေၾကာင္း၊ အလြန္အနစ္အနာခံတတ္ေၾကာင္း၊ ၾကင္နာသနားတတ္မႈမွာလည္း အျပည့္အ၀ရွိေၾကာင္း၊ ဇြဲေကာင္း၍ အားလုံးကိုလုပ္ေဆာင္ႏုိင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို အေပါင္းအသင္းမ်ားအား ေျပာေလ့ရွိသည္။ ေျပာရျခင္းအရင္းခံမွာ အလြန္႔ကို အႏုပညာဗီဇအျပည့္ရွိေသာ သူမက ဘာ့ေၾကာင့္ အလြန္႔ကို႐ိုးရွင္းၿပီး အသြင္အျပင္မထူးျခားလွေသာ သူ႔အား လက္ထပ္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေပၚလြင္ေစရန္ ရွွင္းျပသလိုမ်ိဳးေျပာျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ သူမက ဒီးေမာ့(ဗ္)အား ႐ို႐ိုေသေသေလးေလးစားစားမေခၚဘဲ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ကအလုပ္သမားေခါင္းကဲ့သို႔ပင္ ေခၚေ၀ၚတတ္ေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ အျမည္းစားစရာမ်ားကို ျပင္ဆင္ေပးရသလို သူမအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ဖို႔ရာအတြက္ အ၀တ္အစားမ်ားကိုလည္း စီစဥ္ေပးရေလ့ရွိသည္။ သူမသည္ အလြန္႔ကို ေယာက္်ားအားဂ႐ုမစိုက္၊ အေလးမထားလြန္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ဒီေမာ့(ဗ္)သည္ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ စားေသာက္စရာအနည္းငယ္ကိုယူကာ ေတာထဲက သူ၏ ေတာထဲမွ အိမ္ငယ္တြင္ အနားယူရန္သြားေလသည္။ ထုိေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ႔အမ်ိဳးသမီးသည္ သူမ၏အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ယင္းအိမ္သို႔ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္ကာ၊ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေရာက္လာေသာအခါ သူမသည္ အလြန္အမင္းေပ်ာ္ရႊင္သြားေလသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္းမွာ သူမသည္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုသို႔သြားေရာက္ရန္ အ၀တ္အစား၊ပန္း၊လက္အိတ္စသည္မ်ားကို ၿမိဳ႔သို႔ျပန္၍ယူခိုင္းရန္ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။

“ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး” ႏွင့္အတူ ေဗာ္(လ္)ဂါျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ အပန္းေျဖထြက္ျပန္ေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ကာ သူ႔ဇနီးသုံးစြဲရန္အတြက္ ေငြမ်ားပို႔ေပးရေလသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”သည္ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”အား ခ်စ္စကားဖြင့္ေျပာကာ သူမ၏ခ်စ္သူဘ၀ကိုေရာက္သြားေတာ့သည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)အား လုံး၀ကို သတိမေရေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”အားတြဲရသည္ကို ပ်င္းလာေသာအခါ၊ ေတာရြာထဲတြင္ ေနရေသာဘ၀ကို ၿငီးေငြ႕လာေသာအခါ၊ ေဗာ္(လ္)ဂါျမစ္ကမ္းေဘးမွာ လယ္သမားရြာမ်ားတြင္ေနရသည္ကို ပ်င္းရိလာေသာအခါ အမ်ိဳးသားဆီသို႔(ဒီးေမာ့(ဗ္))ဆီသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးျပန္ေလသည္။ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”သည္ အလြန္ေတာ္ေသာ္လည္း ပ်င္းရိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဖန္တီးမႈအဆင့္အတန္း အျမင့္တြင္ေရာက္ေနသူအျဖစ္ သူကိုယ္သူ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ထင္ျမင္သကဲ့သို႔ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း အနားမယူဘဲ ဆက္တိုက္ အလုပ္ေတြလုပ္တတ္သူ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူသည္အႏုပညာဖန္းတီးမႈမ်ားကိုသာ အေလးထားၿပီး မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္တြဲေနရျခင္းအေပၚ ေလးေလးနက္နက္မရွိေပ။

ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ ဇနီးအား၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းကို ဖြင့္ဟ၀န္ခံျခင္းမရွိေပ။ ပန္းခ်ီဆရာဆီသို႔ သြားေရာက္ကာ ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ သူ႔ဇနီးေျပာင္းလဲလာသည္ကို သတိထားမိေသာ္လည္း သူသည္ သတိမထားမိသလိုသာေနၿပီး၊ အလုပ္မ်ားကိုသာ အရင္ထက္ ပို၍လုပ္ေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ သူသည္ သူျပဳစုေသာက်မ္းအား ခုခံတင္ျပၿပီး သူ႔အား ေရာဂါေဗဒဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္သူအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရေတာ့မည္ဟု ဇနီးသည္အား ေျပာျပေလသည္။ ဇနီးသည္ကသာ သူ၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား၊ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳလွ်င္ သူမ၏အျပစ္မ်ားကို ခြင့္လႊတ္ေပမည္ဟု သိသာေလာက္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား သူ၏မ်က္ႏွာတြင္ လြန္စြာေပၚလြန္ေနေသာ္လည္း ဇနီးသည္သည္ ေရာဂါေဗဒဆိုသည္ကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားဘဲ သူမ ကပြဲေနာက္က်မွာကို စိုးရိမ္ကာ ဂုဏ္ယူေသာစကား၊ ခ်ီးမြမ္းစကားတစ္လုံေတာင္ မေျပာႏိုင္ေပ။ ဒီးေမာ့(ဗ္)၏အိမ္သို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေလ့ရွိကာ သူနဲ႔သာလွ်င္ ေဆးပညာေၾကာင္းမ်ားေျပာရင္း အာလပ္ခ်ိန္မ်ားကို ဒီးေမာ့(ဗ္) ျဖတ္သန္းရေလသည္။

“ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”၏ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္ဆက္ဆံေရးကား အဆုံးသို႔ေရာက္ေလၿပီ။ တစ္ေန႔ေသာအခါ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”၏ ပန္းခ်ီဆြဲခန္းတြင္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”အား ခ်စ္သူအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူျမင္လိုက္ရေသာအခါ သူမသည္ “ရရာေဘာ့(ဗ္)စကီး”ႏွင့္လမ္းခြဲရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အသက္ကို ကယ္တင္ရန္အတြက္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ လုပ္ေလ့မရွိေသာ လူနာ၏ေရာဂါသက္သာေစရန္ ပါးစပ္ထဲမွ စုပ္ယူရန္အခ်ိဳ႔အား ပါးစပ္ျဖင့္စုပ္ယူျခင္းအားျဖင့္ ဒီးေမာ့(ဗ္)တြင္ ေရာဂါကူးစက္ခံစားေနေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)အား သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မ်ား၊ ဆရာမ်ားက ကုသေသာ္လည္း ဒီးေမာ့(ဗ္)တြင္ အသက္ရွင္ရန္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ေပ။ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ ယခုမွပင္ သူမ၏အမွားမ်ားကိုသိျမင္ကာ ဘုရားသခင္ထံတြင္ ဒီးေမာ့(ဗ္)အား ကယ္တင္ရန္ဆုေတာင္းေတာ့ေလသည္။ ဒီးေမာ့(ဗ္)သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မွ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေသဆုံးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမေၾကာင့္ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေသဆုံးသြားရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ အလြန္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမည့္သူတစ္တေယာက္ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အိမ္တြင္းမသာယာ မေအးခ်မ္းျခင္း၊ အခ်ိန္မရျခင္းမ်ားေၾကာင္း သူ႔အစြမ္းအစအေလ်ာက္ျဖစ္သင့္သည္မ်ား ျဖစ္မသြားရေၾကာင္းေျပာေလသည္။ “ေအာ္(လ္)ဂါ အီဗန္ႏို(ဗ္)နာ”သည္ ဒီးေမာ့(ဗ္)ေသဆုံးရျခင္းအေၾကာင္းရင္းမွာ သူမျဖစ္ေနေၾကာင္း နားလည္သြားေတာ့သည္။ သူမက ဒီးေမာ့(ဗ္)သည္ အလြန္ပါရမီးထူးေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားကာ ဒီးေမာ့(ဗ္)အား ေပြ႔ဖတ္ငိုေၾကြးေသာ္လည္း အလြန္ပင္ေနာက္က်သြားၿပီးျဖစ္ေလသည္။

အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

“အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ(ဗ္)”က “ဒူရွက္ခ်ကာ” မွာ အမ်ိဳးသမီးစ႐ိုက္ကိုတစ္မ်ိဳးပုံေဖာ္သြားသလို ဒီ “ပါပရီဂူညာ” မွာလည္း စ႐ိုက္တစ္မ်ိဳးပုံေဖာ္သြားပါတယ္။ ေျပာရရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္စ႐ိုက္ေတြပါ။ တစ္ေယာက္က ေဘးမွာရွိတဲ့လူကို(လွလွ မလွလွ၊ ေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္၊ အက်င့္ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း) အလြန္ခ်စ္၊ အလြန္ဂ႐ုစိုက္သေလာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ ေဘးမွာ သိပ္ကိုေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္၊ အားကိုးေလာက္စရာ တည္ၾကည္တဲ့ အမ်ိဳးသားရွိတာကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္၊ စိတ္ဂဏာမၿငိမ္ဘဲ သူမစိတ္က ပုစဥ္းေကာင္ေလးလို ဟုိအပင္ေလးေပၚ ခုန္းကူးလိုက္၊ ဒီအပင္ေပၚခုန္ကူးလိုက္နဲ႔ပါ။ ဘာလို႔မ်ား ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က ဒီလို အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စ႐ိုက္ႏွစ္မ်ိဳးကို သူ႔၀တၳဳအတို ႏွစ္ပုဒ္မွာ ပုံေဖာ္ခဲ့ပါလိမ့္။ သူ႔ဘ၀မွာေရာ သူ႔ရဲ႔ၾကင္ရာဖက္က သူလိုခ်င္တဲ့ ပုံစံေရာ၊ သူရွိေစခ်င္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ေတြ ရွိခဲ့ရဲ႕လား မသိ။ စာေရးဆရာဆိုတာ အျပင္မွာ သူမရႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ၀တၳဳေတြမွာ ပုံေဖာ္တတ္ၾကေလသလား။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဒီ၀တၳဳအတိုႏွစ္ပုဒ္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ အဆိုးျမင္လြန္း၊ အလြန္အမင္းႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံလိုျခင္း မရွိတာေတာ့ ျမင္သာတယ္ထင္ပါတယ္။ “ဒူရွက္ခ်ကာ”ထဲက အမ်ိဳးသမီးလိုေကာင္မေလးကို မင္းဆို လက္ထပ္မယ္လားဆိုၿပီးေမးတုန္းက ကိုျဖဴက မယူဘူးတဲ့။ အခု “ပါပရီဂူညာ”နဲ႔ယွဥ္ဖတ္ၿပီးရင္ ကိုျဖဴေရာ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေရာ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္မိမယ္ထင္ပါသလဲ။ “ဒူရွက္ခ်ကာ” ကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။