Proposal - A. P. Chekhov

ခြင့္ပန္ျခင္း
အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

ဗာလန္္တီ(န္) ပ်ယ္သ႐ိုးဗိ(ခ်္) ပ်ယ္ရယ္ဂ်ဳိး(ရ္)ကင္က ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာေျပျပစ္တဲ့ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ပါ။ သူက ပြဲတက္၀တ္စုံကို အေသအခ်ာ၀တ္၊ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ထားတဲ့ အဖ်ားခြ်န္ၿပီး ေကာ့ျပန္ေနတဲ ့ ႐ူးဖိနပ္ကိုစီး၊ ေအာ္ပရာထဲမွာေဆာင္တဲ့ ဦးထုပ္ကို လက္နက္တခုသဖြယ္ ေခါင္းမွာတပ္ဆင္၊ စိတ္ကို မနည္းၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး၊ ၿမိဳ႕စားသမီးေတာ္ ဗ်ယ္ရာ ဇာပိစကင္နာ ဆီကိုသြားေတာ့တာေပါ့။



အင္း၊ ၿမိ္ဳ႕စားသမီးေတာ္ ဗ်ယ္ရာ ဇာပိစကင္နာကို မသိဘူးလား၊ ေအာ္ စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။ သူက ေကာင္းကင္ျပာေရာင္ႏူးညံ့မ်က္၀န္းေလးေတြနဲ႔၊ ပိုးသားမွ်င္ေလးေတြလို လိႈင္းထၿပီးေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေလးေတြ အေခြလိုက္အေခြလိုက္နဲ႔ ခ်စ္ခင္စြဲမက္စရာေကာင္းတဲ့ ျဖည္တည္မႈေလးတစ္ခုပါ။

ပင္လယ္လိႈင္းလုံးေတြဆိုတာက ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ကြဲသြားၾကတာ မဟုတ္လား၊ သူမရဲ႕လိႈင္းလို ဆံႏြယ္ေခြေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ၾကေတာ့ ေျပာင္းျပန္၊ ဘယ္လိုေက်ာက္ဆိုင္ေက်ာက္သားပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကြဲသြားၿပီး၊ အမႈန္ေတြအျဖစ္ လြင့္စင္ထြက္သြားမယ္။ သူမရဲ႕ အၿပဳံးႏုေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္၊ ေသေသသပ္သပ္ထုဆစ္ထားသလို အပိုအလိုရွိ လွေသြးၾကြယ္တဲ့ သူမရဲ႕ ေသးသြယ္ ခႏၶာကိုယ္ေလးက အသက္႐ႈလိုက္တိုင္း ေပၚထြက္လာတဲ့ သူမ၏ႏူးညံံ့မႈေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ဆိုရင္၊ ဘာကိုမွမခံစားတတ္တဲ့ လူ႔ငတုံးတစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ အဲ သူမစကားေျပာတဲ့အခါ၊ မ်က္စိေတြကန္းသြားေလာက္ေအာင္္ ျဖဴတဲ့ သြားေတြေပၚေအာင္ သူမၿပဳံးတဲ့အခါ စိတ္ထဲေပၚလာတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေတြကို မခံစားခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သစ္သားနဲ႔ထုထားတဲ့ တိရိစာၦန္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ရမယ္။

ပ်ယ္ရယ္ဂ်ဳိး(ရ္)ကင္ ကို ၿမိ္ဳ႕စားသမီးေတာ္က လက္ခံစကားေျပာပါတယ္။
သူက ၿမိ္ဳ႕စားသမီးေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ပါတယ္၊ စိတ္ေတြအရမ္းလႈပ္ရွားေနၿပီး စကားစေျပာပါတယ္။

- မင္းသမီး၊ က်ေနာ္ေျပာတာကို နားေထာင္ေပးပါလားဗ်ာ။
- ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။
- မင္းသမီးရဲ႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ မင္းသမီးအတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အရာျဖစ္ေနပါ့မယ္၊ အမ်က္ေတာ္ေတာ့ မထြက္ေစခ်င္ပါဘူး။

သူက ေခြ်းသုတ္ဖို႔ အိတ္ကပ္ထဲက လက္ကိုင္ပ၀ါကိုထုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းသမီးက ခ်စ္စဖြယ္အၿပဳံးေလးနဲ႔ ဘာေတြေျပာမလို႔ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူ႔ကို ၾကည့္ပါတယ္။

- မင္းသမီးခင္ဗ်ာ၊ မင္းသမီးကိုျမင္လိုက္ၿပီးကတည္းက က်ေနာ့္စိတ္ထဲ့မွာ တားမရဆီးးမႏိုင္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုေပၚလာပါတယ္၊ ဒီဆႏၵေၾကာင့္ပဲ ေန႔လည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမေနႏိုင္၊ ညလည္းအိပ္မရ၊ တကယ္လို႔သာ ဒီဆႏၵသာမျပည့္၀ခဲ့ရင္ က်ေနာ္အလြန္႕ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွာပါ။

ၿမိဳ႕စားသမီးေတာ္ မ်က္လႊာေလးကို အသာအယာခ်သြားပါတယ္။ ပ်ယ္ရယ္ဂ်ိဳး(ရ္)ကင္တစ္ခ်က္ၿငိမ္သြားၿပီး စကားဆက္ေျပာပါတယ္။

- တကယ့္ကို မင္းသမီး အ့ံၾသသြားမွာပါ၊ မင္းသမီးက နတ္သမီးတစ္ပါးပါ၊ အင္း က်ေနာ္နဲ႔လည္း အသင့္ေတာ္ဆုံးပါ။

ႏွစ္ေယာက္လုံးတိတ္ဆိတ္သြားၾကေလသည္။

- ၿပီးေတာ့ကာ - ပ်ယ္ရယ္ဂ်ိဳး(ရ္)ကင္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ဆက္ေျပာပါတယ္ - က်ေနာ့္ရဲ႕ေျမယာေတြကလည္း မင္းသမီးရဲ႕ေျမယာေတြနဲ႔လည္း တဆက္တည္းပါ၊ က်ေနာ္က လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ပါ။
- ေအာ္ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ - ၿမိဳ႕စားသမီးက တိုးတိုးညင္းညင္းေမးလိုက္ပါတယ္။
- ဘာျဖစ္ရလဲ မင္းသမီးရဲ၊ - ပ်ယ္ရယ္ဂ်ိဳး(ရ္)ကင္ ေခါင္းေမာ့လာၿပီး အေလာတႀကီး ေျပာပါတယ္။ - မင္းသမီးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ မျငင္းဆန္ေစခ်င္ပါဘူး။ မင္းသမီးျငင္းလိုက္ရင္ က်ေနာ့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ အကုန္ပ်က္ဆီးကုန္ေတာ့မွာပါ။ မင္းသမီးခင္ဗ်ာ က်ေနာ္ တစ္ခု ခြင့္ပန္ပါရေစ။

ပ်ယ္ရယ္ဂ်ိဳး(ရ္)ကင္ အျမန္ထိုင္လိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕စားသမီးေတာ္ဖက္ကို ခါးေစာင္းကာ တုိးတိုးေလးေျပာလိုက္ေလသည္-

- ဒီခြင့္ပန္တာက မင္းသမီး အျမတ္အစြန္းႀကီးႀကီး ရေစမွာပါ၊ က်ေနာ္တို႔ တစ္ႏွစ္ကို ၀က္ဆီတန္ခ်ိန္ သန္းခ်ီၿပီး ေရာင္းရမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဦးပိုင္ေျမကြက္မွာ ၀က္ဆီခ်က္စက္႐ုံေဆာက္ၾကစို႔။

ၿမိဳ႕စားသမီးသည္ တခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။

- ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံပါတယ္ရွင္။

ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ျပဇာတ္ဆန္ဆန္အဆုံးသတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ စာဖတ္သူမိန္းမပ်ိဳသည္လည္း စိတ္လက္ေအးခ်မ္းသြားႏိုင္ေပလိမ့္မည္။




သူငယ္ခ်င္းကိုျဖဴက “ဒူရွက္ခ်ကာ” ရယ္ “ပါပရီဂူညာ” ၀တၳဳအတိုေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို သေဘာမက်ဘူးတဲ့။ “ဒီႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေသြဖယ္တဲ႔ တျခားစရိုက္ေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္လုပ္ပါဦး”လို႔ဆိုလို႔ အခုတစ္ခုကို ဘာသာျပန္ၿပီးတင္လိုက္တာပါ။ ကိုျဖဴေရ ဒီ Story ထဲကၿမိဳ႕စားသမီးေတာ္ကို ဆိုရင္ေရာဗ်ာ၊ သေဘာက်ရဲ႕လား။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)က ဒီလို paradox အတိုေလးေတြလည္း ေရးသဗ်။ ေနာက္ ဒီလို paradox အတိုေလးတခုလည္း ဘာသာျပန္ဦးမယ္။ ေၾကာ္ျငာႀကိဳ၀င္ထားေပမယ့္ ဖတ္ခ်င္သူေတြေရာ ရွိရဲ႕လားမသိ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ လာဖတ္သူအားလုံကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။