တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား
>> Thursday, April 3, 2008
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား -ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ကို က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေပးၿပီး ခ်စ္ခ်င္ရာကိုသာခ်စ္ၾက၊ ဘာေတြကိုပဲခ်စ္ခ်စ္ တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာေရးေပးပါ။ အတူတူတင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အေတြးစုံကို ဖတ္ရတာေပါ့။
ကဲ ပထမဆုံးကေတာ့ ဖုိးေသာၾကာရဲ႕စာပါ။
ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႔လား
ခ်စ္သူေရ...
သူတို႔ေျပာေတာ့မင္းကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္တဲ့။
မင္းျမင္ခ်င္တာေတြ ျမင္ရေအာင္ မင္းမ်က္လံုးေတြ ဖြင့္ခြင့္မေပးၾကဘူး။
မင္းၾကားခ်င္တာေတြ ၾကားရေအာင္ မင္းနားေတြကို သူတို႔စြင္္႔ခြင့္မေပးၾကဘူး။
မင္းေျပာခ်င္တာ မေျပာရေလေအာင္ မင္းပါးစပ္ကိုလည္း သူတို႔ပဲ ပိတ္ထားၾကတာ။
မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ အားလံုးဆိုမွ အားလံုးကိုပါပဲ သူတို႔တေတြ အနိုင္က်င့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကတယ္။
ကိုယ့္ရင္ထဲမွာက
ေမးခ်င္တာတစ္ခုတည္းရယ္ပါ
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႔လား...လို႔။
ကိုယ္ကေတာ့....
ဘာမွမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္တာပါ။
မျမင္နိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔ မင္းအတြက္အနုပညာေတြ ကိုယ္ဖန္တီးေနမိတယ္။
မၾကားနိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔ မင္းတြက္ကဗ်ာေတြ ကိုယ္႐ြတ္ဖတ္ေနတယ္။
ပါးစပ္ဟခြင့္မရွိတဲ့မင္း ဘာမ်ားေျပာခ်င္မလဲလို႔ ကိုယ္နားစြန္႔ေနတယ္။
သူတို႔သိမ္းယူထားတဲ့ မင္းရဲ႕ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ အတြက္လည္း ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္ ခ်စ္သူ။
ဒါေပမယ့္
မင္းရင္ထဲက ေမးခြန္းကိုလည္းကိုယ္သိေနတယ္။
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား...ကို။
တကယ္ခ်စ္ပါတယ္ကြာ...။
ကိုတာ၀န္မယူနိုင္တာက
သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ရမယ့္ ကိစၥေတြပါ။
ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါခ်စ္သူ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့
ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ အခြင့္ေရးေတြအတြက္
ဆုေတာင္းေပးတာပဲ ကိုယ္တတ္နိုင္ေသးတယ္။
ဖိုးေသာၾကာ
ဒုတိယတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ကိုျဖဴေရးထားတာကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား
ကိုဇနိက ေတာင္းလာတယ္။ စာေရးဆရာႀကီးေတြစကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ စာမူေတာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ေဘာ္ဒါေလာကမွာေတာ့ ေဟးေကာင္စာေရးဦးဆိုတာေလာက္နဲ႔ၿပီးပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ သူကဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးၾကမယ္တဲ႔။ ဘာေရးတယ္ဆိုတာမေျပာဘဲနဲ႔ ၿပီးမွအတူေပါင္းတင္မယ္တဲ႔။ (မ်က္ႏွာကိုေပါင္းတင္တာဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေပါင္းေရးၿပီးမွ ဘေလာ့ေပၚတင္မွာကိုေျပာတာ) အစကဘာေရးရမွန္းမသိဘူး။ ေရးရင္းနဲ႔စဥ္းစားတာပဲေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး၊ ခုစေရးလိုက္တာပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ အရမ္းလြယ္ပါတယ္။ သက္ရိွကိုပဲခ်စ္ခ်စ္၊ သက္မဲ႔ကိုပဲခ်စ္ခ်စ္ လတ္တေလာခ်စ္ပစ္လိုက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတဲ႔ေမးခြန္းႀကီးနဲ႔ႀကံဳလာရင္ ေျပာရအေတာ္ခက္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ စိတၱဇနာမ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔မွာလက္ဆုတ္လက္ကိုင္ျပစရာ ျဒပ္ဝတၳဳကလဲမရိွဘူး။ သိပံၸေလာကနဲ႔ဆက္စပ္ေနတာမ်ိဳးလဲမဟုတ္ေတာ့ equation လဲမရိွ၊ သက္ေသျပစရာ သီအိုရီလဲမရိွဘူး။ အေတာ္ဂြက်တယ္။ တစ္ကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတာထက္ ဘာကိုခ်စ္တာလဲဆိုတာကလဲ ဒုကၡ။ သမီးရည္းစားအခ်စ္ေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တယ္၊ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေတြပဲ ေျပာရင္ေကာင္းမယ္။ သက္ရိွကေတာ့ ေခြးကိုခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္၊ ေၾကာင္ကိုခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္၊ လူကိုခ်စ္ရင္ခ်စ္တယ္ စသည္ျဖင့္ လက္ၿငိဳးထိုးျပလို႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက် ကြ်န္ေတာ့္အသိဥာဏ္နဲ႔ေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး။ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏိုင္ငံကႏိုင္ငံသားေတြကိုခ်စ္တာလား။ ႏိုင္ငံသားေတြကိုေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္၊ အိမ္နီးနားခ်င္းနဲ႔ေတာ့ စကားမေျပာဘူးဆိုရင္လဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ သယံဇာတေတြကို ခ်စ္တာလား။ သယံဇာတေတြကို ခ်စ္တာပါဆိုၿပီး ျပည္ပကိုမသမာတဲ႔နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းေနရင္လဲ အခ်စ္မမည္ျပန္ဘူး။ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ေရေျမေတာေတာင္သဘာဝေတြကို ခ်စ္တာလား၊ ဒါကေတာ့ နည္းနည္းနီးစပ္တယ္၊ ရွမ္းျပည္မွာေနတဲ႔သူဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒါႀကီးကိုခ်စ္တာပါဆိုၿပီး ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးကို လက္ညွိဳးထိုးျပလို႔ရတယ္။ ခ်င္းျပည္နယ္မွာေနတဲ႔သူဆိုလဲ နာဂေတာင္တန္းႀကီးကို သက္ေသတည္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုေလာက္တဲ႔ဆင္ေျခလို႔ေတာ့ ယူဆလို႔မရပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းအားကစားပြဲေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုရင္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြထလို႔ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ မ်က္ရည္ဝဲခဲ႔ရဘူးတယ္။ ဒါငါတို႔အသင္း၊ ဒါ ငါတို႔သီခ်င္းဆိုတဲ႔ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္လာလို႔လားေတာ့ မေျပာတတ္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ဖို႔အတြက္ အနည္းဆံုး အဲဒီမိန္းကေလးမွာ ကိုယ့္ကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ႔အခ်က္ တစ္ခ်က္ေတာ့ရိွလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခ်က္ထက္လဲပိုခ်င္ပိုမွာေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အတြက္ အဲဒီႏိုင္ငံက ဂုဏ္ယူစရာတစ္ခ်က္ခ်က္ေတာ့ ရိွေနသင့္တယ္ထင္ပါတယ္။ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးႀကီးစိတ္ဓါတ္တို႔၊ အေမရိကန္မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒီဆိုတာေတြက မိႈင္းသြင္းထားတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြမဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုအထင္ႀကီးတဲ႔၊ အထင္ႀကီးစရာအခ်က္ေတြလဲရိွတာကေန အေျခတည္ၿပီးေပၚေပါက္လာတာပါ။ မိႈင္းသြင္းခံထားရတဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေတြက အစစ္မဟုတ္ေလေတာ့ ၾကာရွည္ခံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အီရတ္လိုႏိုင္ငံမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရိွလို႔ ကုတ္ကပ္ေနၾကတဲ႔လူ ရွားမွာပါ။ ႏိုင္ငံဆိုတာျဖစ္တည္လာရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းခံကိုက လူသားမ်ိဳးႏြယ္စုေတြ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာကိုရွာရင္းနဲ႔ အုပ္စုဖြဲ႔မႈေတြကေန ဇနပုဒ္၊ ေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႕၊ တိုင္း၊ ႏိုင္ငံစသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲလာၾကေလေတာ့ ႏိုင္ငံသားတိုင္းက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာကို ရွာေဖြၾကမွာအမွန္ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို တစ္ကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတာထက္၊ တစ္ကယ္ခ်စ္လာေအာင္ ႏိုင္ငံသားေတြကို ဘယ္လိုဆြဲေဆာင္မလဲဆိုတာ အဓိကက်လိမ္႔မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အဲလိုဆြဲေဆာင္မႈေတြကလဲ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွလုပ္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ က်ြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ပဲလုပ္ရမွာပါ။ ဘယ္သူေတြကိုဆြဲေဆာင္မလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနာက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကိုပါ။ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ စကၤာပူ၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား စတဲ႔အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာ ေစ်းေပါတဲ႔ ေရႊျမန္မာကာယ၊ ဥာဏလုပ္သားေလးေတြ၊ လုပ္သားႀကီးေတြကို ေတြ႔ေနရဦးမွာပါပဲခင္ဗ်ာ။
ေမာင္ျဖဴ
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ ဇနိေရးထားကို ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား
တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတဲ့ အေတြးက ေရကူးမတတ္ရျခင္းအေၾကာင္းကို ေျပာရင္းနဲ႔ ရလာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတာက ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုခ်စ္တာကို ေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ကာ ပထမဦးဆုံးေျပာခ်င္တာကေတာ့ မိဘက သားသမီးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ခ်စ္တဲ့ဆီေရာ ေရာက္ရဲ႕လားဆိုတာကိုပါ။ တေန႔မွာ စာသင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေရမကူးတတ္ဘူးဆိုတာကို ေျပာမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ု႐ွားဆရာမကေမးပါေလေရာ၊ မိဘေတြက သင္မေပးဘူးလားတဲ့။ ဟုတ္ သင္မေပးဘူးဆိုေတာ့ - သူက ဘာလို႔ မိဘေတြက ေရးကူးသင္မေပးတာလဲတဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ တခုခုျဖစ္ၿပီး အသက္အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ မသင္ေပးတာလို႔။ ေရကူးမတတ္ရင္ ေနာက္ ေရနဲ႔ႀကဳံလာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲတဲ့။ အင္း ဟုတ္ပါ့။
က်ေနာ္တို႔အညာၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ ေရကူးကန္ဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ ကေလးေတြကို ေရးကူးသင္ေပးတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ တခါမွမၾကားဖူးသေလာက္ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကေလးေတြ ေရခိုးကူးရင္း ေရကူးတတ္တဲ့သူက တတ္သြားၾကတာပါ။ လူလိမၼာလုပ္လာတဲ့ က်ေနာ္ေရမကူးတတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေဘးမွာ စီးေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးထဲမွာ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြ မိဘအုပ္ထိမ္းသူေတြ မသိေအာင္ ခိုးခိုးၿပီးေရကူးရင္းနဲ႔ အသက္ဆုံးသြားတာေတြ ႏွစ္စဥ္ရွိေနတတ္ပါတယ္။ မိဘေတြက ေရးကူးသြားမယ္ဆိုရင္ စိတ္ပူၿပီး ေရကူးလည္းသင္မေပးဘူး၊ ၿပီးေတာ့ကာ မသြားေစခ်င္တာ။ မသြားေစခ်င္ေတာ့ ဒီလိုေတြ ေျပာတတ္ပါတယ္ - ေမေမစိတ္ပူေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔သားရယ္။ ေမေမက သားတစ္ခုခုျဖစ္မွာ စိတ္ပူလို႔။ - ဒီလိုေတြ ေျပာၿပီး တားျမစ္တတ္ပါတယ္။ အေသအခ်ာျပန္စဥ္းစားေတာ့ မိဘေတြက ကိုယ့္အတြက္ပဲ ေျပာတာျဖစ္ေနေရာ။ သူတို႔ စိတ္မပူရေအာင္လို႔ ေျပာတာမ်ိဳးကိုး။ ေဟာ အသက္ေတြလည္းႀကီးလာေရာ ေရမကူးတတ္တာႀကီးပဲ အဖတ္ေတြတင္လို႔။ အေၾကာင္းရွိလို႔ ေရလမ္းခရီးသြားရမယ္ဆို ရင္ေတြဘာေတြခုန္လို႔။
အလားတူပါပဲ တျခားကိစၥေတြမွာလည္း မိဘေတြက ကိုယ့္ကိုကိုအားကိုးတတ္ေအာင္၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္ဆုံးျဖတ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားကိုးခ်င္စိတ္ေတြ ေမြးေပးရမယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေလးေလးေတြကို လက္ထဲမွာေပြ႔ၿပီး မခ်ီၾကပါဘူး။ တြန္းလွည္းထဲထည့္တြန္းတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကေတာ့လည္း ကေလးေတြက ေဘးကေန တေတာက္ေတာက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၾကပါတယ္။ လမ္းေပၚလဲလို႔ ငိုေနလည္းဆြဲမထူပါဘူး။ သူ႔ဟာသူသာ အထခိုင္းၾကတာမ်ားပါတယ္။ သေဘာက ကိုယ့္ဟာကို အားကိုးတတ္ေအာင္ေတြ ေလ့က်င့္ေပးေနသလိုပါပဲ။ တခါကလည္း ကေလးေလးကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခ်င္ေတာ့ မိခင္ကိုသြားခြင့္ေတာင္းတာ သူ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူး၊ ကေလးကိုေမး ကေလးကသေဘာတူရင္႐ိုက္ေပါ့လို႔ေျပာေတာ့ ကေလးေတြကို ကိုယ္ကိုကိုယ္ တခုခုကို ဆုံးျဖတ္တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးေနသလားေပါ့။ ကေလးေတြ တခုခုျဖစ္မွာသြားမွာစိုးလို႔ တခုခုလုပ္မွာတားျမစ္တာေတြဟာ မိဘေတြက ကေလးေတြကို ခ်စ္တာထက္၊ မိမိကိုယ္ကိုခ်စ္လို႔ မိမိကိုယ္ကို စိတ္မဆင္းရဲရေအာင္ တားျမစ္ထိမ္းခ်ဳပ္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနသလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ တကယ္ခ်စ္တဲ့သူဆိုရင္ ဘ၀မွာ ငါတို႔မရွိလည္း ကိုယ္ဟာကိုထိမ္းေၾကာင္းေနႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ တကၠသိုလ္ေတြ၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြမွာလည္း ပညာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို တကယ့္ကို ပညာေတြတတ္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္၊ တကယ့္ကို ကိုယ္ကိုကိုယ္ တာ၀န္ယူရဲတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆုိရင္၊ တကယ့္ကို ႏိုင့္ငံအတြက္ သားေကာင္းရတနာေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္၊ သူ႔တို႔ရဲ႕အေတြးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ဆန္႔ထြက္ေတြးႏိုင္ေအာင္၊ သူတို႔ယုံၾကည္ရာေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္လုပ္ႏိုင္ေအာင္၊ ေျပာႏိုင္ေအာင္၊ တကယ့္လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အေပၚယံ ျမင္ေကာင္းယုံ ျဖည့္ဆည္းေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဥပေဒဘက္ကေန အကာအကြယ္ေပးတာမ်ိဳးျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပစၥည္းအကူအညီေတြ ေထာက္ပံ့ေပးတာမ်ိဳးျဖစ္ေစ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကေန အကူအညီေတြေပး၊ အခြင့္အလမ္းေတြ ဖြင့္ေပးထားသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ဇနိ
1 comments:
ကိုျဖဳ၊ ကိုဇနိ တို႔ရဲ႕ blog ကို ေမေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ဖတ္ပါတယ္။ စိတ္ေရာ၊ ကိုယ္ပါ ေခတ္မွီ၊ ဖြံၿဖိဳး တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီး လိုအပ္တဲ႔အစိုးရသစ္မွာ တေထာင္႔တစ္ေနရာ (၀န္ႀကီးခ်ဴပ္စသည္..) ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံ ့သားေကာင္းရတနာ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔၊ စကၤာပူေရာက္ ေရႊျမန္မာ ဥာဏလုပ္သားႀကီး၏ ဇနီးက သူမရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ခ်စ္ေနတာက၊ ကိုဇနိ ခ်စ္ေစခ်င္သလိုနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပါ။
(ေဈးမေပါပါ။ ေရာက္ခါစကေတာ႔ လုပ္ေပးရတာနဲ႔ ရတာမတန္ဟု ထင္ခဲ႔ပါေသာ္လည္း၊ အခုက်ေတာ့လည္း မတန္ျပန္ပါ။ ရတာကပိုေန၍ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို upgrade လုပ္မည္ဟု၊ မိမိလုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ခြင္႔ရ၍၊ ေက်နပ္ေနေသာ၊ ေရႊျမန္မာ လုပ္သားႀကီးက ဆို၏။ )
Post a Comment