Dushechaka - A. P. Chekhov

ဒူရွက္ခ်ကာ
အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္) ေရးပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းအနည္းငယ္ကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
(Dusha(ဒူရွာ) ဆိုတာက ႐ု႐ွားလို စိတ္ႏွလုံးကို ေျပာတာပါ၊ ဒူရွက္ခ်ကာ ဆိုေတာ့ စိတ္ႏွလုံးလွသူလို႔ အဓိပၸါယ္ေရာက္ပါတယ္။)

အၿငိမ္းစား ရာျဖတ္အရာရွိႀကီးရဲ႕သမီး “ေအာ္လ်န္ကာ ပလယ္မ်န္နီေကာ့ဗာ”က အိမ္နီးခ်င္း “ကူကိန္”နဲ႔ မၾကာခဏဆုံျဖစ္တယ္။ “ကူကိန္”က “တီဗိုလီ” အပမ္းေျဖကဇာတ္႐ုံပိုင္ပါ။ ဘ၀ကို အၿမဲတမ္းၿငီးညဴလိုက္၊ ရာသီဥတုမေကာင္းတာကို စိတ္တိုလိုက္၊ ပရိတ္သတ္ေတြ အလာက်ဲတာကိုလည္း စိတ္ပ်က္လိုက္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့သူပါ။ မ်က္ႏွာအၿမဲသုန္မႈန္ေနတဲ့ “ကူကိန္”က ခန္႔ညားလွပမႈမရွိပါဘူး။ ေတြ႔ပါမ်ားေတာ့ “ေအာ္လ်န္ကာ”လည္း သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္လိုက္မိတာပါပဲ။ အင္း သူမကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနရမွ ေနတတ္တာ၊ သူ႔စိတ္ထဲ၊ ႏွလုံးထဲမွာကိုက အဲသလိုကို ျဖစ္ေနတာ။ “ေအာ္လ်န္ကာ”က သိပ္ကို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့၊ အေတာ္ကိုလွပက်န္းမာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါ။ သူ႔မိတ္ေတြကေတာ့ သူမနဲ႔ လမ္းမွာဆုံတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လၻက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ရင္ပဲဲျဖစ္ျဖစ္၊ “ေအာ္လ်န္ကာ”ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ “ဒူရွက္ခ်ကာ”လို႔ေခၚၾကပါတယ္။


မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ သူမက သူ႔အမ်ိဳးသားရဲ႕အလုပ္မွာ ကူပါတယ္။ လက္မွတ္ေရာင္းတာမ်ိဳး၊ ျပဇာတ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲေတြထဲလည္း သူ႕အမ်ိဳးသား ခဏခဏသုံးတတ္တဲ့ စကားလုံးေတြကိုသုံးၿပီး ၀င္ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ျပဇာတ္မင္းသားေတြကို စာနာသနားၿပီး ေငြေတြလည္း ထုတ္ေခ်းတတ္ပါေသးသလို ျပန္မဆပ္ရင္လည္း ၀မ္းမနည္းတတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသားနဲ႔အတူေနၿပီး သူမက ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေျပာရင္ေတာင္မွ ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ “က်မတို႔ေတြေလ..”ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသားနာမည္ကိုပါ ထည့္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

“ကူကိန္” အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေမာ္စကိုသြားပါတယ္။ “ေအာ္လ်န္ကာ” ညေတြလည္း မအိပ္ဘဲ သူ႔အမ်ိဳးသားကို ျပတင္းမွာထိုင္ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသား ဆုံးသြားေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတဲ့ ေၾကးနန္းလဲရေရာ အကၤ်ီအနက္ေတြ၀တ္၊ အေတာ့္ကို ငိုေၾကြးတာပါ။

သုံးလေလာက္ၾကာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းမွာ သစ္ေတာပိုင္ “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)” နဲ႔ မိတ္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာပါဘူး “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)”က ခ်စ္ခင္ေၾကာင္းေျပာလာေတာ့ သူမက လက္ခံလိုက္တာပါပဲ။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနၾကပါတယ္။ “ေအာ္လ်န္ကာ”က အမ်ိဳးသားကို ကူပါတယ္၊ စာရင္းေတြေရးေပးတယ္၊ ဂိုေထာင္ထဲက ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေပးတာေတြ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ သစ္ေစ်းေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသလို သူ႔အမ်ိဳးသားေျပာတဲ့ စကားေတြကိုသုံးၿပီး စကားေတြ လိႈင္လိႈင္ႀကီး ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔ေတြက အျပင္ေတာင္သိပ္မထြက္ပါဘူး၊ အိမ္မွာေနရတာကို ပိုသေဘာေတြေတြ႔ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား အမ်ိဳးသားက “ေအာ္လ်န္ကာ”ကို ျပဇာတ္သြားၾကည့္ဖို႔ေျပာရင္ သူမက ျပန္ေျဖလိုက္ပုံက အက်ိဳးမရွိတာေတြ လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးတဲ့။ “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)” အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ၿမိဳ႔ေပၚကိုသြားတုန္းမွာ “ေအာ္လ်န္ကာ”ဆီကို တိရိစာၦန္ေဆးကုဆရာ၀န္ “စမိ(ရ္)နင္” လာတတ္ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ အဆင္မေျပေၾကာင္းေတြ ေျပာတတ္တယ္။ သူ႔မိန္းမဆိုးလို႔ ကြဲသြားၿပီး “စမိ(ရ္)နင္”က သားေလးကိုပဲ စိတ္ပူတာပါ။ “ေအာ္လ်န္ကာ”က သူ႔ကို သနားေတာ့ လၻက္ရည္တိုက္ဧည့္ခံၿပီး သားကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး မိန္းမနဲ႔ ျပန္ေပါင္းထုပ္ေအာင္ ေျပာရတာေပါ့။ “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)”ျပန္လာေတာ့ ေယာက္်ားကို အကုန္ေျပာျပၿပီး ဘုရားသခင္ဆီမွာ သားဆုေတာင္ေတာင္းလိုက္ပါေသးတယ္။

တစ္ေန႔ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွ “ပူစေတာ့ဗာေလာ့(ဗ္)” အေအးမိၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဆုံးပါေလေရာ။ သနားစရာ့ “ေအာ္လ်န္ကာ” လည္း ငိုယိုပူေဆြးရျပန္တာေပါ့။ အိမ္တံခါးကိုပိတ္ၿပီးေနတာ ႏွစ္၀က္ေလာက္ၾကာမွ ျပတင္းတံခါးေလးကို ဖြင့္ေတာ့တယ္။ တိရိစာၦန္ေဆးကုဆရာ၀န္ “စမိ(ရ္)နင္” ခဏခဏအိမ္ကို ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ “ေအာ္လ်န္ကာ”က “စမိ(ရ္)နင္”ေျပာတဲ့ တိရိစာၦန္ေဆးကုအလုပ္အေၾကာင္းေတြကို မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔တိုင္း ျပန္ေျပာမိေနျပန္ေရာ။ သူမ သိပ္ၿပီးၾကာၾကာ မေပ်ာ္လိုက္ရပါဘူး။ “စမိ(ရ္)နင္”က တစ္ျခားၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းရတာကိုး။ အဲေတာ့လည္း သူမတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ရတာေပါ့။ သူမမွာ ကိုယ္ပိုင္အျမင္က မရွိေလေတာ့ ဘာမွာေျပာစရာစကားလည္း မရွိဘဲ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္၊ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ဘာေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ဘ၀အေပၚထားတဲ့ အေတြးအျမင္ တစ္ခုမွမရွိဘဲ ေနသြားတာပါ။

ၿမိဳ႕ကို “စမိ(ရ္)နင္” ေနာက္တစ္ေခါက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီးေတာ့ကာ သားေလးလည္းပါလာပါတယ္။ “ေအာ္လ်န္ကာ”က မိသားစုလိုက္ သူ႔အိမ္မွာလာေနဖို႔ေျပာၿပီး သူမကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ အိမ္မႀကီးရဲ႕ေဘးေဆာင္ေလးမွာသြားေနပါတယ္။ “စမိ(ရ္)နင္”ရဲ႕သား “စားရွာ”ကို သူမက အေတာ္ခင္တြယ္ေနပါၿပီ။ ကေလးကို ေကြ်းေမြးလိုက္၊ ကေလးကို စာသင္လိုက္၊ ေနာက္ “စမိ(ရ္)နင္”ရဲ႕မိန္းမ ျပန္လည္းသြားေရာ၊ ကေလးကို သူ႔ေဘးေဆာင္ေလးကို ေခၚထားပါတယ္။ သူမမွာ ဘ၀အျမင္ေတြ ေပၚေပါက္လာျပန္ပါၿပီ။ အခု မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါမွာ သူမက မူလတန္းေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ၊ ပထမတန္းသင္ခန္းစာ႐ႈပ္႐ႈပ္ေတြအေၾကာင္း၊ သင္႐ိုးစာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေတြကို ကေလးေျပာတဲ့ စကားကိုလိုက္နင္းၿပီး ေျပာျပန္ေတာ့တာပါပဲ။ “ေအာ္လ်န္ကာ”ရဲ႕အဓိကအလုပ္ကေတာ့ ကေလးကို ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္တာပါပဲ။ ကေလးကို သူ႔အေမက ျပန္ေခၚသြားမွာကို အခု သူမအေၾကာက္ဆုံးျဖစ္ေနပါၿပီ။

အန္တြန္ ပါဗလိုဗိ(ခ်္) ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)

စာဖတ္သူေရာ “ဒူရွက္ခ်ကာ”-ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို သေဘာက်ပါသလား။ စာဖတ္သူက အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႔လိုအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ေရာ ေရြးခ်ယ္လိုပါသလား။ ခ်က္ေဟာ့(ဗ္)-ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီးကို အေပၚမွာေရးထားသလို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ၿပီး အျခားလူတစ္ေယာက္အေပၚမွာ အလြန္ခ်စ္တတ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဖာ္သြားပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေနာက္ပုံစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ပုံေဖာ္ထားတဲ့ ခ်က္ေဟာ(ဗ္)ရဲ႕၀တၳဳအတိုတစ္ပုဒ္ကိုလည္း ဘာသာျပန္ၿပီးတင္ပါဦးမယ္။ အခုဘာသာျပန္တာက ၀တၳဳတိုကို မူရင္းအတိုင္းဘာသာျပန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အတိုခ်ဳံ႕ၿပီးမွ ျပန္ထားတာပါ။