ျပင္သစ္ဘာသာစကားခ်ိန္မ်ား

ရပ္စ္ပူတင္အေၾကာင္းကို ဒီဘေလာ့ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္။ သူ႔ဝတၳဳေတြအမ်ားႀကီးမဖတ္ျဖစ္၊ မဖတ္ႏိုင္ခဲ႔ေပမယ့္၊ ဖတ္ဖူးခဲ႔သမွ်နဲနဲေလးထဲမွေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အႀကိဳက္ေလးေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ျပင္သစ္ဘာသာစကားခ်ိန္မ်ားဆိုတဲ႔ ဝတၳဳေလးကေတာ့ အႀကိဳက္ဆံုးတည္းကတစ္ခုလို႔ ဆိုရမလားပဲ။ အဲဒီဝတၳဳေလးကို ရုပ္ရွင္အေနနဲ႔ရိုက္ထားတာလဲ ၾကည့္လိုက္ရပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာမွာေတာ့ ေအာင္ထြန္းေလးလို ကေလးဇာတ္ေဆာင္ေလးက အဓိကအခန္းကေန သရုပ္ေဆာင္ထားတာပါ။ သူပဲသရုပ္ေဆာင္ေကာင္းေလသလား၊ ကြ်န္ေတာ္႔အႀကိဳက္နဲ႔ပဲ အခ်ိတ္အဆက္မိသြားေလသလားမသိဘူး၊ ရုပ္ရွင္ကိုလည္းအရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခန္းမွာ ေကာင္ေလးအေမက ေကာင္ေလးေနတဲ႔ၿမိဳ႕ကိုလာေတြ႔ၿပီး အိမ္အျပန္မွာ ေကာင္ေလးက သူ႔အေမစီးသြားတဲ႔ ကုန္တင္ကားႀကီးေနာက္ေျပးလိုက္တဲ႔အခန္းကိုၾကည့္ရေတာ့ မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲရပါတယ္။ သူ႔ဆရာမနဲ႔သူနဲ႔ကစားၾကတဲ႔အခန္းေတြ၊ အျငင္းၿပိဳင္ၾကတဲ႔အခန္းေလးေတြကလဲ ၾကည္ႏူးစရာေလးေတြပါ။ ဒီဝတၳဳေလးကို ဘာသာစျပန္ထားတာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ နည္းနည္းလဲရွည္ေတာ့ ဆက္မျပန္ျဖစ္တာနဲ႔ပစ္ထားခဲ႔မိတယ္။ မေန႔ကမွ ျပန္လွန္ျဖစ္လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီးသေလာက္ေလးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဆံုးထိျပန္ႏိုင္ဖို႔လဲ ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။

************************************
အပိုင္း(၁)

ထူးဆန္းတယ္ေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ဘာလို႕မ်ား မိဘေတြေရွ႕မွာ ဆရာေတြေရွ႕မွာ ကိုယ္႔အမွားအတြက္ အၿမဲမလံုမလဲ ခံစားရလဲ မသိဘူး။ အဲဒါေတြအားလံုးက ေက်ာင္းသားဘ၀မွာတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လဲ ဒီခံစားခ်က္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႕နဲ႕အတူ က်န္ရစ္ေနခဲ႕တာပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ ငါးတန္းကိုစတက္တာ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္မွာေပါ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရြာေလးမွာ မူလတန္းအထိပဲ ရိွတာေလ။ အဲဒီေတာ့ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႕ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာေလးကေန ကီလိုမီတာငါးဆယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကို ထြက္ခြာဖို႕ ကြ်န္ေတာ္ျပင္ဆင္ရၿပီေပါ့။ အေမက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္တည္းက အဲဒီကိုႀကိဳသြားၿပီး သူ႔အသိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္လာေနမယ့္အေၾကာင္းကို ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားထားၿပီးသား။ ၾသဂုတ္လရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္႕ ဦးေလး (ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ကုန္တင္ကားကိုေမာင္းရတဲ့) ဂ်ာဂ်ာ ဗန္ညာ က သူ႕ကုန္တင္ကားႀကီးေပၚကို ကြ်န္ေတာ္႕ကိုဆြဲတင္ၿပီး ေက်ာက္ခင္းလမ္းတေလွ်ာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းေတာ႕တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေနရမယ့္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာဂ်ာ ဗန္ညာက ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ အိပ္ယာခင္းေတြ စားစရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေနရမယ့္ အိမ္ရဲ႕ေထာင့္ေလးအထိ လိုက္ပို႕ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးကို တစ္ခ်က္ပုတ္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ကစလို႕ ကြ်န္ေတာ္႕ရဲ႕ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရတဲ့ ဘ၀စခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။

စစခ်င္းႏွစ္မွာေတာ့ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္တဲ႔ဒုကၡေတြကို မခံရေသးပါဘူး။ အေမ႕မွာ ကေလးသံုးေယာက္ရိွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကအႀကီးဆံုးေပါ့။ ေႏြဦးေပါက္ရာသီ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းေတြစၿပီဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကေလးေတြမွာ စားစရာက မရိွေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ညီမေလး အာလူးေတြရဲ့အေပၚမွာ ထြက္ေနတဲ့ အတက္ေလးေတြကို ဖဲ့စားၾကတယ္။ ျမင္းစားဂ်ံဳေစ့ေတြ ဂ်ံဳရိုင္းေစ႕ေတြကို စားၾကရတယ္။ ဗိုက္ထဲေရာက္မွ အပင္ေတြေပါက္လာလဲ စားဖို႕အတြက္မပူရေတာ့ဘူးေလ။ ေႏြတစ္ေႏြလံုးပါပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဗိုက္ထဲက သီးပင္စားပင္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာေလးနားကျဖတ္စီးေနတဲ့ အန္ဂါျမစ္ေရေတြနဲ႕ ႀကိဳးစားပန္းစား ေလာင္းတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အထြက္ကပဲနည္းတာလားေတာ့မသိ၊ ဘယ္လိုေနလဲေတာင္ မခံစားလိုက္ရပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္၊ တီထြင္ႀကံဆမႈဟာ အက်ိဳးမယုတ္ဘူးလို႕၊ တစ္ခါတေလမွာ လူေတြအတြက္ အသံုးေတာင္တည့္ခ်င္တည့္ေနဦးမွာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အေတြ႕အႀကံဳ ႏုနယ္ေသးလို႕ အမွားတစ္ခုခု လုပ္မိလို႕ အပင္မေပါက္တာပဲဲ ျဖစ္မွာေပါ့။

အေမဘာျဖစ္လို႕မ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို စာသြားသင္ခိုင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္လဲဆိုတာေတာ့ ေျပာရခက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အေဖမရိွပဲေနခဲ့ရတယ္။ အဆိုး၀ါးဆံုးကို ေနခဲ့ရတာပါ။ အေမ႔ၾကည္႕ရတာ ဒီထက္ေတာ့ မဆိုးႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ စိတ္ကိုဆံုးျဖတ္ထားလားမသိပါဘူး။ ရြာကမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္စာႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားရတာလဲေပ်ာ္တယ္ေလ။ ရြာမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စာေရးတတ္ဖတ္တတ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး အဘိုးအဖြားႀကီးေတြအတြက္ စာေရးတာ စာဖတ္တာလဲ ကြ်န္ေတာ္ပဲလုပ္ေပးရတယ္။ ရြာစာၾကည့္တိုက္ေလးကေန စာအုပ္ေတြ ရွာေဖြဖတ္ရႈၿပီး ညေနေတြဆိုရင္ ရြာကသူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေျပာျပရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာထက္ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတြ ထည့္ေျပာတာက ခပ္မ်ားမ်ားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ စစ္အတြင္းက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့သူေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္ကေန ေထာက္ပံ့ေၾကးအေနနဲ႕ ရမယ့္ပိုက္ဆံကို သတင္းစာကေန နံပါတ္ေတြနဲ႕ ေၾကာ္ၿငာေပးတယ္။ သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ ဇယားကေန သူတို႕နံပါတ္ေတြ ပါမပါ ကြ်န္ေတာ္ကၾကည့္ေပးရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကံေကာင္းတဲ့ မ်က္စိတစ္စံုရိွတယ္ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကိုပဲ လာလာၾကည့္ခိုင္းၾကတယ္။ မဲေပါက္တဲ့လူေတြလဲ ရိွၾကပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ နည္းနည္းပဲ ေပါက္တာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က လယ္သမားတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္လို အေၾကြေစ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းသာစရာပါ။ မဲေပါက္တဲ့ဆီကေနရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကိုပါ ကူးစက္လာတယ္။ ရြာကကေလးေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုခင္ၾကပါတယ္၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္လဲ ေကြ်းၾကေမြးၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဂ်ာဂ်ာ အီလ်ာ (သူက တကယ့္ကို ကပ္ေစးနည္းတဲ့ အဖိုးႀကီးပါ) က ရူဘယ္လ္ေငြေလးရာ မဲေပါက္တာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို အာလူးတစ္ပံုးေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မိသားစုအတြက္ေတာ့ အဲေလာက္အာလူးကလဲ မနည္းလွတဲ့ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လဲ မဲေပါက္စဥ္ဂဏန္းေတြၾကားမွာေနရင္းက လူေတြက အေမ႔ကိုေျပာလာၾကတယ္။

- နင့္မွာ ထက္ျမက္တဲ့ သားတစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ သူ႕ကို စာဆက္သင္ေပးသင့္တယ္။ ဒီလိုေတာ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ အလဟသ မဆံုးရံႈးေစခ်င္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ အေမလည္း စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို စာဆက္သင္ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အရင္ ဘယ္သူမွ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ စာသြားမသင္ဖူးၾကပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လဲ ဘယ္လိုဆက္ေနရမယ္မသိေသးဘူး။ ဘယ္လိုမ်ိဳးအခက္အခဲေတြမ်ား ေစာင့္ႀကိဳေနဦးမယ္ မသိႏိုင္ဘူးေလ။ ေနရာသစ္တစ္ခုက သနားစရာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ပါပဲဗ်ာ။

အဲဒီမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္စာေကာင္းေကာင္းသင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္တျခားဘာအလုပ္မ်ားရိွလို႕လဲ။ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္႕မွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ ေနသားမက်ေသးဘူး။ ဘာသာရပ္ေတြအားလံုးမွာ အဆင့္အျမင့္ဆံုးနဲ႕ ေအာင္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ဘာသာရပ္တစ္ခုကလြဲလို႕ေပါ့။ အဲဒီဘာသာကေတာ့ ျပင္သစ္ဘာသာစကားပါပဲ။

ျပင္သစ္ဘာသာစကားမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခက္ခဲဆံုးက အသံထြက္ကိစၥ။ စကားလံုးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ မွတ္မိတယ္၊ ဘာသာျပန္ႏိုင္တယ္၊ ျပင္သစ္ဘာသာရဲ႕ ခက္ခဲလွတဲ့ သဒၵါေတြနဲ႕ စာေကာင္းေကာင္းေရးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဦးေခါင္းကေနေျခဖ်ားအထိ အန္ဂါရြာအသံထြက္ႀကီးက စိမ့္၀င္ေနတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာမွာက ဘာသာျခားဆိုလို႔ စကားတစ္လံုးေတာင္ ေျပာတတ္တဲ့သူမရိွဘူး၊ ၾကားလဲမၾကားဖူးပါဘူး။ တျခားဘာသာစကားေတြ ရွိတယ္လို႕ေျပာရင္ေတာင္ သံသယရိွေနၾကဦးမွာ။ ကြ်န္ေတာ္က ျပင္သစ္စကားကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ရြာမွာ လွ်ာသြက္ေအာင္ေျပာေလ့ရိွတဲ့ စာေၾကာင္းေတြေျပာတဲ့ပံုစံနဲ႕ အသံတစ္၀က္ေလာက္က အသံုးမ၀င္သလိုနဲ႕ ၿမိဳခ်ရင္း၊ က်န္တဲ့တစ္၀က္ကိုေတာ့ ဗလံုးဗေထြးနဲ႕ လွ်ာကိုအပူေလာင္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ ေျပာတတ္တယ္။ ျပင္သစ္စာသင္တဲ့ ဆရာမ လီဂ်ီယာ မိဟာအိေလာ့ဗနာက ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနတာကိုၾကည္႕ရင္း မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကံဳ႕ရင္း မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားတယ္။ သူဘာမွကို သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားပါဘူး။ ဆရာမက ႏွာသံကို ဘယ္လိုထြက္ရမယ္၊ သရအတြဲေတြ ဘယ္လိုထြက္ရမယ္ဆိုတာ အထပ္ထပ္ရွင္းျပတယ္၊ ထြက္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အသံလိုက္ထြက္ခိုင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္လွ်ာက ပါးစပ္ထဲမွာ မာေတာင့္ေနၿပီး တုပ္တုပ္မွမလႈပ္။ ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္အဆင္မေျပဆံုးကိစၥက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကေနျပန္ေရာက္မွစတာ။ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေနရတာ မလြတ္မလပ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္႕မွာ အၿမဲပဲ စိတ္ရႈပ္ရတယ္။ လုပ္စရာကလဲ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု အၿမဲရိွေနတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕အရြယ္ေကာင္ေတြနဲ႕ ကစားခ်င္ခ်င္ မကစားခ်င္ခ်င္ ကစားရတာတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ စာျပန္လုပ္ရျပန္တာေပါ့။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း အိမ္နဲ႕တစ္ခါမွ ခြဲမေနဘူးေတာ့ အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့စိတ္၊ ရြာကိုလြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႕ စိတ္ဓာတ္က်လာတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ အိမ္ကေန တစ္ညေတာင္ ခြဲမေနဖူးဘူးေလ။ ကြ်န္ေတာ္မသိတဲ့ လူစိမ္းေတြၾကားမွာ ေနသားက်ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး။ အဲဒီမွာေနရတာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခါးသီးဆိုး၀ါးၿပီး မုန္းတီးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ရိွရိွသမွ်ေရာဂါေတြထက္ကို ဆိုးရြားလွပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲပဲေနခ်င္တယ္။ တစ္ေယာက္ထဲေနရင္း အိမ္ကိုပဲ လြမ္းေနခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းကို ပိန္သြားခဲ့တယ္။ အေမက စက္တင္ဘာလကုန္ေလာက္မွာ ေရာက္လာရင္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းစိုးရိမ္သြားတယ္။ အေမ႔ေရွ႕မွာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုထိန္းထားတယ္။ ဘာမွလဲမၿငီးဘူး၊ ငိုလဲမငိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမလဲျပန္ေရာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၿပီး အေမစီးသြားတဲ႕ ကားေနာက္ကို အတင္းေျပးလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ အေမက ကုန္တင္ကားႀကီးေပၚကေန ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္လွမ္းျပရင္း ေနခဲ့ဖို႕လွမ္းေအာ္ေျပာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုမွလဲ ရွက္ေၾကာက္မေနေတာ့ဘူး၊ ဘာကိုမွလဲနားမလည္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမက ကားကိုရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။

- ကဲ အထုပ္ျပင္ေတာ့ - ကြ်န္ေတာ္အေမ့နားကပ္သြားေတာ့ အေမကေျပာတယ္ - ဒီေလာက္ပညာသင္ရတာ လံုေလာက္ပါၿပီ၊ အိမ္ပဲျပန္လိုက္ခဲ့ေတာ့။

ကြ်န္ေတာ္အသိျပန္၀င္လာၿပီး အေမ႔ဆီကေန ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ပိန္ခ်ံဳးလာတာက အိမ္လြမ္းတဲ့စိတ္ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အၿမဲတမ္းလိုလို ၀၀လင္လင္ မစားရတာလဲပါတယ္။ မိုးရာသီမွာ ဂ်ာဂ်ာ ဗန္ညာက ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕နားဆီကို ေပါင္မုန္႕ေတြလာလာပို႕ရတိုင္း အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စားစရာေတြ ကြ်န္ေတာ္႔ဆီ တစ္ပါတ္တစ္ခါေလာက္ မၾကာခဏ လာလာပို႔ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီအစားအစာေတြက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မလံုေလာက္ဘူး။ စားစရာဆိုတာကလည္း ဘာမွပါတာမဟုတ္ပါဘူး။ အာလူးေတြနဲ႕ ေပါင္မုန္႕ပါပဲ။ တစ္ခါတေလေတာ့ အေမက သူဘယ္သူ႕ဆီကရမွန္းမသိတဲ့ ဒိန္ခဲေလးကို ဗူးေလးထဲမွာထည့္ၿပီး ေပးတတ္ပါတယ္။ အေမ႕မွာ ႏြားမွမရိွတာ ဘယ္ကဒိန္ခဲက ရမွာလဲ။ တစ္ခုပဲရိွတယ္၊ တစ္အိမ္အိမ္မွာ အလုပ္ကူလုပ္ေပးလို႕ သူ႕ကိုေပးလိုက္တဲ႕ ဒိန္ခဲကို ကြ်န္ေတာ့္ဆီပို႕ေပးတာေနမွာ။ ပို႕ေပးလိုက္တာေတာ့ အမ်ားႀကီးလို႕ထင္ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္၊ ဘာမွကိုမက်န္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေ၀စုထဲက ေပါင္မုန္႕တစ္၀က္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ယူစားေနၿပီဆိုတာကိုေလ။ အမွတ္အသားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ေပါင္မုန္႔ေလးေတြကိုထားခဲ႕ေတာ့လဲ လက္ရာပ်က္ေနတယ္။ အာလူးေတြမွာလဲ ဒီတိုင္းပါပဲ။ ဘယ္သူမ်ား အလစ္သုတ္ေနတာပါလိမ့္။ အန္တီ နားဂ်ာလား၊ သူက အာက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အၿမဲတမ္း ေယာက္ယက္ခတ္ေနတတ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီး။ ဒါမွမဟုတ္၊ သူ႕သမီးအႀကီးမလား၊ အငယ္ေကာင္ ေဖ်ာ့ဒ္ကာလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဆက္ၿပီးေတြးဖို႕ေတာင္ ေၾကာက္လာမိတယ္။ အေမက သူမစားရက္မေသာက္ရက္နဲ႔ ညီမေလးဆီကေ၀စုနဲနဲ၊ ညီေလးဆီက ေ၀စုနဲနဲနဲ႔ ေပါင္းၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ဆီပို႕ရတာ။ ဒီမွာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အေၾကာင္းေတြျပန္ေျပာျပရင္၊ သူလဲစိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ႏွိမ့္ခ်ၿပီး မသိသလိုေနလိုက္တယ္။ အမွန္အတိုင္းသာ အေမသိလို႕ကေတာ့ ဒီတိုင္းေနမွာမဟုတ္ဘူးေလ။

ဒီမွာခံစားေနရတဲ႕ ဆာေလာင္မႈက ရြာမွာတုန္းကနဲ႔ လံုး၀မတူဘူး။ ရြာမွာက အၿမဲတမ္း အထူးသျဖင့္ မိုးရာသီဆိုရင္ အန္ဂယ္လ္ျမစ္ထဲမွာ ငါးလိုက္ဖမ္းမလား၊ ေတာထဲသြားၿပီး ငွက္ပစ္မလား၊ သစ္ဥေတြလိုက္တူးမလား၊ အကုန္လုပ္လို႕ရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက ဗလာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္မသိတဲ႕ လူစိမ္းေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ ေျမႀကီးေတြ။ ျမစ္ေသးေသးေလးမွာ ငါးထိုင္မွ်ားလဲ အလကားပါပဲ။ တနဂၤေႏြလိုေန႕ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ ငါးမွ်ားတံ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တစ္ေနကုန္ေအာင္ ငါးမွ်ားခဲ႕ဖူးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဇြန္းအရြယ္ေလာက္ပဲရိွတဲ႕ ငါးေလး သံုးေကာင္လားပဲရတယ္။ အဲဒီေလာက္ငါးနဲ႕ေတာ့ ငါးဖမ္းသမားအတြက္ အသံုးမတည့္ပါဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့မသြားေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္ေလ။ ညေနေတြမွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နားတ၀ိုက္မွာ ေယာင္လည္လည္လုပ္တယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ေဈးထဲမွာ ဘယ္ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာလိုက္ၾကည့္ရင္း၊ ကို္ယ့္တံေတြးကိုယ္ ျပန္ၿမိဳၿမိဳခ်ရတယ္။ အန္တီ နာဂ်ာရဲ႔ မီးဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးက ပြက္ပြက္ဆူလို႕။ ဗလာဟင္းလင္း ေရေႏြးနဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ကိုေႏြးေစၿပီး အိပ္ယာ၀င္လိုက္တယ္။ မနက္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသြားရဦးမယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကုန္တင္ကားႀကီး ဂိတ္၀ေရာက္လာၿပီး ဂ်ာဂ်ာ ဗန္ညာတစ္ေယာက္ တံခါးလာေခါက္မယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရဦးေတာ့မွာေပါ့။ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနရင္းက ကြ်န္ေတာ္သိေနတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ ရိကၡာေတြက ကြ်န္ေတာ္ပဲ မေခြ်ြတာပဲ စားပစ္သလို ကုန္သြားဦးမယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေရာက္လာသမွ်အစာေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ဗိုက္ႀကီးကားလာတဲ႕အထိ တ၀တၿပဲစားပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သြားေတြကို နံရံေပၚက စာအုပ္စင္ေပၚမွာ စိုက္ထားရဦးမယ္ေလ။
(ဆက္ရန္)