ပညာဒါန

>> Tuesday, July 8, 2008


မဇနိ
8 July 2008

ဒီကယူထားတာပါ။

အလွဴအတန္း ရက္ေရာၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့သူကလည္း မ်ားမ်ားလွဴၾကတယ္။ ပိုက္ဆံဆင္းရဲတဲ့လူကလည္း သူတတ္ႏိုင္တာေလးေတြ လွဴဒါန္းၾကတယ္ဆိုတာ ေရွးပေ၀သဏီကတည္းက အစဥ္အဆက္ ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ျမတ္ႏိုးစရာ အမူအက်င့္ေလးေတြပါ။ ဟိုးေရွးေခတ္တုန္းက ပုဂံျပည္မွာ မုဆိုးမေတာင္ ဘုရားတည္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ပုဂံျပည္ေနရာအႏွံ႕ ဘုရားေစတီေတြ လက္ၫိွဳးထုိးမလြဲရွိေနခဲ့တာပါ။ ေခတ္ကာလေျပာင္းလဲလာေတာ့ ပိုက္ဆံရွာရခက္လာၾကေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးေတြ တႏိုင္တပိုင္ လွဴေနၾကတာပါပဲ။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့သူက လုပ္အားအလွဴေတြ ပါ၀င္မယ္ဆိုလည္း အင္မတန္ၾကည့္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္။ နည္းတာမ်ားတာအဓိကမထားဘဲ စိတ္ထားတတ္မယ္ဆိုရင္ မြန္ျမတ္တဲ့ အလွဴေျမာက္မွာပါ။


ကၽြန္မတို႔အေမက ငယ္ငယ္ကေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ “ပညာေရႊအိုး လူမခိုး” တဲ့။ အေမတို႔ေပးႏိုင္တာ ပညာအေမြပဲ ရွိတာ၊ အဲဒီအေမြက ဘယ္လူဆိုးမွ ခိုးလို႔မရဘူး။ အေမတို႔ေပးတဲ့အေမြကို ငယ္ရြယ္တုန္းၾကိဳးစားသင္ယူပါ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေတာ္တဲ့သူေတြကို ျမင္ရင္၊ ၾကားရင္ အေမက အားက်ဂုဏ္ယူတတ္ပါတယ္။ သူတို႔အရင္ဘ၀က ပညာပါရမီအားေကာင္းခဲ့လို႔ ခုဘ၀မွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္တိုင္း ေအာင္ျမင္ေနတာ လို႔လည္း အေမက ေျပာဖူးပါတယ္။ ပညာပါရမီေကာင္းေအာင္ အခုဘ၀မွာလည္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးေတြနဲ႔ သူမ်ားကို ပါရမီျဖည့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔လည္း အေမက မွာတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အေဖ့အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ကေလးေတြကို ခဲတံ၊ စာအုပ္ေလးေတြ ေပးခ်င္တယ္။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ခဲတံေလးေတြ စုထားတယ္။ အလုပ္သမားေတြအိမ္လာတဲ့အခါ သူတို႔ကေလးေလးေတြ ပါလာရင္ ကၽြန္မက သာသာေလး အနားကပ္သြားၿပီး ခဲတံေလးေတြေပးတယ္။ “ဘယ္ႏွတန္းလဲ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ဘယ္ေလာက္ရသလဲ” လို႔ လူႀကီးလုပ္ၿပီး သြားသြားေမးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေၾကာက္လို႔ငိုေတာ့မွ “သူက စာအုပ္၊ ခဲတံေလးေတြေပးခ်င္လို႔ ေနမွာ” လို႔ အေဖက ေျပာျပရပါတယ္။

ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မစာအုပ္ေလးေတြကို ဆိုင္ရာအတန္းတက္မည့္ ကေလးေတြအိမ္ကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ သြားေပးပါတယ္။ အိမ္နားက ေဆြမ်ိဳးလိုခင္တဲ့အိမ္တအိမ္ဆိုရင္ ကၽြန္မငယ္ငယ္က သူတို႔က ခ်မ္းသာပါတယ္။ အဲဒီအမက အိမ္ေထာင္က်ကံမေကာင္းေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ကေလးေတြနဲ႔ အေတာ္ကသီပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အိမ္ျပန္ရင္ ခဏေနရတာရယ္၊ သူတို႔ေတြ အိမ္ေျပာင္းသြားတာရယ္နဲ႔ မေတြ႔တာၾကာၿပီး ျပန္ေတြ႔တဲ့အခါမွာ သူ႔သားေလးက ၈ တန္းေရာက္ေနၿပီ ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္လည္း မတတ္ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းႏႈတ္ရမလားဆိုၿပီး ငိုရင္းေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္မနားလည္လိုက္မိတာက သူအေတာ္ကို အဆင္မေျပလြန္းလို႔ လာေျပာျပတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ငယ္ငယ္က မပူမပင္ ေနခဲ့ရတဲ့အမတစ္ေယာက္ကို စိတ္လည္း မေကာင္းမိတာ အမွန္ပါ။ တဦးတည္းေသာသမီး အဲဒီအမက ကၽြန္မငယ္ငယ္က သူတို႔လက္ေပၚမွာ ေခၚထားတာမ်ားပါတယ္။ သူ႔အေမက သိုးေမႊးဆြယ္တာ တထည္ကို ၄ ရက္ေလာက္နဲ႔ ၿပီးေအာင္ လက္မႈကၽြမ္းက်င္သူဆိုေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ေျခအိတ္ေလးေတြ၊ ဆြယ္တာေလးေတြ၊ ဦးထုပ္ေလးေတြဆိုတာ အေရာင္စံုထိုးေပးပါတယ္။ သနပ္ခါးေခၚလိမ္းေပးၿပီး စားစရာမ်ိဳးစံုလည္း ေကၽြးထားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မလည္း စိတ္အေတာ္မေကာင္းတာနဲ႔ စာအုပ္၊ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ ကၽြန္မတတ္ႏိုင္တဲ့ မုန္႔ဖိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေလးက ၀မ္းသာၿပီး အမကေတာ့ ငိုပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ အိမ္က မတတ္ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းမေနရတဲ့ ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲဆိုတာ ကၽြန္မ မၾကာခဏ အေတြးေရာက္မိေနပါတယ္။ လက္ေတြ႔ေတာ့ ဘာမွ ထိေရာက္ေအာင္ ကုသိုလ္မလုပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

ဒီအေၾကာင္းေတြေတြးမိရင္ တခါက မေမ႔ႏိုင္စရာအျဖစ္ေလးေတြကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ မႏၱေလး MTU ေက်ာင္းေရွ႕ ေရနီေျမာင္းေဘးကေနသြားလိုက္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္လာေတာ့ အေဖတို႔ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းဆီမွာ အေဖက ၀င္အပ္ေပးသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပ်င္းတဲ့အခါလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စက္ဘီးေလွ်ာက္စီးရင္း မုန္႕စားရတဲ့ ဘုန္းဘုန္းဆီ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တေန႔ မုံရြာသူ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အလည္ေရာက္သြားေတာ့ ဦးဇင္းတပါးက ကေလးေတြကို စာသင္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးေနတာလို႔ ေျပာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း လာကူသင္ေပးမယ့္အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ၀မ္းသာအားရလက္ခံပါတယ္။ အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ခင္မင္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စုလိုက္တာ ၆ ေယာက္ေလာက္က စိတ္၀င္တစား ပညာဒါနလုပ္ခ်င္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေက်ာင္းက အတန္းေတြၿပီးရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ညေနမွာ စာသြားသင္တယ္။ မနက္ခင္း ၇ နာရီနဲ႔ ၉ နာရီၾကားလည္း သင္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို တေနကုန္စာသင္ေပးၾကတယ္။

ဒီကရတာပါ။
ကိုရင္ ၂ ပါးက ၈ တန္းစာေမးပြဲေျဖခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သင္ေပးရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ေကာင္းႏိုးရာရာ မုန္႔ေတြ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေန ၄ တန္းထိက ကေလးမ်ားပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႔ တလင္းျပင္မွာ ဖုန္တလူးလူးနဲ႔ သင္ခဲ႔ၾကရေပမည့္ ေမာတယ္မထင္မိပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိတ္၀င္စားလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ အတန္းေပါင္းစံု သင္ႏိုင္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြပါ ကူညီသင္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေယာက်္ားေလးတေယာက္ကို မွတ္မိပါေသးတယ္။ သူက စာသင္မယ္ဆိုၿပီး လုိက္လာတဲ့ ပထမဆံုးေန႔မွာ စတစ္အက်ီအျဖဴကို မီးပူအေကာ့စားနဲ႔ လိုက္လာပါတယ္။ သူစသင္တာ သူငယ္တန္းဆိုေတာ့ ကေလးက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိမယ္။ ကေလးေတြက ဆရာက သန္႔ျပန္႔ေခ်ာေမာေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္နဲ႔တူတယ္ “ ခ်ာႀကီး၊ ခ်ာႀကီး“ ဆိုၿပီး သူ႕ကို ၀ို္င္းအံုၾကည့္ၿပီး ၀ိုင္းႀကီးပတ္ေနၾကတယ္။ တအားအံ့ၾသလြန္းတဲ့ကေလးက သူ႕အက်ီကို ကိုင္ၾကည့္ၾကေတာ့ “ဟဲ့ ဟဲ့ ေအး ေအး“ဆိုၿပီး ခ်ာႀကီးခမ်ာ သူ႕အက်ီကို ဖုန္ေတြေပမွာေၾကာက္လို႔ ဟိုေရွာင္ ဒီေရွာင္လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကေလးေတြကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ၾက စာသင္ေတာ့မယ္ေျပာမွ ခ်ာႀကီးသူငယ္ခ်င္း လြတ္ၿငိမ္းသြားေတာ့တယ္။

ဒီကယူထားပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အေတာ္စည္ကားလာပါတယ္။ ကၽြန္မသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးတေယာက္ကို သတိရမိတယ္။ ဒုတိယတန္းကိုသင္ေတာ့ ကေလးေတြက ခဲဖ်က္ေပ်ာက္လို႔၊ ခဲတံေပ်ာက္လို႔ဆိုတာ ခဏခဏလာတိုင္ပါတယ္။ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ေအာင္စိုး ဆိုတဲ့ ကေလးကို ေတြ႔တယ္။ သူက တျခားကေလးေတြထက္ အသက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးေနေတာ့ ကေလးဗိုလ္လုပ္တယ္။ ကၽြန္မစာသင္ရင္ေတာင္ အတန္းေနာက္ဆံုးခံုကေန မ်က္ေစာင္းေစြေစြၾကည့္တယ္။ အစေတာ့ စိတ္ထဲ “ဘယ္လိုကေလးလဲ” လို႔ ဘ၀င္မက်ျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းခ်ိန္လည္း ေနာက္က်မွ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ့မွ အေဖ၊ အေမ မရွိဘဲ အဘြားနဲ႔ေနရတဲ့ကေလး။ စိုက္ပ်ိဳးေရးသိပံၸေက်ာင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းၾကားက လယ္ကြက္ထဲမွာ တဲအိမ္ေလးနဲ႔ ေနတယ္။ သူ႕လယ္ကြက္ထဲက သရက္ပင္ႀကီး ၂ ပင္က ရတဲ့ သရက္သီးေတြေကာက္ၿပီး ရြာေလးရဲ႕အေနာက္ဘက္ လမ္းဆံုမွာ သြားေရာင္းရတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံေလးရမွ ထမင္းစားရတယ္။ သူ႔ထမင္းဘူးေလးမွာ ဆန္ကြဲထမင္းနဲ႔ သရက္သီးမွည့္အၿမဲပါတယ္။ သရက္သီးမွည့္က အလံုးလုိက္ထည့္လာတာပါ။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို သူတေယာက္ထဲ စားေလ့ရွိပါတယ္။ ဆီမပါတဲ့ထမင္းကို သရက္သီးအလံုးလိုက္ ကိုက္ကိုက္ၿပီး ေရာစားရတယ္လို႔ ဘုန္းဘုန္းကေျပာပါတယ္။ ဒန္ထမင္းဘူးက ေပါက္ေနလို႔ ဟင္းရည္ထည့္လဲ ယိုက်မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုက္ဆံစုၿပီး အဲဒီကေလးကို ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ တျခားကေလးေတြဆီက ခဲတံ၊ ခဲဖ်က္ဘာလို႔ယူလဲေမးေတာ့ “ငါ့မွာ မရွိလို႔” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူလိုတာေလးေတြ ၀ယ္ေပးၿပီး၊ သူမ်ားဆီက မယူဖို႔ ေျပာရတယ္။ ငါလို႔ မေျပာဖို႔ သင္ေပးရတယ္။ ၁ ပတ္ ၁၀ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကေလးက အခ်ိဳးေျပာင္းသြားတယ္။ သခ်ၤာတြက္ခိုင္းရင္ သူအရင္ဆံုးေျပးလာျပတယ္။ မ်က္လံုးေစြၿပီး ဂ်စ္ကန္ကန္လည္း မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မစက္ဘီးျခင္းထဲမွာ မုန္ညင္းရြက္၊ ရံုးပတီသီး၊ ကန္စြန္းရြက္စတာေလးေတြ ထည့္ထည့္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္သူေပးသလဲေမးရင္ အဲဒီကေလးက ပုန္းေနၿပီး တျခားကေလးက ေအာင္စိုးေပးတယ္ေျပာပါတယ္။ သူေပးတာ မယူမွာေၾကာက္လို႔ မေပးရဲတဲ့ ကေလးပါ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သူ႔ကို ၀ိုင္းျပဳျပင္ေပးၾကေတာ့ အေတာ္လိမ္မာတဲ့ကေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ၃ လေလာက္ သင္ေပးၿပီး စာေမးပြဲေရာက္လာေတာ့ သြားမသင္ေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ စိုက္ပ်ိဳးေရးသိပၸံေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို လခနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက ငွားသင္ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေအာင္စိုးေလးကို သူ႔ဘ၀တည့္မတ္ေအာင္ ကူညီးေဖးမခဲ့တာ ၃ လတာေလးပါ။ ကၽြန္မတို႔မရွိေတာ့တဲ့အခါ သူဘယ္လိုဆက္ေလ်ွာက္လဲဆိုတာ သိခ်င္မိပါတယ္။ လိမ္မာခ်င္ေသာ္လည္း ဘ၀ေပးၾကမ္းတမ္းၿပီး အားကိုးရာမရွိတဲ့အခါမွာ ႀကံဳသလိုရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကေလးေတြဘ၀ေတြဟာ သနားစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ဒီကယူထားတာပါ။
ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းဘုန္းကလည္း အေတာ္အံ့ၾသစရာေကာင္းလွပါတယ္။ သူ႔မွာ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေပါလွတဲ့အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး တရားအားထုတ္ေနရင္ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာထဲကို လွည့္လည္ၿပီး ဘယ္ကေလး ေက်ာင္းမထားႏိုင္သလဲ၊ ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ကေလး သူ႔ဆီပို႔လိုက္ဆိုၿပီး အပင္ပန္းခံတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ရံုးေတြကို စာေမးပြဲေျဖခြင့္ရဖို႔ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ အတန္တန္သြားခဲ့ရတယ္။ ထမင္းခ်ိဳင္႔မပါတဲ့ကေလးကို ဆြမ္းက်န္ေတြ ေ၀ငွေကၽြးရတယ္။ ကေလးတို႔ေတြ က်န္မာရႊင္လန္းေစခ်င္လို႔ သူ႕ဂ်စ္ကားစုပ္ၾကီးေပၚကို တၿပံဳတမေခၚတင္ၿပီး ရြာေဘာလံုးကြင္းမွာ ေဘာလံုးကန္ခိုင္းတယ္။ “ဟိုေကာင္က ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ကန္ပါ့လားကြ”ဆိုၿပီး ခရာႀကီးမႈတ္၊ ဒိုင္လူႀကီးလဲ လုပ္တဲ့အခါ လုပ္ပါေသးတယ္။ ၿပီးရင္ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းကို ကားနဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႔၊ တေခါက္နဲ႔မႏိုင္ရင္ အေခါက္ေခါက္၊ အခါခါသယ္ပို႔ပါတယ္။ အစစအရာရာ ဂရုဏာထားၿပီး ကေလးတို႔ကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းဘုန္းႀကီးဟာ အခုဆိုရင္ လွဴမည့္သူေတြတဖြဲဖြဲနဲ႔ ဘုန္းတန္ခိုုး တက္ေနတုန္းပါပဲ။

ဒီကယူလာတာ။
ကၽြန္မတို႔သင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ၈ တန္းကိုရင္ေလးေတြက အခုေတာ့ ႀကိမ္တုတ္ကိုင္ေနတဲ့ ကေလးေတြထိန္းေနတဲ့ ဦးဇင္းေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တလင္းျပင္မွာ စခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေလးကေန ေက်ာင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းဆိုၿပီး ပညာဒါနမ်ိဳးေစ့ေတြ ခ်ေပးေနပါၿပီ။ သူငယ္တန္းမွ ၁၀ တန္းထိ သင္ၾကားေပးေနပါတယ္လို႔ ၾကားရတဲ့အခါ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ဖုန္းေတြ၊ ကားေတြ၊ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ နာမည္ရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာဒါနေက်ာင္းေလး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မဘ၀မွာ စာရြက္ေတြေပၚ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ရတဲ့အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားလွေပမယ့္၊ ၀ါၾကင္ၾကင္စာရြက္ေပၚမွာ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းၾကားက လက္မွတ္ေလးထိုးစဥ္ကေလာက္ ပီတိမရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ခဏတာသင္ေပးဖူးတဲ့ ကေလးေတြကေရာ MTU ဆီ အလည္သြားတဲ့အခါ ေရနီေျမာင္းေဘးကေန “ဆရာမ၊ ဒို႔ ဆရာမ“ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေလအံုးမည္လား။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဆံုဆည္းခဲ့ရတဲ့ ေအာင္စိုးေလးေရာ သမာအာဇီ၀အလုပ္ေတြႀကိဳးစာေနမည့္ ကေလးေကာင္းျဖစ္ေနမည္လား ကၽြန္မသိပ္သိခ်င္မိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တခ်ိန္ခ်ိန္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီ အလည္သြားတဲ့အခါ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕က တံတားေလးမွာ ကၽြန္မ ခဏနားၿပီး ဘယ္ေနရာကမ်ား “ဆရာမ“ေခၚမည္လဲ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္အံုးမည္။ ေရနီေျမာင္းေပၚျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလညင္းေလးေတြနဲ႔အတူ ပ်ံ႕လြင့္လာမည့္ ကေလးတို႔ စာအံသံေတြ ခိုးနားေထာင္လိုက္အံုးမည္။ လူငယ္ေလးေတြေတြ႔သည့္အခါ စာသင္ေပးဖူးခဲ့တဲ့ ကေလးတို႔ ငယ္ရုပ္ေလးေတြပါေလမည္လား ဖမ္းၾကည့္လိုက္အံုးမည္ဟု ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေအာက္ေမ့မိပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မနဲ႔အတူ ပညာဒါန ၀ိုင္း၀န္းစာသင္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ သတိတရ ဂုဏ္ယူလိုက္မိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔လဲ ထိုစဥ္ခဏတာကို လြမ္းဆြတ္ပီတိ ခံစားႏိုင္ပါေစ။ ေနာက္ေနာင္မွာလဲ ပညာဒါန မ်ိဳးေစ့ခ်ႏိုင္ပါေစ။ မ်ိဳးေစ့ခ်ခြင့္ရပါေစလို႔ ကၽြန္မေမ်ွာ္လင့္တမ္းတမိပါတယ္။

မဇနိ

19 comments:

ျမရြက္ေဝ July 8, 2008 at 4:31 PM  

အမရယ္ အရမ္းဖတ္လို႕ေကာင္းတာဘဲ။ ေအာင္စိုးေလးရဲ့ ပုံေတာင္ ျမင္ေယာင္ျပီး သနားမိတယ္။ အမတို႕ရဲ့ ပညာဒါနကိုလည္း သာဓုေခၚတယ္။ က်မလဲ တခ်ိန္ခ်ိန္ အဲလိုပညာဒါနျပဳခ်င္ပါတယ္။

RePublic July 8, 2008 at 5:07 PM  

မဇနိ ကေတာ္တယ္ဗ်ာ...
စာေတြမ်ားၾကီးေရးႏုိင္တယ္ ၊၊တကယ့္ အတိတ္ေတြကိုေလ ၊၊အမွတ္တရ ေတြပဲေပါ့ဗ်ာ .....

Ko Boyz July 8, 2008 at 5:18 PM  

ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္မိမွ မဇနိလဲ ေျမြေပါဖုန္ထူ အမ္အိုင္တီသူ မန္းခ်ယ္ရီသူမွန္း သိရတယ္...။ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားအခ်င္းခ်င္း ျပန္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာသဗ်ား...။ အမ္အိုင္တီသားမ်ား ကေလာင္စြမ္းထက္တယ္ဆိုတာ ခုဘေလာ့ဂ္က ထပ္ဆင့္ သက္ေသထူလိုက္ျပန္ၿပီဗ်ား...။ အားေပးေနပါတယ္...။ စကားမစပ္ 4th Batch ကပါ...။

Taungoo July 8, 2008 at 6:39 PM  

မဇနိေရ
အမတို႔ တစ္ခါက တခဏ ပညာဒါနျပဳခဲ့ေက်ာင္းေလးဟာ အခုလို ဖံြ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေနျပီဆိုေတာ့ ကာယကံရွင္မေျပာနဲ႔ ဖတ္မိတဲ့သူေတာင္ ကိုယ္တုိင္လုပ္ခဲ့သလို ပီတိျဖစ္ရပါတယ္

ကၽြန္ေတာ္က ျပည္ေက်ာင္း ေနာက္္ဆံုး batch (April, 2004) ကပါ။ ေနာင္ေတာ္ အမေတာ္ေတြနဲ႔ ခုလို မေမွ်ာ္လင့္ပဲဆံုရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္မွဳတကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခု ဝိုင္းဝန္းတည္ေထာင္ခ်င္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေရးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ရန္ကုန္၊ မၽႏၱေလး၊ ျပည္ ညီေနာင္သံုးေက်ာင္း အမွတ္တရေပါ့ဗ်ာ

ေမတၱာျဖင့္

အိမ္လြမ္းသူ(မွန္နီကုန္း) July 8, 2008 at 7:11 PM  

မဇနိေရ.......
ကေလးေတြ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသလုိ...
မဇနိတုိ႔လုိလူေတြ....ရွိေနလုိ႔လဲဝမ္းသာမိပါတယ္ဗ်ာ..။ က်ေနာ္တုိ႔ လဲ မဇနိတုိ႔ လုိ႔ အခြင္႔ အေရးမ်ဳိး ကုိ..ေမွ်ာ္လင္႔မိပါတယ္..။
က်ေနာ္တုိ႔ ဆီမွာ..ေက်ာင္းမထားႏုိင္တဲ႔...ကေလးသူငယ္ေတြ..ေနရာတုိင္း ေဒသတုိင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။
သူ႔တုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝ သာယာစုိေျပပုိ႔ ဆုိတာကေတာ႔........မဇနိတုိ႔လုိ ေစတနာ႔ဝန္ထမ္းေတြ မ်ားမ်ားလုိအပ္သလုိ..
အဘက္ဘက္ကေန ...ေတာ္ေတာ္ေလးက်ဳိးစားယူရမယ္ ထင္ပါတယ္...။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလုိေလး သိလုိက္ရတာကုိ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ....။အားလဲ က်မိပါတယ္..မဇနိေရ...။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ။

May Moe July 8, 2008 at 7:24 PM  

အားက်မိပါတယ္ မမဇနိေရ ။ ေနာက္ေနာင္မွာလဲ ပညာဒါန မ်ိဳးေစ့ခ်ႏိုင္ပါေစ။ မ်ိဳးေစ့ခ်ခြင့္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ ။ :)

Anonymous July 8, 2008 at 8:34 PM  

မဇနိေရ ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္မိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔စာသင္ေပးခဲ႔ရတဲ႔ကာလေတြကို သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာမွေလးေလးနက္နက္မစဥ္းစားခဲ႔မိဘူး။ အခ်ိန္ပိုေနတာရယ္၊ စာသင္ရတာလဲေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ထင္ၿပီး စာသြားသင္ေပးခဲ႔တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က သခ်ၤာသင္ရတာမွတ္မိေသးတယ္။ လပတ္စာေမးပြဲစစ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေမးခြန္းထုတ္ရတယ္။ ဘူးသီးေနရာမွာ ခရမ္းသီးလို႔ေျပာင္းလိုက္တာကို မေျဖႏိုင္ၾကလို႔ ငါေမးခြန္းလွည့္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားပါလားလို႔ ေတြးမိတာေလးလဲ သတိရမိမယ္။ ကေလးေတြထဲမွာလဲ စရိုက္မ်ိဳးစံုေအာင္ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ မဇနိေျပာသလိုပဲ ကေလးတိုင္းက စီးပြားေရးအဆင္မေျပၾကာတာမ်ားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနတဲ႔ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေက်ာင္းကထိန္ပါ။ ကထိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ ဒိုးပတ္ဝိုင္းႏွစ္စဥ္လုပ္ေလ႔ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္စာသြားသင္ေပးတဲ႔ႏွစ္က ကထိန္ကိုအဲဒီေက်ာင္းမွာခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ ဒိုးပတ္တီး သီခ်င္းဆိုၿပီးဝင္လာၾကေတာ့ ကေလးေတြက "ဟာ ငါတို႔ဆရာႀကီး ဒိုးပတ္တီးတယ္ကြ" ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကို ဝိုင္းထားလိုက္ၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေအာက္ အငယ္တန္းကလဲ ဒိုးပတ္ဝိုင္းထြက္ေပမယ့္ သူတို႔ဆီမွာလူမရိွဘူး။ ကေလးေတြအားလံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာခ်ည္းပဲ။ အဲဒါေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ စာသင္ရတာထက္၊ မူလတန္းကေလးေတြကို စာသင္ေပးရတာ ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ မဇနိေျပာလို႔ အဲဒီေက်ာင္းေလးက ဆယ္တန္းထိသင္ေပးႏိုင္ေနၿပီဆိုတာၾကားရလို႔ ဝမ္းသာမိတယ္။

Anonymous July 9, 2008 at 6:22 AM  

မဇနိတစ္ေယာက္
ပညာပါရမီထူးေတြအဆက္ဆက္ရရွိပါေစ။

Anonymous July 9, 2008 at 8:36 AM  

Ma Zani yay, you lo pae a ma lae ta chain chain kya sar thin pay chin lite tar. Good Writing which stimulates all readers' mind to be good:)

Anonymous July 9, 2008 at 9:09 AM  

အရမ္းကိုဖတ္လို ့ ေကာင္းပါတယ္ အစ္မေရ့ ဆရာေတာ္ နဲ ့ အတူ အစ္မတုိ ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကုိလည္း ေလးစားမိတယ္ ေအာင္စိုးေလး လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ့ ၾကီးျပင္လာမယ္ဆိုတာယံုၾကည္ပါတယ္ဗ်ာ
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕က တံတားေလးမွာ ခဏနားတဲ့အခ်ိန္ “ဆရာမ” ဆိုတဲ့ ေခၚသံေလးၾကားနိုင္ပါေစ....ဒီအမွတ္တရေလး ၾကည္နူးဖို ့ေကာင္းတယ္ ။

Anonymous July 9, 2008 at 1:40 PM  

ညီမတို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္လည္း ညေနအတန္းၿပီးရင္ တခါတေလ ေရေၿမာင္းေဘးတေလွ်ာက္ စက္ဘီးေလွ်ာက္စီးၾကတယ္။ မဇနိတို႕သင္တဲ႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း နားေရာက္ရင္ ကေလးေတြရဲ႕စာအံသံေတြ ၾကားရတယ္။ ညီမသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေရတံခြန္ေတာင္ဘက္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကေလးေတြကို စာသြားသင္ေပးခဲ႕ၾကတယ္။ တကယ္ကိုၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းၿပီး သာဓုေခၚပါတယ္ မဇနိေရ...

Anonymous July 9, 2008 at 1:54 PM  

သူငယ္ခ်င္း
ငါတို႔ေတြ စာသင္ေပးခဲ႔တာကို ၿပန္သတိရၿပီးၾကည္ႏူးမိတယ္
အဲဒီအခ်ိန္ေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္ဟာ
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႏိုင္းနဒီကလည္း MTU ဓါတ္ပံုေတြ တင္ထားေသးတယ္

tmn July 9, 2008 at 5:25 PM  

ပညာဒါန ျပဳၾကသူငါ... အတူတကြ ရွိခဲ့ၾကတဲ့... ေက်ာင္းေတာ္က အမွတ္ရစရာေတြကေတာ့ တကယ့္ကို လြမ္းတမ္းတာစရာပါပဲဗ်ာ...

nu-san July 9, 2008 at 5:37 PM  

မဇနိေရ.. အမမအားလုိ႔မေရာက္ျဖစ္တာပါ။ ညက်မွ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ လာဖတ္ရမယ္လုိ႔ အားတင္းထားတာ။ ပုိ႔စ္လည္းဖတ္ျပီးေရာ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာခံစားရတယ္။ ၀မ္းသာတာက မဇနိ ပညာဒါနအလွဴေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေလးက အခုဆုိရင္ နာမည္ရ ပညာဒါနေက်ာင္းေလးျဖစ္လာလုိ႔ပါ။ ၀မ္းနည္းတာက ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီလုိပညာမသင္ႏုိင္တဲ့ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလဲဆုိျပီး ေတြးမိသြားလုိ႔.. ဘာလုိပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္. အဲဒီလုိ တႏုိင္ေက်ာင္းမ်ိဳး မ်ားမ်ားေပၚလာပါေစလုိ႔ ေျပာရမယ္... ကိုယ္တုိင္လည္း ပညာဒါန လွဴဒါန္းႏုိင္ခြင့္ၾကံဳခ်င္ပါတယ္ ကိုယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္ကေပါ့ေနာ္။ စာေရးေကာင္းတဲ့ မဇနိေရ.. အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြ ေ၀မွ်ေပးတာ ေက်းဇူးပါ.. ခ်ာမေလး.. :D

Anonymous July 9, 2008 at 7:59 PM  

မဇနိေရ။ စာေရးေကာင္းတယ္။ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ပါလို႔လည္းေနမွာ။
ကၽြန္ေတာ္ သင္ရတဲ့အတန္းမွာလည္း ေအာင္စိုး လို ဂ်စ္တစ္တစ္ တစ္ေယာက္ပါတယ္။ နံမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စစ္ကိုင္းသူေတာ့ မွတ္မိမယ္ထင္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကေလးေလးေတြအားလံုးက ဂ႐ုဏာသက္စရာပါ။ တကယ့္ကို မျပည့္စံုၾကတဲ့ ဘ၀ေလးေတြ။ မဇနိ ေျပာမွ ေစတနာရွင္ ဆရာေတာ္ကို ပိုျပီးၾကည္ညိဳရတယ္။

တားျမစ္ ထားေသာ... July 10, 2008 at 3:59 PM  

ေကာင္း၏။ မြန္ျမတ္ အလွဴပါပဲ။

ေနာင္ကိုလည္း ဒီထက္အဆင့္ျမင့္တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ျမန္မာေတြ တိုးတက္ဖို႔ ဒါနျပဳႏိုင္ပါေစဗ်ာ။ တကယ္စာတတ္ျပီး အေတြ႕အၾကံဳလည္းရွိ၊ တပည့္ကို ကိုယ့္ထက္ေတာ္ေစခ်င္တဲ့ ဆရာမ်ိဳးေတြ မ်ားသထက္ မ်ားႏိုင္ပါေစဗ်ား။

Unknown July 10, 2008 at 4:35 PM  

မဇနိေရ
မဇနိရဲ႕ပညာဒါနအတြက္သာဓုေခၚပါတယ္။
ေနာက္ထပ္လည္းပညာဒါနအလွဴေတြေပးနိုင္ပါေစလို႔
ဆုေတာင္းေပးတယ္ေနာ္။

ဘလူးဖီးနစ္ July 15, 2008 at 10:11 PM  

သာဓုေခၚပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္အရင္က သင္ေပးခဲ႔တာ သိပ္မထိေ၇ာက္ဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္အျပီးျပန္ရင္ စိတ္ေ၇ာ ကိုယ္ပါ ႏွစ္ျပီး သင္ေပးမယ္ဗ်ာ။

Nyein Khant July 30, 2009 at 5:14 PM  

We'll be more than happy if you can join us at MIT Network where we can meet, share and help the others' need.
Please sign up and see you there.

www.mitnetwork.co.cc


Nyein Khant
CEMIT2SG

  © Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP