ဝါတြင္း ဥပုဒ္ တစ္ရက္

ဝါတြင္း ဥပုဒ္ တစ္ရက္ က မိုးဦးက်၏ နံနက္ခင္းသည္ ရြက္ႏုစိမ္းတို႔ျဖင္႔ ျမေရာင္ သန္းေနသည္။ ေက်ာင္းအ၀င္၀ရွိ ဖြားဘက္ ေတာ္ပင္ၾကီးသည္ တစ္ပင္လုံး အပြင္႔မ်ားျဖင္႔ ကၽြန္မကိုဆီးၾကိဳေနသည္။ မုဒ္ဦး၌ တရုတ္စံကား ပြင္႔မ်ားမွာ ပြင္႔တစ္ခ်ိဳ႔၊ ေၾကြတစ္ခ်ိဳ႔။
ပန္းစိုက္ခင္း အနီးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေတာ႔ စံပယ္ပြင္႔ လက္က်န္ တစ္ခ်ိဳ႔က ျဖဴေဖြးစြာ ပြင္႔လ်က္ ရိွေနေသးသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ လက္ဆြဲျခင္းထဲမွ ဆြမ္းခ်ိဳင္႔၊ ထမင္းခ်ိဳင္႔၊ စပ်စ္သီးအခ်ိဳ႔ႏွင္႔ လက္ဖက္အုပ္တို႔၏ အေလးခ်ိန္က မေသးေသာ္လည္း ေပါ႔ပါးေသာစိတ္ေၾကာင္႔ ေျခလွမ္းတို႔က သြက္၏။
စာခ်ေဆာင္၊ စာသင္ေဆာင္၊ ဆြမ္းစားေဆာင္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ မိေတာ႔


“ေအးေအး တကယ္ေစာင္႔ျဖစ္တယ္ေနာ္ ဝမ္းသာလိုက္တာ ”ဆိုေသာ အသံက အရင္ ေပၚလာျပီးမွ ဇလပ္ပန္းရုံမ်ားၾကားက ထြက္လာေသာ မလတ္ကိုေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္မမွာ မလတ္ကိုေတြ႔လ်င္ မေဖၚျပႏိုင္ေအာင္ ဝမ္းသာလွသျဖင္႔ ဘာမွမေျပာႏိုင္ပဲရွိ၏။ ေမေမ၏ “ငါ႔သမီး အေဖၚမင္ပုံမ်ား ဥပုဒ္ေစာင္႔တာေတာင္ အေဖၚေစာင္႔တဲ႔ေက်ာင္းမွ ေစာင္႔မတဲ႔ေအ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ”ဆိုေသာအသံကို ျပန္ၾကားမိေသး၏။
“ေပးေပး ငါဆြဲခဲ႔မယ္”
“မလုပ္ပါနဲ႔မလတ္ ”ကၽြန္မအေျပာ ေႏွးေႏွးေရွ႔တြင္ ျခင္းက မလတ္လက္မွာ ေရာက္ႏွင္႔၏။
“မလတ္ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနလဲ”
“အင္း နာရီဝက္ ေလာက္ေတာ႔ရွိျပီ။ မန္က်ီးရြက္သုပ္ ကမ္းဖို႔ လုပ္လာတာေလ၊ ေျမပဲဆန္ေထာင္းက သပ္သပ္ ပလပ္စတစ္နဲ႔ ထုပ္ယူလာျပီး ဥပုဒ္သည္ေတြ ေရာက္ခါနီးမွ ေရာေမႊျပီး သုတ္ရမွာမို႔ ေစာထြက္ခဲ႔တာ”
မလတ္က မန္က်ီးရြက္သုတ္ ကမ္းမည္ ဆိုပါလား။ ေက်ာင္းေပၚ ေရာက္ေတာ႔ မလတ္၏ မန္က်ည္းရြက္သုပ္ စတီးဇလုံၾကီးကို ေတြ႔ရ၏။ အခ်ဥ္သတ္ထားေသာ မန္က်ည္းရြက္မ်ားကို ပဲမႈန္႔ ၊ၾကက္သြန္နီ ပါးပါး၊ ေျမပဲဆံေထာင္းတြင္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆီခ်က္ ေလာင္းကာ သုပ္ထားသည္မွာ ျမင္ရုံႏွင္႔ စားခ်င္ဘြယ္ ရွိလွ၏။ ကၽြန္မက ေနာက္ဥပုဒ္ ခ်ိဳခ်ဥ္ကမ္းမည္ဟု ေတးထားလိုက္၏။ အသုပ္ေတြဘာေတြဆို သူမ်ားက ကူေပးပါမလား စိုးရိမ္ေနရဦးမည္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သုပ္လ်င္ေတာ႔ သီလေပးခ်ိန္ေရာက္ေတာင္ အဆင္ေျပေျပ ျပီးႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကၽြန္မကို ရန္သူလို ဆက္ဆံမည္႔ မီးဖိုခန္းက ဆားႏွင္႔ဓား ကိုလည္း ရင္ဆိုင္ ေနရဦးမည္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေတာရ ေက်ာင္းျဖစ္ရာ ျမိဳ႔ႏွင္႔ေရာ ရြာမ်ားႏွင္႔ပါ အေတာ္ လွမ္းသျဖင္႔ သီလေပးခ်ိန္က ၉နာရီခြဲ သတ္မွတ္ ထားေသာ္လည္း ၈နာရီခြဲ ေလာက္မွစ၍ သီလယူမည္႔ သူမ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာ၏။ ကၽြန္မကို မလတ္က မန္က်ီးရြက္သုပ္ ကမ္းေပးရန္ တာဝန္ေပးရာ ေပ်ာ္လွသည္။ ေဆးလိပ္ ကုသိုလ္ရွင္မွာ လူခြဲမရွိေသာေၾကာင္႔ သီလယူခါနီးမွ လာႏိုင္မည္ျဖစ္ရာ မလတ္က ေဆးလိပ္ ကမ္းေပးေနရ၏။ အျခား လက္ဖက္သုတ္ကမ္းသူ၊ ေဖ်ာ္ေရဗူးကမ္းသူ၊ ယပ္ေတာင္ကမ္းသူ၊ ရႈေဆးဗူးကမ္းသူ၊ ကိုးလုံးပုတီးကမ္းသူ စသည္ျဖင္႔ ေက်ာင္းအေပၚထပ္ တံခါးအဝင္တြင္ နိဗၺာန္ေစ်း ခင္းလ်က္ ရွိေလ၏။
နိဗၺာန္ေစ်းသူ မ်ားမွာလည္း ဝတ္ေကာင္း စားလွမ်ားႏွင္႔ သနပ္ခါး ေျခစြန္း ေခါင္းစြန္းလိမ္းကာ အလွ က်က္သေရ ပြင္႔လန္းလ်က္ရွိ၏။ အခ်ိဳ႔ မိန္းကေလးမ်ားမွာ အိမ္က ဥပုဒ္ေက်ာင္း အတင္းလႊတ္၍ မတတ္သာလို႔ ထြက္လာရေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္ မီးလာ၍ အင္တာနက္ ေကာ္နက္ရွင္ ေကာင္းတတ္ေသာ ဝါတြင္း ဥပုဒ္ေန႔တြင္ ဂ်ီေတာ႔ခြင္႔ မရေတာ႔၍ မႈိင္ေတြခ်ေန၏။
၉နာရီ၂၀တြင္ လူစုံျပီျဖစ္ရာ ေဂါပကၾကီးမွ ဘုန္းၾကီး ၾကြလာေတာ႔မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အားလုံး၏ အသံကို လႊမ္းသြားေအာင္ ေဆာ္ၾသလိုက္ရာ ဥပုဒ္သည္တို႔ ေနရာယူကာ ျငိမ္သက္ သြားေလ၏။ ဘုန္းဘုန္းၾကီး ၾကြလာျပီး တရားပလႅင္တြင္ ေနရာယူ၏။ ေဂါပကၾကီးမွ “ဘုရားအျမတ္ဆုံး ရတနာ၊ တရားအျမတ္ဆုံး ရတနာ၊ သံဃာ အျမတ္ဆုံးရတနာ၊ ရတနာျမတ္သုံးပါးကို ရုိေသ ၾကည္ညိဳစြာျဖင္႔ ကန္ေတာ႔ၾကပါစို႔ ခင္ဗ်ား..” စလိုက္သည္ႏွင္႔ ကန္ေတာ႔ခ်ိဳးကို ညီညီရြတ္ဆို ကန္ေတာ႔ၾကရ၏။
ရွစ္ပါးေသာ သီလေတာ္ျမတ္ကို ခံယူေဆာက္တည္ျခင္း ဘုန္းဘုန္းၾကီးမွ သီလအက်ိဳး ဘာဝနာအက်ိဳး တို႔ကိုေဟာေျပာျခင္းတို႔ကို ေကာင္းစြာမွတ္သား နာယူျခင္း ျပဳၾကေလ၏။
၁၀နာရီခြဲတြင္ သီလယူျပီး၏။ ဘုန္းၾကီးအား အသီးသီး ဆြမ္းခ်ိဳင္႔မ်ား ကပ္လွဴၾက၏။ ျပီးလ်င္ မိမိတို႔အုပ္စုအလိုက္ ဇရပ္မ်ားေပၚတြင္ ထမင္းစားရန္ ျပင္ဆင္ၾက၏။ ျပင္ဆင္ၾကသည္ ဟု ဆိုရာတြင္ အားသြားေသာ လွဴဖြယ္ လင္ဗန္းထဲသို႔ ထမင္းမ်ားကို သြန္ထည္႔ျပီး ခ်ိဳင္႔မ်ား၊ ခ်ိဳင္႔ဖုံးမ်ားကို ထမင္းစား ပန္ကန္ သဖြယ္ အသုံးျပဳျခင္းကို ဆိုလိုသည္။
ကေလး ပါေသာဝိုင္းမ်ားဆီမွ တီတီတာတာ အသံမ်ားလည္း ၾကားေနရ၏။
ေအးေအးတို႔ ဝိုင္းတြင္ အန္တီခ်င္း၊ အေမစု၊အေမရွိန္( အန္တီခ်င္းအေမ)၊ အေမၾကီးေရႊ ၊မလတ္၊ ဖိုးတင္႔(မလတ္ႏွင္႔ ဝါကၽြတ္လ်င္ လပ္ထပ္ေတာ႔မည္႔လူ)၊ ခိုင္ခိုင္၊ မသင္းတို႔ ပါဝင္၏။ အေမစုတို႔ လူၾကီးမ်ားကို ေျမးျဖစ္သူဖိုးတင္႔က လွည္းေမာင္းပို႔ရင္း ေက်ာင္းသို႔ ပါလာျခင္းျဖစ္၏။
“ကဲ လူၾကီးေတြကို ဦးခ်ျပီးျပီ စားၾကစို႔” အန္တီခ်င္းက လူၾကီးမ်ားကို တစ္ဇြန္းစီ ဦးခ်ျပီးေနာက္ စ စားၾကသည္။
“အေမၾကီးေရႊ သမီးၾကက္သားေရခ်ိဳခ်က္ေလး စားပါဦး မွီရဲ႔လား၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အိမ္ၾကက္ေလး အရမ္းအားရွိမွာ …အင္႔”
“အင္႔” ဆိုသည္မွာ အေမၾကီးေရႊကို ဟင္းထည္႔ေပးျခင္း မဟုတ္။ ခိုင္ခိုင္က တံေတာင္နွင္႔ တြက္လိုက္သျဖင္႔ မသင္း ထမင္းလုပ္ လြတ္က်သြားျခင္း ျဖစ္၏။ “ဥပုဒ္သည္ေနာ္” ဟု ၾကိတ္ျပီး မာန္လိုက္သံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရ၏။
“ဒါနဲ႔ မယ္ၾကည္တစ္ေယာက္မေတြ႔ပါလားဟဲ႔”
ပဲဟင္း တစ္ဇြန္းကို ရႈးကနဲ ေသာက္လိုက္ရင္း နားေလးေသာ အေမစုက အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင္႔ ဆိုရာ
“အံမယ္ေလး သူ႔သမီး အပ်ိဳၾကီး ဝါမဝင္ခင္ သူတို႔ အေနာက္ေတာက ယာ ကို အခစား လုပ္ေပးေနတဲ႔ ငသိန္းေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားတာကို မၾကားဘူးလား အရီးရယ္”
ကၽြန္မတို႔ေျပာလ်င္ ဒါလားဥပုဥ္သည္ဟု မေျပာေသာ္လည္း အၾကည္႔ေလးႏွင္႔ အပစ္ေပးတတ္ေသာ အန္တီခ်င္းက ေရာင္းသူဝယ္သူ အသံတူစြာ အေမစု ေလသံအတိုင္း ေျဖလိုက္၏။
“အင္း ..ဒါမ်ိဳးေပါ႔ သားသမီးယုံ စုံလုံးကန္း ဆိုတာ”
အေမရွိန္က အစားနည္းသည္ ျဖစ္ရာ လက္ေဆးရင္း တရားသံ က်က်ဆို၏။
ကၽြန္မႏွင္႔ခိုင္ခိုင္က ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင္႔ အခ်ိဳပြဲျပင္သည္။ လက္ဖက္သုတ္၊ ဧလမုန္႔၊ စပ်စ္သီး၊ ကိတ္မုန္႔၊ သရက္သီးမွည္႔၊ ငွက္ေပ်ာေပါင္း စသည္ျဖင္႔ စုံလင္လွသည္။ ခိုင္ခိုင္က ငွက္ေပ်ာသီးေပါင္း လုပ္ပုံကို ကၽြန္မအား ရွင္းျပေနသည္။ ယခု ငွက္ေပ်ာေပါင္း သူ႔လက္ရာ ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။
“နင္ေရာ ဘာမုန္႔ေတြ လုပ္တတ္လဲ”
“ပလာတာ” ဟုကၽြန္မက ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း သီလနည္းနည္းမ်ား က်ိဳးသြားမလား စိုးရိမ္ကာ ေခါင္းပဲ ယမ္းျပ လိုက္ရ၏။
မလတ္ႏွင္႔ ဖိုးတင္႔က အုတ္ေရကန္ဆီ ခ်ိဳင္႔ေဆး သြားၾကသည္။
“ကဲ အရီးတို႔ အခ်ိဳပြဲေလး စားလုိက္ၾကဦး”
မလတ္တို႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ အားလုံဝုိုင္းဖြဲ႔ထုိင္ၾကရင္း ဟိုဟာနည္းနည္း ဒီဟာနည္းနည္း စားရင္း လူၾကီးေတြ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ၾက၏။ အေမညိဳနွင္႔ ေဒၚၾကီး ခင္ေလးတို႔ ကူးလာျပီးမွ စကားဝိုင္းသည္ ပိုစည္လာ၏။
“ ပုတ္မဂ်ီေန႔က ဘၾကီးဦး ေျပာေတာ႔ မိုးေႏွာင္း ေကာင္းမယ္ ဆိုပဲ၊ ဒီႏွစ္ ၾကက္သြန္ လုပ္မယ္ စိတ္ကူးကာမွ တူးခ်ိန္ မိုးနဲ႔ေတြ႔မွာ စိုးရိမ္ေနရတာ။ ဒီၾကက္သြန္နဲ႔ ဒို႔ေတာင္သူေတြ တစ္ဒုကၡေတာ္”
“အိုေအ ေစ်းေကာင္းတဲ႔ႏွစ္လဲ ဒို႔လက္ထဲ မရွိေတာ႔မွ ေစ်းေတြကတက္လာတာပါ ငါေတာ႔ ကိုယ္႔ဂ်ဳံကို စိတ္ေအးေအး လုပ္ခ်င္တာ အိမ္ကလူၾကီးကို ေျပာမရလို႔”
“လမ္းေလး ဘာေလး အဖြင္႔အပိတ္လဲ နားစြင္႔ၾကဦး အိန္ဒဒိယလိုင္း ဖြင္႔ရင္လဲ ကုလားပဲ ပဲစဥ္းငုံ ေစ်းေကာင္းပါသေအ႔ ငါတို႔ကေတာ႔ မမႈ႔ရတဲ႔ ပဲစဥ္းငုံနဲ႔ အက်ိဳးေပးလွေပါ႔”
အေမၾကီးေရႊက သနပ္ဖက္လိပ္ဖြာရင္း သူ႔ပဲစိမ္းငုံခင္းၾကီးကို ေက်နပ္ေျပာေျပာေလ၏။
“အရီးေရႊ တျမန္ႏွစ္က ပဲစိမ္းငုံေတြ ပြင္႔ဖူးဆင္ေနတုန္း မိုးၾကီးခါလိုက္လို႔ ျပီးပါေရာလား။ အကုန္သင္းပစ္ျပီး ေျပာင္းထိုးလိုက္ရတာ ကိုေအးေသာင္ နမိတြဲေလး ယာထြက္ေျပာင္းေတာင္ မစားလိုက္ရဘူး သားသတ္သည္ေနာက္ ပါသြားတာ”
“ေဟ……”
“အန္တီခ်င္း ပဲစိမ္းငုံမရတာနဲ႔ ဘာလို႔ နမိတြဲေလး အသတ္သည္ဆီ ပါသြားတာတုန္း သမီးျဖင္႔ နားမလည္ေပါင္”
ခိုင္ခိုင္ ေမးလိုက္ေသာ ေမခြန္းကို ကၽြန္မလည္း ေမးလို၏။
“ေျပာင္းထိုးဖို႔ ပဲစိမ္းငုံေတြခုတ္ၾကရင္း သူ႔မိန္းမပိုးထိတာ ညည္းတို႔ မသိၾကဘူးလား”
“သိတယ္ေလ သမီးတို႔ေတာင္ သြာေမးေသးတယ္”
“ေအး အဲဒါပဲ ေဆးရုံၾကီးက ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးထိုိးဖို႔ ဝယ္ခိုင္းေတာ႔ေလ ေငြရွာတာ။ ပဲစိမ္းငုံခင္းထိုးျပစရာ မရွိေတာ႔ ပြဲစား ဆိုတာကလည္း ဘယ္ေလာက္ငို ေျပာေတာ႔ တစ္က်ပ္ေတာင္ ထြက္မလာဘူး။ ေနာက္ဆုံး အေရးၾကီး လြန္းေတာ႔ အခ်ိန္မဆြဲႏိုင္လို႔ လြယ္ရာ သားသတ္သည္ဆီ ႏြားမၾကီး ထိုးအပ္လိုက္တာ၊ ေျမြပူရာ ကင္းေမွာင္႔ ဆိုသလို နကေလးက ေခ်ာေတာ႔ မိတြဲလုံးေရာင္းမွလို႔ မူေနတဲ႔ ေနဒူးကုလားကို မတန္တဆေစ်းနဲ႔ ေပးလိုက္ရတာ ပါလား။ အဲဒါ ပဲစဥ္းငုံပဲ အရီးေရႊေရ…..”
“လက္စသတ္ေတာ႔ မိုးက စကား ေျပာတာပါေအ။ မိုးနဲ႔လုပ္စားရတဲ႔ ေတာင္သူေတြ မိုးေလမမွန္ရင္ မေမာေပမဲ႔ ပင္ပန္းၾကရွာတယ္”
“အစိုးရနဲ႔လဲ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ မယ္ညိဳရယ္”
“မိုးေလဝသကို ေျပာတာလား အရီး”
“ဆိုဝံ႔ေပါင္ မရယ္ အင္စပက္လိုင္း အခ်ိန္ေကာင္း ဖြင္႔ေပးဖို႔ အေရးၾကီးတာကို ေျပာတာပါ”
“အိပ္စပို႔လိုင္း”
ဖိုးတင္႔က သူ႔အေမၾကီးစကားကို တိုးတိုးေျဖရွင္းေပးသည္။
“ဒို႔ရြာမွာ စပါးေလး၊ မိုးႏွမ္းေလး အဆင္ေျပမွ ဝါတြင္းမယ္ ထမင္းတစ္နပ္ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔စားႏိုင္မဲ႔ လူေတြ အမ်ားၾကီးေနာ”
မသင္းက လူၾကီးစကားဆို၏။ မွန္သည္။ ကိုယ္႔အခင္းေကာင္းမွ ေတာင္သူေငြလိုခိ်န္တြင္ ကုန္သည္ပြဲစားက ေငြထုတ္ေပးသည္။ ေတာင္သူလက္ထဲ ေငြေရာက္မွ လက္လုပ္လက္စား အခစားတို႔ လုပ္အားခ ရသည္။ တစ္ရြာတြင္ သုံးပုံတစ္ပုံမွ်သာ ရွိေသာ ေတာင္သူတို႔ အဆင္ေျပ ေခ်ာင္လည္မွ သုံးပုံႏွစ္ပုံေသာ လက္လုပ္ လက္စားတို႔ ထမင္းဝႏိုင္သည္။
ကၽြန္မ စားေနေသာ စပ်စ္သီးအရည္ကို မမ်ိဳႏိုင္ပဲ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ နင္ေန၏။ မနက္က ဦးၾကီးစံေပါတို႔ အိမ္ေရွ႔ရွိ မီးဖိုတြင္ ပဲစိမ္းငုံရိုးကို ထင္းလုပ္ျပီး ဆန္ျပဳတ္အိုးၾကီး တည္ေနတာ ျမင္ေယာင္မိ၏။ မိုးေငြ႔ႏွင္႔ ထိုင္းေနေသာ ပဲစိမ္းငုံထင္းကို မီးေတာက္ေစရန္ ကုန္းမႈတ္ရင္း မီးခိုးမႊန္လို႔္႔ မ်က္ရည္က်သလိုလိုႏွင္႔ က်ိတ္ငိုေနေသာ ေဒၚၾကီးခင္ေအး မ်က္ႏွာကို မေမ႔ႏိုင္။
“သမီးရယ္ ထမင္းတစ္လုပ္ အတြက္မ်ား ဟင္းငုတ္ပြင္႔ ေကာက္ေရာင္းေတာင္ မငတ္ႏိုင္ပါဘူး”
ရိုးသာဖို႔ အမွန္တရားဘက္မွ ရဲရဲရပ္တည္တတ္ဖို႔ ေဖေဖ ဆုံးမခဲ႔ဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကို သတိရမိ၏။ ခုေတာ႔ ဟင္းငုတ္ပင္ၾကီးလဲ ရြာတည္ဖို႔ ခုတ္ပစ္ လိုက္ေတာ႔ ငတ္ကုန္ၾကျပီ ေဖေဖေရ ဟုသာ ဆိုရေတာ႔မည္။
ဥပုဒ္သည္တို႔ စကားဝိုင္းမွာ ဝါတြင္းထမင္း အေၾကာင္းေျပာရင္း ေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႔ေသြ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ေလ၏။
ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္အတြင္းမွ စိပ္ပုတီးကို ထုတ္ယူရင္း
“အေမကေတာ႔ ေခတ္ၾကီး ေကာင္းတာ ျမင္ျပီးမွ ေသပါရေစလို႔ အျမဲ ဆုေတာင္း ပါတယ္ေအ”
ဟု ေျပာျပီးေနာက္ အေမၾကီးေရႊသည္ ခါးကိုင္းကိုင္းႏွင္႔ စင္ၾကၤန္ ေလွ်ာက္ရင္း ပုတီးစိပ္္ေလ၏။
ကၽြန္မ သည္လည္း ျဂိဳလ္ေျပ ရန္ေျပ ေစတီဘက္ ထြက္လာခဲ႔ျပီး ဝင္သက္ ထြက္သက္ မွတ္ ေနေတာ႔၏။ ႏွာသီးဖ်ားတြင္ အာရုံကို စုရင္းမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဟင္းငုတ္ပင္ၾကီး ျပန္ရွင္လာရင္ေတာ႔ ရိုးသားတဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းမႈ႔နဲ႔ ထမင္းဝႏိုင္မွာပါ ဟု ေျဖေတြး ေတြးမိ၏။ သို႔ေသာ္ အျမစ္ကို ဘူရိုဇာႏွင္႔ ေကာ္လွဲခံရေသာ ဟင္းငုတ္ပင္ၾကီး၏ ယခင္ရွိဖူးေသာ ေနရာကိုိုပင္ ရွာေတြ႔ဖို႔ ခက္ခဲေလျပီ။
မိုးမွန္ရင္၊ အိတ္စပို႔ လိုင္းဖြင္႔ရင္၊ ဝါတြင္းမွာ ထမင္းစားႏိုင္ၾကရင္ . . . . . .. .. ..စိတ္တို႔က ေျပးေလရာ
အင္း အရာရာဟာ အနိစၥသေဘာ ေဆာင္တာပါပဲ ဟု သာ၊ ရွစ္ပါးသီလ လုံရာလုံေၾကာင္း တရားကို သာ၊ တိုး၍ ႏွလုံးသြင္းရ ေလေတာ႔သည္။ ။