နတ္သမီးသို႔တမ္းခ်င္း (သို႔) မိုးရာသီအလြမ္း

ၾကယ္စင္ကိုစီးျပီး
ႏႈတ္မဆက္ပဲ
ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ထဲက
အျပီးထြက္သြားတဲ့ နတ္သမီး…

မုိးရာသီနဲ႔ ရင္းႏွီးသေလာက္
မိုခ်ဳန္းတာကို ေၾကာက္တတ္တဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ့ နတ္သမီး…
တကယ္ကို မနီးေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။

မိုးခ်ဳန္းသံေတြၾကားတုိင္း
ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳး-ျပံဳးေနေပမယ့္
စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့
စံပါယ္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းေၾကြ…
ရင္ဘက္ထဲမွာလည္း ႏံုးလို႔ေနပါတယ္။

ဒီေလာက္ေမွာင္တာ
ဘယ္အခါမွာမွ မရိွခဲ့ဘူးလို႔
လ်ွပ္စီးေတြက သက္ေသထူတယ္။

ဒီမယ္ “ကံဇာတ္ဆရာ”
အဲဒီဇာတ္ထုတ္ကို က်ဳပ္မကခ်င္ဘူး…။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ
နတ္သမီးကဘယ္ေတာ့မွ မေသဘူး။

တစ္ခုမေပးရင္ တစ္ခုမရတာ
လူ႔ဘ၀တဲ့လား
ရတယ္ေလ ဒီလိုဆိုလည္း…
ကၽြန္ေတာ္ရယူခဲ့ သမွ်ေအာင္ျမင္မႈ႔ေတြျပန္ေပးျပီး
နတ္သမီးရဲ့အနားမွာ တစ္ဖ၀ါးမခြါပဲျပန္ေနမယ္။

ကံဇာတ္ဆရာက
ေဆးလိမ္ေရာင္းတဲ့ ေမွာ္ဆရာလိုပါပဲ
မထံုတေတးနဲ႔။

စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ “ေတာက္”ေခါက္
အသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ႔ အိပ္မက္ေတြျပန္ေကာက္ထည့္
ေနာက္ျပန္လွည့္မရတဲ့ဘ၀မွာ
ရပ္ေနလို႔လည္းမရခဲ့ဘူး။

ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔
ေတြ႔သမွ်ကို က်ိမ္ဆဲ…
စိတ္ရိုင္းေတြၾကီးစိုး
စီးခ်င္းထိုးဖို႔ နတ္သိၾကားေတြကိုေတာင္
စိန္ေခၚမိခဲ့တယ္။

ခရီးပန္းလို႔ေမွးစက္
အိပ္မက္မွာ
နတ္သမီးလက္နဲ႔ ဖန္ဆင္းေပးတဲ့
သံစဥ္ေတးေတြ
အခုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့ရင္ခြင္ေလးထဲမွာ
အျမဲရွင္သန္လို႔ ေနပါတယ္…၊

ေၾကြကာ၀ဲတတ္တဲ့ အနိစံၥေတြကိုလက္ခံ
ေလာကဓံလို႔လည္း ေျဖပါတယ္
ကံဇာတ္ဆရာကိုလည္း ေက်ပါတယ္……။