အမွတ္တရ

အမွတ္တရ
မဇနိ
6 June 2008




ကၽြန္မကေတာ့ အေရးအေၾကာင္းဆို သူ႔ကို အေတာ္အားကိုးတယ္ဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္မွ ပိုသိသာလာပါတယ္။ ကၽြန္မ အညာေဒသကၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ကို တာ၀န္က်ပါတယ္တဲ့။ သူအနားမွာရွိေနေတာ့ လိုက္ပို႔ဖို႕က သူ႔တာ၀န္က်လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ မ်ားျပားလွတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြ သူကူသယ္ေပးရတယ္။ ၄ ႏွစ္စာ ေက်ာင္းတက္ထားတဲ့ ပစၥည္းကလဲ မနဲပါဘူး။ ကေလးမူႀကိဳပို႔သလို ကၽြန္မကို သူပဲ ရန္ကုန္ကေန အဲဒီၿမိဳ႕အေရာက္ ပို႔ၿပီး သူ႔အိမ္ျပန္သြားပါတယ္။ ပစၥည္းေတြ ေနရာတက်ထားၿပီး ညအိပ္ေတာ့မယ္ရွိေသးတယ္ အတန္ငယ္ေ၀းတဲ့ ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕ကို တာ၀န္ေျပာင္းသြားလို႔ ကၽြန္မက သြားရမယ္တဲ့။ ၿမန္မာျပည္မွာ တေနရာနဲ႔တေနရာ ခရီးသြားမယ္ဆို ကိုယ္လြတ္ေတာင္မလြယ္ပါဘူး။ ပစၥည္းေတြပါ အတူသယ္ရမယ္ဆို ကၽြန္မငိုခ်င္ေနၿပီ။ လူကလည္း စိတ္ပင္ပန္းပါတယ္။ အေဆာင္ကေန ရံုးစာေရးၾကီးအိမ္ေျပးရတယ္။ အဲဒီမွာက ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ လွမ္းေနေတာ့ စာေရးဦးေလးႀကီးအိမ္မွာပဲ အားထားဖုန္းဆက္ရပါတယ္။ သူ႔ဆီဖုန္းေခၚၿပီး ကၽြန္မကို လိုက္ပို႔ေပးဖို႔၊ မနက္ျဖန္လာႀကိဳေပးဖို႔ ေျပာရတယ္။ ေျပာေနရင္းလဲ ငိုပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အားကိုးလဲဆို သူ႔အေမကို ၀န္ထမ္းက ေလ်ာ္ေပးလို႔ ေျပာေပးလို႔ သူ႔ကိုဂ်ီက်ပါတယ္။သူကလဲ ကၽြန္မစိတ္ကိုသိေတာ့ ေအး ေအး ေျပာေပးမယ္ တဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အေမလဲ ကၽြန္မကို ေလ်ာ္ေပးမွာမဟုတ္သလို ကၽြန္မလဲ တကယ္ေလ်ာ္ခိုင္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေမက သူတို႔မိသားစုထဲ ၀င္မွမလာေသးတဲ့ ကၽြန္မကို ဘယ္ေလ်ာ္ေပးပါ့မလဲေနာ္။

ေနာက္တခုက ေအာက္ျပည္က ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ခဏသြားရျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မက အညာသူဆိုေတာ့ မိုးေတြအၿမဲရြာေနတဲ့ အဲဒီမွာ ဘယ္လိုမွမေပ်ာ္ပါဘူး။ သူကလဲ ျမန္မာကို အလည္ျပန္လာခ်ိန္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲေနခ်င္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိစၥကို အျမန္ျဖတ္ၿပီး ျပန္လာဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အလာတုန္းက လႈိင္သာယာကားဂိတ္သူလိုက္ပို႔တာဆိုေတာ့ အျပန္လာႀကိဳမွ ျဖစ္မယ္ေပါ့။ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လာႀကိဳဖို႔ေျပာရတယ္။ သူလာႀကိဳေပမယ့္ ကၽြန္မစီးလာတဲ့ကားပ်က္ေနေတာ့ လြဲခဲ့ရတယ္။ လာမႀကိဳရမလားဆိုၿပီး ငိုခ်လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကိုက သူ႔ကို အားကိုးေနတာပါ။ တကယ္ဆို ဒီခရီးနဲ႔ ဒီခရီးမွာ သူ႔ကိုႀကိဳခိုင္းဖို႔ မလိုပါဘူးေနာ္။ သူကလဲ ရန္ကုန္မွာလိုင္းကားေကာင္းေကာင္းမစီးတတ္ေတာ့ အေတာ္ေနာက္က်မွ ကားေတြမွားစီးၿပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္မသူ႔ကိုေပးခဲ့တ့ဲ ဒုကၡေတြပါ။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ တြယ္တာမႈေတြပါ။

ကၽြန္မ စေကာ္လာကိစၥေတြ အဆင္မေျပတိုင္းလဲ သူ႔ကို ေက်ာင္းဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အၿမဲငိုေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကားလက္မွတ္၀ယ္ေပးပါ၊ ေက်ာင္းဆက္မတက္ပါဘူးဆိုလို႔ အတင္းေခ်ာ့ေမာ့ေပးခဲ့ရတယ္။ သူကၽြန္မနားမွာရွိတဲ့အခ်ိန္က အေတာ္ရွားပါးလွပါတယ္။ ၂၀၀၂ မွစၿပီး အခုထိ အေ၀းမွာေရာက္ေနပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အလည္ျပန္လာတဲ့ခဏပဲ အတူရွိခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေျဖခဲ့ရတဲ့ စေကာ္လာစာေမးပြဲ ၃ ခုစလံုး အခန္းအျပင္မွာသူလာေစာင့္ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္မအလွည့္မေရာက္ေသးလို႔ အခန္းအျပင္ထြက္ၾကည့္ရင္ သူတစ္ေယာက္ လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး ေစာင့္ေနရတယ္။ ပိုက္ဆံေတြကုန္လို့ ဒီစာေမးပြဲေတြ မေျဖခ်င္ဘူးဆိုလည္း သူပဲ စာေမးခန္းထဲတြန္းထည့္ရပါတယ္။ စာက်က္ရင္လည္း ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲက်က္ခဲ့ရတဲ့ကၽြန္မက သူရွိေနရင္ သူကူက်က္မွ စာက်က္ခ်င္ေတာ့ သူလည္း စာကူက်က္ေပးရျပန္ပါတယ္။

ေနမေကာင္းျဖစ္ေနရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆးခန္းလို္က္ပို႔မယ္ဆို မသြားပါဘူး။ သူပါလိုက္ေပးမယ္ဆိုမွ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေဆးခန္းသြားတာပါ။ တခါက ေက်ာင္းထဲမွာပဲ သူက ဆင္ေကာ္၀ယ္လာတာကို ကၽြန္မက သြားကိုင္မိတယ္။ လက္ကို ကပ္သြားေတာ့ အသားေတြပါသြားမွာေၾကာက္ၿပီး အတင္းငိုမိလို႔ အသားမပါတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ခမ်ာ မနည္းရွင္းျပမွ အငိုရပ္ေတာ့တယ္။

ဒီေန႔ ေမြးေန႔ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ အမွတ္တရပို႔စ္ေလးတင္လိုက္တာပါ။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ထားတဲ့ အရုပ္ေလးေပါ့ေနာ္။ ႏွစ္သက္မယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင့္မိပါတယ္။

ယေန့မွစၿပီး ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ကိုယ္က်န္းမာနဲ့ ခ်စ္ေသာမိသားစုနဲ့အတူ ေနရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဘ၀ေလး ပိုင္ဆိုင္ႏို္င္ပါေစ၊ မိဘေက်းဇူးကိုလည္း မေမ့ေလ်ာ့တဲ့သူျဖစ္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

မဇနိ