EURO 2008

Austria - Poland နဲ႔ ပြဲေန႔
At Praterstern Underground (12.6.08)
Vienna

Read more...

အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီမ်ား ေရာင္းရန္ရွိသည္။

အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီမ်ား ေရာင္းရန္ရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္မွာ တခါတုန္းက ရဟႏၱာေပၚတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ရဟႏၱာတကယ္ ဟုတ္လားမဟုတ္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးေတာ့ ေသျခာတယ္။ အဲဒီဆရာေတာ္က ရြာေတြနဲ႔ ေ၀းၿပီး လူသူအေရာက္အေပါက္နဲတဲ့ သခ်ၤ ိဳင္း ေျမေနရာေဟာင္းတစ္ခုက အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို အမွီျပဳၿပီး တရားအားထုတ္ေနခဲ့တာပါ။ ၾကာလာေတာ့ လူေတြက သတိထားမိလာၿပီး ရဟႏၱာ သမုတ္ၾကတာပါပဲ။

ရဟႏၱာဆိုတာနဲ႔ သိတဲ့အတိုင္း လူသူ အေရာက္နဲတဲ့ ေနရာေလးလူစီကားလာတယ္။ လူေတြကလည္း တရားနာဖို႔၊ အဆံုးအမ ခံယူဖို႔ထက္ ပုဂၢိဳလ္ထူးဆိုၿပီး အားကိုးခ်င္ၾကတာမ်ားတယ္။ သူတို႔စကားနဲ႔ေျပာရရင္ သိဒၶိတင္ခ်င္ၾကတာေပါ႔။ ဆရာေတာ္ ပုတီနဲ႔ ထိရင္ကံေကာင္းတယ္။ ဆရာေတာ္ ေတာင္ေ၀ွးက စြမ္းတယ္။ အဲလိုေတြျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆံပင္ရွည္လာလို႔ ဆံခ်ရင္ေတာင္ အလကားျဖစ္မခံဘူး ယံုၾကည္သူ ဒကာ၊ ဒကာမေတြက အိပ္ေလးေတြနဲ႔ ေသျခာထုပ္ၿပီး ဘုရားစင္နားမွာထားလို႔ ကိုးကြယ္ၾကတယ္။

တေန႔ေတာ့ အဲဒီဆရာေတာ္ကို သိပ္ယံုၾကည္တဲ့ ေစာင္၀ယ္/ေရာင္း လုပ္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ေတာင္ေ၀ွးကို ငွားၿပီး ထိုးလိုက္တာ လေပါင္းမ်ားစြာေရာင္းမထြက္တဲ့ေစာင္ေတြ တခါတည္း စြံသြားတယ္။" တဲ့။

အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရပ္ထဲက လူႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း "စြမ္းလိုက္တဲ့ ေတာင္ေ၀ွး ငါလည္း ခဏသြား ငွားခ်င္လိုက္တာ" တဲ့။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္ဖို႔လည္းေမးေတာ့၊ "အိမ္က အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီးေတြေလ တစ္ေယာက္မွ မစြံဘူး အားလံုး တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ လိုက္ထိုးလိုက္ခ်င္တယ္" ဆိုပဲ။

သူ႔မွာလည္း ေျပာမယ္ဆို ေျပာေလာက္ပါတယ္။ အႀကီးဆံုးကေတာ့ သား။ ဘယ္တန္းထိ တက္ခဲ့လည္းမသိဘူး။ အသက္ကေတာ္ေတာ္ ႀကီးေနၿပီ။ သူ႔ေအာက္က သၼီးေတြခ်ည္း ၃ ေယာက္။ အားလံုးဘြဲ႔ရၿပီးေပါ႔။ အပ်ိဳႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေအာက္မွာလည္း ဘြဲ႔ရ သားတစ္ေယာက္။ တကၠသိုလ္တန္း သမီးတစ္ေယာက္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္။ အားလံုး အပ်ိဳလူပ်ိဳေတြ။ ရည္းစား ဘာညာေတာင္ အသံၾကားရတတ္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ ဟုတ္ဘူး။ မိဘအလုပ္ကိုပဲ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနၾကတာ။ လိမၼာပံုကေတာ့ မိဘေတာင္ စိတ္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ပဲ။

ေစာေစာကလူက သူ႔ကိုျပန္ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားကလည္း ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။ "ကၽြန္ေတာ့ဟာက ေစာင္။ ေရာင္းကုန္ပစၥည္း။ ခင္ဗ်ားဟာေတြက သားသၼီးေတြ။"
သူျပန္ေျပာတာက "မထူးပါဘူးကြာ မင္းလည္း လခ်ီၿပီး ေရာင္းမစြံတဲ့ ေစာင္ေတြ။ ငါလည္းႏွစ္ခ်ီၿပီး မစြံတဲ့ အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီးေတြ။ ေရာင္းကုန္ပစၥည္း ျဖစ္ခ်င္လည္း အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီမ်ား ေရာင္းရန္ရွိသည္။ လို႔အိမ္ေရွ႕စာတမ္းခ်ိတ္ရံုပဲရွိတယ္။ ငါကေတာ့ ဆရာေတာ့္ ေတာင္ေ၀ွးငွားၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ေတာ့ ထိုးလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ" တဲ့။

(ရြာက ျဖစ္စဥ္ေလး သတိရလို႔ ေရးလိုက္တာပါ။ အိုးေ၀က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြန္ထရီဗ်ဴတာ အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီးမ်ားကေတာ့ ေရာင္းရန္မဟုတ္ပါ။ စာဖတ္သူ အေရတြက္ ျမွင့္တင္ေရး သက္သက္တြက္သာ ရည္ရြယ္ပါသည္။ :P )

Read more...

Matryoshka doll

ရပ္ရွားျပည္(ျမန္မာဆရာတစ္ေယာက္က အဲသလို အသံထြက္တာ သေဘာက်လို႔လိုက္ေရးတာ)က လက္ေဆာင္ပစၥည္းတခု အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ Matryoshka(မာသ႐ိုရွကာ) အ႐ုပ္ေလးေတြပါ။ မာသ႐ိုရွကာ ဆိုတဲ့နာမည္ဘယ္ကေရာက္လာပါလိမ့္။ ႐ု႐ွားမိန္းကေလးေတြအမွည့္မ်ားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ Matrona(မာသ႐ိုနာ)ကို ခ်စ္စဖြယ္ေခၚလိုက္ေတာ့ Matryoshka(မာသ႐ိုရွကာ)လို႔ျဖစ္သြားပါေလေရာ။


၁၈၉၀ ခုႏွစ္ေတြမ်ားက ႐ု႐ွားမွာ အ႐ုပ္ထုဆစ္တဲ့သူ ဗာစီးလီ ဇဗ်ိဳ႕ေဒါခ်ကင္ က ပထမဆုံးေသာ မာသ႐ိုရွကာ႐ုပ္ကို ထုဆစ္ခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီအ႐ုပ္ယဥ္ေက်းမႈက ဂ်ပန္ကေန ကူးစက္လာတယ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္စၿပီး ျမင္ဖူးတုန္းကဆို တအံ့တၾသနဲ႔ပါ။ ဒီလိုလက္မႈပညာေတြလည္း ဒီမွာ ထြန္းကားတာပဲဆိုၿပီး။ သစ္သားကိုထြင္းထုၿပီး ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္ေဆးခ်ယ္တာပါ။ အရုပ္ကေလးေတြကို ဆင္တူေလးေတြထုဆစ္ပါတယ္။ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ေလးေတြပါ။ အ႐ုပ္အႀကီးႀကီးထဲကို အ႐ုပ္ေသးေသးေလးေတြထည့္ပါတယ္။ အဲဒီ အ႐ုပ္ႀကီးထဲထည့္ထားတဲ့ ပုံစံတူ အရုပ္ေသးထဲကို ေနာက္ထပ္ ပုံစံတူအရုပ္ေသးေလးထပ္ထည့္ပါတယ္။ အဲသလို ပုံစံတူအေသးေလးေတြထပ္ထည့္ထပ္ထည့္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးအေသးဆုံးေလးထိဆိုရင္ အရုပ္ကေလး ၆ခုကေနၿပီး ဒီထက္မကရွိၾကပါတယ္။ အရုပ္ေပၚမွာလည္း ပုံေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးဆြဲၾကပါတယ္။ အႀကီးဆုံးအ႐ုပ္ႀကီးကေန အေသးဆုံးအ႐ုပ္ကေလးအထိ မိန္းကေလးပုံဆို တစ္ပုံတည္းေရးဆြဲတတ္သလို၊ အျခားပုံအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ေရးဆြဲတတ္ပါတယ္။ အဲ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ပုံေတြလည္း ဆြဲတတ္ပါတယ္။ ေဆးေတြကလည္း အေရာင္စုံရင္ စုံသေလာက္ ေစ်းေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ အ႐ုပ္အရြယ္ကေလး အေတာ္ေသးေသးေလးေတြရွိသလို တစ္ေတာင္ေလာက္ႀကီးေအာင္ေတြ ဒီထက္ႀကီးတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ဆိုေတာ့ တစ္မိုက္ေလာက္ အ႐ုပ္ကေလးေတြဆို အသင့္ေတာ္ဆုံးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္က ယြန္းအစ္လိုဟာမ်ိဳးေတြ၊ ယြန္းဗူးလိုဟာေတြ၊ ယြန္းပန္းခ်ီေခၚမလား အဲသလိုေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ က်ေနာ္က အရင္က ဒီဘက္ေတြမွာလည္း အဲသလို လက္မႈပညာေတြ ထြန္းကားတယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္ဆီပဲ ရွိတယ္မွတ္ေနတာကိုး။ သူတို႔ဆီက လက္ရာေတြကပိုၿပီး သပ္ရပ္၊ ပိုလွေနသလိုလိုပါ။ သပ္ရပ္တာေတာ့ ပိုတယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ဒီဘေလာ့ဂ္ဖတ္တဲ့သူေတြလည္း ႐ု႐ွားကလက္ေဆာင္ပစၥည္းအလွအပေလးေတြ ျမင္ဖူးေအာင္ရယ္၊ အျခားသူေတြကိုလည္း ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသမွာ အဲသလိုေလးေတြ ရွိရင္လည္း ျပန္လည္ေ၀မွ်ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုခ်င္လို႔ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အင္တာနက္မွာ ပုံေတြရွာတင္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ အလွၾကည့္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။

ျမန္မာျပည္က ယြန္းပစၥည္းလိုမ်ိဳးေတြ





ေသာ့ခ်ိတ္ကေလးေတြ

ၾကက္ဥလုံးေလးေတြ အလွေပါ့


မာသ႐ိုရွကာ အရုပ္ကေလးေတြ






အ႐ုပ္ကေလးေတြကို ဒီလိုအတြင္းထဲ ငုံၿပီးထည့္တာ
အထင္ကရ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ

Read more...

သူဆိုေသာမိန္းကေလး

တိုးတိုးေလး…
ဒါေပမယ့္ ဟိုး..အနက္ရိႈင္းဆံုးထိ
အဲဒါသူ႔အသံေလးေပါ့။
ဖြဖြေလး…
ဒါေပမယ့္ အထိေရာက္ဆံုးက်ဴးေက်ာ္မႈ
အဲဒါသူ႔အနမ္းေလးေပါ့။
အညင္သာဆံုး…
ဒါေပမယ့္ အားလံုးကိုသိမ္းက်ံဳးယူငင္သြားတယ္
အဲဒါသူ႔အထိအေတြ႔ေလးေပါ့။
အႏူးညံ႔ဆံုး…
ဒါေပမယ့္အရာအားလံုးထက္သာတယ္
အဲဒါသူ႔စကားလံုးေတြေပါ့။
အျမတ္ႏိုးဆံုး
အားလံုးနဲ႔မလဲႏိုင္တယ္

အဲဒါ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ “သူ”ဆိုေသာမိန္းကေလး။ ။

Read more...

ပန္းဝါဆို ပ်ိဳတစ္ေပြ႔

ပန္းဝါဆို ပ်ိဳတစ္ေပြ႔
ဝါဆိုပန္းခူးခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ကၽြန္မသတိအရဆုံးမွာ ရြာက ေခ်ာင္းကေလးကို ျဖစ္သည္။ ေလွေလွာ္တတ္ျခင္း၊ ေရကူးတတ္ျခင္း၊ ေရက်ခ်ိန္တြင္ ႏႈံးေျမႏုႏုေၾကာင္႔ ကၽြန္းေျမသည္ သီးႏွံအထြက္တိုးျခင္းတို႔မွာ ရြာသားတို႔အတြက္ ေခ်ာင္းကေလးက ေပးေသာ ဆုလဒ္မ်ားျဖစ္သည္။ျမစ္ႏွင္႔ ႏွစ္မိုင္ေဝးေသာ ကၽြန္မတို႔ရြာသို႔ ႏွစ္စဥ္ နယုန္လဆန္းပိုင္းတြင္ ေခ်ာင္းကေလး ေရာက္ရွိလာျမဲျဖစ္သည္။
နယုန္၊ ဝါဆို၊ ဝါေခါင္ ၊ေတာ္သလင္း သုံးလတာ လာေရာက္အက်ိဳးျပဳေလ႔ရွိေသာ ေခ်ာင္းကေလးမွ ေဖြးေဖြးျဖဴေသာ ေရအလ်င္သည္ လဝါဆိုတြင္ ကၽြန္းရြာေလးမ်ားကို ဝုိင္းရံလ်က္ရွိေနေပမည္။



ေလွကေလးနဲ႔ ဝါဆိုပန္းခူးထြက္ၾကပုံမွာ မဆန္းလွေသာ အေလ႔ျဖစ္ေပမဲ႕ ကၽြန္မတို႔ရြာ၏ ၾကည္ႏူးစရာေတာဓေလ႔ ကိုေတာ႔ ကၽြန္မေျပာျပခ်င္ပါသည္။
ပန္းခူးထြက္မည္႔ ေလွၾကီးမ်ားမွာ ႏွစ္စင္းျဖစ္သည္။ တစ္စင္းမွာ အပ်ိဳၾကီးေလးေလးဝင္းက ပဲ႔ကိုင္ျဖစ္၍ က်န္တစ္စင္းမွာ ျပိဳင္ဘက္အပ်ိဳၾကီး ေလးေလးၾကည္က ပဲ႔ကိုင္ျဖစ္၏။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူပ်ိဳေတြ ပဲ႔မကိုင္ရေပ။
ဝါဆိုပန္းခူးေလွေပၚတြင္ အပ်ိဳေလး၊ အပ်ိဳလတ္၊ အပ်ိဳၾကီး (အလြန္စြံၾကရာ နည္းနည္းသာပါသည္။) အရြယ္စုံပါသည္။ ရြာသူမိန္းကေလးမ်ားမွာ အပ်ိဳျဖန္း အရြယ္ေရာက္မွ ဝါဆိုပန္းခူးလိုက္ရသည္ျဖစ္ျပီး ထိုမိန္းကေလးမွာ ဓမၼစၾကၤာကို ဝါတြင္းတစ္ေလွ်ာက္ ဌာန္ကရိုင္းက်က် ရြတ္ဖတ္ႏိုင္ျပီဟုလည္း ယူဆႏိုင္ျပီျဖစ္သည္။
ေခ်ာင္းေရရိုးမွာ ရြာ၏အေရွ႔အေနာက္ သြယ္တန္းေနရာ ေလွႏွစ္စင္းမွာ ယခုႏွစ္ အေရွ႔ပိုင္း ပတ္သည္႔ေလွက ေနာက္ႏွစ္ အေနာက္ပိုင္းကို ပတ္ရေလသည္။
နံနက္၁၀နာရီသည္္ ပန္ခူးစထြက္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဝါဆိုမိုးအုံ႔ပ်ပ်၊ တစ္ခါတစ္ရံ မိုးဖြားဖြားေလးေအာက္တြင္ ခေမာက္မေဆာင္းပဲ မာဖလာစလွလွေလးမ်ားကို ေခါင္းတြင္စီးထားေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကို တင္ေဆာင္ထားေသာေလွမွာ လွပေသာဝါဆိုပြင္႔ေလးမ်ား မခူးခင္ကျပည္႔ႏွင္႔ေနသည္ႏွယ္္္။
ေလွေပၚတြင္ ေလွဝမ္းမွေရကို တစ္ေယာက္တလဲပက္ရသည္။ ပန္းပင္ၾကည္႔သူက ၾကည္႔ ေလွေလွာ္သူကေလွာ္ ပန္းခ်ိဳးသူကခ်ိဳး ကိုယ႔္တာဝန္ကိုယ္ယူၾကရသည္။ ဝါဆိုပန္းခူးရာတြင္ လွေသာပန္း၊ ေမႊးေသာပန္း ၊ၾကာရွည္ခံေသာပန္း စသည္ျဖင္႔ မွ်တေအာင္ ခူးတတ္ရန္မွာလည္း အေရးၾကီးေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။
ပုန္းညက္၊ သေျပ၊ ဧကရာဇ္၊ ခေရစေသာ ပန္းခက္မ်ားခ်ိဳးရာတြင္ အပင္ေပၚသို႔ တက္ရသည္။ အပင္တက္ မကၽြမ္းက်င္ပဲတက္က ေရထဲသို႔ ဂၽြမ္းပစ္က်တတ္သည္။တက္တတ္ျပီး ျပန္မဆင္းတတ္ပါကလည္း ပင္စည္ကိုဖက္၍ ေလွ်ာဆင္းရေလရာ ေျခသလုံးႏွင္႔လက္မ်ား ပြန္းပဲ႔ကုန္၏။ သို႔ေသာ္ ကုသိုလ္အက်ိဳးကို ေရွးရႈ႔ကာ သူ႔ထက္ငါသာ အျပိဳင္တက္ၾက၏။
ခ်ဳံႏွင္းဆီရုံမ်ားမွာ ဝိုင္းပတ္၍ခူးမွ ပန္းမ်ားမ်ားရေလ၏။ အျဖဴေရာင္၊ သုံးဘီးကားေရာင္၊ အနီရင္႔ရင္႔စသည္ျဖင္႔ အေရာင္အေသြးစုံ၏။ ဇီဇဝါ၊ ပုဏၰရိတ္ ႏွင္႔ ေရႊတဆုပ္ပန္းမ်ားမွာ တစ္ပင္ဆို ဆိုသေလာက္ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ဆုပ္ဆုပ္ခဲခဲ ခူးယူႏိုင္၏။ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ္လည္း ဝါဆိုပန္းအျဖစ္ ကုသိုလ္ယူခ်င္လြန္း၍ ပန္းခူးသူတို႔အား ညိုျမလုပ္ေနေသာ ပန္းပြင္႔ေလးမ်ားကိုလည္း ခူးခဲ႔ၾက၏။
ေလွသည္လည္း ေကြ႔သည္႔အခါ ေကြ႔ရ၏။ ေမွ်ာသည္႔အခါ ေမွ်ာရ၏။ ျပန္ေခါက္သည္႔အခါ ေခါက္ရ၏။ မေလွာ္ပဲ သစ္ကိုင္းေတြဆြဲျပီး လွ်ိဳေတြထဲဝင္ရသည္လည္းရွိ၏။
သေျပ၊ ဇီဇဝါ၊ ေခတၱာ၊ ခ်ဳံႏွင္းဆီ၊ ပုဏၰရိတ္ ၊ေရႊတဆုပ္၊ ပုန္းညက္၊ ဧကရာဇ္၊ ခေရ စသည္ျဖင္႔ပန္းေလွၾကီးျဖစ္ေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခူးၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပန္းႏွင္႔ပန္းခူးသူမ်ားမွာမွာ တစ္သားတည္း။ ပန္းကေလးႏုသလို ျဖဴႏုေသာ ႏွလုံးသားႏွင္႔။ ပန္းကေလးလွသလို ၾကည္စင္ေသာမ်က္ႏွာထက္ အလွေတြယွက္ျဖာလ်က္။ ပန္းကေလးေမႊးသလုိ စိတ္အေတြးကအစ ရနံ႔ေတြျဖာေန၏။
မိေက်ာင္းပန္းေဖြးေဖြးမ်ားမွာ ေနရာအႏွံ႔ ကိုင္းခ်င္းယွက္ေနေအာင္ ပြင္႔ၾကသည္။ ၾကာရွည္မခံေသာ္လည္း ဝါဆိုပန္းဘြဲ႔ခံ မိေက်ာင္းပန္းသည္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္တြင္ အထင္ရွားဆုံး လွေနတတ္ျမဲ ျဖစ္ရာ ပန္းေတြအစုံခူးျပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ မိေက်ာင္းပန္းကို မပါမျဖစ္ခူးရသည္။ ၾကာပန္းမ်ားကိုေတာ႔ လျပည္႔ေန႔ကတည္းက ကန္မွာ သြားခူးထားျပီးျဖစ္သည္။ ၾကာပန္းခူးျခင္းကိုမူ ကာလသားမ်ားက တာဝန္ယူၾကသည္။
ေန႔ ၂နာရီခန္႔တြင္ ပန္းေလွၾကီး ျပည္႔ေလ၏။ ငွက္ေပ်ာလက္မ်ားခုတ္ခဲ႔ျပီး ေရလယ္သို႔ ေလွကိုေလွာ္ခဲ႔ၾကသည္။ေရလယ္ေရာက္မွ ပန္းမ်ားကိုေဆးကာ ေလွဝမ္းထဲမွ ငွက္ေပ်ာဖက္အခင္းမ်ားေပၚသို႔ ျဖန္႔၍စီ၍ ပန္းပုံၾကီးပုံသည္။ပန္းခိုင္တစ္ခ်ိဳ႔ကို ေလွမေလွာ္သူေတြ ေပြ႕ရသည္။
ေလွရြာဘက္ဆီျပန္ခ်ိန္တြင္ ကမ္းစပ္၌ ေမာင္းၾကီးကို တဒူဒူထု၍ ရြာလူထုမွာၾကိဳေနၾကေပျပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရြာမွကာလသားမ်ားမွာ ဝါဆိုပန္းမ်ားကို ဘုရားေစာင္တန္းထိပ္ထိ သယ္ရန္အတြက္ ရိႈးစမိုးထုတ္၍ ေစာင္႔ေနၾကေပျပီ။ ကိုလူပ်ိဳတို႔သည္ ကမ္းစပ္ဆီမွေန၍ ပန္းေလွကိုေရာ ေလွေပၚမွ မိန္းကေလးမ်ားကိုေရာ ျခဳံငုံ၍ ကသိုဏ္းရႈ႔လ်က္ရွိၾက၏။ တစ္ႏွစ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုကိုမ်ိဳးသည္ ပဲအျပည္႔ႏွင္႔ သူ႔ရီးစား မမႏုယဥ္ပါေသာေလွကို စတိုင္ႏွင္႔ငမ္းေနစဥ္ ရြာေဆာ္ကိုဖိုးဆိုးထုလိုက္ေသာ ေမာင္းလက္ခတ္မွာ ကြ်တ္ထြက္သြားကာ ကိုကိုမ်ိဳးကိုမွန္ျပီး နဖူးဟက္တက္ကြဲသြားရာ ရီၾကရသည္မွာလည္း မေမ႔ႏိုင္စရာျဖစ္၏။
ေလွကမ္းဆိုက္သည္နွင္႔ မိန္းမပ်ိဳမ်ားသည္ ညေနျပန္ဆုံမည္႔အခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ျပီး၊ ေရမိုးခ်ိဳးအလွျပင္ရန္ ကိုယ္စီအိမ္ျပန္ၾကေလ၏။ မျပန္မီ လူပ်ိဳရွိသူက ကိုယ႔္လူပ်ိဳကိုယ္ မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္ခဲ႔ၾကေသးသည္။ ဒါကလည္း အျမင္ကတ္၍ မဟုတ္။ ခ်စ္ျခင္းသေကၤတပင္။
ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ ပန္းေတြအစုံပုံ၍ တင္ထားေသာေလွၾကီးကို (တစ္ႏွစ္စာစြဲျမဲမွတ္မိေအာင္ ) ပီတိအျပည္႔မ်က္ႏွာမ်ားႏွင္႔ ၾကည္႔ရႈ႔ၾကေလ၏။ ျပီးလ်င္ ရြာမွကာလသားမ်ားမွာ ဘုရားၾကီး ေစာင္းတန္းထိပ္တြင္ရွိ ပန္းစင္ေပၚသို႔ ပန္းမ်ားကိုသယ္ျခင္း၊ မိန္းကေလးမ်ားတစ္ေပြ႔စာ ပန္းစည္းစည္းျခင္းတို႔ကို လုပ္ကိုင္ၾကေတာ႔သည္။
ျပီးလ်င္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ဝါဆိုပန္းအိုးၾကီးကို ေနရာခ်ျခင္း၊ ေကာေဇာမ်ားခင္းျခင္း၊ ဝါဆိုပန္းကပ္ခ်ိန္တြင္ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေစရန္ ဝါဆိုဖေယာင္းတိုင္မ်ား ေနရာခ်ျခင္းတို႔ကို လ်င္ျမန္စြာလုပ္ၾကေလ၏။
လ်င္စြာလုပ္ရျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိသည္။(နတ္ျပည္သို႔ လ်င္စြာေရာက္လို၍ကား မဟုတ္။)
ညေနခ်မ္း ဝါဆိုပန္းတစ္ေပြ႔စီနွင္႔ ခ်စ္စဖြယ္မိန္းမပ်ိဳတို႔ ဘုရားဆီသြားရာ ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေငးေမာၾကည္ရႈ႔ အငမ္းထူရဦးမည္မို႔ပင္။

Read more...

ဘေလာ့ဂင္း၊ ဘေလာ့ဂင္း

အခုတေလာ က်ေနာ္နဲ႔မဇနိ အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ မဇနိတေယာက္ က်ေနာ့္ကို တတြတ္တြတ္နဲ႔ အျပစ္ေတြတင္ေနတာပါ။ သူမက “ရွင့္ေၾကာင့္ေလ ရွင့္ေၾကာင့္”တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း “ဟာကြာ ငါ့ေၾကာင့္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူးဟ။ တျခားလူေတြလည္း ရွိတာပဲ။ သူတို႔ကိုလည္း ေျပာဦးမွေပါ့” ဆိုတာလည္း သူမက မရပါဘူး လူရင္းဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပဲ နာနာႏွက္ေနေတာ့တာေပါ့။ ခက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္သူ႔ျပန္ႏွက္ရမွန္းမသိေတာ့ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီ ဂူဂယ္ကို ခက္တယ္ေျပာတာေပါ့။ ရွိရွိသမွ် အကုန္အလကားေပးေန။ အလကားရေတာ့ လက္အၿငိမ္မေနႏိုင္။ အလကားရတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီကို အင္စေတာလုပ္ၿပီး ဘေလာ့ဂင္းေနမိတာေပါ့။ (ေက်းဇူးရွင္ေတြကို စိတ္ထဲက ေစာ္ကားေသးတာ။) ဘေလာ့ဂင္းေနေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့သူ နည္းရင္ ဒီျပႆနာကေပၚလာတာပဲ။


ဘေလာ့ဂ္ လူလာနည္းလို႔ အျပစ္ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာေလာက္ပါတယ္။ အခုျဖစ္ေနတာက ဘယ္အခ်ိန္႐ိုက္သတ္သတ္ရတယ္၊ အဲဒါ ကိုယ္ၿခံထဲက ၾကက္လို႔ ယူဆထားတဲ့ ကိုေမာင္ျဖဴတို႔၊ ကိုေမာင္လုံးတို႔ကေတာင္ ဒီဘေလာ့ဂ္ ဘက္ကို ေျခမခ်၊ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ပါဘူး။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ စစ္ကိုင္းသူနဲ႔ မေမေအာင္တို႔ကလည္း ဘယ္ေနရာမွာေပ်ာ္ေမႊ႔ေနၿပီလဲ။ ေျခရာေတြေပ်ာက္ေနပါေရာလား။ သံေယာဇဥ္မ်ား ျဖတ္ႏုိုင္လိုက္ၾကတာ ကိုပီဆာက်ယ္နဲ႔ ကိုအန္ေအဆိုတာ ေယာင္လို႔ေတာင္ လွည့္ၾကည့္ရဲ႕လားမသိ။ စာေရးေကာင္းလို႔ ေခၚထားရတဲ့ ကိုလူေအးကလည္း ဘေလာ့ဂ္ကို အရွင္လတ္လတ္နဲ႔ ျဖတ္ထားရစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ၿပီး ကြန္ထရီျဗဴတာလစ္(စ)ကေတာင္ ထြက္ႏိုင္ေသးတာ၊ အလည္လည္း ေရာက္ေတာ့မယ္မထင္ပါဘူး။ ကိုေသာၾကာကလည္း စီေဘာက္မွာ တခ်က္တခ်က္ေပၚေတာ္မူလာၿပီး ေခြးလွည္းေလး စီးတဲ့အခါ စီးရဲ႕။ သူလည္း ၾကာၾကာမေနပါဘူး။

ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္ေရးထားတာေလးေတြ လာဖတ္သူေတြမ်ားတယ္ဟ၊ အဲ ကြန္မန္႔ေတြ တပုံႀကီးရတယ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရတာက ဘေလာ့ဂင္းရဲ႕ အရသာေလ။ စီေဘာက္မွာ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေရးသြားတာ မဟုတ္ေတာင္ လာလည္ပါတယ္ခင္ဗ်၊ လည္လည္လာပါတယ္ရွင့္ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနရတာမဟုတ္လား။

ေနာက္တခ်က္ခက္တာက က်ေနာ္က မဇနိကို statcounter ဘယ္လို႔ၾကည့္ရတယ္ဆိုတာကို သင္ေပးထားတာဆိုေတာ့ သူမက ဘယ္လို အိုင္ပီ အဲဒရက္(စ)နဲ႔လာရင္ ေက်ာ္ခြလာတာ၊ statcounter ထဲမွာ ေပၚတဲ့ အိုင္ပီကို စီေဘာက္ အိုင္ပီနဲ႔တြဲတိုက္ဆိုင္ၿပီး ဘယ္သူလာတယ္ဆိုတာကို label ထိုးလို႔ရတယ္ဆိုတာေတြပါ သင္ေပးထားေတာ့ ဒီေန႔ဆို ဘယ္သူေတြလာတယ္၊ Visit Length က ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ Returning Visits က ဘယ္ေလာက္၊ Page Loads ေတြ၊ Unique Visitor ေတြ၊ Returning Visitors လည္း အကုန္သိေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ ဘားဂရပ္ႀကီးထိုးက်ေနရင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာေတာ့ ဆိုေတာ့တာပဲ။ ရွင္ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဒီလို အလကားဖတ္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတာင္ လူမ်ားမ်ား လာေအာင္ မစည္း႐ုံးႏိုင္ဘူး၊ အဲ ေနာင္အခ်ိန္ တူႏွစ္ကိုယ္ဘ၀မွာ စီးပြားရွာ ေစ်းဆိုင္ေတြမ်ား ဖြင့္ရင္ ရွင္ဘယ္လိုလုပ္စားမလဲတဲ့။ အိမ္ဦးနတ္ေလာင္းႀကီးကို သူမိုလို႔ ေျပာရက္လိုက္တာ။ ဒီကလည္း ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ။ ေဟ့ မင္းကလည္း ဒီဘေလာ့ဂ္က မင္းလည္း ဆိုင္တာပဲကြ။ မင္းလည္း နည္းလမ္းရွာႀကံရမွာေပါ့။ မင္း အိမ္လည္မ်ားမ်ားထြက္ကြာ၊ ကြန္႔မန္႔ေတြေရး၊ စီေဘာက္ေတြမွာ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ဆိုေတာ့ က်မလည္း သြားတာပဲ။ တခါတခါ အလုပ္႐ႈပ္ေတာ့ အၿမဲက်လည္း မသြားႏိုင္ဘူးေပါ့တဲ့။ ရွင့္ ကိုျဖဴေတြ၊ ကိုလုံးေတြကို ခိုင္းပါ့လားတဲ့။ ဟ မင္းကလည္း ဘယ္နတ္မိမယ္ေတြက ဟိုေကာင္ေတြကို ဘယ္လိုထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္ဆိုတာ မင္းသိလို႔လား။ ေတာ္ၾကာ သူမ်ားေတြ အကြဲကြဲ အၿပဲၿပဲျဖစ္ေနဦးမယ္လို႔ေျပာရတယ္။

ဒီေတာ့ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ မဇနိက သူတို႔ဆီက ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ေစ်းအေရာင္းျမွင့္တင္ေရးလုပ္သလို ဘေလာ့ဂ္အေရာင္းျမွင့္တင္ေရးလုပ္မယ္တဲ့၊ ဟာ မင္းကလည္း ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ လူလာျမွင့္တင္ေရးလုပ္မယ္လုပ္စမ္းပါဆိုၿပီး လူလာမ်ားေအာင္ စၿပီး စဥ္းစားလာၾကရတယ္။ မင္းတို႔ဆီက ေစ်းဆိုင္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ ေျပာစမ္းပါဦးဆိုေတာ့ သူမက သူမဆီမွာ ရွိတဲ့ point card ေလးကို ထုတ္၊ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၿပီး ပို႔ေပးတယ္။ ၿပီး ရွင္းျပေလေရာ။ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး ၀န္းထမ္းေလသံနဲ႔ သူမေျပာေနတာကို ဆက္ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

ဒီကဒ္မွာေတာ့ အကြက္ ၅၀ ကြက္ျပည့္ရင္ ၅၀၀ ယန္း ျပန္သံုးလို႔ရတဲ့စနစ္ေလးလုပ္ထားတယ္။ အကြက္အကုန္ျပည့္မွ ယန္း ၅၀၀ ရမွာဆိုေတာ့ အကြက္ ၅၀ ျပည့္ေအာင္၀ယ္ရတာေလ။ ဒီေတာ့ ေနာက္တခါလည္း ဒီဆိုင္မွာလာ၀ယ္ခ်င္စိတ္ေပၚတာေပါ့။



ဒီကဒ္က gold point card ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ အဖိုးတန္တဲ့ကဒ္ပါ။ သူက အီလက္တေရာနစ္ပစၥည္း၀ယ္ရတာဆိုေတာ့ ၂၀ % ေလာက္ ပြိဳင့္ထည့္လိုက္ရင္ အမ်ားႀကီး၀င္ေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုေတာ့ မေပ်ာက္ေအာင္သိမ္းတယ္။ သူကလည္း ၂၀% discount ကို ပိုက္ဆံမေပးဘူး။ သူ႔ဆိုင္မွာ ျပန္၀ယ္တဲ့အခါ သံုးရတယ္။

အဲဒါေတြ ျပလည္းၿပီးေရာ သူမက ဆက္ေျပာတယ္။ ဒီလိုလုပ္မယ္ေလတဲ့ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို ဘယ္ႏွေခါက္(Returning Visits) လာသလဲဆိုတာရယ္ ၊ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနသလဲ (Visit Length) ဆိုတာရယ္၊ comment ဘယ္ႏွခုေရးသလဲ၊ စီေဘာက္မွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေအာ္သြားစလဲဆိုတာေပၚမူတည္ၿပီး အလည္လာသူေတြအတြက္ point card ေလးေတြလုပ္ၾကမယ္တဲ့။ ဒါမွ အျပင္မွာ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ေစ်း၀ယ္သလို point ေတြျပည့္ေတာ့မွာ သြားထားမွ ဆိုၿပီး ခဏခဏအလည္လာၾကမွာတဲ့။ က်ေနာ္လည္း မင္းကေတာ့ အိုက္ဒီယာ ေကာင္းသိပ္ထြက္ပဲ၊ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အၾကင္နာပိုရတာဆိုေတာ့ အေရးထဲ အသားယူေနတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဗိုက္ေခါက္ လိမ္ဆြဲဖို႔ အႀကိမ္ေရးမွတ္ထားတဲ့ စာရြက္မွာ တာလီတေခ်ာင္းတိုးလိုက္ေသးသတဲ့။

အိုက္ဒီယာေကာင္းေတာ့ရၿပီဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးေတြ လုပ္ေနၾကတာေပါ့။ ဟဲ ဟဲ တို႔ေတြလည္း စဥ္းစားတတ္တာပဲကြဆိုၿပီး မာန္တတ္ေနတဲ့ အၿပဳံးႀကီးေတြနဲ႔ေလ။ ကဲ ဟုတ္ပါၿပီ၊ point card မွာ point ေတြျပည့္ေတာ့ တို႔ေတြက ဘာအခြင့္အေရးေတြေပးမွာတုန္းဆိုေတာ့ အေရးအႀကီးဆုံး အိုက္ဒီယာ က်မေပးၿပီးၿပီ၊ က်န္တာေတာ့ ရွင္စဥ္းစားတဲ့။ ခက္ေတာ့တာပဲ ဒီက ထူပါတယ္ဆိုမွ။ ကဲဟာ ဒါဆိုဒီလိုလုပ္မယ္။ point card ျပည့္သြားတဲ့ မိန္းကေလး visitor ေတြဆိုရင္ လူပ်ိဳႀကီး ေမာင္ျဖဴရဲ႕ဓာတ္ပုံျပမယ္၊ ဂ်ီေတာ့မွာ ေမာင္ျဖဴနဲ႔ ခ်က္ခြင့္ေပးမယ္။ ဟီးဟီး။ အဲ point card ျပည့္သြားတဲ့ ေယာက္်ားေလး visitor ေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီဘေလာ့ဂ္က ကြန္ထရီျဗဴတာ အပ်ိဳႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းသူရယ္၊ မေမေအာင္ရယ္ရဲ႕ ဓာတ္ပုံျပေတြျပမယ္၊ ဂ်ီေတာ့မွာ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာခြင့္ေပးမယ္။ ဟီးဟီး သူတို႔ဆီကို ခြင့္မေတာင္းဘဲ လုပ္လိုက္တာ အႀကံမပိုင္လားဗ်ာ။ သေဘာတူရင္ လက္ခုပ္တီးပါဗ်ိဳ႕။
(ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာ ဒီအခြင့္အေရးေတြ ရမွာေၾကာက္ၿပီး ဒီဘေလာ့ဂ္ကို လုံး၀အလည္မလာမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။)

အေပ်ာ္ေရးထားတာဆိုေတာ့ အေပ်ာ္ပဲဖတ္ေနာ္။ မမေတြ ခ်ိတ္ခ်ိဳးၾကနဲ႔ေနာ္။

Read more...

သစ္ပင္စိုက္ျခင္းႏွင့္ ေတြးမိတဲ့အရာ

အိပ္ယာက ႏိုးလာရင္ ေက်ာင္းသြားရဦးမယ္ ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ မနက္ခင္းစာကို ၀တ္ေက်တန္းေက်စားရဦးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရထားတိုးစီးရဦးမယ္။ လမ္းေတြေလ်ွာက္ရဦးမယ္။ မ်က္လံုးပိတ္ၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကိုသြားခဲ႔တဲ့ေန႔ေတြ မနည္းခဲ့ပါဘူးဆိုတာ သတိရမိတယ္။ အခုေတာ့ ျပန္ေတြးၿပီး နည္းနည္းၿပံဳးလာႏိုင္ၿပီ။ အဲဒီရက္ေတြကို လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ မနက္ခင္းအိပ္ယာႏိုးလာရင္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရလာခဲ့ၿပီ။



မနက္ႏိုးလာရင္ ကၽြန္မစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ အပင္ေလးေတြ ေပါက္ေနၿပီလား။ အရြက္ေလးေတြ ထြက္ေနၿပီလားဆိုတာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္က အိပ္ယာျမန္ျမန္ထေစတဲ့ အေၾကာင္းတခုျဖစ္လာခဲ့ၿပီ ဆိုတာ သတိရမိေတာ့ တေယာက္ထဲၿပံဳးမိလာပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အေမစိုက္ေပးတဲ့ အပင္ေလးေတြကို အရြက္ထြက္လာၿပီလား၊ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလာၿပီလဲဆိုတာ ေမာင္ႏွမေတြ လုၿပီး ေန႔တိုင္းသြားသြားၾကည့္ခဲ့ၾကတာ သတိရမိပါတယ္။ ၿပီးလ်ွင္ ဘယ္အပင္က ဘယ္လိုဆိုတာ အေမ့ကို အလုအယက္ေျပာၾကမည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မလုရေအာင္ အပင္ခြဲတန္းခ် မဲႏိႈက္တာ၀န္ယူ ေစာင့္ၾကည့္ၾကမည္ဟု သေဘာတူခဲ့တာေတြကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကေတာ့ အေမစိုက္ထားတဲ့ ေရွာက္ပင္၊ သံပုရာပင္ေလးေတြကို သေဘာအက်ဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရြက္ႏုအသစ္ထြက္လာရင္ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေမာင္ေလးအႀကီးကေတာ့ ေန႔လည္အားလပ္ခ်ိန္ေတြဆို သူပိုင္ သေဘၤာပင္မွ သေဘၤာသီး မမွည့္တမွည့္ ခူးၿပီး အတူစားဖို႔ အၿမဲစိတ္ကူးေနတတ္ပါတယ္။ မမွည့္တမွည့္ဆိုတာက သူ႔အပင္ကို အၿမဲၾကည့္ၿပီး နည္းနည္း၀င္းလာရင္ ခူးတတ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အသီးမွည့္ေအာင္ သူမေစာင့္လို႔ ေျပာတာပါ။

အေမတို႔က သူတို႔ေမြးဖြားခဲ႔တဲ့ ကၽြန္မတို႔ကို သူတို႔စိုက္ပ်ိဳးလာတဲ့အပင္ေလးေတြနဲ႔တြဲၿပီး မွတ္သားထားတတ္တယ္။ ကၽြန္မကိုေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္က သားသမီးအဦးဆိုေတာ့ အေဖက သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္တဲ့။ သမီးေလးေမြးၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ အမွတ္တရ တမာပင္ေျပးစိုက္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ေလးအႀကီးကို ေမြးခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ေနာက္မွာ မန္က်ည္းပင္စိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေလးငယ္ငယ္ကဆို မန္က်ည္းပင္နားသြားၿပီး “သားနဲ႔သူနဲ႔ သားက အရပ္ပိုရွည္ေနၿပီ“လို႔ ေျပာတာမွတ္မိေနပါတယ္။ ေမာင္ေလးအငယ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ အျမြာေလးေမြးလို႔ အေဖက ဧကရာဇ္ပင္ ၂ ပင္စိုက္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ရြယ္တူ မန္က်ည္းပင္က မန္က်ည္းသီးေတြေတာင္ သီးတဲ့အရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔စိုက္ခဲ့တဲ့အပင္ေလးေတြကိုျမင္တိုင္း အေဖနဲ႔အေမက သူတို႔ျပဳစုခဲ့ရတဲ့ သားသမီးေတြကို သတိရတတ္တယ္တဲ့။


အိမ္မွာ သစ္ပင္စိုက္တုန္းကေတာ့ မ်ိဳးေစ့ေလးခ်ၿပီးရင္ အေညွာင့္ထြက္လာမွ စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါ။ မ်ိဳးေစ့ေအာင္ပါ့မလား။ ေျမကေကာင္းရဲ႕လားလို႔ အျမဲစိတ္ပူခဲ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ေျမေတြက နည္းနည္းမာေတာ့ စိတ္ပူရပါတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းကေပးတဲ့ အေဆာင္မွာ ေနစဥ္က အပင္စိုက္ဖို႔ သတိမရမိပါဘူး။ ဆိုင္ေတြမွာ ပန္းအိုးေတြ ေတြ႔ေတာ့လည္း စိတ္မ၀င္စားမိဘူး။ အခု ကိုယ္တိုင္ငွားေနတဲ့အိမ္မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး အပင္ေလးေတြ စိုက္လို႔ရတာရယ္၊ ကိုဇနိက သစ္ပင္ေလးေတြစိုက္ရင္ စိတ္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာရယ္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အပင္စိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေတြး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲလိုေတြးတတ္လာတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားရင္ မ်က္လံုးပြင့္ၿပီး သြားခ်င္လာတယ္။ ဟိုေငးဒီးေငးေလးေတြ လုပ္တတ္လာတယ္။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းကို စက္ဘီးေတာင္ မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေလ်ွာက္ရင္ အပင္ေတြေငးသြားရင္ ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။

ပန္းအိုးေတြ ေစ်းဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္၊ ဘယ္မွာ၀ယ္ရတာလဲဆိုတာကို အမတေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႔စိုက္ခင္းေလးကိုပါ ဓါတ္ပံုပို႔ေပးတယ္။ မ်ိဳးေစ့ေလးေတြပါ ၀ယ္လို႔ရတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ အခုေတာ့ ပိစိေညွာင့္အပင္ေလးေတြကို ေန႔တိုင္းအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ ေပ်ာ္စရာလို႔ သတ္မွတ္လာတယ္။ အိမ္တိုင္းလည္း ပန္းပင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစိုက္ၾကတယ္။ လမ္းေဘးေတြမွာလည္း စိုက္ၾကတယ္။ ေျမႀကီးထုပ္ေလးေတြကလည္း ယန္း ၁၀၀ ပဲေပးရပါတယ္။ ေျမၾသဇာပါၿပီးသားဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အပင္ေပါက္ပါ့မလားလို႔ မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး။ ရက္လည္းမၾကာဘဲ အပင္ေတြကလည္း ဖြင့္ၿဖိဳးလွပါတယ္။ အခုမွအပင္ေပါက္ေလးေတြကို ကၽြန္မက အေတာ္သံေယာဇဥ္တြယ္ေနၿပီဆိုေတာ့ အေဖ၊အေမတို႔လို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာတဲ့ မိဘေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ခိုင္မာမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္မိေနတယ္။ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တဲ့အပင္ေလးေတြ သူတို႔မ်က္စိေရွ႕ရွိမေနဘူးဆိုရင္ အရာရာအတြက္ စိတ္ပူေနမလား၊ လြမ္းဆြတ္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ျပဳစုခဲ့တာေလးေတြ ရွင္သန္လာလို႔ ဂုဏ္ယူေနမလားဆိုတာ စိတ္မွန္းျဖင့္ ေတြးေတာေနမိပါေတာ့တယ္။

မဇနိ

Read more...

ျမန္မာျပည္တြင္ ေဆးစစ္ျခင္း ႏွင့္ သြားေ၀ဒနာ

ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးတာေလးရွိပါတယ္။ သြားနာ၊သြားကိုက္မ်ားျဖစ္ရင္ သံေယာဇဥ္တြယ္မေနရဘူး၊ ေဆးခန္းသြားရတယ္။ ႏႈတ္ပစ္ရတယ္တဲ့။ ၾကားဖူးတာပဲရွိတာပါ။ ကိုယ္တိုင္က သြားနာရင္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ အရင္ကနားမလည္ခဲ့ဘူး။


တျခားႏိုင္ငံကို ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ ေဆးမစစ္မေနရ စစ္ရပါတယ္။ ေဆး႐ုံေတြကို ေျပးရတာလည္း ေမာလို႔။ ေပးရတဲ့ပိုက္ဆံကလည္း ေနရာတိုင္း။ ရြာသာႀကီးေတာင္ သြားလိုက္ရေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း ေနျပည္ေတာ္မွာ တေန႔တည္းၿပီးတယ္ဆိုလား။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ကံေကာင္းၾကတယ္မွတ္ရမယ္။ ေဟာက္ဆာဂ်င္မေတြကလည္း နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ေငါက္တတ္ၾကတယ္။ အေမေျပာသလို စကားကို သာသာယာယာေျပာၾကပါ “သာသာေျပာလည္း ဒီစကား၊ နာနာေျပာလည္း ဒီစကား”တဲ့။ အဲလိုပါပဲ။ OG သြားစစ္တဲ့ေန႔က အဆိုးဆံုးပါ။ ဒီကုတင္ေပၚတက္ခိုင္းတာကို “တက္ ျမန္ျမန္တက္၊ ဒီဖက္က မတက္နဲ႔ လူထိုင္ေနတာ မျမင္ဘူးလား၊ သြား ဟိုဖက္က တက္”လို႔ ေငါက္ေျပာပါတယ္။ ဒါေတာင္ စေကာ္လာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားတက္မည့္သူေတြ သူတို႔ေတာင္းသေလာက္ အလွဴေငြထည့္ထားတာ သူတို႔သိပါတယ္။ လူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ရြယ္တူေတြပါ။ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္း လာလည္ဖူးတဲ့ တႏွစ္တည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔အေမတို႔လို နယ္ကလာတဲ့ လူႀကီးေတြဆို ဘယ္လိုမ်ားဆက္ဆံမလဲ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့ေလ။

ေသြးစစ္တဲ့ေနရာမွာ လုိက္လုပ္ေပးတဲ့သူဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းေတာ့ ေပးလိုက္ရတာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က သူနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္တဲ့။ result ျမန္ျမန္လိုခ်င္ရင္ သူ႔ကိုလည္း ေပးရမယ္တဲ့။ ဓါတ္မွန္ခန္း၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သူတို႔က မွာေသးတယ္။ ဖလင္ေဆးတဲ့လူက ပိုက္ဆံေတာင္းရင္ မေပးနဲ႔ ျမန္ျမန္ထြက္ခဲ႔ဆိုလို႔ အဲဒီကုလားကို သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးခဲ႔ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ၁ ပတ္ ၁၀ ရက္ ေဆးစစ္ရတယ္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္က ျမန္တဲ့သူ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္တာနဲ႔ ၃ ရက္နဲ႔ အၿပီးသြားေတာ့ ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ အတူလိုက္စစ္တဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ၁ ရက္ ၿပီး ဖ်ားေတာ့တာပဲ။ သူလည္း ကၽြန္မေလာတိုင္း လိုက္ေလာရတာ ပင္ပန္းတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။

စစခ်င္းေန႔မွာ ေသြးစစ္၊ ECG ၀င္၊ သြား အဲဒီ ၃ ခု ဆက္တိုက္သြားပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ မထိုးခင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ကို ေက်ာက္ကပ္ဆီေျပးရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တရက္ကုန္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဌာနက အခ်ိန္ကန္႔သတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဌာနက ေန႔သတ္မွတ္ထားတယ္။ ေနာက္တရက္မွာ အေရျပား၊ ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာေျပးရပါတယ္။ ေနလည္ ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္မွာ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုကို အေျပးသြားရျပန္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုမွာလည္း အထုေထာင္းခံရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆးစစ္တုန္းကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေဆးရံုက ျပန္လာတဲ့ေန႔ဆို မ်က္ႏွာမေကာင္းပါဘူး။ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးလို႔လည္း မရပါဘူး။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္းကို အေစာႀကီးသြားရတယ္။ အဲဒီက ျမန္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရြာသာႀကီးကို သြားရတယ္။ လိုင္းကားနဲ႔သြားရင္ မွီမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ တကၠစီငွားရပါတယ္။ မိန္းကေလး၂ ေယာက္တည္း သြားရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို တေနကုန္ေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္စက္ရေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းပါတာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူတို႔ကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူတို႔လမ္းတန္းတန္း မသြားဘဲ ကၽြန္မတို႔ဆီလာၿပီး သူ႔လာေတြ႔တာလားလို႔ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးေမးလို႔ သူငယ္ခ်င္းက အသံခပ္မာမာနဲ႔ေျပာခဲ့ရေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း သနားစရာမ်က္လံုးေတြကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးက မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ အလာပ သလာပ စကားေတြေျပာေနတာကို ၄ နာရီေလာက္ ေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။

လိုတာေတြ မနက္ခင္းမွာ စစ္ၿပီးေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ သြားေဆးခန္းကို ၃ ခါသြားရပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကရွိတဲ့ သြားပိုးေပါက္ပိစိက ဘယ္တုန္းကမွ မနာ၊ မကိုက္ပါဘူး။ အဲဒါကို ျခစ္၊ ခ်ဲ႕လုပ္ရပါတယ္။ အေငါက္လည္း ခံရပါတယ္။ အသားလည္း နာ၊ အေငါက္လည္း ခံ၊ ပိုက္ဆံလည္း ၄ ေသာင္းေက်ာ္ေပးရပါတယ္။ သြားဖာေပးလိုက္တာပါ။ အဲဒါေတြ လုပ္ၿပီးမွာ ေနာက္ေန႔မွာ ေဆးရံုက လက္မွတ္ရႏိုင္တာဆိုေတာ့ မလုပ္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။ လက္မွတ္က အေရးႀကီးေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူျပဳသမွ်ွႏုခဲ့ရပါတယ္။ အမတေယာက္ ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့လည္း အဲဒီဆရာလုပ္ေပးလိုက္တာ အေၾကာထိၿပီး အခု ႏႈတ္ခမ္းမွာ တခုခုဆို မသိေတာ့ဘူတဲ့။

ကၽြန္မသြားဖာေပးလိုက္တာကေတာ့ ဒီေရာက္ၿပီး ၂ လေလာက္အၾကာမွာ ကၽြတ္ထြက္သြားၿပီး အေခါင္းေပါက္အက်ယ္ပဲ က်န္ေတာ့ပါတယ္။ ေဆးခန္းလည္း မျပရဲပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေစ်းအရမ္းႀကီးတယ္လို႔ ၾကားဖူးေတာ့ ေဆးခန္းျပဖို႔ စိတ္မကူးေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင္းေနရာကေန တေန႔က်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေအာင္ နားထင္ေၾကာေတြပါ ကိုက္လာပါတယ္။ လူကလည္း အားေတြနည္းၿပီး ေျခလွမ္းလွမ္းဖို႔ကို မနည္းအားယူေနရပါတယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး health insurance လည္း ရွိတာနဲ႔ သြားလိုက္ေတာ့တယ္။ ဆရာက ၆ ခါလာရမယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔ေတာ့မွာမို႔ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုေတာ့ ၄ ခါနဲ႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ အပတ္စဥ္ သြားျခစ္တယ္။ ေဆးထည့္တယ္။ treatment ေပးတယ္။ အင္မတန္ စိတ္ရွည္ ညင္သာတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးပါ။ သြားျခစ္ေတာ့လည္း ျမန္မာမွာ ေသြးေတြထြက္တယ္။ တံေတြးေထြးခ်င္ရင္ အေငါက္ခံၿပီးမွ ေထြးရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ သူ႔အလိုလိုစက္နဲ႔ျခစ္ရင္း အညစ္အေၾကးေတြပါ စုပ္သြားတာ။ ဘာမွေတာင္ မျမင္မသိရပါဘူး။ ဒါေတာင္ နည္းနည္းနာရင္ ငိုခ်င္လာေတာ့ ေဘးက အကူနာ့စ္က နာလား၊ နာလား လို႔ အျမဲေမးေပးေနပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ေဆးကုလည္း ေစ်းသိပ္မႀကီးပါဘူးဆိုတာပါ။ ၄ ခါသြားျပၿပီး သြားဖာေပးလိုက္တာကို ယန္ ၂၁၀၀၀ က်ပါတယ္။ အဲဒါကို က်န္းမာေရးကဒ္ရွိေတာ့ ၃၅%ေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ ေဆးခန္းမွာ ယန္း ၇၃၅၀ေပးရပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေရးရာကို သြားေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္ေဘာင္ခ်ာကို မိတၱဴကူယူၿပီး ၃၅% ထပ္ၿပီး ဘဏ္မွာထည့္ေပးပါတယ္။ ယန္း ၂၅၇၃ ကို ၂ ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ရပါတယ္။ ကၽြန္မက်သင့္ေငြက ယန္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ ၅ ေသာင္းေလာက္ ကုန္ပါတယ္။ အစစ အရာရာေစ်းကြာလွတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ သြားေဆးခန္းျပတာ အေတာ္သက္သာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခင္တဲ့သူမ်ား ေနမေကာင္းလည္း ေဆးခန္းသြားခိုင္းတယ္။ သြားမေကာင္းရင္ သြားေဆးခန္းသြားလို႔ ကၽြန္မေတာ့ ေျပာမိေနေတာ့တယ္။ သြားနာတဲ့ေ၀ဒနာကိုခံစားဖူးေတာ့ သြားေဆးခန္းကို အျမန္သြားတာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ျမင္မိေနတာပါ။ ဒီေန႔ ပိုက္ဆံသြားထုတ္ေတာ့ အေကာင့္ထဲမွာ အရင္လက တင္ထားတဲ့ ယန္း ၂ ေထာင္ေက်ာင္၀င္ေနလို႔ သတိရၿပီး ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

မဇနိ

Read more...

Million scarlet roses

ဒီေန႔ေတာ့ ႐ု႐ွားသီခ်င္းတပုဒ္ကို ဘေလာဂ္မွာ တင္ပါ့မယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို ဂ်ပန္ဘာသာနဲ႔လည္း ဆိုထားတာ႐ွိပါတယ္။ သီခ်င္းေလးက နား၀င္ခ်ိဳပါတယ္။ မဇနိ ဂ်ပန္စာသင္တုန္းက အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ေက်ာင္းမွာ သင္ခန္းစာအေနနဲ႔ နားေထာင္ရတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အ့ံၾသသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ ႐ု႐ွားစာသင္တုန္းကလည္း အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ဖြင့္ၿပီး ေနာက္က လိုက္ဆိုရလို႔ပါ။ ႐ု႐ွားစကားသင္ေပးခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးဆရာမႀကီး Елена Александровна Романова ကိုလည္းလြမ္းမိပါတယ္။


သီခ်င္းကို ျမန္မာလို ဘာသာမျပန္ေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတာကိုပဲ ဖတ္ၿပီးခံစားေစခ်င္ပါတယ္။

Million scarlet roses

Once upon a time there was an artist.
He had a cottage and canvasses.
But He loved an actress.
You, who loved flowers.
Therefore he sold his house,
Sold paintings and shelter.
And with all the money he bought
An entire sea of flowers.

Million, million, million scarlet roses
From the window, from the window, from the window you see,
Who is in love, in love, in love and serious.
Would turn his life into flowers for you.

In the morning you stand by the window,
Perhaps you've gone insane?
Like the continuation of a dream,
The square is full of flowers.
Your heart goes cold.

Why these miraculous riches?
But beneath the window, barely breathing.
Stands the poor artist.

A million, million, million scarlet roses
from the window, from the window, from the window you see,
Who is in love, in love, in love and serious,
Would turn his life into flowers for you.

The meeting was short,
That night her train left,
But in her life there was
A crazy song of roses.
The artist lived out his life alone,
He went through many tragedies,
But in his life there had been
A whole square full of flowers!

A million, million, million scarlet roses
from the window, from the window, from the window you see,
Who is in love, in love, in love and serious,
Would turn his life into flowers for you.



႐ု႐ွားသီခ်င္းစာသားဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ အတြက္လည္း ႐ု႐ွားလို စာသားတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

«Миллион алых роз»

Жил-был художник один,
Домик имел и холсты.
Но он актрису любил,
Ту, что любила цветы.
Он тогда продал свой дом,
Продал картины и кров
И на все деньги купил
Целое море цветов.

Миллион, миллион,
Миллион алых роз
Из окна, из окна,
Из окна видишь ты.
Кто влюблен, кто влюблен,
Кто влюблен, и всерьез,
Свою жизнь для тебя
Превратит в цветы.

Утром ты встанешь у окна,
Может, сошла ты с ума, -
Как продолжение сна,
Площадь цветами полна.
Похолодеет душа:
Что за богач здесь чудит?
А под окном, чуть дыша,
Бедный художник стоит.

Миллион, миллион,
Миллион алых роз
Из окна, из окна,
Из окна видишь ты.
Кто влюблен, кто влюблен,
Кто влюблен и всерьез,
Свою жизнь для тебя
Превратит в цветы.

Встреча была коротка,
В ночь ее поезд увез,
Но в ее жизни была
Песня безумия роз.
Прожил художник один,
Много он бед перенес,
Но в его жизни была
Целая площадь цветов.

Миллион, миллион,
Миллион алых роз
Из окна, из окна,
Из окна видишь ты.
Кто влюблен, кто влюблен,
Кто влюблен и всерьез,
Свою жизнь для тебя
Превратит в цветы



ဂ်ပန္လိုလည္း နားေထာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်ပန္လို စာသားေတြလည္းတင္ေပးပါတယ္။


ひゃくまんぼんの　ばら

ちいさい　いえと　きゃそばす　ほかにわ　なにも　ない
chiisai ieto kyasobasu hokaniwa nanimo nai
まずしい　えかきが　じょゆうに　こいをした
mazushii ekakiga jyoyuuni koiwoshita

だいすきな　あのひとに　ばらの　はなを　あげたい
daisukina anohitoni barano hanawo agetai
あるひ　まちじゅうの　ばらを　かいました
aruhi machijyuuno barawo kaimashita

　　＊　ひゃくまんばんの　ばらの　はなを
hyakumanbanno barano hanawo
　　　　あなたに　あなたに　あなたに　あげる
anatani anatani anatani ageru

　　　　まどから　まどから　みえる　ひろばを
madokara madokara mieru hirobawo
　　　　まっかな　ばらで　うめつくして
makkana barade umetsukushite


ある　あさ　かのじょは　まっかな　ばらの　うみを　みて
aru asa kanojyo wa makkana barano umiwo mite
どこかの　おかねもちが　ふざけたのだと　おもった
dokokano okanemochiga fuzaketanodato omotta
ちいさな　いえと　きゃそばす　すべてを　うって　ばらの　はな
chiisana ieto kyasobasu subetewo utta barano hana

かった　まずしい　えかきは　まどの　したで　かのじょ　を　みてた
katta mazushii ekaki wa madono shitade kanojyo wo miteta

　　　　ひゃくまんばんの　ばらの　はなを
hyakumanbanno barano hanawo

　　　　あなたに　あにたに　あなたに　あげる
anatani anatani anatani ageru

　　　　まどから　まどから　みえる　ひろばは
madokara madokara mieru hirobawa
　　　　まっかな　まっかな　ばらの　うみ
makkana makkana barano umi


であいは　それで　あわり　じょゆうは　べつの　まちへ
deai wa sorede awari jyoyuu wa betsuno machihe
まっかな　ばらの　うみは　はなやかな　かのじょの　じんせい
makkana barano umi wa hanayakana kanojyono jinsei
まずしい　えかきは　こどくな　ひびを　おくった
mazushii ekaki wa kodokuna hibiwo okutta
けれど　ばらの　おもいでは　こころに　きえなかった
keredo barano omoidewa kokoroni kienakatta

＊　ひゃくまんばんの　ばらの　はなを
hyakumanbanno barano hanawo
　　　　あなたに　あなたに　あなたに　あげる
anatani anatani anatani ageru

　　　　まどから　まどから　みえる　ひろばを
madokara madokara mieru hirobawo
　　　　まっかな　ばらで　うめつくして
makkana barade umetsukushite


Youtube မွာလည္းရွာေတြ႔လို႔ ဗြီဒီယိုဖိုင္တင္လိုက္ပါတယ္...



ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Read more...

နာမည္ေပး၊ ကင္ပြန္းတပ္

ကိုဇနိပို႔စ္ေလးဖတ္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ၿပီး ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ပါတယ္။

လူ႔ဘဝ၏အစမွာ ေမြးဖြားျခင္းဟုဆိုလ်င္ ထိုအစႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ ေနာက္ဆက္တြဲမွာ ေမြးလာသည့္ကေလးကို နာမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ဖို႔ပင္။ သာမန္အားျဖင့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို အမည္နာမတစ္ခုေပးလိုက္လ်င္၊ ထိုအမည္မွာ ကေလးအဖို႔ တစ္သက္လံုးပါသြားေပေတာ့မည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ႀကီးလာမွနာမည္ေျပာင္းၾကသည္။ ငယ္ငယ္က ဘုန္းႀကီးက ေဗဒင္ကိန္းခန္းအရ ”မတုတ္“ လို႔ေပးထားခဲ႔ေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ နာမည္လွလွေလးေရြးကာ ”စႏၵီတုတ္တုတ္” တို႔ ”ဟန္နီတုတ္တုတ္” တို႔ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ထားေတာ့၊ ထိုထိုေသာလူမ်ားမွာ အေရအတြက္အားျဖင့္ အလြန္အင္မတန္နည္းပါသည္။ တခ်ိဳ႕မွာလည္း မိဘကနာမည္ေကာင္းေကာင္းေပးထားပါလ်က္ အရပ္ထဲက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ေခၚေသာ နာမည္မ်ိဳးက ပိုတြင္သြားတတ္သည္။ ”ကြ်န္ေတာ္႔ေက်ာင္းနာမည္ကေတာ့ ပိုင္ေဇရဲထြန္းပါ၊ အရပ္ထဲမွာေတာ့ ငထြားလို႔ေခၚၾကပါတယ္” ဆိုလ်င္လည္း သိပ္မဟုတ္ေသး။

နာမည္ေပး၊ ကင္ပြန္းတပ္ရာတြင္ အစြဲေလးေတြကလဲရိွတတ္ေသးသည္။ ဘာစြဲ၊ညာစြဲစသည္ျဖင့္ လူ႔သဘာဝ ျမင္ျမင္ကရာစြဲတတ္ၾကသည္။ အရပ္ေဒသကို အစြဲျပဳေခၚေဝၚေသာ အမည္နာမမ်ားလဲရိွေသးသည္။ အေဖက တံတားဦးမွာ ေလယာဥ္ကြင္းပေရာ႔ဂ်က္နဲ႔ ေရာက္ေနတုန္း သမီေလးေမြးေတာ့ ေဒသစြဲေလးနဲ႔ နာမည္ေလးေပးလိုက္တယ္၊ ”ကြမ္းႏုဝါ”တဲ႔။ မေကြးကိုေျပာင္းရေတာ့ သားေလးထပ္ေမြးတယ္၊ ”ဖန္ခါးေမာင္”တဲ႔။ ဂြၿမိဳ႕တို႔၊ ေပါင္ၿမိဳ႕တို႔လိုၿမိဳ႕ေတြကို အေဖတာဝန္မက်လို႔သာ၊ သူ႕သားသမီးေတြသက္သာသြားသည္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ”ဂြတို”တို႔၊ ”ေပါင္ခ်ိန္”တို႔လိုနာမည္ေတြ ေပၚလာႏိုင္ေသးသည္။

အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာအေမမ်ားကေတာ့ ရုပ္ရွင္အလြန္ႀကိဳက္သျဖင့္ ကိုယ့္သားသမီးကို မင္းသား၊ မင္းသမီးနာမည္ေလးေတြ ေပးၾကသည္။ ”ရန္ေအာင္”ဟုပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ ေခြးခ်စ္တတ္သူကလဲ သူ႔ေခြးကို ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ”ရန္ေအာင္”ဟုေခၚသည္။ ”ရန္ေအာင္ေရ” ဟုေခၚလ်င္ ကေလးကလဲ ”ခင္ဗ်ာ”၊ ေခြးကလဲ ”ဝုတ္ဝုတ္”ႏွင့္ ကေလးႏွင့္ေခြးၾကား ဇာတ္ရႈပ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ကိုယ္မပိုင္သည့္ အမည္နာမဇာတ္ရႈပ္ႀကီးပင္မဟုတ္တံုေလာ။ တခ်ိဳ႕မိဘမ်ားကေတာ့ သားသမီးနာမည္မ်ားေနာက္တြင္ မိမိနာမည္ပါမွႀကိဳက္သည္။ ကိုဇနိေျပာသလိုပင္ အေဖနာမည္ ”ဦးေတာက္ေက်ာ္”၊ အေမနာမည္ ”ေဒၚစိမ္းျမ”၊ သမီးနာမည္ၾကေတာ့ ”စိမ္းျမျမေတာက္ေတာက္ေက်ာ္”၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားလွလိုက္သည့္နာမည္နည္း။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ဒြန္တြဲကပ္ပါလ်က္၊ ေသလ်င္ေတာင္ အေခါင္းမွာေရးေပးရသည္မွာ အမည္နာမမ်ားပင္ျဖစ္သည္။

စာေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္၊ သရုပ္ေဆာင္စသည့္ အႏုပညာရွင္မ်ားကေတာ့ ဒုတိယနာမည္ဟုေခၚဆိုႏိုင္ေသာ ကေလာင္နာမည္ေလးေတြေပးၾကသည္။ လွမွလွ၊ ရြမွရြ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေဗဒင္ဆရာေပါင္းမ်ားစြာ၏အကူအညီျဖင့္၊ ခဏတြင္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္ ကေလာင္မ်ိဳးကိုရွာၾကသည္။ နာမည္ေပးအထူးေဟာသည့္ေဗဒင္ဆရာႀကီးမ်ားပင္ရိွသည္ဟုၾကားဖူးပါသည္။ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခမွာေတာ့ နည္းသည္၊မ်ားသည္မရိွ။ ေတာင္းသေလာက္ေပးရသည္။ (ေစတနာရိွသေလာက္ ကန္ေတာ့ခိုင္းခ်င္းမဟုတ္ပါ) ဘာပြတ္ညာပြတ္နဲ႔ေပးထားတာဆိုတာေတြကရိွေသးသည္။ ဗူးညြန္႔၊ ဖရံုညြန္႔စသည္ျဖင့္ အညြန္႔ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ မွည့္ေခၚၾကသည္ကတစ္ဖံု၊ မခက္တံုေလာ။ တခ်ိဳ႕က နာမည္လွသလို အႏုပညာဘဝလွသည္။ တခိ်ဳ႕ၾကလဲ နာမည္ေပး၊ ကင္ပြန္းတပ္သည့္ဆရာသာေျပာင္းသြားသည္၊ ကိုယ္ရုပ္ရွင္မင္းသား (သို႔) မင္းသမီးပါဆိုတာကို ကိုယ္႔အရပ္ထဲကေတာင္ စံုေအာင္မသိလွ။ ဒါမ်ိဳးေတြလဲႀကံဳႀကိဳက္တတ္သည္။

ေဟာ ဒီေခတ္ႀကီးထဲေရာက္ျပန္ေတာ့ online nick ေလးေတြက ေခတ္စားလာခဲ႔ၾကျပန္ၿပီ။ online မွာလဲ အပ်င္းေျပစကားေလးကေျပာခ်င္၊ နာမည္အရင္းႀကီးနဲ႔ေျပာလို႔ကလဲမျဖစ္။ အဲဒီေတာ့ nick name ေလးေတြသံုးၾကၿပီေပါ့။ လူ႔သဘာဝ အလွႀကိဳက္သည္မွာ nick name ေတာင္ခ်မ္းသာမေပး၊ လွလွေလးမွ သံုးခ်င္ၾကသည္။ online မွာဆိုေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္လဲမလို၊ နာမည္ေပးဆရာႀကီးေတြလဲလာရႈပ္လို႔မရ၊ မိမိသေဘာက် ေပးခ်င္ရာေပးၾကေပေတာ့။ ကင္ပြန္းတတ္ဆိုၿပီး မုန္႔ေကြ်းဖို႔မလို၊ သတင္းစာထဲလဲမထည့္ရ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အဆင္လွလိုက္လဲ။ လူကိုမျမင္ဘူးၾကေတာ့လဲ နာမည္ေလးလွလ်င္ လူလဲလွမွာပဲဟု အေတြးေရာက္တတ္ၾကတာကိုး။ ရြာမွ “မိေအး“ တို႔လဲ အြန္လိုင္းေပၚေရာက္ေတာ့ “cool_lady“ ျဖစ္လာသည္။ popular ျဖစ္သည့္နာမည္ဆိုလ်င္ေတာ့ အေတာ္ဒုကၡေရာက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က Tom Cruise ကိုအေတာ္ႀကိဳက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ nick name ကိုေရြးေတာ့ Tom Cruise နာမည္ကိုေရြးသည္။ သို႔ေသာ္ အြန္လိုင္းမွာက Tom Cruise ေတြမႈိလိုေပါက္ေနသည္။ tom_cruise လို႔ေပးလို႔လဲမရ၊ tom_cruise2007 ၾကေတာ့လဲ not available တဲ႔။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရြးရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ Tom Cruise ေနာက္က ဂဏန္းေလးငါးလံုးေလာက္ထည့္လိုက္မွ အဆင္ေျပသြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီမင္းသားနာမည္သာ ေပးထားတာ၊ ရုပ္ကေတာ့ လက္ေဝွ႔သမား Mike Tyson ရုပ္။ ေရာမေခတ္က hero ေတြ၊ သမိုင္းကသူရဲေကာင္းေတြလဲ online ေပၚမွာ တစ္စခန္းထလာၾကသည္။ Minos, Odysseus, Poseidon, Loki, Odin စသည္ျဖင့္စံုလင္လွသည္။ လူကသာဖလံေညာင္၊ ဂိမ္းထဲမွာ nick name ေပးထားတာက Poseidon တဲ႔။
ကြ်န္ေတာ္လဲ သားေလး ဒါမွမဟုတ္ သမီးေလးရလာလ်င္ေတာ့ စိမ္းျမျမေတာက္ေတာက္ေက်ာ္ထက္သာသည့္၊ ကြန္႔သည္နာမည္မ်ိဳး ေပးဖို႔စဥ္းစားရဦးမည္။

Read more...

အမည္နာမေခၚတြင္ၾကပုံေတြ…

WeSheMe မွာ သားေလးနာမည္ေပးတဲ့အေၾကာင္းဖတ္ရပါတယ္။ သားသမီးအတြက္ နာမည္ကို အေသအခ်ာ စဥ္းစားတြက္ခ်က္လုပ္ကိုင္ၿပီးမွေပးတဲ့ ကိုအန္ဒီတို႔ကိုလည္း ေလးစားမိပါတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ နာမည္ေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေျပာျပခ်င္စိတ္ေပၚလာပါတယ္။ က်ေနာ့္အကိုမွာလည္း သားေလးတစ္ေယာက္ေမြးေတာ့ နာမည္ေကာင္းေကာင္းေလး စဥ္းစားေပးပါဦးလို႔ ေျပာေတာ့ ဘာေဗဒင္ပညာမွမတတ္ၾကတဲ့ က်ေနာ္ရယ္ မဇနိရယ္ ေန႕နံ႔လည္းသင့္၊ အဓိပၸါယ္ေလးလည္းေကာင္း၊ လွလည္းလွမယ့္ နာမည္ ၄၊ ၅ ခုေလာက္ေပးခဲ့ေပမယ့္ အကိုက အတည္မယူပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး ဆရာသမားတစ္ေယာက္ေပးတဲ့နာမည္ပဲ အတည္ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။


က်ေနာ္အခုေနတဲ့႐ု႐ွားမွာဆိုရင္ ႐ု႐ွားလူတစ္ေယာက္မွာ နာမည္သုံးလုံးရွိပါတယ္။ ပထမ ကိုယ္ပိုင္နာမည္၊ ဒုတိယ အေဖ့နာမည္၊ တတိယ မ်ိဳး႐ိုးနာမည္္ပါ။ သုံးခုေပါင္းမွ နာမည္တခု ျပည့္စုံတာပါ။ ျမန္မာမွာလို နာမည္ေတြ ရွည္ခ်င္သေလာက္ရွည္ေအာင္၊ တိုခ်င္သလိုတိုေအာင္ စိတ္ရွိသလိုမွည့္ခ်င္လို႔ရပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြက နာမည္ေပးရတာ အေတာ့္ကို လြတ္လပ္တယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီ႐ု႐ွားမွာ လူတစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ခင္မင္တဲ့သူေတြ၊ ရြယ္တူေတြ၊ အႀကီးေတြက သူ႔နာမည္ေခၚေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္နာမည္ကို ေခၚၾကတာပါပဲ။ ခင္ခင္မင္မင္ေခၚတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔နာမည္ေတြရဲ႕ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေတြကိုေခၚပါတယ္။ ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေတြကလည္း ဘယ္နာမည္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေခၚရတယ္ဆိုတာ ပုံေသရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ Alexander ဆိုရင္ Sasha လို႔ေခၚပါတယ္။ ပုံေသပါ၊ ဘယ္ Alexander ကိုမဆို Sasha လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီးခ်စ္စႏိုးနဲ႔အတိုေခၚခ်င္ရင္ Sashaka ဆိုၿပီး suffix – ka ကိုတပ္ေခၚလိုက္တာပါပဲ။ အဲသလိုေတြတပ္ရင္းကေနၿပီးေတာ့ ခ်စ္စႏိုးအတိုေခၚတဲ့နာမည္ေတြက မူရင္းနာမည္ထက္လည္း ရွည္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ နာမည္ေခၚရမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္နာမည္ရယ္၊ ဒုတိယနာမည္ျဖစ္တဲ့ သူ႔အေဖ့ရဲ႕နာမည္ကိုပါ ၂ လုံးတြဲေခၚရပါတယ္။ ၂ လုံးတြဲမေခၚရင္ ေလးစားရာ မေရာက္ပါဘူး။ အဲ ေက်ာင္းက ဌာနမွာ ဆရာတစ္ေယာက္ကို သူရွိလား၊ မရွိလား စုံစမ္းခ်င္ရင္ၾကေတာ့ family name ကို ေျပာၿပီးေမးေလ့ရွိပါတယ္။ လူကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရင္ေတာ့ family name ႀကီးကိုမေခၚရပါဘူး။ သူတို႔ေတြရဲ႕နာမည္ကို ဘယ္လိုေပးသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ နာမည္ေပးတဲ့စာအုပ္ရွိတယ္ဆိုလားပဲ။ အဲဒီထဲက နာမည္ေတြကို သူတို႔ႀကိဳက္တာ ယူၾကတာပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္ေန႔ေမြးတယ္ဆိုတာသိတယ္၊ ေန႔အလိုက္နာမည္ေတြ မွည့္ေလ့ရွိတယ္ေျပာေတာ့ သူတို႔ အံ့ၾသၾကပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ဘယ္ေန႔ေမြးတယ္ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ အဲ ေန႔အလိုက္ သူ႔စ႐ိုက္ေလးေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ ေျပာေတာ့ ပိုအံ့ၾသၾကပါတယ္။ ဥပမာ ေသာၾကာသား စကားမ်ားဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ က်ေနာ္သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ ဒီမွာ နာမည္တူေတြ သိပ္မ်ားပါတယ္။ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့နာမည္ေတြပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဥပမာ မိန္းကေလးနာမည္ဆိုရင္ Natalia, Elena, Victoria ေတြအလြန္ေပါပါတယ္။ ေယာက္က်ားေလးနာမည္ဆိုရင္လည္း Alexander, Vladimir, Ivan လူႀကိဳက္မ်ားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အေတြ႔ရမ်ားပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေတြ သူတို႔႐ု႐ွားေတြရဲ႕နာမည္ေခၚရတာ အဆင္မေျပျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ နာမည္ေတြက စိမ္းတာရယ္၊ အသံထြက္ေတြက ခက္တာရယ္၊ ဒါ့အျပင္ ေလးေလးစားစားေခၚရမယ္ဆိုေတာ့ နာမည္ ၂ လုံးတြဲေခၚရတာကိုး။ နာမည္တစ္ခုကို လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ေခၚရသလိုပါပဲ။ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ က်ေနာ့္ပထမဆုံး ႐ု႐ွားဘာသာစကားသင္ေပးတဲ့ ဆရာမႀကီးေျပာတာက သူႏိုင္ငံျခားသားေတြကို စာသင္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ နာမည္ေတြကို အိမ္မွာက်က္ရပါသတဲ့။ ၿပီးစလြယ္မေခၚခ်င္လို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြကို ဘယ္လိုအတိုေခၚရင္ရလဲ ေမးတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူတို႔ဆရာေတြကို လူခ်င္းေတြ႔ရင္ေတာ့ နာမည္အျပည့္အစုံေခၚတတ္ေပမယ့္၊ ကိုယ္အခ်င္းခ်င္းဆို ျမန္မာလိုနာမည္ေတြေပးထားတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ၀င္ဦးနဲ႔ တူတဲ့ဆရာဆိုရင္ ကို၀င္းဦးလို႔ေပးထားသလို၊ စာသင္ရင္ ေက်ာက္ဒိုးေလးကိုင္ကိုင္သင္တတ္တဲ့ဆရာဆိုလည္း ကိုေက်ာက္ဒိုး လို႔ေခၚပါတယ္။ မုတ္ဆိတ္ေတြ ဗလပြနဲ႔ဆရာကို မုတ္ဆိတ္ႀကီးလို႔နာမည္ေပးထားပါတယ္။ (စကားမစပ္ အက်င့္ပါေနတာကေတာ့ ဂ်ပန္က မဇနိဆရာရဲ႕မ်က္ႏွာက ေလးေထာင့္စပ္စပ္မို႔လို ဦးဆယ္ျပားလို႔ က်ေနာ္က နာမည္ေပးထားပါေသးတယ္။) ဒီ႐ု႐ွားမွာ ရီရတာေတြေျပာပါဦးမယ္။ ကိုယ့္တိုင္ႀကဳံတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားဖူးတာပါ။ ဒီမွာက ဆရာေတြက စာသင္ရင္ သူ႔စတိုင္နဲ႔သူပါ။ Сегодня мы с вами (အသံထြက္ အနီးစပ္ဆုံးေရးျပပါ့မယ္ - စီဘို႔ညာ မီးစဗားမီး) ဆိုၿပီး လက္ခ်ာကို စဖတ္တဲ့ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိပါသတဲ့။ အဓိပၸါယ္က (ဒီေန႔ ဆရာနဲ႔မင္းတို႔ေတြ …) ဘာသင္မွာ ညာသင္မွာေပါ့ အဲသလိုဆက္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီဆရာႀကီးက အၿမဲတမ္း ((စီဘို႔ညာ မီးစဗားမီး)) လို႔ေျပာေျပာေနတာဆိုေတာ့ အဲဒီဆရာကို ျမန္မာလို((မီးစဗားမီး))လို႔ နာမည္ေပးထားတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အဲဒီ((မီးစဗားမီး))ကို ဆရာ့ရဲ႕ တကယ့္နာမည္လိုထင္ေနပုံရပါတယ္။ တေန႔ သူက ဌာနမွာဆရာသြားရွာေတာ့ နာမည္ကို ((မီးစဗားမီး)) ဘယ္မွာရွိသလဲဗ်ာဆိုၿပီး သြားေမးသတဲ။့ ဌာနက ဆရာေတြကလည္း အဲဒီနာမည္ႀကီးကို ဘယ္သိပါ့မလဲ။ အဲသလိုေတြလည္း ႀကဳံရတတ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိပါေသးတယ္။ ႐ု႐ွားဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ျမန္မာက သ႐ုပ္ေဆာင္ႀကီး ဦးေဂ်ာ္လီေဆြ နဲ႔ အေတာ္တူပါသတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ဆရာလည္း ျမန္မာပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေဂ်ာ္လီေဆြ ဆိုၿပီးနာမည္တြင္ေတာ့တာေပါ့။ ဆရာက ၾကာေတာ့ သတိထားမိေတာ့ ေဂ်ာ္လီေဆြဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ေမးေတာ့ ဆရာ့ကို ျမန္မာက မင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔တူလို႔ သူ႔နာမည္ေခၚတာပါဆိုေတာ့ သူလည္း အေတာ္ေပ်ာ္သြားသတဲ့။

ၿပီးေနာက္ နာမည္ေတြေခၚတဲ့ေနရာမွာ တစ္ျပႆနာက အသံေတြမပီၾကတာပါ။ က်ေနာ္တို႔က ႐ု႐ွားနာမည္ေတြကို ေခၚတဲ့အခါ အသံမပီပီသသ မထြက္ႏိုင္ၾကတာရွိသလို၊ သူတို႔ကလည္း ျမန္မာသံကို အကုန္လုံးပီေအာင္ မေခၚတတ္ၾကပါဘူး။ ၾကာလာေတာ့ ကိုယ့္မွာ နာမည္ ၂ ခုပဲရွိလာသလိုလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ျမန္မာသံနဲ႔ တမ်ိဳး၊ ႐ု႐ွားသံနဲ႔တမ်ိဳး။ ၾကာလာေတာ့ အက်င့္ပါလာတာက ႐ု႐ွားေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္နာမည္ကို ျမန္မာအသံနဲ႔ထြက္ၿပီး က်ေနာ့္နာမည္ ဘယ္သူပါလို႔ မေျပာေတာ့ဘဲ၊ သူတို႔ထြက္ေလ့ရွိတဲ့အသံအတိုင္း ႐ု႐ွားသံျမန္မာနာမည္ကို ေျပာေလ့ရွိေနပါၿပီ။

က်ေနာ္ၾကားဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္က အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာျပပါဦးမယ္။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ သားေလးတစ္ေယာက္က ငယ္ငယ္က အေတာ္လိမၼာသတဲ့။ ဒီေတာ့ အိမ္နားမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေမြးလာေတာ့ အဖြားလုပ္သူက ဟုိေကာင္ေလးလို လိမၼာေအာင္၊ ေတာ္ေအာင္ဆိုၿပီး ဟို႔ေကာင္ေလးနာမည္အတိုင္းပဲ သူ႔ေျမးကိုနာမည္ေပးသတဲ့။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ စံနမူထားရတဲ့သူက တျဖည္းျဖည္းဆိုးလာ။ နာမည္ႀကီးက ေပးၿပီးသားျဖစ္ေန။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ရင္ နာမည္တူ အႀကီးလူက နာမည္တူအငယ္ကေလးကို ေမးတတ္တယ္။ မင္း ဘာလို႔ဒီနာမည္ မွည့္တာလဲေမးရင္ ခင္ဗ်ားလို ေတာ္ေအာင္လို႔ေပါ့ဗ် လို ရယ္ၿပီးေျပာၿပီး ထြက္ေျပးသြားတတ္တယ္။ အဲသလိုပါ။ ေနာက္ႀကဳံဖူးတာကေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ေဗဒင္စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး အေဖအေမေပးတဲ့ နာမည္ကိုမႀကိဳက္လို႔ သူ႔ဟာသူတြက္ခ်က္ၿပီး၊ အိမ္ကလူႀကီးေတြကို နာမည္အေျပာင္းခုိင္းတာပါ။ လူႀကီးေတြကလည္း သတင္းစာထဲထည့္ၿပီး ေျပာင္းေပးရပါသတဲ့။

ေနာက္ဆုံးနိဂုံးအေနနဲ႕ ၾကားဖူးတာေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြ ကိုယ့္သားသမီးကို နာမည္ေပးရင္ အေဖ့နာမည္ေရာ၊ အေမ့နာမည္ပါ ပါေအာင္နာမည္ေပးခ်င္ေလ့ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ပေဟဠိတစ္ခုေပးမယ္၊ အေျဖညွိၾကည့္ရေအာင္။ ဦးေတာက္ေက်ာ္နဲ႔ ေဒၚစိမ္းျမရဲ႕ သမီးကို အေဖေရာ အေမ့နာမည္ပါ ပါေအာင္ သူ႔သမီးကို ဘယ္လိုနာမည္ေပးမယ္ထင္ပါသလဲ။ ေျဖၾကည့္ပါ။ ေအာက္နားကစာေၾကာင္းကို မၾကည့္ပါနဲ႔ဦး။ ၿပီးမွ ကိုယ္စိတ္ကူးၿပီး ေပးထားတဲ့ နာမည္နဲ႔ တူသလားတိုက္ၾကည့္ပါ။
……
……
……
သမီးေလးနာမည္က စိမ္းျမျမေတာက္ေတာက္ေက်ာ္ ပါတဲ့ဗ်ာ။

Read more...

ဂုဏ္ျပဳ မုန္႕ဟင္းခါး

မေန႔ညက အိုးေဝမွာ ေကဖိုးနဲ႕ေတြ႕တယ္။ သူက သူခ်က္ထားတာေတြကို သြားရည္က်ေအာင္ လာေျပာတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စားခ်င္တဲ့၊ လြမ္းေနတဲ့ ျမန္မာ အစားအေသာက္ေတြကို ထိုင္ေျပာၾကေတာ့တာပါပဲ။ လွည္းတန္းက ၾကာဇံခ်က္၊ မင္းလမ္းက ရခိုင္မုန္႕တီ၊ YKKO က ေၾကးအိုး၊ ေရႊရည္က ျမန္မာမုန္႕မ်ိဳးစံု၊ လွည္းကေလးနဲ႕ ဒိန္ခ်ဥ္၊ စံုလို႔ပါပဲ။ အဲဒါေတြ မေျပာခင္က အိုးေဝမွာ ၃ ေယာက္ရွိေနတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္သူလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး ေမးၾကေသးတယ္။ ထြက္ေတာ္မူမလာဘူး။ အစားအေသာက္ အသံၾကားမွပဲ သြားရည္ေတြက်ၿပီး ထြက္လာေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမ်ားမွတ္ေန။ Blog ပိုင္ရွင္ႀကီးေပါ့။


သူလဲ စားခ်င္တယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ စစ္ကိုင္းသူလဲ ဘာရမလဲ ဒီေန႔ မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္စားမယ္လို႔ သူသြားရည္ပိုက်ေအာင္ ေျပာပစ္လိုက္တာေပါ့။ ခ်က္စားမယ္ဆိုျပန္ေတာ့လဲ တစ္ေယာက္တည္း ခ်က္စားရတာ ပ်င္းစရာႀကီး၊ အေဖာ္ကလဲ မရွိ။ ေနာက္မွ သြားသတိရတယ္။ အိုးေဝက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စားမွာေပါ့လို႔။ လာလည္တဲ့သူေတြကိုလဲ ေကၽြးမယ္ေလ။

အဲဒါနဲ႕ပဲ ညက အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါး ခ်က္ေကၽြးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာအထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ေကၽြးရပါ့လို႕ စဥ္းစားျပန္ေတာ့၊ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကလဲ ၿပီးသြားတာ ၾကာေပါ့။ ဇနိေမာင္ႏွံတို႕လို အျပန္အလွန္ ေမြးေန႕ပြဲက်င္းပေပးစရာလူကလဲ မရွိဆိုေတာ့ကာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ေပါ့။ အို မုန္႔ေကၽြးတာပဲ ဘာလို႔ေကၽြးေကၽြး စားတဲ့သူက စားမွာပဲ သူတို႕ကို ေကၽြးခိုင္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္သူမွ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေတာင္းမေနပါဘူး။ မနက္ျဖန္ ခ်က္ျဖစ္ေအာင္ခ်က္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ မုန္႕ဟင္းခါးကို ဘယ္အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ေကၽြးတယ္လို႔ ေျပာစရာ ရသြားေပါ့။ မေန႔ညက တီဗြီဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Star Sport နဲ႕ ESPN ျပန္ရေနတာ ေတြ႕ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကန္မဲ့အသင္းက အီတလီ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ စစ္ကိုင္းသူကလဲ အီတလီအသင္းဆို အရမ္းသေဘာက်ပဲ။ ၁၉၉၄ ကမၻာ့ဖလားပြဲ ကတည္းကေပါ့။ အသင္းစြဲဆိုတာထက္ လူကစ စြဲတာလို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ ေရာဘတ္တို ဘက္ဂီယိုေဘာလံုးကန္တာကို အရမ္းသေဘာက်တာနဲ႕ အီတလီအသင္းကို အားေပးလာတာ အခုအခ်ိန္ထိဆိုပါေတာ့။

ၾကားျဖတ္ၿပီး ၉၄ ကမၻာ့ဖလားပြဲအေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာမယ္ေနာ။ ကမၻာ့ဖလားပြဲဆိုတာ အဲဒီႏွစ္ကမွ စၾကားဖူး၊ ၾကည့္ဖူးတာပါ။ 555 က sponsor လို႔ထင္တာပဲ။ ပြဲတိုင္းကိုေတာ့ မျပပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေဘာလံုးပြဲကို ဘယ္လိုၾကည့္ရလဲဆိုတာ ေျပာရဦးမယ္။ တီဗြီကလာတဲ့ပြဲေတြေတာ့ တစ္ဝန္းထဲေနတဲ့ ဦးေလးအိမ္မွာ ၾကည့္လို႔ရတယ္။ က်န္တဲ့ပြဲေတြက် ေဘးအိမ္က ဗြီဒီယုိရံုမွာ ၾကည့္တယ္။ အဲဒီကို သြားၾကည့္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗြီဒီယိုရံုပိုင္ရွင္က ၾကည့္တဲ့သူ အရမ္းမ်ားေတာ့ ရံုထဲမွာ မျပဘဲ အျပင္မွာ ထုတ္ျပပါတယ္။ အဲဒါကို စစ္ကိုင္းသူတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြက ဒီဖက္ကေန အေဖ့က်ဴရွင္ခန္းထဲက ခံုေတြကိုထုတ္ အဲဒီအေပၚမွာ ကုလားထုိုင္တင္ၿပီး၊ ဝန္းထရံ ေက်ာ္ၾကည့္ၾကတာပါ။

အီတလီပြဲၾကည့္တိုင္း ခံစားရတဲ့ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပဦးမယ္။ ရင္ဘတ္ထဲ ဘင္ခရာတီးဝိုင္းႀကီး ေရာက္ေနလားမွတ္ရ။ စိတ္ထဲမွာသာ အဲလိုျဖစ္ေနတာ။ လူက တျခားပြဲေတြၾကည့္သလို အသံလံုးဝမထြက္ႏိုင္ဘူး။ ဘုရားစာ ရြတ္ေနရလို႔ေလ။ ေဘာလံုးက အီတလီေျခထဲမွာ ရွိရင္ ဂါထာတစ္ခုရြတ္၊ တစ္ဖက္အသင္းေျခထဲေရာက္သြားရင္ ေနာက္တစ္ခု ေျပာင္းရြတ္နဲ႕ မအားႏိုင္ရေအာင္ပါပဲ။ အရင္ အီတလီပြဲေတြတုန္းက ပြဲတိုင္းၾကည့္တယ္။ Final ပြဲက်ေတာ့ လာတာက ည ၂ နာရီေလာက္ႀကီး။ ၾကည့္လို႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပ။ ရံုကလဲ အဲဒီအခ်ိန္က် လူက ညဦးပိုင္းေလာက္ မမ်ားေတာ့ ရံုထဲမွာပဲ ျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗြီဒီယိုရံုနဲ႕ စစ္ကိုင္းသူ အိပ္တဲ့ အခန္းနဲ႕က ၾကားထဲမွာ အသား ဝန္းထရံရယ္၊ ၄၊ ၅ ေပေလာက္ ကြက္လပ္ေလးရယ္ပဲ ျခားေတာ့၊ အသံေတြက အကုန္ၾကားေနရပါတယ္။ အသံပဲ ၾကားရၿပီး မျမင္ရေတာ့ ပိုၿပီး အသည္းယားပါတယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း အဲဒီႏွစ္က Penalty နဲ႕ အီတလီေလး ရံႈးသြားပါေရာလား။ စစ္ကိုင္းသူရဲ႕ ဘက္ဂီယို Penalty ကန္တာ မဝင္တာပါတဲ့။ သူ႕အတြက္လဲ စိတ္မေကာင္း၊ အသင္းအတြက္လဲ စိတ္မေကာင္းေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ တီဗြီက အဲဒီပြဲကို ျပန္ျပေတာ့ လံုးဝကို မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကည့္ႏိုင္တဲ့အင္အားကို မရွိေတာ့လို႔ပါ။ စစ္ကိုင္းသူက Unlucky လား မသိပါဘူး။ စစ္ကိုင္းသူ အားေပးတဲ့ အသင္းဆို ႏိုင္ခဲတယ္။ (ကိုဇနိတို႔ အသင္းရႈံးတာလဲ အဲဒါေၾကာင့္မ်ားလားမသိ။)

ကဲကဲ မုန္႕ဟင္းခါးကိစၥျပန္ဆက္မယ္။ ေတာ္ၾကာ ေကဖိုးတို႔၊ ကိုဇနိတို႔က ဒီ စစ္ကိုင္းသူႏွယ္ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးမဲ့ အေရး မေကၽြးဘဲ ေပရွည္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေမတၱာပို႔ေနလို႔ ဒီဘဝတင္မကဘဲ ေနာက္ဘဝပါ မစြံ ျဖစ္ေနမွာ ေၾကာက္ရေသးတယ္။

ဒီေန႔ အိုးေဝက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တကြ အလည္ေရာက္လာၾကေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို မုန္႔ဟင္းခါးေကၽြးရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ မေန႔က အီတလီအသင္းရဲ႕ ေအာင္ပြဲကို ဂုဏ္ျပဳျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္းႏွင့္တကြ ေအာက္တြင္ တည္ခင္း ဧည့္ခံထားေသာ မုန္႕ဟင္းခါးကို အဝ စားေသာက္သြားႏိုင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။



ေၾသာ္ တစ္ခုေျပာဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ စစ္ကိုင္းသူရဲ႕ လက္ရာကို သိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မစားၾကမွာမို႔၊ စစ္ကိုင္းသူ လက္ရာမဟုတ္ဘဲ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ႕လက္ရာသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် စားသံုးႏိုင္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

မုန္႕ဖတ္မရွိလို႔ ေခါက္ဆြဲနဲ႕ပဲ ေကၽြးရတာရယ္၊ အဂါၤမစံုလင္ (နံနံပင္၊ ငွက္ေပ်ာအူ၊ ၾကက္သြန္ဥမပါ)တာရယ္အတြက္လဲ ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါေၾကာင္း။

Read more...

စြမ္းလိုက္တဲ့ ယၾတာ

Euro 2008 ေဘာလံုးပြဲေတြ လာေနေတာ့ ငယ္ငယ္က အဖိုးေျပာဖူးတာတစ္ခုကို ေျပးသတိရတယ္။ အဖိုးတို႕ အုန္းေတာဆုိတဲ့ ရြာေလးမွာ တာဝန္က်ေနတုန္းကပါ။ တစ္ခါေတာ့ အဲဒီရြာက သူႀကီးနဲ႕ တျခားရြာက (နတ္ခရိုင္လား မသိဘူး) သူႀကီးေတြ႕ၾကေတာ့ ႏွစ္ရြာ ေဘာလံုးကန္ဖို႕ခ်ိန္းၾကေရာတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ ရြာမွာ ေမာင္းထုၿပီး အစည္းအေဝးေခၚ၊ ေဘာလံုးကန္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာတာေပါ့။

ရြာက ကာလသားေတြလဲ တက္တက္ၾကြၾကြ၊ ကန္မယ္ေပါ့။ က်န္တဲ့ ကေလး၊ လူႀကီး၊ မိန္းမ၊ ေယာက္်ားေတြကလဲ ဘာမွန္း မသိရင္သာရွိမယ္။ သူမ်ားရြာနဲ႕ ၿပိဳင္မယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရြာဖက္ကေန အျပတ္အသတ္ အားေပးမယ္ေပါ့။ အားခဲထားၾကတာေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ကန္မဲ့ေန႕ကို ေရာက္လာပါေရာလား။ ကန္မဲ့သူေတြကလဲ ဟန္ေရး တျပျပေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တစ္ေယာက္က ေမးပါတယ္။ တစ္ဖက္ အသင္းနဲ႕ ၿပိဳင္မွာဆိုေတာ့ ယၾတာေလး ဘာေလး လုပ္မထားဘူးလားတဲ့။ အဲဒီက်မွ အကုန္လံုးက ဟုတ္သားပဲ၊ ကန္တဲ့လူ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ဒီလိုမ်ိဳးေလးက ရွိဦးမွေပါ့။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုေကာင္းတာနဲ႕ ဆူညံ ဆူညံျဖစ္လာၾကပါေရာလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျမာက္ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္က ယၾတာအရမ္းစြမ္းတယ္။ ဆရာေတာ္ဆီ သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်သြားပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ သူႀကီးလဲ ေဘာလံုးပြဲထဲ မပါတဲ့ ကာလသား တခ်ိဳ႕ကို ဘုန္းႀကီးဆီသြားၿပီး ယၾတာေတာင္းေခ်လို႔ ခိုင္းပါတယ္။ သြက္သြက္သြား၊ သြက္သြက္ျပန္လို႔လဲ မွာလိုက္ပါတယ္။ ေဘာလံုးပြဲစဖို႕က ဘယ္ေလာက္မွ မွ မလိုေတာ့ပဲ။ အဲဒါနဲ႕ ကာလသား ႏွစ္ေယာက္လဲ ေျမာက္ေက်ာင္းကို အေျပးအလႊားသြားၾကတာေပါ့။

ဘုန္းဘုန္းဘုရား ဘုန္းဘုန္းဘုရား တပည့္ေတာ္တို႕ ယၾတာလိုခ်င္လို႔ ျမန္ျမန္တြက္ေပးပါဘုရား။

ဟဲ့ ဒကာတို႕ရဲ႕ ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႕ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ။ ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ ေရာ့ ေရာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊ ထန္းညက္စား။ ဘာအတြက္ ယၾတာလိုခ်င္တာတုန္းလဲ ေျပာဦးမွေပါ့။

ယၾတာက ေဘာလံုးပြဲ အတြက္ပါဘုရား။ ျဖည္းလို႔ကေတာ့ မရဘူးဘုရား။ ေဘာလံုးပြဲက စေတာ့မယ္ဘုရား။

ေအး ေဘာလံုးပြဲရွိတယ္လို႔ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေျပာေနသံေတာ့ ၾကားသား။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ဘုန္းႀကီးက ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ ဘာမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္လိုဆို ႏိုင္တာလဲသိမွ ယၾတာက လုပ္လို႔ရမွာါ့။ အဲဒီေတာ့ အဲဒါအရင္ေလွ်ာက္ၾကဦးမွေပါ့။
အို ဘုန္းဘုန္းကလဲ ေဘာလံုး ဂိုးထဲဝင္ႏိုင္တာပါပဲ ဘုရား။ ျမန္ျမန္ေလးသာ လုပ္ေပးပါဘုရား။

တယ္လဲ အလ်င္လိုသကိုး။ ကဲပါကြာ တြက္ပါၿပီ။
(ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံယူ။ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နဲ႕ စတြက္ပါေတာ့တယ္။)

ကဲေရာ့ေရာ့ ဒီမွာ ေရးထားတဲ့အတိုင္းသာလုပ္။ လုပ္ရတာက လြယ္ပါတယ္။

တင္ပါ့ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ကို ခြင့္ျပဳပါဦး။ ဟိုမွာ စေတာင္ စေနၿပီလား မသိဘူး ဘုရား။

မင္းတို႔ႏွယ္ကြယ္ ၾကာၾကာရန္ေကာ၊ ဒီမွာ ပြဲက စေတာင္ စေနၿပီ။

သူႀကီးႏွယ္ ဘုန္းဘုန္းက ေဘာလံုးပြဲဆိုတာ ဘာမွန္းမသိလို႔ ရွင္းျပေနရေသးတာဗ်။ အခုေတာ့ ရခဲ့ၿပီ။

ကဲ ဟိုေကာင္မေလးေတြ လာၾကစမ္း။ ဒီမွာ ဘုန္းဘုန္းေပးတဲ့ ယၾတာ လုပ္ရေအာင္။

သူႀကီး ယၾတာလုပ္ၿပီးၿပီေတာ့။

ေအး ေအး အဲဒါဆိုလဲ နင္တို႔လဲ လာအားေပးေတာ့။ အခုမွ ပြဲက ၾကည့္ေကာင္းမွာ။

ယၾတာလုပ္ၿပီးကတည္းက ဝင္လိုက္တဲ့ ဂိုးဆိုတာ ေရေတာင္ မေရႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ကြင္းလယ္က ကန္လဲ ဝင္၊ ေကာ္နာကန္လဲ ဂိုးေပါက္ထဲကို တန္းေနတာပဲ ပရိတ္သတ္ႀကီးေရ။
အဲလို ဆိုေတာ့ ပရိတ္သတ္ႀကီးက ထင္လိမ့္မယ္။ အုန္းေတာ ရြာသူႀကီးေတာ့ မႈိရတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ ေနမွာပဲလို႔။ ဘယ္ႏွယ့္ သူႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခရမ္းသီးပိန္ ေနလွန္းထားသလို ရႈံ႕မဲ့ေနပါကလား။ ဘယ္လုိျဖစ္ပါ့။

ၾကည့္ရတာ ဂိုးေတြ သြင္းလြန္းအားႀကီးလို႕၊ နတ္ခရိုင္ သူႀကီးကို အားနာေနၿပီထင္တယ္။

ဘယ္ႏွယ့္ ကိုရင္ကလဲ ေသခ်ာေလးလဲ ၾကည့္ပါဦး။ ဂိုးဝင္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဂိုးဖက္ကို သြင္းခံေနရတာဗ်။

ဟုတ္ပါ့ဗ်ား။ ဘုန္းဘုန္းက ေဘာလံုးဂိုးထဲဝင္ႏိုင္တာပဲဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ယၾတာလုပ္ေပးလိုက္တာက သူ႕ဂိုးဖက္ဝင္ဖို႕ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဂိုးဖက္ ဝင္ဖို႕ျဖစ္ေနပါေရာလား။
အဲလိုနဲ႕ပဲ ယၾတာေကာင္းလြန္းအားႀကီးလို႔၊ အုန္းေတာရြာေလးခမ်ာ ဂိုးအျပတ္အသတ္နဲ႕ ရံႈးခဲ့ရပါေရာလားဗ်ာ။

Read more...

ေခါင္ရည္(စ)ႏွင္႔ကၽြန္မတို႔မေနာေျမ

“အေနာ..မီးမီး..ေယာင္ငြတ္္ဆိုင္အိးရ္”
(အေနာနဲ႔မီးမီးအကုန္ျပီးသြားျပီလား)
“ေအးလို..ငြတ္ဆိုင္ေယာ”
(ေအးျပီးျပီေဟ႔)
“ဂဂ်ာအိုင္ ဂဂ်ာအိုင္ ဆာလဝမ္ဆာကူျဖီးစက”
(ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္ ဒါဆိုအျမန္လာေတာ႔ ဆုေတာင္းၾကစို႔)
စာစစ္ျပီးေသာ အေျဖလႊာထုပ္မ်ားကို ဘီရိုထဲစနစ္တက်စီထည္႔ျပီး ေသာ႔ခတ္ေနေသာ အစ္မေခါင္ေနာႏွင္႔ ကၽြန္မကို အစ္မလုကလာေခၚျပီ။ ဆရာမေတြစုမိေနေသာ ရုံးခန္းဆီသို႔ ကၽြန္မတို႔အစ္မလုႏွင္႔ အတူေလွ်ာက္ခဲ႔ၾက၏။


“ ဒိုင္နိတန္းရွီေျဖဆိုင္အီးရ္”
(ဒီေန႔ဆယ္တန္းစေျဖျပီလား။)
ေက်ာင္းေရွ႔မွ စစ္သားအေစာင္႔ေတြကိုၾကည္႔ရင္း အစ္မလုကေမးလာေတာ႔
“ဟုတ္အစ္မ”
ေျဖရင္း ကၽြန္မအၾကည္႔က ေက်ာင္းျခံစည္းရိုးဆီမွ စစ္သားေတြဆီေရာက္သြား၏။ သစ္ပင္ရိပ္တြင္ ငိုက္သူကငိုက္၊ ေငးသူကေငးႏွင္႔။
ျမိဳ႔မွအနီးဆုံးစာေျဖစင္တာႏွင္႔ပင္ ၆မိုင္ေက်ာ္ေဝးေသာ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းေရွ႔ထိ ေစာင္႔ၾကပ္ ေနၾကရေသာ စစ္သားေတြမွာ မည္သို႔ေသာရန္သူႏွင္႔ ရင္ဆိုင္ရႏိုင္မည္ကို ကၽြန္မကမခန္႔မွန္းတတ္ေပ။ တာဝန္မတူေတာ႔ အသိမတူတာျဖစ္မည္။
မတ္လလယ္၏ေႏြကား ပူစပ္စပ္ႏွင္႔။

ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက အလယ္တန္းေက်ာင္းမို႔ ကေလးေတြက ေက်ာင္းပိတ္သြားျပီး။ ဆရာဆရာမေတြသာ စာစစ္ရင္း ပုံမွန္ေက်ာင္းတက္ေနရ၏။ ယေန႔မူ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ျမိဳ႔တြင္ စာေမးပြဲတာဝန္ႏွင္႔ ေက်ာင္းကိုမလာႏိုင္သည္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ စာစစ္ျပီးသည္႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဆရာမေတြ ေခါင္ရည္ေသာက္ၾကမည္ဆို၏။ (ဆရာမေတြဆိုေတာ႔ ဆရာေတြမရွိဘူးလားလို႔ေမးရင္ ဆရာၾကီးႏွင္႔ ဆရာဘရန္ေရွာင္ႏွစ္ေယာက္မွ လြဲ၍ က်န္၂၇ေယာက္မွာ ဆရာမေတြခ်ည္းပင္) ဆရာဘရန္ေရွာင္ကလည္း ရာဘာစိုက္ခင္းသြားမည္ ဆိုကာယေန႔မလာေပ။

ရုံးခန္းထဲတြင္ ဆရာမ၂၇ေယာက္စုံသည္ႏွင္႔ အေဘာက္လုေအာန္က ေခါင္ရည္ေသာက္ပြဲအတြက္ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းမႈစသည္။ ျမန္မာလိုဆုေတာင္းေပးေသာ အေဘာက္၏ ဆုေတာင္းသံခ်ိဳခ်ိဳတြင္ ကၽြန္မသည္ ဘုရားသခင္၏ေက်းဇူးေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းသည္။
“အာမင္”ဟု ဆုေတာင္းသံအဆုံးတြင္ မ်က္လုံးကိုဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ေခါင္ရည္ထည္႔ထားသည္႔ ဝါးက်ည္ ေတာက္ၾကီး ေဘးတြင္ တႏိုင္းေျခာက္ေခၚ တႏိုင္းဘက္မွလာေသာ က်ပ္တင္ထားေသာ ငါးေျခာက္အေျမာင္းမြမြၾကီးမ်ားႏွင္႔ ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္ (ဆီမဆမ္း) ပန္းကန္ၾကီးမ်ားကို ေတြ႔ရေလသည္။ စူးရွျပင္းျပလြန္းသည္႔ (ကၽြန္မအထင္) ေခါင္ရည္ကို ဒီအတိုင္းေသာက္ရန္ ခက္ခဲေသာကၽြန္မအတြက္ ထိုပန္းကန္ၾကီးမ်ားမွာ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ားပင္။ ေကာက္သစ္စားပြဲဆိုလ်င္ ေခါင္ရည္တစ္မ်ိဳးကိုသာ အရင္ဆုံးေသာက္ရသည္ျဖစ္ရာ တစ္က်ိဳက္ဝင္ဖို႔ပင္ ကၽြန္မမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနရာ အိမ္ရွင္တို႔ကို ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္းသည္္။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ႔ ကၽြန္မ အဆင္ေျပႏိုင္သည္။

“ကဲေသာက္လိုက္ၾကရေအာင္”
စေသာက္ၾကသည္ႏွင္႔ ရန္ကုန္ဆရာမေတြက တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္။ ျမိဳင္သူက ပုံမွန္ေသာက္သည္။ ေယာသူကလည္း အသက္ငယ္ေပမဲ႔ မေခသူဟု နာမည္တစ္လုံးရထားသူပီပီ ကခ်င္ဆရာမမ်ားႏွင္႔ အျပိဳင္ခ်ႏိုင္သည္။ မုံရြာသူသည္လည္း ဒီေနရာမွာ ေကာင္းေကာင္းဝင္ဆန္႔ေလ၏။ ကၽြန္မက ငါးေျခာက္ကို ပါးစပ္ထဲ အျပည္႔နီးပါးငုံထားျပီးမွ ေခါင္ရည္ကို နည္းနည္းေသာက္ရသည္။ ဒါေတာင္ ေခါင္ရည္ပါးစပ္ထဲေရာက္သည္ႏွင္႔ မ်က္နွာက ရႈံ႔မဲ႔သြားလိုက္ေသးသည္။ အသက္အၾကီးဆုံး ျမန္မာဆရာမၾကီး ေဒၚၾကည္ေအးကေတာ႔ အျမည္းပဲ နည္းနည္းစားကာ ေက်ာင္းႏွင္႔ ကပ္ရက္သူ႔အိမ္သို႔ ခဏျပန္ေလ၏။ ေရာဂါႏွင္႔မို႔ဆိုကာ လုံးဝမေသာက္ေသာ ဆရာမေဒၚႏွင္းရီျမက သူမေသာက္ေပမဲ႔ ေပ်ာ္လွသည္ဆိုကာ ခြက္ေတြထဲသို႔ ေခါင္ရည္ ျဖည္႔ေပးလိုက္၊ ဆတ္သားေျခာက္ေလး စားလိုက္ႏွင္႔။ ၂၆ေယာက္ဝိုင္းၾကီးမွာ စည္ကားေနသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က မွန္ၾကီးထဲတြင္ ကၽြန္မပါးေတြနီရဲကုန္ျပီ။ ေခါင္ရည္ခြက္ၾကီးတစ္ခြက္လည္း ကုန္ျပီ။
သူ႔အဖြဲ႔ႏွင္႔သူ စကားေကာင္းေနၾကစဥ္မွာပင္ မသိမသာ ကၽြန္မအျပင္ထြက္ခဲ႔သည္။
ရုံခန္းႏွင္႔ဆန္႔က်င္ဖက္ ရွစ္တန္းေဆာင္ဝရန္တာတြင္ ခုံတစ္လုံးယူကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ၾကည္႔ေနလိုက္သည္။ စာသင္ေက်ာင္း စက္ဘီးထားရာ အေဆာင္ေဘးမွ စြယ္ေတာ္ပင္ၾကီးတြင္ တစ္ပင္လုံးအပြင္႔ေတြခ်ည္း။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ႔ ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္ဆိုသည္႔ စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြဟာလည္း တစ္ခါတစ္ခါမွာ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္တတ္တာပဲေပါ႔။

အျမဲစိမ္းသစ္ေတာမ်ား ေပါက္ေရာက္သည္႔ မေနာေျမ၏ ရြက္ေဟာင္းေၾကြခ်ိန္သည္ လြမ္းေမာစရာရွာမေတြ႔သလို ထင္မွတ္ရသည္။ သစ္ပင္တိုင္းမွာ ေၾကြသည္႔အရြက္က ဘယ္အခ်ိန္ကေၾကြသြားမွန္း မသိသလို၊ ေဝသည္႔အရြက္ကလည္း ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာမွန္း မသိလိုက္ေအာင္ ေဝႏွင္႔ျပီးျဖစ္သည္။ သဘာဝတရားကို ဆန္႔က်င္ေနၾကျခင္းလား။ ဒါသည္ပင္ သဘာဝတရား အစစ္အမွန္ျဖစ္သလား၊ ႏုံအေသာကၽြန္မကေတာ႔ အမွားအမွန္မခြဲျခားႏိုင္ေပ။

အျမဲစိမ္းေရာင္ေရာင္ႏွင္႔ ေျပာင္းလဲမႈ႔မရွိသလို ဟန္ေဆာင္တတ္လြန္းလွသည္႔ သစ္ပင္မ်ားဟု ကၽြန္မက တိတ္တိတ္စြပ္စြဲရင္း၊ တစ္ဘက္ကလည္း အပင္အိုကို အထီးက်န္မဆန္ေစသည္႔ သူတို႔အျပဳအမူကို ခ်စ္ခင္ေနျပန္၏။
ဒါေပမဲ႔ ေႏြသရုပ္ပီသေသာရႈ႔ခင္းေတြကို မက္မက္ေမာေမာၾကည္႔ခ်င္ေသာ ကၽြန္မကေတာ႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို ေမွ်ာ္လင္႔လွျပီ။

ကၽြန္မက ေႏြဆို ဝါေဖ်ာ႔ႏြမ္းေနေသာ ရြက္ေၾကြကိုျမင္ရမွ၊ ေလပူလိုင္းေတြၾကားမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖတ္သြားသည္႔ ေလေအးေအးေလးကို ထိေတြ႔ရမွ၊ ဥၾသငွက္၏ သံစဥ္လန္းလန္း ရိုက္ခတ္မႈ႔ကို ခံစားရမွ၊ ရိုးတံပ်ိဳင္းပ်ိဳင္း သစ္ပင္အိုဆီသို႔္ အိပ္တန္းပ်ံသည္႔ ဗ်ိဳင္းတစ္အုပ္ႏွင္႔ အနီရင္႔ေရာင္စြက္သည္႔ ညေနဆည္းဆာကို ၾကည္႔ရႈ႔ရမွ…….။
မေနာေျမ၏ေႏြဦးတြင္ သစ္ရြက္က မေၾကြ။
ေလရူးတစ္ခ်က္ေနာ႔လိုက္တိုင္း ကၽြန္မအေတြးေတြကသာ ေဝကာဝဲကာႏွင္႔ တစ္ဖြဲဖြဲေၾကြဆင္းလ်က္။
“ဆရာမေလးအျမန္လာခဲ႔၊အျမန္လာ”
အေျပးအလြားေရာက္လာေသာ ဆရာမေဒၚႏွင္းရီျမသည္ ကၽြန္မလက္ကို အတင္းဆြဲေခၚေတာ႔ အေတြးကမာၻ လြင္႔စင္သြားျပီး
“ဘာလဲဟင္ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
အထိတ္တလန္႔ေမးရင္း ဆရာမေဒၚႏွင္းရီျမေခၚရာေနာက္ ကၽြန္မပါခဲ႔၏။။။
“ဆရာမေလး ရုံခန္းထဲမွာေတာ႔ ျဖစ္ပ်က္ကုန္ၾကျပီ။ အဲဒါဆရာမေလး သြားလိုက္ဦး။ ကၽြန္မက ႏွလုံးမ ေကာင္းဘူး နားခန္းထဲေနရစ္ေတာ႔မယ္။”

ဆရာနားေနခန္းနားအေရာက္ ေဒၚႏွင္းရီျမထိုသို႔ေျပာျပီး ေနခဲ႔ေတာ႔၏။ အလိုရုံးခန္းထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါလိမ္႔။ ေမးမလို႔လုပ္ေတာ႔ နားခန္းတံခါးက ပိတ္သြားျပီ။ ဂ်က္ပင္ထိုးလိုက္ေသး၏။ မျဖစ္ပါဘူး ရုံးခန္းဆီသို႔သာ ကၽြန္မေျပးလာခဲ႔၏။
ရုံးခန္းနားအေရာက္ ေျဖာင္းကနဲ ပိန္ေပါင္ရိုက္သည္႔ ဘက္တံတစ္ေခ်ာင္းက ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ လြင႔္ပ်ံတက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဟင္ ဘယ္သူပစ္လိုက္တာပါလိမ္႔။

ကၽြန္မရုံးခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ႔ ဆရာမေဒၚနန္ဂေရာင္ကို ဆရာမအခ်ိဳ႔၊ ေယာသူႏွင္႔ ေဒၚကြန္ရွင္းရြယ္တို႔က ဝိုင္းခ်ဳပ္ထားၾကသည္။ ေဒၚနန္ဂေရာင္မွာ ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္နွင္႔ ရုန္းကန္လ်က္။ ပိန္ေပါင္ဘက္တံဆီသို႔ လက္တလွမ္းလွမ္းလုပ္ေန၏။ ဆြဲလို႔သာဆြဲေနၾကသည္၊ ဆြဲသူေတြကလည္း ယိုင္တိယိုင္ထိုး။ ကိုယ္႔ ေျခေထာက္ကို ျပန္တက္နင္းျပီး ေအာ္သူကေအာ္ႏွင္႔ တစ္ရုံးရုံးၾကီးျဖစ္ေန၏။ ေဒၚနန္ဂေရာင္သည္ တံခါးေပါက္ဆီၾကည္႔ကာ ပါးစပ္က ေအာ္ဟစ္ရန္ေထာင္ေန၏။ ဆြဲသူေတြကိုလည္း အတင္းတြန္းပစ္ေနသည္။

ေသခ်ာနားေထာင္လိုက္ေတာ႔ ဆရာမက သူ႔ေယာကၤ်ားကိုသတ္မည္ဟု တြင္တြင္ေျပာကာ စိမ္ေခၚေနျခင္းပင္။ ဆရာမေယာကၤ်ားက ဘယ္မွာလဲ။ မရွိပါ။ ခက္ကုန္ျပီ။ ကၽြန္မဆရာမနားအေရာက္ ဆြဲသူအားလုံးကို တြန္းလွဲပစ္ကာ ေလွကားအတိုင္း ဆရာမက စိုက္စိုက္စိုက္စိုက္ ဆင္းသြားေလ၏။
“နင္ကလိုက္သြားေလ ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ”
ေယာသူသည္ သူဘာသာမဟန္ႏိုင္လို႔ လဲသြားရာမွ ကၽြန္မကို လွမ္းေငါက္သည္။ အင္း..ဟုတ္သည္ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္သာ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ လႈပ္ရွားႏိုင္သည္။
“ဆရာမ၊ ဆရာမ မသြားပါနဲ႔။”
ကၽြန္မေအာ္ရင္း အေျပးလိုက္သြား၏။ ေက်ာင္းဝင္းတံခါးဆီ ဆရာမက အတင္းသြားေနသည္။
“ဆရာမမသြားပါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွသတ္ရေအာင္၊ အဖြဲ႔လိုက္ေလေနာ္” ကၽြန္မက မႏိုင္မနင္းဆြဲရင္း ပါးစပ္မွလည္း သူေက်နပ္ေစျငားေလွ်ာက္ေျပာမိသည္။ မရပါ။ ဆရာမမွာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင႔္ သန္လွသည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္မသာဒရြတ္ဒရြတ္ႏွင္႔္ သူ႔ေနာက္ပါေန၏။
“ေဟ႔မာဂမ္၊ သတိၱရွိရင္လာခဲ႔ေလ။ လာစမ္းပါ။၊ေၾသာ္ ဒီဆရာမကတစ္မ်ိဳး ဖယ္စမ္းပါ။”
ေျပာရင္း ကၽြန္မကို အရမ္းတြန္းပစ္ေလ၏။
“ေဟ႔မာဂမ္းးးးး ဒီေန႔နင္မေသရင္ ဘယ္သူေသမလဲ”
ကၽြန္မလို႔႔ စိတ္ထဲကေျပာလိုက္ရင္း
“ဆရာမတို႔လာၾကပါဦးဗ်ာ” လို႔အေပၚထပ္ကို လွမ္းေအာ္မိ၏။
ဗလုံးဗေထြးအသံမ်ားမွလြဲ၍ အေပၚထပ္မွာ လူရိပ္ပင္မျမင္ရေတာ႔။ အကုန္ေမွာက္ကုန္ၾကျပီလား။ မျဖစ္ႏိုင္။ ကၽြန္မအသံတိုးေနတာပဲျဖစ္မည္။
“ဆင္းခဲ႔ၾကဦး…လို႔၊ဒီမွာမႏိုင္ေတာ႔ဘူး”
ထပ္၍ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ၾကည္႔သည္။
ထိုအခ်ိန္ကို အခြင္႔ေကာင္းယူကာ ေဒၚနန္ဂေရာင္သည္ ေက်ာင္းစည္းရိုးတြင္ ေထာင္ထားေသာ စစ္သား၏ေသနတ္ကို ေျပးယူေလ၏။
“ေသေပေတာ႔မာဂမ္ဆိုတဲ႔လူ”
“ဘုရား ဘုရား”
ကၽြန္မသည္ မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးႏွင္႔အုပ္ကာ အသက္ပင္ေကာင္းေကာင္းမရႈရဲေတာ႔။ ဆရာမတို႔အိမ္သည္ ေက်ာင္းႏွင္႔အေဝးၾကီး။ သူ႔ေယာကၤ်ားဦးမာဂမ္ကို သတ္ျဖစ္ မသတ္ျဖစ္မသိ၊ ဘယ္ကိုမ်ား ရမ္းပစ္လိုက္မလဲ၊ ကၽြန္မကိုမ်ား မွားျပီးပစ္လိုက္မလား၊ စစ္သားေတြဘာလုပ္ေနၾကလဲ ကယ္ၾကပါေတာ႔လား။ စိတ္ထဲမွ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။

ခဏမွ်အသံတိတ္သြာျပီး ေသနတ္မရွိလည္းလက္နဲ႔ ေသေအာင္သတ္မယ္ဟု ၾကိမ္းဝါးသံေၾကာင္႔
အရဲစြန္႔ၾကည္႔လိုက္ရာ ေသနတ္ကိုလြယ္ထားျပီး ဟိုဘက္ခ်ိဳင္းၾကားညႈပ္လိုက္ ဒီဘက္ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္လိုက္ ခ်ိန္ရန္အထာမက်ျဖစ္ေနေသာ ဆရာမကိုု ျမင္ရေလသည္။

မင္သက္မိေနေသာ စစ္သားမ်ားထဲမွွ အၾကီးအကဲျဖစ္ဟန္တူသူသည္
“ဆရာမေျပာင္းျပန္ၾကီးျဖစ္ေနတာဗ်၊ ဒီလိုကိုင္ရတယ္၊ဒီမွာၾကည္႔”ဟုေျပာရာ ဆရာမ လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ ေနာက္မွ စစ္သားတစ္ဦးက ဆရာမလက္ႏွစ္ဖက္ကို မိမိရရ ဆြဲခ်ဳပ္လိုက္ေလသည္။ အၾကီးအကဲသည္ ေျပးသြားကာ ေသနတ္ကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ျပီး ဆရာမကို လက္ထိပ္ခပ္ရန္ေသာ႔ျဖဳတ္ေနရာ ကၽြန္မမွာ
“အံမယ္ ရွင္တို႔ဘာလုပ္တာလဲ။ ဖယ္ပါ ဒီလိုလုပ္စရာမလိုဘူး”
လက္ထိပ္ကိုတြန္းဖယ္ပစ္ရင္း ခပ္စြာစြာေလသံႏွင္႔ေျပာလိုက္ရ၏။
ထိုစဥ္ “ဒီမွာဦးေလးတို႔လာျပီ၊ ဆရာမေလးေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္သြားမွာဘဲကြယ္ သူကလူမိုက္”
“ဒီကဗိုလ္ၾကီးတို႔ခြင္႔လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။သူမူးရင္တစ္ခါတစ္ခါ ဒီလိုျဖစ္တတ္တယ္။ ခုက်ေနာ္တို႔ေခၚသြားမွာပါ။ က်ေနာ္သူ႔အေဖပါ။”

ဆရာမတို႔အိမ္မွ လွည္းၾကီးႏွင္႔ အေဖ၊အကိုေတြ လိုက္လာၾကသည္။ ဆရာမကို ပါလာေသာေရႏွင္႔ မ်က္ႏွာကိုပက္ကာ လွည္းေပၚကို ေပြ႔တင္သြားၾကသည္။
စစ္သားေတြဆီမွ ျပိဳင္တူခပ္အုပ္အုပ္ရယ္သံမ်ား ထြက္ခဲ႔ေတာ႔သည္။
“လာမီးမီး...သူအဲလိုပဲျဖစ္တတ္တယ္”
ကၽြန္မကိုလာေခၚေသာ ဆရာမၾကီးေဒၚၾကည္ေအးေနာက္က လိုက္ရင္း ေခါင္ရည္က ဒီေလာက္ေတာင္မူးသလား ေတြးေနမိသည္။
“သမီးေရေခါင္ရည္က ေလတိုက္ေလ မူးေလ၊ မေသာက္တတ္ရင္ စတိသာေသာက္၊ အမ်ားၾကီးေသာက္လို႔ကေတာ႔ သတိလက္လြတ္ျဖစ္မွာပဲ၊ အေပၚမွာဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနတာက ကိစၥမရွိဘူး ခုလိုက်ခက္ကုန္ေရာ”
“ကဲ ဆရာမၾကီးေအာက္ထက္က အေဆာင္မွာပဲ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကို ေစာင္႔လိုက္မယ္၊ ခုပဲဖုန္းလာတယ္။ ေက်ာင္းကို ခဏလာၾကည္႔မယ္တဲ႔။ အေပၚမတက္ေအာင္ ၾကည္႔ေျပာလိုက္မယ္။ သမီးအေပၚကလူေတြ မဆူေအာင္သာ ဂရုစိုက္လိုက္”
ေၾသာ္ ဆရာၾကီးလာမယ္တဲ႔လား။
“အေပၚကိုမတက္ေအာင္ၾကည္႔ေျပာေပးေနာ္ ဆရာမၾကီး၊ ဒါဆိုသမီးအေပၚသြားေတာ႔မယ္”

ကၽြန္မေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ခဲ႔သည္။ အေပၚေရာက္ေတာ႔ ေဒၚကြန္ရွင္းရြယ္တို႔အဖြဲ႔မွာ ဆက္တီခုံမ်ားကိုမွီလ်က္ မ်က္လုံးဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ အိပ္လိုက္ လုပ္ေနၾက၏။ ေယာသူက ပိန္ေပါင္ရိုက္သည္႔ ခုံရွည္ၾကီးေအာက္တြင္ ေခါင္းထိုးအိပ္ရင္း လက္သီးႏွင္႔ ၾကမ္းကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထု၏။ အပ်ိဳမသည္ အိပ္မက္တြင္္ သူ႔ခ်စ္သူကို ထုေနပုံရ၏။

ညာဘက္ျခမ္း ရုံခန္းပန္ကာၾကီးေအာက္တြင္ ရန္ကုန္သူမ်ားမွာ တခူးခူးႏွင္႔ စက္ေနၾက၏။ အံၾကိတ္သံတို႔တစ္ခါတစ္ခါထြက္လ်က္။ ပန္ကာေလၾကမ္းၾကမ္းမွာ ေဒၚခင္မမၾကီး၏ ဆံပင္ရွည္ေတြက ဝဲပ်ံကာ၊ဟိုလူ႔ထိဒီလူ႔ညိ။
အစြန္ဆုံးမွ ေဒၚေဆြေဆြက ပါးစပ္ထဲကိုလက္ထည္႔ကာ အန္ရန္ၾကိဳးစားေနသည္။ မေအာင္ျမင္ေသး။
ဂစ္…ဂစ္ႏွင္႔သာျမည္ေန၏။

သူတို႔ေဘးတြင္ ေဒၚနန္စိမ္းထုမွာ တအင္႔အင္႔ရိႈက္ငိုလ်က္။ ေခါင္းပင္မေဖာ္။ မုံရြာသူက မငိုရန္ေခ်ာ႔ရင္း သူပါမ်က္ေရေတြက်လ်က္။ ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနပါလိမ္႔။ ေစာေစာစာစစ္တုန္းကျဖင္႔ သူ႔အစ္ကို အေမရိကားကပို႔လိုက္သည္႔ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုျပရင္း ေပ်ာ္ျမဴးေနတာပါ။
စာကူးစက္ေဘးရွိ ေဒၚေခါေဆြသည္ ဝင္လာေသာကၽြန္မကို လက္ညိႈးထိုးျပီး အူတက္မတတ္ ရယ္ေလရာ ကၽြန္မမွာမလုံမလဲျဖစ္ရ၏။ ဘာပါလိမ္႔ေနာ္။ ေမးလို႔လဲမရ ရယ္ခ်ည္းပဲရယ္ေန၏။ ျမိဳင္သူေဒၚစမ္းစမ္းေထြးက ျပတင္းေပါက္နားက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးထိုင္ခုံေပၚတြင္ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ေလးထိုင္ ေမးေထာက္ခါ “အဆိုးအႏြဲ႔ေတြနဲ႔ မိဘရဲ႔အရိပ္မွာကြယ္…” စသည္႔သီခ်င္းကို ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဆိုေနသည္။ မ်က္လုံးကမဖြင္႔။ သူ႔ေဘးကေဒၚရိုဇာကလည္း အားက်မခံ “ေစာ္ေအ႔…ေစာ႔ေအ”အစရွိသည့္အခ်စ္သီခ်င္းကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ဆိုလိုက္၏။ (စကားေျပာလ်င္၊ စာသင္လ်င္ေဒၚရိုဇာအသံက ေအးေအးတိုးတိုးေလးပါ။) တစ္မ်ိဳးေတာ႔ ထူးျခားလွ၏။

ဒါ သူတို႔ ေခါင္ရည္ေတြ အမ်ားၾကီးေသာက္လို႔မ်ားလား၊ အယ္လ္ကိုေဟာေၾကာင္႔ စိတ္ေျပာင္းလဲတတ္တာလား။ ကၽြန္မေရာ မ်ားမ်ားေသာက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ၊ ကၽြန္မေတြးရင္း အေျဖကို သိခ်င္လွသည္၊ ရန္ျဖစ္မလား၊ တခူးခုူးအသံျမည္ေအာင္ပဲ အိပ္မလား၊ ငိုမလား၊ ရီမလား၊ သီခ်င္းဆိုမလား ၊အန္မလား... စသည္ျဖင္႔။

စားပြဲေပၚက ဝါးက်ဥ္ေတာက္ေတြထဲ လိုက္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေခါင္ရည္အျပည္႔နီးပါးရွိေသးသည္႔ ဝါးက်ည္္ေတာက္တစ္ခုကို ေတြ႔၏။ ကၽြန္မေသာက္ၾကည္႔မည္။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ သတိထားႏိုင္ေလာက္ရုံထိ မူးေအာင္ ေသာက္ၾကည္႔မည္။ ဒီတစ္ခါရဲရဲ ေမာ႔ခ်လိုက္၏။ ဘာမွမစားပဲ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ ကုန္ေအာင္ေသာက္သည္။ အတုယူစရာ သူရဲေကာင္းမ်ားက ေရွ႔တြင္ရွိေနေတာ႔ သတၱိကေကာင္းလာသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ထပ္အခပ္တြင္
“မီးမီးေရ၊ဆရာၾကီးေရာက္ျပီေဟ႔၊ေအာက္ခဏဆင္းခဲ႔ဦး”
ဟူေသာ ဆရာမၾကီးေဒၚၾကည္ေအး ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရ၏။
“ဟုတ္လာျပီရွင္႔”

ခြက္ကိုခ်ထားခဲ႔ျပီး အေျပးဆင္းခဲ႔ရ၏။ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔ ဆရာၾကီးကစက္ဘီးေဆာင္ သက္ကယ္မိုးမည္႔ လက္သမားမ်ား မနက္ျဖန္လာမည္႔အေၾကာင္းေျပာရင္း သက္ကယ္မွာရန္ တာဝန္ေပး၏။ ဘယ္ေလာက္မွာရမလဲေမးေတာ႔ သမီးက အတိအက်မွာခ်င္တာလား ဒါဆိုသြားေရၾကည္႔ၾကတာေပါ႔ ဟုဆိုကာ၊ စက္ဘီးေဆာင္ဆီသြားရသည္။ ကၽြန္မသည္ သက္ကယ္ပ်စ္ေရရန္ ေခါင္မိုးကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ ဒူးမ်ားမွာတဆတ္ဆတ္တုန္လာျပီး ေကာင္းေကာင္းမေရႏိုင္ေခ်။ ဆရာမၾကီးက
“ဒီပုံစံအတိုင္း မိုးမယ္ဆိုရင္ ေလးရာငါးဆယ္ေတာ႔ မွာရမယ္ဆရာၾကီး၊ စိပ္စိပ္မိုးႏိုင္တယ္။ ဒီထက္က်ဲရင္ေတာ႔ သုံးရာေလာက္ဆိုရင္ရျပီေနာ္ မီးမီး”
ဆရာမၾကီးက ကၽြန္မပုခုံးကို မသိမသာဆုပ္ထားေပးရင္း ကၽြန္မႏွင္႔တိုင္ပင္ျပီးေျပာသလိုလိုႏွင္႔ ေျပာလိုက္၏။
“ဟုတ္တယ္ဆရာၾကီး”
ကၽြန္မက မနည္းအသံမွန္ေအာင္ ထိန္းေျပာလိုက္ရ၏။
“ဟုတ္ ဒါဆိုမနက္ျဖန္အတြက္ စိတ္ခ်ျပီေနာဆရာမၾကီးေရ”
ဆရာၾကီးသည္ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ေက်ာင္းကိုတစ္ပတ္ပတ္ၾကည္႔ကာ စက္ဘီးကေလးႏွင္႔ ျမိဳ႔ကိုျပန္သြားေလ၏။
ထိုအခါမွဆရာမၾကီးက
“မီးမီး မင္းလဲမ်ားတယ္ထင္တယ္၊ သြားသြားအေပၚမွာအနားယူေခ်ေတာ႔”
“သမီးသိပ္မေသာက္ႏိုင္ပါဘူးဆရာမၾကီးရယ္၊မူးတာေတာ႔မူးတယ္”
ေျပာျပီး ကၽြန္မေလွကားဆီထြက္လာခ႔ဲ၏။ အယ္လ္ကိုေဟာေၾကာင္႔ ကၽြန္မ ေျခတုန္ ဒူးတုန္ ျဖစ္ရသည္ကို သတိျပဳမိျပီး သူမ်ားေတြေလာက္ ေသြးမဆိုးဟု ကိုယ္႔ကိုကိုယ္မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္၏။

ပထမဦးဆုံး ေလွကားထစ္ကိုတက္ရန္ ေျခေထာက္ေျမာက္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တက္ရန္ေလွကားထစ္သည္ေပ်ာက္ေနရာ ေျခေထာက္ျပန္ခ်ရန္ခက္ေန၏။ ခ်လိုက္ပါက လြဲသြားလ်င္ လဲမွာလည္းစိုးသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးသတိထားျပီး ေလွကားထစ္ျငိမ္မွ ကၽြန္မတက္လိုက္သည္။ သုံထစ္ေလာက္ကို အခ်ိန္နည္းနည္းပိုၾကာေသာ္လည္း ကၽြန္မတက္ႏိုင္ခဲ႔သည္ထင္၏။ ေလးထစ္ေျမာက္ကိုေတာ႔ မတက္ေတာ႔ဘဲ လက္ရမ္းကိုဆြဲကာ ေလးဘက္ကုန္းတက္ရသည္။ (အမွန္ေတာ႔ေလးဘက္ေထာက္ျပီး ေအာက္ဆင္းလာသည္ဟု ဆရာမၾကီးကအခိုင္အမာဆို၏။)။ ဒီေနာက္ ဘာမွမသိေတာ႔။ ဆရာမၾကီးႏွင္႔ ေဒၚႏွင္းရီျမက ေပြ႔ျပီးအေပၚတင္ကာ ရန္ကုန္သူေတြေဘး သိပ္ထားခဲ႔ရာ ညေနတြင္ ကၽြန္မေနာက္ဆုံးမွ အိပ္ရာကႏိုးသည္။

အိပ္ရာကႏိုးႏုိးျခင္း ေယာသူ၏ အရက္နာက်သံျပာအက္အက္ႏွင္႔
“ေခါင္ရည္ကလည္း မူးတာပဲေနာ္၊ ခုမွဒို႔ရြာကမစမ္းေျပာသလို ၾကက္သားဆုိတာ ၾကက္ၾကီးပါလားလို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနျပီ….ဟီးဟီး”
ဆိုေသာအသံကိုၾကားလိုက္ရေလသည္။
“အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပ”လို႔ ကၽြန္မလွမ္းေမးလိုက္ခ်င္ေပမဲ႔ ျပာအက္အက္ပင္မထြက္ႏိုင္ေသးေသာ ကၽြန္မအသံေၾကာင္႔....။

Read more...

စေန၊ တနဂၤေႏြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ...

မေန႔က ပါတီအျပန္ သူငယ္ခ်င္းက စေန၊တနဂၤေႏြဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲလို႔ စကားစလာေတာ့ ေစ်း၀ယ္သြားမယ္လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီမွာေတာ့ အဲဒီ weekend ကို shuumatsu (しゅうまつ) လို႔ေခၚၾကတယ္။ ေသာၾကာေန႔ေရာက္ရင္ shuumatsu မွာ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းက အၿမဲလိုလိုေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့လည္း ဘေလာ့ဂ္ လိုက္လည္ရင္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း စေန၊ တနဂၤေႏြကို ေပ်ာ္ေနၾကတာေတြ႔ရျပန္တယ္။ မခင္ဦးေမဆီမွာဆို ခ်စ္စရာပံုေလးေတြေတြ႔ရၿပီး ညီမေမမိုးဆိုရင္ သူ႔စီေဘာက္မွာ ေပ်ာ္ေနတာေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့သူ၊ ရံုးတက္ရတဲ့သူေတြအတြက္ တပတ္စာပင္ပန္းသမွ်ေတြကို စေန၊တနဂၤေႏြေရာက္မွ အပန္းေျဖႏိုင္တာကိုး။


ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္အျပည့္အ၀ရတဲ့ ဒီ ၂ ရက္မွာေတာ့ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးမွာ ေၾကာက္ၾကတာ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူးေလ။ ဒီရက္ေလးမွာပဲ တပတ္စာ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ေစ်း၀ယ္၊ မီးပူတိုက္ရတယ္။ မိသားစုရွိတဲ့သူဆိုရင္ ထမင္းလက္ဆံုစားႏိုုင္တဲ့ေန႔ေလးေတြပါ။ ကၽြန္မက ေသာၾကာေန႔ညေနဆို သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ တနဂၤေႏြညေရာက္လာရင္ ငိုခ်င္တယ္။ ဒီေန႔လည္း တပတ္စာ ေစ်း၀ယ္သြားမယ္စိတ္ကူးၿပီး အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ အ၀တ္ေလ်ွာ္ ဘာညာနဲ႔ ေန႔လည္မွ ေစ်း၀ယ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီပိတ္ရက္ေလးမွာ ဟင္းလည္း ဂရုတစိုက္ခ်က္စားျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေပးခ်က္ရမည့္ ဟင္းမ်ိဳးကို ဒီေန႔ေတြမွာခ်က္တယ္။ တပတ္စာ အသားေၾကာ္ထားခ်င္တယ္ဆိုလည္း ဒီေန႔မွာပဲ ေၾကာ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ဒီေန႔လိုတာေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ ဓါတ္ပံုေလးေတြ တင္လိုက္ပါတယ္။


ဒီလိုအဆင္သင့္ ထမင္းဗူးေလးေတြလည္း ၀ယ္လို႔ရတယ္။


Onigiri အတုံးေလးေတြလည္း ၀ယ္စားလို႔ရတယ္။


Tempura မ်ိဳးစုံလည္း ၀ယ္ၿပီး တစ္ခါတည္း တန္းစားလုိ႔ရပါတယ္။


ပုဇြန္ Tempura ကေတာ့ က်မအႀကိဳက္ဆုံးေပါ့။


အာလူးေတြ၊ၾကက္သြန္ေတြလည္း ၀ယ္ခဲ့တယ္။




အသားမ်ိဳးစုံပါ။


အိုအိရွိ sushi လည္း ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။

DAISO, 100 yen shop

အသီးအရြက္မ်ိဳးေစ့ေလးေတြ လိုခ်င္တာရယ္၊ တိုလီမိုလီေလးေတြပါ ၀ယ္ခ်င္ေတာ့ ယန္း ၁၀၀ ဆိုင္ကိုပါ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ယန္း၁၀၀ ဆိုင္က ပစၥည္းစံုလင္လွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းက ယန္း ၁၀၀ ထက္ေစ်းႀကီးတာရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းက ယန္း ၁၀၀ ထက္ေစ်းနည္းတာရယ္ရွိပါတယ္။ အားလံုးကို ပ်မ္းမ်ွထားလိုက္ၿပီး ဘာပစၥည္းယူယူ ယန္း၁၀၀ နဲ႔ေရာင္းလို႔ ဂ်ပန္မွာ ယန္း ၁၀၀ဆိုင္က စိတ္၀င္စားဖြယ္ေနရာတခုပါ။ အပ္ခ်ည္လံုး၊ အပ္၊ စာေရးကိရိယာ၊ ဆပ္ျပာမ်ိဳးစံုကအစ ဂ်ပန္လက္ေဆာင္ပစၥည္းေသးေသးေလးေတြပါ အမွတ္တရ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ အိမ္ရွင္မေတြအတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းလည္း စံုလင္လွတာမို႔ ေသးေသးမႊားမႊားလုိတာရွိရင္ မသြားမေနသြားရတဲ့ ယန္း ၁၀၀ ဆိုင္ေတြပါ။

တိုလီမိုလီထည့္စရာေလးေတြ။


ပန္းအိုး၊ေျမနဲ႔ မ်ိဳးေစ့ေတြ။


တိတ္၊စတစ္ကာမ်ိဳးစုံေတြ။


ပလက္စတစ္အသုံးအေဆာင္ခြက္ေတြ။


စာေရးကိရိယာေတြ။


ေစ်း၀ယ္ၿပီး အေမာေျပ အေအးေလးေသာက္သြားပါဦး။

အပ်င္းေျပ ပို႔စ္ဖတ္ရင္း ဘေလာ့ဂ္ေစ်းလည္း ၀ယ္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ စေန၊ တနဂၤေႏြေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

မဇနိ

Read more...