တံတားမ်ား

>> Friday, October 31, 2008


ဒီေန႔ bridge construction technology နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တိုက်ိဳမွာ seminar လုပ္တယ္။ seminar မစခင္မွာ Sumida river ထဲကို တံတားေတြဆရာက လိုက္ျပတယ္။ Sumida river က တိုက်ိဳကိုျဖတ္စီးေနၿပီး တံတားေပါင္း ၂၆ ခုျဖတ္ေဆာက္ထားတယ္။ Sumida river က တိုက်ိဳၿမိဳ႕ကို ၂၇ ကီလိုမီတာနီးပါး ျဖတ္စီးေနတာဆိုေတာ့ တံတားတစင္းနဲ႔တစင္းက (၁) ကီလိုမီတာျခားေလာက္ ရွိပါတယ္။ ရာသီဥတုက အံု႔မိႈင္းေနၿပီး အေတာ္ေအးလွတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြေတာ့ သိပ္မလွဘူး။ အမွတ္တရအျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္လိုက္တာပါ။ (က်ေနာ္ ဇနိ ဓာတ္ပုံဆိုင္မွာ ျပင္ထားတယ္။) ညဆိုရင္ ပိုလွတဲ့ rainbow bridge ကလည္း မိုးအံု႔ေနလို႔ မလွရွာဘူး။ suspension bridge၊ cable-stayed bridge၊ arch bridge၊ PC highway bridge အမ်ိဳးစံုေအာင္ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ပင္ပမ္းရက်ိဳးနပ္တယ္ေပါ့။






































အရင္ကတင္ဖူးတဲ့ ကမၻာမွာအရွည္ဆံုး suspension bridge ပံုလည္း ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ Akashikaikyo bridge ဟာ center span 1990 meters ရွိတဲ့ အရွည္ဆံုးႀကိဳးတံတားျဖစ္ပါတယ္။ Honshu-Shikoku island ကိုဆက္ထားတဲ့ တံတားႀကီးျဖစ္ၿပီး တံတားဆိုင္ရာ နည္းပညာေပါင္းစုစည္းေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ဆရာကေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။


Tatara bridge ကို Matsuyama ၿမိဳ႕ကေန သြားခဲ့တုန္းက ပံုပါ။ သူကေတာ့ 890 meters center span ရွိၿပီး ကမၻာ့အရွည္ဆံုး cable-stayed bridge အမ်ိဳးအစားျဖစ္ပါတယ္။


Yokohama Bay Bridge ကေတာ့ center span 460 meters ရွိၿပီး cable-stayed bridge ျဖစ္ပါတယ္။ Yokohama Port ကို အလွဆင္ထားတဲ့ တံတားတစင္းပါပဲ။


မဇနိ

Read more...

ေဂါတမဘုရားပြဲ

>> Wednesday, October 29, 2008


အညာေဒသ ေခ်ာင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ တလနီးပါးၾကာေအာင္ က်င္းပတဲ့ ဘုရားပြဲတခုရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးကို အလည္လာၾကတဲ့အခါ သီဟိုရ္ရွင္ဘုရားၿပီးရင္ ေဂါတမဘုရားကိုပါ ဆက္လက္ဘုရားဖူးသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ေဂါတမဘုရားပြဲေတာ္ကို ဝါဆိုလမွာက်င္းပလို႔ ဝါဆိုပြဲလို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ ဝါဆိုပြဲေတာ္ႀကီးဟာ အနီးဝန္းက်င္ရြာေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသက္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ေမြးရပ္ေျမကိုစြန္႔ခြာၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြ၊ ဝန္ထမ္းဆိုင္ရာေတြ အလုပ္မ်ားတဲ့ၾကားက အိမ္ကို အေရာက္ျပန္လာၾကတဲ့ပြဲေတာ္ႀကီးျဖစ္လုိ႔ပါ။


ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ နယုန္ပြဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ စဥ္႔အိုးသည္၊ အဝတ္အစားသည္ေတြ၊ မုန္႔သည္ေတြဟာ ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ ေဂါတမဘုရားေျခရင္း ေခ်ာင္းျပင္က်ယ္ႀကီးဆီ ေရႊးေျပာင္းၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အေဒၚေတြရွိတဲ့ရြာကို မေရာက္ျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ဝါဆိုပြဲေတာ့ ေသခ်ာေပါက္သြားတာပါ။ အကိုေတြလာေခၚတဲ့အခါ ဂါဝန္ေလးတထည္ကို လြယ္အိမ္မွာထည့္ၿပီး လိုက္သြားတတ္တယ္။ ရြာက ကေလးေတြအတြက္ သၾကားလံုးထုပ္၊ အေဒၚတို႔အတြက္ လက္ဖက္ထုပ္နဲ႔ အသက္ႀကီးတဲ့ အဘြားအရြယ္ေတြအတြက္ေတာ့ သဇင္ဘီစကြတ္တို႔ကို လက္ေဆာင္ယူသြားရတယ္။ အေမတို႔မသြားျဖစ္တဲ့အခါ ကၽြန္မက လက္ေဆာင္ေတြပါတဲ့ ျခင္းေတာင္းေလးရယ္ လြယ္အိိတ္ေလးရယ္နဲ႔ လိုက္သြားရတတ္တယ္။ ရြာေရာက္လို႔ လြယ္အိတ္ခ်ရင္ “ဒို႔အိမ္မွာ လြယ္အိတ္မခ်ိတ္ရဘူးေနာ္” လို႔ အကိုေတြက စပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးဆို ငိုေတာ့တာ။ ေနာက္မွ သူတို႔ေတြ ျပန္ေခ်ာ့ၾကတာပါ။ သူတို႔ရြာေတြမွာ ဧည့္သည္က လြယ္အိတ္လာခ်ိတ္ရင္ လြယ္အိတ္မျဖဳတ္မခ်င္း အဲဒီအိမ္က ထမင္းေကၽြးထားရတဲ့ အေလ့ေလးရွိတယ္။ ညဖက္ေရာက္ရင္ ကေလးေတြနဲ႔ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းေပေအာင္ ထုတ္ဆီးတိုးႀကတယ္။ အေဒၚက မနက္ပြဲသြားဖို႔ အိပ္ေတာ့လို႔ လိုက္ေခၚမွ ကေလးေတြကစားဝိုင္းသိမ္းေတာ့တာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူႀကီးအားလံုး အိပ္ႏွင့္ေနၿပီ။

ကၽြန္မတို႔က ဘႀကီးသိန္းလို႔ေခၚတဲ့ အေဒၚေယာက်္ားက ကားနဲ႔ခရီးထြက္ေနတာမ်ားပါတယ္။ အေဒၚနဲ႔တအိမ္ထဲေနေပမယ့္ စကားမေျပာၾကပါဘူး။ စကားသာမေျပာတာ ပြဲေတာ္ရက္ဆို ဘႀကီးကို အရက္၊ အျမည္းအစံုနဲ႔ လိုေလးေသးမရွိလုပ္ေပးတယ္။ ဘႀကီးကလည္း ဘုရင္တဆူလို အနားယူတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဘႀကီးနားကပ္ၿပီး သူ႔အျမည္းေတြစားရတယ္။ ဝက္သားမီးႃမိႈက္ကို အိေနေအာင္ႏွပ္ထားတဲ့ ထမင္းပြဲကလည္း ဘႀကီးအတြက္အဆင္သင့္ပါ။ သူ႔ခါးပံုစကာထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြကအမ်ားႀကီး။ အိတ္ေထာင္ႀကီးလည္း ေဖာင္းေနတတ္တယ္။ “ဘႀကီး“ လို႔ေခၚလိုက္ရင္ “ေဝး မုန္႔ဖိုးလား ေရာ့” လို႔ အၿမဲေပးတယ္။ ပြဲေတာ္သံုးဖို႔ဆိုၿပီး ဘႀကီးေပးတဲ့မုန္႔ဖိုးက အမ်ားႀကီးရေတာ့ သိပ္ခ်စ္တာ။ ဘႀကီးက ဝေတာ့ ေန႔ခင္းဖက္အိပ္တာကို ခလူး ခေလာနဲ႔ အိပ္ရင္ ကၽြန္မက တခြိခြိနဲ႔ အလိုလိုရယ္လို႔ အစ္မေတြက မ်က္လံုးျပဴးျပၾကတယ္။ သူတို႔က သူတို႔အေဖကို ေၾကာက္တာကိုး။ ဘုရားပြဲလာလည္ၾကတဲ့ ၿမိဳ႕က ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ရြာေလးက စည္ကားလွတယ္။ အေဒၚတို႔အိမ္ဆို အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ အျပည့္ပဲ။ ေစာင္ေတြတထပ္ႀကီးရွိေပမယ့္ လူမ်ားေတာ့ ဦးႏိုင္မွာ ေစာင္ရတာ။ ကၽြန္မလို ကစားမက္ေနရင္ ညက် ဘယ္နားသြားအိပ္ရမွန္းကို မသိ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မနက္ေစာေစာထရမွာဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ျမန္ျမန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါပဲ။

မနက္ (၂) နာရီေလာက္ဆို လူႀကီးေတြက ဆြမ္းထခ်က္ၾကၿပီ။ ရြာလယ္ဇရပ္မွာ ဒန္အိုးအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ဆြမ္း၊ ဟင္း စုၾကရတယ္။ လျပည့္ေန႔မွာ ဘုရားဆြမ္းသြားကပ္ၾကဖို႔ ရည္ရြယ္လုပ္တာပါ။ လျပည့္ေန႔ မနက္ (၄) နာရီဝန္းက်င္ဆိုရင္ေတာ့ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာ ကားတစီး၊ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ကားတစီးနဲ႔ လူေတြအံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အပ်ိဳအရြယ္မိန္းကေလး ေယာက်ာ္းေလးေတြက စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္၊ ေျခလ်င္သြားၾကၿပီး အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ ကားကိုဦးစားေပးပါတယ္။ ကားႏွစ္စီးကလည္း “တီ တီ ပြမ္ ပြမ္” အၿပိဳင္တီး လူစုေနတာ။ ကားခမေပးရပါဘူး ရြာက ကားပိုင္ေတြ ေစတနာအေလ်ာက္ လိုက္ပို႔ၾကတာပါ။ ကားဟြန္းသံၾကားလိုက္ရင္ အက်ီၤလဲေနရာက ထေျပးခ်င္ေနေတာ့တာ။ ေနရာဦးခ်င္လုိ႔ေလ။ တကယ္ေတာ့ ေနရာဦးလည္း မရပါဘူး အားလံုးမတ္တတ္ရပ္လိုက္ရတာ မလုိ႔ေလ။ ကားေတြထြက္သြားၿပီဆို ရြာထဲမွာ အသက္အေတာ္ႀကီးတဲ့သူေတြပဲ ပြဲျပန္ေတြေမွ်ာ္က်န္ခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ လမ္းခ်ိဳင့္ခြက္ရွိတဲ့ေနရာဆို “ဂ်ိမ္း ေဂ်ာင္း” နဲ႔ ကားႀကီးျမည္တဲ့အခါ “ေဝး ေဟး ေဟး” နဲ႔ ဆူညံသြားေအာင္ ေအာ္ၾကရတယ္။ တျခားရြာက လာတဲ့ ကားေတြနဲ႔ အၿပိဳင္လည္း ေမာင္းၾကတယ္။ ကၽြန္မအေဒၚတို႔ရြာေလးတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ဘုရားပတ္ဝန္းက်င္ေတြ အကုန္လာၾကတာပါ။

အသက္ေလးႀကီးလာတဲ့အခါ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတာ ပိုသေဘာက်မိပါတယ္။ (၁) နာရီလမ္းေလွ်ာက္သြားရေပမယ့္ မေမာပါဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ရြာေတြက ေသာက္ေရအိုးတရႊဲရႊဲ ေရမျပတ္ကုသိုလ္လုပ္ေနၾကတယ္။ ေရတြင္းနဲ႔ ေရခ်မ္းစင္ေတြက ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ ႀကံဳတဲ့သူက ေရခပ္ထည့္ကုသိုလ္ယူၾကတာပါ။ ထန္းပင္ေတြသိပ္ေပါတဲ့ အညာေဒသမွာ ထန္းလ်က္ကလည္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြ ေမႊးလွတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕မွာ အေဒၚတို႔ရြာက ထန္းလ်က္က နာမည္ႀကီးတယ္။ ထန္းလ်က္ျဖဴျဖဴေတြကို ထန္းေလွ်ာ္ေတာင္းႀကီးေတြနဲ႔ ေရခ်မ္းစင္ေဘးမွာ ပြဲသြားပြဲျပန္ေတြ စားသံုးႏိုင္တယ္။ ထန္းေတာေတြၾကားက မုန္႔ျပားသလက္၊ ဘယာေၾကာ္ဆိုင္တဲေလးေတြလည္း ရွိေတာ့ မက္မက္ေမာေမာ စားရတာ ေပ်ာ္စရာတမ်ိဳးပါ။ တဲထဲမွာ အေၾကာ္ေၾကာ္ေနၿပီး တဲေရွ႕တလင္းျဖဴျဖဴက စားပြဲပုေလးေတြ လူအျပည့္ပါပဲ။ မုန္႔ပ်ားသလက္ကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ပန္းကန္ေတြတန္းစီေနတာ။ မုန္႔ရလာရင္ အေၾကာ္ဒယ္ေဘးက ေျမအိုးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ ဆီကို ႀကိဳက္သေလာက္ခတ္ၿပီး ဆမ္းယူလာရံုပဲ။ စားပြဲမွာ ထိုင္မစားခ်င္ရင္ ျမက္ေတာထဲေျခပစ္လက္ပစ္နားရင္းလည္း စားလို႔ရတာပါပဲ။ မိုးျပဲဒယ္ႀကီးနဲ႔တည္ထားတဲ့ ေရေႏြးေတြကလည္း ျပတ္တယ္မရွိပါဘူး။

ဝါဆိုလဆိုေတာ့ လက္ယက္ေရတြင္းေလးေတြလည္း ပြဲေစ်းတန္းပတ္လည္ ေပါပါတယ္။ ေစ်းသည္ေတြနဲ႔ ပြဲက မင္းသားမင္းသမီးေတြပါမက်န္ လက္ယက္တြင္းက ေရကို ေသာက္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕က လာလည္ၾကသူေတြကေတာ့ လက္ယက္ေရတြင္းေလးကို သေဘာတက်ေငးေမာၾကရတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကတဲ့ ကိုေရႊေတာသားမ်ားကလည္း ေနကာမ်က္မွန္တကား၊ ေရမေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ ပုဆိုးနဲ႔ ရိႈးေပးၾကတာ အျပိဳင္အဆိုင္ေပါ့။ ရြာထဲမွာဆို ဝါဆိုလဆန္းပိုင္းကတည္းက ပြဲေတာ္အမွီ အိမ္ျပန္လာၾကသူေတြ တဖြဲဖြဲရွိတာ။ “ဘယ္သူ႔သားကေတာ့ ေငြတေသာင္းပါတယ္”တဲ့။ “ဟယ္ ဘယ္သူက ေရႊလက္စြပ္ႀကိးနဲ႔ေတာ့” ဆိုၿပီး ရြာဓေလ့အရ ပါလာတဲ့စာရင္း တရြာလံုးသိၾကတယ္။ အသားမဲမဲမွာ ဂ်င္းေရွာ႔ပင္ဝတ္ၿပီး ရိႈးအျပည့္ထုတ္တဲ့ ရြာသူမမေတြလည္း ရွိေသး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရြာသူကို တရြာသားက ပိုးၾက၊ ငမ္းၾကနဲ႔ သူတို႔ဓေလ့က ေပ်ာ္ေမြ႔စရာပါ။ တခ်ိဳ႕ ကာလသားေတြက မင္းသမီးနဲ႔နီးစပ္ခ်င္လို႔ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတာလဲ အလုအယက္။ ရြာက ရမ္းကုေဒါက္တာလူပ်ိဳႀကီးဆို မင္းသမီးျပန္သြားေတာ့ ေၾကြက်န္ေနခဲ့လို႔ “ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာေႂကြသီး” ဆိုတဲ့ နာမည္ ရခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြ ဘယ္အိမ္မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ၾကားရင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ညေနခင္းဆိုရင္ေတာ့ နီးစပ္တဲ့ရြာေတြမွာ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ စည္ကားေနေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္း ေတာဓေလ့သိရနဲ႔ ၿမိဳ႕နဲ႔ေတာရြာကို ဖလွယ္တဲ့ ပြဲေတာ္ေလးနဲ႔လည္း တူလွတယ္လို႔ စိတ္မွာထင္မိပါတယ္။

ပြဲေတာ္ကိုေရာက္ရင္ ဘုရားကို အရင္ဦးခ်ၾကတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းေတြေလွ်ာက္ၾက၊ ရဟတ္ေတြစီးၾကေပါ့။ ပူျပင္းလွတဲ့အညာေနရယ္ ေခ်ာင္းျပင္မွာခင္းတဲ့ပြဲေစ်းတန္းရယ္နဲ႔ ရြာသူအပ်ိဳေခ်ာေတြခမ်ာ ျဖဴရာမွညိဳ၊ ညိဳရာမွျပာၾကၿပီ။ မည္းျပာေနၾကတဲ့အပ်ိဳေတြကို မေခ်ာဘူးလို႔မ်ား သြားမေျပာေလနဲ႔။ သူတို႔ဆိုင္ရာပိုင္ရာမ်ားက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျပံဳးၿပံဳးႀကီးေတြ ရႈစားေနတာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ေနပူလို႔ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေနလည္း တေနကုန္ေအာင္ေတာ့ ပြဲေစ်းပတ္ၾကေသးတာ။ ညေနေစာင္းမွ ျပန္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ညပြဲပါၾကည့္ၾကတာကိုး။ ထန္းလ်က္နဲ႔ မုန္ဖတ္သာပါတဲ့ မုန္႔လက္ေဆာင္းသည္ဆိုတာ ဖန္ခြက္မေလာက္ေအာင္ ေရာင္းေကာင္းရွာတယ္။ ပြဲေစ်းပတ္လို႔ ပင္ပန္းရင္ ဘုရားေျခရင္းက ဇရပ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ရြာအလိုက္ စုရပ္ေလးေတြလုပ္ နားခိုၾကတယ္။ အဲဒီဇရပ္ဝိုင္းထဲမွာပဲ အသက္ႀကီးသူေတြ စိးပြားေရးလုပ္ၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္အိမ္က ထြက္တဲ့ အထည္ေလးေတြ ေစာင္ေလးေတြယူလာ၊ ကၽြန္းထဲကေစ်းသည္ေတြက ငရုတ္သီးေျခာက္၊ ေဆးရိုး၊ ေဆးရြက္ေတြယူလာၿပီး ေငြသားမပါ ပစၥည္းခ်င္း အလဲအလွယ္လုပ္ၾကတယ္။ ေရွးေခတ္ ခပ္ေစာေစာအခ်ိန္ေတြတုန္းကဆို အေဒၚတို႔ပြဲေစ်းသြားရင္ ေငြမပါဘူးတဲ့။ အထည္အလိပ္ေတြရြက္သြားၿပီး အျပန္မွာ အိမ္အတြက္လိုတဲ့ ငရုတ္၊ ေဆးရြက္၊ အဝတ္အစားေတြ ပါလာေတာ့တာလို႔ေျပာပါတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းက စဥ္႔အိုးသည္ကအစ ပစၥည္းခ်င္းလဲလွယ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ဖက္ကလာတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဆိုေတာ့ ရြာကထြက္တဲ့ ခ်ည္ၾကမ္းထည္၊ ခ်ည္ေစာင္၊ ခ်ည္သဘက္ေတြကို မက္ေမာၾကတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ေဆးရိုး၊ ေဆးရြက္ေတြဆိုတာ ကၽြန္းဖက္က ထြက္တာပါ။ ပြဲေစ်းကလဲလွယ္လာတဲ့ ေဆးရြက္ေတြကို ဖက္ေဆးလိပ္လုပ္ေသာက္ၾကတယ္။ စဥ္႔ထည္၊ ေျမထည္ပစၥည္းေတြက ၀ါဆိုလျပည့္ခါနီးေလ ေစ်းခ်ိဳေလပါပဲ။ ၀ါဆိုပြဲၿပီးရင္ တျခားကိုကူးဖို႔ ပြဲဆက္က ေ၀းေလေတာ့ ဒီပြဲမွ အကုန္ေရာင္းေတာ့တာ။ တခ်ိဳ႕ဆို မကုန္ရင္ ေခ်ာင္းျပင္မွာခ်န္ထားခဲ့လို႔ ပြဲၿပီးအရင္ ေျမထည္အကြဲအရွ၊ ေရာင္းမကုန္တာေတြေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြက ဘုရားပြဲမတိုင္ခင္ အေတာ္ခပ္လွမ္းလွမ္းကစၿပီး ခ်ည္ထည္ေတြ ရက္လုပ္ၿပီးစုထားတယ္။ ပြဲေစ်းမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ လဲယူရေအာင္လို႔တဲ့ေလ။ ကၽြန္မအစ္မကစက္ခ်ဳပ္ေတာ့ ဝါဆိုပြဲအမွီအထည္အပ္တာေတြ တပံုတပင္ပါ။ ကေလးလူႀကီးအားလံုး ပြဲသြားဝတ္ဖို႔ခ်ဳပ္ၾကတာ။ အစ္မက အပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ သ႕ူစက္ခ်ဳပ္ခေတြ စုထားတယ္။ ႏွစ္စဥ္ဝါဆိုပြဲရက္မွ စုဘူးေဖာက္တတ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို သူစုဘူးတခါေဖာက္ရင္ ေရႊအေတာ္မ်ားမ်ားဝယ္ႏိုင္တယ္တဲ့။ စက္ခ်ဳပ္သင္တဲ့သူေတြ အက်ီၤလာအပ္သူေတြနဲ႔ စည္ကားေနတဲ့အေဒၚတို႔အိမ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လဆန္း (၁၄) ရက္ကစၿပီး ဘယ္အထည္မွ မခ်ဳပ္ေပးေတာ့ပါဘူး။ သူက အပ်ိဳေခါင္းေဆာင္ဆိုေတာ့ ပြဲၾကည့္ဖို႔ ပြဲသြားဖုိ႔ စီစဥ္ေနရၿပီကိုး။ အက်ီၤေလာက္ပဲခ်ဳပ္ၿပီး လံုခ်ည္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ရက္ ခ်ည္ေခ်ာလံုခ်ည္ေလးေတြနဲ႔လည္း တမ်ိဳးေခ်ာတဲ့ အပ်ိဳေလးေတြပါ။

ဝါဆိုပြဲေတာ္ႀကီးမွာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြပါမက်န္ တခုတ္တရ စားေလ့ရွိတာက “လက္သုပ္”ပါ။ ကၽြန္မတို႔အညာဖက္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးကို ဟင္းရည္နဲ႔ဆို “အရည္ေဖ်ာ္”၊ မုန္႔ဖတ္သုပ္ကို “လက္သုပ္”လို႔ ေခၚၾကတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ “အရည္ေဖ်ာ္တပြဲေပးပါ” “လက္သုပ္ေလးေပးေနာ္” လို႔ မွာေနၾကတဲ့ အညာသူအညာသားေတြကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ဝါဆိုပြဲမွာ လက္သုပ္ဆိုင္ေတြ တတန္းသီးသန္႔ရွိတယ္။ နီးစပ္ရာရြာေတြက လာေရာင္းၾကတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕လည္း ကိုယ့္ရြာက အသုပ္ဆိုင္ကို အားေပးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စားေကာင္းတဲ့ နာမည္ရဆိုင္မွာ စားၾကတယ္။ နာမည္ရဆိုင္ေတြဆုိ ႏွစ္စဥ္ေစ်းဆိုင္လာေရာင္းတာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးရွိတယ္ဆိုပဲ။ လက္သုပ္ဆိုတာ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ကို ပဲဟင္းပ်စ္ပ်စ္ရယ္ ပဲမႈန္႔ရယ္ ဆီခ်က္ရယ္နဲ႔ သုပ္ထားတာပါ။ ဘာမွထူးထူးေထြေထြမပါေပမယ့္ ဘယ္လိုစားလို႔ေကာင္းမွန္းမသိေအာင္ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ နံနံပင္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ သံပုရာသီးစိပ္က လိုသေလာက္ထည့္စားေပါ့။ ၿမိဳ႕ကလူေတြဆိုရင္ ဝါဆိုပြဲကို လက္သုပ္သြားစားၾကေအာင္လို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ဝက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ကလည္း နာမည္ႀကီးသကိုး။ အဲဒီေဒသက ဝက္အူေခ်ာင္းနာမည္ႀကီးေတာ့ ပြဲျပန္ရင္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြ မေမ့ေအာင္ဝယ္သြားတတ္ၾကတယ္။ အဲ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြမွာ မုန္႔ဖတ္ျပင္ေနတဲ့သူေတြကိုေတာင္ မျမင္ရေအာင္ ဝက္အူေခ်ာင္းတြဲေတြ တြဲလြဲခ်ိတ္ဆြဲထားတာကလည္း ေဂါတမဘုရားပြဲမွာ အထင္ကရတခုျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ မုန္႔ဖတ္သုပ္ကို ဘယ္ခ်ိန္စားခ်င္စားခ်င္ ဝယ္စားႏိုင္တဲ့ ေစ်းဆိုင္ေတြရွိေပမယ့္ ပြဲခင္းက လက္သုပ္ကမွ သဲတရွပ္ရွပ္နဲ႔ အရသာပိုရွိတယ္လို႔ အစြဲေလးေတြရွိၾကေသးတာ။ ဝါဆိုလေလတေဖာင္ေဖာင္နဲ႔ ေခ်ာင္းျပင္မွာေရာင္းတဲ့ မုန္႔ဆိုင္ဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းသဲေလးေတြ ပါေပမေပါ့လို႔ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။

စတူဒီယိုခန္းလို႔ေခၚတဲ့ ဓါတ္ပံုဆိုင္ေတြကလည္း ေပါမ်ားလွတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြက စတိုင္လ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတာ။ ဝါဆိုပြဲမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လုိ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုထားၾကတယ္။ “အသားျဖဴျဖဴေလးျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ေပးေနာ္” လို႔ ေျပာလာၾကသူေတြကို “ဟာဗ်ာ အသားျဖဴတာေတာ့ မင္းသမီးခင္သန္းႏုေလးလိုပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာၾကတဲ့ ဆိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ လိုက္ဖက္ညီေနၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြက လွည္းနဲ႔ လာၾကတယ္။ လွည္းဝိုးႀကီးမွာ ရြာစုလိုက္လွည္းေတြစုၿပီး နားၾက၊ ပါလာတဲ့ထမင္းထုပ္ေတြ စားၾကနဲ႔ စည္ကားလွတယ္။ ရြာက အပ်ိဳလူပ်ိဳေတြအေနနဲ႔ ဘယ္ရြာက ဘယ္သူ႔သမီးကေတာ့ အေတာ္ေခ်ာတဲ့အေၾကာင္း၊ ဟိုေကာင္မေလးဆံပင္အေမာက္က ၿမိဳ႕မွာသြားလုပ္လာတဲ့အေၾကာင္း မေမာႏိုင္ေအာင္ ဖလွယ္တဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္တာေပါ့။ ရြာကိုေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ကာလသားေတြကလည္း သူတို႔ရြာသူကို လာပတ္တဲ့တျခားရြာသားကို ရန္တေစာင္ေစာင္နဲ႔ ဟန္ေရးျပေနတာေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။

အသက္ႀကီးပိုင္းေတြက ပါလာတဲ့ ဖက္ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း “မေတြ႕တာၾကာလွၿပီ”၊ “ညည္းက ဘယ္သူ႔သမီးေလးလဲ”၊ “မခ်စ္မယ္ႀကီး ေနေကာင္းရဲ႕လားေအ” နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးစပ္တဲ့အလုပ္ကို တျပံဳးျပံဳးနဲ႔လုပ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔အဘြားကေတာ့ “ဟဲ့ ငေက်း၊ ငေရး၊ ငေခြး လက္ဖက္အုပ္ပါတယ္ လာစားရင္း ေရေႏြးလာေသာက္အံုး” လို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း အဘိုးႀကီးညီအစ္ကိုကို ဖိတ္ေခၚတာ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးေနၾကပါ။ အဲဒီညီအစ္ကိုက အဘြားနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္မွာ ေဆြမ်ဳိးစပ္ျပလို႔ သိေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြ ညအိပ္ခါနီးရင္ “အဘြား ဟို ငေက်း၊ ငေရး ေနာက္ၿပီး ဘယ္သူရယ္” လို႔ သိသိႀကီး မသိေယာင္ေဆာင္ အဘြားရဲ႕ ပံုျပင္ေတြ ထြက္လာေအာင္ အစ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ တခါတေလ သိပ္အိပ္ခ်င္ေနတဲ့အခါမ်ဳိး၊ မနက္ မိုးမလင္းခင္ အိပ္ေကာင္းေနတုန္းမ်ဴိး အဘြားေဆြမ်ဳိးစပ္ရင္ေတာ့ “အဘြားရာ ဒါေတြသိၿပီးသားေတြ” လို႔ ျမန္ျမန္ေျပာျပစ္တတ္တယ္။

ဘုရားနားပိုနီးတဲ့ရြာေတြမွာ အုန္းေတာေတြ ကြမ္းျခံေတြလည္း ေပါမ်ားလွတယ္။ ကြမ္းျခံေတြစိမ္းညိဳၿပီး အလယ္မွာ ေရတြင္းက လက္တေဖာင္ေလာက္ အနက္ရွိတာ။ ေရတြင္းေဘးမွာ ေက်ာက္ျဖာနဲ႔ ေရကန္ဝိုင္းေလးေတြက တရြာလံုး ဘယ္သူမဆို ေရလာခ်ဳိးလို႔ရတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ဆို အတန္ငယ္လွမ္းတဲ့ရြာကလူေတြ၊ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ဝင္ေရာက္နားခိုရာ ေနရာေတြျဖစ္ေနတယ္။ ေရေအးေအးေလးခ်ဳိးၿပီး သနပ္ခါးေမႊးေမႊးေအးေအးေလးလည္း လိမ္းႏိုင္ဖုိ႔ ေက်ာက္ပ်ဥ္နဲ႔သနပ္ခါးတုံးလည္း ေရကန္ေဘးမွာ ထားေပးထားတယ္။ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးရင္ ေရေႏြးပြဲကလည္း အဆင္သင့္ပဲ။ ပဲစိမ္းငံုေစ့ျပဳတ္သုပ္က အေငြ႕ေလးတေထာင္းေထာင္း၊ အုန္းသီးဆံလည္းပါရဲ႕။ အုန္းသီးဆိုတာ အခိုင္လိုက္ခ်ဳိင္ထားတယ္။ အုန္းေရလည္း ႀကိဳက္တတ္ရင္ အဝေသာက္နိုင္တယ္။ အုန္းထန္းလ်က္၊ ႏွမ္းဖတ္ထန္းလ်က္၊ ေပါက္ေပါက္ထန္းလ်က္ဆိုတာ သိပ္စားေကာင္းတာ။ ေပါက္ေပါက္ထန္းလ်က္ဆိုလို႔ ေပါက္ေပါက္ကို ေယာနယ္ဖက္က ဝယ္ရတာပါ။ အကိုတို႔ကားျပန္လာရင္ ေယာဖက္က ေပါက္ေပါက္အိတ္ေတြပါလာတယ္။ ဝါဆိုပြဲနားနီးရင္ ဧည့္သည္ေတြတည္ဖို႔ အိမ္တိုင္းနီးပါး ေပါက္ေပါက္ထန္းလ်က္ခပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို အေဒၚတို႔အိမ္က ေပါက္ေပါက္အိတ္ေတြ ခဏခ်င္းကုန္သြားေရာ။ တခ်ိဳ႕ေတြက “ႀကီးေဒၚေရ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ေပါက္ေပါက္မရလိုက္လို႔ တျပည္စ ႏွစ္ျပည္စ ေဝပါအံုး” နဲ႔ လာလုပ္ရတာ။ အေဒၚလည္း အိမ္အတြက္ခ်န္ထားတာပါမက်န္ေအာင္ ေဝမွ်သံုးရေတာ့တာေပါ့။ ေပါက္ေပါက္ထန္းလ်က္ဆိုတာ လက္သီးဆုပ္ခပ္ႀကီးႀကီးေလာက္ရွိတယ္။ ထန္းေတာက ခတ္ၿပီးလာစဆို ပြပြေလးနဲ႔ စားလို႔ပိုေကာင္းပါတယ္။ ၿမိဳ႕က သားသမီးေတြျပန္ရင္ မိတ္ေဆြေတြျပန္ရင္ လက္ေဆာင္ထည့္ေပးဖို႔ ျခင္းျခားေတာင္းႀကီးနဲ႔ ထန္းလ်က္ေတြထည့္ထားရတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က ပူပူေႏြးေႏြးေပါက္ေပါက္ဆုပ္ဆို မနားတမ္းယူစားေနခဲ့တာ။ ေပါက္ေပါက္ထန္းလ်က္က ေလသလပ္ရင္ နည္းနည္းမာသြားလို႔ သိပ္စားမေကာင္းေတာ့ပါဘူး။

ပြဲေတာ္ကို (၁) နာရီေလာက္ သြားရတယ္ဆိုေပမယ့္ လမ္းတေလွ်ာက္ေခ်ာင္းျပင္မွာ တေမ့တေမာထိုင္နားၿပီးမွ သြားရတာပါ။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ပြဲျပန္ကေလးေတြရဲ႕ ေျမဂ်ဳိးရုပ္မႈတ္သံေတြက တဝီဝီနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕အျပန္မွာေတာ့ ထန္းလ်က္မ်ိဳးစံု၊ အုန္းသီး၊ သေဘၤာသီး၊ သနပ္ခါးစတာေတြကို မႏိုင္မနင္းသယ္ေပေတာ့။ “ေဂါတမဘုရားႀကီးသို႔” ဆိုတဲ့ မုဂ္ဦးကို လက္ျပ၊ ေဂါတမေခ်ာင္းကို ေငးေမာၿပီး ေနာင္ႏွစ္လည္း လာအံုးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔က လူတိုင္းရင္ထဲ ကပ္ပါလာခဲ့ေတာ့တယ္။

မဇနိ

Read more...

လက္ဖက္ႏွပ္

>> Tuesday, October 28, 2008


မဇနိတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ေတြ အိမ္ကေရာက္လာေတာ့ ၾကာရွည္ခံေအာင္ ျပဳရျပင္ရပါတယ္။ ျပဳၿပီးျပင္ၿပီးသား ပုံေတြကို က်ေနာ္က စာေရးၿပီးတင္လိုက္တာပါ။ လက္ဖက္ေလးေတြက အညႊန္႕ေလးေတြ မပ်က္ေအာင္ ႏွပ္ရတာပါတဲ့။

ကဲ က်ေနာ္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ သူက ေရးဆိုလို႔ေရးတာ အဆင္မေျပေတာ့ သူ႔ (မဇနိ)ပဲ ဆက္အေရးခိုင္းလိုက္ေတာ့တယ္။


လက္ဖက္သားကို ညက္ေနေအာင္ႏွပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအေမကေတာ့ အရြက္ပ်က္ရင္ မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေထာင္းရတာလည္း သက္သာေအာင္ အေမႏွပ္သလိုေလး ႏွပ္ထားတာပါ။ လက္ဖက္ကို ေရေဆး၊ ေရညွစ္လို္က္ၿပီး ဆား၊ သံပုရာရည္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴရယ္ နယ္လိုက္ၿပီး ဆီပါထည့္လိုက္တယ္။ ဖန္ပုလင္းထဲမွာ ဆီမ်ားမ်ားေလာင္းၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားလိုက္ရင္ အၾကာစားလို႔ရတာပါပဲ။

ဒါကေတာ့ စားခ်င္တဲ့အခါမွ ပုလင္းထဲက လိုသေလာက္ေလးခြဲၿပီး ခ်ဥ္ငံစပ္သုပ္လိုက္တာပါ။ ပဲေၾကာ္ေလးရွိတုန္း ဒါမ်ိဳးသုပ္စားရတာ။ မဟုတ္ရင္ လက္ဖက္ႏွပ္ေလးပဲ ျဖစ္သလိုစားရတာမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေနရင္ေတာ့ မထူးဆန္း၊ မရွားပါးတဲ့အရာေတြပါ။



ခ်င္းႀကိဳက္တတ္တဲ့ကၽြန္မက လက္ဖက္သားထဲကို ခ်င္းလွီးထည့္ၿပီး တပုလင္းႏွပ္လိုက္ေသးတယ္။ ခ်င္းႀကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေမႊးတယ္ေပါ့။

ေစာေစာကေျပာသလို ခ်င္းႀကိဳက္ေတာ့ ဒီမွာ ခ်င္းေပါက္မေတြ႔တဲ့အခါ စိတ္ကူးတည့္သလို ခ်င္းတက္မ်ားမ်ား ၀ယ္ထားလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုလဲ အပပ္စိုက္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဟင္းခ်က္တဲ့အထဲထည့္။ တခါတေလေတာ့ ပါးပါးလွီးၿပီး သုပ္စားပါတယ္။ အိမ္မွာဆို အေမက ကၽြန္မအတြက္ ခ်င္းေပါက္မျပတ္ေအာင္ ၀ယ္ထားေပးရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္စားရင္ ခ်င္းခ်ဥ္ေလးနဲ႔ တို႔စားရတာ သိပ္ႀကိဳက္တာပါ။ ဆိုင္ကလည္း ခ်င္းေစ်းႀကီးလို႔လားမသိ ပန္းကန္ေပါက္စေလးနဲ႔ နည္းနည္းေလးေပးတယ္။ “ကိုဇနိ ခ်င္းေတာင္းေပးေနာ္” လို႔ေျပာရင္ ေတာင္းေပးရွာတယ္။ တခါက ႏွစ္ခါျဖစ္လာရင္ သူလည္းရွက္ရွာတယ္ထင္ပါရဲ႕ “ခ်င္းကို အဲေလာက္ႀကိဳက္သလား” လို႔ ေမးဖူးတယ္။ ကဲ ဒါနဲ႔ပဲ ခ်င္းလွီးၿပီး ပဲမႈန္႔အက်က္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေလးနဲ႔သုပ္စားလိုက္ေတာ့ အာသာေျပသြားတယ္ဆိုရမယ္။


မဇနိ

Read more...

Red Square

>> Monday, October 27, 2008

မေန႔က ညေန ကိစၥရွိလို႔ ရင္ျပင္နီဖက္ကို ေရာက္လို႔ ရိုက္ခဲ့တာပါ။
ရိုးရိုးကင္မရာနဲ႕ ရိုက္ထားတာပါ။
ကင္မရာက မေကာင္းသလို၊ ဓာတ္ပုံပညာလည္း မပါပါဘူး။
ရင္ျပင္နီဖက္ကို ညဖက္ပုံေတြ အေနနဲ႔ အမွတ္တရတင္တာပါ။
ေမွာင္တူးေနလို႔ ဓာတ္ပုံဆိုင္(ဖိုတိုေရွာ့)နဲ႔ေတာ့ ျပင္ထားတယ္။





Read more...

တစ္ဝါကၽြတ္ခ်ိန္

>> Saturday, October 25, 2008


ပထမပိုင္း

….ျမခက္ကေတာ႔ ခုခ်ိန္မွာ သူ႔ခ်စ္သူ ကိုကိုေလးတို႔ အိမ္က သစ္ခ်ိဳပင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေနမလား မသိဟု အေတြးက ေရာက္လိုက္ေသးသည္ ဟ ဟ။…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔အမ်ိဳးတစ္သိုက္၏ ယခုတေလာ အေတြးတြင္ ျမခက္ကေတာ႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနေပမည္။




အဖူးေတြေဝေနေသာ ေဟာ္လိုသစၥာပန္း မ်ားမွာ ေရတြင္းဘက္ဆီသြားေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ယိမ္းႏြဲ႔လ်က္။ စင္ထိုးထားေသာ ထားဝယ္မိႈင္းျခံဳၾကီးေအာက္ရွိ ခုံတန္းေပၚတြင္ ကၽြန္မ အရင္ထိုင္ရင္း လွလွပပ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ျမခက္ကို ေငးၾကည္႔ေနမိသည္။ ျမခက္သည္ ေဖေဖ႔အစ္မကေမြးေသာ ကၽြန္မ၏တစ္ဝမ္းကြဲ အစ္မျဖစ္သည္။အစ္မဆိုေသာ္လည္း ႏွစ္လေလာက္သာ ကၽြန္မထက္ၾကီးရာ မမေတြ ဘာေတြ မေခၚပဲ ျမခက္သာေခၚသည္။ အပ်ိဳျဖစ္လာေတာ႔ ျမခက္က ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ အခ်ိဳးအစားက်က်ႏွင္႔ လွပေခ်ာေမာသည္။ မဟာဆန္ေသာ သူ႔အလွသည္ ကိုကိုေလးကိုသာမက ကၽြန္မတို႔ရြာသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ညိွဳ႔ယူဖမ္းစားခဲ႔ေလသည္။
ဒီတစ္ဝါကၽြတ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ျမခက္ကို ဖမ္း၍ စားေတာ႔မည္႔ ျမိဳ႔ကလူၾကီး ေပၚလာခဲ႔ေခ်ျပီ။

ခုံတန္းတစ္ဘက္တြင္ ျမခက္က ညင္သာစြာထိုင္၏။
“ နင္နဲ႔ ကိုကိုေလး ခ်စ္သူျဖစ္ေနၾကျပီလား ဟင္ ျမခက္”
“အင္း” ဟုျမခက္ကမပြင္႔တပြင္႔ ေျဖ၏။
“ဒါဆို နင္႔ကို ျမိဳ႔က ကိုဝင္းေဇာ္တို႔ မိဘေတြ စကားေၾကာင္းတာေရာ သူသိလား ”
“အင္း”
“သူ ဘာေျပာလဲ”
“ျမခက္သေဘာ တဲ႔”
“ အင္း ဒါဆိုနင္ကေရာ ဘယ္လိုသေဘာရွိလဲ ဘယ္လိုေျပာလိုက္လဲ”
“ ငါက ….ငါကေလ ကၽြန္မမိဘေတြကို လာျမန္းပါလို႔ မၾကီးေရႊၾကည္နဲ႔ ေျပာခိုင္းေတာ႔ သူက အစီအစဥ္မရွိေသးဘူးတဲ႔ ”
“ကဲ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ႔ လူလဲ ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”
စိတ္တိုရ၏။
စကားအဆုံးတြင္ ျမခက္၏ ရိႈက္သံကို ၾကားရ၏။ အင္း ေမေမေျပာသည္႔ အတိုင္းပါပဲလား…မလြယ္ပါလား။ “ျမခက္ ေကာင္ေလးက မယူခ်င္ေသးဘူး ေျပာတယ္တဲ႔။ သ႔ူမွာ ယူဖို႔အစီအစီအစဥ္ မရွိပါဘူးလို႔ ရြာထဲမွာ သတင္းထြက္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးမေျပာပဲ ရြာထဲက ဘယ္ေျပာေနၾကမလဲ။ဒါဆို မယူခ်င္ပဲနဲ႔ ဘာလို႔ ရီးစားထားရတာလဲ ခက္ပါတယ္ တာတာရယ္..ျမခက္တစ္ေယာက္အတြက္ ရင္ေလးရတယ္..”
ဟု မနက္ေစာေစာကပဲ ေမေမေျပာေနေသးသည္။
“ ငါ သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ သူပါးစပ္ကေျပာတဲ႔ အသံကို ၾကားျပီးရင္ သူ႔ကို ငါေမ႔ပစ္ႏိုင္တယ္။ ခုက ငါ႔စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုနာေနတာပဲ ရွိတယ္။ ေမ႔ဖို႔ ခက္လိမ္႔မယ္”
ျမခက္က ကၽြန္မႏွင္႔ ခုံတန္းတစ္ခုထဲ ထိုင္ေနေသာ္လည္း အေဝးကလူကို လွမ္းေျပာေနသလို ဆိုေလ၏။

ျမခက္အေနႏွင္႔ က်လည္း ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္ပါသည္။
ျမခက္သည္ သူခ်စ္ရသူ၏ သစ္စိမ္းခ်ိဳးစကားကို နားႏွင္႔ဆတ္ဆတ္ၾကားကာမွ မ်က္ေရတို႔ ေသြ႔ေျခာက္သြားေပလိမ္႔မည္။ ထို႔အတူ အခ်စ္၏ ပူေလာင္ ခါးသီးမႈ႔ေတြကိုလည္း ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ သယ္ေဆာင္ သြားေတာ႔မည္ မဟုတ္။
ကိုကိုေလးႏွင္႔ မေတြ႔ျဖစ္ပဲ တစ္ဆင္႔စကားၾကားယုံႏွင္႔ လူၾကီးေတြစီစဥ္သလို လုိုက္နာခဲ႔ေသာ္ …သူ႔၏ ဘဝအေပၚ ခံယူပုံသည္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
အတန္ၾကာေအာင္ အေတြးကိုယ္စီႏွင္႔ ျငိမ္သက္ေနၾကျပီးေနာက္…ကၽြန္မကပင္
“နင္တို႔ ဘယ္မွာေတြ႔ေနၾကလဲ ။ဒီညခ်ိန္းလိုက္ ။မမကို ငါနားလည္ေအာင္ေျပာေပးမယ္။ နင္ အျပတ္ေမးေတာ႔ ၊တသက္လုံးေပါင္းဖို႔ ခ်စ္တာဆို လူၾကီးေတြနဲ႔ လာေတာင္းလို႔ ၊ဒါကို သေဘာမတူရင္ေတာ႔ နင္သူ႔ကို ျပတ္သားရေတာ႔မယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ နင္႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ အေရးၾကီးတာေနာ္ ျမခက္ ငါတို႔မိန္းကေလးေတြ ဆိုတာ အိမ္ေထာင္က်စကေန ေသတဲ႔ထိ နစ္နာတဲ႔ ဘက္ကခ်ည္းပဲတဲ႔ ငါ နင္စိတ္ဆင္းရဲတာကို မၾကည္႔ခ်င္ဘူး”
ကၽြန္မ ေလယူေလသိမ္း မွန္မွန္ႏွင္႔ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေျပာလိုက္၏။
ျမခက္ကိုမၾကည္႔ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း
“နင္တို႔ခ်ိန္းတဲ႔ ေနရာကို ဒီည ငါလဲလိုက္မယ္ေနာ္။ နင႔္လူကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ႔ ငါမမကို သြားကူ ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ႔မယ္”
ျမခက္၏ ငိုရိႈက္သံကို ကၽြန္မ မၾကားရက္စြာ ျမန္ျမန္ပဲ ထြက္လာခဲ႔မိသည္။ ဒီကိုကိုေလးသည္ ျမခက္ကို လပ္ထပ္ေပါင္းသင္းဖို႔ မရည္ရြယ္ပဲ ဘာလို႔မ်ား ခ်စ္သူေတာ္ခြင္႔ လိုခ်င္ခဲ႔ပါလိမ္႔။မီးဖိုဆီ လာရာလမ္းမွာေတာ႔ သစ္ပင္ခ်ဳံႏြယ္တို႔မွာ စိမ္းေတာက္လ်က္။

မမႏြဲ႔က မီးဖိုအနီးတြင္ တျဖစ္ျဖစ္ျမည္ေနေသာ ငါးခ်ဥ္ေၾကာ္ဒယ္အိုးတြင္ ၾကက္သြန္ျဖဴေထာင္းကို ထည္႔ျပီးေမႊ လ်က္ရွိ၏။
ကၽြန္မဝင္လာသည္ကို လွည္႔မၾကည္႔ပဲႏွင္႔
“ျမခက္ ေကာင္ေလးက မယူခ်င္ေသးဘူးလို႔ သတင္းထြက္ေနတယ္။ မမႏြဲ႔အေနနဲ႔ေတာ႔ ျမခက္ကို ခ်စ္သူနဲ႔သာ ေပါင္းရေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ခ်စ္တဲ႔သူက ကိုယ္႔ကိုမလိုလားဘူး ဆိုတဲ႔အခါ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမလဲ တာတာရယ္” ဟု ေရရြတ္သံလိုလို ဆိုေနေလ၏။
ကၽြန္မက ခုံပုေလးေပၚထိုင္ရင္း ထမင္းစား စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ ကန္စြန္းရြက္စည္း တစ္စည္းကို ႏွီးၾကိဳးေျဖျပီး သင္ေနလိုက္သည္။ ညကိစၥမမကို ဘယ္လိုေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ အၾကံထုတ္ရမည္။
“မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ကိစၥက ပိုေတာင္မလြယ္ေသး။ ကိုယ္က ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳလို႔ ရတာလဲမဟုတ္။ တစ္ဖက္က မယူႏိုင္ေသးဘူး ေျပာရင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး”
“ဒါဆို ျမခက္က ေဒၚေဒၚၾကီးတို႔ ေပးစားမဲ႔လူကိုပဲ ယူရေတာ႔မွာေပါ႔ေနာ္…။ကၽြန္မဒီလို စဥ္းစားမိတယ္ မမ။ ေကာင္းမလားေတာ႔မသိဘူး ၊ခုကိုကိုေလးက မယူႏိုင္ဘူးေျပာတာ အမွန္ေပမဲ႔ ျမခက္က ရြာထဲကတစ္ဆင္႔ ၾကားရတာမို႔ ယုံခ်င္မွလဲ ယုံမယ္ ။ သူကိုကိုေလးနဲ႔ ေတြ႔ျပီး အျပတ္ေမးသင္႔တယ္။ ကိုကိုေလးဆီက မယူႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ႔ စကားကို ျမခက္ၾကားရင္ သံေယာဇဥ္ျပတ္သြားမယ္။ ပူေဆြးေနစရာလဲ မလိုေတာ႔ဘူး ။သူ႔ထက္သာတဲ႔လူနဲ႔ ယူျပလိုက္ရုံပဲ။ ”
မမႏြဲ႔က မီးေသြးဖိုကို မီးေသြးထပ္ျဖည္႔ရင္း
“အင္း ဒါလဲ နည္းလမ္းေကာင္း တစ္မ်ိဳးပဲ ”ပဲဟု ကၽြန္မကို ေထာက္ခံေလသည္။
“ျမခက္ အိမ္ျပန္သြားရင္ ကိုကိုေလးနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ကိိစၥ မလြယ္ေတာ႔ဘူးမမ။ သူ႔အေဖက ရြာထဲက စကားနဲ႔တင္ ျမခက္ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနလွျပီ။အဲဒီေတာ႔ ဒီည သူတို႔ကိုခိ်န္းခိုင္းျပီး ေဆြးေႏြးခိုင္းလိုက္ရင္ေရာ မေကာင္းဘူးလား မမ။ မမက လူၾကီးဆိုေတာ႔ မမဆုံးျဖတ္ေပးတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ္”
“ ဟဲ႔ အိုေအ ျဖစ္ပါ႔မလား တာတာရယ္ ၊မမက မ်က္ေရဆိုျမင္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ မိျမခက္ ေတြ႔ျပီးျပန္လာရင္ ငိုေနဦးမွာကို မၾကည္႔ရက္ပါဘူး၊ ကြဲခန္း လြမ္းခန္းဆို ရုပ္ရွင္ေတာင္မၾကည္႔ခ်င္တာ၊ မျဖစ္ပါဘူးေအ…”
“ဗ်ာ မမကလဲ ခုေခတ္က ျပတ္ၾကျပီဆိုရင္ ငိုတဲ႔ေခတ္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးမမရဲ႔ ၊သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း လုပ္တဲ႔ေခတ္။ ၾကည္႔ေန ျမခက္မငိုတဲ႔ အျပင္ စိတ္ဓာတ္ေတြေတာင္ ပိုမာလာဦးမွာ၊ မေတြ႔ျဖစ္ၾကရင္သာ မဂၤလာပြဲမွာ ငိုေနရင္ လူၾကားမေကာင္းျဖစ္ကုန္မယ္”
“ဒါဆိုလဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္သြားေအာင္ သူတို႔ကိုေပးေတြ႔လိုက္ၾကတာ ေကာင္းပါတယ္။ ျမခက္ကို သမီးေျပာလိုက္ ေနာက္ေဖးျခံထဲမွာပဲ ေခၚေတြ႔ပေစ..၊ ”
…အိုေကျပီ။ မမႏြဲ႔၏ ခြင္႔ျပဳခ်က္သည္ အဓိကက်သည္။

ညေနစာကို ကၽြန္မတို႔ တူအရီးသုံးေယာက္ ဝိုင္းဖြဲ႔၍ စားၾကသည္။ ဟင္းေတြက အားလုံးအၾကိဳက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း…….ျမခက္ကေတာ႔ ပဲဟင္းအေရကိုသာ မၾကာမၾကာေသာက္ေလ၏။ ရင္နာကာ ထမင္းမမ်ိဳႏိုင္ျဖစ္၍ ပဲဟင္းႏွင္႔ေမွ်ာခ်ရသည္ကို ကၽြန္မက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ကၽြန္မက ျမခက္ စားခ်င္လာေအာင္ အားရပါးရ (စားေကာင္းခ်င္ဟန္ေဆာင္ကာ) မ်ားမ်ား စားျပရသည္။ မမႏြဲ႔ကေတာ႔ တူမႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ သမာသမတ္က်ေအာင္ စားျပရွာေလ၏။ မိန္းမတို႔တြင္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ညွာတာ စာနာတတ္ေသာ မြန္ျမတ္သည္႔ ႏွလုံးသားက ေမြးရာပါျဖစ္ေပလိမ္႔မည္ ။

ထိုညတြင္ ျမခက္သည္ မမႏြဲ႕၏ ခြင္႔ျပဳခ်က္အရ ကၽြန္မတို႔ျခံဝင္းတြင္ ကိုကိုေလးႏွင္႔ ေတြ႔ရေလ၏။ ေရွာက္ပန္းသီးပင္ေတြ ရွိသည္႔ ျခံေတာင္ပိုင္းတြင္ ေတြ႔၍ ကၽြန္မႏွင္႔ မမက အိမ္ေနာက္ေဖး အုတ္ေလွကားထစ္ေတြေပၚက ထိုင္ေစာင္႔ၾက၏။ ဝါကၽြတ္ျပီျဖစ္၍ တိမ္ကင္းစင္ေသာ ေကာင္းကင္သည္ လမင္းကို ျပည္႔ျပည္႔ဝဝ မျမင္ရေသာ္လည္း ၾကည္စင္လ်က္ရွိ၏။
ကၽြန္မက မမႏြဲ႔ပ်င္းေနမည္စိုး၍ တစ္ပိုင္းတစ္စသာရေသာ
လမင္းဝင္းဝင္းပပ သာေသာခါ ညခ်မ္းမွာ မိုးထက္သို႔ ေမွ်ာ္ကာေမွ်ာ္ကာ ခင္ခင္ မင္မင္ ျပံဳးၾကည္႔ကာ ..စေသာသီခ်င္းကို ဆိုျပသည္။
မမႏြဲ႔ကေတာ႔ ျမခက္ ငိုျပီးျပန္လာမွာကိုပဲ စိုးရီမ္သည္ ဟု တဖြဖြဆိုေန၏။
ကၽြန္မကေတာ႔ ျပတ္သားမွန္ကန္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင္႔ ေက်နပ္ေနသည္႔ ဟန္ကေလးႏွင္႔ လွမ္းလာမည္႔ ျမခက္ပုံစံကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။
ထိုသို႔ ကၽြန္မတို႔ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္မွာ အဘယ္မွ် ၾကာသြားသနည္း ဆိုေသာ္ ….
ဗူးစင္ေပၚ အိပ္တန္းတက္ေသာ ၾကက္ဖၾကီး ထတြန္လိုက္မွ
“ဟဲ႔ တာတာ ဘယ္နွစ္နာရီလဲ နာရီသြားၾကည္႔စမ္း ” မမႏြဲ႔သည္ ကဗ်ာကယာဆိုေလ၏။
ထိုင္တာၾကာလ်င္ ေျခေထာက္ေတြ ထုံက်င္တတ္ေသာ အက်င္႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မသည္ ေထာ႔က်ိဳး ေထာ႔က်ိဳးႏွင္႔ အိမ္ထဲကို နာရီသြားၾကည္႔ရ၏။ ၁၂ နာရီထိုးေပျပီ။
“ မမေရ ၁၂ ေတာင္ထိုးျပီ ျမခက္ျပန္မလာေသးဘူး ၊ကၽြန္မ လိုက္သြားၾကည္႔ဦးမယ္”
ကၽြန္မ မမကို ေျပာလဲေျပာ ျခံထဲဲကိုလည္း ဝုန္းဒိုင္း ေျပးဆင္းခဲ႔မိသည္။
ေရွာက္ပန္းပင္ေတြ ဘက္တြင္ ျမခက္တို႔ကို မေတြ႔ရေတာ႔ေခ်။ ဘယ္ေနရာမ်ား သြားထိုင္ၾကသလဲ ေတြးကာ ရွာမည္လုပ္ေတာ႔
“ျမခက္ကို ကိုကိုေလး ခိုးေျပးသြားျပီ။ဘယ္မွာ ရွာေတြ႔ပါေတာ႔မလဲ တာတာရယ္ ”ဟူေသာ မမႏြဲ႔၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။
ဟင္…….ကိုကိုေလးပဲ ျမခက္ကို မယူႏိုင္ဘူးေျပာျပီးေတာ႔…

“ေၾသာ္ တာတာရယ္ သူဒီလိုမွမေျပာရင္ ျမခက္နဲ႔ ခုလိုေတြ႔ခြင္႔ ဘယ္ရေတာ႔မလဲ ”

ဟင္ ဒါဆို ျမခက္ကို ကိုကိုေလး ခိုးေျပးမွာ မမႏြဲ႔ သိတယ္ေပါ႔…..

ထို႔ေၾကာင္႔ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္...တစ္ဝါကၽြတ္ခ်ိန္တိုင္း သမီးရီးစားစုံတြဲမ်ား၏ အေျပာတစ္မ်ိဳး အလုပ္တစ္မ်ိဳးကို သတိရမိသလို အပ်ိဳၾကီးမ်ား၏ စာနာတတ္ေသာ ႏွလုံးသားကိုလည္း နားလည္ ေအာက္ေမ႔ သတိရမိေလသည္။


Read more...

ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္

>> Friday, October 24, 2008





မေန႔ညက ေပါက္ဆီမွာ မမႏုစံက ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္ သိပ္မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာသြားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပီး ဒီေန႔ ပံုေလးတင္လိုက္အံုးမယ္။ တကယ္က စားၾကည့္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပါ။ ၾကက္ဟင္းခါးသီးကို မခါးေအာင္ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔ေတြနဲ႔ ေၾကာ္ၾကတယ္။ အေဆာင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေၾကာ္တာကို သြားသတိရမိတယ္။ ဒယ္အိုးႀကီးထဲ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေတြထည့္ၿပီး ခါးလို႔ သၾကားေတြပါ ထည့္ေၾကာ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ခါးခ်ိဳႀကီးျဖစ္သြားေရာ။
ကၽြန္မကေတာ့ ၾကက္ဟင္းခါးသီးကို ပါးပါးလွီး ဆားနဲ႔ေသခ်ာနယ္ ေရေဆးလိုက္တယ္။
ေရေျပာင္ေအာင္ညွစ္ၿပီး လိုအပ္တဲ့အစာေတြ ျပင္ဆင္လိုက္ပါတယ္။
ေျမပဲဆံကိုေထာင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴႏႊာ၊ ငရုတ္သီးမႈန္႔နဲ႔ ပုဇြန္ေျခာက္ေလးကို အဆင္သင့္လုပ္ထားလိုက္တယ္။
ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ငါးပိေလးဆီသတ္ ေျမပဲဆံပါထည့္ထားလိုက္ၿပီး ငရုတ္သီးမႈန႔္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ပါလိုသေလာက္ ထည့္ေမႊထားပါတယ္။

ေရစစ္ထားတဲ့ ၾကက္ဟင္းခါးသီးကိုထည့္ ဆားေလးပါထည့္ၿပီး ေသခ်ာေမႊေၾကာ္ပါတယ္။ ငါးပိေတြ အစာေတြ ၾကက္ဟင္းခါးသီးထဲ ၀င္သြားရင္ ခါးတဲ့အရသာ သက္သာေစပါတယ္။ အခ်ိဳမႈန္႔မသံုးတဲ့အတြက္ ခ်ိဳကလီႀကီး မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေျမပဲဆံနဲ႔ ပုဇြန္ေျခာက္က စိမ့္စိမ့္ေလးနဲ႔ စားလို႔ေကာင္းသြားေရာ။ ဆီျပန္ျပန္နဲ႔ ေျခာက္ေျခာက္ေလးေနတဲ့အခါ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေၾကာ္တခြက္ကို ေလြးလို႔ရပါၿပီ။

မဇနိ

Read more...

  © Blogger templates Shiny by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP