တစ္ဝါကၽြတ္ခ်ိန္

ကရက္မက္ပန္းနံ႔တို႔ျဖင္႔ လႊမ္းျခဳံထားေသာ မမႏြဲ႔၏ အပ်ိဳခန္းမွာ ေမႊးပ်ံ႔လ်က္။ စားပြဲတင္နာရီမွ နာရီစည္းခ်က္သံသည္ မမႏြဲ႔၏အသံလို အနိမ္႔အျမင္႔မရွိပဲ တစ္ေျဖာင္႔တည္းၾကားေနရ၏။ အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ မည္သူ႔ကိုမွ် ငဲ႔ကြက္ထည္႔တြက္တတ္သူ မဟုတ္တာကို ကၽြန္မက နားလည္သူမို႔ စားပြဲတင္နာရီမွ ဓာတ္ခဲကို မမႏြဲ႔အလစ္တြင္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။
“ကုမၼာရီရြယ္၊ အငယ္ကာလ၊မိဘေစာင္႔ေရွာက္ ရြယ္ေရာက္အိမ္ရွင္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကင္ေသာ္ လင္လ်င္မကင္း ေစာင္႔ၾကလ်င္း၏။ အိုမင္းတုံျငား သားတို႔ေစာင္႔ၾက မိန္းမတို႔ခ်ည္း၊ကိုယ္ထီးဘယ္ခါ ၊မတည္ရာဘူး ”တဲ႔ ၊မင္းလဲ အရြယ္ေရာက္ျပီ၊ အခ်ိန္သင္႔ျပီ။ ကိုယ္တိုင္ မေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ မိဘသေဘာက်သူကို လက္ခံလိုက္ပါေတာ႔။ မင္းကို မင္းမိဘေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳေစခ်င္ျပီ။ အဲဒါ မမကိုနားခ်ေပးပါေျပာလို႔ ဒီေန႔ေခၚေျပာရတာပဲ..”
“ရွင္ ….”


ျမခက္သည္ မမႏြဲ႔ကို မ်က္လုံးဝုိင္းၾကီးႏွင္႔ ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း အံ႔ၾသေနသည္။ အေဖာ္လိုက္လာေသာ ကၽြန္မကေတာ႔ ေမေမေျပာျပႏွင္႔ျပီး ျဖစ္၍ နားေထာင္ ၾကည္႔ရႈ႔ေနယုံသာ။
“ျမခက္မွာ ခ်စ္သူရီးစားရွိေနလား ။ မမကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာျပ။ မမအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားေပးမယ္။ဒီႏွစ္အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ျမခက္ဆုံးျဖတ္ရေတာ႔မွာ ။
မမႏြဲ႔အသံသည္ ဂရုဏာလိႈင္းမ်ား ေရာစြက္တုန္ခါေနသည္ဟု ကၽြန္မခံစားမိသည္။ မမႏြဲ႔သည္ ျမခက္ေရာကၽြန္မေရာ၏ ေဒၚေလးေတာ္သူပင္။ ျမခက္ကေခါင္းကို ေအာက္သို႔ငုံ႔သြားရာ သူဆံထုံးတြင္ ပန္ထားေသာ ကရမက္ပန္းခက္ေဖြးေဖြးမ်ားကို တစ္ခက္ ႏွစ္ခက္ ကၽြန္မေရၾကည္႔ေနမိသည္။ မမႏြဲ႔ကေတာ႔ သူ႔ဆံပင္ရွည္ရွည္ၾကီးကို ကပိုကရို ႏွစ္ပတ္လွ်ိဳထုံးထားျပီး ပန္းပန္မထားေပ။
“ေျပာေလ မင္းမွာ ရည္ရြယ္ထားသူရွိလားလို႔..”
မမႏြဲ႔၏ ဒုတိယအၾကိမ္အေမးတြင္ ျမခက္ေခါင္းသည္ တျဖည္းျဖည္းေမာ႔လာျပီး ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည္႔ေလသည္။ သူ႔မ်က္လုံးရြဲရြဲၾကီးတြင္ မ်က္ေရစတို႔ ေဝ႔ဝဲလ်က္ ။
“တာတာ ေျပာျပမွာလား ကဲေျပာ”
ဟိုက္… ျမခက္၏ ျပႆနာအိုးသည္ ကၽြန္မေခါင္းေပၚ ေရာက္ရွိလာခဲ႔ျပီ။
ကၽြန္မက ကၽြန္မကို အားကိုးျပီဆိုမွေတာ႔ အရိုးေၾကေၾက အေရခန္းခန္း ေရွ႔ကမားမားမတ္မတ္ လုပ္တတ္သည္႔ အက်င္႔ရွိေၾကာင္း ျမခက္က သိထားသည္ကိုး ။
ကၽြန္မက ဘာဝင္ေျပာရမလဲ စဥ္းစားရ၏။
“ဒီလိုပါ မမႏြဲ႔ ”
မမႏြဲ႔က လူပုံႏြဲ႔ႏြဲ႔ျဖစ္ေသာ္လည္း စကားေျပာလ်င္ သြက္လက္သည္။ သူႏွင္႔ စကားေျပာလ်င္လည္း ဆိုလိုရင္းကို ျမန္ျမန္ေျပာမွ ႏွစ္သက္သည္မို႔ ဒီလိုပါမမႏြဲ႔ဟု ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း ကၽြန္မဆက္ေျပာရန္ စကားမရွိေသး။ေလွ်ာ္လာေသာဆံပင္ မေျခာက္ေသးေသာ္လည္း ေခါင္းက ေျခာက္သြားေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ….ကၽြန္မပဲေလ အင္းးး
“မမႏြဲ႔ကေရာ အိမ္ေထာင္ျပဳဦးမွာလား အင္းေလ .. မမႏြဲ႔လဲ ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာပဲေနာ္။ ခ်စ္သူ မရွိရင္ေတာ႔ ျမခက္လိုပဲ ေဖေဖတုိ႔က မမႏြဲ႔ကို အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးၾကေတာ႔မွာ ထင္တယ္။ ျမခက္နဲ႔ မမႏြဲ႔တို႔ ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ကၽြန္မလဲ နားမလည္ေတာ႔ဘူး”
“ဟဲ႔ မိတာတာ အစြယ္နဲ႔ ေငါေငါပါလား ၊ က်ဳပ္က ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳစရာလား။ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ႔ အရြယ္ကိုေရာက္ေနျပီ။ ညည္းတို႔လို မႏူးမနပ္အရြယ္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေအ႔ ၊ကဲ မမၾကီးေျပာခိုင္းလို႔ ငါေျပာေနရတာ။ ငါလဲ သိပ္ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ”
မမႏြဲ႔က ကၽြန္မကို သိပ္စိတ္ဆိုးဟန္ မျပ
“ဒါဆို မမႏြဲ႔မွာေရာ အရင္ကခ်စ္သူရွိခဲ႔ဖူးလား၊ ခ်စ္သူဘဝ မေရာက္ေတာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ခ်စ္ခဲ႔ဖူးသလား ဟင္ ၊”
ေျပာစရာမရွိသည္႔ အတူတူ ေျပာခ်င္ရာကို ေျပာခ်လိုက္ေတာ႔
“ေတာ္ေတာ႔ တာတာ မမႏြဲ႔အရြယ္နဲ႔ ဒီီစကားေတြနဲ႔ ေျပာဖို႔ မလိုက္ဖက္လွပါဘူး၊ သြား ျခံထဲမွာ ညီမႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားတိုင္ပင္ၾက ၊ဒီညဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ႔၊ မမႏြဲ႔ သမီးတို႔ၾကိဳက္တဲ႔ ငါးခ်ဥ္ေၾကာ္မယ္၊ ပဲဆူးပုတ္ခ်က္မယ္ ၊ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္မယ္ေနာ္၊ သမီးတို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးမွ မမႏြဲ႔ကိုေျပာျပ ”
မမႏြဲ႔ ကေျပာျပီးလ်င္ မီးဖိုေခ်ာင္ဆီသို႔ ထြက္သြားေလေတာ႔သည္။ ျမခက္သည္ က်ခါနီးမ်က္ရည္ကို လက္ႏွင္႔ ဖြဖြသုတ္၏။
“ဟားဟား မမႏြဲ႔ ကေတာ႔ နင္ငိုမွာကိုမၾကည္႔ရက္တာလား ၊ငါစကားပဲ ဟတ္ထိသြားလားမသိ လစ္ပီဆရာ၊ နင္လဲ ငိုမေနနဲ႔ ရင္ထဲမွာရွိတာေတြ ငါ႔ကိုေျပာျပ လာျခံထဲသြားရေအာင္။”
ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္မျခံထဲဆင္းႏွင္႔သည္။ တုံ႔ေႏွး တုံ႔ေႏွးႏွင္႔ ျမခက္က ေနာက္မွ “ထားဝယ္မႈိင္းပင္ေတြ နားက ခုံတန္းမွာ ထိုင္ရေအာင္ေနာ ”ေအာ္ေျပာသံကို ၾကားရ၏။
ျခံထဲရွိ မမႏြဲ႔၏ ႏွင္းဆီပန္ရုံၾကီးတြင္ ပန္းသုံးပြင္႔သည္ အပင္၏ အျမင္ဆုံးကိုင္းတြင္ ဆင္႔စီလ်က္ပြင္႔ေန၏။ အေပၚဆုံးမွ ပန္းပြင႔္ကေတာ႔ ဒီေန႔မခူးလ်င္ ညေနေနညိဳခ်ိန္တြင္ ျငိဳးေၾကြမည္မွာ ေသခ်ာလွျပီ။ ပန္းပြင္႔ဘဝဟာ ပန္သူလက္မွာလဲ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ႔ ျငိဳးရမွာပဲ ….တကယ္ေတာ႔ပန္းပြင႔္ျဖစ္ရတာကိုက ကံမေကာင္းတာ၊ (ကၽြန္မငယ္ငယ္က လူမဟုတ္ပဲ ပန္းေလးတစ္ပြင္႔ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ဖူးေသးသည္။) ….ျမခက္ကေတာ႔ ခုခ်ိန္မွာ သူ႔ခ်စ္သူ ကိုကိုေလးတို႔ အိမ္က သစ္ခ်ိဳပင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေနမလား မသိဟု အေတြးက ေရာက္လိုက္ေသးသည္ ဟ ဟ။…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔အမ်ိဳးတစ္သိုက္၏ ယခုတေလာ အေတြးတြင္ ျမခက္ကေတာ႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနေပမည္။