အုန္းလက္ျမင္းစီးျခင္း

နယ္ဖက္ ရြာဖက္က ကေလးေတြ အုန္းလက္ျမင္း စီးတာေတြ႕ဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။ မေတြ႕ဖူးလည္း ေျပာျပမယ္။ အုန္းလက္ဆိုမွေတာ့၊ အုန္းပင္ကရတာေပါ့ေနာ။ အဲဒီအုန္းလက္ရဲ႔ အလယ္အရိုးကေန ျဖာထြက္ေနတဲ့ အရြက္ေတြကို သင္လိုက္ေတာ့ အလယ္အူရိုးရွည္ႀကီးရေရာ။ အဲဒီ အူရိုးအရွည္ႀကီးရဲ႕ ထိပ္တစ္ထြာသာသာေလာက္ကို ဓါးနဲ႔ ျပတ္သြားေအာင္မဟုတ္ဘဲ၊ ခ်ိဳးခ်လို႔ရယုံ ခုတ္လိုက္၊ ၿပီး ခ်ိဳးခ်လိုက္္ေတာ့၊ ျမင္းေခါင္းႀကီးလို ျဖစ္သြားေရာ။ အုန္းလက္ျမင္းႀကီးကို စီးခ်င္ရင္ အုန္းလက္ရွည္ႀကီးကို ေျခနဲ႔ခြလိုက္၊ အုန္းလက္ျမင္းကို လက္က အၿမဲကိုင္မထားခ်င္ေတာ့ အုန္းလက္ရွည္ရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းကို ႀကိဳးနဲ႔ခပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ခ်ည္လိုက္ေတာ့ ပုခုံးမွာသိုင္းစရာ ႀကိဳးရတာေပါ့။ အဲဒီ ႀကိဳးကို ပခုံးမွာ လြယ္တယ္။ တကယ့္ျမင္းစီးေနသလို ျဖစ္ေအာင္ ျမင္းေခါင္းပုံစံျဖစ္ေအာင္ ေရွ႕နားက ခုတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ဇက္ႀကိဳးစတိုင္ႀကိဳးတစ္ခု လုပ္ၿပီးကိုင္ရတာေပါ့။


က်ေနာ္တို႔ နယ္ဖက္က ကေလးေတြမွာ ကစားစရာဆိုၿပီး ဘာထူးထူးဆန္းဆန္းမွ ရွိတာမွမဟုတ္တာ။ ေခတ္ေပၚပစၥည္းေတြလည္း မဝယ္ႏိုင္ေတာ့ မရွိဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးတိုင္းမွာ အုန္းလက္ျမင္းတခုစီေတာ့ ရွိတာပဲ။ သူကက်ေတာ့ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာလည္း မလိုဘူး။ အုန္းပင္အျမင့္ေပၚက အုန္းလက္ကို ခ်ိဳင္ခ်ထားလို႔ ျမင့္တာဆိုလို႔ အဲဒီအျမင့္တခုပဲ ေျပာစရာရွိတာ။ အိမ္က အေဖ စိတ္ရွည္ရင္ ရွည္သေလာက္ အုန္းလက္ျမင္းက လွတာကိုး။ အိမ္က အေမ ခ်က္တုန္းျပဳတ္တုန္း တခုခုလိုလို႔၊ ရြာလည္က ေဈးဆိုင္ကို "သား သြားစမ္း ဆီသြားဝယ္လိုက္စမ္း" လို႔ အေမက ခိုင္းလိုက္ရင္၊ ကေလးကလည္း ျမန္ေအာင္လို႔ အုန္းလက္ျမင္းကို ခြစီး၊ ဆီပုလင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး "ဟဲ့ျမင္း" ဆိုၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ကဆုန္ဆိုင္းရေတာ့တာပါပဲ။ ျမင္းျမန္ျမန္ေျပးေစခ်င္ေလ၊ ကိုယ့္က အားကုန္ေျပးရတာေပါ့။

ရြာက ကေလးေတြက အုန္းလက္ျမင္းစီးလည္း ၿပိဳင္ၾကတယ္။ ျမင္းကို လွေအာင္ ပန္းေတြဘာညာေတြလည္း အလွဆင္ၾကတယ္။ ငါ့ျမင္းကလွတယ္၊ သူ႔ျမင္းကလွတယ္နဲ႔ ေျပာရတာလည္း အေမာ။ ၿပီးေတာ့ ျမင္းစီးၿပိဳင္ရင္ အႏိုင္က ရခ်င္တာကိုး။ ငါ့ျမင္းက အေျပးျမန္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ေတာ့ ျမင္းစီးၿပိဳင္ရင္ အသာကုန္ေျပးရတာ။ အျမန္ေျပးေတာ့ လမ္းမွာ အဆင္မေျပရင္၊ တခုခုနဲ႔တိုက္မိခိုက္မိရင္ ေမွာက္ရက္ကလဲေသးတာကလား။ ေမွာက္ရက္လဲလို႔ကေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ ေပါင္ဒါျဖဴးထားသလား ထင္ရေအာင္၊ ဖုန္႔မုန္႔ေတြကတင္လို႔။ ေျမႀကီးေပၚ ေမွာက္ရက္လဲတာ ေမႊ႕ယာေပၚမွာ လဲက်တာမွ မဟုတ္တာ လူလည္း နာတာေပါ့။ ျမင္းစီးေနတာ မ်က္စိေနာက္တဲ့ ေခြးက လိုက္ဆြဲလို႔ ကုန္းရုန္းေျပးရတာကလည္း ရွိေသး။ ဒါေပမယ့္ ပန္းတိုင္ကို အေစာဆုံးေရာက္လို႔ ကိုယ့္ျမင္းကႏိုင္ရင္ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့ေလ။ ေျပးမွေတာ့ ေမာေပမယ့္၊ ေပ်ာ္ေနေတာ့ မေမာႏိုင္ပါဘူး။ ကေလးတုန္းက အုန္းလက္ျမင္း စီးရတာ "ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူး" - ဆိုတဲ့ သီခ်င္းအတိုင္းပါပဲ။

အေပၚက စာေတြက ငယ္တုန္းက အုန္းလက္ျမင္းစီးၿပီး ကစားတာကို သတိရလို႔ ေရးလိုက္တာပါ။ အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ အုန္းလက္ျမင္းေတာ့ မစီးေတာ့ဘူးေပါ့- လို႔ ဆက္ေရးမလို႔ ေတြးေနမိေသးတယ္။ အမေလး ဘယ္ဟုတ္လဲ။ စီးလိုက္ၾကတဲ့ အုန္းလက္ျမင္းေတြ။ လူတစ္ေယာက္ကို အုန္းလက္ျမင္း တစီးေလာက္ရွိတယ္။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ နားနီးေတြေရာ၊ အသက္၂၅ - ၃၀ ေတြေရာ။ အဲ အသက္ ၁၆- ၂၀ - ၂၅ ေတြေရာ။ အသက္အရြယ္ေပါင္းစုံေလ။ ကိုယ္စီးတဲ့ ျမင္းကို အလွေတြကလည္း ျပင္ၾကေသးတာကလား။ အေရာင္ေတြခ်ယ္တယ္။ ပန္းကုန္းေတြ ပန္ေပးတယ္။ အသံေတြထြက္ေအာင္လည္း လုပ္ၾကတာပဲ။ နင့္ျမင္းေလးက လွလိုက္တာဆို ေပ်ာ္ေနတာ။ ကိုယ့္ျမင္းေလးကလွေတာ့ လူေတြ ဝိုင္းအုံၾကည့္ေနရင္ ပါးစပ္ႀကီးေတာင္ မေစ့ႏိုင္ဘူး။ တဟီးဟီးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနရတာေလ။

က်ေနာ္နဲ႔ ေဘာ္ဒါတစု အခုလည္း အုန္းလက္ျမင္းေလးကို စီးၿပီး ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလ်ာက္သြားေနတာပါပဲ။ အုန္းလက္ျမင္း စီးသူအခ်င္းခ်င္း လမ္းမွာေတြ႕ရင္ ႏႈတ္ဆက္ၾက။ သူမ်ားျမင္းေလးလွရင္ ဟယ္ နင့္ျမင္းေလးက လွလိုက္တာလို႔ ေျပာလိုက္။ ကိုယ့္ျမင္းေလးကိုလည္း လွေအာင္ ျပင္လိုက္။ ကိုယ့္ျမင္းေလးဆီကိုလည္း လူလာမ်ားေအာင္၊ အၿမဲတမ္း ျပင္ဆင္ေနရတာပါပဲ။ "ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မေမာဘူး"ဆိုသလိုပဲ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ျမင္းေလးကို ဘေလာ့ဂ္ရြာထဲမွာ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔အတူ ဆက္ၿပီး စီးလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။