တရားခံဘာလဲ

မနက္ႏိုးလာေတာ့ ေခါင္းေတြ အံုေနတယ္။ ဘာစားမိလို႔လဲ၊ ဘာျဖစ္တာပါလိမ္႔လို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ ရာသီဥတု။ ဟုတ္တယ္ ရာသီဥတုက အကူးအေျပာင္းျဖစ္လာၿပီ။ ေတာ္ၾကာေနပူလိုက္၊ ေတာ္ေနၾကာ မိုးေတြအံု႔လာလိုက္နဲ႔။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မနက္လင္းခါနီးလာရင္ အေအးဓါတ္ဝင္လာေနျပီ။ ေအးလာမွာေပါ့ အခုပဲ ေအာက္တိုဘာလလယ္ေရာက္ေနၿပီကိုး။ အမေလး ေအာက္တိုဘာဆိုတာမ်ား ေၾကာက္လြန္လြန္းလို႔။ မႏွစ္က ေအာက္တိုဘာေပါ့ လူကိုႏွိပ္စက္ခဲ့တာ။


အဲဒီအေၾကာင္းေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ အာရံုက ေပ်ာက္သြားလိုက္ေပၚလာလိုက္ ျဖစ္ေနတာ အခုေတာ့ အထေျမာက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာက စခဲ့တာေလ။ အေၾကာက္တရားေတြ ႀကီးစိုးခဲ့တာ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္လံုး။ ေဆာင္းကုန္လို႔ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္ကုန္မွပဲ အေၾကာက္တရားရန္က ကင္းေဝးခဲ့တာပါ။ အခုမွသာ ဒါေတြကို စာခ်ေရးႏိုင္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကဆို တုုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ရဲဘူး။ ကိုဇနိလည္း တေန႔တေန႔ စိတ္ဆင္းရဲရရွာတယ္။ အိမ္ေရွ႕ပူေတာ့ အိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာေတာ့ဘူးေလ။ ေက်ာင္းကမ်ား တခုခုျဖစ္လာရင္ သူလည္း ေနစရာမရွိေတာ့ဘူး။ မဇနိလည္း ေျပာစရာ၊ တိုင္ပင္စရာက သူပဲရွိေတာ့ သူခမ်ာ သည္းခံရတယ္။ ေက်ာင္းကအဆင္ေျပလာလို႔ ေပ်ာ္လာရင္လည္း သူအိပ္ခ်ိန္ေတြ သူအတန္းတက္ေနခ်ိန္ေတြ နားမလည္ဘူး ဖုန္းေခၚၿပီး ေျပာလိုက္မိတာ။ ေနာက္မွ “ဟဲ ဟဲ ေဆာတီးေနာ္” လို႔ ေတာင္းပန္ရတာေပါ့။

ေၾကာက္တဲ့အေၾကာင္းက ေျပာရအံုးမယ္။ ေအာက္တိုဘာတန္းမွာ ခရက္ဒစ္ (၂) မွတ္ေလးရဖို႔ ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းမွာေတာ့ ပီအိပ္ခ်္ဒီရဖို႔ ခရက္ဒစ္ (၈)မွတ္လိုပါတယ္။ တစ္ဘာသာ (၂) မွတ္နဲ႔ (၄) ဘာသာ အတန္းတက္ရတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ (၄) ဘာသာကို ႀကိဳက္သလိုေရြးလို႔ ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း စာသင္ႏွစ္တႏွစ္မွ တစ္ဘာသာပဲ ယူတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း တႏွစ္ (၂) ဘာသာယူတယ္။ (၄) ဘာသာလံုး တခါထဲ အၿပီးယူထားလည္း ရပါတယ္။ ဒါလည္း ေက်ာင္းတေက်ာင္းနဲ႔တေက်ာင္း တူမယ္မထင္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ပီအိပ္ခ်္ဒီဆို အတန္းတက္စရာမလိုဘဲ သုေတသနတန္းလုပ္ရတာေတြရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေနမွာပါ။ ကၽြန္မေရြးလိုက္မိတဲ့ (၄)ဘာသာမွာ ႏိုင္ငံျခားသားအေဖာ္မပါဘဲ တေယာက္ထဲသြားတက္ရေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ေအာင္လာၿပီးမွေတာ့ ထြက္ေျပးလို႔မွ မရတာ။ အတန္းဘယ္နားမွာလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ရွာတက္ေပေတာ့ေပါ့။ ကိုယ္က ဂ်ပန္စာလည္း မကၽြမ္းက်င္ေတာ့ သူစိမ္းတို႔အလယ္မွာ ကလယ္ကလယ္နဲ႔ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ပါ။ အခုေတာ့လည္း အဲဒီကာလေတြ လြန္ေျမာက္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ ဒုကၡေတြထဲ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနရျပန္တယ္။

Earth Engineering ေခါင္းစဥ္ကို တစ္ဘာသာယူမိကတည္းက ေဆာင္းတြင္းတတြင္းလံုး ဒူးတုန္ခဲ့ရတာပါ။ ေျမပံုေတြ သိပ္မကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ရင္ “ကိုဇနိေရ ဘယ္ျမစ္က ဘယ္နားလည္း လုပ္ပါအံုး ရွာေပးပါအံုး” နဲ႔ လုပ္ရေတာ့တာ။ ခရက္ဒစ္ (၂) မွတ္က အတန္းမွန္မွန္တက္ရသလို report နဲ႔ အမွတ္ေပးတာလည္း ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက စာသင္ႏွစ္ကုန္ရင္ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲေျဖရတာနဲ႔ ခရက္ဒစ္ေပးပါတယ္။ အခု ကၽြန္မေၾကာက္တဲ့ဆရာကေတာ့ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲမရွိပါဘူး။ “ဟာ စာေမးပြဲမေျဖရေတာ့ သက္သာလိုက္တာ” လို႔ ထင္မိတာ မွားလိုက္ေလျခင္း။ အဲဒီဆရာက အရယ္အျပံဳးလံုးဝမရွိပါဘူး။ တေက်ာင္းလံုးက သူ႔ကိုသိၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလည္း သူ႕ကိုသိပ္ေၾကာက္ဆိုတာ သူ႕အတန္းတက္လို႔ တဝက္ေလာက္မွ သိရတာပါ။ မြန္ဂိုလီယားသူတေယာက္ကေတာ့ မာစတာတက္ေနတာ သူ႔ supervisor က အဲဒီဆရာတဲ့။ သူက ဆရာခ်ိန္းတဲ့ေန႔ေရာက္ရင္ကို ဖ်ားဖ်ားေနတာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ဆိုပဲ။ ဒါေတြကို ကၽြန္မ မသိဘူးရယ္။

အတန္းစတက္တက္ခ်င္းပဲ ကမၻာ႔ငလ်င္ေၾကာေတြကို အတန္းေရွ႕ထြက္ ေျမပံုမွာ ရွာျပခိုင္းတယ္။ နာမည္အႀကီးဆံုးငလ်င္လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာပါလို႕ ေမးလာတယ္။ ခက္ၿပီ။ သူ႕အတန္းတက္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔တပည့္ေတြမ်ားပါတယ္။ ကမာၻေျမႀကီးအေၾကာင္းေတြ research လုပ္ေနၾကေတာ့ သိတာမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မတေယာက္သာ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက ေၾကာက္စရာေကာင္းမွန္း သိပ္မသိေတာ့ ကၽြန္မေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ဆရာက “သူ႕အဂၤလိပ္စကား နားလည္ရဲ႕လား”လို႔ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း "အဂၤလိပ္စကား နားလည္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာေျပာတဲ့ ကမၻာေျမႀကီးသေဘာတရားေတြကေတာ့ ကၽြန္မေလ့လာရအံုးမယ္၊ ႀကိဳးစားမွာပါ" လို႔ ခပ္တည္တည္ေျပာခဲ့တာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ “ကဲ ကိုဇနိေရ ဆရာ့ကိုေတာ့ ကတိေပးခဲ့ၿပီ စာေတြကူဖတ္ေပးပါ” လို႔ ေျပာရတယ္။ ေျမပံုေတြ ျပဴးၿပဲၾကည္႔ရတယ္။ ဆရာနဲ႔က အတန္းသာၿပီးသြားတာ အေတာ္ေျပလည္ခဲ့တာ။ ကိုယ္ကလည္း ကေလးလိုလို ကလားလိုလိုမလို႔ ခြင့္လႊတ္လိုက္တာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။

ဆရာက အပတ္တိုင္း စာေမးပြဲလုပ္ပါတယ္။ ေနာက္တပတ္ေျဖရမည့္ အပိုင္းကို အရင္တပတ္က အိမ္မွာဖတ္ဖို႔ သတ္မွတ္ေပးတယ္။ အပတ္စဥ္ စာမ်က္ႏွာ ၃၅ မ်က္ႏွာေပးပါတယ္။ ဖတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အလြတ္နီးပါးက်က္ရတာပါ။ သူ႔ေမးခြန္းပံုစံက ကြက္လပ္ျဖည့္ေတြဆိုေတာ့ ခုႏွစ္လိုဟာမ်ိဳး နာမည္လိုဟာမ်ိဳးကအစ အေသးစိတ္ေမးတာ။ ဘာသာျပန္ရတယ္ မွတ္ရတယ္ေပါ့။ ကိုဇနိေရာ ႏွစ္ေယာက္သမား လံုးခ်ာလိုက္ခဲ့ရတာ အပတ္စဥ္တိုင္းပါပဲ။ အတန္းကိုေရာက္တာနဲ႔ စာေမးပြဲစစ္ၿပီးရင္ အေျဖတန္းတိုက္ၿပီး အမွတ္လိုက္ေပးပါတယ္။ ၿပီးလို႔ကေေတာ့ တေယာက္ခ်င္း ခ်ာလည္ပတ္လည္ သူေမးခ်င္ရာ ေကာက္ေမးေနေတာ့တာပါ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ အတန္းေရွ႕ထြက္ ပံုဆြဲျပရတယ္။ လၽွ်ပ္တျပက္ရိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခဏခဏႏွိပ္စက္တဲ့ဆရာႀကီးပါ။ ဒါတင္လား ဟုတ္ေသးဘူးရယ္။ Research title အေသးေလးေတြရွာ ကိုယ့္ဟာကို အေျဖနဲ႔ တင္ပါ။ လက္ေတြ႔လုပ္တဲ့ အဆင့္ဆင့္ေရာေပါ့။ ၿပီးရင္ အတန္းေရွ႕ထြက္ရွင္း။ သူမႀကိဳက္ရင္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးေမးေတာ့တာ။ ဂ်ပန္ေကာင္ေလးေတြလည္း ေၾကာက္ၾကတာ တုန္ေနတာပါပဲ။

အေျဖမွားရင္လည္း သူကမႀကိဳက္ဘူး။ ည႔ံလိုက္တာဆိုတာ ခဏခဏေျပာတယ္။ အဆိုးဆံုးက အတန္းခ်ိန္ မနက္(၈) နာရီခြဲ စတာပါ။ (၅) မိနစ္ေနာက္က်ရင္ မဝင္ရဲဘူး။ ဝင္လာလည္း သူက မႀကိဳက္ဘူး။ roll call လည္း မေပးေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္က်မွာေၾကာက္တဲ့ကၽြန္မက (၈) နာရီဆို အခန္းထဲေရာက္ေအာင္ သြားေနရတယ္။ အေဆာင္နဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔က (၁) နာရီ သြားရေတာ့ (၇) နာရီမွာ အေဆာင္နားက ဘူတာကေန ထြက္ရတယ္။ (၇) နာရီဆို ရံုးသြားၾကတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ရထားေတြက ေျခတေခ်ာင္းအႏိုင္ႏိုင္။ (၇) နာရီ ဘူတာကိုေရာက္ဖို႔ (၅) နာရီခြဲမွာ အိပ္ယာထရတယ္။ ခ်မ္းလွတဲ့ေဆာင္းရာသီမွာ ဘယ္လိုမွ အိပ္ယာမထခ်င္ပါဘူး။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ တေန႔တာရင္ဆိုင္ဖို႔ စာျပန္ၾကည္႔ရတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္ဘယ္ေတာ့လာမလဲ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတယ္။ စာသင္ခန္းက ေျမေအာက္ခန္း။ ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး အဲဒီဆရာအခ်ိန္ဆို heater ကမဖြင့္ရဘူး။ အေအးေၾကာက္တဲ့ကၽြန္မ အေႏြးထည္၊ လက္အိတ္၊ ေခါင္းစြပ္ပါေပမယ့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတာပါ။

ေျခေထာက္ေတြက ရပ္ထားလို႔မရေအာင္ တဇတ္ဇတ္တုန္ေနခဲ့ရတာ တေဆာင္းတြင္းလံုး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္ “ငါ့ႏွယ္ေနာ္ အခန္းက ေအးလို႔လား၊ ဆရာ့ကိုေၾကာက္လုိ႔လား ဒီေလာက္တုန္ေနရတာ” လို႔။ စဥ္းစားတာသာရွိတယ္။ အခုထိ အေျဖမထြက္ေသးပါဘူး။ စာေတြကေတာ့ သူေပးတာ ပံုမွန္လိုက္ဖတ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ရွာမွတ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာေတာ့ ၿပီးသြားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အတန္းေရွ႕ထြက္ရမွာမ်ိဳးဆို သိပ္ေၾကာက္တာကိုး။ ေယာက်္ားေလးေတြေရွ႕ မသြားရဲတာလိုလို၊ ရွက္တာလိုလို ဘာလိုလို ညာလိုလိုေတြနဲ႔ က်င့္သားရလာေတာ့ ဒူးတုန္တတ္ေနတာလား မသိပါဘူး။ အခုထိ ျပန္ေျပာမိတယ္ ကိုဇနိကို “ခရက္ဒစ္ (၂)မွတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီဆရာဟာ အတန္ဆံုးပဲေနာ္” လို႔ေလ။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက Czech Republic က ဆရာတေယာက္လက္ခ်ာလည္း အဲဒီေျမေအာက္ခန္းေလးမွာ တက္ခဲ့ရတာပါ။ ဆရာကပဲ သေဘာေကာင္းလို႔လား။ ေအာက္တိုဘာလမဟုတ္ေသးလို႔လား။ အတန္း (၂) ပတ္နဲ႔ ခရက္ဒစ္ရခဲ့တာမလို႔လား။ အရင္ႏွစ္က ခရက္ဒစ္ေလာက္ ေၾကာက္ဒူးမတုန္ခဲ့ရပါဘူး။

ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မအေၾကာက္တရားရခဲ့ရတာေတြဟာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ အခန္းကေအးေနလို႔လား။ ဆရာ့ကိုေၾကာက္ေနလို႔လား။ အတန္းေရွ႕ထြက္ရမွာေတြ ေၾကာက္ေနခဲ့တာလား။ Earth Engineering ကပဲ ကၽြန္မနဲ႔ စိမ္းေနခဲ့လို႔လား။ ဘာက တရားခံျဖစ္ခဲ့သလဲ ကၽြန္မ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ အမွတ္ထင္ေနပါေတာ့တယ္။

မဇနိ