အိုးေဝ: August 2008

အရက္ေသာက္ျခင္းႏွင့္ က်ေနာ္

>> Sunday, August 31, 2008

က်ေနာ္ ေသရည္ေသရက္ေတြနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး ပတ္သတ္ခဲ့တာလဲဆိုတာကို မွတ္မိသေလာက္စေျပာပါဦးမယ္။ စၿပီးရင္းႏွီးခ်ိန္ဟာ သိပ္လည္းမေစာသလို အရမ္းလည္း ေနာက္မက်ပါဘူး။ ၁၀ တန္းက စတာပါ။ က်ေနာ့္မွာ ကေလးကတည္းက အတူတူေနၿပီး ရန္တခါမွ မျဖစ္ဘဲ ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ၁၀-တန္းမွာ သူရဲ႕ ဦးေလးအိမ္မွာ စာသြားက်က္တာက စတာပါ။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က အရင္ကတည္းက လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္တာကိုး။ မီးက ရက္ျခားမွလာေတာ့ ရက္မျခားေန႔တိုင္းလာေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဦးေလးအိမ္ကို သြားရတာေပါ့။ သူ႔ဦးေလးက ကားဂိုေထာင္ထဲမွာ စာၾကည့္ၾကဆိုၿပီး ေနရာေပးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စာၾကည့္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္၊ ပ်င္းရင္ ဂိုေထာင္ထဲက ပစၥည္းေတြ ဟိုရွာၾကည့္လိုက္၊ ဒီႏႈိက္လိုက္လုပ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ သူ႔ဦးေလး ခြက္ပုန္းခ်တဲ့ ရမ္ပုလင္းႀကီးေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ေတြ႔ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ခြက္ပုန္းသူခိုးလုပ္ၾကတာေပါ့။ ရမ္ပုလင္းအဖုံးခြံေလးနဲ႔ တစ္ေယာက္တေမာ့။ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားေတာ့မွ ေသာက္ေရေတြကို ေရာေတာရွိလုပ္ရတာေပါ့။ ဘယ္သူကမွ အေသာက္သင္မေပးသလို၊ ေသာက္ၾကည့္စမ္း အရမ္းေကာင္းတာပဲလို႔လည္း ဘယ္သူကမွ မတိုက္တြန္းခဲ့ပါဘူး။ ပါရမီဓာတ္ခံရွိေတာ့ သူ႕အလိုလို တတ္သြားတာပါ။ ဆယ္တန္းၿပီး အားေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ၿမိဳ႕အေရွ႕ထိပ္အေနာက္ထိပ္က ထန္းေတာေတြထဲလည္း က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ အျမည္းလုပ္ရင္း ထန္းရည္ေသာက္လိုက္နဲ႔ အေသာက္ပညာကို ရင့္သန္ေစခဲ့တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ မႏၲေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္မိတ္ရင္းႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ကိုျဖဴရယ္၊ ကိုလုံးတို႔ရယ္ တျခားေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔က မ်ားေသာအားျဖင့္က ဆိုင္မွာလည္း မေသာက္ပါဘူး။ အေဆာင္မွာပဲ ဝယ္ေသာက္တာပါ။ ေမာင္ျဖဴက ငယ္စဥ္က အေသာက္ပညာမရွာခဲ့ေလေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆီကို တပည့္ခံရတာပါ။ ေသာက္ရင္းနဲ႔ မူးလာေတာ့ သူက "ငါေတာ့ ေပါ့လာၿပီကြ"ဆိုၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ေျပာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ျဖဴကို အခုအခ်ိန္ထိ "ေဟ့ ေပါ့လာၿပီကြ" ဆုိၿပီး စၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းရတာ ကံေကာင္းပါတယ္။ အရက္မူးလာရင္ ဆိုးသြမ္း၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ သူမပါပါဘူး။ အရက္ေသာက္ရင္း စကားေတြ လုေျပာၿပီး ဆူညံလည္းမေနပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတာပါ။ ရန္လည္း မျဖစ္တတ္ပါဘူး။

တစ္ခါက ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအဝင္ထိပ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထန္းရည္ေသာက္ၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေန အျပင္ကို ကြမ္းယာဝယ္ထြက္ေတာ့ ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ကို စက္ဘီးနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ မဇနိကို ရိပ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ပါေရာ။ အင္း သူမနဲ႔အတူ ထမင္းစားဦးမွဆိုၿပီး အႀကံေပၚကာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပစ္ၿပီး သူမနဲ႔အတူ လိုက္သြားေတာ့တာေပါ့။ အဲ ကန္တင္းေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလး ထိုင္။ ထန္းရည္ေတြမူးေနလို႔ ေခြ်းေတြ ျပန္ေနတာကို၊ မဟာေနမင္းက မညွာမတာ ပူလြန္းလို႔ ေခြ်းေတြထြက္သလိုလိုနဲ႔ ေခြ်းေတြကိုသုတ္ရတာေပါ့။ မဇနိနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စားစရာေတြမွာတယ္။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ခုံေဘးမွာ အျခားလူေတြလည္း ရွိေနတာေပါ့။ မဇနိက ဒီနားက အနံ႕အသက္တမ်ိဳးပဲတဲ့။ ဘယ္ရမလဲ လူလည္ႀကီး က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ဆီလာမယ့္ အ႐ႈပ္ထုပ္ကို ေဘးႀကိဳပုတ္ရတာေပါ့။ "ဟိုစားပြဲကေကာင္ေတြ ထန္းရည္ေတြ ေသာက္လာၾကပုံရတယ္" လို႔ ကာထားရတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သား စားၾကေသာက္ၾကရင္းမွာ က်ေနာ့္ရင္ထဲက ေဂ့လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုံးႀကီးကို ထိန္းထားရတာ မလြယ္လွပါဘူး။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ "ငါေတာ့ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး အေဆာင္ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္"ဆိုၿပီး ျပန္ေျပးရတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက် မဇနိကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ "မင္းကေလ သိပ္ဆိုးတာပဲ" တဲ့။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အႏုပညာထဲမွာ ဆိုးတာေလးလည္း နည္းနည္းျဖည့္စြက္မွ ခ်စ္ျခင္း အေရာင္ေတာက္ၿပီး ပိုလွေနမွာ မဟုတ္လား။

အဲသလိုပဲ က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ဆိုးတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမဂ်ာက အိတ္စကားရွင္း ထြက္ၾကမယ္လုပ္ေတာ့ မဇနိက က်ေနာ့္ကို အိတ္စကားရွင္းခရီးမွာ အရက္မေသာက္ရဘူးတဲ့။ ခက္ၾကပါေရာလား။ ဒီေတာ့လည္း အင္းပါဆိုၿပီး ေျပာရတာေပါ့။ ခရီးသြားတုန္း မေသာက္ရရင္လည္း သူမစကားကို နားေထာင္တယ္လည္း ျဖစ္ေအာင္၊ လမ္းမွာ မေသာက္ရတာကိုလည္း ရေသ့စိတ္ေျဖ ေနႏိုင္ေအာင္ မသြားခင္ ႀကိဳေသာက္ဖို႔ စဥ္းစားရတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း ကိုျဖဴနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ နန္းေရွ႕သြား အရက္ပုလင္းေလးဝယ္ျပန္လာၿပီး ေသာက္ၾကရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အရက္စပ္တာ ေဖာ္ျမဴလာမွားလို႔ မေသာက္ႏိုင္ျဖစ္တာ ကိုႀကီးလုံး ဝင္ကူမွ ပုလင္းေလးခမ်ာ ကုန္ရရွာတယ္။

ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္က အရက္သမားဆိုၿပီး နာမည္တလုံးရေလာက္တဲ့ အဆင့္လည္း မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ထက္ သဘာရင့္တဲ့သူေတြ အပုံအပင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဘဝ ပိုက္ဆံလည္း သိပ္အပိုအလွ်ံရွိတာ မဟုတ္ေလေတာ့ ေစ်းခ်ိဳတဲ့ အရက္ေတြလည္း ေသာက္ဖူးပါတယ္။ ေရွာက္ေပါင္းလို အရက္ကို ေျပာတာပါ။ ငယ္စဥ္အခါ မသိစဥ္ကေတာ့ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ေလးနဲ႔ င႐ုတ္သီးစိမ္းကိုက္ၿပီး ခ်က္အရက္ေသာက္ရတာကို အဟုတ္ထင္ခဲ့မိတာမ်ိဳးပါ။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းရဲ႕ တသက္တာမွတ္တမ္း ကိုဖတ္ေတာ့ သူက အစားေကာင္း စားခ်င္လို႔ အရက္ကို ေခ်ာဆီလို သေဘာထားၿပီး ေသာက္တယ္ ဆိုေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်သြားတာပါ။

ေက်ာင္းမွာ တေန႔ေပါ့ ကိုႀကီးလုံးနဲ႔ အပ်င္းေျပ ထန္းေတာထဲ သြားၿပီး ထန္းရည္ေသာက္ၾကတာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ကိုႀကီးလုံးေရးထားတာ ဒီနားမွာ ျပန္ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုႀကီးလုံးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ အမူးလြန္ၿပီး ထန္းေတာထဲမွာတင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး၊ ထန္းေတာကလူ ႏိုးလႊတ္လိုက္မွ အေဆာင္ကို ျပန္လာႏိုင္တာပါ။ အဲသလိုေတြနဲ႔ အခုက်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသကို ေရာက္ေတာ့ အေတာ့္ကို အကိုက္ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ။ အလြန္ေအးတာနဲ႔ ေဗါ့ဒကာ ေတြ႕ေတာ့တာပါ။ သခြားသီးအခ်ဥ္ေလးရယ္၊ ၾကက္ေျခသလုံးေၾကာ္ (ဆရာNA က ၾကက္ေပါင္ဟု မေခၚပါ။)၊ ဆလတ္ေလးရယ္နဲ႔ ေဗါ့ဒကာ - သိပ္လိုက္ဖက္ၿပီး သိပ္ေသာက္လို႔ ေကာင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာသမားေတြနဲ႔ အတူတူေနလိုက္ရေတာ့ အရက္ေသာက္ရင္ အစားမ်ားမ်ားစားရမယ္၊ အရက္ကို ေသာက္ရင္၊ ေကာင္းတာကိုပဲ ေသာက္သင့္တယ္ဆိုတာကို သိလာပါတယ္။ ေသာက္ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးတစ္ခြက္လည္း ထပ္ေသာက္ၾကပါေသးတယ္။ အရက္ကို ဦးစားေပးေသာက္တာ မဟုတ္ေလေတာ့ အရက္နာလည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။

အရက္ေသာက္လို႔ မူးေနရင္ တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြက မိုက္႐ိုင္းခြင့္ လိုင္စင္ရသြားတယ္ ထင္တတ္ပါတယ္။ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာမယ္၊ ရန္ရွာမယ္။ အရက္ေသာက္ႏိုင္တာကို ထူးျခားတဲ့ ဝိေသသႀကီးတခုလို႔ စိတ္ေတြထဲ ထင္ကုန္တာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လက္မခံပါဘူး။ အရက္ခြက္ကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေလာင္းခ်ရဲတာနဲ႔ မိုက္႐ိုင္းခြင့္ေတြ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ မေပးေပမယ့္လည္း အဲဒီအခြင့္အေရးကို ယူတတ္တဲ့သူေတြ ရွိေနတတ္လို႔ အထာမသိတဲ့သူေတြနဲ႔လည္း အရက္ အတူတြဲမေသာက္မိေအာင္ က်ေနာ္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဆင္ျခင္ပါတယ္။

တခါက ေဘာ္လဂါျမစ္ေဘးမွာ အနားယူသြားတုန္းက က်ေနာ္ အရက္ အလြန္အကြ်ံ မူးဖူးတာကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ညႀကီးအခ်ိန္အခါ တေယာက္တည္း မူးေနတာပါ။ ခုံတန္းတခုမွာ တေယာက္တည္း ေသာက္ၿပီး အိပ္ခန္းကို အျပန္ လမ္းမွာ မူးၿပီး တဖုံးဖုံးလဲက်တာေပါ့။ သတိက မလြတ္ေပမယ့္၊ လဲေနရာက ကုန္းထဖို႔ရာ အသိစိတ္က ခိုင္းေစတာကို ခႏၶာကိုယ္က လိုက္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ငယ္စဥ္က လမ္းၾကားေတြမွာ မူးၿပီးလဲက်၊ ကုန္းထၿပီး ျပန္လမ္းျပန္ေလွ်ာက္တဲ့ အရက္သမားႀကီးေတြကို ေျပးၿပီး သတိရမိပါေရာ။ ေအာ္ ငါလည္း အဲသလိုႀကီး ျဖစ္ေနပါေပါ့လားဆိုၿပီး ရီခ်င္မိခဲ့ပါတယ္။ ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ထားလို႔ ပုဆိုးမႏိုင္မျဖစ္ေနတာေလး တခုသာတာပါ။ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ ေရးထားတာ တခုကို ဖတ္ဖူးထားတာ ျပန္ၿပီး သတိရမိလိုက္ပါေသးတယ္။ ဆရာမႀကီးက ေမာ္စကိုကို ေရာက္ဖူးတုန္းက သူေတြ႕တာေတြ ေရးထားတာလို႔ စိတ္မွာထင္ပါတယ္။ လမ္းေပၚမွာ အမူးသမားေတြက ေအာက္ လမ္းမေပၚကို ေမွာက္ရက္ႀကီးေတာ့ လဲမေနၾကပါဘူးတဲ့။ အမူးသမားေတြက တိုင္တခုခုကို ျဖစ္ေစ၊ နံရံတခုခုကို ျဖစ္ေစ မွီၿပီးေနၾကပါသတဲ့။ လမ္းမေပၚမွာ ေမွာက္ရက္လဲေနတဲ့သူဆို ရဲက ဖမ္းတယ္လို႔ စည္းကမ္းရွိလို႔ပါဆိုလား ေယာင္ဝါးဝါးမွတ္မိပါတယ္။ အမူးပါးေတြပါပဲ။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာ အမူးပါးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဆရာက အမူးလြန္ေနလို႔ ဆရာ အမူးေလးေျပပါေစေတာ့ေလ ဆိုၿပီး ၾကားဖူးနားဝတခုကို လုပ္ေပးတာပါ။ သံပုရာသီးရွာ၊ အစိပ္ေလးေတြစိပ္ၿပီး ဆရာ့နားထဲ ညွစ္ခ်ေတာ့ ထမ္းေခၚလာရတဲ့ ဆရာက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ " ဟဲ့ေကာင္ ငါ့နားထဲ သံပုရာေစ့ေတြေရာ ဝင္ကုန္ၿပီဟ" တဲ့။

အရက္ေတြ အေၾကာင္းေရးေနေတာ့ အရက္ေသာက္တတ္တာ၊ ေသာက္ႏိုင္တာကို ဂုဏ္ယူခ်င္လို႔ မဟုတ္ရပါဘူး။ အခုက်ေနာ္ အရက္မေသာက္တာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ေသာက္ခဲ့ဖူးတာေလးေတြကို အမွတ္တရ ေရးခ်င္တာေၾကာင့္ ေရးတာပါ။

နိဂုံးအေနနဲ႔ ဖတ္ဖူးတာေလးတခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ေသရည္ေသရက္ေသာက္တာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ရာ ငါးပါးသီလထဲပါပါတယ္။ ငါးပါးသီလထဲ ေသရည္ေသရက္မေသာက္ရလို႔ ဘာလို႔ထည့္ထားတာလဲ ဆိုတာကို ရွင္းျပထားတာ တခု ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အရက္ေသာက္ျခင္းက ဂ်ိဳေထာင္ႏြားကေလးကို ညအခါ ႀကိဳးမခ်ည္ဘဲ လႊတ္ထားသလိုပါပဲတဲ့။ ညအခါ ႏြားႀကီးေတြက အိပ္ေနေပမယ့္ ဂ်ိဳေထာင္ေလးက မအိပ္ဘဲ သူ႔ ဂ်ိဳကေလးနဲ႔ အျခားႏြားေတြ အိပ္မရေအာင္ လိုက္လိုက္ၿပီး ေခြ႕လိုက္ ကစားလိုက္ လုပ္လြန္းလို႔ ဂ်ိဳေထာင္ကေလးကို ညအခါ မေမ့မေလ်ာ့ တိုင္မွာခ်ည္ထားရသလို၊ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ျခင္းကေန အျခားေသာ သီလေတြကိုပါ ပ်က္ဆီးေစလို႔ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားျခင္းကို တားျမစ္ရတာပါတဲ့။

ဒီေတာ့ ေဘာ္ေဘာ္တို႔ေရ အရက္ကို မေသာက္ဖူးရင္လည္း မေသာက္ဖို႔၊ ေသာက္မိရင္လည္း အစြဲအလမ္းမထားဖို႔၊ စြဲလမ္းေနရင္လည္း ျမန္ျမန္ျဖတ္ဖို႔၊ အေပ်ာ္ေသာက္တယ္ဆိုလည္း အေဖာ္လူေရြးဖို႔၊ ေသာက္မိရင္လည္း အရက္ကို အစားမ်ားမ်ားနဲ႔ေသာက္ဖို႔ အႀကံေပးပါရေစ။

တခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္မွာ

>> Friday, August 29, 2008

ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွမရိုးႏိုင္ပဲ အၿမဲၾကည္ႏူးမႈေတြေပးေနတာက ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္ အတိတ္ပန္းခ်ီေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ အခ်ိန္ကာလၾကာလာေပမယ့္ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ မေန႔တေန႔ကလို ရင္မွာလြမ္းဆြတ္သြားရတာလဲ ဒီေန႔ရက္ေတြပဲေလ။ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ အခုေခတ္ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြလို အင္တာနက္ေတြမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေနာင္ေဆာင္ရယ္၊ မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္ရယ္ကို ဆက္သြယ္ေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတာ္မွာ အဆင့္မွီအဲယားကြန္းတပ္ ကင္တင္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သဘာဝအရသာကိုေပးတဲ့ စြယ္ေတာ္ပင္ရိပ္ေတြနဲ႔ ကင္တင္းေလးရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ပရိုဂ်က္တာနဲ႔ လက္ခ်ာေတြမရွိခဲ့ေပမယ့္ ေျမျဖဴကိုင္သင္ေပးခဲ့တဲ့ ေစတနာဆရာေတြ အမ်ားႀကီးႀကံဳဆံုခဲ့ရဖူးတယ္။ အိမ္နဲ႔ေဝးကြာေနခ်ိန္မွာ အဆိုး၊ အေကာင္းေတြ မွ်ေဝေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ေစခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဘဝရဲ႕ေန႔ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားကို ခံစားမႈမ်ိဳးစံုပံုေပၚေစခဲ့တဲ့ အဲဒီေန႔ရက္ေတြကို သတိတရ ရွိေနတတ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမ့သြားေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။

အခုရက္ပိုင္း မိုးေတြကလည္းရြာ၊ ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လည္း တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔က အေၾကာင္းေတြ လြမ္းမိေနတယ္။ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ဆိုလို႔ တစ္ႏွစ္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေရာက္ရင္ ေပ်ာ္စရာေတြ ခ်စ္ခင္စရာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းတက္လာတာ တိုင္းစံု၊ နယ္စံုကဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြထံုးစံ တိုင္းအသင္းေတြဖြဲ႔ၾကတာေပါ့။ အသင္းမွဖြဲ႕လာရင္ ဒိုင္ခံလုပ္ေပးရမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေရြးၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိန္းကေလးေတြ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကတာေတာ့ “တိုင္းငွက္က႒“ ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ “တိုင္းဥကၠ႒“ ပါ။ မေကြးတိုင္း၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ မႏၲေလးတိုင္း၊ ဧရာဝတီတိုင္းဆိုၿပီး လႈပ္ရွားၾကတယ္။ အေပ်ာ္ပြဲေတြ လႈပ္ရွားၾကတာပါ။ စစ္ကိုင္းတိုင္းက စစ္ကိုင္းသူရွိေနေတာ့ အင္မတန္ တက္ႂကြၾကတယ္။ မဇနိတို႔ မေကြးတိုင္းကလည္း တက္ႂကြပါတယ္။ အညာသူ၊ အညာသားေတြ စုေနတဲ့ မေကြးတိုင္းက ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ သေဘာကလည္း ေကာင္းေတာ့ သူ႔ကိုဆို အသင္းဝင္း တိုင္းသူတိုင္းသားေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးရစ္ၾကတယ္။ ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒါလည္း သူ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ အဲေနာက္ထူးဆန္းတာက တိုင္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ရင္ သူ႔ေကာင္မေလးကို ငွက္က႒ကေတာ္လို႔ ေခၚထည့္လိုက္တာပဲ။ ေကာင္မေလးမရွိတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းကိစၥေတြ တြဲလုပ္တာမ်ားတဲ့သူကို ကေတာ္လို႔ စၾကတာ။ စိတ္လည္း မဆိုးၾကပါဘူး။ စလိုက္၊ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ စည္းလံုးခဲ့ၾကတယ္။

တိုင္းကိစၥေတြထဲမွာ တန္ေဆာင္မုန္းလေရာက္ရင္ေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ေလးကို ဖန္တီးခဲ့ၾကတာပါပဲ။ တိုင္းရံပံုေငြဆိုၿပီး တစ္လမွ (၁၅၀) က်ပ္ထည့္ရတယ္။ အဲဒီစုေငြေတြအျပင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ပြဲေတာ္လုပ္ရင္ ပိုက္ဆံနည္းနည္း ထပ္ေကာက္လိုက္တယ္။ ရလာတာနဲ႔ တိုင္းအစည္းအေဝးေခၚတယ္ေပါ့။ အစည္းအေဝးေခၚတာေတြထဲမွာ တုိင္းအစည္းအေဝးသြားရတာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး။ မေကြးတိုင္းဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း အညာသူေတြ ပဲမ်ားႀကတယ္။ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ပဲေလးေတြ ထုတ္သြားၾကေတာ့ အညာသားေတြအတြက္ ၾကည့္စရာေပါ့။ သူ႔ေနရာ ေဒသနဲ႔သူေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာပါ။ ဒီႏွစ္တိုင္းပြဲ ဘာလုပ္မလဲဆံုးျဖတ္ၾကေတာ့ ပထမဆံုးႏွစ္က ထမင္းနဲထိုးၾကဖုိ႔ သေဘာတူတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၁၃) ရက္ေလာက္ကတည္းက လူခြဲၿပီး ေစ်းဝယ္သြားၾကရတယ္။ ေစ်းဘယ္သူလိုက္မလဲဆိုေတာ့လဲ ဘယ္သူမွမျငင္းပါဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း စံုတြဲလိုက္ ေစ်းဝယ္လိုက္ေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း စံုမတြဲတတြဲေပါ့။ ေစ်းျခင္းကူဆြဲတာလိုလို၊ ဘာဝယ္မလဲ တိုင္ပင္ခ်င္တာလိုလိုနဲ႔ ၾကည္ႏူးကုန္တာလည္း မနည္းဘူးထင္ပါ့။ တုိင္းပြဲတပြဲၿပီးရင္ “ေဟာ ဘယ္တိုင္းဥကၠ႒ႀကီး ဘယ္queenနဲ႔ အဆင္ေျပသြားေပါ့“၊ “တိုင္းပြဲတုန္းက ေစ်းဝယ္တဲ့ ဟိုေကာင္ေလးေလ ဟိုေကာင္မေလးနဲ႔ အိုေကသြားၿပီတဲ့ေတာ့ ညေနက အေဆာင္ေရွ႕မွာ အတြဲေလး ေတြ႔လိုက္တယ္“ ဆိုတဲ့ ဒီအသံေတြ ၾကားလာရေတာ့တယ္။

လဆန္း (၁၄) ရက္ေန႔ညေနဆိုရင္ စာသင္ေဆာင္ သီေရတာ T3၊ T4 မွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတယ္။ အေဆာင္ကေနယူလာတဲ့ တံျမက္စည္း တေယာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ စီးေတာ္ယာဥ္ကေတာ့ စက္ဘီးေပါ့။ စက္ဘီးေပၚ တင္ေခၚမယ့္ ေမာင္ေတာ္ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေနာက္ကေန အေၾကာ့သားေလး။ မဇနိတို႔က အခုငွက္က႒ကေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ လူရင္းနာနာ အဖိခံရတယ္။ ငွက္က႒တို႔ ကိုဇနိတို႔က မက္မွန္မဲႀကီးေတြနဲ႔ အေတာ္ရိႈးထုတ္ၾကတာ။ တျခားတိုင္းကလည္း အညာသူေတြကို လာေခ်ာင္းခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔က ကိုယ့္တိုင္းသားေတြနဲ႔ ကပ္လိုက္လာၾကတာ။ သန္႔ရွင္းေရး ကူခ်င္တာလိုလို၊ ေက်ာင္းေပါက္ကအျပန္ လမ္းႀကံဳတာလိုလိုနဲ႔။ ေနာက္တေန႔မနက္ခင္း အေစာထရတာေပါ့။ အားလံုးေပါင္း မိန္းကေလးက (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ မနက္အေစာ ေရခ်ိဳးကန္မွာလည္း ဆူညံေနတာ။ ထမင္းနဲပြဲမလုပ္ခင္ကတည္းက ေရခ်ဳိးကန္မွလည္း ဒါေတြပဲ ေျပာေနၾကတာကိုး။ တခန္းနဲ႔တခန္းမသြားျဖစ္ရင္ ေရခ်ဳိးရင္း ဆံုတုန္းေလး ေျပာတာေပါ့ “ဟဲ့ သန္႔ရွင္းေရးေန႔က ဟိုေကာင္ေလးပါလာတာ ျမင္လိုက္လား“၊ “မနက္ျဖန္ တျခားသူေတြလဲ ဖိတ္ထားတယ္“၊ “ငါ့အေစာသြားႏွင့္မယ္ လာႀကိဳမွာမလို႔ေနာ္“ ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာၾကတာကိုး။ မေကြးတိုင္းသူေတြက စည္းလံုးတယ္။ အညာသူေတြဆိုေတာ့ ပိုလည္း ခင္ၾကတယ္ထင္ပါ့။ အဲေတာ့ တျခားသူေတြက “နင္တို႔ မေကြးတိုင္းသူေတြ နားၿငီးတယ္ေနာ္“ နဲ႔ စၾကတာ။ စခ်င္လည္းစ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ေမာေနေအာင္ေျပာၾကတာ။ အလုအယက္ေပါ့။ အိပ္ယာကမႏိုးမွာစိုးလို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တံခါးေခါက္ၾကေတာ့ တိုင္းသူမဟုတ္တဲ့ အခန္းေဖာ္က အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ေမတၱာပို႔တာ ခံရေသးတယ္။ အခန္းေဖာ္က တိုင္းတူေတာ့ မနက္သြားစရာရွိရင္ ထူးမႏိႈးရေတာ့ဘူး။

မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးကို ေယာက်္ားေလးေတြ ညကတည္းက ေဆးေၾကာထားတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မီးဖိုအဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အိမ္မွာ အေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီးသား သူေတြက ထမင္းနဲထိုးၾကေပါ့။ မသိသူေတြကလည္း ဝိုင္းကူပါတယ္။ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ေယာက္မကိုင္ေနၾကရေပမယ့္ မေမာပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔က ေဘးက စားခ်င္ေနၾကရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေယာက္မႀကီးနဲ႔ ေကာ္ၿပီး “ကဲ ျမည္းၾကည့္“ ဆိုလာေပးတယ္။ လုစားၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း အလုေကာင္းလို႔ ေမွာက္ရက္ေတြ လဲၾကေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက လက္ဖက္ႏွပ္၊ ဆႏြင္းမကင္း၊ အသီး စတဲ့ အခ်ိဳပြဲအတြက္ ညကတည္းက အေဆာင္မွာ တာဝန္ခြဲယူၾကတယ္။ မဇနိက လက္ဖက္ႏွပ္တာဝန္ယူေတာ့ ေထာင္းရတဲ့လက္ဖက္၊ တဒုန္းဒုန္းျမည္ေနတုန္း အေဆာင္မႉးပါ တက္လာၾကည့္တယ္။ “ဟီး ဟီး မနက္တိုင္းပြဲအတြက္ပါ“ ဆိုရင္ သူလည္း မဆူပါဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ဖိတ္ထားတာဆိုေတာ့ေလ။ ထမင္းနဲမက်က္ခင္ T3 ဖက္မွာ စာသင္ခံုတန္းေတြကို စားပဲြအျဖစ္ ျပင္ပါတယ္။ အေဆာင္က တိုင္းသူဟုတ္သူ၊ မဟုတ္သူ အားလံုးကို အႏိုင္က်င့္ၿပီး စားပြဲခင္း၊ ဓါတ္ဘူး ယူခ်လာတာတယ္။ T4 ဖက္မွာ လက္ဖက္ပြဲျပင္၊ သစ္သီးလွီးတာေတြ လုပ္ရတယ္။ သစ္သီးလွီးတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကပ္ခ်င္ေနတဲ့သူကေတာ့ သစ္သီးေဆးဖုိ႔ ေရခပ္ေပးလိုက္၊ ဓါး ေရေဆးေပးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေနာက္ ထမင္းနဲထိုးေနတဲ့သူကလည္း မီးဖိုေဘးထိုင္ေနၾကတဲ့ မေခ်ာေတြထဲက သူၾကည့္ခ်င္တဲ့သူကို ေခၽြးသုပ္သလိုလို ခိုးၾကည့္တာလဲ ရွိတယ္ထင္ပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ (၈) နာရီေလာက္ဆို ထမင္းနဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဖိတ္ထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၊ တျခားတိုင္းမတူတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလာရင္ ဧည့္ခံမည့္သူေတြကိုလည္း တာဝန္ခြဲေပးထားတယ္။ တိုင္းမတူတဲ့သူကို ခ်စ္သူေတာ္ထားရင္ လည္တေမာ့ေမာ့ ေမွ်ာ္ေနေရာ့။ ဖိတ္ထားတဲ့သူကို လည္ပင္းဖက္ၿပီး လိုက္လာတဲ့သူေတြလည္းရွိေသး။ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးဧည့္ခံၾကေတာ့ ဆရာေတြကလည္း သေဘာေတြက်လို႔။ လက္ဖက္ပြဲ၊ သစ္သီးျပင္တာေတာ့ မဇနိက တာဝန္ယူပါတယ္။ ေရွ႕မွာဧည့္ခံဆိုရင္ အေၾကာက္အကန္ျငင္းလို႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး စိတ္ဆိုးဖူးေသးတယ္။ လက္ဖက္ပြဲျပင္၊ မုန္႔ပြဲျပင္ဆိုေတာ့ ဧည့္သည္မျပန္ခင္စားခ်င္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က လာကပ္ေတာင္းလို႔ ျပင္ေကၽြးရတာေပါ့။ ကိုဇနိက အနားကမခြါဘူး လာလာကပ္ေနတာ။ မုန္႔စားခ်င္လို႔လား၊ ဘာလားေတာ့မသိဘူး။ ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီတုန္းက မႀကိဳက္ၾကေသးဘူးရယ္။

ဆရာေတြျပန္သြားၿပီဆို သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ထမင္းနဲ တီးၾကတာ။ လက္ဖက္သုပ္ကလည္း ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ကို ပုဇြန္ေျခာက္လံုးခ်င္းဆိုေတာ့ စားလို႔ ေကာင္းသေပါ့ေနာ္။ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့ စားစရာေတြကလည္း ေကာင္းေနတာ။ ထမင္းနဲပူပူေလးကို ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ႔ စားခဲ့ရတဲ့အရသာ တသက္မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးစားၿပီးသြားရင္ ဂိမ္းေဆာ့ၾကတယ္။ အုပ္စုေတြဖြဲ႔လိုက္ၿပီး စာသင္ခံုေတြမွာ ေနရာခြဲထုိင္ၾကတယ္။ စာသင္ခံုေရွ႕က ကြက္လပ္မွာ ထြက္ကစားရတယ္။ ကစားနည္းေတြကလည္း ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေပါ့။ မွတ္မိေနတာက “ႏွာေခါင္းႀကီးၿပိဳင္ပြဲ“။ အလိုလိုဆိုရင္ ႏွာေခါင္းႀကီးတဲ့ ေကာင္ေလးဆို ေကာင္မေလးေတြက မႀကိဳက္ဘူး။ “စိတ္ညစ္စရာေနာ္“ လို႔ေျပာတတ္ေပမယ့္ ၿပိဳင္ပြဲခ်ိန္ဆိုရင္ “ဟဲ့ ဖိုးေဇာ္ နင္ထြက္လိုက္ နင္ႏွာေခါင္းႀကီးတယ္“ တဲ့။ ဘယ္ခ်ိန္က သုေတသန ခိုးလုပ္ထားၾကသလဲ ေပၚကုန္ေတာ့တာ။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း အရင္ဆို ရွက္ခ်င္ရွက္ၾကလိမ့္မယ္ ၿပိဳင္ပြဲဆို “ငါႏွာေခါင္းႀကီးတယ္မဟုတ္လား ငါသြားလိုက္မယ္ေနာ္“ ဆိုၿပီး အုပ္စုအႏိုင္ရေရး အေျပးသြားၾကတာ။ ေကာင္မေလးေတြက တြန္းထုတ္လိုက္လဲ စိတ္မဆိုးရွာပါဘူး။ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခံစားမႈေလးေတြပါ။ ေနာက္ကစားနည္းက သတင္းစာေတြ ျဖန္႔ခင္းထားတယ္။ အုပ္စုတစ္စုအတြက္ တစ္ေစာင္ခင္းထားတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္အတြင္း လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရပ္ႏိုင္သလဲေပါ့။ အလုိလုိဆို “အေသးေလး“ လို႔ ေခၚရင္ စိတ္ဆိုးတဲ့သူေတြက ခုေတာ့ ေရွ႕က ေျပးေတာ့တာ။ ဖိနပ္ေတြေတာင္ ကၽြတ္က်က်န္ေနလို႔ လိုက္ေပးရေသးတယ္။ အေသးေလးမ်ားတဲ့အုပ္စုက ႏိုင္တာေပါ့ေနာ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေလးကို တခိ်ဳ႕ကလည္း ေျခတေခ်ာင္းေလခ်ၿပီး တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေဖးကူလက္တြဲထားၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအႏိုင္ရတာေပါ့။ ေရွ႕မထြက္တဲ့သူေတြကလည္း အားေပးရတာ၊ အႀကံေတြဝိုင္းေအာ္ေပးရတာ အသံေတြမ်ားနာလို႔။ “နင္က အရပ္ပုတယ္ေနာ္“ လို႔ေျပာရင္ စိတ္ဆိုးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက အုပ္စုလိုက္ အပုၿပိဳင္ၾကရင္ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးရွာတာလည္း သတိရမိတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလံုးေလး လိမ့္သလို ပုပုလံုးလံုးေလးနဲ႔ သႀကၤန္သီခ်င္း ကခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ေကာင္မေလးက တျခားသူေနာက္ပါသြားလို႔ T4 အေဆာင္ေခါင္မိုးေပၚသြား ငိုင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ဂစ္တာေတြတီး သီခ်င္းဆိုျပၾကတဲ့ အာၿပဲၿပဲအသံေတြကလည္း ခုေတာ့ ျပန္နားေထာင္ခ်င္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ကစားနည္းေပါင္းစံုကစားၿပီးရင္ သစ္သီးေတြစားၾက၊ စကားေတြေျပာၾကေပါ့။

ပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းကထိန္အတြက္ သြားကူၾကရျပန္ေရာ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ကေတာ့ တိုင္းေပါင္းစံုပြဲေတာ္လုပ္ၾကတာ လွည့္လည္စားလို႔ မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဧရာဝတီတိုင္းက မုန္႔ဟင္းခါး၊ မေကြးတိုင္းက ထမင္းနဲ၊ မေကြးတိုင္းက ေန႔လည္ မုန္႔လံုးေရေပၚ၊ စစ္ကိုင္းတိုင္းက ၾကာဇံဟင္းဆိုၿပီး ဟိုဒီကူးလိုက္၊ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ လုပ္ၾကရတာေပါ့။ ေန႔လည္ခင္း အေဆာင္မႉးအခန္းေရွ႕ ဒိုးပတ္အဖြဲ႕ လာပိုက္ဆံေတာင္းၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က “ေနကာမ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ေလးႏွမရယ္ကြယ္ တျပည္တရြာဆီ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ ေဝးရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္…“ သီခ်င္းကို ဆိုပါတယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အထိ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို နာမည္မသိတဲ့သူေတြက “နင္ကလည္း ဟိုေနကာမ်က္မွန္ေလ“ လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ သူ သီခ်င္းဆိုေတာ့လည္း အေဆာင္ေပၚက မ်က္မွန္တပ္တဲ့ေကာင္မေလးေတြ “သူ႔ေျပာတာလား“၊ “ငါ့မ်ားဆိုျပေနတာလား“၊ “အင္း သူငါ့ကို အတန္းထဲမွာ ခုိးခိုးၾကည့္ဖူးတယ္ ငါ့ကို လာဆိုတာေနမယ္“ နဲ႔ သူ႔ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ ငါ့ဟုတ္ႏိုးႏိုးလုပ္ၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ႏိုးႏိုးဆိုတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူ႔မွ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ေကာင္မေလးေတြက ဝရံတာကေန မ်က္မွန္ပင့္ၿပီး လွမ္းစလိုက္ေသးတယ္။ အခန္းတြင္းပုန္း အံု႔ပုန္းမမေတြကေတာ့ သူသီခ်င္းဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြထိ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထုိင္ထိုင္ငိုင္ေနတတ္တာ။ အခုေန အဲဒီ သီခ်င္းဆိုခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ရင္ အရင္အခ်ိန္ေတြကို ျပန္လိုခ်င္ေနေလာက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ “ငါမသိခဲ့တာ နာလိုက္တာ“ မ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိ။

ညေနေစာင္းရင္ ေက်ာင္းေရွ႕ေရေျမာင္းမွာ မီးေမွ်ာပြဲ ရွိေသးေတာ့ လူစုၾကျပန္ၿပီ။ မီးေမွ်ာပြဲကို စစ္ကိုင္းတိုင္းက ဦးေဆာင္လုပ္ပါတယ္။ အေဆာင္မႉးေတြကလည္း သြားခြင့္ေပးေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ည အျပင္ထြက္ခြင့္ရတာ၊ ညဆိုတာ ထိေတြ႔ခြင့္ေပးတာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆီမီးခြက္ေတြကို ေရစီးအတိုင္းေမွ်ာၾကတယ္။ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ လူကုန္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အတြဲေတြ ေရနီေျမာင္းဆီ ေရာက္မလာၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕လည္း မတြဲတတြဲေတြ ေရနီေျမာင္းေဘးမွာ ေကာင္မေလးက မီးေမွ်ာပြဲၾကည့္လို႔၊ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို ခိုးၾကည့္လို႔ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ကင္တင္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည္ႏူးလို႔။ တခ်ိဳ႕လည္း ကင္တင္းမွာ အုပ္စုလိုက္ စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးလို႔။ တခ်ိဳ႕လည္း စာသင္ေဆာင္ေတြနားက အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ၾကည္ႏူးလို႔ ေနတယ္ေပါ့။ အေဆာင္ေရွ႕က မီးမွိန္မွိန္အသုပ္ဆိုင္ေလးမွာ မဲဇလီဖူးသုပ္ပန္းကန္ေလးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္အိုး ဘယ္ႏွစ္အိုးမွန္းမသိလိုက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရဲ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ေန႔ကေတာ့ ကိုဇနိႀကီး ကၽြန္မတို႔အေဆာင္ေရွ႕ အသုပ္ဆိုင္မွာ တေနကုန္ လာထိုင္ေနတယ္။ ဆိုင္က အန္တီကလည္း မဲဇလီဖူးသုပ္ေတြ ၾကာဇံနဲ႔သုပ္လိုက္၊ ခ်ဥ္စပ္ေလးသုပ္လိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး လာလာေပးတယ္။ အတူလာထိုင္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အဲဒီညမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ကိုေျပာတယ္ “ငါက အပ်ိဳႀကီးလုပ္မွာ“ တဲ့။ သူနဲ႔ ကိုဇနိနဲ႔ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲေတာ့မသိဘူး ထူးျခားတာတခုရွိတယ္ “ကိုဇနိ ကၽြန္မကို စကားသိပ္မေျပာဘူး“။ အတူလာထိုင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ခ်မ္းလာလို႔ အေဆာင္ေပၚတက္ အေႏြးထည္ဝတ္တုန္း “မီးေမွ်ာပြဲသြားၾကည့္“ လို႔ ႏွင္လႊတ္ေတာ့ “ဒီတေန႔လံုး ကၽြန္မနားမွာ ေနခ်င္လို႔“ တဲ့။ လူလည္က်တာ။ သူ လူလည္သိပ္က်တယ္။ တကယ္ဆို သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ဒီလိုမေျပာသင့္ပါဘူး။

အဲဒီညက အတူတူထိုင္ေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းကို မနည္းေခၚထားခဲ့ရတာ။ အပ်ိဳႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အခုေတာ့ ပါသြားၿပီ။ ပူစီေဖာင္းႀကီးနဲ႔တဲ့။ မဇနိအခန္းေဖာ္လည္း အပ်ိဳႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတာ သမီးတေယာက္ရေနေပါ့။ ည(၉) နာရီထိုးရင္ ေရာက္ရာအရပ္က အျမန္ျပန္လာရတယ္။ အေဆာင္တံခါးပိတ္မွာမလို႔။ ေယာက်္ားေလးေတြက ည (၁၁) ေလာက္ တေက်ာ့ျပန္ ဂစ္တာလာတီးၾကေရာ။ “အရင္လို ျပန္ယုယပါရေစ ယု ရယ္…“ ဒီသူခ်င္းလာဆိုၾကရင္ နာမည္မွာ “ယု“ ပါသူေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္တယ္။ “သူ႔လူလား၊ ငါ့လူလား” ဆိုၿပီး ခန္းစီးစၾကားက ေခ်ာင္းတာေတြလည္း ရွိသေပါ့။ “မူပိုင္ရွင္မႀကီး မမခိုင္“ ဒါမ်ိဳးေအာ္လို႔ကေတာ့ မခိုင္ေတြ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာ။ တခ်ိဳ႕လည္း ခ်စ္သူေကာင္မေလးေတြက အုပ္စုဖြဲ႕တယ္။ အေဆာင္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာခန္းမွာ လာစုတယ္။ ဝရံတာမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး လက္ဖက္စားရင္း ေနၾကာေစ့စားရင္း သူတို႔ခ်စ္သူအုပ္စုကို အားေပးတယ္ေပါ့။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း ျပန္ခါနီးရင္ “အေဆာင္မွာ ညဖက္ဆို သီခ်င္းမ်ားလာတီးၾကရင္ ကိုယ္မပါတဲ့အဖြဲ႕ဆို မင္းနားမေထာင္ရဘူးေနာ္..“ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္တတ္တယ္။ အဲ သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အုပ္စုကလည္း စကားနားေထာင္တယ္ တံခါးေတြ ဝုန္းကနဲျမည္ေအာင္ပိတ္ၿပီး အိပ္ၾကေတာ့တာ။ အေဆာင္ေရွ႕က တျခားဂစ္တာတီးတဲ့အဖြဲ႕ေတြက ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေဒါသေတြထြက္ၾကေလသတည္းေပါ့။ အေဆာင္ေပၚမွာ သေဘၤာသီးနဲ႔ မဲဇလီဖူးေတြကို ေရပံုးႀကီးေတြနဲ႔သုပ္၊ အခန္းေတြလုိုက္ေဝတယ္။ ေနာက္ အေဆာင္ေစာင့္ ဦးေလးႀကီး အကူအညီနဲ႔ အေဆာင္ေပၚကေန မဲဇလီဖူးသုပ္ကို ခ်စ္သူေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေတြဆီ ေရာက္ေအာင္လည္း ပို႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ေရွ႕မွာလာဆိုတဲ့ “ေဆးေပါင္းခတဲ့ည“ သီခ်င္းေလးနားေထာင္၊ မဲဇလီဖူးသုပ္ေလးစားရင္ တန္ေဆာင္တိုင္ညရဲ႕ ည(၁၂) နာရီကို ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလေအးေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ တူတူရွိခဲ့ၾကဖူးတဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ညကို ေဝးကြာေနလည္း သူငယ္ခ်င္းအားလံုးရင္ထဲမွာ သတိတရရွိေနၾကမယ့္လို႔ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

မဇနိ

ေအာ္ေခၚေတာ့ သူရွိမေနဘူး

ေအာ္ေခၚေတာ့ သူရွိမေနဘူး

လြမ္းတမ္းတမ္းရွိတာနဲ႔ အတိတ္ခလုတ္ကို အသာႏွိပ္
အိပ္ယာေပၚမွာ တိတ္တိတ္ေလးလုပ္ေန
အတူသြား၊ အတူလာ
ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚက အၿပဳံးပန္းႏွစ္ပြင့္
အားပါး…"ဖတ္"
ျခင္ကိုက္လို႔႐ိုက္လိုက္တာ
ဇာတ္လမ္းေကာင္းရင္ သူလာလာေႏွာက္ယွက္တတ္တယ္။
ဘယ္သူ႔မွကိုႀကိဳေျပာမထားဘူး
ကိုယ္ဟာကို ရင္ဘတ္ႀကီးကို မြမ္းမံ
တကယ္တမ္းေတာ့ ၾကည့္လို႔မလွဘူးရယ္၊
ဒါေပမယ့္ မ်က္စိမွိတ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာနဲ႔
႐ိုမီယို ဂ်ဴးလိယက္ သူတို႔ထက္သာတယ္
ခြင့္ျပဳေပးပါ၊
ဒီတခါတင္မဟုတ္ဘူးေနာ္
လိုသလိုထပ္မက္မွာ ဒီအလြမ္းဇာတ္က
ေယာင္ေယာင္ဖက္၊ ေအာ္ေအာ္ေခၚ
အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပါပဲေနာ္
ဒါေပမယ့္ေလ ငါ့ေဘးမွာ သူရွိမေန
သူေနတာက ငါ့အသည္းထဲ
ကဲ ေအာ္ေခၚေတာ့လည္း သူရွိမေနဘူးရယ္လို႔ ေျပာဦးမလား။

အမီနာ

>> Wednesday, August 27, 2008

ဆရာသာဓုေရးတဲ့ "အမီနာ"ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ကို ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။
သီဟရတနာ အုပ္ ၁၀၀ ျပည့္အထူးထုတ္ "၂၀ ရာစု ျမန္မာဝတၳဳတို ၁၀၀၊ စာေရးဆရာ ၁၀၀" ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကပါ။
ဆရာသာဓုကို က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဆရာေရးတဲ့ "အတာ" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ကုိ စဖတ္ဖူးတာပါ။ ဦးသုေမာင္ေရးတဲ့ မ်ိဳး႐ိုးထဲမွ ဆိုးေပႀကီးမ်ားထဲမွာ ဆရာသာဓုကို ပိုၿပီးသိခဲ့ပါတယ္။
အခုဝတၳဳတိုထဲမွာ ဆရာက လူ႔သေဘာ၊ လူ႔မေနာေတြကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားထားပါတယ္။ က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆုံးထဲက တပုဒ္ပါ။
ဒီေနရာမွာ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ယူၿပီး ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

မ်က္မွန္ႏွင့္ က်ေနာ္

>> Monday, August 25, 2008

မ်က္မွန္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ခင္ဗ်ား မ်က္မွန္ကို ဘယ္လိုပုံစံဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းတန္းၿပီး မ်က္စိထဲျမင္လိုက္တယ္ မဟုတ္လား။ မ်က္မွန္ဆိုတာကို ဘာလို႔ မ်က္မွန္လို႔ ေခၚသလဲဆိုတာကို ေတြးဖူးလား။ မ်က္လုံးက အျမင္မွားျမင္ေနတာကို မွန္ေအာင္ ျပင္ေပးတဲ့အရာ ဒါမွမဟုတ္ရင္ မ်က္လုံးေတြေရွ႕က မွန္ေပါ့။ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ မ်က္မွန္လို႔ ေခၚေခၚ မ်က္မွန္ဆိုတာကို မ်က္စိ အျမင္ ေဝဝါးတဲ့သူေတြက အျမင္ ရွင္းလင္းေအာင္ တပ္ၾကသလို၊ မ်က္စိအျမင္ မေဝဝါးတဲ့ သူေတြကလည္း အလွအျဖစ္တပ္ၾကပါတယ္၊ အဲ ေနကာမ်က္မွန္ဆိုၿပီး မ်က္လုံးကို ေနပူပူထဲမွာ မ်က္စိေအးေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္တပ္တဲ့ သူေတြရွိသလို၊ ေနမပူလဲ မ်က္မွန္အမဲႀကီးေတြကို အသုံးဝင္လို႔ တပ္ၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။

၈-တန္းကတည္းက က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြက မႈန္ေနပါၿပီ။ လူေကာင္က နည္းနည္းထြားေတာ့ ေက်ာင္းမွာ အတန္းေနာက္နားမွာ ထိုင္ရပါတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက စာေတြကို ဒီတိုင္း အဆင္ေျပေျပ မျမင္ရေတာ့ ေဘးခုံမွာ ထိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက စာေတြကို ကူးခ်ရပါတယ္။ ၉ တန္းမတက္ခင္မွာပဲ မ်က္မွန္လုပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီကတည္းက မ်က္မွန္ဆိုတာ က်ေနာ့္ရဲ႕အမွတ္အသား တခုလည္း ျဖစ္သြားတာပါပဲ။

မ်က္မွန္ စၿပီးတပ္ရတုန္းကလည္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ငါေတာ့ မ်က္မွန္ႀကီးနဲ႔ ရွက္တယ္လို႔လည္း မခံစားရပါဘူး။ အဲ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔က ပိုလွတယ္လို႔လည္း မထင္သလို၊ မ်က္မွန္ခြ်တ္လိုက္ရင္လည္း ပိုၿပီးေခ်ာမလာတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေမေျပာသလို "ငါ့သားက မေကာက္၊ မခြက္ေလးပါကြယ္" ပါပဲ။ မ်က္မွန္တပ္ရမွာကို ရွက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ရွက္ရတယ္ဆိုတာကို နားမလည္ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ေလ မ်က္မွန္တပ္တာကို မလွဘူးထင္ၿပီး မ်က္မွန္မတပ္တာ။ စက္ဘီးစီးရင္ သူမ်ားေနာက္က ထိုင္လိုက္ၿပီး လမ္းရဲ႕အျခားအျခမ္း စက္ဘီးေပၚက တျခားသူငယ္ခ်င္းက ၿပဳံးျပတာကို မျမင္လို႔ ျပန္ၿပဳံးမျပမိတာကို ဆက္ဆံေရးက်ဲတယ္လို႔ အထင္ခံရတဲ့ သူေတြလည္းရွိရဲ႕။ ေရွ႕က စက္ဘီးတင္နင္းရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္က် လူမႈေရးမပ်က္ရေလေအာင္ "ဟဲ့ နင့္သြားေလးၿဖဲထား" လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒါမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သူငယ္ခ်င္းက ၿပဳံးျပရင္ ကိုယ္ကလည္း ျပန္ၿပဳံးျပေလသေယာင္ေယာင္ သြားၿဖဲေလးနဲ႔ေပါ့။

တခ်ဳိ႕က တမ်ိဳးရယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အေဖ၊ အေမေတြ မ်က္မွန္ကို ယူၿပီး စမ္းတပ္၊ မွန္ၾကည့္ၿပီး "မ်က္မွန္ေလးနဲ႔ဆို ငါက ပိုေခ်ာသေတာ့" လို႔ ထင္မိေရာ။ ဒီေတာ့ မ်က္မွန္ကလိုခ်င္၊ အိမ္ကို ပူဆာရေရာ။ "ေဖ့ ဟိုနား ျပကၡဒိန္ေပၚက စာေတြ ဖတ္လို႔ရလား။ သမီးေလ အဲဒီစာေလးေတြကိုေတာင္ ၾကည့္ရတာ ဝါးတားတားျဖစ္ေနတယ္"လို႔ အစခ်ီၿပီး ျမင္ျမင္သမွ်ကို ဝါးတားတားလုပ္ၿပီး မ်က္မွန္ဝယ္ေပးဖို႔ စည္း႐ုံးေရး ဆင္းရေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ရီခ်င္တာတခုက မ်က္မွန္တပ္ရင္ စာဂ်ပိုးလို႔ ထင္တာကိုပဲ။ ဘဝေပးအေျခမလွလို႔ မ်က္စိ အလုိလို မႈန္တာကို စာေတြ သိပ္ဖတ္လို႔ မ်က္စိမႈန္သြားတာလို႔ အသားလြတ္ အထင္ႀကီးတဲ့သူေတြက ရွိၾကေသးတာ။

၉-တန္း၊ ၁၀-တန္းေလာက္တုန္းက မ်က္မွန္ ခဏခဏကြဲတယ္။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚကေန က်ကြဲတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းကေန ျပန္လာတုန္းမ်ိဳး၊ က်ဴရွင္က ျပန္လာတုန္းမ်ိဳး၊ လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျခင္းခတ္ေနတာ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ စက္ဘီးေလး အသာရပ္၊ စည္းထရံေပၚကို လြယ္အိတ္ေလးခ်ိတ္၊ မ်က္မွန္ကို လြယ္အိတ္ထဲ အသာထည့္ (မ်က္မွန္အိတ္က ယူလာေလ့မရွိဘူး။)၊ ၿပီး ျခင္းခတ္ေတာ့တာေပါ့။ ျခင္းကစားရင္း မႏိုင္မနင္းျဖစ္လို႔ လက္က လြယ္အိတ္ေပၚ ေထာက္လိုက္မိတာမ်ိဳး၊ လြယ္အိတ္ကို ေနာက္ေက်ာနဲ႔ ဖိမိတာမ်ိဳးျဖစ္ရင္ အထဲက မ်က္မွန္ကေလးက ကြဲရွာေရာ။ ဘယ္ရမလဲ မ်က္မွန္ကြဲေတာ့ မ်က္မွန္ဆိုင္ေျပးတာေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း အၿမဲလာတာမဟုတ္ေတာ့ မ်က္မွန္ဆိုင္က ကုလားႀကီးဆီမွာ မ်က္မွန္ေလးကို ထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ သူခ်ိန္းတဲ့ရက္ မေရာက္မခ်င္း ဒီတိုင္း ေနေပေတာ့ပဲ။ မ်က္မွန္ခဏခဏ ကြဲလြန္းလို႔၊ မ်က္မွန္ဆိုင္ကုလားႀကီးနဲ႔ ေဖာက္သည္ကို ျဖစ္လို႔။ အိမ္မွာ မ်က္မွန္မတပ္ဘဲ ေယာင္ေပေပနဲ႔ ေနေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကလည္း သတိမထားမိတာလား၊ မေျပာခ်င္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကိုယ္ကေတာ့ မ်က္မွန္ခဏခဏကြဲတဲ့သူဆိုေတာ့ အေျပာအဆိုခံရမွာ စိုးလို႔ အိမ္ကို မေျပာတာ။

က်ေနာ္ မႏၲေလးနည္းပညာတကၠသိုလ္တက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ မ်က္မွန္က တလက္တည္းတင္ ရွိတာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ အသစ္ေတြ ထပ္လုပ္ထားေတာ့ အပိုေတြ ရွိေနၿပီ။ ညအိပ္ရင္ မ်က္မွန္ေလးခြ်တ္အိပ္၊ စခ်င္ေနာက္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မ်က္မွန္ေလးကို က်ေနာ္မသိေအာင္ ဖြက္၊ က်ေနာ္က မ်က္မွန္ေပ်ာက္လို႔ဆိုၿပီး စိတ္မပူပါဘူး။ ေသတၱာထဲမွာ ေနာက္မ်က္မွန္တလက္ ရွိေသးတာကိုး။ မဇနိ မ်က္လုံးေတြ ေအာင့္တုန္းက သူ႔မ်က္မွန္ပါဝါနဲ႔ မကိုက္တာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကိုေတာင္ သူ႔မ်က္မွန္ အသစ္မလုပ္ခင္ စပ္ၾကား မ်က္မွန္ငွားထားဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ မ်က္မွန္ကေတာ့ ဖြက္ပေစပဲ။ ဖြက္ထားတဲ့ေကာင္က က်ေနာ့္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည္ လုပ္ေနတာေပါ့။ ဒီေကာင္ထင္တာက က်ေနာ္က မ်က္မွန္ေပ်ာက္တာကို ျပာတာၿပီး လိုက္ရွာမယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ က်ေနာ္က ေအးေဆးပဲ။ မ်က္မွန္အပိုကိုလည္း သူတို႔ သတိထားမိေအာင္ ေသတၱာထဲက မထုတ္ဘူး။ မ်က္မွန္မပါဘဲ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကို သြား။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ လြယ္အိတ္ထဲ အသာထည့္လာတဲ့ မ်က္မွန္ကို ထုတ္စြပ္လိုက္ေတာ့ ေအးေဆး။ ဖြက္ရတဲ့သူလည္း ေအာင့္သက္သက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဖြက္ရတာ အရသာပ်က္ေတာ့ ျပန္ေပးတာပါပဲ။

ျမန္မာျပည္မွာက ေႏြရာသီဆို မ်က္မွန္တပ္ရတာ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူမ်ားထက္ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ကာ လူကဝေတာ့ မ်က္ႏွာကလည္း ေဖာင္းကားေနတာေပါ့။ အဲ ေႏြရာသီ ေနကပူပူဆို၊ မ်က္မွန္ကိုင္းကလည္း လိုက္ပူတာေပါ့။ သူက ပူေတာ့ နားထင္က အသားေတြလည္း လိုက္ပူ။ ေခြ်းေတြကလည္း ထြက္။ မ်က္မွန္ကိုင္းက ေခြ်းစား။ ၿပီးေတာ့ မ်က္မွန္ကိုင္းနဲ႔ထိေနတဲ့ အသားကို လႊေလးနဲ႔ တိုက္ေနသလား ထင္ရတယ္။ ပြတ္တိုက္ေနတာေလ။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ အခံရ အေတာ္ခက္ပါတယ္။

မ်က္မွန္က အၿမဲတပ္ေနေတာ့ တခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္မွန္တပ္ထားသလား၊ မတပ္ထားသလားေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး။ တခါတေလ ညဖက္ေတြ စာဖတ္ရင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဗြီဒီယိုၾကည့္ရင္းျဖစ္ျဖစ္ မ်က္မွန္မခြ်တ္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္။ ႏိုးလာေတာ့လည္း ဒီတိုင္းႀကီး ထသြားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္လိုက္မွပဲ မ်က္မွန္ တပ္ရပ္ႀကီးမွန္း သိၿပီး ခြ်တ္ရတတ္တယ္။ တခါတေလက်လည္း အျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ မ်က္မွန္ေရာပါရဲ႕လားဆိုၿပီး မ်က္လုံးရွိတဲ့ေနရာကို လက္နဲ႔ စမ္းရပါတယ္။ မ်က္မွန္ကို လက္နဲ႔ထိလိုက္မွ "ေအာ္ ပါတယ္" ဆိုၿပီး ျဖစ္ရတာပါ။

ၾကားဖူးတာတခုကေတာ့ ငယ္တုန္းမွာ အေဝးမႈန္တယ္တဲ့၊ အသက္ႀကီးလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အနီးမႈန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္တယ္တဲ့။ ဘဝမွာ မ်က္လုံးအျမင္ေတြ မရွင္းလင္းေသးသမွ်ေတာ့ မ်က္မွန္ေတြ အနီးၾကည့္မ်က္မွန္ေတြ၊ အေဝးၾကည့္မ်က္မွန္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲတပ္ရမွာပါပဲ။ အဲ စိတ္အျမင္ေတြၾကည္လင္ဖို႔ကေရာ ဘယ္လို မ်က္မွန္ေတြ တပ္ဖို႔ လိုသလဲဆိုတာကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ေလ့လာဖို႔လိုေၾကာင္း သတိေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

one million kiss

တေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ဇာတ္လိုက္ႀကီး ကိုဇနိႏွင့္မဇနိတို႔ online ေပၚတြင္ microphone ႏွင့္စကားေျပာေနၾကရာ….
မနိ။ ။ ကိုနိ ရွင္ ကြ်န္မကိုတကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား၊ ဟလိုၾကားရဲ႕လား။
ကိုနိ။ ။ အမ္၊ နိနိကလဲ တကယ္ခ်စ္တာေပါ့ကြာ။
မနိ။ ။ ဟုတ္လို႔လား၊ ဟြန္း။ ကဲ ဒါဆိုေျပာပါဦး ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ ကြန္မကို။
ကိုနိ။ ။ မိုးေလာက္ႀကီးဂ်စ္၊ ေျမေလာက္ႀကီးဂ်စ္၊ ေဂၚဇီလာေလာက္ႀကီးဂ်စ္၊ မ်ားႀကီးမ်ားႀကီးဂ်စ္။
မနိ။ ။ ဟလို၊ ကိုနိၾကားလား။ တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္။ လိုင္းမေကာင္းလို႔လား။
ကိုနိ။ ။ ဟုတ္ဘူး၊ ဟုတ္ဘူး။ ဂ်စ္တယ္လို႔ေျပာတာ။
မနိ။ ။ ေအာ္၊ ဒါဆိုလဲၿပီးေရာ ဟြန္႔။ အနမ္းေလးေတြေရာေပးခ်င္ရဲ႕လား ေျပာပါဦး။
ကိုနိ။ ။ ေပးခ်င္တာေပါ့၊ အရမ္းေပးခ်င္တယ္။
မနိ။ ။ ဒါဆို ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားႀကီး ေပးခ်င္လဲဟင္…။
ကိုနိ။ ။ one million ေလာက္ႀကီးေပးခ်င္တာေပါ့ နိနိရယ္။
မနိ။ ။ ဒါဆို ခု phone ထဲကေန မနားတမ္း one million kiss ေပး။
ကိုနိ။ ။ အမ္၊ ဒါ…ဒါကေတာ့။
မနိ။ ။ မဒါကေတာ့နဲ႔။ ဟြန္း… ဒါေတာင္ :* ကို one million ေရးခိုင္းမလို႔။ ရွင္ copy and paste လုပ္ၿပီး လူလယ္က်မွာကြ်န္မသိလို႔။
ေနာက္ဆံုးၾကားသိရေသာသတင္းအတင္းမ်ားအရ၊ ကိုဇနိ၏ one million kiss mission ႀကီး၊ မၿပီးဆံုးေသးပဲ၊ ကစ္ၿမဲကစ္လ်က္ရိွပါေၾကာင္း…

ခြ်ဲျခင္း အႏုပညာ

>> Saturday, August 23, 2008

အေခ်းလစ္
မို႔ကင္
အျမစ္ႀကီးခ်ား။

ႏွစ္ကိုယ္တူ

>> Friday, August 22, 2008

မေန႔က ေက်ာင္းသြားေတာ့ ေႏြရာသီ အနားယူေနၾကလို႔ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္မလာပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ တျခားအိမ္ေထာင္က်ၿပီးသား သူငယ္ခ်င္းရယ္ ဂ်ပန္မေလးတေယာက္ရယ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း မုန္႔စားရင္း ေျပာၾကတဲ့ အေၾကာင္းက တူႏွစ္ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ သူ႔ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အေလ့ေတြ တူသလား၊ မတူလား ေမးၾကတာပါ။ လူတေယာက္ရဲ႕ အယူအဆေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတခုလံုးကို သံုးသပ္လို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ သူတို႔နဲ႔ အေပ်ာ္သေဘာ ေျပာၾကဆိုၾကတာက ဗဟုသုတေတာ့ ရတာေပါ့။ သူတို႔ သေဘာထားက ဘယ္လိုဆိုတာ သိရတာေပါ့။

ဂ်ပန္မေလးနဲ႔ မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းက သူ႔မွာ boyfriend အသစ္ရေနၿပီ၊ “ဒီေန႔ ခ်ိန္းထားတာ ရွိတယ္“။ သူကို ေမးတယ္ “မင္းမွာ အခု ေကာင္ေလးရွိသလား“ ဆိုေတာ့ “အခု ျပတ္သြားပီ တေယာက္နဲ႔“၊ “အခု အသစ္ရွာေနတယ္“ အဲလို။ သူတို႔က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾကတယ္။ “မင္းမွာ boyfriend ဘယ္ႏွေယာက္ရွိသလဲ“ ဆိုရင္လည္း သူက မ်က္လံုး ေမွးေမွးေလးမွိတ္ လက္ေလးေတြ ခ်ိဳးၿပီး ေရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္မွ “၈ ေယာက္ေလာက္ပါ“ တဲ့။ ဂ်ပန္မိသားစုအိမ္ အလည္သြားေတာ့လည္း အေမးခံရတယ္ “ဘာလို႔ ခုထိ ေက်ာင္းဆက္တက္တာလဲ“၊ “ဝါသနာပါလို႔လား“၊ “အိမ္က ထားလို႔လား“ တဲ့။ သူတို႔ေမးမွပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္စဥ္းစားယူရတယ္။ “အိမ္ကလည္း ထားလို႔၊ ဝါသနာလည္း ပါလို႔“ လုိ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ “ျမန္မာျပည္မွာ ရာထူး ျမင့္တဲ့ေနရာေတြကို အမ်ိဳးသမီးေတြ ရသလား“ ဆိုလာေတာ့ “ရတယ္ေပါ့“ ေနာ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ဘြဲ႔တခုေလာက္ရရင္ ေတာ္ၿပီတဲ့။ ဘြဲ႔လြန္ေတြ မတက္ခ်င္ၾကဘူး။ အေမေတြကလည္း ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့သူ ရွာယူဖို႔ တိုက္တြန္းၿပီးသားတဲ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ေပးတယ္တဲ့ေလ။ အလည္သြားတဲ့အိမ္က အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသားက တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡပါ။ အမ်ိဳးသမီးက အကဆရာမ၊ ပန္းခ်ီလည္း ဆြဲတယ္။ အလွျပင္ထားတာလည္း အရုပ္မေလးအတိုင္းပါပဲ။ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိေပမယ့္ ကေလးအေမလို႔ မထင္ရပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္တိုက္၊ ကား၊ ၿခံနဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႔က သူေဌးမဟုတ္ေပမယ့္ အလယ္အလတ္တန္းစားလို႔ ေျပာပါတယ္။ “သူကလည္း ပိုက္ဆံရွာႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသားကို ရထားတာ ကံေကာင္းတယ္“ တဲ့။ အလည္သြားတိုင္းေတာ့ အိမ္မွာ အမ်ိဳးသားကို မေတြ႔ရပါဘူး။ ေမးၾကည့္ေတာ့ “အိမ္ကို ည အေစာဆံုးက (၁၀) နာရီ ျပန္လာတယ္“ လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္က်ရင္ (၁၂) နာရီေပါ့။ စေန၊ တနဂၤေႏြလည္း သူက ေဘာလံုးပြဲ ၀ါသနာပါတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာမရိွဘူးတဲ့။ သူတို႔က ခ်မ္းသာေတာ့ အမိ်ဳးသားက အျပင္သြား၊ သူကလည္း ပန္းခ်ီဆြဲတယ္ လူမႈေရးကိစၥေတြ အသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာ ပါတယ္ေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ တူႏွစ္ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ လမ္းကလည္း သူတို႔အတြက္ေတာ့ သာယာေနတာပါပဲ။

တျခားႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳထားတယ္။ သူ႔ကိုလည္း သူ႕အမ်ိဳးသားက ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းလက္ဆံုမစားရတာ မ်ားတယ္။ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်တာမ်ားေတာ့ ဒါႀကီးကို သူ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ သူ႕ႏိုင္ငံကို ျပန္ေနၾကဖို႔ စည္းရံုးေရး ဆင္းေနတယ္တဲ့။ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း မိသားစုလက္ဆံုစားၾကတာ ထံုးစံရွိတယ္။ အမ်ိဳးသားက ပါတီေတြ သြားေနတာမ်ိဳး မႀကိဳက္ပါဘူး။ သူကေတာ့ ဒီအမ်ိဳးသားတေယာက္ပဲ ခ်စ္ခဲ့တာပါလို႔ ဆိုတယ္။ ေၾသာ္ သူတို႔ႏိုင္ငံေတြလည္း လူတိုင္း အခ်စ္မ်ားၾကတာေတာ့ ဟုတ္ဘူးလို႔ သိရတာေပါ့ေနာ္။ “ျမန္မာေတြက တေယာက္ပဲႀကိဳက္ၿပီး တေယာက္ပဲ လက္ထပ္သလား“ လို႔ ေမးလာတဲ့အခါ “အဲလိုမ်ားတယ္“လို႔ ေျဖမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ “ဒို႔ဆီမွာလည္း စိတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတာပါေလ“၊ “ရည္းစားေတြ အမ်ားႀကီးထားတာလည္း ရွိတာပါပဲ"လို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။ ကြာျခားခ်က္တခုက သူတို႔က ပြင့္လင္းတယ္။ ကိုယ့္ဆီက တိတ္တိတ္ေလး လုပ္ေနၾကတာေတြရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံနဲ႔မဆိုင္ဘဲ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္လို႔ အေတြးသတ္လိုက္မိတယ္။

လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ပတ္သက္ၾကၿပီဆိုရင္ ေလးစားမႈ၊ အထင္ႀကီးမႈလည္း ပါရမယ္။ ကိုယ္လက္ထပ္မည့္သူကိုမွ အထင္ႀကီးစိတ္မရွိရင္လည္း လက္တြဲဖို႔ လြယ္ကူပါ့မလား။ အေတြးေတြ ကြာျခားေနမယ္ဆိုရင္ေရာ လက္ခံႏိုင္ပါ့မလား။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ လက္ထပ္ခ်င္ၾကမွာပါ။ သစၥာလည္း ရွိခ်င္ၾကမွာပါ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ဳိးေၾကာင့္ ကြဲကြာသြားၾကရင္လည္း ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္။ ေမ့ေပ်ာက္ၾကရတယ္။ ေမ့ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရတာေတြ ရွိမယ္။ “အေနေဝးရင္ ေသြးေအးတယ္“ ဆိုတာေတာ့ လူနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ ခံယူခ်က္တိက်မယ္ဆိုရင္ ေဝးတာ၊ နီးတာ ဆိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဂ်ပန္မေလးရဲ႕ အၿမဲစိတ္ဝင္တစားေမးတတ္တဲ့ ေမးခြန္းတခုရွိပါတယ္ “အြန္းလိုင္းမွာ စကားေျပာရံု၊ ဖုန္းေျပာေနရံုေလးနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့သူကို ဘာလို႔ခ်စ္ေနႏိုင္သလဲ“ “ထူးဆန္းတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါ“ တဲ့ေလ။ ကိုယ့္မွာ သူေက်နပ္ေလာက္ေစမည့္ အေျဖမရွိပါဘူး။ “သံေယာဇဥ္“ ေတြ “သစၥာ“ေတြ သြားေျပာလည္း သူက လက္ခံမယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ပတ္သက္ၾကတာ နားလည္မႈေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ ရွိေနလို႔ ခုိင္ၿမဲတယ္ဆိုတာပဲ သိတာပါ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ တခ်ဳိ႕အတြဲေတြလည္း အိမ္ေထာင္က်သြားၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕လည္း ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ တခ်ဳိ႕လည္း ေနာက္မွ ခ်စ္ၾကတဲ့သူနဲ႔ေပါ့။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပၾကတယ္ဆို ဝမ္းသာမိတာပါ။ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတာပဲ ၾကားရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕လည္း ေနာက္တေယာက္နဲ႔ တြဲၾကေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကတာတခုရွိတယ္ “ေနာင္ျပန္ေတြ႕ၾကရင္ ဘယ္သူ မပါဘူးလား“ ဆိုတာ မေမးမိေစနဲ႔။ “အတူလာတဲ့လူကို အရင္ၾကည့္၊ အေျခအေနေလးလည္း ၾကည့္“ လို႔ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ တခါတေလ အစြဲေလးေတြရွိသကိုး “သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူေလ“ ဆိုရင္ “ဟယ္ ဘယ္ေကာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီလား“ ဆိုၿပီး လႊတ္ကနဲ ေမးခ်င္တာ။ တေန႔ကပဲ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္ “မဇနိေရ က်ေနာ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြက မိန္းကေလးေတြခ်စ္လာတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ဘူးဗ်“ တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရား။ “အဲသလိုမထင္ဘူး“၊ “မိန္းကေလးတခ်ဳိ႕က လိုခ်င္တာကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ရေအာင္ယူတတ္တယ္“၊ “တခ်ဳိ႕ေယာက္်ားေလးေတြက ရိုးေတာ့ မာယာေတြကို နားမလည္ဘဲ ပါသြားၾကတာ“ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ “ေယာက်္ားေလးတခ်ဳိ႕က အေတာ္ရိုးသားၾကတယ္ ေကာင္မေလးေတြ ကပ္မွန္းသိေပမယ့္ အားနာၿပီး ပါသြားၾကျပန္ေရာ“ လို႔ ေျပာမိတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြသိရင္ ထုခ်င္ေနၾကမွာပါ။ အရမ္းမေျပာပါဘူး ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဲသလိုေတြ ျမင္ေနရ၊ ၾကားေနရေတာ့လည္း ေျပာမိတာပါ။

မိန္းကေလးကလည္း မူယာမာယာမ်ားပါတယ္။ ေၾကာက္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ ပါးစပ္ကေလးေတြနဲ႔ သူတဖက္သားကို ျပဳစားခ်င္ၾကတယ္။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ကို ကတိေတြေပးၿပီး ေနာက္မ်ားမွ ေဆာရီးခ်င္ၾကတာလည္း မေကာင္းဘူးေပါ့။ တေန႔က ေမာင္ေလးလိုခင္တဲ့ တစ္ေယာက္ ငိုလား၊ မူးလားနဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။ သူႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတာ (၄) ႏွစ္ရွိၿပီ ေကာင္မေလးက စာတစ္ေစာင္မွမေရးလို႔။ သူဖုန္းေခၚရင္ ဖုန္းကိုင္ေပမယ့္ ေျပာတာကိုပဲ နားေထာင္ၿပီး စကားကို ေကာင္းေကာင္း ျပန္မေျပာလို႔တဲ့။ အဲဒါ အစ္မအေနနဲ႔ ဘယ္လုိထင္လဲ။ ကူညီပါအံုးတဲ့။ ဒုကၡပဲ။ ကိုယ္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြႀကံဳဖူးေနတာ၊ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးေတြ ေျပာဖူးခဲ့တာေတြကို သိေနေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူခံစားေနတာကို အားေပးရမယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ စိတ္ကမရဘူး။ “ဒါ နင့္ကို မခ်စ္လို႔“၊ “အသစ္ရေနတာ ျဖစ္မယ္“ လို႔ ေရနစ္သူကို ဝါးကူထိုးလိုက္တာ ငိုပါေလေရာ။ ငိုသာငိုတာ သူကလက္မခံဘူး “အစ္မေျပာတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး“ “သူက က်ေနာ့ကို သိပ္ခ်စ္တာလို႔ ေျပာဖူးတယ္“ တဲ့။ “နင္ေသလိုက္“ လို႔၊ “ဒီလိုမ်ဳိး ေျပာတိုင္းယံုေနရင္ေတာ့ ဆက္ခံစားေန“လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ “နင့္ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ“လို႔ ေျပာဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးလို႔၊ ၾကံဳခဲ့ဖူးလို႔ ဒါေတြဟာ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ သူကလည္း လက္မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး “အစ္မေရ သူက ေက်ာင္းဆရာမ မို႔လို႔ ကေလးေတြေရွ႕ စာေရးရမွာ ရွက္ေနလို႔ မ်ားလား“ တဲ့။ စိတ္ကလဲတိုလာေတာ့ “ေက်ာင္းဆရာမမွာလဲ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ရွိတာပဲ၊ ခုေခတ္မွာ ရည္းစားဆီ စာမေရးရဲဘူးဆိုတာ ရွိဘူး“ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ေကာင္မေလးက အသစ္ေကာင္ေလးနဲ႔ တြဲေနတာ ၾကားထားလို႔လည္း ဒီစကားေတြ ေျပာမိတာပါ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားေနတဲ့ေကာင္းေလးက ပင္ပန္းေနမယ္။ ကိုယ့္စာေလးဖတ္ရရင္ ခဏေလးမ်ား စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေစမလားလို႔ ေတြးၿပီး နားလည္ေပးမယ္ စာေရးမယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့ေနာ္။ ဒါလည္း တကယ္ခ်စ္တယ္၊ ဦးတည္ခ်က္ခိုင္မာတယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာလိုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ “အစ္မေရာ အစ္ကို႔ဆီ စာေရးခဲ့သလား“ လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ “တပတ္ကို ႏွစ္ေစာင္၊ တေစာင္ကို ဆယ္မ်က္ႏွာေရးတယ္“ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ငိုေနရာကေန တခြိခြိ ထရယ္ေတာ့တယ္။ “ဟဲ့ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ“ ဆိုေတာ့ “သူသိသြားၿပီ၊ သူ႔ေကာင္မေလးက နားလည္မႈမရွိတာ အဓိက“ ပါတဲ့ေလ။ အခုေတာ့ သူလည္း ဖုန္းဆက္မလာေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာသူက်ိတ္မွိတ္ခံစားေနသလား၊ အဆင္ျပန္ေျပသြားသလား မေမးမိေတာ့ဘူး။

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးက အင္ဂ်င္နီယာပါ။ ငယ္ငယ္က တကယ့္စာၾကမ္းပိုးပါ။ အခုထိလည္း မစြံေသးဘူး။ သူက ငယ္ငယ္က အခ်စ္ဆိုတာ အလကားပါဆိုၿပီး ဘယ္သူ႔မွ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ခ်စ္သူေကာင္မေလးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို “မင္းတို႔ ဘုန္းနိမ့္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေကာင္မေလးရတာ“ လို႔ ေျပာတတ္တဲ့သူပါ။ အခုမွ သူနဲ႔အတူ အင္ဂ်င္နီယာမကို ႀကိဳက္မိတယ္ေပါ့။ ေကာင္မေလးက အေခ်ာစားေလးပါ။ သူက ရုပ္ကမဆိုးေပမယ့္ လူကရိုးေတာ့ ေကာင္မေလးက မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက မႀကိဳက္ဘူးလည္း မေျပာဘူး။ ဘယ္လိုႏွိပ္စက္သလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ တိုက္ခန္းဝရံတာေတြက ဆက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ “ဝရံတာက ငရုတ္ပင္ေလးသီးရင္ အေျဖေပးမယ္“ လို႔ ဆိုထားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္လည္း ေရးေလာင္းရတယ္။ အရိပ္ၾကည့္ရတယ္။ ပြင့္လာတဲ့အပြင့္ေတာင္ ဘယ္ႏွစ္ပြင့္လည္း သူသိတယ္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက ညအိပ္အလည္ေခၚရင္ သူ႔မွာ ငရုတ္ပင္ေလးအစြဲနဲ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေရေလာင္းပ်က္ရင္ အသီးမသီးမွာ စိုးတာကိုး။ သူက ရွက္တတ္ေတာ့ သူမ်ားကို မေျပာပါဘူး။ မအားလို႔ မလာႏိုင္သလိုလိုလုပ္တာ။ ေနာက္မွ သူမလာလြန္းေတာ့ ဘာလဲအေျဖေပၚေတာ့တာ။ အခုေတာ့လည္း ငရုတ္ပင္ေလးက အပြင့္ပြင့္ေပမယ့္ ေကာင္မေလးက သူထက္ ရုပ္ေျဖာင့္တဲ့၊ ခ်မ္းသာတဲ့သူကို လက္တြဲသြားလို႔ က်န္ရစ္ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ သူကေတာ့ ခံစားေကာင္းတုန္း၊ စြဲေနတုန္းပါ။

တကယ့္တကယ္ ႏွစ္ေယာက္လက္တြဲၾကမယ္ဆိုရင္ သစၥာရွိဖို႔၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာဖို႔၊ နားလည္မႈရွိဖို႔ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေတြရွိရဲ႔သားနဲ႔မွာ လက္တြဲခြင့္မရဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကံၾကမၼာကို ရိုးမယ္ဖြဲ႔ၾကရမွာေပါ့။ အခုက မိန္းကေလးတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ႏွိပ္စက္ျခင္းခံေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သနားလို႔ ေရးမိတာပါ။ နားလည္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ႏွစ္ကိုယ္တူဘဝကို ထူေထာင္ႏိုင္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

မဇနိ

နိပြန္ျပည္မွာ ခရီးသြားမယ္

>> Thursday, August 21, 2008

ဒီေန႔ေတာ့ Immigration office ကုိ သြားစရာ ေပၚလာပါတယ္။ တခါမွ မသြားဖူးေသးေတာ့ အင္တာနက္မွာ လိပ္စာရွာတယ္၊ သူမ်ားကိုလည္း ဖုန္းဆက္ေမးၿပီး တစ္ေယာက္ထဲပဲ သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာက အဂၤလိပ္လို သိပ္ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဂ်ပန္လိုကလည္း ကိုယ္ကသိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ ခရီးသြားရတာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ပင္လယ္ႀကီး

က်ေနာ္ဘယ္အခ်ိန္မွာ စၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္တယ္ဆိုတာကို အမွတ္မိေပမယ့္၊ ေရးကူးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ တတ္သြားတယ္ဆိုတာေတာ့ မွတ္မိပါတယ္။ ေရးကူတာေတာ့ ကိုယ္တိုင္သင္ယူတတ္ေျမာက္တာျဖစ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ကိုေတာ့ ဘယ္သူ သင္ေပးခဲ့တယ္မသိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြေရာ၊ သိပ္မခင္တဲ့သူေတြေရာနဲ႔ အၿမဲျပည့္ေနတတ္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြက ေတာင္ေပၚေဒသေတြကေန ေရာက္လာတတ္ၾကသလို၊ ေတာရြာဖက္ေတြကေနလည္း ေရာက္လာတတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က တကၠသိုလ္ေတြတက္မယ္၊ စက္မႈသိပၸံေက်ာင္းေတြတက္မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္သြားမယ္။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို တူးေျမာင္းတခုကို ျဖတ္သြားသလို ျဖတ္သြားၾကတာပါ။ လူေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းၿပီး က်ေနာ္က သူတို႔ကို ခ်စ္ခင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ပင္လယ္ကို သိပ္သေဘာက်ေတာ့ အခါအခြင့္သင့္ရင္ ပင္လယ္ဆီကိုပဲ ေျပးေတာ့တာပါပဲ။

ေႏြရာသီေရာက္လာရင္ ပင္လယ္ဆိုတာက ေန႔စဥ္ပြဲေတာ္ႀကီးက်င္းပေနသလိုပါပဲ။ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အိမ္ကထြက္လာၾကၿပီဆိုတာနဲ႔ အျမန္ေျပးသြားၾကတာပါပဲ။ ငါးနံ႕ေတြသင္းေနတဲ့လမ္းမကိုျဖတ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျဖဴျဖဴေသးေသးေလးေတြေဘးက သြားမယ္ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ပင္လယ္ဆီကို ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရာက္ၿပီဆို ေအာက္ဖက္ ကမ္းပါးဖင္ကိုေျပးဆင္း၊ ၿပီး ေရထဲကို ခုန္ခ်ၾကတာပါပဲ။

ေရ စကူးတတ္တဲ့ေန႔ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ ေရကူးတတ္သြားေတာ့ ေရေတြက က်ေနာ့္ကို ကူညီတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ခံစားလို႔ရလိုက္တယ္။ ခမ္းနားလွတဲ့ စြန္႔စာမႈႀကီးတခုကို လုပ္ႏိုင္လိုက္တုန္းက က်ေနာ့္အသက္ (၇)ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ပင္လယ္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္ နားလည္သြားၿပီလို႔လည္း ခံစားမိသြားေသးတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ လမ္းလည္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီ၊ ၾကည့္တတ္ၿပီ၊ စကားေျပာတတ္ၿပီ၊ ေရလည္းကူးတတ္ၿပီ၊ အခု ေရနက္နက္ထဲ သြားရမွာကိုလည္း မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ သင္ယူတက္ေျမာက္ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္တို႔ သြားတတ္တဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခေနရာနဲ႔ မေဝးတဲ့ဆီမွာ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္တန္းေတြရွိၿပီး သူတို႔ကို လိႈင္းေလးေတြ လာလာပုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီဆီေရာက္ေအာင္ ေရကူးၿပီး၊ အနားယူပါတယ္။

ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ လူေတြစည္ကားလွပါတယ္။ အနားလာယူတဲ့သူေတြကို သူတို႔ရဲ႕ အလြန္ျဖဴေနတဲ့ အသားေရာင္ရယ္၊ ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားေရာင္ရယ္ကို ၾကည့္ၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူ သိႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြအားလုံးရဲ႕ ဟိုးအေဝး ကမ္းေျခမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ သူမက စာဖတ္ေနပါတယ္၊ အတိအက်ေျပာရရင္ စာဖတ္ဟန္ေဆာင္ေနပါတယ္။ သူမနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ အျဖဴေရာင္ရွပ္အကၤ်ီနဲ႔ အနက္ေရာင္ ႐ႈးဖိနပ္ကို စီးထားတဲ့ လူရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ဦး ထိုင္ေနပါတယ္။ သူက ေကာင္မေလးကို တခုခုလွမ္းေျပာလိုက္၊ ေကာင္မေလးက တခါတရံ ရီေမာလိုက္၊ မ်က္လုံးေတြကေန ကာကြယ္လိုက္လုပ္ေနပါတယ္။ လူရြယ္ေကာင္ေလးက သူမနား အလြန္နီးကပ္ေနၿပီး၊ သူမကို စူးစူးစိုက္စုိက္ၾကည့္ေနလို႔ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူမက စာကိုဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ပုံစံလုပ္လိုက္၊ လူရြယ္ေကာင္ေလးက တခုခုေျပာလိုက္၊ ရီေမာလိုက္နဲ႔ပါ၊ သူမရဲ႕သြားေတြက လူရြယ္ေကာင္ေလးရဲ႕ အင္းက်ီေတြလို ျဖဴေဖြးလို႔ပါ။ လူရြယ္က ေကာင္မေလး စာဖတ္တာကို တခ်ိန္လုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေႏွာက္ယွက္ေနပါတယ္။ အဲသလို ကိစၥေတြကို က်ေနာ္နားမလည္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္ေနရာကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျမင္ရတာေတာ့ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနတာဆိုတာပါပဲ။ လူရြယ္က ပင္လယ္ဘက္ကို တခါတခါ လွမ္းေငးတတ္ပါတယ္။ သူၾကည့္ရတာ ရႊင္ရႊင္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ အခုလည္း အားလုံး အဆင္ေျပတယ္၊ ေနာင္လည္း ေအးေဆးပဲ ဆိုတဲ့ လူေတြလိုပဲ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည့္မႈအျပည့္နဲ႔ပါ။

ေက်ာက္ေတာင္စြန္းဖက္ကို ခဏခဏေရးကူးသြားေတာ့ က်ေနာ္ ေမာလာၿပီး ေအးလည္း ေအးလာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေရထဲကို ခဏခဏဆင္းေနတုန္းပါပဲ။

ေက်ာက္ေဆာင္ဖက္ကူးလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္..တစ္ေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္၊…..႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္သတိထားလိုက္မိေတာ့ က်ေနာ္ေရနစ္ေနပါၿပီ။ ေရေတြက က်ေနာ့္အေပၚကို ဖိထားသလိုပါ၊ ေအးစက္ၿပီး ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ ေရေတြပါ။ ေရေအာက္ ပါသြားလိုက္၊ ျပန္ေပၚလာလိုက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနေရာင္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ လာထိုးေနၿပီး၊ ကမ္းေျခက ရီသံေတြ၊ စကားေျပာသံေတြကို ၾကားရၿပီး၊ ေနာက္ လူရြယ္နဲ႔ ေကာင္မေလးကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ မေအာ္လိုက္သလဲဆိုတာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ၾကည္လင္ေနတာပါ။ လူရြယ္ေကာင္ေလး ကမ္းေျခဖက္အၾကည့္ကို က်ေနာ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ လူရြယ္က သူ႔အဝတ္အစားေတြ ေပေရကုန္မွာ စိုးလို႔ က်ေနာ့္ကို လာကယ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေခါင္းထဲမွာ အေတြး ခ်က္ခ်င္းပဲ ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီ ဝမ္းနည္းဖြယ္အေတြးနဲ႔ က်ေနာ္ ေရေအာက္နစ္လုိက္၊ ျပန္ေပၚလာလိုက္ျဖစ္လိုက္၊ ေနေရာင္က မ်က္ႏွာကို လာထိုးလိုက္၊ ကမ္းေပၚက လူေတြရဲ႕ စကားေျပာသံေတြ၊ ရီသံေတြက နီးလာလိုက္ပါ။ ကမ္းေျခနားကို ေရာက္ေတာ့မွ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး ေရနစ္ေတာ့တာပါပဲ။

လူရြယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးထိုင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေရထဲကေန ဒုတိယအႀကိမ္ေပၚလာပါတယ္။ လူရြယ္ေကာင္ေလးက က်ေနာ့္ရွိတဲ့ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ျမင္သြားၿပီး၊ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ သြင္ျပင္ ေပၚသြားပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို မွတ္မိပုံမေပၚပါဘူး။ "က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔နားမွာ ေရးကူးေနတဲ့သူပါ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား" လို႔ က်ေနာ္ ေအာ္ခ်င္စိတ္ေပၚေနပါတယ္။ သူတို႔နားမွာ ေရကူးတုန္းက ေအးေဆးမ်က္ႏွာပုံမ်ိဳး လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူရြယ္က က်ေနာ့္ကို မွတ္မိသြားပါတယ္။ ေရနစ္တာလည္း အနည္းငယ္သက္သာသြားပါတယ္၊ လိႈင္းလုံးေတြက က်ေနာ့္ကို တြန္းေပးေနသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။

တခုခုက က်ေနာ့္ကို ဆြဲဖမ္းၿပီး ကမ္းေျခေပၚတင္လိုက္ပါတယ္။ လူရြယ္ေကာင္ေလးက က်ေနာ့္ကို ကယ္လိုက္တာပါ။ က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္စကားလည္း မေျပာဘဲ၊ ကမ္းေျခေပၚမွာ တိတ္တိတ္ေလး မလႈပ္မယွက္ မ်က္လုံးေလးပိတ္ၿပီး ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္အသက္ကို ကယ္တင္လိုက္တာက သူ႔အဝတ္အစားေတြ ေပေရသြားတာနဲ႔ မတန္ပါဘူးဆိုၿပီး ဒီအတိုင္း အသည္းအသန္ပုံစံႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ဆက္ေနပါတယ္။ "ဆရာဝန္ေခၚမွ ျဖစ္မယ္"ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးက ေျပာေတာ့ "သူဟာသူ ျပန္သတိရလာလိမ့္မယ္" ဆိုၿပီး လူရြယ္ေကာင္ေလးက ျပန္ေျပာတာကို ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက လက္ကေလးနဲ႔ ေခါင္းကို လာကိုင္ေတာ့ သူမလက္ေတြက ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ႏွစ္လိုဖြယ္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ မ်က္လုံဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ " မင္း ခပ္ေဝးေဝးကို ထပ္ၿပီး ေရကူးဦးမွာလား။" လို႔လူရြယ္ေကာင္ေလးက ေမးပါတယ္။ " မကူးေတာ့ဘူး" စဥ္းစားထားတဲ့အတိုင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေျဖကို သူသေဘာက်မယ္လို႔ ထင္ထားတာပါ။ " စိတ္မေကာင္းစရာပဲကြာ" လို႔ သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။

သာမာန္မဟုတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္သူေတြက လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ လုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ က်ေတာ္ မတ္တပ္ထၿပီး ပင္လယ္ဖက္ကို သြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာက္ေဆာင္ဖက္ထိကို အလြယ္ေလး ေရကူးသြားႏိုင္ၿပီး ကမ္းေျခဖက္ကိုလည္း ေအးေအးေဆးဆး ျပန္ၿပီး ေရကူးလာႏိုင္ပါတယ္။ ေၾကာက္လန္႔မႈက ဆြဲထုတ္သြားတဲ့ အင္အားေတြကို ပင္လယ္ႀကီးက ျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ လူရြယ္က ကမ္းေျခမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း က်ေနာ့္ကို ၿပဳံးျပပါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ဆီေရာက္ေအာင္ ေရကူးသြားပါတယ္။ က်ေနာ္ေရထဲကတက္ေတာ့ လူရြယ္နဲ႔ ေကာင္မေလးလည္း ကမ္းေျခမွာ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ ေကာင္မေလးလက္ထဲမွာေတာ့ မလိုအပ္ေတာ့တဲ့၊ ေနာက္ဆုံး လုံးဝပိတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ကို ကိုင္လို႔ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ လူရြယ္ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးလက္ကို တြဲၿပီး ထြက္သြားတာ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ေပမယ့္၊ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အသက္ကို ကယ္ခဲ့ေသာ၊ ကိုယ့္စြမ္းရည္အေပၚ ယုံၾကည္မႈလာေအာင္ ကူညီေပးခဲ့ေသာ လူရြယ္ေကာင္ေလးကို သတိရေနပါတယ္။

Рассказ о море, по. Ф. Искандеру.

တအူတံုဆင္း ေမာင္ႏွမရင္းေတြ

>> Tuesday, August 19, 2008

တစ္ဦးတည္းေသာ သားသမီေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ မခံစားဖူးလို႔ နားမလည္မိဘူး။ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း အရင္းအခ်ာရွိတာကေတာ့ ေႏြးေထြးတယ္၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ မေန႔က အစ္မတေယာက္က သူ႔သားေလးအတြက္ အေဖာ္ရွိလာေအာင္ ကေလးယူမယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။ သူက တစ္ဦးတည္းေသာသမီးမိုလို႔ အထီးက်န္ဆန္တာ ခံစားဖူးတယ္တဲ့။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝမွ အေကာင္းေတြ၊ အဆိုးေတြကို မွ်ေဝခံစားေပးတာ ဒီေမာင္ႏွမအရင္းေတြပဲေလ။ အနစ္နာခံေၾကးဆို ေမာင္ႏွမအရင္းကမွ အနစ္နာခံေပးတာပါ။

ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေမာင္ေလးေတြက ခြန္အားေတြလည္း ေပးတယ္။ အၾကင္နာနဲ႔ ေႏြးေထြးမႈေတြလည္း ေပးတယ္။ ဒါေတာင္ ညီမေလးမရွိေတာ့ ညီမေလးလိုခ်င္မိေသးတယ္။ အစ္ကို၊ အစ္မေတြလည္း လိုခ်င္မိတယ္။ ခၽြဲခ်င္လို႔ေလ။ ကၽြန္မက အိမ္မွာအႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း အႀကီးဆံုးေပမယ့္ ကၽြန္မေလာက္ ပူပန္မႈေတြ မရွိပါဘူး။ ဘဝေပးလာတဲ့အေျခအေန၊ ပင္ကိုယ္စိတ္ေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္ထင္ပါတယ္။ ခရီးေဝးသြားရမည့္ေနရာမ်ိဳးဆို ဘယ္ေမာင္ေလးမွ စိတ္မခ်ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္သာ သြားလိုက္ခ်င္တယ္။ ပင္ပန္းမည့္အလုပ္မ်ိဳးဆိုလည္း ေပးမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ပဲ အပင္ပန္းခံခ်င္တယ္။ သူတို႔က ငယ္လည္းငယ္၊ ေယာက်္ားေလးလည္းျဖစ္ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္တိုင္းမက်တာလည္း ပါတယ္။ ကၽြန္မဆို ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက အိမ္နဲ႔ခြဲၿပီး ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို တေယာက္ထဲသြားေနရတာပဲ။ အိမ္က စိတ္ပူလား၊ မပူေလလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ သူတို႔ေတြ ရန္ကုန္သြားမယ္၊ မႏၱေလးသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ကိုမခ်ဘူး။ “ကားမူးေနမယ္“၊ “ဗိုက္ဆာေနရင္ ဘာေလးဝယ္သြား“၊ “ဟိုေရာက္ရင္ မုန္႔ေတြဝယ္စား“၊ “လိုင္းကားစီးရင္ သတိထားေနာ္“ ဒါေတြမွာမိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကေလးေတြဆိုေတာ့ နားၿငီးေနမလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ျဖစ္မိတယ္။ ညေမွာင္လို႔ တေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာလိုေနရင္ ထမင္းမစားႏိုင္ဘူး။ လူစံုမွ စားလို႔ဝင္တယ္။ အိပ္လို႔ေပ်ာ္တယ္။

ေမာင္ေလးေတြကို ငယ္ငယ္က သနပ္ခါးလူးေပးတယ္။ ကစားလို႔ သဲေတြေပလာရင္ စိတ္ဆိုးခဲ့ရတယ္။ စာတတ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ ငယ္ငယ္က သူတို႔ကို စာက်က္ခိုင္းတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ ကစားခ်င္စိတ္ကမ်ားေနတာ။ ေငးခ်င္တယ္။ စာတပိုဒ္ကို ၾကာၾကာက်က္ေနရင္ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။ ဒီထက္ပိုစိတ္တိုလာရင္ ေခါင္းေခါက္မိတာ။ ကေလးေတြငိုရင္ အေမက “ငါ့သားေတြ စာမတတ္ခ်င္ေနပါေစ သမီးသာေတာ္ေနေအာင္ ႀကိဳးစာပါ ငါ့သားေတြကို ရိုက္ၿပီးေတာ့ စာမသင္နဲ႔ မႀကိဳက္ဘူး“ လို႔ ကၽြန္မကိုပဲ ဆူပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေစတနာေတြ ထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေမက ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနဖို႔ေတာ့ အၿမဲေျပာတတ္တယ္။ အခုေမာင္ေလးအလည္လာေတာ့လည္း အေမက “မမကို ေနမေကာင္းရင္ နင္းေပးခဲ႔၊ ထမင္းေတြကူခ်က္ခဲ႔၊ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခဲ့“ လို႔ မွာလိုက္ရွာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေမာင္ေလးနဲ႔ အတူေနရတာ ေပ်ာ္မိပါတယ္။ အရင္က တေယာက္ထဲေနတဲ့အိမ္ေလးမွာ ထမင္းလည္း မစားႏိုင္ပါဘူး။ အခုေမာင္ေလးေရာက္လာေတာ့ သစ္သီးေတြခြဲၿပီး “မမ ထမင္းစားၿပီး ဒါေလးစားလိုက္“၊ “အသီးစားတာ ေကာင္းတယ္ စားေနာ္“၊ “မုန္႔တျခမ္းေလး စားစမ္းပါအံုးဗ်ာ“၊ “က်ေနာ္နဲ႔ တဝက္စီစားမယ္ေနာ္“ ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို အစားေတြ အတင္းလိုက္ေကၽြးတယ္။ အစားနဲလို႔ပိန္တာလို႔လည္း သူကေျပာရွာတယ္။

ကၽြန္မက အႀကီးဆိုေတာ့ အငယ္ေတြကို ခ်စ္တာ၊ ငဲ့ညွာတာမထူးဆန္းေပမယ့္ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္မကို ဦးစားေပးတာေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္မက မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာေရာင္းတဲ့ “မုန္႔ေလေပြ“ ဆို သိပ္ႀကိဳက္တာ။ ခုႀကီးလာေတာ့ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ႀကိဳက္သလိုပဲ။ ရန္ကုန္မွာလည္း တခါတေလ အထမ္းႀကီးနဲ႔ မုန္႔ေလေပြသည္ ေတြ႔ရင္ လိုက္ဝယ္စားပါတယ္။ ခက္တာက အလယ္တန္းေက်ာင္းေျပာင္းေတာ့ မုန္႔ေလေပြက အဲဒီမွာဝယ္မရပါဘူး။ “ေမာင္ေလးေရ မုန္႔ေလေပြဝယ္လာေပးေနာ္“ လို႔ မွာလိုက္ရင္ ညေနေက်ာင္းျပန္ လြယ္အိတ္ေလးထဲ ပါလာေတာ့တာ။ မုန္႔ဖိုး (၁) က်ပ္ရတဲ့ကၽြန္မကို (၂၅) ျပားရတဲ့ေမာင္ေလးက အျမဲဝယ္ေကၽြးပါတယ္။ ညညဆိုရင္ ေမာင္ေလးအႀကီးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္၊ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သုပ္ေကၽြးဖူးတယ္။ အသုပ္မရွိတဲ့ေန႔ဆို ေနၾကာေစ့၊ ခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေတြ ဝယ္လာၿပီး ကၽြန္မကို ခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေကၽြးတယ္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုက ေနၾကာေစ့စားၾကၿပီး “ဘယ္ဆရာမက ဘယ္လိုအသင္ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္အတန္းပိုင္နဲ႔ေတြ႔လို႔ မမကိုေမးလိုက္ေသးတယ္၊ က်ဴရွင္ဆရာက မမနဲ႔က်ေနာ္ ဘယ္သူက ပိုေတာ္သလဲ ေမးလိုက္ေသးတယ္“ ဆိုၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ၾကတယ္။ ညနက္ထိ စကားမျပတ္ရင္ အေမက “ကေလးေတြ အိပ္က်ေတာ့“ လို႔ဆိုၿပီး မီးမွိတ္မွ အိပ္ယာဝင္ျဖစ္ၾကတာ။ ဒါလဲ အိပ္ယာထဲမွာ ဆက္ေျပာခ်င္ေျပာေနၾကတာ။ တခါတေလလည္း ကၽြန္မ မပါဘဲ သူတို႔ညီအစ္ကို ေျပာေနၾကတာ။ မွတ္မွတ္ရရ သူတို႔ညီအစ္ကို ေျပာေနၾကတာ ၾကားဖူးတာရွိပါတယ္။ ကၽြန္မအိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာ မီးေမွာင္ေမွာင္ ေနၾကာေစ့စားၿပီး ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္း စကားေကာင္းေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာမေတြနာမည္ကို ဘယ္လိုေတြရြတ္ေနၾကပါလိမ့္လို႔ နားစြင့္မိမွ သူတို႔ရယ္စရာလုပ္ေနၾကတာ သိေတာ့တယ္။ ဆရာမနာမည္ေတြကို ရယ္စရာလုပ္တဲ့ေက်ာင္းက အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာေနၾကတာပါ။ ေဒၚခင္တိုး ဆိုတဲ့ ဆရာမကို “ဟိုတိုး ဒီတိုး ေဒၚခင္တိုး“ ၊ ေဒၚေငြၿမိဳင္ကို “ဟိုယိုင္ ဒီယိုင္ ေဒၚေငြၿမိဳင္"၊ ဦးစိန္ေမာင္ကိို “ဟိုေရွာင္ ဒီေရွာင္ ဦးစိန္ေမာင္“ လို႔ ေခၚၾကတဲ့အေၾကာင္း အႀကီးေမာင္ေလးက အငယ္ေကာင္ကို ေျပာျပေနတာ။ အငယ္ေလးက တခြိခြိနဲ႔ သေဘာေတြက်ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း အိပ္ယာထဲကေန ခြိခြိျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က အိမ္မလည္ရပါဘူး။ အေမက သူ႔မ်က္စိေရွ႕မရွိရင္ လုိက္ရွာေခၚေတာ့တာပါ။ ဗြီဒီယိုရံုမွာသြားရင္လည္း ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ တူတူသြားၾကည့္ရတာပါ။ ကၽြန္မက (၅) က်ပ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က (၅) က်ပ္ဆိုေတာ့ အေဖက (၁ဝ) ေပးေပးေနရတယ္။ ခဏခဏဆိုရင္ မလႊတ္ခ်င္ပါဘူး။ အႀကီးေကာင္ေလးက စက္ဘီးေသးေသးေလးစီးရင္း ဘာဇာတ္ကားလဲ ၾကည့္လာတယ္။ သူက ကၽြန္မကို သတင္းေပးရင္ ဘယ္လိုခြင့္ေတာင္းၾကမလဲ ေမာင္ႏွမတေတြ ဇာတ္တိုက္ၾကရတယ္။ အလွည့္က်တာဝန္ ယူၾကတယ္။ ကၽြန္မအလွည့္ဆိုရင္ “အေဖ ေမာင္ေလးက ရဲကိုကိုကား ဖိုက္တဲ့ကားမလို႔ ၾကည့္ခ်င္လို႔တဲ့“ လို႔ ေျပာေပးရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ပိုက္ဆံ (၁ဝ) ရေတာ့ သံုးေယာက္သမား ဦးထုပ္ေလးေတြေဆာင္းၿပီး ဗြီဒီယိုရံုကို ေျပးေတာ့တာ။ ဗြီဒီယိုၿပီးရင္လည္း အေမက အေပါက္ကလာေစာင့္ေခၚေနေတာ့ အိမ္လည္ရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ရက္က် ေမာင္ေလးအလွည့္ “အေဖ မမက ထြန္းလံုရွိန္ကား ရာဇဝင္ကား ၾကည့္ခ်င္ေနတာတဲ့“ လို႔ ပူဆာျပန္ေရာ အေဖလည္း ပိုက္ဆံေပးရျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ဆီ တေယာက္တလွည့္ ပိုက္ဆံေတာင္းရတာလည္း ခုခ်ိန္မွာျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့ေလးတခုရွိတယ္။ တေယာက္စာေမးပြဲေျဖသြားမယ္ဆို က်န္တဲ့သူက ကြန္ပါဗူး၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ခဲဖ်က္ စံုေအာင္ျပင္ေပးတယ္။ နာရီမေမ့ေအာင္ သတိေပးတယ္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မက စၿပီး ျပင္ဆင္ေပးခဲ့တဲ့အက်င့္တခုက ကၽြန္မေက်ာင္းေတြသြားတက္ေနေတာ့ အႀကီးေကာင္ေလးက အငယ္ေလးကို ကြန္ပါဗူးျပင္ေပးတဲ့အလုပ္ လုပ္ေပးေနပါတယ္တဲ့။ ျပန္သိရေတာ့ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ အဲဒီကေန တေယာက္ခရီးထြက္မယ္ဆို တေယာက္က ပစၥည္းကူထည့္ေပးတဲ့ အက်င့္ေလးေတြပါ ကူးလာၾကတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းတက္ရာက အိမ္ျပန္မယ္ဆိုရင္လည္း ေမာင္ေလးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္ရတာ ေမာေနတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ အႀကီးေကာင္ ေက်ာင္းသြားတက္ေနလို႔ ပိုက္ဆံလိုတယ္ဆိုလည္း အငယ္ေလးက “ပို႔ေပးလိုက္အေဖ“၊ “မမက စာေမးပြဲနား နီးေနရင္ ပိုက္ဆံပိုပို႔ထားလိုက္အေဖ“ လို႔ ေျပာေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းအႀကီးေကာင္က ပိုက္ဆံလွမ္းေတာင္းခ်င္ရင္ အငယ္ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့တာ။ အေဖတို႔ကို မေျပာရဲေတာ့ အငယ္ကို လွမ္းပူဆာတယ္။ ခရီးထြက္ခ်င္လို႔ ပိုက္ဆံပိုပို႔ေပးဆိုရင္ အငယ္က အေဖတို႔ ပို႔ခ်င္ေအာင္ ေျပာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မကို ခ်စ္ၾကသလို ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္တဲ့အစ္မကို အိမ္ျပန္လာရင္ သူတို႔စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ၾကတယ္လို႔ စေနာက္လိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းတက္ျပန္သြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အငယ္ေလးက စတတ္တယ္ “ကိုကိုေရ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးေန႔က ဘယ္ေန႔လည္းသိလား“ “ဇန္နဝါရီ (၄) ရက္ေလ“ “ အရင္က ဟုတ္တယ္ဗ် အခုေတာ့ ေျပာင္းသြားၿပီ မနက္ျဖန္ မမေက်ာင္းသြားမည့္ေန႔က လြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္သြားၿပီ“ တဲ့။ မခံခ်င္ေအာင္ စတာ။ ၿပီးေတာ့က်လည္း ကၽြန္မလမ္းမွာစားဖို႔ အခ်ဥ္ထုပ္ေတြ ဝယ္လာေပးတာလဲ သူတို႔ပါပဲ။ မနက္ကားဂိတ္လိုက္ပို႔ၿပီး ပ်င္းက်န္ခဲ့တာလဲ သူတို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပန္ကားဂိတ္လာႀကိဳရင္လည္း သူတို႔ေပ်ာ္ေနၾကတာပါ။ မႏၱေလးကားေတြ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးကို ညေန (၇) နာရီေရာက္မယ္ဆို ညေန (၅) နာရီေလာက္ကတည္းက ထမင္းစားၾက၊ လာႀကိဳဖို႔ျပင္ၾကတာလဲ သူတို႔ေတြပါပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္မစားဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳက္တတ္တဲ့ တို႔ဟူးသုပ္ခ်ဥ္စပ္ေလး ဝယ္ထားေပးတာလည္း သူတို႔ေလးေတြပါပဲ။

သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ ျမင္ရရင္လည္း ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ မမဂ်စ္တူးရဲ႕ ပို႔စ္ေတြမွာလည္း ေမာင္ေလးကို ခ်စ္တဲ့ေမတၱာေတြ ေတြ႔ရေတာ့ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ အစ္ကိုအန္ဒီရဲ႕ သမီးေလးက သူ႔ေမာင္ ပိစိေကြးေလးကို ခ်စ္ေနတာလည္း သြားသြားေခ်ာင္းၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဘဝရဲ႕ ေကာင္းတာ၊ ဆိုးတာ၊ ၾကည္ႏူးတာ၊ ဝမ္းနည္းတာေတြကို မွ်ေဝခံစားမည့္သူေတြက တအူတံုဆင္း ေမာင္ႏွမရင္းေတြပဲလို႔ ယံုၾကည္ခံစားမိပါတယ္။

မဇနိ

အိပ္စက္ျခင္းႏွင့္ အသက္႐ႈဴရပ္ျခင္းျပႆနာ (Obstructive Sleep Apnoea)

>> Monday, August 18, 2008

ကၽြန္မ Sleep Disorder Unit မွာ အလုပ္သင္မဆင္းခင္တုန္းက ရထားထဲမွာ အဝလြန္တဲ့သူေတြ ရထားစီးရင္း အလြန္အမင္းအိပ္ငိုက္တာ ေလးဖင့္ၿပီး ပ်င္းရိေနတာေတြျမင္တိုင္း အလြန္စိတ္ပ်က္တတ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ အခ်ိန္ျပည့္ အပ်င္းႀကီးၿပီး အိပ္ခ်င္ေနၾကတာလဲ လို႔လည္း အၿမဲစဥ္းစားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အတန္းေဖၚတရုတ္ေလးေတြ ေက်င္းခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္တတ္တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသူ/သားေတြကေရာ ဘာေၾကာင့္ အဲေလာက္ထိ အိပ္ခ်င္ေနရတာလဲ။ ကၽြန္မေမးခြန္းေတြရဲ႕ နီးစပ္တဲ့ အေျဖကေတာ့ Obstructive Sleep Apnoea (OSA) ပါပဲ။ ျမန္မာလို သာမန္ဘာသာျပန္ရရင္ေတာ့ အိပ္တဲ့အခါမွာ အသက္ရွဴရပ္ျခင္းလို႔ပဲ ဘာသာျပန္ရမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ OSA ရွိတဲ့လူေတြဟာ အိပ္ေနတဲ့ အခါမွာ အသက္ရွဴႏႈန္းနဲသြားတာ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ခဏတာမွ် အသက္မရွဴေတာ့တာေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

အသက္ရွဴႏႈန္းနဲရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ လည္ပင္းမွာရွိတဲ့ ႂကြက္သားေတြဟာ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခါမွာ ေပ်ာ့ေျပာင္းလာၿပီး လွ်ာေနာက္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္း အထက္ပိုင္းေနရာကို ပိတ္ဆို႔ေနပါတယ္။ ပိတ္ဆို႔မႈဟာ အပည့္အဝမဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ရွဴသြင္းလိုက္တဲ့ေလဟာ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းထဲကို အနီးငယ္မွ် ဝင္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ ႂကြက္သားေတြကို တိုးၿပီးဝင္ရတာေၾကာင့္ က်ယ္ေလာင္တဲ့ တုန္ခါသံထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီအသံဟာ ကၽြန္မတို႔ ေန႔စဥ္ရင္းႏွီးေနတဲ့ ေဟာက္သံ(snoring) ပဲျဖစ္ပါတယ္။

လည္ပင္းမွာရွိတဲ့ ႂကြက္သားေတြက အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္း အထက္ပိုင္းကို အျပည့္အဝပိတ္ထားလိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူမွာ အိပ္ရင္းနဲ႔ အသက္ရွဴရပ္ျခင္းျပႆနာ (Obstructive Sleep Apnoea) ရွိတယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။

ညအိပ္ေနတဲ့ အခါမွာ ခဏခဏအသက္ရွဴ ရပ္ရပ္သြားတာေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ လိုအပ္တဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ႏႈန္းလည္း ေလ်ာ့နည္းသြားပါတယ္။ အဲဒီလို ေအာက္ဆီဂ်င္ေလ်ာ့နည္းလာတာကို ဦးေဏွာက္ကသိတဲ့အခါမွာ ဦးေဏွာက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ Neurons ေတြရဲ႔ ႏိႈးေဆာ္ခ်က္အရ အဲဒိလူဟာ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴဖို႔အတြက္နိုးလာပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ sleep medicine doctor ေတြက လူနာအသက္ရွဴဖို႔ နိုးလာတာဟာ အဆုပ္ထဲမွာ ေလအျပည့္အဝမရွိလို႔ ေလမ်ားရမလားဆိုၿပီး အသက္ျပင္းျပင္းရွဴရင္းနဲ႔ လူနာနိုးလာတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အတိအက်ကေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ research လုပ္ၿပီးရင္ တင္ျပပါမယ္။ လူနာဟာ အသက္ျပင္းျပင္း ရွဴရွိဳက္လိုက္တဲ့အခါမွာ ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ လည္ပင္းက ႂကြက္သားေတြကို တြန္းကန္ၿပီး အဆုပ္ထဲကို ေလဝင္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူနာ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ သူ႔ရဲ႕လည္ပင္းက ႂကြက္သားေတြ ျပန္လည္ေပ်ာ့ေျပာင္းလာၿပီး အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္း အေပၚပိုင္းကို ျပန္လည္ပိတ္ဆို႔ၿပီး လူနာဟာ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ အသက္ရွဴရပ္သြားျပန္ပါတယ္။ ခုလိုမ်ိဳး အသက္ရွဴရပ္ျခင္းဟာ တစ္နာရီကို အခါ ၆၀ ထက္ပိုမ်ားေနမယဆိုရင္ အဲဒီလူနာဟာ အဆိုး႐ြားတဲ့ အဆင့္ထဲမွာပါ' ပါတယ္။

OSA ဟာ အဝလြန္တဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ (အဝမလြန္ေသာ္လည္း)တရုတ္လူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဝလြန္သူေတြရဲ႕လည္ပင္းမွာ အဆီေတြစုေနၿပီး ႂကြက္သားေတြကို ဖိထားသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္လို႔ လည္ပင္းႂကြက္သားေတြ ေပ်ာ့ေျပာင္းလာတာႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္း အထက္ပိုင္းေနရာကို ပိတ္ဆို႔ထားသလိုျဖစ္ၿပီး အသက္ရွဴေပမယ့္ အဆုပ္ထဲေလမဝင္ပဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

တရုတ္လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ေမြးရာပါ ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႔စည္းပံုအရ လည္ေခ်ာင္းဝက်ဥ္းေျမာင္းျခင္းေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔ ေဟာက္သံက်ယ္ႀကီး ထြက္တတ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ OSA ပါျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ညအိပ္တိုင္းမွာ အသက္ရွဴရပ္ျခင္းဟာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ာစြာျဖစ္တတ္တာေၾကာင့္ အဲဒီျပႆနာမ်ိဳးရွိတဲ့လူဟာ ညဘက္မွာ အိပ္ေရးမဝပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာထရင္လည္း ႏံုးခ်ိၿပီး အိပ္ေရးမဝသလို၊ မလန္းဆန္းသလို၊ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တခ်ိန္လံုးထိုင္းမွိဳင္းၿပီး အၿမဲအိပ္ငိုက္ေနတတ္ပါတယ္။ အိပ္စက္ျခင္းႏွင့္ အသက္႐ႈဴရပ္ျခင္းျပႆနာဟာ အိပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာသာျဖစ္တတ္တာမို႔ အဲဒီျပႆနာမ်ိဳးရွိတဲ့သူဟာ ကိုယ့္မွာ အဲဒီျပႆနာ ရွိလို႔ရွိမွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။

သင္ဟာ အဝလြန္ၿပီး ညဘက္လည္း အရမ္းေဟာက္တတ္တယ္၊ မနက္ဘက္အိပ္ရာက နိုးလာရင္လည္း အိပ္ေရးမဝ, မလန္းဆန္းဘဲ အၿမဲအိပ္ငိုက္ေနတတ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင့္မွာလည္း Obstructive Sleep Apnoea ရွိေနနိုင္ပါတယ္။

အဲဒီျပႆနာရဲ႔ ကုသနည္းကိုေတာ့ ေနာက္ပို႔စ္ေတြမွာ ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။

ကၽြန္မလက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနေသာ Sleep Disorder Unit မွ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ ဒီအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာကို ကိုးကားေရးသားပါသည္။

(ေမစနိုး)

ယေန႔စားစရာ

>> Sunday, August 17, 2008

အစားအစာေတြကို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရတာ ဘယ္လိုပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီထက္ပင္ပန္းတာက ဒီေန႔ဘာနဲ႔ဘာနဲ႔ စားရပါ့ဆိုၿပီး စီစဥ္ရတာပါ။ အိမ္မွာေနတုန္းကေတာ့ အေမခ်က္တာကို အသာေလး ဝင္စားယုံပါပဲ။ အေမတို႔ ခ်က္ရျပဳတ္ရလို႔ ပင္ပန္းတာေတြကို စာလည္းမစာနာတတ္ပါဘူး။ အခုလို ေက်ာင္းေတြတက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရတာေတြ ႀကဳံရေတာ့တာပါပဲ။

က်ေနာ္ဆို အစက ၾကက္ဥေတာင္ မေၾကာ္တတ္ပါဘူး။ ငါ ျဖစ္ေရာျဖစ္ပါ့မလားဆိုၿပီး ေတြးပူမိပါတယ္။ ဟိုးအရင္တုန္းကဆို ဘာမွမသိေတာ့ က်ေနာ္ သခြားသီးေတာင္ ခ်က္ပါတယ္။ သခြားသီးကို ဟင္းျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ရေကာင္းမွန္း၊ မခ်က္ရေကာင္းမွန္း မသိပါဘူး။ စိမ္းစိမ္းေလးဆိုေတာ့ ခ်က္စားလို႔ရမွာပဲဆိုၿပီး ခ်က္တာပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္ၿပီး အဲဒီဟင္းကို မစားႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေတြလြဲလို႔လဲ မသိဘူး။ သခြားသီးဟင္းက ခါးေနလို႔ပါ။ ႏြားႏို႔ခဲဟင္းခ်က္စားတာကိုလည္း တအံတၾသနဲ႔ အဲသလိုခ်က္တာ ဟုတ္လို႔လားကြာဆိုၿပီး ေမးတဲ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း ႀကဳံဖူးပါတယ္။

အခ်က္အျပဳတ္အစပိုင္းတုန္းက အေမက ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းေလးေတြ ေရးေပးတာေတြကို ကိုးကားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဒါေလးဆိုဘယ္လို ခ်က္ရတာလဲဆိုၿပီး ဟင္းေလးအိုးႀကီး မဇနိကိုေမးလိုက္တာပါပဲ။ ဆရာေတြေက်းဇူးနဲ႔ အခုက်ေတာ့ က်ေနာ္ ပညာရွင္ေတြလို မတတ္ေပမယ့္ စားျဖစ္ေသာက္ျဖစ္ယုံေတာ့ ခ်က္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကိုေရာက္တုန္းက က်ေနာ့္ဆီကို က်ေနာ့္ညီေလး ေရာက္လာပါတယ္။ မင္းကို ငါ ဟင္းခ်က္ေကြ်းမယ္ဆိုၿပီး ခရမ္းသီးႏွပ္ေကြ်းလိုက္တာ သူ႔မွာ အံ့ၾသလို႔မဆုံးပါဘူး။ အစ္ကိုကို အေတာ္အထင္ႀကီးသြားတာ။ အစ္ကိုက ဒါမ်ိဳးေတြလည္းရတာပဲလားတဲ့။ ညီေလးက အထင္ႀကီးသမွ် က်ေနာ့္ဆရာမ မဇနိနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ခံလိုက္ရတာပါပဲ။ အာလူးေၾကာ္ေကြ်းမယ္ဆိုၿပီး အာလူးေတြကိုလွီး ဒယ္ထဲက ဆီပူထဲကို ပစ္ထည့္၊ ၿပီးရင္ ဆားေလးျဖဴး၊ နႏြင္းမႈန္႔ေလးျဖန္းလုပ္လိုက္တာ မဇနိက ေတာ္ၿပီး ဒါမ်ိဳးေတာ့ မစားႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး အရပ္ခိုင္းလို႔ ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ ငရုတ္သီးအၾကမ္းမႈန္႔ေလး ျဖဴးဖို႔ရာ စိတ္ကူးထားတာ မျဖဴးလိုက္ရပါဘူး။

ဒီေန႔ မဇနိတစ္ေယာက္ ေခါက္ဆြဲလုပ္စားျဖစ္တာကို တင္လိုက္ပါတယ္။ သူလက္မအားလို႔ က်ေနာ္ေရးလိုက္တာပါ။ ေခါက္ဆြဲကို နာမည္ေတာ့ မတပ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္စားတယ္ဆိုတာပဲ ေျပာျပေတာ့မယ္။ ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူမွာ ေခါက္ဆြဲအစိုကို ျပဳတ္လိုက္တယ္။ မေပ်ာ့ေအာင္ သတိထားၿပီး၊ သင့္တင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဇကာထဲကို ဆယ္ထားလိုက္တယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္သြန္အနီအျဖဴ၊ ဂ်င္း၊ ၾကက္သား အတုံးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ဟင္းအႏွစ္ခ်က္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္သြန္နီကို ခရမ္းခ်ဥ္-sauce ေလးနဲ႔ အခ်ဥ္ကေလးလည္း လုပ္ထားပါေသးတယ္။ ေခါက္ဆြဲကိုသုတ္တဲ့အခါ ပန္းကန္ထဲကို ေခါက္ဆြဲအသင့္အတင့္ထည့္၊ ဟင္းအႏွစ္ထည့္၊ ဝက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ေလးလည္းထည့္၊ ၿပီး ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေလး ျဖဴးလိုက္တာပါပဲ။ မိုးေလးကလည္းေအးေနလို႔တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းကလည္းလုပ္ထားသတဲ့။ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ထဲက လက္ဖက္ေျခာက္အ႐ိုးေလး ေထာင္ေနလို႔ေတာင္ ဘယ္ဧည့္သည္မ်ားလာမလဲဆိုၿပီး ေမွ်ာ္ေနမိပါသတဲ့။

ေခါက္ဆြဲကိုစားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ေနာက္ဆုံးအပိတ္အေနနဲ႔ ငါးမႈန္႔ေၾကာ္ရယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္လက္ဖက္ႏွပ္ေလးရယ္ကို ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ စားလိုက္ပါတယ္တဲ့။

အမွတ္တရအေနနဲ႔ post တခုအျဖစ္ တင္လိုက္ပါတယ္။ အလည္လာသူေဘာ္ေဘာ္ေတြ ဓာတ္ပုံေလးေတြ အားေပးသြားလိုက္ၾကပါဦး။

Intuition of space: Sculpture

>> Friday, August 15, 2008

Сергей Борисов
Интуиция пространства: скульптура
Sergei Borisov
Intuition of space: Sculpture

St. Petersburg ၿမိဳ႕ရဲ႕ Михайловский замок (Mikhailovsky Castle) ထဲမွာ Сергей Борисов(Sergei Borisov)ရဲ႕ Интуиция пространства: скульптура (Intuition of space: Sculpture) ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ျပပြဲတခုကို ၾကည့္ခဲ့ရပါတယ္။ Sergei Borisov က 1966 ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အင္တာနက္မွာ ရွာၾကည့္ေတာ့ သူ႔လက္ရာေတြတင္ထားတဲ့ ေနရာတခုကို ဒီမွာေတြ႕ပါတယ္။ Mikhailovsky Castle အဝင္ဝမွာ ေရးထားတဲ့ စာေတြရဲ႕ ပထမအပိုဒ္ကို ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။

Пространство само по себе пустота, но только помещенный в него предмет придет ему качество. Тем более человек в пространстве. Все ассоциации, напряжения и провалы, аллюзии – всё суть ощущения пространства, интуиции человека, зрителя. Чем богаче, многослойнее этот процесс, тем более насыщен художественный образ.

ဟင္းလင္းျပင္ဆိုတာ သူခ်ည္းသက္သက္ဆို အႏွစ္သာရမရွိသလိုပဲ၊ အဲ သူ႔ထဲကို အရာဝတၳဳတစ္ခုခု ေပါင္းစပ္ျဖည့္စည္းလိုက္မွ သူ႔ဂုဏ္သတၱိက ေပၚထြက္လာတယ္။ သိသာတာတခုက ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ လူသားေတြရွိေနတယ္ေလ။ ေပါင္းစပ္မႈေတြ၊ အားစိုက္မႈေတြ၊ က်ဆုံးမႈေတြ၊ ရင္းႏွီးမႈေတြ..စတဲ့အရာအားလုံးဟာ ဟင္းလင္းျပင္ ခံစားမႈရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊ လူသားေတြ၊ ပရိတ္သတ္ေတြရဲ႕ ျဖတ္ခနဲေစ့ေဆာ္မႈရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ ပိုမို႐ႈပ္ေထြးလာေလေလ၊ တနည္း ႂကြယ္ဝလာေလေလ၊ အႏုပညာလက္ရာဟာ ပိုၿပီး ရသျပည့္ဝေလေလပါပဲ။