တအူတံုဆင္း ေမာင္ႏွမရင္းေတြ

တစ္ဦးတည္းေသာ သားသမီေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ မခံစားဖူးလို႔ နားမလည္မိဘူး။ ေမာင္ႏွမသားခ်င္း အရင္းအခ်ာရွိတာကေတာ့ ေႏြးေထြးတယ္၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ မေန႔က အစ္မတေယာက္က သူ႔သားေလးအတြက္ အေဖာ္ရွိလာေအာင္ ကေလးယူမယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။ သူက တစ္ဦးတည္းေသာသမီးမိုလို႔ အထီးက်န္ဆန္တာ ခံစားဖူးတယ္တဲ့။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝမွ အေကာင္းေတြ၊ အဆိုးေတြကို မွ်ေဝခံစားေပးတာ ဒီေမာင္ႏွမအရင္းေတြပဲေလ။ အနစ္နာခံေၾကးဆို ေမာင္ႏွမအရင္းကမွ အနစ္နာခံေပးတာပါ။


ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေမာင္ေလးေတြက ခြန္အားေတြလည္း ေပးတယ္။ အၾကင္နာနဲ႔ ေႏြးေထြးမႈေတြလည္း ေပးတယ္။ ဒါေတာင္ ညီမေလးမရွိေတာ့ ညီမေလးလိုခ်င္မိေသးတယ္။ အစ္ကို၊ အစ္မေတြလည္း လိုခ်င္မိတယ္။ ခၽြဲခ်င္လို႔ေလ။ ကၽြန္မက အိမ္မွာအႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း အႀကီးဆံုးေပမယ့္ ကၽြန္မေလာက္ ပူပန္မႈေတြ မရွိပါဘူး။ ဘဝေပးလာတဲ့အေျခအေန၊ ပင္ကိုယ္စိတ္ေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္ထင္ပါတယ္။ ခရီးေဝးသြားရမည့္ေနရာမ်ိဳးဆို ဘယ္ေမာင္ေလးမွ စိတ္မခ်ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္သာ သြားလိုက္ခ်င္တယ္။ ပင္ပန္းမည့္အလုပ္မ်ိဳးဆိုလည္း ေပးမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ္ပဲ အပင္ပန္းခံခ်င္တယ္။ သူတို႔က ငယ္လည္းငယ္၊ ေယာက်္ားေလးလည္းျဖစ္ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္တိုင္းမက်တာလည္း ပါတယ္။ ကၽြန္မဆို ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက အိမ္နဲ႔ခြဲၿပီး ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို တေယာက္ထဲသြားေနရတာပဲ။ အိမ္က စိတ္ပူလား၊ မပူေလလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ သူတို႔ေတြ ရန္ကုန္သြားမယ္၊ မႏၱေလးသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ကိုမခ်ဘူး။ “ကားမူးေနမယ္“၊ “ဗိုက္ဆာေနရင္ ဘာေလးဝယ္သြား“၊ “ဟိုေရာက္ရင္ မုန္႔ေတြဝယ္စား“၊ “လိုင္းကားစီးရင္ သတိထားေနာ္“ ဒါေတြမွာမိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကေလးေတြဆိုေတာ့ နားၿငီးေနမလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ျဖစ္မိတယ္။ ညေမွာင္လို႔ တေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာလိုေနရင္ ထမင္းမစားႏိုင္ဘူး။ လူစံုမွ စားလို႔ဝင္တယ္။ အိပ္လို႔ေပ်ာ္တယ္။

ေမာင္ေလးေတြကို ငယ္ငယ္က သနပ္ခါးလူးေပးတယ္။ ကစားလို႔ သဲေတြေပလာရင္ စိတ္ဆိုးခဲ့ရတယ္။ စာတတ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ ငယ္ငယ္က သူတို႔ကို စာက်က္ခိုင္းတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ ကစားခ်င္စိတ္ကမ်ားေနတာ။ ေငးခ်င္တယ္။ စာတပိုဒ္ကို ၾကာၾကာက်က္ေနရင္ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။ ဒီထက္ပိုစိတ္တိုလာရင္ ေခါင္းေခါက္မိတာ။ ကေလးေတြငိုရင္ အေမက “ငါ့သားေတြ စာမတတ္ခ်င္ေနပါေစ သမီးသာေတာ္ေနေအာင္ ႀကိဳးစာပါ ငါ့သားေတြကို ရိုက္ၿပီးေတာ့ စာမသင္နဲ႔ မႀကိဳက္ဘူး“ လို႔ ကၽြန္မကိုပဲ ဆူပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေစတနာေတြ ထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေမက ေမာင္ႏွမေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနဖို႔ေတာ့ အၿမဲေျပာတတ္တယ္။ အခုေမာင္ေလးအလည္လာေတာ့လည္း အေမက “မမကို ေနမေကာင္းရင္ နင္းေပးခဲ႔၊ ထမင္းေတြကူခ်က္ခဲ႔၊ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနခဲ့“ လို႔ မွာလိုက္ရွာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေမာင္ေလးနဲ႔ အတူေနရတာ ေပ်ာ္မိပါတယ္။ အရင္က တေယာက္ထဲေနတဲ့အိမ္ေလးမွာ ထမင္းလည္း မစားႏိုင္ပါဘူး။ အခုေမာင္ေလးေရာက္လာေတာ့ သစ္သီးေတြခြဲၿပီး “မမ ထမင္းစားၿပီး ဒါေလးစားလိုက္“၊ “အသီးစားတာ ေကာင္းတယ္ စားေနာ္“၊ “မုန္႔တျခမ္းေလး စားစမ္းပါအံုးဗ်ာ“၊ “က်ေနာ္နဲ႔ တဝက္စီစားမယ္ေနာ္“ ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို အစားေတြ အတင္းလိုက္ေကၽြးတယ္။ အစားနဲလို႔ပိန္တာလို႔လည္း သူကေျပာရွာတယ္။

ကၽြန္မက အႀကီးဆိုေတာ့ အငယ္ေတြကို ခ်စ္တာ၊ ငဲ့ညွာတာမထူးဆန္းေပမယ့္ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္မကို ဦးစားေပးတာေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္မက မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာေရာင္းတဲ့ “မုန္႔ေလေပြ“ ဆို သိပ္ႀကိဳက္တာ။ ခုႀကီးလာေတာ့ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ႀကိဳက္သလိုပဲ။ ရန္ကုန္မွာလည္း တခါတေလ အထမ္းႀကီးနဲ႔ မုန္႔ေလေပြသည္ ေတြ႔ရင္ လိုက္ဝယ္စားပါတယ္။ ခက္တာက အလယ္တန္းေက်ာင္းေျပာင္းေတာ့ မုန္႔ေလေပြက အဲဒီမွာဝယ္မရပါဘူး။ “ေမာင္ေလးေရ မုန္႔ေလေပြဝယ္လာေပးေနာ္“ လို႔ မွာလိုက္ရင္ ညေနေက်ာင္းျပန္ လြယ္အိတ္ေလးထဲ ပါလာေတာ့တာ။ မုန္႔ဖိုး (၁) က်ပ္ရတဲ့ကၽြန္မကို (၂၅) ျပားရတဲ့ေမာင္ေလးက အျမဲဝယ္ေကၽြးပါတယ္။ ညညဆိုရင္ ေမာင္ေလးအႀကီးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္၊ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သုပ္ေကၽြးဖူးတယ္။ အသုပ္မရွိတဲ့ေန႔ဆို ေနၾကာေစ့၊ ခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေတြ ဝယ္လာၿပီး ကၽြန္မကို ခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေကၽြးတယ္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုက ေနၾကာေစ့စားၾကၿပီး “ဘယ္ဆရာမက ဘယ္လိုအသင္ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္အတန္းပိုင္နဲ႔ေတြ႔လို႔ မမကိုေမးလိုက္ေသးတယ္၊ က်ဴရွင္ဆရာက မမနဲ႔က်ေနာ္ ဘယ္သူက ပိုေတာ္သလဲ ေမးလိုက္ေသးတယ္“ ဆိုၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ၾကတယ္။ ညနက္ထိ စကားမျပတ္ရင္ အေမက “ကေလးေတြ အိပ္က်ေတာ့“ လို႔ဆိုၿပီး မီးမွိတ္မွ အိပ္ယာဝင္ျဖစ္ၾကတာ။ ဒါလဲ အိပ္ယာထဲမွာ ဆက္ေျပာခ်င္ေျပာေနၾကတာ။ တခါတေလလည္း ကၽြန္မ မပါဘဲ သူတို႔ညီအစ္ကို ေျပာေနၾကတာ။ မွတ္မွတ္ရရ သူတို႔ညီအစ္ကို ေျပာေနၾကတာ ၾကားဖူးတာရွိပါတယ္။ ကၽြန္မအိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာ မီးေမွာင္ေမွာင္ ေနၾကာေစ့စားၿပီး ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္း စကားေကာင္းေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာမေတြနာမည္ကို ဘယ္လိုေတြရြတ္ေနၾကပါလိမ့္လို႔ နားစြင့္မိမွ သူတို႔ရယ္စရာလုပ္ေနၾကတာ သိေတာ့တယ္။ ဆရာမနာမည္ေတြကို ရယ္စရာလုပ္တဲ့ေက်ာင္းက အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာေနၾကတာပါ။ ေဒၚခင္တိုး ဆိုတဲ့ ဆရာမကို “ဟိုတိုး ဒီတိုး ေဒၚခင္တိုး“ ၊ ေဒၚေငြၿမိဳင္ကို “ဟိုယိုင္ ဒီယိုင္ ေဒၚေငြၿမိဳင္"၊ ဦးစိန္ေမာင္ကိို “ဟိုေရွာင္ ဒီေရွာင္ ဦးစိန္ေမာင္“ လို႔ ေခၚၾကတဲ့အေၾကာင္း အႀကီးေမာင္ေလးက အငယ္ေကာင္ကို ေျပာျပေနတာ။ အငယ္ေလးက တခြိခြိနဲ႔ သေဘာေတြက်ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း အိပ္ယာထဲကေန ခြိခြိျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က အိမ္မလည္ရပါဘူး။ အေမက သူ႔မ်က္စိေရွ႕မရွိရင္ လုိက္ရွာေခၚေတာ့တာပါ။ ဗြီဒီယိုရံုမွာသြားရင္လည္း ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ တူတူသြားၾကည့္ရတာပါ။ ကၽြန္မက (၅) က်ပ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က (၅) က်ပ္ဆိုေတာ့ အေဖက (၁ဝ) ေပးေပးေနရတယ္။ ခဏခဏဆိုရင္ မလႊတ္ခ်င္ပါဘူး။ အႀကီးေကာင္ေလးက စက္ဘီးေသးေသးေလးစီးရင္း ဘာဇာတ္ကားလဲ ၾကည့္လာတယ္။ သူက ကၽြန္မကို သတင္းေပးရင္ ဘယ္လိုခြင့္ေတာင္းၾကမလဲ ေမာင္ႏွမတေတြ ဇာတ္တိုက္ၾကရတယ္။ အလွည့္က်တာဝန္ ယူၾကတယ္။ ကၽြန္မအလွည့္ဆိုရင္ “အေဖ ေမာင္ေလးက ရဲကိုကိုကား ဖိုက္တဲ့ကားမလို႔ ၾကည့္ခ်င္လို႔တဲ့“ လို႔ ေျပာေပးရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ပိုက္ဆံ (၁ဝ) ရေတာ့ သံုးေယာက္သမား ဦးထုပ္ေလးေတြေဆာင္းၿပီး ဗြီဒီယိုရံုကို ေျပးေတာ့တာ။ ဗြီဒီယိုၿပီးရင္လည္း အေမက အေပါက္ကလာေစာင့္ေခၚေနေတာ့ အိမ္လည္ရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ရက္က် ေမာင္ေလးအလွည့္ “အေဖ မမက ထြန္းလံုရွိန္ကား ရာဇဝင္ကား ၾကည့္ခ်င္ေနတာတဲ့“ လို႔ ပူဆာျပန္ေရာ အေဖလည္း ပိုက္ဆံေပးရျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ဆီ တေယာက္တလွည့္ ပိုက္ဆံေတာင္းရတာလည္း ခုခ်ိန္မွာျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့ေလးတခုရွိတယ္။ တေယာက္စာေမးပြဲေျဖသြားမယ္ဆို က်န္တဲ့သူက ကြန္ပါဗူး၊ ခဲတံ၊ ေပတံ၊ ခဲဖ်က္ စံုေအာင္ျပင္ေပးတယ္။ နာရီမေမ့ေအာင္ သတိေပးတယ္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မက စၿပီး ျပင္ဆင္ေပးခဲ့တဲ့အက်င့္တခုက ကၽြန္မေက်ာင္းေတြသြားတက္ေနေတာ့ အႀကီးေကာင္ေလးက အငယ္ေလးကို ကြန္ပါဗူးျပင္ေပးတဲ့အလုပ္ လုပ္ေပးေနပါတယ္တဲ့။ ျပန္သိရေတာ့ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ အဲဒီကေန တေယာက္ခရီးထြက္မယ္ဆို တေယာက္က ပစၥည္းကူထည့္ေပးတဲ့ အက်င့္ေလးေတြပါ ကူးလာၾကတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းတက္ရာက အိမ္ျပန္မယ္ဆိုရင္လည္း ေမာင္ေလးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္ရတာ ေမာေနတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ အႀကီးေကာင္ ေက်ာင္းသြားတက္ေနလို႔ ပိုက္ဆံလိုတယ္ဆိုလည္း အငယ္ေလးက “ပို႔ေပးလိုက္အေဖ“၊ “မမက စာေမးပြဲနား နီးေနရင္ ပိုက္ဆံပိုပို႔ထားလိုက္အေဖ“ လို႔ ေျပာေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းအႀကီးေကာင္က ပိုက္ဆံလွမ္းေတာင္းခ်င္ရင္ အငယ္ဆီဖုန္းဆက္ေတာ့တာ။ အေဖတို႔ကို မေျပာရဲေတာ့ အငယ္ကို လွမ္းပူဆာတယ္။ ခရီးထြက္ခ်င္လို႔ ပိုက္ဆံပိုပို႔ေပးဆိုရင္ အငယ္က အေဖတို႔ ပို႔ခ်င္ေအာင္ ေျပာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မကို ခ်စ္ၾကသလို ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္တဲ့အစ္မကို အိမ္ျပန္လာရင္ သူတို႔စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ၾကတယ္လို႔ စေနာက္လိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းတက္ျပန္သြားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အငယ္ေလးက စတတ္တယ္ “ကိုကိုေရ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးေန႔က ဘယ္ေန႔လည္းသိလား“ “ဇန္နဝါရီ (၄) ရက္ေလ“ “ အရင္က ဟုတ္တယ္ဗ် အခုေတာ့ ေျပာင္းသြားၿပီ မနက္ျဖန္ မမေက်ာင္းသြားမည့္ေန႔က လြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္သြားၿပီ“ တဲ့။ မခံခ်င္ေအာင္ စတာ။ ၿပီးေတာ့က်လည္း ကၽြန္မလမ္းမွာစားဖို႔ အခ်ဥ္ထုပ္ေတြ ဝယ္လာေပးတာလဲ သူတို႔ပါပဲ။ မနက္ကားဂိတ္လိုက္ပို႔ၿပီး ပ်င္းက်န္ခဲ့တာလဲ သူတို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပန္ကားဂိတ္လာႀကိဳရင္လည္း သူတို႔ေပ်ာ္ေနၾကတာပါ။ မႏၱေလးကားေတြ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးကို ညေန (၇) နာရီေရာက္မယ္ဆို ညေန (၅) နာရီေလာက္ကတည္းက ထမင္းစားၾက၊ လာႀကိဳဖို႔ျပင္ၾကတာလဲ သူတို႔ေတြပါပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္မစားဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳက္တတ္တဲ့ တို႔ဟူးသုပ္ခ်ဥ္စပ္ေလး ဝယ္ထားေပးတာလည္း သူတို႔ေလးေတြပါပဲ။

သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ ျမင္ရရင္လည္း ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ မမဂ်စ္တူးရဲ႕ ပို႔စ္ေတြမွာလည္း ေမာင္ေလးကို ခ်စ္တဲ့ေမတၱာေတြ ေတြ႔ရေတာ့ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ အစ္ကိုအန္ဒီရဲ႕ သမီးေလးက သူ႔ေမာင္ ပိစိေကြးေလးကို ခ်စ္ေနတာလည္း သြားသြားေခ်ာင္းၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဘဝရဲ႕ ေကာင္းတာ၊ ဆိုးတာ၊ ၾကည္ႏူးတာ၊ ဝမ္းနည္းတာေတြကို မွ်ေဝခံစားမည့္သူေတြက တအူတံုဆင္း ေမာင္ႏွမရင္းေတြပဲလို႔ ယံုၾကည္ခံစားမိပါတယ္။

မဇနိ