Happy New Year 2009!

Happy New Year 2009!

Read more...

မုန္လာဥအျဖဴ

မုန္လာဥအျဖဴဆိုရင္ ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့ အစားအစာထဲ မပါဘူး။ မန္က်ည္းမွည့္နဲ႔ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ရင္ေတာ့ စားတယ္။ ငါးေခါင္းခ်ဥ္ရည္ဟင္းလိုမ်ိဳးလည္း စားပါတယ္။ တေန႔ကေတာ့ မုန္လာဥအျဖဴတလံုး ၀ယ္လာရင္း ဝီရွီမီကလို လုပ္စားၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ မုန္လာဥေတြက အႀကီးအႀကီးေတြဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုနဲ႔မဝယ္ခ်င္ဘူး။ တေယာက္ထဲစားတာ ကုန္မွ မကုန္တာေလ။ ဒါနဲ႔ အစ္ကိုအန္ဒီတို႔ ေျပာျပထားတဲ့အတိုင္း မုန္လာခ်ဥ္ သိပ္လိုက္တယ္။ ပထမဆံုး မုန္လာဥကို အခြံႏႊာ၊ ေရေဆးၿပီး ပိုးတီမလွီးဘဲ အစိပ္ေသးေသးရွည္ရွည္ေလးေတြ လွီးထားတာ။ အဲဒီေန႔က မုန္႔ဖတ္သုပ္စားေတာ့ ခ်ဥ္မသိပ္ခင္ အရင္စားခ်င္တာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ကို ခြဲၿပီး သံပုရာရည္၊ ရွာလကာရည္နဲ႔နယ္ၿပီး (၃)နာရီေလာက္ ႏွပ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းစားခ်င္လြန္းလို႔ အျမန္လုပ္ထားတာပါ။ က်န္တာကိုမွ အခ်ဥ္သိပ္မယ္ဆိုၿပီး ပုလင္းသန္႔သန္႔ကို ေရေဆး၊ ေရေျပာင္ေအာင္သုပ္ထားလိုက္တယ္။ မုန္လာဥလွီးထားတာေတြကို ဆားနဲ႔နယ္ၿပီး ပုလင္းထဲမွာ သိပ္၊ ေရက်က္ေအးထဲမွာ ဆႏြင္းေလးထည့္ေဖ်ာ္ထားတာကို ေလာင္းထည့္လိုက္တယ္။ မုန္လာဥအားလံုးျမဳပ္သြာေးအာင္ ေရထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ထမင္းပါထည့္လိုက္တယ္။ အဖံုးကိုလံုေအာင္ပိတ္ထားရင္း (၅)ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ အခ်ဥ္သုပ္စားလို႔ ရေနပါၿပီ။ မုန္လာခ်ဥ္ကို ပုလင္းထဲက လိုသေလာက္ယူ ေရေဆးၿပီး ႏွမ္းေထာင္း၊ ေျမပဲဆံေထာင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးနဲ႔သုပ္စားတာ ေမႊးတဲ့အျပင္ မုန္လာခ်ဥ္ကို ႀကိဳက္သြားတယ္။ အခုဆို စားေနတာ ခဏခဏရွိေပမယ့္ မကုန္ေသးဘူး။ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ထားလိုက္ေတာ့ ၾကာလာလို႔ ပိုစားေကာင္းေနတယ္။ အမေလး မုန္လာဥတလံုးကလည္း အမုန္းစားရပါ့လားေနာ္။







မဇနိ

Read more...

The Irony Of Fate (Ирония судьбы, или С лёгким паром!)

ႏွစ္သစ္ကူးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ရုရွားရုပ္ရွင္တခု လက္ေဆာင္ေဝမွ်ခ်င္ပါတယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ အထူးအစီအစဥ္လည္း မရွိ၊ ႏွစ္ကူးအေပ်ာ္စိတ္ဓာတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုဇာတ္ကားေလးကို ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ကူးအေပ်ာ္စိတ္ေလးကို ေမြးရေအာင္လို႔ပါ။

ျမန္မာႏွစ္ကူးမွာဆိုရင္ သႀကၤန္မိုးဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဲသလိုပါပဲ ရုရွားမွာလည္း ဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၾကတယ္၊ တီဗြီကလည္း ဒီဇာတ္ကားကို ႏွစ္ကူးအတြက္ လႊင့္တတ္ပါတယ္။

ဇာတ္ကားနာမည္က ရုရွားလို Ирония судьбы (“ကံၾကာမၼာရဲ႕ လွည့္ကြက္” လို႔ ခပ္တုံးတုံး ဘာသာျပန္လိုက္တယ္။)လို႕ေပးထားသလို С лёгким паром! (“ေပါ့ပါးလွစြာေသာ ေရေငြ႕နဲ႔ အတူ” ဒါလည္း ခပ္တုံးတုံးပဲ ျပန္ထားတယ္။) လို႔လည္း ေပးထားတယ္။ နာမည္ ၂ မ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ ၂-ပိုင္းရွိတယ္။ အရင္ႏွစ္က သူ႔အဆက္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားလည္း ထြက္လာေသးတယ္။ အခုေခတ္ကားေပါ့။ (စိတ္ဝင္စားသူရွိရင္ ယူက်ဳ႕မွာရွာၿပီး ေနာက္ပို႔စ္တခု တင္ေပးမယ္။) အခု ဇာတ္ကားက ၁၉၇၅ ခု-ဆုိဗီယက္ေခတ္ကပါ။ ေမာ္စကိုသားမင္းသားက လီနင္ဂရက္သူအိမ္ကို အိမ္မွားၿပီးေရာက္လာ သူ႔အိမ္ထင္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ ရွည္ကုန္တာပါ။ သူတို႔ အေဆာက္အဦးေတြကလည္း မွားခ်င္စရာေလ။ တပုံစံတည္းေတြက မ်ားသကိုး။ မင္းသမီးက ပိုလန္သူပါ။

ဝီကီဒီေနရာမွာ ဒီဇာတ္လမ္းအေၾကာင္း အဂၤလိပ္လိုေရးထားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ရုရွားလို ေရးထားတယ္။

အခ်ိန္လည္း ရွိတယ္ဆိုရင္ ဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ရုရွားစကားေျပာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဂၤလိပ္လို စာတန္းထိုးပါတယ္။

Youtube မွာ ဇာတ္ကားတခုလုံးကို အပိုင္း ၂၀ ေလာက္ ခြဲထားတာ ေတြ႕လို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ႏွစ္ကူးလက္ေဆာင္ေပးတာပါ။



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (1/11).
http://www.youtube.com/watch?v=7iao-q5K4XQ



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (2/11)
http://www.youtube.com/watch?v=PqNhlgiQ8EA



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (3/11).
http://www.youtube.com/watch?v=R4HA-OClMPA



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (4/11).
http://www.youtube.com/watch?v=r1NMoaND4G4



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (5/11).
http://www.youtube.com/watch?v=_zTh7SqZ6-c



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (6/11).
http://www.youtube.com/watch?v=ysJoa9mfYEk



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (7/11).
http://www.youtube.com/watch?v=2Kix6tyGcbM



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (8/11).
http://www.youtube.com/watch?v=jGpfUp0NTrc



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (9/11).
http://www.youtube.com/watch?v=x7ULWSu_v94



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (10/11)
http://www.youtube.com/watch?v=N-_ZCyNbEzc



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 1 of 2 (11/11)
http://www.youtube.com/watch?v=ps7n-Qg5t7Q



***************************************************

The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (1/9).
http://www.youtube.com/watch?v=58ZEMtjD3wY



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (2/9).
http://www.youtube.com/watch?v=8RpB2zUwTaU



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (3/9).
http://www.youtube.com/watch?v=qgD0Cf8NMzM



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (4/9).
http://www.youtube.com/watch?v=TSQNlAlpuT0



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (5/9).
http://www.youtube.com/watch?v=vDlHEy_h3iE



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (6/9).
http://www.youtube.com/watch?v=f-LiCRVq4Bw



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (7/9).
http://www.youtube.com/watch?v=MNVUmELH63o



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (8/9).
http://www.youtube.com/watch?v=PMIEfLlsqcI



The Irony Of Fate...(English subtitles). Part 2 of 2 (9/9).
http://www.youtube.com/watch?v=cXOFLki_0WI

Read more...

စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္

ေမာင္ကရာတြန္ (ေမာင္အန္ႀကီး) က စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကို တက္ဂ္ေတာ့ ေရးတာေပါ့။ ေမာင္ဇနိ၊ မယ္ဇနိတို႔ စိတ္ကူးယဥ္သလားဆိုေတာ့ အလြန္ယဥ္တာပါ။ အခုႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ကူးယဥ္ဘုံထဲမွာ ေနေနရတာေလ။ လက္ေတြ႕ဘဝက ခါးသီးမႈေတြကို စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အခ်ိဳသပ္ရတာေပါ့။


စိတ္ကူးကေတာ့ ဟိုးအရင္ ကေလးဘဝတုန္းကတည္းက ယဥ္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ငါ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ ငါ ဆရာဝန္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ ငါ သူေဌးႀကီးျဖစ္္ခဲ့ေသာ္… ဒီလိုေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႕ ခရီးဆန္႔ခ်င္ခဲ့သလို၊ ကမာၻတလႊားလည္း အလည္သြားခ်င္တာပါပဲ။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘုရားဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာ၊ ပညာဒါနအလွဴရွင္ႀကီးလည္း ျဖစ္ခ်င္တာပါပဲ။

အဲ ၿခံက်ယ္ႀကီးတစ္ခုတည္းမွာ မိသားစုေဆြမ်ိဳးေတြ အတူစုေနတဲ့ အလြန္သာယာလွေသာ လူ႔အသိုင္းအဝန္းေလးလည္း တည္ေဆာက္ခ်င္တာပါပဲ။ ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲက အိမ္အႀကီးႀကီးထဲမွာ စာအုပ္ေတြကို အစီအရီနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးလည္း ပါခ်င္လိုက္တာလို႔လည္း စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ သားေလးေတြ သမီးေလးေတြ ငယ္ငယ္တုန္းမွာ ဖတ္ဖို႔ ကေလးစာေပေတြ၊ အရြယ္လိုက္ ေျပာင္းလဲဖတ္ဖို႔ စာအုပ္ေတြ အစုံရွိခ်င္တာပဲ။

ကိုယ့္အတြက္တင္ စိတ္ကူးယဥ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံးစာလည္း စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ။ ကိုယ္တိုင္ ထၿပီး မလုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဘဝမွာ စိတ္ကူးယဥ္ရတာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။ အားလုံးအတြက္ အားလုံးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ရတာေတြ၊ စိတ္ကူးယဥ္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ အမ်ားႀကီးပဲ…

ညညအခါေတြမွာ အိပ္ခါနီးလို႔ ဟိုေတြး ဒီေတြးစလုပ္လိုက္ရင္ ဇာတ္လမ္းေတြဆင္ၿပီး တညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိခဲ့တာပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ မယ္ဇနိ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ကူးယဥ္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပမယ္။

မဂၤလာေဆာင္ရင္ ဘယ္မွာေဆာင္မယ္၊ ဘယ္လိုဝတ္မယ္ ဆိုတာေတြပါသလို၊ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးရင္လည္း ဘယ္ေတြသြားမယ္ ဆိုတာလည္း ပါတာေပါ့။ ပုဂံကိုသြားမယ္၊ က်ိဳက္ထီးရိုးလည္း သြားမယ္၊ အဲ အင္းေလးလည္း သြားမယ္။ ဟန္းနီးမြန္းခရီးေပါ့။ ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ာက္လုံး မယ္ဇနိက မယ္ဒယ္ဂဲလုပ္မယ္၊ က်ေနာ္က ဓာတ္ပုံရိုက္မယ္။ ကဲ မပိုင္လား။

အိမ္မွာ ဟင္းေတြ မ်ိဳးစုံ ခ်က္စားမယ္။ အသုတ္စုံသုတ္ဖို႔ လိုအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ထားမယ္။ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ တမ်ိဳးၿပီး တမ်ိဳးလုပ္စားမယ္။ ၿပီးရင္ ခ်ိဳင့္ႀကီး ခ်ိဳင့္ငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ မိဘေတြအိမ္ကို လုိက္ပို႔မယ္ေလ။ အိမ္မွာ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြကို ဖိတ္ၿပီး ေကြ်းတဲ့အခါလည္း ေကြ်းမွာေပါ့။ မခ်က္ခ်င္တဲ့အခါက်လည္း ႏွစ္ေယာက္သား မဇနိဝယ္ေပးမယ္ ေျပာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ အႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆိုင္ေတြမွာ မနက္စာ သြားစားမွာေပါ့။

ကေလးဆို ဘယ္ႏွေယာက္ယူမယ္။ သားေလးက ဘယ္လို သမီးေလးက ဘယ္ႏွယ္ စိတ္ကူးေတြယဥ္ရတာ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာရတာ ေမာတယ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္လူလည္လုပ္ၿပီး စဥ္းစားထားတာရွိတယ္။ မဇနိက ၂ -ေယာက္ပဲတဲ့။ ပထမဆုံးေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ၂-ေယာက္အမႊာေလး မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ က်ေနာ္ဆုေတာင္းထားတယ္။ စစေမြးျခင္း ႏွစ္ေယာက္ဆို အဲဒီမွာတင္ ၿပီးသြားမယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ပထမဆုံးကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေမြးမယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမြးမယ္ဆိုေတာ့မွ အမႊာေမြးလိုက္ရင္ သုံးေယာက္ရမွာ မဟုတ္လား။ သားေလး သမီးေလးက အစြဲမထားဘူး။ ေမြးလာသမွ် အကုန္ခ်စ္မယ္။

စိတ္ကူးယဥ္တာေတြနဲ႔တင္ မရပ္ဘဲ လက္ေတြ႕ဘဝမွာလည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔လည္း အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ရတာပါပဲ။ ကဲ ကဲ ေမာေပါ့ ေတာ္ေသးၿပီ။ အဲသလိုေတြပါ ကရာတြန္ရယ္..

Read more...

မုန္႕တီသုပ္

ကိုဇနိက တမ္းပလိတ္နဲ႔ ဘန္နာ အသစ္ေျပာင္းခ်င္တယ္တဲ့။ ႏွစ္သစ္အတြက္ ဘေလာ့ဂ္ကို ပုံစံအသစ္ေျပာင္းခ်င္ပံုရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ခ်ယ္ရီဓါတ္ပံုေလးပို႔ၿပီး ဒါေလးတင္ပါ့လားလို႔ အႀကံေပးၾကည့္တာ။ သူလည္း ႀကိဳက္တယ္ဆိုေတာ အႀကံေပးရတာ အထေျမာက္သြားတယ္။ ဘန္နာအသစ္ေလးအတြက္ ဘာမုန္႔ေကၽြးရမလဲစဥ္းစားလိုက္ရင္း မုန္႔တီသုပ္ တင္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ မုန္႔တီသုပ္က နန္းႀကီးနဲ႔သုပ္ထားတာ။ ၾကက္သားခ်က္ၿပီး ပဲမႈန္႔အက်က္၊ ငရုတ္ဆီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊ သံပုရာသီး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္ရယ္နဲ႔ သုပ္တာပါ။ ၾကက္ရိုးဟင္းခ်ိဳေလးလည္း လုပ္ထားၿပီး ငရုတ္ေကာင္းထည့္ေသာက္ရင္ နန္းႀကီးသုပ္ေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္ပါတယ္။ အခ်ိဳပြဲအေနနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ပူတင္းေလးပါ ေပါင္းထားေပးတယ္။ ေပါင္မုန္႔ကိုေျခၿပီး ၾကက္ဥႏွစ္လံုး၊ ႏြားႏို႔၊ ေထာပတ္နဲ႔ ဆားအနည္းငယ္ထည့္ေခါက္ထားတယ္။ အိုးအႀကီးထဲမွာ ေရေႏြးတည္ၿပီး ေစာေစာက ေခါက္ထားတဲ့ စတီးဇလံုကို ထည့္၊ အဖံုးအုပ္ထားၿပီး ေရေႏြးေငြ႔နဲ႔ေပါင္းလိုက္တာပါ။ အသားတင္းလာရင္ မီးပိတ္ အေအးခံၿပီး အတံုးေလးေတြလွီးစားလို႔ရၿပီေပါ့။

Read more...

ငယ္ငယ္တုန္းက..

အခု က်ေနာ္ သိပ္ေအးလြန္းလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ေနေနရတယ္။ မဇနိလည္း ေရျခားေျမျခားမွာ ဟီတာေလးဖြင့္လို႔။ အင္း ေမာင္တရြာ မယ္တၿမိဳ႕ေတာ့ ေနလို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါၿပီလို႔ ကုန္းေအာ္လို႔ကလည္း မျဖစ္။ ဘဝဇာတ္ဆရာအလိုက် သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသုံးေတာ္ ခံေနရတာမဟုတ္လား။ ဒီလို ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကေရာ ဘယ္လိုေနခဲ့ပါလိမ့္။


ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အခုလိုမဟုတ္ဘဲ၊ တက္တက္ႂကြႂကြရွိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဆာင္းကလည္း သူ႔အလိုက္၊ သူ႔အထိုက္ေတာ့ ေအးတာပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္းဆိုေတာ့ ပူရင္လည္း အပူလြန္၊ ေအးရင္လည္း အေအးလြန္ကဲသလားလို႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလို ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ မနက္ေစာေစာေတြ အိပ္ယာက ထၿပီး ေျပးၾကတာ မွတ္မိေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက လာလာၿပီး က်ေနာ့္ကို ႏႈိးတာပါ။ သူလာၿပီဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေဆာင္းတြင္းမွာ ေျပးၾကတယ္။

ေျပးရတာေမာလြန္းလို႔ ေခြ်းေတြေတာင္ထြက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္က ဝေတာ့ သိပ္မေျပးႏိုင္ဘူး။ ေျပးရင္းေမာလို႔ ထိုင္ရတာ တမ်ိဳး၊ ေျခေထာက္ေတြ နာလို႔ နားရတာ တမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ က်ေနာ္က ေမာလို႔ နားလည္း သူကေတာ့ မနားပါဘူး။ က်ေနာ္ထိုင္နားေနတဲ့ ေနရာနားကို ပတ္ၿပီး ေျပးကာ က်ေနာ္အေမာေျပာတာကို ေစာင့္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထိပ္မွာက ေခ်ာင္းတခုကို ကူးတဲ့ တံတားရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေျပးရင္ အဲဒီတံတားဘက္ကို ေျပးၾကတယ္။ တံတားႀကီးေက်ာ္သြားၿပီး အတန္ခပ္လွမ္းလွမ္းသြားလိုက္ရင္ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးမွာ အလြန္သပၸါယ္စြာတည္ရွိေနေသာ ေရႊမုေဌာေစတီကိုေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လို ကေလးေတြကလည္း အဲဒီကို ေရာက္ေအာင္ ေျပးၾကသလို၊ အသက္အရြယ္ ခပ္ႀကီးႀကီး စုံတြဲေတြကလည္း အဲဒီဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မနက္ခင္း ဘုရားဝတ္ျပဳဖို႔ေပါ့။ ဘုရားကိုဝင္ၿပီး ဝတ္ျပဳၿပီးရင္ ဘုရားေဘးက ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းပါးမွာ ထိုင္ခုံတန္းေတြလုပ္ထားေတာ့ အဲဒီမွာထိုင္ၿပီး မနက္ခင္းေနလုံးႀကီး ထြက္လာတာကိုလည္း ၾကည့္ရတာ အရသာသိပ္ရွိတယ္။ ေရႊမုေဌာဘုရားကေန အျပန္ တံတားႀကီးေပၚမွာလည္း ဟိုေငး၊ ဒီေငးေပါ့။ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္က က်ီးကန္းေတြကို မုန္႔ျပားသလက္ေတြ ေကြ်းတာကိုလည္း မွတ္မိေနေသးတယ္။

မနက္ခင္းေျပးတုန္းကတည္း ၿမိဳ႕နားနီးစပ္ ရြာေတြကေန ၿမိဳ႕ေဈးမွာ ေရာင္းဖို႔ ကုန္စိမ္းသည္ေတြ ေတာင္းႀကီးေတြရြက္လို႔တမ်ိဳး၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း စက္ဘီးေတြနဲ႔ သယ္လာတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ေဆာင္းတြင္း မနက္ေစာေစာဆိုေပမယ့္ ၿမိဳ႕ႀကီးက အိပ္စက္အနားယူေနတာခ်ည္းဘဲ မဟုတ္ရပါဘူး။ ၿမိဳ႕ခံလူေတြ၊ ၿမိဳ႕နားအနီးေက်းရြာေတြက လူေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားတက္ႂကြမႈေတြနဲ႔ပါ ၿမိဳ႕ႀကီးကို အလွခ်ယ္ထားတာပါ။ က်ေနာ္တို႔က ၿမိဳ႕အေရွ႕ပိုင္းမွာ ေန႔တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဖက္မွာ တည္တဲ့ ဘုရားဖက္ကို အေျပး၊ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ၾကတာေပါ့။ ၿမိဳ႕အလယ္က လူေတြဆို ၿမိဳ႕လည္မွာတည္တဲ့ ေရႊကူဘုရားဆီကို သြားၾကတယ္။ ၿမိဳ႕အေနာက္ပိုင္းကလူေတြက ၿမိဳ႕အေနာက္ပိုင္းမွာ တည္တဲ့ သီဟိုရ္ရွင္ဘုရားႀကီးကို သြားၾကတာေပါ့။

ၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ေရာက္လာရင္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ကို သြားတတ္တယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး ပူပူေလးကို စားၾကတဲ့အခါ စားၾကသလို၊ အိမ္မွာ အေမေၾကာ္ေပးထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ပူပူေလးကို စားတဲ့အခါလည္း စားၾကတယ္။ စကားစပ္မိလို႔ေျပာရရင္ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေျပာရဦးမယ္။ ဟိုးအရင္ကတည္းက သူကျပတ္တတ္တာမ်ိဳးကိုး။ ႏွစ္ေတြသာ ကိုးႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္ေျပာင္းသြားေပမယ့္ မီးျပတ္တာကေတာ့ အခုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔အိမ္က တအိမ္လုံးေက်ာင္းသြား၊ ရုံးသြားရတဲ့ သူေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ အေမက မနက္စာကို ျပင္ဆင္ရင္းနဲ႔ ေန႔လည္စာကိုတခါတည္း တန္းခ်က္ထားရတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္တတ္ေတာ့ အေဖက မီးေသြးဖို ေမႊးေပးရတာမ်ိဳးကို။

က်ေနာ္တို႔ ညီအကိုေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္မွာ ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ ကိုယ္ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ရတယ္။ ေသာက္ေရအိုးျဖည့္ရတယ္၊ ေသာက္ေရခြက္ေတြ၊ ေရေႏြးပန္းကန္ေတြ ေဆးရတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ တံမ်က္စည္း ထြက္လွည္းရတယ္။ အမိႈက္ကားကလည္း လာခဲတာဆိုေတာ့၊ အမိႈက္ပစ္သြားရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဲသလိုႀကီးျပင္းလာေပမယ့္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လို႔ ျပန္လာရင္ အိမ္မွာ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ေဘာ္ေက်ာ့ေနတယ္။ ေနဖင္ထိုးေအာင္ အိပ္တယ္။ ဆရာကိုတာ့အေမက သူ႔သား တကၠသိုလ္ျပန္ေတြကို ေျပာတာ သတိရတယ္။ သားေတြကို တကၠသိုလ္မပို႔ခ်င္ဘူးတဲ့။ တကၠသိုလ္သြားတက္တာ အက်င့္ေတြ ပ်က္ပ်က္လာတတ္လို႔ဆိုလားပဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရတာေတြလည္း မွတ္မိေနေသးတယ္။ အတန္းတိုင္းက ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးကို သန္႔ရွင္းေရးအဖြဲ႕ ငါးဖြဲ႕ခြဲထားတယ္။ သန္႔ရွင္းေရး လရွည္ၿပိဳင္ပြဲေပါ့။ ေက်ာင္းတေက်ာင္းလုံးကို အမိႈ္က္လွည္းရတယ္၊ ေရျဖန္းတယ္။ အခန္းသန္႔ရွင္းေရး၊ ဓမၼာရုံမွာ ဘုရားပန္းကပ္၊ သန္႔ရွင္းေရး အစုံလုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ နံရံကပ္စာေစာင္ ၿပိဳင္ပြဲေတြလည္း လုပ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲၿပိဳင္ပြဲေတြလည္း လုပ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကုန္ကာနီးေတာ့ ဘယ္အသင္းက ပထမရတယ္၊ ဘယ္က ဒုတိယေပါ့ ေၾကာ္ျငာတယ္။ ကေလးတုန္းက ကိုယ့္အသင္းႏိုင္ဖို႔ အလြန္တက္ႂကြတာေလ။

Assembly လုပ္ရင္လည္း ေက်ာင္း Assemblyကြင္းထဲမွာ ကိုယ့္အသင္းလိုက္ ကိုယ္ ေက်ာင္းသားေတြ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ စီရတယ္။ ဆရာဆရာမေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ထိန္းလို႔ေပါ့။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေရွ႕ကေနဆုံးမစကားေတြ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တက္ခဲ့တဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကဳံခဲ့ရတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံနဲ႔ ဦးသန္းထြန္း။ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံတာဝန္က်တာက က်ေနာ္ ၃ တန္းေလာက္ကတည္းကေန ၇-တန္းထိပါ။ ဆရာဦးသန္းထြန္းက က်ေနာ္ ၈-တန္းေရာက္မွ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံအနားယူမွ တာဝန္က်တဲ့ဆရာပါ။

ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံက Assemblyမွာ စကားေျပာရင္ ဖြဲ႕ကာ၊ ႏႊဲ႕ကာ ေျပာတတ္ေပမယ့္၊ ဆရာႀကီး ဦးသန္းထြန္းကေတာ့ လိုရင္းတိုရွင္း အခ်က္ေတြပဲ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံေျပာခဲ့တာ တခုမွတ္မိေသးတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သမီးရည္းစားထားတဲ့ ကိစၥေတြကို ဆုံးမတာပါ။ မိန္းကေလးေတြက ေယာက္က်ားေလးေတြကို အလြယ္တကူ ျပန္မႀကိဳက္လိုက္ဖို႔ေတြ ဆုံးမတာေနမယ္။ ဆရာႀကီးဆုံးမတာေတြကိုေတာ့ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ပုံျပင္ရဲ႕ဇာတ္ေက်ာေလးေတာ့ မွတ္မိေနေသးလို႔ စာရဲ႕ေနာက္မွာ ေဝမွ်လိုက္ဦးမယ္။

ဆရာႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္ဇံက ေက်ာင္းအုပ္လုပ္ရင္း သက္ျပည့္ပင္စင္ယူသြားတာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အလြန္ေၾကာက္ခဲ့ရတာ အဲဒီဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာသင္တယ္။ စာေတြဆိုလည္း အတန္းေရွ႕ ထြက္ဆိုခိုင္းတာပါ၊ သူ႔မ်က္ႏွာကတည္တာရယ္၊ ငယ္ေၾကာက္လည္း ျဖစ္ေနတာရယ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ေၾကာက္လိုက္ရတာ။ စာမရတဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းကေလးမ်ားဆို ရွန္းရွန္းေတြေတာင္ ေအာ္တို ပူးပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး လုပ္ေနတာ စာေတာင္ အေတာ္ရွည္သြားပါေပါ့ပဲ။ အခုထိလည္း ေက်ာင္းေတြ တက္ေနရတုန္းပါလား။ အခုတက္ေနတဲ့ အတန္းထိ ႏွစ္ေတြကို ေပါင္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ျပန္ေလာက္တက္တဲ့ ႏွစ္နဲ႔ တူေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြက ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ မေန႔တေန႔ကလိုပါပဲ။ ကဲကဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပုံျပင္ေလးကို ဖတ္ၾကဦး။


ဆရာႀကီးေျပာေသာ ပုံျပင္

ပုံျပင္ဇာတ္လမ္းက ဒီလို။ ပုံျပင္ဆိုေတာ့ ဟိုေရွးေရွးတုန္းကနဲ႔ စလိုက္မယ္။ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေကာင္းမေလးတေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလးတေယာက္ ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကသတဲ့။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ခ်စ္ၾကရာ၊ ေကာင္ေလးက ခိုးရာေခၚေတာ့ ေကာင္မေလးက လိုက္သေပါ့။ အဲ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးရဲ႕ စိတ္ကို စမ္းသပ္ခ်င္ေတာ့ စားစရာ ေသာက္စရာေတြကို ဖြက္ၿပီးယူလာသတဲ့။ ေတာႀကီးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ႏွစ္ေယာက္သား တီတီတာတာ စကားေတြလည္း ဆိုသတဲ့။ ေမာင္ႀကီးရယ္ ဟိုပန္းေလးက လွလိုက္တာ ဘာပန္းေလးပါလိမ့္ ဆိုရင္ ေကာင္ေလးကလည္း ခ်စ္ႏွမရယ္ အဲဒါ သစ္ခြေလ၊ လိုခ်င္ရင္ ေမာင္ႀကီး ခူးေပးရမွာေပါ့ ဆိုၿပီး ခူးေပးရွာသတဲ့။ အေတာ္ အတန္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးက ေမာင္ႀကီးရယ္ အေပါ့အပါးသြားခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ခ်ဳံထဲကို သြားသတဲ့။ ခ်ဳံထဲက်ေတာ့ ဖြက္ယူလာတဲ့ စားစရာေတြစား၊ ေသာက္စရာေတြ ေသာက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ေလး ျပန္ထြက္လာသတဲ့။ ေမာင္ႀကီးခမ်ာေတာ့ မစားရ၊ မေသာက္ရ ခရီးဆက္ရသတဲ့။ ေနျမင့္လာေလ ေရဆာလာေလ၊ ခရီးပန္းလာေတာ့ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ စကားေလသံေတြ ေျပာင္းကုန္သတဲ့။ ဒီအပင္ေလးက ဘာပင္ေလးပါလိမ့္ ဆိုေတာ့ ဒါေလးေတာင္ မင္းမသိဘူးလားကြာ၊ စိန္ပန္းပင္ကြ တဲ့။ မိန္းကေလးကေတာ့ ေမာတိုင္း ခ်ဳံတိုးေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္းႀကီးေပါ့။ ခေလးမကလည္း စကားက တယ္္မ်ားသကိုး၊ လမ္းေတြ႕သမွ်ေမးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခရီးဆက္လာတာ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ ဒီငွက္ေလးက ဘာငွက္ေလးေလးဟင္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ သည္းခံႏိုင္မႈက ကုန္သြားတာနဲ႔ အကိုက္ဆိုေတာ့ -ီးငွက္ဗ်ာ၊ -ီးငွက္လို႔ ေျဖလိုက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးက ခိုးရာမလိုက္ဘဲနဲ႔ အၿပီးေရွာင္ေျပးေတာ့သတဲ့။ စာဖတ္သူေတြလည္း ဒီပုံျပင္ကေန သင့္ေတာ္သလို ပညာယူၾကကုန္။

Read more...

ခ်ပါတီ

အရင္အေဆာင္မွာ ေနတုန္းက ခ်ပါတီအခ်ပ္ေတြ မျပတ္၀ယ္ထားၿပီး ၾကက္သားအာလူးခ်က္ထား မနက္ခင္းစာေတြ စားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒိတုန္းက ပါကစၥတန္-က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိတယ္။ သူမွာတဲ့အခါ ေပါင္းမွာေပးေတာ့ ဆန္နဲ႔ ခ်ပါတီ ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။ သူတို႔ဆီက ဆန္ကို ဂ်ပန္ဆန္နဲ႔ေရာခ်က္ရင္ ထမင္းေလးေတြ ေကာ့ေနေအာင္ လွတာ။ အခုေတာ့ အျပင္အိမ္ေတြ ေျပာင္းကုန္တာနဲ႔ ခ်ပါတီ မမွာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မစားရတာၾကာေတာ့ စားခ်င္လာျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္စားလိုက္တယ္။
ဂ်ံဳနယ္ၿပီး ဒလိမ့္တံုးနဲ႔လွိမ့္တယ္။ နယ္ထားတာကို (၁)နာရီေလာက္ထားၿပီးမွ အခ်ပ္ပါးပါးေလးေတြ လုပ္လိုက္တာပါ။
ခ်ပါတီကို ဒယ္အိုးမွာ ဆီမပါဘဲ မီးကင္သလိုလုပ္တာထက္ ဆီပါေလကာေလးထည့္ထာက ပိုေမႊးတယ္လို႔ အဲဒီကုလားသူငယ္ခ်င္းက ေျပာဖူးတယ္။ သူခ်က္တဲ့ ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ စားရတာလည္း ပိုေကာင္းတာေပါ့။ အခုေတာ့ ခ်ပါတီျပားကို သူေျပာသလို ဆီေလးနဲ႔ေၾကာ္လိုက္ၿပီး ကပ္ေၾကးနဲ႔ညွပ္ထားတယ္။
အတူတြဲစားဖို႔ ၾကက္သားအာလူးကို မဆလာေလးနဲ႔ ခ်က္လိုက္ၿပီး မေန႔က တေနကုန္ ထမင္းမခ်က္စားျဖစ္လိုက္ဘူး။






မဇနိ

Read more...

“ဒီဇင္ဘာ ေနပါဦး... ”

သံသရာဟာစက္ဝိုင္းဆိုရင္
ပထမဆုံးနဲ႔အနီးဆုံး ဟာ
ေနာက္ဆုံးပဲျဖစ္ရမယ္
အဲဒီလိုအယူအဆနဲ႔
ဒီဇင္ဘာကေတာ႔..
လွပေနျမဲပါ။
မျဖစ္တာေတြ
ပ်က္တာေတြ
ရႈံးတာေတြ…..
ဆုံးတာေတြ…
တစ္ႏွစ္တာအတြက္
ဘယ္လိုပဲအပစ္က်
ဒီဇင္ဘာက
ခဝါခ်ျမဲ..။
မသြားနဲ႔ဆိုလည္း
ထားခဲ႔မွာ…
က်န္ရစ္ခဲ႔သူေတြကို
ရဲရဲၾကီးခ်န္ပစ္
မာန္အသစ္နဲ႔….
တဝင္႔ဝင္႔ ဒီဇင္ဘာရယ္။

Read more...

ခရစ္စမတ္ည

ဒီေန႔ေစ်းဝယ္သြားျဖစ္ေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ လူေတြက ျပည့္သိပ္ေနတယ္။ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ေတြဝယ္ၾက၊ ေက်ာင္းလာတက္သူ၊ အလုပ္လာလုပ္ေနသူေတြလည္း ကိုယ့္မိသားစုဆီျပန္ဖို႔ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္ၾကနဲ႔ လိုရာေရာက္ေအာင္ အေတာ္သည္းခံသြားရပါ့လား။ တခါတေလ အသက္ရႈေတာင္ မဝခ်င္သလို။ လိုခ်င္တာေလး အျမန္ဝယ္ၿပီး ျပန္တာေကာင္းမယ္။




ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ခရစ္စမတ္ေန႔က တေန႔လံုးေလွ်ာက္လည္သလို ျဖစ္သြားတာ သတိရမိလို႔။ ည(၁၂)ထိုးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္း ဒီႏွစ္လည္း ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္မလား၊ မလည္ျဖစ္မလား စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ လည္ရမွာ ပ်င္းေနလို႔။ မႏွစ္ကလည္တာေတာ့ အစဆံုးႏွစ္ျဖစ္လို႔ ေပ်ာ္စရာေပါ့ေလ။ ညေန (၄)နာရီမွာ အေဆာင္ကိုဖိတ္တဲ့ ညစာပါတီသြား၊ ပါတီမွာ တီးဝိုင္းနဲ႔လည္း ဧည့္ခံတယ္။ စားစရာေတြကေတာ့ ဂ်ပန္စာေတြမို႔လို႔ မႀကိဳက္ဘူး။ ျပန္လာေတာ့ ည (၉) နာရီရွိေနၿပီ။




ျမန္မာအမတေယာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကမယ္ ေျပာထားေတာ့ အမက အခန္းကို ေရာက္ႏွင့္လို႔။ နွစ္ေယာက္သား ထြက္သြားၾကတာ Landmark tower ဆီ။ အမက ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုလို႔ ဘာဂါဝယ္ၿပီး Sakuragichou ျမက္ခင္းျပင္မွာ ထိုင္စားရင္း လူေတြထိုင္ေငး၊ ေအးလြန္းလို႔ခဏေနေတာ့ Landmark tower အထဲကို ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီတာဝါက ဂ်ပန္မွာ အျမင့္ဆံုး ၂၉၅.၈ မီတာျမင့္တယ္ဆိုပဲ။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က ညအခါဆို သိပ္လွတယ္။ ယိုကိုဟားမားကမ္းေျခတေလွ်ာက္ ဆက္သြားရင္ တလမ္းလံုး သာယာတဲ့ ရႈခင္းေတြ။ တာဝါအတြင္း shopping mall ေတြအလယ္မွာ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္လည္း ႏွစ္တိုင္းအလွဆင္တယ္။ နာရီဝက္ျခားတခါ ေတးသံေလးေတြနဲ႔ မီးလံုးအလွေတြ သစ္ပင္မွာ လုပ္ျပတယ္။
၂၀၀၇ တုန္းကပုံ...

၂၀၀၈ - ခုႏွစ္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတာ..


အဲဒီမွာ ခဏပဲေနၿပီး ဓါတ္ပံုေလွ်ာက္ရိုက္ရင္း Queen’s square tower ဘက္ကို ေနရာေျပာင္းၾကတာေပါ့။ ဒီဘက္က သစ္ပင္က ပိုလွတယ္စိတ္ထင္လို႔ ေတးသံဖြင့္တာကို ေစာင့္ၾကတာ။ နာရီဝက္ျခားတခါဆိုေတာ့ လူေတြ ေနရာဦးၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာ။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေနရာယူရင္း ခရစ္စမတ္သစ္ပင္က သီခ်င္းဆိုတာေတြ နားေထာင္ဖို႔ ေစာင့္ခဲ့ေတာ့ ည (၁ဝ) နာရီ ခြဲ လို႔ေနၿပီ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းမွာ အျပင္ထြက္ ေလွ်ာက္လည္ရတာ အရသာေတာ့အရွိသား။
၂၀၀၇


၂၀၀၈




၂၀၀၇ ခရစၥမတ္ညက ရိုက္ထားတဲ့ ဗြီဒီယိုဖိုင္ေလးေတြ..


တေန႔က ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္း ကိုယ့္ကို ေမးလာတယ္။ ခရစ္စမတ္နဲ႔ နယူးရီးယား ဘယ္သြားဖို႔ အစီအစဥ္ရွိသလဲ တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မင္းေရာ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲေမးလိုက္တယ္။ သူေျဖတဲ့အေျဖက ကၽြန္မကို ေငးငိုင္သြားေစတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ သူတို႔ငယ္ငယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူတုန္းကေတာ့ ခရစ္စမတ္ညေတြ နွစ္သစ္ညေတြ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ဘယ္မွ မလည္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း။ မိသားစုဆံုၿပီး စားၾကေသာက္ၾက ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ တျခားၿမိဳ႕မွာ အိမ္ေထာင္က်ေနတဲ့ သူ႔အကို မိသားစုလည္း အိမ္ကို ျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ ဒီလို အိမ္သားေတြ စုဆံုၾကတာ ပိုေကာင္းတဲ့အစီအစဥ္လို႔ ကၽြန္မ ေလးေလးနက္နက္ ေထာက္ခံမိတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အေျခအေနဖန္တီးယူတာပဲ။ အိမ္တအိမ္ထဲမွာ ခ်စ္ခင္တဲ့မိသားစုေတြ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းၾကတာေပါ့။ မႏွစ္က ေလွ်ာက္လည္ၾကည့္ေတာ့လည္း လူေတြ ေနရာတိုင္း ျပည့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တခုသတိထားမိတာက အမ်ားအားျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ။ ကိုယ္စိတ္ထဲထင္မိတာ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြလည္း အျပင္ထြက္လည္မယ္လို႔။

အခုရက္ပိုင္းမွာကို ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး။ တျခားၿမိဳ႕ေတြက ေက်ာင္းလာတက္သူေတြ သူတို႔ေမြးရပ္အိ္မ္ကို ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒီလိုညေတြဆို ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပိတ္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ မတိုင္ခင္ရက္ေတြမွာ စားစရာေတြ သိပ္ဝယ္ၾကတာ။ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူ သူငယ္ခ်င္လည္း သူ႔အမ်ိဳးသားရဲ႕အေမေတြရွိရာ ၿမိဳ႕ကို ႏွစ္စဥ္ ခရစ္စမတ္ကေန နယူးရီးယားထိ သြားေနက်ဆိုပဲ။ အကိဟဘရလွ်ပ္စစ္ဆိုင္ေတြမွာ ေစ်းခ်ေတာ့ အဲဒီညေတြ တိုးလို႔မေပါက္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေနၾကတာ။

ခရစ္စမတ္ဆိုတာ မႏၱေလးအေဆာင္ေရာက္မွ ႀကံဳဖူးတာပါ။ မနက္ခင္း အိပ္ယာက ႏိုးလာရင္ အခန္းတံခါးမွာ ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးေတြ မုန္႔ေလးေတြ အရုပ္ေလးေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြ လာခ်ိတ္သြားၾကတယ္။ ဆုေတာင္းစာခ်ိတ္သြားတာမ်ိဳးဆို ဘာေတြေျပာသြားလဲ မ်က္လံုးကို ကမန္းကတန္းဖြင့္ရင္း ေပ်ာ္စရာေန႔ေလးလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ခရစ္စယာန္သူငယ္ခ်င္းကို ကဒ္လက္ေဆာင္ေလးေတြေပး၊ သူတို႔အခန္းမွာ တခန္းလံုး အရုပ္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကဒ္ေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားလို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္လွေနတယ္။ ကိုယ္လည္း ေရာေယာင္ေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။ ညဘက္ေရာက္ရင္ တေက်ာင္းလံုး ခရစ္စယာန္ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ ေက်ာင္သား၊ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ခင္မင္ရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ သီခ်င္းလွည့္ဆိုၾကတယ္။ အေဆာင္မွဴးဆီသီခ်င္းလာဆိုရင္း အေဆာင္ေပၚ ဝရံတာက ျပဴတစ္ျပဴတစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ မုန္႔ထုပ္ေတြ လွမ္းပစ္ေပးတယ္။ သူတို႔အဖြဲ႔ေလးကို မံႈဝါးဝါးျမင္ရတဲ့အထိ ဝရံတာက လိုက္ေငးရတာ တေမ့တေမာ။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ၿမိဳ႕က အိမ္နဲ႔သိပ္မေဝးလွသလို ေဝးလွတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ႏိုင္ငံမျခားေတာ့ တကယ္က မေဝးပါဘူး။ အိမ္နဲ႔ေဝးေနေပမယ့္ ေဘးမွာ ကိုယ့္အတြက္ ေႏြးေထြးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေဖးမေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စိတ္ေကာက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အထီးက်န္ရမွန္း မသိပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ အညာေဒသမွာေတာ့ အဂၤလိပ္ႏွစ္သစ္ရယ္လို႔ အထူးတလည္ အစီအစဥ္ေတြ သိပ္မရွိတတ္ဘူး။ ခရစ္စမတ္ညသီခ်င္းဆိုတာေတြကေတာ့ ရွိပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ႏွစ္သစ္ရယ္လို႔ အသိအမွတ္လုပ္လာတာေတြ ရွိလာလို႔ ေျပာင္းလဲလာတယ္ဆိုရမယ္။ နယူးရီးယားေန႔ဆိုရင္ ကိုဇနိက ဖုန္းဆက္တတ္တယ္။ အေဆာင္မွာ ဖုန္းေျပာသူေတြကလည္း တန္းစီေနတာ။ တခါတေလ အလွည့္မက်လို႔ တညလံုး ဖုန္းေခၚမရဘူး။ တခ်ိဳ႕ညေတြေတာ့ ညအေတာ္နက္မွ ဖုန္းထေျပာရတယ္။ ကၽြန္မေျပာေနက်စကားကေတာ့ နယူးရီးယားေန႔မွာ အဝတ္အစားသစ္ေလးဝတ္ေနာ္လို႔။ သူဝတ္လား မဝတ္လားေတာ့ ေသခ်ာ ဘယ္သိမတုန္း။ ကိုယ္မွာခ်င္တာ မွာလိုက္ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာလို႔ေလ။

ေပ်ာ္စရာေတြ ၾကည့္စရာေတြ အသစ္အဆန္းေတြမ်ားတဲ့ေနရာမွာ ေနရေပမယ့္ တကယ္တန္းေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ကိုပဲ တမ္းတမိတယ္။ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေတြမရွိတဲ့ အညာက အေမ့ဆီမွာ ခရစ္စမတ္ညကို ကုန္ဆံုးခ်င္တယ္။ ႏွစ္သစ္တခုကို ကူးေျပာင္းလို႔ လူသစ္စိတ္သစ္နဲ႔ တႏွစ္လံုးစာ ခြန္အားေတြရဖို႔ အေမ့ရင္ခြင္မွာ ခိုလံႈခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြ မိသားစုဆံုေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္တႏွစ္လံုးကို ဘယ္လိုခြန္အားေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းရပါ့မလဲ။

သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ား အားလုံး ခရစၥမတ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။


မဇနိ

Read more...

ဖက္ထုပ္

သူမ်ားေတြ ဖက္ထုပ္ လုပ္စားတာျမင္ေတာ့ စားခ်င္တာ။ တခါမွ ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ဖူးဘူး။ မေန႔က တရုတ္တန္းေရာက္တာနဲ႔ ဖက္ထုပ္ရြက္ ရွာၾကည့္ေတာ့ ေတြ႔တာနဲ႔ ၀ယ္ခ်လာတာ။ ၾကက္သား၊ ၀က္သား ႏွစ္မ်ိဳး နည္းနည္းဆီ ထည့္မယ္ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ညွီမွာ ေၾကာက္တဲ့သူဆိုေတာ့ တခုမႀကိဳက္ရင္ တခုေကာင္းေအာင္လို႔။ စလုပ္မယ္ဆိုကတည္းက ေပါက္၊ ဝီရွီမီ ၊ သဥၨာ ၊ မလုလု တို႔ဆီ ေျပးလႊားၾကည့္။ တခါနားမလည္ ျပန္ၾကည့္၊ ေနာက္ဆံုး တေနကုန္ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ မီးဖိုေျပးေနရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပံုေတြအတိုင္း ကိုယ္စားခ်င္တာ စားရသြားတယ္။ ဖက္ထုပ္ဆီခ်က္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဏခဏစားတယ္။ ေနမေကာင္းရင္လည္း ဒါပဲ ၀ယ္ေကၽြးရတာ။



၀ယ္လာတဲ့အသားက စင္းၿပီးသားမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေတာက္ေတာက္စင္းရတယ္။ အသားကို ေရေဆးၿပီး ႏုတ္ႏုတ္စင္း၊ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ဓားျပားရိုက္ ႏုတ္ႏုတ္စင္း၊ ပဲပင္ေပါက္နဲ႔ က်ဴးဆိုင္ရြက္ေတြကိုလည္း ေရေဆး ႏုတ္ႏုတ္ကိုက္ၿပီး အားလံုးေရာေမႊပါတယ္။

ၾကက္ရိုးဟင္းခ်ိဳကို ဂ်င္းမ်ားမ်ား ၾကက္သြန္နီအစိပ္ခပ္ႀကီးႀကီး၊ ပဲပင္ေပါက္တို႔နဲ႔ ျပင္ဆင္ထားလိုက္တယ္။

၀ယ္လာတဲ့ ဖက္ထုပ္အရြက္အလယ္မွာ နယ္ထားတဲ့ အစာကိုထည့္ၿပီး ထက္၀က္ေခါက္လိုက္တယ္။
အနားေလးေတြကို ကိုယ္ၾကိဳက္သလို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးေခါက္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္က အိုးပုတ္တမ္းကစားေနသလို ထိုင္ၿပီး ေခါက္ေနလိုက္တယ္။
အသားနယ္တာ ၀က္သားနည္းနည္း ၾကက္သားနည္းနည္းလို႔ထင္ထားေပမယ့္ အမ်ားႀကီးထုပ္လိုက္ရတယ္။



ဖက္ရြက္ထဲအသားထည့္ထုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေရေႏြးတည္လိုက္တယ္။
ေရေႏြးဆူရင္ ဖက္ထုပ္ကိုထည့္ျပဳတ္၊ ဆယ္ၿပီးရင္ ဆီခ်က္နဲ႔ အရည္ ႏွစ္ခုလုပ္စားပါတယ္။

ဆီခ်က္ကေတာ့ ျပဳတ္ထားတဲ့ဖက္ထုပ္ကို ၾကက္သြန္ျဖဴဆီခ်က္၊ ငရုတ္ေကာင္းမႈန္႔၊ ငရုပ္ဆီ၊ ငံျပာရည္၊ ၾကက္သားနဲ႔ သုပ္လိုက္တာပါ။
ငယ္ငယ္က စားခဲ့ရသလို အရသာတူတဲ့အတြက္ စိတ္ေက်နပ္သြားတယ္
ေနာက္လည္း လုပ္စားစရာ တခုတိုးလာတာေပါ့။

အရည္ကေတာ့ ၾကက္ရိုးဟင္းခ်ိဳထဲ သံပရာသီး၊ ပဲငံျပာရည္ထည့္စားတာပါ။ သဥၨာေျပာထားသလို လိုက္လုပ္ၾကည့္တာ အဆင္ေျပသြားတဲ့အတြက္ ျမင္ဆရာမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။


အပင္ပန္းခံၿပီး တရုတ္လိုမွ ဂ်ပန္လိုဘာသာေတြျပန္ အင္တာနက္ကေနရွာေပးတဲ့ မႀကီးေပါက္ကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္တယ္။ ေပါက္ ေျပာျပလို႔ ဖက္ထုပ္အရြက္လည္း အဆင္ေျပေျပ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။

မဇနိ

Read more...

ၾကက္ဥေပါင္း

မေန႔ညက ကိုဇနိေျပာျပတာနဲ႔ ဒီေန႔စမ္းခ်က္ၾကည့္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကက္ဥကို ေပါင္းၾကတာ သိေပမယ့္ လုပ္မစားျဖစ္ဘူး။ မႀကိဳက္မွာလဲ စိုးတာနဲ႔ ၾကက္ဥႏွစ္လံုးပဲ လုပ္စမ္းၾကည့္တယ္။ ၾကက္ဥႏွစ္လံုးကို ဆားနည္းနည္းထည့္ေခါက္။ စတီးဇလံုေလးထဲထည့္ၿပီး အိုးခပ္ႀကီးႀကီးထဲမွာ ေရေႏြးတည္ ေပါင္းခံလိုက္တာပါ။ ခဏေနေတာ့ ၾကက္ဥက ေဖာင္းေဖာင္းႂကြႂကြေလးနဲ႔ တင္းသြားတယ္။ အဲဒါကို အတံုးေလးေတြလုပ္ထားၿပီး ပုန္းရည္ႀကီးမႈန္႔နဲ႔ ခ်က္လိုက္တာ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတလံုး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ငရုပ္သီးစိမ္း၊ ငါးပိအနည္းငယ္နဲ႔ ဆီသတ္ၿပီး ပုန္းရည္မႈန္႔ထည့္ ၾကက္ဥတံုးေလးေတြပါ ထည့္လိုက္တယ္။ ေရစပ္စပ္ေလးထည့္ၿပီး ဆီက်န္တဲ့အခါ ဟင္းက်က္သြားၿပီ။ စားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ စိတ္၀င္စားရင္ ခ်က္ၾကည့္မယ္ေလ။





မဇနိ

Read more...

သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၄)

သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၁)
သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၂)
သူစိမ္းတို႔ရဲ႕အလယ္မွာ (၃)

ေအာက္တိုဘာလဆီ ေရာက္လာရင္ ခရီးတခုထြက္ၾကတယ္။ ႏွစ္တႏွစ္မွာ စာသင္တန္းေတြကို ဧၿပီတန္းရယ္ ေအာက္တိုဘာတန္းရယ္ဆိုၿပီး ခြဲထားတယ္။ ဒီႏွစ္ေအာက္တိုဘာမွာ ခရီးမထြက္ျဖစ္လို႔ ေနာက္လ ဇန္နဝါရီမွာ ေဟာ့ကိုင္းဒိုးကို သြားဖို႔ စီစဥ္ေနၾကၿပီ။ ေဟာ့ကိုင္းဒိုးသြားမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဦးထုပ္၊ လက္အိတ္၊ အေႏြးဓါတ္ေပးမယ့္ hot pad ေလးေတြကအစ တျဖည္းျဖည္း စုေဆာင္းေနရၿပီ။


ကိုယ္က အေအးေၾကာက္တဲ့သူေပမယ့္ ဌာနတခုလံုးသြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ လိုက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ရမယ္။ ဒါမွလည္း သူတို႔နဲ႔သြားတာ ေနရာပိုစံုေအာင္ေရာက္ရတာကုိး။ ဒီႏွစ္ခရီးစဥ္အတြက္သာ စီစဥ္ေနရတာ။ အရင္ႏွစ္က ခရီးစဥ္တုန္းက ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ ဘာမွသိပ္မစီစဥ္တတ္ဘူး။ ဘယ္ဟိုတယ္ကိုတည္းမယ္။ ဘယ္ေတြသြားမယ္ဆိုတာ မသိဘူးေလ။ သြားမည့္မနက္အေစာထ၊ အေဆာင္တူတူေနတဲ့ အီရန္ေကာင္ေလးနဲ႔ တူတူသြားမယ္ေပါ့။ ကိုယ္က ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ အေဆာင္ေရွ႕ကို ေရာက္ေပမယ့္ သူက ေနာက္က်မွ အေျပးအလႊားေရာက္လာတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးတလံုး။ အေႏြးထည္ခပ္ပါးပါးနဲ႔။ ကၽြန္မကေတာ့ အိတ္တလံုးဆြဲလာရေသးတယ္။ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ယူခ်င္တာက အမ်ားသား။ ဒါေတာင္ ကိုဇနိက ကြန္ျပဴတာယူခိုင္းတာ ေလးမွာစိုးလို႔ ထားခဲ့လို႔။ ခရီးက နည္းနည္းၾကာမယ္ဆိုေတာ့ သူက ရစ္ေနတာေပါ့။ ကြန္ျပဴတာပါ သယ္လို႔ကေတာ့ ကၽြန္မတေယာက္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ေနအံုးမယ္။

ရထားခ်ိန္ေတြ အင္တာနက္မွာၾကည့္ထားတာ အကိုက္။ သူက ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနာက္က်တာနဲ႔ အကုန္ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဘူတာကို အျမန္သုတ္ေျခတင္ေပမယ့္ မွန္းထားတဲ့ရထားက အေပါက္ပိတ္သြားေပါ့။ ကဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ေနာက္တစင္းေစာင့္ရံုရွိတာေပါ့။ ကၽြန္မက သူ႕ထက္ေစာေရာက္တဲ့သူဆိုေတာ့ သူက ကိုယ့္ထက္ပိုဆိုးတယ္။ ဘယ္မွမသြားတတ္ဘူး။ Heneda ေလဆိပ္ကိုသြားမည့္ ရထား ေျပာင္းစီးရင္း ဘုရားစာရြတ္ရေသးတယ္။ ေနာက္က်ေနတာ အသိသာႀကီး။ ရာသီဥတုက အတန္ေအးေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေခၽြးတလံုးလံုးျဖစ္ေနၿပီ။ လမ္းမွာ ရထားေျပာင္းစီးရမယ္လို႔ အင္တာနက္မွာၾကည့္ထားတာ စိတ္ကစြဲေနၿပီး လမ္းဘူတာမွာ ဆင္းၾက၊ ေျပာင္းၾကမယ္ေပါ့။ ဒါေပသိ အခ်ိန္လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့အတြက္ ေျပာင္းစရာမလိုတာကို နားက မၾကားဘူး။ ေအာက္ဆင္းၿပီး ရထားထြက္သြားမွ ဒီရထားက ေလဆိပ္ထိေရာက္တဲ့ရထားတဲ့။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္တစီးေစာင့္ၾကေပအံုး။

တကယ့္တကယ္ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ကို (၄၅)မိနစ္ေလာက္ လြန္လို႔ေနၿပီ။ ျပည္တြင္းခရီးစဥ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီေလဆိပ္ကို အသံုးျပဳၾကတာဆိုေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ (၄) ရက္ခရီးကို တခ်ဳိ႕က ေက်ာပိုးအိတ္ေလးနဲ႔။ အဝင္မွာ အီရန္ေကာင္ေလးက တတြီတြီျမည္ေနလို႔ သူ႕အိတ္ထဲရွာေတာ့ ဓားေတြ႕ေရာ။ သူက အသားစားလို႔မရလို႔ ငါးေသတၱာေဖာက္စားရေအာင္ ဓားယူလာတာဆိုပဲ။ သူလည္း အသက္ငယ္ေသးေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳက မရွိေသးဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ ဂ်ပန္ေလးေတြကေတာ့ ၿပံဳးစိစိျဖစ္လို႔။ ေနာက္ဆံုး ဓားကို ေလဆိပ္မွာ ထားခဲ့ရတယ္။ အျပန္မွ ဝင္ယူရမယ္တဲ့။ ဒုတိယအႀကိမ္ေလယာဥ္စီးတာမို႔လုိ႔ ဒီတခါေတာ့ ေဘးဘီကိုၾကည့္ ေအးေအးေဆးေဆး လိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တနာရီေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔သြားခ်င္တဲ့ဆီ ေရာက္ၿပီတဲ့။ ဒီမွာ ၾကည့္လို႔မွ မဝေသးဘူး။ ပင္လယ္ၾကားက ကၽြန္းေသးေသးေလးေတြကို အေပၚကၾကည့္ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းေနတယ္။ အေဝးကဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ေနရာက ေျမကြက္လပ္ ပိစိေလးကိုး။

က်ဴတာမေလးရယ္ တျခားဌာနက ဂ်ပန္မေလးရယ္ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ပါတယ္။ တျခားဂ်ပန္မေလးက အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္ေတာ့ အခု Takamatsu ေလဆိပ္ကို ေရာက္ၿပီ။ အဲဒီမွာ Udon လို႔ေခၚတဲ့ ေခါက္ဆြဲဟာ နာမည္အႀကီဆံုးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သြားစားၾကမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း လာေျပာျပတယ္။ Udon က ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ နန္းႀကီးဖတ္လိုမ်ိဳးေတြနဲ႔ စားရတဲ့ အစားအစာပါ။ သိပ္မႀကိဳက္ေပမယ့္ အဲဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ အေတာ္စားေကာင္းခဲ့တာ။ ေလဆိပ္ကထြက္တာနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးက အႀကိဳကားေရာက္ေနတယ္။ ကားႏွစ္စင္းခြဲတက္ၾကၿပီး နာမည္ႀကီး Udon ဆိုင္ကို အရင္ေမာင္းခဲ့ၾကေရာ။ လမ္းတေလွ်ာက္လည္း အဲဒီဆိုင္ေတြႀကီးပဲ။ ဂ်ပန္မွာေတာ့ ဒီဖက္က Udon က စားလို႔အေကာင္းဆံုးဆိုပဲ။ ကားေပၚမွာလည္း လူတိုင္းပါးစပ္က Udon ကို ရြတ္ဖတ္ေနၾကတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေမွ်ာ္မွန္စားခ်င္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ဗိုက္လည္းဆာေနၿပီကိုး။

ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ သစ္လံုးအိမ္ျပားျပားေလးေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအိမ္တိုင္း လူေတြၿပည္ေနတာကိုး။ Udon စားေနၾကသူေတြနဲ႔ ဆိုင္ေတြ။ အိမ္ပုေလးကို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ပန္းကန္တခ်ပ္၊ တူတစံုကို သူမ်ားယူသလို လိုက္ေကာက္ကိုင္ရင္း ဆရာ့ေနာက္က ကပ္လိုက္ခဲ့တယ္။ ဆရာယူသလို Udon ထည့္၊ တန္ပူရာထဲက ပုဇြန္တန္ပူရာႏွစ္ခုယူ၊ ဆရာထည့္တာေတြ အကုန္လုိက္ထည့္ၿပီး လူတန္းႀကီးနဲ႔အတူ တေရြ႕ေရြ႕စီရင္း အထြက္မွာ ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အလ်င္းသင့္သလို ေနရာရွာ တခ်ိဳ႕လည္း မတ္တတ္ရပ္၊ တခ်ဳိ႕လည္း သစ္လံုးထိပ္မွာထိုင္ရင္း ပူပူေလးကို ရွလြတ္ရွလြတ္ျမည္ေအာင္ စားၾကတာ။ ဆူညံၿပီး အရသာကလည္း ေကာင္းပါ့။ နာမည္ႀကီးမယ္ဆို ႀကီးေလာက္ပါတယ္။ တိုက်ုုုဳိ၊ ယိုကိုဟားမားကအရသာေတြနဲ႔ ကြာသလိုး။ အစားကို ငမ္းေနတာနဲ႔ ဓါတ္ပံုလည္း မရိုက္ခဲ့ရပါဘူး။ လာႀကိဳတဲ့သူေတြက ဆရာ့တပည့္ တံတားအင္ဂ်င္နီယာေတြ။ သူတို႔လည္း တန္းစီ၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ရွင္း။ ကိုယ္စားခ်င္သေလာက္စား။ ဆရာလည္းတန္းတူ တန္းစီ။

ဗိုက္ဝေတာ့ တခ်ီကားေမာင္းၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရးဌာနဆီ အေရာက္လွမ္းၾကျပန္ေရာ။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတာနဲ႔ တံတားတိုင္လံုးေတြ စေတြ႔ေနရလို႔ ကိုယ့္မွာ တအံ့တၾသျဖစ္လို႔။ သူတို႔ေတြလည္း မေရာက္ဖူးၾကပါတူး။ ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖူးရင္ေတာင္ ဒီေဆာက္လုပ္ေရးဆီက တာဝန္ရွိသူပဲ ဝင္ရတာဆိုေတာ့ အားလံုးအသစ္အဆန္းေပါ့။ Akashi Kaikyo တံတားက ကမၻာ့အရွည္ဆံုး ႀကိဳးတံတား သူတို႔ဆီမွာလည္း နာမည္ႀကီးသကိုး။ တကယ့္တံတာႀကီးကို ျမင္ရတဲ့အခါ အဝင္က တိုင္ေတြ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ။ ဦးထုပ္ေတြ၊ လက္အိတ္ေတြလဲလွယ္ၿပီးတဲ့အခါ တံတားအေပၚပိုင္းထိတက္ၾကတယ္။ စက္သီးနဲ႔ဆြဲတဲ့ ေလွကားထဲကို တခါလိုက္ရင္ (၅)ေယာက္စီလိုက္ရင္း ေလွကားႀကီးျမင့္တက္ေတာ့ အူး အား အမေလး ဝိုး အစံုေအာ္ၾကတာေပါ့။ လူမ်ိဳးမတူေတာ့ သူလည္းေအာ္ခ်င္သလိုေအာ္ ကိုယ္လည္း ေအာ္ခ်င္သလိုေအာ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိပ္ကိုေရာက္သြားတာပါပဲ။ Beam၊ Tower၊ Girder ေတြကို တကယ့္လက္ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အခါ သူတို႔နည္းပညာေတြကို မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီတံတားႀကီအေၾကာင္းကို ဒီမွာ ေရးဖူးလုိ႔ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူးေလ။

အဲဒီကေန ရထားစီးၿပီး ညေနေစာင္းမွာ Matsuyama ၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ HOTEL THE ELLCY ကို တန္းဝင္ရတယ္။ ဟိုတယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ကို္ယ့္အခန္းေသာ့ကိုယူ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ၾကာရင္ ဟိုတယ္ဧည့္ခန္းမွာ ျပန္ဆံုမယ္တဲ့။ ကိုယ့္အခန္းကိုသြား မ်က္ႏွာသစ္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ အားလံုးလူစံုေနၿပီ။ ဟိုတယ္မွာပဲ ညစာစားၾကရင္း အဖြင့္ပါတီၾကေရာ။ အမ်ားအားျဖင့္က ငါးေတြဆိုေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ပုဇြန္မွာေပးၾကရတယ္။ စားၾကေသာက္ၾကနဲ႔ (၉)နာရီမွာ လမ္းခြဲ အနားယူၾကတယ္။ မနက္ခင္း တံတားႏွစ္ခုဆီသြားမယ္လို႔လည္း မွာလိုက္တယ္။ အခန္းျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္း ၁၅ ေကာလ္ဝင္ထားတာနဲ႔ ပ်ာယာပ်ာယာျဖစ္လို႔သြားတယ္။ ေရႊစိတ္ေတာ္မ်ား ညိဳသြားမလား စိတ္ပူရေသး။ အသင့္ယူလာတဲ့ဖုန္းကဒ္ေလးကိုထုတ္၊ အေခ်ာ့ဝင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေျပဘူး။ အတူတူစကားေျပာေနၾကတာ အခု သူတေယာက္ထဲဆိုေတာ့ သူလည္း ပ်င္းေနရွာေရာ့မယ္။ ဒါေတြသိလို႔ ဖုန္းကဒ္ေတြ အဆင္သင့္ယူလာတာ။ အဲဒီတေလာက ဖုန္းဖိုးလည္း ကုန္ၾကတာေပါ့။ အခန္းထဲမွာ အင္တာနက္ႀကိဳးကိုျမင္လို႔ ကြန္ျပဴတာေလးကို သတိေတာ့ အရသား။ ကဲ ရွိေစေတာ့ေလ။ တတ္ႏိုင္ဘူး။

ေနာက္တေန႔မွာ ဟိုတယ္က ကား(၃)စီးငွားၿပီး ဆရာ(၃)ေယာက္က ဒရိုင္ဘာလုပ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ဆရာကိုေၾကာက္လို႔ သူနဲ႔ေဝးတဲ့ကားမွာ သြားစီးတာ။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း ကစားၾကမယ္ျဖစ္ေရာ။ ျမန္မာျပည္မွာ အခုလို ကားစီးတာၾကာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို ကစားသလဲတဲ့။ ခက္ ခက္ခ်ည္ေရာ။ ျမန္မာျပည္မွာ လိုင္းကားေတြနဲ႔ပဲ သြားဖူးေတာ့ လူေတာင္ ဆီးျဖဴသီးအလွိမ့္ခံေနရပါတယ္ဆို ဘယ္လိုလုပ္ကစားမလဲ ဒါေတြေျပာျပလည္း နားလည္းမည္မထင္ေတာ့ စဥ္းစားစမ္း။ စဥ္းစားစမ္း။ ဦးေနွာက္ကိုအလုပ္ေပးလိုက္ရင္း ငယ္ငယ္က ကစားတဲ့ ေခါင္းတို႔တမ္းကစားနည္းကို သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ တေယာက္တလွည့္ ေခါင္းငံု႔ ေခါင္းတို႔ၾကတာ ခပ္တည္တည္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ဘယ္သူမွမထင္ဘူး။ တကယ္တမ္း ေခါင္းပုတ္အမ်ားဆံုးက မဇနိ။ ကားေမာင္းေနတဲ့ဆရာလည္း ဝင္ပုတ္တယ္။ ဆရာမ်ား ေခါင္းငံုအလွည့္ဆို ပုတ္ရမွာ အားနာမိေသး။ စိတ္ထဲမွာ ကန္ေတာ့ကန္ေတာ့နဲ႔ ပုတ္လိုက္တာပဲ။ ငရဲႀကီးခ်င္လည္း ႀကီးခါမွႀကီးေရာ။ ဒီကစားနည္းရိုးလာေတာ့ အသြင္အျပင္ေတြေျပာရင္း တရိစာၦန္နာမည္ေတြဖြက္ထမ္း ကစားၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ တံတားႀကီးဆီ ေရာက္သြားေရာ။

အဲဒီတံတားကေတာ့ Tatara တံတား။ ကမၻာ့အရွည္ဆံုး cable-stayed တံတား။ အဲဒီတံတားႀကီးေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း သူ႔ေကဘယ္ႀကိဳးႀကီးေတြ ကိုင္ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာ။ ေနာက္တံတားတစင္းလည္လိုက္ေတာ့ တေနကုန္ျပန္ေရာ။ ေနာက္တေန႔က ေရပူစမ္းသြား ေလွ်ာက္လည္ ညမွာ အထူးပါတီ တညလံုးလုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ အိပ္ခ်င္လို႔ ဆရာျပန္လုိက္ပို႔တာနဲ႔ (၁၂) ေလာက္ျပန္ေရာက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အိပ္ခ်င္တာထက္ ေမွ်ာ္ေနရွာမည့္ ကိုဇနိဆီ ျပန္လာတာပါ။ သူ႔နဲ႔စကားေျပာရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသး။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ ကိုယ္သြားခ်င္ရာသြားပါ။ ေလဆိပ္ကို ဘယ္ခ်ိန္ျပန္လာတဲ့။ အသီးသီးထြက္သြားၾကတာမ်ား။ ကၽြန္မဘယ္ဆီကိုသြားရမလဲ။ ဘယ္မလဲ ေျမပံု။ ဘယ္နားမွာ ဘာရွိလဲ မသိ။ ဒါေတြက အစကတည္းက ကိုယ္သြားမည့္ေနရာမွာ ဘာေတြ နာမည္ႀကီးသလဲ ႀကိဳရွာ၊ ပရင့္ထုတ္လာရမွာ။ ေနာင္တေတြ ေနာင္မွသိရ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာတို႔နဲ႔ လိုက္သေပါ့ ဆရာတို႔ဘီယာေသာက္ေတာ့ ပုဇြန္တန္ပူရာ၊ ေရေပၚဝဲတန္ပူရာေတြ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ စားရေရာ။



အျပန္လမ္းမွာလည္း ေလဆိပ္ကအထြက္ ရထားမစီးတတ္ေသးပါဘူး။ ဆရာနဲ႔တူတူ ယိုကိုဟားမားဘူတာထိ လိုက္ျပန္ၿပီးမွ အေဆာင္ကိုေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ ကြန္ျပဴတာေလးဖြင့္ အေမေျပာတဲ့ အေမာေျပေလးနဲ႔ အလြမ္းသယ္ရင္း ေအာက္တိုဘာခရီး ၿပီးဆံုးသြားတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တခါ ခရီးသြားရင္ ေျမပံုေတြ ထုတ္ယူသြားဖို႔ ကြန္ျပဴတာေလးယူသြားဖို႔ စဥ္းစားရင္း ေနာင္ဇန္နဝါရီခရီးစဥ္ကို ရင္ခုန္ေနမိေတာ့တယ္။

ဆက္ပါအုံးမည္။
မဇနိ

Read more...

ပဲထမင္း

ပဲဆံတထုပ္ ၀ယ္ထားၿပီး ခ်က္မစားျဖစ္ဘူး။ တေန႔ကမွ ပစၥည္းေတြရွင္းရင္းေတြ႔တာနဲ႔ ပဲထမင္းေလး ခ်က္အံုးမွလို႔ အေတြးရသြားတာ။ ပဲဆံကို ေရသံုးထပ္ေလာက္္ေဆးၿပီး ဆန္ေဆးထားတဲ့အထဲ ေရာထည့္ ခါတိုင္းထမင္းခ်က္တာထက္ ေရအနည္းငယ္ ပိုထည့္လိုက္တယ္။ ပဲထမင္းပူပူေလးနဲ႔စားဖို႔ အမဲေျခာက္တေခ်ာင္း ခဏေရစိမ္ၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္ေလးေၾကာ္ထားတယ္။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ေလာဘတႀကီး၀ယ္ထားတာနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငါးပိခ်က္ ခ်က္လိုက္ေသးတယ္။
တို႔စရာကေတာ့ ရွိၿပီးသား အသီးအရြက္ေလးေတြ ေရေဆး ေရစစ္ထားလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားေရာ။






မဇနိ

Read more...

အသီးအရြက္ေၾကာ္

တကယ္ေတာ့ မုန္လာဥနီေၾကာ္စားတာကို သိပ္မႀကိဳက္ပါဘူး။ ေသခ်ာဂရုတစိုက္ေၾကာ္မွ တခါတေလ စားခ်င္တဲ့အခါ စားလိုက္တာ။ မေန႔က စိတ္ကူးေပါက္တာနဲ႔ အသီးအရြက္ေၾကာ္ေလး လုပ္စားမယ္ျဖစ္သြားေရာ။ ေျပာရင္းဆိုရင္ အာလူးအခြံႏႊာ ေရေဆး။ အတံုးခပ္လတ္လတ္တံုးထားလိုက္တယ္။ မုန္ညင္းျဖဴထုပ္၊ မုန္လာဥနီ၊ ရံုးပတီသီးကို ေရေဆး၊ လွီးထားၿပီး ျပဳတ္ထားတဲ့ ၾကက္သားကိုလည္း ႏႊာထားလိုက္ပါတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကိုစိပ္ထား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ဓားျပားရိုက္ ျပန္လွီး၊ ၾကက္သြန္နီလည္း အစိပ္ခပ္ႀကီးႀကီးစိပ္ထားရင္း ငရုပ္သီးပါ ထက္ျခမ္းခြဲထားပါတယ္။






ဆီပူလာရင္ ပထမဆံုး အာလူးကိုထည့္ေၾကာ္ပါတယ္။ အာလူးက အတံုးခပ္ႀကီးႀကီးတမင္တံုးထားတာဆိုေတာ့ အက်က္ညီခ်င္လို႔ အရင္ထည့္ေၾကာ္တာပါ။ ခဏေနၿပီးတဲ့အခါ ၾကက္သားထည့္ပါတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ နီ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ မုန္လာဥနီ ထည့္ေမႊ၊ ငရုပ္သီးစိမ္းလည္း ထည့္လို႔ရပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရံုးပတီသီးနဲ႔ မုန္ညင္းျဖဴကိုထည့္ ငံျပာရည္၊ ၾကက္သားမႈန္႔ထည့္ၿပီး ေမႊခ်ခ်လိုက္ရင္ ဓါတ္ပံုထဲကအတိုင္း အသီးအရြက္ေၾကာ္က စားခ်င္စရာေလးျဖစ္သြားပါတယ္။



မဇနိ

Read more...