ႏွစ္သစ္

ႏွင္းမႈန္ႏွင္းမႊား ပါးလ်လ်လိမ္းက်ံ
ခ်မ္းလွ၊ေအးလွတဲ့ေဟာ..ဒီဇင္ဘာ
သူ႔တံခါး၀မွာ မတ္မတ္ရပ္
ႏွစ္ေဟာင္းကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္
ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆို။

ကဲ...ခ်စ္သူ
အၿပဳံးႏုတခ်က္...အားေဆးတခြက္ပဲ
ေဖးမမဲ့လက္ႏွစ္ဖက္..တစ္သက္တာအတြက္ေပါ့..
အခ်စ္ဆီ ေျခလွမ္း ..လက္တစ္ကမ္းေတာင္ မေ၀းေနခ်င္ဘူး။

ပ်ံသန္းမယ္ အေ၀းႏွစ္....
ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ ေနာက္ႏွစ္
ဆက္ၿပီးတံတားခင္းမယ္...
မေ၀းဘူး ႏွစ္ေယာက္ပန္းတိုင္...
မယိုင္မလဲ ေရာက္ေအာင္သြားၾကမယ္။

31-12-07
Monday

Read more...

ငယ္သူငယ္ခ်င္း

‘’ငါတို႔ရြာရဲ့ၿမိဳ႔ရိုးေဟာင္းၾကီးေပၚကိုထိုင္ၿပီး ကၽြန္းထဲမွာစိုက္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြကၽြန္း ရြာေတြကိုၾကည့္ရတဲ့အရသာေၾကာင့္ အီဗယ္ေမွ်ာ္စင္ကို..စိတ္မ၀င္စားသလို.လတ္ဆတ္တဲ့ေတာ ပန္းရနံ႔ကိုလည္း ရွယ္နယ္နံပါတ္ 5..ေရေမႊးနဲ႔ မလဲႏိုင္တာအမွန္ပဲ ‘အိမ္ေရွ့တဲဆီမွ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေျပာေနေသာ စိန္ၾကီး၏ အသံသည္ အိမ္ေပၚမွ စုၾကားေအာင္တမင္ေျပာၿခင္းျဖစ္သည္။ အာလူး…. စုသည္စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္လိုက္ၿပီး ဓာတ္စက္နားေထာင္မလို႔ ဓာတ္ျပားေတြဖုန္သုတ္ေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခ်ပ္ဆိုရင္ စိုးမိုးေမတၱာနားေထာင္လို႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ဖုန္သုတ္ရတာလက္ေညာင္း၍ ဓာတ္စက္ကိုလည္း လွည့္ႏိုင္မည္္မထင္ေတာ့။ ၿပီးေတာ့…စုသည္ဓာတ္ျပားေတြကိုထားခဲ့ၿပီး ဘုရားခန္းသို႔၀င္လိုက္သည္။ နေမာတႆ အစခ်ီကာ ဓမၼစၾကၤာျဖင့္ က်ယ္က်ယ္ေလးဘုရားကန္ေတာ့သည္။’ သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္္ေလာင္းတို ့ပို႔သေသာေမတၱာ ေပးေ၀ငွေသာကုသိုလ္အဖို႔ဘာဂကုိ အကၽြႏု္ပ္ကလည္း ေကာင္းစြာခံယူ၍ သာဓုအႏုေမာဓနာေခၚဆိုပါ၏ သာဓုသာဓုသာဓ’ု’ အမွ်ေ၀ၿပီးသာဓုေခၚသည္။ ေၾကးစည္ေလးကိုရိုက္ၿပီးေနာက္္ အိမ္ေပၚမွအိေျႏၵျဖင့္ ဆင္းလာခဲ့၏။ ဟင္း…ဘယ္ရမလဲ စုပဲ။

‘’စုၾကီးၿပန္ေရာက္ေနၿပီကိုး။အိမ္ေပၚတက္ၿပီးဘာလုပ္ေနတာတုန္း’’သိရက္သားႏွင့္ေမးေသာေက်ာ္ၾကီးကိုစုမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ရင္း’’ဓမၼစၾကၤာရြတ္ေနတာေပါ ့။တရားဦးဓမၼစၾကၤာ ၊နင္တို ့အလြတ္မရဘူးမို့ ့လား ငါကအလြတ္ဆိုတာ ‘’ ဟုဂုဏ္လုပ္ကာေၿပာလိုက္သည္။(သူတို႔က ဓဇဂၢသုတ္ေတာင္မရသူေတြ)။
‘’ေနပါဦး နင္က ဓမၼစၾကၤာေတာ့ရြတ္တာဟုတ္ပါၿပီ၊ ဓရွည္စၾကၤာေရာအလြတ္ရလို႔့လား’’‘’ဟင္း ဘုရားကိုေနာ္ နင္ငရဲၾကီးလိမ့္မယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ျခင္းနင္တို႔နဲ႔ရန္မျဖစ္ခ်င္္ဘူးဟာ’’
‘’ေၾသာ ရန္ဆိုမွသတိရတယ္ လူဆိုတာေျခြမွရံတာ နင္ပါလာတဲ့မုန္႔တို႔ကိုုေကၽြးဦးေလ။ ဒါမွဒို႔ကိုနင့္အေၿခြအရံလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္မွာေနာ္’’ သူတို႔သည္ မုန္႔စားခ်င္တိုင္း စုကိုေျမွာက္ေျပာေလသည္။ စုသည္ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွမုန္႔ထုပ္ကိုသြားယူၿပီး ေကၽြးလိုက္ရသည္။
မုန္႔စားရင္း သူတို႔ေခါင္းစဥ္က ရြာအေၾကာင္းေျပာင္းသြားသည္။ တစ္ႏွစ္လ်င္ ရြာႏွင့္ ကိုးလေလာက္ ခြဲခြာေနရေသာ စုသည္ ရြာေၾကာင္းရပ္ေၾကာင္းမ်ားကို တေမ့တေမာနားေထာင္တတ္သည္။ သူတို႔က ေဒါသျဖစ္စရာအေၾကာင္းကိုေျပာလ်င္လည္း ရယ္စရာႏွင့္ဇာတ္သိမ္းသည္။ ရင္နာစရာအေၾကာင္းကို ေျပာလ်င္လည္း ရယ္စရာႏွင့္နိဂုံးခ်ဳပ္သည္။ ရယ္စရာအေၾကာင္းကိုေျပာလ်င္ေတာ့ရယ္ စရာႏွင့္ဇာတ္မသိမ္းပဲ တမင္ေၾကကြဲေအာင္ လုပ္ၾကံဖန္တီးေၿပာၾကၿပန္သည္။
‘’ဒါနဲ ့စကားမစပ္ နင္ၿမိဳ႕မွာေက်ာင္းသြားတက္တာ မေ၀လြင္လိုလဲလွမလာဘူး’’ မုန္႔ကုန္ကာနီးေတာ့ သူတို႔က ေဖာက္လာသည္။’’မလွရင္လဲ ဘာျဖစ္လဲ’’ စုသည္ စကားလုံးၾကီးၾကီးျဖင့္ျပန္ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ရုတ္တရက္စဥ္းစားမရေတာ့ မေျပာႏိုင္ေပ။
‘’စကားလက္အိုဟာရာနဲ ့မတူတာေပါ ့ဟ’’
ဤသို႔စာာသံေပသံစကားလုံံုးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္သုံးႏွဳန္းတတ္ေသာ၊ စကားေျပာရာတြင္ လွေတာသား၏ အဘိုးဟုယူဆႏိုင္ေသာ၊ စာဖတ္က်ဴးသည့္ အထူးမ်ား (အရူးမ်ားဟုမဆိုပါ) သည္စု၏ငယ္သူငယ္ခ်င္း မ်ားၿဖစ္ပါသည္။ အမည္ရင္း စိန္ႏုိင္ ေက်ာ္ႏိုင္ ကိုသူတို႔ ဘာသာအျပန္အလွန္စိန္ၾကီး ေက်ာက္ၾကီးျဖစ္သြားၿပီး စုသည္လည္းသူတို ့ပါးစပ္ဖ်ားတြင္အလိုလို စုၾကီးၿဖစ္သြားသည္။ စုေမေမသည္ စာသင္ေက်ာင္းမရွိပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသာရွိေသာရြာတစ္ရြာတြင္ အစိုးရေက်ာင္းစဖြင့္ခဲ့ရာမွ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ စာေတာ္ေသာ စိန္ၾကီးေက်ာက္ၾကီးတို႔သည္ ေလးတန္းမွစတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ စုႏွင့္အတန္းတူျဖစ္သြားၿပီး စာၿပိဳင္ဘက္ေတြလဲၿဖစ္သည္။ အလယ္တန္း အထက္တန္းရာက္ေတာ့ စုကအဖိုးအဖြားမ်ားရွိေသာၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသြားတက္သည္။ သူတို႔က အထက္တန္းေက်ာင္းရွိေသာ စုတို႔ရြာတြင္ေက်ာင္းတက္ခါ တစ္ပတ္လ်င္ စေန၊တနဂၤေႏြႏွစ္ရက္သာ သူတို႔ရြြာျပန္၍ စုတို႔အိမ္မွာပင္ေနသည္။ ေမေမသည္ သူ႕ခ်စ္တပည့္မ်ားကို.စာအုပ္စဥ္ အပိုင္ေပးထားဟန္ရွိသည္။ စာအုပ္ေတြထဲမွ စကားလုံး ၾကီးၾကီးမ်ားကို (စုေရွ႕ဆိုလ်င္ပိုၿပီး) ေျပာတတ္ၾကသည္။ စုကလည္းသူတို႔ကိိုအရွဳံးေပးေလ့မရွိပါ။ ရြာမွာမရွိေသာ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာထဲမွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုတဖြဲ႕တႏြဲ႕ေျပာျပလိုက္သည္။ (ဒီေတာ့သူတို႕ထက္ uptodate ျဖစ္သြားေရာမဟုတ္လား)
‘’စုၾကီး နင္ဦးၾသေက်ာင္းကိုသြားလိုက္ဦးေနာ္၊ ဆယ္တန္းေျဖရက္ေနာက္က်တာမသိေတာ့ ဦးၾသနင့္ကို ခဏခဏေမးေနတယ္၊ မနက္ဖန္သြားမလား၊ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္သြားမလဲ’’
‘’အင္း မနက္ဖန္သြားမယ္ေလ ဆြမ္းမစားခင္အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့ အဘြားတို႔လွဴလိုက္တာေတြ သြားကပ္ရင္းနဲ ့’’
ဦးၾသသည္ စုတို႔ကိုးကြယ္ေသာ ဘုန္းဘုန္းၾကီးျဖစ္သည္။ သူတို႔ကကြယ္ရာတြင္ ဦးၾသ ဟုေခၚ ၾကသည္။ ေရွ႕ဆိုလ်င္ေတာ့ နားရြက္မခတ္ရဲေအာင္ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနၿပီ။
‘’ငါတို႔ေတြမေန ့ကမွၿပန္လာတာ။လက္ပံပင္ၾကီးေအာက္ေရာက္ေတာ့ နင့္ကိုသတိရေနၾကတယ္
လက္ပံလဲဖူး စုၾကီးလဲ……ျပန္မလာေသးဘူးလို ့ပါ’’
စုသည္လက္သီးျပလိုက္္ၿပီး’’လက္ပံပြင့္ေတြေၾကြေနၿပီမို႔လား မနက္ဖန္က်ရင္ လက္ပံပြင့္လဲေကာက္ခဲ့မယ္’’
‘’လက္ပံပြင့္ပဲေကာက္မလား လက္ပံပင္ၾကီးပဲပတ္ေျပးမလား ဟား ဟား ဟား’’
ေက်ာက္ၾကီးကစုကိုႏွိပ္ကြပ္လိုက္သည္။ စုသည္အရင္ႏွွစ္ေတြက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည္။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္လ်င္ ေမေမ့အစီအစဥ္အရ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္စာတက္ရသည္။ ယဥ္ေက်းမွဳျမန္မာ၊ အဘိဓမၼာစာေမးပြဲမ်ားေျဖရန္အတြက္ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ၾကီး၊ စိန္ၾကီး၊ စုႏွင့္ေမာင္ေလးသာ အျပင္ကလာတက္သူေတြျဖစ္၍ က်န္စာသင္သားမ်ားမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားသာျဖစ္သည္။ စုသည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတက္ရသည္ကိုု အလြန္ေပ်ာ္သည္။ ’’အလႆသကုေတာသိပၸ အသိပၸႆကုေတာဓနံ’’ ဘုန္းဘုန္းၾကီးကခ်ေပးၿပီး စုကလိုက္ဆိုေတာ့ ထစ္အထစ္အ။ ဘုန္းဘုန္းက’’ နာနာရြတ္ နာနာအံ’’ဟုမိန္႔သည္ကိုလည္း စုကရယ္ခ်င္ေသးသည္။ စုအေပ်ာ္ဆုံးေန႔မွာ ေန႔ခင္းသံုးနာရီေလာက္တြင္ ဘုန္းဘုန္း၏ ‘’သွ်န္….ေရး’’ ဟူေသာ အသံၾကားရသည့္ေန႔ ျဖစ္္သည္။ ‘’တင္ပါ့ ဘုရား’’ဟု ကိုရင္ငသွ်န္ျပန္္ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီဆိုလ်င္ စုသည္ အေပ်ာ္မ်က္ႏွာကို မနည္းပဲထိန္းသိမ္းေနရသည္။ ‘’သွ်န္ေရး’’ ဟူေသာ တိုတိုတုတ္တုတ္ ဘုန္းဘုန္းအသံမွာ ဆြမ္းဟင္းက်န္မ်ားကို စုေပါင္းၿပီး သရက္သီးေျခာက္၊ ဗူးသီးေျခာက္တို႔ႏွင့္ ဟင္းေလးခ်က္ရန္ ကိုရင္ငသွ်န္ကိ္ုတာ၀န္ေပးသံျဖစ္သည္။ မၾကာခင္ စုတို႔ဟင္းေလးခ်က္ႏွင့္ ထမင္းစားရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ စားဖူးသမွ်ဟင္းမ်ားတြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွဟင္းေလးခ်က္သည္ စုအမက္ဆုံးဟင္းၿဖစ္သည္။
ေမေမက စုညေနစာေကာင္းေကာင္းမစားလ်င္ ‘’ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကစားလာျပန္ၿပီလား။ သမီးရယ္ အဲဒါ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလးေတြစားဖို ့ခ်က္တာ သူတို႔့၀၀လင္လင္စားပါေစ။ ေနာက္တစ္ခါမစားခဲ့နဲ႔ ေမေမမၾကိဳက္ဘူး’’ ဒီလိုေန ့တြင္စုသည္ ေမေမႏွင့္္အခက္ၾကဳံရသည္။ ေက်ာင္းမွာလည္းစားရေအာင္ အိမ္မွာလည္း ေမေမမရိပ္မိေအာင္ သူတို႔့ႏွစ္ေယာက္ကအၾကံေပးသည္။ စုတို႔ရြာႏွင့္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းၾကား လမ္းတြင္ လက္ပံပင္အၾကီးၾကီးတစ္ပင္ရွိသည္။ ေက်ာင္းမွ ထမင္းစားခဲ့့ေသာေန႔ဆိုလ်င္ အိမ္ကိုတန္းမျပန္ၾကပဲ၊ စုက ထိုလက္ပံပင္ၾကီးကိုပတ္ေျပးရသည္။ သူတို႔ကထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ပင္ပန္းၿပီး ဗိုက္ေခ်ာင္လာမွအိမ္ၿပန္ၾကသည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္အၾကံေပးၿပီး အခြင့္သင့္တိုင္း စုကိုႏွိပ္ကြပ္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ခါတေလေညာင္း၍ ’’ငါမေၿပးခ်င္ဘူးဟာ’ ေျပာလ်င္’’မေျပးခ်င္ရင္မစားပဲေနပါ့့လား၊ ဆရာမၾကီးဆူရင္ေတာ့့ဒို႔့လဲမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အမွန္အတိုင္းတင္ၿပရမွာပဲ’’ ဟုအၾကပ္ကိုင္ၾကေသးသည္။
စုသည္ RIT တက္ေနသည့္ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္က္ို သံေယာဇဥ္ေတြပိုကာ စာေတြအျပန္အလွန္ေရးမိသည္။ စာကို ရြာက စာတိုက္ပံုးမွာမထည့္ပဲ စိန္ၾကီးႏွင့္ေက်ာက္ၾကီးကို စက္ဘီးႏွင့္ စာတိုက္ရွိသည့္ၿမိဳေလးသို႔့ သြား၍ထည့္ခိုင္းသည္။ ကဲေသာစုက တစ္ပတ္လ်င္ႏွစ္ခါေလာက္စာထည့္ခိုင္းေတာ့လည္း သူတို ့ကမၿငိဳၿငင္ၾကပါ။
ဒါေပမဲ့ ညလသာသာမွာ ဂစ္တာတီးရင္ ေမာင့္အရုိင္းပန္းသီခ်င္းကိုဆို၍ ‘’ကံဇာတာေၾကြခ်ိန္လား ၀႗္ေၾကြးေတြမကုန္လို ့လား ေရတိမ္မွာ နစ္ မြန္းရၿပီ’’ ဟုစုကိုုေစာင္းေျမာင္းေလသည္။ စုကေတာ့ ေရတိမ္နစ္ခ်င္တာေတာင္ ေရနဲ ့ေ၀းတဲ့ ကႏ ၱာရထဲေရာက္ေနသည့္ကိုယ့္အၿဖစ္ကို လ်ိဳ ့၀ွက္ထားရသည္။
ဒါကို သူတို ့သိရင္လက္ပံပင္ၾကီးကိုပဲပတ္ေျပးခိုင္းဦးမလား…စိုးရိမ္ရသည္။
ႏွစ္ေတြရွည္ၾကာၿပီျဖစ္၍ ယခုအခါစိန္ၾကီးသည္ ေဒါက္တာဘြဲ ့ယူရန္ၾကိဳးစားေနသည့္ တကၠသိုလ္မွ လက္ေထာက္ကထိက။ ပညာလဲစံုၾကင္ယာလဲစံု သားေလးတစ္ေယာက္ရေနၿပီ။ ေရွ ့ေနလုပ္ခ်င္လြန္း၍ ဥပေဒအထူးျပဳယူခဲ့ရာမွ မာစတာ၀င္ၿပီးတကၠသိုလ္ဆရာျဖစ္သြားသည္။
ေရွ ့ေနျဖစ္ခ်င္ေသာ စိန္ၾကီးသည္ မွန္ကန္ေသာဘက္မွ ရပ္တည္ကာ ေရွ႕ေနတစ္ဦးလို ပညာေရးစနစ္ ကို အျပစ္မွကြင္းလံုးကၽြတ္လြတ္ေအာင္ စီရင္ထုံးႏွင့္အညီ သင္ၾကားေနသလား…စုမသိေတာ့ပါ။
ေက်ာက္ၾကီးသည္ ပညာေရးတကၠသိုလ္တက္မည္၊ ေက်ာင္းဆရာလုပ္မည္တကဲကဲလုပ္ေသာ္လည္း ဒ.လ.မ တက္၍ ယခုအခါဒုတိယၿမိဳ႕့ေတာ္တြင္ ဗိုလ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ပညာေရးဘြဲ႔ကို ကိုယ္တိုင္မယူခဲ့ေသာ္လည္း B.ed ဘြဲ ့ရဆရာမကိုေတာ့ ရေအာင္ဆြတ္ခူးထားသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ရဲစခန္းတြင္ သူသည္ ေက်ာင္းဆရာစိတ္ရင္း ေလသံ ဟန္ပန္ႏွင့္ သမာသမတ္က်က် ျပည္သူေတြကို ကူညီေနမည္လား…ဒါမွမဟုတ္……စုမသိေတာ့ပါ။
စုကေတာ့ ေမေမ့့အိမ္ကို ေရာက္လို႔ ဓာတ္စက္ကေလး ဖြင့္နားေထာင္တိုင္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းမိပါေသးသည္။

ေမေအာင္

Read more...

Merry Christmas!

ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ႐ု႐ွားက ဟာသေတြကို You tube မွာေတြ႔လို႔ အမွတ္တယ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ႐ု႐ွားစကားကို နားမလည္းဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ သူတို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္တာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာႏိုင္ၾကပါေစ။ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

Part 1


Part 2


Part 3


Part 4


Part 5


Part 6


Part 7


Part 8


Part 9

Read more...

အမည္ …နာမ..၀ိေသသ

''ေဇေသာ္''ဆိုေသာနာမည္မွာ ေဖေဖဆီမွ ေသာ္ ပထမဦးဆံုးရရွိခဲ့သည္ ့အေမြတစ္ခုၿဖစ္သည္။ နာမည္မ်ား၏အဓိပၸါယ္ကို ေသာ္စဥ္းစားတတ္ေသာအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ``ေဖေဖေသာ့္နာမည္ရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ေသာ္မရိပ္မိဘူး။ ေျပာျပပါ။``ဟုေျပာသည္။`မရိပ္မိဘူးလို႔မေျပာရဘူးသမီးရဲ့့ နားမလည္ဘူး မရွင္းဘူးလို႔ ေျပာရတယ္`ဟု ေ၀ါဟာရကိုအလြန္တန္ဖိုးထားေသာေဖေဖက ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ၿပီးမွေဖေဖက``သမီးနာမည္ရဲ့ေရွ့မွာ ၀ွက္ထားတဲ့အဓိပၸါယ္တစ္ခုရိွတယ္။ ဆိုပါေတာ့သမီးရယ္ သမီးကိုေမြးလာေတာ့ သမီးေလးကိုေဖေဖက က်န္းမာေစခ်င္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ သမီးနာမည္ မာေစေသာ္ေပါ ့သမီးေမေမကသမီးကို ေခ်ာေခ်ာလွလွေလး ၿဖစ္ေစခ်င္တယ္ ဒီေတာ့ ေခ်ာေစေသာ္ လွေစေသာ္ ေပါ ့။`ေစ`ကိုအသံအတိုင္း `ေဇ`လို ့ေျပာင္းထားတာ။ အဲဒီလိုစဥ္းစားၾကည့္လိုက္။ ၿပီးရင္ သမီးစဥ္းစားတဲ့နာမည္ေလးေတြေဖေဖ့ကိုစာရြက္တစ္ရြက္မွာေရးျပ``ဟုေျပာပါသည္။ ဒီေတာ့မွ ေသာ္သေဘာေပါက္လာၿပီး ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကိုေအာင္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေအာင္ေဇေသာ္ ဟုေသာနာမည္ကိုပထမဆံုးေရးသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ ခ်စ္ေဇေသာ္ ခင္ေဇေသာ္ျမတ္ႏိုးေဇေသာ္ စသျဖင့္ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ားပဲမွည့္လိုက္သည္။ ေသာ့္ေမာင္ေလးက`မဂၤလာရွိေဇေသာ္ မဂၤလာရွိေဇေသာ္ ` ဟု ဘိသိတ္သြန္းေလာင္းသည့္ ဆရာၾကီးဟန္ၿဖင့္ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ေသးသည္။ ေသာ္သည္ က်က္သေရရွိလွေသာ ေသာ့္နာမည္ေလးကို တိတ္တိတ္ေလးကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ ့ပါသည္။
******** ******** *******
သမီးနာမည္က`ရတနာ` ပါ။ အိမ္က တာေမြထဲကေပမဲ ့သမီးအိမ္မွာအိပ္ယံုပဲအိပ္ရပါတယ္။ ေနတာကေတာ့ မနက္ခင္း အမဲေစ်းလို႔ေခၚတဲ့မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ ေစ်းမွာပါ။ ငါး(စိမ္း)ေရာင္းပါတယ္။ (အမဲေစ်းလို႔ ဘာလို႔ေခၚမွန္းမသိေပမဲ့ သမီးအတြက္ေတာ့ ဒီေစ်းဟာ သမီးဘ၀ကို မဲေမွာင္သြားေစလို႔ ဒီနာမည္နဲ႔သိပ္လိုက္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။) ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ကုန္ရွာရင္းဆိပ္ကမ္းေတြဘက္ကိုပဲအေနမ်ားပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာစာေတာ္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုးတန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ငါးေရာင္းတဲ့အေမကေလျဖတ္သြား လို႔ သမီးၾကီးျဖစ္တဲ့ သမီးကေက်ာင္းထြက္ခဲ့ ရပါတယ္။ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး အေမေရာင္းတဲ့ ဒီအမဲေစ်း မွာသမီးလဲအေမ့ အေမြကိုခံယူၿပီး အလုပ္သင္စလုပ္ခဲ့ရတယ္။ သမီးဟာညဏ္ေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလုပ္ကိုၾကာၾကာမသင္လိုက္ရဘူး။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပဲ အေလးခ်ိန္ခြင္ပညာရယ္ အရွင္လတ္လတ္ငါးေတြကို စားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာရယ္ သူမတူေအာင္ကၽြမ္း က်င္လာခဲ့တယ္။
သမီးရ့ဲေဖာက္သည္ေတြဟာ က်န္းမာေရးကိုအင္မတန္လိုက္စားသူေတြလား ရက္စက္လွတဲ့ အသဲႏွလုံးပိုင္ရွင္ေတြလား သမီးမခြဲျခားတတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေရဇလံုထဲကငါးအရွင္ေတြကိုလ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ရက္စက္တတ္သူကေတာ့ သမီးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပံုစံမပ်က္ပဲဘ၀ေျပာင္းသြားတဲ့ငါးေတြနဲ႔သမီးကေရာ ဘာမ်ားကြာၿခားလို႔လဲဟု တစ္ခါတစ္ခါေတြးၿဖစ္ပါတယ္။ ``ေကာင္မေလး အေကာင္လတ္လတ္တစ္ပိႆာ လတ္ပေစေနာ္ ဟိုအေကာင္ ဟိုအေကာင္ ``လက္ညိွးတထိုးထိုး မ်က္လုံးတ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေရႊဆိုင္ကအန္တီၾကီး။ ကူးခတ္ေနတာမျမင္လို႔ေနမွာေပါ့ေလ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ …...တစ္ပိႆာျပည့္ၿပီဟုအသိေၾကာင့္ရပ္လိုက္၏။``အန္တီက ရတနာေရႊဆိုင္ကမို႔လား၊ ကၽြန္မတို႔က ရတနာမွာပဲ ပစၥည္းအပ္ေနၾကပါ။ အရင္ေန႔ေတြကလဲ ၿမင္တယ္။ တူပါတယ္လို႔ေတာ့ထင္သား`အမ်ိဳးသမီးငယ္ငယ္ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး အန္တီၾကီးႏွင့္မိတ္ဖြဲ႔ၾက၏။` သမီးေဖာက္သည္အန္တီၾကီးေရႊဆိုင္နာမည္က`ရတနာ` ဆိုပါလား။ သူတို႔ဆိုင္နာမည္က ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ `ရတနာ` လို႔မွည့္တာလဲ။ စိန္ေရႊ ရတနာေတြျပည့္စံုတဲ့သေဘာေပါ့ေနာ္။ သမီးရဲ႔နာမည္ကေရာ`ရတနာ`လို႔ ဘာျဖစ္လို႔မွည့္ပါလိမ့္။ အန္တီၾကီးအတြက္ ပူပူေႏြးေႏြးငါးေတြကို အင္ဖက္ထဲထည့္ၿပီးထုပ္မယ္လုပ္ေတာ ့ငါးေတြက ပါးစပ္ေတြဟၿပီး ``အပါယ္ရတနာ`` တ့ဲ ………..သမီးကို။

ေမေအာင္

Read more...

ပုဆိန္္ျပဳတ္

လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ အစာငတ္ျပတ္ၿပီးျပန္လာတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ အိမ္တစ္အိမ္ေတြ႔တယ္။ ၀င္ၿပီး အစားအေသာက္ေတာင္းရမ္းစားမယ္ေပါ့။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္။ အဘြားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဘြားႀကီးက ကပ္စီးေႏွးႀကီး။
" မင္းတစ္ခုခုလုပ္စားခ်င္ရင္ေတာ့ ဟိုမွာ မီးဖိုနဲ႔ အိုးေတာ့ ရွိတယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္စား။"
ဘာမွထုတ္ေပးမယ့္ပုံကလည္း မေပၚဘူး။
ဒီေတာ့လည္း ေကာင္ေလးက - " အဘြား ပုဆိန္ရွိသလား။"
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ။"
"ပုဆိန္္ျပဳတ္လုပ္စားမလို႔ခင္ဗ်။"
အဘြားႀကီးကလည္း အ့ံၾသသြားတာေပါ့။
"ပုဆိန္ ဒီမွာေရာ့"
လူငယ္ေလးက ပုဆိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာကို ေရနဲ႔ေဆးတယ္။ ေျပာင္ေရာင္ေနၿပီဆိုမွ မီးဖိုေပၚက အိုးေလးထဲ ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူထဲကိုထည့္တယ္။ အဘြားႀကီးလည္း ေကာင္ေလး ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္ေပါ့။ တအံ့တၾသဆက္ၾကည့္တယ္။ အဲ…ေကာင္ေလးက ခဏၾကာေတာ့ အိုးထဲက ပုဆိန္ျပဳတ္ရည္ကို ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ခပ္ေသာက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘြားႀကီးကို - " အဘြား ဆား မရွိဘူးလား။ နည္းနည္း ေပါ့ေနလို႔။"
အဘြားႀကီးလည္း ဒီမွာဒီမွာေရာ့ေပါ့။ အင္းမဆိုးဘူးတဲ့။ ခဏဆိုရမယ္တဲ့။ ခဏေနေတာ့ အရည္ကိုခပ္ေသာက္ၿပီး ဆန္ေလးနည္းနည္းေလာက္ရမလားတဲ့။ ဆန္ေလးပါရင္ ပိုေကာင္းမယ္ေပါ့။ အဘြားႀကီးကလည္း ဒီပုဆိန္ကို ဘယ္လိုစားမွာလဲဆိုတာကုိ ပိုစိတ္၀င္စားေနတာဆိုေတာ့ကာ ေရာ့ေရာ့ ဆန္ဒီမွာ- ဆိုၿပီး ဆန္ေပးလိုက္တာေပါ့။ အဲသလိုနဲ႔ ဆီနည္းနည္းလည္း ေတာင္းထည့္လိုက္ေသးတယ္ အိုးထဲကို။ အတန္ၾကာေတာ့ ေကာင္ေလးက ပုဆိန္ျပဳတ္ရၿပီတဲ့။ ပန္းကန္ထဲကို ဆန္ျပဳတ္ေတြ ခပ္ထည့္ၿပီး ေသာက္တယ္။ ပုဆိန္ကေတာ့ အိုးမွာပဲေပါ့။ အရသာရွိလုိက္တာတဲ့။ အဘြားေသာက္ဦးမလားဆိုၿပီး ေလာကြတ္လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ လူငယ္ေလး ပုဆိန္ကို ဘယ္လိုစားမလဲဆိုတာပဲစိတ္၀င္စားေနတာ။ စားေသာက္ေနတုန္းကို ေမးလိုက္တယ္။ ဒီပုဆိန္က ဘယ္လိုစားမွာလဲဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးက ဒီေကာင္ကနည္းနည္းမာေသးတယ္တဲ့။ ေနာက္ေန႔မွ စားေတာ့ဆိုၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး လိုရာခရီးကို ဆက္ထြက္သြားေလရဲ႕။

Read more...

အမွတ္တရ

ကိုေမာင္လုံး

ကိုေမာင္ျဖဴ





ကိုဇနိ

အခု ဒီBlogက Contributor ၃ ေယာက္ရဲ႕ ပုံေတြကုိ တင္လိုက္ပါတယ္။
ဒီBlog က လာဖတ္တဲ့သူနည္းပါတယ္္။
Contributors ေတြပဲ အခ်င္းခ်င္း ဖတ္႐ႈအားေပးၾက၊ comments ေတြဆိုလည္း အခ်င္းခ်င္းေရးၾကတာမ်ားပါတယ္။ ရွားရွားပါးပါးလာလည္ၾကတဲ့ မိတ္ေတြေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ဆိုပါရေစ။
- ဒီေတာ့ ဓာတ္ပုံ Sketchေတြ ဘာလို႔တင္သလဲလို႔ ေမးစရာရွိလာပါတယ္။
ေမာင္ျဖဴကျပန္ေျဖပါတယ္။
" ရွားရွားပါးပါးလာလည္တဲ့သူေတြက ဒီပုံေလးေတြျမင္ၿပီး အျပင္မွာေတြ႔တယ္ဆိုရင္ အိမ္ေခၚ ထမင္းေလးဘာေလးေကြ်းခ်င္ရင္ ေကြ်းႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။ "
Blogကို လာေရာက္လည္ပတ္ ၾကည့္႐ႈသူအေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Read more...

ညီမေလးေရ…..

ညီမေလးေရ
သူတို ့နဲ ့ဒို ့အၾကား
တံခါးေလးတစ္ခ်ပ္သာ
အမွတ္သညာမပါလဲ
ေမွာ္ဆရာတံခါးဟာ
ေမွာ္ဆရာတံခါးပါပဲ
ေဖြးသလားၿဖဴသလားသိေပမဲ ့
ေမႊးသလား ၾကဴသလားမသိ
…… .မသိ
………မသိ
မသိတာေတြကို
ညိွရေအာင္လဲ
အထဲကိုဘယ္လို၀င္
အၿပင္ကိုဘယ္လိုထြက္
ခဲခက္ၿခင္းရဲ ့သံသရာ..။
ဒီေတာ့
အဆိပ္လူးတဲ့ပန္းေတြ
ရနံ ့မသင္းတဲ့ပန္းေတြ
မာယာမ်ားတဲ့ပန္းေတြ
ပန္းမဟုတ္ပဲ
ပန္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ပန္းေတြကို
ခ်န္ပစ္ၿပီး
ပန္းခင္းသစ္ဆီသြားရေအာင္
ညီမေလးေရ ေငးမေနပါနဲ ့ညီမေလးေရေငးမေနပါနဲ ့ကြယ္။

ေမေအာင္

Read more...

ေဒါက္လုံး၊ မာျမင္း၊ မာျဖဴ ႏွင့္ မစ္ရွင္

တတီတီအသံၾကား၍ လက္ကိုင္ဖုန္းအား ေထာင္ၾကည့္လိုက္ရာ၊ ဖုန္းစကရင္ေပၚတြင္ စာတိုတစ္ေၾကာင္းေပၚလာသည္။
"စု ခန္း မစ္"

ေအာ္ မစ္ရွင္တစ္ခုရွိ၍၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ အခန္းထဲတြင္ လူစုရန္အေၾကာင္းၾကားေသာ မက္ေဆ့ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမွာကား ေဒါက္လုံးဟုေခၚသတတ္။ ေဒါက္သည္ကား ေဒါက္တိုင္ႀကီးကဲ့သို႔ မယိုင္မလဲေထာက္ကန္ေပးမည့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သူ႔အား ဂုဏ္ျပဳသည့္ အေနျဖင့္ အထက္အမိန္႔ျဖင့္ေပးအပ္ျခင္းခံရသည္ဟု သူဟာသူေျပာကာ သူ႔ဟာသူေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနေပေတာ့၏။ ဘယ္အထက္ကမွန္းမသိေသာ္ျငား ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္လည္း သူ႔ထံမွ ယူထားေသာ အေၾကြးမ်ားကလည္း ျပန္မဆက္ရေသးသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အျပင္သြားစရာရွိ၍ ၀တ္စရာမရွိလွ်င္လည္း သူ႔ထံမွ အ၀တ္အစားမ်ားကို ငွား၍၀တ္လို႔ရသည္ကတဖုံ၊ အိမ္တြင္တင္ကာ ေကြ်းေမြးထားသည္ကို မ်က္ႏွာေထာက္ရသည္ကတစ္မ်ိဳးႏွင့္ သူ႔အား မ်က္ႏွာသာေပးထားရေလသည္။ သူကလည္း အလိုက္သိေပသည္။ မနက္မနက္လည္း ေစာေစာထကာ တပည့္ေက်ာ္မ်ား စားေသာက္ရန္အတြက္ အရံသင့္ခ်က္ျပဳတ္ထားတတ္ေလသည္။ ေပးေကြ်းထားမွသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ သူ႔ထံမွာ ၾကာၾကာၿမဲေပလိမ့္မည္ကို ေဒါက္လုံးႀကီး သိထားေလသည္။

" ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္"
"မာျဖဴ ၀င္ခဲ့"
ေဒါက္လုံးကား ဤကဲ့သို႔ေတာ္လွေပသည္။
ဘယ္ႏွခ်က္ေခါက္လွ်င္ မည္သူဆိုတာအတပ္သိေလသည္။
အခန္းထဲတြင္ကား အကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ား အျပည့္အစုံတပ္ထားေသာ မတ္မတ္ႀကီးလုပ္ကာ ရင္တေကာ့ေကာ့နဲ႔ မာျမင္းအား ျမင္ရေပသည္။
"မာျဖဴ၊ ဒီျမင္းကို စီးသြား၊ ဟာ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ မာျမင္းနဲ႔အတူ မစ္ရွင္တစ္ခုကို ၿပီးေအာင္လုပ္ရမယ္။"
ေဒါက္လုံးေျပာသည္မွာကား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အား မာမာခ်ာခ်ာရွိေစရန္၊ မာဘြဲ႔မ်ားႏွင္းအပ္ထားသည္ဟူ၍ု။ မာျဖဴသည္လည္း ေခါင္းေလးတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ကာ "Yes ေဒါက္လုံး" ဟုဆိုကာ မည္သို႔ေသာ မစ္ရွင္ျဖစ္သည္ကို မေမးျမန္းေတာ့ဘဲ၊ အက်င့္ပါေနေသာ ေခါင္းႀကီးအား တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ေနေလသည္။

ေဒါက္လုံးသည္ကား အလုပ္လုပ္လွ်င္ အလြန္တိက်ေပသည္။ တိက်မွန္ျမန္ - သည္ သူ၏ လက္ကိုင္ေဆာင္ပုဒ္ ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔က ယင္းေဆာင္ပုဒ္၏ ေနာက္တြင္ "ျပန္"တစ္လုံးလည္းထပ္ထည့္ေပးထား၍ ယခုအခါတြင္ တိက်မွန္ျမန္ျပန္ ျဖစ္ေနေလၿပီ္။ အလုပ္ၿပီးလွ်င္ သတင္းျပန္ပို႔ မွ ျပန္ အား ထပ္ထည့္သည္ဟု ေဒါက္လုံး ထင္ေနေလသည္။ အမွန္ကား သူငယ္စဥ္အခါ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အိမ္ကိုပို႔ေသာ စာအိတ္မွ "သို႔"ေနရာတြင္ သူေနထိုင္ရာလိပ္စာထည့္ကာ၊ "မွ"ေနရာတြင္ အိမ္လိပ္စာထည့္မိသျဖင့္ သူထည့္ေသာ စာတစ္ေစာင္၊ သူ႔ထံျပန္ေရာက္လာသည္ကို ဂုဏ္ျပဳထားေသာအားျဖင့္ "ျပန္"ထပ္ထည့္ျခင္းသာျဖစ္ေလသည္။

" မင္းတုိ႔ မ်က္လုံးေတြ၊ နားေတြကို ဖြင့္ထားၾက"
"Yes ေဒါက္လုံး"
ဘာေျပာခ်င္မွန္းမသိေသာ္လည္း မာျမင္းႏွင့္ မာျဖဴ သည္ "Yes ေဒါက္လုံး" ဟု အသံၿပိဳင္ထြက္သြားၾကသည္။
မာျဖဴသည္ ငါက မ်က္လုံးဖြင့္လွ်က္လည္း အိပ္တတ္တယ္ဟု စိတ္ထဲတြင္ေတြးေနေသးသည္။
ဆက္ေျပာေသးသည္။
"လူ႔ျပည္က သတင္းေတြ အဆက္မျပတ္ေစနဲ႔"
ခက္ပါေရာလား။ လူျပည္ကလို႔ ေျပာရေအာင္ သူေနတာ လူျပည္မွာမဟုတ္လို႔ ဘယ္ျပည္သြားေနသလဲမသိဘူး။ ဘ၀င္ ေလ... ဘ၀င္။ သူ႔ကို အေကာင္ႀကီးေနရာေပးထားလို႔ ဘ၀င္ေလဟပ္ေနတာ။ သူ႔ဟာသူဆို ဘာမွျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တာမရွိဘူးရယ္။ မာျမင္းရယ္၊ မာျဖဴရယ္ပဲ။ ဟိုဆိုသြားလိုက္ရ၊ ဒီဆိုသြားလိုက္ရ။ ဟိုဟာဆိုလုပ္လိုက္ရ၊ ဒီဟာဆိုလုပ္လိုက္ရ။

မာျဖဴဆိုတာကလည္း ေဒါက္လုံးနဲ႔ေနလာတာၾကာၿပီ။ ေဒါက္လုံးက ဤကဲ့သို႔ ေကြ႔ပတ္ၿပီး၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ေျပာေနလွ်င္ အေရးမႀကီးတဲ့ ကိစၥသာျဖစ္ရမည္ဆိုတာကို အတတ္သိၿပီးသားျဖစ္ေလသည္။ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းေျပာေနလွ်င္ ေၾကာင္ေရခ်ိဳးေနသည္ဟု အလိုလိုသိေပသည္။ သူ၏ ေမြးသမိခင္ႏွင့္ဖုန္းဆက္လွ်င္လည္း ေၾကာင္ျဖဴေလးဘယ္ႏွေကာင္၊အမည္းေလးကဘယ္လို၊ အထီးေလးကဘယ္ႏွေကာင္း၊အမေလးကျဖင့္မည္သို႔ အေရးမပါအရာမေရာက္သည္မ်ားကို အေရးတႀကီးလုပ္တတ္ေသးသည္။ ေဒါက္လုံးသည္ ဤသို႔ေသာ အေရးမႀကီးေသာ ကိစၥမ်ားကို စကားလုံးခန္႔ခန္႔ထည္ထည္မ်ားသုံးကာ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ျဖစ္ေနၿပီမွာ ၾကာေလၿပီ။ ဥပမာေဆာင္ရေသာ္ သူခ်စ္ႀကိဳက္ေနေသာ ေကာင္မေလးအား ရင္တုန္၊ ပန္းတုန္ေအာင္ ခ်စ္ရပါေသာ သက္လ်ာခင္ထိပ္ထား ဟု စကားလုံးေဖာင္းကားေအာင္ေခၚတတ္သလို၊ အခ်ိန္ကုန္ခံ၍ သူရထားေသာဘြဲ႔ႀကီးအားလည္း သုတစုံလင္နည္းပညာတခြင္မွာ လူတြင္က်ယ္လုပ္ေစဖို႔၊အဟုတ္တကယ္မတတ္ေသာ္လည္း၊ အမွန္တကယ္၊ ဟန္ထည္ေစဖို႔ရည္ကာမွန္း၊ ဆြတ္ယူလွမ္းထားတဲ့ ဘီအီး(အိုင္တီ)ရယ္ဟုေျပာတတ္ေလသည္။

မာျဖဴသည္ကား ေျပာရလွ်င္ အကုန္သိ၊ အကုန္တတ္ေသာ္လည္း လူမုန္းဘယ္ေတာ့မွ မခံ။ လူတိုင္းသည္ သူဟန္နဲ႔သူ သူ႔ဆန္စားၿပီး သူဟာသူသြားမည္ဟု ခံယူထားေလသည္။ အားလုံးကိုေထာက္ခံသည္။ မာျဖဴထံတြင္ ၿငိမ့္တာကိုအက်င့္ပါေနေသာေခါင္းနဲ႔၊ ကြမ္းမ်ားအျပည့္ထည့္ၿပီး၀ါးေနကာ စကားမေျပာရေအာင္ အလုပ္႐ႈပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ပါးစပ္ႀကီး တစ္ေပါက္ရွိေလသည္။ ထိုေခါင္းနဲ႔၊ ပါးစပ္သည္ အလုပ္အေတာ္ျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေျပာလို႔ ကြမ္း၀ါးကာ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ေနလွ်င္ လူအမ်ားက သူအား ပညာရွိႀကီးဟု ထင္ၾကေလသည္။ ေခတ္ကာလႏွင့္ကိုက္ညီေသာ အက်င့္မ်ားကို ရထားျခင္းျဖစ္ေလသည္။

မာျမင္းသည္ကား မာျဖဴကဲ့သိုမဟုတ္။ ျမင္သမွ်လူကိုဆရာလုပ္တတ္သည္။ ကာလ၊ေဒသ ကလည္း လုပ္လည္းလုပ္ေလာက္သည္။ တပည့္ခံမည့္သူမ်ားကလည္း ေပါမ်ားေပသည္။ ပိုက္ဆံရလွ်င္ အကုန္လုပ္မည္ဆိုေသာ လူစားမ်ား ေပါမ်ားေသာ ေခတ္ႀကီးတြင္ ဘိုးေတာ္ေလသံဖမ္းကာ ၁ လုံးမွစကာ၊ ၂ လုံး၊ ၃ လုံး ဂဏန္းမ်ားေပးကာ ဆရာအေခၚခံရႏိုင္ေသာေခတ္ႀကီးေပကိုး။ သူဟာသူမထိန္းႏိုင္လို႔ "ဘူ"ကနဲ အသံထြက္သည္ကိုပင္ ဒီေန႔ ၀မ္း၊ ဇီး႐ိုးကြာ ဟုမွတ္ယူသူကယူသည္။ ယၾတာလည္း အေပးေကာင္းလွေပသည္။ "ဒါန္းကေလးေပၚစီးေနတဲ့ မိန္းကေလး၏ အခ်စ္ကိုလိုခ်င္လွ်င္ ဒါန္းညႊန္႔ကို ဘုရားသြား၊ကိုယ့္ေမြးေန႔ေထာင့္မွာသြားလွဴ" ဆိုတာမ်ိဳးေတြကလည္း တတ္သည္။ သူမ်ားသာ ယၾတာ ေပးသည္၊ သူ႔ယၾတာက သူအားပင္ အကူအညီမေပးသည္ကို မိတ္ရင္း၊ေဆြရင္းမ်ားက သိၿပီးသားျဖစ္ေလသည္။

ဆက္ပါဦးအံ့။
ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေတြ စုံလင္ေသာအခါ ေဒါက္လုံးသည္ကား မ်က္စိမ်ား၊ နားမ်ားကို အဖြင့္ခိုင္းၿပီးသကာလ လူျပည္ကိုလည္း အဆက္မျပတ္ေစနဲ႔ဟုေျပာၿပီးကာ လိုရင္းကိုဆက္ေျပာေလသည္။
" ငါ့မွာ အကုန္ရွိတယ္။ မရွိေသးတာက အခ်စ္။ ငါဘယ္လိုသူကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္း မင္းတို႔ အသိ။ ဘယ္လို စကားေျပာၿပီး၊ ဘယ္လို ခ်စ္သူရေအာင္လုပ္ရမည္နည္း။ ငါ့မိတ္ေဆြႀကီး မာနိဆီသြားၿပီး နည္းနာခံေစ။"
မာနိဆိုသူကား သူ၏ဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ေဒါက္ၿငိမ္း၊ ေဒါက္၀င္းတို႔ထံတြင္ နည္းနာခံကာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အခ်စ္ေရးရာ ကြ်မ္းက်င္သူဟု အထင္ေရာက္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္သာျဖစ္ေလသည္။ အထင္ႀကီးမည္ကလည္း ထင္ေလာက္ေပသည္။ မာနိ၏ဆရာႀကီးမ်ားသည္ အိုႀကီးအိုမ အရြယ္ေရာက္ကာမွ ခ်စ္ပန္းမ်ားဖုူးပြင့္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာေကာင္းတပည့္ပန္းေကာင္းပန္ ဆိုသည့္စကားကလည္း ရွိေသာေၾကာင့္ မာနိအားလည္း ပန္းေကာင္းပန္ေနမည့္သူဟု ေဒါက္လုံးအထင္ေရာက္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
မာျမင္းႏွင့္ မာျဖဴကလည္း တကယ္တမ္းေတာ့ မာနိထံတြင္ နည္းနာခံဟုသြားလွ်င္လည္း မာနိက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာဆိုကာ ပန္းတိုင္မေရာက္ႏိုင္ေသာ အခ်စ္လမ္းျပေျမပုံအား အဆင့္ေပါင္းမ်ားစြာထည့္ေရးေပးမည္သာ ျဖစ္ေလသည္ ကို သိၿပီးသားျဖစ္ေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ "Yes ေဒါက္လုံး" ဟုေျပာကာ မေအာင္ျမင္မည္မွန္းသိၿပီးသားျဖစ္ေသာ မစ္ရွင္တစ္ခုအား ဦးေဆြးဆံျမည့္ထမ္းေဆာင္မည့္ ႐ုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ ေဒါက္လုံးအခန္းမွထြက္လာခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။

Read more...

အခ်စ္သည္ကာ ထူးဆန္းေပစြ။

က်ေနာ္၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးသည္ ယခုအခါတြင္ ခ်စ္ရေသာ မူပိုင္ရွင္မိန္းကေလးမွ မူပိုင္ခြင့္သိမ္းသည္လား၊ မသိမ္းသည္လား မသိ၊ စာမလာ၊ အေၾကာင္းမၾကား၊ ဖုန္းမေခၚ၊ ေခၚသည့္ဖုန္းလည္း မကိုင္။ ျဖတ္ေတာ့တာလား၊ ျပတ္သြားၿပီးလား မသိ။ လြမ္းရေဆြးရတာ အရသာပိုရွိေအာင္ စိုင္းထီးဆိုင္ကိုလည္း သီခ်င္း အဆိုခိုင္း၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္ေအာ္ေနေလေတာ့သည္။
~~~~~ ေပ်ာ္ခ်င္တိုင္းလည္း မေပ်ာ္ရပါ ~~~~~
~~~~~ ခ်စ္မိသူတိုင္းလည္း ခ်စ္ျခင္းမခံခဲ့ရပါ ~~~~~
~~~~~ မသိေသးတဲ့ ဒီေလာကရဲ႕အထာ ~~~~~
~~~~~ အခ်စ္ဆိုတာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုပါ ~~~~

တစ္ခါတုန္းကလည္း ေကာင္မေလးႏွင့္ ကေတာက္ကဆျဖစ္ကာ အေနေ၀းခဲ့ဖူးေသးသည္။ ထိုစဥ္ကလည္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ညဥ္းေလသည္။ ခင္ေမာင္ထူး၏ အခ်စ္အယူခံ ျဖစ္ေလသည္။
~~~~~ ၾကင္သူေရ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေဆြးၿပီ၊ အခ်စ္ႀကီးခ်စ္ခဲ့မိလို႔ အမုန္းႀကီးမုန္းၿပီလား တယူသန္ပဲ ဆုံးျဖစ္ေတာ့မွာလား ~~~~~
~~~~~ ၾကင္သူေရ ေခၚသံေလးၾကားရင္ အခ်စ္ေဟာင္းေလးကို ခဏေလာက္ လွည့္လို႔ၾကည့္ပါဦး ~~~~~

ျပန္၍အဆင္ေျပေသာအခါတြင္ သီခ်င္းေျပာင္းသြားေလသည္။
~~~~~ တိုးတိုးေလးေျပာလို႔ တကယ္အားမရႏိုင္တယ္ ~~~~~

အခ်စ္သည္ ဓူ၀ံၾကယ္ဆို လိုခ်င္တယ္ဆိုလွ်င္ ခူးေပးႏိုင္၊ မေပးႏိုင္ေတာ့ မသိ။ အခ်စ္သည္ သီခ်င္းေတြအား စိတ္ခံစားမႈအလုိက္ ေျပာင္းလဲသိဆိုေစတာကေတာ့ ေသခ်ာေပသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အဆင္ေျပပါေစ။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ယင္းသို႔ေျပာျပေလသည္ - အီတလီေဘာလုံးေလာက စကားနဲ႔ေျပာရရင္ အခု ငါတို႔နဲ႔ ရြယ္တူေတြကိုခ်စ္ႀကိဳက္ေသာသူမ်ားအား စီးရီ-A တြင္ကစားသည္ဟုေခၚမည့္ အေၾကာင္း၊ ငယ္သူကိုလိုက္လံခ်စ္ေရးဆိုသူမ်ားအား စီးရီး-B တြင္တန္းဆင္းၿပီးကန္ေနသည္ဟုလည္းေကာင္း၊ ယင္းထက္ငယ္သူ ကိုယ္ေမြးထားေသာ သမီးေလးကိုခ်စ္သလိုခ်စ္မွာပါဟုေျပာသူကိုကား စီးရီး- C တြင္ အသင္းေထာင္ေနသည္ဟု သတ္မွတ္မည္ဟုေျပာေလသည္။ စီးရီးေအတြင္ ကန္ရာအဆင္မေျပသျဖင့္စီးရီ ဘီတြင္ကန္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အဆင္ေျပပါေစ။ အခ်စ္မွာ အရြယ္မရွိပါဘူးကိုကိုရယ္- ဆိုေသာ ညီမေလးမ်ားကလည္း အသင္းေထာင္ေနသာ အကိုႀကီးအား ခ်စ္ေနႏိုင္ၾကပါေစ။ တန္းတူ၊ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးမ်ားကိုခ်စ္ႀကိဳက္ေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ကမွ ျပန္စာမလာေသာအခါ၊ ဘ၀မွာ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မေနႏိုင္ပါဘူးကြာ- ဟုဆိုကာ တစ္ျခားေက်ာင္းမ်ားသြားကာ မိန္းကေလးမ်ားကိုလိုက္ပတ္ကာ ကလပ္ေျပာင္း၍ ကန္သူေတြလည္းကန္ၾကေလသည္။ ကလပ္အသင္းသစ္မွာ ကန္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အဆင္ေျပၾကပါေစ။

ရွိေသးသည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုကာ ေကာင္မေလးမ်ားေတြ႔လွ်င္ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဖိုသံေပးၾကမယ္ေဟ့ ဆိုကာ ဖို၊ ဖို ႏွင့္ တဖိုဖို ေအာ္ခဲ့၊ ေလွာင္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္လည္း ကိႏၷရီ၊ကိႏၷရာေမာင္ႏွံ တစ္ရက္ေ၀းတာနဲ႔ ရက္ေပါင္း ၇၀၀ ငိုတယ္ဆိုေတာဟုတ္ေလာက္တယ္ဟ၊ ငါေတာ့ တရက္ေ၀းတာ ဘယ္လိုေနရမွန္းေတာင္ မသိဘူး- ဟု ဆိုကာ ေစ့စပ္ၿပီးသား ေကာင္မေလးနားက မခြာႏိုင္ တစ္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနေေသာ သူငယ္ခ်င္းလည္း တစ္သက္တာမက ခ်စ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

Read more...

တူေလး ေမာင္ေ႐ႊေသြး

က်ေနာ္တူေလး ေမာင္ေရႊေသြး
အသားေလးက ေဖြး
အသားေဖြးတဲ့ ေရႊေသြးငယ္
နဖူးေလးက က်ယ္
နဖူးက်ယ္ေတာ့ ဥာဏ္ထက္ျမက္
ပညာရွိလို႔မွတ္။

azo ေရးသည္။

Read more...

ဆိုင္သစ္ဖြင့္ပြဲအထိမ္းအမွတ္

ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ နာရီစင္အနီးမွ အသစ္ဖြင့္လွစ္လိုက္ေသာ ဆံသဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ ကန္ေတာ္ႀကီးအနီးႏွင္းဆီမွၿခံမွ အလုပ္သမားတစ္ဦး ဆံပင္ညွပ္ရန္ေရာက္လာေလသည္။ ဆံပင္ညွပ္အၿပီး နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေစ်းႏွွံးအတိုင္း က်သင့္ေငြကို ထုတ္ေပးရာ ဆံပင္ညွပ္ဆရာက “ ေနာင္ႀကီးပိုက္ဆံကို ျပန္ယူသြားပါခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ဆိုင္သစ္ဖြင့္ပြဲအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ပထမဆံုးလာတဲ့ ေဖါက္သည္ ၁၂ ေယာက္တိတိကို ေမတၱာနဲ႔ အခမဲ႔၀န္ေဆာင္မွုေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ဟုျပန္ေျပာၿပီး ပိုက္ဆံကိုျပန္ေပးလိုက္ေလသည္။

ၿခံလုပ္သားလည္း ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္လိုက္ၿပီး ၀မ္းသာေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ပိုက္ဆံကိုျပန္ယူကာ ဆိုင္ထဲမွထြက္သြားေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကိုဖြင့္ရန္ ဆိုင္၀န္ထမ္းမ်ားေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ေ႐ွ႕တံခါး၀၌ အလြန္လွပေသာ ႏွင္းဆီပြင့္ ၁၂ ပြင့္ပါ ပန္းစည္းႀကီးႏွင့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ကဒ္ျပားတစ္ခုေတြ႔ရေလသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေစ်းထဲမွဘရာေၾကာ္ေရာင္းေသာ ကုလားႀကီးတစ္ေယာက္ ထိုဆံပင္ညွပ္ဆိုင္သို႔ေရာက္လာေလသည္။ ဆံသဆရာသည္ ကုလားႀကီးအား ဆံပင္ညွပ္ေပးယံုတင္မက မညီမညာျဖစ္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ပါအဆစ္ ပံုေဖာ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ကုလားႀကီးက က်သင့္ေငြထုတ္ေပးရာ ဆံသဆရာက “ မာမူႀကီး၊ ဆံပင္ညွပ္ခမယူပါရေစနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ဆိုင္သစ္ဖြင့္ပြဲအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ပထမဆံုးလာတဲ့ ေဖါက္သည္ ၁၂ ေယာက္တိတိကို ေမတၱာနဲ႔ အခမဲ႔၀န္ေဆာင္မွုေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ဟုေရွးနည္းအတိုင္းျငင္းဆန္ၿပီး ကုလားႀကီးအား ပိုက္ဆံကိုျပန္ေပးလိုက္ေလသည္။

ကုလားႀကီးလည္း ေခါင္းတခါခါႏွင့္ ၀မ္းသာစြာ ထိုင္ထဲမွထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ေ႐ွ႕တံခါး၀၌ ဆီ၀ေနေသာ စကၠဴအထုပ္ႀကီးတစ္ခု ေစာင့္ႀကိဳေနသည္ကို ဆိုင္၀န္ထမ္းမ်ား ေတြ႕ရေလသည္။ အထုပ္ႀကီးကိုေျဖၾကည့္ရာ ဘရာေၾကာ္ကြင္းႀကီး ၁၂ ခုႏွင္႔အတူ ပူစီနာ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနီ၊ မဆလာနံ႔သင္းေနေသာ မန္က်ီးသီး အခ်ဥ္ႏွစ္တစ္ထုပ္ေတြ႕ရေလသည္။

တတိယေျမာက္ဆိုင္ဖြင္ေသာေန႔။ ထိုေန႔သည္ ဗိုလ္ေလာင္းတို႔ ေအာက္ပတ္(စ) ထြက္ေသာ စေနေန႔ျဖစ္သည္။ ဆိုင္သို႔ ဆံပင္ညွပ္ရန္ ဗိုလ္ေလာင္းတစ္ေယာက္ေရာက္လာေလသည္။ ဆံသဆရာသည္ ဆံပင္ညွပ္ေပးအၿပီး “ ညီေလး၊ အစ္ကိုတို႔ဆိုင္က ဆိုင္သစ္ဖြင့္ပြဲအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ပထမဆံုးလာတဲ့ ေဖါက္သည္ ၁၂ ေယာက္တိတိကို ေမတၱာနဲ႔ အခမဲ႔၀န္ေဆာင္မွုေပးပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပးစရာ မလိုပါဘူး” ဟု ထံုးစံအတိုင္း ေျပာလိုက္ေလသည္။

ဗိုလ္ေလာင္းလည္း ယူနီေဖာင္းကို ဆန္႔ရန္႔ေအာင္ျပန္ျပင္၍ စမတ္က်စြာဆိုင္ထဲမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ဆိုင္ဖြင္႔ခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ေ႐ွ႕၌ ၀န္ထမ္းမ်ားအား မည္သည့္အရာ ေစာင့္ႀကိဳေနမည္ သင္ထင္ပါသလဲ။

ဆိုင္ေ႐ွ႕ေလွခါးထစ္တြင္ ဗိုလ္ေလာင္း ၁၂ ေယာက္ ဆံပင္ အခမဲ့ညွပ္ရန္ ေစာင့္ႀကိဳေနၾကေလသည္။
.

Read more...

ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေမာရိနဲ႔ အေမရိကန္သမၼတ ကလင္တန္

ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေယာ႐ွိေရာ့ေမာရိအား အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ၀ါ႐ွင္တန္ၿမိဳ႕႐ွိ ဂ်ပန္သံ႐ုံးတြင္ အေမရိကန္သမၼတႀကီး ဘီ(လ္)ကလင္တန္ လာေရာက္ေတြ႕ဆံုရန္႐ွိရာ အဂၤလိပ္စကား လံုး၀မေျပာတတ္ေသာ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အား အေျခခံအဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း ပို႔ခ်ရေလသည္။

အဂၤလိပ္စာဆရာ။ ။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ခင္ဗ်ား အေမရိကန္သမၼတႀကီးနဲ႔ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္တဲ႔အခါ "How are you?" (က်န္းဂန္သာလို႔ မာပါစြ မိတ္ေဆြ) လို႔ေျပာပါခင္ဗ်ာ။

သမၼတကလင္တန္က "I'm fine, and you?" (က်န္းမာပါတယ္၊ သင္ေရာ) လို႔ျပန္ေျဖတဲ႔အခါ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႀကီးက "Me too " (ဒီကလည္း မိတ္ေဆြႀကီးလိုပါပဲ) လို႔ ျပန္ေျပာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ဒီေနာက္မွာေတာ႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႀကီးေျပာလိုရာကို ဂ်ပန္လိုပဲ ေျပာႏိုင္ပါၿပီ။ လူႀကီးမင္း ေျပာသမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာျပန္မ်ားက အေမရိကန္သမၼတႀကီးအား အဂၤလိပ္လိုျပန္ဆိုေပးပါ႔မယ္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ။ ။ အင္း ... ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း အဂၤလိပ္စာက လြယ္သားပဲ။

********************************************************

ဘီ(လ္)ကလင္တန္ဂ်ပန္သံ႐ုံးေရာက္လာတဲ႔အခါ ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေမာရိက "How are you?" လို႔ေမးရမဲ႔အစား မွားၿပီး "Who are you?" (မင္းဘယ္သူလဲ)လို႔ ေမးခ်လိုက္ရာ အေမရိကန္သမၼတႀကီး ေၾကာင္အန္းအန္းျဖစ္သြားရေလသည္။

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကလင္တန္သည္ အေျခအေနကိုထိန္းသိမ္းသည္႔ အေနျဖင့္ ဟာသစြက္ကာ

"Well, I am Hilary's husband, ha ha..."

(က်ဳပ္လား၊ ဟယ္လာရီရဲ႕ ေယာကၤ်ားေလဗ်ာ၊ ဟား....ဟား) လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။

ဒီေတာ႔ေမာင္မင္းႀကီးသား ဂ်ပန္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႀကီးက ယံုၾကည္မွုအျပည္႔နဲ႔ သူပူပူေႏြးေႏြး သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားတဲ႔အတိုင္း

"Me too, ha ha...." (ဒီကလည္း မိတ္ေဆြႀကီးလိုပါပဲ၊ ဟဲ...ဟဲ) လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေလရာ အေမရိကန္သမၼတႀကီး ကလင္တန္႔မ်က္ႏွာႀကီး ခ်ယ္ရီသီးမွည္႔ႀကီးလို ညိဳပုတ္သြားရေလသည္။

********************************************************

Read more...

ေက်ာင္းေတာ္ရာ၏နိဒါန္း

ေက်ာင္းအေၾကာင္းေရးထားတဲ႔ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေလးေတြဆီ မထင္မွတ္ဘဲေရာက္မိေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စိတ္ကေရာက္သြားမိတယ္။ ဆရာမင္းလူတို႔လို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ မတက္ခဲ႔ရေပမယ့္ သူေရးေလ႔ရိွတဲ႔ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေနာက္ခံေရးထားတဲ႔ ဝတၳဳေတြဖတ္ရတိုင္း ေက်ာင္းသားဘဝကို ျပန္လည္လြမ္းမိတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းသားကေလးဘဝဆိုတာေတာ့ ဘာမွန္းကိုမသိေအာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးခံုမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထိုင္ရင္း အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ရင္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝကို ကုန္လြန္ေစခဲ႔တယ္။ လံုခ်ည္အစိမ္း၊ အကၤ်ီအျဖဴေလးနဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ေကာင္မေလးတစ္ေယက္ကိုလည္း တစ္ခါတရံ သတိတယရိွမိပါတယ္။ ခုေတာ့ သူလဲ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းမွာဆိုက္လို႔၊ ဘယ္သူနဲ႔ႏွစ္ပါးသြားေနလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။
ေဆာင္းကုန္စေႏြအကူး
ေလရူးေတြေဝ့တုန္းက
နီရဲရဲလက္ပံေတြနဲ႔အတူ
စိတ္ေတြေလခဲ႔ဖူးတယ္….
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က
ငါ႔ရင္ထဲ ခုန္ဆြဆြလုပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔
တစ္ခါက ယုန္ျဖဴေလးေရ
မုန္လာဥေတြျမင္တိုင္း နင့္ကိုသတိရတယ္။
အခ်ိဳ႕ညေနခင္းေတြမွာ ေရျဖန္းထားတဲ႔ ဖုန္သင္းနံ႕ေလးေတြကို ရွဴရိႈက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သူလိုက္ေနတဲ႔ေကာင္မေလးအိမ္ေရွ႕မွာ စက္ဘီးခဏခဏ ျဖတ္စီးဖူးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တစ္စီးစီးၾကတာေပါ့။ သူကေရွ႕ဘားတန္းကေနထိုင္လို႔၊ အဲဒီအိမ္နားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္တယ္ဆိုပဲ။ စက္ဘီးကို ေျဖးေျဖးနင္းဖို႔လဲ ေရွ႕ကေနတဖြဖြေျပာတယ္။ ဘားတန္းေပၚမွာစီးရင္းနဲ႔ ေခါင္းက လမ္းညာဖက္ျခမ္းက ေကာင္မေလးအိမ္ကို ခပ္ေစြေစြၾကည့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးကို အိမ္ထဲမွာရိပ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္က စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သူ ညေနတိုင္း အဲဒီအိမ္ေရွ႕က စက္ဘီးျဖတ္နင္းတာ မပ်က္ခဲ႔ဘူး။ ေစ်းသြားစရာရိွရင္လဲ အဲဒီလမ္းဖက္ကေန မျဖစ္မေနသြားတယ္။
မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဆီစာေတြေရးရင္ အဲဒီေကာင္မေလးအေၾကာင္း အၿမဲပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဆီကစာလဲမရေတာ့ဘူး။ သႀကၤန္ရက္ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕တယ္။ မင္းေကာင္မေလးေရာဆိုေတာ့ ေယာက်ၤားရသြားၿပီတဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပတ္သက္ေနတဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေတာ္က ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားခဲ႔ရတယ္။
မႏၱေလးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုေရာက္တဲ႔ေန႔၊ လြန္ခဲ႔ေသာ ကိုးႏွစ္ခန္႔ကာလကိုေတာ့ ခုထိျမင္ေယာင္ေနတုန္းပဲ။ အေဖရယ္၊ အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သံုးေယာက္သား မႏၱေလးက အသိတစ္ေယာက္အိမ္မွာတည္းၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း နာနတ္သီးေတြကို အိမ္မွာေဖ်ာ္တိုက္တယ္။ အဲဒီတည္းက မႏၱေလးမွာ နာနတ္သီးေပါမွာပဲဆိုတာ သတိထားမိသြားတယ္။ မႏၱေလးေနကလဲ အေတာ္ပူပါတယ္။ ေန႔လည္ေရာက္ေတာ့ အသိက သူ႔ကားေလးနဲ႔ ေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႕တယ္။ က်ံဳးေဘးကိုျဖတ္ေတာ့၊ ကားပ်က္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလို႔ စိတ္ပူမိတာ သတိရမိေသးတယ္။ ေက်ာင္းကလဲအေတာ္ေဝးတယ္။ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ေမာင္းေတာ့ အျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို သြားေနတာမ်ားလားလို႕ေတာင္ စိတ္ကထင္မိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ထဲဝင္ေတာ့ တမာတန္းေတြ တစ္အုပ္တစ္မႀကီးေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အိုး.. လမ္းေဘးဝဲယာ ျမင္ျမင္ရာမွာ တမာေတြခ်ည္းပဲ။ တမာနံ႔သင္းတဲ႔ေလကိုရွဴရိႈက္ရင္း လမ္းေပၚမွာပူခဲ႔ရတဲ႔စိတ္ေတြ ေျပေပ်ာက္ခဲ႔ရတယ္။
တမာေတာမွာ ေပ်ာ္တယ္ဆို
တမာတန္းကို လြမ္းတယ္ဆို
တမာနံ႕က သင္းတယ္ဆို
ခုေတာ့
တမာပင္ေတြေအာက္ကသက္ေသ
ခါးသက္လို႔ေနၿပီလား…….
အေဝးကသူတစ္ေယာက္ေရ။
ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္အေဆာင္မွာေနရမွန္းမသိ လိုက္ရွာရတာကအေမာ။ အေဖကေတာ့ အားေပးပါတယ္။ မင္းတို႔ေနရမွာကမဆိုးဘူး၊ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ရိွတယ္တဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ဘီ-ေဆာင္ဆိုတာကိုရွာေတြ႕တယ္ (အခုေတာ့ မန္းသီရိေပါ့)။ အေဆာင္ပုပုေလးေတြ၊ ဟိုတစ္စုဒီတစ္စုနဲ႔ ပုေနလိုက္ပံုမ်ား ခ်ံဳေတြၾကားထဲမွာ ျမဳပ္ေနလားထင္ရတယ္။ တစ္ထပ္ေဆာင္ေလးေတြ။ ေအ၊ဘီ၊စီ၊ဒီ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေလးေတြေပးထားတာ။ ကြ်န္ေတာ္႔နာမည္ေတြလိုက္ရွာရင္း ေနာက္ဆံုး ဘီ-၅ ဆိုတာမွာ မ်က္လံုးကရပ္သြားၿပီ။ ဒါငါ႔ဗိမာန္ပဲဆိုၿပီး၊ အထဲကိုခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္လိုက္ေတာ့၊ အထဲမွာက ဗိမာန္ေစာင့္ နတ္သားတစ္ေကာင္က ႀကိဳေရာက္လို႔။ ဒင္းကမႏၱေလးသားဆိုေတာ့ အေစာႀကီးေရာက္ေနတာ။ အခန္းက ရွစ္ေယာက္ခန္း။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းစြာပဲ တစ္ေယာက္ကမလာေတာ့ ခုႏွစ္ေယာက္ပဲေနရတယ္။ ဒင္းက ဘီ-၅ကမဟုတ္ဘူး။ ဘီ-၇ က။ ဟိုဖက္မွာတစ္ေယာက္မွမရိွလို႔ ဒီဖက္ကိုလာေခြေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲေရာက္ေရာ၊ သူလဲဘံုေပ်ာက္၊ သူ႔ဗိမာန္ဆီသူယြန္းေပါ့။ (စိတ္ထဲကေတာ့ ဒီေကာင့္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ နာမည္ကလဲ မသိေတာ့ ဟယ္လို မစၥတာပိန္၊ ေနေကာင္းလားေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဒီေကာင္က ပိန္ပိန္ေလး၊ ခုေတာ့ မစၥတာပိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး)
ပထမဆံုးအခက္အခဲက ကုတင္ကိစၥ။ ကုတင္ကိစၥစဥ္းစားေနတုန္း၊ ေတာင္ငူက ေမာင္ရင္က၊ ဖခမည္းေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗိမာန္ဆီယြန္းလာျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ၊ ဟိုဖက္က ဆရာမေတြေနတဲ႔အေဆာင္ေရွ႕က အျပင္ထုတ္ထားတဲ႔ ကုတင္ကို ေတာင္ငူသားနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္သားသြားမၿပီး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗိမာန္ထဲသြင္းလိုက္တယ္။ ေျခာက္ေယာက္စာအတြက္ စာၾကည့္စားပြဲကေတာ့ တစ္လံုးပဲ။ ေျခတိုင္ေတြကယိုင္နဲ႔နဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွလဲ အဲဒီစာၾကည့္စားပြဲမွာ စာမၾကည့္ၾကပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ညဖက္ပ်င္းရင္ စာၾကည့္စားပြဲကို ဒရမ္လုပ္ၿပီးေခါက္၊ သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗိမာန္ရဲ႕ တတိယေျမာက္နတ္သားႀကီးကေတာ့ အသားညိဳညိဳ၊ ပုဆိုးတိုတိုနဲ႔၊ မင္းကင္းသား ေမာင္ဖိုးညိဳ။ သူ႕နာမည္က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္နဲ႔တစ္လံုးပဲကြဲလို႔ ခ်က္ခ်င္းခင္သြားၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေလာင္းလံုက ေလာရွည္။ ဒီေကာင္က လူရည္လယ္တယ္။ ေလာင္းလံုလို ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း တနသၤာရီတိုင္းကေန မႏၱေလးကို တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းလာတက္တာ။ လိုအပ္တဲ႔အသံုးအေဆာင္ေတြေတာင္၊ မႏၱေလးေရာက္မွဝယ္တယ္။ သူကေသတၱာကိုအခန္းထဲမွာထားၿပီး ေျခစႀကၤာဆန္႔ေနတာ။ နတၱလင္းသားေလးေတြကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ ဖိုးဝရုပ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္ညွက္ညွက္ ကိုပိစိ။ ကိုပိစိက ဂစ္တာတီးေတာ့ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ထပ္ပုဂၢိဳလ္က ကယားေလး။ ကယားလူမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကယားေလးပဲေခၚၾကတယ္။ သိုင္းပညာမွာေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္းခပ္တတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္ သူ႔ဆီက သိုင္းသင္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့၊ သူ႔ဆီက ဖဲသားနဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ေရႊေရာင္သိုင္းဝတ္စံုပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ ကိုကိုခ်စ္။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဇာတ္လမ္းကို သိတဲ႔သူေတြကေတာ့၊ ကိုကိုခ်စ္ဆိုရင္ တာဝန္ဝတၱရားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ခ်စ္သူကိုေတာင္ စြန္႔လႊန္႔ႏိုင္တဲ႔ ရဲအရာရိွကိုကိုခ်စ္ကို သတိရၾကလိမ္႔မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုကိုခ်စ္ကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ မျမဝင္းလဲမရိွရွာပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ”ခ်စ္”ဆိုတဲ႔ စကားလံုးက လူရႊင္ေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆီကေနယူထားတာ။ ဒါေတာင္သူကသိပ္လက္ခံခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ အင္တင္တင္လုပ္ေသးတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အတင္းထိုးေပးမွ မအီမလည္နဲ႔ လက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေတြထားေတာ႔၊ အေသးစိပ္ေတြေလွ်ာက္ေရးေနရင္၊ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုသတ္လိမ္႔မယ္။ သူကလူတာအဝွာျပဳတာ၊ စိတ္ကႀကီးတယ္။ သူကအစြန္ဆံုးကုတင္မွာေနရတာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးတာရယ္ေၾကာင့္၊ သူ႔ကိုအေဆာင္မွဴးက ”အင္ခ်ပ္”ခန္႔လိုက္တယ္။
ညေနဖက္ အေဆာင္မွာထမင္းသြားစားရမယ္ဆိုေတာ႔၊ အေဖက အေမလုပ္ေပးလိုက္တဲ႔၊ အေျခာက္အျခမ္းေတြယူသြားဖို႔ေျပာတာကို ကြ်န္ေတာ္ကမလိုပါဘူးဆိုၿပီးသြားစားလိုက္တာ၊ ပဲဟင္းတစ္ခြက္၊ ဝန္ထမ္းဆန္တစ္ပန္းကန္နဲ႔တိုးေတာ့တယ္။ မဆိုးပါဘူး၊ ပဲဟင္းက အရည္က်ဲေတာ့ ထမင္းနဲ႔ေရာၿပီးၿမိဳခ်ရင္၊ လည္ေခ်ာင္းမနင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ဘီ-၈ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ၾကရင္း ခ်က္ခ်င္းလိုရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူတို႔က ေကာင္မေလးေတြေနတဲ႔အေဆာင္ေရွ႕ ဂစ္တာတီးသြားၾကမယ္ဆိုတာနဲ႔၊ ေရာင္လည္လည္နဲ႔ပါသြားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပပါဘူး၊ ဂစ္တာတီးတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ကအစြမ္းျပလိုက္တာ၊ ဂစ္တာႀကိဳးျပတ္သြားလို႔ ေစာစီးစြာတပ္ေခါက္ခဲ႔ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ပထမေန႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ၿပီးဆံုးခဲ႔ေလသတည္းေပါ့။
ဟိုးေရွ႕ဖက္မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းရဲ႕အေျခ
ေတာင္တန္းရွည္ႀကီးေတြလဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္
ဘယ္ခ်ိန္တည္းကလဲေလ်ာင္းခဲ႔ၾကတယ္မသိ
ေညာင္းပါဘိသနဲ႔
ကိုယ္လံုးရွည္ႀကီးေတြရဲ႕အၾကား
ျဖဴတူတူအက္ေၾကာင္းေလး
ဟိုးေအာက္ေျခအထိ
ေျမြလိမ္ေကာက္စီးသြားေလရဲ႕။
ထံုးျဖဴျဖဴေစတီေလးေတြနဲ႔
ၿငိမ္းခ်မ္းပါ၏ သည္ဌာေန…..
ေကာင္းကင္ျပာႀကီးထက္မွာေပါ့
တိမ္ျဖဴေတြအဆုပ္လိုက္ပြင့္လို႔
ခဲသားေရာင္အနားသတ္မ်ဥ္းေတြနဲ႔
ဦးတည္ရာမဲ႔ လြင့္ေမ်ာေနလိုက္ၾကပံုမ်ား
ဂ်စ္ပစီခရီးသြားႀကီးေတြအလားပဲ…
အိပ္တန္းျပန္ငွက္ေတြ ေတာင္ပံခပ္ၾကရင္
ငါေလတကယ္လြမ္းမိပါရဲ႕
တစ္ခါတုန္းက အမိရင္ခြင္ႀကီးရယ္…..။

ေမာင္ျဖဴ (8:00pm 10th Dec, 2007)

Read more...

စကိတ္ပံုၿပင္

“စကိတ္အရင္ကစီးဖူးလား`ဟုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကေမးေတာ့ ဒီလိုေရခဲၿပင္ၾကီးကိုေတာင္ ခုမွၿမင္ဖူးေၾကာင္းေၿဖလိုက္ရ၏။ ကၽြန္မ၏ခပ္ဆတ္ဆတ္ႏိုင္ေသာအသံကိုသေဘာက်သည့္အလား ရယ္ၾကရင္း စကိတ္စီးဖို့တက္ၾကြေနၾကသည္။ ေကးကေတာ့ေအးစက္စက္ႏုိင္လွေသာကၽြန္မ၏ ဒဏ္ကိုခံေနၾကပီပီ သူ့အတြက္သူၿမန္ၿမန္ၿပင္ဆင္ေန၏။ ၿပီးလ်င္သူမ်ားေတြႏွင့္ကၽြန္မပါ ပါႏိုင္ေအာင္ သူကၽြန္မကိုကူညီရဦးမည္ေလ။
ကၽြန္မကေတာ့ ေရခဲၿပင္ေဖြးေဖြးၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ေရခဲၿပင္ၾကီးထက္ပိုၿပီးေအးခဲမာထန္ေနေနသည့္ ကၽြန္မႏွလံုးသားကို ဆန္းစစ္ေနမိသည္။ ေကးကသူ မကူညီႏိုင္သည့္ကိစၥကို ေခါင္းထဲမထားပဲ ကၽြန္မဖိနပ္ၾကိဳးမ်ာကို ေသခ်ာခ်ည္ေႏွာင္ေပးေနသည္။ သူမ်ားေတြကထြက္ဖို႔ အဆင္သင့္ၿဖစ္ၿပီ။ ေကးလက္ကိုလွမ္းဆြဲရင္းကၽြန္မက ``ေကးသြားေတာ့ ကၽြန္မကၿဖည္း ၿဖည္း ပဲေနာ္ လို ့ေၿပာေတာ ့မင္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ လို ့ကၽြန္မကိုအားေပးၿပီး ေကးကထြက္သြားတယ္ ေကးရဲ့ လွလွပပစကိတ္စီးပံုကို မ်က္ေစ့တဆံုးေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မကေရာ………..ကၽြန္မက ၿမန္ၿမန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္၊ မိုးရြာထဲလမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ေမွာက္လဲလို႔ ေၿခသည္းခြံေတြမွာေသြးေၿခဥမၿပတ္ရွိသူ။ ဒူးမ်ာဒဏ္ရာေဟာင္းေတြႏွင့္။ (ေဖေဖ မရွိေတာ့သည့္ေနာက္က်န္ခဲ့သည့္အမာရြတ္ေတြ၊ ေဖေဖကကၽြန္မလဲရင္ဒဏ္ရာေတြကိုပ်ား ရည္မၾကာခဏလူးေပးလို ့ကၽြန္မမွာအမာရြတ္မရွိခဲ့ဖူးဘူး) ဒဏ္ရာရမွာစိုးတာေရာ၊ ရွက္တာ ေရာေၾကာင့္ လဲမွာသိပ္ေၾကာက္သူပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန့ မွာကၽြန္မဟာေမွာက္လဲခ်င္ေနတယ္။ ဘယ္လိုပဲလဲလဲ…. ဘာဒဏ္ရာေတြပဲရရ ကၽြန္မခံယူေနခ်င္မိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ယိမ္းယိုင္မလဲ….. ဘယ္လိုၿပိဳလဲမလဲ…. ဘယ္အေၿခ အေနထိေရာက္မွ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္ဟာ တိမ္ေစာင္းယိုယြင္းေနတဲ့ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ ့ လိုက္ဖက္သြားမလဲ။ စကိတ္ခုံေလးသြားရာကိုကၽြန္မလိုက္ပါရသည္မွာ ခက္ခဲမည္မထင္ပါ။ ပ်ံလြင့္ေသာစိတ္အစဥ္ ေနာက္သို ့လိုက္ရသည္မွာပင္ပန္းလွသည္မဟုတ္လား။
ေရွ့မွကေလးတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မစထြက္လိုက္သည္။ သူ ့ေၿခေထာက္ေတြ ကိုလိုက္အတုခိုးရင္း ကၽြန္မ၏တာထြက္ခရီးကမဆိုးလွ။ ၿပီးရင္ သတ္မွတ္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းမဟုတ္ပဲ ကၽြန္မစီးခ်င္သလိုစီးမည္။ အတားအဆီးမရွိလြတ္လပ္ခ်င္သူအတြက္ သတ္မွတ္ လမ္းေၾကာင္းမရွိသင့္ပါ။ ဒါမွလဲလြတ္လပ္စြာလဲပိုင္ခြင့္ကိုရရွိမည္။
စထြက္လာကတည္းကေရွ့ကိုတည့္တည့္မသြား။ ဟိုဘက္ေရာက္လိုက္ ဒီဘက္ေရာက္ လိုက္။ သို ့ေပမဲ႔ မရပ္မနားပါ။ ကၽြန္မရပ္လဲမရပ္တတ္ပါ။ အရွိန္ရလာၿပီးစိုစြတ္ေအးစက္ေသာ ေလတို ့ကခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုးေ၀ွ ့လာၾကသည္။ကုန္းကေလးကိုအေကြ ့သစ္ပင္ၾကီးႏွစ္ပင္ကို ၿမင္ရေတာ့ ၾကည့္ခ်င္လာ၍ ကၽြန္မရုတ္တရက္ရပ္ရန္ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ေၿခေထာက္တစ္ ဖက္ကိုအေနအထားအေၿပာင္း ခႏၶာကိုယ္လဲက်ေတာ ့မည္ကိုစိတ္လွဳပ္ရွားစြာသိလိုက္ရသည္ တကယ္လဲေတာ့မည္..။ကၽြန္မေပ်ာ္သည္။ ဒီေန ့သည္ေမွာက္လဲဖို ့ေပ်ာ္ရႊင္စြာေတာင့္တေနသူ ကၽြန္မ၏ေန ့ၿဖစ္သည္။
ေၿခေထာက္ေတြကအရင္မက်ပဲ ေခါင္းကိုပြန္းတိုက္ခိုက္မိကာ ညာဘက္ပခံုးႏွင့္ပစ္ အက်တြင္။ ဘုရားဘုရား……….ကၽြန္မသည္ပခံုးကိုလက္ႏွင့္ဖိရင္းနာလြန္း၍မ်က္ေရမ်ားက် လာသည္။ အရိုးေတြမ်ားက်ိဳးကုန္ၿပီလား။ပခံုးေအာက္ေရာက္ခါစဆံပင္ရွည္အခ်ိဳ ့က်ိဳးၿပတ္ ထြက္ကုန္ကာဦးေရၿပားလည္းနာသည္။ ေခါင္းကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့နည္းနည္းအိသြားၿပီ။ ကၽြန္မ ပခံုးကိုပဲဖိထားရမလား ေခါင္းကိုပဲကိုင္ထားရမွာလား……။ လက္ေတြ ့ကေတာ့ ခနၶာကိုယ္ကိုပင္ၿပန္မထူႏုိင္ေသး။ ေမးရိုးနားလဲပြန္းသြားၿပီထင္သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရင္ ခ်က္ခ်င္းေရခဲကပ္ေပးရတယ္တဲ့..။ကၽြန္မေမးကိုေရခဲကသူ့႔အလိုလိုကပ္ေနၿပီဆိုေတာ့ မဆိုးလွဘူးထင္ပါရဲ ့။ ကၽြန္မပခံုးကေရာ ေရခဲကပ္ေပးလိုက္ရုံနဲ ့ေကာင္းသြားမလား…….။ ပခံုးတစ္ဖက္ေစာင္းေနတဲ ့ဒုကၡိတမေလးကၽြန္မပံုကို ေတြးရင္းကၽြန္မ၀မ္းနည္းလာသည္။
“ေဟးဗီးနပ္စ္လဲေနၿပီကြ ရထားစီးရတာပင္ပန္းလို ့အိပ္ေနသလားထင္ရတယ္ေစာင္း ေစာင္းေလး ထူေပးလိုက္ၾကဦး` အသံ၀ါၾကီးနဲ ့ဆစ္ခ္အသံၾကားရေတာ့ကၽြန္မအတိုင္းမသိ၀မ္း သာမိတယ္။``ေကးေရကၽြန္မကိုၿမန္ၿမန္ထူေပးပါ ေဆးခန္းပို ့ေပးပါ` လို ့ကၽြန္မေအာ္လိုက္ တယ္။ ေကးကသူ ့ရဲ ့တုတ္ခိုင္လွတဲ ့လက္ေတြနဲ ့ၾကင္ၾကင္နာနာကၽြန္မကိုေပြ ့ပိုက္ၿပီး``ရွင္ဟာ အင္မတန္ေခါင္းမာတယ္``လို ့အၿပစ္တင္ေၿပာလိုက္တယ္။``ေကးကၽြန္မအခုေခါင္းေပ်ာ့သြား ၿပီလို ့ေၿပာရင္းဒဏ္ရာရထားတဲ ့ေခါင္းေပၚကိုသူ ့လက္တင္ေပးလိုက္တယ္။``အိုးမိုင္ေဂါ ့`လို ့ ေကးကေရရြတ္ရင္း ဂ်ဴႏိုက္ဒါကားေပၚကိုေပြ ့တင္ၾကတယ္။
ေဆးခန္းေရာက္ေတာ ့ ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးၿပီးတာနဲ ့“ခ်က္ခ်င္းခြဲစိတ္ၿပီးလက္ကိုပခံုးနား အထိၿဖတ္ပစ္ရမယ္“လို႔ ကၽြန္မၾကားေအာင္ေအာ္ေၿပာလိုက္တယ္။ကၽြန္မဟာေၾကာက္လြန္း တာနဲ ့နာက်င္တာေရာၿပီးအသံေတြမထြက္ႏိုင္ေတာ႕့ဘူး။ကၽြန္မကိုလူနာေတြ၀တ္တဲ့ အက်ႌီ ရွည္ၾကီး၀တ္ေပးေနၾကတယ္ၿပီးေတာ ့ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကိုတစ္ခုခုနဲ ့ဖံုးအုပ္လိုက္တယ္။ သူတို ့ကၽြန္မလက္ကိုၿဖတ္ၾကေတာ ့မယ္။……..မၿဖတ္ဖူး မၿဖတ္ဖူး။မၿဖစ္ေတာ ့ဘူး ကၽြန္မ ဘုရားကိုဆုေတာင္းရမယ၊္လက္တစ္ဖက္မရိွပဲ……….။``အရွင္ဘုရား`` အရွင္ဘုရား ``ကၽြန္မအရမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ အသံေတြကထြက္မလာဘူး။ တစ္ခါ``ေမေမေရေမေမေရ``ကၽြန္မထပ္ၿပီးေအာ္လိုက္တယ္။ ``ဗီးနပ္စ္ ဗီးနပ္စ္ႏိုးေတာ့ေလ ``ကၽြန္မနဖူးကိုလက္နဲ႔စမ္းရင္းေကးကကၽြန္မကိုေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မထႏိုင္ပါ ့မလားေကးရယ္ လို ့ေၿပာလိုက္ေတာ ့ေကး ကဘာၿဖစ္လို ့လဲ လို ့ထပ္ေမးၿပန္တယ္။ ကၽြန္မဟာေဆးရံုေပၚမွာေလ….အ ိုဟုတ္ပါဘူးေကးရဲ့ အခန္းမွာပဲဟာ။``ယူ အိပ္မက္ဆိုးမက္သလား``လို ့ေကးေမးလိုက္မွ ေကးခုတင္ေပၚက အၿမန္ ခုန္ထလိုက္ၿပီး ကၽြန္မအိပ္မက္မက္ေနတာပါလားဆိုတာသိလိုက္ရတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုစိမ္း စိမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္မကိုယ္လက္အဂါစံုစံုလင္လင္ရွိတာကိ ုအရမ္းေက်နပ္မိသြားတယ္။ဒါ…တကယ္အိပ္မက္ပဲ။
“ယူၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို ့စကိတ္စီးတာေတြ အင္တာနက္ကစုထားတယ္။ယူအိပ္ေနတာ ႏွစ္နာရီေလာက္ရွိၿပီ။ေက်ာင္းကၿပန္ေရာက္ကတည္းက ခုအက်ိီေတြသြားလဲေတာ ့။ ကိုးနာရီမွ ၿပန္လာခဲ ့``ေကးကကၽြန္မေက်ာပိုးအိတ္ကိုပခံုးမွာခ်ိတ္ေပးရင္းၿပန္ဖို ့ေၿပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ ့လို႔
ေၿပာရင္း``ေကး စကိတ္စီးရင္ေမွာက္လဲတတ္သလား ဒဏ္ရာေတြေရာရတတ္သလားဟင္“ လို ့ေမးလိုက္ေတာ ့ေကးက ၿပႆနာမရွိပါဘူးအိုေကသြားမွာပါလို ့ လက္မေလးေထာင္ၿပီးေၿဖ လိုက္ေတာ့ မွကၽြန္မစိတ္နညး္နညး္ေအးသြားသည္။ အိပ္မက္ထဲကလိုမၿဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါ။ (ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာႏွင္းေလွ်ာသြားစီးဖို ့ ဒီေန ့ေက်ာင္းမွာသူငယ္ခ်င္းေတြ တိုင္ပင္ ၾကတယ္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ ့ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြ၊ပ်ံ ့လြင့္ေနတဲ ့စိတ္ေတြကိုေပါက္ကြဲ ခြင့္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။```အကယ္ ၍မ်ား ကိုနဲ ့ဗီးနပ္စ္ေရစက္ဆုံခြင့္ရခဲ ့ရင္``လို ့ေရးလိုက္တဲ့ ကိုရဲ ့စာဟာ ကိုနဲ ့ကၽြန္မေရစက္မဆံုႏုိင္ေတာ ့ေၾကာင္း ကိုရဲ ့ေၾကၿငာခ်က္တစ္ခုပဲဆိုတာ နား လည္လာကတည္းက ကၽြန္မဟာကိုနဲ ့ပတ္သက္ရင္ အၾကိမ္ၾကိမ္လဲက်ေနခဲ ့သူပဲဆိုတာသိ လိုက္ရတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတစ္ခါမွမစီးဖူးတဲ ့ႏွင္းေလွ်ာစီးဖို ့သေဘာတူလိုက္တယ္)

စာႀကြင္း။ ။ႏွင္းေလွ်ာစီးၿဖစ္တဲ ့ေန ့မွေတာ ့ကၽြန္မဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါဘာဒဏ္ရာမွရွိမ ေနခ်င္ပါဘူး။ေရခဲၿပင္ၾကီးေတာင္ သူ႔ကိုဘယ္သူကဘယ္လိုပဲ နင္းၿဖတ္လို႔သြား သြား ဘာမွေၿပာင္းလဲမသြားတာေနာ္။

ေမေအာင္

Read more...

မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းပံု

အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ပစၥည္းတစ္ခုခုကို အသံုးျပဳၿပီးလွ်င္ ဘယ္ေနရာကိုထားရွိမိမွန္းမသိသျဖင့္ မိမိ၏မွတ္ဥာဏ္ ျပႆနာႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ဆရာ၀န္ႏွင့္တုိင္ပင္ရန္ ေဆးခန္းသို႔သြားေလ၏။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ ေဒါက္တာ ကၽြန္မမွာ မွတ္ဥာဏ္ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ အခက္အခဲရွိေနပါတယ္။ ဥပမာ ေဒါက္တာရယ္… ကၽြန္မ ကားယူလာတဲ့အခါ ကားကိုတစ္ေနရာရာမွာရပ္ထားခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ကားကိုျပန္ရွာေတာ့ ဘယ္ကားဟာ ကၽြန္မရဲ႕ကားဆိုတာ မမွတ္မိဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မ မ်က္မွန္ကို တစ္ေနရာရာမွာထားၿပီးရင္ ဘယ္ေနရာမွာထားမိမွန္း မမွတ္မိလို႔ ရွာမေတြ႔ဘူး။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ကၽြန္မရဲ႕ကေလးကို တစ္ေနရာရာမွာ ထားခဲ့တယ္… ေနာက္မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ျပန္ရွာေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ထားခဲ့မိမွန္း မသိေတာ့ဘူး။

ေဒါက္တာ။ ။ အင္း… ရွင္ရဲ႕ေရာဂါက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီပဲ။ ဒီသံုးမ်ိဳးတည္းပဲလား… ေနာက္ထပ္ျပႆနာေတြရွိရင္ေျပာပအံုး… မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေပါ့။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းတာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ျပႆနာ… ဟုတ္လားေဒါက္တာ… ကၽြန္မ ေစာစာက ဘယ္လိုျပႆနာေတြကို ေျပာခဲ့မိလို႔လဲ ေဒါက္တာ။

Read more...

ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္

တစ္ေထာင္ႏွင့္ ရွစ္ဆယ္က်ပ္္။ သူမမွာရွိတဲ့ ေငြအသျပာက အဲဒါအကုန္ပဲ။ အဲဒီေငြထဲက ေျခာက္ဆယ္ က်ပ္မွာေတာ့ တစ္က်ပ္တန္အရြက္ေျခာက္ဆယ္။ ဒီက်ပ္တန္အရြက္ေလးေတြဟာ သူမ ေစ်း၀ယ္တဲ့အခါ ေစ်းသည္က အမ္းလိုက္တဲ့ ေငြစေလးေတြကို စုထားတာပါ။ ေမရီ သူ႔မွာရွိတဲ့ေငြကို သံုးႀကိမ္တိတိေရၾကည့္တယ္။ အားလံုးဟာ တစ္ေထာင္ႏွင့္ ရွစ္ဆယ္က်ပ္။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ခရစၥမတ္ေန႔။
စိတ္ညစ္တာေတြ တခဏေပ်ာက္ျပယ္သြားေအာင္ ခုတင္ေပၚကို ပစ္လဲျပီး က်ယ္ေလာင္စြာ
ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ သူမ အဲဒီအတိုင္းပဲ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ စိတ္ပညာ႐ႈေထာင့္ ကေနၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘ၀ဟာ ၀မ္းနည္းငိုေၾကြးမႈေတြ၊ အကဲ့ရဲ႕ခံရမႈေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အကဲ့ရဲ႕ခံရမႈက ရာခိုင္ႏႈန္းအမ်ားဆံုးေပါ့။
သူမခင္ပြန္းးနာမည္က ကိုငွက္ၾကီး။ ကိုငွက္ၾကီးက ကြန္ျပဴတာအေရာင္းဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕တစ္ပတ္၀င္ေငြက သံုးေသာင္းက်ပ္ရွိတယ္။ ၀င္ေငြေလးကေေကာင္းေတာ့ သံုးႏိုင္ျဖဳန္းႏုိင္ဆိုပါေတာ့။ အေပါင္းအသင္းေတြကလဲ ခင္မင္ၾကသေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပျဖစ္လာၿပီး ေငြေၾကးအဆင္မေျပျဖစ္တဲ့အခါ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ မိန္းမျဖစ္သူကေတာ့ ၀င္ေငြနည္းသြားေပမယ့္ သူ႔ခင္ပြန္းအေပၚမွာ ေမတၱာမပ်က္ပါပဲ။ ေယာက္က်ားျဖစ္သူကမိန္းမကို အရီ လုိ႔ပဲေခၚတယ္။ သူမကေတာ့ ကိုငွက္ လို႔ပဲေခၚတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အခုလိုၾကင္ၾကင္နာနာ အေခၚအေ၀ၚေလးေတြကိုက ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါပဲ။
သူမငိုေနတာကိုရပ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကိုသုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္မွာရပ္ေနၿပီး ၿခံစည္းရိုးေပၚမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ေၾကာင္ကေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ခရစၥမတ္ေန႔၊ ခင္ပြန္းအတြက္ လက္ေဆာင္၀ယ္ပို႔က တစ္ေထာင္ႏွင့္ ရွစ္ဆယ္က်ပ္တိတိပဲ ရွိတယ္။ ဒီအသျပာေလးရပို႔ကိုသူမ လေပါင္းမ်ားစြာ စုခဲ့ရတယ္။ တစ္ပတ္ကို ေငြႏွစ္ေသာင္းႏွွင့္ ေလာက္ငွေအာင္သံုးပို႔ဆိုတာကလဲ မလြယ္ဘူး။ တုိလီမိုလီအသံုးစရိတ္က သူမတြက္ထားတာထက္ အၿမဲပိုမ်ားေနတယ္။ အခုလက္ရွိေငြနဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဘယ္လုိလုပ္၀ယ္ရမလဲ။ ၀ယ္လိုက္တဲ့လက္ေဆာင္ပစၥည္းကလဲ ကိုငွက္နဲ႔ လိုက္ဖက္ရမယ္၊ သင့္ေတာ္ရမယ္၊ အမွတ္တရလဲျဖစ္ရမယ္။ ခင္ပြန္းကို လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးပို႔စဥ္းစားရင္း ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေတြကို သူမျဖဳန္းတီးေနမိတယ္။
သူမ ျပတင္းေပါက္နားရပ္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ မွန္ရွိတဲ့ေနရာကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ မွန္ေရွ႕မွာရပ္ေနရင္း သူမရဲ႕မ်က္လံုးေတြ ေတာက္ပလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေတာက္ပမႈေတြက မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ေပ်ာက္ျပယ္သြားခဲ့တယ္။ သူမ ဆံတံုးကုိ ျဖည္ၿပီး ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဆန္႔လုိက္တယ္။
သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ တန္ဖိုးႀကီးပစၥည္းဆိုလို႔ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။ တစ္ခုက ကိုငွက္ႀကီးရဲ႕ အိတ္ေဆာင္ေရႊနာရီေလးပါ။ အဲဒီနာရီေလးက အဖိုး၊ အေဖ တို႔ကေပးခဲ့တဲ့ အေမြပစၥည္းေလးပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ေမရီရဲ႕ ဆံပင္ပါ။ သူမရဲ႕ဆံပင္ေတြက မည္းေမွာင္လို႔ အေရာင္ေတြေတာက္ပလို႔ေနတယ္။ မိန္းမတို႔ဘုန္း ဆံတုံးဆိုသလို သူမရဲ႕ဆံပင္က ဒူးဆစ္ေအာက္ဘက္ထိေရာက္ေအာင္ရွည္လ်ားလွတယ္။ သူမ စိတ္လႈပ္ရွားစြား ဆံပင္ေတြကို ထံုးလိုက္ ျဖည္ခ်လိုက္ လုပ္ေနမိတယ္။ မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနမိၿပီး မ်က္ရည္မ်ားပင္က်လို႔ေနတယ္။
သူမ အ၀တ္အစားလဲ၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကိုထြက္သြားတယ္။ တစ္ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ သူမျမင္လိုက္မိတာက ‘ဆံပင္တုအမ်ိဳးမ်ိဳးရႏိုင္သည္’ ဆိုတဲ့စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုပါ။ သူမဆိုင္ထဲကို၀င္သြားလိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲက အလုပ္သမတစ္ေယာက္ကို
“ကၽြန္မဆံပင္ေရာင္းခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္မဆံပင္ကို၀ယ္မယ္မဟုတ္လား…” လို႔ေမးလိုက္တယ္။
အလုပ္သမက
”ကၽြန္မတို႔ ၀ယ္ပါ့မယ္။ ရွင့္ရဲ႕ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္လိုက္ပါ။ ကၽြန္မဆံပင္ကိုၾကည့္ခ်င္လို႔..”
ဆံပင္ကိုကိုင္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အလုပ္သမက
”ကၽြန္မ တစ္သိန္းေပးပါ့မယ္”
ေမရီ ခ်က္ခ်င္းသေဘာတူလိုက္တယ္။ ကၽြန္မကို ေငြတစ္သိန္္းျမန္ျမန္ေပးပါ။ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္ သူမ ကုန္တိုက္ေတြ တစ္တိုက္ၿပီးတစ္တိုက္ လွည့္လည္ကာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းကုိ လုိက္ရွာေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူမလိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းကို စူပါ၀မ္းကုန္တိုက္မွာရွာေတြ႔တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိပ္ေဆာင္နာရီေတြအတြက္ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ပလက္တီနံ ခ်ိမ္္းႀကိုးေလးေပါ့။ ဒီပစၥည္းကသာ သူမခင္ပြန္းအတြက္အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီပလက္တီနံခ်ိမ္းႀကိုးေလးနဲ႔ဆိုရင္ ကိုငွက္တစ္ေယာက္ လူေတြအလည္မွာ မရွက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုငွက္ခမ်ာ နာရီကိုထုပ္ရံဖန္ရံခါပဲ ထုတ္ၾကည့္ရဲတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ နာရီမွာ တပ္ထားတဲ့ သားေရႀကိုးက စုတ္ၿပဲေနၿပီ။ ခ်ိမ္းႀကိုးေလးအတြက္ ကုန္က်ေငြတစ္သိန္းကို ေကာင္တာမွာေပးေခ်ၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာတယ္။
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဆံပင္ျဖတ္ေရာင္းလိုက္ရတဲ့အတြက္ တစ္ခုခုအေၾကာင္းျပခ်က္ေပးပို႔ အလွ်င္အျမန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ အ၀တ္အစားေတြ မီးပူတိုက္၊ တစ္အိမ္လံုးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ရတာဆိုေတာ့ သူမေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားတာေပါ့။ ခင္ပြန္းျပန္လာတဲ့အခါ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနတာကိုျမင္ရေတာ့ စိတ္ၾကည္လင္မႈရွိသြားတာကိုက သူမအတြက္ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါပဲ။
သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္တာ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ သူမရဲ႕ ဦးေခါင္းကိုလည္း ဆံပင္ျဖတ္ထားတာမသိေအာင္၊ လွလွပပလဲ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မွန္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး သူမကိုယ္သူမ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူမတစ္ေယာက္တည္း ေျပာမိေနတာက…
”ကိုငွက္ ငါ့ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း မသတ္ေလာက္ပါဘူးေလ။ ငါ့မွာလဲ လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးပို႔ေငြမွမရွိတာ။ သူ ငါ့ကို နားလည္ေပးႏိုင္မွာပါေလ…”
ညေန ခုႏွစ္နာရီထိုးေတာ့ ညေနစာအတြက္အားလံုးျပင္ဆင္လို႔ ၿပီးသြားတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ညေနခုႏွစ္နာရီဆိုရင္ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူက ဘယ္ေတာ့မွေနာက္က်ေလ့မရွိဘူး။ ေမရီ ပလက္တီနံခ်ိမ္းႀကိဳးေလးကို လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါဆုပ္ကိုင္ရင္း တံခါးနားမွာရပ္ကာ ေနမိတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေလွကာအတိုင္းတက္လာတဲ့ ေျခသံကုိၾကားေနရေတာ့ သူမတစ္ကုိယ္လံုး ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္နဲ႔ ရြတ္ေနမိတာက…
”အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ကို ကယ္ေတာ္မူပါ… ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္းကို ကၽြန္မမွာ ဆံပင္မရွိေသာ္လည္း အရင္အတိုင္းလိုပဲ လွပေနတယ္လို႔ထင္ေအာင္ လုပ္ေပးေတာ္မူပါ”
မၾကာခင္ပဲ တံခါးပြင့္လားၿပီး ကိုငွက္ႀကီးအိမ္ခန္းထဲကို၀င္လာတယ္။ တံခါးကိုပိတ္လိုက္တယ္။ ကိုငွက္ႀကီး ယခင္ကထက္စာရင္ ပိန္သြားတယ္။ သူကတည္ၾကည္ေလးနက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္။ အသက္က ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္မႈအတြက္ရုန္းကန္ေနရေတာ့ သူမ်က္ႏွာက လူငယ္တစ္ေယာက္လိုမႏုပ်ိဳေတာ့ဘူး။ သူ႔မွာ အခုလက္ရွိအ၀တ္အစားကလဲ ေဟာင္းႏြမ္းေနတာ့ အသစ္တစ္စံု၀ယ္ပို႔လဲလိုတယ္။
တစ္ခါးပိတ္ၿပီး မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနရင္း ဇနီးျဖစ္သူကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူမအဲဒီအၾကည့္ေတြကို နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သူမတစ္ကုိယ္လံုးလည္း ပူထူေနတယ္။ ရုတ္တရက္သူမ သတိျပန္၀င္လာၿပီး ခင္ပြန္းလက္ကိုဆြဲလ်က္ အစားအေသာက္ေတြျပင္ထားတဲ့ စားပြဲရွိရာကိုေခၚသြားတယ္။ သူမ စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ ငိုလ်က္…
”ကိုငွက္ ကၽြန္မကို အဲဒီလုိအၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔မၾကည့္ပါနဲ႔။ ကၽြန္မ ဆံပင္ေတြကိုျဖတ္္ၿပီး ေရာင္းလိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီႏွစ္ ခရစၥမတ္မွာ ကိုငွက္ကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္မကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဆံပင္ေတြက ျပန္ရွည္လာအံုးမွာပါ။ ကၽြန္မမွာ တျခားေရြးစရာနည္းလမ္းလဲ မရွိဘူးေလ။ ကၽြန္မကို နားလည္ေပးေနာ္။ ဆံပင္ကသန္ေတာ့ မၾကာခင္ အရင္ကလိုပဲ ျပန္ရွည္လာမွာပါ။ ကၽြန္မကို ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ၊ Merry Christmas! လို႔ ေျပာအံုးေလ။ ကၽြန္မ ကိုငွက္အတြက္ ဘယ္လိုလက္ေဆာင္ပစၥည္း၀ယ္လာတယ္ဆိုတာ ကိုငွက္သိမွာမဟုတ္ေသးဘူး…”
အဲဒီအခါ ကိုငွက္ႀကီးမွာ အသံေတြတုန္လို႔ ေမးလိုက္တာက…
”ဆံပင္ေတြကို ျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္… ဟုတ္လား ေမရီ…”
”ဟုတ္တယ္… ကၽြန္မ ဆံပင္ကို ျဖတ္ေရာင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္မိတဲ့အတြက္ ကိုငွက္ ကၽြန္မအေပၚမွာ အခ်စ္ေတြ ေလွ်ာ့မသြားပါဘူးေနာ္။ ဆံပင္တိုေနတာကလြဲလို႔ ကၽြန္မက အရင္ကလုိပဲ လွပေနပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ကိုငွက္…”
ကိုငွက္ႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အိမ္နံရံေတြဆီကို ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ သူ႔နားေတြကို မယံုႏုိင္လို႔…
”ေမရီ… ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာလား…”လို႔ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
”ဆံပင္ေတြကိုမရွာနဲ႔ေတာ့။ ကိုငွက္ ေတြ႔မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မေျပာၿပီးၿပီပဲ… ျဖတ္ေရာင္းလိုက္ၿပီးလို႔။ ကိုငွက္ ဒီေန႔ ခရစၥမတ္ အႀကိဳေန႔… ကိုငွက္ကို လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးခ်င္လို႔ ပါ။ ကၽြန္မကိုနားလည္ေပးေနာ္… ” ၿပီးေတာ့ ပ်ားသကာလိုခ်ိဳသာေသာအသံနဲ႔ …
”ကိုငွက္အေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ကၽြန္မအခ်စ္ေမတၱာကို ဘယ္သူကမွမတိုင္းတာႏိုင္ပါဘူး… ကၽြန္မ ဟင္းေႏြးလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္…”
ကိုငွက္ႀကီး ေမရီစကားေတြကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ေတြေ၀လို႔ေနတယ္။ ရုတ္တရက္သတိျပန္၀င္လာၿပီး အက်ၤီအိပ္ထဲက အထုပ္ေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေမရီကို ဖက္ထားလ်က္…
”ေမရီ.. ကို႔အတြက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္အမွားေတြမလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ကြာ။ ေမရီ ဆံပင္ေတြကို ျဖတ္ေရာင္းၿပီး လက္ေဆာင္ေပးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး။ ဘယ္လိုဆံပင္ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမရီအေပၚထားတဲ့ ကို႔ရဲ႕ခ်စ္ေမတၱာေတြက ထာ၀ရ ခိုင္ၿမဲေနမွာပါ။ အဲဒီအထုပ္ေလးကို ျဖည္ၾကည့္လိုက္ေလ။ ဆံပင္ေတြမရွိေတာ့ဘူးလို႔ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ ေမရီသေဘာေပါက္သြားမွာပါ…”
အထုပ္ကို ျဖည္ေနတဲ့ ေမရီရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ တုန္လို႔ေနတယ္။ သူမ အရမ္းကိုေပ်ာ္သြားတယ္။ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေပၚလြင္ေနတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက ဘယ္လိုမွကို ဖုန္းကြယ္လို႔မရႏုိင္ဘူး။ သူမအရမ္းကုိလိုခ်င္ေနတဲ့ ပစၥည္းေလးေပါ့။ အဲဒီပစၥည္းေလးကို သူမအခုရလိုက္ၿပီေလ။ အဲဒါကေတာ့ လိပ္ခံုးဘီး ေလးပါ။ ဘီးအနားသပ္မွာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြနဲ႔ကြပ္ထားတယ္။ သူမရဲ႕ဆံပင္နဲ႔ဆိုရင္ အရမ္းလိုက္ဖက္မွာပါ။ လိပ္ခံုးဘီးေလးရဲ႕ တန္ဘုိးႀကီးမားတာ သူမသိပါတယ္။ သူမလိုခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတာလဲ ၾကာခဲ့ၿပီးေပါ့။ အခုေတာ့ သူမ အဲဒီဘီးေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ ဘီးေလးကို ရင္ခြင္မွာပိုက္ကာ မ်က္ရည္မ်ား၀ဲလ်က္…
”ကိုငွက္ ကၽြန္မဆံပင္ေတြက အရမ္းသန္ပါတယ္… မၾကာခင္ ျပန္ရွည္လာမွာပါ…”
ၿပီးေတာ့ ေမရီ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လို ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာခုန္လ်က္…
”အိုး… ကိုငွက္ ကၽြန္မေပးမယ့္ လက္ေဆာင္ကို မျမင္ရေသူးဘူးေနာ္… ေဟာဒီမွာဆိုၿပီး သူမလက္ကို ျဖန္႔ျပလိုက္တယ္…”
သူမလက္ထဲက ပလက္တီနံခ်ိမ္းႀကိဳးေလးဟာ သူမရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြေၾကာင့္ အရင္ကထက္ပိုမိုေတာက္ပေနသလုိပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူမက…
”ခ်ိမ္းႀကိဳးေလးက ဘယ္ေလာက္ခန္႔ညားလိုက္လဲ။ ကၽြန္မ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာရွိတဲ့ ကုန္တိုက္ေတြကို လိုက္ရွာၿပီး ၀ယ္ခဲ့ရတာ။ ဒီခ်ိမ္းႀကိဳးေလးကိုသာတပ္လိုက္ရင္ ကိုငွက္တစ္ေန႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေလာက္နာရီကို ထုတ္ၾကည့္လို႔ရၿပီ။ ကၽြန္မကို နာရီေလးေပးစမ္းပါ။ ခ်ိမ္းႀကိဳးေလးနဲ႔နာရီ ဘယ္ေလာက္လိုက္ဖက္လဲဆိုတာ ကၽြန္မၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ…”
ေမရီေျပာတာကို မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဆိုဖာေပၚကို ထုိင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပံဳးရီ္လ်က္ လက္ေတြကို ေခါင္းေပၚတင္ထားလိုက္တယ္။
”ေမရီ… အဲဒီပစၥည္းေလးေတြကို ငါတို႔နဲ႔အေ၀းမွာထားလိုက္ပါကြာ… ခဏသိမ္းထားလိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္ကြာ။ ဒီလက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြက တို႔အတြက္တန္ဘိုးႀကီးမားလြန္းလွတယ္။ ကို… ေမရီအတြက္ လိပ္ခံုးဘီးေဘး၀ယ္ပို႔ဆိုၿပီး နာရီကိုေရာင္းလိုက္တယ္ကြာ။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြခူးခပ္ေတာ့ကြာ။ ေမရီလည္းဗိုက္ဆာေရာ့ေပါ့။ ထမင္းစားၾကရေအာင္…”
ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ထမင္းလက္ဆံုစားရင္း လက္ေဆာင္အေၾကာင္းကို မေျပာျဖစ္ေတာ့ပဲ တျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ ေျပာဆိုေနရင္း ခရစၥမတ္ကို ႀကိုဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။
O. Henry ရဲ႕ “The Gift of the Magi” ၀တၳဳတိုကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ဇာေကာင္နာမည္ေတြကိုေတာ့ ေျပာင္းထားပါတယ္။ စာဖတ္သူအေပါင္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေမာင္လံုး

Read more...

ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ

အိုင္တီေခတ္ႀကီးမွာ အရိွန္အဟုန္ႏွင့္ တိုးၿပီးရင္းတိုးတက္လို႔သာ လာေနေခ်ၿပီ။ (ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္အတူ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ေနျခင္းမွာေတာ့ ဖန္ဆင္းရွင္၏ က်ီစယ္မႈေလလားမေျပာတတ္) အိုင္တီနည္းပညာတိုးတက္မႈ၏ အဓိကအခန္းတြင္ မျဖစ္မေနပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ေနသူတစ္ေယာက္မွာ အင္တာနက္ျဖစ္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏အစြမ္းပကားျဖင့္ ကမၻာတစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ေျခစႀကၤာဆန္႔လို႔ရၿပီ။ GoogleEarth လိုအရာမ်ိဳးျဖင့္ ရြာမွာေနေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြ၏ ႏြားတင္းကုတ္ကိုပင္ အလြမ္းေျပၾကည့္လို႔ရေနၿပီ္။ အေမရိကားလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးကိုေတာ့ maps.google.com မွ အျပင္မွာျမင္ေနရသည့္အတိုင္း ၾကည့္လို႔ရေနေခ်ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာလည္း ထိုထိုေသာ ထူးဆန္းေထြလာ နည္းပညာေခတ္ႀကီးတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားနည္းတူ၊ ငါတို႔လဲ တစ္ခန္းတစ္ေနရာကေတာ့ ပါဝင္ၾကမယ္ဟဲ႔လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ကာ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးကို လွန္လိုကလွန္၊ ေမွာက္လိုကေမွာက္ျဖင့္ သံုးစြဲႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳမူေနၾကသည္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာပင္ ခရီးေပါက္ခဲ႔ေလၿပီ။ မၾကာေသးမီေခတ္မ်ားကေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးသို႔ အလုပ္အကိုင္ကိစၥျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ပညာရွာမွီးရန္အတြက္လည္းေကာင္း ထြက္ခြာလာရသူမ်ားမွာ၊ အဆိုေတာ္ ေဒၚႏြဲ႔ယဥ္ဝင္း၏ “ေရႊပင္လယ္ႀကီး ကာဆီးထားလို႔ ဆံုဆည္းရဖို႔ ဘယ္ေလာက္ထိေစာင့္ရမယ္မသိဘူး” ဆိုေသာ သီခ်င္းစာသားေလးအတိုင္း ျပန္မလာခင္အခ်ိန္အထိ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာေတြ႔ဖို႔မလြယ္ေတာ့။ အသံေလးကိုပင္ တစ္လမွ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကားခြင့္ရႏိုင္မည္။ (ဒါေတာင္ ထိုေခတ္ထိုအခါက ဖုန္းဘိုးမွာ နည္းမည္မဟုတ္) ရုပ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဝလာေဝး။ တခ်ိဳ႕ခ်စ္သူရည္းစားေတြကေတာ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြရိုက္ပို႔ရသည္။ စာပို႔ရတာလည္း သိပ္ေတာ့မလြယ္လွ။ ဆယ္ေစာင္ပို႔လ်င္ ငါးေစာင္ေျခာက္ေစာင္ေရာက္ဖို႔ပင္ သိပ္မေသခ်ာလွေပ။
ယခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့။ ပင္လယ္ႀကီးကာဆီးထားလဲ ဂရုမစိုက္၊ သမုဒၵရာႀကီးဆီးတားထားလဲ စိတ္ပူစရာမလိုေတာ့။ ကမၻာဆိုတာ ရြာႀကီးတစ္ရြာလိုပင္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီဟု၊ ပညာရွင္တို႔ ေခၚေဝၚသမုတ္ေနၾကေလၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွ စကၤာပူသို႔ ေက်ာင္းသြားတက္သည္ဆိုလ်င္ပင္၊ ရြာေတာင္ပိုင္းမွ ရြာေျမာက္ပိုင္းသို႔ မန္က်ည္းရြက္သြားခူးသလို ျဖစ္ေနသည္။ ခ်စ္သူရည္းစားဆိုလ်င္လည္း၊ online မွာ အခ်ိန္ျပည့္ေတြ႔လို႔ရသည္။ ရြာမွာေကာက္စိုက္သည့္လက္မ်ားသည္၊ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တေျဖာင္းေျဖာင္း။ ရြာထိပ္က မန္က်ည္းပင္ရိပ္ေအာက္မွ အတင္းေျပာသံမ်ားသည္၊ အြန္လိုင္းေပၚမွာတညံညံ။ စာပို႔လ်င္လည္း ယခင့္ယခင္ေခတ္မ်ားကလို တစ္လကိုးသီတင္းေစာင့္ဖို႔မလို။ ကလစ္ဆိုတာႏွင့္ ေရာက္သြားေခ်ၿပီ။ (တစ္ခါတေလ ကလစ္တာမွားၿပီးပင္ ေရာက္တတ္ေသးသည္)။ အသံေလးၾကားဖို႔ဆိုတာလဲ မခဲယဥ္းေတာ့။ (ခဲယဥ္းေအာင္လုပ္ထားေသာ အခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္မ်ားကိုေတာ့ သည္းခံစိတ္ျဖင့္သာ မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳၾကကုန္ေလာ့) ဂ်ီေတာ့၊ ဒီေတာ့စသည္ျဖင့္ ေတာ့ေတြက စံုလင္လွသည္။ ဒီေတာ့ျဖင့္အဆင္မေျပလ်င္ ဟိုေတာ့ကို ေျပာင္းလို႔ရသည္။ ဟိုေတာ့ကို ဟိုလိုလုပ္ထား၍ ေတာ့မရလ်င္၊ ဟိုလိုေက်ာ္၍ေတာ့ရျပန္သည္။ ဘယ္လိုပင္ဆိုေစကာမူ၊ ေတာ့လို႔ရေနတာေတာ့အမွန္ပင္။ တခ်ိဳ႕က တစ္ေနကုန္ေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕က အခန္းေဖာ္ေက်ာင္းသြားတုန္းေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕က အလုပ္အားခ်ိန္၊ ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာေတာ့သည္။ ေတာ့ရတာအားမရသူမ်ားကေတာ့ အလုပ္ဖ်က္၊ ေက်ာင္းလစ္၍ပင္ ေတာ့ေနၾကေလၿပီ။ ေတာ့ကမၻာႀကီးသည္လဲ ေတာ့သံမ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္း၍ေနေလၿပီ။
လူ႔ေလာဘဆိုတာလဲ အခက္သား၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္မႈမရိွၾက။ အသံေလးၾကားရယံုႏွင့္ မေက်နပ္ႏိုင္။ ေသာတအာရံုခံစားမႈျဖင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကေတာ့။ စကၡဳအာရံုေလးလဲ ခံစားခ်င္လာၾကသည္။ လူသားတို႔၏လိုအပ္ခ်က္ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ျဖည့္စြမ္းေပးရင္ သတၱေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳေနၾကေသာ ပညာရွင္မ်ားမွာ ဒီတိုင္းထိုင္ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့။ ရုပ္ပါျမင္ရေသာ “ဝက္ကန္” ဆိုတာေလးေတြတီထြင္လာၾကသည္။ အသံုးျပဳသူေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးသားတို႔မွာလည္း၊ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲျပဳတ္က် ဆိုသည့္နည္းတူ၊ အလုအယက္ဝယ္ယူသံုးစြဲၾကေလၿပီ။ ဗြီဇက္အို၊ ဒီဇက္အိုစသည္ျဖင့္ အိုေပါင္းမ်ားစြာကလည္း၊ လူသားတို႔၏လိုအပ္ခ်က္အေလ်ာက္ ေပၚေပါက္လာၾကျပန္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အိုင္တီေခတ္ႀကီးတြင္ အိုင္တီလူသားတို႔မွာ ေတာ့လိုက္၊ ကန္လိုက္ျဖင့္၊ ေတာ့ကန္သေဘာတရားထဲတြင္ စီးေမ်ာရင္း နည္းပညာ၏အသီးအပြင့္မ်ားကို ၿမိန္ယွက္စြာ ဆြတ္ယူစားသံုးလ်က္ ေနၾကေလၿပီ။
သို႔ေသာ္ ေတာ့လိုက္၊ ကန္လိုက္ဘဝကို ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ေနၾကေလၿပီေလာဆိုေသာ္၊ ထိုသို႔မဟုတ္။ ပညာရွင္မ်ားကလဲ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လိုအပ္လာမည့္ အိုင္တီလူသားတို႔၏ ေတာင့္တမႈမ်ားကို ႀကိဳတင္ေတြးေခၚႀကံစလာၾကေလေခ်ၿပီ။ ယခုလည္း ေတာ့ကန္ျဖင့္သာ မေရာင့္ရဲႏိုင္သူတို႔အဖို႔ ပညာရွင္တို႔ တီထြင္လိုက္သည္မွာ ဂႏၶာရံုကိုေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ကိရိယာေလးပင္။ ထိုကိရိယာေလးကို ကြန္ျပဴတာေနာက္ဖက္ေပါက္မွတပ္ဆင္လိုက္လ်င္ ႀကိဳးေလးတန္းလန္းႏွင့္ ႀကိဳးအဆံုးတြင္ သံဇကာကြက္ေလးေတြႏွင့္ယက္ထားေသာ အဝအနည္းငယ္က်ယ္သည့္ smelling sensor ေလးကိုေတြ႔ရမည္။ ထို sensor ေလးနားတြင္ အသံုးျပဳသူ၏ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုကို ကပ္လိုက္လ်င္၊ ထိုခႏၶာကိုယ္မွ အနံ႔အသက္ေလးမွာ sensor မွတစ္ဆင့္ အသံုးျပဳသူ၏ကြန္ျပဴတာ၊ ထုိမွတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္လူ၏ receiver ထဲသို႔တိုက္ရိုက္ေရာက္သြားသည္။ receiver ၏ ႀကိဳးအဆံုးတြင္ ႏွာေခါင္းႏွင့္ဆင္တူေသာ အေပါက္ႏွစ္ေပါက္ပါသည့္ကိရိယာေလးရိွသည္။ အသံုးျပဳသူက ထိုအရာေလးကို မိမိႏွာေခါင္းတြင္ တပ္ဆင္လိုက္လ်င္၊ တစ္ဖက္လူ၏အနံ႔ကို တိုက္ရိုက္ခံစားရေပလိမ္႔မည္။ အသံုးျပဳေနခ်ိန္အတြင္းတြင္၊ ႏွာရွဴေဆးဗူးမရွဴရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ငပိေတြဘာေတြလဲမေၾကာ္ရ။ ငပိခ်က္လိုမ်ိဳးႏွင့္ထမင္းစားထားလ်င္လဲ၊ လက္တို႔၊ ပါးစပ္တို႔ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးၿပီးမွ အသံုးျပဳသင့္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက၊ အနံ႔ခံအာရံုမွားယြင္းမႈမ်ားႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ကာ တစ္ဖက္လူ၏ႏွာေခါင္းကို ဒုကၡေပးတတ္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ အသံုးျပဳသူ ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးသားတို႔မွာ၊ အသံေလးၾကားရဖို႔ႏွင့္ ကိုယ္ကျပန္ေျပာဖို႔ headset ေလးကို ေခါင္းမွာတပ္ထားရမည္။ screen ေပၚမွာက “ဝက္ကန္” ေလး ကန္ထားမည္။ smelling sensor ကို ခႏၶာကိုယ္၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုတြင္ ကပ္ထားမည္၊ receiver ကို ႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္တြင္ တပ္ဆင္ထားမည္ဆုိပါက၊ ေတာ့ကန္နမ္းေလးလုပ္လို႔ရေပၿပီ။
တီထြင္သူရိွေတာ့လဲ အသံုးျပဳသူရိွေပမေပါ့။ မၾကာေသးမီရက္တစ္ရက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ေမြးေန႔။ ေမြးေန႔ဆိုေတာ့လည္း ခ်စ္သူရည္းစားကို ေတာ့ကန္ေလးလုပ္ခ်င္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့ကန္ေလာက္ေတာ့လုပ္မေနနဲ႔၊ ဟိုကိရိယာေလးပါထည့္လိုက္ေပါ့ကြာ၊ ေတာ့ကန္နမ္းေလးလုပ္လို႔ရတာေပါ့ ဆိုေတာ့၊ သူသေဘာေခြ႔ကာ နမ္းကိရိယာေလးကိုပါ တပ္ဆင္လိုက္သည္။ “ဝက္ကန္“မွာ ေကာင္းေကာင္း ကန္ႏိုင္ေအာင္ အျပတ္ဖီးလိမ္းသည္။ အဆင္ေျပမေျပ “ဝက္ကန္”မွာ ကိုယ့္ရုပ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ေသခ်ာၿပီဆိုေတာ့မွ အသံစမ္းသည္။ ေခ်ာင္းေလးတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ေတာ့ အသံက ေဘာက္ကထြက္လာသည္။ ထိုအခါက်မွ ေဘာက္ကိုျဖဳတ္ၿပီး headset တပ္ဖို႔သတိရသည္။ အားလံုးအိုေကၿပီလား၊ မဟုတ္ေသး။ ဒီေန႔ကထူးျခားသည္။ smelling sensor ေလးပါတပ္ထားတာဆိုေတာ့၊ အေမႊးအႀကိဳင္ေလးကလဲ လိုေသးသည္။ ရိွသမွ်ေရေမႊးေတြအကုန္ဆြတ္သည္။ ေအာ္ဒီကလံုး၊ ေဒၚၾကည္ကလံုးစသည္ျဖင့္ ကလံုးေတြစံုလင္လွသည္။ ေနာက္ဆံုးအားမရသျဖင့္၊ air fresher ဗူးေလးႏွင့္ပင္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး တရွဴးရွဴးျဖန္းလိုက္ေသးသည္။ အဆင္ေျပၿပီဆိုမွ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတာ့ကန္နမ္း ဇာတ္လမ္းစေတာ့သည္။ အစကေတာ့ အဆင္ေျပလို႔။ ဒီဖက္ကလည္း တရွဴးရွဴး၊ ဟိုဖက္ကလည္း တရွဴးရွဴးႏွင့္ ခ်စ္လိုက္ၾကတာ၊ ပညာရွင္မ်ားကိုေက်းဇူးတင္ဖို႔ပင္ေမ႔ေနမိသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ၊ ဟိုဖက္ကရည္းစားက အျပတ္ေကာေတာ့သည္။ “ရွင္က ခ်စ္သူနဲ႔စကားေျပာေနတာေတာင္၊ ထိန္းမထားႏိုင္ဘူးလား၊ ထိန္းမထားႏိုင္ရင္လဲ အျပင္ေလးခဏထြက္ၿပီး ကိစၥရွင္းပါလား“ စသည္ျဖင့္ ျပသနာရွာေတာ့သည္။ သေကာင့္သားမွာ မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္၊ သူလဲဘာမွမလုပ္လိုက္ရ။ ေလလည္ရေအာင္လဲ၊ အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာစိုးလို႔ကို၊ ေစာေစာစီးစီးတည္းက ရွင္းထားၿပီးသား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရားခံေပၚသြားသည္။ အျခားလူမဟုတ္၊ အိုင္တီေခတ္၏ မာန္နတ္မင္းသားႀကီး ကိုကိုhacker ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းက ေပၚကာစဆိုေတာ့၊ ပညာရွင္မ်ားက လံုၿခံဳမႈကိစၥကို ေသခ်ာမစဥ္းစားရေသး။ ေစ်းကြက္ကလဲ ေတာင္းဆိုေန၊ ထုတ္လုပ္သူကလဲေလာေနသျဖင့္၊ အျမန္ထုတ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ hacker မ်ားက ထိုအခြင့္အေရးကို ေကာင္းစြာအသံုးခ်လ်က္၊ အနံ႔ခံ code မ်ားကို ဝင္ change သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားပြင့္တာေတာင္၊ မာန္နတ္ကေႏွာက္ယွက္ေလ႔ရိွရာ၊ အေကာင္းရိွလ်င္ အဆိုးရိွတတ္သည္မွာ ေလာက၏ နိယာမသေဘာတရားတစ္ခုေလေလာဟု ထင္မိေလမည္လား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ။

ေမာင္ျဖဴ (2:20pm, 04.12.2007)

Read more...

သူတို ့စကား

သစ္ပင္ႀကီး(ခိ)
ဒင္းကေလးကိုေလ……က်ဳပ္ကရင္ဘတ္ႀကီးထဲမွာသိမ္းထားခ်င္တဲ့ေကာင္ပါဗ်။ ေလာကႀကီးကမာယာမ်ားတယ္ေလာကႀကီးနဲ႔ မပတ္သက္ေအာင္ ဒင္းကေလးကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တဲ့သူ။ ဒါကိုအလိုက္ကမ္းဆိုးမသိ ဒင္းကေလးက ေႀကြရမွာကိုေၾကာက္ေပမဲ့ တစ္ဘ၀မွတစ္ခါေတာ့ ေ၀ပါရေစေနာ္တဲ့ ဘယ္ကညဥ္ဆိုးေတြရလာတယ္မသိဘူး။ ခဏခဏေတာင္းဆိုေနေတာ့လဲ က်ဳပ္ကခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလ၊ ခြင့္မၿပဳပဲေနႏုိင္ပါ့မလား။ ေဟာ ခြင့္လဲၿပဳလိုက္ေရာ ဒင္းကေလးက မာနေတြနဲ႔ လွလွပပႀကီးကို ေပ်ာ္ေနေတာ့တာ ဗ်ိဳ႕။ က်ဳပ္လဲသူ႔အေပ်ာ္ေတြကူးစက္ခံရၿပီး ကိုယ္ကိုကိုယ္ေမ့ေနမိတယ္။ ခုနက MP3နဲ႔လူတစ္ေယာက္ဟာ “ေလယူႏွင္လာ ေၾကြကာ၀ဲကာဆင္း ေရႊမံႈေရာရာေၿမသို႔သက္ေလ်ာ လြမ္းဘြယ္သာေမာစြာ”ဆိုတဲ့သီခ်င္းနဲ႔ က်ဳပ္ေျခရင္းမွာလာထိုင္တယ္။ ရီေ၀ေ၀သူ႔မ်က္လံုးေတြက ၀ါေဖ်ာ့ႏြမ္းေနတဲ့ ဒင္းကေလးကိုႀကည့္လို႔။ အဲဒီေတာ့မွ ဒင္းကေလး က်ဳပ္ကိုစြန္႔ခြာသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ MP3နဲ႔လူေရ တစ္ကယ္ရင္နာဖို႔ေကာင္းတာက က်ဳပ္ပါဗ်။ မေခၚဘဲလာ မႏွင္ဘဲေျပးတဲ့ ဒင္းကေလးအေႀကာင္း ခင္ဗ်ားေကာင္းေကာင္းမသိေသးလို႔ေနာ္။

ေၾကြ ့အေၾကာင္း(သစ္ရြက္ေလး)
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ဆိုတာ ကြ်န္မသိပါတယ္။ ရွိသမွ်အင္အားေတြကို ဖမ္းဆုပ္ယူၿပီး ကြ်န္မခိကိုႀကည့္လိုက္တယ္။ ” ဒီမယ္ခိ (ကြ်န္မကသူ႔ကိုဂ်ပန္လိုခ်စ္စႏိုးေခၚတယ္) ရွင္ဟာသိသိရက္နဲ႔ ကြ်န္မကိုခြန္အားေတြၿဖတ္ေတာက္ပစ္ခဲ့တာ၊ ရွင့္အနားကထြက္ခြာသြားေစခ်င္လို႔မဟုတ္လား။ ရွင္ဟာအသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ မၾကာခင္ေပ်ာ္ေနေတာ့မွာလို႔ ကြ်န္မခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္” လို႔ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ခိကမၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ ကြ်န္မအနားမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကဗ်ာေရးေနတယ္။
“သစ္ရြက္မစို
ရုိးတံအိုႏွင့္
မခ်ိဳအႏွစ္
ကြ်န္႔အျဖစ္မွာ” တဲ့။
ကြ်န္မအဲဒီထိပဲဖတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ့အထီးက်န္ဘ၀ကို ခိနဲ႔ႏိႈင္းၿပီးမ်က္ေရက်ေနတယ္။မငိုပါနဲ့ကြယ္။ ေကာင္မေလးေရ ရြက္ေၾကြေလးရဲ႕ခြဲခြာျခင္းကသာ ထာ၀ရခြဲခြာျခင္းပါ။ ခိဟာ စိမ္းစိုႏုသစ္တဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႔ မႀကာခင္မွာ ျပန္လည္ႏုိးထ အသက္၀င္လာဦးမွာပါ။ မင္းလည္းပဲေလ…..ေၿပာရင္းနဲ႔ ေၾကြဟာခိအနားမွာပဲ….သူ႔ကိုယ္သူတစ္စစီ သၿဂိဳဟ္ပစ္္လိုက္တယ္။ ။

ေမေအာင္

Read more...

အိပ္မက္ခ်ိဳ

ကိုယ္...လိပ္စာလဲမေပးပဲနဲ႔
ကိုယ့္ဆီကို
အလြမ္းပါဆယ္ထုပ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုေရာက္လာတယ္
ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးနဲ ့ ေရြးယူလိုက္ရတာ
တဆိတ္ေတာ႔လြန္လြန္းတာေပါ႔။
ရတဲ႔ေန ့ကစလို ့
ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနရတာ
ဒီေန႔အထိ
ထမင္းေမ့
ဟင္းေမ့
ေကာ္ဖီလဲေမ့….
၀မ္းေရးထက္ လြမ္းေရးခက္ေနတယ္။
အဲဒီတုန္း
“ျဗဳန္း’’ ဆို
ေရနည္းငါးေတြဆီက
လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္
အခ်က္ေပးလိုက္သံ
ကိုယ္ထံေရာက္ရွိ
မနက္ျဖန္
ဆက္ရန္
လက္က်န္အလြမ္းမရိွ(နဲ႔)။
ေဖာင္ဖြဲ႔ပါ။
တက္က်ိဳးရင္
လက္ထိုးေလွာ္စရာမလို
ေလွ်ာ္ေတြဟာအပိုပါပဲ။
တစ္စစီဆြဲဖ်က္
တစ္ေယာက္စီခြဲထြက္
ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္
အသက္ရွင္ေနသေရြ ့
ျပန္ေတြ ့မယ္ “” ဧရာ၀တီ “” မွာေလ။

ေမေအာင္

Read more...

မိုးေသနတ္ေတြ...

႐ု႐ွားသီခ်င္းပါ။ အဆိုေတာ္နာမည္ကေတာ့ ဇဗ်ဲရီပါ။ နာမည္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။
က်ေနာ္ကေတာ့ နားေထာင္ရတာ အေတာ္ကိုႀကိဳက္ပါတယ္။
ႀကိဳးစားၿပီး ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။
ေ၀းေနခဲ့ရင္ ဘာသာျပန္အားနည္းတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
နားေထာင္သြားၾကပါဦး။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Дожди-пистолеты
မိုးေသနတ္ေတြ...

Не заплачу, не грузи,
Не утонет в речке мячик.
От Версаче эксклюзив
Больше ничего не значит

မငိုေၾကြးဘူး၊ မပူေဆြးဘူး။
ေဘာလုံးေလး ေရထဲမွာ ႏွစ္ျမဳတ္မသြားဘူး။
အံ့ၾသစရာေကာင္းတာကလြဲၿပီး ဘာအဓိပၸါယ္မွ ပိုမရွိပါဘူး။

Тук-тук здравствуй это я
Потерялся ключ в кармане
Губы тают на губах
Не обманет не обманет

ေဒါက္ .... ေဒါက္
ျပန္လာပါၿပီ
ငါပါ
အိတ္ကပ္ထဲက ေသာ့က်ေပ်ာက္သြားလို႔
ႏႈတ္ခမ္းေတြက ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလြမ္းလို႔ အရည္ေပ်ာ္က်
မလိမ္ပါဘူး၊ မညာပါဘူး။

Любовь зарядила дожди-пистолеты
Любовь зарядила холодное лето
Не жалко не жалко летит твоё лето
Щелчок зажигалки дожди-пистолеты

အခ်စ္မွာ မိုးေသနတ္က်ည္ေတြျဖည့္ထားတယ္။
အခ်စ္မွာ ခ်မ္းစိမ့္တဲ့ေႏြက်ည္ေတြျဖည့္ထားတယ္။
မင့္ရဲ႕ေႏြရာသီေပ်ာက္ဆုံးသြားလည္း ၀မ္းမနည္းဘူး။
ေဂ်ာက္ကနဲ မီးျခစ္ျခစ္သံ - မိုးေသနတ္ေတြေပါ့။

Нам с тобой грустить нельзя
Паровоз мой на верёвках
Здравствуй лето без тебя
На стеклянных остановках

မင္းနဲ႔ငါလည္း ပူေဆြးေနလို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး
ငါ့အခ်စ္စက္က ဒီသံေယာဇဥ္ႀကိဳးနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္။
မင္းမရွိဘဲ ေႏြရာသီကို ႏႈတ္ဆက္ရဦးမယ္
တလက္လက္ထ ဒီမွတ္တိုင္ေတြကေနၿပီးေတာ့။

Разлетаются звеня
Мимо сердца мимо мимо
Капли летнего дождя
По витринам, по витринам

ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္
ငါ့အသည္းနားကကို ျဖတ္သြားတာ
ေႏြမိုးစက္ေတြ ရြာခ်
ျပတင္းေပါက္ေလးအတိုင္းကေနၿပီးေတာ့ေလ၊ ျပတင္းေပါက္ေလးအတိုင္းကေပါ့။

Любовь зарядила дожди-пистолеты
Любовь зарядила холодное лето
Не жалко не жалко летит твоё лето
Щелчок зажигалки дожди-пистолеты

အခ်စ္မွာ မိုးေသနတ္က်ည္ေတြျဖည့္ထားတယ္။
အခ်စ္မွာ ခ်မ္းစိမ့္တဲ့ေႏြက်ည္ေတြျဖည့္ထားတယ္။
မင့္ရဲ႕ေႏြရာသီေပ်ာက္ဆုံးသြားလည္း ၀မ္းမနည္းဘူး။
ေဂ်ာက္ကနဲ မီးျခစ္ျခစ္သံ - မိုးေသနတ္ေတြေပါ့။

Read more...

ေဆာင္းဦးေပါက္အေသြးစုံအေရာင္မ်ားကို ခံစားျခင္း (၂)

ကမကုရဘုရားကို ေရာက္သြားေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ အေရာင္အေၾကာင္းကို ေရးၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ထပ္ၿပီးေရးခ်င္စိတ္ေတြ၊ ေ၀မွ်ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပၚလာပါတယ္။ ဒီေန႔ကေတာ့ အနီေရာင္ေမပယ္(လ္)ပင္ေတြအျပင္၊ Ginkgo-ပင္ေတြကလည္း အ၀ါေရာင္ေတြ ေျပာင္းၿပီးေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ကို အလွတစ္မ်ိဳးဆင္ထားျပန္တယ္။ ပထမဆုံးေက်ာင္းထဲကိုသြားေတာ့ အ၀ါေရာင္လမ္းေတြအေပၚမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။ ေျခေထာက္နဲ႔ေျမႀကီး တကယ့္ကို မထိခဲ့ဘူး။ အ၀ါေရာင္လမ္းေလးအေပၚမွာ အလြမ္းစိတ္ေတြနဲ႔အတူ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေမ်ာပါခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ဆီကို လြမ္းမွန္းေတာ့မသိဘူး။ လြမ္းလို႔ေတာ့ အရသာက အရွိသား။ အလြမ္းဓာတ္ခံရွိ၊ မရွိကေတာ့ အဓိကဟုတ္မယ္ မထင္ဘူး။ ပိုကဲလွတဲ့ ေဆာင္းဦးေပါက္သဘာ၀တရားက ဆြဲေဆာင္သြားတာျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ အ၀ါေရာင္လမ္းကေလးက လြန္လာတဲ့အခါမွာ ေမပယ္(လ္)နီနီေတြကိုလည္း သံေယာဇဥ္မျပတ္ေတာ့ တစ္ခ်က္ၾကည့္မိတယ္။
ကမကုရဘုရားကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာလည္း အ၀ါေရာင္၊ အနီေရာင္အရြက္စုံ၊ အေရာင္စုံၾကားမွာ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလွတဲ့ ႐ုပ္ထုေတာ္ကို ဖူးေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။
ကမကုရဘုရားကိုဖူးေျမာ္ရင္ ဂ်ပန္ကိုလာရတတ္တယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္ကို အေရာက္လာခ်င္ၾကရင္ေတာ့ ဒီကေ၀မွ်ထားတဲ့ဓာတ္ပုံကို ဖူးေမွ်ာ္ၾကပါလို႔။

Read more...

Akashi-KaiKyo Bridge

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလတုန္းက ဆရာရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ တကမဆု(Takamatsu) နဲ႔ မဆုရာမ(Masuyama)ၿမိဳ႔ ေတြမွာေနၿပီး အကရွိကိုင္က်ိဳ တံတား(Akashi-KaiKyo Bridge)ကို ေလ့လာေရးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တကမဆုေလဆိပ္ကေန ကားနဲ႔တစ္နာရီၾကာ စီးရပါတယ္။ တစ္နာရီၾကာေလာက္ကားစီးၿပီးတာနဲ႔ တံတားေအာက္ေျခက ေဆာက္လုပ္ေရး႐ုံးကို ေရာက္ပါတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ေျမျပင္ကေန တံတားကို ျမင္ေတာ့ တအံ့တၾသျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြလည္း ႐ိုက္ပါတယ္။ တိုင္ထိပ္ကိုတပ္ရမယ္ဆို ဂ႐ုစိုက္ရပါတယ္။ Safetyအတြက္ လက္အိပ္ေတြစြပ္၊ ဦးထုပ္ေတြေဆာင္းလုပ္ရပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တံတားတိုင္ထိပ္ကိုတက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းတက္ခြင့္မရပါဘူး။ တာ၀န္ရွိသူေတြရယ္၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ရထားတဲ့သူေတြပဲ တိုင္ထိပ္ကို တက္ခြင့္ရတာပါ။ စက္သီးေတြနဲ႔ဆြဲထားတဲ့ စက္ေလွကားကေနတက္ရတာ အသည္းယားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း လူအမ်ားႀကီးမတက္ရပါဘူး။ ငါးေယာက္တစ္အုပ္စုပဲတက္ရပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာေတြက တံတားတိုင္ထိပ္ကို ေခၚသြားေတာ့ ေျမျပင္ကေနျမင္ၿပီး အံ့ၾသတာေတြထက္ကို ပိုၿပီး ျမင္ရ၊ၾကည့္ရတာေတြက အံ့ၾသစရာေကာင္းေနပါတယ္။ ႀကိဳးတံတားနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ သီအိုရီေတြအားလုံး Safetyအတြက္ စဥ္းစားၿပီး ေဆာက္လုပ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ႀကိဳးတံတားနည္းပညာကို ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီတံတားတစ္ခုကိုလာၿပီး ေလ့လာလိုက္ရင္ကို ေျပာစုံပါတယ္လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ ႀကိဳးတံတားကိုစိတ္၀င္းစားတဲ့ သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီတံတားကို ေရာက္ရ၊ ျမင္ရ၊ ရွင္းျပတာေတြကို နားေထာင္ရတာကိုက တန္ဖုိးႀကီးလွပါတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြကို ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ ႏို၀င္ဘာလကသြားခဲ့တဲ့ ေလ့လာေရးခရီးတစ္ခုကို ဒီဇင္ဘာတစ္ရက္မွပဲ အမွတ္တယ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

Akashi-KaiKyo Bridge ကို Pearl Bridge လို႔လည္းေခၚပါတယ္။ ကမာၻအရွည္ဆုံး ႀကိဳးတံတား(suspension bridge)ပါ။ ပင္မအလ်ားကေတာ့ ၁၉၉၁မီတာ(၆၅၃၂ေပ) ရွိပါတယ္။ အကရွိ ေရလက္ၾကား(Akashi Strait)ကို ျဖတ္ၿပီး ဟြန္း႐ႈး ကြ်န္းေပၚ(Honshu)က ကိုေဘး(Kobe) နဲ႔ အ၀ါဂ်ိကြ်န္းေပၚ(Awaji Island)က အိ၀ရ(Iwaya)ၿမိဳ႕တို႔ကို ဆက္ထားတာပါ။

အဲဒီတံတားႀကီး မေဆာက္ခင္ကဆို ဒီေရလက္ၾကားကို ဖယ္ရီသေဘၤာေတြေတြနဲ႔ပဲ ခရီးသြားၾကတာပါ။ အႏၱရာယ္ႀကီးလွပါတယ္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တုန္းက ဖယ္ရီသေဘၤာႏွစ္စီး မုန္တိုင္းမိလို႔ ႏွစ္ျမဳတ္သြားတာ ကေလး ၁၆၈ေယာက္ေသဆုံးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကပဲ ဂ်ပန္အစိုးရကို ဒီတံတားေဆာက္ျဖစ္ေစတာပါ။ တံတားကို ၁၉၉၈၊ ဧၿပီ ၅-ရက္မွာ ေျခာက္လမ္းသြားပါတဲ့၊ ၁၀ႏွစ္ၾကာေဆာက္ခဲ့တဲ့ အဲဒီတံတားကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကုန္က်ေငြကေတာ့ ယန္း ၅၀၀ ဘီလီယံ( ~US$ 5 Billion) ေလာက္ရွိပါတယ္။

Read more...

Happy Birthday!

Happy Birthday!

ဒီေန႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းႀကီး MHZ ရဲ႔ ေမြးေန႔မဂၤလာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေ၀းကေနၿပီးေတာ့ သူရဲ႔ေမြးေန႔မွာ ေကြ်းေမြးဧည့္ခံတာကို မစားရေပမယ့္ ေမြးေန႔အႀကိဳဒါန္ေပါက္ဓာတ္ပုံစားရတာကို၀မ္းသာလွပါၿပီ။
သူငယ္ခ်င္းMHZ တစ္ေယာက္ ယေန႔ေမြးေန႔မဂၤလာမွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိ အသက္ရွည္ၿပီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။ လက္ေတြ႔နဲ႔ ဆႏၵတစ္ထပ္တည္းက်ပါေစ။

ဇနိႏွင့္ဇနိ၏သူမ

မစၥတာျမင္းတစ္ေကာင္ (အဲေလတစ္ေယာက္) အေဝးဆံုးကို ေျပးႏိုင္ပါေစဗ်ာ။ ဒီေန႔ဒံေပါက္လိုပဲ ဘဝမွာ စံုစံုလင္လင္ (လိုအပ္ေနတာေလးေတြေပါ့) နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
ေမာင္ျဖဴႏွင့္ေမာင္ျဖဴ၏ေမာင္ျဖဴ (အဟီး)

သူငယ္ခ်င္းႀကီး MHZ ယခုေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ လို႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္...

သူငယ္ခ်င္း MHZ ေမြးေန႔က ဒံေပါက္ထမင္းကို ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား...

ေမာင္လံုး

Read more...

Игорь Крутой

Ты в моём сентябре


Печальный Ангел

Read more...

လမင္း၊ ႏွင္းႏွင့္သူမ

စိတ္ကူးယဥ္ေသာ သူမက ႏွင္းရည္ႏွင့္လေရာင္ေပါင္းစပ္ထားၿခင္းဟာ သူမရဲ.ဘ၀တစ္ခုပဲလို.ယံုႀကည္ထားသည္။ အိမ္ေ႐ွ့ညေမႊးပင္က ပန္းရန့ံေတြ၊ သူမစိုက္ထားသည့္ႏွင္းဆီပြင့္မ်ား၏ ရန့ံေတြၿဖင့္ ေဆာင္းညတို.သည္ လွပၿမဲ။ မဇၩဴပင္ပုပုအုပ္အုပ္ေလးေတြဆီမွ လွပေသာေရာင္စံုပန္းပြင့္မ်ား၏ အဆင္းႏွင့္အခ်င္းတို့ကလည္း ဆြတ္ပ်ံ.လြမ္းေမာဘြယ္ရာ။ လရိပ္မွာေပ်ာ္႐ႊင္တတ္တဲ့ သူမအတြက္ ခံုတန္း႐ွည္ေလးဟာလည္း ခ်မ္းေၿမ.မႈကို ေပးခဲ.ဖူးသည္ေလ။



ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သူမဟာ ခံုတန္း႐ွည္ေလးေပၚမွာ ထိုင္ရင္း လမင္းၾကီးကို ၾကည့္ကာ လမင္းၾကီးရဲ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ သူမခ်စ္ေသာ အေဖ၊အေမ၊ကိုကို၊ညီမေလး၊ေမာင္ေလးေတြႏွင့္ သူမ၏ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေသာပံုရိပ္ကို ၿမင္သည္။ ၿပီးေတာ့ လမင္းမိသားစုထဲမွာ အေဖ ပထမဦးဆုံးဖတ္ခိုင္းသည့္ ဘာသာၿပန္၀တၳဳထဲမွ ေတာတြင္းသားေလး ေမာဂလိလည္း ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမစာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးဖတ္ၿပီး ေရမခ်ဳိးၿဖစ္လွ်င္ ထိုေန့တြင္ အေမစိတ္ဆိုးသည္။ မဆူေပမဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာသည္ လမင္းထဲမွာ သူမကို အၿပစ္ေပးမွာစိုးသည့္အတြက္ သူမေရခ်ိုဳးဖို့မေမ့ေတာ့ပါ။ အၿပစ္ကင္းေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ လမင္းကို ရင္ဆိုင္တတ္ေသာ သူမၿဖစ္သည္။ သူမ႐ွစ္တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ၏တပည့္တစ္ေယာက္က သူမကို ုၾကက္တူေရြးေလးႏွစ္ေကာင္ လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။ အိမ္ၿမဲေသာသူမအတြက္ စကားေၿပာရန္ဟုဆိုသည္။ (သူမကစာေတြပဲဖတ္ခ်င္ေနသည္။ ဒါေပမဲ့မ်က္လုံး၀ိုင္း၀ိုင္းႏွင့္ သူတို့ႏွစ္ေကာင္အၾကည့္က သူမကို တာ၀န္ေက်ၿပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေစသည္။ ေၿပႏွင့္ၿပည့္ဟု သူမကအမည္ေပးကာ သူတို့ကလည္း သူမနာမည္ကိုအရင္ဆံုးေခၚတတ္ဧ။္။ လသာေသာညမ်ားတြင္ လမင္းၾကီးကိုေမာ့ႀကည္လိုက္ေတာ့့ ခ်မ္းေၿမ့ဖြယ္ရာသူမတို႔မိသားစုရယ္ ေမာဂလိရယ္ ေၿပႏွင့္ၿပည့္ရယ္ေပါ.။ သူမေကာင္းေကာင္းစိုက္တတ္ၿပီၿဖစ္ေသာ ႏွင္းဆီပင္မ်ားက လမင္းႀကီးဆီထိ ေမႊးရန့ံေတြသင္းပ်ံ့လို႔ သူမဟာလည္းေပ်ာ္ရႊင္လို့ေပါ့။ သူမဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ့တြင္ေက်ာင္းတက္ရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ သူမႏွင္း ဆီပင္ေတြေနရာေရႊ႕ေနစဥ္ ေၿခေထာက္တစ္စံုဟာ သူမေရွ႕ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အဲဒီကတည္းက သူ့ေၿခအစံုသည္မရပ္မနားပဲ သူမႏွလံ့ုးသားဆီထိ ၿဖတ္ေက်ာ္၀င္ ေရာက္လာကာ ႏွင္းေတြေ၀တဲ့ညခင္းကိုေရာက္ေတာ့ လမင္းႀကီးေပၚမွာသူ႕ကိုေတြ႕ရသည္။ ခံုတန္္းေလးေပၚက ေမာ့ႀကည့္ရင္း အရွင္သခင္တစ္ပါးလို႔ သူမစိတ္ထဲမွာ မွတ္ယူသည္။ သူသိသည္ၿဖစ္ေစ မသိသည္ၿဖစ္ေစ သူမ၏ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို သူ့႕ထံၿမွုဳပ္ႏွံသည္။ ႏွင္းဆီပန္းရန့ံေတြရယ္ ဘုရားရင္ၿပင္ေတာ္ေပၚက တရုတ္စကားပန္းရန့ံေတြရယ္က သူမကိုအားေပးသည္လား၊ တားၿမစ္သည္လားသူမမသိေတာ့။ သူမကေတာ့ သိပ္ခ်စ္သြားခဲ့ၿပီ။ ရိုးသားၿဖဴစင္ေသာ သူ႔ႏွလုံးသားကိုခ်စ္သည္။ ထက္ၿမက္ထူးခြၽန္ေသာ သူ႔အရည္အခ်င္းမ်ားကို ၿမတ္ႏုိးသည္။ ခပ္ေငးေငးႏွင့္သူ႔အၾကည္.ေတြကို တစ္သက္လံုးပိုင္ဆိုင္လိုသည္။ ႏွင္းေတြႏွင့္၀န္းရံလွပေနေသာ လမင္းႀကီိးေပၚမွာေတာ့ သူ႔ရဲ့ပုံရိပ္အၿပည့္ခပ္ႏွိပ္ထားပါေရာလား။ သူ သူမကိုႀကည့္ေနတယ္။ ႀကင္နာေသာမ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လမင္းႀကီးနဲ့သူမအလွမ္းေ၀းေတာ့ သူမကိုႀကည့္ေနတာေသခ်ာရဲ့လားမသိပါ။ လမင္းႀကီးဆီကအားအင္ေတြ သူမထံေရာက္ရိွလာသည္။ လမင္းႀကီးဆီကုိလွမ္းခ်င္သူ သူမစြန္႔စားဖို႔လိုအပ္လာၿပီလား။ ဒီတစ္ခါ သူမလမင္းႀကီးကိုႀကည့္ရတာ စြဲလန္းမက္ေမာမႈေေတြနဲ႔ေလာင္ၿမိွဳက္လို႔ ေမာပန္းလို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လမင္းရယ္ သူမတို႔ကိုဆံုခြင့္ေပးပါ ႏွင္းေတြရယ္ သူမတို႔ဆုံပါရေစဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ လမင္းေပၚက သူ႔ဆီကိုသြားဖို႔ သူမႀကိဳးစားရမည္။ ခံုတန္းေလးႏွင့္ပန္းေလးေတြကို ခဏခြဲခြာရမည္။ သူ႔ကိုေတာ့ၿဖင့္ဆြဲမေခၚရက္ပါ။ သူမပဲအၿမင့္ကိုပ်ံသန္းသြားႏုိင္ရမည္ေလ ။ေဆာင္းေလက သူမရဲ့ႏွင္းဆီပင္ကအရြက္စိမ္းစိမ္းေတြကို ေၿခြေတာ့သူမစိတ္မေကာင္း။ သူမခြဲခြါခဲ့တာငါးႏွစ္ရွိၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ သူမဟာခ်စ္တဲ့သူရွိရာကိုလိုက္ပါဖို႔ ဆုံးၿဖတ္ၿပီးၿပီမို႔ သူတို့ကိုပစ္ခြာ သြားရဦးမည္။ သူမလာခဲ့ေတာ့မည္ သိရဲ့လား။ ထုိညလသာေတာ့ သူမခုံတန္းေလးေပၚမွာထိုင္ခဲ့သည္။ လမင္းႀကီးကိုႀကည့္ရင္း သူမရင္ေတြခုန္လာသည္။ ခုံတန္းရဲ့တစ္ဖက္လြတ္တဲ့ေနရာမွာ အန္တီေလးလာထုိင္ေတာ့ လေရာင္ကိုအန္တီေလးလဲ ခ်စ္တယ္မို့လားလို႔ သူမကေပ်ာ္ၿမဴးစြာေမးခဲ့ေသးသည္။ အန္တီေလးက သက္ၿပင္းရွည္ရွည္တစ္ခ်က္ခ်ရင္း သမီး မႀကားေသးဘူးထင္တယ္။ အဲဒီကေလး အိမ္ေထာင္ၿပဳလိုက္ၿပီတဲ။ “အန္တီေလးလဲဒါေတြ ဘာလို႔ ၀င္ ေၿပာမိပါလိမ့္” ေၿပာၿပီးေတာ့အန္တီေလးထၿပန္သြားတယ္။ သူမဟာလမင္းႀကီးနဲ႔ႏွင္းမွဳန္ေတြကို ရွက္ရြံစြာနဲ႔ အိမ္ထဲကိုေၿပး၀င္ခဲ့မိတယ္။ တံခါးပိတ္ေပမဲ့ လရိပ္ေတြၿဖာေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ေခါင္းအံုးနဲ႔မ်က္ႏွာကိုအပ္ၿပီး အေမွာင္ကိုအားကိုးတိုး၀င္မိတယ္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာငိုေႀကြးေနမိတယ္။ တစ္ခါကစာဖတ္လို႔ သူအထင္ႀကီးတယ္လို့ေၿပာခဲ့ဖူးတဲ့ အတြက္စာေတြပိုပိုၿပီးဖတ္လို႔ သိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့မ်က္လံုးေတြဟာ မ်က္ေရေတြနဲ့ တစ္မ်ိဳးဒဏ္ခတ္္ခံရၿပန္တယ္။ သူဟာ စည္းရဲ့တစ္ဖက္မွာ ခ်စ္ခြင့္မေပး၊ လြမ္းခြင့္မေပး၊ တမ္းတခြင့္မေပး။ လမင္းႀကီးရဲ့ရင္ခြင္မွာ သူ့ခ်စ္သူႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ။ သူမဟာ က်န္ရစ္(သို့မဟုတ္) ခ်န္ရစ္ခဲ့ကာ ႏွလံုးသားမရွိ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းမရွိ။ သို.ေသာ္ ရင္ႏွင့္အမွ်ခ်စ္ေနေသးေရြ.-မေမ့ႏိုင္ေသာအခါ လမင္းႀကီးကိုအၿပစ္ကင္းေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ပါ။ ၿဖဴစင္ေသာႏွင္းမွဳန္မ်ားကို မႀကည့္ရဲပါ။စိတ္ကူးယဥ္ေသာသူမက ႏွင္းရည္ႏွင့္လေရာင္ေပါင္းစပ္ထားၿခင္းဟာ သူမရဲ.ဘ၀တစ္ခုပဲလို႔ ယံုၾကည္ထားခဲ့သည္။ လက္ေတြ.ဘ၀မွာေတာ့ လမင္းမသာႏွင္းရည္မၿဖာေသာ ကမၻာတစ္ၿခမ္းမွာ သူမေနထိုင္ေနပါသည္။ ။

ေမေအာင္

Read more...

ခ်စ္ပန္းရနံ႔

ေမာင္
ကိုယ္႔၀ိညဥ္ဟာ
ေမာင္႔အပါးမွာ
ခစားက်န္ေနခဲ့ျပီေမာင္။
ေမာင္
ကိုယ္သြားေနတာ
၀ိညဥ္မပါ
ကိုယ္႔ခႏၶာသာ။
ေမာင္
ကိုယ့္တြက္မၾကည့္
ေမာင့္တြက္ခ်ည္းပါ
ေမာင္ေပ်ာ္လ်င္လည္း
ကိုယ္ေပ်ာ္ၿမဲေနာ္။
ေမာင္
ေနရစ္ေတာ့ေမာင္
ေပ်ာ္ေတာ့ေမာင္
ကိုယ္ကခ်စ္၍ သြားၿပီေမာင္။ ။

ေမေအာင္

Read more...

ေဆာင္းဦးေပါက္အေသြးစုံအေရာင္မ်ားကို ခံစားျခင္း

ေဆာင္းဦးေပါက္ၿပီ။

အေရာင္အေသြးစုံစုံလင္လင္ အလွေသြးၾကြယ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အသက္၀င္စျပဳလာပါၿပီ။ ေမပယ္(လ္)ပင္ေတြက အနီေရာင္ကို ေျပာင္းလာၿပီဆိုရင္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြက တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ အပင္ေတြအေရာင္ေျပာင္းတာက တစ္ႏိုင္ငံလုံး တစ္ခ်ိန္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းေဟာ့ကိုင္းဒိုးကြ်န္းကေနစၿပီး ေတာင္ပိုင္းကြ်န္းေတြအထိ တစ္ျဖည္းျဖည္း အေရာင္ေျပာင္းခ်ိန္ေတြ မတူတာပါ။ ေမပယ္(လ္)ရြက္ေတြရဲ႔ အလွဆုံးအေရာင္ကေတာ့ အနီေရာင္ျဖစ္ၿပီး ေဆာင္းဦးေပါက္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ အဲဒီအေရာင္ကို ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ စက္တင္ဘာလကေန ေအာက္တိုဘာလအတြင္းဆို ေဟာ့ကိုင္းဒိုးေဒသ၊ ေအာက္တိုဘာကေန ႏို၀င္ဘာလအထိဆို တို႔ဟိုးကူး(Tohoku)၊ ႏို၀င္ဘာကေန ဒီဇင္ဘာအထိကေတာ့ ေတာင္ပိုင္းေဒသေတြမွာ ေမပယ္(လ္)ရြက္ေတြအပါအ၀င္ သစ္ပင္အစုံက အေရာင္ေျပာင္းၾကပါတယ္။ အခုေဆာင္းဦးေပါက္ကို ေရာက္လာေတာ့ သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းလာတာက အရမ္းလွေတာ့ မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္၊ ဓာတ္ပုံမ႐ိုက္ဘဲမေနႏိုင္ျဖစ္လို႔ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခဲ့ပါတယ္။ အခု ဓာတ္ပုံေတြကို ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးၾကပါေစ။

ေႏြရာသီတုန္းကလည္း ဒီလိုစိမ္းစိမ္းလန္းလန္းနဲ႔လွၿပီး ေနတာပါပဲ။လြမ္းစရာေတြကိုလြမ္းတဲ့အခါ ဒီခုံေလးေပၚမွာထိုင္ၿပီး သစ္ရြက္လွလွေလးေတြကို ေငးၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ဒီမွာထိုင္ၿပီးလြမ္းလိုက လြမ္းသြားၾကပါဦး။

Read more...

ေလထီးသမား

လူငယ္တစ္ေယာက္က သည္းထိတ္္ရင္ဖိုအားကစားနည္းတစ္မ်ိဳးကို ကစားခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵရွိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေလထီးခုန္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလထီးအေရာင္းဆုိင္ကို သြားၿပီး ေလထီးတစ္ခု၀ယ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုံေတာ့
လူငယ္။ ။ငါ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေလထီးခုန္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ပို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ကြ…
သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ ။ ေဟ့ေကာင္… လူႀကီးေတြကို စိတ္ပူေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕ကြာ… ေလထီးခုန္တယ္ဆိုတာ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားတယ္ကြ… တကယ္လို႔ ေလထီးကမပြင့္ဘူးဆိုရင္ မင္းဘယ္လိုလုပ္မလဲကြ…

လူငယ္။ ။ ဟာကြာ… မင္းတို႔ကလည္းညံ့ပကြာ… ေလထီးမပြင့္ဖူးဆုိရင္ အဲဒီေလထီးကို ဆိုင္ကိုျပန္ေပးမယ္… ဟဲဟဲ… ၿပီးေတာ့ ငါ့ပိုက္ဆံကိုျပန္ေတာင္းမွာေပါ့ကြ။

Read more...