ငယ္သူငယ္ခ်င္း

‘’ငါတို႔ရြာရဲ့ၿမိဳ႔ရိုးေဟာင္းၾကီးေပၚကိုထိုင္ၿပီး ကၽြန္းထဲမွာစိုက္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြကၽြန္း ရြာေတြကိုၾကည့္ရတဲ့အရသာေၾကာင့္ အီဗယ္ေမွ်ာ္စင္ကို..စိတ္မ၀င္စားသလို.လတ္ဆတ္တဲ့ေတာ ပန္းရနံ႔ကိုလည္း ရွယ္နယ္နံပါတ္ 5..ေရေမႊးနဲ႔ မလဲႏိုင္တာအမွန္ပဲ ‘အိမ္ေရွ့တဲဆီမွ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေျပာေနေသာ စိန္ၾကီး၏ အသံသည္ အိမ္ေပၚမွ စုၾကားေအာင္တမင္ေျပာၿခင္းျဖစ္သည္။ အာလူး…. စုသည္စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္လိုက္ၿပီး ဓာတ္စက္နားေထာင္မလို႔ ဓာတ္ျပားေတြဖုန္သုတ္ေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခ်ပ္ဆိုရင္ စိုးမိုးေမတၱာနားေထာင္လို႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ဖုန္သုတ္ရတာလက္ေညာင္း၍ ဓာတ္စက္ကိုလည္း လွည့္ႏိုင္မည္္မထင္ေတာ့။ ၿပီးေတာ့…စုသည္ဓာတ္ျပားေတြကိုထားခဲ့ၿပီး ဘုရားခန္းသို႔၀င္လိုက္သည္။ နေမာတႆ အစခ်ီကာ ဓမၼစၾကၤာျဖင့္ က်ယ္က်ယ္ေလးဘုရားကန္ေတာ့သည္။’ သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္္ေလာင္းတို ့ပို႔သေသာေမတၱာ ေပးေ၀ငွေသာကုသိုလ္အဖို႔ဘာဂကုိ အကၽြႏု္ပ္ကလည္း ေကာင္းစြာခံယူ၍ သာဓုအႏုေမာဓနာေခၚဆိုပါ၏ သာဓုသာဓုသာဓ’ု’ အမွ်ေ၀ၿပီးသာဓုေခၚသည္။ ေၾကးစည္ေလးကိုရိုက္ၿပီးေနာက္္ အိမ္ေပၚမွအိေျႏၵျဖင့္ ဆင္းလာခဲ့၏။ ဟင္း…ဘယ္ရမလဲ စုပဲ။

‘’စုၾကီးၿပန္ေရာက္ေနၿပီကိုး။အိမ္ေပၚတက္ၿပီးဘာလုပ္ေနတာတုန္း’’သိရက္သားႏွင့္ေမးေသာေက်ာ္ၾကီးကိုစုမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ရင္း’’ဓမၼစၾကၤာရြတ္ေနတာေပါ ့။တရားဦးဓမၼစၾကၤာ ၊နင္တို ့အလြတ္မရဘူးမို့ ့လား ငါကအလြတ္ဆိုတာ ‘’ ဟုဂုဏ္လုပ္ကာေၿပာလိုက္သည္။(သူတို႔က ဓဇဂၢသုတ္ေတာင္မရသူေတြ)။
‘’ေနပါဦး နင္က ဓမၼစၾကၤာေတာ့ရြတ္တာဟုတ္ပါၿပီ၊ ဓရွည္စၾကၤာေရာအလြတ္ရလို႔့လား’’‘’ဟင္း ဘုရားကိုေနာ္ နင္ငရဲၾကီးလိမ့္မယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ျခင္းနင္တို႔နဲ႔ရန္မျဖစ္ခ်င္္ဘူးဟာ’’
‘’ေၾသာ ရန္ဆိုမွသတိရတယ္ လူဆိုတာေျခြမွရံတာ နင္ပါလာတဲ့မုန္႔တို႔ကိုုေကၽြးဦးေလ။ ဒါမွဒို႔ကိုနင့္အေၿခြအရံလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္မွာေနာ္’’ သူတို႔သည္ မုန္႔စားခ်င္တိုင္း စုကိုေျမွာက္ေျပာေလသည္။ စုသည္ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွမုန္႔ထုပ္ကိုသြားယူၿပီး ေကၽြးလိုက္ရသည္။
မုန္႔စားရင္း သူတို႔ေခါင္းစဥ္က ရြာအေၾကာင္းေျပာင္းသြားသည္။ တစ္ႏွစ္လ်င္ ရြာႏွင့္ ကိုးလေလာက္ ခြဲခြာေနရေသာ စုသည္ ရြာေၾကာင္းရပ္ေၾကာင္းမ်ားကို တေမ့တေမာနားေထာင္တတ္သည္။ သူတို႔က ေဒါသျဖစ္စရာအေၾကာင္းကိုေျပာလ်င္လည္း ရယ္စရာႏွင့္ဇာတ္သိမ္းသည္။ ရင္နာစရာအေၾကာင္းကို ေျပာလ်င္လည္း ရယ္စရာႏွင့္နိဂုံးခ်ဳပ္သည္။ ရယ္စရာအေၾကာင္းကိုေျပာလ်င္ေတာ့ရယ္ စရာႏွင့္ဇာတ္မသိမ္းပဲ တမင္ေၾကကြဲေအာင္ လုပ္ၾကံဖန္တီးေၿပာၾကၿပန္သည္။
‘’ဒါနဲ ့စကားမစပ္ နင္ၿမိဳ႕မွာေက်ာင္းသြားတက္တာ မေ၀လြင္လိုလဲလွမလာဘူး’’ မုန္႔ကုန္ကာနီးေတာ့ သူတို႔က ေဖာက္လာသည္။’’မလွရင္လဲ ဘာျဖစ္လဲ’’ စုသည္ စကားလုံးၾကီးၾကီးျဖင့္ျပန္ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ရုတ္တရက္စဥ္းစားမရေတာ့ မေျပာႏိုင္ေပ။
‘’စကားလက္အိုဟာရာနဲ ့မတူတာေပါ ့ဟ’’
ဤသို႔စာာသံေပသံစကားလုံံုးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္သုံးႏွဳန္းတတ္ေသာ၊ စကားေျပာရာတြင္ လွေတာသား၏ အဘိုးဟုယူဆႏိုင္ေသာ၊ စာဖတ္က်ဴးသည့္ အထူးမ်ား (အရူးမ်ားဟုမဆိုပါ) သည္စု၏ငယ္သူငယ္ခ်င္း မ်ားၿဖစ္ပါသည္။ အမည္ရင္း စိန္ႏုိင္ ေက်ာ္ႏိုင္ ကိုသူတို႔ ဘာသာအျပန္အလွန္စိန္ၾကီး ေက်ာက္ၾကီးျဖစ္သြားၿပီး စုသည္လည္းသူတို ့ပါးစပ္ဖ်ားတြင္အလိုလို စုၾကီးၿဖစ္သြားသည္။ စုေမေမသည္ စာသင္ေက်ာင္းမရွိပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသာရွိေသာရြာတစ္ရြာတြင္ အစိုးရေက်ာင္းစဖြင့္ခဲ့ရာမွ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ စာေတာ္ေသာ စိန္ၾကီးေက်ာက္ၾကီးတို႔သည္ ေလးတန္းမွစတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ စုႏွင့္အတန္းတူျဖစ္သြားၿပီး စာၿပိဳင္ဘက္ေတြလဲၿဖစ္သည္။ အလယ္တန္း အထက္တန္းရာက္ေတာ့ စုကအဖိုးအဖြားမ်ားရွိေသာၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသြားတက္သည္။ သူတို႔က အထက္တန္းေက်ာင္းရွိေသာ စုတို႔ရြာတြင္ေက်ာင္းတက္ခါ တစ္ပတ္လ်င္ စေန၊တနဂၤေႏြႏွစ္ရက္သာ သူတို႔ရြြာျပန္၍ စုတို႔အိမ္မွာပင္ေနသည္။ ေမေမသည္ သူ႕ခ်စ္တပည့္မ်ားကို.စာအုပ္စဥ္ အပိုင္ေပးထားဟန္ရွိသည္။ စာအုပ္ေတြထဲမွ စကားလုံး ၾကီးၾကီးမ်ားကို (စုေရွ႕ဆိုလ်င္ပိုၿပီး) ေျပာတတ္ၾကသည္။ စုကလည္းသူတို႔ကိိုအရွဳံးေပးေလ့မရွိပါ။ ရြာမွာမရွိေသာ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာထဲမွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုတဖြဲ႕တႏြဲ႕ေျပာျပလိုက္သည္။ (ဒီေတာ့သူတို႕ထက္ uptodate ျဖစ္သြားေရာမဟုတ္လား)
‘’စုၾကီး နင္ဦးၾသေက်ာင္းကိုသြားလိုက္ဦးေနာ္၊ ဆယ္တန္းေျဖရက္ေနာက္က်တာမသိေတာ့ ဦးၾသနင့္ကို ခဏခဏေမးေနတယ္၊ မနက္ဖန္သြားမလား၊ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္သြားမလဲ’’
‘’အင္း မနက္ဖန္သြားမယ္ေလ ဆြမ္းမစားခင္အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့ အဘြားတို႔လွဴလိုက္တာေတြ သြားကပ္ရင္းနဲ ့’’
ဦးၾသသည္ စုတို႔ကိုးကြယ္ေသာ ဘုန္းဘုန္းၾကီးျဖစ္သည္။ သူတို႔ကကြယ္ရာတြင္ ဦးၾသ ဟုေခၚ ၾကသည္။ ေရွ႕ဆိုလ်င္ေတာ့ နားရြက္မခတ္ရဲေအာင္ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနၿပီ။
‘’ငါတို႔ေတြမေန ့ကမွၿပန္လာတာ။လက္ပံပင္ၾကီးေအာက္ေရာက္ေတာ့ နင့္ကိုသတိရေနၾကတယ္
လက္ပံလဲဖူး စုၾကီးလဲ……ျပန္မလာေသးဘူးလို ့ပါ’’
စုသည္လက္သီးျပလိုက္္ၿပီး’’လက္ပံပြင့္ေတြေၾကြေနၿပီမို႔လား မနက္ဖန္က်ရင္ လက္ပံပြင့္လဲေကာက္ခဲ့မယ္’’
‘’လက္ပံပြင့္ပဲေကာက္မလား လက္ပံပင္ၾကီးပဲပတ္ေျပးမလား ဟား ဟား ဟား’’
ေက်ာက္ၾကီးကစုကိုႏွိပ္ကြပ္လိုက္သည္။ စုသည္အရင္ႏွွစ္ေတြက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည္။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္လ်င္ ေမေမ့အစီအစဥ္အရ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္စာတက္ရသည္။ ယဥ္ေက်းမွဳျမန္မာ၊ အဘိဓမၼာစာေမးပြဲမ်ားေျဖရန္အတြက္ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ၾကီး၊ စိန္ၾကီး၊ စုႏွင့္ေမာင္ေလးသာ အျပင္ကလာတက္သူေတြျဖစ္၍ က်န္စာသင္သားမ်ားမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားသာျဖစ္သည္။ စုသည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတက္ရသည္ကိုု အလြန္ေပ်ာ္သည္။ ’’အလႆသကုေတာသိပၸ အသိပၸႆကုေတာဓနံ’’ ဘုန္းဘုန္းၾကီးကခ်ေပးၿပီး စုကလိုက္ဆိုေတာ့ ထစ္အထစ္အ။ ဘုန္းဘုန္းက’’ နာနာရြတ္ နာနာအံ’’ဟုမိန္႔သည္ကိုလည္း စုကရယ္ခ်င္ေသးသည္။ စုအေပ်ာ္ဆုံးေန႔မွာ ေန႔ခင္းသံုးနာရီေလာက္တြင္ ဘုန္းဘုန္း၏ ‘’သွ်န္….ေရး’’ ဟူေသာ အသံၾကားရသည့္ေန႔ ျဖစ္္သည္။ ‘’တင္ပါ့ ဘုရား’’ဟု ကိုရင္ငသွ်န္ျပန္္ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီဆိုလ်င္ စုသည္ အေပ်ာ္မ်က္ႏွာကို မနည္းပဲထိန္းသိမ္းေနရသည္။ ‘’သွ်န္ေရး’’ ဟူေသာ တိုတိုတုတ္တုတ္ ဘုန္းဘုန္းအသံမွာ ဆြမ္းဟင္းက်န္မ်ားကို စုေပါင္းၿပီး သရက္သီးေျခာက္၊ ဗူးသီးေျခာက္တို႔ႏွင့္ ဟင္းေလးခ်က္ရန္ ကိုရင္ငသွ်န္ကိ္ုတာ၀န္ေပးသံျဖစ္သည္။ မၾကာခင္ စုတို႔ဟင္းေလးခ်က္ႏွင့္ ထမင္းစားရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ စားဖူးသမွ်ဟင္းမ်ားတြင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွဟင္းေလးခ်က္သည္ စုအမက္ဆုံးဟင္းၿဖစ္သည္။
ေမေမက စုညေနစာေကာင္းေကာင္းမစားလ်င္ ‘’ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကစားလာျပန္ၿပီလား။ သမီးရယ္ အဲဒါ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလးေတြစားဖို ့ခ်က္တာ သူတို႔့၀၀လင္လင္စားပါေစ။ ေနာက္တစ္ခါမစားခဲ့နဲ႔ ေမေမမၾကိဳက္ဘူး’’ ဒီလိုေန ့တြင္စုသည္ ေမေမႏွင့္္အခက္ၾကဳံရသည္။ ေက်ာင္းမွာလည္းစားရေအာင္ အိမ္မွာလည္း ေမေမမရိပ္မိေအာင္ သူတို႔့ႏွစ္ေယာက္ကအၾကံေပးသည္။ စုတို႔ရြာႏွင့္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းၾကား လမ္းတြင္ လက္ပံပင္အၾကီးၾကီးတစ္ပင္ရွိသည္။ ေက်ာင္းမွ ထမင္းစားခဲ့့ေသာေန႔ဆိုလ်င္ အိမ္ကိုတန္းမျပန္ၾကပဲ၊ စုက ထိုလက္ပံပင္ၾကီးကိုပတ္ေျပးရသည္။ သူတို႔ကထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည္။ ပင္ပန္းၿပီး ဗိုက္ေခ်ာင္လာမွအိမ္ၿပန္ၾကသည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္အၾကံေပးၿပီး အခြင့္သင့္တိုင္း စုကိုႏွိပ္ကြပ္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ခါတေလေညာင္း၍ ’’ငါမေၿပးခ်င္ဘူးဟာ’ ေျပာလ်င္’’မေျပးခ်င္ရင္မစားပဲေနပါ့့လား၊ ဆရာမၾကီးဆူရင္ေတာ့့ဒို႔့လဲမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အမွန္အတိုင္းတင္ၿပရမွာပဲ’’ ဟုအၾကပ္ကိုင္ၾကေသးသည္။
စုသည္ RIT တက္ေနသည့္ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္က္ို သံေယာဇဥ္ေတြပိုကာ စာေတြအျပန္အလွန္ေရးမိသည္။ စာကို ရြာက စာတိုက္ပံုးမွာမထည့္ပဲ စိန္ၾကီးႏွင့္ေက်ာက္ၾကီးကို စက္ဘီးႏွင့္ စာတိုက္ရွိသည့္ၿမိဳေလးသို႔့ သြား၍ထည့္ခိုင္းသည္။ ကဲေသာစုက တစ္ပတ္လ်င္ႏွစ္ခါေလာက္စာထည့္ခိုင္းေတာ့လည္း သူတို ့ကမၿငိဳၿငင္ၾကပါ။
ဒါေပမဲ့ ညလသာသာမွာ ဂစ္တာတီးရင္ ေမာင့္အရုိင္းပန္းသီခ်င္းကိုဆို၍ ‘’ကံဇာတာေၾကြခ်ိန္လား ၀႗္ေၾကြးေတြမကုန္လို ့လား ေရတိမ္မွာ နစ္ မြန္းရၿပီ’’ ဟုစုကိုုေစာင္းေျမာင္းေလသည္။ စုကေတာ့ ေရတိမ္နစ္ခ်င္တာေတာင္ ေရနဲ ့ေ၀းတဲ့ ကႏ ၱာရထဲေရာက္ေနသည့္ကိုယ့္အၿဖစ္ကို လ်ိဳ ့၀ွက္ထားရသည္။
ဒါကို သူတို ့သိရင္လက္ပံပင္ၾကီးကိုပဲပတ္ေျပးခိုင္းဦးမလား…စိုးရိမ္ရသည္။
ႏွစ္ေတြရွည္ၾကာၿပီျဖစ္၍ ယခုအခါစိန္ၾကီးသည္ ေဒါက္တာဘြဲ ့ယူရန္ၾကိဳးစားေနသည့္ တကၠသိုလ္မွ လက္ေထာက္ကထိက။ ပညာလဲစံုၾကင္ယာလဲစံု သားေလးတစ္ေယာက္ရေနၿပီ။ ေရွ ့ေနလုပ္ခ်င္လြန္း၍ ဥပေဒအထူးျပဳယူခဲ့ရာမွ မာစတာ၀င္ၿပီးတကၠသိုလ္ဆရာျဖစ္သြားသည္။
ေရွ ့ေနျဖစ္ခ်င္ေသာ စိန္ၾကီးသည္ မွန္ကန္ေသာဘက္မွ ရပ္တည္ကာ ေရွ႕ေနတစ္ဦးလို ပညာေရးစနစ္ ကို အျပစ္မွကြင္းလံုးကၽြတ္လြတ္ေအာင္ စီရင္ထုံးႏွင့္အညီ သင္ၾကားေနသလား…စုမသိေတာ့ပါ။
ေက်ာက္ၾကီးသည္ ပညာေရးတကၠသိုလ္တက္မည္၊ ေက်ာင္းဆရာလုပ္မည္တကဲကဲလုပ္ေသာ္လည္း ဒ.လ.မ တက္၍ ယခုအခါဒုတိယၿမိဳ႕့ေတာ္တြင္ ဗိုလ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ပညာေရးဘြဲ႔ကို ကိုယ္တိုင္မယူခဲ့ေသာ္လည္း B.ed ဘြဲ ့ရဆရာမကိုေတာ့ ရေအာင္ဆြတ္ခူးထားသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ရဲစခန္းတြင္ သူသည္ ေက်ာင္းဆရာစိတ္ရင္း ေလသံ ဟန္ပန္ႏွင့္ သမာသမတ္က်က် ျပည္သူေတြကို ကူညီေနမည္လား…ဒါမွမဟုတ္……စုမသိေတာ့ပါ။
စုကေတာ့ ေမေမ့့အိမ္ကို ေရာက္လို႔ ဓာတ္စက္ကေလး ဖြင့္နားေထာင္တိုင္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းမိပါေသးသည္။

ေမေအာင္