စကိတ္ပံုၿပင္

“စကိတ္အရင္ကစီးဖူးလား`ဟုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကေမးေတာ့ ဒီလိုေရခဲၿပင္ၾကီးကိုေတာင္ ခုမွၿမင္ဖူးေၾကာင္းေၿဖလိုက္ရ၏။ ကၽြန္မ၏ခပ္ဆတ္ဆတ္ႏိုင္ေသာအသံကိုသေဘာက်သည့္အလား ရယ္ၾကရင္း စကိတ္စီးဖို့တက္ၾကြေနၾကသည္။ ေကးကေတာ့ေအးစက္စက္ႏုိင္လွေသာကၽြန္မ၏ ဒဏ္ကိုခံေနၾကပီပီ သူ့အတြက္သူၿမန္ၿမန္ၿပင္ဆင္ေန၏။ ၿပီးလ်င္သူမ်ားေတြႏွင့္ကၽြန္မပါ ပါႏိုင္ေအာင္ သူကၽြန္မကိုကူညီရဦးမည္ေလ။
ကၽြန္မကေတာ့ ေရခဲၿပင္ေဖြးေဖြးၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ေရခဲၿပင္ၾကီးထက္ပိုၿပီးေအးခဲမာထန္ေနေနသည့္ ကၽြန္မႏွလံုးသားကို ဆန္းစစ္ေနမိသည္။ ေကးကသူ မကူညီႏိုင္သည့္ကိစၥကို ေခါင္းထဲမထားပဲ ကၽြန္မဖိနပ္ၾကိဳးမ်ာကို ေသခ်ာခ်ည္ေႏွာင္ေပးေနသည္။ သူမ်ားေတြကထြက္ဖို႔ အဆင္သင့္ၿဖစ္ၿပီ။ ေကးလက္ကိုလွမ္းဆြဲရင္းကၽြန္မက ``ေကးသြားေတာ့ ကၽြန္မကၿဖည္း ၿဖည္း ပဲေနာ္ လို ့ေၿပာေတာ ့မင္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ လို ့ကၽြန္မကိုအားေပးၿပီး ေကးကထြက္သြားတယ္ ေကးရဲ့ လွလွပပစကိတ္စီးပံုကို မ်က္ေစ့တဆံုးေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မကေရာ………..ကၽြန္မက ၿမန္ၿမန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္၊ မိုးရြာထဲလမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ေမွာက္လဲလို႔ ေၿခသည္းခြံေတြမွာေသြးေၿခဥမၿပတ္ရွိသူ။ ဒူးမ်ာဒဏ္ရာေဟာင္းေတြႏွင့္။ (ေဖေဖ မရွိေတာ့သည့္ေနာက္က်န္ခဲ့သည့္အမာရြတ္ေတြ၊ ေဖေဖကကၽြန္မလဲရင္ဒဏ္ရာေတြကိုပ်ား ရည္မၾကာခဏလူးေပးလို ့ကၽြန္မမွာအမာရြတ္မရွိခဲ့ဖူးဘူး) ဒဏ္ရာရမွာစိုးတာေရာ၊ ရွက္တာ ေရာေၾကာင့္ လဲမွာသိပ္ေၾကာက္သူပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန့ မွာကၽြန္မဟာေမွာက္လဲခ်င္ေနတယ္။ ဘယ္လိုပဲလဲလဲ…. ဘာဒဏ္ရာေတြပဲရရ ကၽြန္မခံယူေနခ်င္မိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ယိမ္းယိုင္မလဲ….. ဘယ္လိုၿပိဳလဲမလဲ…. ဘယ္အေၿခ အေနထိေရာက္မွ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္ဟာ တိမ္ေစာင္းယိုယြင္းေနတဲ့ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ ့ လိုက္ဖက္သြားမလဲ။ စကိတ္ခုံေလးသြားရာကိုကၽြန္မလိုက္ပါရသည္မွာ ခက္ခဲမည္မထင္ပါ။ ပ်ံလြင့္ေသာစိတ္အစဥ္ ေနာက္သို ့လိုက္ရသည္မွာပင္ပန္းလွသည္မဟုတ္လား။
ေရွ့မွကေလးတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မစထြက္လိုက္သည္။ သူ ့ေၿခေထာက္ေတြ ကိုလိုက္အတုခိုးရင္း ကၽြန္မ၏တာထြက္ခရီးကမဆိုးလွ။ ၿပီးရင္ သတ္မွတ္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းမဟုတ္ပဲ ကၽြန္မစီးခ်င္သလိုစီးမည္။ အတားအဆီးမရွိလြတ္လပ္ခ်င္သူအတြက္ သတ္မွတ္ လမ္းေၾကာင္းမရွိသင့္ပါ။ ဒါမွလဲလြတ္လပ္စြာလဲပိုင္ခြင့္ကိုရရွိမည္။
စထြက္လာကတည္းကေရွ့ကိုတည့္တည့္မသြား။ ဟိုဘက္ေရာက္လိုက္ ဒီဘက္ေရာက္ လိုက္။ သို ့ေပမဲ႔ မရပ္မနားပါ။ ကၽြန္မရပ္လဲမရပ္တတ္ပါ။ အရွိန္ရလာၿပီးစိုစြတ္ေအးစက္ေသာ ေလတို ့ကခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုးေ၀ွ ့လာၾကသည္။ကုန္းကေလးကိုအေကြ ့သစ္ပင္ၾကီးႏွစ္ပင္ကို ၿမင္ရေတာ့ ၾကည့္ခ်င္လာ၍ ကၽြန္မရုတ္တရက္ရပ္ရန္ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ေၿခေထာက္တစ္ ဖက္ကိုအေနအထားအေၿပာင္း ခႏၶာကိုယ္လဲက်ေတာ ့မည္ကိုစိတ္လွဳပ္ရွားစြာသိလိုက္ရသည္ တကယ္လဲေတာ့မည္..။ကၽြန္မေပ်ာ္သည္။ ဒီေန ့သည္ေမွာက္လဲဖို ့ေပ်ာ္ရႊင္စြာေတာင့္တေနသူ ကၽြန္မ၏ေန ့ၿဖစ္သည္။
ေၿခေထာက္ေတြကအရင္မက်ပဲ ေခါင္းကိုပြန္းတိုက္ခိုက္မိကာ ညာဘက္ပခံုးႏွင့္ပစ္ အက်တြင္။ ဘုရားဘုရား……….ကၽြန္မသည္ပခံုးကိုလက္ႏွင့္ဖိရင္းနာလြန္း၍မ်က္ေရမ်ားက် လာသည္။ အရိုးေတြမ်ားက်ိဳးကုန္ၿပီလား။ပခံုးေအာက္ေရာက္ခါစဆံပင္ရွည္အခ်ိဳ ့က်ိဳးၿပတ္ ထြက္ကုန္ကာဦးေရၿပားလည္းနာသည္။ ေခါင္းကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့နည္းနည္းအိသြားၿပီ။ ကၽြန္မ ပခံုးကိုပဲဖိထားရမလား ေခါင္းကိုပဲကိုင္ထားရမွာလား……။ လက္ေတြ ့ကေတာ့ ခနၶာကိုယ္ကိုပင္ၿပန္မထူႏုိင္ေသး။ ေမးရိုးနားလဲပြန္းသြားၿပီထင္သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရင္ ခ်က္ခ်င္းေရခဲကပ္ေပးရတယ္တဲ့..။ကၽြန္မေမးကိုေရခဲကသူ့႔အလိုလိုကပ္ေနၿပီဆိုေတာ့ မဆိုးလွဘူးထင္ပါရဲ ့။ ကၽြန္မပခံုးကေရာ ေရခဲကပ္ေပးလိုက္ရုံနဲ ့ေကာင္းသြားမလား…….။ ပခံုးတစ္ဖက္ေစာင္းေနတဲ ့ဒုကၡိတမေလးကၽြန္မပံုကို ေတြးရင္းကၽြန္မ၀မ္းနည္းလာသည္။
“ေဟးဗီးနပ္စ္လဲေနၿပီကြ ရထားစီးရတာပင္ပန္းလို ့အိပ္ေနသလားထင္ရတယ္ေစာင္း ေစာင္းေလး ထူေပးလိုက္ၾကဦး` အသံ၀ါၾကီးနဲ ့ဆစ္ခ္အသံၾကားရေတာ့ကၽြန္မအတိုင္းမသိ၀မ္း သာမိတယ္။``ေကးေရကၽြန္မကိုၿမန္ၿမန္ထူေပးပါ ေဆးခန္းပို ့ေပးပါ` လို ့ကၽြန္မေအာ္လိုက္ တယ္။ ေကးကသူ ့ရဲ ့တုတ္ခိုင္လွတဲ ့လက္ေတြနဲ ့ၾကင္ၾကင္နာနာကၽြန္မကိုေပြ ့ပိုက္ၿပီး``ရွင္ဟာ အင္မတန္ေခါင္းမာတယ္``လို ့အၿပစ္တင္ေၿပာလိုက္တယ္။``ေကးကၽြန္မအခုေခါင္းေပ်ာ့သြား ၿပီလို ့ေၿပာရင္းဒဏ္ရာရထားတဲ ့ေခါင္းေပၚကိုသူ ့လက္တင္ေပးလိုက္တယ္။``အိုးမိုင္ေဂါ ့`လို ့ ေကးကေရရြတ္ရင္း ဂ်ဴႏိုက္ဒါကားေပၚကိုေပြ ့တင္ၾကတယ္။
ေဆးခန္းေရာက္ေတာ ့ ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးၿပီးတာနဲ ့“ခ်က္ခ်င္းခြဲစိတ္ၿပီးလက္ကိုပခံုးနား အထိၿဖတ္ပစ္ရမယ္“လို႔ ကၽြန္မၾကားေအာင္ေအာ္ေၿပာလိုက္တယ္။ကၽြန္မဟာေၾကာက္လြန္း တာနဲ ့နာက်င္တာေရာၿပီးအသံေတြမထြက္ႏိုင္ေတာ႕့ဘူး။ကၽြန္မကိုလူနာေတြ၀တ္တဲ့ အက်ႌီ ရွည္ၾကီး၀တ္ေပးေနၾကတယ္ၿပီးေတာ ့ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကိုတစ္ခုခုနဲ ့ဖံုးအုပ္လိုက္တယ္။ သူတို ့ကၽြန္မလက္ကိုၿဖတ္ၾကေတာ ့မယ္။……..မၿဖတ္ဖူး မၿဖတ္ဖူး။မၿဖစ္ေတာ ့ဘူး ကၽြန္မ ဘုရားကိုဆုေတာင္းရမယ၊္လက္တစ္ဖက္မရိွပဲ……….။``အရွင္ဘုရား`` အရွင္ဘုရား ``ကၽြန္မအရမ္းေအာ္လိုက္တယ္။ အသံေတြကထြက္မလာဘူး။ တစ္ခါ``ေမေမေရေမေမေရ``ကၽြန္မထပ္ၿပီးေအာ္လိုက္တယ္။ ``ဗီးနပ္စ္ ဗီးနပ္စ္ႏိုးေတာ့ေလ ``ကၽြန္မနဖူးကိုလက္နဲ႔စမ္းရင္းေကးကကၽြန္မကိုေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မထႏိုင္ပါ ့မလားေကးရယ္ လို ့ေၿပာလိုက္ေတာ ့ေကး ကဘာၿဖစ္လို ့လဲ လို ့ထပ္ေမးၿပန္တယ္။ ကၽြန္မဟာေဆးရံုေပၚမွာေလ….အ ိုဟုတ္ပါဘူးေကးရဲ့ အခန္းမွာပဲဟာ။``ယူ အိပ္မက္ဆိုးမက္သလား``လို ့ေကးေမးလိုက္မွ ေကးခုတင္ေပၚက အၿမန္ ခုန္ထလိုက္ၿပီး ကၽြန္မအိပ္မက္မက္ေနတာပါလားဆိုတာသိလိုက္ရတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုစိမ္း စိမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္မကိုယ္လက္အဂါစံုစံုလင္လင္ရွိတာကိ ုအရမ္းေက်နပ္မိသြားတယ္။ဒါ…တကယ္အိပ္မက္ပဲ။
“ယူၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို ့စကိတ္စီးတာေတြ အင္တာနက္ကစုထားတယ္။ယူအိပ္ေနတာ ႏွစ္နာရီေလာက္ရွိၿပီ။ေက်ာင္းကၿပန္ေရာက္ကတည္းက ခုအက်ိီေတြသြားလဲေတာ ့။ ကိုးနာရီမွ ၿပန္လာခဲ ့``ေကးကကၽြန္မေက်ာပိုးအိတ္ကိုပခံုးမွာခ်ိတ္ေပးရင္းၿပန္ဖို ့ေၿပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ ့လို႔
ေၿပာရင္း``ေကး စကိတ္စီးရင္ေမွာက္လဲတတ္သလား ဒဏ္ရာေတြေရာရတတ္သလားဟင္“ လို ့ေမးလိုက္ေတာ ့ေကးက ၿပႆနာမရွိပါဘူးအိုေကသြားမွာပါလို ့ လက္မေလးေထာင္ၿပီးေၿဖ လိုက္ေတာ့ မွကၽြန္မစိတ္နညး္နညး္ေအးသြားသည္။ အိပ္မက္ထဲကလိုမၿဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါ။ (ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာႏွင္းေလွ်ာသြားစီးဖို ့ ဒီေန ့ေက်ာင္းမွာသူငယ္ခ်င္းေတြ တိုင္ပင္ ၾကတယ္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ ့ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြ၊ပ်ံ ့လြင့္ေနတဲ ့စိတ္ေတြကိုေပါက္ကြဲ ခြင့္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။```အကယ္ ၍မ်ား ကိုနဲ ့ဗီးနပ္စ္ေရစက္ဆုံခြင့္ရခဲ ့ရင္``လို ့ေရးလိုက္တဲ့ ကိုရဲ ့စာဟာ ကိုနဲ ့ကၽြန္မေရစက္မဆံုႏုိင္ေတာ ့ေၾကာင္း ကိုရဲ ့ေၾကၿငာခ်က္တစ္ခုပဲဆိုတာ နား လည္လာကတည္းက ကၽြန္မဟာကိုနဲ ့ပတ္သက္ရင္ အၾကိမ္ၾကိမ္လဲက်ေနခဲ ့သူပဲဆိုတာသိ လိုက္ရတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတစ္ခါမွမစီးဖူးတဲ ့ႏွင္းေလွ်ာစီးဖို ့သေဘာတူလိုက္တယ္)

စာႀကြင္း။ ။ႏွင္းေလွ်ာစီးၿဖစ္တဲ ့ေန ့မွေတာ ့ကၽြန္မဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါဘာဒဏ္ရာမွရွိမ ေနခ်င္ပါဘူး။ေရခဲၿပင္ၾကီးေတာင္ သူ႔ကိုဘယ္သူကဘယ္လိုပဲ နင္းၿဖတ္လို႔သြား သြား ဘာမွေၿပာင္းလဲမသြားတာေနာ္။

ေမေအာင္