ေက်ာင္းေတာ္ရာ၏နိဒါန္း

ေက်ာင္းအေၾကာင္းေရးထားတဲ႔ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေလးေတြဆီ မထင္မွတ္ဘဲေရာက္မိေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စိတ္ကေရာက္သြားမိတယ္။ ဆရာမင္းလူတို႔လို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ မတက္ခဲ႔ရေပမယ့္ သူေရးေလ႔ရိွတဲ႔ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေနာက္ခံေရးထားတဲ႔ ဝတၳဳေတြဖတ္ရတိုင္း ေက်ာင္းသားဘဝကို ျပန္လည္လြမ္းမိတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းသားကေလးဘဝဆိုတာေတာ့ ဘာမွန္းကိုမသိေအာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးခံုမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထိုင္ရင္း အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ရင္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝကို ကုန္လြန္ေစခဲ႔တယ္။ လံုခ်ည္အစိမ္း၊ အကၤ်ီအျဖဴေလးနဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ေကာင္မေလးတစ္ေယက္ကိုလည္း တစ္ခါတရံ သတိတယရိွမိပါတယ္။ ခုေတာ့ သူလဲ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းမွာဆိုက္လို႔၊ ဘယ္သူနဲ႔ႏွစ္ပါးသြားေနလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။
ေဆာင္းကုန္စေႏြအကူး
ေလရူးေတြေဝ့တုန္းက
နီရဲရဲလက္ပံေတြနဲ႔အတူ
စိတ္ေတြေလခဲ႔ဖူးတယ္….
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က
ငါ႔ရင္ထဲ ခုန္ဆြဆြလုပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔
တစ္ခါက ယုန္ျဖဴေလးေရ
မုန္လာဥေတြျမင္တိုင္း နင့္ကိုသတိရတယ္။
အခ်ိဳ႕ညေနခင္းေတြမွာ ေရျဖန္းထားတဲ႔ ဖုန္သင္းနံ႕ေလးေတြကို ရွဴရိႈက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သူလိုက္ေနတဲ႔ေကာင္မေလးအိမ္ေရွ႕မွာ စက္ဘီးခဏခဏ ျဖတ္စီးဖူးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တစ္စီးစီးၾကတာေပါ့။ သူကေရွ႕ဘားတန္းကေနထိုင္လို႔၊ အဲဒီအိမ္နားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္တယ္ဆိုပဲ။ စက္ဘီးကို ေျဖးေျဖးနင္းဖို႔လဲ ေရွ႕ကေနတဖြဖြေျပာတယ္။ ဘားတန္းေပၚမွာစီးရင္းနဲ႔ ေခါင္းက လမ္းညာဖက္ျခမ္းက ေကာင္မေလးအိမ္ကို ခပ္ေစြေစြၾကည့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးကို အိမ္ထဲမွာရိပ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္က စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သူ ညေနတိုင္း အဲဒီအိမ္ေရွ႕က စက္ဘီးျဖတ္နင္းတာ မပ်က္ခဲ႔ဘူး။ ေစ်းသြားစရာရိွရင္လဲ အဲဒီလမ္းဖက္ကေန မျဖစ္မေနသြားတယ္။
မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဆီစာေတြေရးရင္ အဲဒီေကာင္မေလးအေၾကာင္း အၿမဲပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဆီကစာလဲမရေတာ့ဘူး။ သႀကၤန္ရက္ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕တယ္။ မင္းေကာင္မေလးေရာဆိုေတာ့ ေယာက်ၤားရသြားၿပီတဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပတ္သက္ေနတဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေတာ္က ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားခဲ႔ရတယ္။
မႏၱေလးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုေရာက္တဲ႔ေန႔၊ လြန္ခဲ႔ေသာ ကိုးႏွစ္ခန္႔ကာလကိုေတာ့ ခုထိျမင္ေယာင္ေနတုန္းပဲ။ အေဖရယ္၊ အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သံုးေယာက္သား မႏၱေလးက အသိတစ္ေယာက္အိမ္မွာတည္းၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း နာနတ္သီးေတြကို အိမ္မွာေဖ်ာ္တိုက္တယ္။ အဲဒီတည္းက မႏၱေလးမွာ နာနတ္သီးေပါမွာပဲဆိုတာ သတိထားမိသြားတယ္။ မႏၱေလးေနကလဲ အေတာ္ပူပါတယ္။ ေန႔လည္ေရာက္ေတာ့ အသိက သူ႔ကားေလးနဲ႔ ေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႕တယ္။ က်ံဳးေဘးကိုျဖတ္ေတာ့၊ ကားပ်က္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလို႔ စိတ္ပူမိတာ သတိရမိေသးတယ္။ ေက်ာင္းကလဲအေတာ္ေဝးတယ္။ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ေမာင္းေတာ့ အျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို သြားေနတာမ်ားလားလို႕ေတာင္ စိတ္ကထင္မိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ထဲဝင္ေတာ့ တမာတန္းေတြ တစ္အုပ္တစ္မႀကီးေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အိုး.. လမ္းေဘးဝဲယာ ျမင္ျမင္ရာမွာ တမာေတြခ်ည္းပဲ။ တမာနံ႔သင္းတဲ႔ေလကိုရွဴရိႈက္ရင္း လမ္းေပၚမွာပူခဲ႔ရတဲ႔စိတ္ေတြ ေျပေပ်ာက္ခဲ႔ရတယ္။
တမာေတာမွာ ေပ်ာ္တယ္ဆို
တမာတန္းကို လြမ္းတယ္ဆို
တမာနံ႕က သင္းတယ္ဆို
ခုေတာ့
တမာပင္ေတြေအာက္ကသက္ေသ
ခါးသက္လို႔ေနၿပီလား…….
အေဝးကသူတစ္ေယာက္ေရ။
ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္အေဆာင္မွာေနရမွန္းမသိ လိုက္ရွာရတာကအေမာ။ အေဖကေတာ့ အားေပးပါတယ္။ မင္းတို႔ေနရမွာကမဆိုးဘူး၊ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ရိွတယ္တဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ဘီ-ေဆာင္ဆိုတာကိုရွာေတြ႕တယ္ (အခုေတာ့ မန္းသီရိေပါ့)။ အေဆာင္ပုပုေလးေတြ၊ ဟိုတစ္စုဒီတစ္စုနဲ႔ ပုေနလိုက္ပံုမ်ား ခ်ံဳေတြၾကားထဲမွာ ျမဳပ္ေနလားထင္ရတယ္။ တစ္ထပ္ေဆာင္ေလးေတြ။ ေအ၊ဘီ၊စီ၊ဒီ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေလးေတြေပးထားတာ။ ကြ်န္ေတာ္႔နာမည္ေတြလိုက္ရွာရင္း ေနာက္ဆံုး ဘီ-၅ ဆိုတာမွာ မ်က္လံုးကရပ္သြားၿပီ။ ဒါငါ႔ဗိမာန္ပဲဆိုၿပီး၊ အထဲကိုခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္လိုက္ေတာ့၊ အထဲမွာက ဗိမာန္ေစာင့္ နတ္သားတစ္ေကာင္က ႀကိဳေရာက္လို႔။ ဒင္းကမႏၱေလးသားဆိုေတာ့ အေစာႀကီးေရာက္ေနတာ။ အခန္းက ရွစ္ေယာက္ခန္း။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းစြာပဲ တစ္ေယာက္ကမလာေတာ့ ခုႏွစ္ေယာက္ပဲေနရတယ္။ ဒင္းက ဘီ-၅ကမဟုတ္ဘူး။ ဘီ-၇ က။ ဟိုဖက္မွာတစ္ေယာက္မွမရိွလို႔ ဒီဖက္ကိုလာေခြေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲေရာက္ေရာ၊ သူလဲဘံုေပ်ာက္၊ သူ႔ဗိမာန္ဆီသူယြန္းေပါ့။ (စိတ္ထဲကေတာ့ ဒီေကာင့္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ နာမည္ကလဲ မသိေတာ့ ဟယ္လို မစၥတာပိန္၊ ေနေကာင္းလားေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဒီေကာင္က ပိန္ပိန္ေလး၊ ခုေတာ့ မစၥတာပိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး)
ပထမဆံုးအခက္အခဲက ကုတင္ကိစၥ။ ကုတင္ကိစၥစဥ္းစားေနတုန္း၊ ေတာင္ငူက ေမာင္ရင္က၊ ဖခမည္းေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗိမာန္ဆီယြန္းလာျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ၊ ဟိုဖက္က ဆရာမေတြေနတဲ႔အေဆာင္ေရွ႕က အျပင္ထုတ္ထားတဲ႔ ကုတင္ကို ေတာင္ငူသားနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္သားသြားမၿပီး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗိမာန္ထဲသြင္းလိုက္တယ္။ ေျခာက္ေယာက္စာအတြက္ စာၾကည့္စားပြဲကေတာ့ တစ္လံုးပဲ။ ေျခတိုင္ေတြကယိုင္နဲ႔နဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွလဲ အဲဒီစာၾကည့္စားပြဲမွာ စာမၾကည့္ၾကပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ညဖက္ပ်င္းရင္ စာၾကည့္စားပြဲကို ဒရမ္လုပ္ၿပီးေခါက္၊ သီခ်င္းေတြေအာ္ဆိုၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗိမာန္ရဲ႕ တတိယေျမာက္နတ္သားႀကီးကေတာ့ အသားညိဳညိဳ၊ ပုဆိုးတိုတိုနဲ႔၊ မင္းကင္းသား ေမာင္ဖိုးညိဳ။ သူ႕နာမည္က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္နဲ႔တစ္လံုးပဲကြဲလို႔ ခ်က္ခ်င္းခင္သြားၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေလာင္းလံုက ေလာရွည္။ ဒီေကာင္က လူရည္လယ္တယ္။ ေလာင္းလံုလို ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း တနသၤာရီတိုင္းကေန မႏၱေလးကို တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းလာတက္တာ။ လိုအပ္တဲ႔အသံုးအေဆာင္ေတြေတာင္၊ မႏၱေလးေရာက္မွဝယ္တယ္။ သူကေသတၱာကိုအခန္းထဲမွာထားၿပီး ေျခစႀကၤာဆန္႔ေနတာ။ နတၱလင္းသားေလးေတြကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ ဖိုးဝရုပ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္ညွက္ညွက္ ကိုပိစိ။ ကိုပိစိက ဂစ္တာတီးေတာ့ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ထပ္ပုဂၢိဳလ္က ကယားေလး။ ကယားလူမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကယားေလးပဲေခၚၾကတယ္။ သိုင္းပညာမွာေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္းခပ္တတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္ သူ႔ဆီက သိုင္းသင္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့၊ သူ႔ဆီက ဖဲသားနဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ေရႊေရာင္သိုင္းဝတ္စံုပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ ကိုကိုခ်စ္။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဇာတ္လမ္းကို သိတဲ႔သူေတြကေတာ့၊ ကိုကိုခ်စ္ဆိုရင္ တာဝန္ဝတၱရားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ခ်စ္သူကိုေတာင္ စြန္႔လႊန္႔ႏိုင္တဲ႔ ရဲအရာရိွကိုကိုခ်စ္ကို သတိရၾကလိမ္႔မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုကိုခ်စ္ကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ မျမဝင္းလဲမရိွရွာပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ”ခ်စ္”ဆိုတဲ႔ စကားလံုးက လူရႊင္ေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ဆီကေနယူထားတာ။ ဒါေတာင္သူကသိပ္လက္ခံခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ အင္တင္တင္လုပ္ေသးတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အတင္းထိုးေပးမွ မအီမလည္နဲ႔ လက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေတြထားေတာ႔၊ အေသးစိပ္ေတြေလွ်ာက္ေရးေနရင္၊ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုသတ္လိမ္႔မယ္။ သူကလူတာအဝွာျပဳတာ၊ စိတ္ကႀကီးတယ္။ သူကအစြန္ဆံုးကုတင္မွာေနရတာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးတာရယ္ေၾကာင့္၊ သူ႔ကိုအေဆာင္မွဴးက ”အင္ခ်ပ္”ခန္႔လိုက္တယ္။
ညေနဖက္ အေဆာင္မွာထမင္းသြားစားရမယ္ဆိုေတာ႔၊ အေဖက အေမလုပ္ေပးလိုက္တဲ႔၊ အေျခာက္အျခမ္းေတြယူသြားဖို႔ေျပာတာကို ကြ်န္ေတာ္ကမလိုပါဘူးဆိုၿပီးသြားစားလိုက္တာ၊ ပဲဟင္းတစ္ခြက္၊ ဝန္ထမ္းဆန္တစ္ပန္းကန္နဲ႔တိုးေတာ့တယ္။ မဆိုးပါဘူး၊ ပဲဟင္းက အရည္က်ဲေတာ့ ထမင္းနဲ႔ေရာၿပီးၿမိဳခ်ရင္၊ လည္ေခ်ာင္းမနင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ဘီ-၈ကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ၾကရင္း ခ်က္ခ်င္းလိုရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူတို႔က ေကာင္မေလးေတြေနတဲ႔အေဆာင္ေရွ႕ ဂစ္တာတီးသြားၾကမယ္ဆိုတာနဲ႔၊ ေရာင္လည္လည္နဲ႔ပါသြားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပပါဘူး၊ ဂစ္တာတီးတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ကအစြမ္းျပလိုက္တာ၊ ဂစ္တာႀကိဳးျပတ္သြားလို႔ ေစာစီးစြာတပ္ေခါက္ခဲ႔ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ပထမေန႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ၿပီးဆံုးခဲ႔ေလသတည္းေပါ့။
ဟိုးေရွ႕ဖက္မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းရဲ႕အေျခ
ေတာင္တန္းရွည္ႀကီးေတြလဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္
ဘယ္ခ်ိန္တည္းကလဲေလ်ာင္းခဲ႔ၾကတယ္မသိ
ေညာင္းပါဘိသနဲ႔
ကိုယ္လံုးရွည္ႀကီးေတြရဲ႕အၾကား
ျဖဴတူတူအက္ေၾကာင္းေလး
ဟိုးေအာက္ေျခအထိ
ေျမြလိမ္ေကာက္စီးသြားေလရဲ႕။
ထံုးျဖဴျဖဴေစတီေလးေတြနဲ႔
ၿငိမ္းခ်မ္းပါ၏ သည္ဌာေန…..
ေကာင္းကင္ျပာႀကီးထက္မွာေပါ့
တိမ္ျဖဴေတြအဆုပ္လိုက္ပြင့္လို႔
ခဲသားေရာင္အနားသတ္မ်ဥ္းေတြနဲ႔
ဦးတည္ရာမဲ႔ လြင့္ေမ်ာေနလိုက္ၾကပံုမ်ား
ဂ်စ္ပစီခရီးသြားႀကီးေတြအလားပဲ…
အိပ္တန္းျပန္ငွက္ေတြ ေတာင္ပံခပ္ၾကရင္
ငါေလတကယ္လြမ္းမိပါရဲ႕
တစ္ခါတုန္းက အမိရင္ခြင္ႀကီးရယ္…..။

ေမာင္ျဖဴ (8:00pm 10th Dec, 2007)