ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ

အိုင္တီေခတ္ႀကီးမွာ အရိွန္အဟုန္ႏွင့္ တိုးၿပီးရင္းတိုးတက္လို႔သာ လာေနေခ်ၿပီ။ (ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္အတူ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ေနျခင္းမွာေတာ့ ဖန္ဆင္းရွင္၏ က်ီစယ္မႈေလလားမေျပာတတ္) အိုင္တီနည္းပညာတိုးတက္မႈ၏ အဓိကအခန္းတြင္ မျဖစ္မေနပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ေနသူတစ္ေယာက္မွာ အင္တာနက္ျဖစ္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏အစြမ္းပကားျဖင့္ ကမၻာတစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ေျခစႀကၤာဆန္႔လို႔ရၿပီ။ GoogleEarth လိုအရာမ်ိဳးျဖင့္ ရြာမွာေနေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြ၏ ႏြားတင္းကုတ္ကိုပင္ အလြမ္းေျပၾကည့္လို႔ရေနၿပီ္။ အေမရိကားလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးကိုေတာ့ maps.google.com မွ အျပင္မွာျမင္ေနရသည့္အတိုင္း ၾကည့္လို႔ရေနေခ်ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာလည္း ထိုထိုေသာ ထူးဆန္းေထြလာ နည္းပညာေခတ္ႀကီးတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားနည္းတူ၊ ငါတို႔လဲ တစ္ခန္းတစ္ေနရာကေတာ့ ပါဝင္ၾကမယ္ဟဲ႔လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ကာ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးကို လွန္လိုကလွန္၊ ေမွာက္လိုကေမွာက္ျဖင့္ သံုးစြဲႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳမူေနၾကသည္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာပင္ ခရီးေပါက္ခဲ႔ေလၿပီ။ မၾကာေသးမီေခတ္မ်ားကေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတစ္ပါးသို႔ အလုပ္အကိုင္ကိစၥျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ပညာရွာမွီးရန္အတြက္လည္းေကာင္း ထြက္ခြာလာရသူမ်ားမွာ၊ အဆိုေတာ္ ေဒၚႏြဲ႔ယဥ္ဝင္း၏ “ေရႊပင္လယ္ႀကီး ကာဆီးထားလို႔ ဆံုဆည္းရဖို႔ ဘယ္ေလာက္ထိေစာင့္ရမယ္မသိဘူး” ဆိုေသာ သီခ်င္းစာသားေလးအတိုင္း ျပန္မလာခင္အခ်ိန္အထိ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာေတြ႔ဖို႔မလြယ္ေတာ့။ အသံေလးကိုပင္ တစ္လမွ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကားခြင့္ရႏိုင္မည္။ (ဒါေတာင္ ထိုေခတ္ထိုအခါက ဖုန္းဘိုးမွာ နည္းမည္မဟုတ္) ရုပ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဝလာေဝး။ တခ်ိဳ႕ခ်စ္သူရည္းစားေတြကေတာ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြရိုက္ပို႔ရသည္။ စာပို႔ရတာလည္း သိပ္ေတာ့မလြယ္လွ။ ဆယ္ေစာင္ပို႔လ်င္ ငါးေစာင္ေျခာက္ေစာင္ေရာက္ဖို႔ပင္ သိပ္မေသခ်ာလွေပ။
ယခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့။ ပင္လယ္ႀကီးကာဆီးထားလဲ ဂရုမစိုက္၊ သမုဒၵရာႀကီးဆီးတားထားလဲ စိတ္ပူစရာမလိုေတာ့။ ကမၻာဆိုတာ ရြာႀကီးတစ္ရြာလိုပင္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီဟု၊ ပညာရွင္တို႔ ေခၚေဝၚသမုတ္ေနၾကေလၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွ စကၤာပူသို႔ ေက်ာင္းသြားတက္သည္ဆိုလ်င္ပင္၊ ရြာေတာင္ပိုင္းမွ ရြာေျမာက္ပိုင္းသို႔ မန္က်ည္းရြက္သြားခူးသလို ျဖစ္ေနသည္။ ခ်စ္သူရည္းစားဆိုလ်င္လည္း၊ online မွာ အခ်ိန္ျပည့္ေတြ႔လို႔ရသည္။ ရြာမွာေကာက္စိုက္သည့္လက္မ်ားသည္၊ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တေျဖာင္းေျဖာင္း။ ရြာထိပ္က မန္က်ည္းပင္ရိပ္ေအာက္မွ အတင္းေျပာသံမ်ားသည္၊ အြန္လိုင္းေပၚမွာတညံညံ။ စာပို႔လ်င္လည္း ယခင့္ယခင္ေခတ္မ်ားကလို တစ္လကိုးသီတင္းေစာင့္ဖို႔မလို။ ကလစ္ဆိုတာႏွင့္ ေရာက္သြားေခ်ၿပီ။ (တစ္ခါတေလ ကလစ္တာမွားၿပီးပင္ ေရာက္တတ္ေသးသည္)။ အသံေလးၾကားဖို႔ဆိုတာလဲ မခဲယဥ္းေတာ့။ (ခဲယဥ္းေအာင္လုပ္ထားေသာ အခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္မ်ားကိုေတာ့ သည္းခံစိတ္ျဖင့္သာ မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳၾကကုန္ေလာ့) ဂ်ီေတာ့၊ ဒီေတာ့စသည္ျဖင့္ ေတာ့ေတြက စံုလင္လွသည္။ ဒီေတာ့ျဖင့္အဆင္မေျပလ်င္ ဟိုေတာ့ကို ေျပာင္းလို႔ရသည္။ ဟိုေတာ့ကို ဟိုလိုလုပ္ထား၍ ေတာ့မရလ်င္၊ ဟိုလိုေက်ာ္၍ေတာ့ရျပန္သည္။ ဘယ္လိုပင္ဆိုေစကာမူ၊ ေတာ့လို႔ရေနတာေတာ့အမွန္ပင္။ တခ်ိဳ႕က တစ္ေနကုန္ေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕က အခန္းေဖာ္ေက်ာင္းသြားတုန္းေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕က အလုပ္အားခ်ိန္၊ ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာေတာ့သည္။ ေတာ့ရတာအားမရသူမ်ားကေတာ့ အလုပ္ဖ်က္၊ ေက်ာင္းလစ္၍ပင္ ေတာ့ေနၾကေလၿပီ။ ေတာ့ကမၻာႀကီးသည္လဲ ေတာ့သံမ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္း၍ေနေလၿပီ။
လူ႔ေလာဘဆိုတာလဲ အခက္သား၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ႏိုင္မႈမရိွၾက။ အသံေလးၾကားရယံုႏွင့္ မေက်နပ္ႏိုင္။ ေသာတအာရံုခံစားမႈျဖင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကေတာ့။ စကၡဳအာရံုေလးလဲ ခံစားခ်င္လာၾကသည္။ လူသားတို႔၏လိုအပ္ခ်က္ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ျဖည့္စြမ္းေပးရင္ သတၱေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳေနၾကေသာ ပညာရွင္မ်ားမွာ ဒီတိုင္းထိုင္ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့။ ရုပ္ပါျမင္ရေသာ “ဝက္ကန္” ဆိုတာေလးေတြတီထြင္လာၾကသည္။ အသံုးျပဳသူေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးသားတို႔မွာလည္း၊ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲျပဳတ္က် ဆိုသည့္နည္းတူ၊ အလုအယက္ဝယ္ယူသံုးစြဲၾကေလၿပီ။ ဗြီဇက္အို၊ ဒီဇက္အိုစသည္ျဖင့္ အိုေပါင္းမ်ားစြာကလည္း၊ လူသားတို႔၏လိုအပ္ခ်က္အေလ်ာက္ ေပၚေပါက္လာၾကျပန္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အိုင္တီေခတ္ႀကီးတြင္ အိုင္တီလူသားတို႔မွာ ေတာ့လိုက္၊ ကန္လိုက္ျဖင့္၊ ေတာ့ကန္သေဘာတရားထဲတြင္ စီးေမ်ာရင္း နည္းပညာ၏အသီးအပြင့္မ်ားကို ၿမိန္ယွက္စြာ ဆြတ္ယူစားသံုးလ်က္ ေနၾကေလၿပီ။
သို႔ေသာ္ ေတာ့လိုက္၊ ကန္လိုက္ဘဝကို ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ေနၾကေလၿပီေလာဆိုေသာ္၊ ထိုသို႔မဟုတ္။ ပညာရွင္မ်ားကလဲ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လိုအပ္လာမည့္ အိုင္တီလူသားတို႔၏ ေတာင့္တမႈမ်ားကို ႀကိဳတင္ေတြးေခၚႀကံစလာၾကေလေခ်ၿပီ။ ယခုလည္း ေတာ့ကန္ျဖင့္သာ မေရာင့္ရဲႏိုင္သူတို႔အဖို႔ ပညာရွင္တို႔ တီထြင္လိုက္သည္မွာ ဂႏၶာရံုကိုေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ကိရိယာေလးပင္။ ထိုကိရိယာေလးကို ကြန္ျပဴတာေနာက္ဖက္ေပါက္မွတပ္ဆင္လိုက္လ်င္ ႀကိဳးေလးတန္းလန္းႏွင့္ ႀကိဳးအဆံုးတြင္ သံဇကာကြက္ေလးေတြႏွင့္ယက္ထားေသာ အဝအနည္းငယ္က်ယ္သည့္ smelling sensor ေလးကိုေတြ႔ရမည္။ ထို sensor ေလးနားတြင္ အသံုးျပဳသူ၏ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုကို ကပ္လိုက္လ်င္၊ ထိုခႏၶာကိုယ္မွ အနံ႔အသက္ေလးမွာ sensor မွတစ္ဆင့္ အသံုးျပဳသူ၏ကြန္ျပဴတာ၊ ထုိမွတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္လူ၏ receiver ထဲသို႔တိုက္ရိုက္ေရာက္သြားသည္။ receiver ၏ ႀကိဳးအဆံုးတြင္ ႏွာေခါင္းႏွင့္ဆင္တူေသာ အေပါက္ႏွစ္ေပါက္ပါသည့္ကိရိယာေလးရိွသည္။ အသံုးျပဳသူက ထိုအရာေလးကို မိမိႏွာေခါင္းတြင္ တပ္ဆင္လိုက္လ်င္၊ တစ္ဖက္လူ၏အနံ႔ကို တိုက္ရိုက္ခံစားရေပလိမ္႔မည္။ အသံုးျပဳေနခ်ိန္အတြင္းတြင္၊ ႏွာရွဴေဆးဗူးမရွဴရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ငပိေတြဘာေတြလဲမေၾကာ္ရ။ ငပိခ်က္လိုမ်ိဳးႏွင့္ထမင္းစားထားလ်င္လဲ၊ လက္တို႔၊ ပါးစပ္တို႔ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးၿပီးမွ အသံုးျပဳသင့္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက၊ အနံ႔ခံအာရံုမွားယြင္းမႈမ်ားႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ကာ တစ္ဖက္လူ၏ႏွာေခါင္းကို ဒုကၡေပးတတ္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ အသံုးျပဳသူ ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးသားတို႔မွာ၊ အသံေလးၾကားရဖို႔ႏွင့္ ကိုယ္ကျပန္ေျပာဖို႔ headset ေလးကို ေခါင္းမွာတပ္ထားရမည္။ screen ေပၚမွာက “ဝက္ကန္” ေလး ကန္ထားမည္။ smelling sensor ကို ခႏၶာကိုယ္၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုတြင္ ကပ္ထားမည္၊ receiver ကို ႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္တြင္ တပ္ဆင္ထားမည္ဆုိပါက၊ ေတာ့ကန္နမ္းေလးလုပ္လို႔ရေပၿပီ။
တီထြင္သူရိွေတာ့လဲ အသံုးျပဳသူရိွေပမေပါ့။ မၾကာေသးမီရက္တစ္ရက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ေမြးေန႔။ ေမြးေန႔ဆိုေတာ့လည္း ခ်စ္သူရည္းစားကို ေတာ့ကန္ေလးလုပ္ခ်င္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့ကန္ေလာက္ေတာ့လုပ္မေနနဲ႔၊ ဟိုကိရိယာေလးပါထည့္လိုက္ေပါ့ကြာ၊ ေတာ့ကန္နမ္းေလးလုပ္လို႔ရတာေပါ့ ဆိုေတာ့၊ သူသေဘာေခြ႔ကာ နမ္းကိရိယာေလးကိုပါ တပ္ဆင္လိုက္သည္။ “ဝက္ကန္“မွာ ေကာင္းေကာင္း ကန္ႏိုင္ေအာင္ အျပတ္ဖီးလိမ္းသည္။ အဆင္ေျပမေျပ “ဝက္ကန္”မွာ ကိုယ့္ရုပ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ေသခ်ာၿပီဆိုေတာ့မွ အသံစမ္းသည္။ ေခ်ာင္းေလးတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ေတာ့ အသံက ေဘာက္ကထြက္လာသည္။ ထိုအခါက်မွ ေဘာက္ကိုျဖဳတ္ၿပီး headset တပ္ဖို႔သတိရသည္။ အားလံုးအိုေကၿပီလား၊ မဟုတ္ေသး။ ဒီေန႔ကထူးျခားသည္။ smelling sensor ေလးပါတပ္ထားတာဆိုေတာ့၊ အေမႊးအႀကိဳင္ေလးကလဲ လိုေသးသည္။ ရိွသမွ်ေရေမႊးေတြအကုန္ဆြတ္သည္။ ေအာ္ဒီကလံုး၊ ေဒၚၾကည္ကလံုးစသည္ျဖင့္ ကလံုးေတြစံုလင္လွသည္။ ေနာက္ဆံုးအားမရသျဖင့္၊ air fresher ဗူးေလးႏွင့္ပင္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး တရွဴးရွဴးျဖန္းလိုက္ေသးသည္။ အဆင္ေျပၿပီဆိုမွ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတာ့ကန္နမ္း ဇာတ္လမ္းစေတာ့သည္။ အစကေတာ့ အဆင္ေျပလို႔။ ဒီဖက္ကလည္း တရွဴးရွဴး၊ ဟိုဖက္ကလည္း တရွဴးရွဴးႏွင့္ ခ်စ္လိုက္ၾကတာ၊ ပညာရွင္မ်ားကိုေက်းဇူးတင္ဖို႔ပင္ေမ႔ေနမိသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ၊ ဟိုဖက္ကရည္းစားက အျပတ္ေကာေတာ့သည္။ “ရွင္က ခ်စ္သူနဲ႔စကားေျပာေနတာေတာင္၊ ထိန္းမထားႏိုင္ဘူးလား၊ ထိန္းမထားႏိုင္ရင္လဲ အျပင္ေလးခဏထြက္ၿပီး ကိစၥရွင္းပါလား“ စသည္ျဖင့္ ျပသနာရွာေတာ့သည္။ သေကာင့္သားမွာ မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္၊ သူလဲဘာမွမလုပ္လိုက္ရ။ ေလလည္ရေအာင္လဲ၊ အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္မွာစိုးလို႔ကို၊ ေစာေစာစီးစီးတည္းက ရွင္းထားၿပီးသား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရားခံေပၚသြားသည္။ အျခားလူမဟုတ္၊ အိုင္တီေခတ္၏ မာန္နတ္မင္းသားႀကီး ကိုကိုhacker ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းက ေပၚကာစဆိုေတာ့၊ ပညာရွင္မ်ားက လံုၿခံဳမႈကိစၥကို ေသခ်ာမစဥ္းစားရေသး။ ေစ်းကြက္ကလဲ ေတာင္းဆိုေန၊ ထုတ္လုပ္သူကလဲေလာေနသျဖင့္၊ အျမန္ထုတ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ hacker မ်ားက ထိုအခြင့္အေရးကို ေကာင္းစြာအသံုးခ်လ်က္၊ အနံ႔ခံ code မ်ားကို ဝင္ change သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရားပြင့္တာေတာင္၊ မာန္နတ္ကေႏွာက္ယွက္ေလ႔ရိွရာ၊ အေကာင္းရိွလ်င္ အဆိုးရိွတတ္သည္မွာ ေလာက၏ နိယာမသေဘာတရားတစ္ခုေလေလာဟု ထင္မိေလမည္လား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ။

ေမာင္ျဖဴ (2:20pm, 04.12.2007)