အလြမ္းမပါတဲ့ ျပဇာတ္

ကမၻာေက်ာ္စာေရးစရာႀကီးကေျပာဘူးတယ္။
ဘ၀ဆိုတာ (ဇာတ္ခံုတစ္ခု)လိုပါပဲတဲ့။
ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက် ကေနၾကရတယ္တဲ့ေလ။
က်ဳပ္တို႔အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာလည္း ဒီဇာတ္တစ္ခုပဲအပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ အေပါင္းအသင္းတစ္စုနဲ႔ ကေနတုန္းပါပဲ။
အံ့စရာေကာင္းတာက ဘယ္သူမွ အခုထိမ်က္ရည္တစ္စက္ မက်ၾကဘူး။
ေပ်ာ္လြန္းလို႔ေတာ့မထင္နဲ႔။
ေနရာေျပာင္း၊ေဒသေျပာင္း၊ဆရာေျပာင္းနဲ႔ တေမ့တေမာ ကတဲ့သူက က။
သူတို႔ၾကည့္ရတာ ရင္ခံုသံမပါေတာ့တဲ့ သံပါတ္ေပးစက္ရုပ္ေတြနဲ႔တူေနတာလား။ စက္ရုပ္ေတြျဖစ္သြားၾကေလသလားေတာ့ မသိ။
က်ဳပ္လည္းဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ဆိုေတာ့ မ်က္ရည္လည္းမက်မိေတာ့ပါဘူး။
ကဲမိတ္ေဆြတို႔ေရ
လြမ္းလည္း မလြမ္းၾကပါနဲ႔။
ကသာဆက္ကၾကပါေတာ့။

အလြမ္းမပါတဲ့ ျပဇာတ္

ေတြေ၀ျခင္းပင္လယ္ထဲမွာ
ေမ်ာေနျပီးေတာ့
သတိလည္ျခင္းေမခဠာ
လာကယ္တာေတာင္
ထမၾကည့္တဲ့အေကာင္။

ကိန္းမ်ဥ္းတစ္ခုလိုဘ၀မွာ
သုညကစၿပီးရင္
အေပါင္းဖက္ပဲသြားမယ္လို႔ထင္ေနတဲ့
အႏုတ္ေကာင္။

ေသမင္းကအေတာင္ပံနဲ႔
ရိုက္ႏိွဳးမယ္ႀကံကာမွ
ွႏိုးလာတဲ့အေကာင္၊
မိုက္မဲမႈေခြးေတြေဟာင္ေနတာ
မဆန္းဘူး။

ခမ္းနားႀကီးက်ယ္မႈမွန္သမွ်
အိပ္မက္ကစတယ္ဆိုတာ သိရက္နဲ႔
ေတာက္!
အိပ္ရမွာေတာင္ပ်င္းသတဲ့။

ေတာ္ပါေတာ့ေလ…
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲ
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္
ကိုယ္ေရာက္ရာ ကိုယ့္ဘ၀
မ်က္ရည္မ်ားေတာ့ က်မေနပါနဲ႔။ ။

ဇနိ
(စာ႐ိုက္၊စာသိမ္း ေ႐ႊျမင္း)