ပိုင္ရွင္ဆီမေရာက္ျဖစ္ခဲ႕ေသာ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလး
>> Thursday, August 16, 2007
ကြ်န္ေတာ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနသည္ကိုႀကိဳက္ေသာ္လည္း၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမည္ကို အလြန္ပ်င္းေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုေန႕ကေတာ့ စာအုပ္ေတြရွင္းဦးမွဟူေသာ စိတ္ကူးက ဘယ္ကဘယ္လို၀င္လာသည္မသိ။ ဟိုတစ္စဒီတစ္စႏွင့္ ဖြာလန္က်ဲကာ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနေသာ စာအုပ္မ်ားကို လိုက္စု၊ စာအုပ္စင္မွာ အစီအရီတင္လိုက္ေတာ့ အခန္းက နည္းနည္းက်က္သေရရိွသြားသေရာင္ေရာင္။ အခန္းထဲက စာအုပ္ေတြရွင္းၿပီးသည့္ေနာက္၊ စိတ္လိုလက္ရရိွသည္ႏွင့္ စာအုပ္ေဟာင္းေတြစုထည့္ထားသည့္ ဗီရိုအပုေလးကို ဖြင့္ရန္စိတ္ကူးမိသည္။ ဗီရိုေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အတြင္းထဲတြင္ ျဖစ္သလိုထိုးထည့္ထားေသာ ဗူးခြံမ်ား၊ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္၊ စာအိတ္ေဟာင္းမ်ား၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမွာ ရႈပ္ယွက္ခတ္လို႕။ လက္ကဘယ္လိုကဘယ္လို ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကို လွန္မိသည္မသိ၊ သတိရေတာ့ ဇန္န၀ါရီလ၏ရက္အခ်ိဳ႕ေတာင္ အေတာ္ေက်ာ္လြန္ေနမိေပၿပီ။
ဇန္န၀ါရီလဆိုေတာ့ ႏွင္းဖြဲဖြဲက်ေသာ ေဟမာန္လေပါ့။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဘာေတြမ်ားေရးခဲ႕မိပါလိမ့္။ ဦးပုညကေတာ့ မန္းေဆာင္းရာသီေအးလြန္းလွလို႕၊ “မန္းတုန္ေအာင္၊ လမ္းဆံုကဟစ္” ခ်င္တယ္တဲ႕။ ခင္ညြန္႕ရီကေတာ့ မယ္တစ္ရြာေမာင္တစ္ၿမိဳ႕ေနရတဲ႕ကအခ်ိန္မွာ “ေဆာင္းလရာသီ ေျပာင္းရရင္လဲ ေျပာင္းပစ္ခ်င္ပါသည္” လို႕ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးဆိုသြားဖူးသည္။ အဲဒီေဆာင္းရာသီေတြတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလြမ္းေနမိလား၊ ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီေလးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူကို တမ္းတမ္းတတ လြမ္းေနမိေၾကာင္း အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အတိတ္ကိုျပန္သြားရသည္မွာ၊ အလြန္ႀကိဳက္ေသာရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို အေတာ္ၾကာမွျပန္ၾကည့္ရသလိုပင္။ ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္းခန္းတြင္ မင္းသားႏွင့္မင္းသမီးမေပါင္းရဘူးဆိုသည္ကိုႀကိဳသိေနေသာ္လည္း အလြမ္းခန္းအေရာက္တြင္ ျပန္လည္လြမ္းေဆြးရစၿမဲသာ။ ထိုနည္းတူပင္ အတိတ္ကအေၾကာင္းေလးေတြျပန္ေတြးရသည္မွာ လြမ္းေဆြးစရာမ်ားပါလာသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ျပန္လြမ္းရတတ္စၿမဲ။
ကြ်န္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီမွာ ဒိုင္ယာရီဟုကြ်န္ေတာ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း ဘုရားစူးဒိုင္ယာရီျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသည့္ရက္က တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ရက္တစ္ရာေတာင္သိပ္မၿပည့္ခ်င္။ တစ္ခါတရံ အေၾကြးစာရင္းေတြကပါလာတတ္ေသးသည္။ ကဗ်ာအတိုအစေလးေတြကိုလဲ ဟိုခ်စ္ဒီခ်စ္ ခ်စ္ထားတာ မနည္းျပန္ဖတ္ယူရသည္။ ဟိုစာအုပ္ဒီစာအုပ္မွ ကူးေရးထားေသာ မွတ္သားဖြယ္စာတိုစာစေလးမ်ား၊ ရုပ္ရွင္ရံုလက္မွတ္ေဟာင္းအခ်ိဳ႕၊ အလွဴခံစာရြက္ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ၊ အန႕ံျပယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ပိေတာက္ပန္းဟုယူဆရေသာ ပန္းေျခာက္ေလးမ်ား၊ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးကစံုလို႕။ မင္ေရာင္မွာလဲ အျပာလဲပါသည္။ အနက္ေရာင္မွင္အခ်ိဳကိုလဲေတြ႕ရသည္။ အနီေရာင္ႏွင့္ စတားျပထားသည္ကလဲတစ္ဖံု။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္မင္ေရာင္ကေဖ်ာ့သြားလိုက္၊ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ မင္ကထူသြားလိုက္။
တခ်ိဳ႕စာသားေတြကို အေသအခ်ာဖတ္လိုက္၊ တခ်ိဳ႕ကိုေက်ာ္ဖတ္လိုက္ႏွင့္ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ စာအုပ္ထဲမွာညွပ္ထားေသာ စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္ကိုလက္ကစမ္းမိသြားသည္။ စာအိတ္ကေလးမွာေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနသျဖင့္ အတြင္းထဲမွာ စာရိွေနသည္မွာ သိသာသည္။ သို႕ေသာ္ စာအိတ္ေပၚတြင္လိပ္စာတတ္ထားသည္ကိုလဲမေတြ႕ရ။ စာအိတ္အေရာင္မွာ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ ေရေမႊးန႕ံမွာလဲမျပယ္ေသး။ အထူးျခားဆံုးမွာစာအိတ္ကမေဖာက္ရေသးျခင္းပင္။ စာအိတ္ဆိုသည္မွာ အတြင္းထဲကစာရိွေနပါလ်က္ ခုေလာက္ခ်ိန္ၾကာလာသည္အထိ (ဆယ္ႏွစ္နီးပါးခန္႕ရိွၿပီ) မေဖာက္ရေသးဘူးဆိုသည္မွာ သဘာ၀သိပ္မက်လွ။ ေဖာက္ထားသည့္ေနရာ ရိွလိုရိွျငား ကြ်န္ေတာ္ရွာၾကည့္ေသာ္လဲ ေျခရာလက္ရာပ်က္သည့္ေနရာပင္မေတြ႕ရ။ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေပးခ်င္ခဲ႕ေသာ ပိုင္ရွင္လက္ထဲသို႕မေရာက္ခဲ႕ေသာ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလးပဲေပါ့။ အဲလိုစာအိတ္ေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေျမာက္အျမားမရိွခဲ႕ပါ။ အေသအခ်ာေျပာရလ်င္ ထိုစာအိတ္ေလးတစ္အိတ္တည္းသာ။ သည္စာအိတ္ေလးကိုျမင္ေတာ့ အတြင္းထဲက စာရြက္ေလးကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေယာင္မိသည္။
စာအိတ္ေလးကို ေဖာက္ရရင္ေကာင္းမလား မေဖာက္ရရင္ေကာင္းမလားဟု ကြ်န္ေတာ္ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ အတြင္းထဲကစာရြက္ေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာေတြမ်ားေရးထားခဲ႕ပါလိမ့္ဟူေသာ သိခ်င္သည့္စိတ္က စာအိတ္ေလးကိုေဖာက္ျဖစ္သြားေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို တြန္းအားေပးလိုက္ေတာ့ လက္ကတုန္ကယင္ႏွင့္ စာအိတ္ေလးကို ေဖာက္ျဖစ္သြားသည္။ အတြင္းထဲက စာရြက္ေလးမွာလဲ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ေနာက္ခံထားလ်က္ ပန္းခက္ေလးေတြကို စာရြက္၏ ေထာင့္ေလးေထာင့္မွာဆြဲထားသည္။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ေနာက္ခံေပၚမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ပံု။ ေကာင္မေလး၏ပံုမွာ မႈန္မႈန္ေလးျဖစ္ေနေသာ္လဲ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါသည္။ ေၾသာ္သူကိုး… သည္စာအိတ္ေလးမွာသူ႕အတြက္မွလြဲ၍ ဘယ္သူ႕အတြက္မွမဟုတ္ဆုိသည္ကို ကြ်န္ေတာ္သိေသာ္လဲ၊ စာရြက္ေပၚမွ သူ႕ဓါတ္ပံု ၀ါးတားတားေလးကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ႕သြားခဲ႕ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စာအိတ္ေလးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဓါတ္ပံုေလးမွာ သိပ္ၿပီးထူးထူးျခားျခားႀကီးမဟုတ္။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္တစ္ပိုင္းပံု။ အတိအက်ေျပာရလ်င္ အျဖဴအမည္း ပတ္စ္ပို႕ပံုျဖစ္သည္။ ဓါတ္ပံုကမႈန္၀ါး၀ါးေလးျဖစ္ေနေသာ္လည္း စာရြက္ေပၚမွ ေကာင္မေလး၏မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေတာက္ပရႊန္းလဲ႕ေနသည္။ သည္မ်က္လံုးေတြေပါ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ညအိပ္ရာ၀င္တိုင္း ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြထဲ ေရာက္ေရာက္လာခဲ႕တာ။ ခုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသေယာင္ေယာင္။
ဒီဓါတ္ပံုေလးရလာခဲ႕တာကလဲ သိပ္ေတာ့မလြယ္ကူလွ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္၏ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွ စာၾကည့္တိုက္ကဒ္ျပားေဟာင္းထဲမွ စာၾကည့္တိုက္မွဴးမသိေအာင္ ခိုးခြာခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္ေထာင့္မွာ စာၾကည့္တိုက္ကဒ္ျပားေဟာင္းေတြထားသည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လၻက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သတင္းေပးသည္။ သူ႕သတင္းေသခ်ာေအာင္ သူ႕ကိုပါေခၚ၍ စာၾကည့္တိုက္သို႕ခ်ီတက္ၾကသည္။ စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲကပူတာလား၊ စာၾကည့္တိုက္အခန္းကပဲပူတာလားမသိ၊ ေခြ်းေတာင္စို႕လာသည္။ သူေျပာသည့္ေထာင့္ေရာက္ေတာ့၊ ေလးေထာင့္စကၠဴပံုးထဲမွာ ကဒ္ျပားေဟာင္းေလးေတြစီထည့္ထားတာေတြ႕ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုလဲ ဟူေသာစတိုင္လ္ႏွင့္ မ်က္စပစ္ျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကသူ႕ကို အေျခအေနၾကည့္ခိုင္း၍ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာစာၾကည့္တိုက္ကဒ္မ်ားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္လုိခ်င္ေသာတစ္ေယာက္၏ပံုကိုရွာသည္။ “ေမာင္ထြန္းမင္းေဇာ္”၊ “ေမာင္မ်ိဳးသူရရွိန္”၊ “ေမာင္ဇာနည္ကို႕” အဲ ဒါငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက အျပင္မွာတင္ရုပ္ဆိုးတာမဟုတ္၊ ဓါတ္ပံုထဲမွာလဲ ရုပ္ကမလွပါလား။ ရွာေနရင္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကဒ္ေတြေတြ႕ေတာ့ စိတ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီေရာက္သြားသည္။
- “ေဟးေကာင္ မေတြ႕ေသးဘူးလားဟ”
- “ေတြ႕ေတာ့မွာပါ၊ ခဏေလး ဒီမွာမင္းကဒ္ေတာင္ေတြ႕ေသးတယ္” - ေစာင့္ေပးရတဲ႕သူငယ္ခ်င္းကလဲ သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေခြ်းေတြက ရႊဲနစ္ေနၿပီ။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႕ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုက ကဒ္ျပားေလးေပၚမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားလိုက္မိသည္။ သူနဲ႕ေတာ့တူတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ကဒ္ေလးကိုဆြဲထုတ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕နာမည္ကိုပါကဒ္ေပၚမွာေတြ႕လိုက္ရသည္။ အင္း.. အလ်င္လိုၿပီး ခုခ်က္ခ်င္းဆြဲခြာရင္ ဓါတ္ပံုၿပဲသြားႏိုင္တယ္။ အေဆာင္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးခြာတာေကာင္းတယ္ဟု စိတ္ကူးမိသည္ႏွင့္၊ ကဒ္လိုက္ အကၤ်ီအိတ္ထဲထည့္ကာ စာၾကည့္တိုက္မွ ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြာလာခဲ႕ေလသည္။ ဘယ္ဖက္ေထာင့္က ကြ်န္ေတာ့္အကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲမွာေတာ့ သူဘယ္လိုပါလာသည္မသိ၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးေတြ မိုးထိမ်ားပ်ံတက္သြားလားထင္ရသည္။ အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုေလးကို မခြာေသးပဲ ကဒ္ျပားလိုက္ ေသတၱာအမိုးမွာ ထိုးထားလိုက္သည္။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့မွ လက္နက္ကိရိယာအစံုအလင္ျဖင့္ ဓါတ္ပံုခြာသည့္လုပ္ငန္းစတင္သည္။ ကံေကာင္းစြာပင္၊ အပြန္းအပဲ႕မရိွ ေခ်ာ့ေမြ႕ေကာင္းမြန္ေသာ သူ႕ကိုယ္စားဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံု ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရသြားခဲ႕ေလသည္။ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေပၚမွာ ဒီပံုေလးကို အႀကီးခ်ဲ႕၍ ေနာက္ခံအျဖစ္ထည့္ျဖစ္သြားသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ နန္းေရွ႕မွာ အက်ၤီတံဆိပ္ေတြရိုက္ဖို႕လုပ္ၾကတုန္းကျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးရလာခ်ိန္တြင္ ဓါတ္ပံုေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ အဆင္သင့္ပါသျဖင့္ ဆိုင္ရွင္အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာၾကည့္ရာ၊ သူကလုပ္ေပးမယ္ဆိုသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းအိုေကသြားသည္။ သည္လိုႏွင့္ေစ်းခ်ိဳတြင္ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေတြအေျပးအလႊားသြား၀ယ္သည္။ ဒီဇိုင္နာအစ္ကိုႀကီးကလဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ႏွင့္ကူညီသည္။ သည္လုိႏွင့္ သူ႕ဓါတ္ပံုေနာက္ခံ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေတြျဖစ္လာခဲ႕သည္။ စာရြက္ေလးေတြ ပရင္တာထဲကေနထြက္လာေတာ့ ေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ စာရြက္ႏွင့္လက္ထိလိုက္ရတာကိုက အဓိပါယ္တစ္ခုခုၿပီးျပည့္စံုေနသလိုလို။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခက္ဆံုးအလုပ္ထဲတြင္ ရည္းစားစာေရးသည့္အလုပ္သည္ ေရွ႕ဆံုးမွပါ၀င္သည္ဟု ၀န္ခံရေလမည္။ စာစီစာကံုးေရးရသည့္အခါ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအမွားနည္းတတ္ေသာ္လည္း၊ ရည္းစားစာသံုးေၾကာင္းေလာက္ေရးမိလ်င္၊ စာလံုးငါးလံုးေလာက္က သတ္ပံုမွားေတာ့သည္။ ေရးၿပီးသားကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေထာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္သိပ္မႀကိဳက္ျပန္။ သည္လိုႏွင့္ စာရြက္ငါးရြက္ေလာက္ကို လံုးေခ်ၿပီးမွ ဆယ္ေၾကာင္းခန္႕ေသာ ရည္းစားစာအၾကမ္းတစ္ေစာင္ထြက္ေလသည္။ အၾကမ္းမွအေခ်ာသို႕ျပန္ကူးလ်င္လဲ တစ္ခါႏွင့္ဘယ္ေတာ့မွမၿပီး။ ရည္းစားစာဆိုသည္မွာ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါေကာင္းေသာအရာမဟုတ္။ ဖတ္ၾကည့္မည့္မိန္းကေလးမွာ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါသည္ကို ႀကိဳက္မႀကိဳက္မေသခ်ာေသာ္လည္း၊ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးေသာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေပးမည့္စာထဲတြင္ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါေနမည္ကို ဘယ္လိုေယာက်ာၤးေလးမ်ိဳးမွ ၾကိဳက္မည္မထင္ပါ။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ပါတ္ခန္႕အားထုတ္လိုက္ေတာ့ အေတာ္အတန္ဖတ္လို႕ေကာင္းေသာ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ျဖစ္ေျမာက္လာခဲ႕သည္။ စာေရးရတာခက္သေလာက္၊ စာေပးဖို႕ၾကေတာ့ ပိုေတာင္ခက္ေသးဟု ဆိုရေပမည္။ စာတိုက္ကေနထည့္ဖို႕သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကအႀကံေပးေသာ္လည္း၊ တစ္၀န္းတည္းေနၾကသူခ်င္းကို စာတိုက္ကေနစာထည့္ရမည့္အလုပ္မွာ အလြန္ေၾကာင္ေသာအလုပ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးႀကံရာမရျဖစ္သည္တြင္၊ ေဒြးပံုပါေသာ ကဒ္ထူစကၠဴဖံုးထားသည့္ ဗလာစာအုပ္ထူထူေလးထဲတြင္ စာအိတ္ကိုညွပ္ကာ သူ႕အလစ္တြင္ သူ႕စက္ဘီးျခင္းထဲသို႕ အသာသြားထည့္ထားလိုက္သည္။ ဗလာစာအုပ္မွာကဘာမွေရးမထား။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္သာထိုးထားသည္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စာေပးတယ္ဆိုတာသူသိမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႕အတန္းဆင္းခ်ိန္တြင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုလွမ္းေခၚကာ
- “ေဟးဒီမွာ နင့္စာအုပ္က်န္ခဲ႕တယ္၊ ေရာ့ “ ဟု ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ကိုလွမ္းေပးလိုက္ေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ျပန္လက္ခံထားလိုက္ရေလသည္။ အတြင္းထဲမွ စာအိတ္မွာလက္ရာမပ်က္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စာသူမဖတ္ျဖစ္ဘူးေပါ့။ ပိုင္ရွင္ထံသို႕ပို႕ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ႕ေသာ္လည္း၊ ကံတရားေၾကာင့္ပဲလား၊ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ပဲလားမသိ၊ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလးမွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးနီးၾကာသည့္တိုင္၊ အရာမယြင္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္ထံတြင္ရိွေနခဲ႕သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒီစာအိတ္ေလးကို ေျဖာက္ဖ်က္ပစ္လိမ့္မည္မွာမေသခ်ာေသာ္လည္း၊ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားခ်င္ေသးသည္။ ဟိုေတြးဒီေတြးႏွင့္ အဲဒီေန႕ကလဲ စာအုပ္ဗီရိုေလးကို မရွင္းျဖစ္ခဲ႕။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကိုရင္ဘတ္ေပၚတင္ကာ ကုတင္ေပၚမွာပက္လက္လွန္လ်က္ အတိတ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႕ရာ၊ အခန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းက ေျချဖင့္ခတ္ဆတ္ဆတ္ကန္မွ ညေနေစာင္းတြင္ ပစၥဳပၸန္သို႕ အေကာင္းပကတိျပန္လည္ေရာက္ရိွေလသတည္း။ ။
ဇန္န၀ါရီလဆိုေတာ့ ႏွင္းဖြဲဖြဲက်ေသာ ေဟမာန္လေပါ့။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ဘာေတြမ်ားေရးခဲ႕မိပါလိမ့္။ ဦးပုညကေတာ့ မန္းေဆာင္းရာသီေအးလြန္းလွလို႕၊ “မန္းတုန္ေအာင္၊ လမ္းဆံုကဟစ္” ခ်င္တယ္တဲ႕။ ခင္ညြန္႕ရီကေတာ့ မယ္တစ္ရြာေမာင္တစ္ၿမိဳ႕ေနရတဲ႕ကအခ်ိန္မွာ “ေဆာင္းလရာသီ ေျပာင္းရရင္လဲ ေျပာင္းပစ္ခ်င္ပါသည္” လို႕ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးဆိုသြားဖူးသည္။ အဲဒီေဆာင္းရာသီေတြတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလြမ္းေနမိလား၊ ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီေလးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူကို တမ္းတမ္းတတ လြမ္းေနမိေၾကာင္း အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အတိတ္ကိုျပန္သြားရသည္မွာ၊ အလြန္ႀကိဳက္ေသာရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားကို အေတာ္ၾကာမွျပန္ၾကည့္ရသလိုပင္။ ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္းခန္းတြင္ မင္းသားႏွင့္မင္းသမီးမေပါင္းရဘူးဆိုသည္ကိုႀကိဳသိေနေသာ္လည္း အလြမ္းခန္းအေရာက္တြင္ ျပန္လည္လြမ္းေဆြးရစၿမဲသာ။ ထိုနည္းတူပင္ အတိတ္ကအေၾကာင္းေလးေတြျပန္ေတြးရသည္မွာ လြမ္းေဆြးစရာမ်ားပါလာသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ျပန္လြမ္းရတတ္စၿမဲ။
ကြ်န္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီမွာ ဒိုင္ယာရီဟုကြ်န္ေတာ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း ဘုရားစူးဒိုင္ယာရီျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသည့္ရက္က တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ရက္တစ္ရာေတာင္သိပ္မၿပည့္ခ်င္။ တစ္ခါတရံ အေၾကြးစာရင္းေတြကပါလာတတ္ေသးသည္။ ကဗ်ာအတိုအစေလးေတြကိုလဲ ဟိုခ်စ္ဒီခ်စ္ ခ်စ္ထားတာ မနည္းျပန္ဖတ္ယူရသည္။ ဟိုစာအုပ္ဒီစာအုပ္မွ ကူးေရးထားေသာ မွတ္သားဖြယ္စာတိုစာစေလးမ်ား၊ ရုပ္ရွင္ရံုလက္မွတ္ေဟာင္းအခ်ိဳ႕၊ အလွဴခံစာရြက္ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ၊ အန႕ံျပယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ပိေတာက္ပန္းဟုယူဆရေသာ ပန္းေျခာက္ေလးမ်ား၊ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးကစံုလို႕။ မင္ေရာင္မွာလဲ အျပာလဲပါသည္။ အနက္ေရာင္မွင္အခ်ိဳကိုလဲေတြ႕ရသည္။ အနီေရာင္ႏွင့္ စတားျပထားသည္ကလဲတစ္ဖံု။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္မင္ေရာင္ကေဖ်ာ့သြားလိုက္၊ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ မင္ကထူသြားလိုက္။
တခ်ိဳ႕စာသားေတြကို အေသအခ်ာဖတ္လိုက္၊ တခ်ိဳ႕ကိုေက်ာ္ဖတ္လိုက္ႏွင့္ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ စာအုပ္ထဲမွာညွပ္ထားေသာ စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္ကိုလက္ကစမ္းမိသြားသည္။ စာအိတ္ကေလးမွာေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနသျဖင့္ အတြင္းထဲမွာ စာရိွေနသည္မွာ သိသာသည္။ သို႕ေသာ္ စာအိတ္ေပၚတြင္လိပ္စာတတ္ထားသည္ကိုလဲမေတြ႕ရ။ စာအိတ္အေရာင္မွာ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ ေရေမႊးန႕ံမွာလဲမျပယ္ေသး။ အထူးျခားဆံုးမွာစာအိတ္ကမေဖာက္ရေသးျခင္းပင္။ စာအိတ္ဆိုသည္မွာ အတြင္းထဲကစာရိွေနပါလ်က္ ခုေလာက္ခ်ိန္ၾကာလာသည္အထိ (ဆယ္ႏွစ္နီးပါးခန္႕ရိွၿပီ) မေဖာက္ရေသးဘူးဆိုသည္မွာ သဘာ၀သိပ္မက်လွ။ ေဖာက္ထားသည့္ေနရာ ရိွလိုရိွျငား ကြ်န္ေတာ္ရွာၾကည့္ေသာ္လဲ ေျခရာလက္ရာပ်က္သည့္ေနရာပင္မေတြ႕ရ။ ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေပးခ်င္ခဲ႕ေသာ ပိုင္ရွင္လက္ထဲသို႕မေရာက္ခဲ႕ေသာ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလးပဲေပါ့။ အဲလိုစာအိတ္ေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေျမာက္အျမားမရိွခဲ႕ပါ။ အေသအခ်ာေျပာရလ်င္ ထိုစာအိတ္ေလးတစ္အိတ္တည္းသာ။ သည္စာအိတ္ေလးကိုျမင္ေတာ့ အတြင္းထဲက စာရြက္ေလးကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေယာင္မိသည္။
စာအိတ္ေလးကို ေဖာက္ရရင္ေကာင္းမလား မေဖာက္ရရင္ေကာင္းမလားဟု ကြ်န္ေတာ္ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ အတြင္းထဲကစာရြက္ေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာေတြမ်ားေရးထားခဲ႕ပါလိမ့္ဟူေသာ သိခ်င္သည့္စိတ္က စာအိတ္ေလးကိုေဖာက္ျဖစ္သြားေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို တြန္းအားေပးလိုက္ေတာ့ လက္ကတုန္ကယင္ႏွင့္ စာအိတ္ေလးကို ေဖာက္ျဖစ္သြားသည္။ အတြင္းထဲက စာရြက္ေလးမွာလဲ ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ေနာက္ခံထားလ်က္ ပန္းခက္ေလးေတြကို စာရြက္၏ ေထာင့္ေလးေထာင့္မွာဆြဲထားသည္။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ေနာက္ခံေပၚမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ပံု။ ေကာင္မေလး၏ပံုမွာ မႈန္မႈန္ေလးျဖစ္ေနေသာ္လဲ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါသည္။ ေၾသာ္သူကိုး… သည္စာအိတ္ေလးမွာသူ႕အတြက္မွလြဲ၍ ဘယ္သူ႕အတြက္မွမဟုတ္ဆုိသည္ကို ကြ်န္ေတာ္သိေသာ္လဲ၊ စာရြက္ေပၚမွ သူ႕ဓါတ္ပံု ၀ါးတားတားေလးကို ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ႕သြားခဲ႕ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စာအိတ္ေလးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဓါတ္ပံုေလးမွာ သိပ္ၿပီးထူးထူးျခားျခားႀကီးမဟုတ္။ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္တစ္ပိုင္းပံု။ အတိအက်ေျပာရလ်င္ အျဖဴအမည္း ပတ္စ္ပို႕ပံုျဖစ္သည္။ ဓါတ္ပံုကမႈန္၀ါး၀ါးေလးျဖစ္ေနေသာ္လည္း စာရြက္ေပၚမွ ေကာင္မေလး၏မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေတာက္ပရႊန္းလဲ႕ေနသည္။ သည္မ်က္လံုးေတြေပါ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ညအိပ္ရာ၀င္တိုင္း ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြထဲ ေရာက္ေရာက္လာခဲ႕တာ။ ခုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသေယာင္ေယာင္။
ဒီဓါတ္ပံုေလးရလာခဲ႕တာကလဲ သိပ္ေတာ့မလြယ္ကူလွ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္၏ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွ စာၾကည့္တိုက္ကဒ္ျပားေဟာင္းထဲမွ စာၾကည့္တိုက္မွဴးမသိေအာင္ ခိုးခြာခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္ေထာင့္မွာ စာၾကည့္တိုက္ကဒ္ျပားေဟာင္းေတြထားသည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လၻက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုး သတင္းေပးသည္။ သူ႕သတင္းေသခ်ာေအာင္ သူ႕ကိုပါေခၚ၍ စာၾကည့္တိုက္သို႕ခ်ီတက္ၾကသည္။ စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲကပူတာလား၊ စာၾကည့္တိုက္အခန္းကပဲပူတာလားမသိ၊ ေခြ်းေတာင္စို႕လာသည္။ သူေျပာသည့္ေထာင့္ေရာက္ေတာ့၊ ေလးေထာင့္စကၠဴပံုးထဲမွာ ကဒ္ျပားေဟာင္းေလးေတြစီထည့္ထားတာေတြ႕ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုလဲ ဟူေသာစတိုင္လ္ႏွင့္ မ်က္စပစ္ျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကသူ႕ကို အေျခအေနၾကည့္ခိုင္း၍ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာစာၾကည့္တိုက္ကဒ္မ်ားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္လုိခ်င္ေသာတစ္ေယာက္၏ပံုကိုရွာသည္။ “ေမာင္ထြန္းမင္းေဇာ္”၊ “ေမာင္မ်ိဳးသူရရွိန္”၊ “ေမာင္ဇာနည္ကို႕” အဲ ဒါငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက အျပင္မွာတင္ရုပ္ဆိုးတာမဟုတ္၊ ဓါတ္ပံုထဲမွာလဲ ရုပ္ကမလွပါလား။ ရွာေနရင္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကဒ္ေတြေတြ႕ေတာ့ စိတ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီေရာက္သြားသည္။
- “ေဟးေကာင္ မေတြ႕ေသးဘူးလားဟ”
- “ေတြ႕ေတာ့မွာပါ၊ ခဏေလး ဒီမွာမင္းကဒ္ေတာင္ေတြ႕ေသးတယ္” - ေစာင့္ေပးရတဲ႕သူငယ္ခ်င္းကလဲ သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေခြ်းေတြက ရႊဲနစ္ေနၿပီ။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႕ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုက ကဒ္ျပားေလးေပၚမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားလိုက္မိသည္။ သူနဲ႕ေတာ့တူတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ကဒ္ေလးကိုဆြဲထုတ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕နာမည္ကိုပါကဒ္ေပၚမွာေတြ႕လိုက္ရသည္။ အင္း.. အလ်င္လိုၿပီး ခုခ်က္ခ်င္းဆြဲခြာရင္ ဓါတ္ပံုၿပဲသြားႏိုင္တယ္။ အေဆာင္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆးခြာတာေကာင္းတယ္ဟု စိတ္ကူးမိသည္ႏွင့္၊ ကဒ္လိုက္ အကၤ်ီအိတ္ထဲထည့္ကာ စာၾကည့္တိုက္မွ ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြာလာခဲ႕ေလသည္။ ဘယ္ဖက္ေထာင့္က ကြ်န္ေတာ့္အကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲမွာေတာ့ သူဘယ္လိုပါလာသည္မသိ၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကူးေတြ မိုးထိမ်ားပ်ံတက္သြားလားထင္ရသည္။ အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုေလးကို မခြာေသးပဲ ကဒ္ျပားလိုက္ ေသတၱာအမိုးမွာ ထိုးထားလိုက္သည္။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့မွ လက္နက္ကိရိယာအစံုအလင္ျဖင့္ ဓါတ္ပံုခြာသည့္လုပ္ငန္းစတင္သည္။ ကံေကာင္းစြာပင္၊ အပြန္းအပဲ႕မရိွ ေခ်ာ့ေမြ႕ေကာင္းမြန္ေသာ သူ႕ကိုယ္စားဓါတ္ပံုေလးတစ္ပံု ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရသြားခဲ႕ေလသည္။ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေပၚမွာ ဒီပံုေလးကို အႀကီးခ်ဲ႕၍ ေနာက္ခံအျဖစ္ထည့္ျဖစ္သြားသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ နန္းေရွ႕မွာ အက်ၤီတံဆိပ္ေတြရိုက္ဖို႕လုပ္ၾကတုန္းကျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးရလာခ်ိန္တြင္ ဓါတ္ပံုေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ အဆင္သင့္ပါသျဖင့္ ဆိုင္ရွင္အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာၾကည့္ရာ၊ သူကလုပ္ေပးမယ္ဆိုသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းအိုေကသြားသည္။ သည္လိုႏွင့္ေစ်းခ်ိဳတြင္ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေတြအေျပးအလႊားသြား၀ယ္သည္။ ဒီဇိုင္နာအစ္ကိုႀကီးကလဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ႏွင့္ကူညီသည္။ သည္လုိႏွင့္ သူ႕ဓါတ္ပံုေနာက္ခံ ပန္းႏုေရာင္စာရြက္ေလးေတြျဖစ္လာခဲ႕သည္။ စာရြက္ေလးေတြ ပရင္တာထဲကေနထြက္လာေတာ့ ေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ စာရြက္ႏွင့္လက္ထိလိုက္ရတာကိုက အဓိပါယ္တစ္ခုခုၿပီးျပည့္စံုေနသလိုလို။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခက္ဆံုးအလုပ္ထဲတြင္ ရည္းစားစာေရးသည့္အလုပ္သည္ ေရွ႕ဆံုးမွပါ၀င္သည္ဟု ၀န္ခံရေလမည္။ စာစီစာကံုးေရးရသည့္အခါ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအမွားနည္းတတ္ေသာ္လည္း၊ ရည္းစားစာသံုးေၾကာင္းေလာက္ေရးမိလ်င္၊ စာလံုးငါးလံုးေလာက္က သတ္ပံုမွားေတာ့သည္။ ေရးၿပီးသားကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေထာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္သိပ္မႀကိဳက္ျပန္။ သည္လိုႏွင့္ စာရြက္ငါးရြက္ေလာက္ကို လံုးေခ်ၿပီးမွ ဆယ္ေၾကာင္းခန္႕ေသာ ရည္းစားစာအၾကမ္းတစ္ေစာင္ထြက္ေလသည္။ အၾကမ္းမွအေခ်ာသို႕ျပန္ကူးလ်င္လဲ တစ္ခါႏွင့္ဘယ္ေတာ့မွမၿပီး။ ရည္းစားစာဆိုသည္မွာ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါေကာင္းေသာအရာမဟုတ္။ ဖတ္ၾကည့္မည့္မိန္းကေလးမွာ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါသည္ကို ႀကိဳက္မႀကိဳက္မေသခ်ာေသာ္လည္း၊ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးေသာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေပးမည့္စာထဲတြင္ ဖ်က္ရာျပင္ရာပါေနမည္ကို ဘယ္လိုေယာက်ာၤးေလးမ်ိဳးမွ ၾကိဳက္မည္မထင္ပါ။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ပါတ္ခန္႕အားထုတ္လိုက္ေတာ့ အေတာ္အတန္ဖတ္လို႕ေကာင္းေသာ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ျဖစ္ေျမာက္လာခဲ႕သည္။ စာေရးရတာခက္သေလာက္၊ စာေပးဖို႕ၾကေတာ့ ပိုေတာင္ခက္ေသးဟု ဆိုရေပမည္။ စာတိုက္ကေနထည့္ဖို႕သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကအႀကံေပးေသာ္လည္း၊ တစ္၀န္းတည္းေနၾကသူခ်င္းကို စာတိုက္ကေနစာထည့္ရမည့္အလုပ္မွာ အလြန္ေၾကာင္ေသာအလုပ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးႀကံရာမရျဖစ္သည္တြင္၊ ေဒြးပံုပါေသာ ကဒ္ထူစကၠဴဖံုးထားသည့္ ဗလာစာအုပ္ထူထူေလးထဲတြင္ စာအိတ္ကိုညွပ္ကာ သူ႕အလစ္တြင္ သူ႕စက္ဘီးျခင္းထဲသို႕ အသာသြားထည့္ထားလိုက္သည္။ ဗလာစာအုပ္မွာကဘာမွေရးမထား။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္သာထိုးထားသည္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္စာေပးတယ္ဆိုတာသူသိမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႕အတန္းဆင္းခ်ိန္တြင္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုလွမ္းေခၚကာ
- “ေဟးဒီမွာ နင့္စာအုပ္က်န္ခဲ႕တယ္၊ ေရာ့ “ ဟု ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ကိုလွမ္းေပးလိုက္ေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ျပန္လက္ခံထားလိုက္ရေလသည္။ အတြင္းထဲမွ စာအိတ္မွာလက္ရာမပ်က္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စာသူမဖတ္ျဖစ္ဘူးေပါ့။ ပိုင္ရွင္ထံသို႕ပို႕ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားခဲ႕ေသာ္လည္း၊ ကံတရားေၾကာင့္ပဲလား၊ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ပဲလားမသိ၊ ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ေလးမွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးနီးၾကာသည့္တိုင္၊ အရာမယြင္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္ထံတြင္ရိွေနခဲ႕သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒီစာအိတ္ေလးကို ေျဖာက္ဖ်က္ပစ္လိမ့္မည္မွာမေသခ်ာေသာ္လည္း၊ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားခ်င္ေသးသည္။ ဟိုေတြးဒီေတြးႏွင့္ အဲဒီေန႕ကလဲ စာအုပ္ဗီရိုေလးကို မရွင္းျဖစ္ခဲ႕။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကိုရင္ဘတ္ေပၚတင္ကာ ကုတင္ေပၚမွာပက္လက္လွန္လ်က္ အတိတ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ႕ရာ၊ အခန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းက ေျချဖင့္ခတ္ဆတ္ဆတ္ကန္မွ ညေနေစာင္းတြင္ ပစၥဳပၸန္သို႕ အေကာင္းပကတိျပန္လည္ေရာက္ရိွေလသတည္း။ ။
ေမာင္ျဖဴ
4 comments:
ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ။
ဖတ္လို႔ေတာ့ေကာင္း၏။
စာေရးညက္တာ။
အတိတ္ကိုျပန္ဖို႔ အေကာင္းဆုံးယာဥ္က ဒိုင္ယာယီေပါ့ ကိုျဖဴရယ္။
ေမာင္ျဖဴ … ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ရေတာ့ စာအိတ္ေလးကို သနားမိတယ္ … :P ဘယ္ year တုန္းကလဲကြ …
တစ္ခ်ိဳ႕စာက ကိုယ့္ဆီကိုျပန္ေရာက္တတ္တယ္။
ေနား ေ႐ႊလုံး။
ahee.. I also know that the person u want to dedicate... :P
urs,
ninenadi
Post a Comment