အမွတ္တရ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ

သူၾကားေစခ်င္ေသာ
စကားတို႕ျဖင့္
သူ႕ကိုႀကိဳဆိုခ်င္ပါသည္။
ေသာ႔ပိတ္ထားေသာ
အိမ္ေလးကိုျပန္အလာတြင္
အထီးက်န္ျဖစ္ေနမည့္
သူ႕ဆိုင္းဘုတ္ျပားေလးကိုလဲ
ကြ်န္ေတာ္ျမင္ေယာင္မိပါသည္။
မိုးတစ္ဖြဲဖြဲႏွင့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္အရာသာကိုခံစားရင္း
တစ္ခါက အတူေနခဲ႕ဖူးေသာ
ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္၏ အိမ္ေလးဆီကို
ကြ်န္ေတာ္လွမ္းခဲ႕မိသည္။
သူသတိတယနဲ႔ပဲလား
အမွတ္တမဲ႔နဲ႔လား
ထားခဲ႔ေသာ ေသာ႔ေလးမွာ
ကြ်န္ေတာ္႕လက္ထဲမွာ ေအးစက္လို႕။
ဤတံခါးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဖြင့္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု
ကြ်န္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔ပါ။
ခုေတာ့ ျပန္ဖြင့္မိျပန္ပါၿပီ။
ဒီတံခါးေလးကေန
ကြ်န္ေတာ္အတိတ္ေတြဆီလဲ
ျပန္သြားျဖစ္ပါဦးမည္
သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္႕ရဲ႕အနာဂတ္အတြက္
ဖြင့္လိုက္ေသာတံခါးေလးလဲ
ျဖစ္ေနႏိုင္ပါေသးသည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အဲဒီေလာက္ထိ္ စြဲလမ္းစြာ ခ်စ္ခဲ႔လိမ္႔မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ႔ပါ။ အထူးသျဖင္႕ ကြ်န္ေတာ့္လို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ခ်စ္တတ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ပို၍ပင္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်နည္းလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလိုေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ထားေသာ စံေတြမွာလဲမနည္းလွ။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကိုကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ခဲ႔သည္။ အကယ္၍ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္ထားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္စံမ်ားႏွင့္ ယခုလက္ရိွ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေနသူကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက ကြာဟခ်က္မွာ တစ္ရာရာႏႈန္းျဖစ္ေနသည္ကို အံ႕ၾသစြာ ေတြ႕ရိွရမည္သာ။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ႀကိဳက္ျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ေ၀ခြဲမိလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကသည္မွာ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာျဖစ္သည္။ ေယာက်ာၤးဆန္ဆန္ႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေနတတ္ေသာသူႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ၀င္ဆန္႕ေသာ္လဲ အားနာတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၾကသည္မွာေတာ့ သိပ္မဆန္းလွေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ သူကေယာက်ာၤးေလးအေပါင္းအသင္းေပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး သူဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္း၊ သူသိေသာစာေရးဆရာမ်ားအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားေျပာေနရလွ်င္ ဘာကိုမဆိုေမ႕ေနတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္လိုေသာမိန္းကေလးထဲတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တတ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားမပါ၀င္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူ႕တစ္ေယာက္ကိုျဖင့္ ခြ်င္းခ်က္အျဖစ္ ျမင္ေနမိသည္မွာ ဘက္လိုက္တတ္ေသာအတၱစိတ္မွလာသည့္ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူ႕စရိုက္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳက္ဆံုးအခ်က္မွာ ပြင့္လင္းစြာေျပာတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူကရုပ္ရွင္လဲ အလြန္ႀကိဳက္သည္။ ရုပ္ရွင္ကားတိုင္းကို ၾကည့္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ သူႀကိဳက္သည့္ကားဆိုလ်င္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ိဳးရိွေနေန ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ကိုၾကည့္သည္။ တစ္ခါတေလ အတန္းခ်ိန္ႏွင့္တိုက္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ စေန၊ တနဂၤေႏြအထိမေစာင့္ပဲ အတန္းလစ္၍သြားၾကည့္တတ္သည္။ ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာၾကေတာ့လဲ၊ အဲဒီအခ်က္က ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ခဏခဏစကားမ်ားေစေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ႔သည္။
- “ေမာင္ ဒီေန႕ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမယ္။ ၀င္းလိုက္မွာတင္တဲ႔ကားေကာင္းတယ္တဲ႔။ ေမာင္လိုက္ခဲ႔မယ္မို႕လား’
- ‘ေမာင္ဒီေန႔ လက္ေတြ႕ခန္း၀င္ရဦးမွာ၊ နက္ျဖန္မွသြားၾကမယ္ေလ။ နက္ျဖန္ဆို ေက်ာင္းပိတ္တယ္’
- ‘ဟာ ေမာင္ကလဲ ခ်စ္ကဒီေန႕ၾကည့္ခ်င္တာ။ ရံုတင္တင္ခ်င္းၾကည့္မွ ပိုၿပီးအရသာရိွတာေမာင္ရ’
အဲဒီေန႕က ကြ်န္ေတာ္လိုက္မသြားျဖစ္ခဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္လဲ သူသြားၾကည့္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ေနခဲ႔သည္။ သူကလဲ ေသခ်ာေပါက္ကိုသြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတာင္မပါ၊ သူတစ္ေယာက္တည္း။ ေယာက်ာၤးေလးတစ္ေယာက္တည္း ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္သည္မွာ သိပ္ၿပီးထူးဆန္းလွေသာအလုပ္မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းရုပ္ရွင္သြားၾကည့္သည္ကို လံုး၀မသင့္ေတာ္ေသာ လုပ္ရပ္အျဖစ္ ငယ္စဥ္တည္းက အရိုးစြဲစြာ ယံုၾကည္ခဲ႔ေသာ ကြ်န္ေတာ္႕အဖို႕ သူ႕လုပ္ရပ္ကို အရမ္းစိတ္ဆိုးမိသည္။ သူႏွင့္လံုး၀မေတြ႕ေတာ့ပဲ နန္းေရွ႕က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေလးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ သြားၿပီးအခန္းေအာင္းေနမိေတာ့သည္။
ထုိအိမ္ေလးမွာလဲ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏ ဘူမိနက္သန္ေနရာမွန္ေလးျဖစ္သည္။ သူက အေဆာင္ရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကအေဆာင္မရ။ အေဆာင္ေနသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေနလိုရေသာ္လည္း၊ ဇီဇာေၾကာင္တတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္က ခြင့္မျပဳ။ ဤသို႕ႏွင့္ ဒီအိမ္ေလးငွားဖို႕ျဖစ္လာသည္။ စေဘာ္တင္ဖို႕ ပိုက္ဆံကလဲ ထိုအခ်ိန္က အလံုအေလာက္မရိွ။ သူကတစ္၀က္စိုက္ထားေပးမယ္၊ ေနာက္မွျပန္ဆပ္ေပါ့ဆိုသည္ႏွင့္ အိမ္ေလးကို ငွားျဖစ္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆိုးသည့္အခါတိုင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေခ်ာ႕တတ္ေသာသူ႕ကို ထိုေန႕ကလဲ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကထမင္းကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္မစား။ ဆိုင္မွ၀ယ္စားသည္။ တစ္ခါတရံ (သို႕ေသာ္ ခဏခဏ) ပိုက္ဆံျပတ္သည့္အခါမ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အေဆာင္မွာလုိက္ကပ္စားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံျပတ္ေနသည္ကို သူရိပ္မိလ်င္ေတာ့ အေဆာင္မွထမင္းကို ႏွစ္ေယာက္စာ သိပ္ထည့္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူလာစားတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလ်င္ေတာ့ အၿမဲမေကာင္းတတ္ေသာ အေဆာင္ထမင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္စားလို႕ပင္မေလာက္။ သူကလဲ အံ႕ၾသရေလာက္ေအာင္ မိန္းမမပီသေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ အခ်က္အျပဳတ္ကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စား။ အလြယ္တကူစားလို႕ရေသာ ေပါင္မုန္႕လိုမ်ိဳးကိုသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္စားတတ္သည္။ စိတ္လိုလက္ရရိွလွ်င္ေတာ့ အမ်ိဳးစံုေအာင္ခ်က္ေကြ်းတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနလ်င္ သူေခ်ာ့တတ္သည္မွာ ႏွစ္မ်ိဳးရိွသည္။ တစ္မ်ိဳးမွာ ကြ်န္ေတာ္႔ကို စားစရာတစ္ခုခုႏွင့္ ခြံ႕၍ေခ်ာ့သည္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ တစ္အိမ္လံုး ကြ်န္ေတာ္ရႈပ္ထားသမွ်ေတြ ဖဲခ်ပ္ေတြ၊ အ၀တ္ညစ္ေတြကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္းေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ သူ႕ကို ဘယ္တုန္းကမွ ကြ်န္ေတာ္မေခ်ာ့ဖူးခဲ႔ပါ။ သူကစိတ္ေကာက္ဖို႕ႀကိဳးစားလ်င္ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ထက္ဦးေအာင္ အရင္ေကာက္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူပဲကြ်န္ေတာ့္ကိုေခ်ာ့ရသည္။ အဲဒီေန႕ကလဲ သူဘယ္ပံုမ်ိဳးေခ်ာ့မည္ဆိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ေမ်ာ္ေနမိသည္။ ညေနေဆာင္းေတာ့ သူေရာက္လာသည္။ သူေရာက္ၿပီဆိုတာသိမွ ကြ်န္ေတာ္က ခုတင္ေပၚမွာ ေမွာက္ေနလိုက္သည္။
‘ေဟာ ေမာင္ ဘာမွမစားရေသးဘူးလား။ ၾကည့္ပါဦး ေမွာက္အိပ္ေနတယ္၊ လာ ခ်စ္ခြံ႕ေကြ်းမယ္ ထ’
ကြ်န္ေတာ္က မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္၍ ေပကပ္ၿပီး ဆက္လွဲေနသည္။
‘ေမာင္ကလဲကြာ အဲလိုႀကီးမေနပါနဲ႕။ ေမာင္စိတ္ေကာက္ေတာ့ ခ်စ္လဲဘယ္စိတ္ေကာင္းပမလဲ၊ ေမာင္မႀကိဳက္ရင္ ခ်စ္တစ္ေယာက္တည္း ရုပ္ရွင္သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ခုဟာကလဲ လက္မွတ္ကအဆင္ေျပသြားလို႕ လက္လြတ္မခံခ်င္လို႕ သြားၾကည့္လိုက္တာ’
‘မင္းက ငါ့ကိုေတာ့လက္လြတ္ခံႏိုင္တယ္ေပါ့ေလ။ ဒါဆိုဘာလို႕လာေနေသးလဲ၊ ရုပ္ရွင္ပဲသြားၾကည့္ပါလား’
ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကိုစိတ္ဆိုးလ်င္ မင္းႏွင့္ငါႏွင့္ေျပာတတ္ၿပီး၊ က်န္တဲ႕အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ခ်စ္ႏွင့္ေမာင္ႏွင့္ ခ်စ္ေမာင္ေျပာတတ္သည္။
‘လက္လြတ္မခံႏိုင္ပါဘူးေမာင္ရယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ခုေရာက္လာခဲ႔ၿပီေလ။ ကဲထပါေတာ့ ဒီမွာ ေပါင္မုန္႕ကိုေထာပတ္သုတ္ၿပီး သၾကားေလးျဖဴးထားတယ္။ စားလိုက္ေနာ္၊ ခ်စ္ခြံ႕ေကြ်းမယ္။ ကဲလာ’
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္လံုးႀကီးကို မႏိုင္မနင္းနဲ႕ ဆြဲမတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အလိုက္သင့္လိုက္ထိုင္မိေသာ္လဲ မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးသုန္မႈန္ထားလိုက္တယ္။
‘ေမာင္က စိတ္ဆိုးေနလဲ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတာပဲေနာ္။ တစ္ကယ္ေျပာတာ ဒီထက္ပိုၿပီးမဲ႔ျပလိုက္ရင္ ေမာင္ပိုေခ်ာလာမယ္သိလား။ ေမာင့္ကိုခ်စ္လိုက္တာကြာ’
သူကေျပာေျပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ့္ပါးကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းဆီကိုေပါ့။
“သြားစမ္းပါကြာ၊ တစ္ကယ္လဲမနမ္းတတ္ပဲနဲ႕’။ ကြ်န္ေတာ္က ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဆိုးေျပသြားၿပီဆိုတာ သူသိသြားၿပီေလ။ သူ႕ႀကိဳးစားမႈလဲ ေအာင္ျမင္သြားၿပီေပါ့။
‘ဘာလို႕မနမ္းတတ္ရမွာလဲ ဟိုဖက္ေတာင္လြန္ေသး’
တကယ္က သူ႕အနမ္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္ခံုမင္ပါတယ္။ ရမက္မပါပဲ အခ်စ္သက္သက္ရဲ႕အေတြ႕အထိေတြဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္အာရံုေတြကေန ခံစားေနမိတယ္ေလ။
“ရည္းစားရမွပဲ နမ္းတဲ႕အလုပ္က အခက္ဆံုးဆိုတာသိေတာ့တယ္ ေမာင္ေရ’
ဒီလိုက်ေတာ့လဲ သူကအရမ္းခ်စ္ဖို႕ေကာင္းေနျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ သူ႕ကို ေပြ႕ဖက္ထားမိတယ္။
ေၾသာ္ခုဆိုရင္ေတာ့ သူဘယ္သူ႕ရင္ခြင္မွာေရာက္ေနၿပီလဲ။ သတင္းစာထဲမွာ လက္ထပ္သတင္းမေတြ႕ရေသးေပမယ့္၊ ခ်စ္သူရည္းစား ေနာက္တစ္ေယာက္ရမေနဘူးလို႕ ဘယ္သူကေျပာႏိုင္လို႕လဲ။
အိမ္တံခါးေလးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ မဖြင့္တာၾကာလို႕လားမသိ ကြ်ီဆိုေသာျမည္သည့္အသံက ကြ်န္ေတာ္႕စိတ္ကို ပိုမိုလႈပ္ရွားေစသည္။ မေနတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ေလးမွာ ဖံုကတေထာင္းေထာင္း။ ဟုိတုန္းကေတာ့ ဒီအိမ္ေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္ပစ္ထားခဲ႔ေသာ အ၀စ္ေတြ တို႕လို႕တြဲေလာင္းရိွေနမည္၊ ေဆးလိပ္တိုစေေတြလဲ ၾကမ္းေပၚမွာ ဟိုတစ္စဒီတစ္စေတြ႕ႏိုင္ေသးသည္။ တစ္ခါတရံေတာ့ သူသိမ္းဆည္းေပးသြားတတ္လို႕ အေတာ္သပ္ရပ္ေနတတ္သည္။ သူ႕အနံ႕ေတြကေတာ့ အိမ္ေလးထဲမွာ က်န္ရစ္ေနသေယာင္ေယာင္။ အိမ္ေလးအတြင္းသို႕ သူ၀င္လာတိုင္းေျပာေလရိွသည့္စကားတစ္ခြန္းကေတာ့
‘ေမာင္ ဒီအိမ္ေလးထဲကို၀င္တိုင္း ကြ်န္မေတာ့ သစ္ေတာ္သီးနံ႕ရသလိုလိုပဲေနာ္၊ ေမာင္ေရာ အဲဒီအန႕ံမ်ိဳးရလားဟင္’
‘ဟုတ္လား’ - ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မ၀င္စားသလိုမ်ိဳးနဲ႕၊ ဘာအေျဖမွျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ႕။ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလဲ သစ္ေတာ္သီးနံ႕လိုလို အနံ႕တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရေနသလိုလို။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဒီလိုညေနမ်ိဳးမွာ ဒီအိမ္ေလးဆီ သူ႕ကိုျပန္လာေစခ်င္ပါေသးသည္။ မိုးေရထဲမွာ ထီးယူဖို႕ဘယ္ေတာ့သတိမရတတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို၊ တံခါး၀ကေန ခါးေထာက္၍ ကရုဏာေဒါေသာႏွင့္ ဆူခ်င္ပါေသးသည္။ အဲဒီလို ကြ်န္ေတာ္ကဆူလိုက္လ်င္ အရင္ကလိုပဲ သူက မခ်ိဳမခ်ဥ္ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ပုခံုးတြန္႕ျပကာ
-‘ေဆာရီး ဆရာ၊ ကြ်န္မထီးယူဖို႕ေမးသြားတယ္’ လို႕ျပန္ေျပာဦးမွာလား။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာ သူ႕ဆံပင္ေတြကို ေျခာက္ေသြ႕ေအာင္ သုတ္ေပးမယ့္ သဘက္တစ္ထည္နဲ႕ေစာင့္ေနတဲ႕ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ေယာက္ သူ႕နားမွာရိွေနႏိုင္တာပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္မီးခလုတ္ေလးကို ႏွိပ္လို္က္ေတာ့ ကံေကာင္းစြာပင္ မီးလာေနခ်ိန္ႏွင့္ တိုင္ဆိုင္ေနလို႕လားမသိ၊ အခန္းေလးမွာမီးလင္းသြားသည္(မီးခဏခဏျပတ္သည့္ကိစၥမွာလဲ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ေဆြးေႏြးလို႕မဆံုးႏိုင္ေသာကိစၥတစ္ခုဆိုသည္ကို ခုထိကြ်န္ေတာ္ မေမ႕ႏိုင္ေသးပါ)။ ခုမွ အခန္းေထာင့္ရိွ ေရအိုးစင္ေလးမွာ ေသာက္သံုးသူမဲ႔ ေရျဖည့္သူမဲ႕ႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲ၍ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေရအိုးစင္ေလးမွာ အၿမဲစိုေျပလ်က္။ အဲဒီအိုးေလးကလဲ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေရြး၀ယ္ေပးခဲ႕သည္။
- ‘သဲအိုးေလးက ပိုေအးတယ္ေမာင္၊ အႀကီးႀကီးလဲ မေကာင္းဘူး။ ေရကအိုးထဲမွာ အၾကာႀကီးရိွေနရင္မေအးေတာ့ဘူး။ ေရထည့္ဖို႕မပ်င္းနဲ႕ေနာ္။ အၿမဲစိုေနမွ ေရကေအးတာ’
- ‘ေအးပါကြာ’
- ‘ေရအိုးစင္ဆိုတာ စိုစိုေျပေျပမွ မဂၤလာရိွတာေမာင္ရဲ႕။ အိုးအျပင္ဖက္ကိုလဲ ေရေလာင္းေပးေနာ္။ ေရအိုးစင္ေလး စိုစိုေျပေျပရိွမွ ေမာင္ဘိုင္မျပတ္မွာ ဟဟ’
သူက အိမ္ကိုလာရင္လဲ ေရအိုးစင္က ေရတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ရင္း
- ‘ခုမွပဲ ရင္ထဲမွာေအးသြားေတာ့တယ္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ေမာင့္ေရအိုးစင္ကေရကိုေသာက္ရလို႕ကေတာ့၊ မႏၱေလးေန ဘယ္ေလာက္ျပင္းျပင္း မမႈပါဘူး’
အခန္းဟုိဖက္ေထာင့္မွာေတာ့ လိပ္ေထာင္ထားတဲ႕ သင္ဖ်ာေလးႏွစ္ခ်ပ္က ဖုန္အလိမ္းလိမ္းထလို႕။ တစ္ခါတရံ ေက်ာင္းအားရက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ သင္ဖ်ာေလးတစ္ခ်ပ္ခင္းကာ သူဘယ္ေတာ့မွသင္၍မတတ္သည့္ ဖဲကစားနည္းမ်ိဳးစံုကို ကြ်န္ေတာ္စိတ္မရွည္စြာ သင္ေပးခဲ႔ဖူးသည္။ သူကလဲ စိတ္လိုလက္ရသင္ယူၿပီးေနာက္၊ စိတ္၀င္စားစြာပင္ ေမ႔ေဖ်ာက္ပစ္တတ္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေတာ့ သူကြ်န္ေတာ့္အတြက္ထားခဲ႔ဟန္ရိွတဲ႕ ေဖာက္လက္စ ႏိုႈဆီဗူးတစ္ဗူးႏွင့္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ဗူးေလးကိုေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ခန္းေထာင့္က စားပြဲေလးမွာေတာ့ သူေနာက္ဆံုးလာသြားစဥ္က ထိုးသြားေသာ ႏွင္းဆီပန္းေျခာက္ေလးမွာ အိုးထဲတြင္ ရိုးတံသာက်န္ေတာ့သည္။ ပြင့္ေျခာက္ေလးေတြမွာ ေအာက္သို႕ေၾကြက်ၿပီး ဖုန္အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ အလွမဲ႕ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္အသာေကာက္ယူနမ္းရိႈက္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္နံ႕ႏွင့္ေရာေနေသာ ႏွင္းဆီနံ႕ ပ်ယ္ပ်ယ္ေလးက ရေနတုန္းပင္။ အိပ္ခန္းေထာင့္စားပြဲေလးေပၚမွာ သူ႕၀တၳဳမ်ားစြာ ေရးခဲ႕ဖူးသည္။
- ‘ကြ်န္မေရးတဲ႕ စာေတြကို ေမာင္ဘယ္လိုထင္လဲ’ လို႕ေမးတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္အက်ပ္ရိုက္ရသည္။ သူ႕စာေတြကို ကြ်န္ေတာ္အၿမဲမျပတ္ဖတ္ျဖစ္ေသာ္လဲ ဘယ္လိုထင္မိတယ္ဆိုတဲ႕ထိေအာင္ မစဥ္းစားဖူးခဲ႕။ ဖတ္ၿပီးၿပီးေရာ သေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လဲ ေက်ာင္းစာလို ေလးေလးနက္နက္ဖတ္ခဲ႔တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။
- ‘အင္း ေကာင္းပါတယ္။ ေသခ်ာေတာ့နားမလည္ဘူး’ သူက ကြ်န္ေတာ့္အေျဖကို သေဘာမက်ပံုရေသာ္လဲ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ စာေပႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္လဲ သူကအစြဲအလမ္းႀကီးသည္။ သူ႕အေပါင္းအသင္းမ်ားထဲတြင္ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းေသာ ကုလားေလးမ်ားလဲပါသည္။ တစ္ခါတေလ ညေစ်းတန္းဖက္ စာအုပ္အေဟာင္းၾကည့္ဖို႕ေခၚလ်င္ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ျဖစ္ခဲ႔။ သူက စာအုပ္ေဟာင္းဆိုင္ေတြေရာက္လ်င္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီၾကာသည္ကို ေစာင့္ဖို႕ေလာက္အထိ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခုေနမ်ား သူစာအုပ္ေဟာင္းဆိုင္သြားဖို႕ လာေခၚျဖစ္ခဲ႔လ်င္ေတာ့ တေနကုန္လဲ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးခ်င္ပါေသးသည္။ အခြင့္အလမ္းဆိုတာကို တစ္ခါပဲေပးတတ္သည့္ ေလာကႀကီးက မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္က်မွ ႏွစ္ခါေပးခဲ႔ရင္ေပါ့။ သူ႕စာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လဲ ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္းေလးမွ သေဘာထားမႀကီးႏိုင္ပါ။ သူ႕စာကို သေဘာက်၍ လာေရာက္မိတ္ဆက္ၾကေသာ ေယာက်ာၤးေလး ပရိသတ္မ်ားႏွင့္လဲ ကြ်န္ေတာ္က သ၀န္တိုတတ္သည္။ သူ႕ဖက္ကၾကည့္လ်င္ လူမႈေရးကရိွေသးသည္ကို ကြ်န္ေတာ္နားလည္ေသာ္လဲ သူ႕အေပၚစိတ္မခ်ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ကြ်န္ေတာ့္သ၀န္တိုစိတ္ကိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ကြ်န္ေတာ္မတားဆီးႏိုင္ခဲ႔ပါ။
- ‘ခ်စ္သာ မင္းသမီးဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ေတာ့မလြယ္ဘူး။ စာေရးဆရာမျဖစ္ေနလို႕ ကံတရားကို ေက်းဇူးတင္ရတယ္ေတာ္ေရ’
- ‘မင္းရုပ္ရည္ မင္းအရပ္နဲ႕ မင္းသမီးျဖစ္ဖို႕အထိ စိတ္ကူးတာေတာ့ လြန္တာေပါ့ကြာ’
- ‘အဲဒီရုပ္ရည္နဲ႕ အဲဒီအရပ္ကိုပဲ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာမို႕လား”
- ‘အဲဒီတုန္းက မလိမ္မိုးမလိမ္မာမို႕ပါကြာ’
- ‘အင္းပါ ေမာင္နဲ႕ စကားအႏိုင္လုမိတာကိုက ကြ်န္မအမွားပါ’
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ စကားအႏိုင္မယူခဲ႕သလို ကြ်န္ေတာ္ကလဲ သူ႕ကို ဘယ္တုန္းကမွ အရံႈးမေပးခဲ႔ ပါ။ ကြ်န္ေတာ္႔အရပ္မွာ ေျခာက္ေပနီးပါးရိွသေလာက္ သူ႕အရပ္မွာေတာ့ မိန္းကေလးထဲမွာ ပုသည္ဟု သတ္မွတ္ခံထားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အတူေလွ်ာက္သြားလ်င္ ေဘးလူေတြရီေနၾကလိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္က မလံုမလဲေတြးမိေသာ္လည္း၊ သူကထိုအခ်က္ကိုပင္ ဂုဏ္ယူေနတတ္သည္။
- ‘ကြ်န္မက အရပ္ပုေပမယ့္၊ ရည္းစားထားရင္ေတာ့ အရပ္ရွည္တဲ႔သူကိုမွထားမယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႔တာေလ။ ခုေတာ့ေမာင္က ကြ်န္မစိတ္ကူးေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလဲေနာ္ေမာင္’
- ‘ေမာင္ကေတာ့ ေမာင့္ရည္းစားက လွယဥ္ေက်းမယ္ေတြလို ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ေလးရိွရမယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕တာ။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕မ်ား ဒီအပုနဲ႕လာေတြ႕ေနရပါလိမ့္’ လို႕ ကြ်န္ေတာ္က သူမခံခ်င္ေအာင္ေျပာရင္
- ‘ဒီေခတ္က အိုင္တီေခတ္ေလ။ စံုတြဲေတြလဲ အိုင္တီပဲျဖစ္ရမွာေပါ့’ လို႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ျပန္ေျပာတတ္တယ္။
သူ႕အရပ္ႏွင့္လွမ္းမမီွေသာ ကြ်န္ေတာ့္နံရံကပ္စာအုပ္စင္ေလးေပၚမွာေတာ့ ဖုန္တင္ေနေသာ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕က ဖတ္သူမဲ႕စြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္။ အိမ္ေလးထဲမွာရိွတဲ႕ ပစၥည္းတိုင္းက ခုေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ႔ေနၿပီေလ။ ပစၥည္းေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပိုင္ရွင္မဲ႕ေနတာပဲမို႕လား။ အစကေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာတက္လွဲရင္း သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြဆက္စဥ္းစားမလို႕ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ခုတင္ကလွဲလို႕မရေအာင္ ဖုန္ေတြရိွေနတာရယ္၊ ဘာမွလုပ္ခ်င္စိတ္မရိွတာရယ္ေၾကာင့္၊ အျပင္ဖက္ကိုထြက္လာခဲ႕တယ္။
ၿခံအ၀င္လမ္းေလးတစ္ေလ်ာက္က မိုးရာသီသြားလဲအဆင္ေျပေအာင္ အုတ္ခ်ပ္ေလးေတြစီၿပီး သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ခင္းခဲ႔တယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ႕ သူ႕အေတြးေတြအတိုင္း အုတ္ခ်ပ္ေလးေတြကို ေဆးျဖဴသုတ္ၿပီးမွ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ႏွစ္ေယာက္သားခင္းခဲ႔တာေပါ့။
‘အုတ္ခ်ပ္ေလးေတြကို ေဆးသုတ္လိုက္ေတာ့ ေရညွိလဲမတက္ေတာ့ဘူးေလ။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့လဲ အလြယ္တကူျမင္ႏိုင္တာေပါ့။ လွလဲလွတယ္ေနာ္ေမာင္’
‘ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ခ်စ္က စာေရးဆရာမပီသသြားျပန္ေရာ’
အုတ္ခင္းလမ္းေလးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းရံုေလးေတြ ဟိုတစ္စုဒီတစ္စုစိုက္ထားတယ္။ အဲဒီအပင္ေတြကလဲ သူပဲ စိတ္လိုလက္ရ ျပဳစုတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေရေလာင္းဖို႕ေတာင္ အၿမဲေမ႔ေနတတ္တယ္။ ခုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အပင္ေတြက ေျခာက္ေတာင္ေနၾကၿပီ။ ျပဳစုသူမဲ႕မွေတာ့ ဘာမဆို ေျခာက္ေသြ႕ေနၾကၿပီေပါ့။
ဘာလိုလိုနဲ႕ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ရိွေလာက္ေရာေပါ့။ တစ္ႏွစ္ဆိုတာဘာမွမၾကာလိုက္ေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲေတြကေတာ့ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္။ အဓိကကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္႕ရဲ႕ေခါင္းမာမႈနဲ႕ သူ႕အေပၚမယံုၾကည္မႈေတြေၾကာင့္ပါ။ ခ်စ္ခဲ႕ၾကတုန္းကေတာ့ ဒီေနရာပတ္၀န္းက်င္ေလးေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေျခရာမရိွတဲ႕ေနရာဆိုတာ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ေဆာင္းရာသီလို မနက္ေစာေစာစီးစီးမွာ ရန္ကင္းေတာင္ေျခအထိ စက္ဘီးေလးစီးရင္း ႏြားႏို႕သြားေသာက္ၾကတယ္။
‘ဒီဖက္ကေနဆက္သြားရင္ သမေကာလိပ္ကိုေရာက္တယ္ေလ။ ေမာင္အားရင္ အဲဒီက ေကာင္မေလးေတြ သြားရိွတ္ေပါ့။ ဟိုဖက္ဆက္သြားရင္ေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီ။ အဲဒီေတာ့သြားမရိွတ္နဲ႕၊ ေမာင့္ကို တီနဲ႕၀ိုင္းရိုက္ၾကလိမ့္မယ္’
‘မင္းက ဒီေနရာေတြကြ်မ္းတယ္ေပါ့ေလ’
‘ကြ်မ္းတာေပါ့။ ဟိုဖက္ ေရတံခြန္ေတာင္အထိေရာက္ဖူးတယ္။ ေတာင္ေျခမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရိွတယ္ေလ။ အဲဒီနားက အရမး္သာယာတယ္။ အေရွ႕ဖက္မွာက ေတာင္တန္းႀကီးေတြ။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာက လယ္ကြင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ေနာက္အားရင္ ေမာင္နဲ႕အတူသြားၾကမယ္ေလ။’
‘ခ်စ္ကေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ရတာႀကိဳက္လား’
‘ႀကိဳက္တာေပါ့။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သူတို႕ဆီက ခြန္အားတစ္ခုခုရသလိုမ်ိဳးခံစားရတယ္။ ေတာင္တန္းေတြကို သေဘာက်လို႕လဲ ေတာင္ေပၚသားကို ရည္းစားေတာ္ခဲ႕တာေပါ့’
ကြ်န္ေတာ္ကတစ္ကယ္ေတာ့ ေတာင္ေပၚသားအစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းကပဲ။ မိဘေတြတာ၀န္က်ရာ လိုက္ေျပာင္းရင္း ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕မွာပဲ ေသာင္တင္ေနတာ။
‘ေမာင္လဲ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ ေနေနရေပမယ့္၊ ေတာင္တန္းေတြကို ၾကည့္ရတာ မၿငီးေငြ႕ဘူး။ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈအၿမဲရတယ္။’
‘ဟိုးေရွးဖက္ကေတာင္တန္းေတြေပၚကို ဆက္တက္သြားရင္ ျမခေနာက္ေတာင္ဆိုတာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီေတာင္ေပၚမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရိွတယ္။ ေတာင္ေပၚကိုေရာက္သြားရင္ စစ္ကိုင္းအထိလွမ္းျမင္ရတယ္တဲ႕။ ကြ်န္မေတာ့ေလ တစ္ခါတေလ အျမင့္ဆံုးဆိုတဲ႕ေနရာကိုတက္ၿပီး လူေတြကိုအေပၚစီးကေန ၾကည့္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ လူဆိုတာ တစ္ကယ့္အစက္ေျပာက္ေလးပါလားဆိုတာ ျမင္လာတဲ႕အထိေလ။ မႏိုင္မနင္းအတၱေတြကို သူတို႕ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးနဲ႕ ကို႕ရို႕ကားရားထမ္းပိုးထားတာကို အရသာခံၾကည့္ခ်င္တာ။ ေျပာၾကတာေတာ့ အဲဒီေတာင္ေပၚကို သံုးေခါက္တက္ဖူးရင္ ႏိုင္ငံျခားသြားရတယ္ဆိုလား။ စက္မႈေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြေတာ့ တက္ၾကတယ္ေျပာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမသြားရရင္ေနပါ၊ ခဏတာစိတ္ခ်မ္းသာမႈရတယ္ဆိုရင္လဲ နည္းလားေလေနာ္’
‘ေမာင္တို႕လဲ အဆင္ေျပတဲ႕အခ်ိန္တက္ၾကတာေပါ့’
သူက ထမင္းဟင္းခ်က္ရတာ ပ်င္းသလို၊ ထမင္းဟင္းကိုလဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္မႀကိဳက္ပါ။ မင္းသီဟပဲကိတ္လို၊ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ ေပါက္စီလိုမ်ိဳးကိုေတာ့ ထမင္းလြတ္ပင္စားတတ္ေသးသည္။ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ နန္းေရွ႕ေစ်းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္တုန္းက၊ ဆိုင္မွာခ်ိတ္ထားေသာစုဗူးႀကီးကို သူစိတ္၀င္စားသြားသည္။ စုဗူးႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲတြင္ အႀကီးဆံုးေလာက္ရိွသည္။ ဆီတိုင္ကီကိုမ်ားျဖတ္လုပ္ထားလားမေျပာတတ္။ ဆိုင္ရွင္က စုဗူးၾကီးေပၚတြင္လဲ စုဗူးေဖာက္မည့္ေန႕ကိုေရးထားေသးသည္။
- ‘ေမာင္ ကြ်န္မတို႕လဲ အဲလိုစုၾကမယ္ေလ။ သူတို႕လို အႀကီးႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဲဒီစုဗူးႀကီးျပည့္မွ ေမာင္နဲ႕ကြ်န္မလက္ထပ္ရမယ္ဆိုရင္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာရင္ေတာင္ လက္ထပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး’
သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ကူးထားတာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ဘုရားႀကီးေနာက္ဖက္က တစ္ခါစားထမင္းဆိုင္ေလးေတြမွာ အတူထိုင္စားခ်င္ခဲ႕ေသာ သူ႕ဆႏၵကိုလဲ ကြ်န္ေတာ္မျဖည့္ဆည္းေပးျဖစ္ခဲ႔ပါ။ တကယ္လို႕ ခုေနမ်ား သူျပန္လာခဲ႕ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ကူးေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီအိမ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္လာသြားခဲ႕တယ္ဆိုတာ သူသိရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲလို႕ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္လိုက္တာ။ ကတီပါဖိနပ္ပါးေလးကိုစီးထားေသာ ေျခဖမိုးေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ ေျခေထာက္တစ္စံုကို ကြ်န္ေတာ္ေမ်ာ္ေနမိေသာ္လည္း၊ တကယ္တမ္းေတြ႕ရမွာကို ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနတာအမွန္ပါ။
- ဒီအိမ္ေလးကို ေမာင္ျပန္လာတယ္လား - ဆိုတဲ႕ အံ႕ၾသ၀မ္းသာမႈမ်ိဳးနဲ႕ သူႏႈတ္ဆက္မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္
- ဒါက ကြ်န္မနဲ႕ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေပါ႕ - လို႕ သူ႕ေဘးကပါလာႏိုင္တဲ႕ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမွာလား။ ကြ်န္ေတာ္ဆက္မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ။
(ဂ်ဴး၏အမွတ္တရမွရလာေသာ စိတ္ကူးေလးတစ္ခုပါ။)

ေမာင္ျဖဴ